I. Instant Baby

Kahit ano pa sigurong pagtatalo ng isip ko, nandito na yun eh. Ang sakit man tanggapin na hindi ko sila makikita ng matagal, ayos na rin siguro yun. Isa pa, para sa amin din naman ito ‘di ba? Alangan naman mag-stay na lang ako doon habang-buhay at maghintay sa wala?

Ano ba itong iniiyak-iyak ko? Sus, para yun lang! Ako pa! Wala naman akong hindi kinakaya. Kahit ano pang lakas ng bagyo at ulan, walang-wala naman yan sa akin. Basta ‘wag lang sobrang lakas, eh iba naman usapan na iyon.

Pagsakay na pagsakay ko sa bus at unti-unti na ring umaandar, parang gustung-gusto ko nang bumaba at yakapin sila uli. Tinignan ko na lang yung huling pabaon sa akin ni Papa, at nung tinignan ko uli yung direksiyon nila eh unti-unti na ring lumiliit yung itsura nila sa kinakatayuan nila. Sabay-sabay silang kumakaway sa akin.

Mahigit dalawang oras yung biyahe simula sa bahay namin. Medyo may kalayuan yung bahay namin sa bus station, at simula doon eh isang napakahabang biyahe papunta sa Villejas City. Isang napakahabang istorya rin kung bakit paalis na naman ako, pero sa ngayon, itutulog ko na lang muna yung sama ng loob ko.

Nananaginip pa ako noon. Kasama pa sa panaginip ko si Richard Gutierrez at si Patrick Garcia. Sa panaginip ko, nagsho-shooting daw kami ni Richard ng isang scene sa drama na kami yung magka-partner. Bigla na lang pumasok si Patrick at naglabas ng baril. Niyakap na lang ako ni Richard sa panaginip ko at si Patrick naman eh nagsisigaw ng, “Holdap ‘to! Holdap ‘to!”

Ang random naman nun. Bigla na lang nang-holdap bigla si Patrick Garcia.

“Miss! Miss!” narinig ko na lang na may tumatawag sa akin.

Nagising na lang ako at bigla na lang napatayo. Apparently, nakafist-close pa yung kamay ko at nalukot ko na yung damit nung nasa harapan ko kakaalog ko sa kanya.

“Naku Manong, pasensiya na po! Nananaginip po kasi ako na may holdapan daw pala. Pasensiya na at hindi ko po sinasadya.”

Ngumisi sa akin si Manong at lumapit ng kaunti.

“Holdap nga ito!” sabi ni Manong sa akin.

“Ho?” tinaas ko pa yung kilay ko.

“Sabi ko, holdap ito!”

Siniko ko naman si Manong nun.

“Kayo naman Manong, kung magbiro kayo…” umiiling-iling pa ako nun.

“Holdap ‘to! Huwang kang kikilos ng masama!” sabay naglabas naman siya ng baril at itinutok niya sa akin.

Saka lang nag-register yung sinabi ni Manong sa akin. Parang gugustuhin ko na sa panaginip ko si Patrick Garcia na naghoholdap, kaysa naman itong matangdang ito na ang baho pa ng amoy. At least si Patrick Garcia may pagka-cute naman tignan. Hawak-hawak niya ng mahigpit yung baril niya at tinutok niya sa mukha ko.

Saka ako nakaramdam ng takot sa katawan ko.

“Ahhhh!” napataas bigla yung kamay ko, “Manong naman! Paano naman po ako kikilos ng masama eh kayo nga ho diyan ang kumikilos ng masama!”

“Nangangatwiran pa itong bata na ito! Dali na! Ilabas mo na lahat ng pera mo!” lalo niyang itinutok sa mukha ko yung baril niya.

“Huwag niyo pong ipuputok! Huwag po! Ahhh!” pinikit ko naman yung mata ko, “Sige kayo, kapag pinutok niyo yan ang daming witness dito! Lalo kayong makukulong!”

“Manahimik ka!” sigaw naman ni Manong sa akin. “Ibigay mo na yung pera mo sa akin ng mabilis para matapos na tayo!”

Nagtitinginan lahat ng mga tao sa bus sa akin. Malamang pati sila naholdap na. Ni-hindi ko nga alam kung pati sila ba eh nakuhanan na ng pera o ako lang ba talaga yung hinoholdap ni Manong. Tulog na tulog kasi ako kanina kaya wala tulo akong kamalay-malay sa nangyayari. Yung mga matatandang mga lalaki naman eh hindi pa ako tulungan, napakasama talaga ng ugali.

Kung ikaw ba eh ma nakikitang hinoholdap eh mauupo ka na lang at wala kang gagawan? How selfish is that?

At ito pa ang masaklap, may katabi pa ako na binata na naka sunglasses na natutulog sa tabi ko. At ang nakakainis, tulog mantika pa siya na parang wala ring alam sa nangyayari.

Bakit ba ang malas-malas ko naman?

Bago ko pa maabot lahat ng pera ko kay Manong pati yung cellphone ko eh napaupo na lang akong bigla sa upuan ko at umarte ako na umiiyak. Magaling pa man din ako mameke ng luha ko. Pang-best actress yata ito. Praktisado ko na kapag kinakailangan kong magsinungaling doon sa mga naniningil ng renta sa amin.

“M-manong n-naman… b-bakit naman ganyan ka?” tanong ko sa kanya na may halong garalgal pa ang boses, “P-pinalayas na nga po ako sa amin tapos kukunin mo pa l-lahat ng pera ko? Wala na po ba kayong awa sa akin?”

“W-wala akong pakialam---”

“Buntis po ako!” hindi ko na pinatapos si Manong at isinigaw ko na lang sa bus yun. Wala na kasing pumasok sa isip ko, “Tama. Buntis nga po ako. Dalawang buwan na akong buntis at yung pera na iyan ang tanging naiiwan sa akin tapos kukunin mo pa!” tinuro-turo ko pa si Manong nun, “Hindi ba’t may pamilya ka rin naman? Dapat nararamdaman mo po ang nararamdaman ko!”

Napansin ko naman na gumalaw na yung lalaki sa tabi ko. Saka lang niya inalis yung sunglasses niya at nagulat siya sa nagyayari sa harapan niya.

“Siya! Siya po ang ama ng dinadala ko!”

Napaatras yung lalaki sa tabi ko sa kinauupuan niya. Halata mong kagigising lang niya at wala pang kaalam-alam sa nangyayari. Mamula-mula pa nga yung mata niya, tapos nanlaki nung sinabi ko na siya yung ama ng imaginary baby ko.

“Sabihin mo na… Richard. Ikaw ang ama ng dinadala ko. Napakasama mo at ayaw mong panagutan! Sabihin mong yung pera na iyon ang natitirang pera ko para palakihin ang batang ito!”

Napalingon lang yung lalaki sa akin at napakunut-noo siya. Mukhang mabagal talaga siyang magpick-up.

“Ikaw ba talaga ang ama ng dinadala ng batang ito?” tanong naman ni Manong, “Bakit naman ganun kang bata ka? Hindi dapat ganun. Kung nabuntis mo siya, dapat panagutan mo!”

“Tama Richard. Makinig ka kay Manong.”

“Ha? Ako? Hindi no!” tinignan naman niya ako, “Ni-hindi ko nga kilala yan eh!”

Tinignan ako ni Manong nun at hinablot yung pera ko at yung cellphone ko matapos niyang mapagtanto na nagsisinungaling lang naman ako. Pagkatapos nun eh pinuntahan niya yung mga tao na naiwan sa likuran, at naholdap na rin niya.

Nakakainis naman! Wala na akong pera. Pwede na ba akong maupo uli at magmukmok na lang sa upuan ko?

Malapit lang sa Villejas City, bumaba na rin si Manong holdap. Nung mga panahon na iyon, gustung-gusto ko ng umiyak.

“M-miss okay ka lang?” sabi nung lalaki kanina na katabi ko.

“Huwag---” sagot ko kaagad sa kanya, “na huwang mo akong hahawakan.”

Ganun na lang siguro ang nangyari sa natitirang oras ng biyahe. Nakatingin lang sa akin yung lalaki na parang naaawa na ‘di ko maintindihan, pero wala naman siyang sinasabi.
30 minutes din ang nakalipas at nai-report din sa pulis yung holdapan na nangyari. Nawalan na rin ako ng pag-asa dahil yung mga kaso na ganyan, hindi na rin nahuhuli. Sa Pilipinas ba naman yan mangyari, swerte mo na lang kung maibalik pa sa iyo yung gamit mo.

Saan ko pa mababawi yung pera at cellphone ko? Wala na yun.

Nagsimula na akong maglakad papunta sa isang Music Store na malapit doon sa istasyon ng bus pagkadating na pagkadating naming sa Villejas. Kung wala na rin naman akong magagawa doon sa perang nawala ko na, hindi ko na rin dapat iyakan yun. Mabuti na lang talaga walang nangyaring masama sa kahit sino sa amin.

Pumasok ako doon sa airconditioned na shop. Magpapalamig na lang siguro ako dito. Ang dami-dami talagang CD at maraming station na may mga headphones na pwede mong pakinggan yung sample. Nanguha pa ako ng CD ng McFly, at nakinig na lang ako doon. Panay pa ang talon ko doon at hampas ng ulo ko na para akong rakista, ng saglit lang may narinig ako na tawa ng tawa sa gilid.

Ang kapal. Bakit naman may siraulong tatawa pa sa akin?

“Ikaw na naman?” tinuro ko siya dahil nandoon lang siya sa gilid, “Bakit mo ako sinusundan? Rapist ka no?”

Sisigaw na sana ako ng rapist kaya lang bigla na lang siyang tumalon doon sa kinakaupuan niya at tinakpan niya yung bibig ko. Saka lang niya inalis yung kamay niya nung nalaman niyang hindi na siguro ako mag-iingay.

“I’m really sorry. Hindi ko talaga sinasadya yung nagyari sa bus. Hindi ko naman alam yung situation. Ikaw ba naman, bigla na lang may ipaako sa iyo na baby… hindi ka ba naman hihindi?”

Tinignan ko naman siya mula ulo hanggang paa. Mukhang nagsasabi naman siya ng totoo.

“So sinundan mo ako para mag-sorry? O siya sige nakapagsorry ka na. Tsupi na!” tinalikuran ko na siya at bumalik ako doon sa pakikinig ko ng CD.

Ilang beses ko pang shinake yung ulo ko para lang mag-match doon sa music na pinapakinggan ko. Ako kasi yung tipo ng tao na kapag nagyari na, hindi ko na inaalala pa. Lalo pa’t tapos na iyon. Walang mangyayari kung proproblemahin ko pa iyon.

Ito namang lalaking ito, tawa pa rin siya ng tawa. Inalis ko naman yung headphones ko at tinaasan ko naman siya ng kilay ko.

“May problema ka ba?”

“Gusto ko yan ah…” nakangiti lang siya sa akin, “Yung random headbobbing mo.”

“Eh ano naman?!?” nakakairita na siya ah, “Bakit ba hindi ka na pumunta sa dapat mong puntahan?”

Napaisip naman siya pero hindi naman siya umalis. Nakatingin lang siya sa akin tapos nagseryoso naman siya.

“Ang sama kasi ng pakiramdam ko. Feeling ko kasi ako yung may kasalanan kaya nawala lahat ng pera mo at pati nung ibang tao doon kanina. But since hindi ko alam kung nasaan na sila at ikaw lang yung nasundan ko, kung gusto mo… babayaran ko na lang yung nawala sa iyo.”

How fishy. Bigla na lang niyang babayaran yung nawala sa akin eh samantalang naholdap din naman siya! Ano siya, mayaman?

“Naholdap ka rin tapos babayaran mo pa ako? Yaman mo ah!”

“Actually…” naglabas siya ng wallet galing sa bulsa niya, “Nalimutan yata nung mama kanina. Hindi ako napasama sa naholdap niya eh.”

Sa totoo lang, wala na talaga akong pera maliban sa P20.00 na tinago ko pa sa sapatos ko. Ni-hindi ko nga alam kung sasakto pa nga iyong pamasahe papunta sa Ninang ko.

“May P20.00 pa naman ako. Aabot naman siguro ako.” Kukunin ko naman sana yung pera ko sa sapatos ko, kaya lang sa sobrang sikip eh inalis ko pa pati yung sintas at medyas ko.

“Saan ka pupunta???”

“Eh bakit ba nakikialam ka?!?” nakakainis talaga ito, “Rapist ka talaga no?”

“Hindi no. I swear, hindi talaga.” Kinamot naman niya yung batok niya, “Saan ka ba pupunta?”

“Greenwoods.” Sagot ko naman sa kanya, “Uuwi na kasi ako.”

“Hatid na kita.” Sumabay naman siyang lumakad sa akin, “Baka maholdap ka naman kasi, mawalan ka pa ng P20.00.”

Mukhang mabait naman siya at hindi naman niya talaga sinasadya yung nangyari kanina. Kung tutuusin, wala naman talaga akong pakialam kung nakisakay man siya o hindi. Ni-hindi ko rin naman siya sinisisi, so hindi ko talaga alam kung bakit ang sama-sama ng pakiramdam niya.

Sumakay naman kami ng jeep, at pagkatapos eh tricycle. Sa jeep pa lang eh naiyabad ko na kalahati ng pamasahe ko. Natatawa lang siya sa akin na parang amuse na amuse siya. Feeling ko tuloy, para akong unggoy sa zoo na nageentertain sa kanya.

Matapos ang medyo may kahabaan ng konti na pagsakay, nakarating na rin kami doon sa pupuntahan ko. At least, yun yung sabi sa address. Ang laki-laki pa nga ng bahay na hinintuan namin. Kahit ako, nabilib din eh.

“Wow.” Sabi nung surot na lalaki na kanina pa nakasunod sa akin, “So paano ba yan, mauuna na ako.”

Tumango na lang ako sa kanya.

“Salamat ah, Richard wannabe.”

Natawa na lang siya sa sinabi ko. Medyo naiilang pa nga siya ng kaunti dahil si Manong tricycle eh naghihintay din sa kanya.

“Ingat na lang.” sabi ko sa kanya at sinubukan ko ng lumakad papunta doon sa gate ng bahay.

Sumakay naman na siya sa loob. Muntik pa nga siyang mauntog doon sa bakal sa gilid eh. Yan kasi, hindi tumitingin.

Bago pa siya nakaalis ng tuluyan, idinungaw pa niya yung ulo niya doon sa gilid ng tricycle.

“Hey!” narinig ko naman na tinawag niya ako uli.

“Ano???” sagot ko naman sa kanya.

Ngumiti lang siya na hindi ko maintindihan.

“Ingatan mo yung anak natin ah!” tapos nun, sumaludo naman siya at umalis na.

II. The Goslings

“Hindi pwede eh…” sagot kaagad nung Ninang ko nung natanong ko siya kung pwede ba akong tumira sa bahay nila habang nasa Villejas ako.

Kaya lang sa kasamaang palad, ayan, turn down agad.

“Isa kasi iyan sa madalas naming pag-awayan ng asawa ko. Lagi kasi akong nagdadala ng kamag-anak namin dito sa bahay kaya medyo gumugulo. Yung iba kasi eh may pagka malikot yung mga kamay kaya ayun, nadala na yata.” tinignan niya ako na parang nalulungkot sa naging desisyon niya, “May matutuluyan ka ba dito sa Villejas?”

Umiling naman ako sa kanya. Yun naman ang totoo eh. Wala naman kasi kaming kamag-anak dito sa Villejas.

“Okay lang po iyon Ninang. Tatawag na lang po ako kina-Papa at ipapaalam ko na lang. Uuwi na lang din po siguro ako…”

Kadarating ko pa lang, denied na agad. Paano ba yan, problema talaga ito.

“Paano yung school mo? Hindi ba bukas ka na magsisimula?”

“Sana po. Pero uuwi na lang po siguro ako. Mahirap po kasi na…”

Hindi ko pa natatapos sabihin yung sasabihin ko eh pinutol naman ako ng Ninang ko.

“Well, meron pa kaming paupahang bahay na medyo malayo-layo lang ng konti dito. Kung gusto mo, doon ka na lang muna mag-stay dahil may isa pa namang kwarto doon na libre. Hindi ko lang alam kung magugustuhan mo doon.”

Napaangat bigla yung ulo ko. Libreng tirahan? Sino namang hihindi doon?

“Yung paupahan kasi namin eh may apat na kwarto. Tatlong estudyante yung nakatira doon ngayon. Per room ang binabayaran nila. Pero dahil walang nangungupahan doon sa isa pang kwarto, pwede ka mag-stay doon ng libre. Alam ko naman yung sitwasyon niyo ngayon.” paliwanag naman ni Ninang sa akin, “Yan ay kung, okay lang sa iyo?”

“Naku po, kahit sa sahig pa po ako matulog ay ayos lang.” nakangiti ko naman na sagot sa kanya.

Hindi ko na naikuwento sa kanya yung nangyaring holdapan sa bus at baka maisip niya na kawawa naman akong masyado at saksakan na lang yata ng malas itong buhay ko. Tumawag lang siya ng tumawag doon sa cellphone niya at kinausap yata yung mga tao na nakatira doon sa bahay. Sana naman eh, ayos naman silang maging roommate.

Kahit ano talagang mangyari, ang bait talaga ng Ninang ko na ito. Noon pa man eh mabait na siya sa pamilya namin. Kung sabagay, sila naman kasi ni Mama ang magkaibigan noon pa. Si Mama rin kasi yung nag-alaga sa nanay ng Ninang ko nung may sakit pa noon, kaya siguro pakiramdam niya eh may utang na loob siya sa pamilya namin.

Napansin niya rin na isang maliit lang na maleta yung dala-dala ko. Wala naman kasi akong masyadong dalang gamit dahil mas mahirap pa na magbiyahe. Konting damit lang yung dinala ko at bagay-bagay na ayaw kong kalimutan eh ayos na.

“Nagugutom ka na ba? Halika nga at kumain na tayo.” Niyaya naman ako ng Ninang ko.

Tinawag pa niya yung Yaya nila at pinaghandaan pa ako ng pagkain. Nakangiti lang siya sa akin habang subo ako ng subo ng pagkain doon. Pinuno ko talaga yung bibig ko na parang sasabog talaga yung pisngi ko.

After a while, nahiya rin ako sa ginawa ko. Ang siba ko naman yata.

“Pasensiya na po kayo…” sabi ko naman nung nakaramdam din ako ng hiya.

“Naku okay lang! Kain lang ng kain! Marami naman kaming naiiwan na pagkain, eh ayun natatapon lang. Kung gusto mo, magbaon ka pa mamaya.”

Nagtanong lang ng nagtanong yung Ninang ko sa akin. Ninang Lalaine nga pala ang pangalan niya. Yung asawa niya na si Ninong George, may pagka-workaholic ng kaunti. Madalas wala sa bahay. May anak din siyang isa, si Nhylle na kababata ko rin. Kaya lang sabi nga niya, wala daw si Nhylle ngayon at nag-iinternational school daw.

Iba talaga pag mayaman no? Painternational-international school pa eh nasa Pilipinas lang naman!

Pagkatapos na pagkatapos kong kumain eh pinagpahinga lang niya ako ng kaunti at pina-ready na niya yung kotse nila. Sabi niya eh ihahatid daw niya ako doon sa tutuluyan ko daw na bahay. Lumang bahay nila yun, pero dahil nagpatayo sila ng bago, pinaupahan na lang nila.

Medyo malayo lang ng kaunti pero nakarating rin naman kami. Nag-park naman siya doon sa labas ng bahay na two-storey, pero ‘di hamak na mas maliit kaysa doon sa bahay nila kanina. Hindi rin masyadong kagandahan, pero pwede na. Isa pa, ‘di naman ako pwedeng mamili, ako na nga lang itong nakikitira ng libre, ang arte ko pa!

Basta libre, gusto ko yan!

Pinaghintay ako ni Ninang sa labas ng bahay at kakausapin lang daw niya yung mga tao na nasa loob. Malamang nagulat sila na sa loob ng isang oras eh may bago na silang kasama sa bahay. Ako rin naman siguro eh magugulat, kaya ayos lang kahit matagal silang magusap-usap.

As long as it’s not longer than an hour, okay na yun.

Kulay light green yung bahay na faded na medyo yung pintura. Yung pintuan eh dark brown na para bang pininturahan na lang instead na natural color ng wood. May mga halaman din na namamatay na sa labas, at dumarami na rin yung damo na hindi na napuputulan.

Ano ba naman yung mga nakatira dito… tao ba?

Pero yung pinakanapansin ko sa lahat eh hindi yung kalat dito, at kaweirduhan doon. May nakasabit doon sa bintana sa may tabi ng pinto. Isang maliit na sign:

…Welcome to The Goslings! Wow… parang horror film ah! Parang yung mga haunted house sa pelikula na may pasign-sign pa na nalalaman kasi pinapangalanan pa yung bahay. So unnecessary.

Ni-hindi ko alam kung anong ibig sabihin nun. Kung English man yun, eh isa iyon sa mga nalimutan ko sigurong basahin. Para sa isang scholarship recipient na katulad ko, ang bobo ko pala!

Tinawag rin naman ako ng Ninang ko. Pagpasok ko sa loob eh iba na talaga yung amoy. Hindi ko alam kung mabango ba iyon o mabaho… pero hindi ko na lang pinansin.

Bukas din naman yung tv nila, pero pagpasok ko eh pinatay din naman agad.

“Ito nga pala yung inaanak ko.” Pakilala naman sa akin ng Ninang ko, “Kayo na lang ang magbigay ng tour sa kanya dito sa bahay. Kailangan ko ng umalis at uuwi na yung asawa ko. Hahanapin pa ako nun.”

Niyakap naman ako ng Ninang ko at hinalikan naman niya ako sa noo bago siya umalis. Nag-wave na lang ako sa kanya at saglit lang din eh nawala na yung sasakyan niya.

Nakatayo ako doon kasama ng dalawang katulong ng bahay nila.

“So… gusto mo na mag-start yung tour?” sabi nung isang lalaki na nakaupo doon sa gilid ng upuan, “Tara.”

Sinundan ko naman silang dalawa. Pinakita nila sa akin yung lababo sa kusina na puno ng dishes, yung pantry na walang stack kung hindi tubig at energy drinks, at yung refrigerator na walang laman kung hindi leftover na pagkain.

Lahat magulo.

Pagkaakyat na pagkaakyat ko naman sa taas eh may apat na kwarto. Yung dalawa eh nasa dulo ng hallway, at yung dalawa eh malapit sa hagdan.

“Itong dalawang kwarto na ito, at yung isa na yan na malapit sa hagdan, nag-share ng bathroom. Yung dalawang kwarto doon sa dulo eh magkashare ng bathroom.” Paliwanag nung lalaki na mas matangkad, “Speaking of which, yung kwarto sa kaliwa ang magiging sa iyo, doon sa dulo.”

“Gusto mong makita?” tanong nung isa na nasa likod ko.

Lumakad naman kami sa supposed to be eh bagong kwarto ko. Medyo maalikabok ng konti, pero ayos naman na. Pink na pink nga lang yung kulay kaya medyo masakit sa mata. Hindi pa naman ako mahilig sa pink.

“Si Nhylle yung may kwarto nito nung dito pa sila nakatira kaya medyo decorated na para sa iyo. Walang gusto ng kwarto eh.. kaya ayan.. sa iyo na!”

Napansin ko naman yung kwarto sa harapan ng kwarto ko. Medyo bukas lang ng kaunti pero hindi ko makita yung nasa loob. Ang dilim pa kasi eh.

Naguusap-usap yung dalawa kung ano ba yung dapat nilang ipakita sa akin. Wala naman talaga akong pakialam kung ano pang itsura nung bahay. Isa pa, mas malaki naman ito sa tinitirahan namin kaya ayos na rin iyon. Narinig ko pa nga yung isa na nagsabi na, “Bukas ba siya uuwi? Ahh oo nga pala nasa Tita niya siya ngayon.”

“Nasaan na nga pala yung mga kasama kong mga roommates? Sabi ni Ninang may kasama daw ako na tatlo pa.” Tanong ko naman doon sa dalawa na walang tigil sa kakadaldal.

Nagtinginan yung dalawang lalaki na nakatayo lang sa harapan ko. Napansin ko na sinusubukan nilang magkaroon ng straight face, pero natawa rin naman sila.

“Mikki nga pala…” sabi nung isang lalaki na umakbay pa sa akin.

“Paolo.” Sabi nung isa na kinamayan naman ako. “Welcome to The Goslings.”

Bigla namang nag-lean ng malapit sa akin yung lalaki na nakaakbay sa akin. Ito talagang si tangkad, masyado kung makalapit sa akin eh.

“Tama! Welcome to The Goslings---” ngisi naman siya ng ngisi.

“Roomie!” WAHHHHH???

III. Smiley Faces

Hindi ko alam kung ano bang pumasok sa isip ng Ninang ko at dito ako nilagay. Siguro ito nga yung tinatanong niya sa akin na, “Kung okay lang” na sentence.

Ako kasi si mukhang libre, oo lang ng oo sa lahat.

Ang masaklap lang, tatlong lalaki pa yung makakasama ko. Malay ko ba na ganito pala ang kalalabasan. Okay na rin siguro yun, basta ang mahalaga eh huwag lang malalaman nila Papa na panay lalaki ang kasama ko. Tiyak, patay naman ako nun. Siyempre sa mata ni Papa at ni Mama, iba pa rin kapag kasama mo yung mga lalaki. It’s just a general rule na ang babae at lalaki, kung hindi kayo pamilya o kaibigan ng pamilya, eh hindi dapat nagsasama sa isang bahay. Alam nila na madalas nauuwi sa masasamang pangyayari kapag nagsama ang mga teenagers sa iisang bahay. Alam mo na, baka gapangin ko pa sila sa gabi. Mahirap na. Concern lang naman yung parents ko sa mga guys no.

That was a sarcasm by the way.

On the bright side, they’re both nice guys. Si Paolo eh medyo mahiyain ng konti. Napakalinis ng kwarto na hindi ko maintindihan. Apparently, he’s under a scholarship din kaya nandito siya. Si Mikki naman, siya yung medyo outgoing yung personality. Sobrang gulo ng kwarto, pero masaya naman siya kasama. I am not sure kung bakit dito siya nakatira, nakakahiya rin kasi magtanong.

Yung isang roommate namin eh umuwi daw sa bahay ng Tita niya, kaya bukas pa lang daw uuwi after school. Saka ko na lang daw siya mami-meet. Ni-wala akong bedsheet na pwede kong itakip doon sa mattress. Malay ko ba na lilipat pala ako dito, eh ‘di sana nakabili ako. Kung sabagay, wala rin naman pala akong pambili kahit gustuhin ko rin naman. Buwisit talaga na Manong holdaper yun oh!

Nilinis ko naman yung konting alikabok here and there at inayos ko naman yung konting gamit ko na dinala ko. Saglit lang eh bigla na lang pumasok si Mikki sa kwarto ko at parang chini-check pa ako.

“Okay ka lang?” tanong niya sabay silip na rin sa mga gamit ko.

“Okay naman.”

“Pasensiya na medyo magulo yung bahay. Hindi kasi namin ineexpect na may darating.”

“So naglilinis lang kayo kung may darating?” tanong ko sa kanya pero nakatawa lang ako, “Okay ang sus. Nahiya ka pa sa akin. Dito rin ako titira, so does that mean lagi na kayong maglilinis?”

“Malay mo…” safe naman na sagot niya, “Oh may bedsheet ka ba?”

Umiling naman ako sa kanya. Yun naman talaga yung totoo, wala naman talaga.

“Tara, hiram tayo kay Yuan. Sandamukal ang bedsheets nun.”

