Free Essay

Hahaha

In:

Submitted By NOOKNIK
Words 82807
Pages 332
1

LOVE SICK :: ชุล มุนกางเกงนาเงิน|| INDRYTIMES

1st CHAOS

"โน่ !!!! ไหง๋ งบชมรมเรามันหดเหลือแค่น้ ี ละวะ !?" เสียงโวยวายของเจ้าโอมร้องจ้าลั่ นห้องชมรมทันทีทผม
ี่
ย่างเท้าเข้ามาถึง ... นี่ ยงไม่ทนจะหายใจในห้องชมรมได้เกิน 1 วินาทีดวยซํ้า ไอ้แผ่นกระดาษแจ้งงบประมาณ
ั ั


ตัวปัญหาก็มอนลอยละล่องมาบังสายตาผมเอาไว้กอน
ีั
ผมขมวดคิวอ่านรายละเอียดบนกระดาษแผ่นนั้น (ทีไอ้โอมประเคนให้ผมถึงหน้า ) อย่างถ้วนถี่ .... จําได้ดียง

ิ่

กว่าจําวันเกิดอั้ม- พัชราภาซะอีก ว่าผมยืนขอไปสองหมืนห้าพัน เป็ นค่าบํารุ งกลองชุ ดทีเ่ ริ่ มจะเก่าแล้วของ


ชมรมเรา...
แต่ แล้ วทาไมมันเหลื อแค่ ห้าพันอย่ างนั้นล่ ะวะ!!! อีกสองหมืนไปไหน !?


"มึง .... ใบเสร็ จค่ากลองจะมาแล้วนะโว๊ยยย งี้ ไม่ตองไปนังขอทา นรึ ไง!" ไอ้เจ้าโอมยังคงประท้วงโวยวาย


ไม่รู้จกเหนื่ อย ในขณะทีสมาชิ กคนอื่น ๆ ในชมรมนังกุบขมับ แล้วผูรักษาตําแหน่ งประธานชมรมดนตรี




อย่างผมจะทําอะไรได้
"เดี๋ยวกูมา "

***

เสี ยงรองเท้าหนังสีดาของผมกระทบกับพื้นมันปลาบของตึกอํานวยการอย่างเร่ งรี่ ดวยกลัวว่า หากเย็น


เกินไปแล้วห้องนั้นจะปิ ด ตอนนี้ ในหัวมันตื้อไปหมดทังความไม่เข้าใจและกลัวความบกพร่ องหน้าทีของ


ตัวเอง บ้าชะมัด !! นี่ ผมไปทําพลาดตอนช่ วงไหนล่ะเนี่ ย !? ทั้งทีมนใจแล้วเชี ยวว่างบประมาณทีขอไปจะได้
่ ั่


2

แน่ ๆ จนถึงขั้นลงมือสังของไปแล้ว แต่สุดท้ายดันมาโดนตัดงบแบบ นี้ ได้ไง!?

บิงโก!! ห้องสภานักเรี ยนยังเปิ ดอยู่ !! ผมหวังว่าจะได้เจอคนทีมอานาจตัดสิ นใจในนั้นซักคนสองคนนะ
่ี ํ

"ตัวแทนจากชมรมดนตรี มาขอตรวจสอบงบประมาณทีคาดว่าจะผิดพลาดครับ !!" เสียงทีเ่ ปล่งออกไปซะ


ดังดูทาจะเสียเปล่า เมือเบื้องหน้าผมปรากฏร่ างโปร่ งของเด็กช ายแค่คนเดียวในห้องสภานักเรี ยนนั้น


ปุณณ์ ภูมพฒน์ เลขาสภานักเรี ยน 2 ปี ซอน เรี ยนชั้นปี เดียวกับผม ! (ถึงจะไม่คอยสนิ ทกันก็เถอะ )
ิ ั

ไม่เสี ยแรงเปล่าแล้วโว๊ยยย ถ้าเป็ นเจ้านี่ ต้องช่ วยผมได้แน่ นอน !!!


"ปุณณ์ ! ช่ วยดูงบชมรมเราให้หน่ อยสิ นะ ๆๆ หายไปตั้งสองหมื่ นกว่าแน่ ะ จะบ้าตายอยูแล้ว " ผมฉวย

โอกาสจากความเป็ นเพื่อน (ห่ าง ๆ) ทันทีทหมอนันมองเห็นผม ดูทาทางมันตกใจนิ ดหน่ อย แต่กเ็ ดินไปเปิ ด
ี่

แฟ้ มงบประมาณเช็คให้ผมดูแต่โดยดี
"แป๊ บนะโน่ ..." โอเค.. รอได้!

ผมยืนมองปุณณ์ทพลิกกระดาษไปแฟ้ มไปมาอย่างใจจดจ่อ อยากจะ ให้คาพูดทีออกมาจากเจ้านันเป็ นคําว่า
ี่



'เออว่ะ ผิดจริ ง ๆ ด้วย ขอโทษนะ ' หรื อไม่ก็ 'เดี๋ยวเงิ นทีเ่ หลือจะตามไปอาทิตย์หน้า ' หรื ออะไรก็ตามเทือก ๆ
นั้น แม้ความหวังจะแลดูริบหรี่ เพราะสภานักเรี ยนทํางานไม่เคยพลาด (ยิงมีปณณ์เป็ นเลขาคอยตรวจเช็ ค
่ ุ
อย่างนี้ ดวยแล้ว ) และงบประมาณก็ไม่เคยออกทีละขยักแบบนั้นเช่ นกัน

"ไม่ผดว่ะ ... มันถูกแล้วนะโน่ โน่ ดนี่สิ " ปุณณ์พูดคําทีผมไม่อยากฟั งมากทีสุด พร้อมกับยืนรายการ





งบประมาณในแฟ้ มให้ผมดู ... ทั้งทีตวหนังสื อมันก็เล็กนิ ดเดียว แต่ภาพเลข 5,000 ดันกระแทกตาผมจนแทบ
่ ั
หงาย

3

"เป็ นไปได้ไงเนี่ ย!?"
"ก็ตอนวันพิจงบโน่ ไม่ได้มาใช่ ปะ ส่งใครมาแทนวะ " ปุณณ์พูดกระตุนให้ผมคิด และผมก็คดออก ... วันพิ


จงบประจําปี ทีท้งชมรมและองค์กรต่าง ๆ ในโรงเรี ยนจะต้องเข้าร่ วมเพื่อจัดสรรงบประมาณเหล่านั้น ผมไม่
่ ั


อยูกรุ งเทพฯ เพราะอาม่าทีเ่ พชรบุรีเกิดป่ วยหนักจนต้องแห่ กน ลงไปเยียมกะทันหัน ทําให้คนทีไปเข้าร่ วมพิ


จงบในฐานะตัวแทนชมรมดนตรี ไม่ใช่ ผม แต่เป็ น ..............
ไอ้ง่อย!!!
จริ ง ๆ มันชื่ อไอ้เงาะ แต่ถาผมอารมณ์เสี ยเมือไหร่ ผมจะเรี ยกมันง่อย (ชื่ อไหนก็ทเุ รศทังนั้นแหละ ผมว่า )



เพื่อนในชมรมผมเอง คนทีถกจับฉลากให้ไปแท นผมเพราะไม่มใครอยากไปซักคน .. อย่างนี้ แหละครับ พิ
ู่


จงบ แต่ละครั้งใช้เวลาไม่เคยตํ่ากว่า 12 ชัวโมง แถมยังเครี ยดมากอีกต่างหาก ... ว่าแต่ทาไมเป็ นอย่างนี้ ละวะ


ไอ้ง่อย!!!
่ ่
"ผมก็อยูในทีพิจงบวันนั้น พี่อนชมรมวรรณศิลป์ สับงบชมรมโน่ ใหญ่เลย เพราะไม่ง้ นของเขาจะถูก ตัดเอง
ั๋

แต่เงาะมันไม่กล้าเถียงพี่อน ได้แต่นงเงี ยบจนโดนพี่อนสับไปเหลือห้าพันนันแหละ ผมก็งง ๆ เหมือนกัน
ั๋
ั่
ั๋


ว่าโน่ จะไม่วาเหรอ"
่ ่
"ไม่วาทีไหนล่ะ ..... แล้วทําไงดีวะเนี่ ยยยยยยยยยยย " ผมโวยวายกับตัวเองอย่างจนปัญญาจะทําวิธีอื่นที่
ดีกว่านี้ ในขณะทีห้องสภาทั้งห้ องเงี ยบกริ บ ..


เสี ยงแฟ้ มเล่มนั้นถูกวางลงบนโต๊ะกลางห้อง พร้อม ๆ กับทีปณณ์อาปากจะพูดอะไรบางอย่าง
่ ุ ้
"แต่ผมมีอีกวิธีหนึ่ ง ..."
"ว่ามาเลยปุณณ์ ว่ามาเดี๋ยวนี้ เลย เราทําทุกอย่าง !!" โอกาสมาถึงหน้าจะไม่ให้คว้าได้ยงไงล่ะครับ !! ผมรี บ

มองหน้าเพื่อนร่ วมชั้น ปี ทไม่สนิ ทเท่าไหร่ คนนี้ ทนที โดยไม่ทนสังเกตประกายตาแปลก ๆ จากคนตรงหน้า
ี่



4


ถ้าผมรู้วาเรื่ องราวต่อไปจะเป็ นยังไง ผมคงไม่มวนพูดคํานั้นเด็ดขาด !!!!!!
ีั

"โน่ มาเป็ นแฟนผมสิ .."

2nd CHAOS

"เฮ้ยโน่ !! ตกลงว่าไงวะ !!" เป็ นไอ้โอมเหมือนเดิมทีเ่ งยหน้าขึ้นมาถ ามผมคนแรก หลังจากทีผมเดินปึ งปัง

กลับมาในห้องชมรมได้ยงไม่ทนจะถึงครึ่ งวิ
ั ั
ผมไม่รู้จะตอบมันยังไงจริ ง ๆ ว่ะ .. แม่งโมโหก็โมโห ไอ้บาปุณณ์เล่นเชี่ ยอะไรของมัน รู ้จกกัน (แบบห่ าง



ๆ) มาก็ต้งนาน ผมไม่เคยรู้วาแม่งวิปริ ตแบบนั้นไปซะฉิ บ

"กูไม่ใช่ ต๊ ุด ไอ้ สัตว์ !!!"
คือคําทีผมตะโกนใส่หน้ามันไปเมือ 5 นาทีทแล้วก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึ ง ๆ ออกจากห้องสภานักเรี ยน


ี่

แล้วตรงดิ่งมานี่ ไม่อยากเชื่ อหู วาผมจะได้ยนคําพูดแบบนั้นออกจากปาก ปุณณ์ ภูมพฒน์ ไอ้คนเพียบพร้อม

ิ ั
เสี ยแทบทุกระเบียดนิ้ ว ทั้งหน้าตา ชาติตระกูล ความประพฤติ ผ ลการเรี ยน อัธยาศัย แถมแฟนแม่งก็ยงสวย

อีก
แฟนสวย!?

เออใช่ ..... มันมีแฟนแล้วนี่ หว่า !? เป็ นถึงดาวโรงเรี ยนคอนแวนต์เชี ยวนะเฮ้ย !!!!

5

แล้วผมกับมันก็รู้จกกันมาตั้งนาน (ถึงจะรู้จกกันแบบห่ าง ๆ ก็เถอะ เพราะปุณณ์เนี่ ย เป็ นเพื่อนของไอ้นันท์


ทีเ่ ป็ นเพื่อนของไอ้รถเก๋ ง ซึ่งเป็ นเพื่อนร่ วมห้องของผมอีกที .. งงไหมครับ ... เอาเป็ นว่าตามนั้นนันแหละ )

่ ้
ตลอดเวลาทีผานมา ผมเจอหน้ามันก็ยมให้มนบ้าง หรื อถ้าฟลุคเจอตอนมันกําลังต่อแถวซื้อของอยูตน ๆ แถว
่่
ิ้


ก็ฝากมันซื้อบ้าง หรื อเวลาผมขายบัตรคอนเสิ ร์ตชมรมผม ก็วงเอาบัตรไปบังคั บขายกับมันบ้าง ..
ิ่

่ ิ
แต่กไม่เคยเห็นมันจะมีทาทีคดอะไรแบบนั้นกับผมสักครั้ง
อันทีจริ งถ้าจะถามว่าในโรงเรี ยนนี้ ใครเป็ นเกย์ (ซึ่ งมันก็มเี ยอะอยู่ ) ปุณณ์ คงเป็ นคนสุดท้ายทีผมจะคิดถึง ..



ตกลงผมฟั งอะไรผิดรึ เปล่าวะ !!!??!?

***

อากาศรอบตัวผมตอนนี้ เริ่ มเย็นลงเรื่ อย ๆ คงเป็ นเพราะย่างเข้าสู่ช่วงปลายเดือนพฤศจิกาทีเ่ ป็ นต้นฤดูของ

หน้าหนาว ทั้งทีเ่ วลาแบบนี้ ผมควรจะหมกตัวเองเล่นเกมอยูในบ้านให้หนําใจแท้ ๆ แต่บางอย่างกลับผลักให้
ผมขับมอเตอร์ไซค์มาเรื่ อย ๆ จนถึงหน้าบ้านหลังใหญ่น้ ี
ผมเคยมาบ้านหลังนี้ ครั้งหนึ่ งเมื่ อสองปี ทีแล้ว ตอนทีลกคนโตของบ้านจัดงานวันเกิดครบรอบปี ที่ 15 ของ

ู่

ตัวเอง ทั้งทีผมก็ไม่ได้สนิ ทกับเขาเท่าไหร่ แต่เป็ นเพียงเพราะเราเรี ยนชั้นปี เดียวกัน และซอยบ้านเราก็อยูใกล้

กัน เพื่อนของผมทีพอจะสนิ ทกับเจ้านี่ บาง จึงอ้อนวอนให้ออกมาเป็ นเพื่อน


ไม่คดแหะว่าจะต้องกลับมาทีบานนี้ อีกด้วยตัวเองคนเดียว แถมเหตุผลยังฟั งดูไม่เข้าท่าอีกต่างหาก

่ ้

ผมจอดมอเตอร์ไซค์ไว้หน้ารั้วบ้านหลังใหญ่ พลางเดินไปมาหน้าประตูอลลอยด์น้ น .. แม้จะเห็ นปุ่ มกดออด



ตั้งตระง่านอยูตรงหน้า แต่ไอ้เรื่ องจะให้กดลงไปนี่ มนทําใจยาก ..


6

แม่ง.... ทําไมต้องถ่อมาถึงนี่ ดวยวะเนี่ ย !! ไอ้เชี่ ยปุณณ์ ถ้ามันไม่ยอมเปลี่ยนคําพูดล่ะก็ แม่งจะซัดให้หน้า

หงาย!

แต่ยงไม่ทนทีผมจะโวยวายกับตัวเองได้สะใจดี เงาตะคุม ๆ ของผูชายร่ างสูงโปร่ งคนหนึ่ งทีเ่ ดินวนไปเวียน
ั ั ่

มาตรงสนามหญ้าในความมืด กลับขโมยความสนใจของผมไปจนหมดสิ้ น!
บ้านนี้ มผชายหนุ่ ม ๆ ก็มนคนเดียวนันแหละ !!!
ี ู้


"ปุณณ์ ! ปุณณ์!!" ผมพยายามตะโกนเรี ยกชื่ อเจ้าของเงานั้นอย่างยากเย็น เมือจะตะโกนดังมากก็ไม่ได้



(เกรงใจ) แต่กอยากเรี ยกให้เจ้าตัวมันได้ยนว่าผมอยูนี่ (โว๊ยยย)

่ ั

ดูเหมือนความพยายามอยูพกใหญ่ของผมจ ะสัมฤทธิ์ ผล ! ไอ้หน้าหล่อนันหันมาทําท่าทีเลิ่กลัก (แน่ ละ คง


ไม่คดว่าผมจะถ่อมาถึงบ้านในเวลาแบบนี้ ) ก่อนจะพาตัวมันเองออกมานอกเงามืดของต้นไม้ เผยให้ผมเห็ น


ว่ามันกําลังคุยโทรศัพท์อยูไปซะฉิ บ
ขอโทษนะทีถอมารบกวน - _-"............
่่


แต่ทาทางเจ้านันไม่ได้คิ ดว่าผมรบกวนซักเท่าไหร่ นัยน์ตาของมันยังดูตกใจอยู่ ผมเห็ นได้วาปุณณ์รีบวาง

สายโทรศัพท์แทบจะทันที
"เห้ย มีไรป่ าวโน่ !?" มันว่าพลางเปิ ดประตูเล็กออกมาคุยกับผม ในขณะทีผมยังคิดไม่ตกว่า ผมมีอะไร ??

"เอ่อ...." จะตอบมันว่าไงดีวะครับเนี่ ย !!! "คือ ..... เรา....." ไงต่อล่ะวะ!!! "เรา................."
"โน่ มาเพราะเรื่ องเมือเย็นรึ เปล่า ?" บันไซ!!! ใช่ เลย!!!!!!!!!!!!!!!ขอบคุณมากว่ะทีพูดแทน


"เออ นันแหละ" ผมตอบพลางยกนิ้วชี้ หน้ามันทันที "คุยให้รู้เรื่ องเดี๋ยวนี้ เมือตอนเย็นเราไปทีห้องสภา




7


นักเรี ยนมา แล้วเจอปุ ณณ์อยูในนั้น เราถามปุณณ์ถึงเรื่ องงบประมาณทีโดนตัดไปของชมรมเรา แล้วปุณณ์

บอกว่าเป็ นเพราะวันพิจงบไอ้ง่อยไม่ยอมเถียงพี่อน ชมรมเราก็เลย ..."
ั๋
"ผมจําได้น่าโน่ ..." มันพูดตัดผมเหมือนขี้เกียจจะฟั ง แต่กเ็ ออน่ ะ รู ้แล้วว่าจําได้ แต่ขอท้าวความซักหน่ อยได้
ไหมล่ะ !!
็ ้

"เออ ขอบใจทีจาได้ งั้นปุณณ์กตองจําได้วาปุณณ์บอกจะช่ วยชมรมเรา แต่แลกกับอะไร เราฟั งไม่ถนัดว่ะ
่ํ

ตอนได้ยน ฟั งผิดเป็ นปุณณ์บอกให้เราคบกับปุณณ์ เลยด่าแล้วออกไปก่อนนันแหละ ... โทษทีวะ สงสัยหู เรา



ไม่คอยจะดี ..."

"โน่ กฟังถูกแล้วนี่ ..."
"ก็นนแหละ เลยจะมาถามว่าจริ ง ๆ แล้วปุณณ์พูดอะไร ... หา?????????????? อะไรนะ!!!!???!???" เมือกี้
ั่


มันพูดตอบผมว่าอะไรนะ ผมฟั งไม่ถนัด !? แย่แล้ว กลับบ้านไปต้องแคะขี้หูวะ !
"ผมบอกว่า โน่ ฟังถูกแล้ว ... โน่ คบกับผมหน่ อยนะ "

ไอ้ห่าปุณณ์ ตกลงมึงเป็ นเกย์ จริงเหรอวะ!!!
แล้วที่ กถอมาถึงบ้านมึง มึงจะทํามิดีมร้ายกับกูรึเปล่าเนี่ ย !!!!!!!
ู่


ผมคิดพลางรู ้สึกเสียวด้านหลังขึ้นมาตะหงิ ด ๆ แถมยังมันใจว่าตอนนี้ หน้าซีดแล้วแน่ นอน



ผมเหลือกตามองใบหน้าหล่อเหลานั้นทีคลี่ยมให้ผมอย่างมีเลศนัย ... แน่ นอนว่าผมไม่อยากรู ้วามันอยากจะ
่ ิ้
สื่ออะไร เพราะทีแน่ ๆ ตอนนี้ ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า ... ดีทสุด !!

ี่

8

"เฮ้ยโน่ !!! ฟั งให้จบก่อนสิ วะ!!!!!" มันไม่ให้ผมกลับครับคุณผูอาน T[]T!!! ทั้งทีผมหันหลังเรี ยบร้อยทําท่า
้่


จะเหวียงขาขึ้นมอเตอร์ไซค์อยูแล้ว แต่มนดันคว้าแขนผมไว้ได้ซะก่อน T[]T


แน่ นอนว่าผมต้องรี บหันหน้ากลับไปหามันทันที เพราะการปล่อยให้มนอยูดานหลังผมนาน ๆ ทําให้รู้สึก
ั ่ ้
ไม่ปลอดภัยเป็ นอย่างมาก


ผมหลับตาปี๋ พลางโบกไม้โบกมือให้วอน สภาพตอนนี้ ช่างอเน็ จอนาถ ดูไม่ได้แล้วจริ ง ๆ T__T "กูไม่ใช่

พวกแบบนั้น !! มึงอย่ามาชอบกูเลย กูขอโทษ กูคบมึงไม่ได้จริ ง ๆ" ถึงกับยกมือไหว้กนล่ะทีน้ ี หรื อจะให้ผม
กราบเท้ามันก็ยงไหว ขอแค่ปล่อยผมกลับบ้านเถอะ วันนี้ ผมไม่พร้อม T___T


"เฮ้ย!! ฟั งให้จบสิ โน่ !!! ผมก็ไม่ใช่ พวกแบบนั้นเหมือนกัน !!!" ปุณณ์เขย่าตัวผมจนผมต้องลืมตาขึ้นมาข้าง
หนึ่ ง...

อ้าว.... ??? ตกลงผมเข้าใจอะไรผิ ดอีกล่ะเนี่ ย

"เข้ามาก่อน แล้วจะอธิ บายให้ฟัง "

มันลากผมเข้าบ้าน!!!!!!!!!!!!!!!!? แล้วผมจะรอดไหม !!!!!!!!!!!!!!?!!

3rd CHAOS
หลังจากทีปณณ์พยายามลากผมเข้ามาในบ้านได้พกใหญ่ (จะเอาผมไปสาบานกับเจ้าป่ าเจ้าเขาทีไหนก็ได้
่ ุ



9


ว่าพยายามขัดขืนแล้วแต่สูแร งมันไม่ไหวจริ ง ๆ ) ในทีสุดตอนนี้ กนเล็ก ๆ อันน่ าหวงแหนของผม ก็ยายเข้ามา



นังอยูในซุมไม้ บริ เวณสวนหน้าบ้านของมันเป็ นทีเ่ รี ยบร้อย
่ ่ ้
นัยน์ตาไอ้ปณณ์จองตรงเป๋ งมายังผม ราวกับมีเรื่ องประมาณล้านแปดแสนอยากจะบอก แต่ไม่รู้ควรเริ่ มจาก
ุ ้
เรื่ องไหนก่อนดี ...

ส่วนผมไม่คอยแน่ ใจเท่าไหร่ ว่าผมอยากจะฟั ง - _-".........

"โน่ !" มันเรี ยกชื่ อผมในทีสุด เล่นเอาสะดุงโหยง เอาล่ะแม่ง .. ทีน้ ี ... ผมควรจะเริ่ มทําอะไรก่อน .. ระหว่าง


วิงหนี ดําดิน โทรแจ้งตํารวจ หรื อส่งสัญญาณเรี ยกแบทแมน T___T

"โน่ ... ฟั งผมดี ๆ นะ " กูไม่อยากฟั งงง T___T
ปุณณ์มองหน้าผมทีคงทําท่าสยดสยองให้มนเห็ นซะออกหน้าออกตา จนมันถอนหายใจเฮื อก



็ ั
"ผมไม่ได้เป็ นเกย์ ... ผมมีแฟนแล้ว เป็ นผูหญิง ... โน่ กรู้จก เอม แฟนผมนี่ " อะไรของมัน พูดจากลับไป

กลับมาจริ ง ๆ ว่ะ .. แต่ประโยคนี้ ฟังดูเข้าท่านะ ผมรู ้สึกสบายตัวขึ้นตั้ง เยอะ
แน่ นอนว่าผมรี บพยักหน้ารับกลับไปอย่างแข็งขัน เพราะผมก็รู้จก เอม แฟนปุณณ์จริ ง ๆ เธออายุเท่าพวก


เรา แต่อยูคนละโรงเรี ยน (แน่ สิ โรงเรี ยนเดียวกันก็กะเทยแน่ แล้ว โรงเรี ยนผมมีแต่ผชายนี่ หว่า ) เอม เป็ น
ู้
ผูหญิงสวยมาก จนถึงขั้นสวยจัด ถึงแม้ไม่แต่งหน้าก็ยงสว ยอยู่ แต่งตัวทันสมัยแบบทีสาว ๆ ผูดีมตงค์ชอบใส่



้ ี ั
เด๊ะ ๆ เรี ยกว่าควงไปไหนยังไงรับรองไม่มวนขายหน้าเป็ นอันขาด ยิงควงเข้ามาในโรงเรี ยนผมน่ ะนะ พรรค
ีั

พวกนํ้าลายสอมองตามกันสลอน
ใคร ๆ ก็บอกว่า เอมกับปุณณ์ สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก .. ผมเองก็เคยเป็ นคนหนึ่ งทีพูด คํานั้น เพราะเขา

สมกันจริ ง ๆ

10

สมกันจนผมอดสงสัยไม่ได้ .. ว่าประโยคต่อไปของปุณณ์จะเป็ นคําว่าอะไร
"แต่..... ผมอยากจะคบกันโน่ .."
ไอ้ห่า...... กูไม่อยากฟั งแล้วโว๊ย !!!!!!!!
"โอเคว่ะปุณณ์ ... พูดคําเดิมเลย เรากลับดีกว่า ไม่อยากฟั งแล้วว่ะ " ผมตัดบทอย่างรวดเ ร็ วพลางลุกขึ้นหมาย
จะกลับแน่ นอน ไม่มการล้อเล่น ... ผมไม่เข้าใจอะไรมันเลย จะมานังแก้ตวว่าตัวเองไม่ได้เป็ นเกย์ แถมยังยก




เรื่ องเอมมาอ้างอีกทําไม ในเมือคําต่อไป มันยังยืนยันจะทําตัววิปริ ตกับผมอยูดี

"เพราะทีบานผมกําลังจะบังคับให้ดตว ผมขัดขืนพ่อกับแม่ไม่ได้ นอกจากน้องสาวจะช่ วย ซึ่งเธอบอกว่าถ้า
่ ้
ู ั
ผมมีแฟนเป็ นผูชายเธอก็จะโอเค "

O.o หา... อะไรนะ????? มันพูดทั้งยาวและเร็ วจนฟั งไม่ถนัด สิ่งเดียวทีรู้ตอนนี้ คอว่า ..... ผมควรจะฟั ง ?


"อะไรนะ? เอาช้า ๆ ชัด ๆ"

"ผมบอกว่า ... ทีบานกําลังจะบังคับให้ดตว " ปุณณ์สูด ลมหายใจเฮื อกใหญ่กอนจะพูดต่อ ในขณะทีผม
่ ้
ู ั

กลับไปนังตรงข้ามมันเหมือนเดิมแล้ว "อ่าฮะ.. ?"

็ ่
"แล้วผมไม่เคยปฏิเสธอะไรพ่อกับแม่ได้ ... โน่ กรู้วาท่านดุ ...." ถูกต้องใช่ เลย... ผมยังฝังใจแม่นถึงงานวัน

เกิดทีบานมันเมือ 2 ปี กอน เพราะแม่งเล่นเอาเกร็ งแทบแย่ ต้องมานั่ งกลั้นคําหยาบยิงกว่ากลั้นตด เพราะตดยัง
่ ้


ปล่อยออกมาได้ไม่มใครรู ้ (ปะวะ?) แต่คาหยาบแม่งหลุดเมือไหร่ ... มีหวังโดนโยนออกจากบ้านไฮโซเมือ




นั้น.... กลับไปเดือดร้อนถึงไอ้โอมต้องนังฟั งผมพ่นสารพัดสัตว์ททนเก็บเอาไว้สามชัวโมงเป็ นวรรคเป็ นเวร
ี่


จนหู ชา
"แต่ไม่รู้เ ป็ นอะไร ท่านยอมแป้ งเสมอ " ปุณณ์พูดต่อขัดความคิดทีกาลังเพ้อเจ้อของผม .. มันพูดว่าอะไรนะ ?
่ ํ
อ๋ อ... เออ แป้ งนี่ เป็ นชื่ อน้องสาวมันครับ ผมพอจะจําได้อยู่ น้องแป้ งนี่ เป็ นเด็กแสบพอตัวในความทรงจํา

11


สยองของผม.. ถ้าจะบอกว่าแม้แต่พ่อกับแม่ยงกลัวนี่ ผมก็ไม่คอยแปลกใจ - _-"..

"ดังนั้นถ้าแป้ งช่ วยพูดให้ผม ผมก็คงไม่ตองไปดูตว แต่ ................." ถึงตรงนี้ ผมเลิกขึ้นคิวสูง .... แต่ .... แต่



อะไรวะ!?........ ตอนผมเรี ยนพิเศษวิชาภาษาไทย อาจารย์ปิงเคยบอกกับผมว่า หลังคําว่า 'แต่ ' มักเป็ น main idea เสมอ.. ซึ่งนักเรี ยนมีหน้าทีตองสนใจมั นเป็ นพิเศษเวลาทําข้อสอบ
่ ้
แต่ .. ตอนนี้ ผมไม่อยากสนใจมันเลยว่ะ - _-"... main idea ผม ชัดพอปะ ?
"เราไม่ฟังต่อได้มะ ?"
"ไม่ได้โน่ ฟั งให้จบดิ่ " แม่งขี้บงคับอะ !!!!!!!!!!!! T[]T

ผมนังทําหน้าเซ็งรอมันพูดต่อด้วยจิตใจลุนระทึก ... ก็ไอ้ความรู ้สึกเสี ยวสันห ลังวาบ ๆ นี่ คออะไรวะ



หมายความว่าผมจะต้องเสียเอกราชให้ไอ้ปณณ์รึเปล่า T__T

"แต่แป้ งมัน ... ก็เหมือนเด็กผูหญิงสมัยนี้ อะโน่ ทีชอบอ่านนิ ยายกับการ์ตนเกย์ อะไรของแป้ งก็ไม่รู้ ผมเห็ น



ซื้อมาเก็บเต็มห้อง " บทสนทนานี้ เริ่ มฟั งดูน่ากลัวขึ้นทุกที ๆ ...
"แป้ งก็เลยบอกผมว่า ถ้าผมมีแฟนเป็ นผูชาย แป้ งถึงจะยอมช่ วยพูดให้ ... แล้วถ้าแฟนผมน่ ารัก ... ก็จะยิงช่ วย


เข้าไปใหญ่"

เอาล่ะ... ใครก็ได้บอกทีวาผมไม่ได้กระพริ บตามากี่นาทีแล้ว ...

ในใจผมเริ่ มสวดมนต์อธิ ษฐานขอขมาเจ้ากรรมนายเวร .. เป็ นไปได้กขอให้หูตวเองบอดซักสองสาม นาที

หากคําอธิษฐานเป็ นจริ งผมรับรองจะอาสาเก็บขยะรอบสนามหลวงซัก 3 เดือนแก้บน
แต่ไม่ยกมีเจ้าป่ าเจ้าเขาองค์ไหนเห็ นใจผมซักคน T___T


12

"คือโน่ ก็........ ดูดี..." นี่ คอประโยคต่อมาทีผมได้ยน ...




โอเคอะปุณณ์ !!!!!!! กูขอโทษทีเ่ กิดมาตัวเล็กกว่ามึง (จริ ง ๆ ผมก็ไม่ได้เตี้ยเท่าไหร่ แล้วปุณณ์มนก็ไม่ได้สูง

็ ั่

มากมายอะไร แต่กนนแหละ ... ยังไงผมก็ยงสูงน้อยกว่ามันอยูดี ) กูขอโทษทีกเู ป็ นลูกคนจีน ตัวเลยขาวจัวะ



ตากแดดยังไงก็ไม่ยอมดํา กูขอโทษทีถึงแม้กจะเป็ นลูกคนจีนตาครึ่ งชั้น แต่ตากูเสื อกกลมแป๋ ว แถมปากยัง


่ ่
แดงแจ๋ ..... กูโดนเพื่อนแซวอยูบอย ๆ ว่าน่ ารักก็จริ งอยู่ แต่กไม่เคยคิดอะไร จนถึงวันนี้ นี่แหละทีมงทําให้กู

่ึ
รู ้สึกว่าสิ่งทีกเู ป็ นมัน ..

นรกชัด ๆ !!!

ท่าทางมันจะอ่านความคิดผมออกทังหมดโดยทีไม่ตองออกเสี ยงซักแอะ ..
่ ้

"โธ่โน่ ... ผมขอโทษ ไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่คอ ...... จะให้ไปคว้าเอาไอ้เชนมาบอกแป้ งว่านี่ แฟน ก็

ไม่ใช่ เรื่ องใช่ ไหมล่ะ" เข้าใจพูดนี่ หว่า ... มันอ้างไปถึงไอ้เชนครับ ไอ้เชนนี่ เป็ นนักกีฬาเต็งหนึ่ งของโรงเรี ยน

... ฟั งดูกรู้แล้วใช่ ไหมล่ะครับว่าไซส์จะประมาณไหน
"แล้วทําไมไม่ไปให้พวกแก๊งค์นางฟ้ าช่ วยล่ะ " ผมโยนถามต่อไปถึงแก๊งค์กะเทยจอมแก่น ทีเ่ ซี้ยวซะจน


ผูชายแมน ๆ อย่างพวกผมยังผวา .. แน่ ละว่าถ้าลองปุณณ์ไปขอความช่ วยเหลือจากพวกนี้ ละก็ ขี้คร้านจะกรี๊ ด

กร๊าดแย่งกันช่ วยแทบไม่ทน

"ก็แป้ งเขาไม่ชอบแบบนั้นนี่ โน่ แป้ งชอบเกย์ ไม่ได้ชอบกะเทย ..." แล้วกูเป็ นทีไหนล่ะ !!!!! อยากจะตะโกน

ใส่หน้าจริ งโว๊ยยย
"ไอ้โอ๊ค ไอ้ดลย์ วิทย์ ... ผูชายตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ เยอะแยะ ตัวเล็กกว่าเราด้วย ทําไมไม่ไปให้พวกนั้นช่ วยล่ะ "


ผมยังพยายามโบ้ยต่อไม่จบสิ้น แต่ดทาทางปุณณ์จะหน่ าย ถึงได้ถอนหายใจใส่หน้าผมอย่างนั้น
ู ่

13

"พวกนั้ นก็ปกติเหมือนเรานี่ โน่ ... ไม่ยอมหรอก "
"แล้วทําไมต้องเราอะ !!!"

"ก็ถากับโน่ ........ ผมยังมีเรื่ องทีช่วยโน่ แลกเปลี่ยนได้ " สะอึกอุกกันเลยทีเดียว ......... นี่ ผมกําลังถูกขูรึเปล่า


วะ??
เกือบลืมไปแล้วเชี ยวว่าตัวเองต้องอาศัยใบบุญจากปุณณ์อยู่ ถึงตอนนี้ ผมมองเห็ นหน้าเจ้าปุ ณณ์เป็ นแบงค์
พัน สองปึ ก ปึ กละหมืน เรี ยบร้อยแล้ว


"โอเคไหม... ทีอื่นไม่ตอง ขอแค่ตอหน้าแป้ งก็พอ .... แล้วเงิ นชมรมโน่ ได้แน่ นอน " ......


หึ๊ ยย!!!......................................

เพื่อเงิ นสองหมืน กูตองยอมเสี ยศักดิ์ศรี เป็ นเมีย (ในหน้าที)่ ของยอดชา ยนาย
่ ้

ปุณณ์เลยเหรอวะ !!!

ผมมองหน้ามันทียมกริ่ มอยูพลางครุ่ นคิด แต่ยงไม่ทนจะคิดตกดี เสี ยงแหลม ๆ เสี ยงหนึ่ งก็ดงขึ้นก่อน
่ ิ้
ั ั


"พี่ปณณ์ นี่ ใครน่ ะ ?"


4th CHAOS - !?
"พี่ปณณ์ นี่ ใครน่ ะ ?"


เพราะเสี ยงนี้ ทาเอาผมต้องสะดุงเฮื อกจนตัวลอยกันเลยทีเดียว ก็ ทําไมผมจะจําไม่ได้ละ ว่าไอ้เด็กผูหญิง



่ ้
หน้าบ๊องแบ๊ว แต่นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ ทีมายืนปั้นหน้างงอยูขางหลังปุณณ์น่ะคือใคร


14

โผล่มาแล้วครับ น้องแป้ งในตํานาน !!!!!!!!!!!!
กูเริ่ มส่งสัญญาณเรี ยกแบทแมนตอนนี้ ได้เลยรึ เปล่าวะเนี่ ยยยยยยยยยยยยยยยย !
ผมตะลึงงันมองหน้ าเด็กผูหญิงหน้าตาน่ ารักคนนี้ อย่างกับเห็ นผี (ให้เลือกดี ๆ ตอนนี้ ผมเจอผียงรู้สึกดีซะ


กว่า) ในขณะทีปณณ์ดจะควบคุมสถานการณ์ได้ดีกว่าทีคด (รึ เปล่าวะ) มันเพียงสูดหายใจเฮื อกใหญ่ ก่อนจะ
่ ุ ู
่ิ
หันไปส่งยิมให้น้องสาวทีน่ารักของมันทันที


เฮ้... เพื่อน..... อย่าทําท่ ากระดี๊กระด๊าแบบนั้น ....... กู.. กลัว....

"ไหนแป้ งบอกจะนอนแล้วไงคะ ?" ผมขมวดคิวมองไอ้ทาทางอ่อนโยนของปุณณ์ททากับน้องสาว ก็เป็ น
ี่ ํ

ซะอย่างนี้ แหละ เด็กคอนแวนต์ทวสารทิศถึงได้พากันหลงนักหลงหนา ... ผมคิดพลางเลิกคิวมองปุณณ์ทลบ
ั่
ี่ ู

หัวน้องวัยม.ต้นอย่างพี่ชายใจดี แล้วพลันรู ้สึกสบายใจกับภาพทีได้เห็ นอย่างบอกไม่ถก



"ก็นอนไม่หลับ ว่าจะลงมาดูวาพ่อกลับยัง แต่เห็ นพี่ปณณ์กอน " เจ้าตัวจุนตอบพลางเหล่ตามองผมไปพลาง
ุ ่

.. คงจะคุนหน้าผมล่ะซี่ เด็กน้อยย (ผมเจอเธอครั้ งล่าสุดเมือปี กลายทีงานบอลครับ น้องแป้ งแวะมาหาปุณณ์ที่




อยูฝ่ายพัสดุ ส่วนผมทําหน้าที่ band เดินไปตามไอ้ปณณ์ให้น้องแป้ งเองกะมือ )

ผมฉี กยิมให้เธอจนเห็ นฟั นครบ 32 ซี่อย่างเป็ นมิตร (เหงื อกแทบแหก) เห็ นไอ้ปณณ์หันมองมาทางผมแล้วก็


ยิมให้แบบทีทาเอาเสียวตะเข็บชายแดนด้านหลังวูบบ
่ ํ

"อ๋ อ ... พอดี .. เพือนนแวะมาหาน่ ะ" มันหันกลับไปพูดกับน้องแป้ ง ว่าแต่ทาไมต้องเน้นคําว่า เพือนน แปลก



ๆ ด้วยวะ (มีการลากเสี ยงด้วย !?)
"เพือนน??" ยิงเห็นสายตาซน ๆ ของยัยเด็กนี่ แล้วยิงไม่น่าไว้ใจทะแม่งว่ะ ...... นี่ ผมกําลังโดนไอ้สองศรี พี่




น้องตัวแสบกลันแกล้งอะไรอยูรึเปล่าครับเนี่ ย !?

"คืออันทีจริ ง ........." ปุณณ์พูดพลางขยับตัวหันไปหาน้องแป้ งมากขึ้น พร้อมกับเหลือบตามองผมเป็ นระยะ


15

แต่ไม่ยกว่ามันจะสนใจสายตาสงสัยเสี ยเต็มประดาของผมทีส่งไปเลย !?


"เห็ นแป้ งบอกว่าอยากเจอโน่ ... เลยขอร้องให้โน่ มาหาหน่ อยน่ ะ " อะไรนะ!!!!!!!!!!!!!แน่ จริ งตอนพูดมึง

อย่าลอบทําร้ายด้วยการเตะหน้าขากูดงป้ าบบสิ วะ สาดดดดด !! อูยยยยยย ไอ้บา ฝากไว้กอนเหอะมึง !


"แป้ งอยากเจอพี่โน่ ?"
"ก็แป้ งบอก........ อยากเห็ นแฟนพี่ไม่ใช่ เหรอ..."

แล้ วกูไปตกลงกับมึงตั้งแต่ ตอนไหน!!!!!!!!!!!!!
ความจํากูเสื่อมหรื อมึงโมเมวะสัด !


ผมเกือบจะโวยวายลุกขึ้นมาทุบหัวมันอยูแล้ว ถ้ามันไม่ได้ คว้ า มือผมไปจับไว้อย่าง อ่อนโยน เสียก่อน
เวรกรรมแล้วไหมล่ะ ชี วต ..........


***

ในทีสุดผมก็โดนลากให้เข้ามาในบ้านภูมพฒน์จนได้ (นี่ ผมก็ขดขืนแล้วเหมือนกันครับ ) จุนพอกันทั้งพี่ท้ง

ิ ั



น้องนันล่ะผมว่า เจ้าเด็กแป้ งพอรู้ตวว่าผมจะมาเป็ นพี่สะใภ้ (กูจะบ้า!!) ก็คะยั้นคะยอให้พี่พาแฟนเข้าไปกิน


นํ้าในบ้าน (แล้วเอาออกมาให้ไม่ได้เหรอวะ ) ข้างฝ่ ายไอ้ปณณ์กเ็ สือกสนับสนุ นเต็มทีอีก บอกคุยข้างนอกยุง


กัด (พวกมึงปล่อยกูกลับบ้านง่ายกว่าเยอะ !)

16

แน่ นอนว่าผมเถียงอะไรไม่ได้ซกคํา โบราณว่านํ้าท่วมปาก ผักบุงโหรงเหรงเป็ นยังไง วันนี้ ผมรู ้ซ้ ึงแล้วครับ



(เอ๊ะ.. แว่ว ๆ เหมือนใครด่าผมว่าสุภาษิตนี้ มนไม่มี ) ตอนนี้ ผมเลยต้องมานังแหมะอยูบนโซฟาในห้องนังเล่น



บ้านภูมพฒน์ โดยทีมน้องแป้ ง นังอยูบนโซฟาอีกตัวนึ ง และ ไอ้ปณณ์ ........ . ทีแทบจะยกเอาผมไปนังบนตัก
ิ ั
่ี


่ ่

่ ิ
"เบียดทําไม! ร้อน!" ผมกระซิบด่ามันพอเป็ นพิธี ไม่ให้น้องแป้ งทีกาลังตั้งใจดูซีรี่ยหนังฝรั่งอยูได้ยน แต่ไอ้
่ ํ

เวรนันกลับทําหน้าเหรอหราใส่

"ร้อนเหรอ เร่ งแอร์ไหม ?"
"ไม่ตอง ! เขยิบไปก็พอ!" เรื่ องแค่น้ ี ทาไมคิดไม่ได้วะ - _-"



แต่คาตอบทีผมได้รับกลับเป็ นรอยยิมเจ้าเล่ห์จากคนทีนงเบียดผมอยูนี่แทน "ได้ไงล่ะ ให้มนเนี ยน ๆ หน่ อย


่ ั่


สิโน่ " หึ๊ ย ... เนี ยนห่ าเนี ยนเหวอะไร!! มึงบังคับขืนใจกูมาชัด ๆ !!!!!!!

"เนี ยนเชี่ ยไร! เถิบไป!" เริ่ มขึ้นคําหยาบแล้วครับ .. ผมยังไม่ลดละความพยายามทีจ ะอยูห่าง ๆ ไอ้บานี่ ง่าย ๆ


ซึ่งงวดนี้ ดเู หมือนมันจะยอมให้ความร่ วมมือแต่โดยดี ..
็ั ่

ผมถอนหายใจโฮกใหญ่ทปณณ์ยอมกระเถิบออกไปนิ ดหน่ อย (แต่กยงนังติดกันอยูดี ) ซึ่งแน่ นอนว่าความ
ี่ ุ
่ ั
โล่งใจไม่ได้อยูกบตัวผมนานเลย เมือไอ้ปณณ์มน ..... พาดแขนมาโอบบ่าผมแทนซะนี่ !!!!

ุ ั
คิดได้ นะมึง!!!!!!!!!!!

ผมเห็นชัดว่าน้องแป้ งหันมามองเราสองคนด้วยนัยน์ตาทีเ่ ป็ นประกายวูบไหวแปลก ๆ มันแลดูเป็ นประกาย
อิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถก ทําเอาผมขนลุกพรึ่ บพร้อมกันทั้งสองแขนโดยไม่ตองโทรนัดกันให้เสี ยเวลา !!


ดูทวตอไปสิ ครับแป้ ง !! T____T
ีี่

17

"พี่โน่ กลับยังไงคะวันนี้ ดึกแล้วนะ " น้องแป้ งหันมายิงคําถามให้ผม แต่ ... คําถามนี้ มนแอบแฝงอะไรรึ เปล่า

วะ... ไม่ ๆๆ ไม่ดีแน่ รี บปัดไปจะปลอดภัยกว่า .. ผมยกนาฬิ กาข้อมือตัวเองมามองแล้วก็พบว่ามันดึกมากแล้ว
จริ ง ๆ ได้เวลาหนี จากขุมนรกชั้นที่ 18 นี่ ซกที

"พี่ขบมอไซ ค์มาครับ งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะ บายปุณณ์ " ผมหันไปโบกมือให้ไอ้ตวปัญหาคนโต ทีลกขึ้น


ุ่
ทําท่าจะเดินไปส่ง ในขณะทีตวปัญหาคนเล็กดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยผมให้ไปผุดไปเกิดง่าย ๆ
่ ั
"ปล่อยพี่โน่ กลับตอนนี้ ได้ไงอะพี่ปณณ์ !! ระหว่างทางเป็ นอะไรไปใครจะรับผิดชอบ !" อ้าวเห้ย ... พี่เป็ น

ผูชาย อายุ 17 แล้วนะครับ !! ดูแลตัวเองได้แล้วครับแป้ ง !!

"เอ่อ........"
"พี่โน่ นอนนี่ นะ ๆๆ.... นอนห้องพี่ปณณ์กได้ อย่ากลับเลยนะ มันอันตราย " ทีน้ ี จะเอายังไงกะลูกแมวน้อย
ุ ็
่ ้
ทีมาเกาะแขนแจอยูขางผมนี่ ดีหว่า - _-"... ถ้าเป็ นไปได้ .. ผมอยากจะถีบแ ม่งให้กระเด็น

ริ มฝี ปากเล็ก ๆ นันยังจ้อไม่หยุด .. "พี่ปณณ์จะบอกว่ามีแฟนอย่างเดียวแล้วให้หนู ช่วยพูดกับพ่อเรื่ องนั้น



ไม่ได้หรอกนะ ถ้าพี่ปณณ์ไม่ดแลพี่โน่ ให้ดี หนู กไม่ช่วยพูดให้เหมือนกัน " ชิ บหายแล้ว !!!! ไหงงั้นล่ะวะ!!!!



หน้าผมตอนนี้ มเี ครื่ องหมายอัศเจรี ย ์ ขนาด 500pt แปะป้ ากอยูกลางกะบาลจนแทบหงายเก๋ ง
"เอ่อโน่ ..... นอนนี่ เถอะว่ะ กลับตอนนี้ มน ...... หึ หึ ...... อันตราย.. หึ หึหึ" ดูนน มันขําชัด ๆ ไอ้เชี่ ยปุณณ์ มึง

ั่
ไม่ช่วยกูแล้วมึงยังจะ ....... โอ๊ยยยยย ผมควรเฟ้ นคําไหนมาด่ามันก่อนดีวะเนี่ ย !!!!!
"นอนยังไงล่ะ พรุ่ งนี้ มเี รี ยน ชุ ดนักเรี ยนไม่มี "
"ชุ ดพี่ปณณ์ไงคะพี่โน่ "

่ ี่ ่
"ไม่ได้หรอกครับ รหัสนักเรี ยนมันไม่เหมือนกัน " เอาวะ... ตอนนี้ อยูทวาใครจะเถียงชนะใครแล้ว

18


"ไม่เป็ นไรหรอก วันดีคนดี บราเดอร์ไม่เคยตรวจนี่ ... หรื อถึงเขาสงสัย โน่ บอกไปก็ได้วาบังเอิญมาค้ างบ้าน

ผม แล้วใช้ชุดของผม " ไม่ช่วยกูแล้วยังจะฝังกลบกูอีกนะปุณณ์ !!!!!!! ไอ้เหี้ ย กูซ้ ึง !!!!!!!!!!!
กูซ้ ึงว่ะเพื่อน!!!!!!
"........................." ถึงตอนนี้ ผมอึ้งรับประทาน ใบ้แดก เถียงต่อไม่ออกแล้วครับท่าน

"รี บขึ้นไปอาบนํ้านอนเถอะค่ะ ทั้งสองคนเ ลย แล้วเรื่ องนั้นแป้ งจะค่อย ๆ คุยกับพ่อให้นะพี่ปณณ์ " น้อง


แป้ งพูดพลางดันหลังทังผมและปุณณ์ให้ออกจากอาณาเขตห้องนังเล่นไป เพื่อมุงสู่เรื อนหอรอรัก (??) ตบ


ท้ายประโยคด้วยคําทีทาให้ปณณ์ตาวาว แต่ผมนี่ สิ ห่ อเหี่ ยวใจเป็ นอย่างทีสุด
่ ํ ุ


ทําไมต้องค่อย ๆ คุยด้วยวะครั บ!! แล้วผมจะต้องตกอยูในสภาพนี้ อีกนานแค่ไหนเนี่ ย !!!!!!!!!

"ไม่ตองห่ วง เรื่ องเงิ นชมรมนายฉันก็จะจัดการให้เหมือนกัน " เสียงปุณณ์กระซิบบอกผมเบา ๆ ในขณะที่

ผมเกือบลืมเรื่ องนี้ ไปแล้ว

มันคุมกันแน่ หรื อเปล่าวะ ถามจริ ง !

5th CHAOS – Just let it Flow
ผมโผล่หัวไปโรงเรี ยนในตอนเช้าด้วยสภาพสะบักสะบอม ..


เอ่อ..... อย่าเพิ่งคิดลึกไปถึงไหนต่อไหนล่ะ ... แม้วาผมจะแทบไม่ได้นอนทังคืนตามทีพวกคุณแอบคิดอยูก็


เถอะ -_-" แต่ไม่ได้มเี รื่ องผิดผีอะไรเกิดขึ้นแน่ นอน สาบาน !!

19


ก็จะให้ผมนอนหลับเข้าไปได้ยงไงล่ะครับ !! กับไอ้ปณณ์เนี่ ย ถึงจะพอรู ้จกกันบ้างก็จริ งอยู่ แต่กอย่างทีผม




เคยบอก ว่าเราไม่ได้สนิ ทกันเท่าไหร่ (อันทีจริ งคือไม่สนิ ทเลยยยย ผ่านมาผ่านไปโคตร ๆ )


ดังนั้นไอ้เรื่ องจะให้อยูดี ๆ มานอนร่ วมเตียงกันสองต่อสอง แถมยังในบ้านของมัน ทีผมเคยแต่เข้ามาอย่าง



มากสุด ๆ ก็ แค่สนามหญ้า (เมือสองปี กอน ) นันน่ ะ.. อยูดี ๆ จะให้มาอัพเลเวลค้างอ้างแรมกับมันในห้องนอน



สองต่อสองเลยนี่ มนก็เร็วเกินไป แถมเรื่ องทั้งหมดยังกิดขึ้นภายในเวลาแค่วนเดียวนี่ กอีก


ผมเตรี ยมใจไม่ทนว่ะ



แต่จริ ง ๆ จะให้นอนก็นอนได้นะ ไม่มคดมากอยูแล้ว .. ผมอาบนํ้า เปลี่ยนชุ ดนอนของมันเสร็ จสรรพ (ทังที่
ีิ

ปกติผมใส่เสื้อกล้ามนอน แต่วนนี้ มดชิ ดหน่ อยดีกว่า เพื่อความปลอดภัย ) เรานังคุยกันพอเป็ นพิธีนิดหน่ อย
ั ิ


ตอนแรกว่าจะเล่นเครื่ อง XBOX360 สุดไฮโซของมันตามทีถกชวน แต่เอาเข้าจริ ง ๆ ดันไม่คอยมีอารมณ์ ใน
ู่
ทีสุดปุณณ์กเ็ ป็ นฝ่ ายปิ ดไฟนอนอย่างว่าง่าย

เคราะห์ดีทบานมันรวย เตียงมันเลยใหญ่ นอนกลิงกันสองคนนี่ นอนได้สบาย สามคนสี่คนก็ยงไหวนะ เอ้า !
ี่ ้


แต่ไม่รู้ชาติทแล้วผมกรรมหนักอะไรนักหนา ....
ี่
น้องแป้ งเสือกเปิ ดประตูผลัวะ ! เข้ามา!?

ไอ้ปณณ์เลยรี บคว้าตัวผม (ทีนอนอยู่ไกลโพ้นอีกฝั่งเตียง แถมมีหมอนข้างกั้นอาณาเขตอีกต่างหาก ) ทีทาท่า


่ ํ

จะหลับอยูมะรอมมะร่ อแล้ว .. เข้าไปกอด
มันกอดผม!!!!!!!! เรื่ องจริ งไม่ได้โม้ !!! แม่งเอ๊ยยยย !!

20

ผมดินสุดชี วตก็แล้ว ผลักมันออกก็แล้ว แต่สูแรงมันไม่ไหวจริ ง ๆ แขนไอ้ห่านี่ แม่งแรงเยอะชะมัด ! เห็น



่ ูู

ผอม ๆ อยูแต่ดถกไม่ได้ อีกอย่าง มันอยูในตําแหน่ งทีได้เปรี ยบกว่าผมมากครับ ทําเอาผมได้แค่ดินพราด ๆ



อย่างขัดใจอยูในแขนมัน
"แป๊ บเดียว ๆ " มันกระซิบปลอบใจผมให้หยุดดิน ก่อนจะทําท่าเหมือนคนเพิ่งตืน ชะโงกหัวไปมอง



น้องสาวทียนหน้าเอ๋ ออยูตรงประตู เพราะ เพิ่งเดินเข้ามาเจอพี่ชายนอนกอดกับแฟนตัวเองกลม (ดูดี ๆ สิ วะ กู
่ื
ขัดขืนอยู่!!)

"มีอะไรคะแป้ ง ?" ไอ้พี่น้องคูน้ ี รีบ ๆ คุย รี บ ๆ ไปซักทีสิโว๊ยยยยยยยยย !!!
"แป้ ง... เอาผ้าห่ มมาให้เพิ่ม ... กลัวพี่โน่ หนาว.." น้องมันทําท่าอึ้งรับประทาน ปนกับแลดูมความสุข

เล็กน้อยครับ ... โอ้ ไม่ ... น้องแป้ งครับ .. น้องแป้ งคิดอะไรรรรรรรรรรรรรรรร

"ไม่เป็ นไรหรอกค่ะแป้ ง " ผมได้ยนเสี ยงปุณณ์ตอบน้องแบบนั้น พร้อมกับรู ้สึกได้วามันกระชับกอดผม

แน่ นขึ้นไปอีก
แน่ นอนว่าผมแกล้งหลับตายแบบไม่รับรู ้เรื่ องราวอะไรบนโลกนี้ อีกแล้ว
่ ุ
"พี่โน่ เขาไม่หนาวหรอก" ไม่ตองลืมตาผมก็รู้วาไอ้ปณณ์ทาหน้าแบบไหนอยู่ แล้วก็รู้ดวยว่าน้องแป้ งกําลังมี



สีหน้ายังไง
โอ๊ยยย ไอ้พี่น้องบ้านนี่ มนช่ างขยันสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นจริ งโว๊ยย !!

"อ๋ อ .. แป้ งลืมไป ... ฮิ ฮิ... งั้นแป้ งไม่กวนละ จะล็อคห้องให้นะ "
'กริ๊ ก '

21

่ื
แล้วคืนนั้น เราสองคนก็แยกย้ายกันนอน ต่างคนต่างไม่ห่มผ้า (เพื่อความเท่าเทียม เพราะผ้าห่ มมีอยูผน

เดียว) ยังดีทปณณ์ปรับแอร์เป็ น 25 องศา ให้ห้องไม่หนาวจัด แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็นอนไม่คอยจะหลับเลยจริ ง
ี่ ุ


***

ตัดกลับมาทีเ่ วลาปัจจุบน .. ทันทีที่ผมเปิ ดประตูห้องเรี ยนก้าวขาเข้ามา ก็ถกรุ มมองด้วยสายตาแปลก ๆ


อะไร.. ไม่เคยเห็ นโดมรึ ไง !?
"มีไร.. มองไม" ผมถามกลับห้วน ๆ พลางเหวียงกระเป๋ านักเรี ยน (ของปุณณ์ ) ลงจอดบนโต๊ะเรี ยนตัว

ประจํา โดยพยายามสบสายตาเพื่อนฝูงให้น้อยยย ทีสุด เนื่ องจากกลัวมันจะผิดสังเ กต (ลืมไปว่าแบบนี่ น้ ี

แหละ ผิดหนัก)
"มึงไปเอาชุ ดนักเรี ยนใครมาใส่ " นัน..... ไอ้เก่ง แม่งรู ้ได้ไงวะ !!!! เก่งสมชื่ อจริ ง ๆ


"ไรของเมิงงง" แต่ถาคิดว่าจะยอมแพ้ง่าย ๆ ก็ไม่ใช่ โน่ แล้วครับ !! ถูกผิดไม่สน กูขอเถียงไว้กอน แต่ทไม่

ี่
มองตาแบบนี้ ไม่รู้มนจะเชื่ อ ผมรึ ป่าว



"มึงนันแหละ ปฏิเสธทําไม เห็นอยูทนโท่วาไอ้ชุดนี้ ไม่ใช่ ของมึง รหัสนักเรี ยนก็ไม่ใช่ ไซส์หลวมโพรก


อย่างนี้ กไม่ใช่ นอกจากมึงจะตัวหดลงได้ภายในเวลา 1 คืนอะนะ" ช่ างสังเกตจังวุย !

"อีกอย่าง... มึงไม่ได้ใช้จาคอปรุ่ นนี้ แล้วกระเป๋ ามึงของแท้ตองมีสติ๊ กเกอร์เสี่ยว ๆ แปะอยู่ " วิเคราะห์ได้

เป็ นฉาก ๆ เลยวะ !!!?
"สรุ ป.... มึงไปนอนบ้านใครมา เมือคืนกูดอทเอรอมึงมาเล่นด้วยทั้งคืน " ตกลงว่าเรื่ องของเรื่ องคือมึงรู้


22


ตั้งแต่กอนเห็นกูแล้วว่างั้นเหอะ !! ไอ้สาดด ทําเป็ นพูดดี ...
ผมถอนหายใจหน่ ายกับท่าทีเค้นความจริ งของไอ้เก่ง ทีมโอมพยักหน้าเป็ นกําลังเสริ ม
่ี
"เออ เมือคืนกูไม่ได้กลับบ้าน "

"วะ วะ วะ ว๊าวววววว ... จิ๊กกริ๊ วกะสาวทีไหนวะ !!" เชี่ ยโอม ไอ้หมาเจาะปากมาเกิด ถ้าเมือคืนกูได้ไปจิ๊กกริ๊


วกะสาว กูจะไม่ทาหน้าเซ็งอย่างนี้ เลยโว๊ยย


"สาวเหี้ ยทีไหนล่ะ กูตดแ หง็กอยูกะไอ้ปณณ์ห้อง 1 ทั้งคืน" เท่านั้นแหละ คนทีถอยเก้าอี้ออกไปไกลโพ้น




คือไอ้โอม ส่วนไอ้เก่งปรี่ เข้ามายกแขน ลูบหลัง ผมดูเป็ นการใหญ่


"ในทีสุดมึงก็เสร็ จผูชายจนได้สินะ ... กูวาแล้ว ... ไหนวะ ครั้งแรกเจ็บรึ เปล่า ได้ขาวว่าของไอ้ปณณ์มนใหญ่


ุ ั
ด้วย" เรื่ องเหี้ ย ๆ น่ ะไวนะมึง สัดเก่ง !!!!!!!!!!!!!ว่าแต่ของไอ้ปณณ์มนใหญ่จริ งเหรอวะ ?.. เห้ย ไม่ใช่ !
ุ ั
"บ้านป๊ ามึงสิ !!! กุมธุระกับมันเฉย ๆ แล้วบังเอิญว่าดึกแล้ว กุเลยต้องนอนค้างบ้านมัน ไม่มอะไรโว๊ยย !!"


พออธิ บายถึงตรงนี้ ไอ้โอมถึงได้ยอมเดินกลับมานังใกล้ ๆ ผมตามเ ดิมครับ .. ไอ้เวรนี่ นิ่ จริ ง ๆ เล้ย

"มึงไปสนิ ทกับปุณณ์ต้งแต่ตอนไหนวะ กูนึกว่ารู ้จกกันแต่ห่าง ๆ "


"ก็ไอ้เหี้ ยง่อยแหละตัวดี ทําให้กตองไปสนิ ทกับมัน ... เออ กูจดการเรื่ องงบชมรมอีก 2 หมืน ให้ได้แล้วนะ"
ู ้


"อย่าบอกว่ามึงไปขายตูดให้ไอ้ปณณ์ !?"


ผวัะ!!! ตบเกรี ยนมันเจ็บมือ แต่กขอตบแม่งซักทีเหอะครับ .. ไม่ไหวแล้ว .. ไอ้เชี่ ยโอม!
"โอ๊ย!! ตบไมวะ !!!!" ยัง... ยังมีหน้ามาถาม .....

23

"กุเห็นหมามันแกว่งตีนออกจากปากมึงอยูเ่ หมือนขาดอากาศหายใจ เลยตบให้อิสรภาพกะมันซะมัง เรื่ อง

เหี้ ย ๆ ล่ะคิดได้ สาดด " ผมก่นคําด่ าพลางมองนาฬิ กาข้อมือพลาง เห็ นแล้วขัดใจเป็ นชิ บหาย ! ปัดโธ่เว๊ย !!! นี่
อีกตั้งหลายนาทีกว่าจะถึงเวลาโรงเรี ยนเข้า ผมต้องทนนังให้ไอ้พวกนี้ เค้นคออีกนานแค่ไหนกันวะ !!

'.. ถ้ากาลเวลาอาจจะล่วงเลยพ้ นผ่ าน กาลเวลายาวนานเธอลืมเลือนฉั นบ้างไหม ~'
เสี ยงริ งโทนท่อนฮุคเพลง คิดถึงฉันรึ เปล่า ของวง cocktail ทีไอ้โอมใช้มานานสามเดือนกว่า (จนผมเริ่ ม

เบือ) ดังขึ้นเหมือนเป็ นกระดิ่งหมดยกนักมวย เฮ้อ .. ในใจแอบโล่งโคตร ๆ ทีไม่ตองทนฟั งมันกวนประสาท

่ ้
ต่อ ผมยิมเย้ย ๆ ใส่มนก่อนจะก้มลงหยิบสมุดการบ้านใต้โต๊ะมาเช็ คดูความเรี ยบร้อย แต่เมื่ อเงยหน้าขึ้นมา


กลับเห็ นว่าคนเป็ นฝ่ ายยิมเยาะกลับมา กลายเป็ นมันซะฉิ บ

"แม่มงโทรมาว่ะ " ไอ้ห่า .. ใครวะแม่กู ?

่ ั
ผมขมวดคิวมองหน้าจอมือถือ LG มันอย่างใคร่ รู้ ก่อนจะตาแทบเหลือถลน "มึงบอกไปว่าไม่ได้อยูกบกู "

"ไรวะ แฟนมึงเองแท้ ๆ ทําเป็ นหยิง ยูริเค้าไม่น่ ารักตรงไหน " ก็ไม่ได้ชอบจะให้ทาไงเล่า !! อีกอย่าง ผมไม่


ถนัดกับการทีมผหญิง หรื อใครสักคน มาวิงไล่ตามแบบนี้ ดวย
่ ี ู้


ไอ้โอมเมือไม่ได้คาตอบอะไรจากปากผม มันจึงทําแค่ยกไหล่อย่างไม่สนใจแล้วกดรับสายโทรศัพท์ทยงคง



ี่ ั
ดังอย่างต่อเนื่ อง ผมตบไหล่มนอีกสองทีเป็ นการกํา ชับให้ทาตามแผน ส่วนมันก็ได้แต่ปัด ๆ มือผมออก


เหมือนจะบอกว่า รู้แล้วแหละน่ า ..

"ครับ... โน่ ... ไม่อยูครับ ยังไม่เจอกันเลย " ดีมาก ดีมาก ..
"อะ............... แหะ ๆๆ........ เก่งจังครับ แป๊ บนึ งนะ " เฮ้ย!?


"แม่มงรู ้ทนว่ะ " มันใช้มอป้ องลําโพงมือถือแล้ วกระซิบกระซาบคําทีผมไม่คอยอยากฟั ง .. ไม่รู้ทาไม .. ไม่วา
ึ ั



เมือไหร่ ผูหญิงคนนี้ เป็ นรู้ทนผมเสมอ




24

สุดท้ายคนทีตองถอนหายใจเฮื อกใหญ่แล้วรับเอาโทรศัพท์เครื่ องเหลี่ยมสี ดามาคุยคือผมนันเอง "ครับ ว่า
่ ้


ไง?"
"ทําไมยูริโทรหาโน่ ไม่ตดเลยล่ะคะ " เสี ยงเริ งร่ าจากปลายสายดังตอบโต้ผมโดยทีมเี สียงรอบข้างเอะอะดัง


ลัน นี่ เธอคงจะถึงโรงเรี ยนแล้วล่ะมัง ผมคิดและได้แต่ฉีกยิมแหย ๆ ให้โทรศัพท์



"มือถือผมแบตหมดน่ ะ "
"เมือคืนก็ไม่ออนไลน์นะ "

"ก็ผมไปนอนบ้านเพื่อนมา .... ยูริมอะไรจะคุยกับผมรึ เปล่า " รี บเข้าประเด็นซักทีเถอะค รับ!

"อ๋ อ ... ฮิฮิฮิ" เสี ยงทีเ่ ธอหัวเราะกลับมานั้นฟั งดูไม่น่าไว้ใจชอบกล ตอนนี้ ผมรู ้สึกเหงื่ อตก แม้ในห้องเรี ยน

จะเปิ ดแอร์เย็นเจี๊ยบอยูกเ็ ถอะ "เย็นนี้ ไปกินข้าวกันนะโน่ ..." ว่าแล้วไง ..
"เย็นนี้ ผมต้องเข้าชมรม คงเลิกเย็น ๆ เลยน่ ะ "
"ไม่เป็ นไร ยูรอทีส ยามนะ ร้านบ้านหญิง ชั้นสองเหมือนเดิม " คิดเหมาเอาเองเสร็จสรรพ นี่ แหละยูริ ... ตัว

ผมเองก็เป็ นพวกปฏิเสธคนไม่เก่งเสี ยด้วย โดยเฉพาะกับยูริแล้ว ยิงปฏิเสธยากเข้าไปใหญ่ (จะว่าไปผมก็

ปฏิเสธไอ้ปณณ์ไม่เป็ นเหมือนกันนี่ หว่า )

"อาจจะโผล่ไปคํ่าหน่ อยนะ .." ทําได้ดีทสุดก็ แค่น้ ี แหละครับ - _-"
ี่
"ไม่เป็ นไรค่ะ ยูไม่รีบ แล้วเจอกันนะ " เสี ยงเริ งร่ าของเธอเอ่ยลาก่อนสายจะถูกตัดไป จริ ง ๆ แล้วยูริกเ็ ป็ น
ผูหญิงทีดีคนหนึ่ งเลยล่ะ เธอไม่เรื่ องมาก ไม่งอแง ไม่เอาแต่ใจเหมือนผูหญิงคนอื่น ติดแต่จะชอบคิดเหมาเอา




เองก็เท่านั้น อย่างตอนนี้ ทผ มมีสถานะเป็ น 'แฟน' ของเธออยูนี่กเ็ หมือนกัน ผมยังไม่ยกจําได้เลยแหะว่าเราไป
ี่



ตกลงกันตั้งแต่ตอนไหน ? รู้แต่วา .... รู้ตวอีกทีกมี 'แฟน' เป็ นยูริซะแล้ว


25


แต่กเ็ อาเถอะ ไม่ได้เสียหายอะไร ยูริกน่ารักดี คุณพ่อเธอเป็ นชาวญี่ปน เธอจึงเป็ นลูกครึ่ งญี่ปนน่ ะครับ ขา ว
ุ่
ุ่
ๆ หน้าใส ตาโต (อืม .. มีเขี้ยวด้วย) พูดจ้อได้ทงวันโดยไม่มวแววจะเหนื่ อย บางทีผมก็รู้สึกว่าเธอช่ างสดใส
ี ี่
้ั
และน่ ารําคาญในเวลาเดียวกัน แหะ ๆๆ ..
วันนี้ โผล่ไปเจอซักหน่ อยก็แล้วกัน ไม่ได้เจอเป็ นอาทิตย์แล้วนี่ ... เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าผมไม่ดแลแฟน


6th CHAOS
"โน่ !! ตกลงเรื่ องค่ากลองเป็ นไงวะ !!" โห สุดยอด ........ รักผมกันสุดพลัง โผล่หน้ามาห้องชมรมปุ๊ บ ถามถึง
เงิ นก่อนเลย
"ก็ไม่เป็ นไงว่ะ ไม่ตาย แค่บาดเจ็บสาหัส นี่ หนี ตารวจมาว่ะ เดี๋ยวกะจะไปกบดานแถว ๆ ภูเก็ต "

ผัวะ!!
"ไอ้ควาย... ตลกไม่เข้าท่า กูหมายถึง ค่า กลอง ไม่ใช่ ฆ่ากลอง ... ระวังนะมึง ไปภูเก็ต เสร็จทุกราย "

"นันมันเสม็ดพี่ ..." ถึงตอนนี้ ผมไม่คอยแน่ ใจว่ามุกใครควายมากกว่ากัน ...


ผมเดินหัวเราะหึ หึผานตัวพี่นนท์ทเี่ พิ่งโบกหัวผมมา ก่อนจะเหวียงกระเป๋ า (ไอ้ปณณ์ ) ลงโซฟาข้างเปี ยโน



แล้วสอดส่ายสายตาหาเจ้าตั วปัญหา ทีตอนนี้ กมหน้าหลบสายตาผมวูบ .. แม่งก็รู้ตวนี่ หว่า


"ระ.. เราไปเข้าห้องนํ้าก่อนนะ " มันจะหนี ครับ ... หน็ อยยยยแน่ ะ !! คิดว่าพ้นเหรออออ
"ไม่ตองเลยไอ้ง่อย !!! มึงทํากูเดือดร้อน !!!!!!" แน่ นอนว่าไอ้ห่านี่ ไม่ไวไปกว่าผมหรอกครับ ตัวเปี๊ ยกแค่

นี้ น่ะ ผมตะครุ บคอเสื้อมันไว้ทนก่อนทีจะหลบหนี สาเร็ จ แล้วดําเนิ นการลากคอมาเสี ยบประจานกลางห้อง



ชมรม

26

"ไอ้ห่านี่ ไปนังหน้าเซ่อวันพิจงบให้พี่อน- วรรณศิลป์ ตัดเงิ นชมรมเรา ทําไงกะมันดี " อะฮ้า.. ดูเหมือนจะมี
ั๋

แนวร่ วมแค้นไอ้ง่อยเพิ่มขึ้นตามลําดับแล้วครับ ...

"ถอดกางเกงออกแล้ วเอาเมจิกเขียนช้างน้อยมัน " หู ย ... เรื่ องเหี้ ย ๆ อย่างนี้ ไม่ตองบอกก็รู้วาความคิดไอ้เป้

อ.. มึงจะหวาดเสี ยวไปหน่ อยมัง อีกอย่าง กูไม่อยากดูช้างน้อยมัน



"ให้มนเต้นไก่ยางหน้าเสาธงตอนเช้า " อันนี้ กจะออกแนวสันทนาการบันเทิงใจเกินไป ..

"ให้มนทําการบ้านเพื่ อนทุกคนในชมรมเป็ นเวลา 1 เดือน" ไม่เกี่ยวแล้วแหละ !!!!!!!

"เอามันเป็ นเบ๊ดีกว่า หลังจากนี้ ไปจนกว่าจะหมดเทอม ไอ้ง่อยต้องเป็ นเบ๊ชมรมเรา ทําตามทุกอย่างทีทกคน
่ ุ
สัง" อืม.....

"โอเคเลย... โอม คบกันมา 11 ปี วันนี้ มงพูดถูกใจกูสุด " ผมหันไปตบบ่าชมมัน มันยิมรั บคําพูดผมได้


แป๊ บนึ งแล้วก็หุบยิมทันที

"แล้วเมือ 11 ปี ทผานมากุเป็ นไงวะ "

ี่ ่
"กูครุ่ นคิดมาตลอดเลยว่าจะไปขอซื้อตะกร้อต่อจากคนงานก่อสร้าง .. จะได้เอามาครอบปากให้มง " เรี ยก

เสี ยงฮาได้ทวทั้งห้องชมรม เว้นแต่ไอ้โอมปากหมา ทีโดนผมหลอกด่าไปเมือครู่
ั่



"ไอ้ค วาย... มันคนละอันกัน ฝากไว้กอนเหอะมึง คราวหน้ายูริโทรมากูจะจีบให้เข็ด "

"แล้วใครห้ามมึงไม่ให้จบวะ ขอให้จบติดนะ " สาธุ ... ผมอวยพรส่งให้เลย อย่าหาว่าโง้นงี้ ยูริน่ารักดีกจริ ง


แต่เรื่ องจริ งยิงกว่านั้นคือ ผมไม่ได้ชอบเธอ

"โห๊.. ไอ้ขนแผน ... มีสาวสวย มาก้อร่ อก้อติกหน่ อยล่ะทําเป็ นหยิง เค้าทิงไปจะรู ้สึก "




27

"เหอะ... กูน่ะโรมิโอ"
"แล้วไม่ไปหานางวันทองรึ ไง ไหนว่านัดไว้เย็น ๆ " ไอ้สดนี่ โรมิโอบ้านพ่อมึงสิ นัดกับวันทอง .. แต่เออว่ะ

... พูดแล้วนึ กออก ผมบอกว่าจะไปตอนเย็น ๆ ก็จริ งอยู่ แต่ในชมรมมันดูไม่มอะไร ให้ผมช่ วยเลยนี่ หว่า รุ่ น

น้องตรงหน้ามันรอซ้อม marching band สําหรับงานบอลก็จริ ง แต่โต้โผงานนี้ เป็ นไอ้ฟิล์ม (รัฐธรรมนู ญ )
ไม่ใช่ ผม
"เออ จะไปละ ... สรุ ปว่าเรื่ องเงิ นชมรมอีกสองหมืนกูไปคุยกับสภาฯแล้วนะ เดี๋ยวทางนั้นเขาจะจัดการให้

ไม่มอะไรต้องเป็ นห่ วง .... มัง" ผมพูดพลางจะหันหลังกลับ แต่เสี ยงเห่ าหอนของไอ้โอมยังคงดังไม่หยุดปาก



"แหง๋ ละสิ โน่ ลงทุนไปขายตูดให้ไอ้ปณณ์นี่หว่า .." ใครแมร่ งเหยียบหางไอ้ห่านี่ วะ ...หอนจัง .. กุเพิ่งพูดอยู่

แหมบ ๆ ว่าอยากเอาตะกร้อครอบปาก หลังจากวันนี้ ไปคงต้องหามาครอบจริ ง ๆ แล้วล่ะมัง .. ผมคิดไปพลาง

หันซ้ายขวาหาทีมดปากชัว ๆ ของมันไป
่ ั

"จริ งเหรอฮะพี่โน่ !!!!!!!!?!!"
"เชื่ อมันก็ออกลูกเป็ นจามรี แล้วล่ะครับ น็ อต .. เออ สรุ ปว่าจัดการเรื่ องเงิ นให้แล้วนะ วันนี้ ไม่มอะไร ทุกคน


นังรอไอ้ฟิล์มไป กูขอกลับก่อนล่ะ ไอ้ง่อย !! มึงอยูปิดห้องด้วย ถ้ารู้ ว่าเหตุการณ์ไม่เรี ยบร้อยหรื อของหาย มึง

่ ั
ตายย!!" ผมสังแกมขูมนเอาไว้ เห็ นหน้าขาว ๆ นันเหงื่ อแตกซีดแล้วไม่วายขํา โกรธมันก็จริ งอยู่ แต่เรื่ องของ


เรื่ องคืออยากแกล้งแม่งมากกว่า
"เออ บาย เจอกันพรุ่ งนี้ " หลังจากรํ่าลากับทุกคนเสร็ จ ผมก็มงหน้าออกไปยังประตูโรงเ รี ยนทันที
ุ่

***

่ ี่ ่
จริ งอยูทวาผมไม่ได้ออกจากโรงเรี ยนเย็นเท่าทีโม้กบยูริไว้ แต่กว่าจะฝ่ ากําแพงรถติดหน้าถนนเจริ ญกรุ ง
่ ั

28


(หลับไปแล้วเป็ นสิบตืน ) รอดออกมาลัดเลาะในเมืองหลวงจนถึงสยามได้นี่กหนักหนาเอาการเลยทีเดียว

กระทังเวลาฟ้ าเริ่ มเปลี่ยนเป็ นสีสม ๆ ที่ รถแท็กซี่คนโทนแดงแรงฤทธิ์ ของผมจอดหน้าลานเซ็นเตอร์พอ




ยท์อย่างนิ่ มนวลประทับใจ ผมงก ๆ เงิ่ น ๆ ควักแบงค์สีเดียวกับรถจ่ายก่อนจะเดินลากขาตามทางผูคน

พลุกพล่านผ่านหน้าจอ screen shake ขนาดใหญ่
ว่าแต่.... มันไม่ยงเย็นเท่าไหร่ เลยว่ะ .. โผล่ไปตอนนี้ ยริจะคิดเอาเ องรึ เปล่า ว่าผมรี บออกมาหาเธอด้วยเพราะ


มีใจปฏิพทธ์เนี่ ยยยยยย !!




แต่กช่างเหอะ.. ถ่อมาถึงแล้วก็ไม่รู้จะทําอะไร ไอ้จะให้ไปเดินเทียวช้อปปิ้ งในซอยสยามนี่ กไม่ใช่ วสยผม

ิ ั
ซะด้วย รี บ ๆ ไปหาจะได้รีบ ๆ กลับไปนอนเล่นเกมดีกว่า

คิดได้เช่ นนั้นผมก็พาตัวเองมุงหน้า ไปยังร้านบ้านหญิงทันที

เสี ยงพนักงานต้อนรับขานเจื้อยแจ้วทักทายผมทีเ่ ปิ ดประตูเข้ามา พร้อมกับเสนอบริ การหาทีนงให้เสร็ จ
่ ั่

สรรพ... อืมม บริ การดีเหมือนเดิม เพียงแต่วนนี้ คนทีผมนัดไว้คงนังหัวเราะร่ าอยูบนชั้นสองของตัวร้าน



เรี ยบร้อยแล้ว
"ไม่เป็ นไรครับ นัด เพื่อนไว้" ผมตอบพวกพี่เขาสั้น ๆ พร้อมผงกหัวแค่น้ นก่อนจะปลีกตัวขึ้นชั้นสองของ


ร้านไป.. แน่ นอนว่าโต๊ะของยูริหาไม่ยากเลย ในเมือเป็ นกลุมหญิงล้วน ต่อโต๊ะยาวซะขนาดนั้น


แล้วนันแห่ กนมาทั้งโรงเรี ยนเลยเหรอครับเนี่ ย !!


"โน่ !!! มาเร็ วจัง !" วันทอง เอ๊ย ! ยูริ เห็ นผมทันทีทปรากฏตัวบนชั้นสอง ตาไวจริ ง ๆ พับผ่า !! ผมผงะไปชัว
ี่


ครู่ กอนจะเกิดความลังเลว่าควรเข้าไปแจมโต๊ะหญิงล้วนขนาด 20 คนโต๊ะนี้ ดีหรื อไม่

29

"อ้าวโน่ ..............." แต่เดี๋ยวก่อนนะ ... เสี ยงนี้ คน ๆ ว่ะ ...... ไม่ใช่ เสี ยงผูหญิงซะด้วย...
ุ้

แล้วถ้าควา มจําผมไม่ผด มันคือ ...............


"เฮ้ย!!!!!" โผล่มาอยูนี่ได้ไงวะ !!!!!!!!!!!!!!?
่ ้
"มาด้วยก็ไม่บอก จะได้ออกมาพร้อมกัน " ยังมีหน้ามาพูด .. แค่เจอมึงนอนอยูขาง ๆ ทั้งคืนกุกเ็ ซ็งจะตาย Ha


อยูแล้ว ยังต้องมาเจอแม่งหลังเลิกเรี ยนอีกเหรอวะเนี่ ยยยย !! ชาติทแ ล้วกูกบมึงไปทําบุญร่ วมกันมาทีวดไหน
ี่
่ั
กูจะได้ไปอธิ ษฐานล้างซวยถูก ผมโวยวายในใจไป มองหน้าไอ้ปณณ์ไปอย่างบรรยายไม่ถก .... ว่ากําลังทํา




หน้าตกใจ หรื อเซ็ง หรื อเบือ ไม่น่าลืมเล๊ยยยว่ายูริกบเอมเขาเป็ นเพื่อนกัน ถ้าลองนัดกลุมใหญ่ขนาดนี้ แล้วจะ

เจอไอ้ปณณ์พ่วงมาด้วยก็ไ ม่ใช่ เรื่ องแปลก

"โน่ มานี่ สิ ยูสงมันเบรคแตกทีโน่ ชอบไว้ให้ดวยนะ " เสียงยูริเจื้อยแจ้วมาจากหัวโต๊ะเบื้องหน้าผม เรี ยกให้
ั่


มองใบหน้าขาว ๆ นั้นทีฉีกยิมให้ผมอยู่ มองยิมกลับไปพลางคิดว่าถ้าต้องไปนังตรงนั้น สงสัยจะเซ็งยิงกว่า ..
่ ้



คิดได้ดงนั้นผมก็เบียดตัวเอง ลงนังข้างปุณณ์ทนที "อ้าว???" มันส่งเสี ยงร้องเบา ๆ อย่างฉงน



"เออน่ ะ.. ขอนังด้วย ตรงนั้นน่ ากลัว " ผมกระซิบตอบพร้อมพยักเพยิดไปทางหัวโต๊ะทียรินงอยู่ ตรงนั้นมี
่ ู ั่

เพื่อนผูหญิงรายล้อมนับสิ บ จนไอ้ปณณ์ตองหัวเราะร่ วน ราวกับกําลังชอบอกชอบใจ

ุ ้
"ฮะฮะฮะ.. ตอนแรกผมก็กลัวว่ะ ดีใจนะเนี่ ยทีได้โน่ มาเป็ นพวก " มันได้ทพูดเสี ยงใส เห๊ อะ ! ไม่ใช่


สถานการณ์แบบนี้ กรู ไม่มานังอิงแอบแนบชิ ดกะเมิงให้เสี ยวตรู ดหรอกโว๊ยย


"ปุณณ์กบโน่ สนิ ทกันตั้งแต่เมือไหร่ คะเนี่ ย ?" เออ ผมเกือบลืมไปเลยว่าปุณณ์มนมากับแฟนมัน จนสําเนี ยง


็ ่
รื่ นหู ของเอมดังขึ้นจากฝังตรงข้ามทีผมนังอยูนนแหละถึงได้นึกออก เอ .. ตูนี่กมานังเบียดแฟนชาวบ้านเขาอยู่
่ ่ ่ ั่

ได้ แย่จริ ง

"เฮ้ย!! ลืมไปว่ามากะแฟน งั้นเราเฟดดีกว่า โทษทีวะ " ผมไม่ได้ตอบคําถามนั้นของเอม (ไม่รู้จะตอบไงว๊ะ )

30

แต่หันไปผงกหัวปลก ๆ ให้ปณณ์ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรี ยมทําใจไปนังข้างยูริทกวักมือชวนผมยิก ๆ

ี่

แล้วก็คงเดินไปถึงนัน นังกินมันเบรคแตกสบายไปแล้ว .... ถ้าไอ้ปณณ์ไม่ได้คว้าข้อมือผมเอาไว้ซะก่อน

่ ่
"เฮ้ย!! คิดมากไรวะ นังนี่ กได้ถาอึดอัด " ปุณณ์ไม่ร้ ังผมไว้เปล่า ยังฉุ ดให้ลมลงมานังเก้าอี้ตวเดียวกับมัน


่ ็ ้

แบบเดิมอีก แน่ นอนว่าหน้าผมเหวอแดก ขณะทียริทกวักมือเก้อ แถมเริ่ มขมวดคิวทําท่าจะงอน
่ ู ี่


... เฮ้ย ๆๆ ไม่งอนะ บอกไว้กอน


"เมือคืน เพื่อนทีปณณ์บอกว่ามาค้างทีบานคือโน่ เองเหรอคะ ?" เสียงหวาน ๆ ของเอมยังคงป้ อนคําถามให้

่ ุ
่ ้
ผมต่อ ทําเอาผมอึกอัก พูดลําบาก เหมือนมี ตระกร้อครอบปากไอ้โอมมาครอบปากผมเลยว่ะ .... เอ่อ ... จะตอบ
ว่าไงดี ... มันจะดูแปลก ๆ รึ เปล่าถ้าพูดไปตามจริ ง ... ผมชักระแวงใจตะหงิ ด ๆ
"อื้อ นี่ ไง ยังใส่เสื้อผมอยูเ่ ลย เห็นป่ าว " แต่คนทีชิงตอบเป็ นไอ้ปณณ์ซะงั้น !!! ไม่พูดเปล่าแล้วยังเอามือมา



ทาบ ๆ เลขประจําตัวบนเ สื้อผมให้เอมดูอีก !! นี่ มงไม่กลัวแฟนสงสัยเลยรึ ไงวะ !!! ถ้าใครรู ้วากูไปนอนบ้าน

มึงในฐานะอะไรล่ะก็.... โอ่ยยยย รู ้ถึงไหน อายไปถึงนัน


ระหว่างทีผมกําลังนังเหวอให้ไอ้ปณณ์โชว์เสื้อนักเรี ยนทีผมใส่วาเป็ นของมันอยู่ เสี ยงคนเดินด้วยรองเท้า




นักเรี ยนก็ดงเข้ามาประชิ ดตัวผมอีกแรงอย่างไม่ยอมแพ้

"โน่ ใจร้ายจัง ... ไม่ยอมไปนังกับยู " วันไหนว่างกูจะหาเวลาไปทําสังฆทานซักที ... ผมคิดพลางเกาหัวแกรก

่ ้
ทีโดนเพื่อนตัวเองกวนตีนไม่พอ ยูริยงจะมายืนยิมเผล่อยูขางหลังผมอีก (เอาไงกะกูวะ!!) ถ้าโดดนํ้าในแก้ว



แล้วว่ายออกไปโผล่มหาสมุท รอินเดียได้ตอนนี้ ผมคงทําว่ะ
"เอ่อ.... ก็ยมเี พื่อนนังด้วยเยอะแล้วนี่ โน่ ไม่กวนดีกว่า "



"ใครบอกว่ากวนล่ะ ยูอยากนังกับโน่ นะ ไม่ได้เจอกันตั้งเป็ นอาทิตย์ หรื อถ้างั้น ยูมานังตรงนี้ กได้นะ โน่ จะ



31

ได้นงกับปุณณ์ดวยไง ดีไหม " อุตส่าห์ถามว่า ดีไหม .. แต่ไม่ เห็นหยุดฟั งคําตอบ .... เธอวิงกลับไปลากเก้าอี้มา
ั่


นังข้างผมแล้วครับ T___T เอาเข้าไป ชี วตกรู ...




"ผมเพิ่งรู ้วาโน่ คบกับยูริอยู่ " ปุณณ์กระซิบเบา ๆ ระหว่างทียริกาลังเดินหาเก้าอี้วางเพื่อจะมานังกับผม จน
ู่ ํ


ผมได้แต่ยมแหะ ๆ ให้กบประโยคนั้นของมันแล้วทําเป็ นไม่ รู ้ไม่ช้ ี ดีกว่า ... ขี้เกียจอธิ บายยาว เรื่ องของเรื่ องก็
ิ้
คือ เดี๋ยวฝ่ ายหญิงเขาจะดูไม่ดีนนเอง
ั่
่ ํ
"มาแล้ว ๆๆ นี่ !! ไปนังเบียดปุณณ์อยูทาไม มานังกับยูสิ สงสารปุณณ์เค้า เมือยแย่ " ยูริทได้เก้าอี้วงร่ ามานัง

ี่
ิ่



ข้าง ๆ พวกผมพลางเอ็ดผมใหญ่ แถมยังตีไหล่อีกแน่ ะ (อูยย เจ็บ )... ว่าแต่ให้ไปนังเก้าอี้ตวเดียวกับยูริแบบนั้น


นี่ จะดีกว่าจริ งเหรอ - _-"
"ไม่เป็ นไรหรอกครับ ผมไม่ได้เมือยอะไร " โห๊ .. ไอ้ปณณ์ ทําเป็ นแมน ผมเหล่ตามองพ่อพระเอกตลอดกาล


อย่างหมันไส้ (ทั้งทีเ่ ค้าอุตส่าห์ให้นงด้วยแท้ ๆ )
ั่

"ไม่ได้หรอกปุณณ์ โน่ มา นังนี่ เร็ ว ๆ" แต่อย่าฝันว่ายูริจะยอมแพ้ .. เฮ้อ... อยากทําอะไรก็เชิ ญ ตอนนี้ ผมรู้สึก

เหมือนตัวเองเป็ นเชื อกทีเ่ ขาใช้ชักเย่อ ยื้อไปทางโน้นที ทางนี้ ที สุดท้ายทําได้แค่ถอนหายใจปลง ๆ แล้วย้าย

ตัวเองไปนังเบียดเก้าอี้ตวเดียวกับยูริ ท่าทางเธอมีความสุขยิมร่ าดีนะครับ (แต่ปกติเธอก็ยมเก่งอยูแล้ว )

ิ้


กุลีกจอหาสารพัดของกินทีสงมาประเคนให้ผมใหญ่

่ ั่
"ยี้.... หมันไส้คนมีความรักมากเลยอะ สวีทกันไม่เห็ นใจเพื่อนโสด ๆ อย่างพวกฉันเลยนะยะยู " แว่วเสี ยง

เพื่อนสาวของยูริแซวกันระงมจนผมเหงื่ อตก แต่ดทาทางยูริจะมีความสุขดีทได้ยนคํา พูดแบบนี้ เพราะเธอยิม
ู ่
ี่ ิ

น้อยยิมใหญ่จนแก้มแทบปริ


"ก็หาแฟนมังสิ " เอ้า ... ไปตอบเพื่อนแบบนั้นทําไมล่ะครับ !... ว่าแต่ผมต้องอยูในสภาพนี้ อีกนานเท่าไหร่

เนี่ ย T____T

***

32


เป็ นเวลานาน กว่าทีพลพรรคสาว ๆ ขโยงใหญ่จะทั้งกินและเม้ากันจนสะใจ พระอาทิตย์กตกดินไป หลาย


ชัวโมงแล้ว ผมมองซากอารยธรรมทีเ่ หลืออยูบนโต๊ะยาวของพวกเธอแล้วก็ตองกลืนนํ้าลายอย่างเหลือเชื่ อ


กระเพาะผูหญิงนี่ ช่างน่ ากลัวจริ ง ๆ... - _-" ขนาดว่าบริ กรมาเก็บจานออกไปบ้างแล้วนะเนี่ ย

เราเดินออกจากร้าน ลัดเลาะไปตามแหล่งช้อปปิ้ งของสยามทีเ่ ปิ ดไฟสว่าง มาจนถึงป้ ายรถเมล์หน้าโรงหนัง
สยาม รอส่งสาว ๆ ให้กลับบ้านทีอยูทางช่ วงถนนพญาไท
่ ่
"ยูริจะกลับยังไงล่ะ ดึกแล้ว " ผมถามไปเป็ นมารยาทตามประสาแฟน (?)ทีดีควรจะถาม จนเธอหันมายิม


หวานอวดเขี้ยวน่ ารักให้ผมด้วยดวงตาปิ ติ
"โน่ จะไปส่งยูเหรอ?" เอ่อ.................... เอางั้น.. ?

แต่กอย่างทีผมบอกนันแหละ ยูริไม่ใช่ ผหญิงประเภทนั้นหรอก เธอหัวเราะหลังจากทีพูดจบประโยคทันที

ู้



"ล้อเล่นน่ ะ! ไม่ตองห่ วงหรอกค่ะ ยูริกลับแท็กซี่กบเมย์ แล้วเจอกันใหม่วนหลังนะ " ได้ยนแบบนั้นค่อยโล่ง



ใจไปนิ ดหน่ อย ไม่ใช่ โล่งทีไม่ตองไปส่งยูริ นะครับ แต่ผมโล่งใจทีมคนกลับบ้านเป็ นเพื่อนเธอต่างหาก
่ ้
่ี
"ถึงบ้านแล้วก็โทรมาบอกด้วยนะครับ " ผมเองก็ไม่ใช่ แฟนทีแย่นักหรอกน่ า ... ^_^


หลังจากทีร่ ําลากับยูริและเพื่อน ๆ จนส่งเธอขึ้นรถแท็กซี่ไปเรี ยบร้อยแล้ว (ไม่ลืมจะถ่ายรู ปทะเบียนรถ

แท็กซี่ไว้ในมือถือ ) ก็ถึงตาผมบ้างล่ะทีจะกลับบ้าน แต่แค่หันหลังมายังไม่ทนจะก้าวขาไปไหน ก็เสื อก


ประจัญหน้ากับไอ้ตวป่ วนชี วตผมในช่ วงหลัง ๆ มานี้ เสี ยก่อน




"เฮ้ ย!!!!!?" มึงหล่อขนาดไหน แต่ดึก ๆ ดื่น ๆ มายืนเงี ยบ ๆ ข้างหลังกูกนึกว่าผีเหมือนกันนะโว๊ย !!!!!! อูย
... เง็กเซียนฮ่องเต้ช่วยข้าน้อยด้วย ขวัญเอ๊ยขวัญมา ...

33

แน่ นอนว่าผมร้องเสี ยงหลงทีหันกลับมาเจอหน้ามันรออยู่ แต่สิ่งทีน่าระแวงยิงกว่านั้นคือการปล่อยให้มน





มายืนซ้อนหลังนาน ๆ... อูยยย ไม่ปลอดภัยแน่ ๆ รี บหันหน้าไปคุยกับมันดี ๆ ดีกว่า
"โน่ เป็ นแฟนทีดียงกว่าทีผมคิดอีกนะ เนี่ ย" มันพูดทั้งรอยยิมทะเล้น แต่ผมรู ้สึกเหมือนถูกหลอกด่าปะแล่ม
่ ิ่


"หมายความว่าไง "
็ู
"เฮ้ย! ไม่ใช่ อย่างนั้น หมายความว่า โน่ กดแลยูริดีเหมือนกันนะ นึ กว่าจะใจร้ายกว่านี้ ซะอีก " นี่ มงแก้ตวแล้ว


เหรอวะ -_-"..
"เป็ นผูชายก็ตองดูแลเขาหน่ อยสิ .. นึ กว่าปุณ ณ์จะไปส่งเอมซะอีกนะ " ผมพูดพลางเดินไปด้วยเพื่อขึ้นบันได


เลื่อน ข้ามฝั่งไปยังป้ ายรถเมล์หน้าสยามเซ็นเตอร์ แน่ นอนว่าปุณณ์เดินตามผมติด ๆ เพราะจะว่าไปบ้านเราก็
่ ั
อยูใกล้กน
่ ้
อย่ามาเดินอยูขางหลังกูได้ไม๊เนี่ ยยยย เข้าใจไหมว่ากูรู้สึกแปลก แปลกกก

"ปกติกไปส่งนั่ นล่ะ แต่วนนี้ ตองพาโน่ ไปทีบานนี่ "
ั ้
่ ้
มึงพูดอะไรนะ!!!!!!!!!?
"เฮ้ย!!!!!!! ให้ไปทําไมอีกวะ !!!!!!!!!!!!" กูเป็ นแฟน(ในนาม)แต่ไม่ได้แต่งเข้าบ้านมึงนะโว๊ย !! จะให้ไปอยู่
กินด้วยเลยรึ ไง !!!!!!
"อ้าว.... แล้วโน่ ไม่เอามอไซค์ทจอดทิงไว้บานผมเหรอ " เออว่ะ .............. เกือบลืม อะไรวะเนี่ ย วันนี้ ผม
ี่
้ ้
เบลอจริ ง ๆ
่ ้
"เออว่ะ.. เอา ๆๆ แล้วแป้ งอยูบานปะ " ต้องถามถึงตัวปัญหาก่อนเลยเป็ นดีทสุดครับ
ี่

34

่ ้

"ไม่อยูบานจะให้อยูไหนล่ะ ฮะฮะ " มันตอบผมกลั้วหัวเราะเหมือนผมถามคําถามโง่ ๆ ... แต่คาถามของผม

มันก็โง่จริ ง ๆ นันแหละ


ว่าแต่.. หลังจากเป็ นกับแฟนยูริ ก็ตองไปเป็ นแฟนไอ้ปณณ์ตออีกเหรอวะ !!! ชี วตผมจะมีอิสระบ้างไหม

ุ ่

เนี่ ย!!!!!!!!!!!

7th CHAOS

"สวัสดีคะคุณปุณณ์ คุณโน่ " ผมว่าผมมาแค่ไม่กี่ครั้งแต่แม่บานจําชื่ อได้แล้วอะครับ คิดดู ...... ผมยิม


พลางผงกหัวให้หญิงมีอายุรุ่นราวคราวพี่แม่คนนี้ อย่างนอบน้อม .. ก็แหม.. ถึงผมจะโวยวาย หยาบคาย แต่ผม
ก็มมารยาทนะครับ เชื่ อหน่ อย !!



"ป้ าน้อย ป้ าถามลุงหนันให้หน่ อยสิ วาเอามอเตอร์ไซค์โน่ ไปจอดไว้ไหน " ปุณณ์ถามถึงพาหนะคูชีพ
ของผมให้ทนทีทสาวสูงวัยเข้ามานํากระเป๋ าของปุณณ์ ไปทําท่าจะเก็บให้ ป้ าน้อยได้ยนดังนั้นก็รีบหันมายิม
ั ี่


อย่างใจดี


"ตาหนันแกกําลังล้างให้อยูน่ะค่ะ ทีจริ งป้ าบอกให้แกล้างตั้งแต่บายแล้ว แต่แกบ่นปวดหลัง เลยเพิ่งมี


แรงออกมาล้างน่ ะค่ะ " แล้วใครบอกให้ลางล่ะครับป้ า !!!!!!! โอ๊ยยยย ผมเกรงใจจะตายห่ าอยูแล้ ว ทรมานคน

แก่อีกเหรอเนี่ ยเรา!

"รถล้างอยูตรงไหนฮะ " ผมรี บยิงคําถามทันทีดวยความร้อนใจ ไม่อยากจะรบกวนบ้านภูมพฒน์มาก

ิ ั
ไปกว่านี้ อีกแล้ว ยิงได้เห็ นป้ าน้อยยิมให้ผมอย่างเอ็นดู ผมก็ยงเกรงใจหนัก
ิ่


่ ้
"อยูขางโรงรถน่ ะค่ะ แต่ตาหนันเพิ่งจะเริ่ ม ล้างเมือกี้เอง คงยังไม่เสร็ จ รบกวนคุณโน่ รออีกแป๊ บนะ

คะ" เพิ่งล้างนี่ แหละครับดี !! ผมได้ยนดังนั้นก็โยนกระเป๋ านักเรี ยนให้ปณณ์แล้ววิงไปโรงรถทันที




35

"ลุงหนันครับ!!!! ลุงหนันไม่ตองละ .........."

"ซู่ !!!"
ไม่ทนจนได้ ...... ...... ตอนนี้ น้องมอเตอร์ไซค์ของผมเปี ยกซ่กเรี ยบร้อยด้วยปลายสายยางจากลุงหนัน

แล้วครับ - _-"....... ออกมาห้ามไม่ทนแหะ - _-"

"ขอโทษครับคุณโน่ ๆ ผมจะรี บล้างให้นะครับ "
"ไม่เป็ นไรฮะลุง ผมล้างเองดีกว่า ลุงไปพักผ่อนเถอะ นี่ มดแล้วนะ " ผมตอบลุ งหนันพลางพยายามยื้อ


สายยางไว้ทตวเอง แต่ลงหนันดันวิงหนี ไปอีกทาง เมือผมก้มลงมองนาฬิ กาก็ปาเข้าไปสองทุมกว่าแล้ว ถ้ายัง
ี่ ั



หน้าด้านปล่อยให้คนแก่ออกมาตากลมกลางคืนก็อย่าเรี ยกผมผูชายเลยครับ !!!

"ไม่ได้หรอกครับคุณโน่ ... มันเป็ นหน้าทีของลุง " ลุงหนันตะโกนมาจากอีกฝั่งรถมอไซค์

"ไม่เอาน่ าลุง ผมไม่บอกใครหรอก ลุงไปพักเถอะฮะ ผมล้างรถเองออกจะบ่อย " ผมตะโกนกลับไป
"แต่คณโน่ เป็ นแขก............."

"เดี๋ยวผมกับโน่ ช่วยกันล้างเอง ลุงหนันไปพักเถอะนะครับ .." เสียงทีสามดังขึ้นจากด้ านหลังผม.. ไม่


ต้องหันไปมองก็รู้วาใคร เป็ นไอ้ลกชายคนโตเจ้าของบ้านนันแหละ ผมหันไปมองปุณณ์ทเี่ ดินมาสมทบยิม ๆ



เป็ นยิมของคนทีมนใจว่าลุงหนันไม่กล้าขัดคําสังแน่
่ ั่


"จะดีเหรอครับคุณปุณณ์ ...."
"ดีทสุดเลยครับ ลุงวางอุปกรณ์ไว้ตรงนี้ แห ละ เดี๋ยวผมกับโน่ จดการเอง " ปุณณ์พูดแค่น้ น ก่อนจะเดิน
ี่



36

ไปขอสายยางมาจากมือคุณลุงคนงานประจําบ้าน แล้วมองตามหลังค่อม ๆ ทีกลับไปพักผ่อนยังส่วนของ

คนงาน
"มา.... จัดการ" มันหันมาบอกผมพลางยิมเผล่ แต่ผมแค่เลิกคิวกลับให้มนกวน ๆ



"คุณหนู ปณ ณ์ทาเป็ นเหรอครับ "



"อ้าว พูดงี้ กสวยสิครับโน่ " มันว่าพลางฉี ดนํ้าใส่ผม เฮ้ยไอ้ห่า !!!!!!!!! กูเปี ยกมังเหอะ!!!!!!!!!!

"สัด!! เปี ยกเว้ย !!!!!"


"เสื้ อผ้าผมทั้งนั้น กลัวไร " มันพูดล้อ ๆ แต่กจริ งของมัน ... ชุ ดนี้ กชุดมันทั้งชุ ด ผมมองตัวเองทีเ่ ปี ยก
มะล่อกก่อนจะเงยหน้ามาเพื่อพบว่าไอ้ปณณ์กาลังขมักเขม้นกับการถอดเสื้อตัวเองออกอยู่ "เฮ้ย!!!!?"
ุ ํ
"ตกใจไร จะใส่ชุดเต็มยศอย่างงั้นล้างรถเหรอครับ คุณโน่ ..." เสือกกลายเป็ นว่ามันประชดผมกลับไป
ซะฉิ บ... เออ ถอดก็ถอด .. ผมคิดในใจพลางส่ายหัวแล้วจัดแจงถอดเสื้อนักเรี ยนบนตัวเองออก คงเหลือแต่เสื้อ


กล้ามไว้กบตัว เพราะไอ้จะให้มาแปลงร่ างเป็ นชี เปลือยท่อนบนอยูกลางโรงรถบ้านคนอื่นก็รู้สึกแปลก ๆ ไม่
เหมือนเจ้าของบ้านอย่างมันนิ่ !! ตอนนี้ แม่งเหลือแต่กางเกงนักเรี ยนสี น้ าเงิ นตัวเดียวเรี ยบร้อยแล้ว

"ลุ ย!"
ไอ้ปณณ์แหกปากพลางวิงฉี ดนํ้าไปรอบตัวรถ (จนผมล่ะกลัวใจรถจะพัง ) โดยไม่ลืมจะฉี ดใส่ผมด้วย


(กูไม่ใช่ มอเตอร์ไซค์โว่ยย ) แต่อย่าคิดว่าผมจะยอม เพราะตอนนี้ ผมได้สายยางมาไว้ในมืออีกอัน หึ หึ ..
บรรยากาศการล้างรถของเราเป็ นไปอย่างสนุ กส นานดี แม้จะมืดและยุงกัดไปหน่ อย (ไม่หน่ อยอะ
ครับ กัดชิ บหาย ) ไอ้ปณณ์อทศแปรงสีฟันใช้แล้วของมันมานังขัดท่อให้ผม ขณะทีผมลงแชมพูรถทัวคันไป
ุ ุ ิ



ด้วย (และแกล้งหยดแชมพูลงหัวมันเป็ นระยะ ๆ ) จะว่าไป ทีเ่ มือก่อนผมเคยคิดว่าไอ้ปณณ์ ภูมพฒน์ เป็ น


ิ ั
คุณหนู ไฮโซตระกูลผูดีก็ ไม่ผดจากความเป็ นจริ งเท่าไหร่ (สังเกตจากบ้านหลังเบ้อเริ่ มและแรงงานในบ้าน



37


มากมาย แถมยังจะให้ลกชายดูตวอีก ทําเป็ นหนังไทยเมือยีสิบปี กอนไปด๊ายยย ) เพียงแต่มนก็ไม่ได้เป็ นคน


่ ่

เลิศหรู อะไรขนาดนั้น เห็นจากท่าทางขยันขันแข็ง (แรงงานกรรมกร) ช่ วยผมขัดท่อมอเตอร์ไซค์คน เก่งไป

ด้วย คอยฉี ดนํ้ารดส่วนทีผมจะลงแชมพูไปด้วย แล้วก็ทาให้รู้สึกว่าไอ้นี่มนพึ่งพาได้มากโขอยู่



เสี ยอย่างเดียว แม่งแกล้งกูจงงงงงงงงงงงงง


"เฮ้ย!! จะล้างรถหรื อรดนํ้าดําหัวกูวะ ไอ้ห่า !!!" ไม่ตองแปลกใจครับ ยิงคุยกันก็ยงสนิ ท คําหยาบคํา

ิ่

เลวทังหลายก็ทะยอยออกมาเรื่ อย ๆ .. แล้วอีกอย่างจะไม่ให้ผมด่ามันได้ไง ในเมือ 80% ของการล้างรถ ดู


เหมือนมันจะพยายามล้างตัวให้ผมมากกว่า ไอ้สาดดด เสื้อกล้ามผมใส่กเ็ หมือนไม่ได้ใส่อะครับ แนบเนื้ อซะ
หนาวไปถึงไส้ตงเลย
ิ่

"หมันไส้ ใส่เสื้ออยูได้ " อ้าว แล้วจะถอดบริ จาคเลือดให้ยงทําไมล่ะวะ !!! เลือดกูชว

ั่

ผมแกล้งราดแชมพูลางรถใส่ตวมันมัง "งั้ นมึงอาบนํ้าเลยแล้วกัน อาบเสร็ จแล้วกูจะได้ตดแต่งขนให้ "




ฟองฟ่ อดทัวตัวเลยครับทีน้ ี มันหน้าเหวอใหญ่ ก๊าก ๆๆ

"เฮ้ย!! ไอ้เชี่ ย!!! เดี๋ยวเป็ นผืน!!!!!"

"เรื่ องของเมิงเด่ะ !!!!!!!!" ผมโต้กลับพร้อมหลบฟองนํ้าขัดรถทีมนปาใส่ไปด้วย แต่หลบไม่ทนว่ะ
่ ั

่้
เป็ นอันว่าตอนนี้ ตวพวกผมสองคนฟองฟ่ อดไปด้วยสบูลางรถ


ตายก็ตายด้วยกันนี่ ละครับ พี่น้อง



่ ุ
มันดูทาทางไม่ยอมแพ้วะครับ ... วิงไล่จบผมปลํ้าจะถอดเสื้อใหญ่ ฮ่า ๆ ไม่เคยรู ้วาไอ้ปณณ์คนเก่งของ
่ ั


ใคร ๆ จะบ้าดีเดือดได้ขนาดนี้ เหมือนกัน แต่กตลกดีวะ แล้วอย่างมันน่ ะเรอะจะจับผมแก้ผาได้ !! เร็ วไปสิ บ


ชาติไม่วาสิโว๊ยย =p ผมกระโดดหนี มนทันที


38

เราสองคนวิงกันเป็ นวงกลมรอบรถมอเตอร์ไซค์ มันยังจับผมไม่ได้ =p แต่ดวยอารามทีพ้ืนโรงรถลื่น



โคตร ๆ ทั้งนํ้าเอย แชมพูเอย แล้วยังอะไรต่อมิอะไรทีพวกผมเล่นกันเต็มพื้นไปหมด ยิงผมก้าวเท้าพลาดไป


เหยียบลงบนฟองนํ้าขัดรถทีไอ้ปณณ์โยนมาเมือกี้ (ผมหลบไม่ทนอีกต่างหาก ) ก็ยงเสี ยหลักเข้าไปใหญ่
่ ุ


ิ่
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!" เสียงผมแหกปากดังลันพร้อมกับคิดว่ากูเจ็บตัวแน่

งานนี้ หลังหักเดี้ยงต้องนอนบ้านมันอีกคืนทําไงวะ !! (กลัวยิงกว่าให้นอน รพ . อีก)




"โอ๊ย!!!!" แต่สรุ ปว่าเสี ยงทีครวญด้วยความเจ็บปวดนี่ ไม่ใช่ เสี ยงผมว่ะ ... ผมหลับตาปี๋ แต่กระลึกได้วา


ตัวเองไม่คอยเจ็บเท่าไหร่

"เฮ้ย!!! มาแอ็คเป็ นพระเอกขีมาขาวทําไมวะ !!! เจ็บไม๊ละห่ า !" เมือหันไปพบว่าไอ้คนทีมารองผมจาก
่ ้


ด้านหลังเอาไว้ท้งตัวเป็ นเจ้าของบ้านตัวดีนี่แล้วก็อดด่าไม่ได้ ... หื มม ทําตัวเป็ นพระเอกแมนไม่เข้าเรื่ องนะมึง

ทีน้ ี เลยทังเจ็บทังหนักเลยสิ ไอ้คณปุณณ์ !!




"ใครบอกว่าช่ วยวะ !!! มึงแหละหงายมาล้มใส่กู !!!!!!!" อ้าวเหรอ.... แหะ ๆๆ ขอโทษทีวะ ... ผมหน้า
เจื่อนไปก่อนจะพยายามลุกจากตัวมัน (ตอนนี้ ผมเปี ยกทั้งตัวแบบบิดนํ้าออกได้เป็ นถังแล้วครับ ) แต่มนคงไม่

ทันรู้หรอกว่า แขนมันพาดรั้งเอวผมไว้อยู่ ตามสัญชาตญาณน่ ะนะ

แต่ไอ้เรื่ องเหนื อความคาดหมายของจริ งน่ ะ ... มาหยุดอยูตรงหน้าแล้วต่างหาก ..

"พี่ปณณ์ .... พี่โน่ ......................... ?"

***

39

เสี ยงเครื่ องยนต์รถมอเตอร์ไซค์คนเก่า (ทีขดจนใหม่แล้ว) ดังตามทางอันมืดมิดก่อนจะหยุดลงหน้ารั้ว

่ ั
บ้านผมตามคําสัง อืม ... จอดได้นิ่มดีมาก ไอ้สารถี !

"หลังนี้ เหรอวะ" มันพูดขึ้นหลังจากทีดบเครื่ องยนต์ลงหน้ารั้วบ้านสี น้ าเงิ นของผมแล้ว นี่ เป็ นครั้งแรก
่ ั


ของมันทีได้มา แหมก็นะ ..... บ้านผมไม่ใหญ่โตเป็ น วังเท่าบ้านมันหรอก โทษทีวะ

"เออ หลังนี้ แหละ โทษทีทไม่ไฮโซ ฮ่า ๆๆ " ผมว่าประชดพลางเหวียงขาลงจากเบาะหลังรถ
ี่

มอเตอร์ไซค์ ปุณณ์มนขีรถมาส่งผมตามคําสังของน้องสาวมันครับ ซึ่งแน่ นอนว่าถ้ามันไม่ยอมขับมาส่ง ผมก็
ั ่


่ ั
จะไม่ได้กลับ ต้องนอนจู๋จี๋กบมันต่ออีกคื น... บ้าไปแล้ว !!! ถ้าให้ผมอยูกบมันต่ออีกคืน ผมว่ามันแห่ ขนหมาก

มาสู่ขอผมแต่งเข้าบ้านเลยดีกว่า .. คนเขาก็ลกมีพ่อมีแม่นะเฮ้ย !! (ของผมนี่ ตองบอกว่ามีอาป๊ ากับม๊านะเฮ้ย !!)


ถึงตรงนี้ หลายคนอาจสงสัยว่าเหตุการณ์หลังจากเมือกี้ ทีผมกับไอ้ปณณ์โดนฟองนํ้า น็ อคให้ลมลงไป
่ ่


กองทับกันระหว่างล้างรถ เกิดอะไรขึ้นต่อไป ... จริ ง ๆ แล้วคงเดาได้ไม่ยากใช่ รึเปล่าครับว่าน้องแป้ ง ....
น้องสาวชาววายตัวดีของไอ้ปณณ์ดนโผล่มาเห็ นฉากเด็ดเข้า (จังหวะดีชิบหาย) ซึ่งไม่รู้จะจํากัดความว่าดีหรื อ
ุ ั
ซวยดี หรื ออันทีจริ งต้องบอกว่า เป็ นผลดีม าก ๆ กับไอ้ปณณ์ แต่ซวยชิ บหายต่อชี วตผม ... แม่งงเอ๊ย !! จะแก้



ตัวก็ไม่ได้ จะพูดอะไรต่อยังลําบากเลยครับ ! (ภาพแม่งฟ้ องซะ...) จนสุดท้าย ผมสองคนต้องนอนมองหน้า
น้องแป้ งทีรีบเอาผ้าขนหนู มาวางให้พวกผม แล้ววิงกรี๊ ด ๆ (ด้วยความดีใจ ) เข้าภายในบ้านไป...



เออ ขําว่ะ ฮ่า ๆๆ ผมกับไอ้ปณณ์นอนขํากันท้องคัดท้องแข็งอยูบนพื้นโรงรถอย่างนั้น (แต่หลังจากที่

ผมกลิงลงมาจากตัวมันแล้วนะเฮ้ย !!) ก่อนจะอุทศตัวทั้งตัวให้กลายเป็ นผ้าขี้ริ้ว นอนเอาหลังเช็ ดพื้นโรงรถ


อย่างนั้นต่อไป
่้
มองดูทองฟ้ าตอนกลางคืน (ทีไม่คอยมีดาว )จากโรงรถบ้านมัน (ทีเ่ ปื้ อนสบูลางรถ )ก็ท้งสวยแล้วก็

่ ่

สบายใจดีไปอีกแบบเหมือนกัน

็ ่
"ไฮโซไรวะ บ้านโน่ กน่าอยูดีออก " มันพูดตอบ ขัดจังหวะผมทีกาลังยืนเหม่ออยู่ (เกือบลืมไปแล้วว่า
่ ํ

40

คุยไรไว้) พลางช่ วยเข็นรถมอไซค์เข้าบ้านให้หลังจากทีผมเปิ ดประตูร้ ัว ผมเป็ นฝ่ ายช่ วยเข็นประตูบานปิ ด


แล้วเปิ ดประตูเล็กให้มนแทน

"เออ กลับดี ๆ ล่ะ กุไม่ไปส่งนะ " เพราะถ้าจะให้ไปส่งก็คงตลกเกินไปแล้ว มีหวังได้ส่งกันไปส่งกัน
มาทังคืนไม่จบสิ้นแหง๋ ๆ มันหัวเราะรับคํานั้นของผมก่อนจะโบกมือลาและเดินออกจากประตูบานไป


"ส่วน.. เรื่ องเงินชมรม" แต่มนหันกลับมาพูดเรื่ องทีน่าสนใจโคตร ๆ เลยแหะ O.O


"กําลังช่ วยอยู่ รออีกซักพักนะ แต่สญญาว่าได้แน่ ๆ " แค่ได้ยนแบบนี้ ผมก็สบายใจแล้ว ^____^




ผมพยักหน้ายิมรับคําพูดนั้นของมัน ก่อนจะโบกมือลากันเมือมีมอเตอร์ ไซค์รับจ้างแถวนี้ ผานมาให้



มันโบกกลับพอดี ฮ้า ... เป็ นวันทีวนวายแต่กสนุ กดีนะ
่ ุ่

ได้สนิ ทกับปุณณ์นี่กถือเป็ นเรื่ องทีดีเหมือนกัน ..


8th CHAOS
ผมตืนมาตอนเช้าพร้อมกับรอยแดงทีแขนเล็กน้อย ...



สงสัยจะเป็ นเพราะแชมพูลางรถเมื่ อวานว่ะครับ แม่ง .. เอามาราดกูอยูได้ไอ้เวรปุณณ์ กวนตีนนัก ...

แขนขาว ๆ ของผมตอนนี้ เลยมีรอยแดงเป็ นปื้ น ๆ เลย หมดหล่อพอดีครับ ...

ล้อเล่นน่ ะ... เป็ นแค่รอยนิ ดเดียวเองต่างหาก =p ของแค่น้ ี จิ๊บจ๊อยสบายมาก ไม่สะเทือนความหล่อ
ของผมหรอก ฮ่า ๆ ... เดี๋ยวนะ แว่ว ๆ ใครตะโกนมาว่าผมหนังหนา เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่ น้อยครับ !!

41

พูดถึงไอ้ปณณ์แล้วนึ กออกเลยว่าเมือวานผมลืมนาฬิ กาทิงไว้บานมัน (ถอดตอนล้างรถน่ ะครับ กลัว


้ ้
น้องดีเซลจะจมนํ้าตาย ) เดี๋ยวต้องโทรไปเตือนมันอย่าลืมเอามาให้ซกหน่ อย ก่อนทีผมจะเป็ นฝ่ ายตายเอ ง


เพราะตัวแปะผมเป็ นคนซื้อมาฝากจากออสเตรเลีย

คิดได้ดงนั้นผมก็กดมือถือโทรออกหามันทันที




กดอยูประมาณสองครั้งครับ กว่ามันจะรับ อดคิดไม่ได้วาหรื อมันจะไปถึงโรงเรี ยนเรี ยบร้อยแล้วเลย
ไม่ได้ยนเสี ยงโทรศัพท์ แต่ .... เออ! มันรับสายแล้ว !!

"อืม... ว่าไงโน่ ..." เวรกรรม ... ผมได้ยนปลายสายเสี ยงงัวเงี ยขนาดนี้ แล้วเซ็งแดกว่ะ อย่าบอกว่ายังไม่

ตืนนะโว๊ย!!!! เจ็ดโมงกว่าแล้วมึง !!!


"ไม่ไปเรี ยนรึ ไง นอนอยูได้ " มันโดนผมประชดใส่ทางสายโทรศัพท์ แต่ยงมีหน้ามาหาวให้ฟังอีก

แน่ ะ!
"เออ... ไม่ไปว่ะ โน่ มไรปะ " เฮ้ย!?!


"มีสิวะ นาฬิ กาข้อมือกูอยูกะมึง "
"อ๋ อ อืม .. ผมเก็บไว้ให้แล้ว แต่เอาไว้พรุ่ งนี้ แล้วกันนะ วันนี้ คงไม่ไปเรี ยนอะ "
"เออ... ไม่เป็ นไร... แล้วทําไมไม่ไปเรี ยนวะ " ดูเหมือนเสื อก ๆ แต่ผ มอดสงสัยไม่ได้จริ ง ๆ เลขานุ การ

สภานักเรี ยนดีเด่นอย่างนายปุณณ์ หยุดเรี ยนเป็ นกับเขาด้วยเหรอวะ !? ยิงช่ วงใกล้ ๆ งานบอลทีโคตรวุนวาย


แบบนี้ อีก ฟั งดูไม่น่าเชื่ อแหะ
เสี ยงปลายสายเหมือนจะอึกอักนิ ดหน่ อยจนผมผิดสังเกต (หรื อคิดไปเองหว่า ) แต่มนก็สรรหาคําตอบ


42



มาบอกผมได้ในทีสุด "ไม่คอยสบายตัวน่ ะ .. อื้อ ... เอาไว้คอยคุยกันนะ ตอนนี้ ผมง่วงมากเลย "

"เออ ๆ" ผมตอบกลับไปอย่างนั้นแล้วกดวางสาย ทั้งทียงรู ้สึกข้องใจไม่หาย ..
่ั

ไม่สบายตัวงั้นเหรอ ....
***

ไอโฟนในมือผมบอกเวลาแปดโมงกว่ า ขณะทีมาหยุดยืนหน้าบ้านหลังใหญ่ ....... นี่ ผมเสนอหน้ามา

บ้านหลังนี้ เป็ นวันที่ 3 ติด ๆ กันแล้วนะ อะไรจะเป็ นแฟนพันธุ์แท้บานภูมพฒน์ขนาดนั้นวะ - _-"

ิ ั
ตกลงเอาไงดี .. กดออดดีไหม ... ผมคิดพลางเดินวนกลับไปกลับมาหน้ารั้วอัลลอยด์สีเงิ นตระหง่านที่

ตั้งอยู่ตรงหน้า ทําไงดีวะ แปดโมงกว่าแล้วด้วย ผมแค่อยากรู ้วามันป่ วยเป็ นอะไรกันแน่ ถึงไม่ไปเรี ยน แล้วถ้า
เห็ นว่าไม่ได้เป็ นอย่างทีคดอยูผมก็จะกลับไปเข้าเรี ยน .... แต่ถามันเป็ นอย่างทีผมคิดล่ะ ...
่ิ ่


เฮ้ย!....... ดูให้แน่ ใจก่อนดีกว่า

"อ้าว คุณโน่ มาเยียมคุณปุณณ์เหรอคะ " โชคเข้าข้างโคตร ๆ ทีป้าน้อยเดินผ่านมาเห็ นพอดี ผมถึงกับ


รี บปรี่ เข้าไปเกาะรั้วอย่างดีใจ "ครับ ปุณณ์มนเป็ นไรอะป้ า "


"ก็ไม่คอยสบายน่ ะค่ะ ... คุณโน่ เข้ามาข้างในดีกว่า " หญิงสูงอายุตรงหน้าผมว่าพลางเปิ ดประตูเล็กให้
ผมยกมือสวั สดีป้าน้อยอย่างนอบน้อมก่อนจะก้าวผ่านเข้าไปในบริ เวณบ้าน
"ปุณณ์ป่วยเป็ นอะไรอะป้ า " อย่าคิดว่าผมจะเลิกล้มความพยายามในการยิงคําถาม หึ หึ แต่คาตอบที่

ได้รับกลับเป็ นรอยยิมอ่อนโยนของป้ าน้อยแทนซะอย่างนั้น


43

นี่ ......... อย่าบอกนะว่าคิดแบบเดียว กันกับน้องแป้ งน่ ะป้ า - _-".....

็ ่

"คุณโน่ ข้ นไปดูกได้คะ คุณปุณณ์นอนอยูบนห้องแน่ ะ " เอาวะ... อยากคิดอะไรก็เชิ ญ (ชิ นแล้ว) ผม

ผงกหัวให้ป้าน้อยก่อนจะเดินผ่านเข้าไปในตัวบ้านทีเ่ ริ่ มจะคุนเคยดี


ตามทางเดินชั้นสองทีมนวับ ประตูไม้เนื้ อส วยไม่ไกลจากผมนั้นคือห้องนอนไอ้ปณณ์ ... ผมเดินตรง
่ ั

ลิว ๆ ไปหยุดหน้าประตูและเริ่ มใช้ความคิดนิ ดหน่ อย ..


บุกเข้าไปเลยแล้วกัน ! ไหน ๆ ก็ถอมาถึงนี่ แล้ว ! ผมคิดพลางหมุนลูกบิดประตูเข้าไปอย่างไร้มารยาท
ไอ้เรื่ องจะให้เคาะบอกน่ ะ ฝันไปก่อน
"ไอ้ปุณณ์!" ผมส่งเสี ยงดังแบบไม่มความเกรงใจ (และสมบัตผดี ) แต่แล้วก็ตองหุ บปากสนิ ท เมือเห็ น

ิ ู้



เจ้าของชื่ อนั้นกําลังหลับปุ๋ ยอยูบนเตียงเหมือนกับคนไม่มเี รี่ ยวแรง
เฮ้ย... ตัวแม่งแดงเกือบทั้งตัวเป็ นปูน่ ึ งเลยว่ะ (หิ ว)... นี่ สรุ ปว่าสิ่งทีผมคิดมันเป็ นจริ ง จริ ง ๆ ด้วย



ผมปล่อยกระเป๋ านักเรี ยนทิงไว้ขางประตูแล้วปรี่ เข้าไปดูมนทีหลับอยูบนเตียงทันที
ั ่
้ ้

ผิวของปุณณ์ทปกติแล้วเป็ นผิวขาวออกเหลือง ตอนนี้ กลายเป็ นสี แดงจาง ๆ เหมือนคนมีอาการผืนขึ้น
ี่

ทัวไป แบบเดียวกับแขนของผมทีเ่ ห็ นเมือเช้านั่ นแหละ แต่ของปุณณ์มนไม่ได้หยุดแค่แขน แต่กลับแดงทั้งตัว



จนน่ ากลัวจะทรมาน

44


ไม่ตองบอกก็รู้วาใครผิด ....... ผมคิดถูกจริ ง ๆ ทีแวะมาหามันก่อนไปโรงเรี ยนอย่างนี้


เพราะถ้าเก็บมารู้ทหลัง ผมคงเกลียดตัวเองชิ บหาย



่ ้
"ผิวแพ้กเ็ สื อกเล่นอยูได้นะมึง ..." เสี ยงผมบ่นอุบอิบระหว่างล้มตัวลงนังขัดสมาธิ อยูขางเตียงมัน หาง

ตาเหลือบเห็ นแผงยาเม็ดแก้แพ้ทถกแกะไปแล้ว กับนํ้าขวดหนึ่ งตั้งอยู่ นี่ คงจะกินยาไปแล้วสิ ... ก็ยงดีวะ
ี่ ู


"มึงแหละเอาสบูราดกู " อ้าว.... ตกลงไม่ได้หลับซะฉิ บ !!! ไอ้ห่ านี่ กวนตีนตลอด
"ไม่หลับแล้วเสื อกแกล้งตายทําไม " ผมโวยมันกลับพลางเงื้ อมือจะโบกกบาล แต่นึกสงสารคนเจ็บเลย

สงวนท่าทีไว้กอนดีกว่า ไอ้คนป่ วยตัวแดงตรงหน้าผมนี้ ยงมีแรงยักยิมให้ผมอยู่


"เป็ นคนดีนี่ มีการมาเยียมด้วย " ตลก!

"เปล่า.... กูมาเอานาฬิ กา" แน่ นอนว่ามันหัวเราะให้คาตอบงี่ เง่า ๆ ของผมว่ะ ... เออ ทีใครทีมน "แล้ว


.... กินยายัง " ผมเลียบ ๆ เคียง ๆ ถาม
่ ั่
"นาฬิ กาตั้งอยูนน เอาเสร็ จแล้วก็ไปเรี ยนดิ " เปื่ อยแล้วยังเสื อกกวนประสาทอีกนะ ไอ้เวรปุณณ์ !!
ผมเขม่นตามอ งมันอย่างอดทนทีจะไม่ทาร้ายร่ างกายคนเจ็บ แล้วเดินไปหยิบนาฬิ กาข้อมือตรงโต๊ะ


่ ้
กระจกมันมาใส่ ก่อนจะนังแหมะลงบนโซฟาตัวยาวในห้องนอนมัน "ไม่ไป... กุข้ เี กียจ นอนเล่นอยูบานมึง

ดีกว่า "

แว่วเสี ยงไอ้ห่านี่ หัวเราะแล้วก็พาลเจ็บใจ ... ไม่ตดว่ามึงป่ วยเพราะกู กูกไม่มาหรอกโว๊ยย



"แล้วเป็ นไง.. เจ็บปะวะ" สุดท้ายก็ตองถามถึงอาการมันจนได้ ... เจ้าคนป่ วยทีนอนหลับตาอยูงึมงํา



45

ตอบผมในลําคอ
"คัน ๆ ว่ะ ... แล้วแขนมึงล่ะเป็ นไง " เออ.. สังเกตด้วยแหะว่าแขนผมแดง ผมก้มมองรอยปื้ น ๆ ทีแขน

ตัวเองแล้วก็ยกไ หล่

"ไม่เท่าไหร่ คันหน่ อย ๆ "
"ไปคันหน่ อยระวังพี่เคนเขาก้านคอเอานะเว้ย ยิงหวง ๆ แฟนอยู่ " ไอ้สดนี่


"ไอ้สด ..." ปากผมตรงกับใจเสมอเรื่ องด่า ๆ ครับ

"หึ หึ.. เอายานี่ ไปทาดิ่ ช่ วยได้เยอะนะ " มันว่าพลางชี้ โบ้ช้ ี เ บ้ไปทางหัวเตียงทั้งทียงไม่ลืมตา ผมมอง
่ั

ตามปลายนิ้วมันเห็นหลอดยาทาแก้แพ้อยูแล้วก็เดินไปคว้ามาลูบลงกับแขนตัวเองบ้าง
"มึงทายัง "
"ยัง ขี้เกียจ"
"เอ๊า!! จะหายไหมล่ะวะ ทาเด่ะ " บอกแต่คนอื่น ตัวเองเสื อกไม่ยอมทําซะงั้น ผมยืนมอ งหน้ามันที่
ขมวดคิวแน่ นอย่างเกียจคร้าน


ไอ้ปณณ์บดขี้เกียจทีสองทีกอนจะยอมลุกขึ้นมานังบนเตียง ตอนนี้ ใบหน้าหล่อเหลาทีเ่ คยดูสบาย ๆ
ุ ิ


กับทุกสถานการณ์ กลับอิดโรยอย่างไม่น่าเชื่ อ "ทาให้หน่ อยได้ปะ ขี้เกียจว่ะ " กูวาแล้วไงไอ้ปณณ์ ... ไหนใคร

บอกว่ามันเป็ นนักเรี ยนดีเด่น ขยันโง้นงี้ ท้าให้มาดูนี่เลย โกหกทั้งเพ
"เออ ถอดเสื้อ ๆๆๆ " ผมว่าพลางนังปุลงบนเตียงข้าง ๆ มันแล้วกําหลอดยาไว้ในมือ รอจนมันถอดเสื้อ


เสร็จ เผยให้เห็ นผิวขาวทีมรอยแดงฉาบอยูแทบทัวทุกบริ เวณ "เป็ นเยอะว่ะ ...."
่ี


46

"เออ ตอนบ่ายไข้จะขึ้น " ทํานายได้อีกนะมึง .. ท่าทางเป็ นขาประจํา

ผมบีบเนื้ อยาสี ขาวจากตัวหลอดมาพักไว้บนฝ่ ามือ ก่อนตัดสิ นใจชะโลมไปให้ทวแผ่นหลังของมัน
ั่
ก่อน จนฝ่ ามือรู้สึกได้ถึงเม็ดเล็ก ๆ ทีมองไม่เห็ นด้วยตา แต่สมผัสได้เมือลองทาบลงไป




"จะหมดหลอดก็

เพราะหลังมึงใหญ่นี่แหละ" ผมบ่นเพราะเห็นว่าทายังไงก็ไม่ทวซักที ไอ้บานี่ เห็ นผอม ๆ แต่โครงสร้าง
ั่

กระดูกไหล่กว้างสมเป็ นผูชายจริ ง ๆ

เสี ยงปุณณ์หัวเราะรับคําบ่นผม ก่อนจะเปลี่ยนเป็ นหันหน้ามาให้เมือทายาทัวทั้งหลังแล้ว "เหนื่ อยปะ"


ยังมีหน้ามาถามอีกนะ ไอ้ข้เี กีย จจจ
"เออ เหนื่ อย! ข้างหน้าทาเองสิ วะ กูไม่อยากทําให้มงสยิว " ผมพูดทีเล่นทีจริ ง แต่กลับได้รับเป็ น

สายตามีเลศนัยของไอ้ปณณ์แทน

"แค่เมือกี้กกเ็ สี ยวแล้ว "
่ ู
"ไอ้ห่า..... งั้นทาเองเลยสัด" ขนลุก !! ผมโยนหลอดยาใส่มนทันที ได้ยนเ สี ยงมันหัวเราะร่ า


"ล้อเล่น! ทาก็ทาให้เสร็ จสิวะ หนาว "
็ ี
"แล้วเสื อกปรับแอร์ซะเย็นทําไม บ้าหรื อโง่วะ " ผมบ่นกลับแต่กบบยาก๊อกทีสองลงบนฝ่ ามือตาม

บัญชา

เสี ยงแอร์ดงหึ่ ง ๆ เป็ นสิ่งเดียวทีทาลายความเงี ยบในขณะนี้ ..

่ ํ

ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับมันต่อดีวะ เพราะมันก็ไม่ได้ชวนผมคุยเหมือนกัน แบบนี้ เลยยิงรู ้สึกว่าตัวเอง

เกร็ งแปลก ๆ ผมยอมรับว่ามือสันนิ ดหน่ อย ตอนเผลอสบตากับมัน ก่อนปลายนิ้ วจะแตะลงบนแผ่นอกของ


47

คนตรงหน้า
ปัดโธ่เว๊ย .. ตืนเต้นทําไมวะ ! ผูชายด้วยกันแท้ ๆ ไม่ ได้อวบอึ๋มเหมือนใน DVD ทีไอ้โอมบิทมาฝากผม



ซักหน่ อย

ผมพยายามนับหนึ่ งถึงสิ บในใจตัวเองช้า ๆ พลางเกลี่ยยาให้ทวแผงอกกว้างนั้น ปฏิเสธไม่ได้วาปุณณ์
ั่
มีรูปร่ างทีดดีเลยทีเดียวว่ะ ผอม .. แต่ไม่เก้งก้าง กล้ามเนื้ อก็ไม่มมากหรื อน้อยจนเกินไป นี่ ถาไม่ตด ว่าเป็ นผืน
ู่

้ ิ

่่
แดงทัวตัวอยูละก็ สาว ๆ ทีไหนมาเจอก็คงอยากแอบอิง


ผมคิดอะไรเพลิน ๆ พลางละเลงยาไปจนทัว ด้วยกลัวว่าถ้าทาน้อยเกินไปจะไม่สาเร็ จผล ฝ่ ามือของ


ผมวนไปเรื่ อย ตั้งแต่หัวไหล่ หน้าท้อง แผ่นอก จนตอนนี้ มาถึงแผ่นอกด้านซ้าย ....

