Warenar 3e bedrijf.
Groene stukjes: blz 49, 50, 55, 56

Hooft heeft goed gekeken naar oudere komedies. Daaruit kon hij opmaken dat de personages doorsnee mensen moesten zijn, die midden op de sociale ladder stonden.

De personages waren sterotypen: hun handelen en spreken was afgestemd op beroep, leeftijd, sekse, en zo nodig nationaliteit. De personages geven antwoord aan het beeld dat de toeschouwers al bij voorbaat hadden.

De personages:
Warenar: de hoofdpersoon, toont zich een echte vrek, hij is achterdochtig, alleen maar bezig met z’n geld en de andere personages bestempelen hem als het standaardtype van gierigaard.
Lekker: de knecht die net iets slimmer is dan zijn meester.
Geertruid: de oudere vrouw met levenswijsheid.
Warenars dochter: Klaartje, heeft geen spreektekst maar zou het jonge-meisjestype vertegenwoordigd hebben.

Een bekende manier van stereotypen zijn de sprekende namen: namen waarin de dominante eigenschap van iemand besloten ligt, bijvoorbeeld een karaktertrek.
De naam wordt dan een teken van het gedrag van de personage: nomen est omen.
Hooft gebruikt deze techniek ook, bijvoorbeeld Warenar betekent echte dwaas.

De inhoud was herkenbaar en sloot aan bij de stereotiepe denkbeelden uit die tijd. Vrouwen golden als het zwakke geslacht, mannen als hun sterke tegenpool. Die zwakheid word verbonden met eigenschappen als onevenwichtigheid en onbeheerstheid. Voor mannen gold juist het tegenovergestelde.

De technieken die gebruikt worden kwamen vooral uit de ars retorica of redenaarskunst.
De ars retorica: leerde sprekers en schrijvers hoe ze het publiek konder overtuigen. Hooft kreeg les op een latijnse school, hij kreeg een uitgebreide training in het schrijven van opstellen, gedichten, gedichten en toneelstukjes.

Rijkerts betoog is een voorbeeld van amplificatio of verbreding of uitbreiding. Hij melkt het onderwerp helemaal uit.