Dinala niya ako doon sa kwarto na nasa harapan ng kwarto ko. Wala naman tao sa loob. Medyo malinis ng konti yung kwarto at may damit lang na naiwan sa computer chair niya at konting papel sa desk.. pero ayos naman na.

Pagpabukas na pagkabukas ni Mikki ng ilaw, nagulat na lang ako sa nakita ko.

“Whoaaaa….” Nanlaki yung mata ko ng bigla-bigla, “Ano yung mga yun?” tinuro ko yung mga design na nasa gilid.

“Smiley faces.” sabi niya sa akin na parang proud na proud pa siya.

Kulay puti yung paint ng kwarto pero may mga naka-drawing na smiley faces doon sa walls niya. Ang gamit niya? Black marker.

“Siya ba yung nag-drawing niyan?” sabay hawak ko doon sa wall.

“Si Yuan?” tinignan naman niya ako, “Hindi eh. Usually kapag may mga tao na nag step sa room niya at naging kaibigan niya or something, he’ll ask them to draw a smiley. Siya ang nagsasabi kung anong klaseng smiley, you just draw it. Tapos, lalagyan mo ng pangalan mo underneath.”

“Oh my God!” na-amaze talaga ako, “So lahat ng drawing na ito eh mga taong nakapasok na dito sa kwarto niya?”

“Pretty much, yeah.”

That’s some cool room. Cool, but weird at the same time. Ang daming smiley faces na drawing doon sa walls niya, at may mga pangalan ng mga tao na nag-drawing nun. Ang maganda lang, pinipili lang niya yung mga nagda-drawing.

Balang araw, magiging privileged din ang walls ni Yuan kapag ang isang tulad ko na ang makakadrawing sa wall niya.

Nanguha naman ng bedsheets si Mikki doon sa closet nung Yuan, tapos lumabas na rin kami. Mahirap na mag-stay sa kwarto ng may kwarto eh wala naman yung may-ari.

Bumalik din naman kami kaagad sa kwarto ko.

“Mikki, sigurado ka ba na okay lang na hiramin ko ito?”

“Sus para bedsheet lang, malamang. Basta ‘wag mo lang tatagusan.”

“Eeew. Kadiri ka ah.” Binato ko naman siya, “Siyempre hindi no.”

“Kadiri-kadiri ka diyan, eh uso naman sa inyo yung mga babae!”

Nung iniwan na ako ni Mikki, sinubukan ko naman ng matulog dahil may pasok na ako bukas. Hindi ko alam kung bakit, pero hindi talaga ako makatulog ng gabing iyon. Hindi rin naman ako malungkutin na tao, pero hindi ko talaga mapigilan yung sarili ko.

Iyak ako ng iyak nun. Hindi ko kasi alam kung gaano ko katagal bago uli makita yung pamilya ko. Ang hirap din ng ganito no?

Hindi ko na lang siguro namalayan… nakatulog na rin ako.

***************

“Good morning Miss ganda…” bati naman sa akin ni Mikki na nakaupo doon sa dining table sa kusina habang kumakain ng almusal, “May gusto ka bang kainin?”

“Hindi naman ako gutom.” Sagot ko naman sa kanya, “Ang aga niyo yatang nagising.”

“Ganun talaga, first day of the week eh.”

Nakatayo pa lang ako sa hagdan nung bigla na lang nakita kong tumatakbo si Paolo at umalis kaagad ng bahay. Ni-wala man lang “Good morning” or “Goodbye” man lang.

“Oh, nagmamadali yata iyon?” tanong ko kay Mikki habang nauupo sa upuan.

“May meeting yan lagi-lagi bago mag-start ang school sa umaga. Kailangan niya para sa scholarship niya.” Inabot niya sa akin yung hotdog pero tinanggihan ko naman, “Medyo hapit sa pera yung pamilya nila kaya ganyan.”

Nagkwentuhan lang naman kami ni Mikki doon tungkol sa bagay-bagay. Feeling ko talaga kahit na bago pa lang ako doon sa bahay, he makes me feel at home. Sinabayan pa nga niya ako pumasok sa school (not that he has a choice, parehas naman yung school namin) kaya natutunan ko na rin yung routes ng mga jeep at mga extra stuff na dapat ko pang malaman. Siya pa nga yung nagbayad ng pamasahe ko dahil wala akong pera. Nakakahiya talaga. Nangutang pa nga ako kahit na first day.

Ang kapal talaga ng mukha ko.

Pagkadating na pagkadating namin sa school eh naghiwalay din naman kami dahil magkaiba naman yung classes namin. Tumakbo pa nga siya dahil late na yata siya eh.

It was a really boring day. Dahil siguro sa ibang mukha na naman yung nakikita nila dahil sa akin, medyo parang ako yung attraction. Walang kamatayang pagpapakilala na naman yung ginawa ko kaya nakakahilo rin naman. Three weeks in session na yung school, kaya may pagka-behind din ako. Nakakaasar talaga.

Nung nag-breaktime kami, dumaan pa ako sa Bulletin Board area para ma-check out yung mga clubs na inooffer ng school. Sa sobrang laki ng school na ito, medyo nakaka-overwhelm.

Kailangan ko mag-join ng kahit ano. Dahil na rin sa nasa scholarship ako, gusto kong ipakita sa kanila na may kaya akong gawin maliban sa school. Nakuha ko yung scholarship ‘di dahil sa amazing grades ko kung hindi dahil mababa yung income namin, pero gusto ko pa rin ipakita na deserving ako.

“Wala naman akong talent sa pagsayaw, so malamang hindi naman cheering o Dance Club ang sasalihan ko. Hindi rin naman ako marunong umarte… kaya hindi rin ako pwede sa Theater. Alangan namang school paper? Hindi rin naman ako marunong magsulat…”

Ano ba naman yan? Wala nga talaga akong talent. Napaka-average ko talaga na tao no? Malamang ‘di pa nga average eh, below average pa kasi hindi naman din ako matalino. Nagsabog yata ng talent ang Diyos sa mundo, hindi naman dahil sa tulog ako at hindi ako nagising… butas lang yata yung kamay ko kaya wala akong nasalo.

Hay buhay. Parang life nga naman!

Kakatalo ng isip ko doon, napalingon na lang ako nung may narinig ako na ingay sa mga tao na pababa ng hagdan. Lahat sila mga hindi naka-uniform. Lahat sila eh nakat-shirt ng bright blue, na may IHSC sa harap, at E-board sa likod. Parang in the middle of a conversation pa sila.

Lahat sila eh mukhang busy na busy, pero mukhang mga estudyante rin naman sila sa school. I wonder kung bakit hindi sila nakauniform?

“Sinabi ko na sa iyo yun last week!” narinig ko na may sumisigaw doon sa may railings sa taas, “Just do it!”

Nabaling yung tingin ko doon sa mga naka-blue doon na tao sa may taas. Napatingala pa ako. Medyo nakayuko yung babae na sinisigawan. May isang lalaki na nakabright blue din katulad nung grupo na bumaba kanina at nakatayo sa harapan niya. Hindi ko alam kung bakit galit ba siya. Ang mean naman niya doon sa babae.

Kakatingala ko doon, medyo nahiya ako nung lumingon yung lalaki sa direksiyon ko na para bang naramdaman niyang tinitignan ko sila. Medyo nailang tuloy ako kaya iniwas ko na lang yung tingin ko. Napansin ko na magkasalubong yung kilay niya, at umalis din naman siyang bigla.

“Director Lee.” Napalingon naman ako sa gilid ko, “Yung tinitignan mo kanina eh si Director Lee. Elected director on this year’s IHSC.”

“Ha?” sagot ko naman doon sa babae na hindi ko kilala.

“Inter High School Conference, that’s what it stands for. Usually naghohost yung school every March or so ng conference. So may executive board na nagpa-plan para doon.” Nginitian naman niya ako, “Kaya lang yung applications sa executive board eh usually the year before… kaya medyo late na kung gusto mo mag-apply this time around. Although, may committee applications na open.”

“Hindi ko maintindihan eh…” kinamot ko yung ulo ko, “Nalilito ako.”

“Come to the meeting. There’s one tomorrow at 6 p.m. sa Auditorium. It’s an info meeting. Kung interested ka sumali sa kahit anong activities, consider IHSC.”

Umalis naman bigla yung babae. Hindi ko alam kung ano ba yung pinagsasabi niya. I mean, bigla na lang salita ng salita sa tabi na parang multo. Ang weird talaga ng mundo. May pa IHSC-IHSC pa siyang nalalaman, sikat ba yang club na yan? Alam mo naman, hindi ako sumasali sa mga so-so na club. Masyadong valuable na asset naman ako para sumali sa pipintsugin na club.

Bumalik din naman ako sa klase ko. Ang boring talaga. Ni-wala rin akong kausap. Hindi naman ako loner type, pero nung araw na iyon eh hindi ko talaga feel makipag-socialize sa kahit na sino. Para kasing gustong sumabog ng utak ko sa dami ng dapat kong tandaan.

Kaya nga siguro nung uwian na uwian na namin eh tumakbo naman ako kaagad sa sakayan ng jeep. 5:30 na rin kasi nun at ayaw ko naman gabihin. Hindi pa nga ako sanay sa Villejas kaya takot pa ako na mawala sa daan.

Pagkauwing-pagkauwi ko sa bahay eh ang dilim-dilim pa naman. Alam kong hindi pa nakakauwi si Mikki at si Paolo dahil saradong-sarado yung bahay. Pumasok naman ako at dumiretso sa taas. Wala naman akong ginawa kung hindi magbihis at tumingin sa ceiling.

Matapos siguro ang isang oras, at hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako, may narinig akong nagbukas ng pinto na nagpagising sa akin. Tumakbo naman ako ng mabilis at tinignan ko kung sino yung dumating.

Ang nakakailang lang, hindi si Paolo o si Mikki yung dumating. Isang lalaki na hindi ko kilala yung pumasok at nagsimulang lumakad papunta sa living room. Sinundan ko naman siya ng sinundan, kaya likod lang niya yung nakikita ko.

Siya ba yung roommate ko na pangatlo??? Kasi kung hindi, magnanakaw ba ito o rapist?

Mangunguha na ba ako ng panghampas sa ulo niya? Ngayon na kaya?

Kakamuni-muni ko, nagulat na lang ako nung mabilis syang nag-turn, hinawakan yung kamay ko na muntik pang mapilipit, at idiniin niya yung paa niya sa taas ng dibdib ko malapit sa leeg kaya nadiin ako sa dingding. Sa sobrang lakas nung gawa niya, na-alog yung dingding at nahulog yung frame. Ayan tuloy nabasag pa. Para niya akong sinipa sa malakas na pagdiin niya.

Para akong macho-choke. Nanlaki naman yung mata niya nung nakita niya ako.

Inalis naman niya yung paa niya sa dibdib ko nung napansin niya siguro na babae ako. Hanep naman ito, parang magmamartial arts pa sa bahay. Grabe ang reflex.

Inuubo-ubo pa ako nun at hawak-hawak ko yung leeg ko. Kaya lang pagtingin ko sa kanya, lalo yata akong inubo.

“D-di--.. i-ikaw…” tinuro ko pa siya.

Hanep naman itong ubo ko. Masyado yata makadiin itong tao na ito sa leeg ko kanina. Hindi tuloy ako makahinga.

“Sino ka?!?” tanong naman niya sa akin, “Anong ginagawa mo dito?”

“C-carina.” Sagot ko sa kanya na medyo nacho-choke pa rin ako, “Kilala kita. Ikaw yung director kanina.”

“What the fu--, what are you talking about?”

“Ikaw yung director ng conference sa school.” Turo ko naman sa kanya, “Hindi ba?”

“Sino ka ba?” inulit niya yung tanong niya sa akin.

“Carina Zamora.” Inulit ko naman yung pangalan ko sa kanya, “FYI, if I’m assuming right, ako yung bagong roommate mo.”

“Ha???” mukhang nalilito naman siya, “Rommate?”

Kinuha niya kaagad yung cellphone niya at parang hindi siya mapakali na tumawag na lang bigla. Narinig ko na may boses na nanggagaling sa kabilang linya. Hindi ko mabosesan kung si Paolo ba o si Mikki. Pagkatapos nung phone call, mukhang annoyed pa yung itsura niya na ibinaling yung tingin sa akin.

Nagpamewang naman ako. Pagdudahan pa daw ba ako?

“You have got to be kidding me…” sabi naman niya kaagad, “I mean.. seriously…”

Lumapit naman siya sa akin na parang galit na ‘di ko maintindihan. Ano naman kayang gagawin niya sa akin ngayon? Magmamartial arts na naman ba siya or what? Nakakatakot itong lalaki na ito ah.

Para niya akong sasampalin at palapit na palapit na siya sa akin. Umatras naman ako ng umatras sa sobrang takot ko. Bakit naman siya magagalit kung dito ako nakatira? Ang sungit naman?

“Huwag kang lalapit. Akala mo ikaw lang marunong mangarate diyan… aba tinuruan yata ako ng nanay ko lumaban!” tinakot ko naman siya, sana lang effective, “Di mo lang alam, trained ako sa sumo wrestling! Hindi lang halata!”

Kakalakad niya at tatakbo na sana ako palayo, bigla na lang niyang ini-strecth yung kamay niya sa harapan ko.

“Yuan Lee.” Seryoso naman siya, “I’m your third roommate.”

IV. Coffee Shop

Ang awkward talaga. Matapos naming magpakilala sa isa’t isa, umalis na lang siya bigla-bigla at hindi pa nag-sorry. Ang nakakainis pa, ako pa yung naglinis ng nabasag na picture frame na siya naman ang nakasira.

Eksakto namang dumating si Mikki at si Paolo nun na nagulat pa at nagliligpit ako ng nabasag. Si Mikki nagtanong lang, si Paolo tinulungan naman ako. Mabuti pa yun ang bait at matulungin pa.

Umakyat din naman ako kaagad at hindi na rin ako sumabay sa kanila kumain. Hindi naman dahil sa uncomfortable ako sa kanila, kung hindi dahil wala rin naman akong gana. Isa pa, ang laki pa ng problema ko sa ngayon na kailangan ko pang isipan ng solusyon.

Kailangan kong magtrabaho. I mean, paano naman ako magrerely sa pangungutang kina-Mikki sa isang buong taon? Mapeperwisyo naman sila niyan. Nakakahiya naman yun.

Naupo ako doon sa desk at nanguha na lang ako ng papel. Naisip ko na gawin yung resume ko. Kung magaapply lang din ako, kailangan ko na rin magsimula magsulat nito. Yun pa man din ang una nilang hinahanap.

Carina E. Zamora

Address:

Phone number:

Email:

Anak ng timawa naman! Hindi ko alam yung address ng bahay na ito, kahit phone number wala ako dahil nanakaw yung cellphone ko. At lalung-lalong wala akong email. Cellphone nga nahirapan na kaming bilihin eh, computer pa.

Ano ba yan. Wala pa yata akong mailalagay sa resume ko. Pero at least yung address slot may mailalagay ako. Tatanungin ko na nga lang si Mikki.

Lumabas naman ako sa kwarto ko at napansin ko na sarado na yung pintuan ni Mikki at madilim na yung kwarto niya. Siguro nga natutulog na siya. Yung Yuan naman na nasa harapan ko eh saradong-sarado naman yung pinto. Ayaw ko naman siyang abalahin, lalo pa’t hindi maganda yung pagkakakilala namin.

Mabuti na lang eh si Paolo gising pa.

“Tok tok..” sabi ko naman habang kunwari eh kumakatok ako, “Pwede po bang pumasok?”

Parang nagmamadali na niligpit ni Paolo yung gamit niya dahil nagulat siya na nandun ako. Sinasara pa niya yung laptop niya pero dahil nauna ako sa kanya, nakita ko naman kung ano yung gusto niyang itago. Isang malaking picture ng babae sa desktop niya.

“Sino naman ‘to?” tanong ko naman sa kanya, “Girlfriend mo?”

Medyo nahihiya pa siya nun pero hindi naman siya sumagot kaagad.

“Girlfriend mo no?” tinukso ko pa siya lalo, “Eh bakit naman nahihiya ka pa! Ano naman kung may girlfriend ka?!?”

“Shhh.” Nilagay niya yung index finger niya sa bibig niya, “Huwag kang maingay at baka marinig pa ni Mikki. Aasarin pa ko nun eh.”

“Sus. Wala namang masama kung may girlfriend ka. Ang secretive mo naman.” Tinignan ko naman siya, “So.. anong pangalan niya Paolo?”

“Mariz.” sagot naman niya sa akin.

“Awww. Blush na yan…” pinisil-pisil ko pa yung pisngi niya.

Tinalikuran naman niya akong bigla. Aba, mahiyain nga itong mokong na ito!

“See? Kahit ikaw inaasar mo ako. Lalo pa si Mikki kung nalaman niya.” Sinara na niya ng tuluyan yung laptop niya, “Anyway, bakit ka ba napadpad sa kwarto ko? May problema ba?”

“Wala naman. Itatanong ko lang sana sa iyo kung ano yung full address nitong bahay na ito. Alam mo na, nai-drive lang ako ng Ninang ko dito. Hindi ko na naitanong kung ano yung address. Kailangan ko lang kasi.”

“1801 Ildanan Street, East Solomon, Villejas City.”

“May papel ka?” tanong ko naman sa kanya kaya inabot naman niya sa akin, “Saka ballpen na rin, pahiram.”

Inabot naman niya sa akin yung ballpen niya at sinimulan ko na ring isulat yung address: 1801 Ildanan Street, East Solomon, Villejas City.

“Ano na nga iyon? 1081 Iladnan?”

“1801 Ildanan” itinama naman niya yung sinabi ko.

“Ahh.. Idalnan.. okay..” sabi ko uli sa kanya.

“Hindi, IL-DA-NAN.” Nilakasan pa niya yung boses niya.

“Okay. Ildanan.” Tumango-tango pa ako, “West Solomon…”

“East.”

This time tinitignan na niya ako.

“Weast Solomon…”

Halata ko na naiinis na siya sa akin.

“Akin na nga yan at ako na lang ang magsusulat…” inagaw naman niya yung papel at ballpen sa akin.

Sisimulan na niya sanang magsulat kaya ang nakita niya yung sinulat ko na address na tama naman. Ang sarap palang lokohin nito dahil sobrang seryoso! Halos mamatay-matay ako sa kakatawa nung nag-iba yung mukha niya matapos niyang basahin.

“Ikaw ang kulit mo rin eh no! Hanep ka rin mang-asar eh!” tinulak-tulak niya naman ako sa likod ko, “Sige na! Bumalik ka na sa kwarto mo!”

“Nabilib ka rin naman sa acting skills ko!” tumawa na lang ako sa harapan ng kwarto niya.

Umalis din naman ako kaagad sa kwarto ni Paolo. Hawak-hawak ko pa yung maliit na papel kung saan ko sinulat yung address at naupo ako doon sa desk kung saan ako nagsusulat ng resume ko kanina.

Kinuha ko naman yung newspaper na nahanap ko pa sa school kanina. At least may local classified ads dito na pwede kong mahanapan ng magiging trabaho. Aapplyan ko na lang siguro lahat at baka matanggap naman ako kung saan.

Hindi pa ako tapos sa kakahighlight ko nung may bigla na lang kumatok sa pinto ko. Ito talagang sa Paolo…

“Paolo alam mo ba---” napaatras na lang ako nung pagbukas ko ng pinto eh hindi pala si Paolo yung kumatok, “Oh ikaw pala.”

Bumalik ako doon sa desk ko at naupo uli.

“Pwedeng pumasok ‘di ba?”

“Oo naman.” Tinalikuran ko naman siya at naghighlight ako uli, “What’s up?”

“Uhmmm.. wala naman.” Sagot niya sa akin ng mahinahon, “Gusto ko lang sana mag-sorry kanina. Medyo, na-shock lang ako.” Tinignan naman niya ako, “Nasaktan ka ba? Napalakas yata yung pag-sipa ko kanina.”

Lumingon-lingon siya sa buong kwarto na para bang inoobserbahan pa niya yung itsura.

“Well technically, ‘di mo naman ako nasipa. Ang malakas lang eh yung impact nung napatama ako sa dingding tapos nabasag yung frame.” Hinawakan ko naman yung leeg ko, “Parang ganito oh..” tumawa-tawa pa ako doon.

“May sugat ka…” hinawakan niya kaagad yung kamay ko, “Oh man, I’m really sorry.”

“Ha? Sugat?”

Bigla-bigla na lang siyang tumayo sa kinauupuan niya at nagmamadaling lumabas ng kwarto ko.

Tinignan ko naman yung kamay ko. May natuyong dugo na doon. Ni-hindi ko nga napansin na nasugatan pala ako. Hindi naman siya masakit.

Bumalik naman siya kaagad na may dalang first aid kid. Grabe naman itong tao na ito, parang mamamatay naman ako sa maliit na sugat.

“Akin na yung kamay mo…” kinuha niya yung kamay ko at naglabas siya ng pang-gamot, “Hindi ko talaga sinasadya…”

“Okay lang.” nginitian ko naman siya para gumaan yung loob niya, “Galing nga ng moves mo eh. Nag-aral ka ba?”

Seryoso naman siya sa paggagamot ng kamay ko kaya sumasagot siya ng hindi nakatingin sa akin.

“Taekwondo.” Maikling sagot niya, “Black belt.”

“Kaya naman pala ang cute mo tignan kanina eh!” okay, sinabi ko ba talaga yun? “I mean, mala-Jackie Chan ah!” Hay. Good save Carina. Mga sinasabi mo eh… matuto ka naman mahiya!

Natawa lang siya sa akin. Saglit lang din eh binalik din niya yung kamay ko at unti-unti niyang nililigpit yung first aid kit na dinala niya.

“Paano ka nag-end up dito sa Goslings?”

“Ninang ko yung may-ari nito.” Tinignan ko yung roof ng bahay.

“Ninang mo si Tita Lalaine?”

Tumango naman ako sa kanya.

“Nasaan yung pamilya mo?” nagtataka na tanong niya, “It’s not typical to rent for a high schooler.”

“Well, mahabang istorya eh. Baka antukin ka pa.”

“Try me.” Hinawakan pa niya yung chin niya at sumandal na parang handa naman siyang makinig sa akin.

In fairness ah, may itsura rin siya.

“Well, medyo nalugi kasi yung business ng Papa ko dati kaya ayun, nabaon kami sa utang. Lumipat kami sa bukid. Malayo.” Tinignan ko naman yung reaksiyon niya, “Alam ko iniisip mo na probinsiyana ako.. blah blah..”

“Says who?” tinaas niya yung kilay niya sa akin, “Go on...”

“Ayun nga, dun kami nag-end up mangupahan dahil may sakahan dun yung kaibigan ng Papa ko. Meanwhile, dapat titigil na rin ako sa school dahil wala nga kaming pera, saka malayo rin yung school sa tinitirahan namin.” Napatingin naman ako sa bintana nun, para namang drama ito sa tv, “Kaya lang si Ninang Lalaine nag-offer na tutulong daw dahil kaibigan daw naman niya yung Mama ko. Kaya ayun, siya yung nagbabayad sa school ko ngayon.”

“Ini-offer niya yung Goslings?”

“I guess. Kaya ako nandito.” Tumalikod naman ako, “Akala ko doon ako titira sa kanila. Misunderstanding lang pala. Ang offer lang pala eh siya ang magbabayad ng school ko, ‘di pala kasama yung lodging. Isa yata sa issue nila ni Ninong George yung pagpapatira ng hindi pamilya sa bahay nila…”

“Okay I see. Well, you’re always welcome here.” Sagot naman niya sa akin, “Huwag kang mag-alala, hindi kami masamang tao.” Ngumiti naman siya, “Kung may sinubukan man sila sa iyo, sumigaw ka lang. I’ll punch their teeths out for you.”

Wow, feeling tagapagligtas din eh no?

“Salamat.” Sagot ko naman sa kanya, “Ikaw, paano ka napunta dito?”

“Long story rin eh.” Kinamot naman niya yung batok niya na parang nag-aalangan.

Saka naman ako humarap nun at nag-lean ako pa-forward.

“Try me.” Sabay fold ko ng arms ko.

Natawa naman siya sa akin. Ginagaya ko kasi yung style niya.

“Okay.” Napaisip naman siya, “I just moved out last year. Lumaki ako sa tita ko. Nurses kasi sa Australia yung parents ko. Matagal na silang nag-migrate. Gusto nila akong kunin noon pa, ako lang yung may ayaw.”

“Bakit naman?” tinapik ko pa siya sa balikat niya nun, “Dude, Australia na tinatanggihan mo pa?”

Parang nalungkot siya nun na hindi ko maintindihan. Parang may sensitive area yata ako na natamaan.

“I have a life here now. Isa pa, they lived there for years without me, siguro naman kaya na nila kahit ilan pang taon uli.” Tinignan niya ako, “I don’t think malaking difference naman yun.”

“Siyempre naman no! Anak ka pa rin ng mga yun.” Sinimangutan ko naman siya, “Ikaw bahala. Sabi mo eh.”

Nagsimula na siyang tumayo nun at papaalis na yata siya ng kwarto ko. Dala-dala niya yung first aid kit sa kaliwang kamay niya.

“O sige na pala, hahayaan na kitang matulog. Gusto ko lang mag-sorry. ‘Di kasi ako makatulog, medyo nakokonsensiya rin kasi ako.” Paliwanag niya sa akin na parang nahihiya pa.

“Okay lang. Sorry rin kung natakot kita. Pasara na lang ng pinto ah!”

Pabalik na sana ako sa paghahighlight ko ng mga trabaho nung bigla na lang narinig ko siyang nagsalita.

“Anong ginagawa mo?” akala ko umalis ka na tsong ah!

Tinaas ko naman diyaryo sa harapan ng mukha ko tapos bigla kong inalis at nag-cheesy smile ako sa kanya. Hawak ko rin yung highlighter nun.

“Naghahanap ng trabaho. Medyo, kailangan na rin kasi.”

“Oh.” Tumango naman siya, “Okay. Uhmmm.. sige ‘di na kita aabalahin.”

“Good night!!!”

Nakita kong lumingon siya at ngumiti bago niya sinara yung pinto.

***************

Tuesday, 6.p.m.

Nahilo ako sa kakahanap ng Auditorium ng school. Ni-hindi ko nga alam kung anong ginagawa ko dito, dapat nga nag-job hunting na lang ako. May time pa ba ako sumali sa extra curricular activities kung kailangang-kailangan ko nang magkapera?

“Inter High School conference is an annual conference hosted by Villejas City National High School.” Sabi nung babae na nasa harapan, “It is a conference that addresses the issues that pertains to students our age, and inspires students to take action…”

Nabibilib pa ako sa kaka-english niya pero nakita ko na may hawak siyang papel na inangat niya na binabasa.

“Yearly, the executive board position is composed of…”

Nakanganga pa ako na nakikinig doon sa info session nung bigla na lang may humila sa kamay ko at hinawakan ako ng sobrang higpit. Muntik pa nga akong masubsob doon sa upuan sa harapan ko.

Paglingon ko, si Yuan lang pala.

“Psst! Grabe naman ‘to! Saglit lang!” napabilis din yung lakad ko dahil ang bilis naman niyang maglakad, “Bakit mo ba ako kinakaladkad?”

“May papakita ako sa iyo…” dire-diretso lang yung paghila niya sa akin pero hindi niya ako nililingon, “Sumama ka na lang.”

Hindi ko tuloy makuhang magtanong sa kanya. Ang weird naman ng tao na ito.

“P-pero nakikinig pa ako doon sa sess---”

“Papaliwanag ko sa iyo mamaya!” medyo nilakasan niya yung boses niya, “Basta sumama ka na lang muna sa ngayon.”