ผมเกลี่ ยยาไปทางนั้นพร้อม ๆ กับทีรู้สึกว่า สิ่งทีอยูภายใต้ผวหนัง กําลังเคลื่อนไหวรุ นแรงอยูอย่าง

่ ่

ประหลาด
หัวใจเต้นแรง เร็ว ราวกับว่าเจ้าของมันกําลังตืนเต้นกับอะไรซักอย่าง

ปรากฏการณ์น้ นดึงให้ผมขมวดคิวมุน พลางหยุดทาบมือตรงบริ เวณหัวใจ ดวงนั้น ก่อนจะเงยหน้า

้ ่
มองเจ้าของมันทีเ่ สตาไปทางอื่นเรี ยบร้อยแล้ว "อะไร... แค่น้ ี ทาเป็ นหัวใจเต้น " หึ หึหึ


"ไม่เต้นก็ตายสิ วะ " ดูมน .. มันยังมีหน้ามาเถียงผมอีกครับ ไอ้ข้ อายนี่ กตลกดีเหมือนกัน



ผมยิมเผล่กอนจะละเลงยาให้จนทัวต่อไป แล้ว บิดหัวนมมันซะหนึ่ งทีอย่างหมันเขี้ยว "โอ๊ย !!!!!! เล่น



ไรวะ!!"
"หมันเขี้ยว เออ เสร็ จแล้ว นอน ๆๆ ใส่เสื้อด้วย เดี๋ยวเป็ นหวัดอีกจะไม่มคนไปจัดการเรื่ องเงิ นชมรมกู


ทีโรงเรี ยน" ผมว่าพลางช่ วยใส่เสื้อให้มน แอบเห็ นมันหันมาชู มะเหงกใส่ผมหนึ่ งทีแล้วก็อดขํา ไม่ได้



48

"นอนก่อนนะ มึงเล่นเกมไปก็ได้ ข้าวกลางวันลงไปหากินเลย ไม่ตองเกรงใจ " มันสังเสี ยไว้อย่างนั้น


ก่อนจะมุดผ้านวมนอนเหมือนเด็ก ๆ ผมผละออกมาจากเตียงมันพลางพยักหน้ารับ
"แล้วตอนบ่าย... ไข้กจะขึ้น .. ฝากด้วย" แว่วเสี ยงมันอูอ้ ีพูดต่อ จากใต้ผานวมหนา



"อืม" เวลาทีมใครสักคนไว้ใจเรา หัวใจมันอดจะพองโตไม่ได้จริ ง ๆ นะ ..
่ี
9th CHAOS
'BOMMMMMMMMME'
เสี ยงเกมแพ้ครั้งทีโหลพอดี ดังจากลําโพงโฮมเธี ยเตอร์ขนาดย่อมในห้องไอ้ปณณ์มน ผมรู ้สึกเหมือน

ุ ั
ตัวเองโดนเยาะเย้ยด้วยคําว่า Game Over เป็ นครั้งทีหนึ่ งโหล จนต้องเขวี้ยงจอยในมือลงพื้นพรมหน้าทีวี

อย่างขัดใจ
XBOX บ้าบอไรวะ ไม่เห็ นหนุ กเลย เล่นไปก็แพ้ เซ็งว่ะ คอมขี้โกง ... ผมคิด (โทษคนอื่น )พลางหงาย
ตัวลงนอนบนพรมอย่างไม่รู้จะทําอะไร

'ใครจะไปดี ได้ทกชั่ วโมง ก็เรามันคนไม่ ใช่ ละครทีวี ~'

ใครวะโทรมาตอนนี้ ผมเหลือบตามองมือถือทีท้งร้องทั้งสันอยูขาง ๆ กระเป๋ านักเรี ยนบนโซฟา ใจ
่ ั
่ ่ ้
หนึ่ งก็ข้ เี กียจเดินไปหยิบ แต่อีกใจหนึ่ งก็กลัวว่าโทรศัพท์จะเสี ยงดังเสี ยจนเจ้าของห้องตืน

คิดได้ดงนั้นผมก็กระโ ดดพรวดเดียวถึงตัวเครื่ องทันที

"ว่าไงครับไอ้สด " ไอ้โอมครับ ..

"ทําไมไม่มาวะ !!! วันนี้ กโดนบราเดอร์ทาโทษให้เอาขยะห้องออฟฟิ ศไปทิงตอนเย็นด้วย " เสียง




49


ตระหนกของไอ้โอมลอยมาตามสาย จนผมฟั งแล้วอดขําสมนํ้าหน้ามันไม่ได้ "ทําอีทาไหนบราเดอร์ถึงได้
เล่นมึงล่ะ"
"กูเล่น msn กระดาษกับไอ้มง "

"แล้วส่งกันยังไงให้โดนจับ "
"ส่งผ่านเพื่อนมันไม่ทนใจ กูเลยเขวี้ยงไป บราเดอร์หันมาเห็ นพอดี " ไอ้ควายยยยยยยยยยยยยยยย

สมควรแล้วครับทีโดน

"มึงกะลังคิดว่ากูควายใช่ มะ ไอ้ สัด" อ้าวแล้วไอ้ห่านี่ มนด่าผมกลับทําไมวะ !

"ว่าแต่มงไปไหน ทําไมไม่มา แล้วใครจะช่ วยกูทงขยะ " สรุ ปทีมนถามมันไม่ได้เป็ นห่ วงผมเลย แม่งอ

ิ้
่ ั
ยากได้คนช่ วยนี่ เอง ไอ้เพื่อนเวร
"กูมธุระนิ ดหน่ อยน่ ะ ..."


"ธุระไร หรื อติดลมจากเมือว านกับยูริ หึ หึหึ " เรื่ องเหี้ ย ๆ ล่ะคิดได้ ถ้ามันอยูตรงหน้าผมตอนนี้ ผม

บ้องหัวเหม่ง ๆ ของมันควํ่าไปแล้ว
"สัด" เป็ นคําตอบทีสุภาพทีสุดสําหรับคนอย่างมันครับ


แต่ยงไม่ทนทีผมจะได้ยนไอ้โอมตอบโต้อะไรกลับมา เสี ยงแหบพร่ าของปุณณ์กลับดังขึ้ นเสียก่อน
ั ั ่

"หนะ... หนาว..... หนาว....."
่ ั
็ั
"มึงอยูกบใคร ?" ไอ้เชี่ ยโอมนี่ นอกจากปากมันจะหมาแล้วยังหู กยงเสื อกดีเหมือนหมา แต่ตอนนี้ ผม

ไม่มเี วลาอธิบายอะไรแล้ว "เออ แค่น้ ี กอนนะ "

50

"หนาว.... หนาว............." เสี ยงไอ้ปณณ์สนขึ้นทุกที
ุ ั่
่ ั
"มึงอยูกบใครน่ ะ ??"
"แล้วเจอกันวันจันทร์ " ผมตัดบทมันแค่น้ นก่อนจะกดวางสายแล้วกระโดดไปคว้ารี โมทปรับอุณหภูมิ

เครื่ องปรับอากาศทันที สามสิบไปเลยแล้วกัน ร้อนตายห่ า
ผมมองตัวเลขอุณหภูมทถกปรับให้สูงขึ้นพร้อมกับรู ้สึกว่าตัวเ องร้อนแปลก ๆ จึงถอดเสื้อนักเรี ยน
ิ ี่ ู

ออก พาดไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินไปดูคนป่ วยทีนอนขดอยูบนเตียง

ไอ้ปณณ์ทาทางจะหนาวจริ ง มันพยายามรวมผ้าห่ มผ้านวมให้มาปิ ดตัวมันมากทีสุด ขณะทีทงปาก
ุ ่

่ ้ั
และเนื้ อตัวสันไปทัวเหมือนคนกําลังทรมานอย่างหนัก




ต่อให้ผมโง่วชาสุขศึกษาแค่ไหน แต่กพอจะรู ้วานี่ คงเป็ นช่ วงไข้ข้ นตามทีมนเคยบอก .. แน่ นอนว่าผม


่ ั
ลุกลี้ลกลนมากเพราะไม่เคยต้องดูแลคนเป็ นไข้มาก่อน สิ่งแรกทีนึกออกคือยืนมือไปแตะหน้าผากมันเพื่อจะ



พบว่าร้อนอย่างกับเตารี ด !!
ไม่ตองไปหาหมอเหรอวะเนี่ ย !!!!!!!!

่ ั

ผมยิงลนลานเข้าไปอีก ขาสังให้ตวเองเดินวนไปวนมาอยูพกใหญ่ ก่อนจะคิดได้วาต้องออกไปตามหา



ใครซักคนมาดูอาการมัน แต่ในจังหวะทีกาลังจะวิงออกไปนั้นเอง ตัวผมทั้งตัวดันถูกดึงลงไปเสี ยก่อน !?
่ ํ


"เฮ้ย!!" ผมดินขลุกขลักอยูในวงแขนร้อนผ่าวนั่ นด้วยความตกใจ ไอ้เชี่ ยปุณณ์มนละเมอดึงผมไปกอด



อยูบนตัวมันครับ แน่ นด้วย ผมพยายามขืนตัวก็แล้ว ดินให้หลุดก็แล้ว ไอ้บานี่ มนก็ยงไม่ปล่อยผม แม่งคน
้ ั ั

ป่ วยห่ าอะไร รัดซะแน่ นอย่างกับอนาคอนด้า
"ไอ้เชี่ ยปุณณณณณ์ ปล่อยยยยย !!" ผมทั้งดินทั้งด่าเพราะไม่ชิน และเพราะอยากจะรี บออกไปหาคน


มาช่ วยมันเร็ว ๆ ด้วย แต่เพราะหน้าผมถูกกดอยูแถว ๆ ต้นคอมัน เสี ยงเลยเปล่งออกมาได้ไม่มาก มันก็ไม่รู้

51

เรื่ องห่ าเหวอะไรเลยครับ นอกจากเกร็ งกอดผมแน่ นยิงขึ้น

"หนาว...... หนาว........." เสี ยงแหบนันยังคงร้องครางไม่หยุด จนผมเ องทีตองเป็ นฝ่ ายหยุดดิน
่ ้


ผมโงหัวขึ้น (อย่างโคตรลําบาก ) มองใบหน้าขาวซีดของปุณณ์ ทีตอนนี้ รอยแดงเริ่ มหายไปบ้างแล้ว

คงเหลือแต่ผวซีด ๆ เข้ามาแทนที่ ... ผมมองหัวคิวเข้มนั้นทีขมวดเข้าหากันอย่างคนทรมานเช่ นเดียวกับดวงตา



ปิ ดแน่ น ทั้งทีในเวลาปกติตาคู่ เคยนี้ ส่องประกายทั้งสดใส ขี้เล่น และสุขมไปในตัว ริ มฝี ปากทีเ่ คยเป็ นสี อม


ส้มโดยไม่ตองแต่งแต้มแบบพวกผูหญิงนั้น ตอนนี้ ซีดจางลงจนแทบไม่เหลือเค้าผูชายสุขภาพดีคนเดิม



ปุณณ์เป็ นแบบนี้ ไม่สนุ กเลย .. ผมอยากให้มนหายเร็ว ๆ แล้วกลับมากวนตีนผมต่อ

เมือเห็ นดังนั้น สิ่งทีผมทําในเวลาต่อมาคือตัดสิ นใจทิงตัวลงบนแผ่นอกกว้าง ทีเ่ จ้าของมันโอบกอด



ผมไว้ ผมวาดแขนโอบมันกลับเมือเสี ยงครางว่าหนาวยังคงดังไม่หยุด ด้วยหวังว่าจะช่ วยอะไรได้บาง ไม่มาก


ก็น้อย
ไม่รู้เป็ นผมทีคดไปเองหรื อเปล่า ว่าปุณณ์คลา ยกล้ามเนื้ อทีเ่ กร็ งลง พร้อมกับอุณหภูมร่างกายเริ่ มเข้าสู่
่ิ

ปกติ ..

***

'I could be brown, I could be blue, I could be violet sky~'
ริ งโทนโทรศัพท์เสียงไม่คนค่อย ๆ ดังขึ้นจนแผดลันในความเงี ยบ เป็ นสาเหตุให้ผมต้องเป็ นฝ่ าย
ุ้

งัวเงี ยตื่นขึ้นมาเพื่อจะพบว่าตัวเองกับไอ้ปณณ์นอนกอดกันซะแทบจะเป็ นเนื้ อเดียว - _-" ทีสาคัญ ผมยังนอน

่ ํ

52


ควํ่าอยูบนตัวมันว่ะ (เมือยชิ บหาย)


คนปกติเขาดูแลผูป่วยเป็ นไข้กนท่านี้ ป่าววะะะ (ไม่)


'I could be hurtful, I could be purple, I could be anything you like'

มิสเตอร์ Mika ยังคงส่งเสี ยงร้องจากลําโพงมือถือไอ้ปณณ์ไม่ยอมหยุด แม้วาผมจะชอบเพลงนี้

็ ้
เหมือนกัน แต่กตองสะกิดเจ้าของเครื่ องแรง ๆ ให้มนตืน ข้อหนึ่ ง ผมหนวกหู ข้อสอง ช่ วยปล่อยกูซกที !!
ั ่

ไอ้ปณณ์สะดุงนิ ดหน่ อยด้วยแรงสะ กิด แต่ทนทีทลืมตามาเจอสภาพของเราสองคนก็ยงสะดุง


ั ี่
ิ่

หนัก "เฮ้ ย!!!!?"
"ไม่ตองเลย มึงแหละทํากู " แม่งตกใจอย่างกับผมไปปลํ้ามันงั้นล่ะ .. ผมพูดพลางเหล่ตามองเจ้าของ

ปลายคางทีเ่ ฉี ยดจมูกผมไปหน่ อยเดียว
"ผะ... ผมทําอะไรโน่ ?" เสื อกจะคิดลึกอีกนะ ไอ้เวร หน้ามันตกใจมากครับ .. นี่ มนทําไม่ทามันไม่รู้ตว



เองรึ ไง -_-" ผมล่ะเหนื่ อยใจ - _-"
"เปล่า ๆ มึงไข้ข้ นตัวร้อนชิ บหาย แล้วก็เพ้อว่าหนาวตลอด พอกูเดินมาจับตัวมึง มึงก็เห็ นกูเป็ นฮี ท

เตอร์ มัดกูไว้อย่างทีเ่ ห็ นนี่ แหละ " ผมอธิบายเป็ นฉาก ๆ จนมันร้องอ๋ อ พยักหน้าเข้าใจทันที ตอนนี้ สีหน้ามันดี
ขึ้นมากแล้ว ไม่ซีดเท่าเมือบ่าย ผมก็ดีใจด้วย แต่ ............

"รู ้แล้วก็ปล่อยกูซกทีสิวะ "

"เออ โทษที ๆๆ " สิ้นคําผม มันรี บผละแขนตัวเองออกทันที เยียม !.. ผมถอยมาลุกขึ้นนังบนเตียงพลาง


เอนคอซ้ายขวาแก้เคล็ดทีนอนผิดท่าเมือกี้เป็ นการใหญ่ นอนบนคนนี่ มนเมือยชิ บหาย


ั ่
'Why don't you like me? Why don't you like me? Why don't you walk out the door'

53

ถึงตอนนี้ .. Mr.Mika ร้องเพลงจนจบท่อนฮุคเรี ยบร้อยแล้วครับ ผมล่ะกลัวว่าเขาจะเหนื่ อยกับพ วกไม่
ค่อยสนใจมือถืออย่างพวกผม เลยหันไปมองโนเกียเครื่ องสี ดาบนโต๊ะแล้วมองหน้ามันต่อ "รับปะ ?"


"ดูให้หน่ อยดิวาใคร" แน้ .... ใช้งานกูงานเรอะ!? ผมเหล่ตามองมัน แต่กเ็ ดินไปดูให้แต่โดยดี วันนี้ ยก

ให้มนวันนึ งแล้วกันครับ




หน้าจอโทรศัพท์โนเกี ย N81 ปรากฏรู ปคูรักโชว์อยูหราบนโต๊ะกระจก "เอม..." ก็แค่อานออกเสี ยง
ตามชื่ อทีข้นโชว์หน้าจอเท่านั้นเอง
่ึ
"อ้อ... เอามา ๆๆ" เสี ยงไอ้ปณณ์เรี ยกพลางกวักมือยิก จนน่ าหมันไส้ ... ใช่ ซี่... แฟนทั้งคนนี่ ... ผมรี บ


เดินไปส่งมือถือให้มนรับสายโดยไวก่อนปลา ยสายจะโกรธ

่ ้
"ฮัลโหล หวัดดีครับ ... ผม.. อยูบานล่ะ ...... หื อ ? มีอะไรหรื อเปล่า ?........ อ๋ อ.. ขอโทษนะเอม พรุ่ งนี้ ได้

ไม๊ วันนี้ ผมไม่คอยสบาย อยากนอนพักจังเลย ขอโทษนะครับ "
"ทาไมล่ ะ!! ปุณณ์สัญญากับเอมไว้ แล้ วนะว่ าจะไปด้ วยกันวันนี้ !!!!" O[]o!? หลังจากทีแอบสงสัยว่า

เอมโทรมาทําไม ในทีสุดผมก็ได้คาตอบ เมือเสี ยงเอมแหวดังจากลําโพงโทรศัพท์จนต้องสะดุงโหยง




แน่ นอนว่าขนาดคนนังอยูห่าง ๆ ไม่ได้เอาหู แนบโทรศัพท์อย่างผมยังได้ยนเสี ยงดังจนสะดุง นับประสาอะไร


่ ่
กับปุณณ์ทถึงกับต้องยกมือถือห่ างจากหู เดี๋ยวนึ ง.. มันหันมายิมแหะ ๆ ให้ผมทีทาหน้าตกใจมองมันอยู่
ี่
่ ํ


"แต่วา ......... อืม..... ครับ ......... งั้นเดี๋ยวปุณณ์ไปรับทีหน้าโรงเรี ยนตอนเย็น .... แล้วเจอกันครับ .."

"อย่าบอกนะว่ามึงจะออกไปเดท ........" ป่ วยไม่เจียมนะสาดด
"ไม่ใช่ เดทหรอก เอมจะไปซื้อรองเท้าน่ ะ " มันตอบเนื อย ๆ พลางวางมือถือไว้ขางหมอน ผมคว้าเอา


ไปเก็บทีเ่ ดิมให้ ด้วยเพราะเคยได้ยนว่าวางโทรศัพท์ไว้ขางหมอนมันไม่ดีตอร่ างกาย


็ ั
แล้วดันทุรังจะออกไปข้างนอกทังทียงไม่หายไข้ดีกไม่ดีกบร่ างกายเหมือนกัน
้ ่ั

54

"เหมือนกันแหละ.. สภาพแบบนี้ จะไปเหรอวะ " ผมถามกลับด้วยความรู ้สึกทีไม่พอใจมาก ๆ แต่ไอ้

ปุณณ์แค่ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากแล้วหลับตาลงช้า ๆ
็ ึ
"ตอนนี้ กดีข้ นเยอะแล้วล่ะ ... อีกอย่าง ผมก็สญญากับเอมไว้แล้วจริ ง ๆ "


เราอาจจะสนิ ทกันแล้วก็จริ ง ... แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะยุงเรื่ องส่วนตัวของมันได้
ผมไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากปล่อยให้ปณณ์นอนพักต่อไป ... ในขณะทีหัวผมยังคงครุ่ นคิด


10th CHAOS
่ ่
ผมรู ้สึกเหมือนตัวเองฉายหนังซํ้า ... เพราะกลับมาทีนี่อีกแล้ว แม้วาเมือวานจะเพิ่งมาไปก็เ ถอะ..

รอบตัวผมตอนนี้ คราครํ่าไปด้วยนักเรี ยนนักศึกษาและคนทํางานหลากหลายรู ปแบบ กําลังเดินกัน

ยั้วเยี้ยอยูในสยามสแควร์ แหล่งทีมวยรุ่ นขวักไขว่เป็ นอันดับหนึ่ งของกรุ งเทพฯ ... อันทีจริ งแล้วสิ่งทีผมชอบ
่ีั




น้อยทีสุดรองจากงูกการมาสยามหลังเลิกเรี ยนนี่ แหละ เพราะแม่งวุนวายสิ้นดี

ถ้าไม่ตดว่ามีเหตุการณ์ทน้ าหนักมากพอจะให้ผม .. ผูซ่ ึงโบกมือลากับไอ้ปณณ์ไปแล้วเมือครึ่ งชัวโมง

ี่ ํ




ก่อน จะต้องแอบดอดตามมาจนถึงนี่ .. ผมก็ไม่มาหรอก

ผมคิดบ่นกับตัวเองพลางชะโงกดูร่างสูงโปร่ งของปุณณ์ทนาอยูไม่ไก ลไปด้วย ก่อนจะลอบตามมัน
ี่ ํ ่
่ ้
ต่อไม่ให้ใครผิดสังเกต และเพราะเดินอยูขางหลังแบบนี้ เอง เลยได้แอบเห็ นสาว ๆ ทีเ่ ดินผ่านมัน เหลียวหลัง

มองเพื่อนผมกันเกรี ยว ... ก็ขาดีเหมือนกันว่ะ นี่ ถาเดินมาพร้อมกันคงไม่ได้รู้วาเพื่อนผมมันมีดี



ผมสะกดรอยตามไอ้ปณณ์ไปเรื่ อย ๆ จนถึงทีนัดหมายระหว่างมันกับ ... เอม


แต่ดเู หมือนว่าเอมจะยังไม่มาแหะ เห็ นปุณณ์เปิ ดประตูเข้าไปในสตาร์บกส์ตกใหม่ตรงข้าง ๆ พาคิโน่
ั ึ

55


แล้วก็นงบนเก้าอี้ริมกระจกให้เห็ นได้ชัดโคตรสะใจ (จริ ง ๆ มันเป็ นกระจกทั้งร้านอยูแล้วครับ ) ดังนั้นผมจึง
ั่
แสร้งเดินไปเดินมาแถว ๆ ซอยร้าน jousse เพื่อจะเห็ นปุณณ์ได้ถนัด แต่มนมองไม่เห็ นผมหรอกครับ เพราะ

กําลังหันหลังให้ผมอยู่

ยิงเห็ นปุณณ์นงอ่านหนังสือรอเอมอยูในร้านอย่างใจเย็นแล้วผมก็ยงโมโหเดือด .. นี่ ผหญิงคนนั้น
ั่
ิ่
ู้

บังคับเพื่อนผม (ทีป่วยอยู่ ) ให้ออกมาหา แ ล้วยังจะมาช้าอีกเหรอวะเนี่ ย ... เดี๊ยะบัดกัดหู ขาด .. น่ าหงุดหงิ ดจริ ง





ผมเดินวนไปวนมาแถวนั้นเสี ยหลายรอบ จนพนักงานในร้านค้าเริ่ มสงสัย อยูตรงนั้นนานถึงขนาด

เดินเลยไปซื้อนํ้าดื่มทีบทส์ กลับมาก็ยงเห็ นปุณณ์แช่ อยูทเี่ ดิม ??? นี่ มงนัดกับแฟนหรื อแค่ เปลี่ยนทีอาน
่ ู้


่่
หนังสือเนี่ ยยย
จนมากกว่าครึ่ งชัวโมงผ่านไปนันแหละครับ ผมถึงได้เห็ นเอมในชุ ดนักเรี ยนเดินสวยมาแต่ไกล โชคดี


จริ ง ๆ ทีเ่ อมขาวผ่องซะโอโม่ ผมเลยได้อานิ สงส์หนี ทนเวลาไปด้วย ว่าแล้วผมก็แปลงร่ างเป็ นลูกค้าเข้าไปใน

ร้าน jousse เป็ นการด่วน (แม่คาคงตกใจว่าเดินไปเดินมาหน้าร้านตั้งนานเพิ่งจะเข้า ) เพราะชุ ดนักเรี ยนกางเกง

่ ่
นํ้าเงิ นของผมนี่ มนเด่นน้อยอยูซะทีไหน ... สาวคอนแวนต์ตาไวกับสีกางเกงของพวกผมนักแหละ

่ ี่ ั่

ผมทําเป็ นเลือกดูเสื้อผ้าไป (ของผูหญิงทั้งนั้น ) เหลือบมองทั้งคูทนงคุยกันอยูในร้ านไป... ดูเผิน ๆ ก็


ท่าทางร่ าเริ งเป็ นธรรมชาติดีหรอก แต่ผมจําได้วาตอนทีปณณ์ออกมาจากบ้าน มันเริ่ มมีอาการไข้กลับนิ ด
่ ุ
หน่ อย
นันล่ะทีเ่ ป็ นห่ วง


ผมรอทังสองคนดื่มกาแฟ กินขนมเค้กกันอย่างใจเย็น กว่าพวกเขาจะออกมากัน อืม ...นานเป็ นบ้า..

แต่เดินตามนี่ ง่ายกว่าซุ่มดูเยอะเลยครับ .. อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ตองหน้าด้านให้พนักงานร้านขายเสื้อผ้าผูหญิงมอง


่ ี่ ุ่
ผมแปลก ๆ นันแหละ ผมเดินตามทั้งคูทมงหน้าไปทางบายพาส ก็พอจะเข้าใจว่า เอมเขาอยากได้รองเท้านี่ นะ


56

แต่พอโผล่หัวเข้ามาในบายพาสก็ตองตกใจกับปริ มาณคนทีเ่ ยอะชิ บหาย! เยอะจนน่ ากลัวว่าไอ้ปณณ์


จะเดินไม่ไหวครับ ! เพราะสาว ๆ มาจับจ่ายซื้อของก่อนเวลากลับบ้านกันเยอะมากในขณะทีทางเดินมันก็

แคบ ผมมองไอ้ปณณ์อย่างเหนื่ อยหน่ ายใจ .. ไอ้พ่อพระนันก็ไม่สบายแล้วยังเสื อกกระแดะถือกระเป๋ านักเรี ยน


กับถุงแฮรอดให้เอมอีก .. มันน่ าบ้องกะโหลกนัก ทําตัวพระเอกไม่เข้าเรื่ องนะมึง

ผมเห็ นเอมเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ เป็ นว่าเล่น แต่ไม่มททาจะได้รองเท้าหรื ออะไรซักอย่าง ทําไม
ี ี ่

วะ มันหาซื้อยากขนาดนั้นเชี ยว ? เอมตามหารองเท้าพระนเรศวรอยูรึไง แล้วก่อนมาทําไมไม่คดก่อนว่าอยาก


ได้ของแบบไหน ร้านอะไร มาดึงเพื่อนผมเดินตามอยูได้

ผมยอมรับว่าหงุดหงิดมาก ขณะกัดหลอดนํ้าเดินตามทั้งคูมาได้พกใหญ่ จนตอนนี้ ชักจะเมือย



เหมือนกัน ... บวกกับท้องฟ้ าเริ่ มเปลี่ยนเป็ นสีมวงเข้มแล้วด้วย

ในทีสุดเราสามคนก็ยายสถานทีจากบายพาสมาเป็ นโบนันซ่าเรี ยบร้อย ซึ่งแน่ นอนว่าคนเยอะกว่าเก่า ..




-_-".. ไม่รู้จะแห่ กนมาทําไม ร้านไหนแจกของฟรี จะได้เอากลับไปฝากม๊า - _-"... แต่ผมว่าอย่างเอมน่ ะ ไม่ซ้ือ
ของจากบนนี้ หรอก
แล้วทุกอย่างก็เป็ นไปตามคาด ... ไอ้สองคนนั้นสับขาหลอกผมเดินวนไปวนมาในโบนันซ่า (เกือบ
หลงกันก็ต้งหลายรอบ) วนแม่งตั้งแต่ช้ น 1 ยันชั้น 3 ทะลุออก 29 พลาซ่าอีกต่างหาก แต่เสือกเดินกลับออกมา


แบบไม่มอะไรติดมือเลยย นอกจากกระเป๋ านักเรี ยนและถุงแฮรอดในมือปุณณ์ (แม่งทําไปได้ไง )


หน้าปุณณ์มนจะตายห่ าอยูแล้วไม่เห็ นรึ ไงวะเอม !



ยิงตามสองคนนั้นไปเรื่ อย ๆ ผมก็ยงรู ้สึกว่าตัวเองหงุดหงิ ดมากยิงขึ้น เรากลับมาลัดเลาะอยูในซอย
ิ่


สยามสแควร์เป็ นนานสองนานจนในทีสุดก็มาหยุดหน้าร้านเสื้อผ้าผูหญิงร้านหนึ่ งทีเ่ อมพาปุณณ์ให้แวะเข้า



57

ไป
ผมเงยหน้ามองป้ ายร้านแบรนด์ indy ร้านหนึ่ งทียริกชอบอุดหนุ นประจํา แล้วต้องส่ายหัวหน่ าย ...
ู่ ็
ร้านเล็กขนาดนั้นผมไม่เข้าไปหรอก ผมคิดก่อนจะตัดสิ นใจไปอ่านหนังสื อรอหน้าดอกหญ้าแทน ...

นานพักใหญ่มาก ๆ จนผมจะอ่านขายหัวเราะจบ 3 เล่มอยูแล้วกว่าทังคูจะออกมา (แน่ นอนว่าผมหลบ
้ ่
เข้าไปในร้านหนังสือเรี ยบร้ อย) จนแอบคิดว่าเอมจะเหมาร้านนั้นทั้งร้านเลยหรื อเปล่า ภาพทีผมเห็ นหลังจาก

ทังคูเ่ ดินออกมาคือถุงใหญ่ในมือปุณณ์ ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็ นรองเท้าหรื อเสื้อผ้า แค่หวังว่าเธอจะ

ปล่อยให้เพื่อนผมกลับบ้านไปนอนพักเสี ยที

ว่าแต่....... แล้วนันจะเดิ นไปพาราก้อนต่อทําไม ! - _-"


ผมลากสังขารตามไอ้ครักสองคนนั้นต่อไปยังพาราก้อนอย่างไม่ลดละ แม่ง ... ขนาดผมยังเหนื่ อย
ู่

เลยอะ แล้วไอ้ปณณ์มนไม่เหนื่ อยมังรึ ไงวะ ป่ วยก็ป่วยยังถูกใช้ให้มาเดินมาราธอนอยูได้ ผมล่ะอยากจะโผล่
ุ ั

ไปกระชากลากให้มนกลับบ้านเสี ยจริ ง ๆ แต่ขนทําแบบนั้นปุณณ์คงไม่ปลื้มแน่


่ ี่

จริ งอยูททางเดินในพาราก้อนคนไม่ขวักไขว่เท่าฝั่งสยามสแควร์ แต่กกว้างงงงงงงงเสี ยจนแค่คดก็

เหนื่ อย... นี่ อย่าบอกนะว่าจะพาเพื่อนผมเดินขาขวิดรอบห้างนี่ น่ะ ตายแน่ ๆ (ไม่มนก็ผม )



ผมสะกดรอยตามทั้ งคูไปเรื่ อย ๆ จนพวกเขาหายเข้าไปใน shop หรู แบรนด์หนึ่ ง (อี้ ผมก็เป็ นลูกค้า
ประจําแบรนด์น้ ี ครับ )... โอเคจบ... ไอ้เรื่ องจะให้ผมตามเข้าไปนี่ ไม่มวนเห็ น ๆ !!!
ีั
เพราะเหตุน้ น ผมจึงได้แต่วนไปวนมาเป็ นหนู ตดจันอยูแถวนั้นด้วยความเป็ นห่ วงไอ้ปณณ์จนแทบบ้า

ิ ่ ่

.. นี่ ผมเป็ นห่ วงมันมาก ๆ จริ ง ๆ นะ เพราะตอนก่อนหน้าจะเข้าไปในร้าน หน้ามันซีดเกือบจะเท่าตอนบ่าย
แล้วเห็น ๆ

58

'ใครจะไปดีได้ทกชั่ วโมง ก็เรามันคนไม่ ใช่ ละครทีวี ~'

ชิ บหายแล้ว!! โทรศัพท์มอถือผมทั้งร้องทั้งสันอยูในกระเป๋ ากางเกงจนต้องรี บลนล านรับสายทั้งทียง

่ั
่ ่
ไม่ทนมองชื่ อ

"ฮัลโหล"

"โน่ ทาอะไรอยูคะ "

ยูรินี่หว่า!!!?


ผมอึกอักอยูครู่ หนึ่ ง ก่อนจะระลึกชาติได้วาผมจะอึกอักทําไม ไม่ได้ทาอะไรผิดซักหน่ อย .. เออ..

"ธุระนิ ดหน่ อยน่ ะ.. ยูริมอะไรรึ เปล่า ?"


"เปล่าหรอกค่ะ ได้ขาวว่าโน่ ไม่ไปเรี ยน เลยโทรมาหาเฉย ๆ เป็ นห่ วงว่าไม่สบายรึ เปล่า " คําพูด
เหล่านั้นเรี ยกให้ผมยิมออก

"ใครวิงไปรายงานล่ะ "


"ยูมสายสื บหรอกน่ า ... อิอิ ถ้าไม่ได้ไม่สบายก็ดีแล้วล่ะค่ะ แล้วโน่ อยูไหนเนี่ ย เสี ยงดั งเชี ยว" แต่ขน




บอกว่าอยูพาราก้อนรับรองว่ายูริได้แจ้นมาหาผมแน่ เพราะเธอมักใช้ชีวตหลังเลิกเรี ยนอยูแถว ๆ นี้ เสมอ ...

คิดได้ดงนั้นสมองอันน้อยนิ ดของผมก็เริ่ มประมวลผลทันที



"ผมทําธุระอยูน่ะ แค่น้ ี กอนแล้วกันครับ หวัดดีครับ " เอาเลยครับ ! ใครจะว่าใจร้ ายยังไงผมไม่สน
ตอนนี้ ขอรอดตัวก่อก็พอแล้วครับ ^^"

หลังจากกดวางสายไม่นานเลยทั้งปุณณ์และเอมก็โผล่ออกมาจาก shop พร้อมด้วยถุงสี แดงจัด สกรี น
่ื
อักษรโลโก้ร้านใบหนึ่ ง ... ผมเห็นทั้งคูยนตกลงอะไรกันต่อนิ ดหน่ อย ก่อนจะตัดสิ นใจเดินต่อไปยังบริ เวณ

59

หน้าห้าง
กลับแล้วใช่ ไม๊ !!! ต้องอย่างนี้ สิโว๊ยยยย .. ผมเผลอยกกําปั้นขึ้นอย่างลืมตัวจนเกือบวิงตามสองคนนั้น

ไม่ทนแน่ ะ !


ทีหน้าห้าง ปุณณ์ยนถือของทั้งหมด (กระเป๋ านักเรี ยน ถุงแฮรอด และช้อปปิ้ งแบ็กอีก 2 ถุง) รอแท็กซี่


่ ั
อยูกบเอมซึ่งมีแก้วนํ้าปั่นที่ แวะซื้อจากแถว ๆ food hall ในพาราก้อน ไว้ในมือ แต่แถวรอแท็กซี่หน้าพารา

ก้อนก็ยาวเหยียดพอ ๆ กับแถวจองตัวพี่เบิร์ด จนผมเริ่ มสังเกตได้วาปุณณ์ดโอนเอนกว่าปกติ


ผมหรี่ ตามองร่ างสูงของเพื่อนทีดโงนเงนราวกับกําลังจะตั้งหลักไม่อยู่ ขนาดมองจากไกล ๆ อย่าง นี้
ู่
ยังเห็ นชัดว่าน่ ามันซีดเหมือนกระดาษจนผมกลัว ....... แล้วสิ่งทีผมกลัวก็เป็ นจริ ง

ภาพปุณณ์ทมอไม้ออนปล่อยของทุกอย่างในมือลงพื้นพร้อม ๆ กับทีร่างกายทรุ ดตามลงไปด้วยนั้น
ี่ ื ่

ผมไม่มทางปล่อยให้ฉายได้นานจนถึงช็ อตสุดท้ายแน่ นอน ทังตัวของผมกระโจนไปรับ มันไว้ทนทีกอนที่

ั ่

แรงดึงดูดของโลกจะดึงมันลงไปให้หัวฟาดพื้น
ปุณณ์ตวร้อนเหมือนกับผมกําลังจับไฟ "ปุณณ์ !! มึงไหวป่ าว!!" ผมถามทั้งทีไม่ตองการคําตอบ

่ ้

นอกจากส่งสายตาให้พี่ยามทีตะลึงอยูช่วยลัดคิวโบกแท็กซี่ให้พวกผมด่วน

"โน่ !?" เสี ยงเอมเรี ยกชื่ อผมด้วยความฉงน แต่ผมไม่สนใจอะไรแล้ว .. ผมลากไอ้ปณณ์ทตวร้อนจัด
ุ ี่ ั
ออกมาจากแถวรอขึ้นแท็กซี่ เพื่อพามันไปนังพักตรงหน้านํ้าตกก่อน จัดแจงคลายเข็มขัดให้ และเอาของเอม

ทังหมดทีตกอยูบนพื้นมาถือไว้เสี ยเอง
่ ่


เอมเดินตามมายืนข้าง ๆ ผม แต่ผมไม่อยากแม้แ ต่จะมองหน้าผูหญิงคนนี้ เลย .. ผมรู ้วาผมไม่ควรพาล ..

จริ ง ๆ แล้วผมควรเกลียดตัวเองมากกว่าทีปล่อยให้ปณณ์มนออกมาจนเป็ นอย่างนี้

ุ ั

"ปุณณ์มนไม่สบายน่ ะวันนี้ " ผมบอกเอมเรี ยบ ๆ แต่ไม่ได้มองหน้าเธอสักนิ ด จึงไม่รู้วาเธอกําลังมีสี


60

หน้าแบบไหน.. ผมยังห้ามควา มไม่พอใจของตัวเองไม่ได้

"โน่ !!!!!" ชิ บหายแล้ว!!! ผมสะดุงสุดตัวเมือได้ยนเสี ยงแหลม ๆ ร้องเรี ยกชื่ อผมมาจากทีไกล ๆ โดย

่ ิ

่ ่

ไม่ตองมองก็รู้ดีวานันเสี ยงใคร .... แห่ กนมาทําอะไรตอนนี้ อีกวะเนี่ ยยย !!!



"โน่ อยูแถวนี้ ทาไมไม่บอกยูละคะ อ้าว .. เอม? ปุณณ์ ?" ยูริทร้องเรี ยกชื่ อผมเมือครู่ วงมาปรู๊ ดดเดียวถึง

ี่
่ ิ่

่ ้
ตัวผม แต่กนับว่ายังฉลาดทีเ่ มือเห็ นปุณณ์นงไม่ได้สติอยูขาง ๆ แล้วยังเงี ยบเสี ยงลงไป

ั่

"ผมบอกแล้วว่าทําธุระน่ ะ ... อืม .. ยูริกบเอมกลับเองได้ใช่ รึเปล่า ผมเอาปุณณ์มนกลับก่อนนะ " ไม่

ต้องรอฟั งคําตอบ ผมผลักข้าวของทั้งหมดคืนให้เอมทันที ก่อนจะพยุงร่ างอันไม่ได้สติของปุณณ์เพื่อไปขึ้น
แท็กซี่ทพี่ยามอํานวยความสะดวกให้พวกเราเอาไว้แล้ว ถึงแม้มนจะค่อนข้างลําบากก็ตาม
ี่


พามันกลับบ้านตัวเองทั้งอย่างนี้ ตองแย่แน่ ๆ .... เอาไปบ้านผมก่อนแล้ว กัน

11th CHAOS
ตลอดทางบนรถแท็กซี่ ... ไอ้หมอนี่ ครึ่ งหลับครึ่ งตืน

ผมลอบมองใบหน้าซีด ๆ ทีหมดหล่อแล้วของมันเป็ นระยะเมือรู ้สึกว่าเสี ยงเงี ยบไป พร้อมกับพยายามจับ


่ ้
แขนมันเอาไว้ เพื่อวัดอุณหภูมร่างกายว่าสูงแค่ไหน รวมถึงต้องการจะบอกมันว่า .. ยังมีผมอยูขา ง ๆ ผมไม่ได้

หายไป
แต่ตวมันก็ร้อนซะจนผมอดประท้วงคนป่ วยไม่ได้ "มึงไปหาหมอดีกว่าป่ าววะ " แน่ นอนว่า ถึงผมจะ

พยายามถามกึ่งบังคับ ขอร้อง อ้อนวอน ขูเ่ ข็ญ สักแค่ไหน คําตอบของไอ้ปณณ์กยงคงเหมือนเมือสิ บห้านาที
ุ ็ั

ทีแล้วไม่มผด "ไม่เป็ นไรอะ พักหน่ อยเดี๋ยวก็หาย " มึงเห็ นกูเป็ นนางพยาบาลเหรอ T______T

ีิ

61


ผมนังสันขาเป็ นจ้าวเข้าอยูบนแท็กซี่อย่างร้อนใจ พลางบอกทางคุณลุงคนขับไปด้วย ใช้เวลาเพียงไม่นาน
่ ่

นักรถแท็กซี่คนสีฟ้าก็มาหยุดอยูหน้ารั้วบ้านผม

"ไม่ไฮโซเท่า นอนได้ใช่ ปะ " ผมว่าประชดมัน แต่ได้ยนกลับมาเพียงเสี ยงหัวเราะ แผ่ว ๆ มันไม่มแรงด่าผม


ตอนนี้ หรอก ผมรู้ ฮ่า ๆ

หลังจากแบกมันเข้ามาถึงในบ้านได้อย่างทุลกทุเล ผมก็เจ๊อะหน้าป๊ ากับม๊า ทียงคงดูทวอยูในห้องนังเล่นกัน

่ั
ีี ่

ครบทีมเสียก่อน .... ทีน้ ี ผมจะบอกว่าอะไรดีวะครับเนี่ ยย ลูกชายพาผูชายเข้าบ้าน ป๊ าม๊าคงไม่คดลึกเท่า กับที่


น้องสาวและแม่บานตระกูลภูมพฒน์คดหรอกมัง เหอะ ๆๆ

ิ ั ิ


"หวัดดีฮะอาป๊ า ม๊า " ผมทําตัวเป็ นเด็กดี แม้วาตอนนี้ อยากจะวิงพรวดเดียวให้ถึงห้องใจจะขาด (กลัวไอ้


็ ้
ปุณณ์ตาย) แต่กตองชิ งทักบุพการี เอาไว้กอน เพื่อความปลอดภัยทางทรัพย์สิน (ของค่าขนม)
"กินข้าวมารึ ยังโน่ ... อ้าว? แล้วนันเพื่อนเป็ นอะไร" เป็ นม๊านันเองทีสงเกตเห็ นก่อน แต่เล่นทักซะเสี ยงดัง
่ ั


จนป๊ าต้องหันมามองด้วยอีกคน "อ้าว... ลื้อไปแบกใครกลับมา "
"สะ... สวัสดีฮะ.." เสี ยงไอ้ปณณ์กระท่อนกระแท่นทักทีบานผมอย่างน่ าเวทนา ป่ วยแล้วยังเสื อกจะทํา

่ ้
มารยาทงามอี กนะมึง ... ผมคิดพลางเหล่มองไอ้ตวดีทพยายามยกมือไหว้ท้งทีไม่มแรงอย่างละเหี่ ยใจ
ั ี่
ั ่ ี
"เพื่อนฮะ มันไม่สบาย กลับบ้านไม่ไหว โน่ เอามันนอนนี่ นะ "
"รี บพาเพื่อนไปพักเร็ ว แล้วเดี๋ยวม๊าหายาขึ้นไปให้ " อิอิ ... น่ ารักไหมล่ะครับม๊าผม จริ ง ๆ แล้วบ้านผมใจดี
กันทังบ้านครับ ไม่ง้ นไอ้โอม ไอ้เก่ง และอีกสารพัดไอ้ จะแห่ มานังเล่นเกมบ้านผมกันบ่อย ๆ ทําไม




แน่ นอนว่าไม่มการรอช้า หลังจากได้สญญาณไฟเขียวแล้ว ผมรี บแบกไอ้ปณณ์ข้ นชั้นสอง มุงหน้าไปยัง


ุ ึ
ห้องนอนทันที

62

**

"นอนนี่ แหละ โทษทีทเี่ ตียงไม่ใหญ่เท่า " เมือถึงห้องนอน ผมพาไอ้ปณณ์ทกะปลกกะเปลี้ยไปวางไว้บน

ุ ี่

เตียงอย่างไม่รอช้า ดูทาทางมันสบายตัวขึ้นมากเมือหลังได้สมผัสกับฟูก


่ ั
แว่วเสียงมันงึ มงําอะไรขอบใจผมเบา ๆ แต่ไม่ได้สนใจนักหรอกครับ เพราะมัวแต่ง่วนอยูกบการปรับองศา
เครื่ องปรับอากาศให้เหมาะสมกับสภาพร่ างกายไอ้ปณณ์อยู่ โดยไม่ลืมทีจะลอบมองมันเป็ นระยะ ๆ ว่าหนาว


เกินไปหรื อเปล่า
แน่ นอนว่าเพราะฤทธิ์ ไข้ ผมเห็ นมันตะกายผ้าห่ มผมอย่างกับเป็ นสมบัตล้ าค่า .. เฮ้อ .... ป่ วยไม่เจียมเองเนอะ
ิ ํ
มึงอะ

'ก๊ อก ๆ'
"เข้ามาสิฮะ"
"ม๊าเอายามาให้ เพื่อนโน่ เป็ นไข้ใช่ รึเปล่า " ผมยิมกว้างเ มือเห็ นม๊าเข้ามาพร้อมกับขวดนํ้า และกระปุกยา "ใช่


ฮะ ไว้มนตืนจะไล่ไปขอบคุณม๊าให้ "
ั ่
"ไม่เป็ นไรหรอก แล้วนี่ ใครล่ะ ม๊าไม่เคยเห็ น บอกทีบานเขารึ ยง " ปกติมาผมเห็ นแต่ไอ้เหี้ ยโอม กับไอ้สด
่ ้



เก่ง แล้วก็ตวเสื่อม ๆ ทั้งหลายเท่านั้นแหละครับ หน้าตาผูดี ๆ แบบนี้ ไม่ เคยมีมาหรอก .. สงสารม๊าจริ ง ๆ


"เพื่อนทีโรงเรี ยนอะม๊า ชื่ อไอ้ปณณ์ วันนี้ มนป่ วยผมเลยแบกมันกลับ เดี๋ยวว่าจะโทรไปบอกบ้านมันอยู่ "



ผมตอบพลางหันไปมองเจ้าตัวทีผล็อยหลับไม่รู้เรื่ องไปแล้ว แล้วก็ตองถอนหายใจปลงอีกซักหนึ่ งเฮื อกใหญ่



63

"เปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดตั ว ให้เพื่อนด้วยสิโน่ แบบนั้นนอนไม่สบายหรอก " ม๊าผมสังเสี ยไว้แค่น้ นก่อนจะเดิน


ออกจากห้องไป .... เออว่ะะ นันเป็ นเรื่ องทีผมลืมเสี ยสนิ ท ! ปล่อยให้มนนอนทังกางเกงยีนส์แบบนี้ ไม่ดีแน่




ผมคิดพลางหันไปมองมันทีหลับไม่รู้เรื่ องแล้วตัดสิ นใจเดินไปหยิบกะละมังใส่น้ า ผ้าขนหนู ผนเล็ก รวมถึง



เสื้อผ้าชุ ดใหม่มาเตรี ยมซับตัวให้

"ปุณณ์ .... ปุณณ์ .... ปุณณ์ !.. มึงตืนมากินยาก่อน ...." ใช้เวลาพักหนึ่ ง กว่าทีผมจะเขย่าตัวมัน จนมันรู ้สึกตัว


ขึ้นมากลืนยาลดไข้ได้ ... ผมส่งนํ้าให้มนกรอกตามแล้วปล่อยปุณณ์นอนต่ออย่างเดิม ... หน้าตามันดู ไม่ไหว

แล้วจริ ง ๆ ว่ะ ไอ้เรื่ องจะให้เช็ดตัวเองนี่ ลืมไปได้เลย
"เช็ ดตัวก่อนดีปะวะ ... มึงนอนไม่สบายหรอก มากูเช็ ดให้ " ผมบ่นไปปลํ้าถอดเสื้อให้มนไป กว่าจะถอด

เสร็จก็เล่นเอาเหนื่ อย (แม่งไม่คดจะลุกขึ้นมาถอดเองเลยใช่ ปะ )... จนในทีสุด ผมก็มเี พื่อนเป็ นชี เปลือยท่อ น



บนนอนแผ่หราอยูบนเตียง โชว์กล้ามเนื้ อแผงอกทีขยับขึ้นลงเล็กน้อย จนเดาได้ยากว่ามันหลับไปแล้ว หรื อ

หมดแรงจะกระดิกตัวกันแน่
แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรมากนอกจากบิดผ้าขนหนู ชุบนํ้าเช็ ดตัวไปเรื่ อย ไล่มาตั้งแต่ใบหน้าขาวซีดทีเ่ ริ่ มมี
เลือดฝาดขึ้นมาบ้างเล็กน้อยของมัน เล ยมาถึงลําคอระหงส์ทคล้ายกับกําลังพยายามเปล่งเสี ยงอะไรซักอย่าง
ี่
ด้วยความยากลําบาก
ผมมองหน้าปุณณ์พลางเลื่อนผ้าขนหนู มาเช็ ดแขนยาว ๆ ของมันไปพลาง ตอนนี้ ตวปุณณ์ไม่ร้อนเป็ นไฟ


็ั
่ ่
เหมือนเมือตอนอยูบนรถแท็กซี่แล้วครับ แต่กยงถือว่าอุนอยูมาก ผมสาละวนกับการเช็ ดแขนขอ งมันทั้งสอง

ข้าง ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็ นลูบเบา ๆ ทีแผงอก

หลังจากทีบดผ้าขนหนู ใหม่อีกนํ้าหนึ่ ง ผมจัดการเช็ ดหน้าอกให้มนต่ออย่างพิถีพิถนทีสุด เพราะเล่นไปเดิน
่ ิ

ั ่

ตะลอน ๆ อยูสยามจนเหงื่ อออก ผมอยากให้มนนอนสบายตัว จึงเช็ ดเรื่ อยมาจนถึงบริ เวณหน้าท้องทีดมนจะ

ู่ ั
เกร็ งเป็ นพิเศษ..

64

"อือ ........." ครางทําเหี้ ยไรวะ!!
"ครางหาป๊ ามึงเหรอ กูฟังแล้วหยิว " ผมด่ามันพลางกดนํ้าหนักมือลงบนพุงทีอดมไปด้วยกล้ามเนื้ อนัน ก่อน
ุ่

จะแว่วเสี ยงมันหัวเราะเบา ๆ
"ก็กเู สี ยว..." มีแรงเถียงผมงี้ คงไม่ป่วยแล้วม๊างงงงง

"ได้เสี ยวกว่านี้ แน่ ... เอ้า! ถอดกางเกง" ผมพูดต่อหน้าด้าน ๆ พร้อมวางผ้าขนหนู ลงกะละมัง แต่นน
ั่
กลายเป็ นต้นเหตุให้ไอ้คนป่ วยนอนเคลิมเมือครู่ ถึงกับเบิกตาโพล่ง
้ ่
"เฮ้ย!?"
"ตกใจเชี่ ยไร จะใส่กางเกงยีนส์นอนรึ ไง หายป่ วยแล้วก็ถอดเองสิ วะ หรื อจะให้กถอดให้ " ท้าวสะเอวด่ามัน

นี่ ดข่ มขูดีนะครับ ฮ่า ๆ ... ผมยืนมองหน้ามันทีเ่ ลิกลักไม่หาย ก่อนจะส่ายหัวหน่ ายแล้วจัดการปลํ้าปลด
ู ่
่ ่
กระดุมรู ดซิปกางเกงมันด้วยตัวผมเอง
"เฮ้ย!!!!!"
"อายห่ าไร.. สัญญาว่าถ้าพะโล้มงเล็กกูไม่บอกใครหรอก .... นอกจากชมรมดนตรี สภานักเรี ยน เพื่อน ๆ ม .5

แล้วก็แก้งค์คอน แวนต์แฟนมึง " ฟั งดูดีปะครับ ฮ่า ๆๆ แน่ นอนว่าไอ้ปณณ์ร้ ังขอบกางเกงยีนส์ตวเองเอาไว้


เหนี ยวแน่ นอย่างกับเป็ นสมบัตชิ้นสุดท้ายในชี วต


"มะ... ไม่ตองถอดกางเกงหรอก "


"ไรวะ!! ผูชายเหมือนกันแท้ ๆ เหนี ยมอยูได้ รําคาญโว๊ย ! ถอด ๆๆๆๆๆ" แต่คนป่ วยหรื อจะสูคนหนุ่ม


แข็งแรงดีอย่างผมได้ ผมไม่ตองเปลืองแรงมากมายเลยกับการดึงมือมันออกจากขอบกางเกงยีนส์ และจัดการ

รู ดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายทีน่าหวงแหนของมัน


65

คิดมากน่ า !!!! บ๊อกเซอร์มนผมก็ไม่ได้ถอดออกมาซักหน่ อย !!!!


"อย่าชักธงรบตอนกูกาลังเช็ ดขาให้มงแล้วกัน กูรับไม่ได้ " ผมกําชั บมันไว้แค่น้ นก่อนจะบิดผ้าขนหนู มาเช็ ด


ตัวต่อ ได้ยนเสียงมันหัวเราะเหมือนคนปลงโลกแล้วก็กระหยิมใจได้อย่างหนึ่ งว่าวันนี้ ผมมีเรื่ องชนะมันแล้ว



หลังจากจบเหตุการณ์ปลุกปลํ้าเช็ ดตัวไอ้ปณณ์สาเร็ จ ก็ถึงตาผมไปอาบนํ้าชําระร่ างกายบ้าง .. แน่ นอนว่าไม่
ุ ํ
ลืมเด็ดขาดทีจะปิ ดโทรศัพท์มอถือทั้งของมันและของผม ป้ องกันคนรบกวนเต็มรู ปแบบ


ท่ามกลางสายนํ้าทีไหลผ่านตัวผม ผมกําลังครุ่ นคิดถึงเรื่ องทีผานมาอย่างช้า ๆ ...

่่
อันทีจริ งผมกับปุณณ์รู้จกกันมานานก็ใช่ อยู่ ... เพราะโรงเรี ยนของเรามีต้งแต่ช้ นประถมจนถึงมัธยม จึงไม่


ั ั
แปลกอะไรที่ เราทังคูจะเคยเห็ นหน้าค่าตากันมานานตั้งแต่ยงเด็ก ๆ (ตอนเด็ก ๆ ไอ้ปณณ์กไม่ได้หล่อหรอก

ุ ็
้ ่
ครับ ฮ่า ๆ )

ปุณณ์ในความทรงจําของผมเป็ นคนทีดีคนหนึ่ ง ดีจนเกือบจะเรี ยกได้วาเพอร์เฟ็ ค ทั้งตัวสูง รู ปหล่อ ผลการ

เรี ยนดี บ้านมีตง (เหมือนเป็ นสโลแกนอะไรซักอย่าง ..) พฤติก รรมเด่น ความสามารถทางดนตรี กีฬา ภาษา

็ี
หมอนี่ กมครบ ทีสาคัญแฟนยังสวยจนใคร ๆ เขาก็ลือกัน
่ ํ
่ ั
แต่เรื่ องแปลกทีสุดก็คอ .... ทั้งทีมคนเพอร์เฟ็ คเสี ยจนน่ าหมันไส้ขนาดนี้ อยูท้งคนแล้ว .... กลับไม่เคยได้ยน


่ี


ว่ามีใครเกลียดไอ้ปณณ์ซกคน ... แม้แต่คนหมันไส้ยงไม่มี
ุ ั



ผมเคยคิดเรื่ องนี้ บอย ๆ ตั้งแต่สมัยยังไม่สนิ ทกับมันว่าเพราะอะไร ... ทั้ง ๆ ทีผชายเราต่างมีอีโก้ในตัวเองสูง
่ ู้

เห็ นใครได้ดีกว่ามักจะทนไม่ได้ เป็ นต้องถูกเหม็นขี้หน้า ท้าตีทาต่อยทุกรายไป เว้นแต่กบปุณณ์ ทีไม่วา

่ ่
เมือไหร่ กเ็ ป็ นบุคคลน่ าไว้วางใจของใคร ๆ แถมยั งมีเพื่อนล้อมหน้าล้อมหลังเสมอ

ผมเคยสงสัย จนกระทังช่ วงหลัง ๆ มานี้ ผมจึงได้คาตอบ ...



66

ปุณณ์เป็ นมากกว่าคนเพอร์เฟ็ ค ... สําหรับผม ผมมองผ่านความเพอร์เฟ็ คด้านความสามารถต่าง ๆ ของปุณณ์
มาแล้ว เพราะตลอดช่ วงเวลาสองสามวันทีผานมา มันพิสูจน์ให้ผมเห็ นได้เสมอว่ าความเพอร์เฟ็ คของมันคือ
่่
การเป็ น คนดี โดยทีไม่ตองอวดสรรพคุณอะไรในตัวเองเลย
่ ้
ปุณณ์มกจะปฏิบตกบคนอื่นอย่างใส่ใจ และอ่อนโยนเสมอ .. ผมเห็ นได้จากสิ่งทีมนตั้งใจทําให้เอม ให้ผม

ัิ ั
่ ั
รวมถึงเพื่อน ๆ จนอื่น อาจจะกวนตีนไปบ้าง แต่โดยรวมแล้วมันก็ยงน่ าคบมากกว่าน่ าถีบ


ยิงได้อยูใกล้ปณณ์ ผมก็ยงหายสงสัย ว่าทําไมใครต่อใครถึงพากันชอบมัน ... ทังทีโรงเรี ยนผมผูชายเท่ห์ ๆ ก็

ิ่


้ ่
มีอีกเยอะแยะดาษดื่นไป
ดวงตาทีเ่ ปี่ ยมด้วยความจริ งใจและกล้าหาญเสมอนั้นคือคําตอบ

ปุณณ์เป็ นมากกว่านั้นจริ ง ๆ ....


ผมเดินออกมาจากห้องนํ้าเพื่ อจะพบมันหลับปุ๋ ย นอนสบายตัวอยูบนเตียงด้วยชุ ดทีผมเปลี่ยนให้

็ู ุ
เมือทาบหลังมือลงกับหน้าผากก็พบว่าอุณหภูมอีกฝ่ ายนั้นเย็นลงนิ ดหน่ อย แต่กดไอ้ปณณ์จะยังคงหนาว



มากอยูดี ... เสี ยงครางด้วยความทรมานยังคงมีมาแผ่ว ๆ ไม่ได้หยุด

"ปิ ดไฟแล้วนะ ..." จริ ง ๆ ผมไม่ เคยนอนเร็ วขนาดนี้ หรอกครับ แต่ครั้นจะปล่อยคนป่ วยนอนเตียงคนเดียว
แล้วผมชิ่ งไปดอทเอก็คงเหี้ ยเกินไป ^^"
ผมพยายามเงี่ ยหู ฟังคําตอบ ได้ยนเสี ยงมันครางอะไรไม่ได้ศพท์กเ็ หมาเอาเองว่าคงอนุ ญาตให้ผมปิ ดไฟได้



67

นันแหละ ฮ่า ๆ... ว่าแล้วก็จดการดับไฟหมดทั้งห้อง จนเหลือเพี ยงแสงนวลของดวงจันทร์ทสาดเข้ามาทาง

ี่

ประตูระเบียงบานใหญ่ ทําให้ผมยังคงมองเห็ นหน้าไอ้ปณณ์อยู่



อดทีจะสงสัยไม่ได้วามันคิดอะไร หัวคิวถึงได้ขมวดเป็ นปมยุงเหยิงขนาดนั้น ผมคลี่ยมให้ภาพตรงหน้า

ิ้

ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบให้ดวยหวังว่าคงช่ วยอะไรมันได้บาง ไม่มากก็น้ อย


"อืม...." มันครางรับสัมผัสนั้น ก่อนจะขดตัวมากยิงขึ้น จนผมละเหี่ ยใจ .... นี่ กวากูเปิ ดแอร์ร้อนจนตับจะ
ู่


แตกอยูแล้วนะ ไอ้ห่านี่ ..
"หนาว...." กลายเป็ นคําฮิ ตติดปากของมันช่ วงนี้ ไปแล้วครับ ผมหัวเราะเบา ๆ ให้ถอยคําครํ่าครวญนั้นของ

มัน ก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้า ง

่ ั่ ็ ั
เห็ นเพื่อนตัวเองนอนสันหงึก ๆ อยูชวครู่ กตดสิ นใจอะไรได้บางอย่าง ....


ผมหยิบแขนมันทีกอดตัวเองอยูแน่ นขึ้นมา เปลี่ยนเป็ นให้พาดลงกับตัวผม ... แน่ นอนว่าคนป่ วยอย่างมันมี

ท่าทีตกใจ ดวงตาคมนั้นจ้องผมนิ่ งอย่างเต็มไปด้วยคําถาม
ผมคลี่ยมขํา ๆ ให้มน "หนาวไม่ใช่ รึไง... กูเป็ นฮี ทเตอร์ให้มงต่ออีกคืนก็ได้ " เพื่อนกันมันไม่แปลกหรอกใช่
ิ้



ไหมครับ ? (แต่ผมก็ไม่เคยทําแบบนี้ กบไอ้โอมนะ ... อย่างว่า คนบ้าไม่เคยเป็ นหวัด ไอ้โอมมันเคยป่ วยกับเขา
ซะทีไหน ผมล่ะอยากให้มนป่ วยบ้างจะแย่ เผือจะได้เงี ยบปากมัง )




ปุณณ์ดตกใจไ ม่น้อยกับคําพูดนั้น มือของมันสันนิ ด ๆ อย่างทีผมไม่ทราบสาเหตุ "ยะ.... อย่าเลย.... กู



เกรงใจ" ก็กล้าพูดนะว่าเกรงใจ.... คิดช้าไปหน่ อยมังพวก


ผมถอนหายใจให้กบความดื้อด้านของมัน ก่อนจะเป็ นฝ่ ายจัดการซุกหัวตัวเองลงในแผ่นอกทีมไอร้อนของ
่ี
ปุณณ์ แล้ววาดมือกอดรอบตั วมัน "เออ เกรงใจก็รีบหาย ... เมือกลางวันกอดกูแล้วไข้ลงไม่ใช่ เหรอ คืนนี้ อีก

ซักคืนแล้วกัน พรุ่ งนี้ วนเสาร์พอดี ได้พกต่อ " ผมพูดยาวพลางอิงหัวลงกับแผงอกของมันมากขึ้น แต่ดปณณ์


ู ุ

68

ยังลังเลทีจะใช้งานผมเป็ นฮีทเตอร์อยู่

"ดะ.... เดี๋ยวมึงติดไข้ ..."
"กูไม่แต๋ ว โดนนิ ดโดนหน่ อยก็ไข้ข้นอย่างมึงหรอกน่ า !"

"นิ ดหน่ อยเชี่ ยไร ราดแชมพูใส่กท้งตัว "
ู ั

"เงี ยบแล้วนอนได้แล้ว ............" มัวแต่เถียงกันอยูได้ มีแรงเยอะนักรึ ไง .. ผมชักจะง่วงแล้วเหมือนกัน จึงตัด
บทพลางกระตุกแขนเสียหนึ่ งที เป็ นการเตือนให้มนพักผ่อน


หลังจากปล่อยเวลาให้ผานไปสักครู่ .. ดูปณณ์จะผ่อนแรงเกร็ งลง ... ก่อนจะค่อย ๆ วาดแขนผ่านตัวผมอย่าง

ลังเล



ผมนอนนิ่ งอยูชิดกับร่ างทีอณหภูมสูงร่ างนั้น ก่อนจะรู ้สึกได้วามีใครสักคนตัดสิ นใจกอดผมเอาไว้แน่ น
ุ่

ด้วยความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ
่ื


นาทีน้ ี ผมไม่รู้แล้วว่า สิ่งทีเ่ รากําลังทําอยูคออะไร ........ ผมรู ้แค่วาผมอยากจะกอดปุณณ์เอาไว้ ไม่วาด้วย
เหตุผลไหนก็ตามแต่
่่
ท่ามกลางแสงแห่ งจันทร์ทนวลผ่อง .... เราทั้งคูตางได้ยนเสี ยงหัวใจเดินไปในจังหวะเดียวกัน
ี่


"ฝันดีนะ.."

"ราตรี สวัสดิ์วะ "
12th CHAOS

69

เช้าวันเสาร์ ผมเป็ นคนแรกทีลืมตาขึ้นมา .....

บอกว่ากอดได้มนก็กอดจริ ง ๆ วุย !! แถมมือแม่งยังเหนี ยวเป็ นตุกแกเลยสาด ... ผมเหลือบตามองแขนมัน



พลางสงสัยว่าตัวเองทนนอนนิ่ ง ๆ ให้มนกอดไปได้ยงไง ไม่น่าเชื่ อ (ปกติเป็ นต้องดินซะทีนอนกระจุยไป




แล้ว)
ผมแหงนหน้ามองไอ้ตวที่ มันกอดผมเอาไว้แน่ นอย่างกับผมเป็ นเมียมัน ... เฮ้ย! เปรี ยบเทียบงี้ ไม่ดี ๆๆ .. เทค

สอง!.. ผมแหงนหน้ามองไอ้ตวทีกอดผมเอาไว้แน่ นอย่างกับผมเป็ นลูกหนี้ มน
ั ่

อ้าว... แบบแรกดีกว่าเรอะ ? ช่ างเหอะ... เหมือนกันแหละ สรุ ปว่ามันกอดผมแน่ นมาก

คือผมพยายามแหงนหน้าแหงนมอง มันจากปลายคาง แต่ไม่คอยประสบความสําเร็ จเท่าไหร่ (เมือย) จะรู ้สึก

ก็แค่ลมหายใจจากสันจมูกโด่งทีสมํ่าเสมอกันเหมือนคนยังไม่ตนนอนของปุณณ์ .... อืม .. ชักร้อนตะหงิ ด ๆ

ื่

แหะ แอร์กปรับซะจนเหมือนไม่ได้เปิ ด ผมกระชับกอดไอ้ปณณ์มากขึ้นนิ ดหน่ อยเพื่อวัดอุณหภูมิ (อย่าคิด

ไกล)
่ ้
อืมม.... มันเย็นขึ้นกว่าเมือวานเยอะเลยครับ ถึงแม้จะยังตัวรุ ม ๆ อยูบาง แต่สงเกตจากเหงื่ อทีซึมบริ เวณ



่ ํ
หน้าอกก็รู้วาไข้กาลังลงเรื่ อย ๆ
ขอตัวไปทําหน้าทีเ่ ป็ นเจ้าบ้านทีดีกอนแล้วกัน ... ผมคิดพลางขืนร่ างกายจากแขนแกร่ งนันเล็กน้อย แต่เพียง
่ ่


แค่ขยับหน่ อยเดียว ปุณณ์กรู้สึกตัวทันที
"หื ม..... ?"
"ปล่อยก่อน เดี๋ยวกูมา " ผมบอกขณะพยายามมุดเอาตัวเองออกไปนอกวงแขน แต่เจ้าของมันไม่ยอมปล่อย
ให้ผมเป็ นอิสระว่ะ
"ไปไหนอะ.." ป่ วยแล้วยังจะเจ้าปัญหา - _-"... ผมเหล่ตามองมันอย่างขัดใจ "ปล่อยน่ า ...."

70

แน่ นอนว่าพอมันได้ยนเสี ยงผมดุขนาดนั้นก็รีบปล่อยทันที ฮ่า ๆ ... ปุณณ์ ภูมพฒน์ หรื อจะสู ้ โน่ ผูยงใหญ่

ิ ั
้ ิ่
ได้ ไม่มทาง ๆๆ

ผมกลิงออกจากอกของมันพลางหอบหายใจนิ ดหน่ อย ลองมาถูกคนรัดซะแน่ นไว้ท้งคืนแบบนั้น เป็ นใครก็


ต้องอึดอัดเหมือนกันนันแหละครับ ! หลังจากทีปรับอุณหภูมิ ให้ร่างกายตัวเองให้เข้าทีแล้ว ผมจึงมีแรงพอจะ



ลากขาออกไปนอกห้องนอนนันแหละ

่่
"พักไป เดี๋ยวมา !" กลับมาไม่เห็ นนอนอยูละก็น่าดู !!!

***
"อ้าวน้องโน่ วันนี้ ตนเร็ วจังค่ะ " พี่แอน ซึ่งมีศกดิ์เป็ นพี่เลี้ยงของผมเองครับ ... ทักผมเสี ยงสดใสแต่เช้าเลย ....
ื่

ว่าแต่มนเช้าจริ งหรื อเปล่าหว่า - _-"

ผมแหงนมองนาฬิ กาบนกําแพงบ้านบอกเวลาสิ บโมงกว่า ... แหม... ก็ตนเร็ วจริ ง ๆ แหละ ปกติผมตืนบ่าย
ื่

ฮ่า ๆๆ สงสัยจะร้อนจนต้องรี บตืน - _-"


"พี่แอนมีไรกินมังอะ " มาถึงต้องถามหาของกินอย่างแรก พี่แอนจะได้รู้วานี่ น้องโน่ ตวจริ ง แ ต่ถามไปไม่ได้


ดูเล๊ยยย ว่าพี่แอนถือตระกร้าผ้าถังใหญ่อยู่ แฮะ ๆๆ ... บ้านผมไม่ได้มคนงานยั้วเยี้ยเหมือนบ้านไอ้ปณณ์หรอก


ฮะ บ้านผมก็มแค่พี่แอนกับพี่อิมนี่ แหละทีคอยเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก จนสนิ ทกันเหมือนพี่น้องไปแล้ว .. ว่าแต่...


วันนี้ พี่อิมหายไปไหนหว่า .... ?
"เมือเช้าอิมมันซื้อหมูแดดเดียวมาจากตลาด ว่าจะทอดแล้วก็ตมซุปให้น้องโน่ น่ะค่ะ แต่ตอนนี้ มนหายไป



่ ั
ไหนก็ไม่รู้ สงสัยเม้าอยูกบป้ าแดงแผงส้มตํา " พี่แอนว่าพลางเก็บผ้าเช็ดตัวทีครอบครัวผม (ใครสักคน) พาด

ทิงไว้บนโซฟา (คงจะของผมเองแหละ แฮะ ๆ )


71

"แต่ขอพี่แอนเอาผ้า ลงเครื่ องก่อนแป๊ บนึ งนะคะ แล้วเดี๋ยวกลับเข้ามาทํากับข้าวให้น้องโน่ "
"ไม่เป็ นไรฮะ ๆ เดี๋ยวผมทําเองก็ได้ ไอ้นี่มนทํายังไงอะ ?" ผมรี บตัดบทด้วยเพราะทั้งเกรงใจ และคิดว่าไอ้ข้ ี

ป่ วยอย่างข้างบนนัน น่ าจะได้กินอะไรทีเ่ บากว่าหมูแดดเดียว

ซองโจ๊กคนอร์ถกคว้ามาพลิก ไปพลิกมาอย่างสนใจ

"โจ๊กนั้นน้องโน่ กเ็ ทลงหม้อ เทนํ้าตาม ตั้งไฟซักแป๊ บประมาณ 4 นาทีคนจนข้าวมันพองขึ้นมาก็ทานได้
แล้วค่ะ " เออ ฟั งดูเหมือนง่าย? ตกลงเอาไอ้นี่แล้วกัน
"ขอบคุณฮะพี่แอน พี่แอนไปทํางานเถอะ เดี๋ยวไอ้นี่โน่ จดการเอง " ผมพูดพร้อมกับยิมหวานให้พี่แอ นได้


เชื่ อใจ... เอาเป็ นว่าผมจะพยายามไม่เผาครัวแล้วกันนะ

เสี ยงนํ้าเดือดปุด ๆ ระหว่างทีขาวเริ่ มพองขึ้นมาอย่างพี่แอนบอก .. ผมใช้ทพพีคนมันไปมาพร้อมกับคิดว่า
่ ้

น่ าจะมีอะไรมากกว่านี้ อีกซักหน่ อย
ว่าแล้วก็เดินไปหยิบไข่ไก่หนึ่ งใบจากตูเ้ ย็นมาตอกด้วยความประหม่ า.... เกิดมาไม่เคยทําเลยนะโว๊ยเนี่ ย !!!!

และแล้วมันก็เปื้ อนมือผมครับ แต่กออกมากลมสวยดี ... นับว่าผมยังมีสกิลเยอะกว่าไอ้โอมมากนัก เพราะ
ไอ้ห่ารายนั้น โชว์ตอกไข่ทไร แตกกระจายไม่รู้อนไหนไข่แดงไข่ขาวทูกกที ... แหม ผมอาจจะแอบมี



พรสวรรค์ดานการทํากับข้าวก็ได้นะ เนี่ ยยย บางทีอาจจะลองลาออกไปเป็ นเชฟดู ... เสียงใครด่าผมวะว่าตอก

ไข่ได้แค่น้ ี อย่าทําเป็ นได้ใจ ... ฮึ่มม
แต่อย่างน้อย ๆ พอตอกไข่สวย ผมก็บงเกิดความมันใจมากขึ้นทีจะหยิบเอาหมูสบมาปั้นเป็ นก้อนเล็ก ๆ




หย่อนลงไปตามแบบทีเ่ คยเห็นพี่แอนทําตอนต้มแกงจืด โอ้ว .... น่ ากินแบบนี้ ผมกินเองดีกว่าปะวะ

72

ไม่ได้ ๆๆ ไอ้นนมันคนป่ วย ปล่อยมันกินโจ๊กไป ส่วนผมรอพี่อิมมาทอดหมูแดดเดียวกับต้มซุปให้ดีกว่า ฮ่า
ั่
ๆ.... เปรมกว่ากันเยอะ
ผมคนข้าวไปมาพร้อมกับรอดูจนคิด (เอาเอง)ว่าหมูสุกแล้ว จึงปิ ดเตาและเทลงชามทีเ่ ตรี ยมไว้ ... อะ ผักชี
โรยหน้าซักหน่ อย สวยงามจริ ง ๆ ใครทําเนี่ ย หมึกแดงยังอาย

ผมยิมหึ ๆ มองผลงานตัวเองก่อนจะเดินเอาไปอวดพี่แอนทีหน้าเครื่ องซักผ้า (แต่ดพี่แอนไม่คอยสนใจผม



เลยอ่ะ!! ทําไมล่ะ !! นี่ ผลงานชิ้ นเอกเชี ยวนะ!!) เสียดายทีพี่อิมไม่อยู่ ผมว่าจะเดินไปอวดทีแผงส้มตําแต่


อากาศมันก็ร้ อน ส่วนป๊ ากับม๊าดันไปโรงงานซะอีก ว๊า ..... หรื อผมควรจะถ่ายรู ปเก็บไว้เป็ นทีระทึก ....

คิดไปคิดมา .. เอาไปอวดไอ้ปณณ์ดีกว่า


***

'ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆ บู้มมมมมมมมมม ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฟี้ ยว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ '
ไอ้ห่า!!!!!!!!! สิ่งทีผมเห็ นตรงหน้าเมือใช้เท้าถีบประ ตูห้องนอนเข้าไปคือ ...... คนป่ วยกําลังเล่นเกม !


"สัด!! หายป่ วยแล้วรึ ไง !!" อดด่าไม่ได้จริ ง ๆ ครับ ไอ้บานันมันนังขัดสมาธิ ไม่มองหน้าผมเอาแต่จองจอ
้ ่



ขนาด 29 นิ้ วอยูหน้าทีวี

"ก็อยูเ่ ฉย ๆ มันเบือ ... มึงทําเป็ นกัดกูวาไฮโซ มี XBOX... มึงแหละมี PS3 ของดีกว่ากูอีก ไม่เคยจะชวน

เล่น" มันว่าพลางกดจอยฆ่าปี ศาจยิก ... จนผมล่ะอยากจะเอาชามโจ๊กราดหัวมันซะจริ ง ๆ
"ไม่ได้ถามนี่ หว่า .... ตกลงจะแดกไม๊เนี่ ย อุตส่าห์ทามาให้ เอาไปทิงแม่ง " ดูเหมือนมันจะรี บหันมาทันที ทัง




73

ทียงไม่ทนได้ pause เกม.. สมนํ้าหน้ามึง โดนปี ศาจฟั นไปเ ลย 2 ที
่ั ั
แต่ดทาทางมันจะไม่ได้สนใจเกมแล้วว่ะครับ ผมเห็ นปุณณ์ปล่อยจอยเกมค้างทิงไว้อย่างนั้น ก่อนจะรี บปรี่
ู ่

มาดูของดีในมือผม ... ฮะฮ้าา น่ ากินล่ะสิ
"ทําเองด้วยเหรอวะ !?"
"แน่ น๊อนนนน" ผมอวดอย่างภูมใจ พลางวางไว้บนโต๊ะเล็กแถว ๆ หน้าทีวกบเครื่ องเกม "แดกซะ ถ้าไม่

ี ั
อร่ อยก็นี่ แม็กกี้ ปรุ งเอง "
มันดูจะอะเมซซิ่งมากกับสิ่งทีผมทําเกินไปแล้ว ... ถึงกับรี บวิงมาคว้าช้อนตักชิ มทันที โถ ... ไอ้โง่ ...


"ร้อนอะ!!"

มึงนึ กว่าตัวเองแดกนํ้าแข็งไสอยูรึไง ... ทีเรื่ องอื่นล่ะฉลาดเป็ นกรด แดกโจ๊กแค่น้ ี ทาโง่ - _-"... ผมล่ะหน่ าย

จริ ง ๆ

มันบ่นแต่กกินต่อเป็ นคําทีสอง (คราวนี้ ฉลาดขึ้นมาหน่ อยทีเ่ ป่ าก่อนกิน ) ก่อนจะวางช้อนลงแล้วดื่มนํ้าทีผม


เตรี ยมไว้ให้ "โด่ .... โจ๊กคนอร์ ... กูหลงคิดว่ามึงนังเคียวข้าวให้ อุตส่าห์ซ้ ึงใจ "
่ ่
"โห..... ได้คบจะเอาศอก กูทาแค่น้ ี กเ็ หนื่ อยแล้วโว๊ย !! นันน่ ะ ตอกไข่ ใส่หมู โรยผักชี ให้ดวย เห็ นป่ าว ๆ




ๆๆ" แน่ นอนว่าผมภูมใจมากครับ ฮ่า ๆ

"เออ เห็ น ๆ ขอบใจมาก อร่ อยดี " บอกอร่ อยแต่เสื อกเหยาะแม็กกี้หน้าตาเฉย สัด ... จริ งใจกับกูชิบหาย

ผมไม่ยนมองมันกินนานหรอก (เดี๋ยวหิ ว ) ดูแค่แป๊ บ ๆ ก็หลบไปนังเล่นเกมต่อจา กมัน .... แหม เข้าใจเลือก




แผ่น Devil may cry 4 นี่ ผมเล่นมาสองเดือนแล้ว ยังไม่ผานซักทีเลยว่ะ ไม่รู้วาจริ ง ๆ แล้วตัวเองขี้เกียจเล่น

หรื อโง่กนแน่

74

ผมนังรับช่ วงกดจอยเกมต่อจากมัน ขณะทีหูได้ยนเสี ยงมันเรี ยกผม



"แล้วโน่ ไม่กินเหรอ ?"
"ไม่อะ....." ผมกดจ อยเกมยิก
"ไม่หิวเหรอ?"

"นิ ดหน่ อย ไม่เป็ นไร รอบ่าย ๆ " เปล่าไดเอทครับ แต่รอพี่อิมมาทําให้ตางหาก ฮี่ ๆๆ

เสี ยงรบกวนจากไอ้ปณณ์เงี ยบไป ก่อนทีรู้สึกตัวอีกที มันก็หอบชามโจ๊กมานังอยูขางผมแล้ว


่ ่ ้

ผมเหล่ตามองมันทียกชามมานังใกล้ ๆ แต่กไม่ได้สนใจอ ะไรเพราะเกมกําลังติดพัน กระทังมีปลายช้อนตัก




โจ๊กมาจ่ออยูตรงหน้านันแหละ ผมถึงได้รู้สึกตัว

"เฮ้ย!? อะไร?"
"กินด้วยกันเด่ะ มันเยอะอะ กินไม่หมด "
"เยอะตรงไหนวะ..."
"เหอะน่ า" เห็ นมันเซ้าซี้มาก ๆ เข้าผมก็อาปากรับโจ๊กจากมันอย่างช่ วยไม่ได้ (จริ ง ๆ คือหิ วเหมือนกัน )

แหม.... อร่ อยดีนะ โจ๊กคนอร์ฝีมอผมเนี่ ย อิอิ

เป็ นเวลาพักหนึ่ งทีเ่ ราสองคนนังกินโจ๊กและเล่นเกม (ผมคนเดียวทีเ่ ล่นเกม )เงี ยบ ๆ... ปุณณ์กินเองคํานึ ง

ก่อนจะป้ อนผมคํานึ ง เป็ นอย่างนี้ ไม่ขาด ... จนกระทังจํานวนของโจ๊กในชามเริ่ มจะพร่ องลงไป


75


แน่ นอนว่าไอ้คนเล่นเกมไป อ้าปากรับโจ๊กไปอย่างผมมันก็คอนข้างจะทุลกทุเลเป็ นธรรมดา ... ผมพยายาม


จะเลียขอบปากทีรู้สึกได้วาเปื้ อนโจ๊กแต่กเ็ ลียไม่ถึง

จนไอ้ปณณ์มนคงสมเพชความพยายามโง่ ๆ ของผม จึงได้ส่งเสี ยงหัวเราะ แล้วยืนมือมาใช้ปลายนิ้ วเช็ ด
ุ ั

บริ เวณนั้นให้
ผมหันกลับไปหมายจะขอบคุณมัน (ว่อกแว่กแค่น้ ี เกมไม่โอเว่อร์หรอก ผมเก่ง ) แต่กลับพบว่าใบหน้าเรา

ต่างอยูห่างกันไม่ถึงคืบ ....... แน่ นอนว่าผมตกใจโคตร ถึงกับอุทานแล้วถอยหน้าหนี ออกมา "ไอ้สด ! กูตกใจ

หมด"

แต่มนไม่ดาผมกลับเลยสักนิ ด ... สิ่งทีเ่ ห็นคือมือข้างหนึ่ งของปุ ณณ์คอย ๆ วางชามโจ๊กลง ก่อนทีใบหน้า
ั ่

จริ งจังนั้นจะเขยิบใกล้เข้ามา เผยให้ผมเห็ นโครงหน้ามันชัดขึ้นเรื่ อย ๆ
่ ั
ทังทีปากผมอยากจะด่าอีก แต่กลับรู ้สึกเหมือนถูกดวงตาคมสี นิลคูน้ นสะกดไว้จนไม่อาจขยับส่วนไหนได้
้ ่
อย่างประหลาด นอกจากหัวใจ ทีท้งเต้นแรงและรัวเร็ ว ... ด้วยความรู ้สึกอยากรู ้และสงสัยรวมกันอยู่ ปนมัว
่ ั

ไปหมด
ห้องทีเ่ คยเสี ยงดังครึ กโครมแปรเปลี่ยนเป็ นความสงบ เมือผมไม่สามารถมีสติสนใจสิ่งใดได้อีก ..


ใบหน้าคมของปุณณ์ขยับใกล้เข้ามา .. ผิวขาวเหลืองตรงหน้าเริ่ มกลายเป็ นสี แดงเรื่ อ ทั้งทีปณณ์ไข้ลดลงแล้ว
่ ุ
..

ผมรู ้สึกได้ถึงริ มฝี ปากสี สมทีสนระริ กอยูห่างจากริ มฝี ปากของผมไม่ถึงเซ็นต์ ขณะทีปลายจมูกเราสัมผัสกัน
้ ่ ั่

ผะแผ่ว

นําให้หนังตาผมค่อย ๆ ปิ ดตัวมันเองลงอย่างช้า ๆ ...........

76

แต่ สานึกอืนกลั บตื่นขึนมา!!



ท่าทางแบบนีคืออะไร!?



ผมทีกาลังสับสนอย่างหนั กผลักปุณณ์จนกระเด็น ดูทาทางมันจะตกใจไม่น้อยกับสิ่งทีเ่ กือบจะเกิดขึ้นเมือกี้
่ ํ

เช่ นเดียวกัน

เราต่างนังมองอีกฝ่ ายด้วยแววตาตระหนกครู่ หนึ่ ง ก่อนทีผมจะเป็ นคนหันหนี



"กู........ ไปเอายามาให้มงกินก่อน .. เดี๋ยวไม่หาย"


ผมไม่สนใจหาคําตอบ ว่าสาเหตุททา ให้หัวใจของผมกําลังเต้นแรงแบบนี้ คออะไร
ี่ ํ

13th CHAOS
ผมโผล่มาโรงเรี ยนในวันจันทร์ดวยใบหน้าอิดโรย ....


ทังทีพยายามจะไม่คดถึงเรื่ องเมือวันเสาร์แล้ว แต่สมองดันทรยศ .. เพราะไม่วาผมจะกําลังทําอะไร นัง นอน


้ ่


ยืน ดูบอล เล่นเกม หรื อแม้แต่แค่กาวเท้าไปในห้อง นอนตัวเอง..
สิ่งทีผมเห็ นยังคงเป็ นใบหน้าของปุณณ์ซ่ ึงเข้ามาใกล้ทสุดวันนั้น .. ตรึ งไว้ให้หยุดมองแววตาจริ งจัง ทั้งที่

ี่
เป็ นคูเ่ ดียวกับทีเ่ คยมอบความอ่อนโยนให้ใครต่อใครแท้ ๆ แต่ผมกลับไม่สามารถละสายตาไปทางไหนได้

77

่ ั
ความรู ้สึกทีวาปุณณ์มเี รื่ องราวมากมายอยากจ ะบอกผ่านดวงตาคูน้ นยังคงฝังแน่ นไม่ไปไหน ..
่่
ในขณะทีผม สับสนมากกว่าจะปล่อยเรื่ องทังหมดให้ดาเนิ นต่อไป




หลังจากทีผมผลักปุณณ์ออกและหนี ไปหายาให้มนกิน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมแทบสันไปหมดทัวทั้งตัว ...





ในเมือสิ่งทีผมกําลังเผชิ ญอยูเ่ ป็ นความรู ้สึกใหม่ทไม่ เคยเกิดขึ้นมาก่อน ... ไม่วากับใครผมก็ไม่เคยเป็ น กับไอ้


ี่
โอมทีเ่ ป็ นเพื่อนสนิ ท โดนเนื้ อโดนตัวกันขนาดไหนก็ไม่เคยเป็ น หรื อแม้กระทังกับยูริ ทีมกจะมาคลอเคลีย
่ ั

อยูเ่ สมอ ก็ยงไม่เคยทําให้ผมรู้สึกแบบนี้ มาก่อน ...

มันเป็ นความรู ้สึกทีน่าประหลาด เพราะผมเองทั้งเคลิบเ คลิมและหวาดกลัวในช่ วงเวลาเดียวกัน



ทังทีเ่ ต็มไปด้วยความอยากรู้วาจะเกิดอะไรขึ้นต่อ แต่กลับมีบางอย่างตะโกนบอกผมว่าไม่ได้

อันทีจริ งแล้วผมไม่เคยอนุ ญาตให้ใครเข้าใกล้ผมขนาดนี้ เลยต่างหาก ......


่่

หลังจากนั้น สิ่งทีเ่ หลือระหว่างผมกับปุณณ์มเี พียงความเงี ยบ.. ราวกับว่าเราทั้งคูตางจมอยูในห้วงความคิด

ของตัวเอง ปุณณ์กดเู หมือนมีเรื่ องให้ทบทวนหลายอย่างขณะทีผมสับสนเกินกว่าจะอยากชวนคุยอะไร

หนึ่ งวันผ่านไปโดยทีเ่ ราแค่เพียงถามคําตอบคํา จวบกระทังตอนเย็นอาการของปุณณ์หายดีแน่ แล้วผมจึงขับ

รถมอเตอร์ไซค์ไปส่งให้ทบ ้ าน.....
ี่
่็ั
จนตอนนี้ เราทั้งคูกยงไม่ได้เจอหรื อคุยอะไรกันอีก .... น่ าแปลกทีผมรู ้สึกโหวง ๆ ในอกเวลาไม่มมนอยูขาง

ี ั ่ ้
ๆ ทั้งทีเ่ ป็ นเวลาแค่ 4 วันเท่านั้น ทีเ่ รื่ องราวทั้งหมดระหว่างผมกับปุณณ์ได้เกิดขึ้น
มันเป็ น 4 วันทียาวนานจนผมยังไม่อยากเชื่ อตัวเองเลยว่ า เราช่ วยกันสร้างเรื่ องทังหมด จนเปลี่ยนจากคน


่่ ้
เคยเห็นหน้าให้กลายเป็ นเพื่อนสนิ ทได้อย่างหมดหัวใจ จริ งอยูวาผูชายเราสนิ ทกันง่าย เฮไหนเฮนันไม่มเี กี่ยง

แต่ไม่เคยมีใครทําให้ผมสนิ ทใจได้มากและเร็ วเท่ากับปุณณ์มาก่อน

78

มากจนถึงกระทัง .............................


"เฮ้ย!!!!! มานังเหม่อเชี่ ยไรแต่เช้าวะ!!" เสี ยงไอ้เชี่ ยโอมดังในระยะประชิ ด แม่งโคตรจะขัดบรรยากาศแห่ ง

ความคิดของผม .. ไอ้บานี่ มนน่ ารําคาญจริ ง ๆ พับผ่า
้ ั
ผมพยายามทําเป็ นไม่สนใจมัน แกล้งฟุบหน้าลงกับโต๊ะหมายจะเนี ยนหลับ แต่มนเสื อกรู ้ทนคว้าคอผมให้


เงยหัวตั้งขึ้นตามเดิมเสี ยก่อน "อย่าเพิ่งนอน! เมือวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ มึงไปไหนมา ... สามวัน "

ยิงคําถามเป็ นชุ ด แถมเป็ นคําถามแจ็คพอตเงิ นล้านทังนั้น จะให้ตอบยังไงล่ะครับ !

"ทะ.... ทําไมล่ะ !"
"แฟนมึงตามหามึงให้วน เสือกปิ ดโทรศัพท์ทงสามวันเลยนะ " ตอนนี้ ผมเริ่ มรู ้สึกฟั งเสี ยงไม่ถนัด เพราะนํ้า
ุ่
้ั
เล่นท่วมปากมาเจียนมิดรู หู ... คงเป็ นเพราะวันศุกร์ กับเสาร์ ผมตั้งใจปิ ดโทรศัพท์เนื่ องจากไม่อยากให้มใคร

รบกวนปุณณ์ (เดี๋ยวจะป่ วยหนักกว่าเดิมขึ้นไปอีก ผมล่ะขี้เกียจเข้าครัวบ่อย ๆ ) แต่สาหรับวันอาทิตย์ทผมปิ ด

ี่
โทรศัพท์นน ...... ...
ั่
ผมตอบไม่ถกจริ ง ๆ ..


ท่าทางไอ้โอมจะรู้ดีวาต่อให้เค้นจนนํ้าลายแห้งยังไงก็คงไม่ได้คาตอบแน่ .. มันถึงได้ถอนหายใจยาวขนาด

นั้น "ถามจริ ง .......... มึงกับไอ้ปณณ์มอะไรกันรึ เปล่าวะ ?"
ุ ี
"เฮ้ ย!!!!!!!!!!!!?!??!!" ไอ้สด!!!!!!! เจอแบบนี้ ใครไม่ร้องไม่รู้แต่ ผมร้อง !!!.. ดังเสี ยจนเพื่อนทังห้องหันมา


มองเป็ นตาเดียว เดือดร้อนไอ้โอมต้องคว้าผมไปอุดปาก แต่มอแม่งเสื อกเค็มชิ บหาย

เหล่าก๋ งมึงเหรอ!" เหล่าก๋ งกูเฝ้ าเง็กเซียน!!

"ไอ้บา !! เสียงดังหา


79


ผมดินฟึ ดฟั ดอยูสองสามทีมนก็ปล่อย แล้วเริ่ มพูดกับผมต่อ "กูหมายถึงว่า มึง มีเรื่ องอะไรกับมันรึ เปล่า ...


สามวันทีตดต่อมึงไม่ได้ แฟนไอ้ปณณ์กตดต่อปุณณ์ไม่ได้เหมือนกัน ....."
่ิ
ุ ็ิ
"....................."


โอมกับผมเป็ นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี .. ทําไมจะไม่รู้วาเวลาผมเงี ยบหมายความว่ายังไง

"เออ.... ไม่อยากบอกก็ตามใจ ... ทําอะไรคิด ดี ๆ หน่ อยแล้วกัน ... อะนี่ เล็คเชอร์มงเมือวันศุกร์ กูกะไอ้เก่ง
ึ ่

ช่ วยกันจดให้ " มันว่าเสี ยงเรี ยบพลางยืนสมุดปกบางให้ผม ผมรู ้วาโอมไม่ได้พูดในแง่ทรู้อะไรลึกซึ้งมากนัก

ี่

หรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยงไม่มความกล้าพอจะสบตาอยูดี
ั ี

"ขอบใจว่ะ " หลังจากทีรับสมุดเล่มนั้ นมา ผมรู้สึกว่าไอ้โอมกําลังตบไหล่สองสามทีราวกับอยากให้กาลังใจ

...

เพื่อนมึงสบายดีน่ะ ... ไม่เป็ นไรหรอก

***

หนึ่ งวันของผมยังคงเป็ นหนึ่ งวันทีไร้สาระเหมือนเดิม ... จริ ง ๆ แล้วพูดให้ถกก็คอชี วตผมไม่เคยมีสาระนัน

ู ื ิ

แหละ.. นี่ ขนาดอยู่ ม .5 แล้วนะเนี่ ย คุณว่าผมจะเอนท์ตดปะวะ

แต่ถึงจะคิดอย่างงั้นผมก็ไม่ได้จริ งจังเท่าไหร่ เหอ ๆ อย่างน้อยถ้าผมซีเรี ยสคงไม่โดดเรี ยนคาบบ่ายมานอน

80

่ ั
กระดิกเท้าหลังตึก สบายกายอยูกบไอ้โอมแบบนี้ ว่าแต่ทาไมชี วตผมต้องมีไอ้ห่านี่ ตดตูดเป็ นแมงกุดจี่ดด




ขี้ควายตลอดเวลาด้วยวะ

ผมคิดพลางเหลือบมองแมงกุดจี่ทนอนเอาซองไอพอดมาปิ ดตาไป งึ มงัมฟั งเพลงไป จริ ง ๆ แล้วผมก็บนไป
ี่
งั้นแหละ ไม่มมนแล้วจะรู ้สึก ... ว่าแต่สนามหญ้าตรงนี้ มนเย็นสบายดีจริ ง ๆ สงสัยฮวงจุยตึกเรี ยนคงบังแดด
ี ั


ไว้มดพอดิบพอดี จึงกลายเป็ นอานิ สงส์ให้ผมกลิงเล่นไปมาได้สบายใจ "ฮ้าว~... ขี้เกียจหวะ นอนถึงเลิกเรี ยน


เลยดีมะ"
"เออดี กูชอบ" ไอ้ห่า... ไม่เคยจะฉุ ดผมไปในทางทีดีหรอก

"จัดไป" ผมก็ไม่เคยชวนมันไปในทางทีดีเหมือนกันแหละ ฮา ...


เราทังคูตางนอนเงียบ ๆ กันอยูหลังตึกอํานวยการ ซึ่งจริ ง ๆ แล้ว แค่บราเดอร์นึกคึกเปิ ดหน้าต่างออกม าก็
้ ่่

คงเห็ นพวกผมนอนอยู่ ซวยบรรลัย (เป็ นแบบนั้นมีหวังป๊ าได้บนหู ชาอีกแหง๋ ) แต่ช่างมันเหอะ ต่อให้ไปหลับ

ในห้องเรี ยนก็โดนด่า ค่าเท่ากันอยูดี
ผมทอดสายตามองไปไกลถึงท้องฟ้ าสี สวย ทีมเี มฆขาวลอยขนัด ย้ายสลับทีไปมาจนกลายเป็ นโรงละคร


ย่อม ๆ แล้วแต่ผมจะจินตนาการ ผมเ ห็นก้อนเมฆรวมตัวกันบ้าง กระจายตัวบ้าง แยกเป็ นช่ องโหว่บาง แต่ก็

่ ้
ยังไม่ปรากฏนกบินผ่านซักตัว .. คงเป็ นเพราะอากาศร้อนระอุจนไม่น่าขยับตัวไปไหนนี่ ละมัง ทุกอย่างจึงรวม
ใจกันนิ่ งสนิ ท ไม่มแม้แต่ลมจะผลักใบไม้สกใบให้ร่วงลงมา



ผมเองตอนนี้ กไม่อยากจะขยับตัวไปไหนเห มือนกัน ........ เมือคิดถึงเรื่ องทีเ่ พิ่งเจอมาตลอดครึ่ งวัน ...


็ิ
ไอ้ปณณ์เป็ นบ้าอะไรของมัน ผมรู ้สึกตะหงิ ดใจตั้งแต่เมือวันเสาร์แล้ว ทีมนเงี ยบไป ... แต่กคดตลอดว่าเปิ ด


่ ั

เรี ยนวันจันทร์มา คงจะไม่มอะไร ... จนได้รู้วาผมคิดผิดถนัด

เพราะพอถึงวันนี้ ผมจึงเห็ นว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด .. ซึ่งเอาเข้าจริ ง ๆ ผมก็จาไม่ได้หรอกว่า


81

เมือก่อนเวลาผมเจอกับไอ้ปณณ์มนเคยเป็ นแบบไหน (จําได้ลาง ๆ ว่าอย่างน้อยก็ยมให้ มีทกทายบ้างพอเป็ น

ุ ั
ิ้


่ื
พิธี หรื อไม่กวานให้ช่วยทําอะไรซักอย่างให้หน่ อย ) แถมไอ้ในวงเล็บทีเ่ ห็ นอยูคอเรื่ อ งเมือก่อน 4 วันทีแล้ว


นะ แต่ทาไมพอหลังจาก 4 วันนั้นจนถึงวันนี้ ........... ทังทีคดว่าเราสนิ ทกันมากขึ้นแล้วแท้ ๆ กลับกลายเป็ นว่า

้ ่ิ
แย่ลงทุกอย่าง ?
ตอนเช้าผมมาโรงเรี ยนแบบงัวเงี ย ๆ (สายอีกต่างหาก)... เป็ นเรื่ องปกติทจะต้องเจอปุณณ์แทบทุกครั้งเพราะ
ี่

หมอนันทํางานให้สภานักเรี ยน ก่อนเข้าเรี ยนจึงมักวนไปเวียนมาอยูแถวตึกอํานวยการหน้าประตูร้ ัวให้ผมได้

เห็ นหน้าประจํา


ผมเคยโบกมือให้มนเป็ นกําลังใจเวลาทํางานก็บอย .. ถึงแม้วาวันนี้ จะลังเลเล็กน้อยว่าควรโบกดีหรื อไม่ แต่

ผมก็พยายามทําให้ทกอย่าง 'ปกติ '

แต่ไอ้บาตัวทีมน เมินผมไปซะฉิ บ ไม่แอบยิมแล้วโบกมือตอบเหมือนทุกทีนี่หมายความว่ายังไง !?
้ ่ ั



ยอมรับว่าผมโคตรจะหงุดหงิด แต่กพยายามไม่ทาตัวคิดเล็กคิดน้อยแบบพวกผูหญิง โดยการปลอบใจ



ตัวเองว่ามันคงไม่ทนเห็น ... ทั้งทีในใจรู้ดีวาเราสบตากัน ก่อนมันจะหันหน้าหนี แต่ผมก็บอกตัวเองอยู่ เสมอ


ว่าไม่มเี หตุผลอะไรจะทําให้ปณณ์กลายเป็ นแบบนั้น



จนถึงคาบสาม ได้เวลาทีผมต้องเปลี่ยนห้องเรี ยนจากห้องประจําไปแลปภาษา อันทีจริ งแล้วไม่บอยนัก


หรอกทีเ่ ราจะบังเอิญเจอกันระหว่างทางบนตึกอย่างนี้ และก็ไม่ใช่ เรื่ องแปลกกว่าปกติอะไร หากเราจะทํา
เนี ยน ๆ เดินผ่านโดยไม่ยอมทักกัน (ก็เมือก่อนผมกับมันไม่สนิ ทกันนี่ ) เพียงแค่วนนี้ ............... ผมรู ้สึกแปลก



ปุณณ์มนเป็ นคนอัธยาศัยดี ใคร ๆ ก็รู้จกมันทั้งนั้น (ไอ้การรู ้จกหมอนี่ แบบห่ าง ๆ ไม่ใช่ เรื่ องแปลกอะไร



หรอกครับ เรี ยนจบไปถ้ามันได้เป็ น สส . ผมคงไม่มวนแปลกใจ ) ครั้งนี้ กเ็ ช่ นกัน ผมเห็ นมันเดินยิมกว้าง
ีั

หัวเราะร่ ากับเพื่อนมาแต่ไกล แถมยังโบกมือทักทายเพื่อนห้องผมตั้งหลายคนอีกต่างหาก ยิงกับไอ้รถเก๋ งงี้


82

ตบหัวกันตุบตั้บเสียงดังสนัน


กระทังมาถึงผม........... คุณลองคิดภาพเด็กผูชายอารมณ์ดีคนหนึ่ งทีเ่ ดินยิมมาตลอดทาง จนมาถึงตัวผม



..........
ผมเป็ นตัวอะไรวะ ... ทําไมเจอหน้าต้องทําเป็ นนิ่ งด้วย ... ถ้าลองเป็ นเมือก่อนผมคงช่ างแม่งแล้วด่ามันลับ

หลังว่าไอ้ข้แอ็คไปแล้ว แต่วนนี้ ไม่ใช่


ไม่รู้อะไรทีทาให้ผมหันไปคว้าแขนมันไว้โดยทีตวเองก็ยงคาดไม่ถึง เช่ นเดียวกับไอ้ปณณ์ที่ ทําท่าตกใจมาก
่ ํ
่ ั


อยู่ ระหว่างผมพยายามข่มความรู ้สึกไม่ดีท้งหมดแล้วพูดออกไปว่า

"หวัดดี !"
่ ี่ ั
สิ่งทีได้รับกลับมาคือ ....... เจ้าของแขนข้างนั้นมีปฏิกิริยาขืนตัวเองออก พร้อม ๆ กับดวงตาคูทมกจะมองมา

อย่างอ่อนโยน กลายเป็ นผลุบลงตํ่า
"หวัดดี ........"

นันคือเสี ยงเดียวของปุณณ์ทผมได้ยนในวันนี้ ...
ี่



หลังจากนั้นผมก็เจอมันบ้างอีกประปรายระหว่างพักกลางวัน ... แต่พอจะรู ้แล้วล่ะว่าอีกฝ่ ายไม่อยากเจอผม
สักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงถึงเวลาของผมบ้างทีตองเป็ นฝ่ ายหลบหน้ามัน
่ ้
ผมไม่อยากให้มนเจอผม .... เพราะหากปุณณ์ต้งใจ จะหลบผมอีก ..................



83

ผมคงทนยิมอยูแบบนี้ ไม่ไหว
้ ่

เสี ยงถอนหายใจยาวของตัวผมเองดังขึ้น เมือต้องวนคิดถึงเรื่ องทีผานมา โชคยังดีทตอนนี้ ยงมีลมเย็นพัด

่่
ี่

ผ่านหลังตึกมาบ้าง.... พลอยทุเลาความเครี ยดทีผมมีลงไปได้นิดหน่ อย


ปุณณ์มนเป็ นอะไรวะ .. ทําไมอยูดี ๆ ถึงกลายเป็ นแบบนี้

ถ้ามันจะอาย คนทีควรอายยิงกว่าน่ าจะเป็ นผม .. แล้วถ้าผมเป็ นฝ่ ายเดินเข้าไปหาแล้ว แต่มนยังวิงหนี อย่างนี้

ั ่

ล่ะก็
..... ไม่อยากคิดต่อแล้วแหะ

ผมหลับตาลงและปล่อยให้สายลมระใบหน้าไปเรื่ อย อย่างน้อยก็รู้สึกเหมือนยังมีธรรมชาติ ช่ วยปลอบใจอยู่
บ้าง ผมรักอากาศเย็นทีวงผ่านปลายจมูกผม เพราะมันให้ความรู ้สึกเดียวกับทีเ่ คยได้รับเมือวันก่อน
่ ิ่


อ่อนละมุนเหมือนกับลมหายใจของปุณณ์ทยงคงค้างอยูบนปลายจมูก ...
ี่ ั

ผมรู้สึกว่าตัวเองคลี่รอยยิมออกมาอย่างกลั้นไม่อยูเ่ มือนึ กถึงช่ วงเวลา 4 วันทีผานมา... แม้ตอนนี้ จะไม่

่่

สามารถกลับไปเป็ นเช่ นนั้นได้อีกแล้ว แต่แค่ได้ยอนกลับไปคิดถึงก็เป็ นสุขใจ

สายลมเอื่อยอ่อยยังคงวนเวียนตามตัวผมไม่ห่างไปไหน แม้จะทําให้รู้สึกเย็นขึ้นมาบ้าง แต่ความสบายมี
มากกว่าจนขี้เกียจกระดิกตัวไปทําอะไร

84

'ซ่ า!'
ไอ้เชี่ ย!!!!!!!!! คนนะไม่ใช่ คอห่ าน ราดนํ้ามาได้ไม่ดตาม้าตาเรื อ !

ผมสะดุงตืนเพราะความเย็นเฉี ยบของนํ้าเช่ นเดียวกับไอ้โอมทีกระโดดหนี ไปไกลลิบโลก (สงสัยมันกลัว
้ ่

นํ้ากระเด็นใส่ไอพอด) แม่งรักเพื่อนจริ ง ๆ ... สรุ ปว่าใครบังอาจทําลายคาบบ่ายอันแสนสบายของผม
วะเนี่ ย!!!!!!!!!!! อย่าให้รู้นะ ถ้าไม่ใช่ บราเดอร์ไม่เอาไว้แน่ ....
ผมคิดบ่นในใจเป็ นชุ ดพลางขุดสารรู ปอันเปี ยกปอนของตัวเองหันไปกลับไปตาขวางมองต้นเหตุทยงคงถือ
ี่ ั
ถังนํ้าคาไว้ในมืออยู่ ...... นันทําให้ผมพบว่า คนทีถือถังนํ้าหลังหน้าต่างไม่ใช่ บราเดอร์ แต่เป็ น ...



"โน่ ........."
"ปุณณ์ .............. ?"
14th CHAOS
"สาดมาได้ ไอ้ห่า .... มึงแค้นจากทีลางมอไซค์ตอนนั้นใช่ มะ " ผมบ่นไปบิดเสื้อนักเรี ยนชุ่ ม ๆ ของ
่ ้
ตัวเองไป เมือมันเปี ยกซ่กตลอดทังตัว จนเปลี่ยนจากร้อนตับแตกให้กลายเป็ นเย็นยะเยือกได้ในเวลาไม่ถึงห้า


นาที ไป ๆ มา ๆ สุดท้ายเลยต้องถอดเสื้อนักเรี ยนออกผึ่งคอมแอร์ไว้อย่างช่ วยไม่ได้
"แล้วใครใช้ให้ไปนอนตรงนั้นวะ ผมจะรู ้ได้ไงว่ามีไอ้เวรทีไหนโดดเรี ยนนอนอยู่ " แน่ นอนว่าตัว

ปัญหาไม่เคยยอมความผม มันยังคงเถียงปนด่าไม่หยุด ทั้งทีช่วยหาผ้าขนหนู จากห้องสภานักเรี ยนมาส่ง ให้

"นํ้ าถูพ้ืนป่ าวเนี่ ยยยย"
"บ้าดิ! นํ้ากรอง ! ผมจะเปลี่ยนถังนํ้าแล้วไอ้นี่มนอยูกนถังเฉย ๆ "
ั ่ ้

เออ ขอให้จริ ง .. ผมรับผ้าผืนเล็กจากมือมันเพื่อจัดการเช็ ดผมทีเ่ ปี ยกแบบลวก ๆ โดยปล่อยให้ร่างกาย

85


ท่อนบนเปลือยเปล่า ตากลมเครื่ องปรั บอากาศในห้องสภาอยูอย่างนั้น .... ตอนนี้ ไอ้โอมชิ่ งหนี กลับห้องเรี ยน

ไปเรี ยบร้อยแล้วครับ กว่าจะไปได้กเ็ ล่นบ่นผมซะยกใหญ่วาเลือกทําเลไม่ดี ทําให้มนอดโดดเรี ยน บลา ๆๆ

แล้วผมผิดไหมวะเนี่ ย !?
่ ั
ระหว่างทีกาลังคิดฟุ้ งซ่านด่าไอ้โอมอยูน้ นเอง ผ้าขนหนู ใหญ่ อีกผืนก็ถกโยนลงมาซะก่อน "เอาไป
่ ํ

คลุมตัว ".... ปุณณ์บอกผมอย่างนั้น ?
ผมหยิบมาดูอย่างไม่เข้าใจ "ใช้ไอ้นี่อนเดียวก็พอ เกรงใจ "

"อันนั้นด้วยแหละ เอาไว้ ....... คลุมตัว .." พูดอะไรของมันวะ ทําไมต้องคลุมด้วย
ดูเหมือนมันจะอ่านสาย ตาขี้สงสัยของผมออก "เดี๋ยวหนาว" อ้อเรอะ.......... ผมพยักหน้ารับคํามัน
ก่อนจะเอามาคลุมไหล่แบบลวก ๆ แล้วเช็ ดผมต่อ ดีนะกางเกงไม่เปี ยกไปด้วย ไม่ง้ นเซ็งเลย


เวลาผ่านไป ภายในห้องสภาฯมีเพียงเสี ยงแอร์ทครางหึ่ ง ....... จนผมเริ่ มรู ้สึกอึดอัด
ี่

"มึงไม่เรี ยนเหรอวะ " คนทีตดสินใจทําลายความเงี ยบคือผมเอง
่ ั
"ก็รอโน่ ตวแห้งก่อน ..."

"ไข้กลับอีกมังปะ "

"ไม่.."
"แล้ววันนี้ เมินเราทําไม ......."

...

86

"........................" คําถามนี้ ไม่ใช่ แค่คาพูด ทีเ่ ผลอหลุดจากปากผมหรอกครับ แต่เป็ นความตั้งใจจะถาม


มันจริ ง ๆ พร้อมสบตากลับไปด้วย เอาให้รู้กนไปว่าไม่ใช่ ผมไม่รู้สึกอะไร
ปุณณ์มองมาทีผมวูบหนึ่ งก่อนจะหันไปหยิบสมุดบนโต๊ะสภาฯ

"........................ ตัวแห้งแล้วก็ฝากล็อคห้องด้วยนะ .. ผมไปเรี ยนก่อน " นี่ คอคําตอบ


ว่าปุณณ์ไม่อยากได้เพื่อนอย่างผมอีกต่อไป

***


อันทีจริ งแล้วเด็กม .ปลายคนอื่นเขาคงจะชอบช่ วงเวลาหลังเลิกเรี ยนแบบนี้ มากทีสุด .... เว้นแต่กบผม


... ทีมกหวาดระแวงเสมอว่าจะมีใครโทรมาเรี ยกให้ไปทีไหนรึ เปล่ า
่ ั

โบราณว่ายิงกลัวยิงเจอ ...... ตกลงยูริเป็ นคนหรื อผีวะ ... วันไหนผมเสียวสันหลังวาบ ๆ วันนั้นเธอ


จะต้องโทรมาเรี ยกผมให้ออกไปหาทุกที

วันนี้ ผมกลับมาทีสยามอีกครั้ง โดยมียริเกาะแขนแจไม่ห่าง ... เสียงแจ้ว ๆ ของเธอยังดังไม่หยุดแข่ง



กับเพลงในร้านแต่กลับไม่มเี สียงไหนสามารถแล่นทะลุผานหัวผมได้เลยสักนิ ด

ผมยังคงคิดถึงคําพูดและท่าทางต่าง ๆ ของปุณณ์ทรบกวนจิตใจมาตลอดวัน แม้จะรู ้ดีวาคิดไปก็ไม่
ี่
เกิดอะไรขึ้นมา

87



"โน่ วาอันนี้ น่ารักปะ ยูวามันน่ าจะมีสีชมพูเนอะ แต่สีสมก็สวยดี เ ราซื้อกันสองอันดีไม๊ ของโน่ สีฟ้า

ไง...... โน่ ...... โน่ ??....... โน่ !!!" ไอ้เสี ยงตะโกนเรี ยกชื่ อผมรอบสุดท้ายนันเองทีดึงผมออกจากภวังค์ จริ ง ๆ



แล้วผมไม่ได้ยนคําพูดก่อนหน้านั้นหรอก แต่มาสะดุดหู อีกทีกตอนยูริเรี ยกชื่ อผมครบเป็ นครั้งทีสามพอดิบ


พอดี
"คะ... ครับ ??"
ความเอ๋ อของผมทําให้คนเรี ยกพองลมเข้าแก้มอย่างแสนงอน แต่กเ็ ปลี่ยนเป็ นยิมออกมาในทีสุด "ยู


เอาสี สม โน่ เอาสี ฟ้านะ"


"อื้อ เอาสิ .... เท่าไหร่ ละ " ผมพยายามคลี่ยมตอบเธอคนทีไม่เคยงอแงผม พลางควักกระเป๋ าสตางค์
ิ้

ออกมาเตรี ยมตัว จ่ายให้ ตามแบบฉบับแฟนทีดีเขาต้องทํากัน

"ยูซ้ือเองก็ได้ ซื้อให้โน่ ไง "
"ไม่เป็ นไรหรอก ยูซ้ือให้โน่ อนทีแพงกว่านี้ ดีกว่า ถูก ๆ แบบนี้ โน่ ซ้ือเอง " ผมพูดติดตลกทั้งทีจริ งแล้ว
ั ่

ไอ้พวงกุญแจพลาสติกหน้าตาปัญญาอ่อนในร้าน Loft นี่ มนก็ไม่ได้ถู กเท่าไหร่

ยูริหัวเราะร่ า "ด๊ายยยยย..." เธอยิมอย่างดีใจก่อนจะพาผมไปชําระเงิ นบริ เวณเค้าท์เตอร์


็ั
หลังจากรับพวงกุญแจนั้นใส่ถงสี เหลืองของร้าน Loft มาแล้ว ยูริกจดแจงห้อยมันกับกระเป๋ านักเรี ยน

ทังของเธอและผมทันที ผมยืนรอยูริทต้งอกตั้ งใจในการห้อยพวงกุญแจมาก สักแป๊ บเดียวเธอก็เงยหน้ามายิม
ี่ ั


กว้างโชว์ผลงาน "อย่าทําหายนะ "
"ครับ"
เราควงแขนกันเดินวนรอบห้างอีกนิ ดหน่ อย ก่อนทีเ่ สี ยงยูริจะบ่นหิ ว อ้อนให้ผมพาข้ามจาก

88

สยามดิสคัฟเวอรี่ ไปสยามเซนเตอร์เพื่อหาอะไรกิน ซึ่งแน่ นอนว่าผ มไม่เคยขัด
เราเดินคุยกันมาเรื่ อย ๆ จนถึงหน้าร้านหนังสื อบริ เวณทางเชื่ อม .......... ทีทยริหยุดโบกมือให้ใครสัก
่ ี่ ู
คน

เอมกับปุณณ์ !?

ร้อยวันพันปี ผมไม่เคยเจอพวกนี้ บอย ๆ แต่ไม่รู้ทาไมช่ วงหลัง ๆ มา ผมหนี มนไม่พนเลยสักครั้ง




"ไปหาพวกเอมกัน !" ยูริพูดไม่ฟังคําตอบ เพราะพยายามดึงกึ่งลากให้ผมเข้าไปในร้าน โดยไม่สนใจ
ผมทีพยายามขืนตัวและบอกยูริแล้วว่า "อย่าไปกวนเขาเลย" แต่เธอก็ยงไม่สน


"บังเอิญจัง... เลิกเรี ยนเห็ นยูรีบวิงออกมา กะแล้วว่าต้องมีนัดกับโน่ " เอมเอ่ ยปากแซวเพื่อนเป็ นคําแรก

ทันทีทเี่ ราทั้งคูเ่ ดินไปถึง ในขณะทีปณณ์ยนดูหนังสื อเงี ยบ ๆ เช่ นเดียวกับผมทีไม่รู้จะเริ่ มคุยอะไร
่ ุ ื

"แหม.... ก็มบาง .." หญิงสาวข้าง ๆ ผมยิมอวดเขี้ยวตาหยี ก่อนจะรี บคว้ากระเป๋ านักเรี ยนสองใบทีผม
ี ้


ถืออยู่ มาอวดเพื่อนทันที
"นี่ ๆๆ น่ ารักไม๊ โน่ ซ้ือให้เมือกี้ละ "
่ ่
"น่ ารักจังงงงง! ปุณณ์ซ้ือให้เอมมังสิ " ไอ้โรคไม่ยอมกันนี่ สงสัยจะติดต่อในเด็กผูหญิงทัวภูมภาค ..


่ ิ
เพราะพอเอมเห็ นพวงกุญแจ (ทีผมว่ามันปัญญาอ่อน ) บนกระเป๋ าพวกเราปุ๊ บ เธอก็หันไปกระตุกแขนเสื้อ

่ ั
ปุณณ์ ทอานหนังสื ออยูทนที
ี่ ่

89

เดือดร้อนไอ้ปณณ์ตองหันมามองอย่างสงสัย "หื ม?"
ุ ้
่ ั
นัยน์ตาคมคูน้ นหยุดทีพวงกุญแจพวกผมชัวครู่ ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองมาแว่บหนึ่ งแล้วหันไปคลี่


ยิมให้เอมต่อ "ก็เอาสิ ..."

่ ั
"ซื้ อเป็ นคูกนเหมือนพวกยู กับโน่ เลยนะ"
"ครับ.."
"แหม ๆๆ เลียนแบบอ้ะ ! แล้วสองคนนี้ ดหนังสื ออะไรกันอยูเ่ นี่ ย " ยูริเป็ นฝ่ ายตัดบทสนทนาเมือครู่


ของทังเอมและปุณณ์ ก่อนจะถือวิสาสะพลิกหน้าปกดู "อื้อหื ออออออออออ อะไรเนี่ ย !!! หนังสื อ wedding

plan!!! เรี ยนยังไม่ทน จบม.ปลายเลยนะ!" นันทําให้ผมต้องหันไปมองแทบจะทันที



ปุณณ์แสร้งทําเป็ นหันหนี ไม่สบตาผม ก่อนหมอนันจะคว้าเล่มใหม่เอามาพลิกดูตอ (ตอนนี้ หนังสื อ

ในมือมันเป็ นเรื่ องรถฟอร์มลา 1) แว่วเสี ยงเอมหัวเราะแผ่ว ๆ "ดูไว้เฉย ๆ น่ ะ ชุ ดมันสวยดี "
ู่

ั ่
"แหม... รี บร้อนจริ งนะคูน้ ี .... โน่ .. เราดูกนมังมะ !" ยูริทาเสี ยงเล็กเสี ยงน้อยก่อนจะหันมาชวนผม

อย่างซุกซนจนคนฟั งต้องสะดุงเฮื อก

"จะ... จะดีเหรอ?"
"ฮ่า ๆๆๆ" แต่เสี ยงเอมทีหัวเราะดังขัดขึ้นมาหลังคําตอบผม ส่งผลให้ยริงอนแก้มป่ อง


"โน่ ไม่รับมุกยูเลยอะ เสี ยใจ " ก็แล้วจะไปรู ้ได้ยงไงล่ะครับว่าเธอพูดเล่น !!! ถึงเราจะเป็ นแฟนกันแบบ

เบลอ ๆ นัดเดทกันแบบเบลอ ๆ แต่ไอ้เรื่ องจะให้เบลอ ๆ แต่งงานด้วยนี่ ผมก็อยากจะมีสติคดดี ๆ กับคนอื่น

เขาเหมือนกันนะ -_-".... แน่ นอนว่าผมถูกยูริทบแขนซะสองทีเป็ นการทํา โทษ

"งั้ นไม่กวนละ ไปกินข้าวก่อน แล้วค่อยเจอกันพรุ่ งนี้ ทโรงเรี ยนน๊ า " หลังจากทีเ่ รายืนคุยกันพอเป็ น
ี่

90

็ ั
่ ี่
พิธีเสร็จแล้ว ยูริกตดบทพลางโบกมือลาให้คนทั้งคูทในมือยังถือหนังสื ออยู่ ผมโบกบ้าง และคงจะเดินตามยูริ
ออกไปจนถึงหน้าร้านแล้ว

หากไม่ได้ มมอมาคว้ าเอาแขนผมไว้ เสี ยก่ อน!?
ี ื

ผมสะดุงนิ ดหน่ อยพร้อมหันไปมองมือข้างทีจาได้ดี กําลังเลื่อนไปสอดนิ้ วประสานกับนิ้ วผมแน่ น ..

่ํ
ทําอะไรของมันน่ ะ !! ผมมองมือข้างนั้น สลับกับใบหน้าปุณณ์ และแฟนปุณณ์ทดเู หมือนนอกจากหนังสื อ
ี่
แล้ว ก็ไม่ได้สงเกตอะไร

ริ มฝี ปากจากปุณณ์ส่งรอยยิมบาง ๆ ให้ผมแว่บหนึ่ ง พลางกระชับมือบีบมาแน่ น ก่อนจะเป็ นฝ่ าย

ปล่อยออก ....


ผมไม่รู้วาปุณณ์ตองการจะบอกอะไร ?...

15th CHAOS
ผมกลับมาถึงบ้านด้วยสมองอันว่างเปล่าพิกล .... จากเมือตอนกลางวันทีสุมคิดโน่ นนี่ เต็มหั วไปหมด จนพอ




ถึงเวลานี้ .... ราวกับทุกเรื่ องทีกวนใจอยูจะสามัคคีกนรวมตัวกลายร่ างเป็ นก้อนกลมสี ขาว ลอยล่องไปมาใน

หัวผมแทนภายในพริ บตา
นี่ คออาการคิดมากขั้นสุดท้ายของผมแล้วสิ นะ ... มีหวังปล่อยไปแบบนี้ เรื่ อย ๆ ต้องเป็ นบ้าไปก่อนแน่ ผม

คิดพลางกลิงไปกลิงมาบนเตี ยงนอน แล้วคลานหยิบเกมแผ่นใหม่หวังจะเล่นแก้เซ็ง แต่ดนไม่มอารมณ์เล่น




ซะนี่


"ไอ้เชี่ ยปุณณ์ ...." ผมสบถด่ามันทั้งทีเ่ จ้าตัวไม่ได้อยูตรงหน้า เออ สะใจไปอีกแบบเหมือนกัน ผมเพิ่งรู ้วาทํา
แบบนี้ แล้วรู ้สึกดีเป็ นบ้า

91

"ไอ้เชี่ ยปุณณ์ ไอ้เลว ไอ้เพี้ยน ไอ้วปริ ต ไอ้ เจ้าชู ้ แม่งเอาไม่เลือก ไอ้ ๆๆๆๆ ....." จะด่าอะไรต่ออีกดีวะ ! ผม


คิดอย่างหงุดหงิ ดใจพลางเตะหมอนข้างทีกองอยูบนพื้น ให้ลอยสู่อีกฟากห้องไปด้วย


"แม่งงงงเอ๊ย...." ไม่รู้จะด่าอะไรแล้วก็ได้แต่บนพลางเดินไปเดินมาเหมือนหนู ตดจัน ก่อนทีผมจะตัดสิ นใจ
ิ ่

อะไรได้บางอย่ าง

'ตึง ๆๆๆ'
"อ้าวโน่ !! จะไปไหน!! ลงบันไดเบา ๆ หน่ อย !!"
"บ้านเพื่อนฮะ! เดี๋ยวมา!" ผมตอบม๊าแค่น้ นก่อนจะบึ่งมอเตอร์ไซค์คนเก่งออกนอกรั้วบ้านทันที



***

มาอีกแล้วจนได้ ไอ้บานหลังใหญ่เนี่ ย .. ผมปลดเกียร์หยุดมอเตอร์ไซค์ลงหน้าบ้านภูมพฒน์พล างมองขึ้นไป

ิ ั
ชั้นสอง เห็ นแสงไฟห้องไอ้ปณณ์สว่างโร่ อยู่ เป็ นเครื่ องหมายว่ามันกลับมาแล้ว

ว่าแต่ทผมถ่อมาถึงนี่ ผมอยากจะพูดอะไร คุยอะไร เคลียร์อะไรกับมัน ?...... บอกตามตรงว่าผมไม่รู้จริ ง ๆ รู ้
ี่
แต่เราสองคนจําเป็ นต้องคุยอะไรกันบางอย่าง ....

ในทีสุดถนนหน้าบ้านภูมพฒน์กกลายเป็ นลูออกกําลังกายให้ผมเดินวนไปมาจนมึนหัวซะแล้วเพราะไม่รู้

ิ ั ็
จะเข้าไปดีหรื อไม่ดี กระทังมีรถคันโตขับมาจ่อหน้ารั้วบ้านนันแหละ จึงได้ยนเสี ยงเรี ยกชื่ อผมจากกระจก



เบาะหลังทีถกเลื่อนลง "พี่โน่ ???"
ู่

92

น้องแป้ ง!?

"พี่โน่ มาหาพี่ปณณ์เหรอคะ ?" งามหน้าไหมวะเนี่ ย ... ผมรู ้สึกเหมือนกลายเป็ นไอ้เกย์ตดแฟนไปซะฉิ บ ถ่อ


มาหาได้ทกวัน ๆๆ

แต่ดทาทางน้องแป้ งจะชอบแหะ - _-".....
ู ่
"เข้าไปสิคะ" เห็ นไหมล่ะ .... ผมยิมแหย ๆ ให้น้องสาวหัวแก้วหัวแหวนของปุณณ์เมือเธอกดรี โมทเปิ ด


ประตูใหญ่ อนุ ญาตให้ผมเอามอเตอร์ไซค์ บุโรทังเข้าไปจอดในโรงรถได้ พร้อม ๆ กับรถยุโรปคันงามและ

คนขับของเธอ
"น้องแป้ งกลับบ้านดึกจังครับ " ผมเกริ่ นทักทายเล็กน้อยพอเป็ นพิธีเมือเห็ นเด็กสาวก้าวลงจากรถทั้งชุ ด

นักเรี ยน ขณะทีผมเองก็ใส่ชุดนักเรี ยนอยูเ่ หมือนกัน ... แต่รองเท้าเนี่ ย กลายร่ างเป็ นรองเท้าแต ะไปเรี ยบร้อย

แล้ว
"แป้ งเรี ยนพิเศษค่ะ พี่ปณณ์กลับมาแล้วนี่ คะ พี่โน่ ข้ นไปสิ " เธอตอบผมหลังจากทีเ่ งยหน้ามองแสงไฟใน


ห้องปุณณ์เรี ยบร้อยแล้ว

"พี่โน่ ทะเลาะกับพี่ปณณ์เหรอคะ ...?" เฮ้ย คําถามรอบแจ็คพ็อต !! ทําไมเซ้นส์ดีง้ ี ละหนู !! เสียงใส ๆ นันทํา


เอาผมสะอึกอุกพ ร้อมลืมก้าวขาไปก้าวหนึ่ งได้ง่าย ๆ

กูจะตอบยังไงดีวะเนี่ ย ...... " เอ่อ ... เปล่าหรอกครับ ... ทีจริ ง .. พี่กไม่รู้เหมือนกัน .... แหะ ๆ" ฟั งดูเป็ นคําตอบ

รึ เปล่า - _-"
"ทําไมน้องแป้ งคิดงั้นล่ะครับ ?"

93


"ก็ต้งแต่กลับจากบ้านพี่โน่ เมือวันเสาร์ ... พี่ปณณ์กซึม ไป ข้าวปลาไม่คอยจะกิน ...... พี่โน่ อย่าโกรธพี่ปณณ์


ุ ็

เลยนะคะ พี่ปณณ์อาจจะงี่ เง่า ขี้งอนไปบ้าง แต่พี่ปณณ์กรักพี่โน่ นะ " (เผาพี่ชายเชี ยวนะ) แต่ใครโกรธใครกัน

ุ ็
แน่ ครับแป้ ง... แล้วไอ้ปณณ์เนี่ ยนะรักผม !?

ใบหน้าของผมคงแปะป้ ายคําว่า 'สงสัย ' จนน้องแป้ งพูดต่อได้โดย ไม่ตองออกแรงถาม

"ตั้งแต่มพี่โน่ พี่ปณณ์กหัวเราะดังขึ้นกว่าก่อนตั้งเยอะ ... แป้ งเห็ นสาว ๆ กรี๊ ดพี่ปณณ์เยอะก็จริ ง แต่ไม่เคย

ุ ็

เห็ นพี่ปณณ์พาใครมาให้แป้ งเจอทีบานอย่างนี้ มาก่อน .... พี่ปณณ์รักพี่โน่ จริ ง ๆ นะคะ .. แป้ งดูออก"

่ ้


ผมคลี่ยมหงอย ๆ รับคํานั้น ของน้องแป้ ง... เพราะรู ้ดีวาทุกอย่างเป็ นแค่เรื่ องโกหก ..
ิ้

ปุณณ์ไม่เคยรักคนอย่างพี่หรอกครับแป้ ง ..

***


หลังจากแยกกับน้องแป้ งแล้ว ผมขึ้นมายืนลังเลหน้าประตูไม้เนื้ อดีตรงนี้ อยูครู่ หนึ่ ง ด้วยความสับสนว่าควร
ใช้หลังมือเคาะแบบหนังสือสอนสมบัตผดีเขาทํา กัน หรื อถีบประตูแม่ง แล้วบุกด่าเจ้าของห้องมันแบบใจผม
ิ ู้
คิด (อยากทําอย่างหลังมากกว่า ) แน่ นอนว่าถึงจะเตรี ยมไว้หลายวิธีแต่ทาได้จริ งเพียงวิธีเดียว

ผมตัดสินใจเคาะประตูห้องนั้นลงไป แต่อย่าหวังจะแอบมองผ่านตาแมวได้ เพราะผมหลบพ้นรัศมีเป็ นแน่

แท้ นี่ ไม่ได้ต้งใจจะเซอ ร์ไพร์สหรอกนะ เพราะขืนปล่อยให้มนเห็ นว่าคนยืนอยูหน้าประตูเป็ นใคร เจ้าของ


ห้องอาจจะพาลไม่เปิ ดให้ผมเอาน่ ะสิ

94

แน่ นอนว่าวินาทีแรกทีประตูแง้มเปิ ด ผมแทรกพรวดเข้าไปด้านในทันที

"โน่ !?" เออ ตกใจแบบนั้นแหละดี !
"ไม่ตองทําตัวเป็ นนิ นจาขนาดนั้นก็ได้ .... มีอะไรรึ เปล่า "

ได้ยนคําพูดนั้นของปุณณ์แล้วก็พาลรู ้สึกหงุดหงิ ดชะมัด มันเพราะใครล่ะวะทีเ่ พียรหลบหน้าผมทั้งวัน จน

ต้องแปลงร่ างเป็ นนิ นจาโผล่มาแบบนี้ ... ผมคิดพลางขมวดคิวมองปุณณ์ซ่ ึงยังใส่ชุดนักเรี ยนอยูเ่ หมือนกัน ...

คงเพิ่งมาถึงสินะ
"กินข้าวรึ ยง " เสี ยงปุณณ์ ถามผมพลางเดินหลบไปทางตูเ้ ย็นเล็ก คุยหาโค้กกระป๋ องส่งมาให้ "อ๋ อ ... แต่ไป


กินกับยูริมาแล้วนี่ นะ ลืมไป "

"มึงก็ไปกินกับเอมมาแล้วนี่ ... มีเบียร์ปะ อันนี่ ไม่เอา " มันมองหน้าผมอย่างงง ๆ นิ ดหน่ อย แต่กโยนสิ่งทีผม

ต้องการมาให้แต่โดยดี

ผมรับเบียร์กระป๋ องนั้นไ ว้กอนล้มตัวลงนังกึ่งนอนบนโซฟา ตามด้วยตัวปุณณ์ทแหมะลงข้าง ๆ ผม พร้อม
ี่

ด้วยเบียร์ 1 กระป๋ องในมือเช่ นกัน

่ ุ
เราทังคูตางเงี ยบดูการ์ตนเนทเวิร์คทีปณณ์เปิ ดทิงไว้โดยไม่มใครพูดอะไรสักคํา .. ผมรู ้สึกได้วาไอ้ปณณ์

่ ุ

้ ่่

เหม่อมากกว่าดูทวี เช่ นเดียวกันกับผม ทีไม่ มีสมาธิ จะดูทอมแอนด์เจอร์รี่ตรงหน้าเลยสักนิ ด


"เฮ้อ...." ผมถอนหายใจเสี ยงยาวพลางเงยคอพิงพนักโซฟา
"เป็ นไร?" ปุณณ์เป็ นฝ่ ายพูดขึ้นมาบ้าง
"มึงดูอะไรโคตรปัญญาอ่อน "

95

"อ้าว อะนี่ ... เอารี โมทไป อยากดูไรกดเอง " มันว่าพลางวางรี โมทบนตักผม .. ซึ่งจริ ง ๆ แล้ว ผมไม่ได้ต้งใจ

มาดูทวี แต่จะให้เริ่ มพูดอะไรตอนนี้ คงทําไม่ไหวเหมือนกัน ....

นิ้วมือผมกดเปลี่ยนช่ องไปเรื่ อย ค้างไว้ทช่อง 55 นานนิ ดหน่ อย
ี่
"ว่าแต่ผม โน่ ดหมีพูห์เนี่ ยนะ "

"เออน่ า.. อยากเป็ นทิกเกอร์ "
"เสื อ ?"
"ใช่ เสื อ.. เท่ห์ปะ"

"แต่ทกเกอร์ มันเสื อปัญญาอ่อน " ปุณณ์คานผม ทําเอาคิวขมวดยุง



"ช่ างเหอะน่ า..." เป็ นอันว่าจบบทสนทนาว่าใครปัญญาอ่อนปัญญาดี ... ผมมองภาพในจอทีจู่ ๆ ทิกเกอร์กระ

โดดลงคลองเพื่อเล่นเกมกับหมีพูห์แล้วพาลคิดถึงเรื่ องตอนกลางวันอย่างช่ วยไม่ได้
"มึงก็ทากูเปี ยก วันนี้ ..." ท่าทางคําบ่นของผมจะเรี ยกรอยยิมจากปุณณ์ได้ เพราะมันแค่นหัวเราะสองสามที



ก่อนจะมองหน้าผม "ใครใช้ให้โน่ ไปนอนอยูตรงนั้นล่ะ "
"ไม่มใครใช้แต่ ........ เพราะมึง .." ผมตอบทั้งทีตายังมองทีวอยูแต่ไม่เหลือสมาธิ จดจ่ออะไรแล้ว ฤทธิ์


ี ่

แอลกอฮอล์กาลังเล่นงานให้คาพูดต่าง ๆ พรั่งพรู ออกมาง่ายยิงขึ้น "เพราะมึงแหละ.." ผมยํ้าให้มนได้ยนอีกที

ั ิ

"ผมทําไม ..."
"มึงเมินกูท้งวัน ... กูเซ็งมาก เลยโดดเรี ยนไปนอนแก้เซ็งหลังตึก ...... นี่ มงเลิกพูดเพราะ ๆ กับกูได้ไม๊ !? มึง



96

เป็ นอะไรเนี่ ย" ผมรู้สึกว่าการทีมนพูดจาเพราะ ๆ กับผมเหมือนกับมั นปิ ดบังอะไรซักอย่าง ซึ่งผมอารมณ์เสี ย
่ ั
มากจนต้องตะคอกแล้วกดปิ ดทีวลง

"............................"

่่
ช่ วงเวลาพักใหญ่ทเี่ ราทั้งคูตางเงี ยบไป ....... เหลือเพียงเสี ยงเบียร์เท่านั้นทีหลังไหลลงลําคอไม่หยุดหย่อน ...
่ ่
จนผมคิดว่าจะมอมตัวเองแล้วเมาหลับไปทั้งอย่ างนี้ เลยดีไหม


"กู....... มึงรู ้รึเปล่าว่ากูเคยรักเอมมากขนาดไหน ..." อยูดี ๆ ปุณณ์กพูดคํานี้ ออกมา ผมรู ้สึกราวกับมีมดพัน

เล่มปักกลางหัวใจดังฉึ ก
"จะไปรู้ดวยได้ไง .. เรื่ องของพวกมึง "


"ไม่วาเอมจะทําอะไร ... กูเคยให้อภัยเขาทุกอย่าง ...... เขาจะงอแง เอาแต่ใจ บังคับให้กฝืนใจทําอะไรขนาด

็ิ
ไหน กูกคดว่ากูยอมเขาได้ทกอย่าง ..."

"........................."
"จนกระทังวันพุธ ทีมงมาขอความช่ วยเหลือจากกู ....... จนวันนี้ ......."
่ึ

"........................."
".... มันแปลกไปหมด "
ผมทนฟั งมันพูดจาวกวนไ ม่ได้แล้วจริ ง ๆ "หมายความว่าไงของมึงวะ 'แปลก' กูตกวิชาภาษาไทย " ผมจ้อง

ใบหน้าด้านข้างของปุณณ์ทสูดลมหายใจเข้าปอดเฮื อกใหญ่กอนครั้งหนึ่ ง แล้วพ่นคําพูดทั้งหมดออกมาโดย
ี่
ไม่ยอมมองหน้าผม

97

"โน่ .... มึงปล่อยกูไว้อย่างนี้ ซกพักเถอะ .. กูทนตัวเองไม่ไหวแล้วทีกอยากเจ อแต่มง กูแม่งหน้าไม่อายทีจะ

ู่


จูบมึง ทั้ง ๆ ทีกไม่รู้เลยด้วยซํ้าว่าความรู ้สึกพวกนี้ มนเกิดได้ยงไงแล้วมาตั้งแต่เมือไหร่ กูรู้ตวอีกทีกกคดไป
ู่




ู็ิ
่ ้
แล้วว่ากูอยากให้คนอยูขาง ๆ กูเป็ นมึง .. ทุกครั้งทีมงมาช่ วยกู มาดูแลกู กูคดเสมอว่าอยากให้เป็ นกู ทีเ่ ป็ นฝ่ าย
่ึ


ั ั
ดูแลมึง .. กูมนเชี่ ยทีบริ สุทธิ์ ใจกับมึงไม่ได้ แม้กระทังทุกครั้งทีเ่ ราอยูใกล้กน กูยงต้องห้ามใจอย่างหนัก ไม่ให้



ตัวเองสัมผัสมึง ... ซึ่งมึงรู ้ไหมว่ายิงนานไปมันก็ยงยากขึ้นทุกที .... เราห่ างกันซักพักเถอะ กูแทบจะควบคุม
ิ่


ตัวเองไม่ได้อยูแล้วตอนนี้ "
คําพูดยืดยาวของปุณณ์ถกพ่นออกมาราวกับทนเก็บไว้มานานจนผมได้แต่นงนิ่ ง ... ทุกคําทีไหลผ่านเข้าหู

ั่

ซ้ายไม่ยอมทะลุทางหู ขวาออกไปไหนและผมยอมรับว่าทั้งหมดเหนื อความคาดหมายตอนแรกไปมาก
ดวงตาทีปิดสนิ ทจนแน่ นของปุณณ์ เป็ นเครื่ องมือยืนยันว่าเจ้าตัวกําลังขบคิดทุกเรื่ องอย่างหนัก ... รวมไปถึง


ฝ่ ามือชื้ นเหงื่ อทีปณณ์ใช้กาตัวเองจนแน่ นนั้นอีก
่ ุ
ขณะทีสมองผมปลอดโล่งโปร่ งไปหมด ... ราวกับมีใครบางคนยกภูเขาให้ออกจากอก มันอธิ บายได้ยากว่า

ผมกําลังรู้สึกยังไง แต่ผมยังมีเรื่ องทีอยากถามให้แน่ ใจ ..

"ทําไมมึงต้องห้ามตัวเอง ... ไม่ให้สมผัสกู ...."

ปุณณ์ส่ายหน้ากับตัวเองทั้งทียงหลับตาแน่ น
่ั
"เพราะสิ่งทีมงหยิบยืนให้กมาคือความเป็ นเพื่อนทีมคามากกว่ากูจะทรยศมัน .. เพราะมึงเป็ นผูชายคนหนึ่ ง
่ึ


่ี่

เหมือนกันกับทีกเู ป็ น .. เพราะมึงมียริขาง ๆ เหมือนกับทีกมเี อม ... เพราะสิ่งทีกคดมันอาจจะทําให้มง เกลียดกู

ู ้
ู่
ู่ิ



จนไม่อยากเป็ นเพื่อนกูตออีกเลยก็ได้ .. มึงเข้าใจไหมว่าเหตุผลทุกอย่างบอกว่ากูจะเป็ นแบบนี้ ไม่ได้ .. กูกาลัง
จะทําผิดต่อทุกอย่าง แล้วกู ..... กู..... กูทาอะไรไม่ถกแล้ว ..." นี่ เป็ นครั้งแรกทีผมเห็ นคนเก่งอย่างปุณณ์จน



ตรอก.... เสี ยงมันสันก่อนจะเค้นคําพูดออกมา อีกครั้ง

"กู........ ไม่อยากให้ทกอย่าง .. ผิดไปยิงกว่านี้ อีกแล้ว ..." คําพูดนั้นทําให้ผมสลดลงอย่างช่ วยไม่ได้ .. ในเมือ




98

ใบหน้าสิ้นหวังของปุณณ์แจ้งชัดว่าเจ้าของมันกําลังอ่อนแอเพียงใด ... ยํ้าเตือนผมว่าผูชายคนนี้ ทเี่ ห็นไม่ใช่

ปุณณ์ ภูมพฒน์ของใครต่อใคร ไม่ใช่ แ ม้แต่เลขาฯสภานักเรี ยนผูยงใหญ่
ิ ั
้ ิ่
ผูชายตรงหน้าผม... เป็ นแค่ปณณ์ ... ไอ้ปณณ์ ........ เด็กผูชายธรรมดาทีอยูในช่ วงจัดการความรู ้สึกของตัวเอง




่ ่
.. แม้ทาท่าเหมือนจะไปไม่รอด


ใบหน้าด้านซ้ายทีบดเบี้ยวนั้นทําให้ผมต้องเผลอหลงมองปุณณ์อย่างหลงไหล ... จนไม่รู้เ หมือนกันว่าเพราะ
่ ิ
อะไร สังให้ผมหยิบมือข้างนั้นมากุม ด้วยหวังว่า ความเข้มแข็งจะถูกส่งผ่านไป ..

"ถ้าเราตัดเหตุผลทังหมดทิง .... ถ้าไม่ตองคิดว่าเราเป็ นอะไร หรื อความถูกต้องทีสมควรทําคือสิ่งไหน ..."




่ ั
ผมพยายามค้นหาความจริ งจากดวงตาคูน้ นทีเ่ ต็มไปด้วยคําถามของควา มไม่เข้าใจ
"... สิ่งทีมงอยากทําคืออะไร .."
่ึ


ปุณณ์มองหน้าผมทีสบตาเขานิ่ งอยูครู่ หนึ่ ง ก่อนจะวาดแขนข้างหนึ่ งคร่ อมตัวผมไว้ พร้อมมอบใบหน้าคม

คายให้คล้อยใกล้เข้ามาเรื่ อย ๆ ....... ทังหมดนี้ เรี ยกความรู ้สึกของวันก่อนทีผมเคยมี ให้กลับมาอีกครั้ง



ริ มฝี ปากหยุนสี อมส้มประชิ ดติดริ มฝี ปากของผม ก่อนจะกระซิบถ้อยคําหนึ่ งแผ่วเบา ..

".. ผมอยากมีโน่ .."


หากเราปล่อยให้ช่วงเวลานี้ ผานไป.. โดยไม่ตองคํานึ งถึงอนาคตทีจะตามมาเลย ได้ไหมนะ ….



99

16th CHAOS
ผมยอมปล่อยเรื่ องทั้งหมดให้เกิดขึ้นตามทีอีกฝ่ ายต้องการ .. รวมถึงตัวผมเอง โดยไม่คานึ งถึงเหตุผลและสิ่ง


ทีจะตามมาเบื้องหลังอีก


จูบของปุณณ์ดขลาดกลัว แต่กหนักแน่ นในความรู ้สึก เช่ นเดียวกับอ้อมกอด .. เราสองคนปล่อยให้ร่างกาย

เดินไปทางเดียวกับหัวใจ เป็ นไปตามความต้องการ ทีสูทนเก็บไว้ จนพอถึงเวลาปลดปล่อย เราก็หยุดไม่
่ ้

ได้

อีกต่อไป
..
..
..

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่รู้ กว่าผมจะลืมตาโพลงในความมืดมิด เมือสํานึ กแห่ งผิด ชอบ ชัว ดี ย้อน


คืนกลับมาอีกครั้ง คนทีนอนกอดผมไว้แนบกายคือไอ้ปณณ์ เพื่อนทีปั่นหัวผมมากทีสุดในระยะหลายวันที่




ผ่านมา
ท่ามกลางแสงจันทร์สาดส่ อง เปิ ดทางให้ผมเห็นใบหน้าปุณณ์หลับไหลในความมืด ขนตายาวของมันแนบ
่ ั
ชิ ดติดแก้มซ่อนเอาดวงตาคูน้ นทีเ่ คยแทบจะแผดเผาผมเมือไม่กี่ชวโมงก่อน เอาไว้ภายหลังเปลือกตาทีปิด

ั่

สนิ ท
สันจมูกโด่งพ่นลมหายใจเข้าออกสมํ่าเสมออยูเ่ หนื อริ มฝี ปากบางสี ธรรมชาติ เป็ นเครื่ องหมายให้เห็ นชัดว่า
่ ํ
เจ้าของร่ างทีกอดผมนิ่ งอยูน้ ี ดาดิ่งในห้วงนิ ทราขนาดไหน


ผมมองใบหน้าสงบนั้นด้วยความรู ้สึกหลากหลายอยูภายในหัวใจ สิ่งทีวงนําความรู ้สึกอื่นมาไกลคือ ความ
่ ิ่
กลัว

100

ความรู ้สึกเจ็บทียงคงแล่นริ้ วอยู่ เตือนให้ผมรู ้สึกว่าเราสองคนทําผิดชิ บหาย ผิดแบบไม่น่ าให้อภัย ทั้ง ๆ ที่
่ั
ผมเป็ นคนบอกมันเองว่าให้เลิกคิดถึงเหตุผล สิ่งทีถกต้องสมควรทํา หรื อแม้กระทังบอกให้ลืมไปซะว่าเรา
ู่

เป็ นอะไร... แต่หลังจากนั้นไม่กี่ชวโมง ผมกลับพบว่า เรื่ องพวกนั้นไม่มเี รื่ องไหนทีสามารถทําได้จริ งสัก
ั่

เรื่ อง
สิ่งทีเ่ คยหลอกหลอนปุณณ์เมือวั นก่อนถูกส่งมาหลอกหลอนผมต่อเหมือนกับจดหมายลูกโซ่ เมือพบว่าจริ ง


อย่างทีปณณ์บอกทุกอย่าง ผมไม่อาจวิงหนี ความจริ งนี้ ไปไหน ว่าทั้งผมและปุณณ์เป็ นผูชาย เราสองคนมี
่ ุ


แฟนแล้ว และทีสาคัญ เราเป็ นเพื่อนกัน ... ผมไม่อยากเสียความสัมพันธ์เช่ นนี้ ไป
่ ํ

ผมไม่รู้วาสําหรับผม ความรู้สึกทีมให้ปณณ์คอแบบไหน รวมถึงจากฝ่ ายปุณณ์ ทีกไม่รู้วากําลังหยิบยืน
่ี ุ ื
่็ ่

ความรู ้สึกประเภทใดมาให้ ผมไม่กล้าแม้แต่จะคิดทบทวนซํ้าว่าเรื่ องราวทีเ่ พิ่งผ่านมาเกิดจากอะไร
ผมกลัวว่าแท้จริ งแล้วมันจะไม่ได้เกิดจากอะไรเลย นอกจากความใคร่ ของเราสองคน ..
แต่มีอีกสิ่งนึ งทีผมกลัวมากกว่า ..

ผมกลัวว่าทุกอย่างจะมากกว่าความใคร่ มากกว่าความผูกพัน มากกว่าความพลั้งเผลอของใจ

... ผมกลัวว่า

มันจะมากกว่านั้น
เพราะหากใจผมเลยเถิดถึงขั้นนั้น .... ผมคงไม่รู้หาวิธีการไหนมาจัดการตัวเองได้ .. ผมไม่รู้เลย ..

"อืม... โน่ .... ไม่นอนเหรอครับ " โชคดีทเี่ สี ยงงัวเงียของไอ้ปณณ์ขดขึ้นมาก่อนผมจะคิดต่อ .. ริ มฝี ปากมัน
ุ ั
หาวหวอดจนผมต้องขยับตัวนิ ดหน่ อยเพราะชักร้อนขึ้นมาตะหงิ ด ๆ

แต่ปณณ์เพียงคลายอ้อมแขนให้นิดเดียวเท่านั้น ดูเหมือนมันยังยืนยันว่าจะกอดผมอยูดี "เฮ้ย กูร้อน"

"อะไร.. งั้นเพิ่มแอร์" เชี่ ยนี่ กวนประสาท มันเอื้อมมือไปคว้ารี โมทแอร์มากดปรับอุณหภูมหน้าตาเฉย


101

เพื่อทีจะได้ไม่ตองปล่อยผม ไม่ได้สาเหนี ยกเลยว่าโลกร้อนนะมึง ! ผมเขม็งตามองมันแต่ในห้องคงมืดจน



เห็ นได้ยาก ปุณณ์แค่เกร็งแขนบิดขี้เกียจนิ ดหน่ อยแล้วดึงผมไปกอดอีกเท่านั้น
"พรุ่ งนี้ ตนแต่เช้า แล้วเดี๋ยวพาไปเอาของทีบานก่อนไปโรงเรี ยน ดีมย ?" ปุณณ์งึมงําถามผมเหมือนคนขี้เกียจ
ื่
่ ้
้ั
อ้าปากพูด
"อืมม.."
แต่เสี ยงผมคงแปลกไปจนมันรู ้สึกได้ "เป็ นอะไรรึ เปล่า " คือคําทีมนถามผมด้วยสําเนี ยงคนตืนแล้วเต็มตา
่ ั

"มึง ......."
"ว่าไง?"
"ทีเ่ ราทํากันมันผิดไหมวะ .." ผมไม่แน่ ใจว่าทีบอกไปนี่ เป็ นประโยคคําถามหรื อผมแค่อยากพูดกับตัวเอง ...

แต่สายตาทีเ่ ห็ นกรอบรู ปบนหัวเตียงนั้น ถึงแม้ห้องจะยังมืดมิดอยู่ ก็มแสงจันทร์ยงสาดให้เห็ นว่าคือรู ปปุณณ์


กับเอมแน่ แท้ ..

ปุณณ์หันกลับไปควํ่ากรอบนั้นไว้ แล้วมาตระกอ งกอดผมเหมือนเดิม "คืนนี้ เลิกคิดก่อน ... พรุ่ งนี้ คอยว่ากัน
อีกที .. นะ"
"แต่....."
"ไม่พูดแล้ว ..." ปุณณ์ปิดปากของผมด้วยริ มฝี ปากมันครู่ หนึ่ งก่อนจะถอนออก "วันนี้ มแค่เรา .."


ผมหลับตารับริ มฝี ปากจากมันอีกครั้ง พร้อมโอบกอดร่ างของปุณณ์ทเี่ คลื่อนมาทาบทับ ผมเอาไว้เบื้องบน
เป็ นดังสัญญาณว่าทุกอย่างกําลังจะเริ่ มขึ้นอีกครั้ง


102


ผมบอกตัวเองว่าคืนนี้ จะปล่อยเรื่ องทั้งหมดไว้ขางหลัง .. และไม่วาพรุ่ งนี้ เช้า .. ปุณณ์และผมจะต้อง

กลายเป็ นของใคร
เราจะไม่มทางลืมวันนี้ เลย


***
เสี ยงเจ้าพวกเด็กม.ต้นเล่นบาสเตะบอลกั นดังลันโรงเรี ยนยามเย็นจนผมอยากจะชะโงกหัวออกไปตะโกนด่า

็ ํ
แต่กทาไม่ได้ (ขี้ เกียจ)..... เป็ นเวลาปกติคงไม่หงุดหงิ ดขนาดนี้ หรอกครับ แต่นี่มนไม่สบายตัวอยู่ แล้วยังเสื อก

มีเสี ยงกวนใจอีกมันน่ าหงุดหงิ ดน้อยทีไหน

ผมนอนตัวยาวบนโซฟาในห้องชมรมพลางบิดรู บคไปพลาง เชี่ ยแ ม่ง.. เพราะไอ้โอมนันแหละ มันโยนไอ้


ลูกบาศก์นี่มาให้ผมเล่นต่อเมือคาบบ่าย จนถึงตอนนี้ เลยเวลาเลิกเรี ยนแล้ว ผมยังทําได้ไปแค่หน้าเดียวแถม

เหนื่ อยจะแย่....... แล้วไอ้เก่งบิดเป็ นดอกไม้ไปได้ไงวะ ไม่เข้าใจ
ผมคิดพลางหงุดหงิดไปพลาง .. สะโพกก็ปวด รู บคก็เล่นไม่ได้ จะมีชีวตใครเหี้ ยเท่าผมมังเนี่ ย !!




"โห....... หน้าเครี ยดเชี ยวพี่ วันนี้ คดจะทําไอ้นี่ท้งวันเลยเหรอ " ไม่ตองเสี ยเวลามองหน้า แค่กวนประสาท




แบบนี้ ผมก็รู้แล้วว่าเป็ นไอ้เป้ อ แต่ข้ เี กียจเถียงกับมัน (ไม่วาง ) เลยได้แต่ส่งเสี ยงอือ ๆ ออ ๆ กลับไปว่าอย่ามา
กวนใจ
แต่ถาคิดว่าจะไล่ไอ้เด็กนี่ ไปง่าย ๆ น่ ะผิดถนัด ! เพราะมันดันยกกีตาร์ไฟฟ้ ามานังดีดตรงหน้าผมอย่างไม่รู้



ไม่ช้ ี "เบือว่ะพี่ ห้องชมรมกลองไม่ดีไม่มใครอยากตีเลย ผมเลยอดซ้อมวง "



103


"แล้วไงวะ..." ไม่เห็ นรึ ไงว่ากูไม่วาง
"ก็เมือไหร่ กลองจะมาอะพี่ ----- " ตื้อ จริ งวุย ! ผมหยุดเล่นรู บคครู่ หนึ่ งแล้วหันไปเหล่หน้าตี๋ ๆ ของมัน "รอ



เงิ นอยู่ เข้าใจปะ"
ั ุ
"โห่ ย..... พี่โน่ กบพี่ปณณ์สนิ ทกันจะตาย ช่ วงนี้ " ห๊ ะ... ผมไม่คดว่าจะได้ยนคํานี้ จากปากไอ้นี่ !


"เดี๋ยวนะ... มึงรู ้ได้ไง"

่ ่
"เค้ารู้กนหมดแล้วพี่ ! ว่าพี่สองคนน่ ะ สนิ ทกัน ขนาดมีแฟน แฟนยังอยูกลุมเดียวกันเลย " อ้อเรอะ....... ผมล่ะ
อยากจะหัวเราะเป็ นภาษาตุรกี
"แล้วไงวะ...."
"ก็บอกพี่ปณณ์ให้รีบปล่อยเงิ นให้เราสิ พี่--- "

"เฮ้ย! พูดอะไรง่าย ๆ ว่ะ จะให้กเู ข้าไปปล้นห้องสภาฯตอนนี้ เลยรึ ไง " ถ้าทําได้กกทาไปแล้วด้วยซํ้า
ู็ ํ


เมือโดนผมเหวียง ไอ้เป้ อเลยทําหน้าเซ็งอยูครู่ หนึ่ ง ผมเข้าใจว่ามันคงอยากซ้อมวงมาก แต่กไม่รู้จะช่ วยไง


ให้ทวงไอ้ปณณ์บอย ๆ คงดูไม่ดี .... ผมคิดพลางบิดรู บคในมือต่ออย่างสนใจของเล่นตรงหน้ามากกว่า
ุ ่


'ใครจะไปดีได้ทกชัวโมง ก็เรามันคนไม่ใช่ ละครทีวี ~'
ุ ่
"นันไง พี่ปณณ์โทรมาแล้ว !!!!!!" อะไรนะ!? มันรู ้ได้ไงเนี่ ย ผมสะดุงเฮื อก บ้าจี้หยิบโทรศัพท์ข้ นมาดูตาม




คําไอ้เป้ อบอก ก่อนจะแทบเขวี้ยงทังรู บคและมือถือใส่กะบาลเหม่ง ๆ ของมันแม่งงง
้ ิ
"ปุณณ์ แม่ .... มึงสิ !!...... หวัดดีฮะยูริ " ผมก่นด่ามันก่อนจะเปลี่ยนโหมดเ ป็ นรับโทรศัพท์เสี ยงง่วง รู บคใน

มือก็ทาท่าจะไปไม่สวย เลยตัดสินใจปล่อยให้มนไหลลงพื้นห้องชมรมไปแต่โดยดี



104

"โน่ ยงอยูโรงเรี ยนรึ เปล่าคะ "
ั ่

"ผมอยูชมรมน่ ะ ยูริมอะไรรึ เปล่า " เพราะโทรมาเวลานี้ ไม่ใช่ วสยของยูริ ปกติหากเธออยากชวนผมไปไหน

ิ ั
จะโทรมาก่อนเลิกเรี ยน เพื่อให้ผมเคลียร์งานได้ทน แต่ถาไม่ไปไหนกัน เธอจะโทรมาอีกรอบตอนดึก ๆ ก่อน


เข้านอน
"ยูอยู่......... หน้าโรงเรี ยนโน่ .... มีธุระนิ ดหน่ อย ออกมาหาแป๊ บนึ งได้มยคะ " ได้ฟังคํานั้นแล้วผมแทบจะ
้ั
่ั
กระเด้งออกจากโซฟาโดยไม่สนเลยด้วยซํ้าว่าตัวเองกําลังเจ็บอยูยงไง ... ก็ไอ้ การมีนักเรี ยนคอนแวนต์มายืน

แกร่ วอยูหน้าโรงเรี ยนชายล้วนอย่างโรงเรี ยนผมนี่ มนน่ าเป็ นห่ วงน้อยทีไหน !



"แป๊ บนึ งนะ โน่ กาลังรี บไป อย่าเดินไปไหนนะยูริ " ผมลนลานวางสายพลางพุ่งไปหน้าห้องชมรมเพื่อใส่
รองเท้าทันที
"แฟนโทรมาเหรอพี่ " ไอ้เป้ อเดินตามผมมาหน้างง ๆ ผม ได้แต่พยักหน้ารับก่อนจะตบบ่ามันสองที "ฝาก
ห้องชมรมด้วย เดี๋ยวมา "

***

ผมเดินกึ่งวิงทั้งทียงใส่รองเท้าไม่เสร็ จดี แถมยังมีอาการปวดสะโพกไม่หายไปยังหน้าประตูโรงเรี ยน ... ยูริ
่ั


ยืนรอผมอยูตรงนั้นตามคําสัง แต่ดวยความทีเ่ ธอเป็ นคนขาว ซํ้ายังหน้าตาอาโนเนะแบบญี่ ปุ่ น จึงช่ วยไม่ได้ที่


นักเรี ยนชายหลายคนจะกําลังลอบจ้องเธอตาเป็ นมัน
ก็ไม่ได้หวงหรอกครับ แต่เป็ นห่ วงมากกว่า - _-"..... สาวน่ ารักอย่างยูริหลุดมากลางดงผูชายคนเดียวแบบนี้

ใช้ได้ทไหนกัน
ี่

105


"ทําไมจะมาไม่โทรบอกโน่ กอนครับ ไม่ดีเลยรู ้มย " ผมพูดกับเธอกึ่งตําหนิ เ มือวิงมาถึงแล้ว ก่อนจะอาสาถือ
่ ่
้ั
กระเป๋ านักเรี ยนให้แล้วพายูริเดินออกนอกบริ เวณโรงเรี ยนไป

"ขอโทษค่ะ .. พอดียรีบ แล้วก็ ใช้โทรศัพท์อยูตลอด จนได้โทรหาโน่ ตอนมาถึงแล้วนันแหละ "..... อืม.. ฟั ง


ดูแปลก ๆ แฮะ ?
"มีอะไรรึ เปล่า ?"
"โน่ ......... รู ้เรื่ องของปุณ ณ์บางมัยคะ ?" ผมล่ะแทบอยากจะหายตัวไปเดี๋ยวนั้นเลย
้ ้
่ ู่
ดวงตากลมสี ดาสนิ ทของยูริจองมายังผมอย่างต้องการจะค้นหาความจริ งบางอย่าง ซึ่งผมไม่รู้วาสิ่งทียริ


ต้องการนั้นคืออะไร... เธอพูดกินนัยผมแค่ไหน ?
"เรื่ องไหนล่ะ"
"เฮ้อ........." อ้าว!!! ทําไมคําตอบกลายเ ป็ นเสี ยงถอนหายใจอย่างนั้นล่ะครับ - _-"... ผมงงไปหมดกับท่าที
กระอักกระอ่วนของผูหญิงตรงหน้า ทีดราวกับกําลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับเรื่ องบางอย่างอยู่

ู่

"มีอะไรเกิดขึ้น ?"
"คือโน่ .......... เมือวานโน่ รู้รึเปล่าว่าปุณณ์ไปไหน .." ถึงตรงนี้ ผมรู ้สึกลังเลอย่า งหนักทีจะตอบ ในเมือรู ้ดีวา


่ ่
เมือวานมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

"ทะ.... ทําไมล่ะ "


"โธ่....... ยูพยายามบอกเอมแล้วว่าอย่าให้ยถามโน่ เลย ... เพราะยูรู้วาโน่ กบปุณณ์เป็ นเพื่อนกัน ยังไงก็คงช่ วย

ปิ ดกัน ไม่ยอมบอกความจริ งแน่ ๆ " ถึงตรงนี้ ผมเริ่ มงงไปหมดแล้ว นี่ ผมจะควร จะพูดอะไรออกไปดี

106

ยูริหยุดครวญครางกับตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามองผมนิ่ ง .. จนไม่อาจละสายตาไปทางไหนได้
"ขอร้องนะโน่ ... เอมเครี ยดมาก "
ริ มฝี ปากเธอขยับช้า ๆ ชัด ๆ ให้ผมทั้งเห็ นและได้ยนทุกประโยค


"บอกยูได้ไหมโน่ ว่าเมือคืนปุณณ์นอนกับใคร "


เหมือนฟ้ าผ่าลงกลางกบาลผม เมือได้ยนคํานี้
่ ิ
17th CHAOS
"ขอร้องนะโน่ ... เอมเครี ยดมาก ... ช่ วยบอกยูได้ไหมว่าเมือวานปุณณ์นอนกับใคร "

คํา ๆ นี้ ยงวนเวียนไปมาในหัวผมไม่ยอมหยุด ... แม้จะกลับมาถึงบ้าน ลองเอามือก่ายหน้าผากอย่างทีเ่ ห็ น

พระเอกในทีวเี ขาทํากัน แต่ไอ้ความรู ้ สึ กหนักอึ้งในหัวก็ยงไม่หาย ..

่ ุ ั

"หมูน้ ี ปณณ์กบโน่ ชอบหายไปติดต่อไม่ได้บอย ๆ เอมเขาเครี ยดมากรู ้มย ... ส่วนยูไม่เป็ นไรหรอก แต่ยเู ป็ น
้ั
ห่ วงเพื่อน"

"โน่ ไม่บอกยูวาเกิดอะไรขึ้นก็ไม่เป็ นไร ... แต่ช่วยบอกปุณณ์ได้ไหมว่าเอมเสี ยใจมาก บอกให้เขาไม่ทาแบบ


นั้นอีกได้ไหม... ปุณณ์กบเอมเป็ นแฟนกันนะ ทําไมมีอะไรปุณณ์ไม่มาหาเอม ทําไมต้องไปหาผูหญิงอื่น

ปุณณ์เห็ นเอมเป็ นอะไรไปแล้ว "
สองตาของผมหลับสนิ ทราวกับต้องการหลีกหนี จากความจริ ง ... แต่จะให้ผมหนี มนพ้นได้ยงไง ในเมือ



ความจริ งเหล่านั้นไม่ใช่ สิ่งทีผมกําลังมองเห็ น แต่เป็ นถ้ อยคําทีกองดังในหัวผมตลอดเวลาต่างหาก

่ ้

107


"ถุงยางทีปณณ์เคยพกไว้ในกระเป๋ าสตางค์หายไป ... โน่ ... ปุณณ์กบเอมเขาไม่เหมือนพวกเรานะ ... เขาเป็ น
่ ุ
ของกันและกันแล้ว ... ปุณณ์จะทําเหมือนผูหญิงเราเป็ นของเล่นแบบนี้ ไม่ได้ ยูไม่ยอม "


"แม่งเอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!"ผมสบถกับตั วเองเสี ยงลันพลางปาหมอนทีหนุ นอยูจนกระแทกอีกฝั่งห้อง หวังให้


เสี ยงนั้นดังกลบถ้อยคําของยูริ ทียงคงย้อนวนไปวนมาราวกับมีใครกรอเทปซํ้า ๆ ให้ผมฟั งในหัว
่ั
ผมไม่ได้โกรธยูริทเี่ อาเรื่ องพวกนี้ มาขอร้อง ไม่ได้โกรธเอมทีเ่ สี ยใจนังร้องไห้ฟูมฟาย ไม่ได้โกรธ

แม้กระทังปุ ณณ์ ทีเ่ คยมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับเอม

ทีผมรู้สึกคือ ผมเกลี ยดตัวเอง เป็ นเพราะผมเองทีทาให้ เรื่องทั้งหมดกลายเป็ นแบบนี้ ไอ้คนไม่มความ



รับผิดชอบชัวดีน่ะมันตัวผมเอง

"เหี้ ย....." เสี ยงก่นด่าตัวเองดังขึ้นอีกครั้งขณะทีผมเดินสะเปะสะปะไปรอบห้อง คว้าเอาข้า วของเครื่ องใช้

จําเป็ นทั้งหมดยัดใส่กระเป๋ าเป้ โรงเรี ยนใบสี ดาหม่น



มันจะต้องจบ.. ไม่วาด้วยอะไรก็ตาม ..

***

ในรอบ 7 วัน ผมโผล่มาบ้านหลังนี้ เกิน 8 ครั้งรึ ยงวะ.. ผมคิดพลางแหงนมองบ้านหลังใหญ่ตระหง่านอยู่

ตรงหน้า ก่อนจะสูดหายใจเฮือกหนึ่ งแล้วตัดสิ นใจกดออด ลงไป
เป็ นป้ าน้อยเช่ นเคยทีกลีกจอรี บวิงมาเปิ ดประตูให้ผม เธอคลี่ยมอ่อนโยนพลางอาสาช่ วยถือเป้ เข้าบ้านอย่าง
ุ่ ุ
ิ้


แข็งขัน แต่ขนผมปล่อยให้คนแก่ถือของให้กอย่าเรี ยกว่าผูชายเลยครับ ขอผมถือเองดีกว่า ^^"



108


ป้ าน้อยถอนหายใจยาวเพราะผมดื้อไม่ยอมรับความช่ วยเหลือจาก แก ก่อนจะบอกว่า "คุณปุณณ์อยูบนห้อง
แหละค่ะคุณโน่ ขึ้นไปได้เลย เดี๋ยวป้ าไปเรี ยนคุณแป้ งให้เองว่าคุณโน่ มา " เอ๊ะ... แล้วทําไมต้องบอกแป้ งด้วย
ล่ะป้ า -_-"... เออ ผมเกือบลืมไป ว่าทุก ๆ ครั้งทีมาบ้านหลังนี้ ผมมาในฐานะอะไร

ทุเรศตัวเองจริ ง ๆ ... กะอีแค่เงิ นสองหมื่นบาทต้องเป็ นจุดกําเนิ ดเรื่ องเหี้ ย ๆ พวกนี้ เลยรึ ไง

เป้ ปักสัญลักษณ์ตราโล่ (ไม่ได้ใช้ต้งแต่ข้ นม . 3 แล้ว) ถูกลากผ่านไม้ปาร์เก้เนื้ อดีจนถึงหน้าประตูห้องทีผม
ั ึ


คุนเคย... ไอเย็นพวยพุ่งจากใต้ประตูบานนั้นบ่งบอกว่าเจ้าของห้องหมกตัวเปิ ดแอร์อยูตามปกติ ไม่ได้ผดจ าก


ทีคดแม้แต่น้อย
่ิ
แต่ยงไม่ทนทีผมจะได้เคาะประตูเรี ยกลงไปดี เสี ยงโทรศัพท์มอถือกลับดังขึ้นก่อน
ั ั ่

'ใครจะไปดีได้ทกชั่ วโมง ก็เรามันคนไม่ ใช่ ละครทีวี ~'

ไอ้ห่านี่ สงสัยจะมีพลังจิต ...

"โทรมาไม กูอยูหน้าห้องมึง ......." สั้น ง่าย ได้ใจความ ... เล่นเอาปลายสายถึงกับรี บกดวางหู ไป ก่อนจะ
กระชากประตูห้องตัวเองทันที "เฮ้ย!?"
"ตกใจไร เชี่ ย ... มึงดูหนังโป๊ อยูเ่ หรอ" ผมไม่สนใจใบหน้าอันหรอหราของมันแต่กลับเดินผ่านปุณณ์เข้าไป
ข้างในหน้าตาเฉย จัดแจงโยนเป้ โรงเรี ยนกองไว้มมห้อง แล้วสาวเท้าไปหน้าจอเครื่ องคอมพิวเตอร์ ทีเ่ ปิ ดค้าง

ไว้อยู่
ผมทําเป็ นแซวแก้เซ็งไปอย่างนั้นแหละ จริ ง ๆ มันเปิ ด msn อยู.่ .. ทันทีทผมล้มตัวนังบนเก้าอี้ ก็เห็ นเอม
ี่

กําลังพิมอะไรบางอย่างผ่านทางโปรแกรมแชทนี้ มาพอดี

109

Aim : ยูริออนแล้วเรี ยกด้วยจ้ะ พูดว่า :

ปุณณ์ยงรักเอมอยูใช่ ไหมคะ ?

ตัวอักษรสี ชมพูน้ นบาดลึกลงไปถึงกลางใจผม แต่กลับต้องพยายามฝื นหัวเราะให้ .. น่ าขําทีเ่ อมช่ างถาม

อะไรเพี้ยน ๆ ไปได้ ....... เพราะถ้าปุณณ์ไม่ได้รักเอมจะให้ไปรักใคร ...
ผมยอมรับว่าในเวลานี้ การจะยิมแต่ละทีมนช่ างยากลําบากเหลือเกิน


่่

ภาพดิสเพลย์ของเอมเป็ นรู ปทั้งคูถา ยด้วยกันโชว์หรา ราวกับจะประกาศให้คนทั้งโลกรู ้วาเขารักกันขนาด
ไหน ผมจ้องมองภาพนั้นพักหนึ่ งแล้วกลับมาพิจารณาตัวเองว่าเราเป็ นใคร .. ก่อนจะตัดสิ นใจพรมนิ้ วลงบน
แป้ นพิมพ์ เพื่อบอกอะไรเอมบางอย่าง ..
SuperPunn พูดว่า:
อยู่แล้ ว

"เฮ้ยโน่ !!!! นี่ มนอะไรวะ!!?" เสี ยงไอ้ปณณ์โวยวายดังจากมุมห้องทําเอาผมสะดุงเฮื อกจนต้องรี บหัน



กลับไปมอง เห็ นมันกําลังยกกระเป๋ าเป้ ผมมาพลิกดูไปมาอย่างพิจารณาอยู่
"ผ้าอาบนํ้าฝนมัง ... ห่ า.." ถามมาได้ ตาก็ไม่บอด ... ผมด่ามันพลางหันกลับมาจะเล่น msn ต่อ.. ตอนนี้ ผม

จัดการ log off เมลล์มนและ log in เมลล์ผมแทนเรี ยบร้อยแล้ว ส่วนไอ้เรื่ องขออนุ ญาตเจ้าของก่อนน่ ะฝันไป

เถอะ!
'โป๊ ก!!'
"โอ๊ย!!!!!!!" แม่งเคาะหัว!!!!!
"ถามดี ๆ เสื อกตอบกวนตีน .... นัน.. sign out เมลล์กอีก ... ตกลงมึงเอากระเป๋ ามาทําไม จะหนี ตามกูรึไง "


แต่กวามึงกวนตีนกว่า ... ผมคิ ดในใจพลางลูบหัวทีโดนเคาะอย่างเคือง ๆ "เออ พากูไปทีไหนก็ได้ "
ู่



110

"เอาจริ งปะ..." ไม่อยากจะเชื่ อว่าแม่งเชื่ องมาก เพราะทันทีทผมพูดจบ ปุณณ์กเ็ อื้อมมาหยิบกุญแจรถที่
ี่
แขวนอยูเ่ หนื อโต๊ะคอมอย่างไว จนผมต้องรี บฉกกลับมาไว้ในมือตัวเองก่อน "เฮ้ย! บ้าจี้จงวะ พูดเล่น !"

"ก็ถาอยากไปจะพาไปไง บางแสนมะ ใกล้ ๆ ?" ปุณณ์ทาท่าคิดหนัก แต่ผมนั้นหนักใจมากกว่า ไม่คดว่าแม่ง




จะบ้าจี้ขนาดนี้ "ตลก ๆๆ ไปได้ทไหน พรุ่ งนี้ บราเดอร์ศกดาเทสต์ยอยห้องกู "
ี่

แต่คาตอบทีได้รับกลับมานั้น กลายเป็ นรอยยิมจากปุณณ์ มันยิมไม่พอยังยักคิวให้ผม อีก ก่อนจะเดินไป





หยิบเสื้อคลุมกันหนาวจากตูเ้ สื้อผ้าออกมาสองตัว "เดี๋ยวตอนเช้าพาไปส่งให้ทนสอบ ... มาเร็ ว!"

ปุณณ์ไม่พูดเปล่ายังแบกเอาเป้ ผมขึ้นหลังแล้วลากแขนให้ตามออกไปอีก อย่างงี้ ไม่ให้โวยวายยังไงไหวล่ะ
วะ "เฮ้ย!!! ปิ ดคอม ปิ ดแอร์ ปิ ดไฟก่อน !" แน่ นอนว่ามันไม่ เห็ นสนใจฟั ง
"เดี๋ยวก็มคนมาปิ ดให้เองแหละน่ า ..." ไอ้คนขี้บงคับพูดพลางเดินผิวปากนําผมไปอย่างอารมณ์ดี ขณะทีมอ


่ื
อีกข้างก็ยงลากข้อมือผมไปด้วยไม่ยอมปล่อย ผมเห็ นไอ้ปณณ์ยมร่ ามากขึ้นเมือลงบันไดมาเจอป้ าน้อยงก ๆ

ุ ิ้

เงิ่ น ๆ เดินผ่าน "ป้ าน้อย ผมออกไปเทียวกับโน่ นะ"

แต่ยงไม่ทนทีป้าน้อยจะตอบอะไรดี ก็มใบหน้าซุกซนโผล่มาจากด้านหลังป้ าน้อยเสี ยก่อน
ั ั ่

"ไปไหนอะพี่ปณณ์ !!!" -_-"..... น้องแป้ งครับ โผล่มาจากไหน (ตกใจหมด นึ กว่าผี ) ดึกแล้วทําไมไม่นอน


(เดี๋ยวตีเลย) -_-" ถึงตอนนี้ ผมจะมีความสัมพันธ์กบปุณณ์อย่างทีน้องแป้ งหวังเรี ยบร้อยแล้ว แต่เอาเข้าจริ ง ๆ

แม่งยังไม่ชินแหะ..
"พาพี่โน่ ไปเทียวน่ ะ ไว้จะซื้อขนมมาฝากนะ " ปุณณ์ตอบน้องมันพลางขยี้หัวอย่างเอ็นดู ถ้าเป็ นผมคงต่อย



พี่ชายควํ่าไปแล้ว (เล่นหัวอยูได้) แต่น้องแป้ งกลับยิมกว้างงง จนผมผวาวาบเพราะพอจะรู ้วาเธอคิดอะไร - _-"

"อื้อ ... ดูแลพี่โน่ ดี ๆ นะ " ห้ามบ้างไรบ้างก็ได้ครับแป้ ง !! พรุ่ งนี้ พวกพี่มเี รี ยนนะ !!!

111

แน่ นอนว่าเมือไร้คนขัดใจแล้ว ไอ้ปณณ์กลากผมเดินผิวปากไปอย่างสบายใจยิงกว่าเดิม TT___TT

ุ ็


ปุณณ์พาผมมาจนถึงรถเก๋ ง 2 ประตูของมัน แล้วส่งเสื้อคลุมกันหนาวให้ตวนึ ง "อะ เอาไปคลุม เดี๋ยวสารวัต

นักเรี ยนจับหวะ" มันพูดติดตลกเพราะตอนนี้ ผมยังใส่ชุดนักเรี ยน โชว์กางเกงสี น้ าเงิ นหราอยูเ่ ลย "เออไอ้สด


ให้กเู ปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ไม่ได้ "
มันหัวเราะรับคําบ่นนั้นพลางเอื้อมมือจะเปิ ดประตูให้นง แต่อย่าหวังว่าไอ้โน่ จะยอม (เหอ ๆๆ) ผมคว้า
ั่

ประตูได้กอนมันก็เปิ ดเข้าไปนังเองเลย แว่วยินเสี ยงไอ้ปณณ์หัวเราะขํา (ขําเชี่ ยไรของมัน ) ก่อนจะวนไปนัง



ทางฝังคนขับเองบ้าง "มึงนันแหละ มาหากูจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ไม่ได้เนอะ "



ผมฟั งประโยคนั้นแล้วก็ได้แต่เงี ยบ ...
จริ งของมัน ........ ผมรี บจริ ง ๆ นั่ นแหละ.... สําหรับผม วันนี้ ผมอยากใช้ทกนาทีให้คมค่าทีสุด ..

ุ้ ่

ปุณณ์สตาร์ทรถพลางมองหน้าผมล้อ ๆ "คิดถึงรึ ไงครับ "
"............................." ผมนิ่ ง ไม่ได้ตอบคําถาม .. หรื อถึงอยากพูดอะไรตอบก็คงไม่ทน เมือท่อนแขนแกร่ ง
ั ่
พาดมาโอบรั้งไหล่ผมไว้ ให้เข้าไปใ กล้เจ้าของแขนท่อนนั้นเสี ยก่อน
ปุณณ์ประทับริ มฝี ปากลงบนหน้าผากผมแน่ นราวกับจะส่งผ่านความรู ้สึกทั้งหมดทีปณณ์มผานมาทางจูบนี้
่ ุ ี่
.. "คิดถึงจังเลย วันนี้ ไม่เห็ นเจอ แวะไปหาทีชมรมก็ไม่อยู่ "

"ไปมาตอนไหนวะ " ผมเบียงหน้าหลบมันนิ ดหน่ อย แต่อีกฝ่ ายยังคงตามมาหอมแ ก้มได้ไม่ยอมหยุด "ตอน

เย็น... ไปแล้วเจอแต่น้องม .4 หน้าตี๋ ๆ บอกว่าถูกโน่ ใช้เฝ้ าห้องชมรม "

112


"ไอ้เป้ อ... น่ ะ.." ผมตอบพลางผลุบสายตาลงตํ่า .... เพราะรู ้ตวเองดีวาตอนเย็นทีหายไปนั้น ผมออกไปทําไม


และคุยเรื่ องอะไร....
ปลายจมูกโด่งของปุณณ์คลอเคลียไปเรื่ อยเช่ นเ ดียวกับริ มฝี ปาก จนสุดท้ายมาหยุดตรงปากผมเนิ่ นนาน ....
นานจนต้องผลักออก "จะไปมัย บางแสน ..."

่ ั
"เออว่ะ.. อยูกนแบบนี้ ตองไม่ได้ไปไหนแน่ เลย " มันว่าพลางขํา ก่อนจะปล่อยให้ผมเขยิบตัวกลับมานังข้าง


เบาะคนขับได้อย่างอิสระเหมือนเดิม
"แล้วเดินไปเดินมานี่ ไม่เจ็บแ ล้วรึ ไง หึ๊ ?" เสี ยงปุณณ์ถามขึ้นอีกครั้งเมือจอดรถรอเลี้ยวออกจากซอยหน้า


ถนนทองหล่อ ผมยักคิวให้กบคําถามนั้นเรี ยบ ๆ "ก็ดีข้ นเยอะ ขืนนอนเฉย ๆ ทังวันมีหวังง่อยแดก .. มึงอะ"



"ยาแก้ปวดช่ วยได้ ..." ปุณณ์พูดพลางหัวเราะหึ หึจนผมต้องหัวเราะตาม มันยืนมือมาคว้ามือผ มไปจับไว้บน

เกียร์พลางใช้นิ้วชี้ เขียหลังมือผมเล่นช้า ๆ

็่

"เอ... งั้นคืนนี้ กตอได้แล้วสิ " ทําเสี ยงซะแอ๊บแบ๊ว แต่ไม่ตองหันไปมองก็รู้ดีวาไอ้ห่านี่ ทาหน้าหื่ นแบบไหน


อยู่

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เห็ นแสงไฟสี สมเรี ยงแถวเป็ นแนวยาวตลอดสองข้างทาง


"อืม...."

18th CHAOS

ไอ้ปณณ์ขบรถเร็ วก็จริ งอยู่ แต่กว่าเราทั้งคูจะเห็ นทะเลบางแสนก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทมแล้ว ผมกับมัน
ุ ั
ุ่

113

ตัดสินใจจอดรถเข้าข้างทางเพื่อหามือดึกกินกันในร้านอาหารแห่ งหนึ่ ง เนื่ องจากเห็ นว่าพวกนักศึกษาแถวนั้น

แวะจอดรถอุดหนุ นกันเยอะแยะ
"คนเยอะสงสัย จะอร่ อย" นี่ คอคําพูดของไอ้สารถี ทีทาเอาผมยิมแป้ น เพราะแสดงให้เห็ นว่าตรรกะร้าน

่ ํ

ไหนคนเยอะแสดงว่าร้านนั้นอร่ อยไม่ได้มคนคิดแค่ผมคนเดียว หึ หึหึ .. ต้องเอากลับไปเย้ยไอ้โอมซักหน่ อย

แล้วว (มันด่าผมเพี้ยนประจําเวลาผมพูดงี้ ครับ ผิดตรงไหนเนี่ ย )

ปุณณ์ดบเครื่ องยนต์ ลงแล้วเอื้อมมือมาจัดเสื้อกันหนาวผมให้เข้าทีเ่ ข้าทาง ก่อนจะเปิ ดประตูรถ

และแล้วการปรากฏตัวของเราสองคนก็ดยงใหญ่ข้ นทันใด เมือทันทีทกาวขาเข้าร้าน ก็ถกจับตามองเป็ น
ู ิ่


ี่ ้

ตาเดียว คงเพราะชุ ดนักเรี ยนโชว์ตวอักษรย่อโรงเรี ยนซะหรา ประกอบกับกางเกงนักเรี ยนสี น้ าเงิ นของผมทํา


ให้ทกคนในร้านสะดุดตามากกว่าชุ ดอื่น ๆ ... หรื อถ้าลองคิดดูดี ๆ อีกทาง ..

ไอ้คนทีมากับผมมันหล่อเกินไป -_-"...............

สรุ ปว่าคงจะสองอย่างรวมกันครับ คนนึ งหล่อ คนนึ งชุ ดนักเรี ยนมัธยม ผสม ๆ ปนกันเข้าเลยกลายเป็ น
จุดเด่นในทีสุด แน่ นอนว่าผมล่ะเก ร็ งแทบแย่ กับสภาพทีตองแวดล้อมด้วยสายตาจากคนแปลกหน้าอย่างนี้

่ ้
ในขณะทีปณณ์ดสบายดี จนผมดูไม่ออกด้วยซํ้าว่ามันรู ้ตวรึ เปล่าว่ากําลังถูกรุ มมองด้วยสายตาจากคนทั้งร้าน
่ ุ ู

พุ่งมาทีเ่ ราสองคนเป็ นทางเดียว - __-"
เออ ช่ างแม่ง.. อย่าสนใจดีกว่า - _-"

่ ั
หลังจากทีปล่ อยให้ปณณ์และผมยืนหมุนกันไปมาในร้าน เพราะหาทีนงไม่เจออยูสกครู่ แล้ว ก็มบริ กรหญิง


่ ั่

หน้าตาสะสวยคนหนึ่ งเข้ามาเชื้ อเชิ ญหาทีนงให้พวกเราในทีสุด .. ผมล้มตัวลงกับเก้าอี้แล้วก็ยงงง ๆ ว่า
่ ั่


บรรยากาศในร้านนี้ ให้อารมณ์แบบไหนกันแน่ ระหว่างร้านข้าวหรื อร้านเหล้า เพร าะผมเห็ นบางโต๊ะก็มแต่

่ ่
ข้าวไม่มเี หล้า ส่วนบางโต๊ะก็มแต่เหล้าไม่มขาว (อะไรเนี่ ย) แล้วก็อดสงสัยอีกไม่ได้วา ทีใส่ชุดนักเรี ยนมานัง

ี้


114

หน้าตาหรอหราในสถานทีแบบนี้ น้ น จะไม่เป็ นไรจริ ง ๆ เหรอออ




แต่โต๊ะข้าง ๆ ผมทีนงกดเบียร์กนทั้งทีใส่ชุดนักศึกษาอยูสลอน คือคําตอบ - _-"....
่ ั่


โดยไม่ปล่อยให้ผมได้คดอะไรเพ้อเจ้อนาน เสี ยงคนสังกับข้าวก็ดงขึ้นไม่ไกลจากตัวผมเสี ยก่อน




"เอา......


ยําหนังหมู ลาบ เอ็นข้อไก่ทอด ข้าวเกรี ยบพริ กเผา แล้วก็ไฮเนเก้น 1 ทาวเวอร์ " ไอ้สด ....... กูวาแล้วเมนู มน


แปลก ๆ .. ผมรี บเอื้อมมือไปโบกหัว ไอ้นักเรี ยนดีเด่นทันที "กูหิวข้าวมังเหอะ สัด !"

"อ้าววว ยังไม่กินมาอีก !?"
"เออ....." ก็จะเอาเวลาทีไหนไปกินล่ะวะ ตอนเย็นผมมัวแต่นงคุยกับยูริเรื่ องมันน่ ะแหละ กว่าจะกลับถึง

ั่
บ้านก็เล่นเอาเซ็ง เซ็งแล้วยังต้องเดินเก็บข้าวของยัดใส่กระเป๋ าเพื่อแบกไปจนถึง บ้านมันนันอีก ! จากตอนแรก

กะว่าอยากแค่ไปนอนค้างด้วยเฉย ๆ แต่ดนเสื อกโดนเจ้าของบ้านยิงยาวมาไกลถึงนี่ .... ดวงเดินทางดีชิบหาย

"สังสิ อะ.." เสี ยงไอ้ปณณ์บอกพลางยืนเมนู ส่งมาทางผม ทั้งทีมนไม่ได้เปิ ดเลยสักนิ ดตอนทีสง สรุ ปว่าจะ


่ ั
่ ั่

เอาไปยึดไว้แต่แรกทําห่ าอะไร ผ มก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ... ผมเกาหัวตัวเองแกรก ๆ พลางเปิ ดเมนู เพียงสอง
วินาทีแล้วปิ ดฉับ "เอาข้าวผัด ... แค่น้ นแหละ"

"กินไรไม่สร้างสรรค์เลยว่ะโน่ " ไอ้ห่านันยังมีหน้ามาบ่น เป็ นเพราะใครล่ะวะ

"ก็มงเสื อกสังเบียร์ จะให้กแดกไร ไอ้นี่มนเข้าสุดแล้ว .... เอาตามนี้ แหละพี่ " ผมว่าพลางยืนหนังสื อเมนู คน






กลับไป บวกกับรอยยิมแค่นิดหน่ อยก็มากพอจะทําให้พี่สาวคนสวยทีรับออเดอร์ถึงกับเคลิมได้แล้ว หึ หึ



บางทีผชายเราก็ตองหัดบริ หารเสน่ ห์ตวเองกันบ้างง
ู้


"ทําเป็ นยิม ... ตั้งใจยัวรึ ไง" อ้าวไอ้นี่ .. หาเรื่ องไรอีกวะ !!


"ยัวห่ าไร... หิ วชิ บหาย ใครจะกินอิ่มมีสุขเหมือนมึงล่ะ "


..

115

"แน่ น้อน...." ฮึ่ม... ตอนยังไม่สนิ ทกันมันกวนตีนน้อยกว่านี้ ใช่ ปะคับ ... แม่ง .. ไม่น่าเลยกู ผมทําหน้าเซ็ง
พลางใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเป็ นจังหวะตามดนตรี ทวงของร้านเล่นอยู่
ี่
ร้านนี้ มวงดนตรี สดเล่นด้วยครั บ แนวเพลงเป็ นแบบฟั งสบาย ๆ ตามประสาวงเล็ก ๆ ทัวไป นับได้อยู่ 5 คน


ผมเห็นแล้วโคตรคันไม้คนมืออยากจะขึ้นไปแจมด้วยเลยครับ ... แต่เออ พูดถึงเรื่ องวงดนตรี แล้วนึ กออก

"เมือตอนเทียงกูไปส่งโครงการงานคริ สมาสต์ทสภาฯมา ไม่เห็ นเจอมึง "


ี่
"เอ๋ า... ผมไม่ใช่ ยามเฝ้ าห้องสภาฯนี่ หว่า .. เทียงก็ไปหาข้าวกินสิ ครับ !" สรุ ปว่าทีผมถามเมือกี้กลายเป็ น



คําถามโง่ ๆ ไปซะงั้น แม่ง .. อารมณ์เสี ยว่ะ ... ไม่มอารมณ์จะเถียงกับมันแล้วด้วย คนยิงหิ ว ๆ อยู่


ผมเบ้ปากพลางแค่นหัวเราะ "เหอะ ๆ.... แล้วกับข้าวคอนแวนต์อร่ อยไหมล่ะคุณปุณณ์ ..." ตั้งใจจะพูด
ประชดสะเปะสะปะไปงั้น .. แต่คดไม่ถึงว่ามันจะสะอึกไปจริ ง ๆ

"ก็ดี......." ปุณณ์ตอบผมสั้น ๆ ก่อนจะเงียบเสี ยงไป นําให้ควทั้งสองข้างของผมเลิกขึ้นสูงอย่างใช้ความคิด
ิ้
... เอมคงจะรู ้เรื่ องนั้นเมือตอนบ่ายทีปณณ์ออกไปกินข้าวด้วยสิ นะ

่ ุ
"กูเจอน้องมึงที่ คอนแวนต์ดวย ... ไอ้ตน่ะ " เสี ยงไอ้ปณณ์เริ่ มชวนคุยต่อพลางเอื้อมรับเมนู แรกทีเ่ ป็ นยําหนัง

ี๋

หมูจากพี่พนักงานเสิร์ฟคนนั้นมาด้วย กลิ่นเปรี้ ยวจากมะนาวโชยผ่านเตะจมูกผมทําเอานํ้าลายสอเพราะ

ตอนนี้ กาลังเริ่ มหิ วจัด

ผมยกส้อมขึ้นหมายจะจิมหนังหมูพลางพูดต่อ "เออ ไอ้เป้ อ มันฝากท้องไว้กบสาวแถวนั้นประจําแหละ " แต่

เพราะพูดไปตักไปความเร็ วมือเลยช้ากว่าไอ้แสบปุณณ์ทดนเสื อกจงใจเขียชิ้ นทีผมหมายปองไว้ได้ แล้วเอา
ี่ ั


ขึ้นไปจิมเข้าปากมันเองเสร็จสรรพ "สัด..." ขอด่าหน่ อยเหอะ

"เออ ก็อยากจะบอกเหมือนกันว่าเจอทุกครั้งทีไป ฮ่า ๆ " มันว่า พลางเคี้ยวชิ้ นทีควรจะเป็ นของผมตุย ๆ แต่



็ ้
รอไม่นานนักกับข้าวจานอื่นก็ทยอยเข้ามาพร้อม ๆ กับทาวเวอร์เบียร์ทปณณ์สง "เด็กชมรมกูกตองเนื้ อหอม
ี่ ุ ั่

116

เหมือนประธานชมรมมันเป็ นธรรมดา " ผมได้ทเี กทับมัน จนมันต้องส่งเสี ยงหัวเราะหึ หึกลับมา
"แต่ไม่เท่ากูหรอกมัง .." อืมม กล้าพูดดดนะไอ้ปณณณ์ ผมเหลือบตามองมันพลางยักคิวข้างนึ งล้อ ๆ



็่

"กูกวา .... พี่สาวโต๊ะข้างหลังจะแดกมึงอยูแล้วหวะ " เพราะผมเห็ นมาตั้งนานแล้วว่านักศึกษาสาวโต๊ะข้าง ๆ
็ ํ
จ้องเพื่อนผมตาเป็ นมัน แต่กทาเป็ นไม่สนใจซะเพราะแบบนั้นคงปลอดภัยมากกว่า
"ข้างหลังมึงก็ จะแดกมึงว่ะ ..." ไอ้ปณณ์โต้กลับมายิม ๆ แต่ผมว่าไม่ตองพูดจะดีกว่านะ เหอะ ๆๆ ผมยัก



ไหล่ไม่สนใจคําพูดมันก่อนจะยืนกดเบียร์ใส่แก้วตัวเองจากหลอดสูงเพื่อล้างปากก่อนหน่ อยซักยกหนึ่ ง


ฟองเบียร์ทเี่ ริ่ มฟูปีนขอบแก้วทําให้ผมต้องยกมาดื่มเพื่อกันไม่ให้หก ก่อนจะรู ้สึก เศร้าหนึ บ ๆ ตรงอกข้าง
ซ้ายขึ้นมาแปลก ๆ ...
ผมไม่เคยชอบตัวเองทีเ่ ป็ นแบบนี้ เลย .. มันเหมือนมีอะไรมาติดถ่วงเอาไว้ ให้ผมหัวเราะไม่ออก ยิมได้ไม่


เต็มที่ .. แม้วาจะพยายามพูดจากวนตีนปุณณ์มง ด่าปุณณ์มง ให้ดเู หมือนคนปกติทกอย่าง แต่ในใจลึก ๆ จริ ง ๆ
ั่
ั่

แล้ว ทั้งหมดทีผมทําออกไปเป็ นเพียงแค่หน้ากากทีถกสร้างขึ้นมาบดบังความเศร้าไว้เท่านั้น .. ผมปิ ดมันไว้

ู่
ทัง ๆ ทีรู้ดีวายังไงก็ไม่มทางหนี ไปไหนได้ แต่อย่างน้อย ๆ ขอแค่ในเวลานี้ ผมได้หลอกตัวเองว่าผมยัง

้ ่ ่

สบายดีกพอ
บทสนทนาบนโต๊ะเราเงี ยบลงเมือปุณณ์เพียงนังจิบเบียร์อยู่ เงี ยบ ๆ ไม่ได้กวนประสาทอะไรต่ออีก ... ผม


่ ั ู่ ั


่ ั
ลอบมองดวงตาคมคูน้ นทีดท้งหม่นหมองและเหม่อลอยพิกล จนบางทีกอยากจะรู ้วาเจ้าของดวงตาคูน้ นกําลัง
คิดอะไรอยู่
ผมไพล่นึกไปถึงจูบของปุณณ์บนรถทีดทงหงอยเหงาและเว้าวอนเหลือเกิน .. ไม่รู้เป็ นแค่ผมทีคดมากไปเอง
่ ู ้ั
่ิ

หรื อเปล่าว่าอีกฝ่ ายก็ดมเี รื่ องในใจมากมายไม่แพ้กน


117


ทํานองเศร้าของเพลง thank you ดังคลอระหว่างผมยกเบียร์ข้ นกระดกแก้วแล้วแก้วเล่า จนดูผาน ๆ


เหมือนกับลุงแก่ทโดนเจ้านายหักเงิ นเดือน เลยแวะมาดื่มย้อมใจยังไงยังงั้น (พบเห็ นได้บอย ๆ ตามลานเบียร์ )
ี่
ซึ่งไอ้ปณณ์ก็ คงสังเกตเห็นพฤติกรรมนั้นอยูเ่ หมือนกันถึงได้คว้าข้อมือผมเอาไว้ทนก่อนจะซดแก้วทีห้าลงคอ



แบบ non-stop hits
"เฮ้ย!! ท้องว่างไม่ใช่ รึไง! ดื่มแบบนั้นกระเพาะแหกพอดี " เป็ นไปตามคาด .. มันโวยใส่ผมพลางยึดแก้ว

เบียร์ไปจากมือโดยละม่อม .. หึ หึ .. ได้ขาวว่ามึงเป็ นคนสัง มาเองแท้ ๆ แต่พอกูจะกินเสือกห้าม หึ หึ .. ไอ้เวร..

ผมยักไหล่ดวยท่าทางกวนตีนทีสุดกลับไปหามัน แล้วคว้าแก้วนํ้าเปล่ามาดื่มตามเพื่อล้างคอ ก่อนจะตั้งหน้า



ตั้งตาจัดการกับข้าวผัดชามใหญ่ ขณะทีปณณ์กแลดูมความสุขดีกบเอ็นข้อไก่ทอด
่ ุ ็

"วันนี้ ยริบกมาหากูถึงโรง เรี ยน ตกใจหมดเลย " ผมเริ่ มพูดทําลายความเงียบบนโต๊ะ (ทีมแต่เสียงเพลงจากวง
ู ุ
่ี
ดนตรี ) จนแอบเห็ นมันสะดุงนิ ดหน่ อย น่ าสงสัยว่าอีกฝ่ ายคงกําลังเหม่ออยู่

นัยน์ตาของปุณณ์วบไหวไปครู่ หนึ่ งก่อนจะคลี่ริมฝี ปากยิมกลับมาเหมือนเคย "เหรอ... เออ เป็ นไงอะ"


"มึงออกกฏปราบเ กรี ยนโรงเรี ยนเรามังเด่ะวะ ! เห็นผูหญิงขาว ๆ ญี่ปนหน่ อยเป็ นไม่ได้ ... กูโผล่ไปหายูริช้า

ุ่

กว่านั้นหน่ อยน่ ากลัวจะโดนลากเข้าข้างทางว่ะ " ผมบ่นเป็ นชุ ดไปพลางพุยข้าวในแก้มไปพลาง ได้ยนเสี ยง


หัวเราะของไอ้คนทีนงฝั่งตรงข้ามแว่วดังมาเป็ นระยะ ๆ
่ ั่

"ด่าคนอื่นเค้าเกรี ยน.. หัวมึงขนเยอะตายล่ะ " อ้าวไอ้สาดดดดด ด่ากูไม่วาแต่เสื อกตบเหม่งด้วยนี่ มเี ฮ
แน่ นอนว่าผมปัดมือมันทิง "ของกูเค้าเรี ยกสกินเฮดเว้ย สาดดด "


"มึงเมายาคุมเหรอ สกินเฮดพ่อมึงสิ เป็ นงี้ ... แล้วอยูดี ๆ พูดเรื่ องยูริทาไม " นันสิ วะ.. ผมพูดทําไม .. ไม่อยาก


บอกเลยว่าจริ ง ๆ ทียริมาก็เกี่ยวกับมึงทั้งนั้นนันแหละ
ู่


"ไม่รู้วะ แล้วมึงกับเอมเป็ นไงมัง ..." ทางทีดีตองรี บปัดออกให้พนตัวจะฉลาดกว่า .. จริ ง ๆ แล้วผมไม่ได้
่ ้



118

ตั้งใจถามกินนัยอะไรปุณณ์มากมาย แต่ดเู หมือนมันสะอึกอุก
่ ั
"ก็ไม่เป็ นไง ..........." เสี ยงเบา ๆ ของปุณ ณ์ตอบมาว่าอย่างนั้น ก่อนทีมนจะเว้นระยะคําพูดต่อไปอยูพกหนึ่ ง
่ ั
... "ยังสวยหล่อเหมือนเคย " หื้ ม ไอ้สาดดดดดดดดดดดด กูจะเริ่ มเกลียดมึงก็ตอนนี้ แหละ
ผมไม่รู้จะด่ามันต่อว่าอะไรดี (เสื อกจะเป็ นความจริ งอีก ) เลยแกล้งทําเป็ นสําลักข้าว ยกนํ้า (เปล่า )มาซด แล้ว
ชู นิ้วกลางให้มนดูเป็ นขวัญตาอย่างนั้น เหอะ ๆ เห็ นมันหัวเราะตาหยียกใหญ่เหมือนกําลังถูกใจแล้วก็ยงรู ้สึก

ิ่
หมันไส้หนักขึ้นกว่าเดิม

เดี๋ยวพ่อเอาจิมตาแม่งเลย

ผมวางแก้วทีน้ าหมดเกลี้ยงในมือลงก่อนจะหยิบช้อนส้อมเพื่อโซ้ยต่อ แต่แล้วกลับมีคาพูดหนึ่ งหลุดออกมา
่ ํ

จากปากของผม เอง

"ก็ดี... กูละกลัวใจมึงจะได้หลังแล้วลืมหน้า ฮ่า ๆๆๆ " หัวเราะครับ ... ผมหัวเราะ ... ทัง ๆ ทีแม่งไม่ได้น่าขํา
้ ่
สักเท่าไหร่ ..... เอาจริ ง ๆ คือผมไม่ขาเลย สิ่งทีทาได้มเี พียงส่งเสี ยงหัวเราะฮ่า ๆ ส่งเดชไป ทั้งทีในใจรู ้สึก

่ ํ


แปลบไปหมดเหมือนมีมดพันเล่มปักอยูต ามขั้วหัวใจ

ยิงผมหัวเราะดังเท่าไหร่ ก็แสดงว่าผมสมเพชตัวเองมากเท่านั้น ... แค่น้ นเอง



"หึ หึ......" ปุณณ์แค่นหัวเราะตามผมก่อนจะเอี้ยวตัวไปกดเบียร์เพิ่มแก่แก้วมันทีพร่ องลงไปเยอะแล้ว

่ ั
แต่ดวงตาคมคูน้ นกลับไม่แสดงความรู ้สึกอะไรขณะทีพูดคําต่อมา

"ไม่หรอก..."

119

ผมรู้สึกเจ็บปลาบตั้งแต่ปลายเท้าลามถึงหัวใจเมือได้ยนคําตอบนั้น ก่อนจะยักคิวข้างหนึ่ งอย่างคนทียอมรับ
่ ิ


มัน..
ก็บอกแล้วว่าทีเ่ ฮงซวยน่ ะ ... ตัวผมเอง

19th CHAOS

หลังจากทีกินทั้งข้าวและกับแกล้มเสร็ จจนอิ่มแปร้ ซัดตามด้วยเบียร์ 1 ทาวเวอร์ ทั้งผมและปุณณ์กก่ ึม ๆ


กันไปเรี ยบร้อย ถ้าจะถามว่ากึ่มขนาดไหนลองคิดดูวาหนึ่ งชัวโมงสุดท้ายก่อนออกจากร้าน ผมถึงขั้นขึ้นไป

โชว์สกิลความเป็ นประธานชมรมดนตรี ด้วยการเปิ ดมินิคอนเสิ ร์ตร่ วมกับพี่นักดนตรี ในร้านยาวรวด

12

เพลง (หนึ่ งโหล) ทั้งเล่นกีตาร์ ร้องเพลง คี ย์บอร์ด ตีกลอง ตบเบส ผมแจมหม๊ดดด ... โห... พูดแล้วจะหาว่าคุย

ครับ ดนตรี ไทย วงโย เครื่ องออเคสตร้า ผมเล่นได้ท้งนั้น ไม่ง้ นจะเป็ นประธานชมรมดนตรี ได้ไง ฮ่า ๆๆ



(แต่

ถ้าไม่เมาผมคงไม่ทาอะ คิดแล้วอายตัวเอง )

แน่ นอนว่าตอนเข้าร้านฮื อฮาขนาดไหน ขาออกมานี่ ฮือฮายิงกว่ า ฮ่า ๆๆ พวกผมเดินออกจากร้านด้วยเสี ยง

กรี๊ ดกระหึ่ มของพี่สาว ๆ นักศึกษาทีเ่ ริ่ มนังก้นไม่ตดโต๊ะกันเพราะแต่ละเพลงทีเ่ ล่นไป ช่ างเปลี่ยนคอนเซปต์


จากร้านอาหารธรรมดาให้กลายเป็ นผับย่อย ๆ ได้ในพริ บตา หึ หึ .. ก็แหม... เห็นทุกโต๊ะเขามีเหล้ามีเบียร์ต้งอยู่

นี่ ครับ ไอ้จ ะให้นงฟั งเพลงสบาย ๆ ช้า ๆ ก็กลัวว่าเดี๋ยวจะง่วงหลับคาโต๊ะกันพอดี
ั่
เวลาเกือบเทียงคืน เราเช็คบิลออกจากร้านด้วยราคาทีพี่เจ้าของลดให้เกินครึ่ ง ! แหม... ไม่รู้จะยกความดี


ความชอบให้ใคร ระหว่างผม ทีเ่ ปิ ดมินิคอนเสิ ร์ตกางเกงนํ้าเงิ นเอาใจแม่ยกสาขาบางแสน หรื อไอ้เ ชี่ ยปุณณ์
ทีหล่อสะท้านชายหาดจนป้ า ๆ นักศึกษาแถวนั้นรี บกดโทรศัพท์เรี ยกเพื่อนยิก ๆ ให้เข้ามากินข้าวร้านนี้ จน

คนแน่ นขนัด
แต่ยงไงก็เหอะ เราสองคนขับรถออกจากร้านด้วยสี หน้าเปื้ อนรอยยิมกว้างง อย่างหุ บไม่อยู่ ปุณณ์พารถ


ฮอนด้าสองประตูของมันขับลัดเลาะถนนริ มชายหา ดไปเรื่ อยเปื่ อย ขณะทีเ่ ปิ ด moon roof ให้ผมได้ชม

120

พระจันทร์ดวงสวยเต็มตา
มีความสุขจนไม่อยากให้คนนี้ ผานไปเลยแฮะ ... เวลาเล่นเกมจับผิดยังมีปมหยุดเวลาเลย แล้วทําไมในชี วต
ื ่
ุ่

จริ งถึงไม่มมง
ี ั่
ผมแอบมองใบหน้าด้านข้างของปุณณ์ทเี่ จือรอยยิมอยูเ่ ช่ นเดียวกัน


เราสองคนขับรถวนรอบชายหาดไปเรื่ อย พลางซัดเบียร์จากเซเว่นอีกสามสี่กระป๋ อง ก่อนจะหยุดรถลง
เช็ คอินทีโรงแรมริ มหาดแห่ งหนึ่ ง แม้จะว่าแพงหู ฉี่สาหรับทะเลบางแสน แต่บตรวีซ่าสี ทองของไอ้ปณณ์ช่วย




ได้
"ไว้มตงค์แล้วจะใช้ให้นะ " ผมว่าพลางตบไหล่มนปุ ๆ ระหว่างเดินไปห้อ งพักริ มทะเลของเรา ได้ยนเสี ยง
ี ั


มันหัวเราะรับคําพูดผม ก่อนจะยืนมือมาตบเกรี ยนผมดังปั้ก !

ถ้าเยียวรดทีนอนคืนนี้ มงก็เปี ยกนันแหละไอ้เวร !!





"คิดมากไร ตังค์นี่เดี๋ยวกูหักจากค่าชมรมมึง " อ้าววววววว พูดงี้ กสวยดิ่ครับ !! ผมถลึงตามองหน้าไอ้ปณณ์ที่

ทําเป็ นผิวปากไม่สนใจ พลางไขประตูห้องหมายเลข 17 อยู่ นี่ ถาเหวียงเป้ ฟาดหัวมันได้ผมคงทําไปแล้ว ติด
้ ่
แต่เป้ โคตรหนัก ให้เหวียงขึ้นมาล่ะแขนผมคงได้มหัก


"โอ่ยยยยย สบายยยยยยยยยยยยยยยยยย " ทันทีทประตูห้องเปิ ดออก ผมก็รีบเขวี้ยงเป้ โรงเรี ยน แล้วปรี่ ไป
ี่
่ ั
เปิ ดประตูกระจกรับลมทะเลทั นที ขณะทีไอ้ปณณ์ยงคงสาละวนอยูกบการล็อคประตูห้องให้แน่ นหนา ไม่รู้
่ ุ ั
แม่งกลัวโจรเข้าหรื อกลัวผมหนี
่ ่
ผมยืนสูดลมทะเลตรงริ มระเบียงได้ซกพักก็รู้สึกถึงวงแขนอุนทีตระกองกอดรอบเอวผมไว้หลวม ๆ จาก


ด้านหลัง พร้อมทั้งใบหน้าคนมาด้วยกันก้มซุกอยูบริ เวณไหล่ .. ผมเหล่ต ามองปุณณ์พลางยักไหล่ข้นลงให้

หัวมันเด้งดึ๋งเล่น ๆ "เฮ้ย! เพิ่งมาถึงจะปลํ้ากูเลยเหรอ ไม่ไหว ๆๆ หื่ น " แกล้งกวนตีนมันไปอย่างนั้นแหละ หึ
หึ

121

"มึงแหละหื่ น กูยงไม่ได้ทาไรเลย " แน่ นอนว่ามันต้องด่าผมกลับ แต่เสี ยงฟั งดูออ้ ีมากเพราะยังคงซุกหน้ากับ


ู้
บ่าผมอยู่ ผมหัวเร าะกับคําตอบนั้นพลางลดมือทีเ่ กาะราวระเบียงอยู่ ลงมาจับมือปุณณ์ทโอบผมไว้แทน
ี่

"เป็ น


อะไรห๊ะ?" เพราะอยูดี ๆ เข้ามาอ้อนแบบนี้ ตองมีอะไรแน่ ๆ




"ขออยูแบบนี้ ซกพักได้มย ............" เสี ยงนั้นของปุณณ์ฟังดูออนแรงจนทําให้ผมระลึกได้วาควรหยุดกวน

้ั
ตีนมันซักที สิ่งที่ ทําในเวลาต่อมาจึงกลายเป็ นการอิงหัวตัวเองลงกับหัวมันแล้วยืนนิ่ ง ๆ ปล่อยให้อีกฝ่ ายกอด
ผมได้นานเท่าทีตองการ
่ ้
"แต่ถาตะคริ วกินขากู มึงโดน ..."


***

'I could be brown, I could be blue, I could be violet sky~'
เวลาผ่านไปพักใหญ่ทเี่ รายืนกอดกันจนโทรศั พท์เครื่ องสี ดาของปุณณ์ส่งเสี ยงทําลายความเงี ยบ ผมเหลือบ

มองโนเกียเครื่ องนั้นทีท้งร้องทั้งสันอยูบนโต๊ะวางของซึ่งปุณณ์วางทุกอย่างทิงไว้บนนั้น
่ ั
่ ่

"ลืมปิ ดเครื่ องเหรอเนี่ ย ..." เสี ยงทุมนั้นบ่นกับตัวเองเบา ๆ ข้างหู ผม ก่อนจะคลายวงแขนออก เตือนให้นึก

ไปถึงเรื่ องทีเ่ พิ่งคุยกับยูริเมือตอนเย็นอีกครั้งทันที ..


ผมมองตามแผ่นหลังภายใต้เสื้อยืดสี เขียวทหาร ทีเ่ ดินผละไปยังทีวางโทรศัพท์ แต่ไม่ยกเห็ นวีแววหรื อทีทา



ใด ๆ บอกว่าปุณณ์จะกดปุ่ มรับสายเลย

"เฮ้ย! ปุ่ มนั้นมันปิ ดเครื่ อง ไอ้ควายยย " เมือเห็ นว่าปุณณ์งก ๆ เงิ่ น ๆ แถมยังคลํามืออยูบริ เวณปุ่ มปิ ดเครื่ อง

แทนทีจะเป็ นปุ่ มรับสาย ผมก็รีบปรี่ เข้าไปโบกเหม่งมันเพื่อเตือนสติทนที ก่อนจะถูกอีกฝ่ ายโบกหน้าผาก



122

กลับคืนมา "ก็กจะปิ ดเครื่ องไง ไอ้นี่ ..."

แต่อย่าคิดว่าผมจะยอมมันง่าย ๆ .. ในทีสุด เหตุการณ์ย้อยุดฉุดกระชากโทรศัพท์ (ทียงคงดังอยู่ ) จึงเกิดขึ้น


่ั
ผมเหลือบตามองเบอร์โทรเข้าโชว์เป็ นรู ปเอมหรา จนรู ้สึกเจ็บขึ้นมาแปลก ๆ "เอมโทรมา มึงจะปิ ดเครื่ อง
ทําไม"
เจ้าของมือถือหลบสายตาผมวูบทันที ................

'Why don't you like me? Why don't you like me? Why don't you walk out the door'.........................
เสี ยงริ งโทนโทรศัพท์มอถือดังเป็ นครั้งสุดท้ายก่อนจะเงี ยบไป ปุณณ์ฉวยโอกาสนั้นกดปิ ดเครื่ องอย่างไม่รอ

รี แต่ยงช้ากว่ายูริทโทรเข้ามือถือผมอย่างรวดเร็ ว

ี่
'ใครจะไปดีได้ทกชั่ วโมง ก็เรามันคนไม่ ใช่ ละครทีวี ~'

่ ้
ผมเหลือบมอง ไอโฟนตัวเองทีร้องอยูขางเป้ อย่างขํา ๆ

"พ่อบ้านหนี เมียว่ะ โทรตามกันให้วน หึ หึ .." แต่ขณะทีผมกําลังจะเดินไปกดรับสายยูริน้ นเอง ดันไม่ทนคน
ุ่



ทีไวเป็ นลิงกว่าอย่างไอ้ปณณ์ เพราะพ่อคุณเล่นคว้าโทรศัพท์จากมือผมไปกดตัดสายปิ ดเครื่ องหน้าตาเฉย ไม่



ฟั งอีร้าค้าอีรมผ มทียนอ้าปากค้างอยูนี่เลย
่ื
"เห้ย!! น้อย ๆ หน่ อย นันมือถือกูนะ ..." ถึงตรงนี้ กเ็ ริ่ มจะมีน้ าโหนิ ด ๆ แล้วครับ ใครแม่งสอนให้มนทําตัว



ไม่มมารยาทแบบนั้นฟะ

แต่คาประท้วงไหนก็ดเู หมือนจะไม่สะดุงสะเทือนกระดูกค้อน ทัง โกลนของปุณณ์ เพราะพี่แกเล่นทําหน้า



เฉยสนิ ทก่อนจัดการโยนไอโฟนลงเตียงอย่างไม่ใยดี ขณะทีผมอ้าปากหมายจะด่าต่ออีกซักรอบสองรอบ

ปุณณ์กลับคว้าตัวผมไปกอดไว้แนบแน่ นเสี ยก่อน
และผมก็คงจะขัดขืน ถ้าไหล่ของมันไม่ได้สนจนน่ าตกใจ ...............
ั่

123

"เป็ นไรวะปุณณ์ ?"
คนทีกอดผม ทั้งตัวสันและเสี ยงแหบพร่ า.. "คืนนี้ ให้มแต่เราก่อนนะ .... อย่าเพิ่งมีคนอื่นเลย..."



"........................"
ผมนิ่ งมองศีรษะของคนทีกอดผมแน่ นด้วยความรู ้สึกหลากหลาย .. ถึงในอกจะรู ้สึกโหวงไปหมด แต่ในหัว


กลับมีเรื่ องราวและความรู ้สึกมากมายว่อนไปมาอยูอย่างประหลาด ผมพยายามจะมองไป บนทางข้างหน้าแต่
ก็รู้สึกว่า ผมมองไม่เห็นอะไรนอกจากทางตัน ..

จริ ง ๆ แล้วในเรื่ องนี้ ผมเองต่างหากทีเ่ ป็ นคนอื่น .. ระหว่างปุณณ์กบผมใช้คาว่า 'เรา' ไม่ได้ดวยซํ้า ผมกับ


มันไม่ได้เป็ นอะไรกัน ไม่ควรเป็ นอะไรกัน และไม่มวนเป็ นอะไรกัน ต่อให้ความรู ้สึกทีปณณ์มตอ ผม หรื อ
ีั
่ ุ ี่


ผมมีตอปุณณ์มนจะคืออะไร และมากน้อยเพียงไหน ภาพทีมองเห็ นตรงหน้า ก็ยงคงมีแต่ภาพปุณณ์กบเอมที่



่ ่
ควรจะมีความสุขมากกว่าทีเ่ ป็ นอยูน้ ี อยูดี
ผมกอดมันกลับด้วยความรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวเหมือนคนกอดลูกทุเรี ยน .. เพราะยิงผมกอดมันแน่ นเท่าไหร่

ความรู ้สึกเจ็บก็ ยิงทวีคณขึ้นเท่านั้น มันเจ็บจนผมไม่แน่ ใจว่าจะทนกอดมันได้ไปถึงเมือไหร่

่ ู
"มึงอย่ามีปัญหากับเอมเพราะกูเลยว่ะ ... พูดจริ ง ๆ " นี่ คอคําทีผมอยากพูดทีสุดในเวลานี้ ...
ื ่

ปุณณ์ส่ายหัวไปมาในอกผม "กูไม่ได้มปัญหากับเอมเพราะมึง ... กูมเี พราะตัวกูเอง .." เสียงมันฟั งดูท้งสัน

ั ่
เครื อและสับสน เหมือนคนจัดการอะไรตัวเองไม่ถก อ้อมแขนทีกอดผมไว้น้ นกําลังสันไหว บอกถึงสภาพ




จิตใจเจ้าของมันได้เป็ นอย่างดี
และผมไม่ควรทําให้แย่กว่านี้ ..
"พวกมึง ... มีปัญหาอะไร.. กัน ?" คําถามนี้ ตองการคําตอบ .. แต่อีกฝ่ ายกลับนิ่ งไปพักหนึ่ ง ก่อน จะพูดกับผม


124

็ั ่
"กูมนเหี้ ย .... กูมเี อมแล้วแต่กยงมายุงกับมึง .."


"คนเหี้ ย ๆ เขาไม่ดาตัวเองว่าเหี้ ยกันหรอก ... มา มานังคุยกันดี ๆ " ผมว่าพลางถอนหายใจพรู แล้วคลายวง

แขนออก เป็ นฝ่ ายนํามันนังลงมานังบนเตียงเอง


ปุณณ์กดปากเม้มแน่ น จ้องผ้าปูทนอนตลอดเวลา ไม่ยอมเงยหน้ามองผม "มึง ... กู... ขอโทษว่ะ .."
ี่
"ขอโทษไร พูดมาให้จบ "


"กูกบเอม........... มีอะไรกันแล้ว .." ในทีสุดคํานี้ กหลุดมาจนได้ ... ทั้งทีเ่ ป็ นคําเดียวกัน แต่เวลาฟั งจากปุณณ์

ู่
มันช่ างบาดได้ลึกกว่ายูริหลายสิ บเท่า จนผมรู ้สึกเหมือนตัวเองถูกน็ อคหน้าชา .. นัยน์ตาผมไหวอยูวบหนึ่ ง
ก่อนจะกลับไปมองหน้ามันต่อดังเดิม "เออ... แล้วไงอีก "
่ ั
ปุณณ์สูดลมหายใจลึกอีกครั้ง แต่คราวนี้ มนเงยขึ้นมาสบตาผมเต็มตา "แต่กกยงไม่ห้ามตัวเอง ... เวลาอยูกบ

ู็ั

มึง.." ดวงตาคมทีมองมา ผมเห็นแต่ความเจ็บปวด ... จนบางทีอดคิดไม่ได้วา ปุณณ์ เองก็คงจะเห็ นสายตาแบบ

เดียวกันจากผมเหมือนกัน

ริ มฝี ปากบางนั้นยังคงพูดต่อทั้งทีผมเริ่ มไม่อยากฟั งขึ้นไปทุกที ๆ "กูทงเอมไม่ได้ แต่กบมึงกูก็ ................. กู

ิ้

ไม่รู้จะทํายังไง .." ถึงตรงนี้ ปณณ์เริ่ มผลุบหน้าลงตํ่า พร้อมขยําผ้าปูทนอนจนยูยี่ .. เห็นดังนั้นผมจึงเอื้อมมือ

ี่
ตัวเองไปกุมมือมันไว้แผ่ว ๆ

เพราะผมรู้วาเรื่ องแบบนี้ ตองเป็ นผมเท่านั้นทีพูดเอง


"มึงฟั งนะ..." นี่ คอความพยายามทีลาบากมากทีสุดในชี วตผม ..

่ ํ


"เอมเป็ นผูหญิง .. เขาเสี ยหายแล้ว มึงจะทํางั้นไม่ได้ ... มึงต้องกลับไปดูแลเขา .... ส่วนกูเป็ นผูชาย กูไม่มี


อะไรเสี ยหาย" ทั้งทีคดว่าเป็ นแค่คาพูดธรรมดาทีสุดแล้ว แต่ปณณ์กลับสปริ งหัวขึ้นมาราวกับได้ยนเรื่ องผี
่ิ




อย่างไงอย่างงั้น

125



"โน่ .... ไม่พูดต่อ ..." เสี ยงนั้นขูแกมบังคับผม แต่ผมรู ้ดีวาจะยอมมันไม่ได้ .. ความพยายามทีเ่ หนื่ อยทีสุดใน

เวลานี้ คอการส่งยิ้ มออกไป

"ไปหาปื นกาวมายิงปากกูเด่ะ ... เอาเป็ นว่าเรื่ องมึงกับกูเฉย ๆ ไปแล้วกัน กูไม่คดมาก " ผมพูดทั้งรอยยิม



พลางมองหน้าปุณณ์ทอาปากทําท่าอยากเถียงอยูแว่บหนึ่ ง แต่ไม่มทางไวกว่าผม "บอกอีกรอบ กูไม่ใช่ ผหญิง
ี่ ้

ู้
สาดด" จบคํานี้ ผมถูกปุณณ์รวบข้อมือไว้ทนที

"โน่ เข้าใจไหมว่ามันไม่เกี่ยว .. ไม่เกี่ยวกับว่าใครเป็ นอะไร แต่เกี่ยวกับปุณณ์ทาอะไรลงไปแล้วบ้าง โน่

่ ั ่
เข้าใจรึ เปล่า!" นัยน์ตาคมนั้นจ้องผมนิ่ งจนไม่กล้าหลบตา ผมมองลึกลงไปในลูกแก้วสี ดาสนิ ทคูน้ นทีหมอง

จนดูยงไงก็ไม่คน .. ริ มฝี ปากบางของปุณณ์ยงคงพูดต่อ "ในเมือเรื่ องทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว .. โน่ ไม่พูดได้มย

ุ้


้ั
ว่าจะไป.."
แน่ นอนว่าผมขืนมือออกจากพันธนาการนั้นพร้อมเสี ยงหัวเราะทีสูอตส่าห์เค้นแทบตาย "ฮะฮะฮะ.. ไอ้ห่า
่ ุ้
....... มึงอย่ามาทําเป็ นพระเอก อยากเป็ นอิสลามเมียสี่รึไง " แม้จะรู ้สึกเหมือนร่ างกายไม่เหลือเรี่ ยวแรงอะไร
็ั
อีก แต่กยงคงมีเรื่ องทีตองพูดต่อไป ..
่ ้

"แล้วก็อย่าลืมว่ากูมแฟนแล้วเหมือนกัน .. ช่ วงนี้ งานบอลทํากูโคตรยุงด้วย ไอ้เอินจะให้ band ช่ วยตั้งหลาย




อย่าง ดังนั้นกูไม่วางรับจ็อบเป็ นแฟนมึงอีกคนหรอก เหนื่ อยย โอทีกไม่ได้ " ตลกปะครับ ... มันไม่ขาหวะ ...


ผมฝื นหัวเราะให้มนฟั งทั้งทีกอนนํ้าตามาจุกอยูตรงคอหอยแล้ว

่ ้
ผมอ่านออก ว่าสายตาของปุณณ์ทมองมาทางผมต้องการจะบอกว่าอะไร
ี่

และผมก็รู้ ว่าปุณณ์อานออก .. ถึงสายตานี้ ทผมต้องการบอกมัน
ี่
เรื่ องหลังจากนี้ คงไม่เหลืออะไรให้ปากพูดอีก ..
ผมกับปุณณ์หยุดมองหน้ากันนิ่ ง จนเดินมาถึงจุดสุดท้ายของอารมณ์ .. ผมยอมรับว่าตัวเองไม่เหลือความ
อดทนอีกต่อไป

126

"ปุณณ์ !" ผมโพล่งชื่ อมันออกมาพลางโถมตัวเข้ากอดเจ้าของชื่ อนั้นแน่ น อ้อมแขนปุณณ์ทตอบรับผม
ี่
เป็ นไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ในเวลานี้ ผมไม่เหลือความเข้มแข็งอีกต่อไป

มีแต่เสียงคนเห็นแก่ตวดังก้องอยูในใจว่า ผมไม่อยากปล่อยปุณณ์ไป

"โน่ ...?"
"มึง ...."
"ว่าไงครับ .."
"จนกว่าจะเช้า .... อย่าเพิ่งปล่อยกูนะ "


ตอนเริ่ มรักแทบไม่ตองใช้เวลา ... แต่ทาไมพอจะจากลา มันทรมานอย่างนี้ ละครับ



Special CHAOS
Can you hear it. เสี ยงจากปุณณ์

"ปุณณ์ ! ช่ วยดูงบชมรมเราให้หน่ อยสิ นะ ๆๆ หายไปตั้งสองหมืนกว่าแน่ ะ จะบ้าตายอยูแล้ว "

นี่ คอการปรากฎตัวของโน่ ทเี่ ซอร์ไพร์สผมทีสุดในรอบหลาย ๆ ปี .. เรารู ้จกกันก็จริ งครับ แต่ไม่เคยมีเรื่ อง



ต้องคุยกันสองคนแบบนี้ มาก่อน และแต่ละครั้งทีคย ก็ไม่เคยมีประ โยคไหนทียาวขนาดนี้ มาก่อนเช่ นกัน ..
ุ่

นึ กถึงวันนั้นทีไรก็ยงอดยิมไม่ได้ เพราะปกติแล้ว หน้าขาว ๆ ของโน่ ทผมเห็ นประจํามักเต็มไปด้วย
ั ้
ี่
หลากหลายอารมณ์เสมอ เดี๋ยวมันก็โวยวาย เดี๋ยวทําหน้ากวนตีน บางทีทาเหมือนกําลังวางแผนชัวอะไรซัก



127

่ ั

อย่างอยูกบบรรดาเพื่อนของมัน หรื อ ไม่กทะเล้นทะลึ่งไปเรื่ อย แต่วนนั้นแปลกหน่ อยทีมนทําหน้าเดือดร้อน

่ ั

สุดชี วตมาหาผมแบบทีไม่เคยเห็ นมาก่อนทําเอาต้องกลั้นขํา สารภาพก็ได้ครับว่าผมชอบแอบมองโน่ บอย ๆ



เพราะมันหลากหลายดี เห็ นหน้ามันทีไรก็ผอนคลายอารมณ์จากเครี ยด ๆ ให้ได้หัวเราะขําทุกที

แต่สาบานได้ วาถึงจะเป็ นอย่างนั้นผมก็ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับโน่ สกครั้ง เพราะโน่ เป็ นเพื่อน (ห่ าง ๆ)ที่




ร่ าเริ งของผมเสมอ ผมรู้วาโน่ น่ะแมนเต็มร้อย เคยได้ยนว่ามีแฟนอยูทเี่ ดียวกับแฟนผม แต่ไม่เคยรู ้วาคนไหน

่ ั

เหมือนกัน ก็ได้แต่แอบคิดว่าเวลาเจ้านี่ อยูกบแฟนจะเป็ นยังไง จะกวนตี นเหมือนเวลาอยูโรงเรี ยนไหม (แฟน
มันคงเครี ยดอะครับ ) หรื อทีจริ งแล้วอาจจะสวีทหวานนํ้าตาลขึ้นอย่างคาดไม่ถึงเลยก็ได้ .. ใครจะรู ้

คําทีผมต่อรองโน่ ไปวันนั้นก็เกิดจากความบริ สุทธิ์ ใจล้วน ๆ เช่ นกัน ... ผมขอร้องมันโดยไม่เคยคิดมาก่อน

เลยว่าวันหนึ่ ง ทังผมและโน่ จะตกห ลุมกันและกันจนแทบถอนตัวไม่ข้ น



Aim : ยูริออนแล้วเรี ยกด้วยจ้ะ พูดว่า :
ปุณณ์อย่าทิงเอมไปไหนนะ


แต่ความจริ งไม่เคยมีอะไรง่ายอย่างทีใจคิด .. ผมนิ่ งมองข้อความนั้นทีส่งผ่านโปรแกรม msn มาทาง


จอคอมพิวเตอร์ของผม ก่อนจะถอนหายใจยาว
ผมรู้สึกว่าปลายนิ้ วชี้ ตวเองเคาะเม้าส์เบา ๆ เหมือนคนคิดอะไรเรื่ อยเปื่ อย ทั้งทีจริ ง ๆ แล้วสมองว่างเปล่า ...




ไม่ใช่ วาผมจะใจร้ายไม่รู้สึกอะไรกับเรื่ องนี้ แต่ไม่วาพยายามคิดแล้วคิดอีกยังไงก็ไม่เคยเห็ นทางออก
จนกระทังเรื่ องเดินทางมาจนถึงจุดนี้ ... ผมก็กลายเป็ นเหมือนคนวิงหนี ควา มจริ งไปโดยปริ ยาย ..


หลายครั้งผมทบทวนตัวเองจนไม่อยากเชื่ อว่าทุกอย่างกลายเป็ นแบบนี้ ได้ยงไง สิ่งทีผมรู ้สึกกับโน่ คออะไร



กันแน่ ... ผมรักโน่ ง้ นเหรอ?... ผมไม่กล้าคิดว่าตัวเองจะมอบสิ่งยิงใหญ่ขนาดนั้นให้เพื่อนทีเ่ พิ่งจะก้าวเข้าสู่


ชี วตผมแบบเต็ม ๆ เมือวันพุธ ได้



128

่ ้
ผมไม่สามารถจํากัดความคําว่า 'รัก ' ให้เจ้านันได้อย่างเต็มปาก ... แต่ผมอยากมีมน การมีโน่ อยูขาง ๆ ผมใน


่ ้
ระยะเวลา 1 อาทิตย์ทผานมากลายเป็ นสมบัตทมคามาก ทุกครั้งทีผมตืนมาแล้วเห็ นหน้าโน่ หลับอยูขาง ๆ ผม
ี่ ่
ิ ี่ ี ่
่ ่

อดคิดไม่ได้วาในเช้าวันต่อ ๆ ไปก็ขอให้เป็ นแบ บนี้ อีก ... จนกระทังเราก้าวลํ้าเส้นความเป็ น 'เพื่อน' ระหว่าง

กัน

ผมรู้วามันเชี่ ยมากทีทาอย่างนั้น ทังทีคนอย่างผมไม่มสิทธิ์ ทาแบบนั้นกับใครได้อีกแล้ว
่ ํ


้ ่
ผมอยากเป็ นลูกผูชายพอทีจะรักเอมได้ตลอดรอดฝั่ง ผมอยากประคับประคองความสัมพันธ์ของผมกับเอม


ไว้ให้สมกับ ทีเ่ ธอไว้ใจ
แต่ผมกลับแพ้ภยตัวเองอย่างร้ายกาจ


ผมโกหก... ทีพูดว่าบริ สุทธิ์ ใจตอนขอให้โน่ แกล้งมาเป็ นแฟนด้วย .. ผมโกหก ..

ทีจริ งแล้วผมดีใจมากทีเ่ ป็ นโน่ เข้ามาในช่ วงเวลานั้นพอดี ... โน่ ทเี่ ป็ นเพื่อนห่ าง ๆ ของผม โน่ ทเี่ มือแปดปี



่ ั
ก่อน เคยชักเย่อแข่งกับผม จนล้มระเนระนาดหัวเข่าถลอกกันทังคู่ โน่ ทเี่ มือห้าปี กอนเคยแสดงเป็ นโหรคูกบ



เจ้าเมืองซึ่งคือผมในงานสัปดาห์วนภาษาไทย โน่ ทเี่ มือสองปี กอนเคยถูกรถเก๋ งลากมางานเลี้ยงวันเกิดบ้านผม


ด้วยท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ และพยายามพูดเพราะตลอดเวลาจนอดแอบมองไม่ได้ ว่ามันจะทําตัวเปิ่ น ๆ อะไรในงาน
บ้างหรื อเปล่า ...
่ ่
โน่ คนทีผมคิดเสมอว่าถ้าเจอเด็กผูหญิงแบบนี้ คงจะดีไม่น้อย ... ผมคิดอยูบอย ๆ ว่าอยากให้เอมสดใสได้เท่า


โน่ ถึงจะโวยวายกระโชกโฮกฮากทําตัวนักเลงโตไปบ้าง แต่ดวงตากลมแป๋ วนั้นก็ฉายแววเป็ นมิตร และความ
จริ งใจอยูเ่ ต็มเปี่ ยม
ผมท้าทายตัวเองด้วยการขอร้องคนทีผมสนใจเป็ นพิเศษมาตลอดให้แกล้งเป็ นแฟนผมให้ โดยปลอบใจ

ตัวเองว่าถึงยังไงโน่ มนก็เป็ นผูชาย ถึงจะน่ ารักน่ าเอ็นดูยงไง ผมก็คงไม่มทางคิดอะไรแปลก ๆ กับเจ้านี่ ได้




เด็ดขาด
แต่ยงนานวัน ผมก็ยงรู ้วาผมประเมินค่าตัวเองสูงไป .... ใจผมไม่ได้ แข็งเท่าทีคดเลย..
ิ่
ิ่ ่
่ิ

129


โทรศัพท์เครื่ องสี ดาตั้งเงี ยบ ๆ อยูตรงหน้า เช่ นเดียวกับผมทียงคงเงี ยบ .. ไม่ได้ตอบอะไรเอมกลับไปใน

่ั
หน้าต่าง msn บานนั้น



ผมไม่รู้วาผมเป็ นอะไรไปแล้ว .. เพราะถ้าเมือ 2 อาทิตย์กอนผมคงพิมพ์ตอบเอมกลับไปด้วยความยินดีวาไม่

ว่าวันไหนผมก็จะไม่มวนทิงเธอ ... แต่วนนี้ ผมกลับรู้สึกว่ามือแข็งเป็ นหิ น ไม่สามารถตอบอะไรเพื่อทําให้
ีั ้

ตัวเองดูดีได้เลยจริ ง ๆ

เพราะผมรู้อยูแก่ใจว่าผมมันเลวแค่ไหน ..

นิ้วชี้ ผมเลื่อนจากเม้าส์ทจบอยูไปจิมยังปุ่ มเบอร์โทรออกล่าสุดทีเ่ พิ่งพยายามกดหาไปเมือหัวคํ่า
ี่ ั ่ ้


แต่ก็


ตัดสินใจวางสายก่อนเสียงสัญญาณจะดัง เพราะผมไม่คอยแน่ ใจว่าโทรไปหาแล้วจะคุยอะไร (ถ้าถามว่าเจ็บ

ไหมก็คงโดนมันด่ากลับ )... แล้วเจ้าตัวจะยินดีคยกับผมอยูรึเปล่า

แต่นิ้วมือก็ไปได้ไวกว่าความคิด เมือมันกดโทรออกทันที ผมกดเปิ ดลําโพงโทรศัพท์ ได้ยนเสี ยงสัญญาณ


ดังเพียงไม่นาน อีกฝ่ ายก็รับสายด้วยนํ้าเสี ยงนักเลงตามแบบฉบับมัน

"โทรมาไม กูอยูหน้าห้องมึง ......."
ผมแทบไม่เชื่ อสายตาเมือเปิ ดประตูออกไปพบว่าโน่ ยนอยูตรงนั้นจริ ง ๆ .. โลกของผมหยุดนิ่ ง เพราะ

ื ่

หลังจากนั้นไอ้คนท่าทางกวนตีนตรงหน้าจะทักทายด้วยคําว่าอะไรผมไม่ สนแล้ว สิ่งเดียวทีร้องก้องอยูในหัว

ผมตอนนี้ คอ

ผมอยากมีโน่
่ ้
อยากให้โน่ อยูขาง ๆ ผมต่อไป

130

ไม่ตองถึงกับตลอดชี วตก็ได้


ขอแค่ในเวลานี้ ทีเ่ รายังรู ้สึกดี ๆ ต่อกัน
ผมอยากเก็บรักษาช่ วงเวลาเหล่านี้ ไว้ให้ลึกทีสุด

เผือว่าวันหนึ่ ง วันทีผมอาจจะ ต้องกลายเป็ นของใคร ผมจะได้ไม่ลืมเวลานี้


เวลาทีเ่ คยมีโน่ ... เวลาทีเ่ ป็ นเหมือนสมบัตชิ้นลํ้าค่าในใจผม


"บางแสนมะ ใกล้ ๆ ?"
"เดี๋ยวตอนเช้าพาไปส่งให้ทนสอบ ... มาเร็ว!" หึ หึ ... หน้ามันเหวอตลกดีครับ โวยวายเสี ยงดังอย่างทีผมคิด


ไว้เปี๊ ยบ แต่โบราณว่าด้านได้ อายอด ผมไม่สนใจหรอกว่าโน่ จะโวยวายขนาดไหน เพราะหลังจากวันนี้ ไป ก็

ไม่รู้แล้วเหมือนกันว่าเราจะยังเหลือโอกาสกันอยูอีกหรื อเปล่า

เพราะแววเศร้าหมองในดวงตาโน่ แจ้งให้ผมรู ้ดีวาโน่ มาทําไม ..
หากหลังจากนี้ จะมีอะไรเปลี่ยนไป .. ผมขอแค่โอกาสสุดท้าย .. ทีเ่ ราจะอยู่ ดวยกันนาน ๆ



ตลอดทางบนรถ ถ้าแค่โน่ หันมามองผมบ้าง โน่ คงรู ้วาผมกลํ้ากลืนฝื นทนขนาดไหน กับคืนสุดท้ายทีกาลัง
่ ํ
จะผ่านพ้นไป

ทีร้านอาหาร ถ้าแค่โน่ เชื่ อใจผมบ้าง โน่ คงรู ้วาถึงผมจะไม่สามารถลืมเอมได้ แต่ความคิดว่าจะทอดทิงโน่



ไปไหน ก็ไม่เคยมีอยูในหัวผมเช่ นกัน
ในห้องคืนนั้น... ถ้าแค่โน่ เห็ นแก่ตวกับคนอย่างผมบ้าง ..

ถ้าแค่โน่ เชื่ อ.. และปล่อยเรื่ องทังหมดให้ผมตัดสิ นใจ ..

ผมพร้อมจะทิงความจริ ง ความดีงาม ความถูกต้องทุกอย่าง


131

ผมพร้อมเสมอ ทีจะกอดโน่ ให้นานเท่าทีโน่ ตองการ

่ ้

แต่โลกแห่ งความจริ งและความฝั นก็เป็ นแค่เส้นขนาน
ผมเหลือเพียงคืนนี้ เท่านั้น... ทีผมกับโน่ จะไม่ใช่ เพื่อนกัน

ผมไม่สามารถกอดโน่ ได้นาน เท่าทีผมต้องการ .. อีกต่อไป


ปุณณ์ .

20th CHAOS
ตอนเช้าเราออกจากบางแสนกันตั้งแต่ตห้า (เชื่ อรึ เปล่าว่าเกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ผมไม่เค๊ยยย ไม่เ คย

กระปรี้ กระเปร่ าตั้งแต่ไก่ยงไม่โห่ ขนาดนี้ มาก่อน ) เรี ยกว่ามีเวลาเหลือเฟื อพอให้ผมกับปุณณ์แวะกินอาหาร

เช้าข้างทางกัน แถมยังโชคดีอีกเพราะรถไม่ตดมาก พวกเราจึงมาถึงกรุ งเทพกันในเวลาทีน่าพอใจ


รถยนต์ Honda Civic สองประตูคนสีดาเมือมของปุณณ์จอดเทียบข้างทางแถ ว ๆ หน้าโรงเรี ยนผมทันเวลา
ั ํ ่

8 โมงพอดีเด๊ะ แอบเห็นมิสวันทนาและมาสเซ่อบรรชากําลังดุเด็กม .ต้นทีเ่ อาเสื้อออกนอกกางเกงอยูพอดี
ว่าแล้วก็ตองรี บยัดชายเสื้อตัวเองเข้ากางเกงมังดีกว่า ไม่อยากโดนด่าแต่เช้า แหะ ๆๆ



"มึงเข้าสายไม่เป็ นไรเหรอวะ " ผมยัดชายเสื้อพลางถา มไอ้ปณณ์ทยงใส่ชุดไปรเวทอยูตรงเบาะคนขับ
ุ ี่ ั
เนื่ องจากเราขับรถตรงจากบางแสนมาถึงโรงเรี ยนเลย ไม่มการแวะบ้านใครก่อนทั้งสิ้น ไอ้ปณณ์ได้ยนอย่าง



นั้นก็ส่งยิมให้ผมจาง ๆ "ไม่เป็ นไรหรอก มึงรี บไปเหอะ "

"เออ... ขับรถระวังอะ ตอนเช้าตํารวจเยอะ ใบขับขีกไม่มี ไอ้เก รี ยน"
่็

132

"เออ กูหน้าแก่ สบายมาก " เข้าใจประชดตัวเองอีกนะ ..

"รู ้กดี.." ผมว่ามันปนขําก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋ าสะพายสี ดาบนเบาะหลัง จนกระทังหันกลับมา



พบว่าใบหน้าของปุณณ์คอย ๆ เคลื่อนเข้ามาประชิ ดหน้าผมในระยะใกล้

ริ มฝี ปากบางสีอมส้มนั้นหยิบยืนสัมผัส ร้อนแรงให้กบผมเนิ่ นนาน เหมือนจะไม่ยอมปล่อยให้เป็ นอิสระ ..

ผมเอื้อมมือข้างหนึ่ งลูบเส้นผมทีคอนข้างยาวกว่าเด็กม .ปลายทัวไปของปุณณ์ ในขณะทีมนรั้งวงหน้าผมไว้
่่
่ ั

ไม่ให้หนี ไปไหน
นานจนแทบไม่เหลือลมหายใจ เมือปลายลินของเราทังคูหยอกล้อกันไม่ห่าง จนผมต้องตัดสิ นใจทําอะไร

้ ่

บางอย่าง ก่อนทีจะหยุดไม่ได้อีกต่อไป

"ปุณณ์ ...." ผมกระซิบชื่ อเจ้าของสัมผัสนั้นทั้งทีริมฝี ปากเรายังชิ ดกันอยู่ รอจนมันหยุดมามองหน้าผมแล้ว

จึงค่อย ๆ ผละออก
รอยยิมทีผมมอบให้ปณณ์ คือสิ่งทีต้งใจสร้างทีสุดแล้ว

่ ั

้ ่
"ไปก่อนนะเว้ย "
ผมไม่รู้ ว่าเสี ยงมันทีแว่วมาหลังจากนั้นต้องการบอกอะไร เพราะผมรู ้เพียงว่า .. ประตูรถสี ดาคันนั้นถูกปิ ด


ลงแล้ว พร้อม ๆ กับเรื่ องของโน่ และปุณณ์ ทีจบลงไป ..


***

133


"เห้ยไอ้โน่ !!" ไม่ตองหันไปมองก็รู้ครับว่าใคร ผมหยุดรอไอ้โอม และรถเก๋ ง ทีพากันวิงแพ็คคูกระหื ด



กระหอบตามกันเข้ามาในโรงเรี ยน .. เออเว้ย วันไหนกูมาเช้า พวกมึงก็มาเช้า วันไหนกูมาสาย พวกมึงก็มา
สาย สัณชาตญาณดีจริ ง ๆ
"ไงสาด รอดมาสเซ่อมาได้ดวยเหรอวะ "

"ก็รอดแบบวิงหนี มานี่ แหละ " ไอ้โอมว่าพลางดึงชายเสื้อนักเรี ยนออกให้หย่อนยานยิงกว่านมคุณยายอายุ


80 ผมเห็นดังนั้นเลยเอามัง ก็เก็บชายเสื้อไว้ในกางเกงนาน ๆ แม่งโคตรอึดอัดนี่ ครับ !!

"แล้วมึงไปไงมาไง ทําไมไอ้ปณณ์มาส่ง แล้วมันไปจอดรถตรงไหนเนี่ ย " อะ.. อะไรนะ!!!!!!!?! ผมทีกาลัง

่ ํ
ง่วนกับการดึงชายเสื้อออกจากกางเกงต้องเงยหน้ามองไอ้รถเก๋ งเจ้าของคําพูดนั้น ด้วยนัยน์ตาแทบ จะถลน
ทันที ..... มันรู้ได้ไงวะว่าผมมากับไอ้ปณณ์ !!!!!!!!!!!!?

"แม่งไปค้างด้วยกันมาอีกชัวร์ วันดีคนดีเชี่ ยโน่ เคยแบกเป้ มาโรงเรี ยนทีไหน " ไอ้เชี่ ยโอมตัวดีฟันธงซะจน


ผมแทบสะดุดหัวทิมหน้ารู ปปั้นคุณพ่อ แม่งเอ๊ย ... เรื่ องแบบนี้ มงคิดในใจไม่ตองพูดเสี ยงดังก็ดา ยยยยยย




สาดด
"เฮ้ยจริ งเด่ะ !? มึงกะไอ้ปณณ์สนิ ทกันขนาดนั้นเลยเหรอวะ เพิ่งรู ้ !?" พอ ๆๆ เลิกถามซักที กูมเี รื่ องจะถามมึง

มากกว่า
"แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูมาพร้อมไอ้ปณณ์ "

"ก็กเู ห็นรถไอ้ปณณ์ ซีวกสองประตูสีดา ทะเบียน 8899 ติดสติกเกอร์อนุ ญาตเข้ารัฐสภา กั บจุฬาลงกรณ์ได้ "




อื้อหื อ .... ไอ้ห่านี่ มนบรรยายได้เป็ นฉาก ๆ จนผมคิดว่าเจ้าของรถมาได้ยนเองก็คงตกใจ ... แม่งรู้ดีขนาดนั้น


ผมว่ายอมแพ้ไอ้รถเก๋ งมันดีกว่า
"เออ กูยอมแพ้ กูมากับไอ้ปณณ์ " พอใจยัง ... เหอะ ๆๆ ผมตอบกลับไปอย่างหัวเสี ยหน่ อย ๆ ทีโดนเห็ นเข้า


จนได้... เฮ้ย ..... ... โดนเห็ นงั้นเหรอ??....

134

แม่งเห็นอะไรมังวะ!!!!!!!!!!!!


ผมตาเหลือกมองไอ้รถเก๋ งกับไอ้โอมทีเ่ งี ยบไปแล้ว เพราะตอนวิงเมือกี้โอมมันทําสายไอพอดพันกันยุงไป
่ ่

หมด ส่วนรถเก๋ งก็กาลังกดมือถือเช็ คอะไรเรื่ อยเปื่ อยของมันไป ไม่มใครแสดงท่าทีสงสัยอะไรผมสั กคน...

แต่... เพื่อความแน่ ใจ..
"แล้วมึงเห็ นไอ้ปณณ์บนรถปะ " ผมพยายามเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามอย่างอ้อมโลกทีสุดเท่าทีสมองผมตอนนั้น



จะคิดได้ แต่ไอ้โอมกับไอ้รถเก๋ งทีกาลังแก้สายไอพอดและเล่นโทรศัพท์มอถืออยู่ ต่างพากันส่ายหัวดิ๊กส่ง
่ ํ

กลับมา
"จะไปเห็นได้ไง รถแ ม่งฟิ ล์มดํายังกะทาสีดาไปถึงกระจก กูรู้เพราะกูจาทะเบียนกับสติกเกอร์มนได้หรอก "




เออ ค่อยยังชัว .... เกือบไปแล้วไหมล่ะกู ....

"ทําไม เมือกี้มงกะไอ้ปณณ์เอากันบนรถรึ ไง " ปากเสี ยงี้ มไอ้เชี่ ยโอมคนเดียวครับ ไอ้ขายเพื่อน ... ผมกระทืบ
่ ึ


เท้ามันทันทีทแม่งพล่ามเสร็ จ "อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!"
ี่
"คราวหน้ากูเอารองเท้าหัวปลาวาฬยัดตูดมึงแน่ " คําพูดอาฆาตพยาบาทของผมทําไอ้รถเก๋ งหัวเราะลัน .. จริ ง

ๆ มันหัวเราะตั้งแต่ได้ยนคําว่าผมกับไอ้ปณณ์เอากันบนรถแล้วแหละครับ (ใครจะไปทําอย่างนั้น !!!! รถมัน


โหลดตํ่า .......... เฮ้ย!! ไม่ใช่ !)
่ ู่
"แล้วตกลงทําไงมาไงมึงถึงไปสนิ ทกับปุณณ์ได้วะ สองปี กอนทีกลากมึงไปงานวันเกิดมัน มึงยังอิดออดจะ
ไม่ไปอยูเ่ ลย" ไอ้รถเก๋ งยังคงป้ อนคําถามผมต่อระหว่างเดินขึ้นตึกเรี ยนด้วยกัน ผมชะงักนิ ดหน่ อย เพราะไม่รู้
จะอธิ บายสาเหตุไหนให้มนฟั งดี

"ก็สนิ ทกันตอนตามเรื่ องเงินชมรมนั่ นแหละ มันช่ วยอยู่ "
"เอาตูดเข้าแลก!" หน็อยยย ไอ้เชี่ ยโอม ! มึงอยากลิมรสรองเท้าหัวปลาวาฬสวนทวารมึงจริ ง ๆ ใช่ มะ ผมหัน


135

่ ้
ซ้ายหันขวามองหารุ่ นน้องม.สอง (กลุมผูโชคร้ายในการโดนสังให้ใส่รองเท้าหัวปลาวาฬและเข็มขัดไอ้มด

แดงโดยอธิการ) แต่เมือหาไม่เจอจึงยกเอารองเ ท้าหนังหัวคว้านของผมเองให้มนดูไปพลาง ๆ ก่อน


แน่ นอนว่าแม่งวิงจูดขึ้นบันไดไปอย่างโคตรเร็ วปานได้ยนเสี ยงคนเคาะจานข้าวเรี ยกมัน

่ ๊
"ไอ้เชี่ ยโอม..." ผมสบถไล่หลังมัน โดยมีเสี ยงรถเก๋ งหัวเราะชอบอกชอบใจเป็ นแบ็คกราวด์

***

จนมาถึงคาบพักกลางวัน หลังจากที่ ผมเพิ่งสอบวิชาสังคมศึกษาของบราเดอร์ศกดาเสร็ จ (ด้วยความมึน ) ก็


ได้เวลาปลดปล่อยอารมณ์กนเล็กน้อย ตามหลักธรรมเนี ยมปฏิบตภายในห้องเรี ยน
ัิ

โต๊ะเรี ยนทังห้องถูกแหวกออกเป็ นรู วางตรงกลางขนาดใหญ่ เพื่อใช้วางลานประลองของพวกผม .. ซึ่ง

แน่ นอนว่าจําเป็ นต้องใช้เนื้ อที่ ประมาณหนึ่ งเพื่อให้ร่างกายเคลื่อนไหวไปมาได้สะดวก


แต่ไม่ได้ตอยกันนะครับ ^^"... เรี ยนชายล้วนก็จริ งแต่ใจอย่างกับปลาซิว ... พวกผมเล่นไอ้นี่กนอยู่ ..

"มึงแย่แน่ ตานี้ ... ไอ้เก่ง ตูดหมา " เสี ยงไอ้พงตะโกนแซวไอ้เก่ง ทีเ่ ดินวนไปวนมารอบโต๊ะเป็ นรอบที่ 5

หรื อไม่ก็ 6 (จนผมล่ะมึนหัวแทนมัน ) ซึ่งแน่ นอนว่าเจ้าตัวไม่มการตอบโต้ใด ๆ นอกจากเริ่ มเดินวนต่อเป็ น

รอบที่ 6 หรื อไม่ก็ 7 เพื่อเล็งหามุมว่าจะดึงบล็อคไม้ตวไหนออกอย่างไรดี ตึกถึงจะยังไม่ถล่ม ..


ใช่ ครับ พวกผมเล่นอูโน่ กนอยู่ จับวงคลายเครี ยดกันเป็ นสิ บคนได้ โชคดีชิบ หายทีตอนโอน้อยออกผมดวง

เฮง ได้หยิบเป็ นคนแรกก็เลยสบายไป แต่ตอนนี้ ชักจะเริ่ มรู ้สึกว่าตัวเองเข้าขั้นซวยตะหงิ ด ๆ เพราะแค่ถดจาก

ไอ้เก่ง กับ ไอ้คม ก็วนมาถึงตาผมอีกรอบแล้วว

136

จะเอาปัญญาทีไหนทําให้ไม้ไม่หล่นล่ะเนี่ ย !!!! โฮ ๆๆ.... รี บถล่มตึกซะตั้งแต่ตอนนี้ เถอะพวก มึง กูขอร้อง

งงงงงง ToT...
"ไอ้สด กูรอจนช้างแอฟฟริ กาจะคลอดลูกแล้ว ขอแวะไปทําคลอดให้มนก่อนแล้วค่อยเดินกลับมาดูมงได้



ปะวะ" เสี ยงโวยวายจากไอ้รถเก๋ งดังอย่างรําคาญความเจนจัดของไอ้ห่าเก่งมัน ... ก็แหม๊.... ทีคนอื่นช้าล่ะแม่

งปากดีดาเอา ๆ แต่พอถึงตาตัวเองเสื อกล่ อซะจนแทบหมดคาบพักกลางวัน คนอื่นเขาไม่ตองเล่นกันพอดี

"เออ มึงไปเลย ปั่นจักรยานไปก็พอนะ กูคงใช้เวลาอีกนาน "
"ไอ้ขนตูด มึงจะเอาออกดี ๆ หรื อให้กดีดแม่งล้ม "

"เออ ๆๆๆ ออกแล้ว ๆๆๆๆ " มันว่าพร้อมกับรี บดึงบล็อคไม้อนหนึ่ งออก ทั้งทีแทบไม่ได้เล็งด้วยซํ้า (เพราะ


ไอ้รถเก๋ งทําท่าจะเดินไปดีดจริ ง ๆ ) จนเพื่อน ๆ ทั้งห้องต้องสูดลมหายใจกันเฮื อกใหญ่ เนื่ องจากลุนจัด ..

เพราะไอ้ตกอูโน่ มนกําลังเอนไปเอนมาอย่างน่ าหวาดเสี ยวว่าเดี๋ยวคงมีสิทธิ์ พงลงมาทั้งแท่งแน่ นอน !




"ฟู่ ! ฟู่ ! ฟู่ !" เป็ นไอ้เชี่ ยโอมทียนกวนตีนอยูฝั่งตร งข้าม กําลังพยายามเป่ าอูโน่ ตาไอ้เก่งให้ลมสมใจอยากมัน
่ื

ด้วยวิธีการทีพวกผมมักใช้แกล้งกันประจํา แต่ครั้งนี้ ไอ้เก่งเสื อกรู ้ทน เพราะมันใช้รองเท้าหนังเบอร์ 43 ยัน


เข้าให้กลางเป้ าไอ้โอมก่อนไปถึงฝัน "ไอ้สาดดดดด "
แต่ยงพวกนี้ ทาเสี ยงโครมครามมากเท่าไหร่ พื้นห้องก็ ยิงกระเทือนมากเท่านั้น ตอนนี้ อโน่ ไอ้เก่งโยกไปโยก
ิ่




มากอย่างน่ าหวาดเสี ยวขั้นสุดท้าย "เฮ้ย ๆๆๆ" แล้วมึงจะร้องเสี ยงหลงทําเชี่ ยไร ได้ขาวว่ามึงนันแหละทําพื้น

ห้องกระเทือนเอง เชี่ ยเก่ง
ผมมองบล็อคไม้ทรงสูงทีเ่ อียงไปทางซ้ายที ขวาที ทําเอาลุนไปตาม ๆ กัน


ไอ้เก่งก็อาปากค้าง อุทศคอหอย



มันให้เป็ นทีอยูอาศัยของแมลงวันประมาณสี่ตว ก่อนจะค่อย ๆ หุ บปากลงเมือแท่งอูโน่ เริ่ มทรงตัวเองดีข้ น
่ ่



เรื่ อย ๆ... เรื่ อย ๆ.... เรื่ อย ๆ.... จนกระทัง ...........

"เย้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ง ตอนมึงหุ งข้ าวให้แม่กินได้ครั้งแรก มึงดีใจงี้ ปะวะ ...
ถามจริ

137

ผมเหล่ตามองไอ้เชี่ ยเก่งทีวงเป็ นซุปเปอร์แมนรอบห้องอย่างกับมันเป็ นฮี โร่ โอลิมปิ ก (คราวหน้ามึงเพิ่มท่า
่ ิ่
ไหว้สี่ทศด้วยนะสาด ) แถมยังหันไปยักคิวให้ไอ้คม คนทีจะโดนเชื อดเป็ นรายต่อไปอีก



"ตาย.. แน่ ... เหี้ ย..." ผมทําปากบอกไอ้คมว่าอย่างนั้น เลยโดนมันโบกหัวหนึ่ งฉาดใหญ่ สาดดด ... ไม่น่าหา
เรื่ องใส่ตวเลยกู


แต่ระหว่างทีไอ้คมกําลังถูกวิญญาณอูโน่ เข้าสิ ง เดินวนรอบโต๊ะเรี ยนเป็ นครั้งทีสามนั้นเอง (กูวามึงวนขวา


สามรอบอย่างนี้ แล้วขึ้นเผาไปเลยดีกว่าว่ะ ) เสี ยงเรี ยกจากเพื่อนร่ ว มห้องอีกคนหนึ่ งทีเ่ พิ่งกลับจากพักกลางวัน
ก็ดงขึ้น

"โน่ !! มีคนมาหา!!" ใครวะ?
"รี บไปเลยเมิงงง หน้าเมิงกวนตีน กุไม่มสมาธิ " อ้าวไอ้เชี่ ยคม ความผิดกูซะงั้น ! ผมได้ยนดังนั้นเลยถีบตูด



มันซะหนึ่ งทีกอนจะวิงไปดูหน้าห้องว่าใครมา เผือว่าเป็ นน้อง marching band มีปัญหาอะไรตอนซ้อมรอบ


กลางวัน ผมจะได้ช่วยเหลือพวกมันทัน

แต่ไอ้คนตรงหน้าผมมันยิงใหญ่กว่าน้อง marching band ทั้งวงอีกว่ะ .............................. เลขานุ การสภาฯ

เนี่ ย
.. ผมยืนเอ๋ อมองหน้าคนทีเ่ พิ่งแยกกันเมือตอนเช้า ก่อนจะพยายามปั้นยิมออกมาให้ เป็ นธรรมชาติมากทีสุด ..



"มีเชี่ ยไรวะ ถ้าจะเรี่ ยไรตังค์ ห้องนี้ จนหวะ ไม่มให้ " ผมเอาจุดอ่อนของสภานักเรี ยนช่ วงนี้ มาล้อไอ้ปณณ์



มัน เนื่ องจากโรงเรี ยนกําลังมีจดก่อสร้างปรับปรุ งอยูหลายจุด เป็ นสาเหตุให้อธิ การพาลมาขูดรี ดนักเรี ยนตา

ดํา ๆ อย่างพวกผมเป็ นว่าเล่น .. ซึ่งก็ได้ผล... ไอ้ปณณ์มอบรางวัลให้ผมเป็ นหลังมือเขกเข้ากลางกะบาลซะ

หนึ่ งที... อูยยย... เพิ่งจะโดนไอ้คมเขกมาแท้ ๆ

138

"ตังค์อะเอาแน่ แต่ไม่ใช่ ตอนนี้ " โห... คําตอบมันไม่สร้างสรรค์เลยว่ะ "แล้วมึงทําข้อสอบได้ปะ " คําถามนี้ ก็

ไม่คอยสร้างสรรค์เหมือนกัน - _-"....
"ได้ทาว่ะ มึงมาถึงโรงเรี ยนตอนไหนอะ " ผมพยายามอย่างยิงทีจะคุยกับมันแบบปกติ (ทังทีจริ ง ๆ แล้ว ถือ

่ ่
้ ่

ว่าไม่คอยปกติ เพราะผมไม่เคยมายืนคุยกับมันหน้าห้องเรี ยนซักหน่ อย ) เห็ นปุณณ์ทาหน้าเซ็งทันทีทพูดถึง

ี่
เรื่ องเกี่ยวกับเดินทาง
"เพิ่งถึงเนี่ ย เมือเช้าเกือบโดนลูกเสื อโบก ดีรถแม่งเยอะ กูไม่จอด เหยียบหนี เลย ฮ่า ๆ " ภูมใจไหมนัน ไอ้



เกรี ยน... ผมเหล่มองมันอย่างกลุม ๆ ... ก็กบอกแล้วว่าอย่าขับรถ ..


็ ั
ผมอ้าปากจะด่าอะไรมันต่ออีกหน่ อย แต่กดนสบตาเข้ากับปุณณ์ ทีอยูดี ๆ เปลี่ยนมาเป็ นมองผมแบบหงอย
่ ่
ๆ เสียก่อน

เรายืนเงี ยบกันอยูอย่างนั้นพักนึ ง ด้วยเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี .... ผมรู ้สึกว่าตอนนี้ .... แค่จะเอื้อมมือไปจับ
ตัวปุณณ์ .. ผมยังทําไม่ได้ ..

"ไอ้เชี่ ยโน่ !!!!! มึงซวยแน่ ไอ้คมผ่านแล้ว !!!!" ชิ บหาย!! เสียงนรกของไอ้เก่งลอยมาจากในห้องเล่นเอาผม
สะดุงเฮือก ต้องหันไปมองมันสุ ดตัว

"เออ ๆๆ กูไปเดี๋ยวนี้ แหละ สาดดด แม่งเก่งกันจังวะ !!!... เอ่อ ปุณณ์ มีไรอีกปะ ?" ผมหันไปตะโกนตอบไอ้
เก่งก่อนจะหันมาถามปุณณ์ ซึ่งก็ได้คาตอบเป็ นหัวทุย ๆ ของมันทีส่ายดิ๊กเหมือนกับคนตั้งตัวไม่ทน



"ถ้าไม่มง้ นกูไปเล่นเกมต่อก่อนนะ .. บาย" ไม่รอฟั งอีร้ าค่าอีรมอะไรทั้งสิ้น เมือผมรี บวิงกลับไปยังลาน
ีั


ประลองกลางห้องเรี ยนทันที

139


ให้มนเป็ นแบบนี้ กแล้วกัน ..

21st CHAOS



ช่ วงนี้ ทโรงเรี ยนผมยุงมากครับ มันมีคาไหนจํากัดความว่ายุงมาก ๆ ได้ยงกว่าคําว่า "ยุงมาก" อีกปะ ? เออ
ี่

ิ่

ถ้ามีฝากบอกผมด้วย ผมจะได้ใช้คานั้ น... คือผมยุงจริ ง ๆ

ตั้งแต่ตอนหนึ่ งถึงยีสิบ ทุกคนอาจจะไม่รู้สึกเลยใช่ ไหมครับว่าผมเป็ นประธานชมรมดนตรี จริ ง ๆ ... เออ

ผมก็ไม่อยากจะเชื่ อตัวเองเหมือนกันว่ามีเวลาเจียดไปทําเรื่ องไร้สาระขนาดนั้นด้วย ทังทีอีกไม่กี่อาทิตย์พวก
้ ่
เราทุกคนจะเดินทางไปถึงงานบอลอยู่ แล้ว

โดยปกติถึงผมจะเป็ นประธานชมรม แต่ในฐานะสมาชิ ก ผมเคยอยูในตําแหน่ ง live band มาก่อน ผมไม่เคย
่ ้
อยู่ marching band เลย ถึงแม้จะพอมีความรู ้อยูบางก็เถอะ แต่ไอ้การทีอยูดี ๆ จะให้มาจับงานพวกนี้ เต็มตัว
่ ่
ุ่
ทันที ก็ทาเอาผมประสาทเสี ยได้เหมือนกัน ต้องวิงโร่ ให้รุ่ นพี่ม.หกกับศิษย์เก่าช่ วยเหลือซะให้วน


ตารางการซ้อมของพวกเรามหาโหดครับ เช้าน้อง ๆ จะเริ่ มมาซ้อมตั้งแต่เจ็ดโมง กลางวันก็หอบข้าวไปกิน



ในห้องชมรมกัน ส่วนเย็นก็ตองอยูโยงกันถึงเกือบทุม (สองสามทุมก็มี ) ตารางตอนเช้าผมไม่คอยมีส่วนร่ วม
้ ่

เท่าไหร่ นอกจากเข้าไป ดูแลน้อง ๆ ตอนเล่นเพลงชาติหน้าเสาธง ตอนกลางวันผมก็ไม่คอยมีส่วนร่ วม
เท่าไหร่ (วันก่อนยังหนี ไปเล่นอูโน่ อยูเ่ ลย) เพราะเป็ นความรับผิดชอบของไอ้ฟิล์ม ส่วนตอนเย็น .... อันนี้

จําเป็ นต้องเข้าไปครับ ผมเป็ นเหมือนขวัญกําลังใจ ฮ่า ๆๆ (ก็วาไป...)

ช่ วงนี้ ห้องชมรมเราดูวุ่ นวายมากครับ เสียงดนตรี อะไรต่อมิอะไรตีกนเต็มไปหมด (มันจะเป็ นเพลงได้ไหม
เนี่ ย) สลับกับเสี ยงพวกผมตะโกนดุน้องเป็ นระยะ ๆ เวลาทีเ่ ล่นเพลงไม่ได้ดงใจ ... คือจะหาว่าใจร้ายก็ยอมอะ
ั่
ครับ เพราะเราอยากให้ทกอย่างออกมาเพอร์เฟคทีสุดในวันจริ ง จะได้ไม่ขายหน้าอีก 3 โรงเรี ยนทีเ่ หลือ และ



ผมมันใจว่า น้อง ๆ ทุกคนเข้าใจ (หรื อถ้ายังไม่เข้าใจตอนนี้ อีกซักสองสามปี กจะเข้าใจ )

"พีโน่ !!!!!!!!!! มันมาแล้วอะ ทําไงดี !!!" เฮ้ย! กูยงไม่ทนจะอธิ บายอะไรให้คนอ่านรู ้เรื่ อง พวกมึงโวยวายกัน

ั ั

140


ทําไมวะ !!!! เชื่ อปะว่าผมไม่ตองหันไปมองก็รู้วาใคร แม่งต้องเป็ นไอ้เป้ อกับไอ้น็อต มือวางอันดับหนึ่ งใน

การทําลายกําแพงตึกเรี ยนเราด้วยเสี ยงโวยวายของมันตลอดเวลา ผมคิดพลางเหล่มองกําแพงตึกฟ .ทีเ่ ริ่ มจะมี
รอยปูนแตกหน่ อย ๆ
"อะไรของพวกมึง .." ผมปั้นหน้าเหวียงพลางเดินไปหาพวกมัน หลังจากทีบอกให้น้อง ๆ ในห้องชมรม



ซ้อมกัน ต่อ ไม่ตองสนใจ .. ภาพตรงหน้าผมคือไอ้ลกหมาสองตัวยืนหอบแดกอยูตรงกรอบประตูเข้าห้อง


เหมือนคนเพิ่งหนี ตารวจมา

"พี่โน่ .... ร้านเฮียปุ้ ยเค้า ..... แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก .." ผมล่ะสมเพชความพยายามในการอยากพูดของไอ้น็อตจริ ง ๆ
มันพยายามโงหัวมาพูดแล้วก็ตองลงไปนังหอบกับพื้ นต่อ


ตาไอ้เป้ อบ้าง "เฮี ยปุ้ ยเค้า .... แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ..." ไอ้สดนี่ พูดได้ส้ นกว่าไอ้น็อตอีก - _-"... แล้ววันนี้ กจะรู้เรื่ อง



ไหมเนี่ ยยยยย!!!!!!!!!!!!!
"โดนเฮียปุ้ ยไล่ต๋ ยตูดมารึ ไง !! กูขอสังให้มงกลับไปพลีกาย แลกกับค่ากลองสองหมืน เดี๋ยวนี้ !!" ผมแค่ต้ ั งใจ





จะพูดกับมันขํา ๆ แต่ไม่นึกว่าไอ้เป้ อกับไอ้น็อตจะอยูดี ๆ ยกมือขึ้นมาชี้ แบบคุณลุงปัญญาพร้อมกัน
"นะ... นันแหละ.. พี่!... เฮียปุ้ ยเอากลองชุ ดใหม่มาส่งตรงตึก 2003" เช็ดแม่!!!!!! ซวยชิ บหายแล้วไงกู !!!!!!

โอ่ย .... อยากจะเป็ นลม ตอนนี้ ผมลงไปนังกองรวมกับไอ้เป้ อไอ้น็อต ทั้ง ๆ ทีตวเองไม่ได้วง เรี ยบร้อยแล้ว
่ ั
ิ่


"เอาไงดีพี่ โทรเรี ยกพี่ดิวเลยมัย เงิ นเรามีสารองพอปะ " พี่ดิวอยูม .6ครับ เป็ นเหรัญญิกของชมรม ภายใต้การ


ดูแลของมิสภัทรพร แต่ .......
"ไอ้มน่ะก็มี แต่ตองสํารองจ่ายค่าชุ ดวันงาน ค่าซ่อมอุปกรณ์ทพวกมึงซ้ อมกันจนสึ กให้ทนวันงาน ค่า


ี่

สวัสดิการของพวกมึง ... โอ๊ยย หลายค่าว่ะ แม่งเอ๊ยย ไหนจะลอยกระทง live contest แล้วยังคริ สมาสต์แฟร์


อีก.. กูวามึงโทรไปเรี ยกไอ้ง่อยมาให้กเู ตะตูดดีกว่า !" สรุ ปได้วาช่ วงนี้ ชมรมมีเรื่ องต้องใช้เงิ นเยอะมากครับ !!
ผมไปขายตัวพลีชีพดีไหมเนี่ ย !!

141


"ผมว่าพี่โทรเรี ยกพี่ปณณ์ดีกว่า ... ซี้กนไม่ใช่ เหรอพี่ "

ั ั
"มึงเลิกพูดว่ามันซี้กบกูซกทีได้ปะ " แทงใจดําจริ ง ๆ ...
"เฮ้ย! ทําไมอะพี่ ทะเลาะกันเหรอ"
"ปล่าวววววววววววววววว " ผมพูดปัด ๆ ความเสือกของไอ้เป้ อไปอย่างนั้น พลางคิดถึงทีปณณ์เคยบอกว่า
่ ุ
จะช่ วยจัดการเรื่ องเงิ นชมรมให้ แต่ตองใช้เวลาอีกซักหน่ อย เนื่ องจากงบประมาณถูกปิ ดไปแล้ว ... แต่มนก็


สัญญากับผมเป็ นมันเป็ นเหมาะ ว่ายังไงก็จะจัดการให้ได้แน่ นอน (เหอะ ๆ.. ไอ้คนเก่งเอ๊ย !)


"ไม่อยากรบกวนมันว่ะ .. ตอนนี้ มนก็ช่วยอยูแล้ว ... เป้ อ! มึงพากูไปหาเฮี ยปุ้ ย ดิ๊ เดี๋ยวกูไปคุยเอง เค้าคงไม่ใจ

ร้ายกับกูเท่าไหร่ หรอก " ผมว่าพลางสูดลมหายใจเฮื อกใหญ่แล้วลากไอ้รุ่นน้องหน้าตีนี่ให้ลกตาม ดูมนงง ๆ



ปนขี้เกียจเดินตากแดด แต่ผมไม่สนใจมัน พากูไปเดี๋ยวนี้ เลยเมิงงง

เราสองคนเดินข้ามไปตึก 2003 ทีเ่ ป็ นทีต้งของฝ่ ายธุรการ แน่ นอนว่าไม่มเี วลาให้ผมทําใจ เพราะเห็ นเฮี ยปุ้ ย
่ ั
กับลูกน้องพากันขนกลองชุ ดใหญ่มาแต่ไกล โอ่ย ........... ถ้าผมตายในหน้าทีจะมีธงชาติคลุมศพผมกลับบ้าน

ไหมเนี่ ย!