Hay.. ang weird! Sungit pa! NagP-PMS kaya ito? Akala ko ba kagabi lang cool na tayo, tapos ngayon ganyan ka na naman. Nasapian ka lang yata saglit!

Sumakay naman kami ng tricycle pero hindi ko pa rin alam kung saan kami pupunta. Natatakot pa rin akong magtanong dahil baka masigawan pa niya ako.

Tinitignan ko naman siya nung katabi ko siya sa tricycle. Seryoso lang siya pero hindi naman ako kinausap. Pinikit pa niya yung mata niya na para bang pagod na pagod na ‘di ko maintindihan.

After 15 minutes or so, huminto rin yung tricycle. Binayaran naman ni Yuan yung pamasahe namin. Medyo nakahinga rin ako ng malalim dahil wala akong pambayad doon eh.

Hinawakan na naman niya ng mahigpit yung wrist ko, tapos hinila niya ako. Kaya lang this time, ayaw ko nang magpahila.

“Hoy, ayaw ko nga pumasok diyan!” hinihila ko naman pabalik yung kamay ko.

“Sumama ka na!” hinigpitan niya lalo yung paghawak sa kamay ko, “Tara na! Huwag ka nang maarte!”

“Ayoko nga eh.” Hinawakan ko yung kamay niya at sinubukan kong alisin sa pagkakahawak sa kamay ko, “Bakit ba pinipilit mo ko?”

“Basta sumama ka na lang!”

Ayaw ko talagang pumasok. Huminto kami sa isang coffee shop na sobrang ganda. Ang masaklap pa, mukhang mamahalin yung mga binebenta doon. Kung kape man o pagkain or whatever.

Wala akong pambayad.

“Hindi nga eh… ayaw ko!” nilakasan ko lalo yung paghila ko sa kamay ko. “Huwag mo na akong pilitin okay?”

“Ano bang kinakatakot mo ah?!?” tanong naman niya sa akin, “Para papasok ka lang sa coffee shop. Hindi ka naman kakainin ng buhay dito!”

“Eh kasi…”

Tinalikuran ko naman siya. Nakakahiya naman kasi eh.

“Eh kasi ano?” naiinis na tanong naman niya sa akin.

“Wala akong pambayad okay?!?” sinigawan ko naman siya, “Kung magyayaya ka naman tsong, doon na lang sa mura! Wala akong pera eh.”

Huminga naman siya ng malalim na parang nakukunsumi na sa akin. Hinigpitan niya lalo yung pagkakahawak sa kamay ko at hinila niya ako sa loob. Para tuloy akong nakaladkad doon.

Naupo kami doon sa table na may dalawang upuan malapit sa bintana. Medyo hindi na maganda yung pakiramdam ko at feeling ko masusuka na ako.

“Yuan…” nagiging worried na talaga ako, “Wala nga akong pamba---”

Hindi pa tapos yung sinasabi ko, may nag-interrupt na sa akin.

“Good evening Ma’am, good evening sir. Can I take your order?” tanong nung isang babaeng maputi na huminto doon sa kinauupuan namin.

“Chocote Frap. With whip cream.” Sagot agad ni Yuan.

“What about you Ma’am?” ibinaling nung babae yung atension niya sa akin.

“Uhhh…” napalunok na ako nun sa sobrang mahal ng presyo, “Tubig na lang.”

Napakunut-noo sa akin si Yuan nun.

“French vanilla for her.” Aba, umorder pa para sa akin? “Oh, and can I get one of those papers?” tinuro niya yung papel doon na nakapatong sa counter.

“Sure thing sir. I will be right back.”

Umalis naman na yung babae. Hindi ko alam kung kukunin lang ba niya yung papel na sinasabi ni Yuan, o kung kukunin yung order.

Nung malayo na siya at hindi na niya ako maririnig, nag-lean ako doon sa table niya at naiinis na ako sa kanya.

“Hoy ikaw, kung dadalhin mo ko sa lugar na ito at oorder ng mga mahal na kape na yan.. ikaw ang magbabayad! Hindi ko babayaran yan!”

“Chill.” Sabi niya sa akin at nag-lean din siya sa table kaya nagkalapit yung mukha namin, “Are you English proficient?”

Hindi ko alam kung para saan ba itong mga tinatanong niya.

“E-ewan. Siguro.” Tumingin ako sa gilid ko, “Oo, I guess.”

Dinala naman nung babae yung mga order namin at yung papel na hinihingi ni Yuan. Lalo tuloy akong hindi mapakali. Ni-hindi pa niya sinasabi sa akin na ililibre na niya ako.

“Pwede bang huwag mong intindihin yung babayaran…” tinitigan naman niya ako, “May iba ka pa bang experience… Man. I’m not even gonna’ bother.”

Napasandal na lang siya bigla. Hindi na niya tinapos yung tinatanong niya sa akin.

Uminom siya ng konti doon sa inorder niya tapos bigla na lang siyang tumayo. Iniwan niya ako doon na nakaupo at nakita ko na papalabas na siya ng coffee shop.

“Yuan! Hoy!” aba iiwan pa ako at hindi pa magbabayad, “Hoy bayaran mo ito!”

Nagsimula na akong tumakbo papalabas ng coffee shop para habulin si Yuan. Kaya lang bago pa ako makalabas, hinarang ako nung mga babae na nasa pintuan.

“Ma’am, kailangan niyo pong bayaran yung inorder niyo.”

“P-pero yung kasama ko…” ahhh ano ba naman yan Yuan! Ang sama-sama mo! “Hindi naman ako ang magbabayad niyan! A-ano kasi, Miss…” May lumabas na isang middle aged na babae sa pintuan ng employees area at narinig yata yung ingay doon sa lobby nung shop. Manager yata eh.

“It’s okay.” Sabi niya doon sa mga waitresses yata ng shop niya, “I’ll handle it from here.”

Umalis naman yung mga babae na nanghaharang sa akin. Nakakahiya talaga. Paano na ako magbabayad niyan? Ipapakulong kaya nila ako o paghuhugasin ng pinggan? Teka coffee shop ‘to, so paghuhugasin nila ako ng cups?

“Uhmm Ma’am..” sabi ko naman sa kanya, “Ano po kasi, wala po akong pera sa ngayon. Yung kasama ko po kasi iniwan ako.” Nagtip-toe pa ako kung sakaling nandun pa si Yuan, pero wala na talaga, “Huwag niyo naman po sana akong ipakulong. Ako na lang po ang maghuhugas ng pinggan.”

Nginitian naman niya ako.

“Bakit naman kita paghuhugasin ng pinggan?” pinaupo naman niya ako doon upuan na inupuan namin uli ni Yuan.

Fortunately enough, mabait naman siya.

“Angela.” Nakipagkamay naman siya sa akin, “And your name?”

“Naku! Ipopost niyo po ba yung picture ko sa harapan ng store niyo? Katulad po nung mga wanted na nagnanakaw sa mga store?” nag-panic naman ako kaagad, “Sorry po talaga! Hindi naman po ako tumatakas kanina eh…”

Natawa naman siya sa akin.

“Relax.” Kinakalma naman niya ako, “Kakatext lang ng nephew ko sa akin. And he said na-interview ka na daw niya so… you’re hired!”

Nanlaki naman yung mata ko nun. Ano daw?

“Po?” parang mali yata yung narinig ko.

“Angela Lee.” Inulit niya yung pangalan niya sa akin, “I own this shop.”

Inikot ko yung paningin ko doon sa shop niya. Mukhang mamahalin talaga dito kahit anong gawin ko.

“Yuan’s my nephew.”

V. Hazing

Napanganga na lang ako sa kanya. Ni-hindi ko ineexpect na Tita pala niya yung may-ari ng shop. Kaya pala ganun na lang siya magyaya sa lugar na ito. Libre naman pala siya.

Friendly naman yung Tita ni Yuan. Kaya nga siguro nung umalis ako doon at nakangiti siya sa akin, hindi ko alam kung mahihiya ba ako or what. Nagmukha siguro akong tanga doon. Ano ba naman yan??? Pagdating pa naman sa akin eh, first impressions.. really last.

Umuwi na rin naman ako kaagad. Ayaw ko namang gabihin sa daan at baka ma-rape pa ako niyan. Sa ganda ko ba namang ito, sino namang hindi magkakainterest?

Nakakainis talaga yung Yuan na yun. Iwanan daw ba akong mag-isa???

Nag-talo pa yung isip ko kung babalik ba ako doon sa info session sa school, kaya lang naisip ko na masyado naman na yatang late at kapag bumalik pa ako doon eh baka tapos naman na. Kaya ayun, naisip ko na lang na umuwi.

Like always, nauna na naman ako sa lahat. Wala na namang katao-tao doon sa bahay kaya medyo natuwa naman ako. Kahit na mababait naman silang lahat sa akin eh, iba pa rin yung feeling ng hindi ka napapagod. Isa pa, feeling ko mapagpanggap din yung ginagawa ko dito. Sinusubukan kong maging sobrang bait. Ang hirap kaya nun ah!

For some odd reason, ang init-init talaga nung gabi na iyon. Kaya ako naman eh naisipan ko na lang na manguha ng damit doon sa kwarto ko at gustung-gusto ko ng maligo. Dumeretso naman ako sa banyo at sinara ko yung pinto. Pagkabukas na pagkabukas ko ng ilaw, saka ko lang napansin yung banyo.

Ang ayos-ayos doon na hindi ko maintindihan. Yung toilet cover pa eh nakababa, as if laging ganun yung arrangement. Kulay green naman yung towel niya, at nakasabit lang doon sa gilid.

Saka ko lang napansin yung lababo.

“Toothbrush niya yung de-battery pa? Parang bata lang ah!” pinindut-pindot ko pa yung toothbrush ni Yuan nun kaya ikot ng ikot yung bristles.

Naligo din naman na ako nun. Ang sarap pa nga ng tubig dahil medyo mainit ng konti. Ninamnam-namnam ko pa yun at talagang nagtagal pa ako doon. Medyo nangungulubot na nga yung balat ko kaya naisipan ko na tapusin na yung pagbababad ko doon. Baka magkasakit na ako niyan eh.

Pinunasan ko naman yung sarili ko at nilagay ko yung tuwalya sa ulo ko para matuyo yung buhok ko. Afterwards, tumayo ako doon sa salamin at tinitigan ko pa yung sarili ko.

“Carina, ang laki na ng eyebags mo!” hinawakan ko naman yung pisngi ko para ma-push down kaya na distort yun mukha ko.

Kakalaro ko doon, nakita ko tuloy yung isang bote na maliit. Pabango niya kaya ito?

Inamoy-amoy ko naman. Aba, ang bango niya ah. May taste ang loko ah!

Iii-spray ko na sana yung pabango ng kaunti para bumango naman doon sa banyo. Konti lang naman eh. Hindi naman niya siguro malalaman ‘di ba? Mukha pa man din mamahalin.

Itinaas ko na yung kamay ko nun, kaya lang nagulat na lang ako nung bigla na lang may tumama sa braso ko. Yung pintuan lang pala.

Sus yung pintuan lang naman. Bumukas lang naman. No biggie.

Sa sobrang gulat ko, nanlaki lang yung mata ko at nakatingin lang ako doon sa pintuan.

“Uhh..s-sorry.” Sabi niya na para bang naiilang at bigla na lang niyang sinara yung pinto.

Ako naman eh natulala na lang ako doon. Parang sumara yung utak ko. Hindi ko ba nai-lock yung pinto? Uhh, wala naman siyang nakita ‘di ba? I mean, naka-towel naman ako.

Pagtingin ko sa katawan ko, wala man lang akong nakatakip. Nasa ulo ko nga pala.

“Ahhhhh!” sa kakasigaw ko doon, nabitawan ko yung pabango ni Yuan at nabasag doon sa floor.

Bigla-bigla namang bumukas uli yung pinto at pumasok uli siya. Mukhang alalang-alala pa yung mukha niya na lumuhod siya doon sa sahig at nagsimulang kunin yung basag na bote.

“Okay ka lang? Anong nangyari?” hindi naman siya tumitingin sa akin nun, “Huwag mong hahawakan at baka masugat ka!”

Pinalo pa niya yung kamay ko nun dahil tumutulong ako. Dahil nakulitan yata sa akin, hinawakan niya yung kamay ko ng mahigpit at napatingin siya sa akin.

This time, nailang na talaga siya ng tuluyan at tumalikod na lang siya bigla bigla.

Lalo naman akong naiyak nun.

“Ahhhh!” nagmamarkulyo na ako doon, “Yuan naman eh!”

“A-ano… k-kasi…” parang hindi niya tuloy malaman yung sasabihin niya, “Hindi ko naman sinasadya.”

“Bakit kasi pumasok ka pa eh!” hinampas ko siya doon sa likod niya. Lilingon pa sana siya dahil napalakas yata yung paghampas ko, kaya lang na-realize niya siguro na hindi magandang idea yun, “Nakakahiya naman eh!”

“Bakit hindi ka kasi nagla-lock ng pinto???”

“K-kasi…” oo nga naman, bakit ba hindi ko nai-lock yung pinto? “Teka nga. Nakita mo naman na may ilaw, tumuloy ka pa???”

“Sa tingin mo naman una kong tinitignan sa pinto ng banyo eh kung bukas yung ilaw o hindi? Sarado kaya yung pinto! Malay ko ba…”

Tatayo na siya sana nun.

“Huwag ka munang tatayo. Nagtatakip pa ako!” tinulak ko naman siya kaya hindi na naman siya makagalaw.

“Bilisan mo nga! Ang weird nito eh…” sagot naman niya sa akin.

“Nakakabwisit ka naman eh!” umiyak pa ako ng umiyak nun, “Inulit mo pa! Pumasok ka pa uli!”

Hinampas ko na naman siya sa likod niya.

“Yo. You gotta’ stop that.” Sabi niya sa akin, “Kapag inulit mo pa yan, haharap ako at hahawakan ko na yang kamay mo at wala akong pakialam kung nakabihis ka man o hindi.”

Lalo kong nilakasan yung iyak ko nun.

“Ahhhh!” panay pa ang sniff ko nun at sigaw ko, “Kasi naman eh. Nakakahiya talaga. Yuan naman eh!”

“Anong gusto mong gawin ko? Akala ko naman may nangyari na sa iyo kanina kaya bigla ka na lang sumigaw. Tapos may narinig pa ako na nabasag.” Huminga naman siya ng malalim na para bang naiinis na, “Pwede na ba akong lumabas?”

Hindi ko naman sinagot yung tanong niya.

“Nakita mo na? Nakita mo ba lahat?” tinanong ko naman siya bigla-bigla.

Nag-aalangan pa siya sumagot nun.

“Uhmm. Konti lang.”

“Ahhh!! Yuaaannnn!” maluha-luha na talaga ako nun.

Feeling ko talaga ang laki ng nawala sa akin. May makakakita pa, yung taong kakakilala ko pa lang!

“Bakit kailangan mo pang sabihin na konti??? Ha? Nakakainis ka naman eh!” pinunasan ko na yung luha ko nun, “Dapat sinabi mong wala.”

“Fine. Wala akong nakita.”

Umiyak ako lalo nun. Malaks na iyak.

“Sinabi mo na na may nakita ka eh! Nagsisinungaling ka naman! Ahhh! Hinampas-hampas ko naman siya.

This time, humarap na siya sa akin. Seryosong-seryoso pa yung mukha niya nun. Lalo akong nag-panic dahil humarap na naman siya sa akin ng walang consideration.

“Ikaw alam mo na sumosobra---“ hindi na niya natuloy yung sasabihin niya, “Whoa… umiiyak ka ba?”

“Oo nga umiiyak ako!”

“I’m sorry! Hindi ko talaga sinasadya.” Parang naawa siya sa akin na hindi ko maintindihan, “Hindi ko naman talaga alam.”

Umiiyak pa rin ako nun. Para akong bata na sobrang lakas ng pag-iyak. Umiinit tuloy doon sa banyo. Feeling ko tuloy, pinagpapawisan na ako.

“Tapos ngayon nakaharap ka na naman! Ang sama mo!” sigaw ko sa harap ng mukha niya.

Hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi ko. Hinarap niya yung mukha ko sa mukha niya.

“Hey..” sabi niya sa akin ng mahinahon, “I’m looking at your eyes right now.” Tinitigan naman niya ako, “Just… your eyes.”

Tumigil ako sa pag-iyak ko nun. For some reason, pagkasabing-pagkasabi niya nun… I couldn’t help but believe him.

Snap. Ano ba itong iniisip ko?

Hay naku. Pa-cute pa ito. Anong gusto niya, mag-moment kaming dalawa doon at magtitigan kami sa mga mata namin? OA ah. Ito ba yung dapat na magtititigan kami sa isa’t isa and then finally magkakagusto na ako? Ganitong mga scene ba yun?

NOT.

Mabilis kong hinablot yung damit na dinala ko sa banyo, tinulak ko si Yuan, tapos nagmamadali ako na lumabas ng banyo.

“Hoy masakit yun ah!” sigaw niya na narinig ko pa hanggang makalabas pa ako sa banyo.

Saglit lang, isang galit na galit na Yuan din yung narinig ko uli.

“Carina! Binasag mo yung pabango ko!!!”

Nasa kwarto na ako nun. Napangiti na lang ako mag-isa doon na parang siraulo. Napabulong na lang ako sa sarili ko: “Quits na tayo!”

***

I didn’t sleep at all.

Sino ba namang makakatulog kung ang iniiisip mo eh may isang tao sa mundo na nakakita na ng kaluluwa mo ha? Ang masaklap pa, hindi mo pa boyfriend. Isang random na lalaki lang.

Kapag minamalas ka nga naman talaga.

Mukha nga siguro akong raccoon nung lumabas ako ng kwarto ko dahil nangingitim na siguro yung ilalim ng mata ko. Nilabas ko pa yung ulo ko at nakikiramdam ako kung nasa kwarto pa ba si Yuan. Ni-ayaw ko ngang makasabay siya eh. Nakakahiya talaga. Nakaalis na kaya yun?

“Woi!” narinig ko na lang na may tumawag sa akin, “Anong ginagawa mo diyan?”

Si Mikki lang pala. Pinakaba pa ako.

“Wala naman.” Inayos ko naman yung sarili ko, “Yung tao dito?” tinuro ko naman yung pintuan ni Yuan.

“Kanina pa umalis, kasabay ni Paolo…” sagot naman niya sa akin, “Bakit parang tinataguan mo si Yuan?”

Umarte naman ako na parang wala lang yung ginagawa ko. Sa tingin ko talaga, hindi ko mahaharap si Yuan ngayon eh. Hindi kaya ang maiisip niya tuwing makikita niya ako eh.. yun?

“Bakit ko naman tataguan si Yuan?” siniko-siko ko naman si Mikki nun, “Masyado ka naman mag-isip tsong!”

“Eh bakit parang ninenerbiyos ka yata?” tanong naman ni Mikki sa akin, “May gusto ka ba kay Yuan?”

Na-choke naman ako nun. Grabe naman ito. Hindi naman ako ganun kalandi no.

“Hoy ‘wag kang overassuming diyan…” tinignan ko naman siya ng masama, “Nandito ako para sa school. Wala akong interest sa mga lalaki na yan… much less, kay Yuan.”

Ngumuso-nguso pa ako nun as if makakatulong sa pagco-convince ko kay Mikki.

“Well good.” Sabi naman niya at inakbayan niya ako at hinila niya ako ng mahigpit papalapit sa kanya, “Kasi ayaw ko ng drama dito sa bahay. Alam mo na yun, kung maging kayo man. Then after a couple of months, magbe-break kayo. Awkward naman na… and then.. ayun pangit na yung samahan.”

Napatingin ako sa malayo nun as if ini-imaigine ko yung sinabi ni Mikki. Ang bilis pala mag function ng utak nito. Hindi pa nga kami close ni Yuan, break na agad ang iniisip?

Bigla na lang akong kumawala sa pagkaka-akbay ni Mikki sa akin.

“Walang ganun!”

“Naninigurado lang. Sige ikaw rin, baka masaktan ka lang.”

Hay naku Mikki, hindi ako masasaktan dahil wala naman akong gusto sa kanya! In fact, kung may gusto man ako doon, eh di sana nagba-blush na ako sa ngayon!

Naiinis talaga ako. Lalo pa akong nabwibwisit kapag may mga taong inaasar ako sa mga taong hindi ko naman gusto. Pero dahil siguro si Mikki yung kaharap ko at mukhang ganun lang naman siya, hindi ko naman siya pinansin masyado.

Pumasok naman ako kaagad. Hindi ko alam kung ano mang oras eh masasalubong ko si Yuan. Ni-hindi ko nga alam kung siya ba yung tipo ng tao na pakalat-kalay lang sa school. Basta ang alam ko lang, ayaw ko muna siyang makita. After ba naman nung incident kagabi, wala talaga akong mukhang maipapakita sa kanya.

I saw him once, sa cafeteria. Or maybe twice, nung naglalakad siya malapit sa stairs. Three times nung nasa hallway. Wala naman akong ginawa kung hindi ang magtago. May isang beses pa nga na parang nakaramdam siya sa ginagawa ko, kaya nung lumingon siya eh bigla-bigla na lang akong tumakbo ng mabilis.

I was supposed to attend that thing about the conference. Balak ko kasi sana na sumali doon sa IHSC nung school. Pero dahil sa sobrang hiya ko na din siguro, parang hindi kakanin ng sikmura ko.

Dumaan naman ako doon sa coffee shop para kunin yung employee manual ko at pati na rin yung bago kong uniform. Ang sabi lang sa akin ng Tita ni Yuan eh pwede na daw akong mag-start next week. Kung gusto ko daw na mas maaga pa, nasa akin na daw yun.

nunahan ko naman siyang umuwi. Sinigurado ko pa nga na wala pa siya sa bahay. Nagyayaya naman sina Paolo na kumain daw ako ng hapunan, pero dahil kadarating lang ni Yuan eh umarte naman ako na hindi ako gutom at may homework ako na gagawin.

Nung medyo madilim na at napansin ko naman na wala na sila sa living room, saka naman ako bumaba at kumuha ng pagkain. Gutom na gutom na ako nun dahil kanina ko pa pinipigilan. Ikaw ba naman eh i-deprive mo ang sarili mo, hindi ka ba naman magutom? Panay na nga ang reklamo ng tiyan ko eh. Ayun tuloy, panay ang lamon ko nung nasa kusina ako.

“Hoy! Anong ginagawa mo sa dilim diyan?” narinig ko na lang na tanong niya habang nasa hagdan siya.

Nabulunan naman ako nun. Hinampas-hampas ko naman yung dibdib ko dahil hindi naman ako makahinga.

“Ang takaw mo kasi eh…” inasar naman niya ako, “Ano bang ginagawa mo at para kang magnanakaw diyan sa dilim?”

Nung nakahinga na ako ng konti, saka lang ako nakasagot sa kanya.

“Masama na bang kumain ngayon?”

Lumakad naman siya papunta ng kusina. Binuksan naman niya yung fridge nun at hindi na siya nakatingin sa akin. Pagkatapos nun eh binuksan din niya yung ilaw.

“Bakit ba gising ka pa? Gabi na ah!”

“Nauuhaw ako eh…” sagot niya sa akin, “Masama na bang uminom ngayon?”

Nakakainis na ito. Gayahin daw ba yung mga sinasabi ko? Hindi naman nakakatawa yun ah.

“Ikaw ha huwag kang gaya-gaya! Baka saktan kita diyan!”

Ewan ko kung bakit ba ako nagbigay ng pointless threats. Mukhang hindi ko naman matatakot itong si Taekwondo kid.

“Kung hindi ko lang alam,” lumapit naman siya sa akin, “Ikaw ang takot as akin.” Nginitian naman niya ako ng nakakaloko, “Iniiwasan mo ako buong araw ah!”

Nagsalubong naman yung kilay ko. Hindi ko naman siya bibigyan ng satisfaction. Siyempre dapat, magsinungaling ako.

“Hoy! Feeling mo naman ganun ka kaimportante! Bakit naman kita iiwasan ng ganun-ganun na lang ah!” sigaw ko naman sa kanya.

“Well if I didn’t know better, that’s what you’re doing. Ganun ka na lang ba kung mahiya sa akin?” tinignan naman niya ako mula ulo hanggang paa, as if inaanalyze niya ako. “As if kareme-remember naman kung anong… meron ka.”

HInawakan ko naman yung dibdib ko. Aba! Kapal ng mukha!!

“Kayong dalawa! Gabing-gabi na eh sigawan pa kayo ng sigawan!” narinig ko si Paolo na bumaba na rin sa hagdan, “Parang kayong dalawa lang yung tao sa bahay ah.”

Napansin ko naman na bumababa rin si Mikki sa hagdan. Nag-iinat pa nga ang loko.

“Mikki, go back to bed.” Narinig ko na sabi ni Yuan sa tabi ko.

“Nagising na ako… paano pa ako babalik sa tulog niyan?”

Nanlaki naman yung mata ni Mikki nung nakita niya ako. Binilisan naman niya yung pagtakbo niya at lumapit siya sa akin.

“Aba gising ka pa pala Carina…” napakalaki ng ngiti niya sa akin.

Hinawakan ako ni Mikki sa magkabilang braso ko at dinala niya ako sa living room na ilang hakbang lang naman yung layo. Hindi ko alam kung bakit amuse na amuse siya.

“Tutal nandito naman na tayong lahat, bakit hindi na natin tapusin ‘to?”

Nagtaka naman ako sa sinabi ni Mikki. Tapusin ang alin?

“Anong meron?” tinignan ko naman si Paolo at si Yuan, saka-sakaling bigyan nila ako ng sagot.

Sa kasamaang palad, wala eh.

“You don’t mean…” hindi naman natapos ni Paolo sasabihin niya, nakita ko na tumango lang si Mikki, “Tonight?”

“Bakit hindi???”

Naupo naman si Yuan doon sa upuan malapit sa kitchen table. Mukhang interesado rin siya sa mangyayari.

“Anong ngayong gabi? Mikki???”

Naupo si Mikki at naiwan ako na nakatayo doon sa gitna. Pakiramdam ko noon eh lahat sila nakatingin sa akin.

“Tuwing may bago kaming rommmate, may tradition kami dito.”

“Tradition???” inulit ko pa yung sinabi ni Mikki.

Natawa naman si Yuan nun. Hindi ko malaman kung bakit.

“Lahat kami ginawa namin yun. I guess, yun nga, tradition na nga ng The Goslings.” Paliwanag naman ni Paolo.

I am not liking this.

“Balak sana namin sa mga susunod na araw na, para masanay ka na dito. Or i-spare ka na namin dahil babae ka naman…” tinuloy naman ni Mikki. “Pero bakit naman namin bibigyan ng special treatment yung mga babae? That defeats the purpose of our tradition.”

“Anong klaseng tradition ba yan?” tinanong ko sila uli.

Tinignan ako ni Mikki mula ulo hanggang parang katulad ng ginawa sa akin ni Yuan kanina. Bakit ba pakiramdam ko eh pinag-aaralan nila ako?

Tumawa ng tumawa si Yuan sa gilid. Yung tawa na para bang hindi na siya makahinga dahil nagsimula ng mamula yung mukha niya.

“Mikki…” hindi na talaga siya makahinga nun, “Wala naman makikita…”

Napalingon bigla si Mikki sa kanya.

“Bakit nakita mo na ba???”

Biglang tumigil sa pagtawa si Yuan as if may natamaan na sensitive spot.

“Well Carina… para lahat tayo pantay-pantay at matuloy na yung initiation mo---“

“Initiation?!!?” nag-freak out naman ako, “Tradition ba ito o hazing???”

“I like to call it tradition, rather than hazing…” sagot naman ni Mikki. “Now… take off your shirt.”

“Ano???”

Tama ba yung narinig ko?