"อ้าวน้องโน่ ! หวัดดี !" เฮียปุ้ ยตะโกนทักผมจากระยะร้อยลี้วะครับ .. ส่วนผมทียนหน้าซีดอยูนี่ ไม่รู้วามอง
่ื
จากระยะร้อยลี้จะสังเกตเห็นรึ เปล่า
ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้พร้อมกับพยายามฉี กยิมให้ดแหยน้อยทีสุด "หวะ... หวัดดีฮะ เฮียปุ้ ย ... สะ.. สบายดี



เปล่า" ดูเป็ นคําถามโง่ ๆ ใช่ ไหมครับ - _-"
"บายดีสิวะ ! เตรี ยมงานบอลเป็ นไง มึงได้ใส่ชุดหมีสมใจรึ ยง ฮ่า ๆๆ " โห.... ถามเรื่ องแทงใจผมมาได้นะเฮี ย


T__T เฮี ยเขาเป็ นศิษย์เก่าครับ รุ่ นพี่ผม 6-7 ปี ได้ เมือตอนสมัยเรี ยนเขาก็อยูชมรมเหมือนกัน


142

่ ั
"ใส่บาอะไรล่ะเฮีย เป็ นประธานดนตรี จะให้สะเอ่อะไปอยูกบแสตนได้ไง พูดแล้วเศร้าว่ะ " แต่เฮี ยมัน

หัวเราะเยาะผมเสียงดังเลยว่ะเฮ้ย !! มีความสุขบนค วามทุกข์คนอื่นนี่ หว่าาาา ชุ ดหมีเป็ นชุ ดสต๊าฟงานบอล
ครับ พวกทีได้ใส่กเ็ ป็ นพวกทีมงานทั้งหลายเช่ น พี่เชี ยร์ สวัสดิการ พัสดุ ดีไซน์เนอร์ เทคนิ ค มันเป็ นชุ ด


เหมือนชุ ดช่ างไฟ ช่ างดับเพลิง อะไรเทือก ๆ นั้นนันแหละครับ แต่เป็ นสี ครี มโทนกากีออน ๆ (เขาเรี ยกสี

อะไรวะ!?) ซึ่งแม่งโคตรเท่ห์เลยในความคิดผม ผมใฝ่ ฝันอยากจะใส่มากกกกกกกกก (สงสัยผมอยากเป็ นนัก
ดับเพลิง)
"เออ กูเห็ นมึงเศร้าตั้งแต่ปีทีแล้ว ทีมงจะหนี ไปทําพัสดุงานบอลแล้วโดนไอ้โอ๊คลากคอกลับมาทําวง ตอน

่ึ
นั้นกูฮาหน้ามึงชิ บหาย ฮ่า ๆๆ" พี่โอ๊คคือประธานชมรมปี ทแล้วครับ ไม่ รู ้มนเป็ นอะไร รักผมจังเลย ไม่ยอม
ี่

ให้ผมห่ างวงไปไหน ต้องลากกกผมมามีส่วนร่ วมในงานสําคัญ ๆ ทุกครั้ง จนพอมันพ้นตําแหน่ งแล้ว ก็ยงมา

โยนหน้าทีประธานชมรมคนต่อไปให้ผมอีก ... เวรรกรรมไอ้โน่ จริ ง ๆ

"เออดิเฮี ย แม่งโคตรดับฝันผมอะ รู ้ปะ การได้ใส่ชุดหมีเป็ นความฝันผมเลยน ะเฮี ย!"
"แต่การทีจะได้เห็นวงก้าวหน้า ไม่น้อยหน้าโรงเรี ยนไหน ก็เป็ นความฝันของเด็กโรงเรี ยนเรา และชาว

band ทุกรุ่ นเหมือนกันนะ..." เฮี ยปุ้ ยพูดยิม ๆ เรี ยกให้ผมยิมตาม ... ก็เพราะเหตุผลนี้ นี่แหละ ผมถึงได้ยอมมา


เป็ นประธานชมรมแบบนี้
"ปี นี้ ยงใหญ่แน่ นอน" ผมว่างั้นแล้วก็โดนเฮียปุ้ ยถองศอกกลับ โทษฐานขี้โม้ใส่รุ่นพี่ ฮ่า ๆๆ แต่ในทีสุด มัน
ิ่

ก็พูดคําทีผมกลัวโคตร ๆ จนได้ "ไอ้เชี่ ยโน่ มึงอย่ามัวแต่โม้ จ่ายตังมาก่อน สองหมืนสี่ " เฮื อกกกกกกกกกกก


กกกกกกกกกกกกก ...
ทาไงดีวะ!!!!!!!!!!!!!!
"คือ ...เฮี ย.............."
"มึงอย่าบอกว่าไม่มตง ........." ไม่ให้พูดคํานี้ แล้วจะให้พูดคําไหนล่ะครับ !!!!
ี ั

143

"งั้ น.. ผมไม่มเี งิ น " เหมือนกันปะ..

"กวนตีนนะมึง .. ช่ วงนี้ บราเดอร์ไม่ให้รึไง " เห็ นถามแบบนี้ คอยชื้ นใจหน่ อยว่าเฮี ยปุ้ ยอาจจะเข้าใจ .. รึ เปล่า
วะ

ผมเกาหัวกลับ "ก็ประมาณนั้ นอะเฮี ย ช่ วงนี้ โรงเรี ยนปรับภูมทศน์เยอะ ไม่คอยจะเจียดเงิ นมาให้เด็กเลย
ิ ั
ขนาดพวกงานบอลยังต้องเข้าพิจงบ แถมควักเงิ นตัวเองออกอีกหน่ อยด้วย "

"บ๊ะ!! โรงเรี ยนก็สวยอยูแล้วยังจะทําอะไรอีก ไปเดินขบวนประท้วงไป "

"เออเนี่ ยย พวกผมก็วาจะเดินประท้วง จากโรงเรี ยน เราไปถึงคอนแวนต์ เฮี ยว่าดีปะ "
"เออดี กูไปด้วย ... ไอ้สาดด อย่ามานอกเรื่ อง เรื่ องเงิ นไม่มพี่มน้องเว่ย !" โห.... นึ กว่าจะรอดแล้วเชี ยว
ี ี

"คือเฮียยยย ผมให้แน่ ไอ้พวกสภาฯมันสัญญากับผมไว้วาจะหามาให้ แต่คงต้องรออีกซักพักอะเฮี ย ... ได้ปะ
.. นะ ๆๆ" ผมเริ่ มเกาะ แขนอ้อนเฮี ยปุ้ ยเป็ นปลิงแล้วครับ หวังว่าคงจะน่ ารักมากพอ แต่มนดันทําท่าเขียผม


ออกเหมือนขยะแขยงหวะ ไรว้าา "พอเลยไอ้โน่ ถ้ามึงเป็ นเด็กคอนแวนต์กจะไม่ขนลุกเลย .. บรื๋ ออว์" เฮี ยปุ้ ย

ว่าพลางทําท่าสันเป็ นภาพประกอบ (เห็ นแล้วผมก็ขนลุกเหมือนกันครับ )

"เออ ไอ้นี่เอาไปก่อนก็ได้ แต่กขอโอนภายในอาทิตย์น้ ี ได้ปะ เดี๋ยวเตียกูดา ชอบเอาของมาปล่อยให้พวกมึง

่ ่
ๆ เนี่ ย" โอ๊ยยยยยยย ผมล่ะอยากจะกระโดดจูบเหม่งเฮี ยปุ้ ยซักทีสองทีสามทีดวยความดีใจจริ ง ๆ เล้ยยยย

"โอเคเฮี ย!!"

***
ปากดีบอกว่าโอเคไปอย่างนั้น .. ทั้งทีโคตรไม่มนใ จเลยว่าไอ้ปณณ์จะเอาเงิ นมาให้ทนอาทิตย์น้ ี รึเปล่า

ั่



144

........... เฮ้ออ ปัญหาหนักอกของประธานชมรมจริ ง ๆ

ผมนังแหงนคออยูบนแสตนหน้าตึกฟ . ทั้งทีบรรยากาศมืดตึ๊ดตือ เนื่ องจากวงเพิ่งซ้อมเสร็ จ (ตะโกนด่าน้อง



จนเสี ยงแหบเลยด้วยว่ะครับ แค่ก ๆๆ ) แล้วผมก็ข้ เี กียจกลับบ้ านตอนนี้ ดวย เพราะรถแม่งกําลังติดชิ บหาย (ซึ่ ง

จริ ง ๆ แล้วถนนเอกมัยบ้านผมก็รถติดตลอดเวลานันแหละ ) จนสุดท้ายเลยต้องมานัง ๆ นอน ๆ บิดรู บคอยู่



หน้าตึกฟ. อย่างไม่รู้จะทําอะไร .. เรื่ องของเรื่ องคือผมเห็ นแสตนเชี ยร์ยงซ้อมกันไม่เสร็ จ เลยแวะมาดูซก


หน่ อย.. จริ ง ๆ ตอนแรกมันก็ไม่ได้ซอมตรงนี้ หรอกครับ ผมเห็ นพวกมันเพิ่งย้ายมา ไม่รู้มแผนอะไรใหม่ ๆ


เหมือนกัน
"เฮ้ยโน่ ! เด็กวงกลับบ้านแล้วเหรอวะ " เสี ยงใครวะเรี ยกผม .. ผมเลิกคิวพลางหยุดบิดรู บค เงยหัวขึ้นมองก็


เห็ นเป็ นหน้าคม ๆ ของไอ้เอินกําลังหย่อนตูดนังลงข้าง ๆ ผม .. เอินมัน เป็ นประธานเชี ยร์ปีน้ ี ครับ นับว่าเป็ น



ชายไทยตัวใหญ่ใช้ได้ (เพราะต้องปกครองน้อง ๆ หลายร้อย ) ผมชอบมองลักยิมตรงแก้มมันครับ น่ ารักดี


"เออ เพิ่งเลิกเมือกี้ เลยแวะมาดูเชี ยร์วาจะเจ๋ งแค่ไหน " ผมตอบพลางขยับท่าทาง (จากนังเลื้อย)ให้ลกขึ้นมา



คุยกับมันดีดี ได้ยนเสี ยงมันหัวเราะร่ าพอผมพูดจบ


"อะไร... มึงกล้าพูดคํานี้ กบกูเลยนะ "
"แหม... นิ ดหน่ อยน่ าา ท่านประธาน ฮ่า ๆๆ " ผมหัวเราะต่อพลางเตะหน้าขามันทีนงอยูขาง ๆ ไปด้วย ซึ่งไม่
่ ั่ ่ ้
ไกลนัก ก็เป็ นบรรดาน้องแสตนทีกาลังถูกพี่สวัสฯด่าอยู่ สงสัยว่าเมือกี้การซ้อมคงจะไม่ได้ ดังใจ
่ ํ


เอินมองภาพเหล่านั้นพลางพูด "เสี ยดาย อยากให้โน่ มาช่ วยทําเชี ยร์ จะตั้งให้เป็ นรองประธานเลย " เอ่อ ....

พอเห๊อะ!!! กูอยากเป็ นคนธรรมดาบ้างไรบ้าง ไม่เอาตําแหน่ งแล้ว ๆๆ - *- แน่ นอนว่าผมส่ายหัวพรื ดด
"แล้ววงเป็ นไงมัง เจ๋งป่ ะ เห็ นว่าปี น้ ี เขาขอแรงกลองยาวด้ วย" ไอ้เชี่ ยเอินป้ อนคําถามต่อ แต่แม่งกวนตีน


เหอะ เพราะกลองยาวน่ ะ .. คนขอผมคือมัน !

"เออ ไอ้สด ! กูเลยยุงชิ บหาย กลองใหม่เพิ่งมาส่งไม่มตงจ่ายด้วยเนี่ ย โคตรเซ็ง "

ี ั

145

"เฮ้ย! เรื่ องใหญ่! เท่าไหร่ วะ?"
"สองหมืนกว่า .. ใหญ่พอปะ?" ผมตอบพลางยักคิวให้มนกวน ๆ เห็ นหน้ามันเหวอไปเลย... เหอะ ๆ.. เออ



ไอ้หน้าแบบนี้ น่ะ กูทามาแล้วตอนเห็ นงบชมรมโดนตัดไปสองหมืน


"โคตรใหญ่ ... แล้วโรงเรี ยนไม่ให้ตงเหรอวะ " พูดแล้วหงุดหงิ ดดดดดดดดด

"กูพิจงบพลาด เงิ นเลยช้า ไม่รู้จะมาตอนไหนเนี่ ย ..." ผมตอบมันเรี ยบ ๆ พลางคิดถึงหน้าไอ้ปุ ณณ์ข้ นมา

"เอาเงิ นกูไปโปะก่อนมะ .." แต่.. หาาาาาาาาาาาาาาาาาา?? ผมได้ยนอะไรผิดรึ เปล่าวะ !? ตอนนี้ ตาผมโตเท่า

ไข่ห่านแล้วว
ผมมองมันตาค้าง แต่ไอ้เอินกลับแค่ยมแปล้ให้ผม ... แบบนี้ ยงมันใจเข้าไปใหญ่เลยว่าผมฟั งผิดแน่ ๆ "มึงว่า
ิ้
ิ่ ่

อะไรนะ? มามี้โป๊ ะโกะ ?" หรื อมันจะพูดถึงผ้าอ้อมเด็กไซส์เอ็ม ?
สิ่งทีผมเห็ นต่อมาคือไอ้เอินเงยหน้าหัวเราะร่ า ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วฉุ ดให้ผมยืนตาม ผมยืนบ้างอย่างไม่


ค่อยเข้าใจ พลางมองมันทีทาท่าหันไปบอกเพื่อน ๆ คนอื่นทีกาลังซ้อมเชี ยร์ให้น้องอยู่ "เดี๋ยวกูมานะ !!" ไอ้
่ ํ
่ ํ
เด็กสายวิทย์สองสาม คนตรงนั้นยกมือขึ้นเป็ นเชิ งรับรู ้
"ตามมา....." อะไรของมึง !?

***

หลังจากเห็ นว่าเงินสองหมืนสี่ถกโอนไปให้เฮี ยปุ้ ยผ่านทางตูเ้ อทีเอ็มของธนาคารกรุ งศรี ฯกับตา ผมก็แทบ
่ ู
ก้มลงไปกราบกรานไอ้เอินงาม ๆ ทีปลายรองเท้า



146

"ไอ้เอินนนนนนนน กูขอบคุณอะะะะะะะะะะะ ขอบคุณณณณณณณณ !!!!" คํานี้ ถกผมพูดมาเป็ นรอบที่


ร้อยกว่า ๆ แล้ว ในขณะทีคนฟั งได้แต่หัวเราะรับ

"เฮ้ย! ไม่ตองไหว้ !!" แถมแม่งยังวิงหนี มอผมทีประนมเป็ นดอกบัวอีกต่างหาก ทําไมวะ !! นี่ กซาบซึ้งจริ ง ๆ





นะเนี่ ย!!! "มึง กูจะรี บคืนให้ทนทีทเี่ งินมา กูขอโทษนะเว่ยย ที่ รบกวน"

"เออ ไม่เป็ นไร" ไอ้เอินโบกมือตอบ "แต่ขอไรอย่างนึ งได้ปะ ...." ........... อืม.. คํานี้ ฟังดูคน ๆ นะ ..
ุ้

ทําไมใครจะช่ วยอะไรผมแต่ละทีมนต้องขอมีขอแลกเปลี่ยนด้วยวะเนี่ ย .. !!


"ได้ปะ?" มันถามยํ้าอีก ยิงทําเอาผมกล้า ๆ กลัว ๆ ทีจะตอบ เพราะยังเข็ด จากคราวไอ้ปณณ์ไม่หาย "อะ...



อะไรอะ... ถ้าช่ วยได้จะช่ วย .."
่ ่
เห็ นมันยิมกริ่ มแบบนั้นแล้วหัวใจหล่นวูบลงไปอยูตาตุมเลยว่ะ

"กูอยากให้มง ..............."

"........................."
"ให้มง.........................."


"ไอ้สด ! รี บพูด!" ผูมพ ระคุณผมก็ดาได้ครับ !

้ี
"ฮ่า ๆๆ เออ ไม่แกล้งแล้ว .. กูอยากให้มงแบ่งนํ้าจากวงมาให้กหน่ อยน่ ะ ตอนวันงานอะ " ธ่อออออออ .. แค่


นี้ เอง แม่งทําท่าซะน่ ากลัว พอได้ยนอย่างนั้นผมรี บยิมสูทนที

้ ้ ั

"ได้สิวะ แต่น้ าเด็กวงกูกแบ่งมาจากสแตนนันแหละ มึงบ้าปะ " ของมึงเองก็มแ ท้ ๆ




147

"ไม่ใช่ ..... หมายความว่า .. วันจริ งกูคงเหนื่ อยมาก .. มึงช่ วยยย..... ดูแลเรื่ องนํ้าท่าให้กหน่ อยได้ปะ กูไม่

อยากรบกวนพวกสวัสฯอะ " หมายความว่าจะให้กเู ป็ นคนป้ อนข้าวป้ อนนํ้าส่วนตัวให้มง ว่างั้น ??... เออ..

ประหลาด ๆ ว่ะ .. ปี อื่น ๆ เขามีตาแหน่ งนี้ ปะวะ


ฟั งดูแปลก แต่ผมก็ตอบตกลงไป เพราะมันไม่ได้เสี ยหายอะไรนิ่ .. ยังไงพอเดินขบวนเสร็ จพวกผมก็วาง ๆ

่ ้
ชิ ว ๆ อยูแล้ว "เออได้ วันจริ งจะไปคอยอยูดวย แต่กไม่มชุดหมีนะ " ชุ ดหมี ชุ ดทีมงานแสตนไงครับ เพราะผม
ู ี

มันต๊อกต๋อย ไม่มชุดหมีกบเขาหรอก คงได้แต่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ธร รมดา T___T

"ไม่เป็ นไรหรอก มานะ .."
แหม่........ ขอเรื่ องง่ายกว่าไอ้ปณณ์ต้งเยอะ ทําไมกูจะไม่ทา
ุ ั

22nd CHAOS
ตอนเช้าทีใกล้วนจริ งเข้าไปทุกที .. ผมเดินมองรองเท้าตัวเองพลางวนไปวนมาหน้าห้องสภานักเรี ยน ด้วย
่ ั
ความลังเลว่าจะเปิ ดประตูเข้าไปเลยดีไหม หรื อทํา แบบนั้นจะดูแปลก ๆ ไปหว่าา ..... เอาแต่คดแล้วก็


วนนนนนอยูอย่างนั้นจนชักมึน ขืนให้วนต่ออีกรอบคงไม่ไหว มีหวังได้ฝากของขวัญไว้บนพื้นตึก
อํานวยการแหง๋ ... ว่าแต่ เออ .. แล้วจะมาเดินวนหาอะไรวะ ?

ผมคิดด่าตัวเองอยูแป๊ บหนึ่ งก่อนตัดสิ นใจควักมือถือขึ้นมามองหน้าจอนิ่ ง .... อืม... มีเรื่ องต้องคุยกับปุณณ์
นิ ดหน่ อย เกี่ยวกับงบประมาณชมรมดนตรี ทเี่ คยตกลงไว้ เพราะไม่อย่างนั้นแย่แน่ .... เอาไงดี .. หรื อจะ

เปลี่ยนเป็ นโทรไปหามันแทน .... แต่วา .........
จริ ง ๆ แล้วก็แอบอยากเจอ ..


เฮ้ย!! คิดอะไรวะ! ไร้สาระว่ะ !! ผมเขกกะบาลตัวเองแ รง ๆ ทีบงอาจคิดเรื่ องผิดผีกบแฟนชาวบ้าน ก่อน
่ ั

148

ตัดสินใจจิมเบอร์ปณณ์ทหน้าจอแล้วกดปุ่ มโทรออกทันที
ุ ี่

'ได้แค่เพื่อนก็ดีเท่าไหร่ แม้ จะได้แค่ เพี ยงใกล้กน ใครคนนั้นคงไม่ ว่า .. ช่ วยไม่ ได้ถ้ารั กเขาก่ อน ฉั นต้องซ่ อน

อาการมากมาย ไม่ ให้ เธอรั บรู้ ได้จากสายตา ...'
อื้อหื อ............ caller ring เพลงเชี่ ยอะไรของมันเนี่ ยย ทําเอาผมต้องรี บผลักโทรศัพท์ออกจากหู ตอนได้ยน

เสี ยงเนื้ อร้องเพลงทันที (ของใครวะ ไม่เคยฟั ง ) แต่คดสงสัยได้ไม่นานเพลงนั้นก็ถกแทนทีดวยเสี ยงทุมของ


่ ้

ปุณณ์อย่างรวดเร็ว
"ครับโน่ ?"
มึงอย่าทํามาเป็ นพูดเพ ราะได้ปะ กูจกจี้ !
ั๊

"อยูไหนวะ.. มึง"

"ห้องสภาฯ โน่ อยูไหน ให้ไปหารึ เปล่า ?" เสนอตัวจริ ง ๆ .. ผมหัวเราะหึ หึใส่มอถือพลางแหงนหน้าเงยมอง


ป้ ายห้องสภาฯทีแขวนตระหง่านอยูบนหัว "อีกครึ่ งวิเจอกัน "

แล้วก็แค่ครึ่ งวินาทีจริ ง ๆ เพราะผมกดทิงสายปุณณ์พร้อมผลั กประตูห้องสภาฯเข้าไปเลย ทําเอาหน้ามันเห

วอโคตร (ในมือยังถือโทรศัพท์คางอยูเ่ ลยครับ หึ หึ ) แต่ห้องนั้นดันไม่ได้มมนอยูแค่คนเดียวว่ะ ผมคงลืมไป

ี ั ่
ว่านี่ ไม่ใช่ ห้องส่วนตัว เพราะในนั้นยังมีฟี่ (ประธานนักเรี ยน) แบงค์ (ตําแหน่ งไรไม่รู้ ) กับรุ่ นน้องม.4 อีก 2
คน แล้วก็ ..... ไอ้เอิน ประธานเชี ยร์ เงยหน้ามองผมกันสลอน

"อ้าวโน่ ! มาทําไร!" เจ้าของเสียงทีร้องทักผมก่อนใครคือเอิน ขณะทีปณณ์เพียงแค่ยมให้นิ่ง ๆ พลางเก็บมือ

่ ุ
ิ้

ถือลงกระเป๋ ากางเกงมันก่อนจะพูด "ทําไมไม่เข้ามาแต่แรกล่ะ " เหอ ๆๆ ได้ยนปุณณ์พูดแบบนี้ เอินคงรู ้แล้ว


มังว่าผมมาหาใคร

แน่ นอนว่าผมยักไหล่กวน ๆ ให้ปณณ์กลับ พลางหันไปยิมให้เอินทีกาลังนับของกองโตอยู่ เรื่ องของเรื่ อง


้ ่ ํ
คือต่อมเสือกเริ่ มตอกบัตรทํางานนันเอง "อะไรอะเอิน! ถุงใหญ่โคตรร"



149

"ของทีระลึกน้องขึ้นแสตนน่ ะ " มันตอบกลับพร้อมลักยิม พลางหยิบของทีวามาโชว์ ของทีระลึกปี น้ ี เป็ น

่่


ป้ ายเหล็กสีเงิ นสลักชื่ อโรงเรี ยน ส่วนด้านหลังสลักคําว่า ALL IS ONE ครับ! สวยชิ บหาย!

"แม่งเท่ห์โคตรรรรรรรรรรรรรร กูอยากได้วะ ถ้าเหลือขอกูนะ ๆๆ " ทันทีทได้เห็ น ผมรี บกระโดดใส่แท็ค
ี่
เหล็กพวกนั้นด้วยความอยากได้ (เชี่ ย ๆ) ทําเอาไอ้เอินหัวเราะใหญ่ คงเพราะผมโดดเกาะแขนมันแจเหมือนลูก

แมวไม่มผด
ีิ
ว่าแต่ไอ้ปณณ์จะกระแอมกระไอเชี่ ยไรของมันวะ สงสัยคงไม่สบายอีก



"มึงน่ ะไม่ตองรอเหลือหรอกโน่ ..." อยูดี ๆ เอินก็พูดคํานี้ ข้ นมา แน่ นอนว่าผมไม่คอยรู ้สึกกระจ่างซัก



เท่าไหร่ ยิงพอเห็นเอินทําท่ายุกยิกเห มือนจะหยิบของในถุง ผมก็ยอมปล่อยแขนมันแต่โดยดี


"กูให้ตอนนี้ เลย" แถมไอ้เอินไม่พูดเปล่า เพราะมันหยิบแท็คเหล็กออกจากถุงมายืนให้ผมด้วย ! ทําเอาผม


ตาโตพอ ๆ กับตอนได้ยนว่ามันจะให้ยมเงิ นนันแหละ แต่แน่ นอนว่าถึงจะน่ าดีใจแค่ไหน ไอ้ความรู ้สึกผิด



่ ้
ชอบชัวดีกยงพอมี หลงเหลืออยูบาง
่ ็ั
"เฮ้ย! ไม่เอา!!" ผมรี บเบียงตัวหลบประธานเชี ยร์ทเี่ อื้อมมือมาจะคล้องแท็คเหล็กใส่คอผม พร้อมกับคํา

โวยวายอีกยืดยาว
"มึง!! มันเป็ นของน้องแสตน ไว้เหลือก่อนแล้วค่อยให้คนอื่นสิ วะ น่ าเกลียดว่ะ " ซึ่งหมายความตามทีพูด


เป๊ ะ ๆ ครับ ผมได้ของทีระ ลึกจากแสตนงานบอลแทบทุกปี กจริ ง แต่ทกครั้งเป็ นของเหลือจากแสตนทั้งนั้น


ไม่เคยมีใครเอามาแจกคนนอกก่อน เพราะจุดประสงค์ของของทีระลึกก็เพื่อมอบเป็ นค่าตอบแทนนํ้าใจน้อง

ๆ ม.ต้นทีเ่ สียสละเวลามาให้ความร่ วมมือกับรุ่ นพี่ ขึ้นแสตนกันทุกคน (โดนดุโดนด่าอีกต่างหาก ) ไม่ได้ มไว้

เพื่อให้รุ่นพี่เอามาแจกกันเองแบบนี้


แต่เอินทําท่าไม่สนใจ มันยักไหล่ "เออน่ า .. เหลืออยูแล้วล่ะ ... ให้โน่ ไว้กอนไง จะได้ไม่ถกคนอื่นแย่งไป "



แถมทําท่าจะคล้องแท็คลงคอผมให้ได้อีก ! แม่ง .... ไม่วาจะพยายามเอี้ยวตัวหลบไปทางไหน ก็หนี ไม่พนตัว


150

ควาย ๆ ของเอิ้ นเลยสิ น่าาาาา
"เฮ้ย ไม่เอาาาาาาาาาาาาาาาา"
"ไม่รู้แหละ ... อะนี่ ถือว่าให้แล้ว ไม่รับคืน " มันปลํ้าใส่สร้อยคอให้ผมเสร็จจนได้แล้วยังยิมแปล้ ... ส่วนผม


คลําแท็คทีคล้องอยูบนคอตัวเองแบบมึน ๆ เพราะรู ้สึกเหมือนโดนบังคับอีกแล้ว

"เดี๋ยวกูมานะฟี่ ..." เฮ้ย!.. นันมันเสี ยงไอ้ปณณ์นี่หว่า !! เกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองมาทําไม !!!!!! ผมหันควับ


มองหน้าปุณณ์ทไม่ยอมสบตาผม .. ไอ้ห่า ... มันเดินตัวปลิวออกไปโน่ นแล้ว หมดกัน ๆๆๆ
ี่

"ฝากไว้กอนเหอะเอิน ! เดี๋ยวกูมา !!"


***

"ปุณณ์ !!! ปุณณ์ !!!! ปุณณ์!!!!!! ปุณณ์โว๊ย !!! สัด... กูเหนื่ อยย" ขาก็ยาวเสื อกจะก้าวฉับ ๆๆ ยังกะตามควาย
หาย ไม่สงสารคนวิงตามมึงอีกทีมงรึ ไง ยิงไม่ได้ออกกําลังกายอยู่ รู ้บางมัยว่าโคตรเหนื่ อย
ั่
้ ้


"นี่ กจะมาถามเรื่ องเงิ นชมรมนะ !!!" วิงไม่ทนก็เอาเสี ยงเข้าสูนี่ละวะ ! ผมคิดพลางตะโกนออกไปลันทางเดิน


้ ่


ทีไม่ค่ อยมีคนของตึกอํานวยการ ซึ่งก็ได้ผล .. ปุณณ์ชะงักฝี เท้ากึก เปิ ดโอกาสให้ผมวิงตามทัน ถึงแม้มนจะยัง



ไม่ยอมหันมาก็เถอะ
"เป็ นไรวะ ท่าทางแปลก ๆ ไม่สบายปะ " เห็ นดังนั้น เมือมาถึงผมจึงรี บใช้หลังมืออังต้นคอปุณณ์เพื่อวัด

อุณหภูมดทนที (จริ ง ๆ ก็ไม่รู้หรอกว่าแบบไห นร้อนแบบไหนเย็น แค่ทาพอเป็ นพิธีไปงั้นแหละครับ ) แต่
ิู ั


สังเกตได้วาปุณณ์เบียงตัวหลบ ก่อนจะยอมหันกลับมามอง


151


"เรื่ องเงินชมรมมีอะไรรึ เปล่า .. กูกาลังช่ วยอยู่ ขอโทษนะ " อืม... ตอนนี้ หน้ามันดูรู้สึกผิดจนผมต้องตบบ่า

ปลอบ ช่ างเถอะ แค่ได้ยนปุณณ์พูดแบบนี้ กสบายใจแล้วล่ ะ ผมรู ้ยงไงมันก็เป็ นคนทีช่วยเหลือผมอยูเ่ สมอ ไม่



มีทางทําให้เสี ยแรงทีไว้ใจเด็ดขาด แต่วนนี้ แค่แวะมาถามเพื่อยํ้าดูอีกที


"มึงรี บมากรึ เปล่า ?" ปุณณ์ถามผมอีก ถึงตรงนี้ รู้สึกอึกอักนิ ดหน่ อย เหมือนปากจะขยับไม่ได้ดงใจคิด ... ให้

ตอบว่ายังไงดีวะ ..
"ก็...... ตอนแรกก็รีบอะนะ เพราะเฮี ยปุ้ ยมาส่งของเมือวาน แล้วจะเอาเงิ นภายในอาทิตย์น้ ี ... แต่ตอนนี้ ก็ ... ก็


รี บอยูดีอะ แต่ไม่รีบเท่าไหร่ แล้ว " คําทีตอบออกไปฟั งดูเบลอ ๆ ใช่ ปะ ? เออ.. ผมก็งงกับตัวเองเหมือนกัน

"หมายความว่าไงอะ ตกลงต้องใช้อาทิตย์น้ ี รึเปล่า ถ้าอย่างนั้นเอ าเงิ นกูไปก่อน" แหม..... คนรวยมันเยอะ
จริ งโว๊ยโรงเรี ยนเรา!!

"ไม่เป็ นไร ๆ เมือวานกูเจอเอินพอดี มันเลยช่ วยโอนให้กอนแล้ว ... เหลือแต่ .... เอาตังค์ไปคืนนี่ แหละ .. ติด



แม่งนาน ๆ กูกเ็ กรงใจ.." ผมอธิ บายเสียงอ่อย พร้อม ๆ กับสังเกตได้วาสี หน้าปุณณ์ยงแปลกไป
ิ่
ั ้
"มึง ...... คุยเรื่ องนี้ กบเอินเหรอ..?"
"อืม.. เมือวานบังเอิญเจอตอนเย็น ๆ อะ "

"แล้วก็คยเรื่ องเงิ นชมรมนี่ น่ะเหรอ "

"เออ.... ปรึ กษานิ ดหน่ อย"
"ปรึ กษา?" ถึงตรงนี้ ผมเริ่ มรําคาญทีมนถามยุกยิกแล้วว่ะครับ
่ ั
"มึงอะไรเนี่ ย เค้นกูจงงง !!!" แน่ นอนว่าผมโวยใส่มนตามระเบียบ แต่แค่อีกฝ่ ายหันขวับมาจ้องหน้าผม ผมก็


รู ้สึกเหมือนตัวเองเริ่ มหด เหลือเล็กเท่าลูกเทนนิ สเท่านั้น ....

152

ทําไมมันน่ ากลัวจังว๊าาา T__T
ผมสะดุงนิ ดหน่ อยทีถกปุณณ์ป้ ันหน้าดุใส่ ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวถอยหลัง เพราะคนตรงหน้ากําลังต้อนมา

ู่

เรื่ อย จนในทีสุด ผมก็รู้สึกได้วาด้านหลังเป็ นกําแพว ...

โฮ.. ไม่มทหนี แล้วว่ะ จะฆ่ากูหมกตึกเรี ยนแล้วโบกปูนทับทําลายหลักฐานปะวะ ! T__T
ี ี่
เสี ยงแหบของปุณณ์ดงขึ้นเหมือนคนไม่อยากเปล่งเสี ยง

"มึง .................." กู ?.. ทําไม..
ผมมองตอบมันทีจองตาผมนิ่ งก่ อนทีเ่ จ้าของคํานั้นจะเป็ นฝ่ ายเบือนหน้าหนี เอง จนผมต้องแอบถอนหายใจ
่้
โล่งทีเ่ ป็ นอย่างนั้นซะได้ เพราะไม่เคยเห็ นสายตาปุณณ์เป็ นแบบนี้ มาก่อน แอบคิดในใจว่าหรื อปุณณ์จะใจ

เย็นลงบ้างแล้ว.. แต่วา ...
'ปึ ง!!!'
เชี่ ยแม่ง ! ทุบตึกเรี ยนทําไมวะ !!!!! ปูนร้าวขึ้นมาเดี๋ยวอธิ การก็เรี่ ยไรตังค์พวกกูอีก !!!!!!!!!!! ผมคิดเล่น ๆ ทั้ง
็ั

ทีไม่รู้สึกขําเลยสักนิ ด เพราะใบหน้าปุณณ์ทถึงจะมองเห็ นไม่ถนัดแต่กจบพลังได้วากําลังเดือดมากอยู่ .. เสียง

ี่
ปุณณ์สูดลมหายใจลึกดังก่อนทีเ่ จ้าตัวจะพูดอะไรบางอย่าง

"มึงมีอะไร.. ทําไมไม่บอกกู .." ปุณณ์ถามทั้ งทีไม่มองหน้าผมซักแอะ ... แน่ นอนว่าผมไม่คอยเข้าใจเรื่ องที่

ปุณณ์อยากจะสื่อ
"อะไรวะปุณณ์ ?"
"มึง ........ ไม่เชื่ อใจกูเลยสิ นะ .." นันเป็ นคําพูดสุดท้าย ก่อนปุณณ์จะลดมือทีคาอยูบนกําแพงลง ผมมองหน้า
่ ่


มันไม่ถนัดว่ากําลังอยูในอารมณ์ไหน แต่ปณณ์กเ็ ดินหลบผมไปไก ลแล้ว....


153

กูไม่เชื่ อใจมึง ?
วันนี้ ท้งวันผ่านไปแบบเหนื่ อย ๆ เพราะถึงผมจะไม่ใช่ โต้โผในการฝึ กซ้อม marching band แต่หน้าทีเ่ ตรี ยม


งานทังหมดให้วงก็ตกเป็ นของผมแบบเต็ม ๆ อยูดี ... ทีแน่ ๆ วันนี้ นงซ่อมเครื่ องดนตรี ให้เกือบทังวงจนคิดว่า

ั่


เรี ยนจบไปคงเปิ ดร้านซ่ อมได้เองแน่ ๆ แล้ว

ผมกลับถึงบ้านโดยมีนาฬิ กาข้อมือบอกเวลาสี่ทมกว่า หลังจากโยนกระเป๋ าลงบนเตียงเสร็ จเรี ยบร้อยแล้วก็
ุ่
ต้องหงายตัวลงนอนพ่นลมหายใจออกมาพรู
เรื่ องของไอ้ปณณ์เมือตอนกลางวันยังรบกวนความคิดไม่หาย .. คําทีอีกฝ่ ายบอกว่าผมไม่เชื่ อใจมัน .. ผมรู ้ ดี




ว่าปุณณ์กาลังหมายถึงเรื่ องอะไร
ผมยอมรับว่าตัวเองผิดโคตร ๆ ทีไม่โทรบอกมันตั้งแต่ทแรก ทั้งทีรู้อยูเ่ ต็มอกว่าคนทีพร้อมช่ วยเหลือผม




มากทีสุดคือใคร .. ผมยอมรับว่าผมผิด ทีทาร้ายจิตใจปุณณ์ดวยการปล่อยให้คนอื่นยืนมือเข้ามาช่ วยเหลือ

่ ํ


แทนทีจะเป็ นมัน ...


แต่จริ ง ๆ แล้วผมแค่รู้สึกเกรงใจ เพราะตัวเองรู ้ดีวาคนทีพยายามช่ วยผมอย่างเต็มทีมากทีสุดก็คอปุณณ์

่ ่


.. ผม


รู ้ดีวาหากเงินออกแล้วจริ ง ๆ คนทีจะวิงเอาเงิ นมาให้ผมด้วยความดีใจทีสุดก็ตองเป็ นปุณณ์ .. มันคือความเชื่ อ
่ ่


ใจทีผมมีให้ปณณ์เต็มร้อย จนไม่เคยคิดแม้แต่จะเ ร่ งรัด หรื อทวงถามอะไรสักคํา เพราะมันใจว่าปุณณ์ไม่มวน


ีั

ละเลยเรื่ องนี้ เด็ดขาด
ทีจริ งผมไม่ต้งใจจะให้เอินยืนมือมาเกี่ยวข้องกับเรื่ องนี้ เลยแม้แต่น้อย สิ่งทีบอกกับเอินไปวันนั้นก็แทบไม่



้ ่

ใกล้เคียงคําว่าปรึ กษา แล้วผมก็ไม่เคยคิดมาก่อนด้วยว่าเอินจะยอมลงมาช่ ว ยมากขนาดนั้น (ทั้งทีมนเองก็มี
่ ั

ส่วนของแสตนเชี ยร์ทตองใช้เงิ นตัวเองโปะเหมือนกัน )
ี่ ้

154

ผมไม่เคยตั้งใจจะให้ใครแทรก เรื่ องราวระหว่างผมกับปุณณ์เลยจริ ง ๆ ..

"แม่ง ๆๆๆ..." นอนคิดมากไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ป่ านนี้ มนโกรธผมชิ บหายแล้วมัง (เป็ นผม ผมก็โกรธว่ะ


..) เมื่อคิดได้ดงนั้นผมก็สะบัดถุงเท้า แล้วเดินออกไปหยิบกุญแจรถมอไซค์ทนที


"ม๊า ... เดี๋ยวมานะ " เตาะแตะลงมาข้างล่างก็เจอป๊ ากับม๊านังดูหนังกันอยู่ สองคนนั้นโบกมือให้เป็ นเชิ งรับรู ้

ก่อนทีผมจะออกไปเข็นมอเตอร์ไซค์คนเก่งเพื่อเผชิ ญโลกกว้างอีกครั้ง


แต่เข็นออกมานอกรั้วบ้านยังไม่ทนจะสตาร์ทเครื่ องได้ทนไหร่ ดันเห็ นใบหน้าขาว ๆ ของไอ้บานัน นัง


้ ่ ่
แหมะตรงกระถางต้นไม้หน้าบ้านทําเอาใจหายใจควํ่าซะก่อน "เฮ้ย!!!!!!!!!!!"มึงเป็ นไรเนี่ ยยย มานังเงี ยบ ๆ

คนเดียว!
"จะไปไหนอะ...." ไอ้ปณณ์เมือเห็ นผมตั้งท่าออกจากบ้านพร้อมรถม อเตอร์ไซค์คนเก่ง ก็รีบเดินเข้ามาถาม



ทันที แล้วจะให้ผมตอบยังไงวะ
"มึงเหอะ ทําไมยังไม่กลับบ้านอีก " เท่าทีสงเกตสภาพไอ้ปณณ์จากหัวจรดตีน .. มันเล่นมาแบบเต็มยศเลย
่ ั

ครับ ชุ ดนักเรี ยน ถุงเท้า รองเท้าหนัง กระเป๋ านักเรี ยน ... รู ปการณ์อย่างนี้ ยงไม่เข้าบ้านแน่ นอน

่ ั
"กู..." มันอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแล้วก็เงี ยบไป .... ผมมองดวงตาคมคูน้ นทีเ่ อาแต่หลบไปมา
ก่อนเจ้าของมันจะวางกระเป๋ าลงบนเบาะหลังมอเตอร์ไซค์ผม เหมือนกับจะยังไม่ยอมให้ไป "แล้วมึงอะ .. จะ
ไปไหน..."
สรุ ปว่ามีแต่คนถาม ไม่มคนไหนยอมตอบว่ะ - _-"...

ผมเหล่มองหน้ามันทียงดูขนเคืองอยู่ (ถ้าโกรธแล้วมาไมวะ ) ก่อนจะเป็ นฝ่ ายหยิบกระเป๋ านักเรี ยนทีวางไว้
่ ั ุ่

เปลี่ยนเป็ นให้มนถือ พลางดึงคนตัวสูงให้ข้ นมาซ้อนท้ายมอไซค์ไว ๆ "หิ วปะ" มันส่ายหัว "แต่กหิว ..." ไม่รู้



แหละ ผมดึงมันขึ้นซ้อนแล้วตบเกียร์ออกรถจนมันต้องร้องลัน ซอย


155

....

เราสองคนลัดเลาะตามทางเปลี่ยวของซอยเอกมัย (บ้านผมเอง) ทะลุไปยังถนนทองหล่อ (บ้านไอ้ปณณ์มน )
ุ ั
เก๋ าปะล่ะครับ.. หมวกกันน็ อคก็ไม่มี แถมยังใส่ชุดนักเรี ยนอีกต่างหาก (เครื่ องหมายของการไม่มใบขับขี่

แน่ นอน) แต่ไม่เป็ นไร อาป๊ าผมใหญ่ (เหรอ..) ฮ่า ๆ ล้ อเล่นครับ แค่จอดรถทุกครั้งทีเ่ ห็ นหัวปิ งปองไหว ๆ อยู่
ตามปากซอย ^^"
ในทีสุดเราก็รอดคุกรอดตารางมาถึงปากซอยทองหล่อตรงช่ วงถนนสุขมวิทจนได้ ผมตัดสิ นใจเบรคเอี๊ยด


หน้าร้านโจ๊ก เพราะสําเหนี ยกว่ากินอะไรหนัก ๆ กระเพาะตอนสี่ทมมันจะไม่หล่อเอา ..
ุ่

"มึงกินร้านนี้ ไ ปกินบุฟเฟ่ ต์โออิชิไป .." ปุณณ์บนผมยิม ๆ เมือเห็นป้ ายโจ๊กทองหล่อ ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจ


เพราะรวยซะอย่าง ฮ่า ๆๆ ... ไม่ใช่ และ เรื่ องของเรื่ องคือลูกสาวซ้อสวยดี ผมชอบมานังกินเหล่สาว หึ หึ

หลังจากทีสงเสร็จ เราสองคนก็จดการโจ๊กในชามตัวเองเงี ยบ ๆ ... ผมเหล่มองไอ้ห่าตัวไหนไม่รู้ทตอนก่อน
่ ั่

ี่

ออกบอกว่าไม่หิว แต่ดนสังชามทีสองหน้าตาเฉย .. แถมเหมือนจะจําได้วาไอ้ห่าคนเดียวกันบ่นว่าร้านนี้ แพง
ั ่


แต่สุดท้ายมันก็เบิลสองอยูดี ผมกินไปมองหน้ามันไปขํา ๆ พอปุณณ์เห็ นอย่างนั้นจึงคอยยืนเท้ามาเตะขาผม


ใต้โต๊ะเป็ นระยะ "ขําไร"

"กูคงหู แว่วอะ .. ตอนอยูหน้าบ้านกูได้ยนคนบอกไม่หิว " ผมแซวมันล้อ ๆ พลางยกเป๊ บซี่ข้ นมาดูด โจ๊กของ


ผมหมดแล้ว แต่ไอ้ปณณ์ยงกินต่อเป็ นชามทีสอง "เออ หู มงไม่ดีอย่างงี้ เป็ นประธานชมรมดนตรี ได้ไงวะ "
ุ ั


อ้าวว เล่นด้วยเข้าหน่ อยลามเป็ นขี้กลากเลยนะมึง
"สาดด" ผมเตะขามันกลับ เห็ นมันสะดุงโหยงจนโจ๊กแทบลวกปากแล้วก็ตองขําออกมาอีก


"เลอะหมดแล้ว แดกโสโครกเป็ นเด็กอนุ บาล เอาไป ๆๆ " ผมดึงทิชชู่ ส่งให้มนโดยทีไม่คดจะกลั้นขํา เห็ น

่ ิ
ปุณณ์ใช้หลังมือปาดรอยเลอะแล้วรับทิชชู่ ไปจากผมแบบเคือง ๆ "เพราะใครล่ะ" หึ หึหึ

156


เรานังกินโจ๊กกันไป (จริ ง ๆ คือมันกินโจ๊ก ผมดูดเป๊ บซี่ ) แหย่กนไปเรื่ อย ๆ กระทังปุณณ์กวาดโจ๊กคํา



สุดท้ายเข้าปากพร้อมชมเปาะ "อร่ อยว่ะ กูไม่เคยกินร้านนี้ เคยแต่ผาน " มันว่างั้น


"ได้ขาวว่าอยูปากซอยบ้านมึง " ผมแขวะกลับ ก่อนจะชักขาหลบ เพราะรู ้ทนว่าเดี๋ยวมันต้องเตะอีก "ทําเป็ น


รู ้ทนนะมึง" อ้าว... คนหลบทันก็ดาอีกวะไอ้ห่านี่

ผมนังมองปุณณ์กลืนโจ๊กคําสุดท้ายลงคอก่อนซดนํ้าตามเอื้อก ๆ ริ มฝี ปากบางนั้นคลี่ยมให้ผมผ่านทางก้น
ิ้



ใสของแก้วนํ้าทีดื่มอยู่ "จริ ง ๆ ก็กะจะขับมอเตอร์ไซค์ไปหากูอยูแล้วล่ะสิ " เอ๊ะ.. ไอ้ห่า ... อยูดี ๆ พูดทําไมวะ

ผมเลิกคิวทําเป็ นกวนตีนผิวปากแซวลูกซ้อ ไม่ได้ตอบอะไรมัน แต่ยงได้ยนเสี ยงหัวเราะแผ่ว ๆ แล้วก็ยงยัว
ิ่ ิ
ิ่ ่

โมโห อยากจะเอาฝ่ ารองเท้าส่งไปยันหน้าแข้งแม่งอีกซักที
่ ั
เราสองคนนังเงียบ ๆ โดยทีผมลอยหน้าลอยตาไม่มองปุณณ์อยูพกใหญ่ ...


"ขอโทษนะเว้ย .." แต่คนทีทาลา ยความเงี ยบด้วยคําพูดนั้นไม่ใช่ ผม !?..... ผมสะบัดหน้ามองมันทันที ปุณณ์
่ ํ
ขอโทษผมทําไมวะ !!?
"ขอโทษทําไม ??" คําพูดไปไวเท่าใจคิด ผมเห็ นปุณณ์เม้มปากแน่ นเหมือนอยากพูดอะไรยาว ๆ

"ก็กู..... อารมณ์เสี ยใส่มงเมือตอนกลางวัน โทษทีวะ มึงคงตกใจ "
ึ ่
"แล้วมึงเป็ นไรอะ "
ถึงตรงนี้ มนถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ก็มง ... มีเหี้ ยอะไรทําไมไม่บอกกูวะ เสื อกเอาไปบอกไอ้เอินเฉยเลย ..



มันเป็ นใครวะ.. ถ้าคนทีมาช่ วยมึงเป็ นคนในวงกูจะไม่คดอะไรเลย แต่ไอ้เอินมันเป็ นใครอะ ทําไมมึงต้องให้



มันมาช่ วยด้วย แล้วมึงมีกไว้ทาไม กูไม่มประโยชน์อะไรเลยใช่ ไ หมในสายตามึง " โห.. ไอ้นี่...... ท่าทางจะอัด
ู ํ


157

อั้นมาก.. มันรัวบ่นผมเป็ นชุ ดจนต้องแกล้งยืนนํ้าให้ เพราะกลัวว่ามันจะคอแห้งเสี ยก่อน "ไม่ตองกวนตีน ..



มึงตอบกูมาเลย " อ้าว คนหวังดีกหาว่ากวนตีนอีก ยังไงวะไอ้นี่

่ ่
"กูไม่ต้งใจจะบอกเอินมันนะเว่ย วันนั้นมันถามว่าวงเ ป็ นไง กูแค่บนให้มนฟั งขํา ๆ ใครจะไปรู ้วาอยูดี ๆ




แม่งดันลากกูไปโอนเงิ นที่ ATM สองทุมเฉยเลย กูยงตกใจอะตอนนั้น "

"แล้วทําไมมึงไม่บอกกูต้งแต่ตอนเฮี ยปุ้ ยแบกของมา ..." อ้าว มันทําเสี ยงหาเรื่ องผมอีกครับพี่น้อง

"ก็กรู้วามึงพยายามให้กอยู่ กูเชื่ อใจไงว่า มึงจะเอามาให้กจริ ง ๆ กูเลยไม่อยากทวง เดี๋ยวได้ตงเมือไหร่ มงก็
ู ่


ั ่

รี บเอามาให้กเู องแหละ.." ผมตอบ เห็ นมันทําท่ายิมพอใจกับคําตอบผม แต่แล้วก็ป้ ันหน้าขรึ มออกมา

เหมือนเดิม "แต่เสื อกไปอ้อนไอ้เอินนะ ...."

"อ้อนเชี่ ยไร" ขอเตะหน้าแข้งแม่งอีกซักทีแล้วกันครับ หมันไส้

มันหัวเราะพลางชักขาหลบ (แต่ไม่พน ) ก่อนจะลุกขึ้นยืนควักกระเป๋ าเงิ นในกางเกงออกมา "กูเลี้ยงเอง... ป้ า

ครับ เก็บตังค์ " มันพูดคําแรกกับผมเบา ๆ ก่อนจะชู นิ้ววนเรี ยกซ้อมาคิดเงิ น ผมลุกขึ้นยืนตามมันมัง ก่อนจะ

เดินตามออกไปนอกร้าน
แผ่นหลังกว้างทีนาหน้าอยู่ ทํา ให้ผมอยากจะพูดคําหนึ่ งออกมา ...
่ ํ
"กูก็... ขอโทษนะ .. ไม่ต้งใจทําให้มงเสี ยความรู ้สึก .."


รอยยิมกว้างจากปุณณ์คอคําตอบทีผมต้องการมากทีสุด ผมยิมตอบรอยยิมนั้น ก่อนทีปณณ์จะโอบเอาไหล่



่ ุ



่ ั
ผมให้เดินไปคูกน

***

158

เราสองคนขีมอเตอร์ไซค์ตอกต๋อยฝ่ าทั้งคว ามมืดและรถยนต์จานวนมากของนักท่องราตรี กลับมายังหน้ารั้ว



บ้านหลังใหญ่ (แน่ นอนว่าหลบตํารวจเป็ นพัก ๆ ตามเคย ) มองเข้าไปเห็นไฟบางห้องยังเปิ ดอยู่ แม้จะใกล้
เวลาเทียงคืนเข้าไปแล้วก็ตาม

"มึงบอกใครยังว่าจะกลับบ้านดึก " ผมถามมันระหว่างทีตบเกียร์หยุดรถจอดหน้าบ้าน

"บอกแล้ว บอกแป้ งว่าไปกับมึง .. หึ หึ"
"หาเรื่ องให้กจงวะ!" ไอ้ห่านี่ นิ่ ... ผมปัดขาหมายจะเตะตูดมันทีเ่ พิ่งลงจากมอไซค์ แต่มนเสื อกเอี้ยวตัวหลบ
ูั

ทันแถมยังหัวเราะหึ หึใส่ผมอีก

"เจอกัน ๆ" แต่กช่างเห๊อะ.. ผมโบกมือรํ่าลามัน ก่อนทําท่าจะตบเกียร์มอเตอร์ไซค์ให้ ออกตัวต่อ แล้วก็คง
ขับไปถึงถนนใหญ่แล้ว ถ้ามันไม่เรี ยกผมเอาไว้เสี ยก่อน
"โน่ ........."
"ว่าไง?" ผมหยุดการกระทําพลางหันกลับไป แต่ไม่ได้ยนคําตอบ นอกจากไอ้ปณณ์ทสาวท้าวเข้ามาใกล้ผม

ุ ี่
.. ผมมองมือมันทีโอบมารอบคอเหมือนพยายามทําอะไรบางอย่าง "ทําเชี่ ยไรวะ!?"



"อยูนิ่ง ๆ น่ า ...." มือมันยุกยิก ๆ อยูแถวคอผมแว่บนึ ง ก่อนทีผมจะถึงบางอ้อ เมือเห็ นสร้อยคอเส้นนั้นถูก


ถอดออก "ใส่ของสแตนไม่อายรึ ไง " มันว่างั้น ซึ่งผมก็เห็ นด้วยกับมันทุกประการ "เออ อาย ลืมถอด มัวแต่ยง
ุ่
ๆ อยู่... ขอบใจหวะทีเ่ ตือน " ผมว่าพลางยืนมือออกไป หม ายจะรับแท็คเหล็กทีไอ้เอินใส่ให้เมือตอนกลางวัน

่ ้

คืน แต่ไอ้ปณณ์ดนยัดแท็คลงกระเป๋ าเสื้อตัวมันเองหน้าตาเฉย ... ไอ้ห่านี่ กวนตีน
ุ ั
"กูเอาไปคืนเอินให้เอง..." อ้าวว น่ าเกลียดว่ะมึง ! ผมอ้าปากค้างมองมันอย่างไม่เข้าใจ


159

"กูคนเอง เอามานี่ " แล้วศึกชิ งแท็คก็เกิ ดขึ้น .. ผมเอื้อมตัวหมายจะคว้าสร้อยคอโลหะจากกระเป๋ าเสื้อปุณณ์

แต่มนเสื อกเบียงหลบผม แถมยังผลักหัวอีกด้วย หน็ อยย ไอ้ห่านี่ ถือว่าสูงกว่าแล้วจะทําอะไรก็ได้รึไง


วะะะะะะะ
"มึงอะปฏิเสธคนไม่เป็ น เดี๋ยวมันบังคับเข้าหน่ อยมึงก็เอามาใส่อีก กูคนให้เองดีแล้ว " มันว่า พลางตบ

่ ้
กระเป๋ าเสื้อปุ ๆ เป็ นเชิ งว่ายังไงก็ไม่คนให้ผมแน่ ... ซึ่งก็จริ งของมัน มาลองคิดอีกที ผมก็ไม่คอยสูคนจริ ง ๆ

ใครบังคับอะไร ผมยอมตลอด .. ดูตวอย่างไอ้ปณณ์สิ ไม่ง้ นจะเป็ นอย่างนี้ เหรอ



"เออ ๆ งั้นฝากด้วย "
"แล้วไม่ใช่ ใครให้อะไรก็รับไปทัวอีกล่ะ โดย เฉพาะไอ้เอินน่ ะ " แต่คาพูดแบบนั้นของปุณณ์ ดันสะกิดให้




ผมรู้สึกแปลก ๆ จนได้วะ ... เหมือนกับว่ามัน ... ไม่พอใจทีผมรับของจากเอิน มากกว่าไม่พอใจทีผมรับแท็ค



เหล็กแสตน ยังไงยังงั้น
"ปุณณ์ ...." ผมออกเสี ยงเรี ยกมันเบา ๆ ให้อีกฝ่ ายหันกลับมามองผม
"ว่าไง" เสี ย งปุณณ์ถามอย่างอ่อนโยนจนผมกลืนนํ้าลายฝื ดคอ ..
"เราไม่ใช่ เจ้าของกันหรอกนะ ..."
แม้กระทังตัวผม ทีเ่ ป็ นคนพูดออกไปเอง ก็ยงอดรู ้สึกจุกแปลก ๆ ในอกไม่ได้ .. ประสาอะไรกับคนฟั งอย่าง


ปุณณ์ .. ทีคงรู ้สึกไปไม่น้อยกว่าผมเลย ..

แต่ถึงอย่างนั้นก็ตองพูด ... เราต่างต้องเตือนตัวเองบ่อย ๆ จริ ง ๆ .. ผมบอกตัวเองให้ทาใจให้ชิน กับสภาพ


ของการไม่มี 'เรา'
ปุณณ์คลี่ยมเหงา ๆ กลับมาให้ผม ก่อนจะสาวเท้ามาใกล้มากขึ้น .. ใบหน้าคมนั้นมองมาพลางยืนมือลูบแก้ม
ิ้

ผมอย่างอ่อนโยน

160


"จะให้ปบปับกูตดใจเลย ... ทําไม่ได้หรอก " ผมสบตามันพร้อมอม ยิมให้สมผัสนั้น อดคิดในใจไม่ได้วา ถ้า





ขอแค่เป็ นเพื่อนกันแบบนี้ ตอไป จะมากเกินไปไหม

แต่ยงไม่ทนจะได้ปริ ปากอะไรออกมา ใบหน้าปุณณ์ทคนเคยดีกโน้มมาใกล้จนรู ้สึกถึงลมหายใจเสี ยก่อน
ั ั
ี่ ุ ้

่ ่

ผมเกร็ งตัวหลับตาแน่ น พร้อม ๆ กับความรู ้สึกหยุนแต่อบอุนทีประทับลงบนหน้ าผากอยูครู่ หนึ่ ง ก่อนจะ
ถอนออก
ผมเลือกยักคิวให้มนข้างหนึ่ งกวน ๆ แก้เขิน "ก็ทาได้แค่น้ ี แหละ หึ หึ .."



็ั
"แค่น้ ี กยงดีน่า ..." เสี ยงปุณณ์ตอบว่าอย่างนั้นก่อนจะโบกมือให้ เป็ นเครื่ องหมายว่ากําลังจะเข้าบ้านไป "ขี่
รถระวัง ๆ นะ"
"เออ.. เจอกัน "

่ ้
ผมบอกไม่ถกว่าความรู ้สึกทีอดแน่ นอยูขางในตอนนี้ คออะไร ..

่ ั

ผมไม่รู้จริ ง ๆ
23rd CHAOS
ในทีสุดก็มาถึงวันจริ งของงานบอล ทีวนซ้อมว่าเหนื่ อยแล้ว แต่วนจริ งเหนื่ อยชิ บหาย ผมไม่ได้นอนตั้งแต่เมือ

่ั


คืนเพราะต้องวิงวุนเรื่ องชุ ด เรื่ องเครื่ องดนตรี เรื่ องจิปาถะอะไรทั้ งหลาย งี บไปหน่ อยนึ งตอนตีสอง โดนไอ้
่ ่
โอมเตะปลุกตอนตีสองยีสิบห้า เพราะฮอร์นมีปัญหา เชี่ ยไรวะ วันก่อนก็ซ่อมไปแล้วทําไมยังพังอีก ถึงเวลา

ทําเรื่ องซื้อฮอร์นใหม่ได้แล้วมังเนี่ ย สรุ ปว่าจนถึงตอนนี้ ผมเพิ่งได้นอนไปยีสิบห้านาที และก็สะโหลสะ


เหลมาถึงสนามศุภฯตั้งแต่ไก่ยง ไม่โห่

แดดตอนเช้าส่องลงมาแรงมากจนน้อง ๆ ในวงโยฯทําท่าจะเป็ นลมหลายคน ผมต้องวิงวุนไปคุยกล่องปฐม

่ ่
พยาบาลซึ่งโชคดีทเี่ ตรี ยมมา มาถือไว้ กลายเป็ นมือหนึ่ งถือวอ (วอล์กกี้ทอล์กกี้ ) มือหนึ่ งถือกล่องปฐม

161

พยาบาล แถมยังต้องวิงเอาเครื่ องดนตรี ไปซ่อมเป็ นระยะ ๆ หรื อถ้ามี ของบางอย่างทีขาดจริ ง ๆ ก็ตองใช้ให้




รุ่ นน้องทีวางอยูวงไปซื้อจากสยามมาให้ เฮ้อ .. วุนวายดีแท้
่ ่ ่ ิ่
"เฮ้ย! อย่าเพิ่งเป็ นลม ๆๆ" นันไง! ยังไม่ทนขาดคํา .. ผมรี บหันไปประคองน้องเอตําแหน่ งคลาริ เน็ ตทีหน้า



ไม่เหลือสี เลือดแล้ว พลางคว้าเอาผ้าขนหนู ชุบนํ้ามาซับให้มน เพราะดูซีดมาก แถมนอกจากต้องดูแลน้องใน

็ั
วงแล้ว หู กยงต้องคอยฟั งและตอบวอจากคนโน้นคนนี้ เป็ นระยะอีก ทําเอามึนไปเหมือนกัน

"แบงค์เรี ยกโน่ วงพร้ อมยังครั บ " เสี ยงเรี ยกชื่ อผมดังก้องอยูในเฮดโฟนจนสะดุง ต้องรี บกดวอตอบกลับ

เป็ นการใหญ่
"โน่ ตอบแบงค์ ก็พร้อมแล้วครั บ"
"ครั บ งั้ นตังแถวได้เลยครั บ " เอาวะ... สู้ ๆ ผมตบหลังเรี ยกน้องวงโยฯทั้งหมดให้ลกขึ้น ก่อนจะวอส่ง


ต่อไปให้ไอ้ฟิล์มทีตอนนี้ เสื อกหายหัวไปไหนแล้วไม่รู้

"โน่ เรี ยกฟิ ล์ม ไปประจําจุดด้วยครับ กําลังจะส่งน้องไปแล้ว "
"ฟิ ล์มตอบโน่ ครั บ กาลังไปครั บ " มึงหายไปหลีหญิงมาชัวร์ ๆ ผมส่ายหัวให้ไอ้เพื่อนหน้าม่อ ก่อนจะเดิน

นําน้องในวงไปยังจุดตั้งแถว แต่กมเี สี ยงหนึ่ งเรี ยกชื่ อผมดังเข้ามาในวอซะก่อน

"เอินเรี ยกโน่ อย่าลืมนัดของเรานะ " เอ๊ะ ไอ้ห่านี่ ... มึงโผล่มาจากไหนวะ ?? ผมมองวองง ๆ แต่กกดตอบ

กลับไป
"โน่ ตอบเอิน เออ รอกูเสร็ จก่อนครับ "

วอเงียบไปพักหนึ่ งก่อนจะมีคนพูดต่อเข้ามา "อย่าเล่นวอครั บ .." เล่นเอาผมหลุดขําเสี ยงดังทันทีจนรุ่ นน้อง
แถวนั้นต้องหันมามองด้วยสีหน้างง ๆ

162

ก็นี่มนเสี ยงไอ้ปณณ์นี่หว่าาาา



***
เมือแถว marching band ทยอยเดินขบวนลงสนามศุภชลาศัย ผมก็ไม่มหน้าทีอะไรต้องสะเออะไปเจ๋ อแถว




นั้นอีก (เพราะมีไอ้ฟิล์มกับไอ้โอมคุมอยูแล้ว ) แต่หน้าทีใหม่ของผมคือวิงไปใต้แสตนเพื่อขอเช็ คภาพจาก


่ ้
จอมอนิ เตอร์วามีขอผิดพลาดตรงไหนในขบวนบ้าง แล้ววอบอกไอ้ฟิล์มอีกที
ผมเดินกึ่งวิงไปใต้แสตนทีมท้งฝ่ ายเชี ยร์ เทคนิ ค ดีไซน์เนอร์ นังใส่ชุดหมีปฏิบตงานกันอยู่ พลางโบกมือไอ้
่ี ั
ัิ


็ั
ให้มาร์คฝ่ ายดีไซน์ทวาดผังแก้แสตนใหม่หน้าตาตืนแต่กยงมีอารมณ์ชูมอทักผม (ยังมีเวลานะมึง ) ตรงใกล้ ๆ
ี่


กันนั้นเป็ นไอ้โมทีวนนี้ รับหน้าทีฝ่ายเทคนิ ค ยืนหน้าเครี ยดคุยกับเหน่ งฝ่ ายสวัสฯ พร้อมกางแปลนอะไร ไม่รู้
่ั


ในมือ ท่าทางตอนนี้ มแต่คนยุงว่ะ


ผมลุกลี้ลกลนหามอนิ เตอร์ทจะช่ วยผมได้ แต่ยนเคว้งอยูแค่ไม่นาน น้องแพงม .4 ก็กวักมือเรี ยกผมยิกทันที

ี่

"เครื่ องนี้ พี่!"
ผมยิมพลางวิงไปนังปุลงข้าง ๆ น้อง ภาพทีเ่ ห็ นในจอคือวงโยฯและขบวนย่อยกองร้อยต่าง ๆ ทีเ่ ดินอยู่ ใน



สนาม อันทีจริ งแล้วผมไม่ได้ต้งใจดูเท่าไหร่ หรอกเพราะมัวแต่คยกับไอ้แพงเรื่ องปังย่าเพลิน เหอ ๆๆ (ห้าม



บอกไอ้ฟิล์มกับไอ้โอมเรื่ องนี้ เด็ดขาด )


แน่ นอนว่าผมเห็นหลังไอ้ปณณ์ใส่ชุดหมีอยูไว ๆ แถว ๆ นั้น (มันอยูฝ่ายเทคนิ คครับ อันนี้ ผมก็เพิ่งรู ้ตอน



เห็ นมันใส่ชุดฟอร์มเหมือนกัน ) แต่ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะกําลังยุงอยู่ จนน้องแพงทีกาลังคุยกับผม อยูดี
่ ํ
ๆ ก็เงียบไป
"มีไรฮะพี่ปณณ์ ?" หา??? อะไรวะ? พอผมได้ยนน้องแพงพูดอย่างนั้น ก็ตองหันกลับไปมองด้านหลังตัวเอง



่ ้
ทันที กลายเป็ นหน้าไอ้ปณณ์ ภูมพฒน์ สะเออะมานังยอง ๆ เจ๋ ออยูขางหลังผม ทั้งทีบนหัวมันเองยังมีเฮด

ิ ั


โฟนอันเบ้อเร้อครอบอยู่

163

"ขอนังนี่ ได้ปะ แลกกัน " มันพูดงั้นกับน้องแพง ผมล่ะแทบอยากตบกะโหลกมัน .. แน่ นอนว่าด้วยอํานาจ

แห่ งรุ่ นพี่รุ่นน้อง น้องแพงจึงต้องยอมลุกเปลี่ยนหน้าทีกบไอ้ปณณ์ ผูมอิทธิ พลแต่โดยดี .. เหอะ ๆๆๆ... มันยัง
่ ั

้ี
มีหน้ามายิมกว้างพลางถอดเฮดโฟนทีครอบหัวตัวเองออกส่งให้น้องต่อ "เอานี่ ไปด้วย เอินกําลังสังงานอยู่




ช่ อง 2" แถวบ้านกูเรี ยกโยนงานปะวะ
"แล้วน้องเขาจะทําได้เหรอ ?" ผมกระซิบถามมันแผ่ว ๆ แต่เห็ นมันแค่คลี่ยมสบาย ๆ พลางรับเอาเฮดโฟ
ิ้
นน้องแพงมาใส่ ตอนนี้ มันเลยได้ฟังสัญญาณช่ อง 11 เหมือนกันกับผม "ทําได้สิ ดูถกทําไมวะ "


ปุณณ์พูดพลางกดคอมพิวเตอร์ยกยิกนิ ดหน่ อยเพื่อเปลี่ยนมุมกล้องให้เห็ นแถววงโยฯทีกาลังเดินอยูชัดขึ้น

่ ํ
ไปอีก พลางหันมายิมเผล่ "กูรู้ใจมึงมากกว่า "

"ปากดีนะมึง ........" ผมด่ามันอย่างนั้นแต่ก็ อดยิมไม่ได้ทเี่ ห็ นวงชัดขึ้น ก่อนจะวอไปบอกไอ้ฟิล์มว่ามีอะไร

ผิดพลาดตรงไหนบ้าง
ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ ในการเดินขบวนทั้งของกองร้อยและวงโยฯเมือรุ่ นน้องคนสุดท้ายเดินออกจาก

สนามศุภฯ ผมถอนหายใจโล่งเฮื อกใหญ่ เพราะทุกอย่างผ่านไปได้ดวยดี ยกเว้นแต่เสี ยงฟลุทของไอ้ ง่อยที่

แหวผิดคีย ์ 2 ครั้ง น่ ากระทืบนัก
"เฮ้ออออ"
"วันนี้ เสร็จแล้วสิ " ปุณณ์ถามพลางเปลี่ยนหน้าจอเป็ นกลับไปทีแสตนเชี ยร์เหมือนเดิม แต่ผมตอบไม่ถก


เพราะจะว่าเสร็ จแล้วก็เสร็ จ แต่จะว่ายังไม่เสร็ จ มันก็ไม่ยงเสร็ จ "มีตดค้างไอ้เอินอยูอีกนิ ดหน่ อยว่ะ "


้ ่
"เออ ทีมนพูดในวอคืออะไรวะ " พอได้โอกาสปุณณ์รีบถามผมทันที ผมบิดขี้เกียจใส่มน "ก็ทมนช่ วยค่า
่ ั

ี่ ั
กลองให้ชมรมกูไง มันเลยขอกูให้แบ่งนํ้าวงโยฯไปช่ วยมันหน้าแสตนหน่ อย เพราะแม่งบ่นว่าไม่มใครคอย

ให้น้ ามันเลย" ผมพูดจบแล้วทําท่าจะลุกขึ้นไปทําอย่างทีบอก แต่ปณณ์กลับดึงผ มไว้ให้ลงมานังต่อ "งั้ นก็ไม่




ต้องไปแล้ว "

164

"ทําไมวะ ???"
ผมขมวดคิวมองหน้าปุณณ์ทยมกับจอคอมพิวเตอร์เมือแสตนเชี ยร์แปรอักษรเป็ นคํากวนตีน ๆ หราอยู่
ี่ ิ้


หน้าจอ แต่ผมคิดว่า หน้าตาไอ้ปณณ์ตอนนี้ กวนตีนกว่า "ก็กู.. คืนเงิ นให้เอินไปแล้ว แท็คเหล็กด้วย " มันตอบ


เร็ ว ๆ พลางยกวอขึ้นมาคุยต่อ "มอนิ เตอร์เรี ยกเชี ยร์ครับ s-30 ผิด ช่ วยดูดวย "

"เห้ย! มึงพูดไม่เคลียร์ !!!" ผมดึงแขนเสื้อมันไปมาจนมันกดคียบอร์ดไม่ได้ "กูพูดเคลียร์แล้วววว " แต่ปณณ์


ยังเถียงผมพลางหัวเราะแล้วยื้อแขนไปกดเปลี่ยนมุมกล้องต่อ
"อะไรของมึงวะ คืนเงิ น แล้ว? โรงเรี ยนออกเงิ นให้ชมรมกูแล้วเหรอ ?"
"ยัง"
"แล้วมึงคืนเงิ นมันได้ยงไง "

"ไม่บอก ...... มอนิ เตอร์เรี ยกเชี ยร์ครับ e-14 ครับ" มันเฉไฉไปเรื่ อย ไอ้กวนประสาทนี่ ........ ผมย่นจมูกใส่
มัน (ทั้งทีมนไม่ได้มอง ) แล้วยกตูดจะลุกขึ้นต่อทันที "แต่ยงไงก็ตอ งไปว่ะ กูสญญาไว้แล้ว "
่ ั




รอบทีสองทีมนดึงผมให้นงลง ทีง้ ี ละเร็ วนะมึง "มึงคุมมอนิ เตอร์เป็ นใช่ ปะ " ปุณณ์ถามผมอย่างนั้น ผมพยัก

่ ั
ั่

หน้ารับอย่างไม่คอยเก็ทอะไร

"อยากใส่ชุดหมีใช่ ปะ " แต่พอถึงตรงนี้ ผมชักไม่คอยแน่ ใจว่าควรพยักหน้าดีหรื อเปล่า แม้ในใจจะ
โคตรรรรรร รรรร อยากก็เหอะ .. ผมขมวดคิวมองมันตาเขม็ง


"ไม่ตองทําหน้างง รู ้วาอยาก ตามมานี่ ... เติล ผมฝากหน่ อยนะ เดี๋ยวมา " มันว่าพลางลุกขึ้นยืนแล้วดึงผมให้


ตามไปด้วย

165

อะไรของแม่งวะ!!!!!!!!!!??

***

เราสองคนมาหยุดตรงทีเ่ ปลี่ยนเสื้อผ้าหลีด ซึ่งตอนนี้ ไม่มใค รเลยยย เพราะหลีดพากันออกไปแสตนบาย

ตรงหน้าประตูหมด ผมยืนขมวดคิวงง ๆ มองมันทีรูดซิปชุ ดหมีต่าลงเรื่ อย ๆ



"เฮ้ย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!! มึงทําไรวะ !!!!!!!!!!!"จะปลํ้ากูตรงนี้ กไม่เอานะเว่ย !!!! พื้นมันแข็ง ..

เอ๊ย! กูไม่ยอม !!
มันไม่สนใจคําโวยวายของผม แต่ยงคง หน้าด้านถอดชุ ดหมีออกเรื่ อย ๆ ขณะทีผมต้องหลับตาปี๋ เพราะไม่


อยากเห็ นภาพอุจาด หู ยงได้ยนเสี ยงสวบสาบ ๆ ดังจากมันไม่หยุด
ั ิ

ไม่นานนักก็รู้สึกว่ามีอะไรถูกโยนมาทีไหล่ ... ผมลืมตาขึ้นข้างหนึ่ งเผยให้เห็นไอ้ปณณ์อยูในเสื้อยืดสี ขาว


กางเกงบ๊อกเซอร์ มันยิมพลางส่าย หัวเหมือนจะขําผม "แลกกัน เอาทีโน่ ใส่มา " โห........ มึงพูดง่ายยยยยย มึง


็ ้
ใส่ชุดหมีกตองมีเสื้อกับกางเกงข้างในนี่ !! แต่กน่ะ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ ทีเ่ หลือมีแต่เนื้ อหนังมังสาล้วน ๆ !!!

"ไอ้สด ไม่เอา กูไม่อยากใส่แล้ว "

"แต่กถอดแล้ว เร็ ว ๆ ฝากงานไว้ทเี่ ติ้ ลนานไม่ดี "

ผมลังเลชัวครู่ กอนจะชี้ มอบอกมัน "งั้ นมึงหันไป!" แล้วคํานี้ มนตลกตรงไหนวะ มันถึงได้ขาแตกงั้นเนี่ ย !!



่ ่
"อายอะไรวะ ... ก็......... ผูชายเหมือนกัน " ผมว่าก่อนมันจะพูดว่า "ก็ผชายเหมือนกัน " มันต้องคิดอย่างอื่น

ู้
ก่อนแน่ ๆ ไอ้สดเอ๊ย !! แน่ นอนว่า ถึงผมจะยอมคนง่าย แต่คราวนี้ อย่าหวัง ! ผมยังไม่ลดมือทีช้ ี อยูให้มนหันไป

่ ่ ั

166

มันขําพลางบอกผมว่า "มึงจะถอดหมดรึ ไง ถอดแต่กางเกงยีนส์เอามาให้กใส่กพอ เสื้อกูมของกู ส่วนเสื้อมึง
ู ็

ใช้รองในชุ ดหมี ไม่ง้ นมึงคันนะเว่ย !" เออว่ะ......... ทําไมผมโง่ง้ ี วะ .. ผมมองชุ ดหมีงง ๆ แล้วก็ตดสิ นใจถอด



กางเกงยีนส์ออก (ยังมีบอกเซอร์เหลือครับ ) ก่อนจะโยนให้มน แล้วเราก็ตางคนต่างใส่เสื้อผ้าทีไม่ใช่ ของ



ตัวเอง

ผมมองชุ ดหมีสีกากีออน ๆ นี่ อย่างปลาบปลื้มใจ ถึงแม้บนหน้าอกจะไม่ได้ปักคําว่า

swasdikarn อย่างทีเ่ คย

่ ี่
่ ั
ใฝ่ ฝันไว้ แต่ techque นี่ มนก็เท่ห์น้อยอยูทไหน "กูไม่ถอดคืนนะ !" ผมขูมน

"เออ หน้าด้านใส่กลับบ้านก็เอาเลย " ไอ้ปณณ์วางั้นก่อนจะเดินนําผมออกไปจากห้องแต่งตัวหลีด
ุ ่

ผมเดินกลับไปทีหน้าจอมอนิ เตอร์ ก่อนจะยิมให้เหน่ งทีทาหน้ามึนนิ ดหน่ อย เพราะคนทีเ่ ดินไปเป็ นไอ้

่ ํ

ปุณณ์แต่ดนกลับมาเป็ นผม แหะ ๆๆ .. แหม ผมทําเป็ นจริ ง ๆ นะ คุมมอนิ เตอร์เนี่ ย เชื่ อมือผมสิ

่ ้
ผมสะบัดคอนิ ดหน่ อยไล่ความเมือย ก่อนจะหยิบเอาเฮดโฟนทีวางบนพื้นอยูขาง ๆ มาครอบหัวแล้วกดดู


ภาพหน้าแสตนทันที ตรงนั้นผมเห็ นเอินยืนบอกคิวน้องอยู่ และ ......... นันไง... ไอ้ปณณ์เดินถือนํ้าอ อกไป



แล้ว

ผมหลุดหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยูเ่ มือเห็ นสี หน้าช็ อคสนิ ทของไอ้เอินทีเ่ จอปุณณ์กบนํ้าในมือเข้าไป


่ ั ่
แทนทีจะเป็ นผม มันรี บวอมาโวยในช่ อง 11 ทีผมฟั งอยูทนทีวาผมหลอกมัน พร้อมเสี ยงหัวเราะฮ่า ๆ ของไอ้


ปุณณ์เป็ นแบ็คกราวด์ เออ ผมก็ขาหวะ (ฮ่า ๆ) แต่หัว เราะไม่ได้ เดี๋ยวโดนด่า เลยได้แต่ขอโทษขอโพยมันไป

่ ั
แล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก เพราะต้องคอยดูแลภาพบนแสตนคูกบฝ่ ายดีไซน์มากกว่า

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทั้งเกมการแข่งขันบนสนาม และบรรยากาศการแปรอักษรบนแสตน มีเสี ยงเฮ
เป็ นระยะ ๆ เพราะลูกบอลเฉี ยดประตูไปหลายรอบ อีก ทังเสี ยงเฮจากอัฒจรรย์ เพราะพวกมันแปรอักษร


167

โต้ตอบกับโรงเรี ยนฝ่ ายตรงข้ามอย่างเมามันส์ ไหนจะรุ่ นพี่ศิษย์เก่าอีกทีโวยวายไม่แพ้ศิษย์ปัจจุบน ทําเอาผม


ทีเ่ ฝ้ าจอมอนิ เตอร์อยู่ (เห็ นทุกเหตุการณ์ ) พลอยคึกคักไปด้วย

หน้าทีของปุณณ์ทผมสวมรอยมาทําต้องเฝ้ าทั้งหน้าจอม อนิ เตอร์ และดูแลอุปกรณ์ตาง ๆ ทีมปัญหา หลาย

ี่
่ี
ครั้งก็ตองเดินไปหน้าแสตนเพื่อคุยกับฝ่ ายอื่น ๆ เพราะในวอมีคนคุยกันหลายคนจัด จนบางครั้งฟั งไม่ถนัดว่า

ใครเป็ นใคร สรุ ปว่าเดินคุยกันเองง่ายกว่า แน่ นอนว่าทุกครั้งทีผมโผล่หัวไปหน้าแสตนไอ้เอินก็จะค้อน


กลับมาจนเพื่อน ๆ คนอื่นยังขํา ส่วนไอ้ปณณ์กกวนตีนตลอดโดยการพยายามป้ อนข้าวป้ อนนํ้าไอ้เอิน ดู
ุ ็

เหมือนจะเอาใจ แต่ผมว่ามันน่ ารําคาญมากกว่า จนกลายเป็ นเรื่ องโจ๊กหน้าแสตนไป (ฮ่า ๆ) ผมขํากับ
บรรยากาศการทํางานหนักทีดสบาย ๆ ของพวกเรา เพราะถึงแม้จะเหนื่ อยแต่แค่มเี พื่อน ๆ ร่ วมมือร่ วมใจกัน
ู่

เยอะแบบนี้ ไอ้ความรู้สึกฮึกเหิ มอยากจะสามัคคีกนทํางานก็เลยมีมากกว่า
ปุณณ์ยงคงอาสาเป็ นคนดูแลส่วนตัวให้เอินอยูตลอดงาน แต่กเ็ จียดเวลาเข้ามาดูผมเป็ นระยะเช่ นเดียวกัน

้ ่
ทุกครั้งทีมนเข้ามามักจะมีน้ า ขนม ทีบางครั้งผมคิดว่ามันคงบังคับใครซักคนให้เดินไปซื้อจาก สยามมาให้
่ ั


เพราะขนมปัง bread papa's ร้านอร่ อยในพาราก้อนนี่ ไม่น่าจะมีแจกบนแสตน (ถ้ามีไอ้เอินก็จะลงทุนเกินไป


และ)... ผมส่ายหัวในความแอ๊บแบ๊วของมัน เพราะถามกี่ครั้งมันก็ปฏิเสธตลอด บอกแต่วาของบนแสตนนัน

แหละ สงสัยคิดว่าผมโง่นักรึ ไง แต่กเ็ อาเหอะ ขี้เกียจเถียง ขน มปังอร่ อยดี
็ั
นอกจากเอานํ้าเอาขนมมาให้แล้ว ปุณณ์กยงขยันถามอย่างสมํ่าเสมออีกว่าผมเหนื่ อยรึ เปล่า อยากจะแลกชุ ด
คืนมัย แต่ผมก็ข้เี กียจเปลี่ยนเสื้อผ้าซะแล้วว่ะ เลยได้แต่ตอบมันทุกครั้งว่าไม่เป็ นไร จนกระทังฟ้ ามืดเสี ยงเฮก็


ดังลันเมือนักฟุตบอลทีมโรงเรี ยนเราซัดป ระตูนาฝ่ ายตรงข้ามเข้าไปตุงตาข่าย ก่อนจะป้ องกันประตูตวเอง


่ ่
เอาไว้ได้จนในทีสุด ผลคะแนน 1-0 ก็โชว์หราบนสกอร์บอร์ด เป็ นหลักฐานแห่ งชัยชนะทีพวกเรารอคอยมา


แสนนาน!
ผมกับเพื่อนทุกคนถอดเฮดโฟนกระโดดดีใจวิงโห่ ร้องกอดกันชุ ลมุนภายในส่วนเตรี ยมงานใต้แสตน ก่อน

จะเฮโลขึ้นไปบนสนามเพื่อแหกปากร้องทังเพลงเชี ยร์ เพลงโรงเรี ยน และกอดคอกันบูมให้เสี ยงดังก้องทัว


ทังสนามกีฬา เป็ นความเต็มตื้นทีผมอธิ บายได้ยากมาก เพราะความเหนื่ อยล้าทั้งหมดทีมหายเป็ นปลิดทิงเพียง

่ี


แค่ได้เห็นความสําเร็ จของพวกเรา ผมเห็ นเพื่อนทุกคนทีอยูหน้าแสตนเปื้ อนค ราบนํ้าตากันถ้วนหน้า แม้แต่
่ ่
ปุณณ์ ภูมพฒน์ ก็ยงมีรอยรื้ นของคราบนํ้าตาปรากฏอยู่
ิ ั


168

มาสเตอร์บรรชายกป้ ายสังบูมชู ข้ นสูงให้พวกเราทุกคนกอดคอกันแล้วประสานเสี ยงบูมดังลัน .... ผมสัญญา



กับตัวเองว่าจะไม่มวนลืมวันนี้ เลยจริ ง ๆ
ีั

...

่ ั
หลังจากจบเกมแล้ว นักเรี ยนทุกโรงเรี ยนยังคงใช้เวลาอยูกบเพื่อนตัวเองภายในสนามกีฬาอีกระยะ เพื่อ
ั ่
แสดงความยินดีกบทีงานทุกส่วนผ่านราบรื่ นไปได้ดวยดี (แถมโรงเรี ยนเรายังได้แชมป์ อีกต่างหาก ) ซึ่งอันที่



จริ งแล้ว ไม่วาผลจะออกมาแพ้หรื อชนะ ช่ วงเวลาทีผมชอบมากทีสุดก็คอช่ วงเวลานี้ อยูดี เพร าะเราจะได้เจอ



เพื่อนต่างโรงเรี ยนมากมาย อย่างเมือกี้ผมเพิ่งแยกมาจากบรรดาเพื่อนทีนงอยูอีกแสตน (มันกางเกงดําครับ

่ ั่ ่

อิอิ) หลังจบงานพวกมันรี บวิงเข้ามาแสดงความยินดีกบโรงเรี ยนผม ทําให้เห็ นสปิ ริตความมีน้ าใจนักกีฬา ที่



็ื
ไม่วาคนไหนจะแพ้หรื อชนะ สิ่งทีเ่ ราได้รับกลับม าจากงานนี้ กคอ มิตรภาพ ทีไม่มสีกางเกง หรื อรั้วโรงเรี ยน
่ ี
ไหน ๆ มากางกั้น ^___^
่้

ระหว่างทีผมกําลังคุยกับรุ่ นพี่ศิษย์เก่าทีปรี่ เข้ามาแสดงความยินดีอยูดวยอีกกลุมนั้นเอง (เห๊ ย.. ผมไม่ใช่ นัก



บอลว่ะ มาแสดงความยินดีกบผมนักหนาทําไมวะ ) เสียงเจื้อยแจ้วทีโคตรคุ ้ น ก็ดงขึ้นขัดจังหวะสนทนาจาก


ด้านหลังเสียก่อน..

"โน่ !!!!!!! ยูหาตั้งนาน!" เฮ้ย!! แบบนี้ ไม่ตองหันไปมองก็รู้วาใครครับ !! ผมเริ่ มสงสัยว่ายูริแอบติด GPRS

แถวตัวผมรึ เปล่า ทําไมคนเยอะขนาดนี้ ยงอุตส่าห์หาจนเจอ - _-"


"แหม ไอ้โน่ .. เดี๋ยวนี้ มแฟนเป็ นสาวน่ ารั กนะมึง เออ ไว้คอยเจอกัน เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะเข้าไปโรงเรี ยน " พี่

่ ิ้

โมทย์ศิษย์เก่าทีผมคุยด้วยอยูยมล้อ ๆ พลางตัดบทสนทนาทันที แล้วทีน้ ี ผมจะทําไงได้ละครับ นอกจากต้อง

ฝื นยิมให้เขากลับไป แล้วโบกมือลา "ไว้เจอกันครับพี่ ^^;;;"


169

หลังจากทีคล้อยหลังพี่โมทย์ไปแล้ว จึงเป็ นคิวของผูหญิงตัวเล็กข้าง ๆ ผมบ้าง "ยูริตามหาผมมีอะไรรึ ป่าว "




"มีสิ .. แต่ยเู พิ่งรู้วาโน่ เป็ นสต๊าฟแสตนด้วย !" ก็กะแล้วว่าต้องถูกทักแบบนี้ เพราะยูริรู้ดีวาหน้าทีผมจริ ง ๆ

่ ั
แล้ว อยูกบวงโยฯ (ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ ) ไม่ใช่ เจ้าหน้าทีแสตน ใส่ชุดหมีรุ งรังอย่างทีเ่ ห็ นนี้ แน่ นอน.. แต่ถึง



ผมจะคาดการณ์ไว้ลวงหน้าว่าต้องโดนถาม ก็ยงอดกระอักกระอ่วนแปลก ๆ ไม่ได้ ทีจะต้องบอกยูริวานี่




...

"ของปุณณ์น่ะ แลกกัน " สิ้นคําตอบผม ก็ได้เห็ นรอยยิมกว้างของยูริทเี่ ล่นเอาเสี ยวสันหลังประหลาด ๆ

ทันที
ผมพูดอะไรผิดรึ เปล่ าวะ!?!?


เธอคลี่ยมน่ ารักอยูแป๊ บนึ งก่อนจะเอื้อมมือมาเกาะแขนผมแจ "ออกไปกินข้าวกันนะ " เอาล่ะเหวย..............
ิ้
ผมเหลือบมองใบหน้าขาว ๆ ขี้ออนนันพร้อมกับรู ้สึกหนักอกหนักใจขึ้นมาทันที
้ ่

เอาไงดีวะ... ผมมองหน้ายูริขณะทีหูได้ยนเสี ยงเพื่อน ๆ คนอื่นเริ่ มนัดแผนการณ์ฉลองคืนนี้ ผานวอ


เช่ นเดียวกัน…..
24th CHAOS

ในทีสุดก็ถอมาถึงนี่ จนได้ ........... ผมนังแหมะหันรี หันขวางภายในร้านอาหารตกแต่งสไตล์เก๋ ทีต้งอยูแถว

่ ั ่



เอกมัยบ้านผมเอง เคยได้ยนยูริบนอยากมากินหลายรอบแล้วแต่กไม่เคยมาซักที (เพราะร้านมันเปิ ดแต่ตอน

ดึก ๆ นี่ ครับ ) ครั้งนี้ คงสมใจอยาก เพราะยูริเป็ นคนเลือกร้านอาหารเอง จัดการอะไรเองเสร็ จสรรพ แต่ผมน่ ะ
งง... ไม่ใช่ เพราะงงว่าทีไหน (ก็มนแถวบ้านผม ) แต่งงว่า ตกลงผมละเมอตามยูริมาถึงนี่ ได้ยงไง ..?



ผมขมวดคิวมองไปรอบ ๆ ร้านทีตกแต่งอย่างทันสมัยด้วยตูปลามากมายเ ข้ากันกับทั้งคอนเซปต์และชื่ อร้าน



ทีตองการให้เป็ นตูปลาขนาดใหญ่ ทีนี่มชื่อมากในเรื่ องสไตล์การจัดแต่งร้านและรสชาติอาหารครับ ผมเคย
่ ้

่ ี
มากินกับเพื่อน ๆ หลายที (เวลามีตงค์ ) หรื อบางครั้งอาป๊ าก็พามาเองบ้าง แต่วนนี้ นอกจากปลาตัวเบ้อเริ่ มทีวา


่่

170


ยวนอยูรอบร้านแล้ว ข้ าง ๆ ผมยังมียริ และ ................

ไอ้ปณณ์กบเอมทีนงอยูอีกฝั่งโต๊ะ - _-"
ุ ั
่ ั่ ่

"ดีใจจังทีปณณ์กบโน่ สนิ ทกัน รู้ง้ ี ชวนไปเทียวกัน 4 คนนานแล้วเนอะเอม~" เสียงเจื้อยแจ้วของยูริยงคงดัง
่ ุ ั


ข้าง ๆ ผม ก่อนจะตามมาด้วยรอยยิมสวยจากเอมทีนงอยูฝั่งตรงข้าม แต่ ผมฟั งคํานั้นแล้วโคตรอึดอัด ... ไม่รู้
่ ั่ ่

ปุณณ์ฟังแบบนี้ แล้วจะรู้สึกยังไง แต่สาหรับผมน่ ะ กระอักกระอ่วนพิลึกว่ะ




ถึงตรงนี้ หลาย ๆ คนอาจสงสัยว่าไปทําอีทาไหนผมดันมาโผล่ทนี่กบยูริ เอม แล้วก็ปณณ์ได้ ... คืออันทีจริ ง
ี่ ั


ผมไม่ได้ทาอะไรเลยครับ แค่ถกยูริออนซะจนไม่รู้ จะบอกปัดยังไง สุดท้ายเลยลงเอยแบบเดิมตรงทีเ่ ธอคิดเอง

ู ้
เออเองว่า ผมไปด้วยแน่ นอน (เฮ้ย!?) แล้วเรื่ องก็จบแบบเดิม ๆ คือ .. ผมกลายเป็ นเหยือความคิดไปเองของยูริ

ทูกกกกกทีสิน่า !!

ตอนแรกแค่นึกว่าเราจะมากินกันสองคน แบบสบาย ๆ แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านเฉย ๆ แต่ทไห นได้วะ
ี่
ผมคิดผิด .. เพราะพอยูริตกลงกับตัวเองเสร็จว่าผมจะไปด้วย (หมายความว่าไงวะนัน ) เธอก็โทรหาเอมทันที

เป็ นอันว่าชี วตผมจบเห่ ... ปุณณ์ไปด้วยแน่ นอน

เมือกลายเป็ นเหยือของผูหญิงของตัวเองด้วยกันทั้งคู่ .. เราสองคนก็ได้แต่ปลงในชะตาชี วต เดินกลับไปทํา




พิธีเปลียนเสื้อผ้ากันทีห้องเปลี่ยนชุ ดหลีดห้องเดิม แต่คราวนี้ ไม่เหมือนเดิม เพราะจากหลังเลิกงานคนก็ทะลัก


ทะลายมาก กว่าพวกผมจะทําใจถอดกางเกงได้แต่ละที พลพรรคแก็งค์นางฟ้ าเล่นกรี๊ ดกร๊ าดซะจนห้องแทบ
แตก ทําเอาคนจะถอดเสียเซลฟ์ ไปหลายนาที นึ กว่าตูคงไม่รอดออกมาซะแล้ว (โดยเฉพาะไอ้ปณณ์ ) -_-"

แถมไอ้ปณณ์ยงกวนตีนชิ บหายอีก เพราะตอนแรกผมงงว่ามันจะใส่ชุดหมีไปกินข้าวรึ ไง (ก็ผมจะเอา
ุ ั
กางเกงยีนส์คน) แต่ปรากฏว่าไม่ ............. เพราะจริ ง ๆ แล้วมันก็เอากางเกงยีนส์มาเหมือนกัน ไอ้สด !!!!!!!!


แล้วใส่กางเกงยีนส์กอยูได้ท้งวัน โคตรเห ม็นเหงื่ อชิ บหาย ไอ้ห่า ........... กวนตีนนัก
ู ่ ั

171

แต่ไม่เป็ นไรครับ คนอ่านไม่ตองกลัวว่าโน่ จะเสี ยเปรี ยบ เพราะผมดึงกางเกงยีนส์มนมากระทืบ ๆๆ ซํ้า แก้


แค้นเรี ยบร้อยแล้ว ก๊าก ๆๆๆ

โอเค.. ตัดกลับมาทีห้องส่ง ผมแค่นงเหม่อแป๊ บเดียว สองสาวก็จดการสังอาหารกันเรี ยบร้อยเสร็ จสรรพ

ั่


โดยทีท้งปุณณ์และผมไม่ตองเสี ยเวลาอ้าปากออกความคิดเห็ นอะไรเลย .. ดีเหมือนกันครับ เพราะพวกผมมัน
่ ั

ลินจระเข้ ให้กินอะไรก็กินได้ท้งนั้น ขอแค่เป็ นของทีมนุ ษย์เขากินกัน



"ยูสงขาหมูเยอรมันนํ้าตกของโปรดโน่ มาให้ดวยแหละ " ยูริหันมาพูดกับผมยิม ๆ ซึ่งผมก็ยมกลับไปแบบ
ั่

ิ้

งง ๆ....... เอ.. ผมเคยชอบด้วยเหรอวะ ?
"ขอบคุณครับ " แต่กเ็ อาเหอะ .. ชอบก็ชอบ..- _-".. ไม่ได้ถึงกับไม่ชอบอะไรนี่ หว่า .. แหะ ๆๆ
"แหม... เอมก็สงไก่ทอดฟาโรห์ของโปรดปุณณ์ให้เหมือนกันนะ รู ้ใจรึ เปล่า ?" นัน.... จะขยันทําคะแนนไป
ั่


ไหนกันครับสาว ๆ!! แค่น้ ี พวกผมก็แข่งกันยิมแหะ ๆๆ จะแย่อยูแล้วว

ผมเหล่มองไอ้ปณณ์ทยมแหะ ๆ (ท่าเดียวกะผมเดี๊ยะ ) ก่อนมันจะเหลือบตามองผมนิ ดหน่ อยแล้วตอบเอมว่า
ุ ี่ ิ้
"ครับ .. ขอบคุณมาก "
เล่นเอาผมขมวดคิวเป็ นเงื่ อนพิรอดทันที .. มึงจะทําท่ากระมิดกระเมี้ยนทําไมวะะ กูไม่เกี่ ยวซักหน่ อย ..

่ ั่
ในขณะทีผมกําลังคิดอยูนนเอง (ว่ามันจะต้องสนใจผมทําไม ) ก็มอาหารจานแรกซึ่งเป็ นรวม appetizer ต่าง ๆ


ถูกบริ กรพามาเสิ ร์ฟตรงหน้าเรี ยกความสนใจไปจากผมเสี ยก่อน
น่ ากินนนนนนนนนนน จนลืมเรื่ องอื่นเลยแหะ!
"อันนี้ ให้โน่ ๆๆ" ยูริรีบยกช้อนส้อมขึ้นตั กขาหมูเยอรมันในนั้นให้ผมทันที ขณะทีเ่ อมไม่ยอมแพ้ เธอยกมือ
ตักแซลม่อนแช่ น้ าปลาให้ปณณ์เป็ นการใหญ่ ... เฮ้ย! แต่ผมก็อยากกินแซลม่อนแช่ น้ าปลานะะะ !




172

แน่ นอนว่าผมต้องยับยั้งความตะกละของตัวเองเอาไว้ เนื่ องจากติดภาระกิจต้องปฏิบตตนเป็ นสุภาพบุรุษที่
ัิ

ดีกอน "อะครับ ..." แต่แค่ผมตักปลาหมึกวงทอดให้ยริแค่น้ ี เธอเล่นดีใจซะจนออกนอกหน้า รี บยกขึ้นมาอวด

เอมเป็ นการใหญ่ ^^"... เอาเข้าไปครับ ผูหญิงสองคนนี้ ผมหลุดหัวเราะขําออกมาเบา ๆ

เอมหน้างํ้าลงไปเล็กน้อยเมือปุณณ์ยงคงง่วนกับการริ นนํ้าเติมให้แก้วทุกคนอยูเ่ ลยไม่ทนสนใจตักของ กิน



ให้เอม ผมแอบเห็นมือเล็ก ๆ ของเธอกระตุกชายเสื้อยืดปุณณ์เป็ นการใหญ่ "ปุณณ์อะ... ไม่ตกให้เอมบ้างเลย "

เอาแล้วไงเมิง หึ หึ ..
ปุณณ์หันมาทําหน้าเหวอไปกับคํานั้นทําเอาผมขํานิ ดหน่ อย ก่อนทีจะเห็ นมันรี บเอื้อมมือตักชี สทอดให้เอม


"นี่ ไงครับ ปุณณ์มวแต่รินนํ้าให้อยู่ ขอโทษนะ " แต่สาวเจ้าไม่เห็ นมีทาทีจะดีใจขึ้นเลยแหะ ?

ผมขมวดคิวอย่างสงสัยในท่าทางงอนหนักกว่าเก่าของแฟนเพื่อนตรงหน้า แต่ดไอ้ปณณ์จะไม่ทนสังเกต
ู ุ


เพราะหลังจากนั้น มันก็เสือกตักแซลม่อนแช่ น้ าปลาในจานมันแบ่งมาให้ผมแทนซะงั้น "อะมึง .. ขอขาหมู

เยอรมันกูมงดิ แลก กัน" อ้าวไอ้นี่ ... ขี้โมเมอีกคนละ
ั่
"ตลก ใครตกลงกะมึงวะ แต่ขอบใจนะสําหรับแซลม่อน กูอยากพอดี " ผมว่าพลางจิมเนื้ อแซลม่อนเข้าปาก

แล้วกักขาหมูไว้ไม่ให้ไอ้ปณณ์ขโมยได้ แว่วเสียงมันร้องโอดครวญยกใหญ่ หึ หึ ไอ้ปัญญาอ่อน ..


"ถ้าแดกคนเดียว ขาหมูเยอรมันมึงจะยกพวกตี กันกับแซลม่อนกูในหลอดอาหาร แล้วบึ้ม !!!..."
"กลายเป็ นโกโก้ครั้นรึ ไง .. มึงบ้าป่ าวววววววววววววววววว หลอดอาหารกูไม่ใช่ ทงข้าวสาลี อยากแดก
ุ่
ขนาดนั้นเอาไปเลยสาดดด " ทุเรศมากครับ ผมโวยใส่มขควายของไอ้เชี่ ยปุณณ์ (ทีได้ยนทุกเช้าเสาร์อาทิตย์

่ ิ
เวลาดูช่องเก้าการ์ตูน) ก่อนจะยอมแบ่งขาหมูเยอรมันให้มนเสี้ยวหนึ่ งจากทีผมมี ทั้งทีมนตักให้แซลม่อนผม


่ ั
มาครึ่ ง ๆ เด๊ะ ๆ .. ฮ่า ๆ ผมไม่ใช่ คนเอาเปรี ยบใช่ ปะคับ
ในทีสุดระหว่างผมกับมันก็กลายเป็ นสงครามแย่งของกินย่อย ๆ ไป ช้อนส้อมเราปัดกันมัวไปมาบนจาน


่ ั
ข้าวผมบ้างจานข้าวมันบ้าง จนโต๊ ะนี้ มแต่เสียงเด็กผูชายโวยวายอยูพกหนึ่ งแบบน่ าผิดสังเกต ?



173


ไอ้ปณณ์เป็ นคนแรกทีรู้สึกได้กอนผม มันรี บหยุดสูแล้วหันกลับไปหาเอมทันที "เป็ นไรป่ าวครับเอม ? เงี ยบ



เชี ยว หื ม ?"

พอผมเห็ นเอมยังคงนังหน้าบึ้งอยูอย่างนั้นแล้วก็ตองปรับลดดีกรี ความซ่าส์ของตัวเ องลงบ้าง โดยไม่ลืมจะ


่่
แอบมองหน้ายูริไปด้วย (เผือไวรัสงอนจะเป็ นโรคติดต่อ ) แต่รายนี้ เขายังยิมสนุ กอยูวะ ท่าทางจะดูผมกับไอ้


ปุณณ์ตกนเพลิน
ี ั
"ปุณณ์ตกชี สทอดให้เอมทําไม ... ปุณณ์จาไม่ได้เหรอว่าเอมไดเอท " เอาแล้วไงครับพี่น้อง เรื่ องของ


ครอบครัวเขาเราไม่เกี่ยวว่ะ ... ผมคิดได้ดงนั้นก็รีบคว้าแก้วนํ้ามาดื่มทันที ทําทีเป็ นไม่ได้ยน


่ ั
"โธ่... ปุณณ์ขอโทษนะ " แว่วเสี ยงมันง้องอนกันอยูพกหนึ่ ง พี่บริ กรก็เอาอาหารจานอื่น ๆ มาเสิ ร์ฟ ผมเห็ น
มือปุณณ์รีบคว้าเอาสลัดจานสี สดใสไปอย่างว่องไว "นี่ ไง Rocket Salad ของเอม ปุณณ์จาได้ เห็ นมั้ ยครับ "


เออมันเก่งว่ะ .. ขณะทีผมยังมึนอยูเ่ ลยว่าอันไหนของยูริ เธอก็คว้าสปาเกตตี้เบค่อนกุงของตัวเองไปก่อน เออดี

็ ่
.. รายนี้ กไม่คอยคิดเล็กคิดน้อยอะไรดี ผมชอบ
หลังจากทีนงฟั งไอ้สองคนฝั่งตรงข้ามง้องอนกันมาได้พกใหญ่ (พักใหญ่มากจริ ง ๆ เอมงอนโคตรนาน ) ใน
่ ั่

ทีสุดเอมก็พอยิมออกบ้างเมือปุณณ์คอยตักยําวุนเส้นซีฟู้ด และสารพันอาหารอร่ อยต่าง ๆ เอาใจเธอไม่ขาด




ส่วนผมทีนงมองภาพตรงหน้า ยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเกิดความรู ้สึกอะไร
่ ั่
ช้อนส้อมทีถืออยูมนหนักอึ้ง เสี ยจนทําได้แค่เขียข้าวในจานไปมา ..
่ ่ ั


"โน่ ..... โน่ .......... โน่ ................... โน่ !!!!!!" ห๊ ะ!!!?? สะดุงสุดตัวเลยครับเพราะยูริเขย่าผมในตอนท้ายจน


ตกอกตกใจ เออนี่ ผมมัวแต่เหม่อไปไหนวะ ยังถือช้อนส้อมคามืออยูแท้ ๆ น่ าอายจริ ง ... ผมสะบัดหัวตัวเอง
ไล่ความคิดแปลก ๆ นิ ดหน่ อยก่อนจะหันไปมองคนทีเ่ รี ยกชื่ อผม ทังตัว "วะ ว่าไงครับ ??"

"เหม่อจัง ... เสี ยดายขาหมูเหรอ ยูสงให้อีกก็ได้ "
ั่

174

"ไม่ใช่ ๆ อะไรจะขนาดนั้นเล่า " ผมรี บปฏิเสธจนเธอขําคิกคัก ก่อนจะวางช้อนส้อมในมือลงแล้วเอื้อมไป
สะกิดเอมบ้าง



"นี่ ๆ เอม พูดซักทีสิ ฉันรออยูนะ " เป็ นเพราะอยูดี ๆ ยูริกพูดจาแป ลก ๆ แบบนั้น ทําเอาผมกับปุณณ์ตอง

มองหน้าสองสาวแบบงง ๆ พร้อมกัน ด้วยตามไม่ทนว่าพวกเธอวางแผนอะไรอยู่



เอมมีทาทีกระมิดกระเมี้ยนเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสะกิดไหล่ปณณ์ท้งทีปณณ์เองก็มองเธออยูแล้ว "มีไร

ั ่ ุ
ป่ าวครับ ?"


"ปุณณ์ สุดสัปดาห์หน้าว่างไหมคะ " แม้ทาทางปุ ณณ์จะงง ๆ แต่กหยิบมือถือออกมากดดูตารางแต่โดยดี
แน่ นอนว่ายูริไม่ยอมน้อยหน้าเช่ นกัน "โน่ ดดวยสิ ๆๆ " เธอคะยั้นคะยอ แต่คนอย่างผมมีเหรอจะเซฟตาราง
ู ้
งานไว้ในมือถือ (ใช้ระบบความจําล้วน ๆ ครับ .. ถึงได้ลืมบ่อย ) เท่าทีจาได้กคงไม่มอะไรมัง ?
่ํ ็




่ ่
ปุณณ์กดมือถือยุก ยิก ๆ อยูสองสามทีกอนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ "ก็วางอยูครับ อยากไปไหนรึ เปล่า ?" ด้วย

คําตอบนี้ ทาเอาเอมยิมน้อยยิมใหญ่ในขณะทียริเองก็ใช้ไหล่ถองผมไม่หยุดเช่ นกัน "โน่ ละ ๆ"

ู่


่๊
"ว่างมังครับ มีอะไรกันเนี่ ย " อมพะนําอยูดายย อยากรู ้จะแย่แล้วว !



ทังทีผมเป็ นคน ออกปากถามอย่างนั้นเอง แต่พอเห็ นรอยยิมแปลก ๆ ของยูริกบเอมแล้วดันรู ้สึกไม่แน่ ใจว่า
้ ่


อยากฟั งคําตอบอย่างประหลาด ... ผมกลืนนํ้าลายเอื้อกเพราะจับพลังได้วาสองสาวมองหน้ากันอย่างมีเลศนัย
แปลก ๆ แถมยังเลยมามองพวกผมสองคนอย่างมีนัยแฝงไปด้วย ..... ตกลงมันเรื่ องอะไรกันแน่ วะ เนี่ ย!?
"เอมเขาได้ไอ้นนมาล่ะ " คนเริ่ มพูดก่อนคือยูริ เธอเกริ่ นพลางยืนมือมาตีมอเอมยกใหญ่เหมือนจะให้โชว์
ั่


"ไอ้นน" ทีเ่ พิ่งพูดถึง ... ว่าแต่ .. "ไอ้นน" มันคืออะไรวะ ????? นักเรี ยนชายเขาคิดลึกกันนะเฮ้ย !!
ั่
ั่

175

แต่ยงไม่ทนทีผมจะได้คดไปถึงไหนต่อไหน บางอ ย่างสี ขาว ๆ ก็ปรากฏตรงหน้าเสี ยก่อน ...
ั ั ่

มันคือการ์ด gift voucher ครับ ผมพยายามจะเพ่งมองว่ามันคือ gift voucher ของอะไร แต่ยริคงเห็นหน้าผม

ยังไม่ฉลาดซักที เธอจึงพูดให้ฟังต่อ "เอมเขาได้ gift voucher มาจาก serenade น่ ะ เป็ นทีพกของรี สอร์ทในหัว
่ ั
หิ น ได้มาตั้งสองห้องแน่ ะ ไปกันนะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ถึงตอนนี้ แขนผมแปรสภาพเป็ นต้นไผ่ทมหมีโคอาล่า
ี่ ี
เกาะแจไปแล้ว
เอาไงดีวะเนี่ ย.. เมือเงยหน้ามาก็พบกับไอ้ปณณ์กาลังมองหน้าผมแปลก ๆ ซึ่งคงเป็ นแบบเดียวกันกับทีผม

ุ ํ

มองมัน เพราะผมเองก็รู้สึกแปลก ๆ ... ทีจะต้องไปไหนมาไหนกัน ... สี่คนอย่างนี้

"ตกลงว่าไงอะโน่ ..... ไปนะ!!!" เอาแล้วไงครับ โรคคิดเองเออเองของยูริ บวกกับรอยยิมหวานบาดใจจาก

เอม "ปุณณ์ไปนะคะ "
แล้วผูชายหน้าไหนจะปฏิเสธสองคนนี้ ลงล่ะครับ !


***

หลังจากทีทองอิ่มแปล้ (จะแข่งกันเอาใจแฟนไปไหน ผูหญิงสมัยนี้ ) จนเช็ คบิลค่าเสี ยหายไปเป็ นเลขสี่หลัก
่ ้


กว่า ๆ ก็ถึงเวลาทีพวกผมต้องเดินไปส่งเธอ ๆ ขึ้นรถแท็กซี่กน โดยไม่ลืมจะเลือกคันสี ฟ้า เพราะมี


GPS ติด


อยู่ (เห็นมันโฆษณาว่างั้น ) และถ่ายรู ปทะเบียนรถเก็บไว้ในมือถือเสร็ จสรรพ (ปลอดภัยไว้กอนครับ ดึกแล้ว )
ถ้าจะถามว่าทําไมไม่ไปส่งน่ ะเห รอ..................... ก็เพราะพวกผมยังมีภาระกิจต่อน่ ะสิ
'อูโว่ อูโว๊ะ โอ๊ ะ ก็ไม่ ได้คิดอะไรทังนั้น น่ ารั ก .. ก็เลยเข้าไปทาความรู้ จก '



176

ไอโฟนผมแหกปากร้องเพลงดังลัน (เพิ่งเปลี่ยนริ งโทนตอนทํางานบอลครับ น้องแพงบลูทธให้ ) หลังจาก



รถแท็กซี่สีฟ้าคล้อยหลังไปไ ด้ไม่เกินครึ่ งวิ ผมลุกลี้ลกลนควักมันออกมา มองแค่หน้าจอปราดเดียวก็รู้วาหน้า

เหี้ ย ๆ อย่างนี้ ไอ้โอมแน่ นอน
"อาราย..."
"แยกกะแม่ มงยังวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ยยยยยย....!!!! จะตะโกนเสี ยงดังไปเพื่อใครวะ !! ผมสะดุง

หู


จนไอ้ปณณ์ยงขํา (อายเค้ามั้ยมึง ) แน่ นอนว่าอย่าหวังจะได้คาตอบ ขอกูดาก่อนเหอะ
ุ ั


"มึงตะโกนหาผูวากทม .เหรอ!!!!!!!!! อยูไหนวะ เสียงดังสาดด!!"
้่

"อยูร้านแล้วสิ วะ !!!!!! เขามากันครบหมดทั้งองค์ประชุ ม เหลือแต่มงกับพ่อมึงอะ !!!!!!!!!!" แล้วไอ้ห่านี่ นี่

มันยังไง... จะให้กมท้งแม่ท้งพ่ อ
ูี ั



"เออ ๆ กูกบพ่อกูกาลังจะไป !! เพิ่งแยกกะแม่ มึงรอขัดรองเท้าให้กทหน้าร้านได้เลย ไม่เกินยีสิบนาที ไป
ู ี่

ละ!" ผมรี บคุยรี บวางทันทีเพราะเสียงมันค่อนข้างดังมาก ทั้งดนตรี (ไม่ได้ไปผับหรอกครับ แต่ร้านอาหารที่

มันนัดเลี้ยงกันมีดนตรี สดเล่นด้วย ) แล้วยังเพื่อนโวยว ายกัน ... นี่ เดาจากแค่เสี ยงก็รู้วาแม่งต้องยกกันไปถล่ม
ร้านเขาชัวร์ ล้านเปอร์เซ็นต์
"ตกลงร้านไหนวะ" ปุณณ์ถามผมพลางโบกแท็กซี่ให้จอดแล้ว ผมเปิ ดประตูรถเข้าไปแล้วบอกพี่คนขับ

ทันทีวา "สวนลุมครับ "


ใช้เวลาไม่นานในการบึ่งมาถึงร้านทีเ่ พื่อน ๆ นัดหมาย .. ซึ่ง จริ ง ๆ ไม่ตองบอกก็พอจะรู ้วาร้านไหนเพราะ


่ ั
มันชอบมาชิ วกันทีนี่บอย ๆ ไม่เข้าใจว่าทําไมเหมือนกัน รู ้แต่วามีเพื่อนทีไหน ผมก็วาดีท้งนั้นนันแหละ
่ ่


ผมกับปุณณ์ลงจากรถก่อนจะเดินมาด้วยกันจนถึงโซนทีพวกมันนังอยู่ ได้ยนเสี ยงเฮรับอย่างกะหมาเวลา




177

มันหอนรับกันเป็ น ทอด ๆ (อายเชี่ ย) แล้ว .. อื้อหื ออออ .......... แม่งยกกันมาหมดทั้งโรงเรี ยนเลยปะวะะะ โซน
นี้ ผมเห็ นแต่เพื่อนตัวเองหมดเลยครับ สี่สิบห้าสิ บคนได้


"คูรักใหม่วะ !!!!!! ฮิ้ว ๆๆๆๆๆๆๆ" ไอ้เชี่ ยโอมร้องเย้ว ๆ เหมือนคนเมา (ก็คงจะเมา) เรี ยกให้เพื่อนคนอื่นเฮ
ตามจนผมล่ะอย ากจะกุบขมับแล้วเดินกลับบ้านให้รู้แล้วรู ้รอด แต่ปณณ์แค่ทาท่ายิม ๆ ก่อนจะดึงผมไปโอบ

ํ ้
ไหล่

เล่นเชี่ ยอะไร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!สวนลุมจะแตกก็เพราะเสี ยงพวกแม่งโห่ ฮากันนี่ ละครับ - _-"
"เฮ้ย! ปุณณ์ ! มึงก็เล่นไปได้ โน่ มานังนี่ เร็ว ๆๆๆๆ " ขอบคุณพระเจ้า .... เสี ยงสวรรค์ทส่งมาช่ วยชี วตผมคือ
ี่



ไอ้เอิน มันตะโกนชวนผมไปนังใกล้ ๆ ขณะทีปณณ์เองก็มเี พื่อนอีกกลุมนึ งเรี ยกให้ไปนังอีกฝัง
่ ุ

่ ่


ผมแหมะลงบนเก้าอี้ทพวกมันเว้นว่างไว้เผือ ตรงนี้ มบรรดาม .5 สุมกันอยูหลายคน ทั้งพวกช่ วยงานบอล
ี่


หลีด กองร้อย พาเหรด สแตน วงโยฯ หรื อแม้แต่คนทีไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ยงมาโมเมฉลองด้วย ซึ่งไม่มคด


ีิ

มากอยูแล้วครับ ยังไงเราก็เพื่อนกัน ^___^
แต่ทเี่ ซอร์ไพร์สสุด ๆ เห็ นทีจะเป็ น ...
ไอ้กอล์ ฟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอ้กอล์ฟ !! มันมาด้วยครับ !!!!!!!!!!!!!!!


กอล์ฟเป็ นเพื่อนสนิ ทผมคนหนึ่ ง (ซึ่ งก็เคยอยูวงนะ แต่อยูแป๊ บ ๆ ก็ข้ เี กียจซ้อม ลาออก ไอ้ห่านี่ ...) มันเป็ น
คนดีใช้ได้ รักสนุ ก รักเพื่อนฝูง (เพื่อน ๆ ก็รักมันครับ ) เฮไหนเฮนัน เสี ยแต่ดนเป็ นคนใจร้อน มุทะลุ แล้วก็



ไม่คอยรอบคอบไปหน่ อย บวกกับหน้าตามันกวนตีนด้วย เลยโดนรุ่ นพี่ก ั บพวกโรงเรี ยนอื่นเขม่นบ่อย ๆ จน

ชกต่อยกันประจํา (ลากเอาผมไปซวยด้วยก็หลายครั้งอยู่ ) แต่ลาสุดไอ้คนทีมนมีเรื่ องเสื อกเป็ นหลาน ๆ ของ
่ ั
อธิ การโรงเรี ยน กอล์ฟมันเลยซวย ถูกไล่ออกไปเมือปี ทแล้วนี้ เอง (ตอนนั้ นพวกผมเกลียดอธิ การแทบแย่ ...
่ ี่
ตอนนี้ ผมก็ยงเกลียดอยูเ่ หมือนกั น)


178


แต่ถึงอย่างนั้น เราก็ยงติดต่อกันประจําครับ บางทีกนัดไปเทียวบ้าง หรื อมันแวะมาหาผมทีบานบ้าง โทรคุย


่ ้





กันก็บอย แต่ผานมาระยะนึ งแล้วทีผมไม่คอยได้เจอมันเลย (ตั้งแต่ช่วงเตรี ยมงานบอลยุง ๆ นี่ ละ ) จนมาวันนี้

ถึงได้เจอซักที
"เป็ นไงมาไงวะสาด! หายหัวไปเลยนะมึง !!" ผมตบบ่ามันดังป้ าบบ เริ่ มต้นทักทายทันที

"ก็ดีวะ โรงเรี ยนใหม่สาวลูกครึ่ งน่ ารักตรึ ม กูเปรม " มันได้ทรีบเกทับพวกผม เออ .. ใช่ ซี่.... พวกกูมนเจอแต่



ผูชายด้วยกันเองจนเอียนกันไปข้างแล้วเนี่ ย อิจฉาว่ะ ไอ้กอล์ฟมันย้ายออกไปอยูนานาชาติแถวสุขมวิทครั บ


"กูอยากได้ลกครึ่ งมังว่ะ หาให้กคนดิ่ " หื่ นอย่างนี้ ไม่ใช่ ผมแน่ ครับ จะเป็ นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้โอม ที่



ยืนหน้ามาซะจนกลินเหล้าตลบอบอวลไปหมดแล้วว


"มันก็มนะเว่ย แต่ผหญิงเขาก็เลือกว่ะ "

ู้
"ไอ้สาดดดดดดดดดด ด่ากู !" เออ... ไอ้กอล์ฟมันพูดความจริ งก็หา ว่ามันด่าอีก ฮ่า ๆๆ ผมขําหน้าไอ้โอมว่ะ

ตอนนี้ มนเป็ นสี ดา ๆ แดง ๆ แสดงว่าเมาได้ที่ (ไอ้โอมมันเป็ นคนผิวคลํ้าแดดครับ ไม่ถึงกับดําแต่กแทน ๆ )





แต่แน่ นอนว่าไม่ได้มแค่ไอ้โอมทีหื่นอยูคนเดียว .. เพราะไอ้เวรนี่ กไม่ได้แพ้กนเลย .. "เฮ้ย! กูไม่ขอฝรั่ง แต่กู


อยากได้ญี่ ปุ่ นแบบน้องยูริของไอ้โน่ อะ หาให้คนดิ่ " ไอ้เชี่ ยฟิ ล์ม.. มึงลามปามและ ผมตบหัวมันทันทีป้ ักใหญ่

"อูย!!!! ตบทําเชี่ ยไรวะ เออ มึงยกน้องยูริให้กเู ลยดีกว่า ได้ขาวว่าไม่อยากได้ ... แล้วมึงก็เอากะไอ้ปณณ์ ผัว


ใหม่มงไป" ไอ้เชี่ ยพวกนี้ ปากหมามันเป็ นโรคติดต่อทางลมหาย ใจหรื อเพศสัมพันธ์วะ ทําไมกระทรวง

สาธารณสุขไม่ลงมาดูแล
'อูโว่ อูโว๊ะ โอ๊ ะ ก็ไม่ ได้คิดอะไรทังนั้น น่ ารั ก .. ก็เลยเข้าไปทาความรู้ จก '



แต่ยงไม่ทนน..... ทีผมจะต่อปากต่อคําอะไรกลับ คูกรณี ฝ่ายหญิงของผมดันโทรเข้ามาซะก่อน สงสัยคง
ั ั๊


อยากรายงานว่าถึงบ้านแล้วมั้ ง.. ผมกดรับโทรศัพท์พลางชี้ หน้าไอ้ฟิล์มเป็ นเชิ งฝากไว้กอน เห็ นมันทําหน้าลิง
ใส่ผมกลับแล้วอยากกระทืบซักทีจริ ง ๆ

179

ผมเดินออกจากโต๊ะเลี่ยงมาคุยยังด้านนอกของร้านเพื่อไม่ให้เสี ยงดังรบกวน ยูริโทรมาบอกผมว่าถึงบ้าน
แล้วจริ ง ๆ ก่อนจะกําชับให้ดื่มเหล้าน้อย ๆ อย่าเมา แล ะส่ง sms บอกเธอเมือถึงบ้าน ... เอาน่ า มีคนคอยเป็ น

ห่ วงยังดีกว่าไม่มี ผมบอกตัวเองว่าอย่างนั้น
่ ั
่ ้
ผมยืนคุยกับยูริอยูพกนึ งก่อนจะสังเกตเห็ นว่ากอล์ฟตามมาสมทบอยูขาง ๆ พร้อมกับมองหน้าผมแบบ
แปลก ๆ เหมือนมีเรื่ องอยากจะคุยด้วยจนผิดสังเกต
่ ้
ความรู ้สึกผมมันบอกว่า กอล์ฟไม่ได้แค่บงเอิญมายืนสูบบุหรี่ อยูขาง ๆ แน่ ๆ จึงรี บตัดสิ นใจวางสายยูริลง


"งั้ นแค่น้ ี กอนนะครับ เดี๋ยวถึงบ้านจะส่งข้อความไป ... ครับ ๆ หวัดดี "

เมือผมวางสายเสร็ จกอล์ฟก็ยนบุหรี่ มาให้ตวนึ งทันที แต่พอดีผมไม่ใช่ คนสูบบุหรี่ วะ เพราะกลัวปากไม่

ื่

ชมพู... ตลกละครับ อย่าเชื่ อทุกเรื่ องทีผมพูดได้ปะ .. ผมสูบไม่เป็ นต่างหาก แล้วถ้าอาป๊ ารู ้มหวังบ่นหู ชาาา


"ไม่เอาว่ะ มึงมีไรป่ าววะกอล์ฟ " ทีแน่ ๆ ผมไม่เคยเห็ นมันทําท่าซีเรี ยสแบบนี้ มาก่อน

"ช่ วงนี้ มงสนิ ทกับปุณณ์เหรอวะ " โอ่ย ................ เบือตอบคําถามนี้ จริ งโ ว๊ย!!! เป็ นคนอื่นมาถามผมคงด่า


กลับไปแล้ว แต่เผอิญไอ้กอล์ฟมันทําหน้าจริ งจังชอบกลว่ะ ?
"ก็เออ.. นิ ดหน่ อย มึงเป็ นไรเนี่ ย " ยิงเห็นมันทําท่าทีลกลี้ลกลนผมยิงนึ กสงสัย แล้วแม่งไม่บอกซักทีเนี่ ยก็
ุ ุ


ทําให้อยากรู้เข้าไปใหญ่ "มึงมีไร บอกกูมา ...." เร็ ว ๆ!!

"มัน .... ไอ้ปณณ์น่ะ ... ยังคบกับแฟนอยูป่าววะ "

25th CHAOS

"มัน .... ไอ้ปณณ์น่ะ ... ยังคบกับแฟนอยูป่าววะ "

่ ่
ผมงง ๆ กับคําถามนั้นของกอล์ฟเล็กน้อย เพราะไม่รู้วาอยูดี ๆ มันจะถามขึ้นมาทําไม และทีสาคัญ เรื่ อง
่ ํ
แบบนี้ ไม่ถามเจ้าตัว แต่ดนมาถามคนเป็ นเพื่อนอย่าง ผม ?


180

"กับเอมน่ ะเหรอ คบดิ่ เพิ่งไปกินข้าวด้วยกันมาเนี่ ย " ผมตอบทังทีรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจขึ้นมาอย่าง
้ ่
ประหลาด จนต้องบอกตัวเองยํ้า ๆ ซํ้า ๆ ว่า มันคือความถูกต้องทีสุดแล้ว ทีสองคนนี้ ยงไม่เลิกกัน




..

จมูกผมสูดลมหายใจลึกพลางมองหน้ามึน ๆ ของไอ้กอล์ฟ ทีดจะไม่ซ้ ึงกั บรักนิ รันดร์ของเพื่อนเอาซะ
ู่
เลยยย เป็ นไรของมันวะ "มีไรปะวะ ?"
แต่ถึงจะถูกถามอย่างนั้น มันก็ยงคงไม่ตอบ ผมมองกอล์ฟทีส่ายหัวดิก พลางอัดควันบุหรี่ เข้าปอดก่อนจะ


ยืน XDA โอทูมาให้ผม อะไรของมันเนี่ ย ??? "หื มม? ทําเป็ นอวด หมันไส้คนรวยเว๊ย !" ผมแกล้งด่า เลยโดน


มันบ้องหัวเข้าให้ สงสัยจะผิดประเด็น ^^"
"ไอ้ควาย กูไม่ได้เอามาอวด ... มึงเปิ ดวีดีโอดูดิ่ " แม่ง .. แหย่แค่น้ ี ทาเป็ นซีเรี ยส ผมเหล่มองใบหน้าเครี ยด ๆ

ของมันแล้วก็ยอมคลําโทรศัพท์ไฮโซเปิ ดดูแต่โดยดี ... ว่าแต่ไอ้มอถือแบบนี้ มนใช้ยงไง ต้องจิมตรงไหน




วะเนี้ ยยย
"เปิ ดไงวะ!!!!!!!!" ผมโวยวายไปใช้ปากกาจิมโน่ นจิมนี่ ไป แต่ไอ้กอล์ฟไม่แม้แต่จะสนใจมองผม (พังแล้ว


อย่าโทษกูนะมึง ) มันเดินเลี่ยงไปสูบบุหรี่ อีกทีหนึ่ งไม่ไกลจากผมนัก คงกลัวว่าผมจะเหม็นควันบุหรี่

จนในทีสุด ผมทีมน ๆ ก็คลําหาทางไปยังส่วนของคลังวีดีโอสําเร็ จจนได้ ไอ้

่ึ
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มึงมีคลิปโป๊ ตรึ ม !!!
"ห่ า... บ้ากามนะมึง ไรท์ให้กมงดิ่ หึ หึหึ " ผมตะโกนบอกมันขํา ๆ แต่พอกอล์ฟได้ยนดังนั้นถึงกับรี บปรี่ เดิน
ู ั่

มาหาผมทันที

ใบหน้าเคร่ งเครี ยดของมันทําผมงง ก่อนจะใช้ฝ่ามือข้างหนึ่ งบังจอโทรศัพท์มอถือไว้ แล้วมองผมนิ่ ง "มึงดู


นี่ .......... แล้วบอกกูวามึงเห็ นอะไร ......" กอล์ฟบอกโดยไม่รอให้ผมถามต่อเพราะพอพูดเสร็ จมันก็ผละไปสูบ

บุหรี่ ตอทันที ปล่อยให้คนอย่างโน่ งงต่อไป ?

181

มีวธีเดียวทีจะทําให้หายงงได้คอ ต้องเปิ ดดู



ผมกดเล่นคลิปวีดีโอทีมนเลือกไว้ อย่างกระห ายใคร่ รู้ ในจอนั้นฉายภาพเหมือนเป็ น home video อะไรซัก
่ ั
อย่าง เพราะเห็ นหน้าผูชายเต็มจอกําลังตั้งกล้องอยู่ ก่อนจะเดินกลับไปทีเ่ ตียง ...... ถึงตรงนี้ ผมรู ้สึกกระอัก

กระอ่วนขึ้นมาเล็กน้อย เพราะไม่แน่ ใจว่าทีดอยูมนคือคลิปโป๊ รึ ปล่าววะ !!!!
ู่ ่ ั
แล้วก็เป็ นอย่างทีคด จริ ง ๆ - _-"... ในจอมือถือตรงหน้าผมกําลังเล่นคลิปวีดีโอโป๊ อย่างโจ๋ งครึ่ ม ตรงหน้า
่ิ

กล้องตอนนี้ เผยร่ างชายหญิงเปลือยเปล่าคูหนึ่ งกําลังผวาเข้ากอดจูบกันบนเตียง (ท่าทางจะเป็ นโรมแรม )
อย่างนัวเนี ยไม่มใครยอมใคร แต่กล้องดันตั้งตํ่าเกินไป ผมเลยมองเห็ นหน้าผูหญิงไม่ถนัด (ส่วนผูชายน่ ะเห็ น



ตั้งแต่ตอนมันตั้งกล้องละ )

แต่หูยยยย.... ผูหญิงหุ่นดีน่าฟั ดเป็ นบ้าเลยว่ะ ขาวจัวะ เนี ยนนนนซะอย่าบอกใคร หน้าอกหน้าใจก็กาลัง




พอดี ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป ทําเอาผมเริ่ มกลัวใจตัวเองจนไม่คอยกล้าดูตอ เพราะเดี๋ยวคึกคักขึ้นมาแถวนี้
จะลําบาก แล้วไ อ้เชี่ ยกอล์ฟเป็ นเชี่ ยไรเนี่ ยยย!! มันแกล้งผมเล่นรึ เปล่าวะ !!
ในขณะทีผมกําลังจะหันไปด่าเจ้าของมือถือนันเอง ภาพตรงหน้ากลับทําเอาผมพูดไม่ออกซะก่อน ... มาถึง



ตรงนี้ ผมกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคํา ว่าผมไม่มทางเกิดอารมณ์กบคลิปวีดีโอนี้ เป็ นอันขาด

่ ั
ผมเบิกตากว้างเพื่ อเพ่งดูให้ชัด ๆ อีกครั้ง เพราะเมือชายหญิงคูน้ นค่อย ๆ ล้มตัวลงบนเตียง ทําให้ผมเห็ น

หน้าฝ่ ายหญิงชัดเจน..........

สิ่งทีฟ้องเต็มตาผมคือเครื่ องหน้าสวยไร้ทตซ่ ึงคุนเคยดี กับดวงตาคมคูทเี่ คยเห็ นประจํากําลังหรี่ ปรื อราวกับ

ี่ ิ ้
เต็มไปด้วยแรงปรารถนาเต็มที่ อีกทั้ งภาพเคลื่อนไหวในโทรศัพท์ยงฉายให้เห็ นจมูกโด่งรั้นและริ มฝี ปากอิ่ม

สีแดงจัด ทีถกกัดเมือเจ้าตัวกําลังถึงจุดหนึ่ งของอารมณ์
ู่

ผมไม่เคยเห็ นใบหน้าของเธอในเวลาแบบนั้นมาก่อน แต่ท้งหมดทีเ่ ห็ นในตอนนี้ ก็มากพอจะปลุกทุกสํานึ ก

ในตัวผมให้ร้องบอกตัวเองดังก้องว่า ผูหญิง คนนี้ คอ



182

เอม แฟนของ ปุณณ์ เพือนผมแน่ นอน


ผมมองดูภาพหน้าจอนั้นด้วยความคิดทีหลากหลาย ยิงเห็ นทุกการกระทํากําลังดําเนิ นต่อไปก็ยงรู ้สึกว่าทน

ิ่

ดูมากกว่านี้ ไม่ไหว ผมเลือกทีจะกดหยุดแล้วเบือนหน้าหนี ไปอีกทาง แม้วดีโอจะยังคงเหลือความยาวอีก



หลายนาทีกตามที
กอล์ฟท่าทางจะเห็ นว่าผมรู้ในสิ่งทีมนอยากบอกแล้ว จึงได้เดินมาลูบหัวผมเบา ๆ หลังจากทีดึงมือถือ
่ ั

็ู
กลับไป "กูกดไม่จบเหมือนกัน รู้สึกแย่โคตร ๆ ว่ะ "
"นี่ หมายความว่าไงวะ " ผมถามพลางล้มตัวลงนังขัดสมาธิ บนพื้นอย่างหมดแรง ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเอง

จะต้องพบเจอกับ เรื่ องแบบนี้
กอล์ฟล้มตัวนังยอง ๆ ข้าง ๆ ผม "ผูชายในนั้นเพื่อนกูเอง.. มึง... ทีโรงเรี ยนกูน่ะนะ.." มันเริ่ มเกริ่ น



"เอมดังมาก .... เพื่อนกูนอนกับผูหญิงคนนี้ มาจะครบทุกคนแล้ว "

"เป็ นไปได้ไง ...."

"แถมยังไม่ตองเสี ยตังซักบาท ..." มันว่าต่อพลางพ่น ควันบุหรี่ ออกมาอีก ผมไม่รู้วากอล์ฟหมายถึงอะไร แต่

ไม่ชอบคํา ๆ นี้ เอาซะเลย
"มึง ... เข้าใจอะไรผิดปะ เอมเค้าเสียหายนะเว้ย "
"กู... เจอมากับตัวเองแล้วด้วยโน่ .." แต่เป็ นเพราะคําพูดนี้ ทําให้ผมต้องรี บหันหน้าไปมองมันทันที "มึงเจอ
ไรวะ?"

183

่ ั ่
"วันก่อนกูไปเจ็ท เจ อเอมอยูกบกลุมเพื่อนกู ..."
"แล้วไงต่อ "

็ิ
"พอเริ่ มเมาก็เข้ามานัวเนี ยกูใหญ่ สงสัยไม่รู้มงว่ากูเคยอยูโรงเรี ยนอะไร ตอนนั้นกูกคดว่าหรื อเอมจะเลิกกับ
้ั
ปุณณ์แล้ว"
"............"
"กูหิ้วไปถึงโรมแรมแล้วด้วย แต่ทาไม่ลงว่ะ สวยขนาดไหนก็คนเคย ๆ เห็ นกั นมา... กูรู้สึกแปลก ๆ เลยทํา

ไม่ลง ของกูไม่แข็งเลยด้วยซํ้า แม่ง .. เปลืองค่าโรมแรมชิ บหาย หึ หึ " ผมแค่นหัวเราะตามมัน เพราะคําหลังไอ้

กอล์ฟคงตั้งใจบ่นกวนตีนไปงั้น ๆ ผมรู ้วาคนรักเพื่อนอย่างกอล์ฟ ไม่มทางทําอะไรแบบนี้ เด็ดขาด ถึงแม้มน


กับปุณณ์จะไม่ได้สนิ ทอะไรกันมากมาย ก็ตามเถอะ
ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะกําลังรู ้สึกสับสนไปหมด ทุกอย่างมันฟ้ องทังภาพ ทังเรื่ องทีกอล์ฟเล่า แต่ผมก็



กลัวเกินกว่าจะยอมปักใจเชื่ ออะไร สมองเอาแต่คดว่าอาจมีบางอย่างผิดพลาด ต้องเป็ นอย่างนั้นแน่ ๆ เพราะ

ผมอยากจะเชื่ อว่าอย่างนั้น ..


กอล์ฟดูทาทาง เข้าใจความสับสนทีผมกําลังเผชิ ญอยูดี .. มันยืนมือมาบีบไหล่ผมเบา ๆ "มึงเตือน ๆ ไอ้ปณณ์




หน่ อยก็ดีนะ กูวามันน่ าสงสารว่ะ "
"ได้ทไหน... กูไม่รู้จะพูดยังไง .." ผมตอบมันพลางบีบมือตัวเองแน่ น เห็ นใบหน้าไอ้กอล์ฟพยักเพยิดขึ้นลง
ี่
เป็ นเชิ งเข้าใจ

เราสองคนนังเงียบ ๆ กันอีกพักใหญ่กอนกอล์ฟจะตบไหล่แล้วชวนผมให้เดินกลับไป .... ตอนนี้ ผมรู ้สึกมึน

ไปหมดจริ ง ๆ

184

***

เมือกลับมาถึงโต๊ะ สิ่งทีผมถามหาอย่างแรกคือเหล้า ..


"เฮ้ย! มึงไปเสี้ยมไรไอ้โน่ มา ทําไมกลับมากลายเป็ นตาแก่ข้ เี มางี้ วะ !" เสียงเอินตะโกนด่ากอล์ฟดังแว่วเข้ า

มาในหู ผม คงเพราะตั้งแต่กลับมาหลังจากหายไปด้วยกัน แก้วผมก็ยงคงเต็มไปด้วยเหล้าไม่มขาด .. แล้วใคร


บอกว่าผมขี้เมาวะ !!! ยังไม่เมาซักหน่ อยโว๊ย !!!!
แค่รู้สึกว่าโลกเราวันนี้ แรงดึงดูดเยอะจัง ... ทําไมหัวมันทิม ๆ ตลอดเวลาเลยวะ ..

"เอามาอีกแก้ววว " แต่ถึงเอิน จะบ่นเอา ๆ ยังไง ก็ยงมีไอ้โอมทีรู้ใจ มันกุลีกจอผสมเหล้าแก้วใหม่ให้ผมจน




ไม่รู้แล้วว่านี่ เป็ นแก้วทีเ่ ท่าไหร่ ท่าทางโอมจะเมาพอดูเหมือนกัน เพราะรู ้สึกว่ามันยิงชง เหล้าก็ยงเข้มขึ้นทุก
ิ่

ที ๆ
ผมปรื อตามองแบล็คขวดใหม่ทเี่ พื่อน ๆ สังเพิ่มมาอีก พลางรู ้สึกว่าภ าพเบลอเล็กน้อย สงสัยเพราะม่านตา

ผมไม่สามารถปรับโฟกัสอะไรได้ถนัด เงาลาง ๆ ของไอ้เก่งยืนมือมาตบหัวผม พร้อม ๆ กับเสี ยงทีลอยมาว่า


"ไอ้ห่านี่ แม่งเมา"

เอ๊ะ.. กูไม่ได้เมาซักหน่ อย !! ผมชักฉุ นว่ะ แต่ไม่สนใจหรอกว่าใครจะพูดยังไง รู ้เพียงแค่วาตอนนี้ ปวดหัว
ไม่มอา รมณ์จะเถียงด้วย ยิงก้มหน้าลงตํ่าก็ยงอยากจะคะย้อนเอาขาหมูเยอรมันกับแซลม่อนแช่ น้ าปลาเมือเย็น

ิ่



ออกมา สงสัยเป็ นเพราะอย่างนั้นเลยคิดว่าเปลี่ยนมานังเงยหน้าท่าทางจะดีกว่า

ผมเงยหน้าขึ้นสูแสงจากเสาไฟของร้าน พลางรู ้สึกว่าหัวคิวตัวเองย่นหากันแน่ นราวกับมีแม่เห ล็กคอยดูด ..



ไม่วาผมจะพยายามยังไง ก็แก้มนไม่ออก


185

ั ่
สิ่งทีผมคิดภายในหัวตอนนี้ ลวนตีกนวุนไปหมด จนผมสับสนไม่รู้จะทํายังไง


ภาพวีดีโอทีเ่ ห็นเพียงแว่บเดียว แต่กลับเด่นชัดในความคิด คอยสะกิดบอกทุกจิตสํานึ กในตัวผมตลอดเวลา
ว่าผูหญิงคนนั้นคือใคร เช่ นเดียวกับเสี ยงของกอล์ฟทียงคงดังก้อง วนซํ้าไปมา ยํ้าว่ามีเกิดอะไรเกิดขึ้นบ้าง

่ั
โดยทีปณณ์ไม่เคยรู ้มาก่อน ...
่ ุ

ผมคิดถึงรอยยิมของปุณณ์ ไม่วารอยยิมนั้นจะมีให้ผม ให้เอม หรื อให้ใคร มันก็เป็ นรอยยิมทีสวยเสมอ จน


้ ่
ผมไม่อยากให้อภัยคนทีทาลายมัน ผมไม่อยากให้อภัยคนทีไม่เห็น ค่าของปุณณ์ คนทีทาให้ความรู้สึกดี ๆ
่ ํ

่ ํ
ของปุณณ์ตองสูญเปล่า


วันนี้ ผมเจ็บยิงกว่าวันทีเ่ ราต้องแยกจากกันซะอีก


ผมกํามือตัวเองแน่ นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้ อ .. แค่คดว่าปุณณ์จะต้องเสี ยใจกับเรื่ องทีเ่ กิดขึ้นขนาดไหน ในใจ

ผมกลับบีบตัวเองจนเจ็บยิงกว่า ผมไม่สมควร มารับรู ้เรื่ องนี้ เลยจริ ง ๆ



เพราะผมไม่รู้จะทําอะไรให้ปณณ์ได้บาง .. หรื อต้องปล่อยให้ทกอย่างเป็ นอย่างนี้ ตอไป ..



ในหัวมีแต่คาถามว่าทําไม ทําไม ทําไม ..


เสี ยงเพื่อน ๆ ยังคงเฮฮากันดังลันไม่ยอมหยุด ในขณะทีผมไม่มแรงจะออกไปแจมด้วยเท่าไหร่ ไม่ใช่ เป็ น



เพราะผมเมา แต่ความรู ้สึกเหน็ ดเหนื่ อยกับความคิดตัวเองกําลังเล่นงานผมมากกว่า ผมยอมรับว่าทนเห็ น
เรื่ องราวผิดพลาดอย่างนี้ ไม่ได้ จนไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าเรื่ องทีเ่ ห็ นวันนี้ เป็ นความจริ ง หรื อแค่ฝันไป .. มันอาจ
มีอะไรผิดพลาดเกี่ยวกับเรื่ องนี้ เอมอาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่าง (ทีผมคิดไม่ออก ) หรื อนันอาจไม่ใช่ เอม


เลยก็เป็ นได้..

186

ผมตะโกนบอกตัวเองในใจเป็ นร้อยครั้งว่าจะยังไม่ปักใจเชื่ อเรื่ องใด ๆ เป็ นอันขาด เพราะสุดท้ายคน
เสี ยหายทีสุดจะเป็ นเอม และคนเสี ยใจทีสุดก็คอเพื่อนผมเอง



ผม.. ไม่เชื่ อ ..

"โน่ .. เป็ นไรวะ ?" เสี ยงทุม ทีคนเคยมากทีสุดเสียงหนึ่ งดังขึ้นรบกวนความคิด จนเมือผมลืมตาดู ก็พบคนที่
้ ่ ุ้



กําลังคิดถึงมาหยุดยืนอยูตรงหน้า พร้อมรอยยิมเผล่ "ใครให้มนดื่มขนาดนี้ เนี่ ย ตัวแดงเลยว่ะ " ปุณณ์หัน


กลับไปถามเพื่อน ๆ ผม
"เออ ดูแลมันหน่ อยดิ๊ แฟนมึงลํายองว่ะ " เป็ นเสี ยงไอ้รถเก๋ งแน่ นอนทีร้องตอบพลางหัวเราะคิกคัก .. หน็ อยย


ไอ้ห่าพวกนี้ ถ้ามีแรงซักนิ ดจะเดินไปกระทืบซะให้เข็ด .. แต่มนไม่คอยมีแรงว่ะ ซ่าส์ไม่ไหวจริ ง ๆ

ผมนังอยูนิ่ง ๆ มองปุณณ์ทหย่อนก้นลงบนพนักแขนเก้าอี้ผม พลางหันไปคุยสนุ กสนานกับบรรดาเพื่อน ๆ
ี่
่ ่
คนอื่น ได้ยนเสี ยงหัวเราะ ของปุณณ์ดงแว่วมาตลอด เช่ นเดียวกับใบหน้าคมนั้น ทีหันมาดูเป็ นระยะ ๆ ว่าผม



ตายไปรึ ยง


"โน่ อีกแก้ว ๆๆ " แต่ถึงจะเป็ นอย่างนั้น ไอ้โอมก็ยงคงกระดี๊กระด๊าจะส่งเหล้ามาให้ไม่ยอมหยุดอยูดี

แน่ นอนว่าของแบบนี้ ไม่มปฏิเสธ ผมเอื้อมมือไปจะรับแก้วเหล้าจากมัน แต่มมอ ของใครบางคนสกัดกั้น

ีื

เอาไว้กอน "โน่ มนเมาแล้วโอม ผมว่าพอเหอะ " ขี้ขดใจกูแบบนี้ มคนเดียวแน่ ๆ




"เฮ้ย! ไม่ได้วะปุณณ์ ขวดนี้ สงมาแล้ว ไอ้โน่ ตองรับผิดชอบเด่ะะ " เสียงอ้อแอ้ของโอมบ่งบอกว่ามันไม่ยอม
ั่


แน่ นอน ตัวผมเองมองไม่เห็นหรอกว่าปุณณ์กาลังทําหน้าแบบไหนอยู่ แ ต่เงาลาง ๆ ทีปรากฏ เห็นเป็ นมือของ


คนทีนงบนแขนเก้าอี้ผม ยืนไปรับเหล้าแก้วนั้นมาไว้กบตัวเอง
่ ั่

"งั้ นโอมก็ชงให้ผมแล้วกัน เดี๋ยวผมดื่มเอง " เมือได้ยนคํานั้น มือของผมก็เอื้อมไปจับแขนปุณณ์ไว้โดย
่ ิ
อัตโนมัตทนที "ไม่เอาปุณณ์ ... ให้กเู มาคนเดียวพอ..."
ิ ั

187


"ผมไม่ เมาหรอกโน่ .. ไม่ออนว่ะ " เสี ยงมันเจ้าเล่ห์จนน่ าถีบ แต่ผมถีบมันไม่ไหว ยิงพอมันจิมหน้าผากผม


ผมถึงกับหงาย เพราะไม่มแรงต้านมือมัน "เมาขนาดนี้ จะดื่มต่อได้ไงหื ม ?" สัมผัสอ่อนโยนจากฝ่ ามือข้างเดิม

นั้นทีลบผมหน้าผมแผ่ว ๆ ทําให้รอยยิมอดจะปรากฏออกมาไม่ได้
ู่


ผมเอื้อมจับมือมันทีวางอยูบนหน้าผากผมด้วยความรู ้สึกทีหลากหลาย "ปุณณ์ ............."


"ว่าไงครับ ?"


"ไม่วาเกิดอะไรขึ้น .. ก็ยงมีเรานะ"

26th CHAOS
ปวดหัวชิ บหาย.........

นี่ คอความคิดเดียวทีวนเวียนรบกวนผมตอนนี้ ... แม่งปวดหัวมากจนแทบสลบ อยากจะนอนผึ่ งอยูตรงนี้ ให้


รู ้แล้วรู้รอดด้วยซํ้าไป แต่ใครวะดันลากผมเดินไม่ยอมหยุด
"ปล่อยกู ......... กูจะ.... นอนนนน"
"เดี๋ยวได้นอนแล้ว " ไม่ตองใช้เวลาคิดเลยว่านี่ เสี ยงใคร ... ผมรู ้ได้ทนที "ไอ้ปณณ์ .... มึงจา.. ลากกู.. ไป



หนายยย" แต่กว่าจะพูดออกมาได้แต่ละคํานี่ ยาก ลําบากจริ งเว้ยเฮ้ย !
"ไปนอนไง.. โน่ อย่าดินสิ ครับ กูหนัก " เสี ยงปุณณ์ตอบพลางขยับท่อนแขนผมให้พาดลําคอมันถนัด ๆ ผม

รู ้สึกเวียนหัวคลื่นไส้นิดหน่ อย เหมือนมีอะไรกําลังจะขย้อนออกมา "ใกล้ถึงแล้ว " พอได้ฟังคํามันพูดแบบ
นั้น ใจผมค่อยชื้ นขึ้นหน่ อย


เราสองคนเดินทุลกทุเลขึ้นบันได ขณะทีความรู ้สึกปวดหัวยังคงเล่นงานผมอยูไม่หายระหว่างปุณณ์กาลัง


เปิ ดประตูอะไรซักอย่างออก จนเมือลืมตาดูผมก็เห็ น .............. ห้องนอนมัน .. ผมรี บหลับตาลงอย่างปวดหัว


188

ทันที
พากูมาทําไมวะ !! กูจะกลับบ้าน !!!!!
"กลับบ้าน! กลับบ้านน ! กลับบ้าน ! จาา กลาบบ บ้านนน !!" ผมใช้แรงทั้งหมดทีมดินขลุกขลักทันทีเมือรู ้วา
่ี้
่ ่

ตัวเองกําลังอยูไหน ซึ่งก็ไม่แน่ ใจเหมือนกันว่าจะเอะอะโวยวายไปทําไม

ปุณณ์กระชับแขนผมทีพาดบ่ามันอยูแน่ นยิงขึ้น "อย่าดื้อได้มย เมาขนาดนี้ กลับไปให้อาป๊ าตีรึไง " ตามด้วย


้ั
เสี ยงบ่นผมอะไรต่ออีก ก็ไม่รู้งึมงํา กระทังรู ้สึกตัวอีกที ก็พบว่าหลังตัวเองกําลังสัมผัสลงบนเตียงนุ่ มเหมือน


ได้อยูบนสวรรค์ แต่ดนไม่มแรงแม้แต่จะเขยิบตัวขึ้นไปนอนดี ๆ นี่ สิ



ผมดินขลุกขลักไปมาบนเตียงเพราะรู ้สึกไม่คอยสบายตัว เดือดร้อนปุณณ์ตองสอดมือช่ วยดันหลังผมให้


เคลื่อนขยับขึ้ นไปนอนบนเตียงดี ๆ แต่ผมกําลังปวดหัวมากกกกกกกกกกกก จนต้องยกมือข้างหนึ่ งขึ้นยึด

ไหล่มนเอาไว้ "ไหวป่ าวโน่ ?" จะบอกว่าไหวหรื อไม่ไหวดีละ ... หัวแทบจะระเบิดแล้วตอนนี้ แค่อาปากพูดยัง



ไม่คอยมีแรงเลยด้วยซํ้า

อาการปวดหัวของผมดูรุนแรงขึ้นจนต้องฝื นลืมตาตัวเองขึ้นม า.. สิ่งแรกทีผมเห็ นอยูตรงหน้าคือ

ใบหน้าของปุณณ์ ภูมพฒน์ทใกล้ซะจนสัมผัสลมหายใจ
ิ ั ี่
่ ั

ทันทีทผมเห็ นดวงตาคมสีดาแลดูตระหนกคูน้ นจับจ้องอยูตรงหน้าผม ครู่ หนึ่ งกลับลืมความปวดหัว
ี่

ทังหมดเป็ นปลิดทิง .. น่ าแปลกทีในดวงตาปุณณ์มกมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ละสาย ตาไปไม่ได้เสมอ ราวกับ




่ ั
ถูกนัยน์ตาสี นิลคูน้ นร้องขอให้อย่าจากไป ..
่ ั ่่
ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาวูบไหวคูน้ น ทีคอย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผมอย่างช้า ๆ จนเราต่างเห็ นใบหน้า
ของอีกฝ่ ายชัดเจน ... ผมรู้สึกได้ถึงฝ่ ามือปุณณ์ทลบไล้บนศรี ษะผมเล่นอย่างอ่อนโยน เช่ นเดียวกั บริ มฝี ปาก
ี่ ู
ของเราทีคอย ๆ เคลื่อนตัวสัมผัสกัน ..
่่

189

แต่..

"อุบ......................... แหวะะะะะะะะะะะะะะ" ฉุ กเฉิ นแล้วครับพี่น้อง!!!!!!!!!!!!!!!!!!ต้องรี บเอาออก

ด่วน!!!!!!!!!!!! ผมผลักไอ้ปณณ์กระเด็นพลางพุ่งเข้าห้องนํ้าเพื่อกอดโถชักโครกทันที

"แหวะะะะะะะะะะะะะะะ"
"หึ หึ...... อ้วกด้วยเหรอวะ อ่อนว่ะ " เสี ยงกวนประสาทของไอ้ปณณ์ยงคงดังตามหลังผมมาไม่ไกล แต่
ุ ั
ตอนนี้ ไม่มอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงด้วยแล้ว เพราะการเบ่งอ้วกให้ตวเองสําคัญกว่า ผมได้ยนเสี ยงมันหัวเราะ



่ ื
ในลําคอก่อนจะรู้สึกได้วามีมอหนา ๆ กําลังช่ วยลูบ หลังให้ผมอยู่
"อ้วกก็ดีจะได้สบายตัว " แค่พูดมันก็ง่ายแต่ให้ทาจริ งน่ ะยาก !! ผมอยากจะหันไปด่ามันจริ ง ๆ แต่ตดอยูวา

ิ ่่
ตอนนี้ รู้สึกผะอืดผะอมอยากจะอ้วก พอไอ้ครั้นพยายามเบ่งออกมาจริ ง ๆ ก็ดนเสื อกมีแต่น้ าย่อย


ปุณณ์คอยลูบหลังให้ผมอย่างใจเย็น จนเวลาผ่านไปนานเห มือนกัน "อ้วกปะวะ ?" มันคงเห็ นว่านานมาก
แล้วทีผมมานังกอดโถส้วมไว้โดยไม่มอะไรเกิดขึ้นเลยแบบนี้



"อยากก... แต่ ... ม่ายยอ้วก..." ในทีสุดก็เป็ นผมทีตองยอมจํานนให้สถานการณ์เลวร้ายแต่โดยดี ทั้งทียงรู ้สึก

่ ้
่ั
พะอืดพะอมจนเหมือนจะทนไม่ไหว แต่ครั้นจะมานังแกร่ วกอด คอโถส้วมโดยให้ปณณ์คอยดูแลลูบหลังลูบ



ไหล่กน่าเกรงใจมากอยู่ ผมจึงตัดสิ นใจปล่อยมือออกจากคอห่ าน ปล่อยให้ปณณ์เป็ นธุระช่ วยประคองผมลุก

ขึ้นยืนเพื่อกลับไปนอนบนเตียงดังเดิม แต่ระหว่างทีกาลังก้ม ๆ เงย ๆ นั้นเอง ผมกลับรู ้สึกว่าตัวเองทนไม่
่ ํ
ไหวแล้ว

"อ้วกกกกกกกกกก กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก " ทะยานเต็มตัวทั้งมันและผม
เลยครับ พี่น้อง - _-"....... พอทันทีทกระสุนนัดแรกพุ่งออกมา ผมก็ขาอ่อนลงไปกองปวกเปี ยกกับพื้นห้องนํ้า
ี่
อย่างคนหมดแรง

190


"ไหวป่ าวโน่ !" น่ าแปลกทีปณณ์ไม่ดาผม แต่กลับนังลงประคองร่ างกะปลกกะเปลี้ยข องผมยกใหญ่ซะงั้น
่ ุ

ผมกําลังจะอ้าปากบอกมันว่าไม่เป็ นไร แต่ ..
"อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

" ก๊อกสองครับ

็ื
ท่าน!!! นี่ ควบคุมตัวเองไม่ได้จริ ง ๆ นะ !!!! ปล่าวแกล้ง !!! สิ่งเดียวทีรู้ในตอนนี้ กคอไหน ๆ อ้วกออกมาแล้ว

ดังนั้นต้องล้วงออกมา ให้หมด ตอนนี้ ผมไม่สนแล้วว่าจะอ้วกรดใส่ใครบ้าง เอาเป็ นว่าขอฉวยโอกาสทีปณณ์
่ ุ

ไม่ดาเป็ นโชคงาม ๆ ของผมหน่ อยแล้วกัน "อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก "

"หมดยัง ?" มันลูบหลังลูบไหล่ผมเป็ นการใหญ่จนได้ขย้อนอีกสองสามทีกอนจะรู ้สึกว่ากระเพาะตัวเอง
กลวงโบ๋และว่างเปล่ า "หมดแล้วววว "
"แน่ นะ?" ปุณณ์ถามยํ้าผมอีกครั้งก่อนจะพาไปล้างปากล้างตัวในอ่าง ตอนนี้ เราเหม็นอ้วกกันทั้งคูเ่ ลยครับ
ถ้าจะอ้วกอีกรอบก็เพราะเหม็นอ้วกตัวเองนี่ แหละ

ผมนังหมดแรงอยูบนขอบอ่างกลายเป็ นโน่ เชื่ อง ๆ ยอมให้ปณณ์ถอดเสื้อผมออกแต่โดยดี รวมถึงกางเกง


ยีนส์ทเี่ ลอะเทอะหมดแล้วนี่ ดวย ผมนังก้มหน้าให้สายนํ้าจากฝักบัวรดหัว ขณะทีรอปุณณ์ถอดเสื้อผ้าของมัน



เองออกบ้าง จนเราสองคนเหลือแต่บอกเซอร์ตวเดียวกันทั้งคู่ "เมิงจะทํารายย " เมาแล้วขี้ระแวงไปหมดนัน



แหละครับ
"ทําอะไรล่ะ ! ล้างตัวสิ วะ !" มันตอบกลั้วหัวเราะพลางดึ งสายฝักบัวมาฉี ดทําความสะอาดล้างตัวให้ผม ผม

ปัดป้ องตัวเองนิ ดหน่ อยเมือปุณณ์ทาท่าจะถูสบูให้ "จะทามรายกู----------"


่่
่่
"ถ้ามึงนอนไม่อาบนํ้า กูลากลงไปนอนโรงรถแน่ " มันขูวางั้นแล้วก็ยกแขนยกขาผมถูสบูตอ ซึ่งจะเถียงก็
ไม่ได้เพราะผมคิดว่าวันนี้ ตวเองก็โสโครกจริ ง ๆ

ผมนังเฉย ๆ ปล่อยให้ปณณ์ทาความสะอาดตัวผมไปขณะทีรู้สึกว่าตัวเองเริ่ มสร่ างเมาขึ้นเรื่ อย ๆ จนตาสว่าง




เต็มตืนแล้ว จึงได้เห็ นว่าตอนนี้ ปณณ์กาลังอาบนํ้าให้ตวเองอยู่

ุ ํ


191


ผมมองภาพนั้นพลางคิดว่ามันออกจะแปลก ๆ กับการอาบนํ้าโดยยังใส่กางเกงบ๊อกเซอร์อยูอย่างนี้ ...
"ปุณณ์ ..."
"ว่าไง สร่ างยัง ?" มันหันมาถามผมทั้งทียงขยี้หัวตัวเองด้วยแชมพูอยู่
่ั
"ก็ดี... มึงไม่อึดอัดเหรอวะ "
"อึดอัดไรวะ " มันถามต่อพร้อมกับหันหลังล้างผมไปด้วย
"ใส่บอกเซอร์อาบนํ้าเนี่ ย ........" อืม... ถึงแม้ผมจะคิดว่าเป็ นคําถามทีออกจะล่อแ หลมไปหน่ อย ... แต่คงเป็ น


เพราะความทีกาลังกึ่ม ๆ เลยกล้าถามออกไปอย่างง่ายดาย แน่ นอนว่าปุณณ์หยุดล้างผมตัวเองไปพักหนึ่ ง
่ ํ
หน้าหล่อ ๆ ของมันหันมายักคิวล้อ ๆ "แล้วไง จะให้กถอดหมดรึ ไง "


"ปกติมงไปเข้าค่าย มึงใส่ง้ ี อาบนํ้ากะเพื่อนป่ าวล่ะ " ผมถามกลับไปอย่างไม่ ยอมแพ้

"ไม่.. ล้อนจ้อน" มันตอบมากลั้วหัวเราะ ซึ่งแน่ นอนว่าผมไม่อยากนึ กจินตนาการ
"เออ แล้วนี่ บานมึง ก็เอาทีมงสะดวกสิ " แล้วทําไมผมพูดงี้ วะเนี่ ยยยยยยยย ปากนะปากกกก มีแรงหน่ อยจะ

่ึ
ตบให้เข็ด! หลังจากคําพูดนั้น ผมสังเกตเห็นว่าปุณณ์นิ่ง แล้วหันไปล้างผมต่อจน เสร็ จ ก่อนจะคว้าผ้าขนหนู
มาเช็ ดตัวเราทั้งคู่ "นี่ ...." มันเกริ่ น

"กูกไม่ใช่ คนดีขนาดนั้นอะนะ ... แล้วก็ไม่อยากจะเลวกว่านี้ ดวย " รอยยิมเหงา ๆ ของมันทําให้ผมจุกในอก


อย่างบอกไม่ถก

ปุณณ์ยมให้ผมแว่บหนึ่ ง ก่อนจะรู ้สึกถึงริ มฝี ปากนุ่ ม ทีโน้มลงมาสัมผัสหน้า ผากผมแผ่ว ๆ
ิ้


192


"แค่น้ ี กดีใจแล้ว ......... ไปนอนกันเหอะ อย่าอ้วกบนเตียงอะ " มันพูดแค่น้ น ก่อนจะลากผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

แล้วเข้านอนด้วยกัน

็ ํ
เรานอนห่ างกันโดยมีหมอนข้างกั้น .. แต่เพียงแค่มอทีจบกันไว้กทาให้ผมรู ้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด
ื ่ั

ถ้าความอ่อนโยนนี้ เป็ นสิ่งเดียวกับทีปณณ์ให้เอม ..
่ ุ
ผมไม่อยากให้มนเสี ยเปล่า


***
ผมโผล่หน้าไปโรงเรี ยนในวันจันทร์เพื่อจะโดนไอ้โอมแซวชิ บหายเรื่ องทีเ่ มาคาสวนลุมจนถูกไอ้ปณณ์หิ้ว

กลับบ้าน แถมยังวีรกรรมเชี่ ย ๆ ทั้งหลายทั้งปวงทีทาไว้อีก ... โอ๊ยยยยย ขายหน้า !
่ ํ
"เชี่ ยแม่งเมาแล้วเก๋ าชิ บหายอะ ใครขัดใจพ่อจะตื้บหมด " มันยังไม่เลิกครับ ตอนนี้ มนกําลังเดินขบวนแห่

ประจานผมอยู่ นับได้เป็ นรายทีสามของเช้านี้ แล้วทีไอ้โอมเอาผมไปขาย


"จริ งเหรอวะ ไอ้โน่ อะนะ !?" ไอ้ปาล์มอุทานเสียงหลงจนผมฉุ นปึ๊ ด ! ทําไมวะ ! คนอย่างกูจะเก๋ ามังไม่ได้รึ

ไง!
"เออ ไอ้โน่ นี่แหละ เห็ นแม่งเพี้ยน ๆ งี้ เมาแล้วเก๋ าชิ บหาย ไอ้ปณณ์อตส่าห์ช่วยมันดื่มตอนขวดสุดท้าย
ุ ุ
แต่แม่งเสือกตบหัวไอ้ปณณ์ควํ่า คุณชายเขาเหวอจนเพื่อนขําทังโต๊ะเลย น่ าอายโคตร ฮ่า ๆๆๆ " เชี่ ยยยยยยยย


ผมทําเรื่ องแบบนั้นจริ ง ๆ เหรอวะ !!!!??
"ตบหัวปุณณ์ ภูมพ ั ฒน์ ไอ้เลขาฯสภาฯอะนะ !?"


193


"เอออออออออ ทําไปได้อะ แม่งข่มผัว ไอ้ปณณ์กกลัวเมียซะ " สาดด กูวาอุปมามึงนี่ ใช้ไม่ได้ละ โอม ผม
ุ ็
กําลังอ้าปากจะด่ามัน แต่ไอ้ปาล์มชิ่ งส่งสายตาตกใจมาทางผมเสี ยก่อน

"มึงกะไอ้ปณณ์ไปสัมพันธ์กนแบบนั้นตั้งแต่เมือไหร่ วะ !?"


ผัวะ!!

สรุ ปว่าตบไอ้เหี้ ยนี่ กอนคนแรกเลยครับ โทษฐานไม่มวจารณญาณในการฟั ง แม่งงง ...
ีิ
ไอ้โอมหัวเราะเสี ยงดังเอิ๊กอ๊าก (เพราะมันรอด) ก่อนจะสะกิดปาล์มให้ฟังต่อ ซึ่งแน่ นอนว่าแม้จะบาดเจ็บ
็ั
ไปแล้วแต่กยงไม่เข็ด ไอ้ปาล์มตั้งใจฟั งความเชี่ ยของผมเมือวันเสาร์มากครับ

แต่จริ ง ๆ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าตกลงผมไปทําเชี่ ยไรไว้บาง (ไอ้โอมมันพูดจริ งหรื อว่าใส่ไข่วะ !!) แต่


ยิงได้ฟังผมก็ยงไม่อยากรู้ตอ T___T ผมเลวมากอะครับ ทังเสียงดัง โวยวาย กวนตีนบ๋ อย ชนเหล้าหก ทําร้าย
ิ่


ร่ างกายเพื่อน ๆ แถมเพิ่งระลึกชาติได้ดวยว่าทํามือถือตัว เองตกไปตั้งสามรอบ จนพวกมันลงมติตรงกันว่า

ต้องรี บเอาผมกลับ แต่ผมยังไม่ยอมกลับบ้านดี ๆ อีก โอมมันบอกว่าต้องใช้เพื่อนประมาณสิ บกว่าคนช่ วยกัน
รุ มมัดผมขึ้นแท็กซี่เพื่อให้ไอ้ปณณ์ (ผูโชคร้าย) เอากลับไปลงหม้อถ่วงนํ้า


แล้วทําไมปุณณ์ไม่บอกผมซักคําเลยล่ะวะ ว่าผมเชี่ ย ขนาดนั้น!!! T_____T มึงอย่ามาพระเอกกกกกกกก

"ไอ้เชี่ ย มีตอนนึ ง ห่ าโน่ แม่งเมาแล้วเก๋ า จะเดินไปไหนไม่รู้ ไอ้ปณณ์กคอยดึง ๆ ไม่ให้มนไป แต่แม่งไม่
ุ ็


ยอม เสื อกสะบัดปุณณ์กระเด็นแล้วเดินไปหน้าจะควํ่าเอง ดีวาไอ้ห่าปุณณ์มนไว ดึงไอ้โน่ ไว้ทน ... ท่าแม่งงงง


งงงงงงงงง อย่างกับพระเอกประคองนางเอกในนิ ยายยยย "

"โรแมนติกโคตรเลยสิ วะ !" กูวามึงฟั งเงี ยบ ๆ ไม่ตองเสริ มจะดีกว่านะปาล์ม !

่ ั
"เออ.. โรแมนติกสัด สุดท้ายนางเอกต่อยพระเอกควํ่า แล้วลงไปล้มกองอยูกบพื้นทังคูเ่ อง พวกกูฮาแตกกก


194

กกกกกกกกกกก " โอ๊ยยยย อยากจะหายตัวเดี๋ยวนี้ เลยครับ !!


ไอ้โอมกับไอ้ปาล์มพักขํากลิงกัน ก่อนจะเริ่ มวิจารณ์ตอ "ถ้าแม่งไม่ได้มแฟนกันแล้วทั้งคูนะ กูฟันธงไป




แล้ววว แม่งเหมือนผัวเมียตีกนชิ บหาย " นับว่ายังดีทมนระลึกได้วาผมมีแฟน ..
ี่ ั

หลังจากนั้นพวกมันจะเล่าอะไรต่อผมไม่คอยได้ฟังแล้ว (เยอะจัด ) ตอนนี้ คดแต่วาปุณณ์จะเป็ นไงมังวะนัน
ิ ่
่ ่
ผมเองก็ไม่ได้มองซะด้วยว่าร่ างกายมันบอบชํ้า ขนาดไหน สงสัยผมจะเมามากไปหน่ อยจริ ง ๆ
"แล้วปุณณ์เจ็บตัวเยอะป่ าววะโน่ กูเห็ นมึงทุบมันเอา ทุบมันเอา ชํ้า ปะ " โอมแว่บมาถามผมขณะทีผมกําลัง

ใช้ความคิดอยู่
"ไม่รู้ "
"เอ๋ า.. แล้วตอนอาบนํ้ามึงไม่เห็ นรึ ไง "
"กูเมาว่ะ ภาพมันเบลอ ๆ ลาง ๆ "
"..........................................." เอ๊ะ!? นี่ ผมโดนหลอกถามอะไรรึ เปล่าวะ ..
"ไอ้เชี่ยโน่ กบปุณณ์แม่ งอาบนาด้ วยกัน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ฉิ บ


หาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!ไอ้โอมตะโกนดังมากครับ ดังจนเพื่อนทั้งห้องกรู มาตรงนี้ เลย
ทีเ่ ดียว ไอ้สาดดดดดด กูป่าวววววววววววววววววววววว
"เห๊ ย! สัด!!!!!!! กูใส่บอกเซอร์อาบกันทังคูเ่ หอะ !!!!!!!!" ผมพยายามปกป้ องตัวเองครับ ! แต่ไอ้รถเก๋ ง (ทีวง

่ ิ่

มาสมทบทีหลัง ) หันมาชี้ หน้าผมอย่ างพยายามจะหาเรื่ องให้
"ถ้าพวกมึงสองตัวไม่ได้คดไรกัน มึงแก้ผาอาบด้วยกันไปแล้ว นี่ แม่งมีใส่บอกเซอร์ห้ามใจด้วยว่ะ




!!"

195


"ฮิ้ววววววววววววววววววววววว " แต่กละเกลียดไอ้เหี้ ยพวกทีเ่ ป็ นลูกคูจริ ง ๆ (ชัวววว)... ทําไมพวกมัน
ู่

รู ้ทนผมไปหมดเลยครับ ไม่รู้จะเอาเรี่ ยวแรงทีไหนมาเถียงแล้วววว


แถมในขณะทีทกคนกําลังตั้งวงล้อผมกันสนุ กสนานนันเอง ...
่ ุ


"ห้องนี้ เล่นไรกัน เสียงโคตรดัง " ไอ้ห่า ....... มึงมาทําไมตอนนี้ !! ผมหันไปมองหน้าปุณณ์ คูกรณี ทมายืน
ี่

เด๋ ออยูกลางห้อง พร้อมรู ้สึกเหมือนตัวเองเห็ นผี
"ฮิ้วววววววววววว ววววววววววววววววววววว " ไอ้ลกคูเ่ อาอีกแล้วครับ มึงไปหากลองยาว กรับ แคน ต้น

กล้วย มาเลยนะ กุจะตั้งประตูเงิ นประตูทอง
"อะ ส่งเจ้าสาวเข้าเรื อนหอออออออออออออออออออออออออออออ " เชี่ ยรถเก๋ งกับไอ้เก่งดันหลังผมไป

หาไอ้ปณณ์ใหญ่ (ยังไม่ทนมีประตูเงินประตูทองเลย แม่ งส่งกูเข้าเรื อนหอแล้ว !? สาดด ไร้คาหวะ ) ปุณณ์ดไม่



็ ิ้
ค่อยเข้าใจมุกนี้ เท่าไหร่ แต่กยมให้พวกผม เห็ นมันขํากับความเพี้ยนของเพื่อนผมแล้วก็ยงหนักใจ - _-".. มึง
ิ่
ช่ วยรู ้เรื่ องบ้าง ไรบ้าง
"ยืมตัวเจ้าสาวแป๊ บนึ งนะ เดี๋ยวเอามาคืน " แล้วพูดงั้นมึงรู ้ความหมายป่ าววะ !!!!!!!! เสียงเพื่อนผมโห่ รับกัน
ใหญ่ ขณะทีผมโดนมันลากออกไปนอกห้องแล้ว ToT.. ชี วตกรู




"เพื่อนเล่นไรกันอะโน่ ท่าทางสนุ กว่ะ " ทันทีทออกมา มันก็ถามอย่างตืนเต้นเมือเรายืนอยูหน้าห้องกัน แต่
ี่


ผมก็ไม่รู้จะตอบไงว่ะ เหอ ๆๆ
"มึง ..." ผมรี บถามเรื่ องทีผมสงสัยทั นที "มึงโดนกูเล่นเยอะเลยเหรอวะ ทีสวนลุม " ท่าทางมันคงคาดไม่ถึง


ว่าจะได้ยนคําพูดนี้ จากผม เพราะเห็ นมันอึ้งไปน่ าดู

"ทําไมอะ "

196

"ไอ้โอมบอกกูเมาเชี่ ยมาก อัดมึงสารพัด เชี่ ย กูขอโทดดดดดดดดด กูเมาาาาาาาาาาาาาาา กูไม่
็ ั ่
ตั้งใจจจจจจจจจจจจจจจจจ " ผมยกมือไหว้มนปลก ๆ ด้วยความรู ้สึกผิดอย่างท่วมท้นโคตร ๆ แต่กมนนัน

แหละ! แม่งจะพระเอกไปไหน ทนผมไปได้ไง แถมยังไม่ยอมเอามาบ่นซักคํา
ได้ยนเสียงมันหัวเราะหึ หึอย่างมีเลศนัย


"เออ... กูเจ็บตัวมากอะ มึงรุ นแรงกับกูชิบหาย กูวาจะหาทางเอาคืนอยู่ "

"เชี่ ยยยยยย ขอโทษษษษ ต่อยกู เลย ๆๆ เตะกูกได้ วันนี้ กยอมมมมมมมม "


"ก้มหน้า หลับตา !" เชี่ ยแม่งเป็ นพี่วากรึ ไงวะ แต่ผมขัดคําสังมันไม่ได้อยูแล้วเพราะผมบอกวันนี้ จะยอมมัน


หวังว่าคงไม่อดผมหนักมากนะ Y__Y


ผมก้มหน้า หลับตาปี๋ พร้อมกับคิดไปด้วยว่าปุณณ์จะทําอะไร มันอาจอยากตบหัวผม หรื อ


ไม่กดีดหู ศอก

หลัง ตีเข่า หรื ออะไรซักอย่าง ?....... ว่าแต่แบบไหนมันเจ็บสุดวะ ผมจะทนเท่าทีมนทนผมได้ป่าวเนี่ ยยย ผม
่ ั
คิด คิด คิด จนรู ้สึกว่ามีอะไรเย็น ๆ มายุกยิก ๆ บริ เวณคอ
"ลืมตาได้ "

สิ่งทีเ่ ห็นอย่างแรกคือแท็คเหล็ก ของทีระลึกงานบอลห้อยอยูบนคอผม !! "เฮ้ย!!!!!!!!! เกือบลืมไปแล้วว่า

มี!!! ตกลงมันเหลือจากแสตนเหรอวะ !?"
ปุณณ์ยม ๆ พลางส่ายหน้า "ไม่อะ น้องสํารองขึ้นเยอะ พวกพี่ศิษย์เก่าก็เอาด้วย นี่ พอดีตอนนั้นกูป้อนข้าว
ิ้
ป้ อนนํ้าเอินอยูหน้าแสตนพอดี เลยคว้ามาทัน อันนึ ง "
้ ่
"อันเดียว?"

197

"อืม"
"แล้วของ มึงอะ"
"ไม่เป็ นไร นี่ ไง เอามาให้มง " แล้วเมือไหร่ มนจะเลิกทําตัวพระเอกซักทีครับ ผมเครี ยดด



"ตลก! มึงเอามาได้มงก็เอาไปสิวะ !" ผมด่าพลางพยายามจะแกะแท็คออก แต่ปณณ์คว้ามือผมไว้แน่ น พร้อม


ส่งสายตาไม่พอใจมาอย่างประหลาด
"กูให้... มึง ... อย่าทําแบบนี้ ได้ ปะ" เออ ผมลืมไปว่าทําแบบนี้ มนไม่ควร .. ปุณณ์คงเห็ นว่าผมไม่แกะแท็ค

เหล็กแน่ แล้วจึงยอมปล่อยมือผม
"แต่มงก็ทางานหนักนะ ต้องอยากได้สิ ... ปกติของแบบนี้ เขาเอาไปให้แฟนกันนะเว่ย " คําหลังผมพูดทําไมก็
ึ ํ
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่นี่เป็ นเรื่ องจริ งครับ ของทีระลึกงานสํา คัญ ๆ ส่วนใหญ่ ถ้าจะให้ใครสักคน คน

ๆ นั้นก็มกเป็ นแฟน

ปุณณ์ถอนหายใจยาวจนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจมัน "เอมเขาได้ไปจากกูเยอะแล้ว .... ขอกูให้อะไรมึงมัง

เหอะ... อย่าห้ามอะ " ได้ฟังแบบนี้ แล้วผมจะพูดอะไรต่อได้

เราสองคนยืนมองหน้ากันเงียบ ๆ แต่ในหัวผมกลับมีเรื่ องทีคดอยูมากมาย ... ผมรู ้วาปุณณ์เองก็เหมือนกัน
่ิ ่
่ ั
ดวงตาคมคูน้ นพยายามจะบอกอะไรผมบางอย่าง


"เฮ้ย โน่ ! อ้าว... ปุณณ์ ห้องเรี ยนอยูไหน ?" เราสองคนสะดุงนิ ดหน่ อย เมือได้ยนเสี ยงเอินทักผมและแซวไอ้

่ ิ

ปุณณ์ดงมาแต่ไกล ปุณณ์หันไปยิมให้เพื่อนทีเ่ พิ่งทําหน้าทีปร ะธานเชี ยร์เสร็ จเมือวันเสาร์




"แล้วห้องเรี ยนมึงล่ะ " มันหันไปแซวกลับขํา ๆ เห็ นเอินหัวเราะกลับมา "มึงหายเจ็บแล้วเหรอวะ " ไอ้


198

สาดดดดดด พวกมึงเลิกพูดถึงเรื่ องทีสวนลุมซักทีได้ปะ !!


เสี ยงปุณณ์หัวเราะลันพลางหันมาหลิ่วตาล้อผม "กูวาจะฟ้ องพ่ออยูเ่ นี่ ย " สาดด ไ อ้ลกแหง่ ถ้าไม่ตดว่าเมือ




วันเสาร์ผมต่อยมันไปหลายทีแล้วนะ วันนี้ ผมจะต่อยอีกที

"เออ เอาเลย.. แล้วมึงคุยกะโน่ เส็ดยังเนี่ ย กูตอ " แต่สรุ ปว่าไอ้ห่าพวกนี้ เห็ นกูเป็ นโรตีบอยรึ ไง วันหลังผมคง
ต้องทําบัตรคิวมายืนแจกแล้วครับ
ปุณณ์คลี่ยมให้ผม "เสร็ จแล้ว .. วันศุกร์อย่าลืมนะโน่ " มันตอบเอินแค่น้ นก่อนจะกําชับผมเรื่ องหัวหิ น ... ซึ่ง
ิ้


ก็เกือบลืมไปแล้วจริ ง ๆ ท่าทางไอ้เอินมันงง ๆ มองตามหลังปุณณ์จนหายลับไป

"วันศุกร์มไรอะ ?"

"ไม่มไรหรอก มึงแหละ มีไร " ผมบอกปัดพลางถามกลับเพราะเห็ นมันทําท่าเหมือนมีเรื่ องอยากจะคุยกับ

ผม
"อ๋ อใช่ ๆ กูเอานี่ มาให้ ตามสัญญา " เอินยิมเผล่แล้วแบมือโชว์แท็คเหล็กงานบอลทีคงจะเอามาให้ผม แต่ ....

้ ้
อะไรวะเนี่ ยยยยยยยยยยยย ?
"เฮ้ย! กูใส่อยูเ่ นี่ ย!" ผมรี บชี้ คอตัวเอง มันไม่ได้มองเลยใช่ ไหม - _-" ไอ้เอินทําหน้าตกใจเหมือนเห็นผี "เอา

มาจากไหนวะ ! ฝ่ ายเทคนิ คไม่มใครได้เลยไม่ใช่ เหรอ !?" แต่กคงจะเป็ นเทคนิ คทีได้ซอนกันสองอันว่ะ ฮ่า ๆๆ


่ ้
"ปุณณ์มนเพิ่งเอามาให้เมือกี้เอง เสี ยใจด้วยพวก ... อกหักแล้ว " ผมตบบ่ามันล้อ ๆ ไม่ได้กะจะพูดจริ งจัง แต่


เห็ นหน้ามันสลดลงไป
"เออว่ะ.. สงสัยจะอกหักจริ ง ๆ " มันพึมพําว่าอะไรนะครับ ได้ยนไม่ถนัด ?

"ห๊ ะ???"

199

"เปล่า ๆๆๆ งั้นกูเข้าเรี ยนก่อน เรื่ องไลฟ์ คอนเทสต์ วงกูสมัครด้วยนะ เดี๋ยวเอาใบไปส่งให้ " เอินเปลี่ยนมา

พูดถึงเรื่ องงาน Live Contest ทีชมรมผมกําลังจะจัดช่ วงก่อนคริ สมาสต์ เพื่อหาวงดนตรี เล่นงานคริ สมาสต์

และไปแข่งงาน RAD ทีวดราชบพิตร ผมยิมให้มนอย่างยินดี
่ั



"เออ ๆๆ ส่งทีห้องชมรมนะ ไม่วางไปก็เอามาให้กทห้องได้ " ผมบอกมันอย่างนั้น แต่เห็นมันแค่นยิมตอบ

ู ี่

แบบเหนื่ อย ๆ ก่อนจะรํ่าลากันแล้วเดินจากผมกลับห้องตัวเองไป
เป็ นไรของมันวะ ทําท่าเหมือนคนเซ็งโลก ?
แต่ช่างเหอะ...

ศุกร์น้ ี ผมต้องไปหัวหิ นแล้วเหรอวะเนี่ ยยย ..
27th CHAOS
เมืออาทิตย์ทผานมา กลายเป็ นอาทิตย์สุขสันต์สาหรับพวกเราทุกคนเลยครับ เพราะผลงานบอลออกมาดี ทุก

ี่ ่

คนเลยพลอยอารมณ์ดีไปด้วย ขนาดมาสเตอร์เฟี้ ยมทีปกติตองยืนปั้นหน้าเหวียงเด็กบริ เวณประตูทางเข้าเป็ น




ประจํา อาทิ ตย์ทผานมาผมยังไม่เห็ นแกเลยครับ สงสัยมัวแต่ปลื้มใจจัด เออ เป็ นแบบนี้ กดีเหมือนกัน ผม
ี่ ่
ชอบบบ (ไม่ตองคอยเอาเสื้อยัดในกางเกง ) ^___^

แต่ถึงจะเป็ นอย่างนั้น พระเจ้าก็ยงไม่เคยเห็ นใจผมครับ ! เพราะแม้จะเป็ นอาทิตย์สุขแสนสําหรับทุกคน ...

แต่สาหรับผมน่ ะ ......... เสื อกเป็ นอาทิตย์นรกดี ๆ นี่ เอง - _-"

ซึ่งอันทีจริ งผมก็ลืม ๆ ไปแล้วว่าช่ วงชี วตทีปกติสุขน่ ะมันเป็ นยังไง เพราะนับแต่วนแรกทีได้รับมอบหมาย

ิ ่



ตําแหน่ งประธานชมรมดนตรี ตอจากพี่โอ๊ค (อย่างขืนใจ) จนถึงวันนี้ .. ชี วตผมก็ยงหาความสงบสุขไม่ได้ แม้


ในช่ วงเวลาทีคนอื่นเขาแฮปปี้ กัน แต่ไอ้ประธานชมรมดนตรี ผน่าสงสารอย่างผมยังต้องวิงไปวิงมาหัวปั่นอยู่

ู้
่ ่
เลยครับ

200


ก็จะอะไรซะอีก ถ้าไม่ใช่ เพราะเหลือแค่ไม่กี่อาทิตย์กจะถึงงานไลฟ์ คอนเทสต์ทชมรมผมรับหน้าทีเ่ ป็ น
ี่

โต้โผจัดกันประจําทุกปี อยูแล้ววว งานนี้ มไว้เฟ้ นหาวงดนตรี ทดีทสุด เพื่อทําชื่ อเสียงคุณประโยชน์ให้แก่

ี่ ี่

โรงเรี ยนต่อไปครับ ซึ่งถือเป็ นเป็ นงานเปิ ด ไม่ใช่ คนในชมรมดนตรี กสามารถเข้าร่ วมการแข่งขันได้ เพราะ

อยูชมรมดนตรี ไม่ได้หมายความว่าจะเก่งทีสุดเสมอไป (ดูไอ้โอมซิ โง่ชิบหาย ) (โอ๋ ... ล้อเล่นครับ มันก็มดี


ของมัน ...... รึ เปล่าวะ )

อย่างเช่ นไอ้เอินก็มาสมัครครับ (มันอยูชมรมเชี ยร์ ) จริ ง ๆ แล้วมันร้องเพลงเพราะครับไอ้นี่ ผมเคยจีบมา

ช่ วยชมรมเราหลายทีละ มันก็ช่วยบ้างปฏิเสธบ้าง แล้วแต่จะสะดวกอะนะ คราวนี้ เอินมาพร้อม ๆ เพื่อนสต๊าฟ

เชี ยร์ของมันครบวง คงสนุ กมันล่ะ
ปุณณ์เองก็มรายชื่ อติดอยู่ ในวงหนึ่ งเหมือนกัน (ไปซุ่มฟอร์มวงมาตั้งแต่ตอนไหนวะนัน ) ถ้าจําไม่ผดรู้สึก



จะเล่นกีตาร์นี่แหละครับ มันเล่นดนตรี เก่ง (เคยได้เดี่ยวเปี ยโนในงานคริ สมาสต์เมือ 3-4 ปี ทแล้วด้วยมัง ) เรา


ี่


เคยเกือบได้อยูชมรมเดียวกันแล้วด้วยครับ ถ้ามันไม่ได้เก่งจัดซะจนโดนบราเดอร์ล ากไปทํางานให้สภา



นักเรี ยนก่อน มันก็คงอยูชมรมดนตรี กบผมนี่ แหละ (หรื อมันจะอยูชมรมบาสหว่า ... คิดไปคิดมา ชมรมซึโดคุ
ก็ได้ ชมรมคํานวณก็ดี ... เออ สรุ ปว่ามันเก่งหลายเรื่ องครับ ปล่อยมันไปทําสภาฯแหละดีแล้ว )
นอกจากนี้ ยงมีอีกล้านแปดแสนวงเดินแถวกันเข้ามาสมัครยั้วเยี้ ยเต็มไปหมดเหมือนอยากช่ วยเพิ่มงานให้

ผม.. ให้มนได้อย่างงี้ เซ่ ! (จะขยันอะไรกันนักหนา) เดี๋ยวอาทิตย์หน้าคงต้องเปิ ดแข่งรอบคัดเลือกก่อนขึ้นเวที

ใหญ่รอบนึ ง ไม่ง้ นมีหวังผมได้จดงานยาวถึงตีสามแหง๋ (โลกร้อนครับ ไม่ดี ) (ทีจริ งไม่มตงช่ วยโรงเรี ยนจ่าย



ี ั
ค่าไฟ)

่ ่
"เป็ นไรโน่ ... เงียบเชี ยว" แต่กอนทีผมจะฟุ้ งซ่านไปมากกว่านี้ เสี ยงไอ้ปณณ์ดนสะกิดให้ตนจากภวังค์ (แห่ ง
ุ ั
ื่

ความเครี ยด)เสียก่อน ผมสะดุงมองนอกกระจกรถ ทีตอนนี้ เปลี่ยนวิวทิวทัศน์เป็ นทุงนาของตัวจังหวัดราชบุรี


ไปแล้ว


"มึงอย่าเสี ยงดัง .. กูกาลังเงี่ ยหู ฟังเสี ยงทะเลอยู" ผมบอกปัดมันมัว ๆ ได้ยนเสี ยงไอ้ปณณ์หัวเราะหึ ๆ พลาง



บ่นอะไรทํานองว่า ผมบ้า ซักอย่าง

201


่ ั
หึ หึ.. ตกใจล่ะสิ วาวันนี้ ผมมาอยูนี่กบมันได้ยงไง .. วันนี้ ผมโดดเรี ยนครับ ! งดหน้าทีประธานชมรมดนตรี ไว้



ชัวคราว (ทีแม่งช่ วงนี้ เนื้ อหอมชิ บหาย ใคร ๆ ก็เรี ยกหา ) มานังเจ๋ ออยูบนรถเก๋ งสี ดาคันเดิมของไอ้ปณณ์






สืบเนื่ องจากทีเ่ ผอิญตกปากรับคําสาว ๆ ไว้ ว่าจะไปเทียวหัวหิ นด้วยกันเมืออาทิตย์กอน


จริ ง ๆ แล้วผมว่านี่ เป็ นความคิดทีดีเหมือนกันครับ เพราะจะได้ถือโอกาสหนี จากไอ้พวกบ้านันทีเ่ จ้าปัญหา


ไม่รู้จบ (พี่ครับใบสมัครยับได้ ไหม พับได้หรื อเปล่า ผมอยากเปลี่ยนชื่ อวง เล่นเพลงไทยสากลหรื อฝรั่งดี นัก
ดนตรี ไม่ครบยืมวงอื่นได้ไหม เอาแฟนมาดูดวยได้รึเปล่า แมวทีบานไม่กินปลาทูควรจะทําไง

่ ้

... พ่อมึงสิ )

่ ั
ตอนนี้ ผมกําลังนังอยูบนเบาะด้านหลังคนขับครับ ซึ่งแน่ นอนว่าเอมนังเป็ นตุกตาหน้ารถคูกบปุ ณณ์ ส่วนผม

่ ่

กับยูริ เรานังข้างหลังกัน

"โน่ กิน ๆ" ยูริยนถุงสี แดงของขนมโดริ โทสทีเ่ ธอแวะตุนจากวิลล่าไว้ต้งแต่เมือคืนส่งให้ผม แน่ นอนว่า
ื่


เรื่ องกิน(ขนม)ผมไม่มขด ผมหยิบกินพลางถามไอ้ปณณ์ไปด้วย "กินป่ าวมึง "
ี ั

"ไอ้ห่านี่ .. ชวนเหมือนเป็ นเจ้าของเอง" แต่แม่ งเสื อกด่าผมกลับซะงั้น เฮ้ย !! คนชวนดี ๆ ก็กวนตีนวะ !!!!
เสี ยงยูริหัวเราะคิกคักกับการทะเลาะกันเป็ นเด็ก ๆ ของพวกเราก่อนจะยืนถุงขนมให้ปณณ์เอง "กินสิคะ


่ ั

ขนมถุงเบ้อเร้อ ยูกินเองไม่ไหวหรอก " ผมเหล่ตามองไอ้หน้าหล่อทีทาเป็ นอิดออดเกรงใจอยูพกนึ งแต่กกิน
่ ํ

็ ่
อยูดี.. เหอะ ๆ บางทีกหมันไส้อยากจะถีบมันจริ ง ๆ
"เอมกินไหมครับ " ปุณณ์หันไปถามแฟนตัวเองหลังจากทีเ่ พิ่งรู ้ตวว่าปล่อยให้เอมนังเงี ยบมาได้พกใหญ่แล้ว



ผมลอบมองหน้าสาวเจ้าทีงอหงิ กนิ ดหน่ อยอย่างงง ๆ เห็ นเธอหันหนี ไปมองนอกหน้าต่างก่อนจะพูดว่า


"เอมไดเอท.......... " ไม่รู้นี่เป็ นคําตอบหรื อแค่ประโยคบอกเล่าธรรมดาแฮะ .. แต่กช่างเหอะเพราะยังไงผมก็

จะกินขนมต่ออยูดี
่ ้

"เราสองคนเป็ นคูอวนเนอะโน่ เนอะ " ยูริวาคํานั้นพลางหันมายิมโชว์เขี้ยวสวย เรี ยกให้ผมยิมกลับ "ช่ ายยย



202

ไปทะเลเราก็จะไม่จม เพราะเรามีห่วงยาง " ผมต่อปากต่อคําจนได้ ยินเสี ยงเธอหัวเราะร่ ากลับมา
"แต่ถามีลก ลูกจะมีพุงเหมือนเราไม่ได้นะ ต้องเป็ นเด็กสุขภาพดี "
้ ู
แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก ... สําลักขนมครับ ! เจอมุกแบบนี้ เข้าผมไปต่อไม่ถกเลย ได้แต่ปล่อยผงโดริ โท

สพ่นออกจมูกอย่างทรมานจนน่ าสงสาร ในขณะทียริหัวเราะขําตัวงอ "โน่ !!!!!! ยูพูดเล่น!!!!!!!!! ทําไมตกใจ
ู่
ขนาดนั้นล่ะ ฮะฮะฮะ อะนํ้า ๆๆ" เธอหัวเราะพลางกุลีกจอริ นนํ้าจากขวดยืนให้ ก็เข้าใจล้อเล่นนะผูหญิงสมัย



่ ่
นี้ สนุ กใช่ ไหมทีทาผมใจหล่บวูบบบ ลงไปกองอยูตาตุมได้เนี่ ยยย
่ ํ
ผมรับแก้วนํ้ามาพลางเหลือบมองปุณณ์ ทีแอบมองผมผ่านกระจกมองห ลังนันอยูแล้ว

่ ่
ขําอะไรวะ ไอ้ห่าาา

***
ปุณณ์ขบรถไปเรื่ อย ขณะทีผโดยสารอย่างเอม ยูริ และผม ชวนคุยกันตลอดทาง เราแวะปั๊มหลายที่ ซึ่งทุกที่

่ ู้
็ ั
ยูริกมกได้ขนมติดไม้ตดมือมาเสมอ (เธอบอกว่าตุนไปกินต่อทีโรงแรมครับ เชื่ อเขาเลย ) หรื อบางทีผมกับยูริ


่ ั
ก็ผลัดกันเลือกแว่นกันแดดรู ปทรงประหลาด ๆ เล่นเสี ยงดังบ้าง ในขณะทีคของปุณณ์และเอมดูจะอยูกนเงี ยบ
่ ู่

ๆ มากกว่าทีผมคิด เพราะไม่วาจะหันไปมองกี่ครั้ง ก็มกเห็ นปุณณ์เป็ นฝ่ ายเดินตามเอมอยูเ่ สมอ


จนในทีสุดเราก็มาถึงรี สอร์ททีพกตอนบ่ายแก่ ๆ เย้ !.. ผมก้มลงมองนาฬิ กาตัวเอ งทีบอกเวลาบ่ายสามโมง

่ ั

กว่าขณะทีปณณ์และเอมเป็ นธุระเดินไปเช็ คอินให้
่ ุ
"รี สอร์ทเขาน่ ารักมากเลยเนอะ " ยูริพูดพลางทิงนํ้าหนักตัวลงนังบนโซฟาทรงโมเดิร์นกลางล็อบบี้อย่าง


สําราญใจ เธอขย่มมันนิ ดหน่ อยสปริ งเบาะคงจะเด้งดึ๋งสะใจเธอดี ผมแอบนึ กขํา "โซฟาขนหางกระรอกเลย
นะเนี่ ย"
"จริ งเหรอ!!!!?" ลุกพรวดพราดเร็ วมากครับพี่น้อง .. อันนี้ ตองทําความเข้าใจกันนิ ดนึ งว่ายูริเขาเป็ นชมรมคน


203

รักสัตว์ตวเล็ก ๆ รักซะจนผมคิดว่าคงจบไปทํางานกับกรี นพีซได้เลย ไม่มปัญหาแน่ ๆ ดังนั้นเรื่ องทรมาน


สัตว์เป็ นเรื่ องต้องห้ามสําหรับยูริทผมรู ้ดี (ครั้ งนึ งเธอเคยห้ามไม่ให้ผมเล่นเกมชิ พกับเดล เพราะสงสารไอ้
ี่

กระรอกสองตัวทีตองถูกฝ่ ายตรงข้ามทุมแอ๊บเปิ้ ลใส่ )
่ ้
"ซะเมือไหร่ .." แน่ นอนว่าพอสิ้นคําปุ๊ บ ผมก็โดนหมอนทีต้งอยูบนโซฟาเขวี้ยงอัดหน้าปั๊บทันที ฮ่า ๆๆ (หา

่ ั ่

เรื่ องให้ตวเองทําไมวะเนี่ ย ) พวกผมสองคนยืนขําคิกคักพลางแ กล้งหยอกกันไปมาอยูอีกพักใหญ่ จนกระทัง


เอมและปุณณ์เดินกลับเข้ามาพร้อมพวงกุญแจห้องในมือ
"เล่นไรกันสองคนนี้ " เสี ยงเอมถามยิม ๆ เมือยังคงเห็ นพวกผมสองคนส่งเสี ยงโหวกเหวกโวยวายกันอยู่


แน่ นอนว่ายูริได้ทกรีบฟ้ องเพื่อนยกใหญ่ "โน่ ข้ แกล้งมากเลย ฉันทนไม่ไหวแล้ ว เด็กโรงเรี ยนนี้ ข้ แกล้ง
ี็


เหมือนกันทุกคนรึ เปล่าปุณณ์ !" อ้าวเฮ้ย ! อยู่ ๆ เหมาสถาบันซะงั้น
ปุณณ์ยมรับคํานั้นของยูริพลางมองผมขํา ๆ "มันคนเดียวครับยูริ " แล้วไอ้สดนี่ กไม่ได้ช่วยกูเล้ย ผมเหล่ตา
ิ้
ั ็
็ี

มองมันก่อนจะแหย่ยริตอ "ยูริกข้ แกล้งเหมือนกัน สาว ๆ โรงเรี ยนนี้ เขาเป็ นงี้ กนทั้งโรงเรี ยนเลยรึ ป่าวครับ
ู ่

เอม" แล้วก็เป็ นเพราะคําถามนั้น ผมเลยโดนยูริตแขนเข้าไปอีกหลายฉาด (อูยย.. เจ็บนะเนี้ ย)


แน่ นอนว่าเอมหัวเราะขําความเพี้ยนของพวกผม "ยูริกบโน่ สนิ ทกันดีจงเนอะ งี้ ให้นอนด้วยกันแล้วกัน "

เธอว่าอย่างนั้นพลางยืนกุญแจห้องพ วงหนึ่ งมาให้ แต่ผมอึ้งสนิ ท ได้แต่มองกุญแจดอกนั้นสลับกับหน้าปุณณ์

ไปมาอย่างไม่แน่ ใจ
สีหน้าเจ้านันดูหนักใจขึ้นมาทันที "เอมครับ ..... ปุณณ์นึกว่าเราคุยกันรู ้เรื่ องแล้วนะ "


"ปุณณ์พูดเองเออเองอยูคนเดียวต่างหาก " เอาล่ะจุย ..... เกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้ ล่ะครับเนี่ ย .. ผมกับยู

ริ เริ่ มปิ ดปากเงียบพลางลอบมองหน้ากันเองอย่างงง ๆ ขณะทีปณณ์กบเอมยังคงต่อล้อต่อเถียงกัน
่ ุ ั

"ถ้ารู ้วามาเทียวกันแล้วจะให้นอนคนละห้อง เอมไม่มาด้วยหรอก !" แต่เป็ นเพราะเสียงค่อนข้างดังของเอม

ทําให้พวกพนักงานในล็อบบี้หันมามองเราแบบแปลก ๆ ข ณะทีปณณ์ส่ายหัวระอาก่อนจะดึงให้เอมตาม
่ ุ
ออกไปยังบริ เวณอื่น (ทีไม่คอยมีคน )
่ ่

204

"รอแป๊ บนะโน่ ยูริ " มันหันมาบอกพวกผมแค่น้ น ผมจึงได้แต่ยนคอยต่อไปอย่าง งง ๆ



ยูริลมตัวนังบนโซฟาอีกที "เอมเขาคงอยากนอนห้องเดียวกับปุณณ์น่ะ " แต่ผมทีกาลังจะนังตามไม่คอย

่ ํ


เข้าใจความคิดของผูหญิงสมัยนี้ เท่าไหร่

"ไม่ดีหรอก .." นี่ คอความคิดของผม

"ทําไมล่ะ ก็เขามีอะไรกันแล้วนะ นอนด้วยกันก็ไม่แปลกไม่ใช่ เหรอไงโน่ " ยูริยงคงพยายามเข้าข้างเพื่อน

ตัวเองอยู่ จนดูเหมือนจะลืมเรื่ องอื่น ๆ ไปสนิ ท "แล้วเราล่ะ ?" ผมจึงหวังว่าคําถามของผมจะทํา ให้เธอฉุ กคิด
อะไรขึ้นมาได้บาง

ท่าทางยูริซึมไปจนผมต้องพูดต่อ "ชายหญิงนอนห้องเดียวกันคนอื่นมองไม่ดีหรอกครับ ผูชายเราไม่มอะไร



เสี ยหาย แต่ยริกบเอมจะแย่เอารู้มย ... มีคนรู ้จกพ่อแม่ผานมาเจอเข้าจะทําไง ผมไม่มตงค์ไปสู่ขอนะเนี่ ยย " ผม
ู ั

ี ั
้ั
่ ้
พยายามพูดติดตลกพลางลู บผมหญิงสาวทีนงเงี ยบอยูขาง ๆ เพราะไม่อยากให้เธอคิดมาก แต่คาถามทีได้รับ
่ ั่


กลับมาทําเอาผมสะอึก
"โน่ รังเกียจยูเหรอ.."
"ทําไมพูดงั้นอะครับ "
นัยน์ตากลมแป๋ วของยูริเริ่ มจะแดง ๆ ขึ้นมาจนน่ าหวันใจ ... "ก็โน่ ...... ไม่เคยแตะต้องยูเลย " เฮ้ยย.. อย่าร้อง

นะ ไอ้โรคแพ้น้ าตาผูหญิงมาก ๆๆ เนี่ ย ผมก็ไม่ได้อยากจะเป็ น
ํ ้
"เฮ้ยย-- ไม่ดีรึไง ผมให้เกียรตินะ "
"โน่ รังเกียจ"

205

"ผมให้เกียรติ "
"รังเกียจ"
"ให้เกียรติ"
"โน่ ..........................." เมือทําท่าว่าจะเถียงไม่ชนะเธอจึงเปลี่ยนเป็ นยืนปากแบบเด็ ก ๆ แทน จนผมอดขํา


กับท่าทางแบบนั้นไม่ได้ "ยูเองก็โตแล้ว เข้าใจผมหน่ อยสิ " ผมพูดพลางตบหัวปลอบเธอเบา ๆ (ไม่แรงอย่าง
เวลาตบหัวไอ้โอม )
"แต่ยอิจฉา ..... เวลาเพื่อนคุยกันเรื่ องนั้น ..... มันเหมือนกับเขารักกันมาก "


"....................." ยิงพอได้ยนแบบนั้น ผ มก็ยงไม่รู้จะตอบว่ายังไง คงเป็ นเพราะผมรู ้ตวเองดีวาคงไม่มทางให้

ิ่



ในสิ่งทียริตองการได้ นัยน์ตาของเธอแดงกํ่า จนผมได้แต่กมมือเล็กไว้เบา ๆ อย่างต้องการปลอบใจ
ู่ ้




ยูรินงเงี ยบ ก่อนจะเปิ ดปากพูด "ยูรู้วาโน่ ไม่เคยรักยูเลย .... ไม่วายูจะพยายามแค่ไหน โน่ กไม่ เคยรักยู .."
ั่

พร้อมปล่อยหยดนํ้าตาร่ วงบนหลังมือผล็อย จนใจผมหายวาบ .. รู ้สึกตัวอีกครั้ง ยูริกร้องไห้จนตัวโยนใน

ขณะทีผมไม่รู้วาควรทํายังไง ผมไม่ถนัดการปลอบใจผูหญิงจริ ง ๆ ทีทาได้อย่างมากก็เพียงกุมมือเธอให้แน่ น


่ ํ
ขึ้นเท่านั้น
"ยูเป็ นอะไรน่ ะ!?" เสี ยงเอมดังจากข้า งหลังจนผมต้องเงยหน้ามองอย่างต้องการขอความช่ วยเหลือ ท่าทาง
ทังปุณณ์และเอมอึ้งไปเมือเห็นยูริร้องไห้อยู่ ครู่ หนึ่ งยูริกเ็ ป็ นฝ่ ายลุกเอง "เอม.... เราอยากพัก ขอเข้าห้องก่อน


นะ" เธอพูดพลางหันไปคว้าเอากระเป๋ าสัมภาระ และถุงข้าวของต่าง ๆ เดินนําออกไป โดยมีเอมวิงตามช่ วย

ไขกุญแจให้
ปุณณ์มองหน้าผมงง ๆ เหมือนอยากถามอะไรบางอย่าง แต่คงเป็ นเพราะผมส่ายหัวกลับ มันเลยพาผมเข้า
ห้องพักบ้าง

206

เราสองคนเดินต๊อกแต๊กกันตามทางเดินทีถกตกแต่งมาอย่างเก๋ ผมเพิ่งสังเกตว่ารี สอร์ทแห่ งนี้ หรู มาก ราคา
ู่
คงแพงระยับถ้ามากันเอง ปุณณ์ไขกุญแจลงใ นห้องหนึ่ ง ทีพนักงานบอกพวกเราว่ามันคือห้อง Studio Piers


ฟั งจากชื่ อผมก็งง ๆ ว่าเกี่ยวอะไรกับท่านํ้า แต่พอเปิ ดเข้าไปดูกร้องอ๋ ออออ เพราะหลังห้องทีพวกเราพักต่อ

เติมเป็ นคล้าย ๆ โป๊ ะออกไปสู่สระนํ้าได้ (เรี ยกว่ามีสระนํ้าผ่านหลังห้อง ) ผมเห็ นแล้วตาวาวทันที เดาว่า
ป่ านนี้ สาว ๆ คงกรี๊ ดกร๊ าดกันอยู่

ผมรี บโยนกระเป๋ าลงเตียงพลางเดินวนสํารวจรอบห้อง พบว่าภายในถูกตกแต่งให้น่าอยูมากครับ ห้องนี้ มี

ทีวี LCD เข้าผนัง เตียงนอนคิงไซส์ อ่างอาบนํ้ากึ่งสปา ไม่ใช่ วาจะธรรมดานะเนี่ ยยย
คงเพราะมัวแต่ตนตาตืนใจไปหน่ อย เลยไม่ทนสังเกต ว่าไอ้ปณณ์กาลังค่อย ๆ จัดของออกจากกระเป๋ า "ไม่
ื่


ุ ํ
จัดของไงวะ ?" มันส่งเสียงตะโกนถามผม
"จัดไม จะเอาไรค่อยหยิบ ไม่กี่วนก็กลับ " แต่อย่าลืมว่าสันดานคนมันต่างกัน ... ปุณณ์หัวเราะร่ วนกับความ

ไร้ระเบียบในชี วตผม ขณะทีมนค่อย ๆ แขวนเสื้อเก็บ พร้อมกับได้ยนเสี ยงสาว ๆ กรี๊ ดกร๊ าดแว่วดังมาจาก

่ ั

กําแพงอีกห้องหนึ่ งทีอยูตดกัน
่ ่ิ
"พวกผูหญิงคงอารมณ์ดีแล้ว .." ปุณณ์พูดพลางยิม จนผมต้องยิมกลับ เรานังรอเวลาไม่นานนัก พอเห็ นว่า




แดดร่ มก็เริ่ มตั้งท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปชวนพวกผูหญิงเล่นนํ้ากัน

แต่ขณะทีผมกําลังใส่รองเท้าแตะอยู่ หน้าห้องนั้นเอง ก็บงเกิดความคิดอยากถามจะอะไรปุณณ์ข้ นมาข้อ



หนึ่ ง
"มึง ........" ผมเกริ่ นนําให้มนละสายตาจากเชื อกกางเกงทีกาลังง่วนผูกอยู่ เงยขึ้นมามองหน้าผม "อะไร?"

่ ํ
"ทําไมไม่นอนกับเอม ?" ขอเช็ คหน่ อยแล้วกันว่ามันคิดอะไร
หลังจบคํานั้น ปุณณ์ไม่มทาทีอึ กอักใด ๆ ระหว่างตอบผมกลับมา "ไม่ใช่ เรื่ องดีหรอก แค่ทผานมาก็เลว
ี ่
ี่ ่

207

พอแล้ว" มันว่าพลางหยิบผ้าเช็ ดตัวให้ท้งผมและมันเอง ... ได้ฟังคําตอบแบบนี้ ผมรู ้สึกดีข้ นเยอะ



ผมตบบ่าปุณณ์พร้อมรอยยิมกว้าง "ตอนนี้ มงเป็ นคนดีแล้วแหละ กูวา " เพราะก่อนหน้านั้นผมคิดในใจว่า ..


ถ้าปุณณ์ตอบว่าอยากนอนกับผม ผมจะต่อยให้ควํ่าแล้วโบกรถกลับกรุ งเทพฯทันที

***

เราออกจากห้อง เดินไปชวนพวกผูหญิงเล่นนํ้า ซึ่งดูเหมือนเธอจะรออยูแล้ว ผมยอมรับว่าตัวเองกลืน

นํ้าลายลําบากเมือเห็ นสองสาวในชุ ดบิกินี่สีหวาน .... อืมมมม เป็ นวัยรุ่ นนี่ ดีจริ ง ๆ หึ หึ


แต่ทาทางไอ้ปณณ์จะรู้ทนผมหวะ เพราะมันกระทืบเท้าผมปัง ! โคตรพ่อเจ็บ ! กูจะมองแฟนมึงมังไม่ได้เลย



ใช่ มย!!!
้ั
"เอานี่ ไปเล่นด้วย ๆๆ " ยูริส่งเสี ยงเริ งร่ าพลางหอบเอาลูกบอลชายหาดกับตุกตายางรู ปปลาโลมาตัวใหญ่

ออกมา ผมอาสาช่ วยยูริถืออย่างไม่รอช้าซึ่งเธอก็ปล่อยให้ ผมทําอย่างนั้น แต่ไม่รู้คดไปเองหรื อเปล่าว่ายูริไม่

มองหน้าผมเลย..


เราสี่คนเดินกึ่งวิงไปยังชายหาดบริ เวณหน้ารี สอร์ท ทีตรงนี้ ไม่คอยมีคนพลุกพล่านมากครับ ส่วนมากมัก


เป็ นฝรั่ง (อืมมมม ผมชอบ หึ หึ ) กะเหรี่ ยงอย่างเรา ๆ พอเห็นทะเลก็วงร่ าลงนํ้ากันโครม ๆ ยกเว้ นเอมไว้คนนึ ง
ิ่

ทีอิดออดอยูนานกว่าจะยอมลงมาได้

"มาซี่เอม!!!!!! ชวนมาเองน๊า!!!!!" เสี ยงยูริตะโกนเรี ยกเพื่อนตัวเองจากไกล ๆ เพราะเธอบุกนํ้าจนเปี ยกไป

ครึ่ งตัวแล้ว ผมกับปุณณ์เองก็ยนรออยูในนํ้าเช่ นกันครับ


208

"เฮ้ยไม่เอา... ว่ายนํ้าไม่เป็ น " เอมอุบอิบพูดจนพวกเรา หัวเราะก๊าก นี่ จบอนุ บาลจากโรงเรี ยนไหนมาเนี่ ยย
เอม! พวกผมหัวเราะขําขณะทีได้ยนเสี ยงปุณณ์เองก็หัวเราะเหมือนกัน
่ ิ
"อะไรเนี่ ยยย นํ้ามันไม่ลึกซักหน่ อย ใครเขาว่ายกันล่ะ ! จะนังดูอยูตรงนั้นรึ ไง !?" แต่ยริยงไม่เลิกล้มความ
ู ั
่ ่
พยายามทีจะชักชวนเพื่อนตัวเองให้ลงทะเลอยู่ ผมมองเห็ นเอมพยักหน้าหงึ กหงักจากบนชายหาด

ยูริสะบัดตัวไปมาเหมือนเด็ก ๆ เธอเอื้อมมือไปเกาะแขนไอ้ปณณ์แจ "ปุณณ์จดการให้หน่ อยน๊า ๆๆๆ "



"ยังไงดีละ ..." หมอนันขํากับท่าทางของยูริทเี่ ข้ามาเกาะแขนแน่ น ยูริยงคงส่งเสี ยงออดอ้อนอยู่ "ยังไงก็ได้


นะ.. น๊ าาาาาาาาาาา"
็ ุ
หึ หึ.. เจอแบบนี้ ใครจะปฏิเสธไหวล่ะครับ (ผมเองยังไม่รอดเลย ) ปุณณ์กปณณ์เหอะ .. หึ หึ .. ในทีสุด ยอด


ชายนายปุณณ์กเ็ ป็ นอันพ่ายแพ้ตอนางสาวยูริ ต้องยอมเดินขึ้นไปหาเอมให้แต่โดยดี
พวกผมยืนมองสองคนนั้นคุยอะไรกันบนฝังอยูครู่ หนึ่ ง ท่าทางเหมือนกําลังอยู่ ในช่ วงตกลงอะไรซักอย่าง
่ ่
(เฮ้ย.. เล่นทะเล ไม่ใช่ เล่นหุ้น ไม่ตองเจรจานานขนาดนั้น ) ก่อนทีปณณ์จะพยักหน้ายิม ๆ แล้วช้อนตัวเอมไว้

่ ุ

ในสองแขนวิงเข้ามา

"มาแล้ว ๆๆ เจ้าหญิงมาแล้ววว " มันตะโกนว่าอย่างนั้นก่อนจะโยนแฟนตัวเองลงทะเลซะเนื้ อตัวเปี ยกปอน

ไปหมด แน่ นอนว่ายู ริ กบผมขํากลิง ก่อนทีเ่ อมจะแหวกนํ้าขึ้นมาตะโกนลัน


"ปุณณ์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ไม่ได้ตกลงว่าจะลงอย่างนี้ นี่ !!!!!!" หญิงสาวประท้วงพลางทุบอกปุณณ์เป็ น
การใหญ่ ผมเห็ นเจ้านันหัวเราะร่ าจนตาหยี "ก็เอมไม่ได้บอกว่าอยากลงแบบไหนนี่ ครับ "



หลังจากนั้นเราทั้งสี่คนก็เปี ยกไปตาม ๆ กันเมือไม่มใครยอมหนาวอยูฝ่ายเดียว ผมจําได้วาเอมกดปุณณ์ลง
่ ี

นํ้าเพื่อเป็ นการทําโทษ แต่มนเสื อกไม่ยอมโดนน็ อคอยูคนเดียว แขนทีผอม ๆ แต่อดมด้วยแรงเยอะกว่าฉุ ดผม



ลงใต้น้ าเป็ นเพื่อน (สําลักโว๊ย ) จนบังเกิดความอาฆาตพยาบาท การพยายามฆาตรกรรมกันหม กทะเลจึง

เกิดขึ้น

209


พวกเราเล่นนํ้าเสี ยงดังอยูนานสลับกับขึ้นไปตีลกบอลเล่นบนบก ไม่อยากจะบ่นว่าลิงชิ งบอลนี่ แม่งโคตร

เหนื่ อยชิ บหายเพราะไม่ยอมมีใครเป็ นลิงซักทีนอกจากผม ... พวกนั้นโยนบอลข้ามหัวผมไปมาอย่าง
สนุ กสนานดี

แต่นอกจากความสนุ กตรงหน้าแล้ว สิ่งทีผมสังเ กตได้อย่างนึ งก็คอ ยูริแทบจะไม่พูดคุยหรื อมองหน้าผมเลย


... ทุกครั้งทีเ่ ราสบตากัน มักจะเป็ นเธอทีหลบก่อนเสมอ จนผมเองเริ่ มไม่แน่ ใจว่าเรากําลังผิดใจกันเรื่ องอะไร

ซึ่งผมก็พยายามทําตัวเองให้เป็ นปกติทสุด
ี่
"หนาวป่ าวครับ " ลองชวนคุยหน่ อยก็ได้มง ... ( ถึงจะยังไม่แน่ ใจว่าทะเลาะกันเรื่ องอะไรก็เถอะ ) ผมถาม
้ั
พลางลุยนํ้าเข้าไปหายูริทขโลมายักษ์ หลังจากเพิ่งเล่นลิงชิ งบอลเสร็ จ คงเพราะลมเย็นจากทะเลเริ่ มตีข้ น
ี่ ี่

มาแล้ว ทําให้ผมอดเป็ นห่ วงเธอหน่ อย ๆ ไม่ได้
"ไม่... ค่ะ.." แต่ยริกระท่อนกระแท่นตอบผมแค่น้ น ถือเป็ นเรื่ องแปลกมากเพร าะปกติยริพูดได้น้ าไหล




ไฟดับจนผมแทบจะไหว้ให้หยุด .. แต่ตอนนี้ ผมคงต้องไหว้ให้เธอพูดแทน ว่าตกลงแล้วเธอเป็ นอะไรกันแน่
"เป็ นไรรึ เปล่า ทําไมเงี ยบ ๆ "

"โอ๊ ย!!"
แต่ยงไม่ทนทีผมกับยูริจะทันคุยกันรู ้เรื่ องดี เสี ยงอุทานด้วยความเจ็บปวดของเอมก็ดงขึ้นก่อน .. ผมหันไป
ั ั ่

่ ั
มองว่าไอ้ครักบนบกคูน้ นเล่นอะไรกัน แต่กเ็ ห็ นเอมลงไปนังกองกับพื้นแล้ว
ู่


ปุณณ์กมพลิกดูขอเท้าแฟนตัวเองไปมาก่อนจะทําสัญลักษณ์มอบอกผมว่าเอมข้อเท้าพลิก ผมพยักหน้า


รับทราบพลางมองมันทีแบกเอมขึ้นหลังกลับรี สอร์ทไป


210


ยูริมองตามแผ่นหลังของปุณณ์ทแบก เอมไว้อยูครู่ หนึ่ ง แล้วสะสายตากลับมาตีขาเล่นบนโลมายักษ์
ี่
เหมือนเดิม.. ยิงผมเห็ นท่าทางลอยหน้าลอยตาแบบนั้น ก็ยงทําให้นึกเคืองขึ้นมาตะหงิ ด ๆ
ิ่

"ยูริครับ ... มาเทียวกันอย่างอนเป็ นเด็กอย่างงี้ สิ " เสียงผมทีเ่ อ็ดไปคงจะฟั งดูเย็นชามาก สาวเจ้าเลยหัน

กลับมาจ้องหน้า ผมกลับนัยน์ตาเขม็ง "ยูไม่ใช่ เด็ก !" เธอแหวผมเสี ยงดัง
ดวงตาโตนั้นวาวโรจน์จองมาทางผมอย่างทีไม่เคยเห็ นมาก่อน อันทีจริ งแล้วต้องพูดว่า ผมไม่เคยเห็ นยูริ



่ ั่
งอนเป็ นจริ งเป็ นจังขนาดนี้ เลยด้วยซํ้า แต่วนนี้ ยริงอนจนเหมือนกับเธอกําลังโกรธอะไรผมอยูนนแหละ
ั ู
ผมขมวด คิวมองหญิงสาวตรงหน้าทีเ่ ริ่ มปี นลงจากโลมายักษ์มาแช่ ในนํ้าทะเลตรงหน้าผมอย่างสงสัย ...

นัยน์ตากลมโตนั้นมีประกายราวกับทังโกรธและท้าทายผมบางอย่าง

"โน่ เป็ นผูชายจริ งรึ เปล่า " ริ มฝี ปากบางของยูริขยับถามอย่างนั้น ก่อนจะคว้ามือผมไปจับลงบนหน้าอกเธอ

ผ่านเนื้ อผ้าบิกินี่
28th CHAOS
ทันทีทผมรู ้สึกได้ถึงสิ่งทีอยูใต้ฝ่ามือ ผมรี บสะบัดออก พร้อมความโมโหทีปะทุข้ นมา
ี่
่ ่



"ทําอะไรน่ ะยูริ! ?"

"โน่ เป็ นผูชายจริ งหรื อเปล่า " แต่ยริไม่ตอบ ซํ้ายังถามยํ้าอีก เธอดึงมือผมให้จบหน้าอกอีกครั้งอย่างแรง



คราวนี้ นิ้วเล็ก ๆ ของยูริกดมือผมใ ห้ขยําลงไป ทําเอาโกรธจัดจนตัวสัน "ยูเห็ นผูชายเราเป็ นยังไง"



"บ้ากาม!" เธอตะโกนใส่หน้าพร้อมขยับเข้ามาอย่างท้าทาย ผมไม่เคยรู ้วายูริจะเป็ นคนแบบนี้ มาก่อน
"ผมผิดหวังในตัวยูมาก " ไม่มอะไรจะพูดนอกจากคํานี้ แล้วจริ ง ๆ มือข้างหนึ่ งทีวางของผมผลักยูริให้ถอย

่่
ห่ าง ก่อนจะขอตัวเดินขึ้นฝั่งเพื่อกลับห้อง .. ตอนนี้ ผมรู ้สึกโมโหจนตัวสันเลยจริ ง ๆ


เท้าสองข้างของผมเดินดุม ๆ ขึ้นชายหาดโดยไม่ลืมคว้าเอาผ้าขนหนู มาคลุมหัว เพราะไม่อยากให้ใครเห็ น
ใบหน้าไม่สบอารมณ์ตอนนี้ แต่เสี ยงฝี เท้าทีวงไล่ตามมาจากด้านหลังไม่ยอมปล่อยผมให้ ทันตั้งตัว เมือมี
่ ิ่


211

นํ้าหนักขนาด 45 กิโลกรัมกระโดดขึ้นขีหลังผมทันที

"ทําอะไรน่ ะยู !!!!" คือยูริครับทีวงมากระโดดขีหลังผมทั้งทีเ่ ราเพิ่งทะเลาะกันไปเมือกี้
่ ิ่


"รักโน่ ทสุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย " เสียงยูริตะโกนคํานั้นข้างหู พร้อมล็อค
ี่
คอผมเข้าไปกอดแน่ น ตอนนี้ ผมงงไปหมด คิดอะไรไม่ทนแล้ว "อะไรน่ ะ !?"

"ยูยงคิดอยูเ่ ลยว่าถ้าเมือกี้โน่ ปลํ้าจริ ง ยูจะร้องให้คนช่ วยยังไง แถวนี้ มแต่ฝรั่ง " แต่เธอไม่สนใจตอบคําถาม



ผม ยังคงพูดต่อพลางหัวเราะคิกคัก ซึ่งนันทําให้ความโกรธทีผมมีท้งหมดหายวับไปเกือบสิ้น




"ลองใจเหรอ!"


ผมตวาดพลางแกล้งยกตัวยูริทขหลังอยูให้กระดกสูง ๆ เธอส่งเสี ยงกรี๊ ดกร๊ าดอย่างชอบใจ
ี่ ี่
"นิ ดหน่ อยเองงงงงงงงงงงงงงงงง" แขนเล็ก ๆ รัดคอผมแน่ นเข้าไปอีกสงสัยเพราะกลัวหล่น ทําให้เมือกี้ถึง


ผมจะโกรธ แต่กอดหัวเราะออกมาไม่ได้

"ไม่ใช่ ผม ยูแย่ไปแล้วรู้ รึ เปล่า วันหลังห้ามลองใจใครแบบนั้น เข้าใจมัย " แต่ยงไงก็ตองเตือนไว้ละ เพราะ



เล่นอะไรไม่เข้าท่าจริ ง ๆ ผูหญิงคนนี้ ยูริยงคงส่งเสี ยงดังหัวเราะร่ าไม่มททาจะหยุด


ี ี ่
"ดีใจจังได้เป็ นแฟนโน่ ~~~~" เธอว่างั้นพร้อมซบหัวตัวเองลงมาชนกับหัวผม ... เอ๊ะ... ตกลงผมเป็ นแฟนยูริ
จริ ง ๆ ใช่ ไหม!?
"นี่ โน่ !!"

"หื ม?" เราเกือบจะเดินถึงรี สอร์ทกันอยูแล้ว
็ั
"ทําไมไม่เคยบอกคนอื่นเลยล่ะว่าจริ ง ๆ แล้วโน่ ไม่ใช่ แฟนยู " อ๋ อ ... สรุ ปว่ายูริกยงจําเรื่ องนี้ ได้ มหัศจรรย์
จริ ง ๆ
"ก็ยริพูดว่าเป็ นไปแล้วนี่ ... จะให้ผมปฏิเสธได้ยงไง "



212

"ยูข้โกงเนอะ..."

"ช่ ายยยยย" ผมตอบทันที แล้วก็โดนยูริตหลังให้ทนทีเหมือนกัน อ้าวเฮ้ย !? ผิดตรงไหนวะ!?


"ไม่รักษานํ้าใจเลยนะ ! นี่ .... แล้วผูหญิงทีชอบจะไม่เข้าใจผิดเหรอ ไม่ปฏิเสธอย่างนี้ " อืม .. คิดแบบนี้ กเ็ ป็ น


นี่ ยริ... เฮ้อ.. ปลื้ม

"ไม่มห รอก.. ช่ างเหอะ" ผมตอบพลางคิดว่าจริ ง ๆ แล้วทีผานมา นอกจากผมจะไม่ปฏิเสธยูริเพราะไม่อยาก

่่

ให้เธอเสี ยหน้าแล้ว อีกสาเหตุหนึ่ งคงเป็ นเพราะถ้ามีแฟนไว้กนท่าบ้างสักคนคงจะดี ชี วตอาจสงบสุขมากกว่า


ตอนนั้น ครั้งทีพวกผมไปเล่นดนตรี ให้งานโรงเรี ยนทีคอนแวนต์กนแล้วหอประชุ มเกือบพัง ซึ่งจริ ง ๆ แล้วก็


ดีใจนะทีสาว ๆ ชอบวงพวกเรากันขนาดนั้น แต่พอหลังจากงานจบแล้วมีโทรศัพท์สายแปลก ๆ โทรเข้ามา

ทุกวันเนี่ ย ... ผมเริ่ มไม่แน่ ใจ
"ยูคดแล้วว่าโน่ ตองเป็ นสุภาพบุรุษ .. ไม่มทางหักหน้ายูแน่ นอน .... ดีนะ ยูชิงพูดคนแรก ถ้าคนอื่นพูดก่อน



แล้วโน่ ไม่ปฏิเสธเหมือนกัน ยูคงเสียใจตายเลย " เออ สรุ ปว่าสุดท้ายผมกลายเป็ นสิ นค้าในกระบะลดราคาไป
.. ใครเร็ วใครได้
ผมขําพลางคิดว่าจริ ง ๆ แล้วทีผมไม่ปฏิเสธยูริกเ็ พราะยูริเป็ นผูหญิงนิ สยดีมากคนหนึ่ ง ไม่เสี ยหายอะไรที่



จะคบเธอไว้เป็ นเพื่อน ลองถ้าเป็ นผูหญิงคนอื่นทีน่ ารําคาญมากกว่านี้ สิ ผมคงพูดจาแรง ๆ ต่อว่าเธอตั้งแต่วน



แรกทีปล่อยข่าวแล้ว


เราสองคนเดินเรื่ อยมาจนถึงบริ เวณทีลางขา ผมปล่อยให้ยริลงจากหลังเพื่อล้างทรายออก
่ ้

"โน่ ......."
"ว่าไง?"

213


"ถ้ามีคนทีชอบเมือไหร่ บอกยูนะ .. จะช่ วย" อยูดี ๆ เธอก็พูดประโ ยคนี้ ข้ นมาโดยไม่มองหน้าผม .. ผมดูยริที่




ก้มหน้าก้มตาตั้งใจล้างขาแล้วก็ยมออกมาแผ่ว ๆ
ิ้
"จริ งเร้อ ..."
็ิ
"จริ งสิ ... ตอนแรกนึ กว่าโมเมเป็ นแฟนโน่ แบบนี้ ไปเรื่ อย ๆ เดี๋ยวโน่ คงจะรักยูไปเอง " โอ้โห... ตรรกะนี้ กคด
ไปได้นะยูริ ผมล่ะอดขําในความคิดบ๊อง ๆ ของเธอไม่ไ ด้
"อย่าขําสิ ... แต่เห็ นแล้วว่าผ่านมาก็นานโน่ ยงดูไม่รู้สึกอะไรกับยูอยูเ่ ลย เลยทําใจแล้วแหละว่าคงไม่มวน "

ีั
เธอพูดต่อพลางช่ วยล้างขาให้ผมแล้วจัดแจงปิ ดฝักบัว
รอยยิมนั้นยังคงสดใสเหมือนเคย "อยากเห็ นหน้าคนทีโน่ ชอบเร็ ว ๆ จัง .. ต้องพามาให้ยดคนแรกนะ " ผม

ูู

มองรอยยิมของยูริทส่งมาอย่างเปี่ ยมล้นด้วยความรัก พลันรู ้สึกจุกในอกอย่างประหลาด .. ทําไมผมถึงไม่ชอบ
ี่


ยูรินะ ทังทีเ่ ธอดีกบผมขนาดนี้

ส่วนคนทีผมชอบน่ ะเหรอ...



หน้าของปุณณ์ลอยมาเป็ นคนแรก ทั้งทีผมยังไม่รู้เลยว่าลึก ๆ แล้ว ความรู ้สึกทีผมมีตอปุณณ์คออะไร




...

่ ้
ผมไม่แน่ ใจว่าความรู้สึกนั้นคือความรัก แต่ผมเป็ นห่ วงมันมาก และทุกครั้งขอแค่มปณณ์อยูขาง ๆ ผมก็ไม่
ี ุ
เคยต้องการสิ่งใด

"โน่ ......" เสี ยงยูริเรี ยกผมอีกครั้งหลังจากปิ ดนํ้าฝักบัวเรี ยบร้อยแล้ว เรายังคงยืนตรงทีลางขากันอยู่
่ ้
"มีอะไรครับ ? ไม่รีบเข้า ห้องอะ หนาวนะ"

214

"จูบยูหน่ อยได้ไหม "
"..................................." ดวงตากลมสี ดาใสแจ๋ วนั้นมองมาทางผมเหมือนอยากจะขอร้อง แต่ ..

"มันไม่ทาให้อะไรดีข้นหรอกยู .. มีแต่แย่ลง เชื่ อผมสิ " ยูริแค่นหัวเราะออกมานิ ดหน่ อยเท่านั้น หลังจากได้


ฟั งคําตอบจากปากผ ม
"ว่าแล้ว ...... งั้นแค่กอดก็ได้ ... นะ.... นิ ดนึ ง" ผมอมยิมบาง ๆ กับคําต่อรองนั้น ก่อนจะยืนแขนไปโอบเธอ


ให้เข้ามาใกล้หลวม ๆ "ไปหาคนดี ๆ รักดีกว่าน่ า ...."
"นี่ แหละดีทสุดแล้ว " เสี ยงยูริออ้ ีตอบกลับมา พลางกระชับกอดผมแน่ นบ้าง
ี่
ู้

บางครั้งผมก็เกลียดตั วเองทีรักยูริไม่ได้จริ ง ๆ


***

จวบจนจบวัน ผมรู ้สึกว่าเป็ นวันทีเ่ หนื่ อยโคตร ๆ เลยว่ะ ... ตอนเย็นพอเอมเริ่ มเดินได้คล่องหน่ อย พวกเราก็
ขับรถพากันไปกินข้าวเย็นทีร้านอาหารในตัวเมืองจนอิมแปล้ กลับถึงรี สอร์ทเหลือแต่แรงอาบนํ้าก่อนจะ


หงายตัวนอนสลบเหมือดบนเตี ยงอย่างกะคนหมดแรง
"เหนื่ อยยยยยยยยว่ะ " ให้พูดคําอื่นพูดไม่เป็ นแล้วครับ

215

ปุณณ์ทกาลังจัดของอะไรซักอย่างอยู่ หันมาหัวเราะหึ หึใส่ผม "มึงขับรถเหรอ"
ี่ ํ
"เอออออออ ไอ้คนเหนื่ อยกว่า " แม่งแค่น้ ี ทาข่ม .. กูแค่หายใจก็เหนื่ อยแล้วเหอะ ผมว่าประชดมันพลางเขยิบ

ตัวขึ้ นนอนดีดี แล้วหันหน้าออกไปทางอื่น แว่วเสี ยงมันสาวเท้าเข้ามาข้างเตียง
"จะนอนแล้วเหรอวะ"
"อืม.."


"งั้ นปิ ดไฟ" โดยไม่รอคําตอบ ปุณณ์จดแจงดับไฟห้องทันที ตอนนี้ สิ่งเดียวทีทาให้รู้วาปุณณ์อยูบนเตียงแล้ว

่ ํ
คือแสงจากดวงจันทร์และความรู ้สึกว่าทีนอนยวบลงไปเ ท่านั้น

"อย่าลืมไหว้พระอะมึง " ผมเตือนมัน โดยไม่ลืมพลิกตัวมองว่าได้ทาตามจริ งรึ เปล่า ภาพทีเ่ ห็ นคือเงาของไอ้

ปุณณ์ลมลงนังก่อนจะไหว้หมอนตามคําบอกแต่โดยดี


มันก้มลงกราบพระสามครั้งแล้วล้มตัวนอนข้าง ๆ ผม ผมเหลือบมองคนข้าง ๆ ผ่านแสงสลัวของดวงจันทร์

ก็เห็นปุณณ์กาลังนอนก่ายหน้าผากอยู่ "เป็ นไรวะ มีเรื่ องไรรึ เปล่า " ลองใครมานอนท่านี้ เป็ นอันมีเรื่ องทุกราย
สิน่า

"ไม่รู้วะ ..." ปุณณ์ตอบ ทั้งทีมอยังคงก่ายหน้าผาก ก่อนทีเ่ ราจะเงี ยบงันในความมืด ..
่ื
"................................."
่ ั


"วันนี้ กเู ห็ น..........." หลังจากนอนเงี ยบอยูพกหนึ่ งจนผมเกือบหลับ อยูดี ๆ ปุณณ์กพูดคํานี้ ข้ นมา ทําเอา

สะดุงโหยง ผมรี บกระพริ บตาถี่ ๆ ไล่ความง่วง

"เห็ นไรวะ เห็ นหมํารึ เปล่า " แน่ นอนว่ามันปล่อยฝ่ ามือพิฆาตลงกลางหัวผม

216

"เดี๋ยวกูทาดมเลย ไอ้ห่านี่ .... วันนี้ กเู ห็ นมึง.... กอดกับยูริ ด้วย" ปุณณ์กระท่อนกระแท่นตอบเรื่ องทีผมทํา


จริ งเมือเย็น .. อืมมม ... ตาไวดีแฮะ แล้วผมควรตอบกลับไปว่าอะไรดี ..

"หึ งรึ ไง" ตัดใจแซวไปอย่างนั้นทั้งทีรู้สึกเจ็บในใจอย่างประหลาด .. มันเป็ นความรู ้สึกเจ็บหนื ด ๆ เหมือน

เวลาเราพยายามทําเรื่ องเศร้าให้เป็ นเรื่ องตลก อย่ างไงอย่างงั้น
แว่วเสียงปุณณ์ถอนหายใจให้ผมฟั ง "ทุเรศเนอะ..." มันเงี ยบไปก่อนจะพูดต่อ "กูไม่มสิทธิ์ เลยแท้ ๆ "

ผมทีฟังคําเหล่านั้นก็ได้แต่เงี ยบ ... ไม่อยากยอมรับเลยว่าวันนี้ ทเี่ ห็ นปุณณ์อมเอมไปก็รู้สึกปั่นป่ วนในท้อง

ุ้

ไม่แพ้กน

เราสองคนนอนฟั งเสี ยงทะเลซัดชายหาดดังแผ่ว ๆ เช่ นเดียวกับภายในจิตใจ ทีเ่ หมือนมีกาปั้นใครยืนเข้ามา

ทุบหัวใจให้มนเจ็บซํ้า ๆ ..


"มึงรักเอมปะ ..." อยูดี ๆ ผมก็ถามคํานี้ ข้ นมา จะด้วยเหตุใดก็ไม่ทราบได้ ผมทอดสายตามองด้านข้างของ

ปุณณ์ทส่งสีหน้าลําบากใจ
ี่
"กูยงไม่รู้เลยว่ารักคืออะไร .. แต่กเู ป็ นห่ วงเค้า แล้วก็ .. เต็มใจทีจะคอยดูแล "


"มึงก็คงรักนันแหละ " คําตอบของปุณณ์ชัดเจน แต่สมองผมกลับว่างเปล่าจนต้องหลับตาในความมืด

"โน่ ............"


"......................" แต่ถึงแม้ผมจะไม่ได้ขานรับ ปุณณ์กคงรู ้ดีวาฟั งอยู่ เสี ยงทุมนั้นจึงพู ดต่อ


"แต่กบมึง ..... ก็ไม่ได้น้อยไปกว่าเอมเลยนะเว้ย "

217

พูดทําไมวะ ..
่ ้
"พูดทําไมวะ " ผมถามออกไปพร้อมความรู้สึกจุกถึงคอหอย .. มีคาหลายคํายังคงอัดแน่ นอยูขางใน เรี ยกร้อง

ให้ผมรี บบอก .. แต่สุดท้ายก็ตองเก็บมัน ไม่ให้หลุดจากปากผมทีเ่ ฝ้ าบอกตัวเองซํ้า ๆ ว่าเราอ ย่าพูดอะไรทีทา

่ ํ
ให้ปณณ์ลาบากใจ
ุ ํ
เราสองคนนิ่ งเงี ยบ ก่อนปุณณ์จะตัดสิ นใจรวบตัวผมเข้าไปกอด .. ผมตอบรับอ้อมแขนนั้นด้วยอ้อมแขน
่ ้
ของตนเองกลับ เพราะนี่ คอสิ่งเดียวทียงเหลือ เอาไว้ย้าว่ายังมีเราสองคนอยูขาง ๆ กัน ... แม้ความสัมพันธ์จะ

่ั


กลับกลายเป็ นอะไร แต่ทกครั้งที่ ได้กอดกันอย่างนี้ ผมก็ยงรู ้สึกอบอุนใจ


"โน่ ....... กูขอโทษ" ปุณณ์กอดผมแน่ นพลางกดจูบลงบนขมับ "กูอยากจะห้ามตัวเองให้ได้มากกว่านี้ แต่กู
......"
เสี ยงนั้นหายไปพร้อมกับอ้อมแขนทีสนเทา จนผมต้องถอนตัวเองออก เพื่อยกศีรษะมองใบหน้าคมทีถก
่ ั่
ู่
พาดผ่านโดยแสงจั นทร์


็ ํ
เรามองกันอยูนิ่ง ราวกับต้องการให้ดวงตาสองคูน้ ี เป็ นตัวแทนบอกทุกอย่าง .. "กูกทาไม่ได้เหมือนกัน ..."
เป็ นผมเองทีพูดคํานั้นก่อนจะมอบริ มฝี ปากให้ปณณ์อย่างแผ่วเบา ..



สําหรับผม.. ระหว่างเราไม่จาเป็ นต้องมีคาจํากัดความใดเลยก็ได้


่ ้
ผมแค่อยากให้เรา อยูขาง ๆ กันนาน ๆ

ผมต้องการแค่น้ นเอง ..


218

29th CHAOS
แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาไม่ถนัดนัก เพราะตอนหกโมงเช้าผมเพิ่งตืนขึ้นมาปิ ดก่อนรอบ

นึ ง.... อืมม แล้วจะพูดทําไมวะ เรื่ องของเรื่ องคือละเมอตืนขึ้นมาอีกครั้งเมือกี้น้ ี แล้วยกนาฬิ กาข้อมือดู ปราก ฏ


ว่าปาเข้าไปเก้าโมงกว่าแล้วแต่ยงไม่มใครตืนซักคน
ั ี ่
ผมยกข้อมือข้างทีมนาฬิ กาดูพลางขยี้ตานิ ดหน่ อยก่อนจะปล่อยมือวางไว้ตรงทีเ่ ดิม ที่ ๆ มีไอ้ปณณ์นอนทับ
่ี

่ ั
อยู่ ผมขยับแขนเพราะความเมือยเล็กน้อยแล้วก็ตองยิมออกมา เมือเห็ นใบหน้ายามหลับของปุณณ์ซุกอยูกบ

้ ้

ตัวผมท่ าทางสบายเป็ นทีสุด

หมันเขี้ยวก็ตองขอซักทีสิครับ !


'ป๊ าบบ'
"อืมมมมมมมมมมม .. ตบไมวะ !" มันโวยทั้งทีหน้ายังซุกกับอกผม ก่อนจะขืนตัวมาลูบหัวป้ อย ๆ ให้ได้ขา


สะใจเล่น "เก้าโมงแล้ว มึงจะนอนให้ถึงวันกลับเลยมะ "
แต่ไอ้ปณณ์ดทาทางไม่ตนดี มันหลับตาปี๋ ขณะฟั งผมพูด พลางควานมือหามือถือบนหัวเตียงแต่หาไม่เจอ
ุ ู ่
ื่
ผมเลยยืนข้อมือตัวเองให้มนดูนาฬิ กาเป็ นหลักฐานแทน "เก้า.... โมงงงงง" ยํ้าอีกทีเผือขี้ตาจะอุดจนดูไม่ออก



มันขมวดคิวมองเข็มนาฬิ กาบนหน้าปัดดีเซลเล็กน้อย ก่อนจะคว้ามือผมไปซุกนอนทีแก้มอีกครั้ง



"สิ บโมง

ปลุก"
"เออ นอนไป กูจะไปหาไรกิน " ไม่ตนก็ไม่งอวะ ! ผมช่ างแม่งแล้วลุกขึ้นหมายจะสะบัดมือออกจากแก้มมัน
ื่

ให้พน แต่ไอ้คนง่วงนอนทําไมแรงเสื อกเยอะชิ บหาย

มันเล่นดึงผมพรวดเดียวลงไปนอนเอ้งเม้งบนเตียงเหมือนเดิมซะฉิ บ
"ไม่เอา... นอนด้วยกันก่อน สิบโมงค่อยไป " เสียงปุณณ์ออ้ ีอยูกบหมอนและมือผม
ู้ ่ ั

219

"ตลก กูหิวมังเหอะ "

"นอนก่อน"
"แดกก่อน"
"นอนก่อน"
"จะแดก"
"นอน...................." เอ๊ะไอ้ห่านี่ ทําไมบังคับจิตใจกันจังวะ !! (แล้วตกลงชี วตนี้ ผมเคยเถียงชนะใครมังมัย !?)

่ ้
ผมขมวดคิวใส่มนแต่กเ็ ห็ นตัวปั ญหาหลับตาพริ้ ม แถมยักคิวกวนตีนกลับมาให้อีกต่างหาก ตกลงมึงตืนแล้ว




ใช่ ปะ... เดี๊ยวพ่อกระทืบไส้แตกคาเตียงซักที !

ปากผมขมุบขมิบด่าไป มืออีกข้างหนึ่ งทีวางก็คว้ารี โมทมากดเปิ ดทีวฆ่าเวลาไป ทนอยูได้ไม่นาน ท้องเจ้า
่่

กรรมก็ดนร้อง

'โครกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก'

เยียมไปเลยครับพี่น้อง ! เพราะหลังจากท้องผมร้องประท้วงเสี ยงดังยิงกว่าเจ้าของแล้ว ปุณณ์กได้ฤกษ์ลืมตา


ตืนทันที "มึงหิ วขนาดนั้น ?"

"เออ"

สิ้นคําตอบผมปุ๊ บ (แม่งอายจะแย่ ) มันก็ปล่อยหัวเราะก๊ากปับ (ฝากไว้กอนนะมึง ) ก่อนจะลุกมานังบิดขี้


เกียจบนเตีย ง "กินก็กินวะ อาบนํ้าแป๊ บ " ปุณณ์สรุ ปโดยไม่ฟังอะไรก็คว้าผ้าเช็ ดตัวเดินเข้าห้องนํ้าหน้าตาเฉย ...
เอ๊ะ!? ไอ้ห่านี่ .. แม่งตืนก็ตนหลังกูแท้ ๆ เสือกซิวห้องนํ้าไปก่อนซะงั้น !
่ ื่

220

ผมส่ายหัวปลง ๆ กับความกวนตีนของมันแล้วก็เปลี่ยนช่ องจากหนังฝรั่งไปดูช่องเก้าการ์ตนยามเ ช้าแก้เซ็ง


"โน่ ครับ" อ้าววว แล้วอยูดี ๆ มึงโผล่หัวออกมาอีกทําไม .. ผมหันไปมองหน้าหล่อ ๆ ของปุณณ์ ทีตอนนี้ ดู

เจ้าเล่ห์ไม่น้อย
"ไรของเมิง " ภาษาระดับเดียวกันเห็น ๆ ครับท่านผูชม ... ไม่ได้หรอก ผมเป็ นคน (หยาบ)เสมอต้นเสมอ

ปลาย
สิ่งทีเ่ ห็นต่อมาคือไอ้ปณณ์ ยิมหวานพลางกวักมือเรี ยกผมให้ไปหามันหน้าห้องนํ้ายิก แน่ นอนว่าผมโคตรขี้


เกียจ แต่ไอ้นนไม่มททาจะยอมแพ้ เลยต้องเดินไปดูซกหน่ อยเพราะกลัวมันจะกวักจนมือหัก
ั่
ี ี ่

"มึงเจอนางเงือกในอ่างรึ ไง" ผมบ่นอุบอิบพลางลากเข้าขาไปหามัน โดยไม่ทนตั้งตัวก็ถกดึงไปกดจูบลงบน


จมูกอย่างแรง เชี่ ยแม่งง ฟั นก็ไม่แปรง !
"morning kiss" มันพูดแค่น้ นแล้วปิ ดประตูห้องนํ้าปัง ! ไปเลย... ไอ้สดดด หึ หึหึ ... ผมหุ บยิมไม่ได้แล้ว



ตอนนี้ หึ หึหึ .... หึ หึหึ

"โน่ !!!!! ปุณณ์!!!!!!!!! ตืนเร้ววววววววววววว กินข้าวกัน ๆๆ " แต่ยงไม่ทนทีผมจะเดินผละจ ากหน้าประตู

ั ั ่
ห้องนํ้าดี เสี ยงโหวกเหวกโวยวายของพวกผูหญิงก็ดงข้ามอีกฝั่งประตูห้องมาเสี ยก่อน อืมม .. มาได้เวลากัน



จริ ง ๆ ผมฟั งเสี ยงยูริใสกิ๊งแต่เช้าแบบนี้ กอดขําไม่ได้
"ว่าไงสาว ๆ ตืนเร็วไม่โทรปลุกเลยนะ " เมือเปิ ดประตูห้องออกไป ก็พบทั้งยูริและเอมแต่งตัวแต่งห น้าเสร็ จ


จนหอมฟุ้ งกันแล้ว ทั้งทีผมยังใส่ชุดนอน (กางเกงบอล)อยูเ่ ลย ยูริมองหน้าผมกลับมาแล้วยิมแฉ่ ง


"โน่ ตอนเพิ่งตืนน่ ารักจัง ตาปรื อ ปากแดงงงงงง " อื้อหื อ ... คําชมผูชายจริ งเหรอนัน !? ผมรี บสะบัดหัวให้



ตาโตกว่านี้ ทนที ส่วนปากนันไม่รู้จะเอายังไงกับมันดีเหมือ นกัน



221


ได้ยนเสียงปุณณ์อาบนํ้าอยูแป๊ บหนึ่ งก่อนทีมนจะเปิ ดประตูออก ยืนแปรงสี ฟันทีบบยาสี ฟันแล้วส่งมาให้

่ ั

่ ี


ผม "คุยกะคนอื่นอยูได้ ฟั นก็ไม่แปรง " อ้าวววว แล้วจะให้กใช้ภาษามือรึ ไง ผมคิดในใจแต่กรับแปรงจากมัน

แต่โดยดี

สาว ๆ นังดูการ์ตนในห้องเราอย่างสนุ กส นานอยูครู่ หนึ่ ง รอทั้งผมและปุณณ์จดการตัวเองเรี ยบร้อย จึงได้



ออกไปหาข้าวเช้าทานกัน แต่คงเรี ยกว่าข้าวเช้าได้ยาก เพราะดูนาฬิ กายังไงก็เฉี ยดสิ บเอ็ดโมงกว่าไปแล้วเห็ น
ๆ "รอจนเทียงค่อยออกมากินข้าวเทียงทีเดียวไม่ดีกว่าเร้ออออ " ผมเปรยลอย ๆ


แน่ นอนว่าไอ้ปณณ์หั นขวับ "ปากดี มึงแหละท้องร้องดังจนกูตน "

ื่
"จริ งเหรอโน่ !!!!!!!" ประมวลผลไวมากครับยูริ - _-".... คอร์ทดโอ้คกบไอ้ปณณ์จริ ง ๆ เรื่ องแค่น้ ี ไม่เห็ นต้อง
ู ู ู่ ั

เอามาประจานกลางวงสาว ๆ เลยโว๊ยยย


เราสี่คนเดินเข้าไปในร้านอาหารของรี สอร์ททีราคาแพงระยับ แต่กข้ เี กี ยจเซ้าซี้ให้ปณณ์ขบรถออกไปกิน

ุ ั
ไกล ๆ เพราะแดดร้อนอยู่ ... อืมม... ถ้าไอ้โอมได้มาอ่านถึงตรงนี้ มนคงปรี่ เข้ามาโบกหัวผม ด้วยฝังใจว่าคนดี

อย่างผมเกรงใจใครไม่เป็ น (รักกูจริ ง ๆ ) แต่ทแน่ ๆ ... เรื่ องแบบนั้น ยูริกินขาดกว่าเยอะครับ
ี่
"ปุณณ์ .......... อยากกินหนมมม " นันไง.. ผมลอบมองเจ้าของเสียงกระง๊องกระแง๊งทีดงขึ้นทันทีหลังฟาด
่ ั

อาหารเช้าจานโตเสร็จ ... ไงล่ะ บอกแล้วว่าคนสํานึ กน้อยกว่าผมยังมี ฮ่า ๆ
"จะไปกินทีไหนครับยู ขามาซื้อตุนตั้งเยอะไม่ใช่ รึไง " ผมออกปากถามแทนเพราะเกรงใจปุณณ์ (เกรงใจ

เป็ นจริ ง ๆ ครับ ) ก็แดดข้างนอกร้อนจะแย่ แต่ยริกลับพองลมเข้าแก้มจนแก้มป่ อง "หมดแล้ว ......" เธอตอบ

ปัดผม พลางเอื้อมมือไปจับแขนปุณณ์อย่างต้องการจะอ้อนต่อ (เอ๊ะ ตกลงนี่ แฟนใครวะ )

"น๊ าาา ปุณณณณ์ ตอนขามายูเห็นมีห้าง ไปซื้อหนมกันน้าาา อยูรีสอร์ทตอนบ่ายก็ไม่ได้ทาอะไร น๊ าาาาา ..."

ผมแอบขํา เจ อแบบนี้ ไปเป็ นไงล่ะมึง เข้าใจหัวอกกูยง หึ หึ


222

"ไปสิครับ เอมเดินไหวรึ เปล่า " เออ แต่ผมเกือบลืมว่าไอ้ปณณ์มนบ้าจี้ แถมยังชอบทําตัวเป็ นคนดีเกินเหตุ
ุ ั

อีกต่างหาก พอสิ้นคํานั้น ยูริกหันมายิมตาปิ ดเย้ยผมอย่างผูชนะทันที ... เอาใจกันเข้าไปเถ๊อะ !


"ไม่รู้สิ ... เอม.. อยากพัก " แต่เพราะเสี ยงหญิงสาวข้าง ๆ ปุณณ์ทออมแอ้มตอบ ส่งผลให้ยริตองหน้าหงอย
ี่ ้
ู ้
"ว้า....." ถึงคราวผมยักคิวเย้ยยูริแล้วตอนนี้ หึ หึ อด


่ ี่
"แต่ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ ยูไปกับปุณณ์กได้ เอมจะรออยูทนี่แหละ " เอ.... แต่ผมว่าฟั งประโยคนี้ ของเอมแล้ว
มันดูแปลก ๆ
่ ั

ยูริรีบพยักหน้ารับอย่างแข็งขันทันที "งั้ นยูไปกับปุณณ์นะ แล้วเอมอยูกบโน่ ทน้ ี ... โน่ กข้ เี กียจไปใช่ ปะล่ะ ?"
ี่
อ่า.... เอ่อ ....
"โอเค ตามนี้ ... พี่เก็บตัง !" ผมถูกยูริมดมือชกอีกแล้วครับคุณผูอาน Y____Y

้่

***


หลังจากสองคนนั้นขับรถออกไปยังตัวเมือง ก็เหลือเพียงผมกับเอมทีตองนังจุมปุ้ กกันอยูในห้องสองคน ...
่ ้ ่ ้
ผมมาอยูเ่ ป็ นเพื่อนเธอทีห้องผูหญิงครับ บทสนทนาระหว่างเราไม่มอะไรเป็ นพิเศษ เน้นเปิ ดทีวดกนมากกว่า



ีู ั


ผมเป็ นฝ่ ายถือรี โมทเปลี่ยนช่ องอยูปลายเตียง ส่วนเอมกึ่งนังกึ่งนอนอยูหัวเตียง .. อันทีจริ งแล้ว คือความตั้งใจ


ของผมเองทีจะรักษาระยะห่ างระหว่างเราสองคน


"โน่ คบกับยูมานานรึ ยงคะ " แต่อยูดี ๆ เธอก็ถามผมด้วยคํานี้ ทําเอาผมอึ้งไป .... นานยังวะ?

"มะ... ไม่รู้สิครับ "

223

"กี่เดือนแล้วล่ะ ถึงปี รึ ยง " อืม.... ผมพยายามคิดต่อว่าเรารู ้จกกันตั้งแต่ตอนไหน ... คอนเสิ ร์ตทีคอนแวนต์



่ ่
คราวก่อนราวเดือน มิถนายน .... แล้วยูริเอาผมไปพูดว่าเป็ นแฟนตั้งแต่เมือไหร่ ละนัน ... จําไม่ได้จริ ง ๆ - _-"


"ไม่ถึงหรอกครับ ... จําไม่ได้เหมือนกัน แหะ ๆๆ " ผมตอบพลางหัวเราะแก้เก้อ ไม่ได้หันไปมองด้วยซํ้าว่า
เอมทําหน้ายังไง

็ ้
"โน่ นี่กน่ารักเนอะ.. ยูริโชคดีจง " เอ.......... ผมคิดว่าฟั งประโยคนี้ แล้วมันรู ้สึกแปลก ๆ แต่กตองทําใจดีสู้


เสื อเอาไว้กอน "เพื่อนผมมันหล่อไม่พอรึ ไงครับเอม ฮ่า ๆๆ "
มาถึงตรงนี้ ผมรู ้สึกได้ถึงแรงยวบของเตียง ว่ามีคนคลานเข้ามาใกล้จากด้านหลัง "หล่อคนละแบบน่ า ... โน่ ดู


หล่อแบบน่ ารัก ๆ ดี " คําชมปะวะนัน ...? ผมไม่คอยแน่ ใจ เพราะรู ้แต่วา พอหันไปมองก็เห็ นเอมกําลังคลาน

เข้ามาใกล้ จนตัวผมต้องแข็งทือ .. แน่ นอนว่าผมแกล้งทําเป็ นหันหน้ามองทีวเี หมือนไม่สนใจ ทั้งทีความคิด


ฟุ้ งซ่านปั่นป่ วนไปหมด .. คําพูดของกอล์ฟทีเ่ คยบอกว่าเอมเริ่ มก่อน วิงกลับเ ข้ามาในหัวผมอีกครั้ง ทั้งที่

พยายามลืมแล้วแท้ ๆ เชี ยว

แต่เอมไม่ได้เข้ามาใกล้ผมมากกว่านั้น เธอแค่ผานเพื่อลงจากเตียงแล้วเดินไปหยิบทีรวมผมมาเก็บผมยาว

สลวยให้ข้ นไปรวมกันแทน เอมหันมามองหน้าผมยิม ๆ "รู ้รึเปล่าว่าตอนโน่ มาเล่นคอนเสิ ร์ตทีโรงเรี ยนเอม



เมือกลางปี สาว ๆ กรี๊ ดกันมากเลย ... เอมก็ชอบ"

ผมถอนหายใจพลางพยักหน้ายิมรับคําพูดนั้นของเอม เพราะถ้ามองในแง่ดีแล้วเอมก็แค่ชวนผมคุยเท่านั้น

ไม่ยตธรรมเลยหากผมจะระแวงด้วยความคิดอคติ รอยยิมเอมสวยจนผมเคลิมไปพักหนึ่ ง
ุิ




"ถ้ารู ้วาปุณณ์สนิ ท

กับโน่ เอมก็ชวนไปเทียวด้วยกั นบ่อย ๆ แล้ว "

"ไม่ดีหรอกครับ เป็ นก้างแย่ "
"ไม่หรอกกก โน่ น่ารักขนาดนี้ ... นี่ ๆๆ มาใส่สร้อยให้เอมหน่ อยสิ คะ มองไม่เห็ นล่ะ " แต่ผมว่าเอมชักจะชม
ผมว่าน่ ารักเกินพอดีละ (เป็ นผูชายก็ตองอยากได้ยนคําว่า หล่อ เป็ นธรรมดา ) ผมคิดอย่างนั้นแต่กเ็ ดินไปเป็ น



ธุระช่ วยใส่สร้อยให้เอม ใช้เวลาแค่แป๊ บเดียว ตะขอสร้อยเส้นนั้นก็ถกเกี่ยวจนเข้าที่ แต่เมือมันสําเร็ จปุ๊ บ เอม



224

ก็หันมาขอบคุณปั๊บ โดยไม่ปล่อยให้ผมทันถอยออกไปไหนดี

"ขอบคุณค่ะ " เลยกลายเป็ นว่าตอนนี้ ใบหน้าเราอยูห่างกันไม่ถึงคืบ ผมรู ้สึกตกใจเพราะไม่ทนตั้งตัว แถม

ผูหญิงตรงหน้ายังคลี่ยมหวานเฉี ยบเหมือนคนไม่ทกข์ร้อนอะไรอีก สุดท้ายจึงกลายเป็ นผมทีงงเอง ว่าตกลง

ิ้


เราควรถอยออกมาแน่ หรื อเปล่า
"ปากโน่ แดงจัง ... ขอจับหน่ อยนะ " เอมยิมพลางเอี้ยวตัวมาสัมผัสริ มฝี ปากผมด้วยปลายนิ้ ว ผมมองเข้าไป

่ ั ู่
ในดวงตาสวยคูน้ นทีดราวกับท้าทายอะไรบา งอย่าง
ทีแน่ ๆ ผมไม่เล่นด้วย ...

"ออกไปเดินเล่นตรงหาดกันมัยครับ " ผมเบือนหน้าหนี พลางพยายามชวนเอมให้ออกไปทีอื่น เพราะคงไม่ดี


่ ้


แน่ หากเรายังอยูดวยกันสองต่อสอง แต่ไม่วายังไงผมก็แพ้ทางเอมอยูดี ตราบใดทีเ่ ธอพูดคําว่า "ไม่อะค่ะ ... ยัง
เจ็บขาอยูเ่ ลย"
รอยยิมทีส่งมาทางผมดูเป็ นรอยยิมของผูถือไพ่เหนื อกว่า ริ มฝี ปากอิ่มเคลือบสี ชมพูหวานยังขยับพูดกับผม

้ ่

ต่อ "ยูริคงเลือกขนมอีกนานแหละ กว่าจะกลับ "
"ครับ..." เป็ นเพราะทุกอย่างในเวลานั้นล้วนทําเอาผมสับสนไปหมด สติอนรางเลือนของผมกําลังฉายภาพ

ในคลิปวีดีโอนั้นซํ้าไปซํ้า มา
จวบจนเบืองหน้าเมือเห็ นเอมกําลังถอดเสื้อยืดสี ขาวบนตัวเองออก จึงเรี ยกให้ผมเห็ นความจริ งเด่นชัดยิง



กว่าคลิปวีดีโอของกอล์ฟเสียอีก ... ผมยืนตะลึงมองภาพนั้นอย่างไม่อยากเชื่ อ
ตรงหน้าผมคือแฟนเพื่อนทีมเี พียงบราลูกไม้สีขาวบนร่ างกาย กับสร้อยคอ

"เอมจะทํา อะไรครับ ..." นี่ ไม่ใช่ ประโยคคําถามแต่เป็ นเหมือนคําพูดเตือนสติผหญิงตรงหน้ามากกว่าว่าเธอ
ู้
ไม่ควรทํา ... แต่สิ่งทีผมได้รับกลับมา มีเพียงรอยยิมท้าทาย



225

"ถ้าโน่ ไม่รังเกียจ เอมก็อยากจะเจอกับโน่ แบบสองคนบ่อย ๆ " ร่ างกายบอบบางนั้นสาวเท้ามาประชิ ดตัวผม
ก่อนจะจับมือผมใ ห้เอื้อมไปด้านหลัง บริ เวณตะขอชั้นใน "ได้ไหม..."


ผมรู้ดี ว่านี่ ไม่ใช่ การลองใจเล่น ๆ แบบยูริ .. ผมเป็ นผูชาย... ปฏิเสธไม่ได้วาสถานการณ์ตรงหน้าทัง


่ิ
ล่อแหลมและยัวยวนพฤติกรรมดิบของผมแค่ไหน กลิ่นกายหอมฟุ้ งของเอมแนบเข้ามาจดจ่อชิ ดอยูตดกับตัว

ผม เช่ นเดียวกับผิ วขาวเรี ยบเนี ยนนั้น ทีหยิบยืนสัมผัสวาบหวามให้ ทั้งหมดถือเป็ นเครื่ องมือเย้ายวนชั้นยอด


จริ ง ๆ
เอมซุกเข้าพรมริ มฝี ปากทัวต้นคอผม เรื่ อยเลยมาถึงใบหู ขณะทีแผ่นอกภายใต้เสื้อยืดของผม ก็ถกรุ กราน



อย่างหนักเช่ นเดียวกัน
่ ้
ในทีสุดร่ างกายก็แทบไม่ฟังคําสัง เมือ เสี ยงเอมทีพรํ่าบอกว่าต้องการผมยังคงดังอยูขางหู ไม่ไปไหน ราวกับ


่ ่
เธออยากสะกดจิต ซึ่งอาจได้ผล เพราะฝ่ ามือร้อนของผมเริ่ มป่ ายเรื่ อยไปทัวแผ่นหลังบางตรงหน้านั้น จวบ

จนถึงตะขอเสื้อใน...

แต่ นี่มนแฟนเพือน!


แถมเพือนคนนั้นคือปุณณ์!

ปุณณ์ทเี่ ป็ นมากกว่ าเพื่ อนของผม!

"เอม!!!!!!!!!!!!" ผมไม่ปล่อยให้ทกอย่างบงการความรู ้สึกผิดชอบชัวดีอีกต่อไป เสี ยงเรี ยกอันดังทําให้


็ั

เจ้าของชื่ อนั้นสะดุงได้นิดหน่ อย แต่กยงคงไม่หยุดรุ กรานร่ างกายผมอยูดี

็ี
"โน่ กมอารมณ์แล้วนี่ คะ ..."

226

"เอมครับ !!!!" ผมใช้ฝ่ามือแข็งดันเอมอ อกไปจนสุดแขน ถึงแม้จริ ง ๆ จะไม่อยากทําแบบนั้น เพราะแค่มอง

สีหน้าก็พอรู ้วาแรงผูชายทําให้เธอเจ็บ แต่ผมเหลือเพียงวิธีเดียวทีจะหักห้ามใจตัวเองจริ ง ๆ




ผมสูดลมหายใจลึกก่อนจะคว้าเอาผ้าเช็ ดตัวทีพาดเก้าอี้อยูมาคลุมร่ างเอม "ผมอยูห้องข้าง ๆ มีอะไรไปเคาะ


เรี ยกได้นะ พักผ่อนเถอะ!" เพราะไม่มคาพูดใดอยากต่อว่าเธอทังนั้น ผมจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองให้อยูในสภาพ
ี ํ

เดิม ก่อนจะเป็ นฝ่ ายเปิ ดประตูห้องออกไป

อันทีจริ งแล้ว ..

ผมไม่เหลือคําพูดอะไรจะพูดกับเธอ ..

คนเดียวทีอยูในความคิดตอนนี้ คอปุณณ์เท่านั้น
่ ่

เรื่ องทีกอล์ฟพู ดทังหมดเป็ นความจริ ง


30th CHAOS
ทันทีที่(รอด)กลับมาจากหัวหิ น คนแรกทีผมโทรหาคือไอ้กอล์ฟ


อันทีจริ งผมอยากโทรหามันตั้งแต่ตอนอยูหัวหิ นเลยด้วยซํ้า แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่มโอกาสอีก เพราะช่ วง


กลางวันยูริเกาะติดผมแจ ส่วนกลางคืนก็ดนนอนห้องเดียวกับปุณณ์ จนไม่รู้ จะเอาเวลาไหนปลีกตัวไปโทร


ได้ ดังนั้นเรื่ องจะให้ตอสายฮอทไลน์ไปปรึ กษาไอ้กอล์ฟทันทีนี่เป็ นอันต้องพับโครงการไป
ส่วนกอล์ฟ คําแรกทีมนพูดหลังฟั งเหตุการณ์ทงหมด คือเสี ยงตะโกนว่า "เชี่ ยแม่ง !!!!!!!!! มันกล้าจะเอากับ
่ ั
้ั
มึงเลยเหรอวะ!!!!!!!!!" เออว่ะ ตรงใจทีสุด ... ผมก็ไม่เข้าใจว่าเอมกล้าทําแบบนั้นไปได้ยงไง


"แม่งต้องคิดว่ายังไงมึงก็เล่นด้วยแน่ ๆ คงไม่คดว่าจะผิดแผนขนาดนี้ ไง " กอล์ฟทีอยูปลายสายยังคง

่ ่
พยายามวิเคราะห์เป็ นฉาก ๆ แต่ผมช่ างแม่งแล้ว เอมจะเป็ นอะไร คิดยังไงก็ช่างเขาเหอะ คนเดียวทีผมเป็ น


227

ห่ วงคือไอ้ปณณ์ ... ผมจะทํายังไงกับเรื่ องทีผมเฉยใส่ไม่ได้ดี



ยิงคิดผมก็ยงรู้สึกว่า นี่ มนเป็ นบ้าอะไรไปหมด ตกลงทีผมกับปุณณ์เคยร้องไห้กนในวันนั้น เราสองคนทํา
ิ่



ไปเพื่ออะไร
่ ั ้
เพื่อให้ปณณ์กลับไปอยูกบผูหญิงพรรค์น้ นน่ ะเหรอ


แม่งงงง!

กอล์ฟบ่นอะไรไม่รู้ให้ผมฟั งทางโท รศัพท์อีกสักพัก (ก็ไม่ได้ต้งใจฟั งเท่าไหร่ หรอก ) ก่อนจะวางสายไป

โดยทิงท้ายว่า มันจะเข้ามาหาผมทีโรงเรี ยนตอนเย็นวันจันทร์ เพราะวันนั้นเป็ นวันคัดวงรอบแรก ทีผมต้อง




อยูชมรมจนคํ่าพอดี

เช้าวันจันทร์ผมมาถึงโรงเรี ยนด้วยสภาพกะปลกกะเปลี้ย เพราะเมือคืนกว่าไอ้ปณ ณ์จะขับรถมาส่งหน้าบ้าน




ได้กดึก แถมยังต้องคุยโทรศัพท์กบไอ้กอล์ฟอีก ถกปัญหากันยาวยันตีสองตีสาม จนฟ้ าแทบสว่างคาตา

(จริ ง

ๆ ไร้สาระไปมากกว่าครึ่ ง )
"เฮ้ย!! แม่งหน้าตาอ่อนระโหยโรยแรงเหมือนคนขาดนํ้า ไปหัวหิ นสามวันรี ดออกหมดตัวยังวะ !!" แล้วปาก
เหรอนัน ไอ้เชี่ ยโอม... ผมโผล่หัวเข้าไปในห้องเรี ยนเพื่อจะฟั งเสี ยงหมาเห่ าหอนของมัน แล้วจะมีวนไหนมัง



มัยทีผมไม่ตองนึ กด่ามัน แน่ นอนว่าวันนี้ ผมถอยทัพ เพราะไม่มแรงเหลือจะสู ้ เลยต้องชิ่ งปาห่ อของฝากใส่


้ ่
หน้ามันไปก่อน
ไอ้โอมเปลี่ยนจากหน้าตีนเป็ นหลังมือทันที "เย๊ดดดดดดดดด มีขอ งฝาก!! เฮ้ยไอ้นี่กชอบบบ เก่ง !!! มาแดก

กัน!!!!!" อื้อหื อ .. เหมือนเวลาหมาจะวิงเข้ามากัดแล้วเขวี้ยงกระดูกให้มนยังไงยังงั้น ท่าทางไอ้โอมมันดีใจจน



หางกระดิก เท่านั้นไม่พอยังเรี ยกไอ้เก่ง (ทียนโม้อยูหน้าห้อง ) ให้ร่วมขบวนการณ์หางกระดิกดิ๊ก ๆๆ ปรี่ มา
่ื
ทางโต๊ะผมอี กคน

228

"เย๊ด ปลาหมึกนี่ กกชอบ เจ๋ งหวะ ๆๆ " ไอ้เก่งว่าพลางลงมือฉี กซองเปิ ดซิงปลาหมึกหวานทันที ส่วนผมได้
ู็
แต่ขา "เมือวันศุกร์มไรปะวะ ทีกไม่มา " ผมถามขณะกําลังรื้ อเศษกระดาษออกจากกระเป๋ าอยู่
ํ ่

ู่

"ไม่คอยว่ะ มิสพัชรี ถามหามึงด้วย แต่กช่วยบอกมิสว่ามึงโดดเรี ยนไปหั วหิ นให้" อ้าวว ไอ้เชี่ ยยยยยยยยยย

ไอ้เพื่อนทรยศ!!!!
ผมหันไปมองหน้า แต่ไอ้โอมยังคงกวนตีนต่อไป "เออ ก็เนี่ ย .. แต่ถามึงเอาปลาหมึกหวานไปฝากมิสพัชรี




เค้าคงไม่คอยโกรธ มึงไม่ตองขอบใจพวกกูหรอกนะเว้ย " ถึงมึงไม่บอกกูกไม่ขอบใจอยูแล้วแสดดดดดดด

"ไอ้สนดาน งั้นปลาหมึกนี้ ให้มสพัชรี มึงไม่ตองแดก " ริ บคืนแม่งงง เก็บไปฝากน้อง ๆ ทีชมรมยังจะเชื่ องซะ




กว่า แต่พอดึงซองปลาหมึกหวานลงจากโต๊ะปุ๊ บ ผมก็ได้ยนเสี ยงพวกไอ้โอมไอ้เก่งร้องกันระงมเหมือนหมา

หงอยปับ


"กูลอออออเล๊นนนนนนนนนนน กูบอกมิสให้วามึงไม่ฉบายยยย " หื มม.. ไอ้ไข่ หมา.. มึงไม่ตองมาทําเสียง


อ่อนเสียงหวาน กูขนลุก ! ผมย่นจมูกใส่พวกมันแล้วปล่อยถุงปลาหมึกหวานให้กินกันต่อตามเดิม
"เฮ้ยนี่ ๆๆๆ แล้วมึงเป็ นไงมังวะหัวหิ น ... ทริ ปแรกป่ าว ตั้งแต่คบมา " แต่พอล้มตัวนังลงอีกรอบ ไอ้เก่งก็เปิ ด



ประเด็นใหม่ทนที โดยมีไอ้โอมพยักหน้ารั บเป็ นกําลังเสริ ม แม้ปากจะยังคงคาบแผ่นปลาหมึกอยูอย่างโคตรร


รตะกละ (ทั้งคู)
่ ็
"สําเร็จปะวะ ๆ" เชี่ ยแม่งก็พยายามดีเนอะ .. ผมเหล่ตามองพวกมันทีแดกอยูแต่กอยากจะถาม

"สําเร็จไรของพวกเมิงง "
"เผด็จศึก !" ไอ้โอมตะโกนพลางลุกขึ้นยืน ฟั นมือโช๊ ะกลางอากาศเหมือนทํา ยุทธหัตถีอะไรซักอย่าง ซึ่ง
แน่ นอนว่ากูอายคนอื่น ต้องรี บดึงไหล่มนให้นงลงมาบนเก้าอี้เหมือนเดิม "พอเลยมึง ... เสร็ จห่ าอะไร กูไม่ได้

ั่
คิดกับยูริแบบนั้น มึงก็รู้ "
่ ้
"เฮ้ย!! แล้วไปนอนอยูดวยกันตั้งสองคืนอะนะ อย่าบอกว่าไม่มไร !!!!! มึงขันธีปะวะ!!!!!!" แล้วจะตะโกน


229

ให้ตารวจตรงสี่แยกได้ยนเลยมัย ไอ้สด ... ผมโบกหัวมันทีนึงพอให้เกิดสํานึ ก




"กูแยกห้องชายหญิงมังเหอะ !"