Bago pa ako makapagtanong uli, nabaling naman yun atensyon ko sa gilid. Tumawa na naman si Yuan as if wala ng bukas.

VI. Fake Girlfriend #1

Okay. So… natuloy nga yung tradition na sinasabi nila. Slash initiation. Slash hazing, in my opinion.
Huwag na kayong mag-isip ng kung anu-ano. Hindi naman nila pinatanggal yung shirt ko. Kinabahan pa nga ako nung una, pero hindi naman natuloy. Tinatakot lang pala nila ako. Isa pa kahit naman siguro anong takot nila sa akin, hindi ko naman talaga gagawin yun.

The worst part nung gabi na iyon eh pinakanta nila ako at pinasayaw.

Sa labas.

In my pajamas.

While they’re all laughing.

And Yuan was recording me on his phone.

Great.

Wala pa naman akong talent sa pagsayaw at pagkanta. Pinanganak na yata akong tone deaf, parehas pa yatang kaliwa yung paa ko. Ni-wala akong kasense-sense when it comes to performing. Hindi ko rin ma-blame yung tatlo na parang mamatay-matay sila sa kakatawa sa akin.

Nakakahiya talaga.

Kahit na alam kong medyo nakakahiya yung gabi na iyon, natuwa rin naman ako sa kanilang tatlo. At least this time, feeling ko talaga eh welcome na welcome na ako sa bahay.

KInabukasan naman eh hindi ko na pinalagpas yung opportunity na umattend nung meeting ng IHSC na yan. Hindi ko nga alam kung anong ginagawa ko doon, pero pumunta na rin ako.

Sobrang daming tao yung nadoon. Siguro katulad ko, gusto rin nilang sumali doon sa grupo ng mga laging naka-blue.

Late na dumating si Yuan nun. Director naman siya, so I guess okay lang sa kanya na ma-late. Lumapit sa kanya yung babae na kumausap sa akin noon tungkol sa pagsali.

Naupo naman si Yuan sa pinakaharapan at seryosong-seryoso yung mukha niya. Nakikinig siya doon sa sinasabi nung babae na para bang napakaimportante. Hinawakan pa nga niya yung papel, tapos nag-glance lang siya sa audience niya. Ang ingay-ingay na doon sa room kung saan yung supposedly meeting nila.

“Ang cute nung director no!” sabi nung isang babae na katabi ko doon sa isang kasama niya.

“Oo nga eh! Tignan mo, nakaupo lang siya doon pero ang gwapo pa rin.”

Eeew. Okay. You can have him.

Sinubukan kong i-block yung pandinig ko sa mga nonsense na naririnig ko. Sabihin na lang natin na hindi ako yung typical na babae na mahilig sa ganyan, although I have to admit, hindi naman ako confused sa kasarian ko. I’m just not attracted to Yuan Lee.

At least I don’t think so. So yeah… sa kanila na! Pag-awayan pa nila.

“Hindi ba siya na-busted?” tanong nung isa na kanina pa ang sabi na ang cute daw ni Yuan.

“Ewan ko. Akala ko siya yung nakipaghiwalay?”

What’s the big deal? Eh ano naman kung sino yung nakipag-hiwalay? Mga tao nga naman oh. Ni-hindi na naman magmind ng sarili nilang business.

“Paanong siya yung makikipag hiwalay? Balita mo yung nangyari last year? Muntik na niyang hindi makuha yung directorship position?”

Napansin ko na nakikinig na talaga ako doon sa dalawa. Parang gusto ko tuloy magtanong sa kanila dahil na-curious din naman ako. Nagtimpi na lang ako dahil kapag sumali ako sa usapan nila, ibig sabihin lang nun eh chismosa lang din ako.

Huwag na lang.

After ng mahaba-habang paghihintay, tumayo naman si Yuan sa harapan. Kasama niya yung iba pang mga tao na naka-blue din katulad nila.

“Ilan ba kayo dito?” tinanong niya kami pero nagsilingunan yung lahat at kanya-kanyang nagbilang.

Medyo naguluhan yata si Yuan.

“Ganito na lang…” tinigil niya yung crowd, “Starting from here, count.”

Nagbilang naman kaming lahat na parang mga bata. In the end, 25 kaming lahat na nakaupo at naghihintay sa kung ano mang sasabihin nila.

“There are 5 positions that need committees…” sinimulan niyang ipaliwanag, “Outreach, Logistics, Finance, Volunteer, and… Programming.”

Nag-ingay na naman yung lahat. Para sa akin, lumalabas lang sa tenga ko yung mga sinasabi niya.

“25 kayong lahat ngayon, which means, limang tao ang magiging member ng bawat committees. In short, lahat kayo eh under probation. If you do a good job in the first month, you’re in. Kung hindi naman, you’re out. Simple as that.” Sabi niya sa harapan na parang ilang beses na niyang na-practice yung speech niya, “We don’t need lazy people. This is IHSC we’re talking about.”

Hindi ko talaga alam kung ano yung pinapasok ko. Nakakatakot naman pala si Yuan. I’m sure, hindi naman niya ako bibigyan ng special treatment kahit roommate naman niya ako.

“May sign up sheet na umiikot ngayon sa room. All you have to do is sign on the position you wanna’ work on.” Huminga naman siya ng malalim, “After that, you meet up with your respective Directors under that position, then you go from there.”

Bumalik naman si Yuan sa upuan niya at inignore yung mga nagtatanong. Kausap na naman niya yung babae na may hawak ng papel. Mukhang seryosong-seryoso sila palagi. I wonder anong pinag-uusapan nila?

Nakaupo lang ako doon sa bandang likuran at nanahimik na lang ako. Ano ba yan, para talaga akong loser doon. Hanggang ngayon, wala pa rin akong kaibigan.

Pagkadating ng sign up sheet sa harapan ko at pipirma na ako, isang square slot na lang ang naiwan kaya wala naman akong choice.

…Programming. Gulp! Madali kaya yun???

*****

“Kumusta ka naman diyan Carina?” tanong ng Ninang ko sa akin sa phone. “Maganda naman ba ang trato nila sa iyo?”

“Ayos naman po.” Sagot ko naman sa kanya, “Mababait naman po sila lahat sa akin.”

Gamit-gamit ko yung phone ni Paolo. Apparently, nalaman na ng Ninang ko na wala na akong phone at ang way lang para ma-contact niya ako eh tawagan yung isa doon sa tatlo. Tinawagan daw niya si Mikki at si Yuan kanina, pero dahil si Paolo ang kasama ko eh kay Paolo lang nag-work.

“Nakahanap na rin po ako ng trabaho, kaya ayos naman na po. Salamat na lang din po sa offer.”

“Aba eh di maganda, at least may allowance ka na rin monthly.”

Nabanggit ko naman na sa Coffee Shop ako nila Yuan magtratrabaho, and that seemed to have spark her interest.

“Magtratrabaho ka kay Angela? As in Angela Lee?” tanong niya sa akin, “Oh okay. Well, that’s nice of her to offer.”

Hindi ko na nasabi na si Yuan lang ang nagdala sa akin doon at out of pure luck kaya lang ako nagkatrabaho.

Saglit lang naman kaming nag-usap ng Ninang ko sa phone, pagkatapos nun eh binaba ko na rin yung phone.

Nasa isang food place kami para kumain ng lunch. Sinundo ako ni Paolo sa hindi ko malamang rason. Biglaan na nga lang eh. Sabi niya sa akin eh ililibre daw niya ako ng lunch, kaya pumayag naman ako.

Sabi ko nga sa inyo basta libre, lagi akong game!

“Ano na?” tanong ko kay Paolo pagkaupong-pagkaupo ko doon, “Bigla mo na lang yata akong inimbitahan?”

Ngumiti naman ako sa kanya nun. Mukhang uneasy pa yung itsura niya.

“Ikaw ha, ‘di pa tayo matagal na mag-roommate nagkakagusto na sa akin ah!” inasar ko naman siya.

Nag-lean naman siya doon sa table.

“I need to ask you a favor.” Paunang sabi naman ni Paolo sa akin, “Kung pwede lang sana.”

Grabe naman ito. Hindi pa nga kami close, favor na agad? Ang bilis niya ah!

Dumating naman yung waitress at kinuha yung order namin. Kumuha lang ako ng order ng beef steak, at may extra rice, tapos na ako. Si Paolo naman, parang kabayo yata yung appetite, nagulat na lang ako sa inorder.

“Uhmm… sweet and sour fish. Make that two.” Sabi niya doon sa babae, “Saka padagdag na rin ng Ribs.” Tinanong naman nung babae kung BBQ, “Yeah BBQ.”

Kumuha pa siya ng 3 servings ng rice at tatlong soup.

“Hindi ka naman gutom eh no?”

Mukhang hindi pa rin siya mapakali.

“It’s not for me.” sabi niya sa akin na nakakunot pa yung noo niya, “Para sa parents ko.”

Nanlaki naman yung mata ko nun. Darating yung parents niya?

“Darating sila dito?” sumipsip naman ako doon sa sweet tea na inorder ko.

“Oo eh..” mahinang sagot niya sa akin, “Speaking of that, yun nga.. may favor ako na gustong itanong.”

“Sure.” Sabi ko naman habang nilalaro ko pa yung straw sa bibig ko, “Ano ba yun?”

Parang hindi niya malaman kung ano yung gagawin niya. Ako naman tuloy, parang ako yung nahirapan sa kinikilos niya.

Mahirap ba na favor yung itatanong niya sa akin?

“Ano nga yun eh?” kinulit ko pa siya lalo para sabihin na niya sa akin, mainipin kasi ako na tao eh… “Sabihin mo na dali!”

Kaka-force ko sa kanya nung favor niya, parang nabigla tuloy siya.

“My parents think I’m---“ hindi niya alam kung itutuloy ba niya, “Gay.”

Naibuga ko tuloy yung tea na iniinom ko. Nabasa tuloy ng konti si Paolo sa mukha niya.

“Naku Paolo I’m sorry!” pinunasan ko naman siya dahil nabasa talaga siya, “Anong sabi mo?”

Mukhang worried na worried talaga siya.

“Sabi ko, iniisip ng parents ko eh… bakla ako.”

Napalunok naman ako. Ano bang dapat kong i-react sa ganitong situwasyon?

“Hindi naman pwedeng mangyari yun…” sagot ko naman sa kanya, “Hindi ba may girlfriend ka?”

Tumango naman siya sa akin.

“Yeah. Meron nga.”

“Oh. Ayun naman pala eh. Anong problema?”

“Matagal ko na siyang girlfriend, kaso hindi ko pa siya napapakilala sa parents ko.” Yumuko naman siya sa akin, “First girlfriend ko kasi si Mariz. Sa tingin nila… I just made her up.”

“Why would they think that?” ang weird naman ng parents niya.

“Kasi tuwing gusto nila siyang makilala, lagi akong may excuse.”

“Eh bakit hindi mo kasi siya ipakilala para tapos na?”

“It’s complicated.” Sagot naman ni Paolo sa akin, “Talagang matagal pa bago ko siya madadala sa parents ko.”

“Okay….” Sabi ko na parang naiilang na rin ako, “Then.. so? Anong ginagawa ko dito???”

“Kung pwede lang sana…”

Hindi pa natatapos ni Paolo yung sasabihin niya nung bigla na lang may tumawag sa kanya ng, “Paolo!”

Paglingon ko eh may dalawang middle-aged na couple na pumasok sa kainan. Napatingin naman ako sa gilid, may kasama sila na pamilyar na mukha.

Hayyy. This guy is everywhere.

Napatayo bigla-bigla si Paolo na para bang nataranta na lang siya.

“Mama… Papa…” yumakap naman siya doon sa parents niya, “Yuan… nandito ka rin?”

Nakangiti naman si Yuan nun.

“Kakain sana ako, kaya lang ayun nagkataon na nagkita kami ng parents mo…” sabi ni Yuan. Nabaling naman yung tingin niya sa akin, “Nandito ka rin???”

Dahil nabaling yung tingin nila sa akin, tumingin din tuloy yung parents ni Paolo sa akin.

“Ito na ba…” tinuro ako nung Mama yata ni Paolo.

Napatayo akong bigla. Out of respect na rin.

“Yeah Ma.” Tinignan niya ako, “Carina po pala.” Inakbayan naman niya ako, “Girlfriend ko.”

Sabay kaming naubo ni Yuan nun. Tinignan namin parehas si Paolo na para bang tinubuan siya ng isa pang mata. Ano bang pinagsasasabi nito???

Nginitian lang ako nung parents ni Paolo. Feeling ko talaga, lightheaded na ako nung mga oras na iyon.

“Oh Yuan, tutal nandito ka naman na, bakit hindi ka na sumabay sa amin?” Yaya naman nung Papa ni Paolo.

Halata mong worried si Paolo sa aming dalawa, pero parang naintindihan ko na kung bakit ganun siya. Tinawag niya ako dito dahil gusto niyang mag-pretend ako na girlfriend niya. Just for the time being.

Ito naman si Yuan, matalino lang yata o mabilis lang talaga magpick-up… nakisakay naman siya kaagad.

Papaupo na kami pare-parehas nun nung bigla na lang bumulong si Yuan sa tenga ko.

“Nung una dumating ka sa bahay namin ng biglaan. Sumunod, nag-create ka ng scene sa banyo. Kumanta at sumayaw ka pa. Tapos ngayon.. eto naman.” nahihiya na ako doon sa mga sinasabi niya.

Nararamdaman ko yung hininga niya sa tenga ko. Medyo nakikiliti na nga ako na hindi ko maintindihan. Narinig ko na lang na huling sinabi niya…

“You really know how to make an entrance do you???”

VII. First Day

Yung araw na yun siguro ang isa sa pinaka-weird na araw na nangyari sa akin lately. It’s not like hindi weird yung mga nangyayari sa akin simula ng napadpad ako dito, pero I mean, imagine mag-panggap ka na maging girlfriend ng may girlfriend.

I mean really. Ahh. Nakakainis nga naman oh.

Sa sobrang takot ko siguro mahuli, para akong napipi doon. Hindi ako masyadong nagsalita. Panay opo na lang at hindi siguro ang sinagot ko. Malay ko ba kung may masabi pa ako na mali doon. Isa pa, ayaw ko nagsisinungaling sa mga matatanda eh. Nakakakonsensiya kasi.

Just to make up for it, I stuffed my face ng pagkarami-raming pagkain. Katulad ng dati, food is food. Nasa harap man ako nung mga tao.. wala akong pakialam.

“Hinay hinay lang…” sabi ni Paolo sa akin nun, “Marami pa oh.”

Hindi ko napansin nun na nakatingin na pala silang lahat sa akin as if ako yung bagong dating sa circus. Dapat siguro nahiya na ako nun, pero sinalaksak ko pa rin yung bibig ko ng pagkain.

Libre ‘to no. Kahit anong libre, masarap.

Yuan looked at me in a weird way. Hindi ko alam kung nandidiri ba siya sa akin o hindi. The positive side lang, dahil puno lagi yung bibig ko eh hindi ko kinakailangan na sumagot parati sa mga tanong nila. And I felt better.

Pagkatapos na pagkatapos nun, hindi naman kami nahuli at umuwi rin naman yung parents ni Paolo. I don’t think alam nila na sa iisang bahay kami nakatira. I think kapag nalaman nila yun, patay kami pare-parehas. Alam mo naman ang mga parents ngayon, masyadong hysterical.

Pagkaalis na pagkaalis nila, hindi ko alam kung aawayin ko ba si Paolo o hindi. In the end pinagbigyan ko na lang siya, tutal desperado lang naman yung tao. Si Yuan naman eh medyo nalilito lang din, kaya inexplain naman namin yung situwasyon.

“Ahh… may girlfriend ka pala Paolo? Hindi ko yata alam yun?”

Ito namang si Paolo, panay ang explain niya kay Yuan kung sino ba si Mariz at kung ano ang papel ko doon. Natawa pa nga siya dahil sa dinami-dami daw ng babe na pwedeng magpanggao na girlfriend niya, ako pa daw ang napili nya.

Bwisit talaga yun.

Matapos ang mahaba-habang pang-aasar ni Yuan, at saglit lang eh nakitawa rin si Paolo, pumasok na kaming tatlo.

***

“Si Paolo may girlfriend?” gulat na gulat na tanong ni Mikki sa akin pagkatapos kong ikuwento sa kanya yung nangyari, “Si Paolo? As in, Paolo? Rommate natin na si Paolo?”

Ang kulit talaga nito. Bakit ba ang hirap paniwalaan na may girlfriend si Paolo?

“Oo nga paulit-ulit ka naman eh…”

Humalakhak ng humalakhak si Mikki ng sobrang lakas. Grabe naman ito, parang ang sarap hulugan ng golf ball sa bibig para ma-choke eh.

“Ang sama mo…” sabi ko naman sa kanya kasi tawa pa rin siya ng tawa, “Kung makatawa ka diyan parang wala ng karapatan na magkagirlfriend yung tao.”

Pinunasan naman niya yung luha ng mata niya. Kakatawa niya naiiyak na siya doon.

“It’s funny…” nakangiti pa rin siya nun, pero this time at least mahinahon na, “I bet you, pangit yung girlfriend niya.”

Hinampas ko naman si Mikki nun. Ang sama-sama ng ugali.

“She’s pretty.” Nag-defend naman ako on behalf of Paolo, “Very pretty.”

“Nakita mo na siya?” nanlaki naman yung mata ni Mikki. Nung napansin niya na tumango ako, sabay sabi niyang, “Damn.”

“Bakit ba parang ayaw mong magkagirlfriend si Paolo?”

“Hindi naman sa ganun…” nag-lean siya sa table at pinag-close niya yung kamay niya as if mag-eexplain, “May pustahan kasi kami before. Sabi ko sa kanya dahil nerd siya, hindi siya magkakagirlfriend. Alam mo naman yun, si Mr. Aral.”

Sabagay may point naman siya. Lagi ngang si Paolo eh school ang inaatupag. Role model eh.

“Hindi ko naman aakalain na mag-girlfriend naman talaga siya.” Tinignan niya ako, “So… nasaan na yung girl?”

Tinaas ko naman yung balikat ko at kamay ko na parang sinasabi ko na hindi ko alam. Sa totoo lang, hindi ko naman talaga alam.

“I don’t know. Kaya nga siguro ako yung pinagpanggap niya kanina.”

“Well, hindi ako maniniwala kung hindi ko pa nami-meet yung girl. Malay ko ba kung sabi lang niya yun.” Oo nga naman, “For all I care, baka nakuha lang niya yun sa internet.”

“Hindi naman siguro.” Tinapik ko siya sa braso niya, “At ikaw naman Mr. Critic, ang yabang-yabang mo diyan. Bakit ikaw wala ka yatang girlfriend?”

Iniwas niya yung tingin niya sa akin. Nag-smirk pa na parang nagyayabang.

“Sus hindi ko kailangan niyan.” Confident na sagot niya sa akin, “Why settle for one kung marami naman na lumalapit?”

“Sira!”

“Bakit totoo naman ah! Sa gwapo kong ‘to?” hinawakan niya yung chin niya at tinaas-taas niya yung kilay niya sa akin.

Umarte naman ako na parang masusuka. Ang kulit din nito ni Mikki eh.

“So… assuming Paolo really has a girlfriend, kayo ni Yuan parehas na single?”

Tinignan niya ako na para bang nang-aasar pa.

“Uuuyy interesado.” Tinulak-tulak pa niya ako gamit yung shoulders niya, “As far as I know, oo walang girlfriend si Yuan.”
“Hoy, wala akong gusto kay Yuan. Bakit ba lagi mo na lang akong tinutukso?” sumimangot naman ako, “Curious lang ako. Wala kasi akong nakikitang pumupunta na mga babae dito.”

“Naku si Yuan, pihikan sa babae yan.” Paliwanag naman niya sa akin, “Na-heartbroken yan last year. Nag-cheat kasi yung girlfriend niya.”

Nagulat naman ako sa narinig ko. Nag-cheat?

“Talaga??” nalakasan ko yata yung boses ko, “Kawawa naman pala si Yuan.”

“Yeah. Masyado depressed yan nun. Ni-hindi mo makausap.” Seryoso naman si Mikki at alam ko na hindi naman siguro siya nagloloko, “Buti nga okay na siya ngayon eh. Last year nagsuntukan pa kami.”

“Ha?!? Bakit naman???”

“Well he was an idiot. Galit sa lahat. Tapos tuwing kakausapin mo, parang ibabaling pa niya yung pagiging heartbroken niya sa iyo. So one day ayun, sinuntok ko nga siya.”

Grabe pala si Yuan. Hindi kaya may temper problem yun? Ako kasi muntik pa niyang ichop-chop nung mag-meet kami eh.

“Pero okay naman na.”

“Nasan na yung girl?” tanong ko naman kay Mikki.

“She’s not here anymore.” Sagot naman niya.

Ibubuka ko na sana yung bibig ko para magtanong uli, kaya lang na-interrupt ako ni Mikki. Nag-sign siya sa akin na tumahimik ako dahil biglang pumasok si Yuan ng bahay habang may kausap sa phone. Parang galit na galit pa nga siya dahil sumisigaw siya sa phone, “What the hell? Hindi mo ni-reserve? Are you stupid or what?!?”

“Sinong kaaway nun?” tanong ni Mikki sa akin.

Nagtinginan lang kaming dalawa nun, tapos sabay kaming tumawa.

***

Nabatukan na naman ako ni Yuan. Grabe ah, ang sakit na ng ulo ko kakabatok niya. Wala man lang pakialam itong tao na ito kahit na babae ako.

Tama bang batukan ang babae? Sign ba yun ng pagiging gentleman?

“Idiot. You don’t bow like that.” Nag-bow siya ng sobrang low na parang ginagaya niya yung ginawa ko kanina, “You bow like this.”

Hay naku. Pati ba naman pag-bow may tamang paggawa pa?

“Do it again.”

Nakailang ulit na ako ng pagba-bow doon. Ito naman si Yuan, tina-train na ako doon sa pagiging waitress ko doon sa coffee shop nila. May proper “etiquette” daw na dapat matutunan yung mga nagtratrabaho doon.

Sa totoo lang, nakakapagod talagang mag-aral doon. Akala ko naman madali lang yung trabaho sa coffee shop, meron pa palang lessons na nalalaman. First day pa lang, sumasakit na yung ulo ko. Literally.

Babatukan na sana niya ako uli, kaya lang hinawi ko yung kamay niya.

“Hoy tama na yan ah! Masakit na!” hinawakan ko naman yung ulo ko, “Hindi naman ako tanga eh.”

“Eh kung umarte ka diyan, para kang tatanga-tanga.” Ang harsh talaga magsalita nito, “Sino ba namang hindi mabwibwisit?”

“Ang mean mo…” sabi ko sa kanya at naupo ako doon sa gilid, “Bago nga ako eh! Ineexpect mo ba na alam ko lahat? Bakit ba ang sungit mo?”

“Kasi ako yung mapapahiya.” Sagot niya sa akin na parang may halong inis pa rin yung boses niya, “I asked my aunt to hire you. Kung hindi maganda yung performance mo, ako yung mapapahiya.”

Yumuko naman ako nun. So ganun pala yun, hindi niya talaga ako tinutulungan. The truth is, he’s doing this dahil yung pangalan niya is at stake.

“Batok ka pa ng batok sa akin!” sinigawan ko naman siya, “Parang wala kang galang sa babae ah!”

Parang nasaktan ko yata yung ego niya, kaya napaatras siya ng kaunti. Medyo namula ng kaunti yung mukha niya. Nahiya na yata eh. Jackpot.

“Ikaw kaya batukan ko diyan ng maraming beses. Let’s see anong pakiramdam mo!”

Lumuhod naman siya nun. Iniwas ko naman yung tingin ko sa kanya. I guess gusto niyang mag-level yung mukha namin.

“Sorry.” Mahina niyang sabi sa akin, “Sorry kung masama ako na trainer.”

Tinignan ko siya ng saglit, pero iniwas ko yung tingin ko. Umarte naman ako na galit pa rin ako sa kanya.

Parang nafru-frustate na siya doon dahil ayaw ko siyang tignan.

“Sorry na nga eh! Anong gusto mong gawin ko?!” nagtaas naman siya ng boses sa akin.

“Hoy! Ikaw yung nagso-sorry dito. The least you can do is wait for forgiveness. Kung makapag-demand ka diyan….”

“Ang tagal mo eh! Nag-sorry na nga yung tao.”

Aba nangatwiran pa!

“Ngayon, mag-sorry ka uli. Yung sincere.” Utos ko naman sa kanya.

“At bakit ko naman gagawin yun?”

“Kasi nga ang sama mo sa akin! Dali na! Mag-sorry ka na!”

Nabwibwisit na naman siya sa akin. Halata mong kung hindi lang siguro ako babae, baka nasaktan na niya siguro ako.

“Sorry.” Sabi niya uli ng mahina.

“See? Now, was that so hard?” I patted him sa ulo niya na parang aso.

“So pinatawad mo na ako?” ngumiti naman siya sa akin.

“No.” mabilis ko naman na sagot sa kanya, “Nag-sorry ka lang dahil sinabi ko. Pero huwag na.. hayaan mo na. Na-defeat na yung purpose ng sorry.”

Tumayo na siya sa pagkakaluhod niya. Pinagpag pa niya yung pantalon niya. Naalikabukan yata eh. Itim pa man din.

“I’ll treat you. Ice cream.” Offer naman niya sa akin. “I’ll treat you just to show you I’m sorry.”

Binigyan ko siya ng suspicious na look. Seryoso kaya ito?

“Kahit kainin mo pa yung buong ice cream parlor, wala akong pakialam. Magpaka-bundat ka dun.. I don’t care.”

Tumayo naman ako doon sa pagkakaupo ko. Binatukan ko naman siya. Napalakas yata, kaya hinawakan niya yung ulo niya.

“Aray ko ha! Para san yun?” tinignan naman niya ako ng masama.

“Ikaw pala ang tanga diyan! Mag-ooffer ka lang ice cream pa!” nag-isip naman ako nun, “Sino namang mabubusog sa ice cream? Baka nagka-diabetes na ako o tonsillitis, hindi pa rin satisfied yung tiyan ko.”

“Then what the hell do you want?”

“Burger. I-treat mo ako ng burger.”

“So you’d rather get high blood pressure than diabetes… okay.” Tumango naman siya sa akin, “Ayos din yung logic mo eh no.”

“At least yun nabusog ako sa mismong may laman. Kaysa naman puro tamis.”

“Pero binatukan mo na ako…” tinuro niya yung ulo niya, “Siguro naman even na tayo. Bakit pa kita ililibre?”

“Binatukan mo ako ng maraming beses…” sabi ko naman sa kanya, “Binatukan lang kita ng isang beses. Mag-math ka nga! Hindi pa even yun.” This time, turn naman niya na maupo doon sa upuan na kinauupuan ko kanina. Nangawit na yata siya sa kakatayo eh.

“Fine. I’ll treat you later.” Sagot niya sa akin, “Kailangan kong umalis na eh. May pupuntahan pa ako. Bigay mo na lang yung number mo para ma-save ko. Tawagan mo na lang ako kapag off ka na.”

Sumimangot naman ako. Wala nga akong cellphone eh, ano namang tawag ang pinagsasasabi mo diyan?

“Wala akong cellphone.”

“Ano???” parang gulat na gulat pa siya sa sinabi ko, “May tao pa palang walang cellphone sa mundo ngayon?”

“Eh sa wala nga eh! Ako itong walang cellphone, ikaw yung mareklamo diyan.”

“O sige na nga.” Parang nagmamadali pa siya nun, “Gamitin mo na lang yung phone doon sa cashier counter. Sabihin mo, pumayag ako na gamitin mo.”

“Iti-treat mo ako ng burger the same amount kung gaano karami mo ako binatukan.” Nagbilang naman ako sa kamay ko nun, “Which is…6. Well minus 1, kasi nabatukan na kita kanina.”

Umiling naman siya sa akin.

“Mangga-gantso ka no? Sanay ka eh. Addict.” Sabi niya sa akin.

Tumayo naman siya bigla-bigla. Papaalis na sana siya nun, kaya lang hinila ko naman siya. Napatingin siya doon sa kamay niya na nahawakan ko.

Ang init ng kamay niya nun. Napatitig lang din ako eh, pero binitawan ko naman kaagad nung napansin ko na parehas na kaming nakahawak sa kamay ng isa’t isa.

“Bakit ba nagmamadali ka? Isang beses lang, mag-practice ako nung tinuro mo sa akin. Kunwari customer ka.” Nag-break naman ako ng silence.

Ano ba naman yan Carina? May pahawak-hawak ka pa ng kamay ng may kamay.

“Ughh.” Nag-sound pa siya na parang annoyed, “Okay. Basta bilisan mo lang. Kailangan ko na talaga umalis eh.”

Tumayo naman ako sa harapan niya na may hawak na papel at ballpen. Nakangiti lang ako ng todo-todo doon, tapos natawa lang si Yuan sa akin.

“Good morning sir, may I take your order?” nag-bow naman ako sa kanya gaya ng turo niya.

Tawa pa rin siya ng tawa doon sa gilid. Tinigilan din naman niya saglit.

“Chocolate Frap. With whip cream.”

“Yan na lang ba lagi mong inoorder? Hindi ka ba nagsasawa?”

“Hoy! Customer nga ako eh. Kahit anong orderin ko, wala yun sa iyo. So to answer your question, oo yun uli.”

“Okay… SIR… ” Sarcastic pa yung pagkaka-sir ko sa kanya, pero tinawanan lang naman niya ako.

Isinulat ko naman yung order niya, at sinabi ko sa kanya na “I will be right back with your order” bago pa ako nag-storm out sa sight niya. Dumeretso naman ako sa counter area, at sinabi ko doon sa babae yung order ni Yuan.

Medyo marami-rami rin yung tao doon sa shop, kaya medyo busy ng kaunti. Natagalan pa nga yung order niya, kung hindi ko pa sinabi na para sa kanya yun.. hindi pa ako bibigyan ng special treatment.

Nilagay ko sa tray yung order niya at straw at nagsimula na akong bumalik doon sa spot kung saan siya nakaupo.

Pagkadating ko doon sa upuan ni Yuan, wala na siya. Umalis na yata at hindi na nakapaghintay doon sa order niya. Tignan mo yun, masyado talagang mainipin. Ano namang gagawin ko doon sa Chocolate frap niya?

Ibabalik ko na sana yung inorder niya sa loob, nung makita ko na may sinulat siyang note doon sa napkin na nasa table.

‘Great service. Very friendly staff. I’d come back here anytime..’ sabi doon sa first line ng sinulat niya. And then sa ilalim nakalagay eh, ‘Keep the change.’

Pag-angat ko nung napkin, may iniwan siyang P200.00. Yes!

Dahil supposedly bayad naman na ito, ininom ko nga yung frap niya.

Napalingon naman ako sa labas. Nakita ko na nasa kabilang side na ng daan si Yuan. Nakatawa lang siya at umiiling lang. Pagkatapos nun, kinindatan naman niya ako.

VIII. Stalker

Yuan kept his promise. Pagkatapos na pagkatapos kong magtrabaho, tinawagan ko naman siya gamit yung phone nung nasa counter. Saglit lang naman akong naghintay, tapos eh dumating naman siya kaagad.

Pawis na pawis pa siya nun. Mukhang hindi na siya makahinga sa kakatakbo niya. Tinitigan ko lang siya nun pero wala naman siyang sinabi sa akin. I guess sinusubukan niya munang magpahinga, bago siya nakapagsalita.

“Sorry late ako.” Unang pasabi niya sa akin at hawak-hawak pa niya yung dibdib niya.

“Oo nga eh. By like…” tinignan ko naman yung relo ko, “Two minutes. Wooo.” May matching hand gesture pa ako nun as if hindi naman talaga big deal.

“Really? Sorry two minutes late ako.”

Siguro sinusubukan niya talagang hindi ma-late. Kasi nung nagsimula na kaming maglakad, nagbibilang pa siya sa kamay niya.

“Ganyan ka ba talaga?”

Tinignan naman niya ako nun na parang nagtataka.

“Anong ibig mong sabihin?”

“Perfectionist. Perfectionist ka ba?” tinignan ko siya mula ulo hanggang paa, “Naririnig kita kapag kausap mo yung mga kasama mo sa IHSC. Kapag may nagawa sila na mali, grabe ka na lang makasigaw. The way you dress, para kailangang laging sobrang neat.. walang wrinkle…” nag-isip pa ako kung ano pa yung mga ginagawa niya, “Saka yung time. I mean, 2 minutes late, that’s nothing. Unless maybe you’re on a date…”

Medyo nailang ako nung sinabi ko yun. Hindi naman kami nasa date.

“Saka ano… uhmmm..” ano pa nga ba? “Oh. Yung room mo., it’s like.. neat.”

Nanlaki yung mata niya nun. Alam kaya niya yun? Na nakapasok na ako sa kwarto niya?

“You’ve been in my room?!? Kailan?!?” I guess not.

“Wag kang OA diyan.” Feeling ko kasi mag-aapoy na siya, “Isang beses pa lang. Pinahiram kasi ako ni Mikki ng bedsheets mo.”

“Ohhh. Kaya pala nung nakita ko yung bedsheets mo, kaparehas nung akin. Akin naman pala talaga…” tumango-tango siya nun. “Pero hindi. I don’t think perfectionist naman ako. If I am, hindi ko napapansin. I mean first off, nagagalit ako with anything IHSC. It’s the biggest conference. Kung magmess-up yung board, magrereflect sa school. Ako yung director. I get mad pero walang personalan. It’s just my job.” Diretso pa rin yung tingin niya sa daan without glancing at me. “Second, gusto ko na presentable. Tingin mo ba attractive yung wrinkle-filled na damit? No? Then I guess you stay off my shirts then.” Hay si Mr. Sungit talaga oh, “And lastly, two minutes is a lot of time kung babae ang naghihintay sa iyo. Ayaw ko naghihintay ang babae. I’d rather wait myself. Saka tama ka, unless you’re on a date ‘di ba?”

Nginitian naman niya ako. Hindi ko alam kung para saan yun.

“Which is like.. this one. More like.. a… ‘Sorry’ Date.”

Date? Date ito?

My first freaking date is at a burger place?

“Okayyyyy…” hindi ko tuloy alam yung sasabihin ko. “ Anyway, speaking of your room, nakita ko yung designs nung wall mo. Yung smiley faces?”

“Ahh yun ba?” ngumiti naman siya nun tapos tumingin sa malayo, “Sinimulan kong gawin yung nung lumipat ako. I ask people to draw a smiley for me. Alam ko medyo weird, but I like it.”

I don’t think it’s that weird. Well wait, tinawag ko nga palang weird yung room niya nun. But I called it cool as well.

So that makes up for it.

“So ganun lang? Pinapadrawing mo sila?”

Hindi naman niya ako sinagot. Bwisit na ito, parang hindi pa ako narinig.

Nakarating din naman kami doon sa destinasyon namin. Pinagbuksan pa nga niya ako ng pinto, kaya medyo natuwa naman ako ng konti. Dapat pala laging nagso-sorry itong tao na ito eh. Whole package kung mag-sorry.

Inorder ko yung pinakamalaking burger doon sa menu. Aba, oorder ka na lang din, lubus-lubusin ko na. Isa pa, libre naman eh. Bakit naman ako mamromroblema sa babayaran kung nandiyan naman si Yuan?

“Sabihin mo nga sa akin,” sabi niya nung naka-order na kami, “Sino ka ba talaga?”

“Ang weird mo magtanong no? Para akong mysterious character kung iinterrogate mo eh..” tinignan ko naman siya ng masama, “Nakuwento ko na sa iyo drama ng buhay ko nung day na nag-meet tayo. Hindi naman magbabago yun.”

“Ganun na lang ba talaga? Nalugi yung Papa mo kaya kayo naghirap?”

“Ikaw…” nginusuan ko pa siya nun, “Kung magsalita ka diyan para naman akong homeless eh.”

Natawa naman siya nun. Isang napakacute na tawa.

“Well, considering mahilig ka sa libre, hindi naman malabong paniwalaan yun.”

“Hoy hoy hoy..” ginamit ko pa yung tinidor ko para ituro ko siya, “Kaya lang ako mahilig sa libre kasi nga bankrupt ako. Naholdap kasi ako sa bus nung papunta ako dito sa Villejas.”

“What???” napalakas naman yung boses niya, “Nahuli naman ba?”

“Hindi na no! Sus. Aasahan mo pa ba mga pulis dito?

Na-prove ko naman yata yung point ko, kaya ayun, nanahimik si Mr. Perfectionist.

“Nakuha yung pera na inipon pa ng Papa ko. Pabaon pa man din niya sa akin. Pati yung cellphone ko..” nabwisit naman ako, “Hay naku huwag na nga natin pag-usapan yung araw na iyon! Nabwibwisit lang ako eh.”

Sumubo ako ng sumubo ng sobrang daming pagkain nun. Si Yuan naman eh hindi na yata makakain sa kakatitig sa akin. Wala naman akong pakialam, eh ganun talaga ako kumain eh. Mamatay siya sa kakatitig.

“You amuse me.” Nakanganga pa siya nung tumitig sa akin.

“Ano? Amuse ka naman na para akong aso?”

“Yup.” Sagot niya sa akin. “Like a dog.”

Binuhusan ko nga siya ng ketchup.

***

Nakaupo ako sa isang upuan. Nandun na naman kami sa parehas na room kung saan ginanap yung meeting kung saan pinagsign-up kami. Except this time, 6 lang kami na nasa room.

Lima sa amin, kasama ako, eh part ng committee. Tapos yung isa, si Tina, siya yung pinaka-director ng grupo namin.

May nagtaas naman ng kamay doon sa isa sa kasama ko sa committee.
“Hindi ko maintindihan. Bakit director ang tawag sa iyo kung si Yuan Lee ang director?”

Tinignan siya ni Tina na para siyang alien.

“Lahat naman kami director. Except, subordinate kami. I’m the Programming director..” paliwanag niya sa amin, “Kaya nga merong Logistics Director, Outreach director.. blah blah. Lahat kami.” Huminto naman siya saglit, “Yuan Lee however, he is THE Executive Director. Kumbaga, we’re under him. He runs this conference planning. He’s basically IT.”

Oh yeah. Medyo naiintindihan ko na. Nagriring pa nga sa tenga ko yung boses ni Yuan nung kumain kami doon sa burger place. Pinapaliwanag niya sa akin yung difference ng bawat position.

Apparently, lima yung directorship position ng IHSC besides the executive director. Lahat may kanya-kanyang jobs. Yung Outreach director, sila yung nagproproblema sa pag-contact ng iba’t ibang schools. Sila rin yung bumibisita para i-promote yung conference. Logistics naman, sila yung nagtratrabaho sa reservations. Kung kailangan ng hotel, buildings, classrooms, transportation.. sila ang gumagawa nun. Volunteer director naman, eh recruitment. Usually kailangan daw ng sobrang daming tao para tumulong sa actual na conference. So the whole time… yun lang ang ginagawa ng Volunteer team. They recruit people. Finance naman.. it speaks for itself. They raise money and stuff.

And then, there’s us. Programming team. Kami yung pinaka-heart ng conference. Among everyone, kami ang pinakamatrabaho sa lahat. Kami yung nagwo-worry sa opening and closing shows, magreserve ng performers, magresearch ng conference topics and ideas.. pati speakers.

Oh ‘di ba. Ang hirap.

“Sabi ng Finance team, wala daw masyadong pera sa reserves. Hindi kasi nakapag-raise ng pera yung last year’s board, kaya we have to raise money from scratch.” Seryoso na sabi ni Tina, “Magdadala sana kami ng mga sikat na performers para makapag-pull ng attendees, kaya lang hindi naman namin ma-book. Hindi afford ng budget.”

Ganun pala yun. Kung may pera kaya, sino kayang dapat dadalhin nila na sikat?

“Ang plano ngayon eh, magdala na lang ng local acts. Meaning, yung mga sikat na grupo dito sa City natin. They’re good enough, at least according to our director.” Nag-roll naman yung eyes niya na parang napansin ko na ayaw niya talaga si Yuan, “Ang homework niyo ngayon eh mag-research. Kayong dalawa…” tinuro niya yung dalawang babae na katabi ko, “Kayo ang mag-research ng performers na pwedeng dalhin sa school. Kayong tatlo naman…” binaling niya yung tingin niya sa aming tatlo na naiwan, “Speakers, conference facilitators, at workshop topics. Yun ang problemahin niyo. Magmi-meet tayo uli within three days, at gusto ko may natapos na kayo okay.”

Wala naman na siyang sinabi uli, kaya hindi naman kami nagtagal doon. Na-dismiss naman kami kaagad kaya natuwa naman ako. Ang dilim na kasi sa labas eh.

Hindi ko pa naliligpit ng todo-todo yung gamit ko, may narinig naman ako na tumatawag sa akin. ‘Psst! Carina!’

Lumingon naman ako kung sino yung tumatawag. Wala naman akong makita. Ako na lang yung tao doon sa loob ng room kaya hindi ko malaman kung sino yung tumatawag sa akin.

Gabi pa naman na. Sino naman kayang tatawag sa akin? Oh my God. Hindi kaya minumulto na ako dito?

Binilisan ko naman yung pagtakbo ko doon sa pintuan kaya lang sa sobrang pagmamadali ko eh tumama ako doon sa pader at natumba ako sa pwet ko. Ang sakit nga eh. Nabitawan ko pa lahat ng gamit ko.

Kaya lang pagtingin ko, hindi naman pala pader yung natamaan ko.

“Okay ka lang?” hawak-hawak niya yung chin niya kasi tumama yung ulo ko doon, “Sakit nun ah.”

“Paolo…” tinulungan naman niya akong makatayo, “Bakit ka naman nananakot diyan! Ikaw kamo!”

“Hindi naman kita tinatakot..” natawa lang siya ng konti, “Narinig ko kasi kay Yuan na may meeting daw yung Programming team dito. Kaya dumaan na ako.”

Nagsimula na kaming maglakad nun kaya sumabay naman ako kay Paolo. Ano kayang nakain nito at sasabay yatang umuwi sa akin ngayon? Usually, hindi naman naghihintay ito sa akin.

Pagkalabas na pagkalabas namin ng school, hindi ko alam kung namalikmata lang ba ako pero may nakita ako na isang lalaki na nakatayo doon sa bandang kanto na nagtago nung nabaling yung tingin ko sa kanya. Hindi ko alam kung nagkataon lang ba, o talagang namamalikmata lang siguro ako.

“Gusto ko lang sanang mag-thank you sa iyo.”

Grabe naman itong si Paolo. Bigla-bigla na lang nagsasalita. Aatakihin pa ako sa puso nito eh.

“Para saan?”

“Doon sa pagpapanggap mong girlfriend ko. Pasensiya ka na kung napasubo ka ah.” Napakabait talaga ng mukha nito ni Paolo.

“Sus wala yun. Basta huwag lang napapadalas ah!” niloko ko naman siya, “Medyo naguiguilty lang ako ng konti. Kasi kahit naman papaano, parents mo pa rin yun.”

“Sasabihin ko naman sa kanila yung totoo. Kapag nakarating na si Mariz.”

Yung Mariz na yan ah, dapat binibilis-bilisan niya yung pagdating niya dito para hindi ako girlfriend ni Paolo. Kung tutuusin, mabait naman si Paolo kaya lang.. hindi ko talaga siya type eh.

Habang nakatayo kami ni Paolo doon, nakita ko na naman yung lalaki na nagtatago doon sa poste. Tuwing mapapansin ko na nandoon siya, saka siya magtatago uli. Imposible namang namamalikmata ako ‘di ba? I mean, twice?

“Saglit lang Paolo.”

Tumakbo ako ng mabilis doon sa bandang kanto kung saan nagtatago yung lalaki. Nandoon ako sa kabilang side at balak ko sanang gulatin para malaman ko kung sino.

“Aha!” sigaw ko naman, kaya lang.. walang tao doon sa kabilang side nung poste.

Nasaan na yun???

Tumakbo naman si Paolo sa kinakatayuan ko at tinignan niya ako na para bang ang weird ko. May tao talaga eh. Para bang kanina pa kami pinagmamasdan.

“Ano ba yun? May tinitignan ka ba?” tinignan niya yung kabilang side ng poste, pero wala talagang tao eh.

“Hindi wala. Tara na nga.”

Kausap ko pa rin si Paolo nung sumakay kami ng jeep. Ako naman, hindi ako mapakali doon sa nakita ko. I could have sworn I saw someone. Panay pa ang tingin niya sa amin ni Paolo. Akala ko talaga may tao.

Nababaliw na kaya ako at kung anu-ano na yung nakikita ko? O kaya.. hindi kaya minumulto na ako???
“…Kaya ayun kapag nakabalik na siya saka ko na siya ipapakilala.” Sabi ni Paolo na nag-echo lang yung boses matapos akong matauhan, “Ayos lang siguro na maghintay ako ‘di ba?”

“Ha?” tinaas ko pa yung kilay ko kasi hindi ko talaga narinig yung sinabi niya.

“Carina naman eh, hindi ka naman nakikinig sa akin.” Medyo disappointed yata si Paolo, “Okay ka lang ba?”

“Oo okay lang.” hindi naman ako mapakali nun, “Kasi ano eh…”

Huminto naman na yung jeep doon sa kanto namin. Pababa na kami ni Paolo nung nakita ko siya.. yung lalaki kanina.

Nakaupo siya doon sa pinakaharap ng jeep at nakahoodie. Ni-hindi ko siya mamukhaan. Nakatingin siya sa salamin na para bang inoobserbahan niya pa rin ako at si Paolo.

“Siya! Siya yun!”

Bumaba ako ng mabilis sa jeep at bago ko pa siya maunahan, nakatakbo na ng malayo yung lalaki. Sa sobrang bilis tumakbo, hindi ko na tuloy nahabol.

“Carina, ayos ka lang ba talaga? Sigurado ka?”

Hinihingal na ako nun.

“Yung lalaki! Nakita mo ba yung lalaki?” tinuro ko yung direksiyon kung saan tumakbo yung lalaki, “Sinusundan niya yata tayo eh!”

“Wala naman akong nakita.”

Parang hindi naman interesado si Paolo sa sinasabi ko. Nandun lang siya at parang hindi naman masyadong nakikinig sa akin. Kinapa-kapa niya yung bulsa niya na parang hindi rin siya mapakali.

“Naku.. naku naman.” Sabi niya doon sa gilid at binuksan pa niya yung bag niya, “Naiwan ko pa yata yung cellphone ko.”

“Saan mo naman naiwan?”

“Sa desk ko sa school!” nagsimula na siyang umatras nun, “Mauna ka nang umuwi! Susunod na lang ako!”

Bago pa ako makasagot, tumakbo naman ng mabilis si Paolo. Tignan mo ito, kakasabi ko pa lang na may nakita akong sumusunod na lalaki, saka naman ako iniwan. Ano namang klase yun? Eh kung masamang tao yun ah!

Hindi kaya may stalker na ako? Yung gustong mang-rape? Kasi sino naman ba yung gustong sumunod sa akin ng ganito-ganito na lang? Wala naman akong kaaway. Hay naku! Bakit ba kasi ako iniwan ni Paolo eh! Kinikilabutan tuloy ako! Huwang naman sana tumama yung hinala ko na may stalker na ako.

Ganito nga yata talaga pag sobrang ganda mo. Maraming nagnanasa.

Nagsimula na akong maglakad nun. Ito na nga ba ang sinasabi ko eh, ayaw na ayaw ko ng naglalakad sa gabi eh. Masyado kasi akong natatakot. Ganito yung mga araw na wish ko may kasama akong umuwi.

Paranoid na paranoid ako nun. Tuwing may nariririnig ako na ingay, bigla na lang akong lilingon. Parang may movement na lang akong lagi naririnig. Bakit ba kapag sobrang tahimik, takot ka, at nag-iisa ka lang.. parang lahat ng tunog at movement eh na-amplify? Any time now, aatakihin na ako sa puso.

Sinusundan pa kaya ako nung lalaki???

Binilisan ko naman yung lakad ko to the point na parang tumatakbo na ako. Grabe naman dito! Hindi talaga ako namamalikmata, at lalong hindi ako nababaliw. May sumusunod talaga sa akin!

Walang katao-tao sa daan nun kaya ang bilis-bilis na ng pagtakbo ko. Sumasakit na yung paa ko dahil hindi naman ako sanay sa mga ganito. Konti na lang Carina, nasa bahay ka na.

Malapit na malapit na ako sa Goslings nun. Nung nasa harapan na ako, hingal na hingal na ako at hindi na ako masyadong makagalaw pa. Yumuko lang ako saglit, at hawak ko yung dibdib ko.
Bakit ba may stalker na gumagala ngayon???

“Ahhhhhhhhhhhhhh!”

Napalingon akong bigla. May narinig ako na sumigaw. Boses ng isang lalaki.

Naku, hindi kaya may ginawa na yung stalker sa isang bystander? Teka, bakit boses lalaki yung sisigaw? Bakla ba yung stalker at nangrarape pati ng lalaki? Si Paolo? Si Paolo ba yun?!?

Tumakbo naman ako doon sa direksiyon nung sumigaw. Gustung-gusto ko nang umuwi, pero hindi ko naman mapalampas yung narinig ko. Paano kung si Paolo yung sinasaktan nung stalker?

Curiousity kills talaga oh!

Tumakbo naman ako sa ‘di kalayuan, at may nakita akong dalawang figure ng lalaki. Yung isang lalaki eh nakahiga sa daan at nakataas yung kamay niya na parang nagmamaka-awa. Yung isang lalaki naman eh nasa ibabaw nung lalaki at nakataas yung kamay niya na parang manununtok na.

“Kuya… kuya huwag…” sabi nung lalaki na nakahiga doon sa daan.

Tinignan ko pa ng mabuti. Yung lalaking nagmamakaawa eh yung stalker ko. Teka paanong…

“Sino ka?!? Bakit mo siya sinusundan???”

Si Yuan. Susuntukin na ni Yuan yung stalker.

Hawak-hawak ni Yuan sa leeg yung lalaki. Nakataas pa yung kamay niya at hindi pa rin niya ibinababa. Si Yuan talaga kapag nagalit, nakakatakot talaga. Feeling ko talaga, susuntukin niya yung lalaki doon sa daan eh.

“Kuya hindi ako masamang tao!” sabi nung lalaki na sumusunod sa akin kanina.

“Sino ka nga???”

“Eh ano naman sa iyo? Sino ka ba? Boyfriend ka ba?”

Dahil siguro sa sobrang frustrated ni Yuan, bigla na lang niyang sinuntok. Na-unconscious tuloy yung lalaki dahil bumagsak na lang yung ulo.

“Yuan!!!”

Tumakbo naman ako doon sa kanya. Tumayo naman si Yuan at nakatitig pa rin doon sa lalaki na nakatulog na doon sa daan.

“Ano ka ba?!? Anong ginawa mo???” takot na takot na ako nun, “Pinatay mo ba???”

“Idiot.” Sagot niya sa akin, “Nahimatay lang siya.”

Tinignan ko naman yung lalaki doon sa daan. Natatakpan ng hoodie niya yung mukha niya.

“Nakita kong kanina ka pa niya sinusundan simula sa school. Mukhang may masamang balak sa iyo kaya sinundan ko na rin siya.” Paliwanag naman ni Yuan sa akin. “Okay ka lang ba? May nangyari ba sa iyo?” tinignan niya ako na parang worried na worried siya sa akin.

“Okay lang ako…” napatitig ako doon sa lalaki na nahimatay na doon sa daan. For some reason.. “Teka…”

Lumuhod naman ako doon sa lalaki. Nakatulog na talaga siya doon sa pagsuntok ni Yuan sa kanya. May nagkalat pa doon na pagkain sa tabi niya na sumabog na dahil nabutas. Pancit pa yata eh.

Hinawi ko naman yung hoodie niya at pati na rin yung may kahabaang buhok niya. Parang… kilala ko ‘to ah! Nung nakita ko na yung mukha eh…

Oh my God. Oh. My. God.

“Butchoy!” tinapik-tapik ko naman siya sa pisngi niya, “Butchoy! Gumising ka Butchoy!”

Parang namutla si Yuan nun.

Tumayo na lang akong bigla-bigla. Tinignan ko siya ng masama.

“Ano ka ba! Anong ginawa mo?!!?” tinulak-tulak ko siya ng malakas. “Bakit mo siya sinuntok?!?”

“A-akala ko…”

“Yuan naman eh!”

Lumuhod ako uli para hawakan ko yung ulo ni Butchoy. Naku kawawa naman siya. Si Yuan naman, hindi malaman kung ano yung gagawin. Nakatayo lang siya doon na parang ewan.

“Bakit kilala mo ba siya???” tanong niya sa akin na parang takot na takot.

“Kapatid ko siya!” sigaw ko naman kay Yuan.

IX. Happy Birthday To Me

After two hours or so, nagising din naman yung kapatid ko. Nag-retreat naman itong si Yuan sa kwarto niya at parang nahiya yata sa akin. Paano ba naman, nasuntok na lang niya bigla si Butchoy. Alam ko namang hindi niya sinasadya yun, kaya hindi naman ako galit sa kanya.

Nung natauhan na si Butchoy, pinakain ko naman siya. Nakatitig lang ako sa kanya habang lumalamon siya. Ganito kaya yung itsura ko kapag kumakain ako??? Ang takaw yata ng pamilya namin ah.

“Hinay-hinay ka naman diyan.. para kang mauubusan eh.” Sabi ko sa kapatid ko sabay bigay ko naman sa kanya ng tubig.

“Ang sarap eh! Gutom na gutom na ako! Hindi pa ako kumakain buong maghapon.”

Kahit na ganun kumain yung kapatid ko, pakiramdam ko ay ang taba-taba ng puso ko nun. Ang saya-saya ko lang na makita ko siya uli, kaya okay lang sa akin kahit na kainin pa niya lahat ng pagkain doon sa bahay namin at isang buong taon pa akong magtrabaho para bayaran ko lang.

Nung matapos na siya kumain, saka lang siya tumingin sa akin.

“Naku ate lagot ka kay Mama…” paunang sabi ni Butchoy sa akin.

Sisimulan lang din naman yung conversation, yung lagot pa ako sa nanay ko. Ang gandang welcome naman oh.

“Bakit ba bigla ka yatang napaluwas?”

Pinupunasan pa niya yung bibig niya nun, pero may na-miss pa siya sa pisngi niya. Ako pa yung nag-alis eh. Ang kalat kumain masyado.

“Sabi kasi ni Mama sundan daw kita dito. Nagtataka siya kung bakit hindi ka man lang daw tumawag nung nakarating ka. Laging unattended yung phone mo. Hindi naman namin alam yung number ni Tita Lalaine, kaya ayun. Feeling niya may nangyari ng masama sa iyo.”

Ay oo nga pala! Nakalimutan ko ng ipaalam sa kanila na wala akong cellphone at pera. Patay na naman ako nito eh. Masesermonan na naman ako ng Mama ko.

“Nakalimutan ko!” grabe pa man din magalit ang Mama ko, “Naholdap kasi ako nung papunta ako dito. Ayun, nadekwat lahat.”