หลังได้ฟังคํานั้น ไอ้โอมไอ้เก่งดูทาเซ็งขึ้นมาทันที .. เป็ นเชี่ ยไรของมัน "แม่งงงง กูกนึกว่าจะสองคูชู้ชื่น ...
มึงเสือกไปนอนให้ไอ้ปณณ์ต๋ยเฉยเลย " โหไอ้โอม ... น้อย ๆ หน่ อยไอ้เชี่ ย !!!
ุ ุ
"ตลกละพวกมึง เป็ นห่ าไรนักหนา ทําไมล้อกูกะไอ้ปณณ์นัก " ผมด่าพลางหยิบแผ่นปลาหมึกมากินมัง ดู


่ ั
พวกมันทําหน้าครุ่ นคิดกันอยูพกใหญ่

"ก็เพราะว่า..... อยูดี ๆ พวกมึงก็สนิ ทกันแบบ ... ผิดปกติ "

"ใช่ .... ใช้คาว่า 'อยู่ ดี ๆ' เลยนะเว้ย!! ไม่มวแววอะ เมือก่อนมึงกับมันยังแค่ยมให้กนอยูเ่ ลย เดี๋ยวนี้ เจอกัน

ี ี่

ิ้
แทบกระโดดใส่ " โอ้โห... ไอ้เว่อร์ ! พวกมึงช่ วยลดดีกรี ความโอเว่อร์ลงนิ ดนึ งด้วยครับ กูไปทําแบบนั้นตั้งแต่
เมือไหร่ !!!

"มึงอย่าใส่ไข่ กูกะมันก็คยกันปกติ มันช่ วยเรื่ องตังชมรม นี่ หว่า"

่ ่
"แต่กเ็ กินไปอยูดีวะ ช่ วยเรื่ องตังชมรมก็หน้าทีมนอยูแล้ว นี่ พวกมึงเล่นรวมหัวหายไปไหนให้แฟนโทรตาม
่ ั ่

ซะวุน เข้าขั้นแปลกว่ะ " ไอ้เชี่ ยโอมยังคงวิเคราะห์ได้เป็ นฉาก ๆ จนผมปลง ... เวลามาสเซอร์ให้โจทย์เลขมา

อยากรู ้วามึงตีจนแตกงี้ มะ ?
ผมกําลังจะอ้าปา กเถียงมันอีกซักคําสองคําซักหน่ อย แต่เสี ยงไอ้คมตะโกนเรี ยกผมจากหน้าห้องดังขัด
ขึ้นมาก่อน
"ไอ้โน่ !!! ปุณณ์เรี ยก!!!" ชิ บหายแล้วไง แม่งเลี้ยงลูกกรอกปะวะ !!? พูดปุ๊ บมาปั๊บทําเอาไอ้โอมไอ้เก่ง
หัวเราะลัน "เห็ นมะ!! กูบอกแล้ว !!! มึงสองคนตัวติดกันยังกะปลิงขี้ควาย เชี่ ยแม่ง ... มาทีหลังยังเสื อกซิว


เพื่อนกุไปอีก ร้ายนักนะไอ้ปณณ์ " เสี ยงไอ้โอมแซวปนบ่นงึ มงํา ๆ เหมือนจะน้อยใจ แต่กไม่เห็ นมันสนใจ


230

อะไรผม เพราะตอนนี้ ปลาหมึกข้างหน้าคงน่ าคุยด้วยมากกว่า ... เหอะ ๆ.. ไอ้โคตรจริ งใจ !! แต่เอ๊ะ ... เมือกี้มน
่ ั
เปรี ยบผมกับปุณณ์เป็ นอะไรควาย ๆ วะ??? ช่ างแม่งงงง
ผมส่ายหัวพลางเดินลากขาไปหน้าห้องเรี ยนเพราะปุณณ์เสนอหน้ามากวักมือเรี ยกผมยิก ๆ เร่ งให้ออกไป


เร็ ว ๆ หน่ อย... แต่คอ .. มึงช่ วยอย่าแสล๋ นนักจะได้มะ เพื่อนกูมองกูกนประหลาดจะแย่อยูแล้ว


"มีไร" ผมถามมันขณะทีเ่ รายืนอยูหน้าห้องกัน
"ตกลงเรื่ องคัดวงว่าไงวะ " หื ม... ปุณณ์มาเพราะธุระเรื่ อง Live Contest ทีสมัครทิงไว้นี่เองครับ ผมพยัก


หน้ารับ แต่เอ... กูเพิ่งโทรบอกไอ้ฟี่ (ประธานนักเรี ยน และนักร้องนําวงมัน ) เรื่ องนี้ เองไม่ใช่ เหรอ "กูบอกฟี่
ไปแล้วไง วงมึงคุยกันมังปะเนี่ ยย "

"มึงโทรไปตอนไอ้ฟี่ห ลับเหอะ มันบอกมันอือ ๆ ออ ๆ รับมึงไปงั้น จริ ง ๆ ฟั งไม่รู้เรื่ องหรอก " เออดี ตัดทิง

แม่งเลยดีมยวะ วงนี้ - _-"
้ั
ผมหัวเราะเหอะ ๆ "วันนี้ เย็น... ห้องชมรมตึก ฟ ." แต่พอยํ้าให้ฟังอีกครั้งชัด ๆ ดันเห็ นมันทําตาโตเท่าไข่
ห่ าน
"เฮ้ย!! กะทันหันจังวะ กูไม่ได้เอาอะไ รมาเลย!!" อ้าวไอ้ห่านี่ .... ก็หัวหน้าวงมึงไม่ฟังกูเองอะ กูผดป่ าววะ !

หน้าเหวอ ๆ ของมันทําให้ผมรู ้สึกว่าตัวเองถือไพ่เหนื อกว่า "เรื่ องของเมิงง ไม่มาคัดกูตดสิ ทธิ์ " นี่ ไงครับ ...



กล้าปะล่ะ ประธานชมรม ขูวงประธานนักเรี ยน ... หึ หึหึ .. เก๋ าไม่เก๋ าไม่รู้ แต่ที่ แน่ ๆ.. เลขาฯสภาหน้าจ๋ อย ก๊า
กกก
"มึงทํากับกูลงเหรอว๊าาา โน่ " อ้าวไอ้ห่านี่ .. ทําเป็ นคอตกสงสัยนึ กว่าผมจะสงสาร แล้วมันมาไม้ไหนวะเนี่ ย
ทําไมผมต้องทําไม่ลง
ปุณณ์เงยหน้ามาส่งสายตาประกายปิ๊ งๆ เหมือนกับมันดูน่ารักเต็มประดา "คนทีมงรักเชี ยวนะ ...." อุแห
่ึ

231

วะะะะะะ กูจะอ้วกกกก กูเคยพูดตอนไหนวะ !!!!
"มึงเมาปี โป้ เหรอ" ผมเถียงกลับ
"เออ คนทีรักมึงก็ได้ .. แป๊ บนะ" มันยอมเปลี่ยนให้ง่าย ๆ แล้วหันไปควักมือถือทีร้องลันออกมาจากกระเป๋ า

่ ่
กางเกงอย่างลน ๆ ผมยืนพิงกําแพงรอมัน
'I could be brown, I could be blue, I could be violet sky~'
'ติ๊ด'
"หวัดดีครับเอม " อืมมม ......... นี่ ไงล่ะคนทีมงรัก แล้วก็คนทีรักมึง ........ ผมคิดอย่างเคยชิ นแต่เดี๋ยวก่อน !!
่ึ

เอมงั้นเหรอ!!!?
หน้าผมบอกบุญไม่รับขึ้นมาทันที ... แม่งเอ๊ย แค่ได้ยนชื่ อก็โมโหจะตายห่ า ผมรู ้สึกว่าตัวเองฟึ ดฟั ด แ ต่ทก


อย่างก็เกิดจากความเป็ นห่ วงเป็ นใยไอ้หน้าหล่อตรงหน้าผมล้วน ๆ

ท่าทางผมจะแสดงออกมากไปหน่ อยจนปุณณ์ดออก มันเลิกคิวมองหน้าผมทีบ้งสนิ ทด้วยความประหลาด

่ ึ

ใจ อาจเป็ นเพราะผมควบคุมอารมณ์ตวเองไม่เก่ง ทําให้พอคิดอะไรเลยพาลไหลออกมาทางสี หน้าหมด


ตอนนี้ ผมรู้สึก เหมือนตัวเองมีป้าย 'ไม่พอใจ' แปะหราประจานอยูกลางหน้าผาก ในขณะทีปณณ์เองก็แปะ
่ ุ
ป้ าย 'ไม่เข้าใจ' กลับมาเช่ นเดียวกัน
่ ั ่

"ครับเอม... วันนี้ ไม่ได้หรอก ผมต้องอยูคดวงทีชมรมดนตรี ละ กะทันหันมากเลย " ผมมองปุณณ์ทกาลัง
ี่ ํ
โต้ตอบกับปลายสายไป มองหน้าผมไป พร้อมเลิกคิว มาให้เหมือนจะถามว่าผมเป็ นอะไร


"ครับ... ทีผมเคยบอกน่ ะแหละ ..... หื ม ?.. โน่ เหรอ?" มันยังคงคุยต่อ แต่ประโยคเหล่านั้นทําให้รู้วาเอมถาม

ถึงผม!? ถามอะไร?? ถามทําไมวะ ???

232

็ ่ ้
ผมขมวดคิวมองหน้ามันทีดงง ๆ กับทั้งสองฝั่ง "โน่ กอยูดวยสิครับ มันเป็ นประธานชมรมนี่ ฮะฮะฮะ
ู่

........... เอ๋ ?..." แต่ถึงตรงนี้ ปณณ์กกาลังเริ่ มขมวดคิวเช่ นกัน "จะมาทําไมครับ ไม่สนุ กหรอก มีแต่เพื่อน ๆ ผม
ุ ็ ํ

ทังนั้น " หึ หึ... แค่ได้ฟังปุณณ์ตอบแบบนี้ ผมก็รู้แล้วว่าปลายสายต้องการอะไร รู ้แม้กระทังว่าทําไม เอมจึง


อยากทําแบบนั้น
่ ั
"ครับ... อืม .... มาถึงแล้วบอกแล้วกัน ผมจะเดินไปรับหน้ารั้ว " เรายืนกันอยูซกพัก รอให้ปณณ์ร่ ําลาแฟน

เป็ นคําสุดท้ายก่อนวางสาย .. ผมมองมันเก็บมือถือลงกระเป๋ า แต่ไม่วายส่งสายตาง้องอนมาทางผมเหมือนคน
รู ้สึกผิด "โกรธรึ เปล่า ... เอมจะมา "
ถึงตรงนี้ ผมงง? เพราะสิ่งทีปณณ์คดมันไม่ใช่
่ ุ ิ
ถ้าปุณณ์คดว่าผมโกรธเพราะผมหึ งหรื อหวงปุณณ์ บอกได้เต็มปากเต็มคําว่ามันคิดผิดถนัด ผมไม่เคยอยาก


เป็ นเจ้าของปุณณ์เลยแม้แต่ปลายเล็บ เพราะผมเป็ นลูกผูชายพอจะรู ้ดีวาอะไรคืออะไร .. ทุกวันนี้ ผมพูดได้เต็ม


ปากว่าผมพอใจแล้วกับความสัมพันธ์ของเราสองคนทีเ่ ป็ นแบบนี้ ผมพอใจที่ เรามีความรู ้สึกดี ๆ ให้แก่กน
โดยไม่ตองจํากัดคํานิ ยามใด ๆ หรื อแม้กระทังเรื่ องบนเตียงมาเจือปนอีก



ผมรักสิ่งทีเ่ ป็ นอยูขณะนี้ แต่ผมเกลียดสิ่งทีกาลังจะเป็ นต่อจากนี้
่ ํ
ผมทนให้ใครมาทําร้ายคนสําคัญของผมคนหนึ่ งไม่ได้
"เปล่า ไม่ได้โกรธอะไรมึง ... คิดมาก" อาจเป็ นคําตอบทีดเู หมือนปัด ๆ ไป แต่ผมก็พยายามทีสุดแล้วทีจะ



ไม่ทาให้ปณณ์ตองกังวลใจ
ํ ุ ้
"โอเคใช่ มย ? ขอโทษนะ ..." ฝ่ ามือแกร่ งข้างนั้นบีบบนหัวไหล่ผมเบา ๆ เรี ยกให้ผมรี บพยักหน้ารับกลับไป
้ั
"เฮ้ย ไม่เป็ นไรจริ ง ๆ เออ กูกลับเข้าไปลอกการบ้านก่อนนะ วันศุกร์ทหยุดไปงา นตรึ ม" สุดท้ายจึงต้องพึ่งคํา
ี่
โกหกคําโต (เพราะไอ้โอมบอกว่าสบายมาก ไม่มอะไรซักอย่าง ) แต่คงดีกว่ามายืนหน้าบอกบุญไม่รับใส่

ปุณณ์อย่างนี้ ... เดี๋ยวมันจะเข้าใจผิดเปล่า ๆ ว่าผมโกรธมัน
"อืม... ขอโทษนะโน่ .." ปุณณ์ยงคงยํ้าอีกที ขณะทีผมพยักหน้ารับถี่ ๆ พร้อมแตะไหล่ มันเบา ๆ



233

"ไม่ตองคิดมาก " ผมทิงท้ายไว้แค่น้ นก่อนจะขอตัวกลับห้องเรี ยนไป





ทําไมผมจะไม่รู้วาเอมต้องถ่อมาเฝ้ าปุณณ์ถึงนี่ เพราะอะไร
31st CHAOS
เสี ยงมิสเมตตาบอกเลิกเรี ยนดังขึ้นพร้อม ๆ กับโทรศัพท์ผมทีสนอยูบนโต๊ะพอดิบพอดี นับว่าเป็ นบุญยิงนักที่
่ ั่ ่


ในห้องเรี ยนเสี ยงดังอยูแล้ว มิสเลยไม่ได้ยนว่าไอโฟนผมกําลังถูตวกับโต๊ะเรี ยนอย่างหนัก



ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วก็คดว่าเชี่ ยกอล์ฟแม่งกะเวลาแม่นจริ ง ๆ "อยูไหนแล้ววะมึง "

"ใกล้ถึงแล้ว ออกมารับเลย " เฮ้ยไอ้นี่ !! มึงทําตัวเหมือนตัวเองไม่ใช่ ศิษย์เก่า
่ ี่ ั่
"ตลกละ มึงไปเจอกูใต้ตกฟ . ห้องชมรม กูตองเตรี ยมงานคัดวง จะรออยูทนน เค๊ ?"


็ิ
"ไม่โอเคโว๊ยยย กูเสี ยสละเวลาหลีสาวมาเพื่อมึง ดังนั้นต้องออกมารับกู จะถึงแล้ว เจอกัน !" ไอ้ห่านี่ กคดเอง
เออเองไม่ฟังผมพูดอีกคน (อะไรของชี วตโน่ นักหนาเนี่ ย เคยบงการใครเขาได้บางมัย !!?) มันว่าก่อนจะตัด

้ ้
สัญญาณโทรศัพท์ไป ทิงให้ผมต้องยอมจํานนเก็บมือถือเข้ากระเป๋ าแล้วเตรี ยมตัวออกไปรับมันอย่างสมยอม

"โอม กูฝากเตรี ยมห้องก่อนนะ เดี๋ยวรี บไป "
ซึ่งแน่ นอนว่าไอ้ห่านี่ ตองบ่น "ไรของมึงงงงงงงง จะไปไหนอีก ! เดี๋ยวคัดวงแล้วนะมึง !"

"เออ แป๊ บเดี ยว กูออกไปรับไอ้กอล์ฟ มันจะมา "
อ้างชื่ อนี้ ไอ้โอมเลยพลอยตืนเต้นขึ้นมาบ้าง "จริ งปะ!? เออ รี บไปแล้วลากมันมาให้กเู ตะเลย วันก่อนแม่งชง


234


เหล้านํ้าปลาให้กทสวนลุม เค็มชิ บหาย มันต้องโดนมิใช่ น้อยยย " ฮ่า ๆๆ เรื่ องนี้ มงก็เคลียร์กนเองแล้วกันนะ
ู ี่

เพื่อนนน!!

ผมเดินกึ่งวิงผ่านรู ปปั้นออกไปหน้าประตูโรงเรี ยนด้วยความรี บร้อน เพราะหน้าปัดนาฬิ กาบอกเวลาใกล้

กําหนดการคัดวงเข้าไปทุกที แต่ยงมองไม่เห็ นไอ้กอล์ฟแม้เงา "สัดแม่ง .. ไหนบอกใกล้ถึงแล้วไงวะ " ผมบ่น

กับตัวเองเซ็ง ๆ
่ ั
แต่ระหว่างรออยูน้ นเอง ร่ างขาว ๆ ในชุ ดนักเรี ยนคอน แวนต์สะดุดตาก็ดึงความสนใจผมไปเสี ยก่อน ... ใคร

วะ?? มองไกล ๆ ยังรู ้วาสวยชิ บหาย ถ้าลองได้เห็ นใกล้ ๆ นี่ โอ๊ยยยย ... ไม่อยากจินตนาการ ผมเพ่งมองร่ าง
ขาว ๆ นั้นทีคอยเดินใกล้เข้ามาด้วยความตืนเต้นตามประสาเด็กผูชายทัวไป
่่

้ ่
แต่.................

เชี่ ยเอ๊ยย... ทําไมกูไม่เอะใจเลยวะ ... ผมมองเอมทียรยาตรมาจนถึงหน้ารั้วโรงเรี ยนผม แล้วก็ตองทําเป็ นเมิน
ุ่


ไม่เห็ นเสี ย เพราะไม่มอะไรจะคุยกัน รู ้สึกได้วาเธอมองมาอยูเ่ ช่ นกัน

แต่แน่ นอนว่าตรงนี้ นอกจากผม พี่ยาม มาสเตอร์สุชาติและนักเรี ยนทีคอย ๆ เดินออกมาหลังเลิกเรี ยนแล้ว
่่
ผมก็ไม่เห็ นมีไอ้หน้าหล่อคนไหนทีดคล้าย ๆ ปุณณ์สกคน ... เหอะ ๆๆ.. นันหมายความว่าทั้งผมและเอมยัง
ู่


่่
ต้องรอคนทีนัดอยูตอไป แต่ผมไม่อยากสนใจเธอนักหรอก .. เลิกทําตัวเป็ นคนดีมมารยาทไปแล้ว ในเมือ



เหตุการณ์ทผานมาทั้งหมด ทําผมเสี ยความรู ้สึกกับผูหญิงคนนี้ ไปจนสิ้น
ี่ ่

ผมยืนผิวปากพิงรั้วโรงเรี ยนอย่างสบายอารมณ์โดยไม่ทกเอมซักแอะหวังจะยัวโมโห .. ซึ่งเท่าทีแอบมองดูก็




เห็ นเอมหงุดหงิดจริ ง ๆ หึ ... ผมมองใบหน้าหวานทีงองํ้านั้นด้วยรู ้ทนว่า ทีเ่ อมอุตส่าห์ถอมาหาปุณณ์ถึงนี่ น่ะ


ก็เพราะคิดจะมาคอยเฝ้ าปุณณ์ไม่ให้เข้าใกล้ผมเพราะกลั วโดนฟ้ องแหง๋ ๆ

235



หารู ้ไม่วาผมไม่ฟ้องหรอก (ไม่ใช่ นิสยผม) ถ้าจะฟ้ องคงฟ้ องไปตั้งแต่ตอนอยูหัวหิ นแล้ว และถ้าผมใจแข็ง

ขนาดนั้นก็คงไม่ตองโทรลากไอ้กอล์ฟมาช่ วยคิดอย่างนี้ หรอก ... แม่ง แล้วเมือไหร่ มนจะมาวะ



ผมบ่นในใจได้ไม่เท่าไหร่ รถแท็กซี่คนสี มวงก็แล่นมา จอดเทียบริ มฟุตบาธ เผยให้เห็ นร่ างสูงของกอล์ฟที่
ั ่
กําลังงก ๆ เงิ่ น ๆ ควักเงินจ่ายคุณลุงคนขับอยู่ มันจัดแจงจ่ายเงิ นเสร็ จแล้วก้าวเท้าลงมาทั้งชุ ดไปรเวทที่
โรงเรี ยนมันอนุ ญาตให้ใส่ พร้อมรอยยิมกว้างทันที

"โทษว่ะะะ แม่งรถติดหน้าโอเรี ยลเต็นชิ บหาย ไม่รู้เป็ นเชี่ ยไร " มันรี บแก้ตวพัลวันเพราะคงกลัวผมเหวียง



(ก็กะอยู)่ แต่ยงไม่ทนทีกอล์ฟกับผมจะได้เดินเข้าโรงเรี ยนดี สายตาสองคูของเราก็เหลือบไปสะดุดร่ างขาว ๆ
ั ั ่
ของเอมทีดตกใจเป็ นอย่างหนักเสี ยก่อน
ู่

เออ แน่ สิวาต้องตกใจ ผมเพิ่งนึ กออกว่าตอนเอมเจอกอล์ฟเอมไม่รู้นี่หว่าว่ากอล์ ฟเป็ นศิษย์เก่าทีน้ ี หึ หึ แบบ

นี้ มหวังสนุ ก ... เหลือแค่คกรณี อีกคนเดียวเท่านั้นทียงไม่มา

ู่
่ั
แต่ผมบอกแล้วว่าไอ้ห่านี่ มนเลี้ยงลูกกรอก อย่าได้พูดหรื อคิดถึงมันเชี ยว ประเดี๋ยวมันจะโผล่มาพอดี


"อ้าว



โน่ มาอยูนี่เอง โอมมันบ่นถึงอยูแน่ ะ " เห็ นปะล่ะ... ปุณณ์ดิลิ เวอรี่ คิดปุ๊ บมาปั๊บ พร้อมกับความสนุ กมาเยือน
แล้ว หึ หึ ผมหันไปยิมให้ไอ้ปณณ์ทเี่ พิ่งวิงตามมาสมทบ เห็ นมันหอบเหนื่ อยมาแต่ไกลสงสัยรี บวิงมารับเอม




ปุณณ์พกเหนื่ อยชัวครู่ กอนจะสังเกตเห็ นคนทียนข้างผม "กอล์ฟ !? แวะมาดูดวยเหรอ ?" นันแหละ.... ตอนนี้

่ื

่ ่

ผมคิดว่ าหน้าเอมใกล้เคียงนางเอกหนังผีเข้าไปทุกทีแล้ว (ตอนเห็ นผีดวยนะ)

กอล์ฟเองก็ดสนุ กสนานกับเหตุการณ์น้ ี ดี "เออ พอดีไอ้โน่ ชวนเลยแวะมาดูหน่ อย แล้วมึงมาตรงนี้ ทาไมวะ


ไม่เตรี ยมตัวเหรอ " มันหยอด หึ หึ
"อ๋ อ ... ผมมารับเอมน่ ะ ... เอมครับ นี่ กอล์ฟ ศิษย์เก่าทีนี่ ซี้ โน่ เค้า รู ้จกกับผมเหมือนกัน " ผมว่าถึงตรงนี้ ไอ้



กอล์ฟต้องคิดเหมือนผมแหง๋ ๆ ว่าเอมจะตอบปุณณ์วาอะไร ...
"ค่ะ.. ยินดีทได้รู้จกค่ะ " อืม .... กล้า ...
ี่ ั

236

"เอมหน้าคุน ๆ นะครับ " แต่ไม่วายโดนกอล์ฟซัดไปหนึ่ งดอก ฮ่าฮ่า ! ผมแทบจะยกรู ปปั้นคุณพ่อมาให้มน


เป็ นรางวัลด้วยความสะใจจจ
เอมผงะไปแต่ดจากแววตาแล้ว เธอยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ "ปุณณ์เคยพาเอมมาทีนี่น่ะค่ะ อาจจะเคยเห็ นกัน "



สรุ ปว่านี่ กแถได้โล่อีกคน ... งานนี้ ผมคงต้องโคลนรู ปปั้นคุณพ่อออกเป็ นสองรางวัลซะแล้ว
แต่ยงไม่ทนทีเ่ รื่ องราวจะสนุ กชุ ลมุนมากกว่านี้ ... โทรศัพท์ผมเสือกดังเป็ นกระดิ่งห้ามยกเสี ยก่อน
ั ั
'อูโว่ อูโว๊ะ โว๊ะ ก็ไม่ ได้คิดอะไรทังนั้น น่ ารั ก .. ก็เลยเข้าไปทาความรู้ จก '


หน้าจอ LCD ปรากฏรู ปนิ้วกลางของไอ้โอมหรา "ไร..." รับสายมันไม่จาเป็ นต้องพูดดี ๆ ครับ เปลือง

พลังงาน
"มึงจะมาตอนไหนวะ!!!!!!! จะได้ เวลาแล้ วนะไอ้ สาดดดดดดดดดดดด!!!!!!!" แต่อหู.... มันเล่นตะโกนด่า
ู้
จนไอ้กอล์ฟยังได้ยนเลยว่ะ แม่งบ้าพลังจริ ง ผมต้องรี บเออ ๆ ออ ๆ รับปากมันว่าจะรี บไป ขณะทีไอ้กอล์ฟก็


ดันหลังผมเหมือนกัน
"เออรี บเร็ ว เป็ นประธานชมรมอย่าสายสิ วะ "
อ้าวววไอ้ห่านี่ ...... " ก็เพราะมึงอ่ะแหละ!"

***

ผมรี บเดินกึ่งวิงกลับไปหน้าห้องชมรม เจอไอ้โอมยืนปั้นหน้ายักษ์รออยู่ แต่อย่านึ กว่าคนอย่างโน่ จะกลัว


237

"อะไร... กุหายไปแป๊ บเดียวคิดถึงจนต้องโทรหาเลยเหรอ ?" ซึ่งแน่ นอนว่าการกวนตีนมันในเวลานี้ เท่ากับ
เพิ่มภัยให้ตวเองเห็น ๆ แต่ผมก็ยงจะทํา เลยได้เป็ นกําปั้นทุบลงบนหัวแรง ๆ หนึ่ งที


"ไอ้ห่า ยังกล้ากวนตีนอีกนะ ไปตรงโน้นเลย แอมป์ มีปัญหา " ชิ ! ยอมให้แม่งวันนึ งก็ได้ ผมรี บเอาไอ้กอล์ฟ
ไปนังรอหลังโต๊ะกรรมการแล้วจัดแจงเดินไปเช็ คตูแอมป์ ตัวทีโอมบอกว่าเสี ย




เราเตรี ยมการเพียงไม่นานก็เริ่ มคัดวงได้ .. การคัดรอบนี้ เป็ นงานปิ ด เพราะเป็ นแค่คดรอบแรกก่อนขึ้นเวที

จริ ง ผมจึงให้ทกวงมารุ มคัดกันในห้องชมรมดนตรี แคบ ๆ แห่ งนี้ แต่แน่ นอนว่ายอดวง 35 วง ถึงจะพอบรรจุ


คนไว้ในห้องกันเดียวได้ แต่กไม่สามารถอนุ ญาตให้วงไหนนําเครื่ องดนตรี มา (เพราะกินเนื้ อทีและเสียเวลา

เช็ คซาวด์สุด ๆ ) จําต้องบังคับให้ใช้เครื่ องดนตรี ของทางชมรมเท่านั้น แล้วก็น่ากลัวว่าคืนนี้ ผมคงได้นอนค้าง
ทีนี่อยูกบวงสุดท้ายแน่ นอน
่ ่ ั

"แม่ง ... วงละสองเพลงจริ งเหรอวะ เพลงเดียวได้ปะ " ผมเริ่ มงอแงอยูบนโต๊ะกรรมการหลังจากคํานวนเวลา
ทังหมดเสร็จ เลยโดนไอ้โอมด่าเข้าให้หนึ่ งดอก "ก็มงอะแหละบอกว่าสองเพลง ! กูบอกแล้วว่าเพลงเดียวพอ



เดี๋ยวก็ได้นอนนี่ กนพอดี ห่ าจิง ๆ " ได้ทขแพะไล่นี่หว่า .... ก็ตอนนั้นผมคิดว่าจะให้ตดสินเลยภายในเพลงเดียว
ี ี่

มันไม่ยตธรรมอ่ะ แต่ตอนนี้ ชักอยากเปลี่ยนใจทําตัวไม่ยตธรรมแล้ว Y__Y
ุิ
ุิ
...

เวลาผ่านไปอย่างเชื่ องช้า.. น่ าเพลียมากในความคิดผม เพราะแม้ทกวงจะฝี มอดี แต่การต้องมานังตั้งใจฟั ง



แถมให้คะแนนทุกเพลง นี่ แม่งโคตรเหนื่ อยชิ บหาย ตอนนี้ ผมเริ่ มเข้าใจความรู ้สึกของพี่โอ๊ค (ประธานปี ที่
แล้ว) แล้วว่าเป็ นยังไง นับว่ายังโชคดีทปีน้ ี ผมไหวตัวทัน รี บปิ ดรับสมัครแต่ เนิ่ น ๆ ไม่อย่างนั้นถ้าทะลักทลาย
ี่
มา 50 วงแบบปี ทีแล้วของพี่โอ๊คนี่ มหวัง .. กรรมการตายกันพอดี (คัดกันสองวันเลยครับตอนนั้น แทบจะต้อง


ซดกระทิงแดงเอ็กซ์ตร้า )
ผมบิดตัวไล่ความง่วงพลางเหลือบมองไปยังมุมห้องตรงทีวงของไอ้ปณณ์นงอยู่ ตรงนั้นนอกจากมีนักเรี ยน


ั่

238

่ ้
ชายหัวเกรี ยนนังเรี ยงกันเป็ นตับแล้ว ผมยังเห็ นสาวคอนแวนต์คนสวยอย่างเอมร่ วมแจมอยูดวย เธอเลือกทีนง
่ ั่

็ี ํ
ใกล้ประตูเพราะผมสังเกตว่าเอมมักชวนปุณณ์ออกไปข้างนอกตลอด พอกลับมาแต่ละทีกมน้ า ขนม นม เนย
อะไรเต็มมือไปหมด จนแอบสงสัยว่าเอมงดไดเอท หรื อแค่อยากชวนปุณณ์ออกไปไหนไก ล ๆ จะได้ไม่ตอง

มานังมองหน้าผมกันแน่

เพราะเกือบทุกครั้งทีผมเหลือบมองไป ก็มกเห็ นสายตาไอ้ปณณ์ออนละห้อยมาทางผมราวกับจะงอนง้อ จน


ุ ่

กูละปวดหัว ... คือจะให้บอกอีกกี่ทวะ ! ว่าไม่ได้งอน ไม่ได้โกรธ ไม่ได้หึงหวงอะไรเลยยยยยยย แค่เห็ น


ผูหญิงคนนี้ ทเี่ ขาหลอกมึงนั่ งอยูตรงนั้นแล้วมันอารมณ์เสียน่ ะ รู ้บางมัยยยยยยยยย

้ ้
เฮ้อ... ไม่รู้จะพูดไง .. เอาเป็ นว่าผมจะพยายามทําตัวให้เป็ นปกติทสุดแล้วกัน
ี่

่ ุ
"กูวาไอ้ปณณ์นึกว่ามึงโกรธมันแน่ เลยว่ะ ทีเ่ อาคนนอกเข้ามาอะ .. เห็ นชอบมองมึงแล้วทําหน้าหงอยบ่อย
ๆ" ดูดิ่.. ขนาดไอ้กอล์ฟที่ นังหลังผมยังสังเกตได้ เหอ ๆ ดีนะมันไม่มจตอกุศลแบบไอ้โอม กอล์ฟมองผมที่
ีิ


ส่ายหัวตอบมันแล้วอยูดี ๆ ก็ทาท่าเข่นเขี้ยวขึ้นมา "คันปากอยากเดินไปฟ้ องไอ้ปณณ์ตอนนี้ เลยว่ะ ทําไงดี "


"เฮ้ย!! ใจเย็นนน" แม่งไม่พูดเปล่ายังทําท่าจะคลานเข้าไปจริ ง ๆ อีก ! ไอ้ห่านี่ ! ผมต้ องรี บคว้ามันไว้เพราะรู ้
ว่ามันน่ ะเลือดร้อนไม่มใครเกิน



หลังจากนั้นไม่นานวงรุ่ นน้องม.3 ทีเ่ ล่นอยูตรงหน้าผมก็แสดงจบลง (เออเก่งดีเหมือนกันนะ) นําให้ผมต้อง
ปล่อยคอเสื้อไอ้กอล์ฟแล้วหันกลับมาขานชื่ อวงต่อไป "ต่อไปวงที่ 15 วง..... พี่เชี่ ย ครับ ... ชื่ อมึงเชี่ ยจริ งว่ะ
เอิน" คือวงไอ้เอินนันเอง คนอื่น ๆ (โดยเฉพาะน้องม.ต้น) ขําชื่ อวงมันกันระนาวเพราะช่ างตรงใจ วงมัน

้ ่
ประกอบด้วยสต๊าฟฝ่ ายเชี ยร์ของงานบอลทั้งหมดเลยครับ หรื อทีน้อง ๆ เรี ยกกันว่า พี่เชี ยร์ ลับหลังหน่ อยก็

เรี ยก พี่เชี่ ย (เพราะแม่งดุเหมือนหมา) อันนี้ ไอ้เอินเป็ นคนแอบได้ยนเองกะหู แต่มนไม่โกรธหรอก เพราะมัน





บอกว่าตอนอยูม .ต้น มันก็เรี ยกพี่เชี ยร์วาพี่เชี่ ยเหมือนกัน ฮา ๆๆ (แถวบ้านกูเรี ยนกรรมตามสนองนะ )
วงมันเซทเสี ยงนิ ดหน่ อย (ไม่ตองประดิษฐ์มาก เพราะผมเตรี ยมไว้ให้หมดแล้ว ) ก่อนจะเริ่ มเล่นเพลงแรก


239

ซึ่งคือเพลง Change ของวง Deftones ทีผมเคยได้ยนไอ้โอมฟั งบ่อย ๆ ... หึ .. ป่ านนี้ ใบคะแนนเอินในมือ



กรรมการโอมคงท่วมท้นล้นกระฉู ดแล้วสิ !... อ๋ อ ไอ้โอมนี่ ดถกไม่ได้นะครับ (แม้ผมจะดูถกมันบ่อย ๆ )
ูู

เพราะพ่อมันเป็ นนักออเคสตร้าใหญ่ ควบตําแหน่ งอาจารย์พิเศษทีดริยางค์มหิ ดลเลยทีเดียว ดัง นั้นไอ้โอมก็
ุ่
ไม่ใช่ ข้ ี ๆ ติดแต่จะทําตัวโง่ให้คนอ่านชอบเข้าใจผิดก็เท่านั้น (หรื อจริ ง ๆ แล้วมันโง่จริ งผมก็ไม่แน่ ใจ
เหมือนกัน) ผมแอบมองใบคะแนนมันแล้วยิมขํา ๆ

"มึงขี้โกง..."

"มันเล่นดีโว้ยย!" ไอ้โอมแก้ตวเสี ยงขุนพลางปิ ดใบคะแนนตัวเองใหญ่ ส่วนผมได้แต่หัวเร าะหึ หึ วงเอินก็


เล่นดีจริ ง ๆ แหละ ตัวเอินทีเ่ ป็ นนักร้องนําก็ทาหน้าทีได้ดีมาก เสี ยแต่เพลงมันโหยหวนไปหน่ อย ตอนนี้ ผม



ใกล้จะหลับแล้วว

่ ั
ขณะทีผมกําลังสะลึมสะลือชังใจว่าจะหลับดีหรื อไม่หลับดีอยูน้ นเอง เสี ยงเรี ยกชื่ อผมก็ดงลอดมาจาก



ลําโพงเสี ยก่อน "โน่ อย่าเพิ่ง หลับครับ ยังเหลืออีกเพลง " เอ่อ ... ไอ้เอิน .. มึงเล่นงี้ เลยเหรอ.. กูอายยยยยยยย ผม


สะดุงมาเกาหัวแกรก ๆ มองหน้ามัน ขณะทีคนอื่น ๆ หัวเราะครื น (ฝากไว้กอนเหอะมึง ) แล้วก็ตองยกนํ้า



ขึ้นมาดื่มแก้เขิน (และแก้ง่วง)

เอินส่งยิมกว้างอวดลักยิมให้ผมก่อนจะเริ่ มเพล งต่อไป "ตั้งใจฟั งเพลงนี้ ดี ๆ ล่ะโน่ " สงสัยมันกลัวผมแอบ



งีบอีก
เสี ยงแฮ็คมือกลองตบไม้ให้จงหวะก่อนทํานองกีตาร์ของเพลงทีสองจะเริ่ มบรรเลง ..





"ใกล้ไป ไม่อยากให้ใกล้ไป ยังไม่อยากจะเข้าไป อยูตรงนี้ มนคงไม่เป็ นไร

ชัดไป ถ้าหากมันชัดไป มันอาจไม่ซ้ ึงเท่าไ ร แค่เท่านี้ มนคงไม่มากไป

ขอเข้าไปใกล้เธอทีละน้อย ค่อย ๆ ซึมลงไปในใจจนเจอรักเธอ

240


อย่าเพิ่งรู้วาฉันนั้นคิดอะไรก็แล้วกัน ปล่อยให้ฉนได้ฝันได้เพ้อนาน ๆ อีกซักหน่ อย

็ ่
แค่เท่านี้ กดีอยูแล้วถึงมันจะเลื่อนลอย อาจเป็ นเพียงความฝันน้อย ๆ แต่ฉนก็จะคอยต่อไป

ถ้าใกล้กว่านี้ ก็กลัวว่าเธอจะถอยไป ห่ างใจฉันไปไกลไม่กลับมา
ขอเข้าไปใกล้เธอทีละน้อย ค่อย ๆ ซึมลงไปในใจจนเจอรักเธอ โอ ...
ลา.. ลา... ลา

อย่าเพิ่งรู้วาฉันนั้นคิดอะไรก็แล้วกัน ปล่อยให้ฉนได้ฝันได้เพ้อนาน ๆ อีกซักหน่ อย

็ ่
แค่เท่านี้ กดีอยูแล้วถึ งมันจะเลื่อนลอย อาจเป็ นเพียงความฝันน้อย ๆ แต่ฉนก็จะคอยต่อไป

ถ้าใกล้กว่านี้ ก็กลัวว่าเธอจะถอยไป ห่ างใจฉันไปไกลไม่กลับมา
โอ... ห่ างใจฉันไปไกลไม่กลับมา
ไม่อยากจะใกล้ไป ...."

หื มมม!?
ผมชอบ Friday ครับ (ฝันอยากจะมีเสี ยงนุ่ม ๆ ชวนฝันอย่างพี่บอ ย-ตรัยมัง )

แต่............................
ทําไมไอ้เอินมันต้องร้องไปมองหน้าผมไป จนผมกลายเป็ นฝ่ ายอาย ต้องหลบตามันแทนอย่างนั้นด้วย !?

ท่าทางจะไม่ใช่ ผมทีคดไปเองคนเดียวซะด้วย
่ิ

241

"เชี่ ยเอิน ! มึงร้องเพลงจีบบอสพวกกูในทีประชุ มชน !!!" นันไง.. เสียงไอ้เชี่ ยโอมโวยวายขึ้นมาทันทีทเี่ พลง



จบ - _-" ไอ้เชี่ ยยย... กูอายเค้า มึงไปโวยกันเบา ๆ หลังไมค์ได้มย กูอายยยยยย
้ั

ผมกุมขมับตัวเองพลางเหล่มองไอ้เอินทียนยิมเผล่รับคําแซวไอ้โอม ... เฮ้ยยยยยย !? ไอ้นี่กอีกคน มึงช่ วย
้ ่ื ้
ปฏิเสธบ้างไรบ้าง กูจะขอบคุณมาก ไหงเสื อกยื นเป็ นเป้ านิ่ งให้ไอ้โอมมันแซวเละอย่างงั้น !!!
หมาในปากไอ้โอมยิงได้ใจ ตอกบัตรโอทีแล้วทํางานต่อไป "แต่เอิน มึงพลาดแล้ว ตัวจริ งบอสกูแม่งเดินมา


โน่ น มึงโดนไอ้ปณณ์อดแน่ คราวนี้ " อ้าวสัด! ซัดทอดอีก !! แต่กเ็ ป็ นอย่างทีโอมบอกจริ ง ๆ ครับ ผมเห็ น
ุ ั


ปุณณ์เดินดุม ๆ มา ทางด้านหลังเอิน แต่เรื่ องจริ งกว่านั้นคือวงมันเป็ นวงที่ 16 เลยต้องออกมาเตรี ยมเครื่ อง


ดนตรี อยูแล้วต่างหาก .. ผมมองหน้าไอ้ปณณ์ทยมขํา ๆ ไม่ได้โต้ตอบอะไร แค่เดินผ่านเอินไปแล้วหยิบ
ุ ี่ ิ้

สายกีตาร์มาเสี ยบในตําแหน่ งมัน

'โป๊ ก!!'

"ปากมึงนี่ กหมาไม่ได้ดกาละเทศะ เลยนะ!! แหกตาดูมงว่าน้องปุณณ์เค้าเอาแฟนมาดูดวย !" เออ พี่ ดีมาก ด่า

ั่

มันเยอะ ๆ.. ผมหันไปหัวเราะให้พี่ดิวผูสอยหมาออกมาจากปากไอ้โอม ด้วยอาวุธคือก้นแก้วกาแฟโขกลง

กลางกบาลทีทาทางจะจุแต่ข้ เี ลื่อยของมัน ซึ่งแน่ นอนว่าไอ้โอมได้แต่คลําหัวตัวเองป้ อย ๆ อย่างน่ าเวทนา
่ ่
"เฮ้ยขอโทษษ กูลืม " ทุกคนฮากันครื นอีกครั้งเมือโอมยกมือไหว้ปณณ์ปลก ๆ จนไอ้เลขาสภาฯต้องรี บ


รับไหว้กลับพลางโบกไม้โบกมือตอบอย่างไม่ถือสา เพียงแต่ตอนนี้ มนเลิกมองหน้าผมไปแล้ว ...

"เชี่ ยแม่ง แล้วกูจะตัดสิ นไงวะ ขืนไม่ให้วงมันผ่านมีหวังไม่โดนไล่ออก ก็ตดงบ ประมาณปี หน้าแหง๋ " เหอ..


ไอ้เชี่ ยโอม.. มึงขอโทษเขาอยูแหม็บ ๆ แต่เสือกมากระซิบนิ นทาต่อ .... แล้วกระซิบของมันเนี่ ย ต่อให้ผมยืน

อยูหน้ารั้วโรงเรี ยนก็ยงได้ยน เสี ยงคนอื่น ๆ ในห้องหัวเราะครื นกันอีกครั้ง
ั ิ

คราวนี้ ไอ้ฟี่ (ประธานนักเรี ยนและนักร้องนํา ) ทีเ่ ปิ ดไมค์ แล้วส่งเสี ยงโต้ตอบกลับมา "ไม่ให้กผานกูไม่วา
ู่

แต่กวนตีนอีก กูไม่ปล่อยเงินแน่ สองหมืนบาทของพวกมึง " โหไอ้ชว ... มันเล่นเอาจุดอ่อนชมรมผมมาขูครับ

ั่
ทําเอาผมผวาเฮื อก แต่ไอ้โอมดันหัวเราะสูอย่างผูมชัย

้ี

242

"ไม่กลัวเว้ยยย ไอ้ปณณ์มนควักเนื้ อให้พวกกูแล้ว ฮ่าฮ่า ฮ่า" แล้วเชี่ ยนี่ บอกเค้าทําไม - _-"
ุ ั

"จริ งเหรอวะ!?" แต่ทาทางไอ้ฟี่จะยังไม่รู้พฤติกรรมของเลขาฯมันเองครับ หน้ามันตกใจชิ บหายตอนปุณณ์
พยักหน้ารับว่าทีโอมพูดมานั้นเป็ นเรื่ องจริ ง

ฟี่ พึมพําใส่ไมค์ตวเองให้เสี ยงออกลําโพงว่า "เชี่ ยปุณณ์ .... มึงจีบไอ้โน่ จริ ง ๆ ใ ช่ มะ" แล้วไง!! สุดท้ายพวก

มึงก็ตองลงทีกกนอยูดี ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ช่ วยเล่นอะไรให้มนไกล ๆ กูบางไรบ้าง

ู่ ั ่



! แล้ว

นัน... ไอ้พวกน้องม .ต้น กับพี่ม .หก แล้วยังคนอื่นทีไม่รู้จกกับผม แต่มาร่ วมหัวเราะขํากันใหญ่นี่หมายความ
่ ั

ว่ายังไง Y____Y โธ่... ศักดิ์ศรี ไอ้ โน่ ... ป่ นปี้ เพราะไอ้ห่าพวกนี้ หมดแล้วว
ผมยกนิ้วกลางใส่พวกเวรเรี ยงตัวอย่างไม่รู้จะด่าว่าอะไร แต่เห็ นไอ้ปณณ์แค่ทาท่าสบาย ๆ ดีดเช็ คสายกีตาร์



ไปเรื่ อยก่อนจะหันบอกมือกลองของมัน (ใครวะ) ว่าพร้อมเล่นแล้ว

ทีแน่ ๆ...... มันไม่มองหน้าผมเลย

32nd CHAOS
สรุ ปว่าวันนี้ กว่าการคัดวงจะจบลงก็ปาเข้าไปสี่ทมกว่าแล้ว ผมล่ะอยากจะบ้า พี่ยามแม่งก็เดินมาไล่แล้ววว
ุ่
ไล่อีก คิดว่าพวกผมไม่อยากกลับบ้านรึ ไง ถ้ากลับได้เผ่นกลับตั้งนานแล้วโว๊ยยยย โว๊ะ ! แถมพอนังฟั งนาน ๆ

ก็ชักเพลียอีก เห็ นไอ้โอมสัปหงกคาโต๊ะกรรมการตั้งหลายทีผลัด ๆ กันกับผมนี่ แหละ
ผมก้มมองมองนาฬิ กาดีเซลบนข้อมือตัวเองทีบอกเวลาสี่ทมครึ่ งกว่า ๆ ระหว่างเรากําลังเก็บกวาดห้อง

ุ่
ชมรมอยู่ โดยมีไอ้กอล์ฟและน้องม .4 ซึ่งคัดเป็ นวงสุดท้ายคอยช่ วยเหลือเป็ นกําลังเสริ มให้ ส่วนวงอื่นน่ ะคัด
่่
เสร็จเขาก็แยกย้ายกลับบ้านไปนานแล้ว ไม่มใครบ้ าจี้อยูตอจนจบหรอก (นอกจากกรรมการอย่างพวกผม

T___T)
็ี

อ๋ อ... แต่กมคนบ้าจี้อยูคนนึ งครับคือไอ้เอิน มันเป็ นอีกคนทียงอยู่ ตอนนี้ เดินไปเก็บของกับไอ้โอมตรงมุม
่ั

ห้องโน้น เพราะมันบอกอยากช่ วย เออ ก็ดีเหมือนกัน ผมไม่ขดศรัทธา คนละไม้คนละมือจะได้ช่วยกันกลับ


243

บ้านไว ๆ
แต่หากจะถามถึงไอ้ปณณ์น่ะเหรอ .. เหอะ.. มันน่ ะหนี กลับไปตั้งแต่ตอนวงมันเล่นเสร็ จแล้ว (จําไว้นะมึง )

แถมก่อนกลับยังฝากน้องม .3ทีอยูแถวนั้นเดินมาบอกผมอีก ว่าเดี๋ยวมันจะวนกลับมารับผม เดาว่าทีออกไป
่ ่


ก่อนคงไปส่งเอมมัง ... เหอะ ๆๆ ผมล่ะอยากบอกมันใจจะขาดว่า ไม่ตองกลับมาหรอก (เกรงใจ) แต่กพูดไม่


ทันเพราะมันเดินออกไปแล้วไม่รอฟั งคําตอบ

"เฮ้ยโน่ โซฟาตรงนี้ ขาดนิ ดนึ งว่ะ จะซ่อมเลยหรื อค่อยซ่อมตอนเช้า " เสียงไอ้โอมดังขัดความคิดผมจากแถว

ๆ ท้ายห้องทีพวกเราเข็นโซฟายาวไปตั้งอยู่ ด้วยเพราะไม่อยากให้มนเสี ย แต่กแม่งเอ๊ ย... งานเข้าจนได้


่ ั
ผมโคตรเซ็ง "เออ ซ่อมเลย ๆ แต่แป๊ บนึ ง " ในขณะทีกาลังตะโกนตอบกับไอ้โอมอยูน้ นเอง พลันรู ้สึกว่ามี
่ ํ
มือใครสักคนมากระตุกแขนเสื้อนักเรี ยนผมอย่างแรงเสี ยก่อน ...... เฮื อกกกกกกก ... มันคือไอ้กอล์ฟครับ ! เชี่ ย

แม่ง! ทํากูใจควํ่าแทบแย่นึกว่าผี (เออ แต่ กใกล้เคียงกัน ) มันสะกิดแขนผมโคตรแรงพลางยืนหน้ามากระซิบ



ข้างหู วา "กูตองกลับแล้วว่ะ เดี๋ยวป๊ าด่า มึงมาเอานี่ กอน !" เออ เกือบลืมไปเลยว่ามันมาทีนี่เพราะอะไร คิดว่า

มาเทียวเล่นจริ ง ๆ ตามทีบอกคนอื่น ๆ ซะแล้ว


ผมกับกอล์ฟพากันเดินออกจากห้องชมรมไปใต้ตกเรี ยน พบว่าทุกอย่างมืดตือ แต่ยงดีวาพี่ยามใจดี เปิ ดไฟ


ั ่
ให้พวกเรานิ ดนึ ง ผมกับกอล์ฟเลยหยุดยืนคุยกันใต้ดวงไฟนั้น

"กูเข้าใจแล้วว่ะ ว่าพอจะพูดแม่งพูดไม่ออกจริ ง ๆ " กอล์ฟเป็ นคนเริ่ มบทสนทนานี้ กอน แน่ นอนว่าผมถอน


หายใจกลับอย่างหนักใจไม่แพ้กน "ก็เออดิ่ ... กูกพูดไม่อ อก ไม่อยากพูดด้วย เดี๋ยวจะกลายเป็ นยุให้มนสองคน

เลิกกันขึ้นมา"

"กูวาวันนี้ เอมต้องมากันไอ้ปณณ์ไม่ให้คยกะมึงแน่ เลยว่ะ กูเห็ นพอไอ้ปณณ์จะเดินมาหามึง เอมแม่งเรี ยก



ตลอด" แต่เรื่ องนี้ ผมไม่ได้สงเกตว่ะ เพราะคัดวงอยู่ (จริ ง ๆ แล้วแอบงี บหลับ ) แต่พอจะเข้าใจว่าเ ป็ นใครเขาก็

่ ั
คงใช้วธีน้ ี ... แล้วไม่คดเลยหรื อไงว่าผมมีเวลาอยูกบไอ้ปณณ์ทโรงเรี ยนทั้งวัน นึ กอยากจะเดินไปพูดตอน


ุ ี่
ไหนก็พูดได้ แต่ทเี่ อมถ่อมาถึงโรงเรี ยนผมตอนเย็นแล้วปุณณ์ยงไม่รู้เรื่ องอีกเนี่ ย ไม่ใช่ หลักฐานหรื อไงว่าผม


244

เปล่าเป็ นคนขี้ฟ้อง..
"กูไม่ฟ้องไอ้ปณ ณ์หรอก... กูพูดไม่ออก ..."

็ ่
"เออ...... งั้นเอาไงดี จะปล่อยไปเหรอวะ .." กอล์ฟถามด้วยสี หน้าเซ็ง ๆ ผมดูกรู้วามันเป็ นห่ วงไอ้ปณณ์ไม่

ั ่
แพ้กน นันเป็ นสิ่งหนึ่ งในตัวกอล์ฟทีผมนับถือมาก เพราะถึงแม้ในสายตาอาจารย์คนอื่น มันจะเป็ นลูกศิษย์

โคตรเหี้ ยยังไง แต่สาหรับพวก ผม มันคือเพื่อนทีดีตดอันดับต้น ๆ เสมอ ดูขนาดมันกับปุณณ์ไม่สนิ ทอะไรกัน

่ ิ
มันยังแคร์ไอ้ปณณ์ขนาดนั้น

"กูไม่อยากปล่อย .... เอาไว้มโอกาสเหมาะ ๆ กูจะลองแย๊บดู .." ผมรับปากพลางตบบ่ากอล์ฟปุ ๆ เห็ นมัน

พยักหน้ารับกลับก่อนจะควักแผ่นซีดีในกระเป๋ ากางเกงออกมา
"เอางี้ ... มึงเอานี่ ไป เผืออยากได้หลักฐาน กูไปตามเก็บจากเพื่อนคนอื่น รวมได้ 4 ไฟล์"

"ไอ้เชี่ ยยยยยยยยยย 4 ไฟล์เลยเหรอวะ!!!!!?" ดูแค่อนเดียวก็โมโหจะบ้าแล้ว ยังเสื อกมีเพิ่มมาอีก 3 ผมคง

ต้องมัดตัวเองไว้นิ่ง ๆ ซักพักไม่ให้ไปซัดหน้าเอมซะแล้ว
"เออ.... เด็ดสั ด 4 คลิป 4 คน เก๋ าปะล่ะ... จริ ง ๆ มีเยอะกว่านี้ อีก แต่กกลัวไอ้ปณณ์ช็อคก่อน เอาไปแค่น้ ี พอ "




"แค่น้ ี กช็อคแล้ว ... กูคงให้มนดูอนเดียวอะ " ผมบ่นเสียงอ่อยพลางยืนมือรับซีดีเชี่ ย ๆ แผ่นนั้นมาไว้กบ
ั ั

ตัวเอง
กอล์ฟถอนหายใจยาว "ตามใจมึงหวะ เอาไปก่อนแล้วกัน " มันมองหน้าผมนิ่ งก่อนจะตบบ่าส่งกําลังใจมา
ให้อีกสองสามที "สู้ ๆ นะมึง งั้นกูกลับก่อน ป๊ ารอบ่นแล้วป่ านนี้ "
"ให้กออกไปส่งปะ "

"ไม่เป็ นไร มึงกลับไปซ่อมเบาะเหอะ ไม่ได้กลับบ้านแน่ คืนนี้ หึ หึ " อ้าวไอ้ห่านี่ หนี กลับก่อนแล้วยังให้พร

245

กูอีก ผมยกนิ้ วกลางใส่มนที่ เดินลงจากตึกไปแล้ว เหลือก็แต่ผมทีเ่ ก็บแผ่นซีดีลงกระเป๋ ากางเกงพลางเดินเข้า

ไปในห้องชมรมใหม่อีกครั้ง
คราวนี้ เป็ นไอ้โอมกับน้อง ๆ ตั้งท่าจะกลับบ้านกัน "เฮ้ย เสร็ จแล้วเหรอวะ !?" ผมรี บท้วงทันที
"เออดิ่ รี บแทบแย่ ดึกกว่านี้ กคงนอนโรงเรี ยนดีกว่าอะ " เสียงไอ้โอมบ่นพลางท้าวสะเอวมองพวกน้องม .ต้น

เหมือนจะเร่ งให้พวกมันรี บเก็บของไว ๆ ผมมองมันตาละห้อย "จะกลับแล้วเหรอวะ ?" อยูเ่ ป็ นเพื่อนกูหน่ อย
ก็ไม่ได้นะสาด

"กลับดิ่ ... โทษทีวะ แม่กบน แล้วกูตองเอาไอ้ม่ากลับบ้านด้วย เดี๋ยวอาม่ามันด่ากูเป็ นภาษาจีนอีก กูฟังไม่รู้
ู ่


เรื่ อง" ไอ้โอมว่าพลางหันไปตบหัวน้องชายแถวบ้านตัวจํ้ามํ่าของมันทียนฉี กยิมโชว์ฟันให้ผมดูครบสามสิ บ
่ื

สองซี่อยู่ เฮ้อ ... เป็ นแบบนี้ จะให้ทาไงได้

"เออ ๆ ส่งน้องคนอื่นขึ้นรถดี ๆ ฝากด้วยอะมึง " ผมฝากฝังแค่น้ นก่อนมันจะกลายร่ างเป็ นหัวหน้าทัวร์ลก


เป็ ด พาเด็ก ๆ ในชมรมเ ดินตามต้อย ๆๆ กันออกไป หึ หึ ... เห็นไอ้โอมเพี้ยน ๆ อย่างนี้ แต่รุ่นน้องรักมันกัน
โคตร ๆ ครับ ไม่รู้ทาไม สงสัยมันกวนตีนอย่างมีเสน่ ห์



สุดท้ายสรุ ปว่า .. ตอนนี้ เหลือผมคนเดียวในห้องชมรม กับนาฬิ กาแขวนบนผนังทีบอกเวลาเกือบห้าทุม

ชวนให้ผมเริ่ มคิดว่า หรื อกูจะนอน ทีนี่เลยดี .. เบาะก็ยงซ่อมไม่เสร็จ เฮ้อ .. ชี วตกู ..



"โน่ !! รี บซ่อมเบาะเร็ ว จะได้กลับบ้าน !" เฮ้ยยยยยยยยยยย ผีหลอก !? เสียงใครวะ!!!!!!?
ผมเหลือกตาหันไปมองต้นเสียงอย่างประหลาดใจ พบว่าคือไอ้เอินทียงไม่กลับ แถมถืออุปกรณ์เย็บเบาะมา
้ ่ั
ให้ผมอีก "มึงยังไม่ก ลับอีก !?" ผมส่งเสียงถามอย่างตกใจ

"กลับยังไงล่ะ ไม่ง้ นมึงจะอยูคนเดียวรึ ไง " มันพูดยิม ๆ ซึ่งแน่ นอนว่าผมโคตรรรดีใจ ทีมคนอยูเ่ ป็ นเพื่อน

่ี

"ขอบใจว่ะ !"

246

***
เวลาผ่านไปพักหนึ่ งทีผมยังคงขมีขมันกับการเย็บรอยขาดบนเบาะหนังสี ฟ้าอ่อนอยู่ ... ก็เชี่ ยแม่งทําท่ าจะ

เสร็จ ๆ แต่ไม่เสื อกเสร็ จซักที สงสัยไอ้ทเี่ ย็บผิดเย็บถูกเป็ นเพราะผมเริ่ มง่วงจนตาเบลอไปหมดแล้ว


เสี ยงพลิกหนังสือการ์ตนดังขึ้นข้าง ๆ ผม จากไอ้เอินทีคอยอยูใกล้ ๆ ตอนแรกมันก็วาจะช่ วยผมเย็บหรอก

้ ่


แต่หลังจากทีลองดูกพบสัจธรรมว่าสกิลมันตํ่าต้อยนัก แม่งแทบ จะเย็บตัวเองติดกับเบาะอยูมะรอมมะร่ อแล้ว

เลยใช้งานไม่ลง เอาเป็ นว่ามึงนังเป็ นเพื่อนกูเฉย ๆ ก็พอแล้วกัน

"โน่ นี่เก่งเนอะ ซ่อมโซฟาเองก็เป็ นด้วย จ้างไปซ่อมทีบานมังได้ปะ " เออ อ่านการ์ตนดี ๆ ไม่ชอบ เสื อก
่ ้ ่

กวนตีนกูอีก ผมแค่นหัวเราะเหอะ ๆ ใส่ไอ้เอินทั้งทีไม่ ได้หันไปมองหน้ามัน


"ได้ แต่ซุปเปอร์สตาร์อย่างกูน่ะค่าตัวแพงงง "

"สําหรับโน่ เท่าไหร่ ผมก็จายไหว " หื ม!!!???? พอได้ยนคํานั้นแล้วก็ตองหันไปมองหน้ามันทันที เห็ นมัน


ยิมแปล้อยู่ แต่กจะอ้วกกกกกกกกก ฟั งดูเหมือนตัวเองเป็ นกะหรี่ ชอบกล


"มึงอย่าเล่นงี้ ได้ป ะ กูตกใจหมด ตอนร้องเพลงก็ทนึงแล้ว " จริ ง ๆ ผมอยากบอกมันด้วยซํ้าว่า กูคดลึกนะไอ้


็ ั่
สาดด แต่กนนแหละ ... ไม่อยากพูดอะไรมาก

ได้ยนเสียงไอ้เอินหัวเราะหึ หึดงมา ก่อนทีมนจะท้าวคางกับเบาะแล้วดูผมเย็บต่อ .. เออดี ตกลงมึงไม่อาน


่ ั

การ์ตนแล้วใช่ มย มานังจ้องอยู่ ได้เนี่ ย มันเกร็ งนะโว้ยยย "มองเชี่ ยไรวะ อ่านการ์ตนไปเหอะมึง กูเกร็ ง "


้ั

แน่ นอนว่าไอ้เอินหัวเราะตอบ แต่ไม่ยกทําตามคําบอกผมซักคํา มันยังคงนังมองผมเย็บเบาะต่อจนผมสอย



เข็มเข้ากับมือตัวเองจนได้ โอ๊ยยยย !! ไอ้สดเอ๊ยยยยยย กูบอกแล้วว่าอย่ามอง !! แม่งเจ็บชิ บหาย


247

"อูยยยยยยยยยยยยยยยยย "
"เฮ้ย! ขอโทษ เกร็ งจริ งเหรอวะ !" ดูมนยังมีหน้ามาถาม .. มึงลองเย็บผ้าแล้วมีคนมาจ้องหน้ามึงดูมงมัยล่ะ

ั่ ้
เชี่ ยเอิน แต่มนไม่ให้เวลาผมด่า เมือสองมือมันตระกองมือข้างทีเ่ ลือดซิบของผมไว้พลางก้มมาดูใกล้ ๆ



"เชี่ ย อย่าจับแรง กูปวด " ผมบ่นเพราะรู ้สึกว่ายิงเห็ นเลือดก็ยงปวด ไม่รู้เจ็บหรื อกลัวมากกว่ากัน โฮ ๆๆ ...
ิ่

ไส้มนจะทะลักออกมาทางรู น้ ี มยยยยยยยย

้ั
่ ั
แต่ระหว่างทีผมกําลังโวยวายอยูน้ นเอง (เข็มทิมกับโดนแทง ผมร้องเท่ากันครับ ) เอินก็หยิบเอาผ้าเช็ ดหน้า



มาซับเลือดตรงมือผม "โดนเข็มทิม ร้อ งอย่างกับตกลูกเลยนะมึง เว่อร์จริ ง " มันด่าพลางอุดเลือดบนนิ้ วมือ

แล้วเป่ าพ้วงให้เหมือนปลอบใจเด็ก "โอมเพี้ ยงง ไม่เจ็บแล้วนะ "
"มึงอย่ามา ... กูไม่ใช่ เด็กปัญญาอ่อนนะ สาด "
"อ้าว ก็กเู ห็ นมึงร้องโวยวายเหมือนเด็กปัญญาอ่อนนี่ หว่า " เอ๊ะไอ้ห่านี่ ... เดี๋ยวบัดตั ดสิ นให้แพ้ต้งแต่รอบ


แรกเลย โทษฐานมาว่ากูปัญญาอ่อน ผมเหล่มองไอ้เอินตาขวาง ซึ่งดูเหมือนมันจะรู ้ตว


"เฮ้ยยย ด่าแค่น้ ี อย่าขี้โกงปรับวงกูแพ้อะ "


"กูกาลังคิดอยูพอดี ....." หึ หึหึ
"ไอ้สาดดดดดดด โอ๋ ๆๆ อย่าถือสาผูน้อยเลยนะครับคุณโน่ ผูฉลาด เพียบพร้อม ทังทรัพย์ รู ปกาย วาจา ใจ



และสติปัญญา" ถุย!!! ประชดขนาดนี้ มงด่ากูเหี้ ยเลยยังดีซะกว่า ผมทีกาลังจะเย็บเบาะต่อจึงบังเกิดความ


่ ํ
หมันไส้ไอ้เอินคนจริ งใจชิ บหาย (ประชด) ต้องหันไปพร้อมอาวุธในมือ (เข็ม) เพื่อประหารมันทันที ! ฮ่า ๆ


ๆๆๆๆๆๆ เป็ นรู ทงตัวแน่ มงวันนี้ !!

้ั
ผมไม่ได้ซาดิสถ์นะครับ แต่ถาวันนี้ ไม่ได้เอาเลือดไอ้เอินออกก็อย่าเรี ยกผมท่านโน่ !! หึ หึ เชี่ ยเอิน มึงอย่า



หวังจะรอด...........

248

ผมไล่เอาเข็มจิมแขนมันไม่ย้งขณะทีผถกกระทําเบียงหลบเป็ นพัลวันพลางหัวเราะลันสลับกับโวยวาย ฮ่า ๆ

่ ู้ ู



ๆๆ มึงทําเป็ นมาด่าแต่กู ผ มจึงสวนมันกลับ "เชี่ ยแม่ง เข็มทิมแค่น้ ี ร้องอย่างกับตกลูก เว่อร์จริ ง " คุน ๆ ปะ


ครับคํานี้ หึ ... มันจะได้รู้ซะบ้างว่าเวลาโดนเข็มน่ ะ เจ็บยังไง !
ไอ้เอินดินพราด ๆ แต่ไม่วายเถียง "ก็นี่มนไม่เหมือนกันนี่ หว่าาา ฮ่า ๆๆๆ โอ๊ย ๆๆ หยูดดดดดด กูไม่ไหว


้ ้

แล้วววววว โน่ ๆๆๆ กูขอโทษ ๆๆๆ ไม่วาแล้ว ๆๆๆ นะ ๆๆๆ ปล่อยกูเหออออออออออออ โอ๊ยยย ฮ่า ๆๆๆ "
มันยังคงโวยวายสลับกับหัวเราะเสี ยงดังลันห้องจนผมเริ่ มสนุ ก ตอนนี้ เบาะเบอะเลยไม่เป็ นอันเย็บกันแล้ว

เพราะมันเสือกคว้าเข็มสํารองมาได้อนนึ งและพยายามจะทิมผมกลับอยู่ เราเลยพัลวันชุ ลมุ นกันใหญ่


ไอ้เชี่ ยเอินแม่งซาดิสถ์ชิบหายยยยยยยยยยยย โอ๊ยยย ฮ่า ๆๆ ช่ วยจิมตรงพุงกูที ลมจะได้ออก ซิกซ์แพ็คจะ


ได้งอกบ้าง กร๊ ากกกก

แต่ขณะทีเ่ รากําลังนัวเนี ยแย่งกันเอาเข็มทิมแขนทิมพุงของอีกฝ่ ายนันเอง ......... อยูดี ๆ ประตูห้องชมรมก็



ถูกเปิ ดออกดังผลัวะ ! โดยไม่มเี สียงเคาะเตือนล่วงหน้า
ผมและเอินผวาวาบ (นึ กว่าผี) หันไปมองประตูน้ นทันทีและพบว่าสิ่งทีอยูหน้าประตูคอ

่ ่



ร่ างสูงของปุณณ์ ภูมพฒน์ ... ผูปรากฏตัวอีกครั้งตอนห้าทุมครึ่ ง พร้อมใบหน้าทีบดบึ้งอย่างประหลาด ..
ิ ั

่ ู
33rd CHAOS

"ยังไม่เสร็ จอีกเหรอ .. งั้นผมออกไปรอข้างนอกนะ " นันคือคําพูดของปุณณ์เมือห้านาทีกอน .. ก่อนทีมนจะ

่ ั


เดินหายออกไปโดยไม่แม้จะก้าวเท้าเข้ามาในห้องชมรมแม้แต่กาวเดียว ..

ผมกับเอินมองตากันปริ บ ๆ พลางสํานึ กได้วาควรเลิกเล่นแกล้งกันแล้วตั้งใจซ่อมเบาะให้เสร็ จอย่างจริ งจัง

ก่อนนาฬิ กาจะบอกเวลาดึกมากไปกว่านี้
"ปุณณ์มนกลับมาทําไมวะ " เสี ยงทุมของเอินถามขึ้นอย่างสงสัยระหว่างทีผมกําลังขมีขมันขยันเย็บเบาะอยู่





249

.. อืมมมม ... จะว่าไปผมเองก็คดไม่ถึงเหมือนกันว่าปุณณ์จะกลับมารับตามทีมนบอกจริ ง ๆ

่ ั
่่
"ไม่รู้ดิ เห็นมันบอกอยูวาจะกลับมา แต่ไม่นึกว่ าแม่งเอาจริ ง " ผมบ่นขณะทีมอยังคงสอยด้ายไปด้วย ไม่ได้
่ื
เงยมองหน้าเอินด้วยซํ้าว่ามันกําลังทําหน้าแบบไหนตอนพูดคําว่า

"เออ เดี๋ยวกูไปตามมันมาข้างในดีกว่า ข้างนอกคงยุงกัด " อืม.. ถือเป็ นความคิดทีดี ผมเห็ นด้วยกับเอินในใจ



เงี ยบ ๆ แต่กไม่ได้พูดอะไร เพราะได้ยนเสี ยงมันเปิ ดประตูเดินออกไปนอกห้องแล้ว


ว่าแต่ใจคอมึงจะปล่อยกูทงไว้ในห้องคนเดียวเหรอว๊าาาาาาาาาาาาา ใจร้ายเกินไปแล้วนะมึงงงงงงงง
ิ้

เมือเหตุการณ์กลายเป็ นเช่ นนั้นผมจึงต้องรี บสอยด้ายขึ้นลงอย่างรวดเร็ ว เพราะพอไอ้เอินไม่อยู่ ห้องชมรม



ทังห้องก็ดเู งียบสงั ดขึ้นทันตา ผมเหลือบมองไปข้าง ๆ อย่างโคตรผวา ... โฮ...... ตั้งแต่อยูชมรมมาไม่เคย

เกลียดเปี ยโนตัวนั้นขนาดนี้ มาก่อน เพราะพอต้องนังจ้องกับมันเงี ยบ ๆ ในความมืดแล้วช่ าง ....... รู ้สึกเหมือน


ตัวเองอยูในโลเกชันหนังผีฝรั่งยังไงยังงั้น

ดังนั้นรี บเย็บรี บกลับบ้านดี กว่า!! ผมปลอบใจตัวเองว่าเหลืออีกนิ ดเดียวพลางหรี่ ตามองรอยขาดของเบาะที่
โหว่เป็ นช่ องอีกเพียงนิ ดหน่ อยเท่านั้น ก่อนจะเร่ งมือสอยไม่ย้ง ณ เวลานี้ ไม่เอาความสวยงามแล้วโว๊ยยย

(เคยมีเหรอ?) กูอยากกลับบ้านนนนนนนนน

ผมนังสอยนังเนาด้ายขึ้นลงอย่างรวดเร็ วพร้อมคิดว่ าเชี่ ยเอินทําไมไปนานจัง ไหนบอกจะชวนไอ้ปณณ์เข้า





มานังไง นี่ ไม่ใช่ พวกมันพากันแพ็คคูหนี กลับบ้านไปแล้วนะ !! แต่พบว่ายิงคิดก็ยงเสียเวลา ผมเลยตัดสิ นใจ
ิ่


ซ่อมเบาะตรงหน้าต่อดีกว่า ส่วนเรื่ องมันสองคนหายไปไหนค่อยว่ากันทีหลัง

ใช้ความพยายามเพียงไม่นานผมก็จดการ ซ่อมโซฟาตัวยาวตรงหน้าสําเร็จ แม้ฝีมอจะไม่เนี้ ยบเหมือนมือ



250


อาชี พเขาทํากัน (ผมแค่สอยด้ายขึ้นลงธรรมดาพอให้มนติดกันว่ะ ) แต่กดีกว่าจ้างคนอื่นซ่อม เพราะชมรมเรา

ยังมีเรื่ องให้ใช้ตงค์อีกมากโข

ผมพิศมองผลงานตัวเองทีออกมาค่อนข้างน่ าพอใจ ก่อนจะจัดการเก็บสัมภาระเข็ มและด้ายลงกล่อง

อุปกรณ์เหมือนเดิม พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง พบว่านอกจากตัวผมเองทียนอยูตรงนี้ แล้ว ก็มแค่
่ื ่

...... เครื่ องดนตรี โน๊ ตเพลง และ .. ข้าวของทีพวกเด็ก ๆ ฝากห้องไว้


ไหนวะไอ้เอินทีบอกจะพาไอ้ปณณ์เข้ามา T____T มึงหลอกกู !!!

้ ่

ผมคิดอย่างแค้ น ๆ ผสมกลัว ๆ พลางกระแทกกระทั้นเก็บของเข้าทีพลางรี บจัดแจงคว้ากระเป๋ านักเรี ยนมา

สะพาย ก่อนจะเปิ ดตูดแน่ บออกจากห้องชมรมสยองโดยด่วน
่ ั
แต่ขณะทีผมกําลังก้ม ๆ เงย ๆ ใส่รองเท้าอยูน้ นเอง หัวใจก็แทบหยุดเต้นเมือมีเงาประหลาดก้อนหนึ่ งตัด



แสงอยูบริ เวณทางเดินใต้ตกฟ . ซึ่งแน่ นอนว่าเวลาเทียงคืนกว่าอย่างนี้ จะมีใครบ้ามาเดินเล่นกัน ซํ้าร้ายผมยัง


รู ้สึกว่าเงานั้นใกล้เข้ามา..
ชิ บหายแล้วแม่งงงงงงงงงงงงงงงงง!
อาป๊ าอาม๊าช่ วยโน่ ดวย !!!! โน่ ขอโทษทีเ่ คยดื้อ เคยซน ชอบกลับบ้านดึก ขับมอไซค์ไปไหนมาไหนตอน


กลางคืนบ่อย ๆ ค้างบ้านเ พื่อนก็ไม่คอยโทรบอก แต่หลังจากนี้ โน่ จะกลับตัวกลับใจเป็ นเด็กดี ไม่ทาให้อาป๊ า

บ่นแล้ว!!! แต่อาป๊ าต้องช่ วยอัวะก่อนนนนนนนนนน T[]T!


่ ั

ระหว่างทีผมกําลังยืนสติแตกตัวสันเอาหัวโขกกําแพงอยูน้ นเอง ทันใดนั้นพลันมีอะไรอุน ๆ มาสัมผัสบ่า


ผมทีสนอยูแล้วให้ยงสั่ นขึ้นไปอีกเสียก่อน ! โฮ............. ซี้แหง๋ แก๋ แล้วกู !!!
่ ั่ ่
ิ่

251


"เชี่ ยโน่ !!!!!!! ยืนตัวสันทําห่ าอะไรอยูตรงนี้ ไม่กลับบ้านรึ ไง !!!" อ้าวไอ้สด .. เสียงแบบนี้ คน ๆ ... ผมค่อย ๆ

ุ้

หันหน้ากลับไปมองต้นเสียงจากด้านหลัง พบว่าเป็ นไอ้เอินกับไอ้ปณณ์กาลังยืนหัวเราะตัวขดตั วงอกันอยู่
ุ ํ

เชี่ ยยยยยยยยยยย !
"ไอ้สด !! กูนึกว่าพวกมึงกลับไปแล้ว !!! กลัวโคตรพ่อ !!!!"

"เชี่ ยแม่งกลัวผี โดนล้อแน่ มงพรุ่ งนี้ " ไอ้เอินแซวผมต่อไม่พอยังชี้ หน้าหัวเราะเยาะอีก ฮื อ ๆๆ มึงนะมึง เป็ น


มึงไม่กลัวรึ ไง !

"ก็มงแหละเชี่ ยเอิน ! ไหนบอกจะไปตามไอ้ปุ ณณ์ไง แม่งเสือกหายเงียบ กูกนึกว่ากลับสิ วะ " ผมพูดต่อ



พร้อมปัดนิ้วมือทียนมาชี้ ลอผมอยูตรงหน้าไปด้วย พลางพยายามใส่รองเท้านักเรี ยนต่อให้เสร็ จ ได้ยนเสี ยง
่ ื่


หัวเราะตํ่า ๆ ของปุณณ์ตามมาอีก
"คุยกันเพลินไปหน่ อยเนอะ " ไอ้เลขาสภาหน้าหล่อหันไปพยักเพยิดกับประธานเชี ยร์ ก่อนทีผมจะเห็ นเอิน


ยิมกว้างโชว์ลกยิมสวย ขณะทีพวกเราเริ่ มออกเดินไปยังประตูหน้าโรงเรี ยนกัน
ั ้


จนเมือถึงถนนหน้าโรงเรี ยนแล้วเอินจึงหันกลับมาถามพวกผม "เออ... แล้วพวกมึงกลับไง ปุณณ์มงเอาโน่



กลับใช่ ปะ"
"อืม"

ผมมองหน้าเอินอย่างใช้ความคิด เมื่ อนึ กออกว่าบ้านมันอยูคนละทางกับพวกเรา "แล้วมึงกลับไงอะเอิน "


"เดี๋ยวกูโบกแท็กซี่กลับเองนี่ แหละ เออ กลับดี ๆ นะพวกมึง " มันตอบพลางยกมือเรี ยกแท็กซี่คนหนึ่ งทีขบ

่ ั
ผ่านมาพอดี ผมจึงได้แต่โบกมือลาขณะรถกําลังเคลื่อนตัวออกไป จนในทีสุดเหลือเพียงผมกับปุณณ์ยงยืนร อ


แท็กซี่อยูเ่ ท่านั้น

252

ผมเหลือบมองใบหน้าคมทีฉายแววเพลียของคนข้าง ๆ ด้วยความเป็ นห่ วง "ไม่เหนื่ อยเหรอวะ ย้อนกลับไป

กลับมานะมึงอะ " เพราะเห็ นหน้าแม่งเหนื่ อยขนาดนั้น เลยกลัวว่าเดี๋ยวคุณชายจะไม่สบายจนต้องนอนซมอีก
ผมคงโดนกล่าวหาว่าพาลูกเขามาทรมาน
"ไม่เป็ นไร จะปล่อยมึงกลับคนเดียวได้ไงล่ะ " แต่ .. อื้อหื อออออออ ดูมนทําตัวพระเอกดิ่ ! นัน... มาทําตา


นํ้าเชื่ อมใส่กอีก




ผมถอนหายใจแรง "กูกกลับเองคนเดียวตลอดเหอะ มึงอย่ามาเว่อร์ " แต่กได้แค่บนเท่านั้น เพราะหลังจาก
ปุณณ์แค่นหัวเราะเสี ยงเบา รถแท็กซี่คนสี ฟ้าก็แล่นผ่านม าให้พวกเราได้โบกกัน



"เอกมัยครับพี่ ..." ปุณณ์ส่งเสี ยงบอกแท็กซี่วาอย่างนั้น หมายความว่ามันจะไปส่งผม เพราะบ้านมันอยูทอง
หล่อ ได้ยนเสียงพี่แท็กซี่ตอบรับงึ มงํา ก่อนปุณณ์จะเปิ ดประตูกว้าง เคลียร์ทางให้ผมเข้าไปนังก่อน ..... อืมม


ทําอย่างกับกูเป็ นสาวน้อยแลยแฮะ แต่ท้งง่วงทั้งเพลียแบบนี้ ข้ เี กียจคิดอะไร งั้นกูขอปี นขึ้นรถก่อนเลยแล้วกัน

เสี ยงกดมิเตอร์ดงท่ามกลางเพลงจากคลื่นวิทยุทพี่คนขับเปิ ดคลอไว้เบา ๆ ผมเงี่ ยหู ฟังท่วงทํานองเนิ บช้า

ี่
เหล่านั้นแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองง่วงขึ้นมาอย่างประหลาด

งั้นขอหลับซักงี บก่อนแล้ว กัน ไหน ๆ ปุณณ์กรู้ทางไปบ้านผมแล้ว คงไม่มอะไรต้องคอยดูอีก .. เมือสมอง


ประมวลผลได้ดงนั้นหนังตาผมก็จดแจงปิ ดตัวเองทันที



่ ั

็ ั
แต่ระหว่างทีกาลังจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยูน้ นเอง เสี ยงทุมทียงฟั งดูสดใสอยูของปุณณ์กดงขัดขึ้นมา
่ ํ
้ ่ั
ก่อน "วันนี้ เหนื่ อยรึ เปล่า"
"อืม..." แต่คนง่วงอย่างผมก็มแรงตอบแค่น้ ี

ปุณณ์ยงคงถามต่อไป "วงกูเล่นดีมะ พอไหวปะ "


253


"อืม..." ผมก็ยงมีแรงตอบกลับไปแค่น้ ี อยูดี

"มึงหิ วรึ เปล่า จะให้แวะกินข้าวทีไหนมัย "


อืม.. ซอกแซกจังวะ .. ถึงตรงนี้ ผมส่ายหัว พร้อมกับความคิดว่ากูง่วงจะตายห่ า..
ขณะทีไอ้ปณณ์ดจะยังไม่เข้าใจอะไรง่าย ๆ "โจ๊กทองหล่อเอาป่ าว "
่ ุ ู
"ไม่........" มึงเข้าใจไหมว่ากูง่วงนอน
เสี ยงปุณณ์เงี ยบไปพักหนึ่ ง ก่อนทีมนจะพูดขึ้นมาอีกว่า "โน่ ... มึงโกรธกูเหรอ.."
่ ั
อะไรนะ!!? ผมรู้สึกตืนขึ้นมานิ ดหน่ อย พร้อมกับคิดในใจว่า กูจะโกรธมึงเรื่ องอะไร นึ กยังไงก็นึกไม่เห็ น

ออก เชี่ ยแม่งไร้สาระว่ะ อีกอย่างตอนนี้ ผมก็ง่วงเกินกว่าจะมานังคิดอะไรแล้ว "ปล่าวว..."

"เฮ้ย... กูขอโทษ.. เรื่ องเอม..." ขอโทษ ? ขอโทษอะไรอีกกก .. เรื่ องเอม? เรื่ องเอมทําไม ...?
ผมขมวดคิวแต่ไม่ได้ตอบอะไร เพราะเห็ นว่าไม่ใช่ เรื่ องสําคัญเท่าไหร่ แต่ดทาทางปุณณ์เข้าใจผิดยกใหญ่
ู ่


มันละลํ่าละลักแก้ตวยาวเป็ นหางว่าว "เขาเป็ นพวกถ้าจะมาก็ตองมาให้ได้ ถึงกูปฏิเสธไปเขาก็มาอยูดี มึง


เข้าใจใช่ ป่าวโน่ "
"อืม...." อ๋ อ .. เรื่ องนี้ นี่เอง... ผมไม่ได้คดอะไร แล้วก็เข้าใจจริ ง ๆ

"โน่ ...... อย่าทําแบบนี้ สิครับ ..." แต่ถาจะโกรธก็โกรธตอนนี้ แหละ !

"อะไร..." ผมเริ่ มมีน้ าโหแล้ว ...


254


"กูไปส่งเอมเพราะจําเป็ นต้องไป แต่กบมึง กูมาหาเพราะกูอยากมานะโน่ ... อย่าโกรธกูแบบนี้ สิ "
ตอนนี้ ผมคิดว่าไอ้เลขาสภาฯตรงหน้าท่าทางจะเละเทะใหญ่ ก็บอกว่ าไม่คดอะไรก็คอไม่คดอะไรสิวะ !! ถึง

ื ิ
ตรงนี้ ความอดทนผมคงสิ้นสุด จนต้องลืมตาโพลงขึ้นมามองหน้ามันกะทันหัน

ปากผมไปไวเท่าความคิด "กูไม่ได้คดอะไรเลย ไม่ได้วาอะไรด้วย มึงจะเอาเอมมา จะไปส่งเอมถึงไหนก็

เรื่ องของมึง เข้าใจปะ กูไม่ได้คดอะไรเลย !" เออ!... หวังว่า หลังจากฟั งคํานี้ มนคงเข้าใจแล้วปล่อยผมไปนอน


สักที ผมบอกมันเสร็จก็คด (เอาเอง)ว่าปุณณ์คงเคลียร์แล้ว จึงได้หลับตาลงหวังจะนอนพักต่อ

็ ั
แต่ยงไม่ทนงีบหลับ เสียงเรี ยบ ๆ ของปุณณ์กดงขึ้นก่อน เป็ นคําว่า ..
ั ั
"เออ... กูมนคิดไปเองว่ามึงจะสนใจ ... แต่กลืมไปว่าสําหรั บมึงกูไม่ใช่ อะไรเลย .... กูมนไม่ดีเท่าไอ้เอิน




หรอก" อ้าววว ไอ้ห่านี่ นอกเรื่ อง ... ผมฟั งประโยคสุดท้ายแล้วก็ตองลืมตาขึ้นมาขมวดคิวมองมันทีกาลังทําสี

่ ํ

หน้าแปลก ๆ


"มึงว่าไงนะ?" แต่ยงไม่ทนทีผมจะได้รับคําตอบอะไรดี รถแท็กซี่กมาจอดเทียบอยูหน้ารั้วบ้านผมแล้ว
ั ั ่
ปุณณ์หยิบเป้ โรงเรี ยนส่งให้ผม ก่อนจะพูดคําว่า "ฝันดีครับโน่ " ด้วยสี หน้าตรงข้ามกับคําพูดโดยสิ้นเชิ ง

ผมทังง่วงและงงไปหมดแล้ว

นี่ ผมทําอะไรผิดรึ เปล่าวะ ?
ช่ างมันเหอะ ง่วงโคตร ขอตัวขึ้นไปนอนก่อนดีกว่า ZZzz

***

255

อืม.. หลังจากทีได้นอนเต็มอิ่มไปหกชั่ วโมง ร่ างกายของผมก็เริ่ มกลับมากระปรี้ กระเปร่ าเหมือนเดิม หึ หึหึ ....


ตกลงเมือคืนผมกลับบ้านยังไงวะ จําไม่คอยได้ นึ กออกลาง ๆ ว่าไอ้ปณณ์นงแท็กซี่มาส่ง พอถึงบ้านผมก็เดิน


ั่
สะโหลสะเหลสะบัดถุงเท้ารองเท้า ขึ้นห้องแล้วนอนเลย (นํ้ าก็ไม่อาบ) โสโครกขั้นสุดดดดดดดดดด
แต่ได้นอนไปแล้วก็สบายอารมณ์ข้ นล่ะนะ แถมยังดีใจอีกต่างหากทีเ่ รื่ องคัดวงผ่านไปด้วยดี ทําเอาโล่งใจ

ได้เปราะใหญ่

ผมคิดพลางเดินยิมแปล้หน้าตาชื่ นบานข้าโรงเรี ยนแต่เช้า แต่ในระหว่างทีกาลังเดินผิวปากอารมณ์ดีอยู่
่ ํ


นั้นเอง สายตาพลันเหลือบเห็นปุณณ์กาลังทําหน้าที่ เลขาสภาฯ เดินถือแฟ้ มเอกสารไปมาบนตึกอํานวยการ
เสี ยก่อน... แน่ นอนว่าของแบบนี้ ไม่ตองผ่านกระบวนการทางความคิดผมจัดการก็โบกมือทักมันเป็ น

อัตโนมัตทนที
ิ ั
แต่.................... มันไม่โบกกลับ .. เพียงแค่หยุดมองหน้าผมแว่บหนึ่ งแล้วถือแฟ้ มหายเข้าห้องไปเท่านั้น ..
เชี่ ยไรของมันวะ?
ผมยืนอึ้งขณะทีน้องมาวิน (เพื่อนสนิ ทไอ้เป้ อ เด็กในชมรม ) เดินผ่านมายกมือไหว้ผมอย่างนอบน้อม .. อืมม


ไอ้ปณณ์มนไม่เห็ นกูหรื อผีเข้าอะไรอีก ?.. แต่กช่างเหอะ... ผมหันไปรับไหว้น้องวินแล้วพากันเดินขึ้นตึก
ุ ั

เรี ยนพร้อมกันอย่างสงสัยอยูในที

แล้วหลังจากนั้นเรื่ องก็ดาเนิ นไปในทางคุน ๆ ... นันคือ ไอ้ปณณ์เมินผมอย่างเห็นได้ชัด สังเกตได้จากทีผม





ตะหงิ ด ๆ ใจแต่เช้าว่ามันไม่ยอมโบกมือตอบผมกลับเหมือนทุกที แล้วยังก่อนเข้าห้องเรี ยนอีกทีมนเดินคอ
่ ั
แข็งหน้าตั้งผ่านผมไปโดยไม่แม้แต่จะชายตาแลสักนิ ด !? อะไรของมันวะ!!!!! หรื อสายตามึงสั้น

กะทันหัน??? แต่ช่างเถอะ.. คราวนี้ ผมถึงจะรู้ตวเองว่าถูกเมินแต่ไม่คอยรู ้สึกเศร้าอะไรเท่าไหร่ คงเพราะยังงง

ๆ ปนสงสัยมากกว่า .... ตกลงกูไปทําไรให้วะ !!!

256

ผมตัดสินใจพิสูจน์ความผิดปกติของมันอีกครั้งตอนยืนโครงการ คราวนี้ ผมอุตส่าห์แบกหน้ าไปถึงห้อง


สภาฯเพื่อยืนโครงการด้วยตัวเอง (ปกติจะใช้รุ่นน้องเป็ นส่วนมาก) เพราะอยากรู ้วาไอ้ห่านี่ มนเมินผมจริ ง


หรื อเปล่า (โดยไม่ลืมพกไอ้โอมไปด้วย กันเหนี ยว ) แต่พอเราสองคนถ่อไปถึง ก็เจอมันนังพิมพ์งานก๊อกแก๊

กอยู่ สายตางี้ .. จ้องคอมเขม็งไม่มองหน้าผม เพียงแค่ส่ งเสี ยงเย็น ๆ กลับมาว่า "วางเอกสารไว้บนโต๊ะก็ได้ "
อะไรของมึง !?
หน็ อย........ คิดว่าง้อรึ ไงวะะ !
ผมหงุดหงิ ดออกมาจากห้องสภาฯเพราะเริ่ มรู ้แล้วว่ามันเมินผมอย่างเห็ นได้ชัด จนขนาดไอ้โอมทีมา


ด้วยกันยังต้องออกปากพูดเลยว่า "ทะเลาะเชี่ ยไรกันอีกผัวเมียคูน้ ี มึงรี บ ๆ ไปง้อผัวหรื อเมียมึงไป กูรําคาญ "
อ้าวววว แล้วทําไมกูตองเป็ นฝ่ ายง้อด้วยวะ !! กูผดตรงไหนเนี่ ย !!!!!!!!



ครึ่ งวันเช้าผ่านไปอย่างเซ็ง เพราะไอ้เชี่ ยนันเล่นปั้นหน้าเหวียงใส่ผมตลอด .. เดินเจอกันทีไรเห็นพี่แกเอาแต่


ค้อนตาควํ่า (เป็ นเชี่ ยไรวะ!) จนผมนึ กไม่ออกแล้วว่าตัวเองเผลอไปเหยียบหางมันตอนไหน ? ตัวผมเองพอ

เห็ นมันเหวียงใส่กชักจะเหวียงกลับเหมือนกันมัง แต่เหวียงตัวต้นเหตุไม่ได้เลยเบนเข็มไปเหวียงทุกคนที่





ขวางหน้าแทน วันนี้ ใครทําอะไรขัดใจเป็ นต้องเจอผมโวยวายใส่หมด ไม่รู้ทาไมอารมณ์เสี ยได้ขนาดนั้น

เหมือนกัน ฮึ่ มมมม ..

"มึงไปทําไรมัน คิดดี ๆ สัด ..." จนในทีสุด ไอ้โอมผูอดรนทนไม่ไหว (เพราะซวยอยูใกล้ผมทีสุดเลยโดน



ลูกหลงบ่อยสุด ) ตัดสินใจถามขึ้นระหว่างเรากําลังพักกลางวันอยู่ มันคงรําคาญทีเ่ ห็ นผมหงุดหงิ ดแต่เช้า แต่

ถ้าผมรู้วาตัวเองไปทําอะไรปุณณ์ตอนไหน ผมจะหงุดหงิ ดได้ ขนาดนี้ มยล่ะ !!
้ั

"ไม่รู้วอยยย กูอยูของกูเฉย ๆ แม่งงงง .. เซ็ง"

"แล้วเมือวานมันกลับมารับมึงจริ งปะ "


257

"เออ มา"

"แม่งผัวเมียจริ ง ๆ มึงสองตัว ... แล้วระหว่างได้กนมึงไปทําอะไรให้มนไม่พอใจปะ "



"-วย! มันนังแท็กซี่ไปส่งกูทบาน แล้วกูกง่วง จํา ไม่คอยได้ .... เออ กูง่วง แล้วกูจาได้วาเหมือนมันชวนกูคย
ี่ ้
ํ ่



แต่กง่วงลยจับใจความไม่คอยถูก ..."

"แล้วไงต่อ คิดดี ๆ สัด " ดูเหมือนไอ้โอมจะสนใจผมมากเลยใช่ ปะครับ แต่จริ ง ๆ แล้วโคตรจะไม่ ! มันแค่
พูดไปอย่างนั้นขณะทียกนํ้าก๋ วยเตียวในชามซดอยู่ ปล่อยให้ผมนังคิดม ากเป็ นไอ้บาอยูคนเดียว


้ ่


ว่าแต่.. สรุ ปแล้วตอนอยูบนรถมันมีอะไรต่อวะ ... " แล้วไงต่อวะ ... แม่ง .. ชวนกูคยบนรถชิ บหายจนกูแอบ

โมโห แล้วกูก็ ........ ก็..............."

"กูไม่ ได้คิดอะไรเลย ไม่ ได้ว่าอะไรด้วย มึ งจะเอาเอมมา จะไปส่ งเอมถึงไหนก็เรื่ องของมึ ง เข้าใ จปะ กู
ไม่ ได้คิดอะไรเลย !"

อื้อหื ออออ... ณ เวลานี้ เข้าใจถ่องแท้แล้วครับ ..... ไอ้คาพูดนั้นมันย้อนกลับมาเตือนความจําผมในหัว

เหมือนกรอเทปซํ้ายังไงยังงั้น .. ชิ บหายแล้วกู ... ผมเพิ่งนึ กออกว่าตัวเองพูดแรงขนาดไหน
"เฮ้ยมึง...." ผมส่งเสี ยงเรี ยกโอมเบา ๆ เมือนึ ก ออก

"ไร"
"กูจาได้แล้วว่ากูทาไรไว้ ..."



258

"แล้วไง... มึงผิดจริ งปะ "
"ผิดจริ งหวะ.." ถึงตรงนี้ ไอ้โอมถอนหายใจหน่ ายพลางส่ายหน้ามองผมอย่างเซ็ง ๆ

่ ่
มันวางตะเกียบในมือ "ก็ไปง้อผัวมึงหรื อเมียมึงไป กูรําคาญมึงแม่งอยูดี ๆ เดี๋ยวก็ดา อยูดี ๆ เดี๋ยวทําหน้ า
หมาหงอย เหมือนแม่กเู วลามีเมนส์เลยเหอะ รี บ ๆ วิงไปง้อมันเลยนะมึงง " อ้าวไอ้ห่านี่ ... ไม่ไล่ผมเปล่า ยัง


ถีบเก้าอี้ผมจากใต้โต๊ะอีก สัด !... พ่อมึงเก๋ ารึ ไง ได้ขาวว่าเป็ นเก้าอี้ยาว มีรุ่นน้องอีกสองสามคนกําลังนังอยู่

ปลายฝั่งเก้าอี้ดานผมถึงกับสะดุง เพราะไอ้โอม มันถีบแรง


"เชี่ ยนี่ น้องเค้าตกใจเห็ นมัย !"

"เออ มึงก็รีบ ๆ ไปเลย กูจะไปห้องชมรมแล้ว นัดสอนฮอร์นน้องมิกไว้ "

"อ้าวไอ้เชี่ ย ได้ขาวว่าคนนี้ ไอ้ฟิล์มหวง "
"ก็มนเล่นฮอร์นไม่เป็ นเลยบอกให้กสอนแทนนี่ หว่า มึงอย่าเจ้าปัญหาได้ปะ รี บไปง้อพ่อมึงเลยไป " ไอ้โอม


ว่าพลางโบกไม้โบกมือไล่แล้วยืนถือจานจะไปเก็บ .. ผมเห็ นดังนั้นเลยยืนมังแล้วตบบ่ามันสองที

"เออ เจอกันตอนบ่าย "
"เออ ๆ" มันตอบรับผมปัด ๆ ก่อนทีเ่ ราจะแยกย้ายไปทําธุระของตัวเองกัน

ผมเดินออกจากโรงอาหารด้วยสภาพมึน ๆ เพราะยังไม่รู้จะไปตามหาคนทีไอ้โ อมสถาปนาว่าเป็ น 'พ่อ ' ผม

จากไหนดี ... ไอ้นี่มนแดกข้าวในโรงอาหารรึ เปล่าวะ ? แต่ผมไม่ยกเห็ นมันว่ะ คนอย่างปุณณ์ ภูมพฒน์ถาโผล่


ิ ั ้
หน้ามาก็น่าจะเห็นได้ไม่ยาก หรื อมันออกไปกินข้าวทีคอนแวนต์อีก ?... เอาไงดี... ผมควรโทรหามันก่อน

มัย ?... แต่แม่ง....... เป็ นผมถ้าโดนพูด จาแรงขนาดนั้นคงบล็อคสายทิงตั้งแต่จบประโยคแล้ว .. เหอะ ๆๆ



259

ทําไมกูง่วงแล้วปากเสียงั้นวะเนี่ ยยยยยยยยยยยยย จะบ้าตาย !
ผมคิดพลางทุบหัวเหม่ง ๆ ของตัวเองเป็ นการลงโทษสันดานปากเสี ย แต่ในขณะทีกาลังเดินมึนอย่างไร้
่ ํ
่ ั
ทิศทางอยูน้ น สายตาดันเหลือบไปเห็ นหลังของประธา นนักเรี ยนไว ๆ ไม่ไกลจากผมซะก่อน
แน่ นอนว่าผมพุ่งเข้าใส่มนทันที "ฟี่ !!!!!"


"เฮ้ย!! ตกใจหมด!! มีไรครับโน่ ? วงผมผ่านรอบคัดเลือกใช่ ปะ " โว๊ะ ! ไอ้ห่านี่ กไซโคกูจริ ง ๆ ..... ผมขมวด
คิวมองมันทียมแฉล้มโชว์ฟันเหล็กอยู่
่ ิ้



"ตลกครับ ! ยังไม่ประกาศผล ! ไอ้ปณณ์ อยูไหนอะฟี่ " จะมาถามเรื่ องนี้ ตางหาก

ฟี่ มองหน้าผมงง ๆ เหมือนกับว่าคํานี้ ไม่ควรหลุดจากปาก "ผมว่าระยะนี้ มนสนิ ทกับโน่ นะ ... ถ้าโน่ ยงไม่รู้


แล้วผมจะรู ้ป่าวเนี่ ย "



"เฮ้ยย มันแม่งงอนเราไปไหนแล้วไม่รู้วะ โทรถามให้หน่ อยดิวามันอยูไหน นะ ๆๆๆ " ผมเริ่ มสวมบท บาท
สมมติเป็ นเด็กสามขวบทีเ่ กาะแขนผูใหญ่แจเพราะอยากได้ของเล่น โชคดีทฟี่ใจดีกว่าคนอื่น เพราะปกติผม

ี่
ทําแบบนี้ ทไรโดนดีดกลับทูกกที



"อะไรยังไงคูน้ ี ... มีงอนกันด้วย ... รอแป๊ บนะโน่ " หึ หึหึ น่ าคบไหมล่ะครับประธานนักเรี ยนผม .. ผมยืนรอฟี่
ต่อสายหาเลขาฯมัน เพียงแค่ แป๊ บเดียวก็ได้คยกับปลายสาย




"เออปุณณ์ อยูไหนวะ ........... เออน่ ะ อยูไหน ............ โรงยิมใช่ ปะ โอเค แล้วจะอยูอีกนานปะ ........... อืม ๆ

ไม่มไร เดี๋ยวจะให้คนไปหา .... เออน่ า อยูตรงนั้นไปแหละ .... หึ หึ เออ ๆ"

"ขอบคุณมากฟี่ !!!!!!!" ผมกอดคอมันเขย่า ๆ ทันทีทคยเสร็ จเป็ นการตอบแทน (วิธีน้ ี ดีแล้วจริ งเหรอวะ ..)
ี่ ุ
ก่อนจะวิงไปทางโรงยิมตามทีได้ยนมา
่ ิ


260


เมือถึงโรงยิม ก็พบว่าไอ้ปณณ์อยูในนี้ จริ ง ๆ ด้วย ท่าทางมันคงรอเรี ยนพละอยู่ เพราะเปลี่ยนกางเกงเป็ น



กางเกงวอร์มเรี ยบร้อย .. ผมรู้วาปุณณ์เห็นผม เพราะมันมอ งมาแต่แม่งเสื อกเมินไป .... เล่นอย่างนี้ อีกแล้วนะ
มึง!

ผมยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยูครู่ หนึ่ งก็มเี สี ยงคนร้องทัก "อ้าวโน่ !!!!" แต่ไม่ใช่ ไอ้ปณณ์ครับ เป็ นไอ้ต้ม เพื่อนร่ วม


ห้องปุณณ์ อดีตเพื่อนร่ วมชมรมผมทีเ่ พิ่งลาออกไปเมือปลายเทอมทีผานมา เพราะทนทางบ้านบ่นไม่ไหว พ่ อ

่่

มันอยากให้ต้งใจเรี ยนมากกว่า ซึ่งจริ ง ๆ ป๊ าผมก็บนอย่างนั้นเหมือนกันแต่ผม ....... ดื้อ ฮ่า ๆๆๆ (ขอโทษนะ

ครับป๊ า)
"ไงวะตั้ม ไม่แวะไปทีห้องชมรมเลยนะมึง " ผมเอ่ยทักตอบกับตั้มทีเ่ ดินเข้ามาหา แอบเหลือบเห็ นไอ้ปณณ์


เนี ยนหนี ไปโยนบาสเล่นกับเพื่อนเรี ยบร้อย ไม่ชา ยตามองผมเลยสักนิ ด
่ ่
ไอ้ต้มผลักไหล่ผมเบา ๆ "มึงอย่ามาตอแหล กูไปเหอะ มึงอะแหละไม่คอยอยูห้องชมรม เป็ นประธานเชี่ ย

อะไร" อ้าวเหรอ ฮ่า ๆๆๆ เออว่ะ ช่ วงนี้ ผมแว่บมาแว่บหายจริ ง ๆ ดีทได้ไอ้โอมอาสาเป็ นผีเฝ้ าห้องคอย
ี่
รายงานสถานการณ์ให้ ไม่ง้ นคงโดนรุ่ นพี่คนอื่นสวดยั บไม่ตองผุดต้องเกิดอีก ผมหัวเราะแหะ ๆ รับคําบ่นตั้ม


ก่อนทีมนจะยิงคําถามใส่ผมต่อ
่ ั
"ตกลงมึงมาทําไม มาหาใครรึ เปล่า "
"เออ กูมาหาไอ้ปณณ์วะ มึงเรี ยกให้หน่ อยดิ่ แม่งกวนตีน " แน่ นอนว่าไม่ลืมจะด่ามันในประโยคสุดท้าย หึ หึ
ุ ่
หึ ... ก็มนกวนตีนจริ ง ๆ นี่ หว่า ไม่ยอม รอฟั งกูอธิ บายเลย


"อะไรของพวกมึง " ไอ้ต้มท่าทางงง ๆ แต่กช่วยหันไปเรี ยกให้ "ปุณณ์ ! ปุณณ์ !!!! ปุณณ์ !!!!!! ปุณณ์!!!!!!!!

ไอ้เชี่ ยปุณณ์ !!!!!!!!!!!!!"นัน.. ดูความกวนตีนของมัน ..... กับเพื่อนร่ วมห้องตัวเองยังไม่เว้น ผมล่ะสงสาร

ไอ้ต้มทีตะโกนเรี ยกปุณณ์ให้ผมซ ะคอแทบแตก
ั ่

261

"เชี่ ยแม่งกวนตีนจริ ง ๆ ด้วย เดี๋ยวกูจดการให้ " ในทีสุดจึงถึงทีไอ้ต้มโมโหบ้าง ผมรู ้เพราะหลังจากทีมน



่ ั
บอกผมอย่างนั้น ก็เห็นมันเดินลิ่ว ๆๆ ไปตบหัวปุณณ์กลางสนามบาสในโรงยิมอย่างโคตรรรร สะใจ
มันสองคนเถียงอะไรกันนิ ดหน่ อย ก่อนปุณณ์จะเดินทําหน้าเ ซ็งมาหาผม... เหอะ ๆๆๆ เอาไงดีวะ พูดอะไร
ดี
"มีไรครับโน่ " แล้วแม่ง .... โผล่มาภาษาดอกไม้แบบนี้ ได้งอกันยาวอีก


ผมเริ่ มด้วยประโยคคลาสสิก .. "มึง .... ทําไรอยูวะ "
แต่ไอ้ปณณ์ตอบไม่สร้างสรรค์เลย "ว่ายนํ้ามังครับ .." ไอ้เชี่ ยยยยย มึงช่ วยจริ งจังหน่ อยได้ปะ !



"สะ......" กะจะด่าว่า สาดดดด แต่ตองชะงักไว้เพราะคิดได้วาวันนี้ มาง้อมัน ดังนั้นต้องพูดดี ๆ "สนุ กมะ"

เปลี่ยนคําก็ได้ ..
ไอ้ปณณ์ดอ้ ึงไปนิ ดหน่ อย สงสัยเพราะตอบไม่ถก แต่ถาเป็ นทุกครั้งมันต้องกวนตีนกลับมาแล้ว ไม่เหมือน
ุ ู


ครั้งนี้ ทมนนิ่ ง ไม่ยอมเล่นกับ ผม... ผมเริ่ มใจเสี ย ..
ี่ ั
ผมตัดสินใจเกาหัวตัวเองแล้วเข้าเรื่ องเลยดีกว่า "เฮ้ยมึงอะ... โกรธไรวะะ กูไม่ต้งใจพูดซักหน่ อย เมือคืนอ่ะ


ก็... ก็กง่วง.. มึงอย่าเป็ นงี้ ดี๊"

"................." เงียบ.. ไม่มสญญาณตอบรับจากหมายเลขทีทานเรี ยก .... ดูเหมือนทีผม อุตส่าห์พูดอธิ บายซะ
ี ั
่ ่

ยืดยาว แต่ไอ้ปณณ์ไม่สนใจฟั งเลย มันหันไปพยักเพยิดอะไรกับเพื่อนร่ วมห้องบนสนามนิ ดหน่ อย ก่อนจะ

หันกลับมาทําหน้านิ่ งใส่

ุ่
"โน่ มไรอีกปะ ... ผมต้องไปแล้ว " ตอแหล.... พักกลางวันยังอีกตั้งนาน อยูคยกับกูแค่น้ ี กอนก็ไม่ได้


262

แต่ผมไม่อยากตื้อมัน มาก เพราะเดี๋ยวอีกฝ่ ายจะพาลรําคาญเอา
"อือ ... ไปเหอะ.." ถึงจะตอบกลับอย่างนั้น ผมก็ยงอดรู ้สึกน้อยใจลึก ๆ ไม่ได้ เพราะพอไอ้ปณณ์หันหลัง


ทําท่าจะเดินออกไปจริ ง ๆ ผมรู ้สึกใจหาย
มือผมคว้าแขนมันเร็ วกว่าความคิด "เฮ้ยยยย....."
"อะไร....." แต่แม่งหันมาถามเสี ยงดุสด .. Y___Y ผมหงอลงนิ ดหน่ อยก่อนจะควัก ๆ เอาลูกอมลูกกวาดที่

ติดไว้ในกระเป๋ าออกมาแบ่งมันแก้เก้อ
"อะ.... เผือคาบบ่ายง่วง ๆ เอาไว้อม " นี่ สมบัตล้ าค่าเชี ยวนะ !

ิ ํ
ผมยืนให้มน แต่ไม่รู้อปาทานไปเองหรื อเปล่าว่าเห็ นปุณณ์หลุดยิมนิ ดนึ ง ก่อนจะกลับไปเก็กหน้ าขรึ ม




เหมือนเดิม "อืม... ขอบใจ" มันตอบผมแค่น้ นก่อนจะรับลูกอมไว้แล้วเดินจากไป ... เหอะ แม่งขี้งอนเป็ นบ้า


กูอตส่าห์บากหน้ามาง้อถึงนี่ ยังไม่หายโกรธอีกก็ไม่งอแล้วนะโว๊ยยยยยยย แบร่ !!!!


34th CHAOS
"เป็ นไง พ่อมึงหายงอนยัง " เสี ยงไอ้โอมถามทันทีทผมยืนขาเข้ ามาในห้อง... เหอะ ๆๆ ทําไมมันมาถึง
ี่ ่
ห้องเรี ยนก่อนผมอีกวะ ไหนบอกจะไปสอนน้องมิกเล่นฮอร์นไง
"ช่ างแม่งเหอะ ทําไมมึงมาเร็ วอะ "

"กูไล่น้องเค้ากลับไปเป่ าขลุยก่อนแล้วค่อยมาว่ากัน " ขนาดนั้น - _-".... เหอ ๆๆ ผมมองไอ้โอมทีทาหน้าเซ็ง
่ ํ
่ ั

แล้วก็ตองขํา ไอ้โอมมันปัญญาอ่อ นเวลาอยูกบเพื่อนก็จริ งครับ แต่กบรุ่ นน้องมันโหดชิ บหาย ดีไม่ดีบางทียง


เป็ นการเป็ นงานมากกว่าผมอีก พอได้รู้เรื่ องรุ่ นน้องผูเ้ คราะห์ร้ายคนต่อไปจึงได้แต่หัวเราะ ก่อนจะล้มลงนัง

พลางค้นเอาหนังสื อวิชาต่อไปมาเตรี ยมตัวเรี ยน

263


"ทําหน้างี้ ยงไม่ดีกนชัวร์ " เสี ยงโอมบ่นลอย ๆ ระหว่างหันไปค้นกระเป๋ าของมันมัง ทําเอาผมหันขวับ


"ทําไม หน้ากูมนทําไม !"

"เชี่ ยยยย หน้าโคตรหงอย มึงไปส่องกระจกไป " ด่าไม่พอยังจิมหน้าผากกูอีก ไอ้ห่านี่ .. กูไม่ใช่ เด็ก

นะว้อยยยยย
"กูส่องยังไงก็หล่อ สาดด "
"ไอ้เชี๊ ย กระจกมันหลอกหรื อมาตรฐา นมึงตํ่าว๊ะะ " อ้าวไอ้เวรรร .... ลามเป็ นขี้กลาก


"ถามจริ ง ... มึงกะไอ้ปณณ์นี่อะไร " แต่อยูดี ๆ ไอ้โอมก็วกเข้าเรื่ องต้องห้ามจนได้ ! ถ้าผมดื่มนํ้าอยูคงมีการ


สําลักพรวดออกมาบ้างล่ะ !! แต่โชคดีวาพักกลางวันหมดไปแล้ว ผมเลยได้แต่ทาตาเหลือกมองมันอย่างคาด

ไม่ถึง
"อะ.... อะไร... คือ .... อะไร... ??"
ไอ้โอมส่ายหัวเซ็งพลางยกนิ้ วชี้ ชี้ หน้าผม "ก็ดเู ด๊ะ ... ทําตัวโคตรมีพิรุธ อ่านง่ายทีสุดในโลกแล้วมึงอะ ... ตก

ลงมึงกะไอ้ปณณ์เป็ นเชี่ ยไรกัน กูเห็ นว่าพวกมึงแปลก ๆ มาซักพักแล้วเนี่ ย " แสดงว่าไอ้ห่านี่ เก็บข้อมูล ... ผม

็ ่
มองตาไอ้โอม ทีจองมาเป๋ งทําเอาจนมุมอย่างทีไม่เคยมาก่อน ต่อให้หลบตาไปซ้ายทีขวาทีกรู้วายังไงคงหนี ไม่
่้

พ้นมัน
"ก็เป็ นเพื่อนกันไง.."
"จริ งอะ?"
"เอออออออออออออ "

264

"ถ้ากูงอนมึง มึงจะง้อขนาดนี้ ปะ "
"งะ.... ง้อสิ วะ ...." มัง .... ไม่แน่ ใจ เพราะใจอีกด้านหนึ่ งผ มตะโกนบอกว่าคงถีบมันกลับมากกว่า

ไอ้โอมเหล่มองปฏิกิริยาผมก่อนจะพูดต่อ "แต่กวากูคงไม่งอนมึงว่ะ ไม่ใช่ เรื่ องทีเ่ พื่อน ๆ เค้าจะทํากัน " เอ่อ
ู่
...........
ผมหลบตาไอ้โอมอีกครั้ง แต่ยงยืนยันคําเดิม

"เพื่อนกัน....."
เรี ยกให้เสียงถอนหายใจจากมันดังหลัง ผมพูดคําเมือกี้จบ ไอ้โอมส่ายหัวพลางหันกลับไปสนใจหนังสื อต่อ

"เรื่ องของมึง ไม่อยากบอกก็เรื่ องของมึง "
"โหยยย ไรวะะะะ " ช่ วยอย่ามางอนกูซ้ าซากอีกคนได้ปะ !! แม่งเซ็งงง T___T

ผมนังทําหน้าเซ็งพลางคิดทบทวนตัวเองว่าผมกับปุณณ์เป็ นอะไรกัน ... อืมม... ก็เราเป็ นเพื่อนกันจริ ง ๆ นี่

หว่า! ถึงแม้บางครั้งจะทําอะไรเกินเลยไปบ้าง แต่กรอบระหว่างเราก็ยงเป็ นแค่ เพื่อน จริ ง ๆ ... เฮ้อ .. คิดแล้ว

เหนื่ อยใจ

แต่ยงไม่ทนทีผมจะคิดตกดี ก็มมอหยาบ ๆ มาลูบหัวผมสองสามทีกอน
ั ั ่
ีื

"พร้อมบอกเมือไหร่ กูยงรอฟั งอยูนะ "



ไอ้โอมว่างั้ นแม้จะไม่มองหน้าผม แต่ผมรู้วาโอมเป็ นเพื่อนทีดีเสมอ ^________^


265

***

ตอนเย็นหลังเลิกเรี ยน พวกเรานัดแนะไปรวมพลกันในห้องชมรมเพื่อรวมผลคะแนนการประกวด live contest รอบคัดเลือก ซึ่งทําเอาปวดหัวชิ บหายเพราะมีวงดี ๆ เยอะ แต่ยงไงให้ข้ นวันจริ งทัง 35 วง คงมีอวก




ออกมาเป็ นโน๊ ตเพลงกันทั้งกรรมการและคนดูแน่ (แค่เมือวานผมก็แทบน็ อคแล้วครับ )


"กูวายังไงวงพี่โอ๊คก็กินขาดอีกว่ะปี น้ ี แค่รอบคัดเลือกยังเจ๋ งสัด " ไอ้อาร์ทว่าพลางมองดูใบคะแนนของวง
All Star ซึ่งเป็ นวงของพี่โอ๊ค ประธานชมรมคนเก่า ทีผมเองก็คดว่าโคตรเก่ง ...



"มึงอย่าดูถกวงอื่นสิวะ เขาอาจจะเก็บฝี มอไว้โชว์วนจริ งอีกทีกได้ " ผมว่าพลางหยิบใบอื่นมารวมคะแนน



ต่อ
แต่เสี ยงเห่ าหอนของไอ้เป้ อดังมาไม่หยุด "แหม.... ชอบวงพี่เอินอะดิพี่ ..." อ้าวไอ้นี่ ... มีพาดพิง ... มึง

ต้องการจะสื่ออะไรวะ ? ผมหันไปมองหน้าตีจดของ มันแบบงง ๆ
๋ั
"ไรของมึง "
"ก็พี่เอินเค้าร้องเพลงให้พี่อะ หึ หึหึหึ" อ้าววววววว ไอ้ห่าาาา !!!! หาเรื่ องให้กแล้วไหมล่ะ ผมเห็นรุ่ นพี่คน



อื่นทีไม่ได้อยูในเหตุการณ์เมือวาน รี บหันมองผมตาเป็ นมันทันที


"จริ งเหรอวะ!! ไอ้เอินประธานเชี ยร์อะนะ!?" -_-".... เอาแล้วไง

ต้องรี บแก้ตว "ไอ้เป้ อมันไร้สาระ พี่เชื่ อมันก็ออกลูกเป็ นจามรี แล้ว "


"เฮ้ย แต่กเู ชื่ อ เป็ นไงมังวะเป้ อ รู้ง้ ี กอยูดู " โห... ซึ้งใจมากครับพี่พงษ์ ... อุตส่าห์อยากจะอยูดเู พื่อการนี้ ผมล่ะ
ู ่

ซาบซึ้งจริ ง ๆ .... T___T

266

"ก็ง้ ี นะพี่... พี่เอินนะ มาร้องเพลงฝรั่งเพลงนึ ง แล้วพี่โน่ หลับ พอเพลงต่อไปพี่เอินก็ปลุกพี่โน่ บอกให้พี่โน่



ตั้งใจฟั งดี ๆ แล้วก็ร้องเพลง ใกล้ไป ให้พี่โน่ ตางี้ หวานเยิม เป้ อนะ เห็ นความรักอยูใน ............ อุบบบ อี้ โอ้


อ่อยยยยยยยยยยยย " ผมว่าไอ้เชี่ ยนี่ ชักจะเพ้อเจ้อ ต้องรี บจัดการปิ ดลํา โพงเสี ย ๆ ของมันด่วนนน ก่อนจะลาม
ปามไปยิงกว่านี้

"มึงไร้สาระแล้วเป้ อ กูให้มาช่ วยรวมคะแนนไม่ใช่ เพ้อเจ้อ มึงเอาปึ้ งนี้ ไปนับเลย ห้ามใช้เครื่ องคิดเลขด้วย
นะสาดดด จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน " แต่ถึงมันจะงานเข้าไปแล้ว ก็ยงเสื อกมีเวลามากพอจะส่งซิกทําหน้าทําตาพยัก

เพยิดกับพี่พงษ์เรื่ องทีมนพูดเมือกี้อยูดี - _-"... ไอ้เด็กนี่ ....
่ ั
่ ่

เราใช้เวลาเพียงไม่นานนัก ผลการรวมคะแนนก็ออกมาเสร็ จ คัดจาก 35 วง เหลือ 15 วงครับ ต้องขอแสดง
ความเสี ยใจอย่างสุดซึ้งกับ 20 วงทีเ่ หลือด้วย ผมก็ได้แต่หวังว่าปี หน้าพวกเขาจะได้กลับมาแข่งอีก
ทันทีทผลรายชื่ อออก เราก็ส่งให้ไอ้เงาะ (เบ๊ชมรม) เป็ นคนเอาไปพิมพ์ ส่วนพวกเรามีหน้าทีนงคุยกันเฮฮา
ี่
่ ั่
(ขั้นตอนนี้ สาคัญมากกก ) พอเสร็ จแล้วก็เอามาแปะหน้าประตูชมรมเพื่อให้แต่ละวงเช็ คผลคัดเลือกได้สะดวก


ผมเดินออกไปดูบางว่ามีวงไหนผ่าน ทั้งทีกพอรู ้อยูแล้ว ... ลองส่องสายตาแสกนไปเรื่ อย ๆ ก็เห็ นทั้งวงเอิน

่็



และปุณณ์ผานกันทั้งคู่ .. แหง๋ สิ ... วงไอ้ปณณ์แม่งมาเฟี ยนี่ หว่า ขืนไม่ให้ผานมีหวังชมรมผมบึ้มแน่ (ล้อเล่น

ครับ มันก็เก่ง แหม ๆๆ )
ผมมองชื่ อวงมาเฟี ย ... (พวกมันใช้ชื่อนี้ จริ ง ๆ ครับ .. แม่งรู ้ตวนี่ หว่า ) พลางคิดถึงมือ กีตาร์ทช่วงนี้ หน้าบูด

้ ี่
ชิ บหาย แล้วก็อดลังเลไม่ได้ทจะ .........
ี่

เปล่า... กูไม่ได้จะง้อนะ ......
กูแค่จะไปบอกว่าวงมึงผ่าน ... แค่น้ ี เอง................ หึ !

267

***

ผมบอกน้อง ๆ เพื่อน ๆ พี่ ๆ ในห้องชมรมว่าจะไปเข้าห้องนํ้า เดี๋ยวมา ทั้งทีจริ งคิดว่ าจะไปไกลกว่านั้นมาก

... ว่าแล้วก็รีบใส่รองเท้าลวก ๆ ก่อนจะเดินกึ่งวิงลงจากตึกฟ . เป้ าหมายไปยังตึกอํานวยการใหม่ แต่ ...............


ไอ้เชี่ ยทีนอนตัวยาวอยูบนสแตนข้างสนามบอลนันคุน ๆ

่ ้
ผมมองพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้ .. เหอะ ๆ.. คุณชายปุณณ์นอนบนสแตนไม่กลัวเปื้ อน หรื อไง ไอ้เรื่ องแบบนี้
มีแต่เด็กสถุล ๆ เขาทํากัน (กูดวยคนหนึ่ ง ) ผมเดินไปหยุดตรงหน้ามันทีหลับตาอยู่ กะว่าจะปลุกซักหน่ อย แต่


มันเสือกลืมตาโพลง !!
"เฮ้ย!!!!!!!!!!!!"คนตกใจเป็ นผมครับ เชี่ ยแม่ง ขวัญกูหนี หมด !
ปุณณ์เองก็ดตกใจไม่น้อยทีลืมตามาเห็ นผม มันค่อ ย ๆ ลุกขึ้นนังพลางปัดเสื้อตัวเองไปมา แต่ปัดออกไม่



หมด ผมเลยช่ วยมันบ้าง แต่แม่งเสื อกเอี้ยวตัวหลบ ..... หน็ อย... ยังงอนไม่เลิกอีกนะมึง !
"โน่ มไร.." มันส่งเสี ยงเย็นชามาได้อีก จนผมต้องเหล่มองไอ้ปณณ์เคือง ๆ ก่อนจะล้มตัวลงนังข้างมันบ้าง



อย่างหน้าด้าน ๆ เพราะอีกฝ่ ายไม่ได้เชิ ญ
"แล้วไมมานอนตรงนี้ ห้องสภาฯเย็น ๆ ไม่ชอบนะมึง " ผมถามมันนํ้าเสี ยงปกติเหมือนไม่มอะไรเกิดขึ้น แต่

ใบหน้าคมนั้นกลับนิ่ งกว่า ..


"อืม...." โห..... คิดดูวาแค่จะเถียงกับผมมันยังไม่ยอมเถียงเลยครับ .. ไอ้นี่ทาทางอาการหนักของจริ ง

268

ผมเหลือบมองปุณณ์ทไม่ยอมมองผมตอบ พร้อมคิดสงสัยว่าไอ้พวกเด็กม .1 ทีวงเตะบอลรอแม่มารับอยู่
ี่
่ ิ่

กลางสนามมีอะไรดี ไอ้เลขาสภาฯถึงได้เอาแต่มองอยูได้อย่างนั้น !.. ใบหน้าด้านข้างของปุณณ์ดเู ฉยสนิ ทจน

ผมทําตัวไม่ถก จึงได้แต่กมหน้ามองรองเท้าตัวเองแทนหน้าบูด ๆ ของปุณณ์ (อืม... จะว่าไปก็คล้าย ๆ กันนะ )

"จะกลับบ้านตอนไหนอะ ..." ผมหยอดถามมัน เผือจะฟลุคยอมกลับด้วยกัน

"ไม่รู้สิ "
"กลับพร้อมกันปะ ...."
"................." แต่แม่งเงี ยบ......... แปลว่าอะไรวะ ...... T__T
ผมไม่ยอมแพ้ ยังคงทําใจดีสูเ้ สือต่อไป "ลูกอมกูได้กินมั่ งป่ าว..."
".................." ก็ยงได้ยนแค่เสียงลมและเด็กเตะบอลเหมือนเคยเท่านั้น T______T
ั ิ
โอ๊ยยย... ไม่รู้จะทํายังไงดีแล้วโว๊ยย หงุดหงิ ดมาก ๆ เข้าเลยตัดสิ นใจเงยหน้ามองมัน แต่เห็ นมันรี บหุ บยิม

ฉับ..... เอ๊ะ ? อะไรวะ?... หรื อปุณณ์จะหายโกรธแล้ว ... ?
เห็ นท่าทีอย่างนั้นผมเลยรี บเขยิบเบียดอีกฝ่ ายแล้วเอานิ้ วก้อยสะกิดหลังมือมันทันที (อย่าถามว่าเอาวิธีน้ ี มา
จากไหน ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ) "เฮ้ย... ขอโทษ... อย่าโกรธดิ่ .... กูไม่ต้งใจพูดงั้นจริ ง ๆ นะ แค่ง่วงอะ ... นะ

ๆๆ" ผมใช้นิ้วก้อยตัวเองสะกิดมือนั้นยิก เห็ นเจ้าของมือกลั้นขํา แต่ยงมีกะใจแกล้งหันหน้าหนี ไปทางอื่น

เหอะ ๆๆๆ ไอ้ข้ เี ก็กเอ๊ย !!!

ผมตัดสินใจกระโดดลงจากแสตนทีนงอยู่ ไปยืนบนขั้นตํ่ากว่ามันทันที แต่แม้จะพยายามเดินไปอยูตรงหน้า
่ ั่
็ั

ปุณณ์กยงคงพากเพียรหันหลบผมไปอีกทางอยูดี เชี่ ยแม่ง ... น่ ารักตายอะ มึงไป เลียนแบบน้องสาวมึงมาป่ าว
เนี้ ยยย

269


"ดีกนน๊ า ... สุดหล่ออ...... แล้วเดี๋ยวเลี้ยงขนม .... น๊ า ๆๆๆ" ผมพยายามตะล่อมมันต่อด้วยของกิน (เพราะ
ปกติวธีน้ ี ใช้ได้ผลกับผม ) แต่ไอ้ปณณ์ยงคงยึกยักลีลาจัด มันถอนหายใจแล้วปั้นหน้าบึ้ง ๆ ออกมาจนผมเริ่ ม

ุ ั
เซ็ง เป็ นอันหมดช่ วงโปรโมชัน !!

"เออ! เรื่ องของมึงวะ !!! กูไปละ จริ ง ๆ แค่จะมาบอกว่าวงมึงผ่านรอบคัดเลือกนะ ดีใจด้วย " เหอะ! ง้อเท่านี้
ก็บญเท่าไหร่ ปกติเคยทําทีไหน .. กลับห้องชมรมดีกว่าโว๊ย !!! ผมกระแทกเสี ยงใส่มนก่อนจะหันหลังทําท่า



กลับขึ้นตึกฟ . แต่ไอ้ปณณ์ยนมือมารั้งแขนผมไว้ท ั นพอดี
ุ ื่
เฮ้ย.............. ง้ออีกหน่ อยไม่ได้รึไงว๊า .... น่ ารักดีอะ" โห ไอ้เหี้ ยนี่ ยงมีหน้ามาพูด ... ตอนนี้ ถึงทีของผมแล้ว

.... ผมไม่ยอมหันไปพูดกับมันหรอก
มือไอ้ปณณ์ยงคงกระตุกแขนผมต่ออีกสองสามที เรี ยกให้หันกลับไป แต่อย่าหวังว่าผมจะยอมง่าย ๆ ... หึ หึ
ุ ั

"เฮ้ย..... หายโกรธแล้ว .... ไม่งอนแล้ว .... อย่าทํางี้ ดิ่โน่ .... ดีกนแล้วไง .... เฮ้ยยยย.... หันมาก่อนดิ่ ๆๆ" มันยัง
เขย่าแขนผมไปมาไม่ยอมหยุด ขําว่ะ หึ หึหึ ... แต่นี่เป็ นช่ วงเอาคืน
"เลี้ ยงไอติม เอาป่ าวว ไปหน้าโรงเรี ยนกัน " อืม... ข้อเสนอดี แต่ยงไม่ดึงดูดเท่ าไหร่

"โออิชิบฟเฟ่ ต์.." ผมต่อรอง ... แน่ นอนว่าโดนมันโบกหัวกลับ


"ราคาใกล้เคียงกันมาก " อ้าว.. ตกลงมันง้ออยูจริ งปะครับ ? แต่เอาเหอะ ให้ยนนาน ๆ ก็เมือยเหมือนกัน


สุดท้ายผมยอมลงไปนังข้างมันแต่โดยดี

ปุณณ์หันมาคลี่ยมให้ผม "เขยิบมาใกล้ ๆ อย่างเมื่ อกี้อีกดิ่ กูชอบอะ " แต่อย่ามาตลกแดกครับพี่น้อง !!!
ิ้
ผมตีหน้าบื้อ "เมือกี้กทาไรอะ จําไม่เห็ นได้ "
่ ู ํ

"ฝากไว้กอนเหอะมึง .." มันอุบอิบด่าจนผมหัวเราะออกมา แล้วเราก็นงเงี ยบ ๆ ดูเด็กม .ต้นเตะบอลกัน
ั่

270

ผมตัดสินใจถามมันบ้างในทีสุด "มึง.... ไม่ได้คดมากใช่ ปะ ... เรื่ องเมือคืน " .. เพราะรู ้สึกเหมือนมีเรื่ องชวน




เข้าใจผิดเยอะอยู่ แต่ไอ้ปณณ์แค่หันมาทางผมยิม ๆ "เรื่ องไหนดีละ ?"


หลายเรื่ องจริ ง ๆ ด้วย - _-"....
"ก็ทกเรื่ องอะ.."

ถึงตรงนี้ ปณณ์หัวเราะออกมาเสียงแผ่ว "ถ้าเรื่ องทีมงด่ากูบนรถอะ กูไม่โกรธหรอก ฮ่า ๆๆ... กูขอโทษว่ะ กู

่ึ
่ ั
เซ้าซี้เอง ไม่เห็ นใจว่ามึงคงเพลีย อยากนอน " อ้าวไอ้ห่านี่ แล้วทําเป็ นงอนอยูต้งนาน เดี๋ยวเหนี่ ยวเลย ... ผมเตะ
ขามันเบา ๆ ว่าจะเป็ นการทําโทษ แต่ไอ้ปณณ์เสื อกชักหลบ เก่งนักนะมึง !

"มึงไม่ต้งใจพูดแบบนั้นใช่ มยล่ะ " มันถามผมพลางยักคิวให้ ผมยักคิวตอบ

้ั


"เออดิ่ ... แต่เรื่ องเอมกูไม่คดมากจริ ง ๆ นะ .. มันเป็ นสิ ทธิ์ ของมึงอะ " ก็เพราะผมรู ้ตวดีวาผมเองต่างหากที่

ั ่
่ ้
ไม่ใช่ อะไรเลยของปุณณ์ ... แค่ทกวันนี้ ทเี่ ราได้อยูดวยกันก็ดีแค่ไหนแล้ว แต่เสี ยงมันเงี ยบไป ...


ปุณณ์ถอนหายใจยาวก่อนจะพูดออกมา "แต่เรื่ องเอิน.... กูโกรธจริ ง ๆ นะ " อ้าว.. อยูดี ๆ เสื อกพาดพิงถึงอีก

คน ผมก็เหวอดิ่ครับ ! "วงมันผ่านด้วยปะ " แล้วเกี่ยวไรกันอีกวะ !?

"ผ่าน.... มึงโกรธเชี่ ยไรเนี่ ย อย่าบอกนะมึงคิดไรงี่ เง่า กูกบมันไม่มอะไรเลยนะโว๊ยย " ผมรี บปัดความเข้าใจ

ผิดยกใหญ่ (ไอ้พวกในชมรม ก็เล่นผมมาทีนึงละ ) แต่ปณณ์ยงทําหน้าเครี ยดอยู่
ุ ั
"เปล่า ..... กูโกรธตัวเอง ...."
ห๊ ะ!? อะไรของมัน ?
ผมขมวดคิวมองใบหน้าคมทีดเู คร่ งขรึ มไป ก่อนปุณณ์จะหันมาสบตาผม "กู..... โกรธตัวเองทีร้องเพลงให้




271


มึงมังไม่ได้วะ ... กูไม่น่าเล่นกีตาร์เลย .... แล้วกูก็ โกรธตัวเองที่ ....... กูไม่มเี วลาอยูเ่ ป็ นเพื่อนมึงเมือคืน .... กู....



ขอโทษนะ" สายตามันจริ งจังจนหลบไปทางไหนไม่ได้
"เฮ้ย! คิดมากไรวะ !!" ผมรี บตบบ่ามันสองที "กูไม่ได้คดอะไรทั้งนั้นอะ มึงก็อตส่าห์มารับกูไง " แต่ดวงตา


จริ งจังของปุณณ์ยงไม่หายไป

"กูไม่ได้ อุตส่าห์ .. กูต้งใจ.." เอ่อ ...... ผมไปต่อไม่ถก ..


ปุณณ์ถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดกับผมต่อ "โน่ ................ .. ถ้าเอินมาบอกว่าชอบมึง .. มึงจะว่าไงวะ" แต่

มาถามแบบนี้ หมายความว่าไงวะ ! คําตอบผมขอมอบเป็ นฝ่ ามืออรหันต์ โบกเข้ากลางกบาลมันแทนแล้วกัน
โทษฐานคิดได้ !!
หน้ามันเหวอไปขณะทีผมทํานํ้าเสี ยงจริ งจัง "เชี่ ยปุณณ์ ...... มึงฟั งกูนะ...." ผมหวังว่าสิ่งทีกาลังจะพูดต่อจาก

่ ํ
นี้ คงทําให้มนเข้าใจผมมากขึ้นบ้าง


"กูไม่ใช่ เกย์....... มึงอย่ามาดูถกว่าผูชายคนไหนชอบกู กูกจะไป ...."
ู ้
"กูขอโทษ ..." เสี ยงปุณณ์อบอิบงึมงํา เหมือนคนรู ้สึกผิด .. หน้ามันตอนนี้ กลายเป็ นหมาหงอยไม่กล้าสบตา

ผมตรง ๆ ดังนั้นจึงไม่เห็นว่าผมยิมอยู่

ผมยืนขึ้น หันหลังให้มน พลางกลั้นใจพูดคําสุดท้ายออกมา


"ผูชายทีกชอบ..... ก็มแต่มงอะแหละ .... หัดจําซะมัง " พูดจบแล้วต้องเผ่นครับ !!!!!! ผมวิงจูดดด ดด รวด
้ ู่
ี ึ

่ ๊
เดียวถึงใต้ตกฟ . (ซึ่ งไม่ห่างกับสแตนเท่าไหร่ ถือว่ายังมองเห็ นกัน ) พอหันกลับไปมองปุณณ์อีกที ก็เห็ นมัน

ยืนทําหน้าเหวออยู่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็ นรอยยิมกว้างแล้วป้ องปากส่งเสี ยงกลับมา


"กูกชอบมึงนะ !!!!!!!!!!!"

272

เชี่ ยแม่ง !!!! จะตะโกนทําไม.... อายเค้า !!!!!!!!!!!!
ผมชู นิ้วกลางใส่มนแล้วรี บวิงเข้าห้องชมรมทันที


35th CHAOS
่ ั
เวลาเดินทางมาจนถึงวันศุกร์ ซึ่งเป็ นวันสุดท้ายของสัปดาห์ ผมนังปั่นการบ้าน (ลอกไอ้เก่ง ) ยิก ๆๆ อยูกบไอ้


โอม (ทีลอกของปาล์ม ) แบบไม่ลืมหู ลืมตา คิดดูวาลนขนาดต้องถ่อมาโรงเรี ยนตั้งแต่เจ็ด โมง (โทรปลุกไอ้

เก่งด้วยให้มาเร็ ว ๆ ) เพื่อลอกการบ้านวิชาภาษาอังกฤษบทนี้ เพราะซัมมารี่ ทให้ทาแม่งโคตรยาก แถมช่ วง
ี่ ํ
อาทิตย์ทผานมายังเอาแต่เกเรไม่ยอมทํางานอีก เออ ... สมนํ้าหน้าตัวเอง
ี่ ่

"เชี่ ยปาล์ม กูวาประโยคนี้ มนเขียนผิดว่ะ มึงเอาของไอ้เก่งมาดูหน่ อยเด๊ะ " เสียงไอ้โอมบ่นพลางพลิก


หน้ากระดาษไปมาแล้วชะโงกหัวมองสมุดไอ้เก่งข้าง ๆ ผม มันค้างอยูอย่างนั้นแป๊ บนึ งก่อนโทรศัพท์ผมจะ
ดัง
'ขอให้ เจ้ าภาพจงจาเริ๊ นนนนน คิดเงิ นให้ ได้เงิ นนนน คิดทองให้ ได้ทองงงงง ขอให้ เจ้ าภาพจงเจริ ญญญญ '
พอดีเปลี่ยนริ งโทนเป็ นงานอดิเรกอะครับ (ว่างมาก) ไอ้โอมเหล่ตามองผมทั้งทีมอยังลอกการบ้านอยู่
่ื
"ไอโฟนมึงลาวเพราะริ งโทนนี่ แหละ " สัด... กูชอบของกู
ผมยักไหล่ไม่สนใจคําแขวะมันก่อนจะชะโงกหัวมองว่าใครโทรมา อึ๋ยยยย ..... รี บกดปิ ดเสี ยงก่อนดีกว่า

"แม่มงอีกสิ " แต่ไอ้เพื่อนข้าง ๆ เสื อกรู้ทนทังปี ผมว่าผมไม่ตองตอบมันหรอก ยังไงมันก็รู้คาตอบอยูดี

ั ้


"มึงรับเดี๋ยวนี้ ไม่ง้ นคนซวยจะคือกู " ไอ้โอมด่าอีกแต่โทรศัพท์ผมเงี ยบไปแล้ว รอแค่อึดใจเดียวเท่านั้นเสี ยง

ริ งโทนก็เปลี่ยน

273

'อย่าขีโม้ วววววววว์ อย่าขีโม้ วววววววววววววว์ อย่าขีโม้ วววววววววว์ โอ่ โอ่ โอ




.... '

็ ํ
เชี่ ยแม่งด่าแต่กู ริ งโทนนี้ กทา LG Secret ของมึงไร้ราคาเหมือนกันแหละวะ !
ไอ้โอมเหล่ผมตาขวางทันทีทมอถือมันดัง พลางคว้าเอาโทรศัพท์ส่งมาให้โดยทีไม่ตองมองว่าใครโทรมา
ี่ ื
่ ้

ด้วยซํ้า "มึงเอาไปคุยเองเลย แม่มงแหละ กูไม่วางเป็ นต้นห้อง "

"เฮ้ย ไรวะ... งั้นกูปิดเสี ยงนะ" ผมว่าพลางจะกดปิ ดเสี ยง (แล้วมันปิ ดยังไงวะ ) แต่ไอ้โอมหันมาจ้องหน้าผม
เขม็ง
"รับสายไปสิ วะ แฟนมึงอะ อีกอย่าง นโยบายมือถือกู รับสายผูหญิงทุกคน ดังนั้นมึงห้ามม แหกกฎ !!" โห

ไอ้ชววววววววววว มึงเอาเหตุผลควาย ๆ ของมึงมาบังคับกูเนี่ ยนะ ! ผมทําหน้ าปูเลี่ยนมองจอ LG ของโอมที่
ั่
ขึ้นชื่ อว่า 'แม่โน่ ' หรา.... ก็เข้าใจเม็มนะมึง !
เอาวะ... รับก็รับ
"ครับยูริ " ผมตัดสิ นใจกดรับสาย ทั้งทีจริ ง ๆ แล้วการบ้านทีตองทําเยอะจะตายห่ า แถมต้องจัดการให้เสร็ จ

่ ้
ก่อนเข้าเรี ยนตอนเช้าอีก ได้ยนเสี ยงยูริดงผ่านโทรศัพท์มาฟั งดูสดใสร่ าเริ งจนผมอดอิจฉาไม่ได้ ว่าเธอเคยมี


เรื่ องเครี ยดกับใครเขาบ้างรึ เปล่า
่ ้
"โน่ เย็นนี้ วางมัย " คิดแล้วเชี ยว ผมแอบขํากับโทรศัพท์ของไอ้โอมเล็กน้อย
็ ี
ู่
็ ้
"เย็นนี้ กไม่มอะไรครับ .." ตอบโดยเหมาเองเสร็ จสรรพว่าโอมคงอยูดชมรมให้ได้ แต่กตองหัวทิมไป เพราะ

โดนมันตบเอา
ยูริส่งเสียงดังมาต่อ "ไปเดินเล่นกัน ยูอยากได้ของขวัญวันเกิดให้โต้ซงอะ ช่ วยเลือกหน่ อยนะ " อืม...


เหตุผลน่ าไป (ยูริเรี ยกพ่อว่าโต้ซงครับ เพราะพ่อเธอเป็ นชาวญี่ปน ) ผมรู ้วาถ้าปล่อยยูริให้เลือกของเอง โต้ซง

ุ่

มีแววจะได้ททบกระดาษลายคิตตี้คดเป็ นเป อร์เซ็นต์สูง ..
ี่ ั


274

"ได้สิ ทีไหนครับ "

"เลิกเรี ยนเจอกันทีสยามนะโน่ เดี๋ยวยูเดินเล่นรอ " เธอนัดไว้แค่น้ นก่อนจะวางสายไป ผมคืนโทรศัพท์ให้


โอม ได้ยนเสียงมันผิวปากแซวหวือ


"เนื้ อหอมนะมึงงง" เชี่ ยไรของแม่งวะ .. ผมชักไม่คอยแน่ ใจว่ามันรู ้อะไรบ้าง

***

พอเลิกเรี ยนผมรี บตรงไปหายูริทสยามทันที จนเมือถึงทีหมายและลงจากแท็กซี่แล้ว ผมก็คว้ามือถือกะจะ
ี่



โทรหา แต่บงเอิญเหลือบไปเห็นร่ างขาว ๆ นั้นกําลังเลือกขนมอยูใน au bon pain ซะก่อน

เซอร์ไพร์สเล่นหน่ อยดีกว่า ... หึ หึ
ผมคิดแผนชัวพลางค่อย ๆ ย่องเข้าไปในร้ าน กะจะแกล้งจ๊ะเอ๋ ให้ยริร้องกรี๊ ด ๆ แสบแก้วหู เล่น ในขณะที่


่ ั
กําลังค่อย ๆ ย่องเข้าไปจนเกือบถึงตัวอีกฝ่ ายอยูน้ นเอง .....
ยูริเสือกหันมาตะโกนใส่หน้าผมลัน "แว๊ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"เฮ้ ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!" ผิดแผนละ... เพราะไอ้คนร้ องเสี ยงหลงดันกลายเป็ นผม

ซะเอง อายเขาชิ บหาย แอบเห็ นพี่ ๆ พนักงานในร้าน แถมยังคนทีนงกินขนมปังอยูกลั้นหัวเราะแทบแย่
่ ั่
"ตกใจหมดยูริ !!!!" ผมโวยใส่พลางลูบหน้าอกตัวเองเรี ยกขวัญยกใหญ่ แต่ยริกลับชี้ หน้าผมหัวเราะร่ า เฮ้ย !

โคตรอายเหอะ!!

275

"ฮ่า ๆๆๆ จะแกล้งยูอ ะเร็ วไปสิ บชาติ ฮ่า ๆๆๆๆ กินไรป่ าวโน่ กําลังจะจ่ายเงิ นพอดี " แล้วใครจะไปกินครับ !
รี บจ่ายรี บออกดีกว่า แทบมุดดินหนี แล้วเนี่ ย !!

ยูริเห็นผมส่ายหัวเซ็ง ๆ อย่างนั้นก็หัวเราะร่ าเริ งทับถมกันอีกทีกอนจะหันไปจ่ายตังค์ เธอถือถุงของร้าน
ออกมาพลางคล้องแขนลงกับผมฉับ "จะไปซื้อทีไหนดีอะ โน่ ช่วยคิดหน่ อย "

"อืม... ยูริอยากซื้ออะไรให้โต้ซงล่ะ "

"อยากได้พวกของทีใช้งานได้อะ ซื้อของใช้สานักงานให้ดีมย " ภาพทีทบกระดาษลายคิตตี้ผดขึ้นมาในหัว


่ ั

้ั
ผมทันที ....
่ ้
"โน่ วาผูชายเขาอยากได้อะไรอะ ......."
"ไม่ใช่ ททบกระดาษลาย คิตตี้แน่ ๆ" ผมรี บชิ งพูด แต่พอถึงตรงนี้ ยูริกลับปล่อยมือจากแขนผมก่อนจะมอง
ี่ ั
มาอย่างอึ้ง ๆ


"รู ้ได้ไง!!!!!!!!!!! กําลังคิดอยูพอดีเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!"นันไง.... กูวาแล้ว ........... คิดถูกจริ ง ๆ ทีมาเป็ นเพื่อน


"หึ หึหึ...." ผมหัวเราะขําขณะทียริตแขนผม ไปมา
ู่ ี
"โน่ บอกมาเดี๋ยวนี้ นะว่ารู้ได้ไง ! อ่านใจยูออกเหรอ!!!"
"หึ หึหึ....."
"โน่ รู้ได้ยงไงอะ!!!?"

"หึ หึหึ....."

276

"โน๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ก็ผมว่ายูริน่ะ เดาง่ายจะตาย หึ หึหึ


หลังจากทีตกลงกันแล้วว่าจะไม่ซ้ือทีทบกระดาษลายคิตตี้ ยูริกพาผมเดินวนรอบสยามซะขาแทบขวิด .. แต่

่ ั

ดูผดประเด็นเล็กน้อย เพราะตอนนี้ เราเข้ามาเลือกกระโปรงอยูในร้านเสื้อผ้าแถวซอยสี่ ... โต้ซงคงไม่ใส่


กระโปรงมัง ..


"โน่ วาตัวนี้ น่ารักปะ " ยูริถามผมขึ้นขณะทีหยิบกระโปรงตัวหนึ่ งมาทาบลองอยู่

"อือ น่ ารักดี " แต่ผมไม่รู้จะตอบยังไง เพราะว่าตัวไหนผมว่าก็เหมือน ๆ กัน
"สั้ นไปมะ" เธอยังคงถามต่อ
"ก็ส้ นนะ..." ถึงตรงนี้ ยริเริ่ มพองแก้มป่ องมองมาทางผมอย่างงอน ๆ แล้วครับ


เสี ยงเล็กนั้นเริ่ มกระเง้ากระงอด "ให้ใส่จริ งเหรอ ไม่หวงหน่ อยเหรอ ..." มาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ ย .. ผมขํา ออกมา
เบา ๆ
"ก็ตวยูริเองนี่ ครับ ถ้าอยากใส่โน่ จะห้ามได้ไง "

"ไม่หวงเลยจริ ง ๆ ด้วย " เธอพึมพํากับตัวเองพลางทําไหล่ห่อ ดูแล้วน่ ารักชะมัด เห็ นดังนั้นผมเลยพูดต่ออีก
ซักหน่ อย
"ใส่ได้ แต่อย่ากลับบ้านดึก ๆ ก็พอ มันอันตรายรู ้มย " แต่พอจบคํานี้ ยูริตาโตทันที
้ั
"เป็ นห่ วงใช่ มย!?" เอ๋ า.... ก็ผหญิงใส่กระโปรงสั้น ๆ เดินกลับบ้านคนเดียว ในฐานะทีผมเป็ นผูชาย ผมรู ้ดี
ู้


้ั
ว่ามันเสี่ยงต่ออะไร

277

แต่ไม่รู้ยริคดไปถึงไหน เธอยิมกว้างก่อนจะแขวนกระโปรงลงราวเดิมแล้วเอื้อมมากอดแขนผมแน่ น (มาก)
ู ิ

"โน่ น่ารักจังเลยยยยยย " ทําเอาผมนิ่ งไปเพราะตามไม่ทน

อ๋ อ... สรุ ปว่าอยากให้เป็ นห่ วงใช่ รึเปล่า .. อืม... แปลกดีนะ

หลังเดินมือเปล่าออกมาจากร้านกระโปรง เราก็เดินลัดเลาะสยามสแควร์เพื่อข้ามฝั่งไปสยามเซ็นเตอร์ ก่อน

จะทะลุออกสยามดิส เพราะยูริบอกอยากดูของใน Loft ซึ่งผมไม่คอยแน่ ใจเท่าไหร่ ว่าคนข้าง ๆ ผมจะมาซื้อ
ของให้ตวเองหรื อซื้อให้โต้ซงกันแน่ เห็ นจากทีสุดท้ายยูริได้ถงผ้า กระเป๋ าดินสอ แผ่นรองเม้าส์ และ ตุกตุน




๊ ่
รองข้อมือมาอย่างละอัน ... อืมม .. แล้วไหนล่ะ ของขวัญโต้ซง


ตอนยูริจายตังค์ เธอหันมามองหน้าผมแหย ๆ "มีแต่ของยูเองอะ ทําไงดี " ทําเอาผมหลุดขํา
"ก็เตือนแล้วว่าอย่ามาทีนี่ " ยูริพยักหน้ารับคําผมอย่างปลง ๆ พลางหยิบเอาถุงสี เหลืองอ๋ อยทีจายเงิ นแล้วจาก

่่
พนักงานมา
"งั้ นไปไหนดีอะ..." เธอบ่นกับตัวเองเสี ยงเบา ขณะทีผมรับถุงสี เหลืองนั้นมาเก็บไว้ในถุงแฮรอดของยูริที่

่ ั
อาสาถือให้คกบกระเป๋ านั กเรี ยน ใบหน้าขาวนั้นดูครุ่ นคิดอยูพกหนึ่ ง ก่อนจะคลี่ยมกว้าง
ู่ ั
ิ้
"ไปเซ็นทรัลกันนะ ดูของในเซ็นทรัลคงไม่มอะไรยัวยูเท่าไหร่ " อืม มีเหตุผล ผมคิดแล้วว่ามาสยามคง


ไม่ได้เรื่ องเท่าไหร่ ลองก้มมองนาฬิ กาข้อมือตัวเองดู ก็เห็ นบอกเวลาห้าโมงกว่า นับว่าเย็นแล้วแต่ยงพอ มีเวลา

ผมจึงพยักหน้ารับก่อนทีเ่ ราสองคนจะต่อรถไฟฟ้ าไปเซ็นทรัลชิ ดลมกันแทน

ทีเ่ ซ็นทรัลชิ ดลมดูจะได้เรื่ องกว่าจริ ง ๆ เพราะมีแต่ของผูใหญ่ วัยรุ่ นอย่างยูริเลยหน้าเซ็งลงไปหน่ อย แต่ก็

อย่างว่าแหละ ถ้าอยากซื้อของให้โต้ซงก็ตองบรรยากาศแบบนี้ จงจะถูก ผมอมยิมกับ ท่าทางจริ งจังนั้นของยูริ
ั ้



278

ระหว่างกําลังเลือกว่าจะซื้อเข็มกลัดเนคไทค์ หรื อ นาฬิ กาให้คณพ่อสัญชาติญี่ปนของเธอดี

ุ่

"โน่ วาอันนี้ สวยปะ " เธอหยิบเข็มกลัดเนคไทค์ดภูมฐานมาอันหนึ่ งให้ผมช่ วยดู
ู ิ
"สวยดีนะ"

"แล้วนาฬิ กานี่ ละ " แล้วก็ยกนาฬิ กาขึ้นมาเทียบอีกเรื อ น

ถึงตรงนี้ ผมเริ่ มเขว "เลือกยากแหะ ..." ตอบไม่ถกจริ ง ๆ เพราะถึงนาฬิ กาจะแพงกว่า แต่กสวยน่ าดู

เหมือนกัน
ยูริถอนหายใจแรง "เฮ้อ..... เป็ นโน่ อยากได้อะไรอะ " เธอถามพลางเงยหน้ามาขอความคิดเห็ นจากผม

เหมือนอยากอ้อน ผมยิมให้ทาทางแบบนั้น

"ถ้าเป็ นโน่ โน่ อยากได้นาฬิ กา แต่พ่อยูริ โน่ ไม่รู้เหมือนกัน "
"งั้ นยูซ้ือเข็มกลัดให้โต้ซง แล้วซื้อนาฬิ กาให้โน่ ดีกว่า " เฮ้ยยยย!! เธอเหมาเองเสร็จสรรพ ซึ่งแน่ นอนว่าผม

ไม่ยอมแน่ ๆ
็ ิ่
เป็ นเสียอย่างนั้นจึงต้องรี บปราม "อย่าาา ทําอย่างนี้ สิครับยูริ .... ไม่เอานะ แพงไป" แต่พอได้ยน ยูริกยงทํา

หน้าบู้ "ก็อยากซื้อให้โน่ ดวยนี่ "

ผมจึงต้องเปลี่ยนจากดุเป็ นปลอบ "ไม่เอาครับ วันนี้ มาซื้อของให้โต้ซงนะ " เพราะอย่างนั้นท่าทางยูริจงได้


อ่อนลง เธอพยักหน้ารับก่อนจะยืนเข็มกลัดเนคไทค์ไปให้พนักงานคิดเงิ น รอเพียงไม่นานเราก็ได้เข็ม

กลัดเน็คไทค์บร รจุในกล่องสวยงามมา
ยูริยมร่ าเหมือนเด็ก ๆ "หิ วแล้วล่ะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ " เธอว่าพลางรับของทีห่อเรี ยบร้อยแล้วจาก
ิ้

พนักงาน ก่อนจะหันมาชู ของขวัญโชว์ผมหรา อืม ... หิ วเหมือนกัน กระเพาะเริ่ มส่งเสี ยงร้องประท้วงว่าหิ ว

279

แล้วด้วยสิ

เราสองคนจึงมาลงเอยทีมอสเบอร์ เกอร์ช้ นใต้ดินตามฟอร์ม .. ยูริตดมอสเบอร์เกอร์มากครับ ไม่รู้ร้านนี้ แอบ



ผสมยาบ้าเข้าไปรึ เปล่า เพราะถ้าผมไปสยามกับยูริสองคน เธอก็ชอบพาผมข้ามไปกินในพาราก้อนประจํา

หรื อถ้าเป็ นสมัยก่อนตอนทียงไม่มสาขาในพาราก้อน ยูริกถึงขนาดพาผมเดินจากสยามไปยันเซ็นทรัลเวิลด์
่ั ี
เพื่อกินเลยก็มี เห็ นว่าโต้ซงของเธอก็ชอบ ผมเองก็ชอบเหมือนกันนะ ให้เนื้ อเยอะ ขนมปังก็หวาน เสี ยอย่าง

เดียวทีมนใหญ่ไปหน่ อย เห็นยูริกินทีไรก็เปื้ อนปากไปหมดทุกที
่ ั
"นัน.... เลอะหมดแล้ว หึ หึหึ " ผมว่าพลางยืนทิชชู่ให้คนทีนงอยูฝั่งตรงข้าม เห็ นยูริทาหน้าหรอหร าก่อนจะ

่ ั่ ่



รับไปซับ แต่จนแล้วจนรอดก็ยงเช็ ดออกไม่หมดอยูดี

เห็ นดังนั้นผมจึงช่ วยดูให้ "ขวาอีกหน่ อยยูริ ขึ้นไปหน่ อยครับ ไม่ ๆ ลงมา ขวาอีกนิ ด อีกนิ ด .. เฮ้ออ มานี่ ผม
เช็ ดให้" ลุนจนเหนื่ อย ผมว่าผมจัดการเองดีกว่า คิดได้ดงนั้นก็หันไปหยิบทิชชู่ อีกแผ่นจัดแจงเช็ ดใ ห้เองอย่าง


เบามือ (มัง)

"อื้อ .. เบา ๆ หน่ อยสิ โน่ ถูแรงหวยก็ไม่ข้ นหรอก " อ้าวเหรอ ตกลงว่าคงแรงเกิน ผมจึงปรับระดับความเบา

ลงไปอีก ทีน้ ี หน้ายูดเู กลี้ยงขึ้นเยอะ แต่ ...........................

ไอ้คนทียนมองผมตาค้างหน้าเค้าท์เตอร์นนคุนชิ บหาย
่ื
ั่ ้
"ปุณ ณ์......" ผมเผลอเรี ยกชื่ อมันเบา ๆ พลางชักมือกลับจากกิจกรรมทีกาลังทําอยู่ จนยูริตองหันไปมองด้วย
่ ํ

อีกคน
"อ้าวปุณณ์ ! มานังนี่ สิ!" เฮ้ย!!! อย่าไปเรี ยก!!!! แต่ไม่ทนแล้ววว ยูริกวักมือยิกขณะทีปณณ์กวาง่าย เดินเข้า

่ ุ ็่

มาแต่โดยดี มันมองหน้าผมแปลก ๆ ขณะทีผมมองมั นได้ไม่นานก็ตองหลบตา ไม่รู้จะสันทําไมเหมือนกัน รู ้




แต่วากลัว กลัวปุณณ์เสี ยใจ .... ทั้งทีกเ็ ถียงกับตัวเองไปด้วยว่าเราไม่ได้เป็ นอะไรกัน


280


ปุณณ์เดินมาบีบไหล่ผมเบา ๆ หนึ่ งที แต่ผมไม่รู้วามันหมายถึงอะไร

"นัดเอมไว้เหรอปุณณ์ " เสี ยงยูริเจื้อยแจ้วถามถึงเพื่ อนเธออีกคนหนึ่ ง ดูทาทางปุณณ์อึกอักไป
"เอ่อ... เปล่า .... ไม่ได้นัดกับเอม " มันลงมานังข้างผม พลางมองหน้าผมไปด้วย

"อ้าว แล้วมาถึงนี่ ทาไม " ยูริยงคงถามต่อ ส่วนผมเงี ยบสนิ ท เหล่ตามองปุณณ์เป็ นระยะ แปลกทีเ่ ห็ นหน้ามัน


ยังดูสดใสดี
"มารับน้องน่ ะ นัดกันไว้ "

"น้องแป้ งเหรอ" ผมถามขึ้น เห็ นมันพยักหน้ายิม ๆ ... ชิ บหายแล้วไง ...... ผมลืมว่าโรงเรี ยนน้องแป้ งอยูตรง

ข้ามเซ็นทรัลชิ ดลมนี้ เอง

"นัดกี่โมง ทีไหนวะ " ผมถามต่อเสียงอ่อยพลางคิดล่วงหน้าในใจว่าถ้าน้องแป้ งมาเห็ นตอนนี้ ละแย่แน่ แต่

ปุณณ์กลับดูไม่เป็ นเดือดเป็ นร้อนเลยสักนิ ด
"หกโมง หน้าประตูโรงเรี ยน อ๊ะ ขอบคุณครับ " มันยังตอบไม่ทนเสร็ จดี พี่พนักงานก็เดินเอาเมนู ทปณณ์สง

ี่ ุ ั่

แบบกลับบ้านไว้มาให้กอน ผมมองถุงพลาสติกใบโตนัน พลางคิดเดาว่าปุณณ์คงสังเผือน้องแป้ งด้วย

่ ่
มันเช็คของในถุงก่อนจะเงยหน้ามาพูดยิม ๆ "งั้ นผมไปรับน้องก่อนนะ แล้วเจอกัน " ประโยคหลังมันหันมา


พูดกับผมก่อนจะลุกขึ้นโบกมือลา ยูริกโบกด้วย แต่ไม่วายทําหน้าหงิ กออกมาเมือลับตาปุณณ์



"ปุณณ์โกหก...." เป็ นเพราะอยูดี ๆ ยูริกพูดคํานั้น ผมจึงได้แต่เหวอไป
"อ้าว ทําไมพูดงั้นล่ะ "

281


เธอเบ้หน้าก่อนจะดูดนํ้า พันช์ในแก้วตัวเอง พลางพูดว่า "ก็วนนี้ ปณณ์บอกเอมว่าไม่วางดูหนังด้วย มีธุระ
ั ุ

สําคัญ ... ทีแท้มาจีบสาวอยูชิดลมนี่ เอง "

่ ี่
ผมรี บช่ วยมันแก้ตวเป็ นพัลวัน "เฮ้ย น้องมันเรี ยนอยูทนี่จริ ง ๆ " แต่ดเู หมือนยูริจะไม่ยอมฟั งแล้ว



ใบหน้าใสนั้นยังคงงอหงิก "หลัง ๆ มานี้ ปณณ์เป็ นแบบนี้ บอย .. ตั้งแต่ตอนเกิดเรื่ อง " ผมรู ้ดีวาเรื่ องอะไร


และก็คดว่าตัวเองรู ้ ว่าปุณณ์เป็ นอะไร .... ในใจเกือบจะรู ้สึกผิดอยูแล้ว ถ้าเรื่ องเอมทีระยองไม่ได้ผดขึ้นมาใน



หัวเสี ยก่อน "สงสารเอม ไม่น่ายอมปุณณ์เลยจริ ง ๆ " เสียงยูริยงคงพูดต่อ

แต่สิ่งที่ผมทําคือ แค่กินเบอร์เกอร์ในมือต่อไปนิ่ ง ๆ ถึงแม้จะอยากหัวเราะออกมาก็ตาม
"เรื่ องบางเรื่ องก็โทษแต่พวกเราผูชายไม่ได้หรอกนะยูริ "


ถึงตรงนี้ ใบหน้าขาวของคูสนทนาจ้องผมนิ่ งเหมือนอยากเถียง แต่ผมเพียงส่ายหน้ากลับ เพราะไม่อยากพูด

ถึงเรื่ องนี้ ตออีกแล้ว

เพื่อนใคร ใครก็รัก
ยูริอาจจะรักเพื่อนเธอ
ผมเองก็รักปุณณ์เหมือนกัน
36th.1 CHAOS

เมือกลับมาถึงบ้าน ผมก็รู้ชะตากรรมตัวเองแน่ แล้ว .... เพราะทีบานไม่มทางมีรองเท้าหนังหัวแหลมวางอยูสิบ

่ ้


คูเ่ ป็ นตับอย่างนี้ แน่ นอน ไอ้มหกรรมรองเท้าเต็มหน้าบ้านอย่างนี้ กมี แต่ .............
"ไอ้เชี่ ย พวกมึงไม่คดจะบอกเจ้าของบ้านก่อนเลยใช่ มะ ว่าจะมา " ผมตะโกนด่าเข้าไปขณะทีถอดรองเท้า


ตัวเองเพิ่มปริ มาณอยู่ ได้ยนเสี ยงไอ้พวกเวรหัวเราะกันดังลันหลังจากรวมหัวหุ บปากเงี ยบรอเซอร์ไพร์สผม



282

มานาน
ไอ้เก่งตบหัวไอ้ปาล์มฉาดใหญ่ "ก็กบอกแล้วให้มงอะไปเก็บรองเท้าก่อน เยอะงั้นไอ้โน่ มนก็รู้ดิวะ !" แต่คน



โดนตบกลับทําหน้าเหวอ
"ไอ้เชี่ ยยย มึงเนี ยนนะ ! คนบอกอะกู มึงนันแหละไม่ไป !!!" แล้วหัวไอ้เก่งก็โดนไอ้ปาล์มตบกลับอีกสองที

เป็ นอันว่าหายกัน .. เออ ดี .. เอาเข้าไป บ้านกูถล่มอีกตามเคย

ผมส่ายหน้ าขําพวกมัน พลางพยายามกะเกณฑ์จากสายตาก็พบว่าคงมากกว่าสิ บ ตรงนั้นทีลอมหม้อสุก้ ีอยูมี
่ ้
ไอ้เก่ง ไอ้ปาล์ม ไอ้คม ไอ้พง ไอ้เอ็ม ส่วนทีเ่ ล่นเกมหน้าทีวมไอ้โอม ไอ้เป้ อ ไอ้น็อต นังอยู่ แล้วยังแว่ว ๆ

ีี

เสี ยงไอ้โด่ง ไอ้รถเก๋ ง ไอ้เคน อีก ทีดงมาจากครัว จับใจความได้ว่ ากําลังง่วนกับการทํายําวุนเส้นอยู่ สรุ ปนับ
่ ั

รวมได้ อืม .... สิ บเอ็ดคนครับ ยังไม่ทาลายสถิติ (มากทีสุดคือสิ บเจ็ด เมือปี ใหม่ทแล้ว บ้านเกือบแตกครับ )



ี่
"ใครเป็ นสายรายงานพวกมึงอีกล่ะ ว่าป๊ าม๊ากูไม่อยู่ " เพราะของแบบนี้ ไม่มทางนังญาณได้เองแน่ ๆ ซึ่งจริ ง



ๆ แล้วแค่ถามเป็ นมารยาทไปอย่างนั้นเอง เพราะผมรู ้คาตอบดีวาใคร

"พี่อิมมมมมมมมม สุดทีรักของกู ~~~~~~~~~" ว่าแล้ววววว - _-"...... พี่อิมชอบไอ้โอมมากครับ ไม่รู้ราหู ดล

ใจ หรื อทําเวรกรรมอะไรร่ วมกันมา เพราะทุกครั้งทีน้องโอมของพี่อิมมาเทียวบ้าน ผมจะรู ้สึกว่าบ้านตัวเองมี


ขนมเยอะผิดหู ผดตา (นี่ ถาไอ้โอมไม่มา ผมจะได้กินมัย ) แล้วแถมเวลาป๊ าม๊าไม่อยู่ (บางทีเขาต้องไปเช็ ค



โรงงานทีตางจังหวัด ต้องค้างหลาย ๆ คืนครับ ) ก็เป็ นพี่อิมอีกนันแหละ ทีชอบโทรบอกไอ้โอม พากันนัด
่่


แนะให้มนมาถล่มบ้านผมตลอด

จําไว้เลยนะพี่อิมมมมมมมมมมมมมมมม !!


ผมส่ายหัวหน่ ายพลางโยนกระเป๋ านักเรี ยนลงพื้น (โซฟาไม่วางแล้วตอนนี้ ) แอบเห็นว่าไอ้ตวดีคนไหนซัก

คนยกเอาเครื่ อง ps3 ของผมลงมาต่อทีวขางล่าง แล้วก็ไม่รู้ไอ้ตวดีตวไหนอีกเหมือนกัน ทีมนยกหม้อสุก้ ี
ี ้
ั ั
่ ั
ออกมาต้มกินกันหอมฉุยแล้วตอนนี้

283

เออดี! เพราะถึงจะกินอะไรมาแล้ว แต่พอได้กลินอีกก็หิวอีกที ผมสะบัดถุงเท้าออกพลางล้มตัวนังในวงสุก้ ี


ข้างไอ้พงทันที

"แดกได้ยงวะ กูหิว "

"เดี๋ยวดิ่ ! หมูยงไม่สุก .. เชี่ ยโอมบอกมึงไปเดท กูนึกว่าจะกลับดึกกว่านี้ " ไอ้พงว่าพลางแง้มฝาหม้อดูให้ควัน


ฉุยขึ้นมาเล่น ๆ ขณะทีไอ้ปาล์ มหันไปหยิบอาวุธเป็ นชามและตะเกียบยืนมาให้ ผมเพิ่งสังเกตว่าพวกมันใส่


เส้นมาม่าลงไปด้วย เล่นหนักจริ งนะมึง
"เดทเชี่ ยไร กูไปซื้อของเป็ นเพื่อนยูริเฉย ๆ "
"ก็นนแหละเดท กลับเร็วนะมึง แฟนไม่เร้าใจรึ ไง " แต่ปากเสียงี้ เลยโดนฝ่ าตีนผมยันเข้าเต็มเข่าเลยครับไอ้
ั่
เอ็ม ผมเอาตะเกียบชี้ หน้ามันให้หยุดพูด ก่อนจะยกฝาหม้อสุก้ ีดอีกที ทั้งทีรู้วายังไงก็ยงกินไม่ได้

่ ่

เสี ยงไอ้โอมรี บเห่ าหอนมารับช่ วงต่อจากไอ้เอ็ม "ยูริเค้าออกจะน่ ารัก มึงบอกไม่เร้าใจได้ไง เพื่อนเราปกติ
นะเว่ยยยยย" เสี ยงมันกวนประสาทจริ ง ๆ ครับ ผมเหล่มองไอ้ตวต้ นเสียงทีอยูไม่ไกลเท่าไหร่ แค่หน้าทีวน้ ี

่ ่

เอง แต่ยงเห็ นแม่งหัวเราะเจ้าเล่ห์แล้วก็ยงนึ กอยากเดินไปสับคัทเอ้าท์ไฟขึ้นมาตะหงิ ด ๆ ให้มนเดือดร้อนเล่น
ิ่
ิ่

ดูซกที

"เดี๊ยะเหอะเมิง กูแช่ งให้ได้กะน้องปลาคาร์ฟ " ผมจึงเลือกปล่อยท่าไม้ตายครับ แค่คานี้ ทําเอาไอ้โอมจอ

ยเกมหลุดมือทันที ฮ่า ๆๆ
"ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด มึงแช่ งกูสอบตกทุกวิชายังรู ้สึกดีซะกว่า " มันลุกขึ้นโวยเสี ยงดังจนเพื่อน
ๆ ยังงง ยิงไอ้โด่ง ไอ้รถเก๋ ง ไอ้เคน ทีเ่ พิ่งถือจานยํามัวของมันมาสมทบแล้วยิงงงใหญ่




"อะไร ทําไมอยูดี ๆ ไอ้โอมอยากสอบตกทุกวิชา " โด่งถามพลางวางจานยําจานทีหนึ่ งลงกับพื้นในวงสุก้ ี


284


"จริ ง ๆ ไม่แช่ ง แม่งก็ตกอยูแล้วป่ าววะ " รถเก๋ งพูดต่อ พร้อมด้วยยําจานทีสองกลางวงสุก้ ี

"น้องปลาคาร์ฟว่าทีเ่ มียมึงใช่ มะ กูเคยเห็ นแล้ว " ไอ้เคนปิ ดท้าย ก่อนจะสูดวุนเส้นในจานยําของตัวเองแล้ว

วางลงกลางวงเป็ นคนสุ ดท้าย
แน่ นอนว่าหน้าไอ้โอมตอนนี้ บอกบุญไม่รับอย่างโคตร ๆๆ มันจิปากส่งเสี ยงหงุดหงิ ดทําทีเป็ นไม่ฟังพวก

ผม หึ หึหึ ไม่รู้เพราะกําลังแข่งรถแพ้ไอ้เป้ อหรื อพวกผมแทงใจดํามันกันแน่ .. น้องปลาคาร์ฟเป็ นน้องโรงเรี ยน

ตรงข้ามผมนี่ ละครับ แต่ไม่รู้เกิดอาเพศอะไรมาหลงเสน่ ห์ไอ้ โอมได้ (ตาบอดโคตร ๆ ผมว่าผมหล่อกว่าตั้ง
เยอะ) น้องเขาตามตื้อโอมมาสามสี่เดือนละ แถมยังไม่มททาว่าจะหมดไฟ จริ ง ๆ แล้วเขาชื่ อน้องแนน แต่
ี ี ่
พวกผมเรี ยกน้องปลาคาร์ฟเป็ นโค้ดลับ อย่าถามว่าเพราะอะไรนะครับ ก็เดี๋ยวมันไม่เป็ นความลับ หึ หึหึ
พวกเราคุยกันถึงน้องปลาคา ร์ฟได้แป๊ บนึ ง เสี ยงไอ้เป้ อก็ดงแหวขึ้นมา

"พี่โอมเขาไม่สนใจปลาคาร์ฟหรอก เขาชอบ หนู --------------- " ด้วยประโยคนี้ ทาเอาพวกผมหันควับ ! พอ

มองไปหน้าทีวกเ็ ห็นไอ้โอมจ้องไอ้เป้ อเขม็งอยูเ่ หมือนกัน

"หนู ไหนวะเป้ อ!!! มึงพูดต่อออ! เชี่ ยโอมแม่งดีแต่แซวคนอื่น วันนี้ กูจะล้วงให้ถึงรู ตดเลย " เสียงไอ้รถเก๋ ง

คาดโทษอย่างโคตรคะนอง

แต่ไอ้โอมรี บเข่นเขี้ยวขู่ "ถ้ามึงพูดนะไอ้เป้ อ........" พอจบคํานี้ ผมก็ไม่รู้แล้วไอ้เป้ อมันซื่อหรื อแกล้งโง่กน
แน่ เพราะมันหันไปถามโอมกลับทันควัน
"อ้าวพูดไม่ได้เหรอพี่ เรื่ องน้องมิกกี้เม้าส์อ ะ?"


เชี่ ยโอม!!!!!!!! น้องมิกกี้ทเี่ พิ่งสมัครเข้าวงเมือต้นเทอมครับ !!!!!!! น้องอยูม.3 น่ ารักโคตรของโคตรของ


โคตรของโคตร จนไอ้ฟิล์มถึงขนาดลันวาจาไว้วาใครก็ตามห้ามแตะ ! แต่อตส่าห์ไว้ใจไอ้โอมให้เป็ นคนช่ วย


สอนฮอร์นน้องเขา ก็เสือกมีซมธิ งรองกันซะงั้น !?


285

"ไอ้โอม!!! มึงทําไรน้องมิก !!!!!!" ผมตะโกนถามมันด้วยความเป็ นห่ วงสวัสดิภาพรุ่ นน้อง เห็ นผูตองสงสัย
้้
รี บส่ายหน้าพรื ดอย่างมีพิรุธโคตร ๆ
"กูปล่าวทํา !!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"น้องเค้าชอบพี่โอมอะพี่โน่ !!!!!!!!!" หื ม ไอ้เป้ อวันนี้ มงน่ ารักมาก ! ผมคิดว่าจะอนุ ญาตให้ม ั นโดดซ้อมได้

อาทิตย์ละ 2 ครั้งตามโควต้าทีมนขอ เพราะวันนี้ มนทําตัวถูกใจดีจริ ง ๆ หึ หึหึ
่ ั

"เชี่ ยโอมมึงทําเสน่ ห์ยาแฝด " เสี ยงไอ้เคนตะโกนไป ได้รับเป็ นนิ้ วกลางของโอมชู กลับมาแทน
"เอาจริ ง ๆ น้องเค้าชอบมึงเหรอวะ คนจีบโคตรเยอะเลยนะนัน กูไม่ได้เป็ นเกย์กยงชอบ เลย น้องแม่งน่ ารัก
ูั

ชิ บหาย" ไอ้คมพูดต่ออย่างอึ้ง ๆ ตอนนี้ หม้อสุก้ ีไม่มคนสนใจแล้วครับ มองกันแต่หลังไอ้โอมทีไม่ยอมหัน


หน้ามาสบตาคุยกับพวกผมซักที

"ไม่รู้วอยยยยยย " แต่แม่งไอ้ห่านี่ มไรโวยวายไว้กอน


ไอ้เป้ อยังคงทําหน้าทีตวแฉของมันต่อไป "ผมเห็ นพี่โอมกอด น้องมิกด้วยเหอะ คอยดู จะฟ้ องพี่ฟิล์ม " เฮ้ย!!
่ ั
เรื่ องใหญ่!!! ไอ้เป้ อ! มึงพูดอีก !!!
"เชี่ ยเป้ อ!! มึงแอบดูพวกกูเหรอ !" ถึงตอนนี้ ผมเห็ นไอ้โอมเริ่ มโชว์เขาออกมาทีละนิ ดแล้วครับ
ไอ้เป้ อรี บโบกมือว่อน "ป่ าวพี่ !!!!!! วันนั้นผมลืมโน้ตเพลงไว้พอดี จะกลับไปเอา แต่เ จอฉากเด็ดก่อนเลยทิง


เนื้ อเพลงไว้ง้ น ตอนเช้าเลยเล่นไม่ได้ไง เช้านั้นทีพี่โน่ ดาผมเรื่ องเพลงมาร์ชอ่ะแหละ " อ๋ ออออ เรื่ องนี้ ผมจําได้


แล้ว เพราะกําชับไว้ดิบดีให้ไอ้เป้ อไปซ้อมมาดี ๆ แต่ตอนเช้ามันเสื อกไม่ได้ซอมซะงั้น ทีแท้เป็ นอย่างนี้ นี่เอง


แต่เฮ้ย!!! เรื่ องมันเพิ่งเมือวานซืนเองนี่ หว่า!!!!!!!!!!


286

"ไอ้เป้ อ มึงทําเป็ นเผากู ของมึงกับน้องมาวินนะ .... กูเห็ น" พอมาถึงจุดวิกฤติ ไอ้โอมก็เริ่ มเบียงประเด็น

โยนขี้ไปให้ไอ้เป้ อแทนแล้วครับ เอาวะวันนี้ ช่ วงแฉรอบวง
"ผมกับวินอะไรพี่ ? เพื่อนกันเหอะ" คนถูกแฉรายต่อมาบอกปั ดยกใหญ่ แต่ผมรู ้จกน้องมาวินครับ เห็ นเป้

อบอกเป็ นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก แต่น้องวินเขาดูเรี ยบร้อยเป็ นผูเ้ ป็ นคนกว่าไอ้เป้ อเย้ออ รู ้มาว่าพ่อน้องเขาเป็ น

นายทหารใหญ่กเ็ ลยค่อนข้างเข้มงวด ไม่รู้ปล่อยให้ลกชายมาคบกับกุยอย่างไอ้เป้ อเป็ นเพื่อนสนิ ทได้ไง ฮ่า ๆ


"มึงอย่ามา วันก่อนน้องมาวินร้องไห้ กูปลอบอยู่ มึงนะใจร้ายกับเขา "

"ใช่ พี่ ไอ้เป้ อแม่งโคตรใจร้ายอะ พอวินมาใกล้ ๆ ก็ดารําคาญ พอวินมันหายไปก็วงไปง้อถึงบ้าน " ไอ้น็อตที่
ิ่
นังเงี ยบมานานเริ่ มผสมโรงแฉเพื่อนตัวเองอีกคน จนตอนนี้ หูไอ้เป้ อจากดํา ๆ (ตัวมันขาว แต่มนหน้า ม่อครับ


หู เลยดํา ฮ่า ๆ) กลายเป็ นสีแดงเหมือนเสกได้ทนตา

ผมเลยขอร่ วมวงด้วยคน "อะไรเป้ อ ปุณณ์บอกเจอมึงกินข้าวกลางวันทีคอนแวนต์ตลอด มึงจะเอาแบบไหน

กันแน่ " แต่เสือกเผลอพูดชื่ อบุคคลต้องห้ามซะงั้น !?... ชิ บหายแล้วไง ขว้างงูไม่พนคอจนได้ ประเด็นไอ้เป้ อ

ยังไม่ทนจบ ไอ้โอมหันมาทําหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผมทันที

่ ั
"เออ คงเหมือนไอ้ปณณ์อะ แดกข้าวกลางวันคอนแวนต์ แต่เช้าเย็นอยูกบมึง ........ กูรู้นะ เรื่ องหน้าตึกฟ.อะ"


เชี่ ยแม่ง !!!!!! กูวาแล้วต้องถึงหู ไอ้โอม แม่งเล่นตะโกนขนาดนั้น ตอนนี้ เพื่อนคนอื่นเริ่ มสนใจประเด็นผมกับ
ไอ้ปณณ์ แทนแล้วครับ

"ยังไงวะ ๆๆ" ไอ้เก่งไม่ถามเปล่ายังเอากระบวยมาเคาะพื้นอีก เชี่ ย เดี๋ยวพื้นเป็ นรอย ผมรี บฉกกระบวยจาก
มือมันมาเคาะหัวเหม่ง ๆ ของแม่งแทน ก่อนจะคว้าเบียร์ลงนึ งทีต้งอยูบนพื้นไปห้องครัวทันที

่ ั ่
"กูแช่ เบียร์ให้นะ พวกมึงวางไว้ง้ ี เดี๋ยวไม่เย็น "

287

"เชี่ ย มึงแม่งหนี !!!!!!!!!!"
"กูแค่จะไปแช่ เบียร์ !!!!!!!!!!!!!!"ไม่ฟังแล้วครับมันจะด่าอะไร ผมรี บชิ่ งไปกบดานในห้องครัวก่อน
ดีกว่าาาาาาา

***


ผมใช้เวลาพักหนึ่ งสิ งอยูในห้องครัว (รอจนกว่าพวกมันจะลืมก่อน ) แช่ เบียร์เข้า เอาเบียร์ออก แช่ เบียร์ใหม่

็ ํ
เอาเบียร์ออกมาอีก เอาเข้าเอาออกอยูอย่างนั้น (เพื่อไรวะ) หรื อไม่กทาเป็ นจัดขวดนํ้า ขวดเบียร์ ขวดนมต่าง ๆ

ให้เข้าที่ (ทั้งทีพี่แอนจัดเป็ นระเบียบอยูแล้ว ) เฮ้อ.... มันเลิกพูดถึงเรื่ องนั้นยังวะ ?

่ ่
ผมเดินไปเดินมา แล้วก็ได้ไอเดียใหม่วาหันมะนาวกับเทเกลือเตรี ย มออกไปให้พวกมันเลยดีกว่า เพราะเห็ น

มีขวดวอดก้ามาด้วย อืม ... เข้าท่าแฮะ แบบนี้ จะได้อยูในครัวนานขึ้นอีกหน่ อย (หึ หึ) ผมคิดได้ดงนั้นก็หยิบเอา

มีด เขียง กับมะนาวในตูเ้ ย็นออกมาทันที
แต่ดวยความทีไม่เคยทํา .... มะนาวมันต้องหันยังไงวะ ? ต้องเป็ นแนวตั้งหรื อแนวนอน ตามยาวหรื อตาม



ขวาง (แต่แม่งก็กลม ๆ หมดนี่ หว่า ) งงว่ะ ??? ผมกลับมะนาวไปกลับมะนาวมาอย่างมึน ๆ แถมพอหันลงไปที

นํ้าก็พุ่งปรี๊ ดด ออกมาอีก เฮ้ย !! เข้าตา!! แสบว่ะ !!!
่ ั
็ ั
ขณะทีกาลังหันรี หันขวางยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ ดตาอยูน้ นเอง หู กดนแว่ว ๆ ได้ยนเสี ยงประหลาด นอก จาก
่ ํ

เสี ยงโวยวายของไอ้พวกกลางบ้านแล้ว ยังมีเสี ยงเครื่ องยนต์รถกําลังจอดอีก ... ใครแม่งมาเพิ่มวะ แค่น้ ี ยงถล่ม


บ้านกูกนไม่พอรึ ไง


ผมคิดสงสัยแต่กไม่ได้สนใจเท่าไหร่ (เพราะกําลังแสบตามากกว่า ) แต่ระหว่างกําลังตัดสิ นใจได้วา เช็ ด
่ ั
ยังไงคงไม่หายแสบ สูไปล้างตาในห้องนํ้า จะแลดูฉลาดกว่า อยูน้ นเอง .... สายตาปรื อ ๆ ของผมก็เหลือบไป


288

เห็ น........ สิ่งทีทาผมตกใจได้พอ ๆ กับผีเสี ยก่อน
่ ํ


"เช็ ดแรงงั้นเดี๋ยวก็ตาแดงหรอก" เสี ยงทีคนหู ผมดีดงขึ้นอยูตรงหน้า พลางพยายามปรี่ เข้ามาช่ วยพาผมไป
่ ุ้

ห้องนํ้า ในขณะทีผมกําลังคิดว่ามันมาโผล่ทนี่ ได้ยงไง ก็รู้สึกถึงนํ้าเย็น ๆ กําลังถูกวักเข้าหน้าเสี ยก่อน

ี่

"ต้องถูเบา ๆ อย่างนี้ ... เอามือออกสิ " เสี ยงนั้นยังคงสังให้ผมเอามือลง (ก็บาจี้ทาตามอีก ) ก่อนจะช่ วยลูบให้
้ ํ

อย่างเบา ๆ จนอาการแสบตาเริ่ มหายไป ผมจึงกระพริ บเปลือกตาถี่ ๆ เพื่อไล่น้ า ก่อนทีอีกฝ่ ายจะใ ช้


ผ้าเช็ดหน้าช่ วยซับหยดนํ้าออกให้อย่างเบามือ

"หันมะนาวแค่น้ ี กไม่เป็ น หึ หึ ... อดตายแน่ มง " อ้าวไอ้ห่า แค่น้ ี ตองด่ากูดวย กูไม่ใช่ แม่บานนะถึงจะได้ทา






เป็ น ผมเอียงคอมองไอ้ปณณ์ ภูมพฒน์ ทีอยูดี ๆ ก็โผล่มาตรงหน้าอย่างเอาเรื่ อง

ิ ั
่ ่
"มึงมาได้ไงเนี่ ย "
"แท็กซี่ "
"ไอ้ห่า .... กูหมายความว่า ........" ถึงตรงนี้ ไม่รู้จะถามยังไงให้ไม่น่าเกลียดแล้วว่ะครับ
"หมายความว่ากูจะมาทําไมใช่ ปะ ... เออ งั้นกลับก็ได้ " อ้าววววว ซะงั้น ว่าแล้วต้องโดนแบบนี้ ผมเกาหัว
แกรกเพราะเห็ นมันหันหลังกลับทําท่าจะเดินออกไปจริ ง ๆ แล้วทุ กอย่างก็เร็ วกว่าใจคิด เมือมือผมเอื้อมไปรั้ง

มันไว้ทนที

เพียงแค่น้ น ไอ้คนทีวาจะกลับตะกี้ดนหยุดกึก โดยไม่มการปัดป้ องใด ๆ .... โด่เอ๊ย !! มึงรอให้กร้ ังอยูกบอก

่่


ู ่็
เหอะไอ้ปณณณณณ์ !!!


"มีไร..." มันยังมีหน้ามาถาม

289

ผมทําหน้าเซ็งเพราะรู้สึกว่าแพ้ทางมั น ก่อนจะพูด "เอาผ้าเช็ ดหน้ากลับไปด้วย " ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สะใจว๊อยยย

สิ้นคําปุ๊ บ ปุณณ์กหันกลับมาทําหน้าเหวียงใส่ผมทันที แน่ นอนว่าผมยักคิวกวนตีนกลับ มันคงเห็ นอย่างนั้น


เลยเปลี่ยนเป็ นยิมกว้างงงมาให้ผมอย่างมีเลศนัยแทน



"ไล่กไม่กลับว่ะ หึ หึหึ มาแล้วต้อ งอยูให้ถึงทีสุด " มันว่างั้นก่อนจะเดินนําผมเข้าไปในครัว เพื่อจัดแจงช่ วย


่ ุ
หันลูกมะนาวให้ตอ เพิ่งรู ้วาไอ้คณหนู นี่คล่องชิ บหาย หันเหมือนเป็ นเรื่ องกล้วย ๆ จนผมเองยังงง


"มึงไปฝึ กหันมะนาวมาจากไหนวะ "


"ไอ้เชี่ ย ใคร ๆ เขาก็ทาเป็ นกัน กูตองถามมึงมากกว่าว่ าไปอยูไหนมา หันมะนาวไม่เป็ น " อ้าววววววววว



เสี ยหมาอีกกู โดนคุณหนู อย่างไอ้ปณณ์พูดงี้ แล้วแทบอยากเอาหัวมุดกระทะ แต่ระหว่างทีกาลังมองหาว่า

่ ํ

กระทะอยูไหนนั้นเอง เสี ยงไอ้ปณณ์กหัวเราะหึ หึดงขึ้นซะก่อน
ุ ็

"ล้อเล่นน กูเป็ นลูกมือช่ วยแป้ งทําครัวบ่อยอะ เรื่ องหัน ๆ กูตองทําให้น้อง ไม่ง้ นได้มเี ด็กเสี ยเลือดแน่ " มัน




เฉลยพลางยิมละมุน ปุณณ์มกจะยิมอย่างนี้ เสมอเวลาพูดถึงน้องแป้ ง ไม่ตองบอกก็รู้วาหมอนี่ รักน้องสาวมาก
ั ้


ขนาดไหน
ผมพยักหน้ารับคํามัน "วันหลังแบ่งของทีน้องแป้ งทํามากินมังเด่ะ อยากชิ ม " ว่าแล้วก็จดแจงปี นขึ้นไป นัง




บนเค้าเตอร์เตรี ยมอาหารดีกว่า (มุมประจําของพี่แอนพี่อิมครับ ) ผมปี นขึ้นไปนังพลางคว้าเอาครัวซองค์ใน

ตระกร้าขนมมากัด เพราะพอพูดถึงของกิน ก็รู้สึกหิ วขึ้นมาทันที อ่า ... ( กระเพาะผมคงทํางานดีเกินไปว่ะ )

ปุณณ์ยมพลางเดินไปหามะนาวมาหันเพิ่ม เพราะดูทาทางไม่พอ พวกข้างนอก "มึงได้ทองเสี ยแน่ กูกินเองกู
ิ้


ยังป่ วยเลย" เออ ไอ้นี่ ... เผาน้องตัวเองก็เป็ น
ผมหัวเราะขําพลางยัดครัวซองก์คาสุดท้ายเข้าปาก แต่ดทาทางมันคงใหญ่ไปนิ ด (ไม่นิดมัง ) เลยทุลกทุเลเอา

ู ่



290

การในการเคี้ยว
"อ้าวนัน กลัวกูแย่งแดกรึ ไง ค่อย ๆ กินก็ได้ ครัวซ องก์ไม่ได้มชิ้นเดียวในโลกซักหน่ อย " แล้วเชี่ ยปุณณ์ดน



หันมาเจอตอนผมกําลังยัดพอดีนี่สิครับ เลยโดนกัดไปตามระเบียบ ผมอยากเถียงจะแย่ แต่ .......
"อ้อ อึง อิ " ครัวซองก์เต็มปาก ด่าไม่ถนัดครับ อ็อก ....
ผมพยายามเคี้ยวอย่างทุลกทุเล แต่คงดูตลกมากเพราะเห็ นไอ้ปุ ณณ์ขา มันมองหน้าผมยิม ๆ ก่อนจะเอื้อมมือ



มาเช็ ดเศษครัวซองก์ทตดอยูตามมุมปากให้
ี่ ิ ่
นัยน์ตาคมนั้นมีแววประหลาดเล็กน้อย
"คุน ๆ เหมือนเคยเห็นฉากนี้ เมือเย็นเลยนะ ...." มันพูด ทําเอาครัวซองก์ทยงเคี้ยวไม่ทนละเอียด ไหลลงคอ


ี่ ั

ผมทันที

"เฮ้ยยย.... แค่ก ๆๆ " สําลักเลยครับ !! วุนวายไอ้ปณณ์ตองวิงไปหยิบนํ้ามาริ นให้
ุ ้ ่
"เคี้ยวก่อนกลืนด้วยดิ ! บอกแล้วไงว่าอย่ารี บกิน " แถมยังโดนดุเป็ นเด็ก ๆ อีก แต่ตอนนี้ ผมไม่สนใจแล้ว
เพราะมีอีกเรื่ องหนึ่ งอยากจะรี บบอกมัน

"มึง ... เมือเย็นกูกบยูริไม่ได้มอะไรนะเว่ย "


"เห๋ ?"
"คือ ... ยูริเค้าแค่แบบ... กินเลอะเทอะอะ! กูเลยช่ วยเช็ ดให้เฉย ๆ กูไม่ได้ ... เอ่อ .... โอ๊ยย พูดไม่ถกว่ะ !" ดู

เหมือนแก้ตวยังไงก็ฟังไม่ข้นอยูดี ผมเกาหัวตัวเองแรง ๆ อีก แต่ไอ้ปณณ์กลับขํา

ึ ่


"เออ... ช่ างเหอะ กูเข้าใจ" มันว่าพลางหัวเราะเหมือนผมเป็ นเด็ก ๆ แ ต่ไม่คอยอยากเชื่ อคําพูดมันเลยว่ะ

291

่ ่ ั
"เห้ย จริ ง ๆ นะ มึงอย่าทํางี้ ดิ่ " ผมดึงแขนมันไว้กอนทีมนจะหันไปหันมะนาวต่อ หน้าไอ้ปณณ์ทหันมาดูงง
ุ ี่

ๆ ก่อนจะหัวเราะใส่ผมอีก
"กูไม่ได้คดไรจริ ง ๆ !" เชื่ อได้ปะวะ... ผมเหล่ตามองมันทียนขําอยูเ่ ป็ นวรรคเป็ นเวร

่ื
"แล้วมึงขําไร ........"
"ขํามึงอะ"
"กูทาไมวะ ?" ผมยังไม่เข้าใจ แต่ปณณ์แค่ส่ายหัวแล้วหันไปหยิบมะนาวมาหันต่อพลางพูด



"ก็มงเหมือนกูวนนั้นเลย"


"วันไหน"
"บนแท็กซี่ไง หึ หึ " มันว่าแล้วก็ขาอีก อารมณ์ดีนักนะ ระวังเหอะ มีดจะบาดมือเอา

ผมคิดตามมันช้ า ๆ ก่อนจะร้องอ๋ อออกมาเบา ๆ แล้วก็ตองขําเอง จนไอ้ปณณ์หันมายักคิวให้ผมอย่างรู ้ทน




นิ ดหน่ อย เออว่ะ ... ผมวันนี้ เหมือนไอ้ปณณ์วนนั้นทีต้อขอโทษผมเรื่ องเอมบนรถแท็กซี่จริ ง ๆ
ุ ั
่ื
ตอนนี้ ผมคิดว่าผมเข้าใจมันมากขึ้น แล้วก็มนใจว่าปุณณ์คงเข้าใจผมมากขึ้นเช่ นกัน
ั่

่ ั
ระหว่างเรา.. ไม่วาในโลกแห่ งความเป็ นจริ ง อีกฝ่ ายจะต้องอยูกบใคร
่ ้
แต่ในโลกเล็ก ๆ ของผมและปุณณ์ใบนี้ ... ขอแค่ยงได้อยูขาง ๆ กันก็พอใจ


ผมยิมกับตัวเองก่อนจะสะดุงนิ ด ๆ เมือคิดเรื่ อง ๆ นึ งออก




292

นี่ ผมเกือบลืมเรื่ องสําคัญไปเสี ยสนิ ท ..... วันก่อนผมตั ดสิ นใจครั้งนึ งแล้วว่าจะบอกปุณณ์เรื่ องเอมเลยเอา

คลิปใส่ในมือถือไว้แต่กไม่กล้าบอก จนเกือบลืมไปแล้ว กระทังความรู ้สึกเมือฝ่ ามือสัมผัสมือถือของตัวเอง


ในกระเป๋ าอีกครั้งหนึ่ ง ถึงได้เรี ยกความทรงจําในเรื่ องทีผมอยากลืมทีสุดขึ้นมา ...


เรื่ องทีจะทําให้ปณณ์เสี ยใจมากทีสุด .... ผมควรบอกเรื่ องนั้นกับปุณณ์ยงไง หรื อผมไม่ควรบอก ... แต่ผม





คงทนไม่ได้ทจะเห็นปุณณ์ตองถูกหลอกอยูอย่างนั้นซํ้าแล้วซํ้าเล่า
ี่

"ปุณณ์ ......." ปากไปไวเท่าความคิด เพียงแค่คดว่าคนตรงหน้าผมกําลังถูกผูหญิงคนนั้นหลอก ปากเจ้ากรรม


่ ้
ก็ทาท่าจะเปิ ดเผยความจริ งทันที ปุณณ์หันมามองหน้าผมทีอึกอักอยูดวยความสงสัย แต่ผมในเวลานี้ กลับ


ตะกุกตะกักอย่างทีไม่เคยมาก่อน

"เอ่อ....."
"มีไรรึ เปล่าครับ ?" ดวงตาคมทีเ่ คลือบรอยยิมให้ผมตลอดเวลานั้น .... เหมือนกับยิงตอกยํ้าว่า .. ผมจะทําร้าย


ปุณณ์ได้อย่างไร ..
ผมนิ่ ง ก่อนจะเริ่ มพูด ".......... มะนาวพอแล้วแหละ เอาออกไปดีกว่า เดี๋ยวไอ้พวกนั้นบ่น " สุดท้ายวิธีทถก
ี่ ู
เลือกกลับกลายเป็ นการตัดบทเสี ยดื้อ ๆ ผมเลื่อนตัวลงจากเค้าท์เตอร์แล้วพาตัวเองเดินออกจากห้องครัวทั้ง
อย่างนั้น โดยปล่อยให้ทกอย่างดําเนิ นต่อไป .. ทั้งทีแม้ผมจะรู ้ แต่กลับไ ม่มความกล้ามากพอจะหยุดมัน



ผมไม่เข้มแข็งพอจะทําลายรอยยิมของปุณณ์ ...

36th.2 CHAOS

"ไอ้เชี่ ยยยยยยย หายเข้าไปโคตรนานนนนนน กูนึกว่าพวกมึงหนี ออกหลังบ้านไปซานติกาแล้ว " ทันทีทพวก
ี่

ผมโผล่มาพร้อมถาดมะนาวกองโต เสี ยงดังของไอ้โอมก็โวยวายล้งเล้ง ตอนนี้ มนนังจ่ออ ยูหน้าหม้อสุก้ ีแล้ว
ั ่
ครับ ส่วนคนผลัดเวรไปเล่นเกมคือไอ้คม ไอ้เคน และรถเก๋ ง เปลืองค่าไฟบ้านกูจริ ง ๆ แล้วใครใช้ให้เปิ ดแอร์
ั ั
อีกวะเนี่ ยยย ขออนุ ญาตกูกนรึ ยงงงง !!

293


"เชี่ ยแม่ง ถ้าเปิ ดแอร์พวกมึงออกไปสูบบุหรี่ ขางนอกเลยนะ เดี๋ยวม๊ากูบน "

"เออรู้น่า ไอ้โด่งกับไ อ้เป้ อออกไปสูบอยู่ " เสี ยงไอ้ปาล์มตอบพลางช่ วยยกสํารับสุก้ ีท้งหลายออก เพื่อเคลียร์

ทีทางให้ผมกับปุณณ์ได้นงบ้าง เช่ นเดียวกับไอ้เก่งทีกระเถิบตูดให้ พลางพูด

ั่

"แล้วตกลงมึงมาได้ไงวะปุณณ์ ไอ้โน่ โทรไปเรี ยกเหรอ " อ้าวเชี่ ยเก่ง .... พูดงี้ หมายความว่าไงวะ !
ปุณณ์หัวเราะขํา ก่อนจะส่งถ้วยกับช้อนตักสุก้ ีให้ผม "เปล่า ๆ พอดีทบานไล่มาอะ เขาบอกคืนนี้ ไม่ให้นอน
ี่ ้
บ้าน หึ หึ" แต่คาตอบของปุณณ์ดกากวมจนผมยังงง

ู ํ
"ทําไมวะ ทะเลาะกับพ่อเหรอ " เป็ นผมเองทีถามมันขึ้นมา ถึงแม้จะฟั งดูไม่น่าใช่ กเ็ ถอะ

ปุณณ์รีบส่ายหัวพรื ด "เปล่า ๆ ไม่ได้ทะเลาะกับใครทั้งนั้น "

"อ้าว... แล้วหมายความว่าไงอะ ?" แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยูดี มันไม่ได้ทะเลาะกับทีบานแล้วทําไมโดนตะเพิด
่ ้

ออกมาอย่างนั้นวะ ? หน้าผมตอนนี้ คงมีเครื่ องหมายคําถามแปะหราอยูจนเพื่อน ๆ คนอื่นต้องช่ วยกันคีบผัก
คีบเนื้ อในหม้อสุก้ ีมาให้ เพื่อเป็ น ของปิ ดปากผมยกใหญ่
่ ั่
"ไอ้ปณณ์มนไม่บอกมึงก็ถามอยูนนแหละ แดกเข้าไปเยอะ ๆ จะได้หายขี้สงสัย ! เฮ้ยปุณณ์ ไม่ตองเกรงใจ
ุ ั

เต็มทีเ่ ว้ยยย คิดซะว่าเป็ นบ้านมึงเอง !" หน็อยยยยยยย ไอ้เชี่ ยพ้ง !! บ้านกูโว๊ย !!!!!!! ผมหันไปทําหน้าเหวียงใส่

มันก่อนจะมองไอ้ปณณ์ทหัวเราะร่ วนพลางยักคิวยิม ๆ ให้ผมอยู่
ุ ี่
้ ้
เออออออ ตาม สะ บายยยย คิด ซะ ว่า เป็ น บ้าน มึง เองงงงงงงงงงงงง !!

ผมนังหน้าเซ็ง พลางกัดตะเกียบไว้ในปากอันนึ ง ส่วนอีกอันนึ งใช้เขียหาของกินในหม้อสุก้ ี เพียงไม่นาน


แก้วนํ้าบรรจุของเหลวสีอาพันก็ถกส่งต่อมาถึง แต่แค่จบแรก ทีเ่ ข้าปาก ผมก็ตองหันไปด่าตัวคนชงทันที





294

"เชี่ ยแม่ง !!! เข้มชิ บหาย เปลืองเหล้า !" ชงเข้ม ๆ แบบนี้ ไอ้โด่งแน่ นอนครับ ! ผมหันไปโวยมันแต่แม่งดันกิน

สุก้ ีตอไม่สนใจใคร
"งกไรวะ เหล้ามีโคตรเยอะ เบียร์อีก วอดก้าไอ้คมอีก กูกลัวพวกมึงกินไม่ทนว่ะ ขี้เกียจแบกกลับ


" เออดี ...

แล้วถ้าอ้วกใครจะเช็ด มึงแล้วกันนะเชี่ ยโด่งงงง


ผมปลงตกให้กบเหตุผลมันพร้อมคิดว่ารี บกินสุก้ ีกอนจะกินไม่ทนดีกว่า หึ หึ ข้างในหม้อดูมวมากครับ มี

ั่
ทุกอย่างทีอยากกินจริ ง ๆ ผักน้อยมาก เนื้ อเยอะมากกกก แถมเมือกี้ไอ้เชี่ ยโอมยังพยายามจะเอาป๊ อกกี้ใส่ล






ไปอีกเพราะอยากกินป๊ อกกี้ดวย มึงก็คดได้นะ .. ดีวาน้องน็ อตรี บห้ามไว้ทน ด้วยเป็ นห่ วงสวัสดิภาพของพี่ ๆ



ทุกคน... งานนี้ มงเป็ นฮี โร่ จริ ง ๆ ว่ะน็อต


พวกเรานังจ้วงกันไม่นานเพื่อน ๆ คนอื่นก็แห่ ตามลงมาสมทบด้วย ไม่วาจะเป็ นพวกทีหายไปเล่นเกม หรื อ


พวกทีออกนอกบ้ านไปสูบบุหรี่ วงสุก้ ีตอนนี้ เลยใหญ่โตมโหฬารมากครับ แต่หม้อเสื อกเล็กจึ๋งเดียว ต้องแย่ง


กันแดกก็เลยสนุ กดี อาศัยว่าผมมีผช่วยฝี มอฉกาจเป็ นเลขาสภาฯผูคล่องแคล่วทุกกระบวนท่า เพราะไม่วาผม
ู้


จะเอ่ยปากว่าอยากกินอะไร มันก็ใช้กระบวยควานหาขึ้นมาให้ได้ทกครั้ง เออ แม่งเ ก่งว่ะ ทําไมเวลากูหาเอง


ถึงไม่เจอ? อันนี้ อาจจะเป็ นเรื่ องของไสยศาสตร์กได้ .. ใครจะรู ้ .....
พวกเราคุยกันเฮฮาสนุ กสนานเสี ยงดังลันบ้าน แม้แต่ปณณ์เองทีตอนก่อนมาไม่ได้สนิ ทกับเพื่อนผมเท่าไหร่





แต่ตอนนี้ ข้ นมึงกูกนเรี ยบร้อยวงเหล้าแล้ว สงสัยทีเ่ ขาว่าแค่เหล้าเข้ าปากก็เป็ นเพื่อนกันทั้งโลกนี่ ทาจะจริ ง

ตอนนี้ ผมกําลังนังหัวเราะเอิ๊ก ๆ ดูไอ้น็อตกับไอ้เป้ อถูกพวกไอ้รถเก๋ งมอมเหล้าอยู่ โทษฐานเป็ นรุ่ นน้องแค่

สองคนทีบงอาจกล้ามากินเหล้ากับรุ่ นพี่ได้ ฮ่า ๆ ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย พวกมึงตายแน่ ..... ตอนนี้ ผวหน้าไอ้เป้ อที่
่ ั


ปกติขาวเหลือ ง ๆ อยูแล้ว ยิงเปลี่ยนเป็ นสีเหลืองซีดเข้าไปใหญ่ (เมาระยะไหนของมันวะนัน ) ส่วนน้องน็ อต



ก็กาลังหน้าแดงขึ้น ๆ ตามลําดับ ผมว่าไอ้สองตัวนี้ รอดยากซะแล้วว่ะ ฮ่า ๆๆ
่ ั
ระหว่างทีทกคนกําลังสนุ กสนานอยูน้ นเอง ผมดันเหลือบไปเห็ นไอ้ปณณ์ยงคงตักเต้าหู ้ปลาของโปรดผม
่ ุ
ุ ั
ลงถ้วยสุก้ ีหน้าผมไม่ขาด จนต้องรี บเอ่ยปากปราม ๆ มัน

295

"เฮ้ยพอแล้ว เดี๋ยวกูข้ ออกมาเป็ นสี่เหลี่ยม " เหตุผลนี้ ฟังดูเข้าท่าใช่ ปะครับ แน่ นอนว่าไอ้ปณณ์ขา ก่อนจะลง

ุ ํ
มือกินถ้วยสุก้ ีตรงหน้ามันเองบ้าง เออ .... กินซักที มัวแต่ตกให้กอยูนนแหละ

ู ่ ั่
"แล้วตกลงใครไล่มงออ กจากบ้านมาเนี่ ย " แต่เพราะผมโคตรสงสัย เลยอดถามมันไม่ได้ กะว่าจังหวะทีไม่มี


ใครสนใจนี่ แหละเหมาะสุด เผือว่ามันทะเลาะกับทีบานจริ ง ๆ แล้วอาจจะอายจนไม่อยากเล่าเอา

่ ้
แต่มนแค่หัวเราะขํา ๆ พลางตักสุก้ ีกินต่อด้วยท่าทีสบาย ๆ "แป้ งเห็ นมึงเดินกับยูริเมือเย็นว่ะ " อ้าว


เชี่ ยยยยยยยยยยยยยยยย
"ชิ บหายแล้วไง! ทําไงวะ น้องรู้แล้วดิ่ "
"รู ้อะไร?" ปุณณ์หันมาเลิกคิวถามผมเหมือนลืมแล้วว่าพวกเราอําอะไรน้องแป้ งไว้

่ ั
ผมก็ชักอึกอัก .. "ก็รู้วากูกบมึงไม่ได้เป็ นอะไรกัน ... ไง" เพราะประโยคนี้ ยงพูดกลับยิงรู ้สึกแปลก ๆ ... แล้ว
ิ่

ยังมีสายตาไอ้ปณณ์จองมองมาก็เลยยิงแปลกเข้าไปใหญ่ นัยน์ตาคมนั้นเป็ นประกายวิบวับเหมือนอยากล้อผม
ุ ้

อะไรบางอย่าง

"อ้าว... ไม่ได้เป็ นเหรอ" นันไง กูวาแล้ว

ผมเลยต้องปั้นหน้าเหวียงใส่มนแทน "ไอ้สด อย่ามากวนตีน ตกลงน้องมึงว่าไงปะ " ช่ วยเป็ นการเป็ นงาน



หน่ อยสิวะ!!!!



ปุณณ์ส่ายหัวยิม ๆ พลางนังกินสุก้ ีของมันต่อเหมือนไม่คอยสนใจ "ก็ไม่วาไง นึ กว่ากูกบมึงทะเลาะกัน ไล่กู



มาง้อเนี่ ยไม่ง้ นไม่ให้กลับบ้าน .. ตอนแรกกูกลัวมึงไล่กกลับบ้านอีกคน แต่มาเห็ นอย่างงี้ คอยสบายใจหน่ อย


มีปาร์ต้ไม่บอกเลยนะ "

"ไม่มใครบอกกู เหมือนกันแหละเรื่ องปาร์ต้เี นี่ ย แต่ถึงไม่มกกไม่ไล่มงหรอก คิดไรมากวะ ทีมงไม่เห็ นเคย

ีู็


ไล่กเู ลย" ผมว่าพลางตบบ่ามันสองสามที เห็ นปุณณ์หันมายิมดีใจให้แว่บหนึ่ ง


296

แต่ยงไม่ทนทีเ่ ราจะคุยอะไรต่อ เสี ยงดัง ๆ ของไอ้โอมก็ขดขึ้น
ั ั


"เฮ้ย ๆๆ เล่นเปิ ดใจกัน ๆ !!!" มันว่าพลางชู ขวดโซดาขึ้นสูง ปกติพวกผมชอบเล่นเกมนี้ กนในวงเหล้ามาก

ครับ เว้นแต่วนนี้ ทผมรู ้ดีวาไอ้โอมต้องการอะไร ดังนั้นสิ่งควรทําต่อไปคือรี บคิดหาทางว่าจะหนี มนยังไง !
ั ี่

"เออเล่น ๆๆ ล้อมวง ๆๆ " เพื่อนคนอื่นส่งเสี ยงร้องรับกันระงมพลางกระเถิบตูดเข้ามารวมกันมา กขึ้น แม้แต่
ไอ้ปณณ์ทไม่รู้เรื่ องรู ้ราวอะไรก็เอากับเขาด้วย เป็ นอย่างนั้นผมเลยได้เห็ นหน้าไอ้โอมสะใจใหญ่
ุ ี่
"เดี๋ยวต้องอธิ บายก่อน เพื่อความเข้าใจทีตรงกัน เพราะคราวนี้ เรามีสมาชิ กใหม่เป็ นปุณณ์ ไอ้เป้ อ แล้วก็

น้องน็ อต" สิ้นคําเกริ่ นของไอ้โอม สามคนทีถกพูดถึง ก็พยักหน้าหงึ ก ๆ ทันที ขณะทีผมจ้องไอ้เชี่ ยต้นคิด
ู่


เขม็งเพราะรู้วามันคิดอะไรอยู่
"ขวดโซดานี้ นะ เดี๋ยวจะหมุนกลางวง ถ้าไปหยุดโดนใคร ถูกถามอะไรต้องตอบ โอเคปะ ?"
"โห่ ยยยพี่ ทุกอย่างเลยเหรอ " แล้วจากประสบการณ์ ยิงโวยวายแบบนี้ ยงโดนแกล้งว่ะเป้ อ นี่ มงโง่ห รื อโง่วะ
ิ่


ไอ้โอมทําหน้าสะใจยกใหญ่ "เออ ไม่เล่นก็กลับไปเลย "


"ได้ไงอะ เออ ๆ เล่นก็เล่น " ไอ้เด็กหน้าตีบนอุบแต่กยอมเออออตามรุ่ นพี่โดยดี ผมเห็ นแค่น้ ี กรู้แล้วว่าใคร
๋ ่
จะเป็ นเป็ นผูโชคดีรายแรก .... เชี่ ยโอมแม่งหมุนขวดแม่นยังกะจับวาง ไม่รู้ทาไมเรื่ องอื่นไม่เ ก่งขนาดนี้ บาง



เหมือนกัน
ขวดทีหมุนติวหยุดหันปากไปทางไอ้เป้ ออย่างไม่มอะไรผิดเพี้ยน



่ ั ่
"มึงโดนเลย เป็ นไงล่ะโวยวายนัก " ผมได้ทกดมัน เห็ นตาตี่ ๆ สองคูน้ นเบิงโตสุดขีด (เท่าทีมนจะโตได้ ) เออ
ี ั
่ ั
หน้ามึงก็ขาดีวะ ฮ่า ๆๆ
ํ ่

297


ไอ้โอมทําท่าคิดอยูแว่บหนึ่ ง ก่อน จะป้ อนคําถามแจ็คพอตแตกให้ไอ้เป้ อเป็ นการประเดิม "มึงนอนกับเด็ก
่ ้
คอนแวนต์มากี่คนแล้ว ... ห้ามปฏิเสธ กูรู้นะ " แรงงงง!!! ผมพอจะรู ้อยูบาง ว่าไอ้เป้ อมันโคตรเจ้าชู ้ แต่ไม่เคย
คิดว่าแม่งจะเป็ นได้ขนาดนั้น ตอนนี้ หน้ามันเหวอหนักกว่าเก่าเข้าไปอีก
"เฮ้ยยยย ไม่เคย !!!"

"โกหกมึงโดนแน่ ...." เอาแล้วไง ... ไม่รู้เป็ นไร ใครเจอไอ้โอมขูแบบนี้ เป็ นไม่กล้าโกหกมันซักราย ... ผม
เห็ นไอ้เป้ อกลืนนํ้าลายเอื้อกพลางหันไปมองน้องน็ อตเหมือนอยากขอตัวช่ วย แต่ตอนนี้ ไม่มใครช่ วยมึงได้

แล้วว่ะ เสียใจด้วย

พอรู ้วาเลี่ยงไม่ได้แน่ ไอ้เป้ อจึงส่า ยหัวปลง ก่อนจะทําท่านับนิ้ ว .... อะไรวะ! O.o ไอ้เด็กนี่ ! ?
"เอ่อ..... เอาเฉพาะคอนแวนต์ใช่ ปะพี่ " นัน!!!!!!!

"เออ เฉพาะคอนแวนต์"
"ทุกคอนแวนต์เลยเหรอ "
"มึงนี่ เหี้ ยกว่าทีกคดอีกนะเนี่ ย " ไอ้โอมเริ่ มด่า "เอาทุกคอนแวนต์นนแหละโว๊ย !!"
ู่ิ
ั่
ไอ้เป้ อพยักหน้าพลางนับนิ้วตัวเองต่อ "......... สี่ .. เอ๊ย ห้า .... ห้าคนอะพี่ ...." แต่ดนถูกไอ้น้องน็ อตถองศอก

ใส่ยก "หก กูนับแล้ว " เฮ้ยยยย น้องผมมันขนาดนั้นเลย !!?

เป้ อมองหน้าไอ้น็อตงง ๆ ก่อนจะเถียง "กูนับได้ห้า " แต่ไอ้น็อตยังคงแย้งต่อ "นับพร้อมกันปะล่ะ "
เมือเป็ นเช่ นนั้น พวกมันจึงค่อย ๆ ไล่ชื่อกันทีละคน "โบว์ พี่แอม มีมี่ พิ้งค์ น้องเต็ม ... ใครอีกวะ "


"กูวาแล้วมึงต้องลืมพี่หนิ ง "

298

"เออ ๆ หนิ งด้วย สรุ ปว่าหก .... หกครับพี่ " มันตกลงกันยุกยิก ๆ ก่อนจะหันมาสารภาพกับพวกผมเสี ยงอ่อย
เลยโดนลงโทษด้วยการรุ มตบหัวมั นรอบวงคนละทีดวยความหมันไส้



"ป้ องกันดี ๆ ล่ะเมิงงง !" กูละปวดหัวกับเด็กพวกนี้ จริ ง ๆ
หลังจากทีบงคับไอ้เป้ อให้รับปากกันได้แล้ว ก็ถึงคิวเชื อดรายต่อไป ซึ่งผมไม่ทนมองด้วยซํ้าตอนไอ้โอม
่ ั


หมุนขวด มารู้ตวอีกทีกเ็ ห็นว่า ปากขวดทีหมุนหยุดอยูตรงหน้า ........ . คนข้าง ๆ ผม .... ซะแล้ว


"ปุณณ์ ........" เสี ยงเรี ยกชื่ อนั้นทําเอาเจ้าตัวสะดุงเฮื อก ปุณณ์มองหน้าผมแว่บนึ งก่อนมองตอบสายตาไอ้

โอม
"ว่าไง?" โบราณว่าใจดีสูเ้ สื อครับ ยิมเข้าไว้นนแหละดีแล้วมึง !
ั่

โอมพยักหน้ารับรอยยิมนั้นของปุณณ์อย่างโคตรเจ้าเล่ห์ ก่อ นทีมนจะเริ่ มถาม "ทีมงตะโกนวันนั้น ... จริ งจัง
่ ั
่ึ

ปะวะ" ไอ้สด !!!! ชิ บหายแล้วไง !!!!!!!

ผมเลิ่กลักมองหน้าปุณณ์อย่างเก็บอาการไม่อยู่ แต่ดเู จ้าตัวมันไม่เก็ทเลย "ตะโกนไรวะ ?" ปุณณ์ถามกลับ

"ทีหน้าตึกฟ. วันก่อน... อย่าบอกนะว่าจําไม่ได้ มึงโดน " เดาจากสีหน้า .. ผมคิดว่าตอนแรกไอ้ปณณ์มนยัง

ุ ั
นึ กไม่ออก แต่พอเจอสายตาไอ้โอมเข้าไปมันเลยนึ กออกกะทันหัน แถมแม่งพอจําได้แล้วยังหันมามองหน้า
ผมทันทีอีกแน่ ะ (กูไม่เกี่ยวนะโว๊ยยย ) แน่ นอนว่าผมทําเป็ นไม่รู้ไม่ช้ ี ยกถ้วยสุก้ ีมากินต่อเหมือนคนไม่รู้เรื่ อง
โทษทีนะ แต่เรื่ องนี้ กขอสละเรื อว่ะ

"ว่าไง จริ งจังปะ " ไอ้โอมถามยํ้า ผมไม่ได้มองหน้าปุณณ์ดวยซํ้าว่ากําลังเป็ นแบบไหน ระหว่างทีเ่ สี ยงทุม


นั้นตอบชัดเจนว่า
"จริ งจัง "

299


"เฮ้ย เรื่ องไรวะ ๆๆ มึงอย่ารู้กนสองคนดิ๊ !!!" ไอ้ปาล์มแหวขึ้นมาขณะทีทกคนยังงง ๆ กันอยู่ จนผมต้อง
่ ุ

ถอนหายใจโล่ง เพราะดูเหมือนคนอื่นจะยังไม่รู้เรื่ องนี้ กน แสดงว่าไอ้เชี่ ยโอมมันอมพะนําเก่งพอตัว
โอมไม่ได้ตอบคําถามเพื่อนคนอื่น มันแค่ยมแล้วเอื้อมมาตบไหล่ปณณ์เบา ๆ เท่านั้น
ิ้



"ดีวะ กล้ารับด้วย กู

หนับหนุ น สู ้ ๆ นะมึง " แล้วนี่ ใช่ เวลามาควรดีใจปะวะ .... ผมว่าไม่ ... เพราะตอนนี้ เชี่ ยโอมกําลังมองหน้าผม
แปลก ๆ จนชักเดาออกว่าเหยือรายต่อไปจะเป็ นใคร

ขณะทีมนกําลังจะหมุนขวดโซดานั้นเอง
่ ั
"เชี่ ย!!!!!! ปวดขี้ !!! เดี๋ยวมานะ" ผมชิ งตะโกนแล้วผุดลุกทันทีไม่ให้โอกาสมันได้หมุนขวดทัน หึ หึหึ มุกนี้

ใช้ประจําอยูครับ ถ้าไอ้โอมจะรู ้ทนก็ไม่แปลก

"ไม่ได้โว๊ยยยยยยยยยย ตานี้ จบก่อน !!!"
"ไม่ทนโว๊ยยยยยยยยยย ขี้จะราด กูไปแล้ว ๆๆๆๆๆ " ผมโวยวายพลางรี บใส่เกียร์หมาแล้วโกยแน่ บเร็ วจี๋จาก


ลานประหารมุงสู่ประตูห้องนํ้าทันที ฮ่า ๆๆ เอาวะ ! อย่างน้อยก็รอดได้ประมาณสิ บห้านาที เข้าไปแกล้ง
ท้องเสียดีกว่า หรื อจะหลับ ในห้องนํ้าไปเลยดี ?

เมือวิงมาถึงหลุมหลบภัย ผมก็เปิ ดประตูห้องนํ้าผลัวะ ก่อนจะปิ ดฝาชักโครกแล้วล้มตัวนังตั้งท่าจะหลับรอ
่ ่

เวลา ยิงพอได้อิงหัวตัวเองกับฝาผนังแล้ว ก็ยงรู ้สึกง่วงนอนขึ้นมาอย่างประหลาด อาจจะเกี่ยวกับปริ มาณ
ิ่

แอลกอฮอล์ทเี่ พิ่งซัดเข้าไปก่อนหน้านี้ ด้วย
เสี ยงพวกข้างนอกเฮฮาโวยวายดังลอดมาเป็ นระยะ กระตุนต่อมเสื อกผมให้อยากทํางาน คิดแล้วก็แอบ

เสี ยดายนิ ดหน่ อยว่ะ เพราะความลับคนอื่นมันยัวต่อมอยากรู ้ผมชิ บหาย (นิ สยแย่ใช่ ปะครับ ฮ่า ๆ ) แต่กฏของ


เกมนี้ คอห้ามเอาเรื่ องทีรู้ในวงออกไปพูดต่อ ดังนั้นโอกาสจะได้ฟัง อีกเท่ากับศูนย์ ทําเอาผมโคตรเซ็ง .... แต่


อย่างน้องคงดีกว่านังเสนอหน้าให้ไอ้โอมมันเชื อดล่ะมัง



300

ผมคิดพลางเอนหัวไปมาเพราะเริ่ มเคลิมอยากหลับทีละนิ ด ๆ ... แต่ในระหว่างทีกาลังครึ่ งหลับครึ่ งตืนอยู่
่ ํ


เสี ยงคําตอบจากปุณณ์เมือครู่ กแว่วมาในความคิดให้ผมได้อมยิมอย่ างปิ ดไม่มดซะก่อน ... หึ หึ ..... เพราะถึงแม้
่ ็


ผมจะไม่ได้เห็ นสีหน้ามันตอนพูด แต่ถาไม่ได้หลงตัวเองเกินไป ก็คดว่าพอจะเดาออกดี ... ปุณณ์เป็ นอย่างนี้




็ ิ่
เสมอ.. ไม่วาเกิดอะไรขึ้นก็ซื่อสัตย์กบความรู ้สึกของตัวเอง ผิดกันกับผม ทีบางทีกวงหนี ตวเองอย่างโง่ ๆ




เหมือนที่ กาลังทําอยูตอนนี้ เป็ นต้น
เวลาผ่านไปขณะหนึ่ งระหว่างทีผมมัวแต่นง ๆ นอน ๆ ในห้องนํ้านานพอดู (หลับไปหนึ่ งงี บเต็ม ๆ เลย

ั่

ครับ) จนก้มลงมองนาฬิ กาตัวเองอีกทีกพบว่าเวลาล่วงเลยมากกว่า 45 นาที (ชักจะหายใจไม่ออก ) ผมจึงคิด
เอาเองว่าป่ านนี้ พวกมันคงเลิกเล่นเกมบ้านัน แล้ว งั้นก็ออกไปดีกว่า


'แอ๊ ดด'

"เชี่ ยแม่ง ไอ้ตวแสบออกมาแล้ว !!!!!! ฝากไว้กอนเหอะมึง !!!" พอโผล่หัวปุ๊ บก็โดนด่าปั๊บเลยครับ ฮ่า ๆๆ ไม่

มีอะไรพลิกโผแม้แต่น้อย ผมเดินทําหน้าเหนื อเข้าไปหาพวกมันทีกาลังเริ่ มป๊ อกว้อดก้ากันอยู่
่ ํ
"มึงเล่นกูไม่ได้หรอก แล้วเ มือกี้มใครโดนแฉไรมังวะ อยากรู ้ "
่ ี

'ผัวะ!!'

นี่ เป็ นรางวัลของคนอยากเสือกแต่ไม่อยาากเสี่ยงครับ อูยยย เจ็บ ไอ้เชี่ ยเก่งแม่งมือหนักสัด ๆ ผมลูบหัว
ตัวเองทันที
"หนี แล้วยังมีหน้ามาถามอีกนะมึง ห้ามใครเล่าให้ไอ้โน่ ฟังเด็ดขาดดด " ลองมันพูดแบบนี้ แสดงว่าแม่ง โดน
เองแน่ ๆ หึ หึหึ ไม่เป็ นไร เดี๋ยวค่อยหลอกถามไอ้น้องน็ อตวันหลังก็ได้ ไอ้นี่มนซื่อครับ ผมรู ้ หึ หึหึ

ผมรับแก้วป๊ อกมาจากมือไอ้โด่งพร้อมกับความรู ้สึกว่าวงเหล้าคนน้อยลงไป ... จนเมือหันรี หันขวางจึงได้

พบว่า ปุณณ์ไม่อยู่ ?

301

"ปุณณ์ไปไหนวะ ?" ผมเอ่ยปากถามถึงส มาชิ กทีหายไปทันที

"พ่อมึงงอนมึงกลับบ้านไปแล้ว " แต่ไอ้เหี้ ยรถเก๋ ง ... คนเขาถามดี ๆ ก็ช่วยอย่ากวนตีนได้มย !
้ั
ผมด่ามันกลับ "สาดด เอาดีดี ขึ้นไปเข้าห้องนํ้าเหรอ " เพราะเมือกี้ผมนอนในห้องนํ้าข้างล่างครับ เลยคิดว่า


มันอาจขึ้นไปเข้าข้างบนแทน แต่ไอ้พวกนั้นกลั บยักไหล่กน

"เปล่า กลับบ้านจริ ง ๆ อยูดี ๆ ก็ขอตัวกลับ " คําตอบจากไอ้พงดังข้ามขวดวอดก้าทีมนกําลังจัดการมา ซึ่ง

่ ั
แน่ นอนว่าทําเอาผม งง ????
"อะไรของแม่งวะ ไม่ลาเจ้าของบ้านเลย " ผมบ่น ๆ พลางยกเหล้าป๊ อกตรงหน้าขึ้นซดรวดเดียวหมด แต่เชี่ ย
แม่งผสมเค็มชิ บหาย ไม่รู้ เพราะเกลือเยอะหรื อขี้มอใครหล่นลงไปกันแน่

ไอ้คมยืนมือมาช่ วยรับแก้วป๊ อกจากผมไป ก่อนจะส่งต่อให้พงคนรับหน้าทีป๊อกเหล้าประจําคืนนี้ ข้าง ๆ



ผมทีเ่ คยเป็ นปุณณ์ ตอนนี้ แทนด้วยน้องน็ อตผูกาลังผะอืดผะอมกับเหล้าของพี่ ๆ ทีพยายามกรอกให้มนอยู่
้ํ



ผมมองใบหน้าแดงจั ดนั้นขํา ๆ พลางสังเกตเห็ นว่ามือถือตัวเองหล่นอยูหลังน้องมัน


"อ้าว มือถือกูหล่นอยูนี่เหรอ " มิน่าล่ะ ตอนอยูในห้องนํ้าหาไม่เจอ อดเล่นเกมเลย ต้องนอนสถานเดียว
น้องน็ อตเหลือบไปมองไอโฟนหลังผมตัวมันแล้วก็พยักหน้าหงึ กหงัก "ใช่ คบ เมือกี้พี่โอมเอาคลิปพี่โน่
ั ่
ตอนปั้นข้าวเหนี ยวไปยัดตรารถเบ็นซ์อธิ การให้พี่ปณณ์ดดวย "
ุ ู ้
"เล่นแรงนะนัน มันเป็ นเลขาสภาฯนะมึง ฟ้ องอธิ การเมือไหร่ กเู ด้งตามไอ้กอล์ฟเลย " ผมหันไปด่าไอ้โอม


ก่อนจะนึ กอะไรบางอย่างออก
"เฮ้ย.... แล้วมึงให้มนดูยงไงอะ หาให้มนเหรอ !?"
ั ั


โอมเงยหน้าจากมะนาวที่ กําลังบีบอยูในมือมาตอบคําถามผม "เหอะะ กูให้มนหาเอง มันก็ใช้มอถือมึงเป็ น



302

นิ่ "

ถึงตรงนี้ มอผมเย็นเฉี ยบขึ้นมากะทันหันทั้งทีแอร์ไม่ได้เย็นเท่าไหร่



"แล้วมันพูดว่าอะไรรึ เปล่า "
โอมทําหน้าคิด ๆ ก่อนจะตอบ "แม่งเส้นลึกกว่าทีคดหวะ นึ กว่าจะขํา แต่เห็ น แค่ทาหน้านิ่ ง ๆ แล้วก็ขอตัว
่ิ

กลับบ้าน"

"กูวากลับไปฟ้ องอธิการแน่ มง " เสี ยงไอ้คมเสริ มพลางหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับเพื่อนคนอื่น ๆ ขณะทีผมเริ่ มจับ


ใจความได้แล้วว่าอะไรเป็ นอะไร
"ชิ บหายแล้วไงกู ........" ผมพึมพํากับตัวเองเบา ๆ มีแต่น้องน็ อตเท่านั้นทีได้ยน
่ ิ
"มีอะไรอะพี่โน่ ?"

แต่ไม่วาจะเป็ นเรี่ ยวแรงหรื อเสียงตอบ ผมก็ไม่เหลืออีกแล้ว สิ่งเดียวทีทาได้ตอนนี้ คอลุกพรวดพราดยืนขึ้น
่ ํ

โดยไม่สนใจเพื่อนทีตกใจกันด้วยซํ้า



"เดี๋ยวกูมา !" ใจผมไปถึงหน้าบ้านปุณณ์กอนจะทันสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์เสี ยอีก
37th CHAOS
ทีหน้าบ้านภูมพฒน์เวลาเทียงคืนกว่า ... ผมเบรครถมอเตอร์ไซค์จอดหน้ารั้วประตูอลลอยด์ทปิดสนิ ทจนไม่รู้

ิ ั


ี่
จะหาวิธีดอดเข้าไปยังไง เบื้องหน้าผมคือบ้านหลังใหญ่ถกปกคลุมด้วยความมืด เหลือเพียงหน้าต่างบานเดียว

เท่านั้นทียงคงสว่างโร่ อยู่ ... เป็ นหน้าต่างบานทีผมรู ้จกดี
่ั
่ ั

303

ผมยืนมองหน้าต่างห้องปุณณ์พลางถอนหายใจยาว เพราะไม่รู้เลยว่าเจ้าของห้องนั้นกลับมาด้วยความรู ้สึก
แบบไหน ปุณณ์ช็อคมากหรื อเปล่ากับสิ่งทีได้เห็ น หรื อปุณณ์โกรธผมมากหรื อเปล่า ทีปล่อยให้ปณณ์รู้ดวย




วิธีทเี่ ชี่ ยทีสุด

"เหี้ ยเอ๊ย..." ผมสบถด่าตัวเองพลางทุบแฮนด์มอเต อร์ไซค์อย่างอารมณ์เสีย ไม่น่าปล่อยให้เรื่ องทังหมด


กลายเป็ นแบบนี้ เลย ถ้าเพียงแค่ผมใจแข็ง บอกกับปุณณ์ดวยปากผมเองสักนิ ด ปุณณ์กคงไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้


...

่ ้
อย่างน้อย ๆ มันก็อาจจะรับรู้บาง ว่ายังมีผมทีพร้อมยืนอยูขาง ๆ มัน


ไม่ใช่ ปล่อยให้มนเห็นเองแล้วต้องห นี กลับมา เหมือนกับมันไม่เหลือใครแล้วแบบนี้



ผมมองหน้าต่างห้องบานนั้นทียงคงติดไฟอยูอย่างทุรนทุรายใจ เพราะอยากเข้าไปหาแล้วอธิ บายทุกอย่าง
่ั


็ ี ี่
ให้ฟังใจจะขาด แต่กไม่กล้าแม้กดออด ผมภาวนาให้ปณณ์มองเห็ นผมทียนร้อนใจอยูตรงนี้ แต่กไม่มวแววว่า

่ื
มันจะเดินมาตรง หน้าต่างเลย

ไอโฟนเจ้าปัญหาทีทงนํ้าหนักอยูในกระเป๋ ากางเกงผมเหมือนกําลังร้องบอกให้ใช้งานมันเพื่อไถ่โทษ ผม
่ ิ้
่ ั
ชังใจอยูพกหนึ่ งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ข้ นมากดโทรออก


'ได้แค่เพื่อนก็ดีเท่าไหร่ แม้ จะได้แค่ เพี ยงใกล้กน ใครคนนั้นคงไม่ ว่า .. ช่ วยไม่ ได้ถ้ารั กเขาก่ อ น ฉั นต้องซ่ อน

อาการมากมาย ไม่ ให้ เธอรั บรู้ ได้จากสายตา ...' caller ring ของปุณณ์ยงคงเป็ นเพลงเดิม (ตอนนี้ ผมรู ้แล้วว่าเพลงอะไร ต้องขอบคุณไอ้ง่อยทีเ่ อามาเปิ ดใน

ห้องชมรมเมือวันก่อน ) แต่ไม่เหมือนเดิมตรงทีผมต้องฟั งเพลงนี้ วนซํ้า ๆ ซํ้า ๆ ซํ้า ๆ หลายต่อหลายรอบ โดย


ไม่มททาว่าปลายทางจะยอมรับสายเลย
ี ี ่

ผมเพียรกดเบอร์น้ นใหม่ซ้ าแล้วซํ้าเล่าด้วยใจไม่ยอมแพ้ แม้จะรู ้วามันน่ ารําคาญขนาดไหน เวลามีใคร


่ ั
พยายามโทรหาเราซํ้า ๆ ขณะทีเ่ ราไม่อยากคุย แต่ผมก็ไม่อยากปล่อยให้ปณณ์อยูกบความเข้าใจผิดแบบนั้น

ทังคืนจริ ง ๆ


304


Caller ring เพลงนั้นของมันยังคงดังในหู อย่างต่อเนื่ อง จนกระทังสายตาเหลือบไปเห็ นเงาตะคุมของ

เจ้าของห้อง ทีโผล่มาหลังหน้าต่าง ..... ปุณณ์ยนมองผมนิ่ งอย่างนั้น ก่อนมือถือผมจะร้องดังเป็ นเสี ยงเตือน


ข้อความเข้า

'ขอผมอยูคนเดียวซักพักนะ แล้วจะติดต่อไป ' sender : ปุณณ์ สภาฯ

แล้วผมควรจะทําอะไรอีก .... นอกจากปล่อยให้ปณณ์ได้อยูเ่ งี ยบ ๆ ตามทีตองการ

่ ้

***

วันเสาร์ผมตืนมาด้วยอาการปวดหัวอย่างหนักเพราะเมือคืนพอกลับถึงบ้านก็ซดเอา ๆ แบบไม่ดสภาพ




ตัวเองเลยว่าเพลียแค่ไหน ไอ้พวกเพื่อนเวรก็รักผมกันจริ ง ๆ ริ นได้รินดีไม่มพร่ อง แถมหลังจากทีหมดว้


อดก้าหนึ่ งขวดและเบียร์อีกหนึ่ งลังแล้ว ยังเสื อกมีอารมณ์บ่งมอไซค์ออกไปซื้อเหล้าขาวมาผสมกระทิงแดง

นํ้าแดง โซดา ทําสูตรพั้นช์นรกของพวกมันกันต่ออีก จนสุดท้ายไอ้เป้ อไอ้น็อตแพ้ภยตัวเอง อ้วกหลับกอง

บนพื้นอย่างคนหมดสภาพ ส่วนไอ้เก่ง ไอ้โด่ง ไอ้คม ไ อ้รถเก๋ ง หลับกระจัดกระจายบนโซฟาหน้าทีวี โดยมี
ผม ไอ้ปาล์ม ไอ้พง ไอ้เอ็ม ไอ้เคน นอนเกยทับเอกเขนกกันบนพรมหน้าโซฟาอีกที ส่วนไอ้โอมหายไป

ไหนน่ ะเหรอ...
ก็เสื อกมีแรงตะกายขึ้นไปนอนสบายในห้องผมไงล่ะ ไอ้เลวววววว

ผมสะดุงตืนเพราะเสี ยงจานชามขวดเหล้ากระทบกัน ขณะพี่อิมกับพี่แอนช่ วยกันเก็บของอยู่ (เขาไม่ได้นอน
้ ่

305

บ้านผมครับ มาตอนเช้า ตอนเย็นก็กลับ ) จนต้องลุกขึ้นมาเกาหลังทีไม่มอะไรปกคลุมเลย เนื่ องจากเสื้อถูก
่ ี
ถอดออกตั้งแต่เมือคืนทีเ่ มาจนร้อนมาก ๆ ก่อนจะน็ อคสลบกลายเป็ นชี เปลือยเหลือแต่บอกเซอร์ตวเดียวกัน



ถ้วนหน้าทุกตัวทุกคน
"น้องโอมไปไหนล่ะน้องโน่ ~~" เสี ยงพี่อิมกระซิบกระซาบถามผมอย่างบอกจุดประสงค์สุด ๆ หึ หึหึ ...

อยากดูแผ่นอกสีน้ าผึ้งของไอ้โอมล่ะสิ ! ฝันไปเหอะพี่อิม ไอ้โอมนี่ กสงสัยจะแอบรู ้ทน เพราะมันกระแดะขึ้น


ไปนอนห้องข้างบนเก็บตัวเรี ยบร้อยเฉย ...

ผมกระพริ บตาถี่ ๆ ไล่ความง่วง จนทันทีทรู้สึกว่าเรี่ ยวแรงกลับมา สิ่งแรกทีผมควานหาคือโทรศัพท์
ี่

ไอโฟนผมกลิงอยูไม่ไกลนักพอให้คว้ามาได้ แต่ภาพทีเ่ ห็ นคือทุกอย่างปกติ .. ไม่มอะไรเกิดขึ้น .... ไม่มี

้ ่
แม้แต่ missed call เดียวจากปุณณ์
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองยิมไม่ออก ..


"ตืนไม่ปลุกเลยหวะสัด " เสี ยงไอ้เอ็มบ่นงัวเงีย ๆ สงสัยผมคงขยับจนไปสะกิดมันตืนเข้าให้ ก่อนทีมนจะ


่ ั
บิดขี้เกียจไปมาจนมือป่ ายถูกขาไอ้คมให้สะดุงด้วยอีกคน ส่วนไอ้คมก็ขยี้ตาจนศอกไปกระทุงรถเก๋ งมันเลย


ตืนด้วยอีกราย ในทีสุดกลายเป็ นมหกรรมสะกิดต่อไปเป็ นทอด ๆ จนตื่ นครบกันทุกคน เหลือแต่ไอ้ห่าที่


เสื อกดอดขึ้นไปนอนข้างบนตัวเดียว
"เดี๋ยวกูเดินไปปลุกไอ้โอมเอง " ผมอาสาพลางค่อย ๆ ลุกแล้วเดินเกาหัวขึ้นบันไดชั้นสองไป ลากขาอย่าง

มึน ๆ อยูแป๊ บหนึ่ งก็มาถึงหน้าห้องนอนตัวเองทีปิดประตูอยู่ แถมยังมีไอเย็นของแอร์ลอดออกมาอีก

นี่ มงขึ้นมานอนเตียงสบายไม่พอ ยังเปิ ดแอร์ดวยนะไอ้เชี่ ย !!!!!!!!!!!!!!!!!


ผมเข่นเคี้ยวอย่างนึ กแค้นก่อนจะผลักประตูแรง ๆ เข้าไป

306

"เชี่ ยโอม!!!!!!!!!!!! ตืนเลยมึง!!!!!!!! ไอ้สด! เหม็นเหล้าแล้วยังเสื อกนอนบนเตียงกูอีก มึงลุกแล้วดึงผ้าปูที่



นอนให้กเู ดี๋ยวนี้ เลยนะ ไอ้ห่า ตืนโว๊ย !!!!!!!!" โวยวายดังขนาดนี้ ไม่ตนก็หูหนวกแล้วครับ ! แต่ไม่รู้วาไอ้เชี่ ย

ื่
โอมแม่งหู หนวกหรื อกวนตีนกันแน่ เพราะยิงผมโวยวายดังเท่าไหร่ มันก็ยงหันหนี เอาหัวไปซุกกับหมอน
ิ่

มากเท่านั้น
ผมตรงดิ่งไปกระชากหมอนออกจากหัวมันทันที "ตืน!!!!!!!!!!......... หรื อต้องให้น้องมิกมาปลุก ?"

ได้ผลว่ะ พูดคําหลังเบากว่าคําหน้าตั้งเยอะ แต่แม่งเสื อกชู นิ้วกลางตอบผมได้เฉย "กวนตีนนะมึง " ไม่เท่ามึง
หรอกกก!


่ ่
ไอ้โอมเกาอกเกาแขนนิ ดหน่ อยก่อนจะยอมลุกขึ้นนังบนเตียงแต่โดยดี ผมส่ายหัวให้ทาทางยังไม่คอยตืน

นั้นของมันก่ อนจะเลยไปคว้าผ้าขนหนู สองสามผืนออกมาจากตู ้
"อะ อาบนํ้า อาบบนห้องกูปะ พวกข้างล่างคงอาบข้างล่างกัน " ผมถามพลางเดินนําเข้าห้องนํ้าไปก่อน โดย
เปิ ดประตูทงไว้ จัดแจงถอดบ็อกเซอร์แล้วเข้าไปบิดฝักบัวให้น้ าไหลมากระทบขอบอ่าง
ิ้

เสี ยงกึกกักด้านหลังบอกว่าไอ้โอมกําลังต ามมา "เออดี โคตรเหนี ยวตัวชิ บหาย " มันบ่นพลางถอดเสื้อผ้า
แล้วคว้าฝักบัวในมือผมไปรดหลังมันเองบ้างก่อนจะสัง "มึงขัดหลังให้กหน่ อยดิ่ ขี้ไคลเยอะว่ะ " อ้าวเฮ้ย !...


ไอ้ห่านี่ !? กูไม่มแรงมังเหอะ
ี ่
ผมปฎิเสธมันทันที "ขี้ เกียจ สาดดด " แต่แม่งไม่รู้จกฟั ง .. ไอ้เชี่ ย โอมดึงผมลงไปนังในอ่างก่อนจะหันหลังมา


เป็ นเชิ งว่า ยังไงก็ตองขัด ... เลววว

็ ั

"เดี๋ยวกูกขดให้มงไง แลกกัน " มันยังยืนข้อเสนอต่อ .. เอาวะ ช่ างแม่ง .. เหนี ยวตัวแบบนี้ กอยากขัดขี้ไคล


ออกเหมือนกัน ผมส่ายหัวพลางรดนํ้าแล้วถูหลังให้มนแรง ๆ อย่างช้า ๆ ..


307

ผมกับโอ มเป็ นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กครับ เพราะตอนป .สองเราเรี ยนห้องเดียวกัน แถมยังเสื อกซวยนังข้าง ๆ

กันอีก แต่ความซวยไม่ได้จบเพียงเท่านั้น เพราะพ่อไอ้โอมดันเป็ นอาจารย์ของครู ทสอนเปี ยโนผม มันก็เลย
ี่
มานังเรี ยนเปี ยโนกับผมอีก ! (ไม่ให้พ่อสอนเองวะ!!) ดังนั้นผมเลยสนิ ทกับมั นตั้งแต่น้ นเป็ นต้นมา บ้านเราก็


สนิ ทกันครับ เวลาป๊ าม๊าผมไปไหนมักจะซื้อของมาฝากด็อกเตอร์แหวน (พ่อไอ้โอม) เสมอ

เรื่ องอาบนํ้าด้วยกันของพวกเราผูชายก็เป็ นเรื่ องธรรมดาครับ จริ ง ๆ แล้วผมอาบนํ้ากับใครก็ได้ไม่คอยอาย

เท่าไหร่ (แบบว่ามันใจขนาด หึ หึหึ ) โดยเฉพาะกับไอ้โอม ทีโดนจับแก้ผาอาบนํ้าด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ (บางที



เรี ยนเสร็ จดึก ๆ ด็อกเตอร์แหวนไม่อยู่ มันก็มานอนบ้านผมประจําครับ ) อาบกับมันเลยเหมือนอาบกับเป็ ด
ลอยนํ้าอะ ไม่ได้มความรู ้สึกอะไร มันเองก็เหมือนกันครับ

เราสนิ ทกันมาก จนผมคิดว่าไม่มเี รื่ องไหนของมันทีผมไม่ รู ้ ... แต่ ....

่ ั
"มึงคบอยูกบน้องมิกเหรอวะ " เรื่ องทีได้รู้โดยบังเอิญเมือคืน ทําเอาผมตกใจไม่น้อย .... ไม่ใช่ ตกใจทีรู้วามัน


่ ่
คบกับน้อง แต่ตกใจทีผมไม่เคยรู ้มาก่อนต่างหาก


เสี ยงไอ้โอมถอนหายใจยาว "ปล่าว.... ไม่มอะไรจริ ง ๆ " แต่ผมไม่คอยอยากเชื่ อ ..

"มึงทําไมไม่บอกกูวะ .. กูเสียใจว่ะ " ผมบอกกับมันตรง ๆ เพราะรู ้สึกอย่างนั้นจริ ง ๆ เห็ นไอ้โอมหันมามอง
ผมแว่บนึ ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วหันหน้ากลับไปตามเดิม
"กูกะน้องเค้าไม่ได้มอะไรจริ ง ๆ ... มึงกับไอ้ปณณ์เหอะ คิดว่ากูไม่รู้สึกอะไรรึ ไง " แต่ทาไมอยู่ ๆ มาเข้า



ตัวเองเฉยเลยอะครับ .. ?

ผมได้ฟังดังนั้นก็ถอนหายใจยาวกว่าไอ้โอม "กูกบปุณณ์ก็ .... เพื่อนกัน"

ถึงตรงนี้ ทาทางมันดูฟึดฟั ด "ปากแข็งนะมึงอะ หันหลังไป กูเจ็บแล้ว ตามึงมัง " แน่ นอนว่าผมยอมทําตาม


308

คําสังมันแต่โดยดี

เราเปลี่ยนตําแหน่ งคนโดนขัดกับคนขัดกันนิ ดหน่ อย ก่อ นเสียงไอ้โอมจะเริ่ มพูดต่อ "มึงไม่เห็ นกูเป็ นเพื่อน
แล้วใช่ ปะ" โห... แต่ถาคิดแบบนี้ ผมขอเวลานอก หันไปโบกกะบาลมันซักทีเหอะว่ะ "ไอ้เชี่ ย !!! พูดงี้ อีก กู

ต่อยแน่ "
มันเพิ่มนํ้าหนักทีขดหลังผมลงไปอีกจนชักแสบ "อยากต่อยมึงเหมือนกัน .. กูอตส่าห์ไม่ถาม รอให้มงบอก
่ ั


แต่มงก็ไม่ ... มึงรู ้ปะ กูคดบ่อย ๆ ว่าสงสัยมึงไม่ไว้ใจกูแล้ว "



ได้ยนอย่างนั้นผมจึงต้องรี บปฏิเสธ "เฮ้ย! ไม่ใช่ นะเว้ย ... แต่กไม่รู้จะเล่ายังไงดีวะ .. ความสัมพันธ์มน ...




กํ้ากึ่ง... กูพูดไม่ถก " ผมพยายามอธิ บาย แต่กไม่รู้จะหาคําไหนมาจํากัดความดี จึงเริ่ มวั กนํ้าในอ่างเล่น เพราะ

ตอนนี้ เริ่ มขึ้นมาถึงบริ เวณเอวแล้ว
ไอ้โอมส่ายหัว "ช่ างเหอะ แต่พวกมึงโอเคใช่ ปะ .." มันว่าขณะทีผมอมยิม เพราะโอมเป็ นอย่างนี้ เสมอ .. แม้


บางครั้งจะปากหมา (ไม่ใช่ บางครั้งแล้วว่ะ ตลอดเวลามากกว่า ) แต่มนก็เป็ นห่ วงผม จนหากจะถามว่า

นอกจากป๊ ากับ ม๊าแล้ว มีใครคอยดูแลเป็ นห่ วงเป็ นใยผมมากทีสุด ผมก็ไม่ลงเลทีจะตอบว่าคือใคร ...

ั ่
"ก็มง ...."
้ั
ไอ้โอมยังคงพูดต่อ "แล้วเมือคืนปุณณ์โกรธไรมึงอีกอะ กูเห็ นท่าแม่งแปลก ๆ หรื อมึงไปเอากะใครแล้วอัด



คลิปไว้ในนั้น " โห.... ไอ้ห่านี่ สงสัยจะมีตาทิพย์วะ เล่นเดาซะ ถึงไม่ใช่ กใกล้เคียง
ผมวักนํ้าจากเอวมารดเข่าตัวเองเซ็ง ๆ "เรื่ องนี้ กเู ล่าไม่ได้จริ ง ๆ ว่ะ มันไม่ใช่ เรื่ องของกูเองด้วย ... โทษทีนะ"
่ ้
ว่าแล้วก็หันไปเอื้อมมือตบแขนมันทีถข้ ไคลให้ผมอยูขางหลังสองสามที ไอ้โอมตบไหล่ผมเบา ๆ กลับมา
ู่ี
เป็ นคําตอบ


"เออ ดี ๆ นะมึง มีไรก็บอกได้ กูกช่วยไม่ได้มากหรอก ไม่เคยมีประสบการณ์วะ แต่เรื่ องเสื อก เอ๊ย .. เรื่ อง
รับฟั ง กูทาได้ " นันไง.. มันเผยธาตุแท้ออกมาแล้วครับ ผมล่ะอยากหันไปต่อยมันจัง แต่ตดแค่ข้ เี กียจ




309

เปลี่ยนเป็ นถามเรื่ องทีคางไว้ดีกว่า ... หึ หึหึ "แล้วมึงกะน้องมิกอะ ว่าไ ง จะเล่าไม่เล่า " อย่านึ กว่ามึงเนี ยนไม่
่ ้
พูดแล้วกูจะจําไม่ได้นะว๊อยย
เชี่ ยโอมแค่นหัวเราะตอบผมหึ หึ "เอาไว้กศึกษาจากมึงสองคนก่อนค่อยว่ากัน " มันตอบแค่น้ น ก่อนจะคว้า




ฝักบัวมารดหลังไล่กอนขี้ไคลให้ผมอย่างไม่เปิ ดช่ องให้ซกต่อ ผมน่ าจะรู ้วาไอ้ห่านี่ แม่งเอาเปรี ยบ ตลอดด


***
กว่าพวกเราทั้งสิ บสองคนจะอาบนํ้าแต่งตัว แย่งกันกินข้าวทีพี่อิมพี่แอนทําเสร็ จ ก็ปาเข้าไปบ่ายแก่ ๆ แล้ว

ครับ เพื่อนและน้องของผมทุกคนในชุ ดนักเรี ยนกางเกงนํ้าเงิ นรองเท้าหนังเต็มยศทยอยเดินกันออกจากประตู
บ้านพลางรํ่าลาพี่อิมพี่แอนกันเสร็ จสรรพ พร้อมคํามั่ นสัญญาว่าจะกลับมาถล่มบ้านผมใหม่เมือป๊ าม๊าไม่อยู่

(เลวกันจริ งนะมึง !)

ผมเดินไปส่งพวกมันทีหน้าปากซอยบ้าน จนขึ้นแท็กซี่กนครบทุกคน โดยมีไอ้โอมเป็ นคนสุดท้าย .. ก่อน

กลับไปมันหันมาตบบ่าผมสองทีเป็ นกําลังใจ ผมเองก็ฉีกยิมกว้างให้มนเช่ นกัน



ท้ายรถแท็กซี่ขอ งไอ้โอมลับตาไปซักพักแล้ว แต่ผมบังเกิดความรู ้สึกขี้เกียจเดินเข้าบ้านกะทันหันขึ้นมา

เสี ยก่อน พอก้มมองนาฬิ กาดูกพบว่าเป็ นเวลาบ่ายสามโมงกว่า จึงตัดสิ นใจโบกแท็กซี่ไปซื้อของในวิลล่า
โทษฐานขนมในบ้านถูกไอ้พวกห่ านันซัดลงกระเพาะซะหมดเกลี้ยง ราบเป็ นหน้ากลอง


ถนนวันเสาร์โล่งสบาย ๆ ครับ ผมใช้เวลาแป๊ บเดียวในการบึ่งแท็กซี่จากซอยบ้านมาเจอเวนิ ว (มิเตอร์ข้ นไม่

ถึงสี่สิบบาทเลยด้วยซํ้า ) หลังควักเงินจ่ายให้คนขับแล้ว ผมก็เดินหลบแดดเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ตทีแวะ


เวียนมาตุนขนมเป็ นประจํา แต่แค่ยางเท้าเหยียบพื้นซุปเปอร์มาร์เก็ต มือถื อผมก็ร้องแหกปากทันที

310

'ขอให้ เจ้ าภาพจงจาเริ๊ นนนนน คิดเงิ นให้ ได้เงิ นนนน คิดทองให้ ได้ทองงงงง ขอให้ เจ้ าภาพจงเจริ ญญญญ '
ปุณณ์! ?
ชื่ อนี้ คอชื่ อแรกทีแว่บเข้ามาในความคิดผมหลังจากได้ยนเสี ยงมือถือร้องดังในกางเกง เลยกลายเป็ นความ



ลนลานรี บหยิบโทรศัพท์ออก มา เพื่อจะพบว่าหน้าจอทีกาลังโชว์รูปและเบอร์คนโทรเข้ามาหรา เป็ นหน้า
่ ํ
ของ....
ยูริ...
ผมถอนหายใจยาวพลางกดรับเหมือนคนไม่มแรง "ว่าไงครับ "

"เพิ่งตืนเหรอโน่ ทําไมเสี ยงเพลียจัง " แต่สงสัยจะแสดงออกมากไปหน่ อยว่าไม่อยากคุย .. ผมจึงรี บสะบัด

หัวตัวเองไม่ให้เอาความหงุดหงิ ดไปลงกับยูริทนที

"เปล่า ๆ ตืนนานแล้ว นี่ ออกมาวิลล่าน่ ะ " ผมตอบพลางเข็นเอารถเข็นเพื่อเดินเลือกขนมในซุปเปอร์ไปด้วย

ขณะทีเ่ สี ยงยูริยงคงดังแจ้ว ๆ มาตามสาย

"แล้วพรุ่ งนี้ โน่ ไปไหนรึ เปล่า ดูหนังกับยูนะ ๆๆ " เอาแล้วไง... โรคขี้ออนของยูริมาอีกแ ล้ว เราเพิ่งจะไปซื้อ

ของด้วยกันมาไม่ใช่ หรื อไง .. ผมยิมแหย ๆ กับโทรศัพท์ทรังสี ตวอ้อนเริ่ มแผ่ แต่ครั้งนี้ ผมไม่เหลือกะจิตกะใจ
ี่


จะไปทําอะไรแล้วจริ ง ๆ
่ ้
"ผมเพลียอะครับ ... ขอนอนอยูบานได้มย ไว้วนอื่นนะ " คําปฏิเสธของผมคราวนี้ คงจริ งจังมากพอจะทําให้ยู
้ั ั
ริ หยุด

เธออ้อมแอ้มตอบรับผมอย่างไม่คดเซ้าซี้ตอ "เหรอ.... ไม่เป็ นไร โน่ พกเถอะ แล้วนี่ ไปทําอะไรมาถึงเพลีย


ขนาดนั้น" แต่ถาจะให้บอกว่ากินเหล้าเมือคืนคงไม่ดีแน่



311

ระหว่างทีผมกําลังเดินคิดข้ออ้างเพื่อหาข้อแก้ตวอยูน้ นเอง พลันเสี ยงแจ้ว ๆ ของเด็กผูหญิงคนหนึ่ งก็มาดั ง

ั ่ ั


อยูไม่ไกลนักเสี ยก่อน

"พี่โน่ !!!"

ผมแทบจะทําโทรศัพท์หลุดจากมือ เมือเห็ นร่ างเล็ก ๆ ของน้องแป้ งยืนประจันอยูตรงหน้า

38th CHAOS
"พี่โน่ !!!"
ผมสะดุงสุดตัว เมือเห็นน้องแป้ งยืนเลือกขนมพลางเรี ยกชื่ อผมอยู่ จําไม่ได้แล้วเหมือนกันว่านานเท่าไหร่ ที่



ผมไม่ได้เจอกับน้องแป้ ง แต่ตอนนี้ กไม่ใช่ จงหวะเหมาะสมทีจะเจอกันเลยเช่ นกัน ...



"ยูริ... เดี๋ยวแค่น้ ี กอนนะครับ บาย .." ผมรี บวางสายโทรศัพท์ พลางพยายามคลี่ริมฝี ปากให้น้องแป้ งทียนยิม
่ื ้
เผล่มาทางผมอยู่ แต่ยงไม่ทนทีเ่ ราจะได้คยอะไรกันดี เสี ยงจากบุคคลทีสามก็ดั งขึ้นก่อน
ั ั



"แป้ งคะ เบ้กกิงโซดาอยูตรงนู ้น เอาแบบไหนอะ พี่เลือกไม่ถก "



ผมไม่รู้จะดีใจหรื อรู ้สึกยังไงดี เพราะปุณณ์มายืนอยูตรงหน้าแล้ว ..

่ ั
เรายืนมองกันสักพัก เห็ นนัยน์ตาคมคูน้ นเบิกกว้างอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ฝื นแค่นยิมให้ผม

"อ้าว.. โน่ "
"เออ... หวัดดี ... มาทําไรกันอะ " กูนี่มนถามอะไรโง่ ๆ ออกไปแท้ ๆ คนเขามาซุปเปอร์อยากทําไร่ ไถนามัง


ผมนึ กด่าตัวเองในใจ

312

แต่น้องแป้ งไม่ใช่ คนกวนตีนแบบนั้นหรอกครับ ผมรู ้ เธอคลี่ยมกว้าง พลางกระโดดมายืนข้างผม "มาซื้ อ
ิ้
ของไปทําคุกกี้ พี่โน่ ไปกินนะ ๆๆๆๆ " ซํ้ายังสวมวิญญาณยูริ อ้อนผมแจทันที
ผมยืนอึกอักมองเด็กหญิงตรงหน้าสลับกับปุณณ์อย่างไม่รู้ควรให้คาตอบยังไง

็ ั

ในทีสุดปุณณ์กตดบท "แป้ งคะ... พี่โน่ เขาไม่วางหรอก อย่ากวนพี่โน่ สิ " มันเอ็ดน้องพลางมองหน้าผมแล้ว

ถอนหายใจ.. ผมรู ้ปณณ์ยงเข้าใจผิดอยู่ แล้วก็รู้ดวย ว่ามันไม่อยากให้ผมไปบ้านตอนนี้ แต่ถาเป็ นอย่างนั้นแล้ว
ุ ั



เมือไหร่ ละทีเ่ ราจะเข้าใจกัน


"พี่วางครับ เดี๋ยวไปช่ วยชิ มนะ " ผมชิ งตอบรับคําชวนนั้นด้วยตัวเองทันที นําให้น้องแป้ งกระโดดดีใจยก

ใหญ่... ส่วนปุณณ์ผมไม่รู้วาเป็ นยังไง เพราะไม่มความกล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองมั น..


ตลอดทางบนรถแท็กซี่ ผมเงี ยบเกือบตลอด มีเพียงเสี ยงน้องแป้ งเท่านั้นทีดงแจ้ว ๆ ชวนผมคุยบ้างชวน
่ ั
ปุณณ์คยบ้างไม่ยอมหยุด ขณะทีเ่ ราสองคนไม่มฝ่ายไหนคุยกันเองเลย จนกระทังถึงหน้ารั้วบ้านใหญ่ ปุณณ์ก็



กุลีกจอถือของเข้าบ้านให้น้องสาว เลยไม่ทนได้เห็ นเด็กผู ้ หญิงตัวเล็กทีหันหน้ามาขยิบตาใส่ผม



"โกรธกันใช่ ปะ" เราคงเงี ยบจนน้องแป้ งสังเกตได้มงครับ
้ั
ผมฝื นยิมตอบไปอย่างแห้งเหี่ ยว "ปละ... เปล่าหรอกครับ "

"โกหก! คุยกันดี ๆ นะ เดี๋ยวแป้ งทําขนมมาให้ " น้องแป้ งว่าอย่างนั้นก่อนจะวิงเร็ วปรื๋ อหายไปในครัว ปล่อย


ผมให้ยนงงอยูกลางบ้านอย่างนั้น

แต่ไม่นานนักปุณณ์กเ็ ดินออกมา "อ้าวแป้ งล่ะ ?"
"บอกว่าจะไปทําขนมมาให้กิน "

313

"อือ .... ดูทวปะ " มันถามพลางเดินนําผมไปยังห้องนังเล่นของบ้านอย่างเสี ยไม่ได้ ทีวเี ครื่ องใหญ่ถกเปิ ดติด
ีี


เป็ นช่ อง HBO ทีคงมีคนดูคางไว้ ผมลอบมองใบหน้ าเรี ยบเฉยนั้นของปุณณ์ทกดรี โมทเปลี่ยนช่ องทีวไปมา


ี่

โดยไม่หันมาหาผมเลยสักนิ ด
"ปุณณ์ ...." ผมถอนหายใจพลางเริ่ มเกริ่ น

"ว่าไง..." แม้เสี ยงทีมนตอบจะฟั งดูธรรมดา แต่ผมรู ้ดีวาข้างในใจปุณณ์เต็มไปด้วยอะไรมากกว่านั้น
่ ั
"กูขอโทษนะ .. ทีทาให้มงต้องรู้ดวย วิธีน้ น .."
่ ํ ึ


".............." เหลือเสี ยงการ์ตนเน็ทเวิร์คตรงหน้าเพียงอย่างเดียวทีทาลายความเงี ยบระหว่างเราตอนนี้ ..... ผม

่ ํ
แทบกลั้นลมหายใจรอคําตอบ เพราะรู ้สึกว่าตัวเองได้พูดสิ่งทีอยากบอกไปแล้ว .. ส่วนนอกเหนื อจากนี้ กเ็ หลือ

แค่ปณณ์จะตัดสิ นใจ

ใบหน้าคมคายที่ ผมเห็นนั้นหมองลงไปเล็กน้อย ริ มฝี ปากบางสี อมส้มถูกเม้มหากันเหมือนกําลังชังใจอะไร

บางอย่าง "มึง.... ไม่รู้จะบอกกูยงไง ใช่ รึเปล่า .." ปุณณ์ถามผมเสี ยงเบาเหมือนกับว่าเจ้าตัวแสนเหนื่ อย ..

ผมมองท่าทางแบบนั้นด้วยความทรมานใจ ทั้งทีเ่ คยตั้งใจจะทําทุกอย่างให้คนตรงหน้ ามีความสุขแท้ ๆ แต่
ตัวผมกลับกลายเป็ นคนทําให้ปณณ์กลายเป็ นอย่างนี้ เสี ยเอง

ดวงตาคมของปุณณ์ปิดสนิ ทราวกับไม่อยากรับรู ้อะไรอีก "มึง..... ไม่ได้ต้งใจปิ ดบังกู ... ใช่ มย ...." คําหลัง

้ั
ของมันฟั งดูออนวอนมากกว่าเป็ นประโยคคําถาม .. ผมกระเถิบเข้าไปใกล้ร่างแกร่ งนั้นที่ ในเวลานี้ ดออนแอ

ู่
เหลือเกิน ก่อนจะทาบมือบนหลังมือมันแผ่วเบา
"ปุณณ์ ... กูขอโทษ ... กูไม่รู้จะบอกยังไงจริ ง ๆ ... เพราะกูไม่อยากเห็นมึงเป็ นแบบนี้ ..." ผมบีบมือปุณณ์แน่ น
ขึ้น เห็นคนตรงหน้าใช้มอข้างทีเ่ หลือกุมขมับตัวเองพลางพ่นลมหายใจอย่างเหนื่ อยอ่อน


314

่ ู่ ั ่
ผมรู้สึ กได้ถึงฝ่ ามืออันสันเทาของปุณณ์ เช่ นเดียวกับดวงตาทีปิดอยูคน้ น ทีถึงแม้จะมองไม่เห็ นนัยน์ตา แต่



ผมรับรู้ได้วาเจ้าของมันต้องพยายามต่อสูกบตัวเองเพียงใด
้ ั

"นอกจากมึงมีใครรู ้อีกรึ เปล่า " เสี ยงปุณณ์กระซิบถามให้ผมส่ายหน้า แม้จะรู ้วามันไม่ได้มองก็ตาม
"กูรู้มาจากกอล์ฟ แต่นอกจากนี้ แล้วกูไม่ได้บอกใคร "
"กูไม่อยากให้คนอื่นมองเอมไม่ดี " ถึงแม้จะถูกทําอย่างเจ็บแสบ แต่มนก็ยงคงเป็ นห่ วงผูหญิงคนนั้นอยู่ ...
ั ั




ผมรู้วาปุณณ์เป็ นคนอย่างนั้น หากปุณณ์หวังดีกบใครแล้ว ปุณณ์กจะหวังดีจนถึงทีสุด


ใบหน้าคมคายทีผมเ ห็นบิดเบี้ยว ก่อนจะเค้นคําพูดต่อ "แล้วกูกไม่อยากให้มงเสี ยใจทีเ่ ห็ นกูเป็ นแบบนี้ ...."


ปุณณ์พูดพลางดึงเอามือทีผมกุมไว้ออก ก่อนจะเป็ นฝ่ ายกุมมือผมเสี ยเอง เสี ยงทุมนั้นยังคงพูดต่อ



"... มึง

โกรธรึ เปล่าทีกเู สียใจเรื่ องเอม "

ผมว่าแล้วว่าปุณณ์ตองคิดแบบนี้ ... ผมคิดแล้วว่าปุณณ์ตองกลัวผมจะเสี ยใจหากต้องเห็ นว่าปุณณ์แคร์เอ


มมากเพียงใด ซึ่งผิดถนัด เพราะนี่ ไม่ใช่ เวลาจะมาหึ งหวงหรื อน้อยใจอะไรไร้สาระเลย ในทางกลับกัน .. ถ้า

ปุณณ์ไม่รู้สึกอะไรกับเรื่ องนี้ ผมนี่ แหละจะกลายเป็ นฝ่ ายรู ้สึกแย่กบปุณณ์เอง
ผมชอบปุณณ์เพราะปุณณ์จริ งใจกับทุกคนเสมอ เพราะปุณณ์ใส่ใจทุกคนเสมอ ... หากปุณณ์เป็ นคนเห็นแก่

ตัว มองแต่ความสุขของตัวเองคนเดียว ผมคงไม่เข้ามายุงกับปุณณ์
ผมใช้มออีกข้างนึ งวางลงบนมือปุณณ์ททาบมือผมไว้อีกที "ฟั งนะปุณณ์ ...."

ี่
ใบหน้าคมคายนั้นหันมามองตาตอบผม ก่อนทีผมจะเริ่ มพูดต่อ

"พวกมึงคบกันมานานเท่าไหร่ ... ถ้าเจอเรื่ องแบบนี้ แล้วมึงยังเฉย ๆ กูสิจะรู ้สึกแย่ ...... กูดีใจนะทีเ่ จอคนดี ๆ
่ ่
อย่างมึง ... ขอโทษอีกทีวะทีไม่ยอมบอกมึงดี ๆ แต่ปล่อยให้มงมาเจอเองแบบนี้ ...." แต่ยงพูดถึงตรงนี้ ผมกลับ

ิ่
ยิงรู ้สึกแย่ มันเกลียดตัวเองจนไม่กล้าแม้ จะสบตาปุณณ์ในตอนท้าย เหลือเพียงหางตาทีเ่ ห็ นผ่าน ๆ ว่าปุณณ์


315

ส่ายหัวไปมา
"กูเข้าใจ... ขอบใจนะทีเ่ ป็ นห่ วงกู ... มึงรู ้มานานยังวะ"
"ตั้งแต่ ... งานบอล"
"นานเชี ยว.." มันว่าพลางแค่นหัวเราะ ทั้งทีผมรู ้วามันไม่ได้ขาเท่าไหร่ ผมเหลือบมองใบหน้าปุณณ์ทบด
่ ่

ี่ ิ
เบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ก่อนปุณณ์จะพูดคําหนึ่ งออกมา
"ขอเวลากูหน่ อยนะโน่ ... ถ้าพร้อมแล้วกูจะบอกมึงเอง .." นํ้าตาลูกผูชายของปุณณ์ทไหล .. ทําให้ผมเจ็บใจ

ี่
เหลือเกิน

***

วันจันทร์ผมโผล่ไปโรงเรี ยน วางกระเป๋ าลงกับโต๊ะ ยกมือทักทายไอ้โอมและเพื่อนคนอื่นตามธรรมเนี ยม
ก่อนจะรี บเลี่ยงออกมาโทรศัพท์นอกห้องทันที
ผมต่อสายหาไอ้กอล์ฟ เพราะมีเรื่ องสําคัญเรื่ องหนึ่ งจําเป็ นต้องบอก แต่หากจะถามว่าทําไมไม่โทรบอกกัน
ตั้งแต่วนอาทิตย์ ผมก็จะตอบว่า เพราะสําหรับไอ้กอล์ฟ วันอาทิตย์ถือเป็ นวันครอบครัวครับ ! ดูไม่เข้ากันใช่

ปะ แต่กเ็ ป็ นอย่ างนั้นจริ ง ๆ.. เห็ นแม่งชัว ๆ อย่างนั้นแต่ทจริ งแล้วกอล์ฟติดบ้านมากครับ ใครเสื อกโทรมา
ี่



ลากไปไหนวันอาทิตย์มแต่โดนด่ากระเจิง แถมโทรศัพท์มนก็ไม่คอยจะรับสายจนเป็ นอันรู ้กนว่าวันอาทิตย์


ต้องเมซเซสอย่างเดียวครับ
แต่เรื่ องนี้ กเ็ ป็ นเรื่ องสําคัญเกินกว่าจะคุยทาง เมซเซส ผมจึงรอบอกมันวันจันทร์เลยดีกว่า ...

316

'Give me something to believe in. Cause I don't believe in you anymore, anymore.. I wonder if it even makes a difference to try, yeah, So this is goodbye~...'

"ฮัลโหลเพื่อนนน กินเหล้าทีไหนว่ามาเลย " เสียง caller ring ไอ้กอล์ฟดังจนจะขึ้นท่อนใหม่อยูแล้วกว่าแม่ง

จะรับสายได้ ผมล่ะอยากสวดมันเรื่ องชอบรับโทรศัพท์ช้าจริ ง ๆ ติดทีตอนนี้ มเี รื่ องอื่นน่ าด่ามากกว่า

่ ้
"ตลกละมึง เค้ามากันตั้งแต่วนศุกร์ เสื อกหายหัวนะ " ผมด่าพลางคิดว่าถ้าวันนั้นไอ้กอล์ฟอยูดวยเรื่ องคงไม่

แย่ขนาดนี้
็ิ
แต่เสี ยงกวนตีนของมันยังคงโต้ตอบกลับมา "กูกตดสัด เอ๊ย ติดสาวบ้าง ไรบ้าง ทําไมวะ มีอะไรเจ๋ ง ๆ ทีกู

พลาดรึ เปล่า "
"เออ...... สุด ๆ" ผมบอกพลางแค่นลมหายใจแรง จนกอล์ฟคงจับพิรุธได้
"มีอะไรวะ ?"
"ปุณณ์มนรู ้เรื่ องเอมแล้วว่ะ ...."


"เฮ้ยยยยยยยยย มึงบอกมันแล้วเหรอวะ !! ไม่บอกกูกอนเลยนะ !!!" แน่ นอนว่าเสี ยงไอ้กอล์ฟโวยวายดังแทบ
ทะลุออกนอกลําโพง แต่ผมไม่มเี วลาคิดหนวกหู เพราะกําลังหนักใจเรื่ องของตัวเองอยู่
"กูไม่ได้บอก ....."
"แล้วปุณณ์รู้ได้ไงอะ "
"มันบังเอิญเจอคลิป .... ในมือถือกู .."