“Naholdap ka? Anong nangyari sa iyo?” mukhang shocked din naman siya sa binalita ko.

“Wala naman. Eto buhay pa naman.” Nginitian ko naman siya, “Nakalimutan ko lang talaga. Huwag kang mag-alala.. tatawag na lang ako bukas at ako na ang magsasabi.”

Ang dumi-dumi ni Butchoy nun. Parang maghapon na nagtatakbo sa daan kaya ang baho na rin ng amoy. Pero okay lang, mahalaga nandito naman na siya.

Tumayo naman siya kaya napatingin akong bigla.

“Aalis na ako ate. Yun lang naman yung gustong malaman nina Mama. Hindi nila kasi alam kung ano ng nangyari sa iyo.”

Tumayo naman din ako bigla-bigla at niyakap ko naman ng mahigpit si Butchoy.

“Bukas ka na umuwi! Na-miss kita eh!” pinisil-pisil ko yung pisngi niya, “Ang taba-taba mo pa rin.”

“Hay ate! Huwag mo nga akong yakapin! Saka ang sakit mong mamisil!”

Napaupo naman siya uli at hinawakan pa rin niya yung pisngi niya. Saka ko lang napansin yung mata niya na nasuntok ni Yuan, medyo nangingitim na ng konti.

“Bakit dito ka nakatira? Bakit kasama mo yung lalaki kanina? Boyfriend mo yun no???” parang nang-iinterrogate naman itong kapatid ko. “Ikaw ate ah! Nakikisama ka na sa boyfriend mo. Ganun ka na pala ah…”

“Hindi siraulo.” Binatukan ko naman siya, “Mahabang istorya eh. Actually, tatlo yung lalaki dito.”

Halata mong nagulat si Butchoy nun. Parang ‘di siya makapaniwala sa narinig niya.

“Tatlo? Tatlo yung boyfriend mo?”

“Ano ka ba! Hindi ko boyfriend yung mga yun.” Tinignan ko naman siya ng masama, “Basta mahabang istorya. Mabait naman yung mga yun. Saka Butchoy hoy..” lumapit naman ako sa kanya na parang bubulong ako, “Huwag mong sabihin kina-Mama at Papa ah! Alam mo naman, magagalit yun. Magmake-up ka na lang ng kahit anong excuse kung magtanong.. basta huwag mong sasabihin na panay lalaki yung kasama ko. Okay?”

Tumango naman siya sa akin.

“Saka dito kasi libre yung tirahan ko. Pag nalaman nila Papa yan, tiyak gusto pa nila mangupahan pa ako. Mas maganda na ‘to, at least yung sobra sa kikitain ko sa trabaho ko, ipapadala ko na lang sa inyo at hindi napupunta sa rent.” ginulo ko naman yung buhok niya, “Kaya huwag mong sasabihin kina Mama.”

Tumango na naman siya uli. Ayos din ito si Butchoy eh, kampi kaagad sa akin.

“Oo nga pala ate…” may nilabas siyang naka-plastic doon sa bulsa ng pantalon niya, “Binili ko kanina. Para sa iyo.”

“Ano naman ‘to?”

Kinuha ko naman yung plastic sa kamay ni Butchoy. Pag-labas ko nung nasa plastic, isang maliit at nakapangit na bracelet yung nasa loob. Inilabas ko naman at itinaas ko.

“Para san ‘to?”

Kinamot-kamot pa niya yung ulo niya. Para talagang hindi siya mapakali. Ganyan yan si Butchoy eh, may pagka mahiyain.

“Wala kasi kaming pera eh… so ayan lang yung kaya. Happy Birthday ate.”

Birthday ko ba? Teka, magbibirthday na ako???

Bukas pa yun ah! Oh well, maagang pa-birthday nila sa akin siguro.

Na-touch naman ako nun. Kahit na napakapangit na bracelet nun at mumurahin, gustung-gusto ko pa rin. Maiiyak na nga sana ako nun sa sobrang touch ko.

“Payakap nga uli!” pinilit ko naman siya na yakapin.

“Ate naman eh!” tinutulak-tulak pa niya ako.

“Alagaan mo sila Mama at Papa… saka yung iba nating kapatid! Huwag kayong sakit ng ulo!” naluluha na ako nun dahil miss na miss ko na sila, “Uuwi rin ako doon pag bakasyon ko na.”

Saka ko naman tinigilan yung pagyakap sa kanya.

“May pinabaon ngang pancit si Mama. Kaya lang yung karatista mo na boyfriend eh sinipa ako kanina kaya ayun… natapon.”

Para akong natauhan nun. That would explain yung nakakalat na pagkain sa daan kanina.

“Hindi ko nga boyfriend yun no! Kulit mo!” hinampas ko naman siya, “Saka ikaw naman kasi may kasalanan nun! Sino bang may sabi na umarte ka na para kang masamang tao! Ayan nasipa at nasuntok ka tuloy!”

“Eh nakita kasi kita na panay lalaki yung kasama mo. Mag-spy na lang sana ako tapos isusumbong kita kina-Mama, kaya lang nahuli ako eh.” Sumandal naman siya doon sa table, “Pero mukhang okay ka naman pala.. so ayun….”

Tingnan mo ito, akala ko kanina kakampi ko na. Pinagdudahan pa ako na nakikisama sa boyfriend ko.

Tumayo na naman siya uli at parang inaayos na niya yung sarili niya. Hindi na nga yata papipigil ito, parang gustong umalis kaagad eh.

“Hindi ka talaga mag-stay dito???” tanong ko naman sa kanya nung inayos nya yung hoodie niya.

“Hindi na. May pasok pa ako bukas eh. Hindi ako pwedeng umabsent kaya, ingat na lang ate.”

Niyakap ko ng mahigpit si Butchoy nun at sinabihan ko na mag-ingat sa biyahe. Binilinan ko rin na ikumusta na lang ako sa kanilang lahat doon. Nagthank you na lang ako sa regalo nila, at nung nasa gate na siya eh hinabol ko pa uli at hinalikan ko siya sa pisngi.

Nung nakalayo-layo na siya, saka lang ako uli umiyak doon. Matagal ko na naman silang hindi makikita. Nakakamiss talaga.

Kaka-emote ko doon, hindi ko namalayan na may tao na pala sa likod ko.

“Ikaw naman! Huwag ka ngang nananakot diyan!” sinigawan ko si Yuan nung malaman ko na nandun lang pala siya nakatayo sa dilim.

“Bakit umalis na yung kapatid mo?” seryosong tanong naman niya sa akin.

“May pasok siya bukas eh.” Naglakad naman ako papunta doon sa pinto dahil ang lamok sa labas, “Saka, ayaw na niya kasi gabihin masyado. Malayo pa kasi yung bahay namin.”

Naka-fold lang yung arms ni Yuan nun. Seryosong-seryoso lang siya na nakatayo doon. Kung tutuusin, ang cool niyang tignan nun. Parang anime yung dating na hindi ko maintindihan. May nakakatakot lang na image kasi, alam mo nay un… nasa dilim siya. Nakalingon lang siya na parang concerned talaga siya doon sa kapatid ko.

“Okay lang ba yung mata niya? Medyo…”

“Okay lang yun!”

“Hindi man lang ako nakapag-sorry.” Bigla na lang siyang yumuko, “Hindi ko naman kasi alam.”

Mukhang nalungkot siya nun. Kung sabagay, kung ako rin naman siguro ang magkamali at may nasaktan ako na tao, baka makonsensiya rin ako. Isa pa, ang liit at ang bata ni Butchoy kumpara naman kay Yuan.

Nakatingin lang ako sa kanya. Kahit na nagkamali siya, yung thought na ginawa niya yun para protektahan ako eh nagpapasaya naman sa akin. Siyempre, maging tagapagligtas mo ba naman si Jackie Chan, hindi ka ba naman matuwa?

Tumakbo naman ako bigla at niyakap ko siya ng mahigpit. Nagulat pa nga siya kaya napaatras siya ng konti.

“Hoy! Close ba tayo at niyayakap mo ako???” pinipilit niyang tanggalin yung pagkakayakap ko sa kanya.

“Thank you Yuan!” nakayakap pa rin ako sa kanya at hindi ko pa rin inaalis yung kamay ko. “Thank you kanina.”

Nakatiptoe pa ako nun. Naaamoy ko pa yung shampoo niya. Ang bango nga eh. Kahit na mas matangkad siya sa akin at ang hirap niyang yakapin, pinilit ko pa rin na higpitan ng konti pag-embrace ko sa kanya.

Medyo ilang minuto lang kaming nakatayo doon na walang sinabi sa isa’t isa. Kakayakap ko sa kanya dun, nagulat na lang ako nung yumakap na lang din siya.

**********

Pagpasok na pagpasok ko kinaumagahan eh iba naman yung naabutan ko. Karamihan sa mga tao sa room eh may hawak na diyaryo, Hot News, na local newspaper ng Villejas. May mga babae at ilang lalaki yung nakaupo doon na nagbabasa ng newspaper. Hindi ko alam na uso pala sa kanila ang magbasa ng diyaryo. Kasi ako lang sa sarili ko, tinatamad ako. The only time na hahawak ako ng diyaryo eh kung maghahanap ako ng trabaho.

Which.. I already have.

“Nag-audition siya? Sana makuha siya no!” sabi nung isang classmate ko na Stephanie yung pangalan.

“Grabe no? Ang cool siguro kung may nakuha galing ng Villejas no?” maarte namang patalon-talon pa si Charlene.

Sino daw nag-audition? At ng alin?

Naupo ako doon sa isang silya habang nakikinig ako sa usapan nila. Katulad nga ng sabi ko, parang ako yung unfortunate one na walang kaibigan. Sa lahat naman ng mga bago sa isang school, ako siguro yung minalas na walang nakipagkaibigan.

Anyway, parang lahat busy pa rin doon sa topic nung diyaryo. Makisingit na nga lang ako.

“Stephanie!” tinawag ko naman siya dahil siya yung pinakamalapit, “Anong meron sa diyaryo?”

Inirapan naman niya ako. Bwisit na ‘to. Dukutin yang mata mo eh.

“Duhhh. Taga ibang planeta ka ba kaya hindi mo alam?”

Dapat ba alam ko na lahat? Mga taong ito, ang sasama ng ugali.

Bigla akong tinalikuran ng dalawa. Tingnan mo itong mga ‘to, kinakausap ko ng maayos eh tapos tatalikuran ako.

Nakiagaw naman ako ng diyaryo nun para basahin ko yung nandoon. Kaya naman pala sila basa ng basa ng diyaryo, isang kiddo’ galing sa Villejas yung pumunta pa ng Manila at nag-audition daw para maging artista. Asus, kung ako yung nag-audition na yan at na-diyaryo pa ako.. mahihiya ako. Eh paano kung hindi ako makuha? Mas lalo yatang nakakahiya na na-published pa yung pagpunta ko.

Huwag na lang tsong!
Ang masaklap pa, parang pamangkin o kamag-anak o parang kung sino man na may koneksiyon sa Mayor. Hindi ba naman mabalita yun, eh Mayor naman pala. Malamang wala namang talent yun. Dinadaan lang sa koneksiyon sa politics. Ang unfair talaga ng mundo.

Nanahimik na lang ako doon sa upuan ko at sinandal ko yung ulo ko habang naghihintay ng klase nung narinig ko na may nagsisigawan na naman doon sa bintana. Pagtingin ko, parehas na scene na naman yung nasa view ko. Parang déjà vu yata yung nakikita ko.

Si Yuan na naman, at sinisigawan niya si Tina. Yun din yung unang beses ko na nakita sila nung naghahanap ako ng club.

Nakatingin lang ako sa kanila mula doon sa loob ng room, pero hindi naman ako lumapit. Narinig ko si Yuan na sumisigaw kay Tina about not doing her job right and something along the lines of, “I don’t care. Get him.”

Pagkatapos niyang sabihin yun, parang mangiyak-ngiyak na si Tina. Umalis naman siya kaagad at si Yuan eh parang nag-aapoy na naman sa galit. Minsan kahit galit siya, parang nakikita ko pa rin yung side niya na parang hindi naman niya talagang gustong sigawan si Tina. Ewan ko ba.

Nakita naman niya ako na nakatingin, kaya iniwas ko yung tingin ko. Isinandal ko na lang uli yung ulo ko, at nag-pretend ako na natutulog sa desk ko.

Kaya lang kapag minamalas ka nga naman…

“Hoy! Huwag ka ng mag-pretend na natutulog! Nakita na kita!” narinig ko na sabi niya sa bandang bintana sa labas ng room namin.

Dahil useless naman na magpanggap, tinaas ko naman yung ulo ko. Nag-cheesy smile na lang ako sa kanya as if makakatulong.

“Para kang tanga diyan…” tinuro pa niya yung mukha ko, “Oh kunin mo…” sabay abot niya sa akin ng plastic na may logo nung burger place na kinainan namin.

Tinignan ko lang yung plastic pero hindi ko inabot.

“Anong gagawin ko diyan?”

“Kunin mo!” pinagpilitan niya talaga yung plastic sa kamay ko, “Sabi mo gusto mo ng burgers, oh ‘di ayan. Kainin mo mamayang lunch.”

Sasagot pa sana ako, pero walang pakundangan na umalis na lang bigla si Yuan. Ako naman eh tinabi ko na lang yung plastic doon sa ilalim ng upuan ko, tutal sabi niya para sa lunch ko din naman yun eh.

Eh di maganda. Libre na naman pagkain ko.

Pagkaayos na pagkaayos ko sa upuan ko, napansin ko na nakatingin yung ilang babae sa akin pero hindi ko na lang pinansin. Chismosa na itong mga ito. Kung makatitig, akala mo may show sila na pinapanood eh.

Finally, dumating din naman yung Physics teacher namin. Nabubuang na ako sa kakahintay eh, masyado na kasi siyang late nun. Nanahimik din naman yung klase nung nag-start siya.

Hindi ko maintindihan masyado yung lesson. Ako kasi, medyo mabagal magpick up. Hindi pa naman ako genius. Ang hirap-hirap lahat. Paano ba ako gra-graduate niyan?

Magpatutor kaya ako kay Paolo? Walking Einstein naman yun. Malamang tignan lang niya ito, nagfoformulate na ng kung anu-ano sa utak yun eh. Kulang na lang yung grayish hair na kulut-kulot at mukhang baliw… papasa na siya. Filipino version nga lang.

Saglit lang, may malakas na ringtone ng cellphone yung tumunog. Nagtinginan yung mga kaklase ko, pero ako naman eh dumiretso sa kakakopya doon sa board.

Si Ma’am Physics naman, bigla ring huminto.

“Paki-silent yang mga cellphone na yan. Nakakadistract sa klase.” Sabi ni Ma’am Physics habang hindi nakatingin sa amin.

Oo nga naman. Itong mga tao na ito.. walang galang eh.

Wala pa sigurong two minutes, tumunog uli yung cellphone. Kahit ako nun, medyo nadidistract na. Ang lakas talaga nung tunog eh. Yung teacher namin eh huminto na at mukhang naiinis na. Saan ba galing yun?

Nag-ring uli. Pwede bang patayin na yang cellphone na yan???

“Hoy!” tawag naman sa akin ni Stephanie, “Patayin mo nga yang cellphone mo.” Sabi niya sa akin ng malakas kaya nagtinginan naman lahat sa akin.

“Wala akong cellphone, paano namang magri-ring?” sinimangutan ko naman siya. Kung makapagbintang ito, akala mo kung sino eh!

“Eh diyan nanggagaling sa iyo yung tunog eh! Bingi ka ba?”

Tumunog uli. This time talaga, nakatingin na lahat sa akin. Paano namang may tutunog eh wala nga akong cellphone?

Pero tama si Stephanie, ang lakas nga ng tunog. Nakinig pa ako ng nakinig nun, kaya lang narinig ko na nanggagaling sa ilalim ng upuan ko yung tunog. Ang nandun lang eh yung burger na binigay ni Yuan.

Hindi kaya….?

Kinuha ko naman ng mabilis yung plastic ng burger. Pagbukas na pagbukas ko eh, hindi burger yung bumungad sa akin.

Sender:

+63922*******

Happy Birthday. Enjoy your new cellphone. – Yuan.

Napangiti naman ako doon sa sobrang touch ko. Kaya lang, bago ko pa ma-enjoy yung moment ko doon sa regalo ko, parang napansin ko na may nakatayo na sa gilid ng upuan ko.

Si Ma’am Physics lang naman pala.

“If you can’t turn off that phone, then get out. You’re disturbing my class.”

Napalabas tuloy akong bigla ng room. Si Stephanie at si Charlene eh nakangiti sa akin na para bang sinasabi nila na, ‘Buti nga sa iyo’ look. Ang maldita talaga nun.

Pagkalabas na pagkalabas ko doon sa classroom ko at medyo mamula-mula na siguro yung mukha ko sa hiya, bigla-bigla na lang may humawak sa wrist ko at hinila na lang akong bigla. Muntik na naman akong masubsob nun dahil ang bilis talaga ng pagkakalakad.

Isa lang naman ang madalas gumawa sa akin nun eh, si Yuan.

“Kick out ka na? Well great…” ang cute ng ngiti niya nun, “San mo gusto mag-celebrate?”

X. The Lost Trail

He dragged me. It’s not like, bago naman na yun. Pinanganak yata si Yuan at destiny ko na yata na makilala siya at kaladkarin ako. Ito yata yung role namin sa buhay na ito eh.

“Hoy!” hinampas-hampas ko naman yung kamay niya at diretso pa rin siyang maglakad ng hindi nakatingin sa akin, “Ikaw ha, habit mo na yang bigla kang nanghihila! Hindi maganda yan! Ano ako dito, rag doll?”

Hindi pa rin niya ako pinansin. Parang hindi yata ako narinig eh. Diretso lang yung tingin niya na parang hindi tao yung kumakausap sa kanya sa likod.

Hangin nga ako dito eh, sabi ko nga. Huwag mo nga akong pansinin. As if it matters. Sampal-sampalin ko kaya itong si Yuan, mapansin na kaya niya ako?

“Hindi ka naman obsessed sa school ‘di ba?” narinig ko na sabi niya na hindi ko alam kung tinatanong ba ako o bumubulong lang sa sarili, “Pero sabagay, hindi ka naman mukhang pala-school.”

Aba, bwisit na ito. Ano bang alam niya kung genius ako ng school o hindi! Hindi ko alam kung mao-offend ba ako sa assumption niya na hindi ako school person.

Pagkalabas na pagkalabas namin ng school eh pinara niya yung isang jeep. Sigaw pa ako ng sigaw dahil ayaw niya akong pakinggan, pero tinakpan lang niya yung tenga niya at hindi ako sinagot.

“Sakay.” Sabi niya sa akin sabay senyas niya doon sa loob ng jeep.

“Hindi ako sasakay hangga’t hindi ko alam kung saan mo ako dadalhin.” Tinalikuran ko naman siya habang nakacross-arms ako.

“Sakay na!” nilakasan naman niya yung boses niya, “Kapag hindi ka pa sumakay diyan, bubuhatin kita sa loob.”

Nabwisit naman ako nun.

“Ayaw ko nga eh!” pinagsalubong ko naman yung kilay ko, “Ikaw ba lagi ang nasusunod? Sinubukan mo akong ikick-out sa klase ko no?”

“Hindi ko sinubukan, nagawa ko na nga eh.” Ngumiti siya sa akin na parang balewala lang yung galit ko, “Kaya sakay na.”

Si Manong driver naman, parang naiinip na yata sa akin kasi narinig ko na lang na sabi niya, “Sasakay ba kayo o hindi? Sinasayang niyo yung pasada ko eh.”

“Saglit lang po Manong!” sigaw naman ni Yuan doon sa driver.

Panay pa rin ang refuse ko na sumakay. Ayaw ko talagang umalis ng school at i-ditch yung klase. Hindi naman yata tama yun. Hindi man ako katalinuhan, pero hindi naman ako masama na hindi nagta-try sa school. Isa pa, pinapaaral na nga lang ako, ako pa itong hindi magsumikap. Napaka-ungrateful ko naan kung ganun.

Hindi naman niya ako pinakinggan. Instead, hinila niya talaga ako sa loob ng jeep at ako naman eh muntik pang matumba. Tignan mo ito, kapag ako nabagok ng de-oras, akala mo naman ipapadoktor niya ako.

Nagtinginan naman yung mga tao. Nakakahiya tuloy. Nakatalikod pa rin ako kay Yuan dahil nakakabwisit kasi yung ugali. Akala mo naman nakakatuwa yung mangaladkad ng tao.

“Carina…” kinalabit naman niya ako nun pero hinihila ko yung kamay ko para hindi niya ako mahawakan, “Carina naman…”

Napansin niya yata na medyo galit ako. May pabulong-bulong pa siyang nalalaman sa likod ko.

“Galit ka ba sa akin Carina?”

Hindi ko pa rin siya sinagot. Duh obvious ba? Nagpapaarte effect na nga ako dito, hindi mo pa rin magets yun? Ang bagal talaga ng pick up nito.

“Sorry na oh.”

Nakatingin pa rin yung ibang mga tao sa amin. Nahihiya na ako nun. Piling naman nila, scene kami sa pelikula. Ang baduy naman nun.

“Hoy!” sigaw naman ni Yuan doon sa tabi ko, “Hindi mo talaga ako papansinin?”

Hindi na talaga ako makapagtimpi nun. Ang kulit nitong nasa likod ko. Iisipin pa ng mga tao na ako yung maldita doon na hindi ko pinapatawad itong humihingi ng sorry.

“Ikaw ha… ayaw ko yang mga habit mo.” Tinuro-turo ko naman siya na parang bata siya na tinuturuan ko, “Manika ba ako dito na kinakaladkad?”

“I’m sorry okay.” Sabi niya na parang totoo naman na sorry na talaga siya, “I just thought you’d take a day off from school to celebrate your birthday.”

“Fine. Ngayon lang pinapatawad na kita…” tinaas ko naman yung kilay ko, “At paano mo naman nalaman na birthday ko?” naghinla naman ako sa kanya, “Psychic ka no? Stalker? Pervert? Obsessed sa akin?”

Kinamot naman niya yung ulo niya na parang nahihiya. Yumuko naman siya at hindi tumingin sa akin.

“I kinda’ overheard you and your brother talking last night.” Tumingin siya sa akin saglit pero parang nahihiya pa rin sa akin, “I didn’t mean to. Tinitignan ko lang kung okay na siya kaya lang narinig ko kayo.”

“Kinda’ overheard ka diyan…” binatukan ko naman siya ng kaunti, “Ikaw huwag kang nakikinig sa usapan ng may usapan!”

“I won’t do it again, Ma’am.”

Natawa lang ako sa kanya nun. Parang yung galit ko medyo nawawala na rin ng kaunti. I guess, he meant well naman. Kung tumakas naman ako siguro ng one day sa school eh hindi naman siguro ako babagsak. Siguro ayos lang naman.

“So saan mo naman ako dadalhin?”

Tinignan naman niya ako nun sabay umakbay siya sa akin at hinila ako papalapit sa kanya. Mukhang tuwang-tuwa pa siya nun na parang bata.

“You’ll see.”

Nakasakay pa rin kami sa jeep nun. Magtatanong pa sana ako uli kung saan kami pupunta, pero nagdecide na ako na huwag na lang. Sabi naman ni Yuan, makikita ko na lang.

I guess a little surprise won’t hurt.

Tinitignan ko lang si Yuan nun. Nililipad pa yung buhok niya kaya yung mahabang side ng buhok niya na laging natatakpan yung mata niya eh tumaas ng konti. Tumingin siya sa akin at nginitian ako. Kung scene lang siguro ito sa isang soap opera or something, baka nainlove na ako sa kanya. Kaya lang hindi eh, so balewala naman.

Ano ba naman yan. Kung anu-ano na naman itong naiisip ko. Si Yuan lang yan. Ang sama na nga ng ugali, kung anu-ano pa yung nadadayo sa utak ko. Ang weird ko talaga.

Hindi ko talaga alam kung saan niya ako dadalhin. Basta ako naman eh sunud-sunuran na lang sa kanya. Aba, ako ba ang may alam sa Villejas? Malamang hindi ‘di ba?

As much as I don’t like celebrating my birthday, pumayag na rin ako. Isa pa, wala naman na akong magagawa. Umalis naman na ako sa school eh.

Nag-stop kami sa isang grocery store. Medyo nadisappoint nga ako eh. Akala ko naman kasi eh pupunta kami kung saan mang special na lugar.

“Grocery store?” tinaasan ko pa yung boses ko pero hindi ko pinahalata yung disappointment ko.

“Yeah.” Sagot niya tapos tinignan niya ako mula ulo hanggang paa, “Dito ka na lang sa labas. Saglit lang ako.”

“Hoy! Saan ka pupunta?”

Sumakit na ng konti yung lalamunan ko, nagdiretso pa rin siya. Ang tigas talaga ng ulo nun. Gagawin niya talaga kung ano yung gusto niya. Ayun tuloy, mukha akong tanga doon na nakatayo mag-isa.

Napahawak naman ako doon sa bulsa ko. May something na bulky doon. Paghilang-paghila ko, yun lang naman pala yung laman. Yung cellphone na regalo ni Yuan.

Kahit na thankful naman ako doon sa regalo niya, parang nate-tempt ako na isoli. Parang ang gara naman para iregalo sa akin. Mayaman ba siya at nagreregalo ng cellphone? Kung sabagay, mukhang mamahalin naman yung coffee shop nila. Siguro nga may pera siya na kayang iwaldas.

Bago pa ako nag contemplate kung anong gagawin doon sa cellphone, naisip ko na tawagan na lang sina Mama. Hindi ko pa kasi sila nakakausap ng matagal na. Magalit kaya yun?

Hayy. Hindi naman siguro. Kahit anong galit naman siguro nun eh mawawala dahil nag-aalala siya sa akin ‘di ba?

Sa sobrang pagtatalo ng isip ko doon, in the end, I pressed call.

Ring lang ng ring yung cellphone nun. Nung akala ko eh wala na talagang sasagot, finally, may narinig akong ingay sa kabilang linya.

“Hello? Hello?” boses babae yung nasa telepono, “Hello?”

“Lia?” nilakasan ko naman yung boses ko,”Lia! Si Ate ‘to!”

“Ha?”

“Si Ate Carina mo ito! Naririnig mo ba ako? Hello?”

Saglit lang ang lumipas eh, na-damage na yata yung eardrum ko. Nagtititili si Lia sa kabilang linya na parang napakahaba ng vocal chords niya.

“Ate!!!! Ngayon ka lang tumawag! Ahhh! Miss na kita!”

May isang milya na yata yung layo ng telepono sa tenga ko eh rinig na rinig ko pa rin yung boses ng kapatid ko.

“Lia naman , kinakailangan ba talagang sumigaw?” hay ang sakit talaga ng tenga ko, “Kumusta naman kayo?”

“Okay naman. Si Papa, wala na. Nasa bukid at sumama kay Kuya Ino.” Ang hyper pa rin niya, “Si Mama nagluluto. Gusto mo tawagin ko?”

Kinabahan naman akong bigla nung nabanggit si Mama. Parang armalite pa man din ang bibig nun kapag nanermon.

“Galit ba? Masesermonan ba ako ng de-oras?”

“Ay hindi ko lang alam. Naku dapat nga luluwas na yan dahil hindi namin alam kung ano nang nangyari sa iyo. Mabuti na lang si Butchoy eh pumayag na pumunta.” Hinihingal-hingal na siya sa pagsasalita, “Nakuha mo ba yung regalo namin para sa birthday mo?”

Tinignan ko naman yung bracelet na suot ko. Napangiti na naman ako. Kahit anong tingin ko talaga eh ang pangit ng bracelet na ‘to. Pero kahit pangit, gustung-gusto ko pa rin.

“Oo naman. Salamat sa regalo.”

Naririnig ko na sumisigaw-sigaw pa yung isa ko pang kapatid sa background. Panay pa ang sabi na, ‘Miss ka na daw ni Ewok!’ kaya natawa lang ako ng natawa. Si Ewok yung isang kababata namin na matagal na daw na may crush sa akin. Ang kulit pa man din nun.

Pinatawag ko naman si Mama para makausap ko na. Dapat siguro eh maghanda na ako sa sasabihin nito.

At yun na nga… unang sinabi pa lang sa phone nung dumikit na sa tenga niya eh..

“Carina Evangelio Zamora! Bakit ngayon ka lang tumawag ha? Ikaw na bata ka! Anong akala mo sa amin, manghuhula kung ano na ang nangyari sa iyo! Ni-ha, ni-ho, wala kaming narinig sa iyo nung nakarating ka! Akala namin naaksidente ka na o napasabog na yung bus na sinakyan mo! Wala ka man lang bang common sense na tumawag?!”

Si Mama kapag nagsimula, ang hirap icut-off.

“Ma…”

“Kung ako lang ay may oras para lumuwas diyan, winalis tambo ko na yang pwet mo!”

“Ma…”

“…Tapos sinabi pa ni Butchoy na gabi ka na umuwi! At anong ginagawa mo sa labas at hindi ka umuwi ng maaga?!?”

“MA!”

Tumahimik din siya. Finally, narinig din niya ako. Ang hirap naman ng hindi nakikinig sa iyo yung kausap mo oh. Kaya kami hindi nagkakaintindihan eh.

“First off, sorry at hindi ako nakatawag. Naholdap kasi ako nung nasa bus.”

Kakasabi ko pa lang nun, parang sasabog na naman yung nanay ko.

“Naholdap?!? Anong ginawa nila sa iyo? Naireport mo na ba sa pulis at….”

“Ma, hinay-hinay lang. Okay lang ako…” nanahimik na naman siya, “Nakuha lang yung ibang gamit ko. Kasama yung cellphone ko kaya nalimutan ko na makatawag. Pasensiya na hindi ako nakatawag kaagad.”

Hindi pa rin nagsasalita yung Mama ko nun, kaya nag take-advantage na ako doon sa opportunity.

“Binigyan ako ni Ninang Lalaine ng tirahan, okay naman ako sa school, at nakahanap na ako ng trabaho.”

Ang haba talaga ng pause. Medyo nag-aalala na nga ako nun eh dahil hindi talaga nagsasalita yung Mama ko. Hindi kaya nagalit na sa akin dahil nasigawan ko kanina?

“Mama?”

Saglit lang din, narinig ko na umiyak yung Mama ko sa kabilang linya. Ang lakas pa ng pag-iyak niya doon sa kaya hindi ko malaman yung gagawin ko. Hagulgol ba.

“Ma? Umiiyak ka ba?”

“A-anak ko…” hirap na siyang magsalita nun, “P-pasensiya k-ka na. Namimiss ka na ni Mama.”

“Alam ko.” Sagot ko naman sa kanya, “Miss ko na rin kayo.”

“Mag-iingat ka lagi diyan ha? At lagi kang tatawag para alam namin kung anong nangyayari sa iyo diyan.”

“I’m fine.” Ngumiti ako kahit alam kong hindi naman niya nakikita yun, “Kayo ang mag-iingat diyan okay?”

“Ay naku, kayang-kaya na namin ang sarili namin. Ikaw magpakabait ka diyan at…”

Hindi pa tapos yung sasabihin ng Mama ko eh bigla na lang may humila ng telepono sa kamay ko. Nabwibwisit na ako nun dahil pagtingin ko eh hinawakan ni Yuan yung phone at nilagay niya sa tenga niya at nakinig sa sinabi ng Mama ko.

Ang bastos talaga nito.

Dahil hindi ko makuha yung cellphone ko sa tangkad niya, nakita ko na lang na nag-iba yung expression ng mukha ni Yuan from ngiti, tapos parang nandidiri. Inabot na lang niya bigla yung cellphone sa akin at nagsimulang maglakad.

“Ikaw ang bastos mo! Nakita mong may may kausap eh...”

Hindi naman niya ako pinansin. Diretso lang siya sa paglalakad niya. Tinignan ko siya ng masama at pagkatapos eh binalik ko sa tenga ko yung cellphone.

“Ma--?”

Salita ng salita yung nanay ko nun at may tinatapos pa yata na sermon sa akin. Ni-hindi man lang niya alam na iba na pala yung nakikinig sa kanya kanina.

“…kaya ikaw huwag kang pabubuntis. Nakita mo naman yung mga bata ngayon, ang aga-aga may mga anak na.”

“Eew. Ma.” Kaya naman pala nag-iba na lang yung mukha ni Yuan, “Tatawagan na lang kita uli. May…” tinignan ko si Yuan na malayo na yung narating, “emergency. Sige Bye!”

Kahit na may pagka-rude siguro yung ginawa ko, kinailangan ko talagang ibaba yung cellphone para mahabol ko si Yuan. Ang haba talaga ng paa nun. Saglit lang eh akala mo nasa kabilang baryo na.

Naabutan ko naman siya. May hawak-hawak pa siyang plastic sa magkabilang kamay niya.

“Rude ka rin no?” sabi ko sa kanya nung kasabay ko na siya maglakad.

Tinignan niya ako pero wala naman siyang sinabi.

“Yuan naman ah! Nakakaasar ka na!”

“Anong ginawa ko?” finally, tinignan din naman niya ako.

“Bakit ganun ka? May kausap yung tao sa phone tapos nang-aagaw ka ng phone. Tama ba yun?”

Iniwas naman niya yung tingin niya. Parang yung expression pa niya nun eh walang pakialam.

“Akala ko si Mikki yung kausap mo at may sinasabi na sa iyo, kaya inagaw ko. Hindi naman pala…”

“Kahit na si Mikki pa yung kausap ko o kung sinong tao, hindi ka dapat nang-aagaw ng cellphone. Bastos yun.”

“Yeah whatever. It’s done.”

Sumimangot ako nun. Ughh. Bwisit. Basta gusto niya, gusto niya. Wala yatang balak makinig sa ibang tao ito eh.

Sunod pa rin ako ng sunod sa kanya nun. Hanggang ngayon eh hindi ko pa rin alam kung saan kami pupunta. Panay lang ang lakad namin pero parang wala namang patutunguhan.

Eh kung takasan ko kaya ito???

Kakalakad naming dalawa, umabot din naman kami sa sakayan ng tricycle. Si Yuan naman ang nagbayad uli, kaya natuwa naman ako dahil lagi na lang akong libre. Taghirap kasi ako eh. Pati pamasahe, nililimos ko pa.

Hindi naman nagtagal, binaba rin kami ng tricycle dahil sabi nung driver eh hindi na daw kakayanin simula doon. Wala daw dumadaan na sasakyan doon.

Pagtingin ko, dirt road yung nakita ko. At ang taas.

“Anong ginagawa natin dito?” pinagpapawisan na ako nun sa sobrang init.

“Dito tayo magcecelebrate.” Nakangiti pa siya ng todo-todo at ang layo pa ng tingin, “Exciting ‘di ba?”

Kahit anong tingin ko talaga, hindi exciting yun. Ano namang nakaka-excite sa dirt road.

“Exciting ang alin?”

“Ito.” Tinuro niya yung daan, “Aakyatin natin.”

“Naku Yuan ah! Hindi ako aakyat ng bundok! Bakit ako aakyat ng bundok ha?!? Papagurin ko pa sarili ko!” tinalikuran ko naman sya bigla at papaalis na ako, “Good luck na lang sa pag-akyat mo. Bye!”

Bago pa ako makaalis ng tuluyan, hinawakan ng mahigpit ni Yuan yung braso ko kaya hindi ako makaalis. Ang init talaga ng sikat ng araw nun.

“Sumama ka na sa akin…” mahinahon naman na sabi niya.

“Ayaw ko nga eh! Birthday ko, aakyat ako ng bundok?” baliw talaga ‘to, “Ito ba yung pa “You’ll see-you’ll see” ka pang nalalaman. Mukhang hindi enjoyable tsong!”

“Trust me. Sumama ka na, please.”

“Hay Yuan! Ano namang mapapala ko?!?”

Nagdadadabog pa ako nun. Para namang ang sama-sama ko. Kung sabagay, dapat eh icecelebrate niya kasama ako yung birthday ko. Eh bakit naman kasi bundok pa? Bakit hindi na lang kami kumain kung saan? Manood ng sine? Mag-shopping?

Kahit na ayaw ko talaga at pawis na pawis na ako doon, naglakad naman ako ng konti. Saka ko napansin sa gilid yung isang maliit na sign: “The Lost Trail.”

Ano ba yan, nakakakilabot naman yung sign!

“Kapag ako walang napala dito sa pag-akyat ko ng bundok, tatamaan ka sa akin.”

Natawa lang siya sa akin. For some reason, parang ang saya-saya niya.

“May paniwala daw sa lugar na ‘to…” sabi ni Yuan sa akin, “Sabi nung iba, ito daw yung isang taguan nung mga sundalo nung panahon ng hapon. Inaakyat daw nila yung bundok para magtago….”

Habang naglalakad kami, may nakita ako na sementeryo sa gilid. Yung sementeryo na mukhang walang pumupunta at mukhang ang dami ng damo na tumubo at walang nagpuputol.

“Ibig mong sabihin marami nang namatay dito?”

“Oo naman. Siyempre, noong panahon pa yun.”

Nanlaki yung mata ko doon sa sementeryo. Eh kung maraming namatay dito, bakit kami aakyat?!? Ano bang sira ng ulo ni Yuan?!? Tinatakot kaya niya ako? Kasi kung nananakot lang siya, nagwo-work ah!

“Yung iba, namatay daw sa gutom. Yung iba, nahuli at binaril. Basta maraming namatay dito at nilibing.”

Kinikilabutan naman ako nun. Ang aga-aga, kung manakot itong tao na ito…

“So dito sila nilibing?” tinuro ko yung sementeryo doon sa gilid.

“Saan?”

Napalingon naman si Yuan doon sa tinuturo ko. Saglit lang eh tumakbo siya sa kinatatayuan ko at pinalo niya yung kamay ko.

“Give me your hand!” sabi niya ng mabilis na hindi ko alam kung galit ba o ano.

“Bakit ba?!?”

“Akin na! Dali!”

Inagaw na lang niya bigla yung kamay ko. Ang weirdo talaga ng tao na ito. Hindi ko maintindihan. Hindi ko alam kung sinusubukan ba niyang magpaka-cool at magpaka-mysterious eh. Kasi ang weird.

Nagulat na lang ako bigla nung hawak niya na yung kamay ko, at kinagat niya yung thumb ko.

“Aray ko naman!” tinulak ko naman siya bigla.

Napangiti si Yuan nun. Binitawan din naman niya yung kamay ko.

“Don’t point. It’s rude.” Payo naman niya sa akin.

“Eh kailangan ba talagang kagatin yung thumb ko? Pinangturo ko eh ito, hindi thumb!”

“Kulit mo eh no?” medyo confused pa yung itsura niya nun, “May kaibigan ako na nagsabi sa akin na kapag may nakita ka daw na sementeryo at accidentally mong tinuro, kagatin mo daw yung thumb mo para hindi ka habulin ng masasamang espiritu.”

“Superstitious ka ba?” tinanong ko naman sa kanya.

Lalo naman siyang natawa nun.

“Hindi. Gusto ko lang kagatin ka para mainis ka.”

“Bwisit ka! Saktan kita diyan!”

Naglakad pa rin kami ng naglakad doon. Ang taas-taas pa man din ng bundok at parang matagal-tagal na pag-akyat itong gagawin namin.

“So…” narinig ko na sabi ni Yuan nung nanahimik ako, “Nung panahon ng hapon, may isang sundalo na nakipagkasundo na makipagkita doon sa supposedly, “kasintahan” niya. Isa siya doon sa mga sundalo na nakatakas. Na-inlove siya doon sa isang anak mayaman na babae.” Tumingin siya sa akin saglit, pero inalis din naman niya agad, “Dahil mayaman yung babae, naisip niya na yayain na siyang magtanan, at tatakas na sila parehas. Hindi kasi boto yung pamilya ng babae sa kanya…”

Hindi pa rin nakatingin si Yuan sa akin nun. Diretso pa rin siya sa paglalakad niya at ako naman eh nasa likuran niya.

“Nung gabi na magkikita sila, naghintay yung sundalo sa pinakatuktok ng bundok. Naghintay siya ng naghintay doon sa babae para dumating…”

Nakikinig pa rin ako kay Yuan nun. Kahit na hindi ko alam kung dapat ba akong maniwala sa kuwento niya o ano, napansin ko na interesado naman ako sa kinukuwento niya.

Kaya lang, hindi niya tinuloy yung istorya.

“Ano na? A-anong nangyari doon sa sundalo saka sa babae?” hingal na hingal na tanong ko sa kanya dahil pagod na talaga akong umakyat ng bundok.

Humarap naman siya sa akin. Tinignan niya lang ako. Nahihiya na nga ako nun eh. Nakauniform pa ako nun at mukhang kadiri na siguro yung istura ko sa sobrang pawis.

“Ewan ko. I guess you have to find out after you climb this trail…”

“Ang sama mo naman eh! Magkukuwento ka tapos putol naman. Ang mean nun alam mo. Yung nambibitin? Nakakainis yung ganun…”

Umiling lang si Yuan sa akin.

“Napaka-impatient mo no?” kinurot niya yung pisngi ko, “Well, some say she made it. Some say she didn’t.”

“Ay, ayaw ko yung ending na yan. Napakaopen. Gusto ko alam ko yung ending.”

Aba, nagreklamo pa ako eh no? Nakikiistorya na lang, may comment pa!

“Mas maraming nagsasabi na hindi siya nakarating. Kaya, “The Lost Trail” yung pangalan nitong lugar.” Huminga siya ng malalim at huminto dahil napagod na rin yata. “Some people call it, ‘The Lover’s Trail’ instead. Kumbaga, maraming mga couples ang umaakyat dito because it’s believed to be lucky. Na kayo yung magkasama habang buhay kung naakyat niyo. Much like, what would have happened kung nagkita sila nung gabing yun.”

Okay, so umaakyat ako ng bundok dahil may isang lumang love story ng isang sundalo na hindi maganda ang kinalabasan (o siguro maganda, malay ko ba! Buwisit na open ending yan oh!) ang dapat kong matutunan. Tinuturuan kaya ako ni Yuan ng history?

Ano namang koneksiyon nito sa birthday ko? Ay, ang selfish naman yata ng tanong na yun.

“Teka nga, so basically you’re just lecturing me. Eh pwede mo namang kinuwento yung istorya na yan ng hindi ko na kinakailangang umakyat ng bundok ‘di ba?”

Lumapit sa akin si Yuan nun. Seryoso na yung mukha niya nun. Hindi naman siya mukhang galit, pero hindi ko alam kung bakit ganun na lang yung itsura niya. May nasabi ba akong masama?

“Paniniwala ng mga tao na suwerte yung mga nakakaabot sa tuktok. Paniniwala nila na magiging masaya ka kung makarating ka, o bibigyan ka ng isang hiling.” Humawak siya sa magkabilang balikat ko, “Kaya tara na! Birthday mo ‘di ba? Eh ‘di makakahiling ka.”

“Well, it doesn’t apply. Hindi naman tayo couple!”

“I know.” Nginitian niya ako, “Exactly my point. Legend says kapag naakyat mo, it’s lucky. Kayo yung magkasama habang buhay. At least, kung sino yung kasama mo.”

I don’t get his point.

Nag-lean naman si Yuan ng sobrang lapit. Sa sobrang lapit ng mukha niya, parang naduduling na ako sa pagtingin ko sa mukha niya.

Kinabahan ako. Napalunok tuloy ako ng de-oras.

“I like you.” Sabi niya ng mahina sa akin, “I like people like you.“

Napatulala na ako sa kanya nun na para akong nasiraan ng bait. Buang ba itong si Yuan at kung anu-ano yatang sinalaksak utak niya?

“Please be my best friend.”

XI. She’s Back

Best friend? Aba lumelevel up itong si Yuan ah! May pa best friend-best friend pang nalalaman? Dati roommate lang, ngayon iba na ang mga request.

Teka nga, birthday ko ngayon ah! Hindi ba dapat ako ang may request at hindi siya?

“Ang random naman nun,” nakakunut-noo pang sabi ko sa kanya, “Ako best friend mo?”

Tawa pa ako ng tawa nun. Kung mag-joke itong si Yuan mabenta rin eh. Ang lakas mang-trip. Akala mo naman tanga ako at kakagat na lang dun.

Naupo nga ako doon sa gilid. Siya naman eh seryoso pa rin at nakatingin lang sa akin na parang nasaktan ko ba yung damdamin niya. Aba, huwag mong sabihin sa akin na seryoso ka tsong? Comedian lang nagpapatawa. Hindi bagay sa ‘yo.

“Seryoso ka ba?” tinanong ko na siya finally nung hindi siya natawa pagkatapos kong tumawa, “I mean… ako?”

Iniwas niya yung tingin niya sa akin. Totoo nga yatang nagtatanong ito. Ang weird naman niya? Bakit ako? Hindi naman kami magkakilala ng ganun ‘di ba? Ibig kong sabihin, wala pa kaming masyadong alam sa isa’t isa besides yung mga napag-usapan na.

Isa pa, oo nga neighboring room ko siya at iisa yung tinitirahan namin… pero bakit ako?

“Bakit hindi?” narinig ko na sabi niya pero nakatayo siya ng medyo may kalayuan sa akin. “I don’t see why not.”

“Ikaw naman. Kakakilala mo lang sa akin. Malay mo ba kung masama akong tao, tapos gusto mo akong maging best friend?”

“Pero hindi ka naman masama ‘di ba?”

“Well…” tumalikod naman ako sa kanya, “Medyo evil din. Kinain ko nga pala yung chips mo na nasa pantry ng hindi nagpapaalam.”

Nanlaki yung mata niya nun na parang hindi makapaniwala na ginawa ko yun, pero nangiti lang siya.

“What the heck man, best friends share!” sabay nun, inakbayan ko naman siya na umaarte ako na close na kami.

Matapos ang mahaba-habang paglalakad namin sa ilalim ng initan, hindi ko na talaga alam kung kakayanin ko pa. Panay pawis na ako nun at hindi na rin nakakatuwa. Mahina pa man din ako sa physical na mga bagay. Kung alam ko lang ba na gusto umakyat ng mataas ni Yuan, eh ‘di sana nag rock climbing na lang kami. At least yun, we stay in one place. Mapagod man ako, bumitaw lang ako eh may rope na sasalo sa akin.

Ang sakit-sakit na ng paa ko nun. Naka school uniform pa kami parehas. Yung paa ko pa eh init na init na dahil suot ko pa man din eh leather black shoes. Ni-ayaw ko ngang lumapit kay Yuan nun dahil feeling ko ang baho ko na.

Kapag minamalas ka nga naman talaga.

Magrereklamo na sana ako for the nth time, kaya lang naunahan ako ni Yuan. Nakarating na daw kami doon sa lugar. Nakayuko pa ako nun sa paa ko at pinagmamasdan ko yung sapatos ko. Ayan tuloy puro alikabok na.

Aawayin ko na naman siya uli sa sobrang sakit ng paa ko, baho ko, at talagang init na ng ulo ko. Kaya lang pagtaas ko ng ulo ko, parang nawala lahat ng inis ko.

It was a sight to see.

Ang daming puno doon sa may trail na dinadaanan namin. Kahit na dirt road yun, nakita ko yung canopy na style nung mga puno. Kung kanina medyo mainit, ngayon lumamig naman na dahil sa sobrang lilim.

Napatakbo akong bigla at niyakap ko yung puno.

“Ang ganda! Oh my God Yuan!” hinalikan ko pa yung puno nun kaya lang may dumi na dumikit sa bibig ko.

“Kadiri ka rin eh no? Baliw ka ba?” yung itsura niya nun eh parang nandidiri siya sa akin, “Pero at least nagustuhan mo ‘di ba? I guess okay na yun!”

Lumapit naman ako sa kanya nun at niyakap ko rin siya. Medyo nakakailang lang ng kaunti dahil feeling ko maamoy niya yung pawis ko, pero wala na akong pakialam nun.

Dala-dala pa rin niya yung dalawang plastic bags na parang ang bigat-bigat. Ako nga itong kanina na walang dala eh hirap na hirap ng umakyat, siya pa itong may binili?

Naglatag naman siya doon sa may sahig na nanggaling doon sa isang plastic, tapos nag-tap siya doon sa tabi niya na parang sinasabi niya na pumunta ako at umupo sa tabi niya.

Sa sobrang pagod ko, hindi naman ako humindi. Nakitabi na rin ako sa kanya.

“Ang init!” pinaypayan ko pa yung sarili ko nun, “Ikaw pinagod mo ko ah!”

“Kailangan mo ng exercise, tignan mo panay jiggle ka na!” hinawakan naman niya yung braso ko at nilaro yung mga taba-taba ko.

Hinampas ko nga siyang bigla. Bwisit na ‘to, paglaruan daw ba yung taba ko?

Nilabas naman niya yung mga nasa plastic. Kaya pala siya nag-grocery kanina, dahil gusto niyang may mga snacks kami pagdating dito. Kahit simple lang, na-touch naman ako dun.

Kinantahan pa niya ako ng Happy Birthday mag-isa doon. Para nga siyang siraulo eh dahil wala naman sa tono. Nakipalakpak naman ako kaya siguro siraulo rin ang tawag sa akin.

“Yuan ang sakit ng paa ko!” reklamo ko na naman sa kanya.

“Masakit yung paa mo? Anong gusto mong gawin ko?”

“Bigyan mo ako ng masahe.”

Umusog naman siya papalapit sa side ko. Aba, ang bait talaga ah. Parang lahat yata ng hilingin ko, binibigay eh. Dapat pala, birthday ko parati eh.

Kakausog niya, tumingin lang siya sa akin.

“Ayaw ko ngang hawakan yang paa mo! May alipunga ka pa, kadiri yun.”

“Hoy! Wala akong alipunga! Lokong ‘to.” Hinampas ko naman siya ng malakas sa ulo niya.

Pagkahampas ko, nag-collapse na lang yung ulo niya malapit sa kandungan ko. Nakasandal pa ako doon sa may puno. Para siyang bata na humiga doon, at medyo niyakap ng konti yung legs ko. Mabuti na lang mahaba yung palda ko, dahil kung hindi tinamaan na sa akin itong si Yuan.

“Make yourself useful…” tinuro niya yung ulo niya, “Dali, ikaw na lang ang magmasahe sa akin.”

“Kapal mo naman! Sabi ko ako yung masahihin mo eh…” inalog-alog ko naman siya, “Yuan!”

Hindi naman na siya gumalaw sa pagkakahiga niya. Basta nahiga na lang siya ng walang pakialam sa sinasabi ko. Side lang ng mukha niya yung nakikita ko, kaya nakita ko na pinikit niya yung mata niya.

Tutulugan pa ako! Ang sama!

Nung nakita ko na natutulog na siya, o nagkukunwaring tulog, saka ko lang pinagbigyan at minasahe ko yung ulo niya. Pagod na nga ako, lalo pa akong pinapagod ng taong ito.

Nanahimik naman doon sa lugar. Piling ko nga sa sobrang tahimik, mabibingi na ako. Naisipan ko ngang tawagan si Mikki o kaya si Paolo para may makausap naman ako dahil tinulugan naman ako nitong kasama ko, kaya lang pagtingin ko doon sa cellphone eh wala naman pala akong signal. Iba talaga kapag nasa ibang ibayo ka oh. May lugar pa pala sa mundo na walang cellphone reception.

Hindi ko nga alam kung sa sobrang pagod ba o dahil sobrang tahimik doon sa lugar at boring, kaya nakatulog din ako. Hindi ko alam kung nanaginip ba ako or what, dahil hindi ko kasi matandaan kung meron man akong panaginip. Naramdaman ko naman na may nag-poke sa pisngi ko, kaya pagbukas ng mata ko eh nakita ko yung medyas ni Yuan na malapit sa mukha ko.

“Ahhh!” tinulak-tulak ko naman yung paa niya.

Nagising naman bigla si Yuan.

“ANO???” nataranta naman siya nun, “May ahas ba? Anong nangyari sa ‘yo?”

Parehas pa rin kaming nakahiga nun for some reason. Ang weird talaga. Kanina lang nakahiga siya malapit sa kandungan ko na malapit sa puno, tapos ngayon yung paa niya nasa mukha ko na?

Hindi tuloy ako makagalaw nun sa pagkakahiga at tumingin lang ako sa langit.

“Yuan bakit mo pinapaamoy yung paa mo sa akin?!?”

“Ano ka ba!” narinig ko na sigaw niya, “Natutulog ako eh bakit ko naman ipapaamoy yung paa ko sa iyo?”

Ugh! Kainis yun ah! Konti na lang siguro nag-nibble na ako sa paa niya. Kadiri talaga!

“Bakit kasi ang likot-likot mong matulog! Nag 180 turn ka pala kapag natutulog?”

Napatayo naman bigla si Yuan sa pagkakahiga niya. Nagulat na lang ako nung sinandal nya yung kamay niya sa magkabilang side ng mukha ko. Kitang-kita ko yung mukha niya dahil nasa harapan ko na tagala siya. Ang hirap makapag-concentrate sa kung ano man yung sinasabi ko kanina.

Inilapit niya yung mukha niya. Kinabahan naman ako at parang sa sobrang niyerbyos ko eh wala na akong malunok.

Ayun na eh… inches na lang…. palapit na….

Kaya lang….

“Aray ko!”

Napahawak na naman ako sa noo ko?

“Bakit mo ko pinoke yung noo ko?”

“Ikaw kaya yung malikot matulog diyan!” tinuro niya yung puno sa likod niya, “Nakikita mo yun? Yun yung pinakaheadboard mo kanina. Nasan ka ba nakaulo ngayon?”

Tumayo naman ako. Tama naman siya. Akalain mo yun, ang likot ko pala matulog. Kahit pala sa pagtulog, nagma-math ako. 180 degree turn pala. Sinisi ko pa si Yuan na siya yung malikot.

Nginisian ko naman siya nun. Nakakahiya yun ah!

“Magligpit na tayo?” tanong niya sa akin nung napatulala na lang ako sa kanya. “May work ka pa ‘di ba? Medyo matatagalan tayo bumaba. Baka, ma-late ka.”

“Oo nga no! Aabot ba tayo?”

Tinignan naman niya yung relo niya.

“Kung ngayon tayo aalis, yeah it should be enough time.”

Nakitulong naman ako magligpit doon sa mga pinagkainan namin. Ayun, wala naman kaming masyadong ginawa kung hindi ang kumain, kumanta, mag-asaran, at matulog. Mas matagal pa yata yung pag-akyat na ginawa namin kaysa yung actual na stay namin.

“Tara na.” yaya naman niya sa akin nung nakatayo na siya.

Tumayo din naman ako pagkatapos kong kunin yung cellphone na niregalo niya sa akin. Kahit na alam kong kailangan ko ito, ang hirap talagang tanggapin. Parang… masyado naman yatang mahal para iregalo lang.

Kaya ako naman, ini-stretch ko yung kamay ko hawak yung cellphone. Tinignan lang ako ni Yuan na parang baliw ba ako.

“Ano? Bakit mo binabalik sa akin yan?” tinignan niya yung cellphone na nasa kamay ko.

“Hindi naman sa hindi ko gusto yung regalo mo…” paliwanag ko sa kanya, “Kaya lang, ang gara masyado. Alam mo yun?”

Umiling lang si Yuan sa akin.

“Come on…” tinulak niya yung cellphone pabalik sa akin, “Binili ko na yan. Isa pa, wala ka namang cellphone.”

“Oo nga pero hindi ako sanay ng ganun. Sige na kunin mo na! Isoli mo, baka may warranty pa para mabawi mo yung pera mo.”

Nginitian ko naman siya at inikot ko yung paningin ko sa paligid ko.

“Ito nga lang, okay na eh. Masaya na ko.”

Pinikit niya yung mata niya. Hindi ko alam kung nag-iisip siya o ano.

“So sinosoli mo yung regalo kong cellphone sa iyo dahil masaya ka na dinala kita dito?” tinignan niya ako na parang ina-analyze niya yung mukha ko, “O sinosoli mo dahil nakokonsensiya ka na may kamahalan yung binayad ko dito?”

“Both?” sagot ko naman sa kanya.

“Hmmm…”

Nakatayo lang kami parehas doon. Hindi ko alam kung bakit ayaw niyang kunin yung cellphone sa akin. Ayaw ko kasing masayang yung pera niya ng dahil sa akin. Sino ba naman ako? Hello?

Isa pa, bibili na lang ako ng sarili kong cellphone kapag nakarami na akong sweldo. Ayaw kong pagkagastusan pa niya ako.

Ilang minuto din yung nakalipas, nung bigla niyang kinuha yung cellphone na nasa kamay ko. Ibinaba niya yung mga plastic ng snacks na dala-dala niya, at humawak siya sa bulsa niya.

Nung una hindi ko pa alam kung anong ginagawa niya, pero nakita ko na lang na binuksan niya yung cellphone at inalis yung sim card ng phone na binigay niya sa akin… and surprisingly… yung phone niya. Pinagpalit niya yung sim card.

Pagkasarang-pagkasa niya, kinuha niya yung kamay ko at nilagay niya yung sariling cellphone na ginagamit niya.

“Ayan…” pinagpilitan niya yung cellphone sa kamay ko, “This is an old phone. Technically, I didn’t buy it and don’t ask me for the price kasi hindi ko na matandaan.” Tinaas naman niya yung cellphone na bago na regalo niya sa akin kanina, “If this will make you feel better, ako na lang ang gagamit nitong bago, you can keep my old phone.”

Tumalikod naman siya at kinuha niya uli yung dalawang plastic bags na binaba niya kanina. Nagsimula na siyang maglakad ng hindi man lang tumitingin sa akin.

“Kung feeling mo sobrang gara pa rin niyan… well…” napahinto naman siya ng konti, “Huwag mong isipin na birthday present. Think of it as a... hmm… donation. Okay na ba yun?”

Napatingin ako doon sa cellphone na nasa kamay ko. Siyempre dahil yun yung phone na ginagamit niya, it’s not as new as the one that he originally gave me.

And for the nth time today, surprisingly, I loved it. ***** Mas napadali yung pagbaba namin. It’s either mas less na yung init nun at yung pull ng gravity eh hindi na opposite sa direksiyon ng destinasyon namin, o talaga lang na masaya ako at hindi ko lang namalayan na pagod ako. Pero ganun pa man, napansin ko na panay pawis pa rin ako.

Pagkadating na pagkadating namin sa baba, naggive-up na rin si Yuan na maglakad pa para sumakay ng jeep. Sinabi niya na baka mag-tricycle na lang daw kami uli para hindi na kami lalakad, at para diretso na rin daw sa coffee shop. Mahirap na daw at baka ma-late pa ako sa work.

Hindi ko alam kung paano ba ako papasok sa work ko kung ganito yung itsura ko. Ang baho ko na nga, panay alikabok pa yung sapatos ko, at magulo pa yung buhok ko. Watch me walk inside the coffee shop na sobrang sosyal ang dating at ganito yung itsura ko.

Pagkadating na pagkadating namin ni Yuan doon sa coffee shop, ineexpect ko na aalis na siya kaya nag-goodbye naman na ako sa kanya. Dumire-diretso ako doon sa likuran kung saan may locker room area kung saan ako pwedeng magpalit ng uniform ko. Ang bilis ko pa ngang maglakad nun eh.

Sinuklay ko pa yung buhok ko nun at naghilamos. Sinubukan kong ayusin talaga yung itsura ko para mukha naman akong presentable sa work at para hindi naman nakakahiya yung amoy pawis ko, kaya nag baby powder pa ako. Fresh ‘di ba?

Lumabas naman ako doon sa locker room, kaya lang as expected, nandito na naman siya.

“Ikaw ba eh in-love na in-love sa akin kaya pati sa work eh sinusundan mo ako?” pinagbintangan ko naman si Yuan dahil sinundan naman niya ako hanggang doon sa locker room. “Ang bilis mo namang ma-miss ako Yuan! Magkikita pa naman tayo sa bahay, ang OA mo ah.”

Natawa naman siya nun. Parang masasamid pa nga siya sa kakatawa niya.

“Ang lakas naman ng bilib mo sa sarili mo…” tawa pa rin siya ng tawa nun, “Hindi kita sinusundan no. Feeling mo…”

“Eh anong ginagawa mo dito kung hindi mo ko sinusundan? Pwede ka namang umuwi na.”

Binuksan naman niya yung pintuan papunta doon sa locker room. Hindi ko alam kung anong gagawin niya doon.

“Nag-move out na ako last year from my aunt’s place.” Sagot niya doon sa tanong ko kanina, “I pay for everything.”

Nilingon naman niya ako. Nakatingin lang siya sa akin as if ineexpect niya na may reaksiyon dapat sa mukha ko.

“I work here too.”

Pagkatapos na pagkatapos niyang sabihin yun, pumasok na siya doon loob ng locker room. Ako naman si baliw, hindi ko pa rin ma-process yung sinabi niya.

Si Yuan worker din dito? Bakit ang hirap yatang paniwalaan nun?

Naguguluhan pa rin yung utak ko nun hanggang sa isa sa mga co-worker ko ang tinawag ako at sinabi na dumami na daw yung customer at kailangan nila ng tulong doon sa labas. Napatakbo naman akong bigla kaya muntik pa akong masubsob doon.

Kinuha ko naman yung order slip doon sa counter at isang pen. May table na inassign na sa akin. Fortunately enough, isang teenager na babae lang yung nakaupo doon at nagbabasa ng newspaper.

Like the others, she’s reading Hot News. Yung newspaper na binabasa kanina sa school.

“Good afternoon Ma’am, can I take your order?”

Tinitigan ko naman yung babae. Hindi pa rin siya lumilingon sa akin dahil pre-occupied pa rin siya doon sa binabasa niya.

“Chocolate Frap.” Sagot niya sa akin ng hindi tumitingin, “With whip cream.”

Napaka-typical. Laging chocolate na lang yung inoorder ng mga tao. Magbabayad ka na lang din ng mahal, kung ako yun, iba na yung inorder ko. At least, natitikman ko pa lahat.

“Ma’am, may I recommend our French Vani….”

“I said, Chocolate Frap. I don’t want a damn French Vanilla.” Inirapan naman niya ako.

How rude.

Kung pwede lang sagutin, sinagot ko na siya sana. Kaya lang hindi pwede eh, dahil customer is always right. Ako naman nagtratrabaho lang dito, enslaved by people like her. May pera, pero parang hindi naman deserving.

Ang unfair ng life.

“Is that all Ma’am?”

“Yes! Geez!” parang asar na asar pa siya nun, “Can’t you see I’m reading?”

Nawala yata ako sa sarili ko. Natakot ako ng kaunti doon sa babae, kasi hindi ko alam kung tamang etiquette ba yung ginawa ko. Ano na nga ba yung turo ni Yuan sa akin? Tama ba na tinanong ko siya? Hindi kaya isumbong niya ako doon sa manager? Naku… lagot na ako.

Kakaisip ko doon mag-isa, nabangga tuloy ako.

“Sorry… sorry…” tumango-tango naman ako.

“It’s okay.”

I guess it created so much commotion, kaya yung ibang tao eh lumingon doon sa direksiyon namin. Mabuti na lang hindi customer o kung sino yung nabangga ko, si Yuan lang pala.

“Okay ka lang?” tanong niya sa akin na parang concerned naman talaga, “Parang wala ka sa sarili mo ah.”

“Wala. Napagod lang siguro ako kanina. Lilipas din ‘to.” Tinaas ko yung slip ng papel na sinulatan ko, “Sige na pala, kukunin ko muna yung order nung babae doon sa likuran ko.”

Napalingon naman si Yuan doon sa table na tinuro ko. Nag-lean lang siya pa-side dahil hindi niya makita, kaya lang napansin ko na lang na medyo nanlaki yung mata niya at umiwas siya ng tingin. Parang namutla siya na hindi ko maintindihan. “Samahan na kita. Marami ba yung order?”

“Hindi.” Pinakita ko sa kanya yung papel, “Chocolate frap lang naman. Kayang-kaya ko ng buhatin yun.”

“Alam ko.. pero…” sumabay naman siya sa akin maglakad, “Sasamahan pa rin kita.”

“Okay…” ang weird nito ni Yuan. Sinabi ko na nga na hindi ko kailangan ng tulong eh.

Nung papalakad na kami parehas pabalik doon sa counter area kung saan binibigay yung mga bagong slips ng orders, narinig ko yung babae sa likod na tumawag. But this time, hindi ako yung tinawag niya.

“Yuan?”

Napahinto kami parehas ni Yuan. Napansin ko na parang nag-froze doon sa spot niya si Yuan, at ako naman ang lumingon doon sa babae.

Nagsimula na siyang lumakad malapit doon sa amin.

“Yuan? Alam kong ikaw yan…” mahinahon na pagkakasabi nung babae.

Hindi pa rin siya nililingon ni Yuan. Yung babae eh nakatayo pa rin sa likod niya. Ako naman eh na-push aside at nanonood na lang sa kanila.

Magkakilala sila?

Ewan ko ba kung anong nangyari, pero parang namalikmata yata ako nung bigla na lang yumakap yung babae from behind kay Yuan. Isinandal niya yung ulo niya doon sa likod ni Yuan.

“I missed you!” ang higpit pa rin ng pagkakayakap niya, “Babe I’m back.”

Napanganga ako nun. Seriously now….

Babe???

XII. Third Wheel

So… that was a shock. Hindi ko alam na may girlfriend pala si Yuan. Sa pagkakasabi sa akin ni Mikki, wala naman daw eh. Ang alam ko, nag-break na sila last year pa.

Unless I heard it wrong?

I felt disappointed in a way. Hindi dahil sa nagseselos ako—at least I don’t think I’m jealous—pero kung hindi dahil sa nalimutan man lang niyang sabihin sa akin na may girlfriend pala siya. It would have been nice to know kung may nasasaktan pala akong tao just in case naging super close ako sa kanya. Ayaw ko namang maging in the middle of any chaos one day.

Tinignan ko naman yung babae. Don’t get me wrong, she’s really pretty. For some reason, hindi ko alam kung typical lang ba yung beauty niya or what, pero parang nakita ko na siya before. Inisip-isip ko pa kung saan ko siya nakita, but in the end naisip ko na malabong nakita ko na siya before dahil never ko naman na-meet ang girlfriend ni Yuan.

Ewan ko ba kung nag-away sila, pero hindi naman siya masyadong pinansin. Nakaupo lang yung babae doon kahit na inalis ni Yuan yung pagkakayakap niya. She sat there waiting and waiting, pero hindi naman na siya nilapitan ni Yuan uli.

Nung natapos na yung shift ko, nakaupo pa rin yung babae doon. Hindi pa rin siya umaalis. Napansin niya na sumabay sa akin si Yuan, kaya ako naman eh sumama yung pakiramdam ko. Kawawa naman yung girl. Ito namang lalaking katabi ko, halata mong kabadong-kabado rin naman siya dahil napaka-uneasy ng mukha niya.

He didn’t talk to me during the duration of the walk, at kahit nung nakasakay na rin kami. Kahit nga nung nakababa na kami ng jeep, wala pa rin. Hindi man lang ako kinausap o nag-explain man lang kung anong nangyari doon sa coffee shop. Ang masaklap pa, pagdating na pagkadating namin sa Goslings eh nagmamadali siyang umakyat sa taas na parang walang pakialam sa mundo.

Asahan mo pang nakita ni Mikki yun na nanonood ng TV nung dumating kami.

“Bakit inaway mo na naman yun?” tinuro ni Mikki yung direksiyon ni Yuan gamit yung remote, “Ikaw talaga ang galing mong mamerwisyo ng tao.”

“Very funny.” Sagot ko naman sa kanya habang nakaupo, “Pwede bang magtanong?”

Tinignan ako ni Mikki na parang nagsususpetsa niya. Saglit lang eh hininaan niya yung TV at humarap sa akin.

“Shoot.”

Tumingin ako doon sa taas to make sure wala si Yuan at hindi niya naririnig yung sinasabi ko. Malay ko ba kung nandun yan, eh ‘di mag cause pa ng away na curious ako sa kung ano mang business niya.

Nung nakasiguro ako na wala siya, saka ko na tinuloy yung pagtatanong ko kay Mikki.

“Hoy..” hinampas ko naman yung paa niya, “Akala ko ba walang girlfriend si Yuan? Sinungaling ka talaga!”

“Aray ko ah!” hinimas-himas niya yung paa niya, “Wala nga. Sino namang may sabi sa iyo na meron?”

“Meron kaya! May dumating na girl kanina sa shop tapos niyakap pa siya. Tinawag pa nga siya na,” gumawa naman ako ng quotation marks gamit ang kamay ko, “ ‘Babe’.”

“Yeah right.” Dumiretso ng upo si Mikki nun, “Very unlikely.”

“Oo nga! May dumating nga! Kung walang girlfriend yung tao na iyon, bakit naman siya tatawagin ng babe ha?”

“If it’s Nhylle, then it’s not a shock.”

Hindi pa rin tumitingin si Mikki sa akin. Parang hindi naman siya interesado sa conversation namin. Parang sa kanya, nagkukuwento lang siya kung anong nangyari nung araw na iyon.

“So I guess, nakabalik na pala yung bruha.” sabi ni Mikki doon sa gilid, “I don’t like that kid. Super spoiled brat. Feeling niya umiikot ang mundo sa kanya.”

Parang nalito ako kay Mikki nun. Kanina lang hindi naman siya naniniwala sa akin, ngayon ba naniniwala na siya. Ano daw?

“Nhylle? Nhylle ba ang pangalan ng girlfriend niya?”

“Nhylle Mojica.” maikling sagot ni Mikki, “A “Mojica.” Go figure.”

Teka…Nhylle? As in si.. Nhylle?

Nanlaki siguro yung mata ko nun. Tumatango-tango lang si Mikki sa akin na para bang alam na niya yung iniisip ko.

“They met way way back. Hung out a lot nung dito pa nakatira sila Nhylle sa bahay na ito hanggang sa lumipat sila at naging paupahan nga. Naging sila, then they broke up as far as I know. I didn’t know na sila pa rin pala.”

Kaya naman pala namumukhaan ko siya, because I really know her. Hindi pala ako nag-iilusyon na nakita ko na siya.

Siya yung kinakapatid ko.

***

I tried not to think about Yuan and his girlfriend Nhylle, who turned out to be my long-lost godsister. I don’t hate her, but we didn’t particularly click nung bata pa kami. Isa pa, she grew up with a lot of bribes. Magaling naman siya with anything she does, kaya lang.. yun nga.. bribed.

Nag-meet na uli yung Programming Team para ma-discuss yung mangyayaring planning sa conference. Wala naman akong masyadong ma-update considering wala naman akong ginawa. Kaya ayun, nasermonan tuloy ako ni Tina at hindi daw tinatanggap ang mga katamaran sa team. Medyo naiintindihan ko naman kung bakit nagalit siya. Ikaw ba naman magkaroon ng ka-team na walang ginagawa katulad ko, hindi ka ba naman mabwisit niyan.

Hindi ko lang alam talaga kung paano ako magre-reasearch ng potential speakers, topics, at workshop facilitators. It’s either mag-spend time ako na magtanong-tanong, mag-internet café, or manghiram ng computers sa mga roommates ko.

Hay, ang perwisyo ko naman talagang tao.

Hindi ko rin naman masyadong pinansin si Yuan. Medyo hi-hello lang kami sa bahay at siya naman eh madalas nagkukulong na lang din. Malay ko ba dun kung na-conscious sa nangyari doon sa coffee shop. Sa akin naman wala lang kung nakita ko sila ng girlfriend niya. Masyado naman siya kung mamroblema.

Ang tanging nagpasaya lang sa akin lately eh yung malaman ko na su-suweldo pala ako. My first ever… paycheck.

“Really? Really-really?” excited na sabi ko doon sa telepono nung makausap ko yung isang co-worker namin, “Talagang su-suweldo ako?”

“Oo nga. Bakit ayaw mo ba? Ibigay mo na lang sa akin.”

“Ano ka sinusuwerte? Pinaghirapan ko yata yun.”

Napakahabang ngiti talaga yung ginawa ko matapos kong ibaba yung telepono. Unang suweldo ko! Magkakapera na ako! Ganito kaya yung pakiramdam nung mga sumusuweldo ng unang beses? Sobrang saya?

Nag-martsa pa ako doon sa kusina kaya si Paolo eh tinawanan pa ako. Sinabi ko sa kanya na masaya lang ako dahil makakabayad na ako ng mga inutangan ko ng pamasahe dahil sa suweldo ko. Si Paolo eh laking hirap, kaya ayun masaya naman siya para sa akin.

Dahil so sobrang saya ko na rin siguro, at ewan ko ba kung instinct lang din… tinawagan ko naman si batang Taekwondo.

“Yeah?” sagot niya sa telepono niya, “Anong bago?”

“Hulaan mo kung sinong masaya?” ang giddy pa ng pagkakasabi ko sa kanya, “Ako!”

“Oh yeah?” narinig ko na sabi niya na may naririnig pa ako na papel na hindi ko alam kung busy ba siya or what, “Bakit ka naman masaya?”

“Kasi ho.. ano ka ba! Dapat alam mo no!”

Hindi naman siya sumagot kaya ako naman tinuloy ko na lang yung pagkamasaya ko sa telepono.

“Unang suweldo ko ngayon!”

“Yun lang ba? Sus, akala ko naman kung ano na.”

Sumimangot naman ako nun. Tignan mo ito, napakakill-joy.

“Ang sama mo. Ang saya ko tapos kung sirain mo yung mood ko…” hininaan ko naman yung boses ko, “Anyway, I just want to be nice kasi siyempre ikaw yung nagbigay sa akin ng trabaho at---”

“I didn’t. My aunt did.” na-cut pa tuloy yung sinasabi ko.

“Whatever. The same thing.” sabi ko naman, “Anyway, gusto sana kitang ilibre sa first paycheck ko. Alam mo na, as a means of thank you na rin.”

“Akala ko ba kailangan mo ng pera?” hay itong si sungit ang sama ng ugali, “Keep it.”

“Ito kamo. Dali na! Ang bait ko nga sa iyo eh! Alam ko mayaman ka and everything, pero bakit kailangan mo naman tanggihan yung panlilibre ko?”

“First off, I am not rich. Sabi ko nga sa iyo, I pay for everything. Hindi na ako nakatira sa tita ko. Whatever you get right now, it’s the same for me.” huminga siya ng malalim, “And second, you don’t owe me anything. Kailangan naman talaga namin ng worker.”

“Yeah yeah yeah. Dali na sumama ka na!”

“Hindi mo talaga ako titigilan hangga’t hindi ako umo-oo?”

“Hindi.” sagot ko naman ng mabilis sa kanya.

“Fine.” finally pumayag din naman siya, “Nothing expensive.”

Natuwa naman ako nun. At least, the rest of the day eh may pagkakaabalahan ako na something interesting. Isa pa, gusto ko naman talaga siyang ilibre. Siya naman talaga ang dahilan kung bakit ako nagkatrabaho. And I heard swerte daw kapag nililibre mo yung mga tao sa unang sweldo mo. Kaya win-win situation din naman.

Si Yuan lang itong maarte eh.

Tinanong ko si Paolo kung saan ba magandang magpakain na hindi naman masyadong mahal. Ayun, nag-suggest naman siya sa akin ng mga makakainan na masasarap, pero hindi naman mabubutas ang bulsa ko. Kailangan ko pa rin namang magtira para sa akin. Sa susunod na buwan pa yung susunod na sweldo ko.

Medyo nahiya nga ako kay Paolo kaya sabi ko sa kanya na sa susunod na sweldo ko eh siya naman ang ililibre ko. Okay naman siya, kaya patawa-tawa lang at umaarte na paawa dahil hindi ko siya isasama.

After kong mag-contemplate kung saan kakain, nakapag-decide na rin naman ako. Itinawag ko naman kay Yuan kung anong oras kami dapat magkikita at kung saan. Nung napansin ko na medyo naiinis na siya sa akin sa kakatawag ko at medyo busy rin yata siya, binaba ko na naman uli yung phone.

Umakyat na uli si Paolo doon sa kwarto niya, naupo naman ako doon sa living room at nanood na lang ng TV. Palipat-lipat pa ako ng channel nun dahil wala namang magandang palabas. Napahinto pa ako doon sa Channel 4, na mukhang local na local na channel ng Villejas. Yun yung channel nila na kung saan binabalita yung kung anu-ano sa city. Madalas naman panay advertisement yung nandoon. Well this time medyo improving yata, kasi may local news na pinapalabas.

May video na pinalabas tungkol sa Mayor ng Villejas. May groundbreaking yatang magaganap in the future, at ina-announce na pwede daw pumunta yung mga tao kung gusto nila. Later on may balita tungkol sa isang store na magsasara na raw.. and then finally, to my surprise… balita tungkol doon sa holdapan na nangyari sa bus.

Napalapit ako doon sa TV para siguruduhin yung napapanood ko. Tama, ito nga yung driver na nasa bus ko nun. Kailan ba ito na-tape? Bakit wala yata ako? Sayang naman kung hindi ako nakuhanan ng camera.

Nakita ko sa bandang likuran yung isang nakasalamin na lalaki at nagmamadaling maglakad. Saka ko nakita yung sarili ko, na nawala rin naman sa camera. Richard wannabe? Si Richard wannabe ba yun?

“So you live here?”

Nahulog yata ako sa upuan ko sa sobrang gulat ko. Pagtingin na pagtingin ko doon sa pintuan namin, nakatayo doon yung isang babae na parang pakiramdam ko eh hindi nababagay pumunta doon sa bahay na iyon.

Bihis na bihis siya na para bang aattend siya ng isang meeting.

“Hey.” yun lang ang naisagot ko sa kanya, “Upo ka?”

Tinignan niya ako ng masama. Hindi ko alam kung bakit ganun na lang siya makatingin sa akin.

“Nakatira ka ba dito o girlfriend ka ng isa sa kanila?” fierce an fierce pa yung pagkakasabi niya.

“Uhmm actually… nakatira ako dito.”

Lalo niya akong tinignan ng masama. Pakiramdam ko nun ina-analyze niya yung buong pagkatao ko.

“Don’t you think it’s a bit too forward na ikaw ang babae at nakatira ka dito sa bahay na panay lalaki?” tinignan niya yung hagdan as if may ineexpect siyang bababa doon ng ano mang oras, “ ‘Di ba?”

“Well…”

Mag-eexplain pa sana ako sa kanya kaya lang tumayo siyang bigla. Lumapit siya sa hagdan at paakyat na yata. Ako naman, kahit siya yung may-ari ng bahay na ito, hindi naman yata tama na basta-basta na lang siyang pumapasok ‘di ba?

“Si Yuan?” tanong niya sa akin bago siya umakyat sa hagdan.

“Hindi ko alam eh. Pero wala siya ngayon dito.”

“Kaanu-ano ka ba niya?”

I’m really starting not to like her. Completely.

“Roommate. I guess you can say, kaibigan na rin.” sagot ko naman sa kanya, “May gusto ka bang ipasabi?”

“No.”

Naglakad siya doon sa pintuan na parang papaalis na rin. Mukhang si Yuan lang naman yata talaga yung pinunta niya doon. Pero dahil sa wala naman yung tao, I guess wala naman siyang reason para mag-stay pa doon.

Papalabas na siya ng tuluyan nun at hindi ko alam kung ano bang pumasok sa isip ko. Bigla ko na lang tuloy siyang tinawag.

“Nhylle!”

Huminto siya at lumingon naman sa akin.

“Kilala mo ako?” tinaas niya yung boses niya na parang nanghihinala.

“Ako si Carina. Carina Zamora?” naghintay pa ako nun sa reaksiyon niya kung maaalala man niya ako, “Natatandaan mo ba? Mommy mo yung nagpapatira sa akin dito ngayon.”

“Doesn’t ring a bell.” sabi niya tapos naglakad na naman siya uli.

Nagmamadali siyang umalis ng bahay nun at malapit na siya sa gate. Talagang napakasungit ng babaeng ito. Kung si Yuan masungit, ito grabe naman ang yabang. Buti pa si Yuan, kahit papaano yung sungit eh bearable.

“Nagtratrabaho yung Mama ko sa bahay niyo nun? Ako yung kalaro mo dati sa luma niyong bahay? Yung binilihan ka ng ice cream kahit na sobrang layo dahil ayaw mong tumigil umiyak nun?”

This time, tumingin na siya sa akin. May halong interest na.

“I think I remember.” Ngumiti naman siya ngayon, “Ikaw yung babae na binibigyan ng Mommy ko ng damit na ayaw ko nun? ‘Di ba?”

Tignan mo ito. Yun lang ang matatandaan niya.

“Wow. ‘Di kita nakilala. In all honesty, gumanda ka yata.”

“Thanks.” Hindi ko alam kung complement ba yun or what.

Lumapit naman siya sa akin. Tinignan naman niya ako uli. Mas matangkad ako sa kanya, at ‘di hamak naman siguro na mas wala akong kaclass-class kaysa sa kanya.

Nagpaalam naman siya sa akin. Nagtataka naman ako kung anong minahal ni Yuan sa babaeng ito. Kahit na kababata ko ito, hindi ko rin siya gusto. Ito ba yung babae na sinabi ni Mikki na na heartbroken si Mr. Taekwondo?

Alam kong interesado pa rin si Yuan sa kanya. I mean, hindi naman siya kakabahan ng husto nung bumalik itong babae na ito ‘di ba?

“Actually Nhylle, kung gusto mong makita si Yuan… may dinner kami tonight. Gusto mo bang sumama?”

Ngumiti siya. This time, talagang parang masaya siya talaga.

“Really? So kayo lang dapat?”

“More like, nagthank you lang sana ako kasi siya yung nagbigay sa akin ng trabaho.” Paliwanag ko naman sa kanya, “Anyway, gusto mo bang sumama?”

“Sure.” Mabilis na sagot niya, “But don’t you think it’ll be a bit awkward dahil… tatlo tayo?”

“Uhmm.. hindi naman siguro. I don’t think Yuan will mind na….”

“No, I mean… for you. Hindi ba awkward na nandun ka?”

Oh my God. I can’t believe her.

“Siyempre, couple kami.. and then… you’re just… there. Alam mo yun? Parang, third wheel ba?”

Ako naman si tanga, wala namang masabi.

“Oo.”

“So… I’d say, leave the dinner to me.” Tinapik niya ako sa balikat ko, “Saan ba yung arrangement niyo?”

Hindi ko talaga alam kung anong nangyari sa akin, pero sinabi ko sa kanya yung details ng usapan namin ni Yuan. Kung anong oras kami magkikita at kung saan. Sumakay naman ng sasakyan si Nhylle, at nag-wave lang siya sa akin.

There goes my dinner date. I’m sorry Yuan. Ibang babae yung darating sa date mo mamaya.