".............." ถึงตรงนี้ เราสองคนได้แต่เงี ยบ ... ผมรู ้วากอล์ฟคิดอะไร

317



"วิธีโคตรแย่ทสุดเลยว่ะ .. แต่กไม่ได้วามึงนะ มึงคงไม่ต้งใจ " แน่ ใจนะว่าไม่ได้วา ผมเหล่มองโทรศัพท์อย่าง
ี่


เคือง ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา
"ก็เออดิ่ ... กูตกใจชิ บหายตอนมันรู ้ แต่ปรั บความเข้าใจกันแล้ว .. มันบอกขอเวลาอีกหน่ อยว่ะ "
เสี ยงกอล์ฟจากปลายสายช่ วยผมถอนหายใจหนัก ๆ อีกแรง "เออ.. ถ้ามันพร้อมแล้วก็บอกกู กูจะช่ วย
หาทางให้"
"ขอบใจว่ะ .... ขอบใจแทนไอ้ปณณ์ดวยนะเว่ย "
ุ ้
"ไม่เป็ นไร คนเคย ๆ เห็ นกันมาตั้งนาน เพื่อนมึงก็เหมือนเพื่อน กูแหละ" ด้วยคําตอบนี้ เรี ยกเอาความรู ้สึก

อบอุนให้เต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจ ผมคลี่ยมกลับไปแม้ปลายทางจะไม่เห็ น แต่ผมรู ้สึกว่าตัวเองช่ างโชคดีทชีวต
ิ้
ี่ ิ
มีแต่เพื่อนดี ๆ รายล้อมรอบตัวแบบนี้
"รักมึงว่ะกอล์ฟ "

***


ช่ วงเวลาพักกลางวันทีผคนคลาคลํ่าในโรงอาหาร จริ ง ๆ แล้ววันนี้ ผมไม่คอยว่างเท่าไหร่ เพราะมีธุระต้อง
่ ู้
ติดต่อกับฝ่ ายนู ้นฝ่ ายนี้ เยอะแยะเต็มไปหมด เกี่ยวกับเรื่ องขอความอนุ เคราะห์ในการจัดงาน Live Contest ที่
จะมีข้ นอีกไม่กี่วนข้างหน้า



ผมเดินกึ่งวิงไปทางร้านขายเครื่ องดื่ม เพราะสําเหนี ยกตัวเองได้วาสภาพแบบนี้ ให้กินข้าวคงจะไม่ทน ด้วย



ความทีเ่ หลือเรื่ องต้องคุยกับฝ่ ายสถานทีอีกบาน ปี น้ ี พวกเราจัดงานในโรงยิมครับ เลยวุนวายนิ ดหน่ อยเพราะ

คนดูแลโรงยิมค่อนข้างดุ (มากถึงมากทีสุด )


318

"ป้ า เอา... สแปลชขวดนึ ง " งั้นติตางว่าวันนี้ ตวเองเป็ นนิ ชคุณไปก่อนวันนึ งแล้วกัน Y__Y ผมสังเมนู อนาถา

๊่

ประจํามือเทียงพลางกวาดตามองไปรอบ ๆ โรงอาหารระหว่างรอป้ าก้ม ๆ เงย ๆ หยิบและเปิ ดขวดนํ้าอยู่
้ ่

พลันสายตาสะดุดไปเห็ นร่ างโปร่ งของคนทีเ่ ดินทําหน้าหล่อ แต่ไม่ยมเลย ปรากฏอยูไม่ไกล ผมอ้าปากจะ
ิ้
็ิ
เรี ยกชื่ อมัน แต่กคดว่าไม่ทาอย่างนั้นคงดีกว่า (เจ็บคอครับ)

"ป้ าเอาโอวัลตินด้วยกล่องนึ ง " ผมอ้าปากสังเพิ่ม ลําบากป้ าต้องงก ๆ เงิ่ น ๆ เดินไปเปิ ดตูแช่ อีก


่ ั
ทันทีทได้รับของทั้งหมดมา ผมก็ปรี่ ไปหาน้องมิก (กิ๊กไอ้โอม ) ทีบงเอิญนังทานข้าวอยูกบเพื่อน ๆ แถวนั้น
ี่
่ ั

พอดี
"มิกครับ !"
"วะ... ว่าไงครับ ... พี่โน่ " น้องมิกดูเป็ นเด็กผูชายทีตกใจตลอดเวลา ผมสังเกตมาหลายครั้งแล้วครับ ถ้า
้ ่
เมือไหร่ เรี ยกชื่ อน้องมิกเสียงดัง ๆ น้องจะสะดุงแรงมาก จนบางทีพวกผมก็ชอบแกล้ง (เลยโดนไอ้ฟิล์มด่า


ประจํา เพราะเป็ นเด็กโปรดมัน )
"พี่ยมปากกากับโพสต์อิทหน่ อยได้ไหมอะ "

"ได้ครับ " น้องมิกตอบพลางควานหาของพวกนั้นในกระเป๋ าดินสอทีน้องถือมากินข้าวด้วย (สงสัยเพิ่ง

เปลี่ยนคาบเรี ยนเสร็ จ ) ผมยืนรอแค่สกแป๊ บน้องนิ กก็ส่งปากกานํ้าเงิ นและโพสต์อิทสี ชมพูแปร๋ นให้ผม

จะดีเหรอวะ --____--"
"ไม่มสีอื่นเหรอมิกกก " ผมโอดครวญ พลางคิดว่าถ้าไอ้ฟิล์มอยู่ แถวนี้ คงโดนด่า เพราะน้องเขาให้แล้วยัง

งอแงอีก (แตะไม่ได้เลยนะ น้องมิกมึงเนี่ ย )

319


แต่น้องมิกส่ายหัวดิ๊ก "ไม่มอะพี่โน่ ... อันนี้ มกก็จิ๊กพี่สาวมาอีกที " เออ.. ผมก็วาถ้าน้องซื้อเองจะดูน่ารักน่ า


ชังเกินไป(แบบแปลก ๆ ) เอาเถอะครับ สี อะไรก็เหมือนกัน ผมคว้าเอาโพสต์ อิทมาฉี ก พลางเขียนอะไรยุกยิก
ๆ อย่างไม่รอรี
่ ั

"ขอบใจมากมิก ! ไว้จะเพิ่มโควต้าให้อยูกบไอ้โอมสองต่อสอง หึ หึ " ไม่อยูรอฟั งน้องมิกแก้ตวแล้วครับ

(ชอบบ่ายเบียงกันทังคู่ ) ผมรี บไปก่อนเป้ าหมายจะหายดีกว่า





ปุณณ์เดินกับเพื่อนร่ วมห้องกลุมใหญ่อยูบริ เวณหน้ าโรงอาหารไม่ไกลจากผมนัก สงสัยคงกินเสร็ จแล้ว
กําลังจะกลับขึ้นตึก ผมจึงไม่รอช้า รี บเดินเร็ ว ๆ ผ่านหน้ามันแล้วยัดกล่องโอวัลตินใส่มอเลขาฯสภาฯทันที

(สภาพเหมือนโจรยัดยาบ้าเลยครับ )

': ) ยิมหน่ อยสิ มง : )'



ํ ้
คือคําทีผมเขียนใส่โพสต์อิทแล้วแปะไว้บนกล่องโอวัล ติน แต่ไม่ได้หันไปมองหรอกครับว่าปุณณ์กาลังยิม

อย่างทีผมบอกหรื อเปล่า เพราะอายว่ะ ไม่รู้เพื่อนมันทันเห็ นบ้างมัย ผมมัวแต่รีบจํ้าอ้าวเดินกลับตึกฟ .ไปห้อง


ชมรมก่อน
'ตื้ด ตื้ด '
เสี ยงข้อความเรี ยกเข้ามือถือดังขึ้น จนต้องหยิบโทรศัพท์ข้ นมาดู


'ขอบใจนะ
ยิมแล้ว =]'

sender : ปุณณ์ สภาฯ

320

อีโมชันยิมของมันทําให้ผมยิมใส่โทรศัพท์ซะกว้างเหมือนคนบ้า ..
่ ้

ผมไม่หวังให้ปณณ์ทาใจกับเรื่ องแย่ ๆ ได้ท้งหมด



ผมแค่อยากให้ปณณ์ยม ... และมีความสุขกับสิ่งทียงเหลืออยู่ เท่านั้นเอง ..
ุ ิ้
่ั


'กูอยูตรงนี้ นะ'
39th CHAOS


หลังจากวันนั้น ผมถึงแม้จะวุน แต่กพยายามทําทุกอย่างเพื่อเรี ยกรอยยิมของปุณณ์ให้กลับมาตลอด ทุกเช้าผม

่ ่

มักเจอปุณณ์ทาหน้ายุงอยูบนตึกอํานวยการตามปกติ แต่ไม่วาผมจะรี บ (เพราะมาสาย) ขนาดไหน ก็ไม่ลืมส่ง

่ ่ ั

รอยยิมและโบกไม้โบกมือให้ไอ้เลขาฯสภาฯหน้ายุงทีมกมี แฟ้ มเอกสารเล่มโตคามืออยูตลอดเวลา ซึ่งทุกครั้ง


ทีปณณ์เห็นผมก็มกเปลี่ยนจากสี หน้ายุง ๆ เป็ นยิมสดใสทันที : ) ผมเชื่ อนะ ว่าหากเราตั้งใจยิมให้ใครสักคน
่ ุ



ด้วยความจริ งใจแล้ว รอยยิมมักเป็ นโรคติดต่อทีมอานุ ภาพรุ นแรงเสมอ เมือมันถูกส่งไปจากคนหนึ่ ง ผมก็เชื่ อ
่ี


ว่าผูรับอีกคนหนึ่ งจะสามารถสบายใจและยิมตามได้ทนที : )



นับตั้งแต่วนทีเ่ ราคุยกันในบ้านปุณณ์วนนั้น ผมก็ไม่เคยถามอะไรปุณณ์เกี่ยวกับเรื่ องนั้นอีก เพราะไม่รู้จะ


ตอกยํ้าให้มนกลับไปคิดถึงเรื่ องแย่ ๆ ทําไม ผมไม่รู้ดวยซํ้าว่าปุณณ์ทาอะไรลงไปแล้วบ้าง หรื อมันจะยัง



ไม่ไ ด้เริ่ มทําอะไรเลย เพราะผมเคารพการตัดสิ นใจของปุณณ์เสมอ หากปุณณ์อยากให้เรื่ องทั้งหมดกลายเป็ น
เรื่ องไม่น่าจดจํา และทําเป็ นไม่รู้ไม่เห็ นซะ ผมก็พร้อมจะทําตาม หรื อถ้าวันไหนถึงเวลาทีปณณ์พร้อมจะ
่ ุ
่ ้
เผชิ ญหน้ารับความจริ งทุกอย่าง ตัวผมเองก็พร้อม ... ทีจะยืนอยูขาง ๆ ปุณณ์ ขอแค่ปณณ์บอกว่าต้องการ


เย็นวันหนึ่ ง ผมมีภารกิจหนัก ต้องมาง่วนเดินเอกสารระหว่างห้องชมรมกับฝ่ ายงานธุรการอยูเ่ ป็ นวรรคเป็ น
เวร แม้นาฬิ กาข้อมือจะบอกเวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว แต่ผมยังต้องวนไปเวียนมาระหว่างตึกฟ .กับตึกธุรการ
็่
ไม่เป็ นอันไปไหน เพราะใบคําร้องทีปริ้ นม าไม่ถกตามรู ปแบบซักที ... แม่งเอ๊ย ! นี่ กวาตรวจทานดีแล้วนะ !



321


ผมเดินลากขาหน้าเซ็งจากตึกฟ .ไปตึกธุรการอีกครั้ง นับได้เป็ นรอบทีห้า ในใจอารมณ์เสี ยไปหมดคิดแต่วา


ถ้ารอบนี้ ยงไม่ผานกูกจะไม่ทาแม่งแล้ว (แต่มไอ้อาร์ทปลอบให้ผมใจเย็น ๆ หน่ อย เพราะถ้าไม่จดการให้
ั ่




เสร็จในวันนี้ กจะออกใบขอสปอนเซอร์ไม่ทน ) เอาวะ... จะยอมอดทนจนกว่าทําเรื่ องได้แล้วกัน ไหน ๆ มิสที่


ห้องธุรการก็ช่วยอยูโยงจนเย็นยําเพื่อทําเรื่ องให้ผมแล้ว

ผมเดินทําปากขมุบขมิบ บ่นกับตัวเองมาตลอดทางเพราะอารมณ์เสี ยทีทาเอกสารพลาดซํ้าแล้วซํ้าเล่า จนไม่
่ ํ
ทันสังเกตเห็ นร่ างสูง ๆ กําลังวิงมาประชิ ดข้างตัวผมในระยะใกล้จนไหล่กระทบกัน

"เป็ นไร ทําหน้าเหมือนแดกรังแตน " เป็ นไอ้ปณณ์นนเองครับ ทีถามผมกลั้วรอยยิม เรี ยกให้ผมหันไปมอง

ั่


หน้ามันก่อนจะพ่นลมหายใจแล้วชู กระดาษเอกสารแผ่นนั้นให้มนดูกบตาเอง
ั ั
"อะไรวะ?" ปุณณ์ขมวดคิวก่ อนจะอ่านออกเสี ยง "เรื่ อง... ขอความอนุ เคราะห์ในการจัดการประกวด LIVE

CONTEST ของชมรมดนตรี โรงเรี ยน xxx... มึงทําเอกสารสปอนเซอร์ให้งานตอนนี้ จะทันเหรอ ??" แล้วดูมน

... ยังมีหน้ามาตอกยํ้าความชักช้าของพวกผมอีก

็ ั
ผมถอนหายใจใส่กอนจะตอบ "ก็ถาออกได้ภายในวันนี้ กทน อะ แต่ถาไม่ได้วนนี้ กซวยแน่ ควักเนื้ อ .... เออ


ั ู

ว่าแต่เงิ นชมรมกูสองหมืนออกยัง เงิ นมึงจมบ้างรึ เปล่า " ผมถามด้วยความเป็ นห่ วงเพราะยังจําได้วาสุดท้ายคน

ควักเงิ นโปะให้ชมรมผมคือใคร (แม้ตอนแรกจะเป็ นเงิ นเอินก็เถอะ ) ปุณณ์คลี่รอยยิมตอบผมด้วยท่าทีสบาย



"ใกล้ออกแล้ว ซักมะรื นนี้ แหละ เงินไม่จมหรอก กูพอมีเงิ นเก็บน่ ะ " อ๋ อออ.. ก็ลืมไปว่ามึงน่ ะรวยยยยยยย
ผมได้ทหันไปฉี กยิมให้มนเผล่ "เออ.. เงินเหลือก็เอามาเป็ นสปอนเซอร์ให้กหน่ อยดิ่ กูอยากได้อีกซักสามสี่




หมืน หึ หึหึ ... โอ๊ย!!!" ไม่น่าเลยกู พูดให้ไอ้ปณณ์มนโบกหัวอีก ทําไมวะเนี่ ย !!!

ุ ั
ผมลูบหัวตัวเองป้ อย ๆ พลางยกนิ้ วชี้ หน้ามันเคือง ๆ "ไม่ให้แล้วยังทําร้ายร่ างกายอีกนะ ไอ้เวรรร แล้วนี่ มง

ไม่ไปไหนรึ ไง " แต่หลังจากทีสาออยพอประมาณแล้วจึงเปลี่ยนเป็ นเดินผิวปากแทน เพราะรู ้สึกสบายอารมณ์
่ ํ
ขึ้นมาอย่างประหลาด ตั้งแต่เห็นหน้าไอ้ปณณ์ก็ ไม่รู้ทาไมเหมือนกันครับ แต่เปลี่ยนจากทีอารมณ์เสี ย




322

กลายเป็ นอารมณ์ดีได้ซะเฉย ๆ
ปุณณ์ยมพลางเดินข้าง ๆ ผมต่อ "ไม่ไปว่ะ พอดีเคลียร์งานเสร็ จเร็ วอะนะ " มันพูดพลางยักคิวให้เหมือน
ิ้

อยากล้อ ... เออ... ใช่ ซี่....... ชมรมกูมนงานเสร็ จช้าาาาาาาา ใครจะเก่งเหมือนสภานั กเรี ยนล่าาาาาาาาาาาาา

กะจะด่ามันซักหน่ อยแต่เสื อกเดินมาถึงหน้าห้องธุรการก่อนครับ (รอดไปนะมึง ) ผมชี้ หน้ามันอย่างคาด
โทษ ก่อนจะผลักประตูห้องธุรการเข้าไป ตรงทีนงเดิมนั้น ยังปรากฏมิสพรรัตน์คอยทําเอกสารให้ผมอยู่ ไม่
่ ั่
ไปไหน

ปุณณ์ตามเข้ามารอด้วย ขณะทีผมใจ ตุม ๆ ต่อม ๆ ลุนว่าตัวเอกสารครั้งนี้ จะผ่านหรื อเปล่า จนแม้วาแอร์ใน



ห้องธุรการจะเย็นเฉี ยบ แต่ผมกลับยืนเหงื่ อแตกพลัก ๆ จ้องหน้ามิสพรรัตน์ทตรวจเอกสารอยู่ ด้วยกลัวว่าถ้า
ี่


ไม่ผานอีกครั้งผมคงขี้เกียจแก้รอบทีหก

"อืม..... นภัทร..." เสี ยงมิสพรรัตน์ขานชื่ อจริ งผมมาห้ารอบแล้วครับ ... แต่ละรอบไม่ใช่ เรื่ องดีเอาซะเลย

"ครับ ?" ผมขานรับด้วยใจเต้นตึกตัก เพราะหวังว่าคงไม่ใช่ ขาวร้ายอย่างห้าครั้งทีผานมา แต่มสพรรัตน์กลับ
่่

หันเอกสารทีพบครึ่ งมาทางผม และพูดว่า
่ ั

"วันทีน้ ี มนพับแล้วไม่กลางล่ะนภัทร ... ครู กไม่อยากพูด คํานี้ หรอกนะ แต่ไปทํามาใหม่ได้รึเปล่า "
่ ั
"โห่ ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มิสสสสสสส ผมเหนื่ อยอะะะ " เริ่ มงอแงประท้วงเป็ นเด็ก ๆ แล้วครับ !! แต่

ถึงจะทําอย่างนั้น มิสพรรัตน์กแค่ส่ายหัวปลง ๆ กลับมาทางผม

"เฮ้อ.... ก็สงสารหรอก แต่ปล่อยผ่านไปฝ่ ายอื่นเขาก็เด้งเอกสารเธอก ลับมาอยูดี ไปแก้เถอะ ... แล้วปารเมธ
ไปไหนล่ะ ทําไมไม่มาทําเอกสารให้เหมือนทุกที " มิสถามถึงไอ้เมธทีเ่ ป็ นสารนี ยากรประจําชมรมผมครับ

แต่มนเสื อกเป็ นไข้เลือดออกนอนพะงาบอยูโรงพยาบาล (เมือวานพวกผมก็เพิ่งยกขโยงไปเยียมกันมา ) ดังนั้น



วันนี้ หน้าทีเ่ ดินเอกสารทั้งหมดจึงตก เป็ นของผมเอง ทั้งทีไม่ได้ฉลาดเรื่ องนี้ ซกเท่าไหร่



323

แต่กเ็ อาวะ! แก้เป็ นแก้ ... มาถึงขนาดนี้ แล้วก็ตองทําให้เสร็ จ ! ผมรับเอกสารคืนจากมิสพรรัตน์อย่างจํานน

"มันไม่สบายอะครับ ... มีตรงไหนต้องแก้อีกป่ าวอ่า .. ผมจะได้ทาทีเดียว " แต่เธอแค่คลี่ยมละมุนพลางหันไป

ิ้
่้
พูดกับปุณณ์ซ่ ึงยืนอยูดานหลังผม
"ปุณณ์ไปช่ วยดูเอกสารให้นภัทรเขาหน่ อยสิ ท่าทางจะแย่นะเนี่ ย ... เธอทําเก่ง ไปช่ วยเพื่อนหน่ อยได้ไหม "
่ ้
หื ม? ผมหันไปมองไอ้หน้าหล่อทียนเหวออยูดานหลัง ก่อนมันจะผงกหัวรับอาจารย์
่ื
"ครับ"


่ ั
เราสองคนเดินออกจากห้องธุรการโดยทีมผม แซวมันยิม ๆ "อ้าวววว มีของดีอยูใกล้ตวกูไม่น่ามัวเองอยูต้ง
่ี



นานเลยว่ะ โด่เอ๊ยยย" เรี ยกให้ไอ้ปณณ์ขาได้ทนที
ุ ํ ั
็่
"มึงไม่บอกล่ะว่าไม่มใครช่ วยทําเอกสาร ถ้ารู ้กไปช่ วยแต่แรกแล้ว ... จริ ง ๆ ถึงมิสไม่บอกกูกวาจะช่ วยมึง


นะ" แหม... ไอ้คนดี .... ผมแกล้งเบ้ปากทําเหมื อนไม่อยากได้ความช่ วยเหลือจากมัน (ทังทีจริ ง ๆ แล้วอยากได้
้ ่
ใจจะขาด) เลยถูกมันทุบหัวไปอีกสองที

แต่หลังจากนั้น เมือผมได้ผช่วยเป็ นเลขาสภาฯแล้ว ทุกอย่างก็ดง่ายขึ้นทันตาครับ ! ปรากฏว่าผมมีจดทีตอง

ู้

ุ ่ ้
แก้อีกบานนน จนไอ้ปณณ์แทบจะยกเอกสารทั้งหมดมาทําใหม่ เห็ น มันควักแว่นตาในกระเป๋ าเสื้อมาใส่แล้ว


พิมพ์อะไรก๊อกแก๊กระหว่างผมนังบิดรู บครอ (สมาชิ กคนอื่นซ้อมวงอยูอีกห้องครับ ) แค่เพียงไม่นานเสี ยง


เครื่ องปริ้ นก็ทางาน ก่อนทีมนจะหันมาบอกผมว่า

่ ั
็ ่
"ถ้าคราวนี้ ตองแก้อีก กูให้เตะ " เหอะ ๆๆๆ บางทีกหมันไส้ อยากให้มนต้องแก้ อีกซักรอบ จะได้เตะไอ้คน


อวดดี

แต่สุดท้ายผมก็อดเตะมันว่ะ เพราะเป็ นอย่างทีแม่งบอกทุกอย่าง เอกสารรอบนี้ ถกต้องตรงเป๊ ะตามรู ปแบบ



324

ราชการจนมิสพรรัตน์ส่งยิมให้ผมเหมือนดีใจด้วยทีได้ผช่วยดี ..แต่ผมหมันไส้ไอ้เจ้าของผลงานทียนแอ็คอยู่
่ ู้
่ื



นี่ วะ เลยขอแอบเตะหน้าขา มันไปป้ าบหนึ่ ง หึ หึ
่ ึ
หลังจากฝ่ าด่านยืนเอกสารได้แล้ว เราก็ยงวนเวียนอยูใต้ตกใหม่จนกระทังมืดคํ่า ไม่ได้ออกไปผุดไปเกิด



เพราะเสื อกมีภาระต้องส่งแฟ็ กซ์และดําเนิ นงานอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด ส่วนมากบริ ษททีตอง
ั ่ ้
เดินเรื่ องเป็ นบริ ษททีเ่ ราติดต่อเอาไว้แล้ว เหลื อแค่ส่งเอกสารตามไปอย่างเดียว ดังนั้นเวลาแบบนี้ (เกือบสอง


ทุม) ถ้ามีบริ ษทไหนสามารถรับเอกสารได้ผมก็จดการส่งให้เลย ไม่ตองรอพรุ่ งนี้ เช้าเพราะเสี ยเวลา หรื อบาง



บริ ษทเป็ นกิจการของครอบครัวน้อง ๆ ในชมรม ผมก็ฝากมันเอากลับบ้านไปให้พ่อ ประหยัดค่าส่งแฟ็ กซ์ได้

อีกหลายบาท

กระทังนาฬิ กาบอกเวลาสามทุมกว่า ผมจึงรู ้ตวว่าควรวางงาน แล้วเดินออกจากโรงเรี ยนซักที หันมองไป


ข้าง ๆ ตัว ก็ยงเห็นปุณณ์รอผมอยู่ ระหว่างผมโทรศัพท์หาคนโน้นคนนี้ วนไปหมด มันกลับแค่นงคุยหนังสื อ

ุ่
ั่ ้
ในห้องมาอ่านเงียบ ๆ (มีแต่หนังสื อดนตรี ท้งนั้นอะครับ ) ไม่เอ่ยปากเร่ งผมซักคํา


"หิ วป่ าวปุณณ์ ขอโทษว่ะ กูเพลิน " ผมวางงานในมือแล้วหันไปถามมัน เพราะปาเข้าไปสามทุมกว่าแล้วเรา

ยังไม่มอะไรตกถึงท้องเลย ปุณณ์ปิดหนังสื อเล่มใหญ่กอนจะมองผมยิม ๆ


"นึ กว่าจะปล่อยกูหิวตายซะแล้ว " โอ๊ยยยยยยยย ขอโทษษษษษษษษษ
ผมยกมือไหว้ มันปลก ๆ ก่อนจะรี บเก็บข้าวของทั้งหมดแล้วบอกตัวเองว่า กูได้กลับบ้านซักที !

***

ขากลับปุณณ์ยนยันว่าจะมาส่งผม ทั้งทีผมเถียงแล้วว่าให้มนกลับบ้านเลย ไม่ตองเสี ยเวลา (ดึกแล้วนะนัน )





แต่หัวเด็ดตีนขาดมันก็บอกว่า "ไม่" แถมยังเถียงว่าไม่ไกลกันเท่าไหร่ ส่งก่ อนได้สบายมาก เออ เอาเข้าไป

325

พระเอกเข้าไป ผมล่ะหน่ ายกับมัน สุดท้ายเหนื่ อยจนเถียงไม่ไหวเลยต้องปล่อยเลยตามเลย ยอมให้มนมาส่ง

แต่โดยดี

จวบจนถึงปากซอยบ้านแล้วผมจึงคิดได้วาควรเลี้ยงขอบคุณมันสักหน่ อย โทษฐานทีอตส่าห์แก้เอกสารให้
ุ่
อยูเ่ ป็ นเพื่อนจนดึก แล้วยังมา ส่งถึงบ้านอีก
"ไปหาไรกินกัน " ผมหันไปชวนมันหลังจากบอกแท็กซี่ให้จอดแค่หน้าปากซอยแล้ว เห็ นปุณณ์ทาสี หน้า

โล่งใจพลางพูดกับผมว่า
่ ํ
"นึ กว่ามึงจะไม่ชวนซะแล้ว .........." อ้าวว รอให้ชวนอยูทาไมไม่บอกล่ะวะ !!

ผมพามันลงหน้าปากซอยเอกมัย ก่อนจะพาเดินไปร้านไก่ย่ างตะวันทีมคนจับจองโต๊ะนังกันเยอะอยู่ จริ ง ๆ
่ี


่ ้
แล้วผมไม่เคยกินร้านนี้ หรอกครับ แต่ทาทางอยูขางถนน กินไปดมควันรถเยอะ ๆ ไปน่ าสนุ กดี ก็เลยเอาซัก
หน่ อยแล้วกัน
เราสองคนแทรกผูคนเข้าไปจองทีนงภายในร้าน ก่อนไอ้เชี่ ยปุณณ์จะอ้าปากสังเมนู ยาวเป็ นหางว่าว

่ ั่


"เอา.... ตําไทยไข่เค็ม ไก่ยาง แซลม่อนนํ้าปลา ต้มแซ่บกระดูกหมู เนื้ อกระทะร้อน ตับหวาน ปลากระพงนึ่ ง
มะนาว แล้วก็ขาวเหนี ยวสองครับพี่ อ้อ .. เป๊ บซี่นะ" อื้อหื อออออออออออออ มึงกะจะถล่มกูใช่ มะ !!!!!! ผม

เหลือกตามองมันพลางควักกระเป๋ าตังค์มาดูเงินทันที

"กูจะมีจายให้ มึงมะเนี่ ย !!!!!!! สังยังกะได้กิฟท์วอชเชอร์มาสามพัน !!"

"อ้าว? โน่ จะเลี้ยงเหรอ? ผมไม่รู้นะเนี่ ย งั้นขอสังเพิ่ม " มันพูดยิม ๆ พลางยกมือเหมือนจะขอสังเพิ่มจนผม



ต้องรี บเอื้อมไปตบหัวมัน
"พอเลยมึง แดกส้มตํามือนี้ เสร็จกูแดกแกลบต่อ " ผมบ่นอุบขณะทีพนักงานเ ดินมาเสิ ร์ฟผักกับนํ้าให้กินแก้



326

กระหาย ได้ยนเสี ยงไอ้ปณณ์หัวเราะหึ หึ พลางส่งยิมมาทางผม




"กูจายเองก็ได้ แหม ... มึงจะสังไรเพิ่มอีกป่ าว " ยังมีหน้ามาถาม ทีมงสังก็เยอะจนแทบแดกไม่หมดแล้วเหอะ
่ึ ่

ผมส่ายหัวตอบมันพลางตั้งหน้าตั้งตารอเมนู ท้งหมดอย่างใจโหยหา (หิ วโคตร ๆ เหมือนกันครับ )

เสี ยงเพลงดังแว่วมาจากผับข้างเคียงระหว่างเราสองคนรออาหารอยู่ ช่ วยเสริ มบรรยากาศให้ดสบาย ๆ



ยิงขึ้น รออีกเพียงไม่นานนัก เมนู ท้งหลายของปุณณ์กทยอยมาเสิ ร์ฟ เริ่ มตั้งแต่ตาไข่เค็ม ไก่ยาง และแซลม่อน



นํ้าปลาก่อน


"อะนี่ ... อร่ อย กูกบแป้ งพิสูจน์มาแล้ว " ไอ้เลขาสภาฯว่าพลางตักไก่ยางใส่จานผม อ๋ อ ... ทีแท้มนเคยมากิน
่ ั
ร้านนี้ แล้วนี่ เองครับถึงได้สงคล่องปากซะผมตกใจแบบนั้น สรุ ปว่าจากทีต้งใจพามันมากินข้าว เลยกลายเป็ น
ั่
่ ั
มัน ทีพาผมมากินข้าวไปซะฉิ บ

"เฮ้ย ๆ พอแล้ว แดกเองมังเหอะ !" แต่พอนานไปจานผ มยิงพูนด้วยของกินขึ้นทุกที โดยเฉพาะตอนปลา


กระพงมาเสิ ร์ฟ ไอ้ปณณ์ยงกุลีกจอเลือกเนื้ อให้ผมใหญ่ ... เฮ้ย นี่ โน่ ไม่ใช่ น้องแป้ ง !
ุ ิ่ ุ
"อ้าวเหรอ เออ กินเยอะ ๆ อะ เห็นช่ วงนี้ เหนื่ อย ๆ คงต้องใช้แรงเยอะ " มันบอกว่าอย่างนั้นก่อนจะตักเนื้ อ
อีกชิ้นส่งท้ายให้ผม แล้วลงมื อกินเองบ้าง จนผมต้องส่ายหัวหน่ ายกลับไปให้มน

"มึงเหอะ ซ้อมเป็ นไง กูไม่เห็นวงมึงจะนัดอะไรกันเลย ซ้อมมังปะเนี่ ย !" แต่ปณณ์แค่หัวเราะเจ้าเล่ห์กลับ


"คอยดูแล้วกัน เซอร์ไพร์สแน่ นอน " เซอร์ไพร์สอะไรของมันวะ ? แต่ผมไม่ได้ถามต่อ เพราะแม่งเริ่ มตักไข่
เค็มให้ผ มอีกแล้ว นี่ มงคิดจะขุนกูให้อวนแล้วเอาไปชําแหละขายใช่ มยยยยยยยย !!!!!!!!


้ั

เราใช้เวลากันไม่นานในการกําจัดของกินตรงหน้าทั้งหมด จนตอนนี้ ไม่อยากเชื่ อเลยว่าเมือหนึ่ งชัวโมงที่


แล้วเคยมีอาหารวางอยูเ่ ต็มโต๊ะจนนึ กว่าจะกินไม่หมด ผมรวบช้อนส้อมลงกับจานพลางดื่มนํ้าช่ วยย่อย
หลังจากเพิ่งซดต้มแซ่บกระดูกหมูเฮื อกสุดท้ายไป .. ตอนนี้ รู้สึกอิ่มจะแย่ จุกจนแทบลุกไม่ไหวเลยครับ

327

"อิมปะ สังไรอีกปะ " แต่ไอ้ปณณ์ยงคุย ๆ ปลาของมันต่ออย่างไม่ทกข์ร้อน แถมมีหน้ามาถามอีก !! ใครจะ
ุ ั ้



กินต่อไม่รู้แล้ว แต่ผมม่ายยยยยยยยยย ขอบายสถานเดียว !
"ไม่ไหวแล้ว อิ่มจะตายห่ า ..."
"กินน้อยจัง " ดูมน ... ทําเป็ นข่มกูอีก ผมมองใบหน้าหล่อทีกาลังหลิ่วตากวนตีนนั้นอย่างหมันไส้ ก่อนจะยก

่ ํ

นิ้วกลางด่า
็ ํ
รอแค่เพียงแป๊ บ ๆ ปุณณ์กทาหน้าทีเ่ ทศบาล กวาดของกินตรงหน้าจนหมด แถมยังสังทับทิมแก้วมาเพิ่ม

เป็ นของหวานอีก ผ มมองภาพเหล่านั้นด้วยความทึ่ง เพราะอัศจรรย์ใจว่าผอม ๆ อย่างปุณณ์แดกแล้วเอาไป


็ ี
เก็บไว้ทไหน ??? แต่ทาทางคงเป็ นความลับของจักรวาลว่ะ เพราะไม่วาจะมองยังไง ไอ้หมอนี่ กไม่มส่วนเกิน
ี่
ซักกะติดดด

"เดินเข้าบ้านแล้วกันเนอะ คิดซะว่าเดินย่อย " นี่ คอคําพูดของปุณณ์หลัง จากพวกเราเพิ่งเถียงกันเสร็จ และ

ผมคือผูชนะ ได้เป็ นคนจ่ายตังค์ (มันแย่งจะจ่ายครับ แต่ยงไงผมก็ไม่ยอมเด็ด ๆ เพราะวันนี้ รบกวนมันไว้เยอะ


อยู)่ เราสองคนตกลงว่าจะเดินเข้าบ้านกัน เพราะจากปากซอยนี้ ถึงบ้านผมก็ไม่ไกลนัก ถือเป็ นการเผาผลาญ
แคลลอรี่ ในตัว ผมพยักหน้ารับก่อ นจะเดินตีพุงออกจากร้านพร้อมกับมัน
แต่สายตาดันเหลือบไปเห็ นภาพบนถนนฝั่งเยื้องกันเสี ยก่อน ....



ผมน่ าจะรู ้วาไม่ควรพาปุณณ์มาเดินข้างถนนเอกมัยในเวลาเกือบห้าทุมแบบนี้

"เฮ้ยโน่ แถวนี้ ผบเยอะว่ะ ตรงนั้นร้านไรอะ " แล้วทําไมมึงต้องมาขี้สงสัยตอนนี้ ดวยวะ ! ผมสะดุงเฮื อกทันที



ก่อนจะวิงไปขวางปุณณ์ ไม่ให้หันไปถูกทาง


328

"ไหน.... อ๋ อ ถ้าเดินไปทางนี้ อีกหน่ อยจะเป็ นร้าน curve เว้ย กําลังดังเลยแต่แพงชิ บหาย เนี่ ยแล้วถ้ามึงเดิน
ไปหลัง ๆ ซอยจะมีบารากุให้ดดด้วย อยากลองป่ ะ " ผมพยายามเบนความสนใจให้มนมองแต่ถนนฝังนี้ ซึ่ง



็ู
ปุณณ์กดคล้อยตามผมดี จนเราคงได้เข้าซอยโดยสวัสดิภาพไปแล้ว
ถ้าไอ้รถเวรตะไล ไม่เสือกเปิ ดเครื่ องเสี ยงดังกระหึ่ ม เรี ยกร้องความสนใจจากคนทั้งถนนไปได้เสี ยก่อน
เสี ยงโหวกเหวกโวยวายของเพลงอะไรฟั งไม่ได้ศพท์ดงจากรถคันนั้นพร้อม ๆ กับปุณณ์ทหันหน้าไปมอง
ั ั
ี่
แต่แทนทีจะมองรถคันนั้น ผมกลับพบว่านัยน์ตาปุณณ์วางนิ่ งบนภาพทีผมไม่อยากให้มนเห็ นเข้าพอดี ..





เอมในชุ ดเดรสสายเดี่ยวอวดผิวเนี ยนกระจ่าง กําลังยืนอยูหน้าร้าน JET บนถนนฝังตรงข้ามพร้อมกับผูชาย


คนหนึ่ ง ผมมองตามปุณณ์เห็นว่าเอวบางนั้นถูกโอบไว้ไม่ห่าง .....
นาทีน้ นผมไม่สนใจแล้วว่าเอมจะทําอะไร กําลังมัวอยูกบใคร อันตรายแค่ไหน เพียงเห็ นว่าคนทีเ่ ดินมา

่ ่ ั
ด้วยกันหยุดฝี เท้านิ่ ง มองภาพเหล่านั้นด้วยใบหน้าปราศจากรอยยิม ทังทีผมสูพยายามเรี ยกรอยยิมนั้นให้
้ ้ ่ ้

กลับมาตั้งนาน ผมก็ไม่อาจเฉยได้อีกต่อไป
สองแขนผมยืนไปรั้งร่ างปุณณ์ ให้หันมามองแค่ผม

ตัวปุณณ์เบาหวิวจนปลิวมาตามแรงได้ง่ายมาก ทั้งทียงไม่ทนออกแรงเท่าไหร่ ผมมองใบหน้าคมนั้นทียาก
่ั ั

จะเดาความรู ้สึก ก่อนจะดึงมันมากอดไว้แน่ น โดยไม่สนใจสายตาใครทีมองมายังเราสองคนอีกต่อไป ผมรู ้


แค่วาต้องทําให้ปณณ์หยุดมองภาพนั้น หยุดกลับไปคิด ถึงเรื่ องพวกนั้น หลีกหนี จากความทุกข์เหล่านั้น แล้ว

ลืมตามองแต่ผม ... ผมทียงเป็ นห่ วงมัน และพร้อมจะยืนข้างมันเสมอ
่ั
"ปุณณ์ ........... อย่ามองสิวะ ......" แปลกทีคนร้องไห้กลายเป็ นผม .. นํ้าตาผมหลังไหลออกมามากมายตั้งแต่



เมือไหร่ กไม่รู้ โดยทีผมไม่รู้ตวเองเหมื อนกัน สิ่งเดียวทีรู้คอ เป็ นผมทั้งนั้นทีทาลายชี วตปุณณ์ ผมเอาเรื่ องไม่



่ ื
่ ํ

ดีมาบอกปุณณ์ ผมพาปุณณ์มาเห็ นสิ่งไม่ดี ทุกอย่างมันเป็ นเพราะผมทั้งนั้น เพราะผม เพราะผม ..

329

"ปุณณ์ ....... มึงมองกูนะ... ไม่หันไปมองตรงนั้นนะ ........ มองกูนะ...." ผมยํ้าซํ้า ๆ พร้อมกระชับ กอดมัน
แน่ นขึ้นแม้สองแขนจะอ่อนแรง นํ้าตาทีไหลมากมายคงเปี ยกเสื้อนักเรี ยนคนตรงหน้าไปหมด

ตัวผมสันเทาขณะทีปณณ์คอย ๆ กอดผมตอบ ...
่ ุ ่

"ขอโทษว่ะปุณณ์ ... กู... ขอโทษ .........."
"ไม่โน่ ........ ขอบคุณ .... ผม.. ขอบคุณ ...."
มือของปุณณ์เย็นเฉี ยบ ขณะทีก อดผมไว้แน่ นราวกับต้องการรั้งเป็ นทีพ่ ึงสุดท้าย ..



ถ้ามึงมองไปแล้วพบว่าตัวเองไม่เหลือใคร
็ั
มองกลับมาตรงนี้ กยงมีกู ...
40th CHAOS
หลังจากวันนั้นเป็ นต้นมา ปุณณ์มสภาพเหมือนคนกลับไปเริ่ มนับศูนย์ใหม่อีกครั้ง รวมถึงผมด้วยก็เช่ นกัน

เป็ นช่ วงทีหนักมากสําหรับ ทั้งผมและมัน เพราะมันจําเป็ นต้องใช้สมาธิ อย่างหนักในการซ้อมดนตรี ขณะที่

ผมเองก็ตองใช้สมองอย่างหนักในการเตรี ยมงานเช่ นกัน โดยต้องพยายามยิงมุกใส่มนเพื่อเรี ยกรอยยิมไปด้วย




เฮ้อ... แทบจะซื้อขายหัวเราะให้มนวันละเล่มแล้วครับ (ติดแต่วาหนังสื อออกรายสัปดาห์เลยทําไม่ ได้) ปุณณ์

็ ิ้
ดูซึมในช่ วงวันแรก ๆ แต่กยมออกบ้างในวันถัด ๆ มา ทุกครั้งทีเ่ จอมุกโง่ ๆ ของผม (อาทิเช่ น สัตว์อะไรปลูก

ต้นไม้ได้ ไม่รู้ละสิ เป็ ดไงมึง ... ก็เพราะว่า เป็ ด ... ปักกิ่ง ... ไง ขําปะ... ไม่ตองตอบกู กูบงคับให้ขา ) ปุณณ์



แสดงออกว่าแจ่มใสมากขึ้น น่ าจะเป็ นเพ ราะมีอย่างอื่นต้องทําและไม่อยากให้ทกคนเป็ นห่ วง (เพื่อน ๆ มันก็

เริ่ มสังเกตว่าปุณณ์ดแปลก ๆ ไปเลยทยอยมาถามผมแล้วครับ แต่ผมไม่มหน้าทีตอบ ได้แต่บอกปัด ๆ ไปว่า



ไม่รู้เหมือนกัน ) จนบางครั้งผมไม่แน่ ใจว่ารอยยิมทีปณณ์แสดงออก มันมาจากใจจริ งหรื อแค่พยายามแกล้ง
้ ่ ุ
ทํา เพราะแววตาทีเ่ คยฉายความมันใจเอาไว้เต็มเปี่ ยมของปุณณ์น้ น ดูหมองลงไม่เข้มแข็งเหมือนอย่าง


เมือก่อนสักที ...


330

ก่อนวัน Live Contest วันนึ งเป็ นวันทีผมยุงมาก เพราะตูแอมป์ มีปัญหาหลายตู ้ ทําให้ตองเรี ยกช่ างมาดูเป็ น
่ ่


การใหญ่ (ไอ้เครื่ องใช้ไฟฟ้ าแบบนี้ ผมซ่อมเองไม่เป็ นครับ) แถมการขนย้ายไปโรงยิมก็เป็ นไปอย่างทุลกทุเล

อีก เพราะไม่มเี งินเหลือพอจะจ้างเขายก ลําบากต้องใช้แรงตัวเองยกล้วน ๆ

แต่ขณะทีผมกําลังแบกตูแอมป์ เบสออกจากตึกฟ .หวังจะมุงหน้าไปโรงยิมนั้นเอง ก็มเี สี ยงหนึ่ งเรี ยกผมขึ้น


ซะก่อน
"โน่ ... ทําไมเกินตัวงั้นวะ ! มาช่ วย ๆๆ " เป็ นไอ้เอินทีเ่ ดินผ่านมาพอดีครับ สวรรค์ชิบหาย ผมรี บฉี กยิมแป้ น


แล้วยืนแอมป์ เบสให้มนทันที โดยไม่รอช้า ผมขอมันให้รอสักพัก แล้ววิงไปเอาขาตั้งไมค์อีก




2 ตัวออกมา

แบกแทนแอมป์

"โห... ของเยอะว่ะ คนช่ วยขนไม่มเี ลยเหรอ " เอินถามพลางเริ่ มเดินฝ่ าแสงแดดจ ากตึกฟ .มุงหน้าจะไป

โรงยิม ผมใช้ตนแขนปาดเหงื่ อบนขมับตัวเองนิ ดหน่ อยก่อนจะตอบ


"มีดิ แต่พวกน้อง ๆ ไม่วางว่ะ เรี ยนอยู่ ก็มแต่พวกม .5 อะช่ วยกัน"


"เหลืออีกเยอะปะ บ่ายนี้ มสพรรณี ปล่อยพวกกูเข้าห้องสมุด เดี๋ยวกูอยูช่วยมึง " โอ๊ยยย เสี ยงสวรรค์รึเปล่า

ครับ!! ผมรี บหันไปยิมแฉ่ งให้เอินทันที


"เออดีเลย เหลืออีกบาน ช่ วยหน่ อยนะ "

แล้วบ่ายนั้นเอินก็ได้ช่วยผมจริ ง ๆ เราสองคนเดินวนไปวนมาระหว่างตึกฟ .กับโรงยิมมากกว่าสิ บรอบเห็ น

่ ั
จะได้ แต่ระหว่างกําลังเดินแบกของรอบทีเ่ ก้าครึ่ ง (ของเริ่ มน้อยแล้ว ) อยูน้ นเอง เสี ยงโทรศั พท์ผมก็ดงขึ้น

ขัดจังหวะพอดี
'ขอให้ เจ้ าภาพจงจาเริ๊ นนนนน คิดเงิ นให้ ได้เงิ นนนน คิดทองให้ ได้ทองงงงง ขอให้ เจ้ าภาพจงเจริ ญญญญ '

331

ไอ้เชี่ ยโอมครับ ..

่ ั
"ไรมึง " ผมกรอกเสี ยงลงโทรศัพท์ทหนี บอยูกบต้นคอ เพราะตอนนี้ มอไม่วางต้องแบกลังแทมโบรี น แซก
ี่
ื ่
แล้วก็ไมค์ล อยทีชมรมต้องเตรี ยมไปเองอีก

"หนังกลองหย่อน ขอกุญแจกลองด่วน ๆ เลยมึง " อ้าวไอ้ห่านี่ ... สังตลอด! ผมขมวดคิวใส่โทรศัพท์ "รอบ


หน้า รอบนี้ กออกมาแล้ว "

"เฮ้ยไม่ได้!! กําลังซาวด์เช็ครอบแรกอยู่ !" แล้วมึงรอหน่ อยไม่ได้รึงายยยยยยยย ผมชักหงุดหงิ ด (เพราะ
อากาศร้อ น) แต่ข้ เี กียจเถียงกับมันเลยหันไปบอกเอินแทน "เอินเดินไปก่อนนะ เดี๋ยวเรามา ... เออ ๆ เดี๋ยวกูเอา


ไปให้ ช้าหน่ อย แค่น้ ี นะ" ประโยคสุดท้ายผมบอกไอ้โอม ก่อนจะจัดแจงยัดมือถือลงกระเป๋ ากางเกงแล้วเลี้ยว
กลับไปห้องชมรมใต้ตกฟ .ทันที

"ให้รอป่ าวโน่ ! ?" เสี ยงเอินตะโกนไล่หลังมา แต่ผมส่ายหัวพรื ด "ไปก่อนเลย เดี๋ยวตามไป "



ผมแบกลังอันเดิม (แต่ไม่คอยหนักมาก ) กลับไปทีห้องชมรม ไขกุญแจเพื่อหยิบกุญแจกลองและพวกไข


ควง ประแจเลื่อนอะไรออกมาอีกนิ ดหน่ อย (เพราะรู ้วาลองเป็ นอย่างนี้ เดี๋ยวพวกมันก็ถามหาอีก ) ก่อนจะปิ ด

ประตูห้องเหมือนเดิ ม แต่ทไม่เหมือนเดิมคือ ปุณณ์ผานมาพอดี
ี่
"อ้าว... ขนไรเต็มมือเลยโน่ ?"
"มือกูมแต่ของ ไม่มขน " ตอบงี้ เลยโดนมันทุบหัวเข้าให้ (หาเรื่ องใส่ตวแท้ ๆ เลยกู )



"กวนตีนนะมึง ตกลงแบกอะไรนักหนา "
"เตรี ยมของให้พวกมึงพรุ่ งนี้ แหละ " ผมโบ้ยความผิดใส่มน เพร าะพวกมันเป็ นคนประกวดพรุ่ งนี้ ไม่ใช่ ผม


332


ซักหน่ อย... เออ เริ่ มพาลแล้วว่ะ ได้ขาวว่างานนี้ ผมเป็ นเจ้าภาพเอง
"โทษกูอีกนะ ... ให้ช่วยปะ ของเยอะมัย " ช้าไปแล้วมึง ...

"จะเสร็ จละ ไม่เป็ นไรหรอก " ผมเห็ นหน้ามันหมอง ๆ เหมือนคนรู ้สึกผิด เลยฉี กยิมกว้างพลางถองศอกใส่

มันซะหนึ่ งที "คิดมาก! ไม่มเี รี ยนรึ ไง ?"
่ ่
มันยิมตอบผมบาง ๆ ทําเอาผมรู ้สึกหัวใจพองโตขึ้นไปอีก เพราะตอนนี้ สาหรับผม สิ่งมีคาทีสุดคือรอยยิม



ปุณณ์ "ก็มวะ นี่ ลงมาเอาของให้มสศุภางค์ .. ไหวแน่ นะ?"
ี่

"ไหว ๆๆ ไว้เจอกันพรุ่ งนี้ " ผมยิมยืนยันมันอีกที เห็ นปุณณ์ยิ้ มกลับกว้างกว่าเดิม


"ไม่ตองถึงพรุ่ งนี้ หรอก เดี๋ยวตอนเย็นแวะไปหา อยูในโรงยิมใช่ ปะ ?"

"อื้ม" ผมพยักหน้าตอบมัน ก่อนร่ างโปร่ ง ๆ นั้นจะโบกมือลาแล้วเดินผ่านไปเอาของให้อาจารย์ เห็ นปุณณ์
ดูดีข้ น แววตาสดใสมากขึ้นแบบนี้ แล้วผมก็สบายใจ


***

การขนของเสร็ จสิ้นลงในทีสุด ผมล่ะแทบอยากลงไปนอนแผ่หงายกลางโรงยิม (จริ ง ๆ ทําไปแล้ว แต่โดน


พี่นนท์ดาว่าทุเรศ ก่อนจะดึงผมให้ลกขึ้นมานังดี ๆ ) เลยทําได้แค่หลบไปนอนบนแสตน ฟั งเสี ยงไอ้โอม ไอ้


อาร์ท และเพื่อนคนอื่น ๆ ช่ วยกันซาวด์เช็ ครอบทีหนึ่ งพลาง ปัดแมลงวันทีเ่ ริ่ มบินมาตอม ตัวพลาง (กูอาบนํ้า

แล้วนะมึง) ไม่นานนักก็มใครคนหนึ่ งล้มลงนังข้างผม


"เหนื่ อยเหรอโน่ " เสี ยงไอ้เอินครับ


333

"เออดิ่ เหนื่ อย มึงไม่เหนื่ อยเหรอวะ ขอบใจมากนะเว่ย " ผมยกมือไหว้มนปลก ๆ ทังทียงนอนตัวยาว

้ ่ั
หลับตาอยู่ โดยไม่รู้หรอกว่าเอินทําสี หน้าแบบไหน แค่ได้ยิ นเสียงมันหัวเราะแผ่ว ๆ กลับมา

"ไม่เป็ นไรหรอก ทําให้มงทําได้ทกอย่างแหละ หึ หึหึ " เอ๊ะ!?


ผมลืมตาขึ้นขมวดคิวมองหน้ามันทีทาเป็ นไม่มองผม แต่ผมยังติดใจคําพูดเมือกี้อยู่
่ ํ


"มะ............." ว่าจะถามอะไรบางอย่าง เอินก็ชิงพูดตัดขึ้นมาก่อน

"กูไม่มหวั งเลยใช่ ปะ"

หมายถึงอะไรของมันวะ ?
"หวังอะไรวะ" แม้คาถามผมจะดูซื่อ ๆ แต่ผมก็ซื่อจริ ง ๆ นี่ ครับ ถึงพอเดาออกบ้างก็เหอะว่าไอ้เพื่อนคนนี้

มันแอบคิดอะไร
"มึงแม่ง ... แกล้งทําเป็ นไม่รู้นะ " มันตัดพ้อผม เออ ก็เก่งว่ะ เรื่ องบางเรื่ องรู ้ไปทําอะไรไม่ได้ ก็แกล้ง ไม่รู้ซะ
ดีกว่า .. ถึงทีผมหัวเราะบ้าง
"แล้วไง อยากให้กทาเป็ นรู้เหรอ " ผมล้อมันพลางลุกขึ้นมานังคุยด้วยดี ๆ เมือทอดสายตาไปข้างหน้า ภาพที่
ู ํ


เราสองคนเห็ นก็คอเวที Live Contest ทีเ่ อินจะต้องขึ้นประกวดวันพรุ่ งนี้ กําลังก่อตัวเป็ นรู ปเป็ นร่ างขึ้นมาที


ละน้อย ด้วยฝี มือชาวชมรมดนตรี อย่างพวกเรา
เสี ยงเอินถอนหายใจยาว ก่อนจะเอื้อมมือมาตบบ่าผมเบา ๆ

"กูทาให้มงลําบากใจบ้างรึ เปล่า ... โทษนะ"
ํ ึ

334

"เฮ้ย!! เปล่าเลย คิดมาก !" ได้ยนดังนั้นผมจึงรี บโบกมือปฏิเสธมันเป็ นพัลวัน เห็ นเอินแค่นยิมเล็กน้อย ก่อน



มันจะพูดต่อ


"กู.... ก็ไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ กูวากูไม่ได้เป็ นเกย์นะ แต่มง .... น่ ารักดีวะ ... เฮ้ยย อย่าทําตาขวางอย่างงั้น .. กู


หมายถึงมึง ... กวนตีนกูดี อยูใกล้แล้ว .. สบายใจว่ะ .. หน้ามึงแม่งเหมือนแป๊ ะยิมด้วย ดูดิ่ หัวเหม่ง ๆ ตาตี่ ๆ กู

... ชอบว่ะ " หื มมมม ไอ้เชี่ ยเอิน !! นี่ มงกําลังสารภาพรักกับกูหรื อแค่หลอกด่า ผมเริ่ มไม่แน่ ใจเลยกะว่าจะตอก



กลับแม่งซักหน่ อยว่ามึงหล่อนักล่ะ ดีวาสังเกตเห็ นเอินมันทําหน้าตาจริ งจังเสี ยก่อน เลยปรับโหมดซีเรี ยส

ตามมัน
ผมเกาหัวเกรี ยน ๆ ของตัวเองสองสามทีอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่เคยมีใครพูดตรง ๆ ด้วยอย่า งนี้ มาก่อน

"เอ่อ... มึง... ก็เป็ นเพื่อนทีดีของกูนะ กูกดีใจอะทีมงชอบกู แต่ ... กูไม่ได้คดอย่างอื่นกับมึงจริ ง ๆ ถ้ากูทาให้

่ึ



รู ้สึกแย่ กูกขอโทษนะ ... กู.. เห็ นมึงเป็ นเพื่อนจริ ง ๆ" ทีตดสินใจบอกออกไปแบบนี้ เพราะเปล่าประโยชน์ที่
่ ั
เอินจะมาหวังกับผมจริ ง ๆ ครับ ... สําหรับผมเอินเป็ นเพื่อนทีดี ไม่เคยคิดเกินเลยไปถึงไหน จนกล้าพูดว่าต่อ



ให้ไม่มปณณ์เข้ามาเกี่ยวข้อง ผมก็ไม่เคยมองเอินในแง่น้ นอยูดี
ี ุ
ั ่

เอินพยักหน้าเข้าใจเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยมออกมา "ขอบใจว่ะทีบอก ... ขอบใจด้วย ทีไม่เคยให้ความหวังกู
ิ้



เลย" อ้าวไอ้เชี่ ย ชมหรื อด่า !?
"ด่ากูเรอะ!" ผมโบกกะบาลมัน จนเอินส่งเสี ยงหัวเราะร่ า

"ชม!!! ก็ดีแล้วไงมึง กูจะได้ไม่ตองตัวลอยมาก แต่มอะไรให้กช่วยบอกได้ตลอดเลยนะ กูยงเหมือนเดิม




แหละ" มันตบท้ายด้วยรอยยิม นําให้ผมยิมตาม จึงยืนมือไปตบบ่ามันเหมือนกัน



"ขอบใจ ๆๆ "

แต่ยงไม่ทนทีเ่ ราจะเปลี่ยนไปคุยเรื่ องอื่นกันดี เสี ยงไอ้เชี่ ยโอมก็ดงออกลําโพง ผ่านไมโครโฟนตัวทีมนเช็ ค
ั ั

่ ั
เสี ยงอยูเ่ สี ยก่อน "อ้าวปุณณ์ เข้ามาดิ่ ! ไอ้โน่ นงจู๋จี๋กบเอินอยูตรงโน้นว่ะ มึงจัดการเลย " แล้วไอ้เชี่ ยนี่ ปากกก
ั่ ั ้ ่

335

กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!
เอินหัวเราะขําทันที "งั้ นกูไปก่อนนะ สู ้ ๆ อะมึง พรุ่ งนี้ เจอกัน " ผมโบกมือลาตอบมัน เห็ นปุณณ์ตบไหล่

เอินระหว่างเดินสวนกัน ก่อนมันจะเดินขึ้นมาหาผม


"จู๋ จี๋กนกลางโรงยิมเลยนะพวกมึง " มันบ่นทําเป็ นประชด แต่ใบหน้าเคลือบด้วยรอยยิมอยู่ บ่งว่าไม่จริ งจัง

อะไร ผมเลยแกว่งเท้าไป เตะหน้าแข้งมันดังป๊ าบ โทษฐานปากดี
"มาทําไม เขาจัดของเสร็ จหมดแล้ว กลับบ้านไปมึงอะ " แต่มนยังหน้าด้าน ทําเป็ นหัวเราะลอยหน้าลอยตา

แล้วนังลงข้าง ๆ ผมอย่างไม่สะทกสะท้านได้อีกครับ


"จะอยู่ จะอยูรอส่งประธานชมรมกลับบ้าน ใครจะทําไม "
่ ั
"ตีสอง" ผมขูมน

"งั้ นเดี๋ยวกลับไปนอนแล้วขับรถมารับอีกที " นันไง เผยธาตุแท้ออกมาแล้วไอ้เลววว ไหนบอกจะอยูรอกู !

ผมตบหัวมันเบา ๆ (มัง) อีกครั้ง "จริ งใจสัด ๆ เลยนะมึงง "

"ไม่ได้หรอก เดี๋ยวพรุ่ งนี้ ข้ นเวทีแล้วไม่หล่อ คนถ่ายรู ปเยอะอีก ต้องดูดี " มันว่างั้น พลางเก็กหน้าหล่อ

โคตรจะหมันไส้เลยว่ะ ผมโก่งคออ้วกแม้จะแอบดีใจว่าปุณณ์กลับมาร่ าเริ งเหมือนเดิมแล้ว แว่วเสี ยงมันผิว

ปากเป็ นเพลงอะไรซักอย่างเบา ๆ

ไม่มอะไรดีไปกว่าการได้เห็ นปุณณ์กลับมาเป็ นคนเดิมอีกแล้ว


"บอสครับ มัวแต่สวีทนะครับ ช่ วยมาดูตแอมป์ ไหม้อีกแล้วด้วยครับ " เสียงไอ้เชี่ ยโอมคนเดิม ดังมาจาก
ู้
ลําโพงตัวเดิม กวนตีนจริ ง ๆ ว่ะ ผมว่าเดินไปถึงหน้าเวทีคงต้องยึดไมโครโฟนให้ห่างจากปากหมา ๆ ของมัน

336


เพราะเดี๋ยวคนใช้ตอจะติดโรคพิษสุนัขบ้าเรื้ อรัง
ปุณณ์หัวเราะขํากับถ้อยคําเสี ยดสี เหล่านั้น แต่ยงไม่วายดึงเอาผมไปโอบไหล่ซะแน่ นโชว์ไอ้เชี่ ยโอมอีก



(เสี ยงไอ้โอมอ้วกออกไมค์ดงมากครับ ) เฮ้ย!! ไอ้ห่านี่ กชอบบ้าจี้กบเขา ผมดินขลุกขลัก ก่อนจะสะบัดตัวออก


แล้วลุกขึ้นยืนบนแสตน ชี้ หน้าไอ้ปณณ์อย่างคาดโทษทันที "เล่นนักนะเมิงง!! เดี๋ยวกูมา ตกลงรอใช่ ปะ "

แต่สงสัยผมจะไม่น่าเกรงขามพอว่ะ เพราะไอ้ปณณ์ม ั นหัวเราะขํา "หึ หึหึ เออ"


ั ้
"ฝากไว้กอนนะมึง " ผมเข่นเขี้ยวบอกมัน ก่อนจะเดินจากไปยังบริ เวณหน้าเวที เพื่อต่อยตีกบตูแอมป์ ทีขยัน

เสี ยทุก 5 นาที

ท้องฟ้ ามืดสนิ ทแล้ว ขณะรถแท็กซี่ทไอ้ปณณ์นงมาส่ง กําลังจอดเทียบรั้วบ้านผม .. นาฬิ กาข้อมือบอกเวลา
ี่ ุ
ั่



สองทุมกว่ า แม้จะไม่ดึกเท่าทีขมน แต่กถือว่าช้ามาก ๆ อยูดี (ขนาดขอเวลาทังบ่ายไปจัดสถานทีแล้วนะเนี่ ย )
่ ู่ ั


ผมคว้าเอากระเป๋ านักเรี ยนมาถือ พร้อมสํารวจข้าวของต่าง ๆ ว่าหลงลืมไว้หรื อไม่ ก่อนจะโบกมือลามัน
"บายเว้ย พรุ่ งนี้ สู้ ๆ นะ "
"ขอคะแนนพิเศษได้ป่าว" มันอ้อนถาม ผมหัวเราะเหอะ ๆ
"กูตงฉิ น เสี ยใจด้วย " ผมทําหน้าเหนื อใส่มน เห็ นมันหัวเราะกลับมาเช่ นกัน "ก็ดายย หึ หึ "


"เจอกันพรุ่ งนี้ นะ" ต้องรี บตัดบท เพราะเกรงใจพี่คนขับแท็กซี่อาจจะหงุดหงิ ดได้เพราะจอดนาน แต่ขณะ
่ ั
กําลังก้าวขาลงจากรถอยูน้ น ปุณณ์กลับคว้าแขนข้างหนึ่ งขอ งผมเอาไว้มนเสี ยก่อน
ั่
"หื ม?" จนต้องหันกลับไปส่งเสียงถามอย่างสงสัย

337

"โน่ ...." คนทีนงมาด้วยกันเรี ยกชื่ อผม ให้เลิกคิวมองมันทีคอย ๆ คลี่ยมออกมาก่อนจะพูดต่อ
่ ั่
่่
ิ้


"พรุ่ งนี้ รอฟั ง

นะ... มีอะไรจะบอก"

ประตูแท็กซี่ถกปิ ดลง พร้อม ๆ กับรถทีวงจากไปแล้ว

่ ิ่

เหลือแต่ผมทียงคงยืนนิ่ งอยูอย่างนั้น
่ั


ผมไม่รู้วาวันพรุ่ งนี้ ปณณ์มอะไร
ุ ี
แต่นัยน์ตาทีกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิมของปุณณ์


บอกให้ผมรู้วา .... ผมได้ปณณ์คนเดิมกลับมาแล้ว

:)
41st CHAOS
เช้าวันงาน Live Contest ชมรมดนตรี ทกคนวิงวุนมาก โด ยเฉพาะผมกับไอ้โอม เพราะเสือกถูกบราเดอร์

่ ่
ศักดาแกล้งเทสย่อยในห้องเรี ยนโดยไม่ยอมบอกก่อนล่วงหน้า เลยโดดเรี ยนไปเตรี ยมงานไม่ได้อีก กว่าจะแจ้
นออกมาจากห้องได้ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงกว่า ต้องวิงตามงานกันเหงื่ อแตกเลยทีเดียว

ตูแอมป์ มีปัญหาจนวันสุดท้าย ไม่รู้จะอะไรกัน นักหนาครับ จนตอนนี้ ผมกลายเป็ นฝ่ ายซ่อมแซมบูรณะ

ประจําชมรมไปแล้ว (เหอ ๆ) มีอะไรพังพวกมันวิงลิว ๆ มาให้ผมซ่อมตลอด จากตอนแรกซ่อมตูแอมป์ เอง

่ ่

ไม่เป็ น (กลัวไฟดูด ) ตอนนี้ เริ่ มบ้าดีเดือด อาจหาญถึงขนาดแกะสายไฟออกมาดูวาแม่งเป็ นเชี่ ยอะไรนักหนา
ในทีสุดไขควงกับประแ จก็กลายเป็ นอวัยวะส่วนที่ 33 และ 34 ของผมไปเรี ยบร้อยแล้วครับ .... เอาสิเมิงง

อะไรเสี ยอีก เอามาให้หมด กูสูตาย ! วันนี้ ไอ้โอมมันปรนนิ บตพนวีผมยกใหญ่ เพราะผมช่ วยซ่อมเครื่ อง

ัิ ั

338

ดนตรี ไปเยอะมากกก จนมันบอกว่าเห็ นแล้วยังเหนื่ อยแทน

"เหลืออีกครึ่ งชัวโมงนะครับ งานจ ะเริ่ ม ประมาณอีกสิ บห้านาทีเชิ ญวงแรกกับวงทีสองไปแสตนบายหลัง


เวทีได้เลยครับ " ผมเดิน (ทั้งทียงถือไขควงและประแจในมืออยู่ ) เข้ามาในห้องพักเก็บตัวของผูประกวดทีนง
่ั

่ ั่

กันหน้าสลอนอยูเ่ ต็มไปหมด .. โอ้โห กูวาจัดห้องให้กว้างแล้ว แต่คนดันเยอะจนห้องดูแคบไปถนัด สงสัย
เพราะแต่ละคนต่างแบกเครื่ องดนตรี ส่วนตัวมาด้วยอีกล่ะมัง

ผมพูดจบก่อนจะหันหลังแปะป้ ายลําดับวงลงบนประตูห้องให้อีกที เผือจะมีคนจําไม่ได้ แต่เพราะรี บมาก

เลยไม่ทนสนใจมองว่าห้องนี้ มคนรู ้จกผมนังอยูบางรึ เปล่า เดี๋ยวต้องไปดูตรงซาวด์เอ็นจิเนี ยร์ทน้องน็ อตช่ วย



ี่
่ ่ ้

รับผิดชอบแบบเกร็ ง ๆ อยูอีก ช้านักจะไม่ทนการณ์ ผมล่ะกลัวมันทําแผงซาวด์เอ็นฯพัง



"โน่ !!" แต่เสี ยงทีคนเคยดีดงขึ้นด้านหลังผมระหว่างกําลังแปะรายชื่ อวงอยูครับ นําให้ผมขานรับทั้งทียงไม่
่ ุ้

่ั
ทันหันไปมองหน้ามัน "ไงเอิน"

"เหนื่ อยมัย ?" เอินถามผม ขณะผมกําลัง ตบประตูปัง ๆ เพื่อให้แน่ ใจว่ากระดาษติดแน่ นกับประตูดีอยู่ ผม



ทุบอีกสองสามทีกอนจะอ้าปากตอบมัน "โคตร ๆ กูไปก่อนนะ ซาวด์เอ็นฯกําลังมึน " เอ่อ ... ดูตดบทมาก

เกินไปปะครับ ? พูดแล้วก็สานึ กได้ เลยหันไปมองหน้าเอินทีดหงอย ๆ ลงไปซักหน่ อย

้ ู่
เอาไงดี.... ผมเลยยืนมือตบ บ่ามันอีกสองทีเป็ นกําลังใจ "สู ้ ๆ นะเว่ย กูดอยู่ " นันแหละ มันถึงได้ยมออก


ิ้

ผมยิมพลางคิดว่าจะรี บเดินกลับไปหาไอ้น็อต (ป่ านนี้ จตตกแย่แล้ว ) แต่รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกําลังมอง



อยูอีก เลยหันกลับไปเช็คดูภายในห้องสักหน่ อย

ปรากฏว่าเป็ นวงพี่โอ๊ค (ประธานชมรมปี ทีแล้ว ) กําลังยิมส่งแปล้ให้ผมอยูครับ เห็ นดังนั้นผมจึงผงกหัว


กลับเป็ นการทักทายทันที วงพี่โอ๊คสมชื่ อ All Star จริ ง ๆ เพราะสมาชิ กวงแต่ละคน ตัวเก๋ า ๆ ทั้งนั้น เด็ก
ชมรมดนตรี เก่ง ๆ ก็ถกเกณฑ์ไปร่ วมวงหมด งี้ ไม่ให้ผมเทคะแนนให้ได้ไง !! ตัวเก็งเลย วงพี่เขาน่ ะ


339

ผมทักทายวงพี่โอ๊ค ก่อนสายตาจะมองผ่านไปข้าง ๆ ไม่ไกลกันนัก เห็ นสมาชิ กวงมาเฟี ยจับจองทีนงอยู่
่ ั่
ใกล้ ๆ ใบหน้าด้านข้างของไอ้ปณณ์กาลังคุยกับเพื่อนร่ วมวงอย่างออกรสอยู่ ไม่ได้มองเล๊ยย ว่าผมเดินเข้ามา
ุ ํ
มีแต่ฟี่เท่านั้นทีสบตาผมเข้าพอดี

ผมทําไม้ทามือบอกฟี่ ให้สะ กิดปุณณ์หน่ อย ซึ่งมันก็ทาตามโดยเร็ ว ปุณณ์โดนฟี่ สะกิดแรง ๆ สองสามที



่ ื ่
กว่ามันจะยอมหันมามองได้ แล้วก็ตองทําหน้าประหลาดใจทีเ่ จอผมยืนอยูตรงนี้ ... เออ ขําดีวะ กูยนอยูนาน

แล้วเหอะ
มันส่งยิมกว้างมาทางผม นําให้ผมยักคิวพลางแอบชู สองนิ้ วกลับไป (ชู สูงมากไม่ได้ครั บ เดี๋ยวคนอื่นหาว่า



ลําเอียง) อ่า ... อยูนานกว่านี้ ไม่ได้แล้ว ไอ้น้องน็ อตจะตายเอาครับ ผมทําปากบอกมันว่า 'โชคดี ' ก่อนจะรี บแจ้
นออกนอกห้องไป

***

หลังจากซาวด์เช็ ครอบสุดท้ายปรับเสี ยงกับซาวด์เอ็นฯเสร็ จ และน้องน็ อตเก่งพอจะคุมแผงเครื่ องมือคน
่ ้
เดียวได้แล้ว (จริ ง ๆ มีไอ้อาร์ทช่ วยดูอยูดวย กันเหนี ยวครับ เครื่ องมือมันแพง ) ผมก็ได้เวลากลับไปประจําที่
นังกรรมการซักที โดยไม่ลืมจะถือวอ ประแจ และไขควงมาด้วย เพราะถ้าตูแอมป์ ตัวไหนไหม้อีก จะได้ข้ น



ไปช่ วยทัน (เป็ นประธานชมรมต้องอดทนครับ ) กําหนดการณ์เปิ ดงานโดยอธิ การขึ้นมาพูดก่อน (ใครชวนมา
วะ) ตามด้วยมิสและมาสเซอร์ทปรึ กษาชมรมเรา ปิ ดท้ายด้วยประธานชมรมซึ่งคือผม
ี่

(พูดสั้นนิ ดเดียว) ก่อน

งานจะเปิ ดอย่างเต็มตัว
ลําดับ 15 วง ถือว่าไม่มากไม่น้อยจนเกินไปครับ ผมพลิกรายชื่ อวงไปมาจึงเห็ นว่ามีรุ่นพี่รุ่นน้องทีรู้จกลง
่ ั

แข่งกันหลายคน.. ไอ้เป้ อก็ เป็ นหนึ่ งในนั้นด้วย ผมเห็ นน้องมาวินนังเชี ยร์อยูบนแสตนห่ างจากเวทีพอดู สงสัย


มันคงทะเลาะกันอีก พลิก ๆ ไปก็เห็ นรายชื่ อน้องมิก ถูกรวมอยูในวงพวกเด็กม .4 ด้วย เลยอดแหย่ไอ้โอม
ไม่ได้

340

"เฮ้ย.. วงนี้ สงสัยจะคะแนนเฟ้ อว่ะ " ผมแกล้งชี้ ชื่อวงทีน้องมิกรวมอยู่ แต่คนอย่ างไอ้เชี่ ยโอมมีเหรอจะเผย

ไต๋
"ไอ้ฟิล์มไม่ได้เป็ นกรรมการด้วยซักหน่ อย " โบ้ยนะมึง !! หมันไส้หวะ ผมส่ายหน้าเซ็ง โดยไม่รู้ตวเล้ยย ว่า


งานกําลังจะเข้าตัวเองในอีกไม่กี่วนาที


"ว่าแต่มงเหอะ ... พี่เชี่ ย หรื อ มาเฟี ย ดีละจ๊ะะ พ่อหนุ่ มเนื้ อหอมมมม " นันไง โดนเลยกู ผมหันไปค้อนมัน


ทันที "ตลกละมึง ! มาเฟี ยดิ! ฮ่า ๆๆๆๆ" มุกครับมุก ไอ้โอมโบกกะโหลกผมดังป๊ าบบ


"กูวาแล้ว! ล้มมวยนะมึง !!!" ตบไม่พอ มันล็อคคอผมอีก อ็อกกกกกกกก หายใจไม่ออกโว๊ยยย
"ล้อ ล้อ ล้อ ... ล้อเล่นนนนนน... ปล่อยเส่ะวะะะะะ " ผมดินขลุกขลักในแขนไอ้โอ ม ได้ยนเสี ยงมันหัวเราะ




สะใจ หึ ! ฝากไว้กอนเหอะมึง ! ถ้าไม่ตดว่างานเริ่ มแล้วผมคงไม่ปล่อยให้ตวเองถูกทําร้ายอยูฝ่ายเดียวแน่ ๆ แต่


ใช่ แล้ว..... ตอนนี้ พิธีกรในงาน (ซึ่ งคือน้องคิมกับไอ้เคน มาช่ วยเป็ นให้ ) กําลังเริ่ มขึ้นมาแนะนําวงแรก พวก
ผมจึงต้องปรับโหมดตัวเองสู่ฟั งก์ชนตั้งใจทํางานทันที
ั่

เวลผ่านไปพักใหญ่ กว่าจะมาถึงวงทีสี่ นับว่ากินเวลาประมาณหนึ่ งเพราะเอฟเฟกต์กีตาร์ของวงที่ 3


แอบช็อต ทําให้เสี ยงหอนทัวทั้งโรงยิม (กําลังจะหลับอยู่ สะดุงเลยครับ สงสัยมันจงใจปลุก ) แล้วหน้าทีคน



ถือไขควงไปงัดเอฟเฟกต์คงจะเป็ นใครไ ปไม่ได้ นอกจากยอดชายนายโน่ คนดีศรี ชมรมอีกตามเคย เหอ ๆๆ
ขอรางวัลพิเศษให้ตวเองได้ไหมอะ โทษฐานเป็ นกรรมกรประจํางาน แต่สุดท้ายสายไฟไม่ได้ช็อตครับ

มือกีตาร์มนเสื อกปรับ sequence ผิดต่างหาก (คือการปรับหน้าปัดของแอมป์ เพื่อลดเสี ยงแผด เสี ยงแหลม
้ ั

เสี ยงทุมครับ ถ้าปรั บผิดเวลาเหยียบเอฟเฟกต์กีตาร์กจะหอนเหมือนเวลาไมค์อยูใกล้ลาโพง โคตรหนวกหู )

้ ็

ทํากูเหนื่ อยฟรี นะมึง ! งี้ ตองหักคะแนนให้เข็ด!

ผมนังหลับมังตืนมังจนวงที่ 5 ของไอ้เอิน ถึงได้ตนเต็มตาขึ้นมาหน่ อย ไม่ใช่ เพราะอะไรหรอกครับ แต่ไอ้
ื่

่ ่ ่


341

โอมแม่งกระทืบเท้าผมยิก ไอ้ห่า นี่ ... รองเท้าหนังกูเป็ นรอยซื้อให้ใหม่เลยนะมึง ! ผมหันไปด่ามันแบบไม่มี
เสี ยง ก่อนจะพลิกกระดาษให้คะแนนเปลี่ยนเป็ นหน้าต่อไป เพื่อลงคะแนนใหม่ให้วงพี่เชี่ ยของพวกเอิน

แข่งรอบสุดท้ายให้โควต้าวงละ 3 เพลงครับ ภายในเวลา 15 นาที ห้ามเวินเว้อ เครื่ องดนตรี พงก็ตอ งรี บซ่อม
ั ้

(กรณี ทเี่ ป็ นของวงเอง แต่ถาของงานพัง จะหยุดเวลาให้ ) วงเอิน (ไอ้พวกพี่เชี ยร์ท้งหลาย ) ขึ้นมาเซทเครื่ อง



ดนตรี อย่างว่องไวไม่ให้เสี ยเวลา ท่ามกลางเสี ยงตะโกนต้อนรับจากรุ่ นน้องมากมาย เพราะความทีวงมันเป็ น

พี่เชี ยร์ทกคน เลยมีฐานเสียงจากน้อง ๆ ม .ต้น เด็กแสตนของพวกมันเยอะเป็ นพิเศษ

พี่เชี่ ยเล่นเพลงเอาใจกรรมการโอมอีกแล้วครับ เพราะมันเริ่ มด้วย Deftones วงโปรดไอ้โอม เพลง 7words
(กล้ามาก) ตอนมันร้อง Suck, Suck, ผมล่ะต้องรี บหันไปมองบราเดอร์ททาหน้าขึงขังทันที (พอซักพัก
ี่ ํ
ตะโกนคําว่า FUCK ออกไมโครโฟนอีก ทํากูเครี ยด จัดเลยนะมึง !!) แต่กเ็ อาเหอะนะ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
เพราะเป็ นช่ วงเวลาของเด็ก ๆ เขาปลดปล่อยกัน ฮ่า ๆๆ
แต่จริ ง ๆ ผมชอบเพลงนี้ นะ จังหวะมันหลากหลายดี ผมเป็ นคนชอบฟั งเสี ยงเบส (สงสัยเพราะตัวเองเล่น
เชลโล่) เลยโปรดเพลงนี้ เป็ นพิเศษ เอาเป็ นว่าให้คะแนนพิศวาสมันนิ ดนึ งละกัน หึ หึหึ (รู ้แล้วเหยียบไว้ครับ )
เพลงต่อไปเป็ น Zero ของ The Smashing Pumpkins ไม่รู้วงนี้ จะเอาใจไอ้โอมไปถึงไหน มันถึงกับนังโยกไม่

หยุด ก่อนจะหันมากระซิบกับผมว่า "ไอ้เอินก็ดีนะ หล่อไม่เท่าปุณณ์แต่รสนิ ยมดี " ไอ้ห่าาาาาา ใจง่ายนะมึง !!



ผมส่ายหัวหน่ ายไ ม่อยากจะเถียงสูมน แต่กโยกตามเพลงทีเ่ อินเล่นไปด้วย อืม .. กลองทํา timing ดีวะ เครื่ อง
้ ั

ดนตรี อื่นเลยลื่นไหลไปไม่มปัญหา อันนี้ ไม่ได้ลาเอียงครับ ผมให้คะแนนไปเยอะจริ ง ๆ ติดแต่เสี ยงเอินกวน



ตีนไม่เท่าคุณบิลลี่ นักร้องนําต้นตํารับนี่ สิ สงสัยเพราะเสี ยงเอินมันหล่อไ ปหน่ อย เหมาะจะร้องเพลงค่ายเบ

เกอรี่ มวสิ กมากกว่า (ฮา..)


แน่ นอนว่าพอพูดถึงไก่ ไก่กมา ... เพราะถึงจะไม่ใช่ เบเกอรี่ มวสิ ก แต่อารมณ์มนใกล้เคียงกัน


ผมเงยหน้ามองอินโทรกีตาร์เพลงคุน ๆ ทีดงอยูบนเวที ตัดกับฟี ลร็ อคหนัก ๆ อย่างเพลงเมือกี้ พร้อม


่ ั ่

ใบหน้าของเอินทีส่งยิมให้ผมกว้างอย่างคนมีเลศนัย เสี ยงทุมนั้นพูดออกไมค์ระหว่างอินโทรเพลงสุดท้าย

้ ่ ้
่่

กําลังเล่นอยูวา "เพราะรู้วาตัวเองจะอกหัก เลยซ้อมเพลงนี้ ไว้ " เออเอาเข้าไป... คนอื่นขําครื น แต่ผมทําได้แค่

342

หัวเราะแหะ ๆ ระหว่างไอ้เชี่ ยโอมเตะหน้าขาผมดังป้ าบ ๆ (คิดว่ากูไม่ เจ็บรึ ไง !)
เอินส่งสายตามาทางผมพลางคลี่ริมฝี ปากอวดลักยิมประจําตัวมันมาให้ "ยังไงก็อยากให้ลองคิดดูอีกทีนะ "



"อาจเป็ นแค่ความฝัน มีไหมวันทีเ่ ราสองคนจะรักกัน ก็เลยถาม
ว่าเธอคิดอย่างไร กับสิ่งทีฉนได้ทาให้เธอ เธอรู ้หรื อไม่
่ ั

เสี ยใจ เมือเธอนั้นได้พูดว่า ไม่อาจจะให้มากไป

ฉันขอเพียง แค่เธอนั้น ให้โอกาสฉันได้ไหม อย่าเพิ่งถอยหนี ไป
ลองคิดดู สิ่งทีฉนทํา เธอไม่ตองกลัวมันแค่เรื่ องของหัวใจ
่ ั

และฉันเอง ก็อาจจะไม่ใช่ เธอแค่ลองเปิ ดรับหัวใจของฉันหน่ อย จะได้ไหม
เธอคิดอย่างไร กับสิ่งทีฉนได้ทาให้เธ อ เธอรู ้หรื อไม่
่ ั

เสี ยใจ เมือเธอนั้นได้พูดว่า ไม่อาจจะให้มากไป

ฉันขอเพียง แค่เธอนั้น ให้โอกาสฉันได้ไหม อย่าเพิ่งถอยหนี ไป
ลองคิดดู สิ่งทีฉนทํา เธอไม่ตองกลัวมันแค่เรื่ องของหัวใจ
่ ั

และฉันเอง ก็อาจจะไม่ใช่ เธอแค่ลองเปิ ดรับหัวใจของฉันหน่ อย จะได้ไหม
ลองคิดดู สิ่งทีฉนทํา เธอไม่ตองกลัวมันแค่เรื่ องของหัวใจ
่ ั

และฉันเอง ก็อาจจะไม่ใช่ เธอแค่ลองเปิ ดรับหัวใจของฉันหน่ อย
ลองคิดดู สิ่งทีฉนทํา เธอไม่ตองกลัวมันแค่เรื่ องของหัวใจ
่ ั

และฉันเอง ก็อาจจะไม่ใช่ เธอแค่ลองเปิ ดรับหัวใจของฉันหน่ อย จะได้ไหม "

343

อืมมมม ......... ไอ้เชี่ ยโอมมันยืนเท้ามาเตะขาผมยิกเลยแฮะ ..... อืมมมมม ....... แล้วเมือไหร่ เอินมันจะเลิก



มองหน้าผมซักที (เป็ นโรคใครมองมาแล้วชอบมองตอบซะด้วย ) อืมมมมมม ....... เอาไงดีวะ มือผมตอนนี้ ถึง
กะให้คะแนนไม่ถก

จนเมโลดี้สุดท้ายจบลง ผมยิมขํา ๆ ให้ไอ้ นักร้องนําทีกยมให้ผมอยูเ่ หมือนกัน ก่อนจะเดินลงจากเวทีไป
่ ็ ิ้

เสี ยงไอ้โอมแหวมาคนแรก
"กลางโรงยิมเลยว่ะมึง ! กล้าโคตร !" ตลกละมึง มันไม่ได้พูดชื่ อกูซกคํา ไม่มใครเขาขี้เสื อกอย่างมึงหรอก


ผมส่ายหัวหน่ าย พลางไล่ให้คะแนนในช่ องของวงเอินไปด้วย อืม ... ดนตรี ใช้ไ ด้ เสี ยงร้องสองเพลงแรกขัด

ๆ แต่เพลงทีสามกําลังพอดี (บอกแล้ว เสี ยงเอินเหมาะจะร้องเพลงจีบสาวมากกว่า ) เสียแต่ set list


สะเปะสะปะไปหน่ อยนะเพื่อน มึงเล่นไม่คมคอนเซปต์เล้ยยย นึ กอยากเล่นพั้งค์กเ็ ล่น อยากเล่นร็ อคก็เล่น

อยากเล่นซอฟท์ร็อค ... มึงงง ก็เล่น สรุ ปว่ากู ปรับตัวตามไม่ทน โดนหักนิ ดหน่ อยแล้วกันนะ หวังว่าคงเข้าใจ

วงเอินลงไป วงต่อไปก็ข้นมา ผมมองชื่ อวง Seven Dwarfs แล้วต้องหัวเราะหึ หึ .... เพราะนี่ มนวงน้องมิก



นี่ หว่าาา

แต่ไอ้โอมทําเป็ นตีบ้อครับ มันเคาะปากกาไปมา ตาก็มองอยูแค่กระดาษคะแนนตรงหน้า ไม่ยอมมอ งตอบ

น้องมิกเค้า ทีอตส่าห์ส่งสายตาตืน ๆ มาทางกรรมการโอมเหมือนอยากขอกําลังใจ
ุ่

ถึงคราวผมกวนตีนมันมัง ผมยืนเท้าไปเตะหน้าแข้งมันกลับ "เด็กมึงว่ะ ตืนเวทีดวย น่ ารักชิ บหาย "


่ ่
"ลามปามนะมึง ระวังโดนไอ้ฟิล์มอัด " แต่มนยังมีหน้าบ่ายเบียง ก่อนอินโทรเพลงแรกจ ะดัง เราจึงต้องหยุด


ทะเลาะกันแล้วเงยหน้ามองการแสดง
วงของน้องมิกเน้นเล่นเพลงแนว ska เพราะมีเครื่ องเป่ าเต็มไปหมดครับ น้องมิกรับหน้าทีตาแหน่ งฮอร์น
่ ํ

ของวง (เก่งนี่ หว่าไอ้เชี่ ยโอม สอนจนน้องเขาเป่ าเป็ นแล้ว ) เวลาออกมาเป่ าข้างหน้าทีกมเี สียงฮื อฮาที (น่ ารัก

จริ ง ๆ ครับ เด็กอะไร ) อันนี้ ได้คะแนนพิศวาสจากผมไปเยอะ เพราะผมฟั งเพลงแนวนี้ อยูพอดี เราเลยเข้าทาง

344

กัน
ระหว่างฟั งผมก็นงสันขาไปอย่างสุนทรี ยครับ เลยโดนไอ้เชี่ ยโอมเตะขาเข้าให้ สงสัยมันจะหมันไส้ "ชอบ
ั่ ่


นักนะเมิงงง" อ้าวไอ้นี่ แม่งขี้หึงว่ะ
ผมยักไหล่ใส่มนอย่า งไม่สนใจแล้วนังให้คะแนนต่อ แอบเหลือบมองไอ้โอมก็เห็ นมันอมยิมให้น้องเขาเป็ น



ระยะ และทุกครั้งทีตาน้องมิกกับโอมประสานกัน ผมก็เห็ นน้องอายม้วนต้วน จนแทบเป่ าผิดโน๊ ตทุกที น่ ารัก

แฮะ! (เพื่อนกูมดีตรงไหนวะเนี่ ย )

ถัดจากวงของน้องมิก (ทีลงจากเวทีไปพร้อมด้วยสายตา ละห้อยจากกรรมการโอม .. เห็ นอย่างนี้ แล้วมึงยังมี

หน้ามาปฏิเสธอีกนะ!) ก็ตามด้วยวงอื่น ๆ อีกมากมาย ระหว่างนั้นมีวงทีไอ้เป้ อเล่นกีตาร์ให้ (ร้องเองด้วย


เพลงนึ ง) เป็ นวงทีเ่ ล่นเอาแต่ใจตัวเองกันชิ บหาย อินดี้ซะจนกูยงไม่รู้จกว่าเพลงอะไร แอบเห็ นว่าเพลงสุดท้าย


ทีไอ้เ ป้ อร้อง มันมองน้องมาวินตลอดจนน้องวินร้องไห้ (ไม่รู้ดวยความซาบซึ้ง หรื อละอายแทนทีมนร้องผิด


่ ั
คียต้งแต่โน๊ตตัวแรก )... อันนี้ อาจเป็ น talk of the town ของวันพรุ่ งนี้ ได้ครับ ... หึ หึหึ เวทีกไม่ใช่ ลานสารภาพ
์ั

รักนะมึง!
ส่วนวง All Star ตัวเก็งประจํางานก็หรู หราดั งคาด พี่โอ๊คเล่นเปลี่ยนนักดนตรี เสริ มกันทุกเพลง (ไปหามา

จากไหนนักหนา) arrage เพลงใหม่กนมาเองด้วย อื้อหื อ .... เวทีผมไม่ใช่ hot wave music award นะครับพี่!
คะแนนแต่ละช่ องเต็มแค่ 30 ผมล่ะจนปัญญา อยากให้ซกแปดสิ บก็ไม่รู้จะหาโกงได้ทไหน งั้นให้เต็มแม่งทุก

ี่
ช่ องเลยแล้วกัน ตัดปัญหา !

ผ่านไปเรื่ อย ๆ จนเกือบถึงวงสุดท้าย ผมซึ่งกําลังมึน ๆ ได้ที่ ขอเวลานอกก้มลงไปดูดนํ้าจากแก้วทีง่อยเพิ่ง


่ ้
เปลี่ยนเอามาให้ แต่พอเงยหน้ามาก็พบกับปุณณ์กาลังเซทเครื่ องดนตรี ตวเองอยูขางบนแล้ว

มันยิมให้ผมนิ ดหน่ อย (แบบผ่าน ๆ) ก่อนจะเช็ คสายกีตาร์ เช็ คเอฟเฟกต์ตวเองไปเรื่ อย โดยไม่ได้มองมา



ทางผมอีก

345


เพลงแรกของไอ้พวกมาเฟี ย คือ เพราะเราคือคน ของ Street Funk Rollers เอาใจกูกนอีกละ ผมตกใจนิ ด

หน่ อยทีวงมันเลือกใช้เพลงทีมเี ครื่ องเป่ า แต่พอเงยหน้าดูกถึงบางอ้อ เพราะมันยืมตัวแก็งค์น้องมํ่าเด็กเล่ น


เครื่ องเป่ าในชมรมผมไปนี่ เอง (เจรจากันมาตอนไหนวะ ) ผมค่อนข้างชอบซาวด์กีตาร์ของปุณณ์ เพราะมัน

เล่นได้พริ้ วเข้ากับเบสดี ส่วนกลองตีเสี ยงดังไปหน่ อยแต่พอทําเนาครับ ได้อารมณ์ไปอีกแบบเหมือนกัน ตาย
ห่ าละ... ให้คะแนนมันเยอะใครจะหาว่าลําเอียงป่ าวเนี่ ย !!!!!!!
จบเพลง เพราะเราคือคน ไป ต่อด้วยอะไรหว่า .... อ๋ อ .. ต่อด้วย ตุก ตุก เบรดดาวน์ ของ Kai-Jo Brothers
๊ ๊
ครับ ... สรุ ปว่าวงนี้ มนกลายร่ างเป็ น reggae ไปตั้งแต่เมือไหร่ ? (รอบคัดเลือกล่ะทําเป็ นร็ อคนะ ) นี่ ใช่ มะเซอร์


ไพร์สของวงพวกมึง ผมตลกชิ บหาย ตอนทีคนดูออกมาเซิ้งกันใหญ่ แถม ไอ้โอมยังร่ วมทะเล้นลุกขึ้นเต้น


กลางโต๊ะกรรมการอีก มันพยายามดึงผมให้ลกขึ้นบ้างแต่มายอาววววววววววครับ ! หน้ากูบางงงงมังไรมัง

่ ่
เหอะ!

ปุณณ์หัวเราะร่ าให้กบคนดูทจบกลุมเต้นระบําท่าประหลาดกันอยู่ (แก็งค์นางฟ้ านันแหละ ไม่ใช่ ใครที่
ี่ ั ่

ไหน) จนผมรู้สึกว่าวันนี้ ม ั นหล่อเป็ นพิเศษ ไม่รู้แม่งแอบไปทําอะไรมา ? หรื อทีเ่ มือวานมันบอกว่าวันนี้ ตอง


หล่อหน่ อยจะเป็ นเรื่ องจริ ง มันแอบไปมาส์กหน้า โบ๊ะแป้ งมาป่ าววะ ดูใสวิงค์แปลก ๆ คิดไปคิดมามันอาจ


ขึ้นกับไฟสีสมบนเวทีกได้ .. ขําทีสุดต้องตอนไอ้ฟี่ควักแคนออกมาครับ ! กร๊ ากกกกกกก .. มึงเป่ าเป็ นด้วย!!!!?


หมดชื่ อประธานนักเรี ยนกันเลยทีน้ ี หมอลําซิ่งลิซ่ ึมก็ไม่บอกกก (ฮ่า ๆๆ)
ผ่านไปสองเพลง ทําคนดูโคตรรร เหนื่ อย ... ผมว่าวงนี้ สงสัยมันเล่นเอามันส์ไม่สนรางวัลแน่ ๆ เพราะเพลง
ทีสองพวกมันมัวกันกระจายยย แต่ฮาดี นับว่าพอแถ ๆ ผ่านไปได้ คะแนน technique อาจไม่เท่าไหร่ แต่

่ performance เกินสามสิ บบบบบบครับ ! ทําไอ้โอมหอบได้นี่นับว่าเจ๋ งมาก (ฮ่า ๆๆ)

จบตุก ตุก เบรคดาวน์ ผมรอด้วยใจระทึกว่าต่อไปจะเป็ นเพลงอะไร แต่อยูดี ๆ พวกน้องเครื่ องเป่ าก็ชักแถว
๊ ๊
ลงจากเวทีซะงั้น ปล่อยให้พวกมันเหลือแค่ 4 คน ก่อนฟี่ จะเดินมาพูดใ ส่ไมค์

"พวกเราขอหยุดเวลาความมันส์เอาไว้เท่านี้ ... เพราะอยูดี ๆ คนทีหน้าตาเห่ ยทีสุดในวงเรา ก็เสื อกอยากจะ


จับไมค์ร้องเพลงเอง " เรี ยกเสียงโห่ ฮาได้ดงลัน เพราะมีคนตะโกนขึ้นมาว่า "ก็มงไม่ใช่ เหรอ" ฮาาาาาาา
ั ่


346


ผมเห็นไอ้ฟี่เกือบชู นิ้วกลางกลางเวที ดีวามันห้ ามตัวเองไว้ได้ทนครับ ! ก่อนจะหันไปยิมแหย ๆ ให้บรา



เดอร์ "เข้าใจผิดกันแล้วครับเพื่อน ๆ ทําไมมีตาหามีแววไม่อย่างนี้ ละครับ .. เออ ไอ้ปณณ์ ร้องดี ๆ ล่ะมึง



คะแนนหดเพราะมึงกูเอาตาย" ฟี่ โต้ตอบกับคนดูกอนจะหันไปสังเสี ยมือกีตาร์ตวดีของมัน ทีตอนนี้ กาลัง
้ ั


เตรี ยมเสี ยบสายกีตาร์โปร่ งทีมนแบกมาเปลี่ยนอยู่ ปุณณ์ลากเก้าอี้สูงมานังพลางยิมบาง ๆ ไม่ได้โต้ตอบอะไร

่ ั



"ยกเวทีให้มนครับ !" ฟี่ ตบท้ายแล้วพาตัวเองเดินเลี่ยงลงจากเวทีไป ปล่อยให้ปณณ์นงเป็ นจุดสนใจอยูบน


ั่

กลางเวทีคนเดียว เสียงคนดูทเี่ คยจ้อกแจ้กเริ่ มเงี ยบสนิ ท เพราะ ท่าทางเหมือนปุณณ์กาลังใช้สมาธิ อยูเ่ ช่ นกัน
เสี ยงเกลากีตาร์โปร่ งดังขึ้นเป็ นท่อนเพลงบรรเลงฟั งดูหวานหู จนผมไม่สามารถละสายตาไปทางอื่นได้ แม้

ไอ้โอมจะเพียรพยายามขยันเอาตีนสะกิดขาผมยิกก็ตาม

ปุณณ์เงยหน้ามายิมอาย ๆ ให้ผมแว่บหนึ่ งก่อนจะก้มลงร้องเพลงและดีดกีต้ าร์ตอไป


"ในโลกทีมความวกวน ในโลกทีทกคนต้องดินรน ทีสบสนร้อนรนจนใจนั้นแสนเหนื่ อย
่ี
่ ุ
่ ั

ในโลกทีความทุกข์ทอใจ ได้เดินผ่านเข้ามาเรื่ อย ๆ จนบางครั้งไม่รู้จะข้ามไปเช่ นไร


แต่ยงชี วตยิงผ่าน ยิงได้พบยิงเจอ กลับทําให้ฉนยิงคิดในใจ
ิ่ ิ ่
ั ่


ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจทีเ่ จอเธอ


เธอคือกําลังใจเดียวทีมี ไม่วานาทีไหน ๆ

ฉันดีใจทีมเี ธอ แม้จะต้องพบอะไร



ฉันก็รู้และฉันอุนใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยูตรงนี้
ในอุปสรรคทีมากมาย ในความหวาดหวันทีวนวาย ในอนาคต ในปัจจุบน และอดีต


่ ่ ุ่
ในความเจ็บปวดทีตองเจอ ที่ ไม่เคยพ้นไปสักที ยังไม่รู้พรุ่ งนี้ ตองเจอกับเรื่ องใด
่ ้

แต่ยงชี วตยิงผ่าน ยิงได้พบยิงเจอ กลับทําให้ฉนยิงคิดในใจ
ิ่ ิ ่
ั ่



347

ฉันดีใจทีมเี ธอ ฉันดีใจทีเ่ จอเธอ


เธอคือกําลังใจเดียวทีมี ไม่วานาทีไหน ๆ

ฉันดีใจทีมเี ธอ แม้จะต้องพบอะไร



ฉันก็รู้และฉันอุนใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยูตรงนี้
แต่ยงชี วตยิงผ่าน ยิงได้พบยิงเจอ กลับทําให้ฉนยิงคิดแน่ ใจ ..
ิ่ ิ ่
ั ่


ฉันดีใจทีมเี ธอ ฉันดีใจทีเ่ จอเธอ


เธอคือกําลังใจเดียวทีมี ไม่วานาทีไหน ๆ

ฉันดีใจทีมเี ธอ แม้จะไม่เหลือใคร ๆ



ฉันก็รู้และฉันอุนใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยูตรงนี้

... ฉันก็รู้และฉันอุนใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ... กับฉัน ....."

เมโลดี้สุดท้ายจบลงพร้อมด้วยเสี ยงปรบมือดังลัน แม้แต่กรรมการทุกคนเองก็ยงต้องพากันยืนปรบมือให้


ปุณณ์ ผมแอบเห็ นมันปาดนํ้าตา เช่ นเดียวกับคนฟั งอีกหลายคนทีทาแ บบนั้น รวมถึงผมเองด้วยก็เช่ นกัน
่ ํ
ปุณณ์ไม่ใช่ คนเสี ยงดี (ออกจะเพี้ ยน ๆ โน๊ตหลายตัวด้วยซํ้า ) ไม่ใช่ คนร้องเพลงเพราะ หรื อเอื้อนทํานอง
หวานได้เท่าเอิน เช่ นเดียวกับกีตาร์ของปุณณ์ทไม่ได้เต็มด้วยเทคนิ คแพรวพราวอย่างรุ่ นพี่ หรื อเพื่อนคนอื่น

ี่

ๆ แต่ความตั้งใจและจริ ง ใจทีปณณ์พยายามสื่อออกมาผ่านบทเพลง สิ่งนั้นต่างหาก ล้วนทําให้ผมรู ้สึกว่า .. คน
่ ุ
ทีมนร้องเพลงนี้ ให้ เป็ นคนทีโชคดีทสุดในโลก
่ ั

ี่

"ปุณณ์ชนะว่ะ " ไอ้โอมว่าขณะยังยืนปรบมือไม่หยุดอยู่ ผมหันไปขําแม้จะยังมีรอยรื้ นติดอยูบนหางตาก็
ตาม เลยโดนมันโยกหัวเบา ๆ เหมือนเห็ นผ มเป็ นเด็กขี้แง


เอินทียนปรบมืออยูอีกฝั่งโรงยิมหันมายิมให้ผม เหมือนต้องการบอกอะไรบางอย่าง .. แต่ไม่วาสิ่งทีเ่ อิน
้ ่ื



348

ต้องการบอกจะคืออะไร ผมก็ยมกลับไปด้วยความยินดี
ิ้

**
ผลการประกวด Live Contest ไม่มอะไรพลิกโผ วง All Star ของพี่โอ๊คเอาทีหนึ่ งไปกิน ตาดคาด ทีสองเป็ น



ของพี่ม.6 อีกวงนึ ง ส่วนทีสามคือวงของเอิน (ได้คะแนนจากไอ้โอมเยอะชัวร์ครับ ) ทุกรางวัลไม่มรางวัล




ไหนค้านสายตาคนดูแม้แต่น้อย ผมขึ้นไปแสดงความยินดีกบทุกวงด้วยใจจริ งครับ : )
วงปุณณ์ไม่ตดอันดับหนึ่ งในสาม แต่ได้คะแนนขวัญใจมหาชนตามระเบียบ เ พลงเร็ วก็มนส์ซะ (แถมยังเล่น


มัวกระจาย) เพลงช้าก็ทาซะซึ้ง จึงไม่มใครค้านตําแหน่ งนี้ ของพวกมันเลยสักคน และถึงแม้จะไม่มโล่หรื อ





เงิ นสดมอบให้ (มีแต่ขนมปี้ บให้มนไปแบ่งกันเอง เอาฮาครับ ฮ่า ๆๆ ) รอยยิมสดใสของปุณณ์ทเี่ ฉิ ดฉายอยูบน


็ั

เวทีกยงคงเป็ นสิ่งทีน่ามองมากที่ สุดอยูดี


หลังจากพวกเราชมรมดนตรี ทั้งคนขึ้นประกวด และไม่ได้ประกวด ทยอยช่ วยกันเก็บของลงจากเวทีอย่าง
คับคังแล้ว (ตอนเตรี ยมงานไม่เห็ นมีคนช่ วยเยอะงี้ เลยครับ ชิ !) ก็ใช้เวลาเพียงไม่นานนัก ในการเก็บข้าวของ

ทังหมดเข้าที่

"ขอบคุณมากทุกคน ขอบคุณมาก " ผมกล่าว ขอบคุณพี่ ๆ เพื่อน ๆ และน้อง ๆ พลางยกมือไหว้จากใจ งาน
ใหญ่ลลวงไปได้อีกงานก็เพราะทุกคนร่ วมมือร่ วมใจกัน จะขาดใครคนใดคนหนึ่ งไปไม่ได้ เพราะงานคงไม่
ุ่
สําเร็จ แอบเห็ นไอ้เป้ อมีน้องมาวินมานังรอรับกลับบ้าน (รู ้เพราะเห็ นมันหลุกหลิก หันไปมองตรงแสตนเป็ น

พัก ๆ สงสัยจะเป็ นห่ วง) ไอ้โอมก็ช่วยกันขนของกับน้องมิกน่ ารักดี หึ หึหึ ... ( ทําเป็ นปฏิเสธนะมึง ) เดือดร้อน

ผมต้องฟั งไอ้ฟิล์มบ่นเป็ นวรรคเป็ นเวรอีก ว่าไม่น่าฝากปลาย่างไว้กบแมวเลย (อย่างไอ้โอมอะนะแมว ? หมา

สิไม่วา ... เหอ ๆๆ)

ส่วนปุณณ์ตอนนี้ ช่วยเพื่อนผมคนอื่นขนของอยูฝั่งซาวด์เ อ็นฯครับ เห็ นหน้าไอ้น้องน็อตภูมใจมากทีวนนี้

่ั
มันคุมซาวด์เอ็นฯคนเดียวได้ โดยไม่ตองให้ไอ้อาร์ทช่ วย (สรุ ปว่าอาร์ทไปนังอ่านการ์ตนครับ ไอ้เวรนี่ ) ผมก็




349

ดีใจด้วยว่ะทีมทายาทอสูรซาวด์เอ็นฯแล้ว เราทยอยเก็บของและรํ่าลากันไม่นานก็ถึงเวลาตัวใครตัวมัน
่ี
ผมโบกมือบ๊ ายบายให้เพื่อนทุกคน ก่อนจะแยกเดินออกจากโรงเรี ยนไปพร้อมกับปุณณ์ .. ฟ้ ามืดสนิ ทจน
่ ้
อากาศเย็นนิ ดหน่ อย แต่มปณณ์อยูขาง ๆ ก็ไม่รู้สึกหนาวเท่าเวลาเดินคนเดียว ..
ี ุ
"ร้องเพลงเพราะนะ... หึ หึหึ" ผมเริ่ มแซวมัน จนมันหน้าแดงกลํ่า สงสัยเพราะตั้งแต่ลงจากเวทีมา มันก็โดน
เล่นงานไม่มหยุด

"อย่ายํ้าได้ปะ !! รู้แล้วน่ าว่าร้องไม่เพราะะะะ !" มันส่งเสี ยงโวยวายเป็ นเด็ก ๆ เลยครับ ฮ่า ๆๆ ขําว่ะ กูยงไม่

ทันว่าอะไรซักหน่ อย .. ผมยิงเห็ นมันโวยวายไม่มนใจในตัวเองแล้วก็ยงขําหนักเข้าไปอีก สงสัยคงจะโดน
ั่
ิ่

แซวเอาไว้มากจริ ง ๆ

"กูไม่ได้วาซักคํา เพราะจริ ง ๆ ชอบ..." ผมพูดแทรกขึ้นมา แล้วก็ตองรู ้สึกแปลก ๆ ซะเอง ... แบบนี้ มน



เหมือนจะบอกอะไรปุณณ์รึเปล่าหว่า ... ไม่รู้เหมือนกัน รู ้แต่วาผมไม่กล้าหันไปมองหน้าปุณณ์เลย
"จริ งเหรอ... ชอบใช่ รึเปล่า "
"อืม.."
"แน่ นะ...."
"เอออออออ" ถามอะไรนักหน าวะ กะอีแค่เพลงทีร้องไปแล้วเนี่ ย ผมกลั้นยิมไม่อยู่ ..


ระหว่างเราเงี ยบไปพักหนึ่ ง ปล่อยให้เสี ยงรถแล่นผ่านทําลายความเงี ยบของท้องถนน ผมค่อย ๆ เดินก้ม

หน้าลากขา ขณะทีรู้สึกว่าอยูดี ๆ มือตัวเองก็อนขึ้นมา

ุ่

ผมหันไปมองปุณณ์ทยมให้ผมแว่บหนึ่ ง ก่อนมันจะทํา เป็ นมองถนนใหญ่ตอเหมือนเดิม .... มือเราสองคน
ี่ ิ้
ประคองกันเบา ๆ ท่ามกลางความเงี ยบ นี่ เป็ นครั้งแรก ทีได้ทาอะไรแบบนี้
่ ํ

350

"โน่ ......." เสียงปุณณ์เรี ยกผมให้สะดุงตืนจากภวังค์ ก่อนทีมนจะหยุดเดิน แล้วหันหน้ามา
้ ่
่ ั
่ ั
นัยน์ตาคมคูน้ นจ้องผมนิ่ งสนิ ท ราวกับเรื่ องทีกา ลังจะพูดต่อจากนี้ คือสิ่งสําคัญ ...
่ ํ
ผมเห็นปุณณ์สูดหายใจลึก พลางรู ้สึกว่าฝ่ ามือตัวเองถูกกระชับแน่ นขึ้น ริ มฝี ปากบางของปุณณ์ขยับพูดคํา
ต่อไปช้า ๆ.. "กูพร้อมแล้ว .... ทีจะรู ้ความจริ งทั้งหมด ..." ปุณณ์พูดเรื่ องทีผมเกือบลืมไปแล้วขึ้นมา


่ ั
่ ้
นัยน์ตาคมคูน้ นจริ งจั งและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน "โน่ จะอยูขางผม ในเวลาแบบนั้นใช่ มย "
้ั

่ ้
สําหรับผม การอยูขางปุณณ์ ไม่เคยมีขอแม้ใด


่ ้
"กูจะอยูขาง ๆ มึง "
42nd CHAOS


หลังจาก Live Contest ไม่กี่วน ผมกับปุณณ์กนัดแนะกอล์ฟได้ในคืนวันเสาร์คนหนึ่ ง เวลาห้าทุมครึ่ ง เรานัง




จิบกาแฟร้อนรอกอล์ฟอยูในแมคโดนัลด์สาขาราชประสงค์

ถนนใหญ่ดานนอกแลดูขวักไขว่แม้จะดึกมากแล้ว ฝูงคนกลุมใหญ่ยงคงเดินสวนผ่านกันไปมาไม่มขาด แต่




คนทีนงร่ วมโต๊ะผมอยูตรงหน้ากลับมีเพียงความเงี ยบงันเเสมือนรอบตัวมันมีเพียงมันนังอยูแค่คนเดียว ..
่ ั่
่ ่
ผมจิบกาแฟ ร้อนพลางลอบมองหน้าปุณณ์ทเี่ ดาอารมณ์ยากไปด้วย เพราะตั้งแต่เข้ามาในร้าน ผมก็ยงไม่เห็ น


รอยยิมของปุณณ์เลยแม้แต่นิด ไม่วาจะพยายามแหย่ แกล้ง หรื อเล่ามุกตลก ความเปิ่ นของเพื่อน ๆ ให้ฟังแค่

ไหน รอยยิมจากปุณณ์ทส่งมาก็ยงเป็ นเพียงรอยยิมฝื น ๆ พร้อมกับเสี ยงหัวเราะ ราวกับให้ทกอย่างผ่าน ๆ ไป
ี่




เท่านั้น..

351

ปุณณ์อาจจะอยากใช้ความคิดกับตัวเองมากกว่า ในเวลาแบบนี้

เมือเห็ นเช่ นนั้นผมจึงตัดสิ นใจนังรอเป็ นเพื่อนมันเงี ยบ ๆ ปล่อยให้เสี ยงเพลงทีคลอแว่วจากลําโพงเป็ นฝ่ าย




ขับกล่อมปุณณ์ทกาลังอยูในภวังค์ ... จนถึงเวลาเกือบเที่ ยงคืน กอล์ฟก็โผล่มา
ี่ ํ
"โทษทีมาช้า !! กูเตียมกันนานไปหน่ อย หวัดดีปณณ์ " เสียงไอ้กอล์ฟแม่งมาก่อนตัวอีกครับ ผมโบกมือทัก


มันเบา ๆ เพราะกําลังซดกาแฟอยู่ ก่อนไอ้คนมาใหม่จะล้มตัวนังข้างผมพร้อมยกนาฬิ กาข้อมือมาเช็ คดู

"ไปกันเลยปะ ? นัดไว้ทอารี ย ์ นังรถไฟฟ้ าไป เทียวสุดท้ายแล้วมังเนี่ ย " มันว่าพลางลุกขึ้นนําให้พวกผมยืน
ี่



ตามเสร็ จสรรพ ผมยกมือขอเวลาเดี๋ยว แล้วจัดแจงกระดกกาแฟอึกสุดท้ายก่อนจะรี บเดินตามพวกมันไป
"อารี ย ์ ร้านเหล้าเหรอวะ ?" ผมถามเพราะไม่ยกรู้วาแถวนั้นมีร้านเหล้าด้วย (ก็ไม่ใช่ เด็กเทียวนี่ ครับ อิอิ ) แต่
ั ่

ไอ้กอล์ฟส่ายหัวยิก "ไม่ใช่ ... คอนโด...." มันตอบก่อนจะหันไปมองหน้าปุณณ์
"เตรี ยมใจมาดีแล้วจริ งรึ เปล่า "
ปุณณ์มแววตาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยมออกมาแน่ วแน่ เหมือนกับทีผมเคยเห็ นในวันนั้น "อืม.... รบกวน

ิ้

ด้วยนะ"

***

รถไฟฟ้ าเทียวสุดท้ายพาเรามาถึ งสถานี อารี ย ์ กอล์ฟมองนาฬิ กาทีบอกเวลาเทียงคืนนิ ด ๆ ก่อนจะหันมาพูด



กับพวกผม "รออีกหน่ อย ซักตีหนึ่ งกว่า ๆ ค่อยขึ้นไปแล้วกัน "

352

ได้ยนดังนั้นผมกับปุณณ์จงหาทีนงรอกันบริ เวณลานเบียร์แถวนั้น ส่วนไอ้กอล์ฟขอตัวออกไปโทรศัพท์


่ ั่
ไกล ๆ ในขณะทีปณณ์ยงคงเงี ยบสนิ ท
่ ุ ั
"เบียร์มย " ไหน ๆ นังลานเบียร์แล้วชักเปรี้ ยวปากก็เอาซักหน่ อยแล้วกัน ปุณณ์แค่นยิมให้ผมแต่ไม่มคาตอบ
ี ํ
้ั


อะไรลอดจากริ มฝี ปากกลับมา
"เอาเบียร์เหยือกนึ งครับ " ผมจึงคิดเอาเองว่านั้นคือการตอบตกลง (เหอ ๆ) งั้นสังแบบเบา ๆ ไปก่อน เพราะ

ไม่อยากเมามาก ผมหันไปบอกสาว เชี ยร์เบียร์ทดไปก็ไม่ได้สวยเท่าไหร่ (มาเป็ นได้ไงวะ ) แต่หน้าอกใหญ่ชิบ
ี่ ู
หาย (คงเพราะอย่างนี้ นี่เอง) ทีกาลังเดินนวยนาดไปสังเบียร์ให้พวกเราอยู่
่ ํ

ผมละสายตาจากบันท้ายหญิงสาวในชุ ดนํ้าเงิ น ก่อนหันมาเพื่อจะพบกับสี หน้าปุณณ์ ทีมแววครุ่ นคิด
่ี


ตลอดจนผมอดห่ วงไม่ได้ ริ มฝี ปากบางนั้นถูกเม้มซํ้าแล้วซํ้าอีกราวกับเจ้าตัวกําลังอยูในสภาวะเครี ยดอย่าง
หนัก จนผมรู ้สึกหดหู่ตาม .. เพราะถ้าปุณณ์เป็ นทุกข์ ผมก็ทกข์ยงกว่า
ุ ิ่
"ปุณณ์ ........" ผมเอ่ยปากเรี ยกให้มนหันมา ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมไปกุมมือฝ่ ายตรงข้ามทีเ่ ย็นเฉี ยบไว้เบา ๆ


"ไม่ตองกังวล... กูอยูนี่ "


ครั้งแรกในรอบวันทีผมเห็ นรอยยิมจากใจของปุณณ์ .. นัยน์ตาคมนั้นยิมให้ผม ก่อนจะยืนมืออีกข้างหนึ่ ง




กลับมาจับมือผมไว้แน่ น
"ขอบใจนะ"

เรานังจิบเบียร์ช้า ๆ จนกระทังนาฬิ กาข้อมือบอกเวลาตีหนึ่ งกว่า เมือไอ้กอล์ฟเดินกลับมาบอกว่ าได้ฤกษ์




353


แล้ว ผมเห็นปุณณ์มทาทีใจหาย ซึ่งไม่ตางอะไรกับผมเลย
ี ่

"มาถึงนี่ แล้ว ... อย่าถอยนะมึง " กอล์ฟพูดดักคอไอ้คนหน้าซีดทีเ่ ดินกล้า ๆ กลัว ๆ อยูตรงหน้า ปุณณ์สะดุง

เฮือกก่อนจะหันไปมองกอล์ฟทีกาลังตบบ่ามันสองสามที
่ ํ
"ผูหญิงดี ๆ มีอีกเยอะน่ า " กอล์ฟว่าแค่น้ นแล้วเดินนําพวกเราเข้าไปในซอยทีไม่ไกลกันเท่าไหร่ นัก คอนโด




นี้ ถือเป็ นคอนโดขนาดใหญ่ครับ มีระบบป้ องกันความปลอดภัยแน่ นหนา นันคือสาเหตุวา ทําไมรปภ .ถึงจ้อง


เราเขม็งตั้งแต่กาวผ่านประตูเข้ามา
"มาหาใครครับ "
"เอกมันบอกไว้รึยงครับว่าเพื่อนจะมา " กอล์ฟถามร ปภ.กลับไปหน้าตายด้วยท่าทีไม่เกรงกลัวสักนิ ด

ในขณะทีใบหน้าผมลังเลเพราะไม่รู้จกคนชื่ อเอกเลย


"อ๋ อ เพื่อนคุณเอก เชิ ญครับ " ได้ผล รปภ .คนนั้ นรี บเปลี่ยนจากขึงขังเป็ นอ่อนน้อมถ่อมตน ก่อนจะกุลีกจอ

ไปกดลิฟท์ให้พวกเราอย่างว่องไว
กอล์ฟกดลิฟท์ช้ น 17 เมือเราเข้าไปในลิฟท์ ภายในตูสี่เหลี่ยมก็คงเหลือแต่ความเงี ยบ ...



"แม่งต้องรี บ เดี๋ยวไอ้เอกเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะหมดกัน " ไอ้กอล์ฟสบถเบา ๆ พลางกดเลข 17 ซํ้า ๆ เหมือน
อยากเร่ งให้ลิฟท์เคลื่อนเร็ว ๆ ขึ้น แต่มนทําได้ทไหนล่ะ มึงอย่ามาปัญญาอ่อน ผมหัวเราะขําพลางเหลือบตา

ี่

มองปุณณ์ ทีดจตใจจะไม่ได้อยูในลิฟท์น้ ี ..
ู่ิ

่ ั ้ั
แววตาคมคูน้ น มีทงความทังสับสนและไม่มนใจ ... ผมไม่เคยเห็นปุณณ์เป็ นแบบนี้ มาก่อนจนอดห่ วงไม่ได้
ั่

ผมตัดสินใจดึงฝ่ ามือเย็นเฉี ยบของปุณณ์มากุมไว้แผ่วเบา .. เจ้าของใบหน้าคมนั้นสะดุงนิ ดหน่ อยก่อนจะหัน

มองผม แน่ นอนว่าสิ่ งทีมนเห็ นกลับไปจะต้องเป็ นรอยยิมเท่านั้น
่ ั


354

ผมฉี กยิมกว้างให้ปณณ์อย่างต้องการมอบกําลังใจทังหมดทีมส่งไปให้ ปุณณ์ยมรับการกระทํานั้นของผม

่ี
ิ้


ก่อนลิฟท์จะเปิ ดออกให้เราสามคนได้เดินไปด้วยกัน

่ ั
เสี ยงฝี เท้าสามคูดงถึงหน้าห้องพักทีกอล์ฟบอกว่าเป็ นของเพื่อน ตัวเอง พวกเราหยุดยืนนิ่ งตรงนั้นครู่ หนึ่ ง

กอล์ฟเริ่ มส่งสายตามองปุณณ์ดวยสี หน้าไม่สบายใจ "ถอยไม่ได้แล้วนะมึง ... พร้อมจริ งปะ " คงเป็ นเพราะ

ในเวลานี้ กอล์ฟดูจริ งจังจนแววตาปุณณ์กลายเป็ นฝ่ ายลังเลไปถนัด
ผมตบบ่าแกร่ งนั้นสองสามทีดวยกลัวว่าสถานการณ์จะบีบบังคับ ให้มนเครี ยดจนเกินไป "ถ้ายังไม่พร้อมไว้


วันหลังก็ได้นะมึง " แต่ฝ่ามือของปุณณ์ยนมาตบหลังมือผมกลับเบา ๆ
ื่
"ให้มนจบวันนี้ แหละ ... ผมพร้อมแล้วกอล์ฟ "

กอล์ฟพยักหน้าช้า ๆ พลางถอนหายใจเฮื อกใหญ่ ก่อนจะควักโทรศัพท์มอถือของมันขึ้นมา ... เพียงไม่นาน

ก็เราก็ได้ยน เสียงตอบกลับจากปลายสาย

่ ้
"กูอยูขางหน้าแล้ว หยุดเลยมึง " ไอ้กอล์ฟกรอกคําพูดหนัก ๆ ลงไป ไม่รู้อปาทานหรื อเปล่าทีผมได้ยนเสี ยง



ตึงตังหลังประตูน้ นแผ่ว ๆ และเพียงไม่นาน ก็มผชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพวกผม เปิ ดประตูออกมา

ี ู้
"กว่าจะมานะมึง ! กูแทบทนไม่ไหวละ !" น่ าจะเป็ นเอก? เอกเปิ ดประตูมาสวดไอ้กอล์ฟยับทั้งทีมนมี
่ ั
ผ้าขนหนู เพียงผืนเดียวห่ อลําตัวท่อนล่างอยู่ "คุณรี บเข้าไปในห้องนอนเลย ผมต้องเข้าห้องนํ้าด่วนแล้วตอนนี้
ไม่ไหวว่ะ " คนชื่ อเอกหันมาบอกปุณณ์แค่น้ น ก่อนจะวิงปร๋ อไปปิ ดประตูห้องนํ้าทันที ปล่อยให้พวกผมสาม


คนยืนมองกันอย่างงง ๆ
แต่ไอ้กอล์ฟดันขํา "ดีนะ ทีมนยังอดทนรอมึง กูนึกว่าแม่งจะผิดแผนซะละ .... เออ พวกกูไม่เข้าไปด้วยนะ
่ ั

355


คุยกันดี ๆ ล่ะ " ฝ่ ามือภายใต้เสื้อแจ็คเก็ตแขนยาวของกอล์ฟตบลงบนบ่าปุณณ์เป็ นเชิ งให้กาลังใจ ขณะทีผม

ทําได้แต่ยนมองมันนิ่ ง





ผมพอจะรู ้วาในห้องนอนทีวานั้นมีอะไรรอปุณณ์อยู่ ผมพอจะรู ้วาปุณณ์กาลังอยูในสภาพความรู ้สึกแบบ
่่

ไหน แต่สิ่งทีเ่ ดียวผมไม่รู้เลย .. คือผมไม่รู้วา ... ปุณณ์จะเข้มแข็งได้มากเท่าไร
ปุณณ์แค่นยิมให้ผมเป็ นครั้งสุดท้าย แม้นัยน์ตาจะว่างเปล่าเหลือเกิน

"รอแป๊ บนะ... เดี๋ยวเจอกัน "

จบคํานั้น ประตูห้องพักก็ถกปิ ดลงทันที .. ผมไม่มสิทธิ์ รับรู ้วาอะไรเกิดขึ้นในห้องนั้นอีกแล้ว เพียงแค่เสี ยง


กรี๊ ดด้วยความตกใจของเอมทีได้ยนผ่านผนังมาแผ่ว ๆ ก็ทาให้ผมแทบหมดแรง
่ ิ


กอล์ฟโอบไหล่ผมเบา ๆ เหมือนจะให้กาลังใจ "มึงต้องเชื่ อในตัวปุณณ์สิวะ ... เดี๋ย วทุกอย่างก็จะผ่านไป "
ใช่ .... อีกแค่นิดเดียว
...... ทุกอย่างก็จะผ่านไป

***

ผมกับกอล์ฟพาตัวเองลงมาชั้นล่าง นังบนรอโซฟาหน้าล็อบบี้โดยไม่มใครเริ่ มคุยกับใครก่อน .. ท่าทาง


กอล์ฟเองก็เป็ นกังวลเรื่ องปุณณ์ไม่น้อยเหมือนกัน เพราะเวลาปกติหากมีเพื่อนเครี ยดมันจะคอยเป็ นตัวชู โรง
ทําหน้าทีเ่ ฮฮาแหย่คนโน้นที คนนี้ ที ไม่ให้เครี ยดได้ตลอด ผมเองก็เคยถูกมันแกล้งบ่อย ๆ เวลาเครี ยด ๆ แต่
วันนี้ ไม่เป็ นอย่างนั้น ผมมองกอล์ฟทีถอนหายใจเสี ยงดังหลายครั้ง ขณะนังอยูบนโซฟาคนละตัวกับผม

่ ่
เช่ นเดียวกัน

356

เวลาผ่านไปอย่างเชื่ องช้ามากในความคิด หนึ่ งวินาทีนานราวกับเป็ นหนึ่ งชัวโมง ขณะทีหนึ่ งนาที


เหมือนกับหนึ่ งวัน กอล์ฟเป็ นฝ่ ายกระวนกระวายมากกว่า มันผุดลุกผุดนังมองลิฟท์ต้งหลายที จนในทีสุดก็



บอกผมว่าจะออกไปเซเว่น อยากได้อะไรบ้างหรื อเปล่า

ผมส่ายหัวปฏิเสธเพราะไม่มอารมณ์จะคิดเรื่ องกินต อนนี้ รู ้วากอล์ฟเองก็คงไม่ได้หิวเหมือนกัน คงแค่อยาก


ออกไปฆ่าเวลาบ้าง แต่ผมอ่อนแรงเกินกว่าจะทําแบบนั้น ผมบอกกอล์ฟว่าจะนังรอปุณณ์อยูตรงนี้ เผือมันลง


มาจะได้เห็ นว่ายังมีผมอยู่ ..

เวลาผ่านไปอีกระยะหนึ่ ง .. ผมท้อใจเกินกว่าจะคํานวนหน้าปัดนาฬิ กาแล้ว ว่าเราลงมา รอกันนานเท่าไหร่ ..
กอล์ฟทีบอกว่าจะเดินไปเซเว่นกลับมาพร้อมถุงสี ขาว บรรุ กาแฟสองกระป๋ อง และขนมกรอบ ๆ ทีพวกเรา


ชอบกินด้วยกันอีกจํานวนหนึ่ ง
"อะ... อาจจะนาน มันคงอยากคุยอะไรกัน " กอล์ฟว่าอย่างนั้นพลางยืนกาแฟมาตรงหน้าผม ผมไม่อยากกิน



แต่กยกขึ้นจิบเพราะไม่มอะไ รทําทีดีกว่านี้ จมูกได้กลิ่นบุหรี่ ลอยคละคลุงจากตัวเพื่อนแผ่ว ๆ ทําให้รู้วากอล์ฟ



ถือโอกาสออกไปสูบบุหรี่ มา .. ผมมองในถุงนั้น เห็ นยังมีช็อกโกแลต หมากฝรั่ง และขนมกรอบ ๆ อีกนิ ด
หน่ อย คนซื้อมาบอกว่าของพวกนี้ ช่วยให้เราคลายเครี ยดได้
..
..

กอล์ฟกับผมนังดื่ มกาแฟ กินขนม จนทุกอย่างหมดไปนานแล้ว เราเปลี่ยนเป็ นหยิบนิ ตยสารทีวางไว้ในชั้น


ุ่

หนังสือของล็อบบี้มาอ่านก็ต้งหลายสิ บเล่ม จนกอล์ฟต้องเดินไปชวนลุงรปภ .ทีเ่ ฝ้ าเวรอยูคยเล่น แต่ไม่วาจะ

ทําอย่างไร ฆ่าเวลาด้วยวิธีไหน ลิฟท์ตวนั้นก็ยงไม่มวแววว่าจะปรากฏร่ างของปุณ ณ์ ภูมพฒน์ โผล่ออกมาเลย

ั ี ี่
ิ ั
.. ผมตัดสินใจมองนาฬิ กาว่าบอกเวลาเท่าไหร่ แล้วก็ตองตกใจ เพราะนี่ มนปาเข้าไปตีสองกว่า จนอดคิด



ไม่ได้วานานเกินไปหรื อเปล่า !?

357


"กอล์ฟ ตีสองกว่าแล้ว มันยังไม่ลงมาเลยว่ะ " ผมหันไปบอกกอล์ฟอย่างร้อนอกร้อนใจ ดูทาทางมันก็
กระวนกระวายเหมือน กัน

"ขึ้ นไปดูมย " ผมถามอีก แต่กอล์ฟถอนหายใจหนัก "อย่าเลยมึง คนเขาคบกันมานาน อยูดี ๆ จะให้เดินไป
้ั
บอกว่าเลิกกันแล้วออกมา ก็คงไม่ใช่ " คําพูดของกอล์ฟฟั งดูมเี หตุผลก็จริ ง แต่ ..........

กอล์ฟคงรู ้วาผมเครี ยดมาก มันบีบไหล่ผมหนัก ๆ "เชื่ อในตัวไอ้ปณณ์หน่ อยดิ่ ว๊า มันเก่งจะตาย "

"อืม....."

'กิ๊ง'
เสี ยงลิฟท์ร้องดังจากด้านหลัง เรี ยกให้ทงผมและกอล์ฟหันกลับไปได้แทบจะทันที ผมรู ้สึกหัวใจเต้นแรง
้ั

เมือเห็ นร่ างสูง ๆ ของปุณณ์คอย ๆ ก้าวออกมา เราสามคนปรี่ ไปรับปุณณ์จากหน้าลิฟท์ราวติดจรวดทันที



"นานนะมึง..." ไอ้กอล์ฟพูดล้อ ๆ เหมือนคนไม่คดมาก แต่ผมรู ้วามันไม่กล้าถามปุณณ์วาผลเป็ นยังไง


.. ผม

เองก็ไม่กล้าถามเหมือนกัน ยิงเห็ นนัยน์ตาคมแดงกํ่าเหมือนคนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ผมก็ยงไม่
ิ่

กล้าถาม....
ริ มฝี ปากบางสีอมส้มพยายามแย้มยิมให้พวกผม ... ซึ่งดูเหมือนทํา ได้ยากยิงกว่าตอนก่อนเข้าไปในห้องนั้น


เสี ยอีก
"อืม... โทษทีนะ "
"หิ วรึ เปล่าปุณณ์ " ผมถามขณะทีเ่ ราพากันเดินลงจากคอนโด ด้วยหวังว่าของกินอร่ อย ๆ อาจทําให้เพื่อนผม
รู ้สึกดีข้นได้บาง แต่ ....



358

"ไม่อะ.. กลับดีกว่า " ดูเหมือนการชวนปุณณ์ไปไหนมาไหน หรื อชวนคุย อะไรตอนนี้ จะไม่ใช่ ความคิดทีดี

...
ผมกับกอล์ฟมองหน้ากันอย่างเศร้า ๆ

"งั้ นกูกลับก่อนนะ .... ดี ๆ นะเว้ยเพื่อน" กอล์ฟตบบ่าปุณณ์สองทีกอนจะแยกไปโบกแท็กซี่อีกทาง ปุณณ์
หันไปยกมือตอบให้มน "ขอบใจนะ .. เพื่อน.."

กอล์ฟมองใบหน้าคมของปุณณ์ดวยนัยน์ตาเปี่ ยม กําลังใจ มันสูดลมหายใจพลางบีบไหล่แกร่ งของปุณณ์

แรง ๆ เหมือนอยากถ่ายทอดพลังทังหมดของมันทีมี ผ่านฝ่ ามือไปให้ ก่อนจะขึ้นแท็กซี่ไป



ปุณณ์มองตามแท็กซี่คนนั้นก่อนจะหันมาแค่นยิมให้ผม หลังจากทีแท็กซี่ของกอล์ฟลับสายตา จึงเป็ นคราว



ของเราสองคนบ้าง ผมโบกแท็กซี่สี ฟ้ าคันหนึ่ ง ก่อนจะเปิ ดประตูให้อีกฝ่ ายเข้าไป "ทองหล่อพี่ ... กูไปส่งมึง
ละกันนะ" ปุณณ์พยักหน้ารับคําผมเบา ๆ ทั้งทีตายังเหม่อมองท้องถนน .. เวลาตีสามบนถนนพหลโยธิ นนั้น

เงี ยบสนิ ท เช่ นเดียวกับนัยน์ตาของปุณณ์ ทีราวกับเจ้าตัวไม่ได้มองสิ่งทีมนทอดสายตาไป ..

่ ั

ตลอดทางบนรถแท็กซี่ ไม่มเี สี ยงใดเลยนอกจากเครื่ องยนต์และวิทยุทคณลุงคนขับเปิ ด ผมลอบมองปุณณ์
ี่ ุ


เป็ นระยะ ๆ แต่ไม่วากี่ครั้ง ก็เห็นเพียงปุณณ์ทเี่ หม่อมองข้างทาง โดยผมไม่รู้วาเจ้าตัวกําลังคิดอะไรอยู่
สิ่งเดียวทีทาได้คอเอื้อมไปบีบมือปุณณ์ไว้เบา ๆ ก่อนผมจะรู ้สึกว่ าปุณณ์เองก็บบมือข้างนั้นกลับมา
่ ํ ื

เช่ นเดียวกัน..

รถแท็กซี่สีฟ้าจอดนิ่ ม ๆ ลงหน้ารั้วบ้านภูมพฒน์ทดบไฟมืด คงเป็ นเพราะเวลาตีสาม จึงเหลือเพียงโคมหน้า
ิ ั ี่ ั

359

บ้านเท่านั้นทียงส่องสว่างเหนื อประตูเล็กทีผมเคยผ่านเข้าไปประจําอยู่
่ั

"มีกญแจใช่ ปะ ?" ผมถาม ได้รับคํา ตอบเป็ นการพยักหน้าช้า ๆ จากปุณณ์

"เออ งั้นก็โช.............." แต่ยงไม่ทนจะพูดจนจบคําดี ท่อนแขนแกร่ งนั้นกลับรวบผมไปกอดเอาไว้ท้งตัว
ั ั

เสี ยก่อน ผมตกใจจนหายง่วงเป็ นปลิดทิง เพราะปุณณ์กอดผมแน่ นราวกับต้องการยึดเป็ นทีพ่ ึงสุดท้าย


่ ั่
นานอยูชวหนึ่ งทีปณณ์กอดผมนิ่ งอย่างนั้น ผมลูบหลังปลอบโยนมันเบา ๆ พร้อมกับเหลือบมองพี่คนขับ
่ ุ
แท็กซี่ไปด้วยเพราะชักเกรงใจ แต่แกก็แค่ยมให้พวกเราผ่านกระจกมองหลังเท่านั้น ... อืมม .. โชคดีทเี่ จอคน
ิ้

ใจดี เห็ นท่าทางเขาไม่วาอะไร ผมจึงไม่คดเร่ งเร้าปุณณ์เช่ นกัน

"ไหวป่ าวมึง ... นอนบ้านกูม้ ัย" แต่เมือพบว่าอีกฝ่ ายนิ่ งมาพักใหญ่แล้วจึงได้ถาม เพราะเสี ยงสูดนํ้ามูกเบา ๆ



และความเปี ยกชื้ นบนหัวไหล่ บอกให้ผมรู ้วาปุณณ์กาลังเป็ นอะไรอยู่
"โน่ .........." ปุณณ์เรี ยกผม นําให้ผมตบหลังกลับไปแผ่ว ๆ เพื่อทําให้มนรู ้วาผมกําลังฟั ง
ั ่

็ ้
"กูเลิกกับเอมแล้วนะ .." แต่เพราะคํานั้นทําเอาผมใจหาย ... แม้จะรู ้วาเอมไม่ดี และยังไงเหตุการณ์กตองจบ
ลงแบบนี้ แต่ผมก็อดรู ้สึกโหวง ๆ ในใจแทนความสัมพันธ์ทปณณ์สูอตส่าห์ประคับประคองมาหลายปี ไม่ได้
ี่ ุ ้ ุ
..
วันทีปณณ์เคยบอกผมว่ามันรักเอมขนาดไหน .. ผมยังจําได้ดี
่ ุ

วันทีปณณ์เคยพูดว่าอย ากให้เอมมีความสุขยังไง .. ทุกคํายังคงติดอยูในหัวผมแน่ น
่ ุ
วันนั้นผมไม่เคยคิดว่าจะมีวนนี้ ... วันทีทกอย่างเป็ นแค่เรื่ องโกหก และความหวังดีของเพื่อนผมต่อผูหญิง

่ ุ

คนนั้นกลายเป็ นเพียงสายลมทีกาลังจะพัดไป ..
่ ํ
"เออ ไม่เป็ นไรเว้ย หน้าหล่อพ่อรวย หาใหม่มงจะเอาให้ เจ๋ งกว่านี้ ขนาดไหนก็ได้ !" ผมฝื นใจปลอบมันขํา ๆ

แม้สมองจะว่างเปล่าไปหมด หวังเพียงให้ปณณ์อารมณ์ดีข้ น แต่สิ่งทีได้รับกลับมากลายเป็ นอ้อมกอด ที่




360

กระชับเข้ามาแน่ นจนแทบหายใจไม่ออก

"กู........ เริ่ มใหม่กบใครไม่ได้ ........" คือคําพูดของปุณณ์ในเวลาต่อมา
ผมขมวดคิวกับคํานั้นก่อนทีปณณ์จะพูดต่อ
่ ุ

"มันเร็ วเกินไปถ้ากูจะ ..... ให้ใครมาแทนทีเ่ อม .... กูยงทําแบบนั้นไม่ได้ ..." เสียงทุมนั้นทั้งสันและพร่ า แต่




ผมกลับได้ยนทุกคําถนัด .. ผมรู ้ .. ว่าปุณณ์กาลังหมายถึงอะไร

"ไม่เป็ นไร.. ธรรมดา กูเข้าใจ "

"ขอโทษนะโน่ ................." ปุณณ์กาแขนเสื้อผมแน่ นเข้าไปอีก ผมตบหัวมันเบา ๆ
"เออ เข้าใจ" เพราะถ้าปุณณ์หมายถึงเรื่ องมันกับผม ... ผมไม่เคยคิด ไม่เคยหวังอะไร .. สําหรับผมตอนนี้ แค่

ได้เป็ นเพื่อนกัน แค่ได้เห็นรอยยิมมัน ได้รู้วาเพื่อนผมมีความสุข ผมก็พอใจเท่าไหร่ .. เหมือนกําลังทําตัวเป็ น

พระเอกใช่ ปะครับ แต่ทจริ งแล้วผมก็เป็ นแค่คนธรรมดานันแหละ คนธรรมดาทีอยากให้คนทีตวเองรัก สบาย
ี่

่ ั

ใจ ก็เท่านั้นเอง..
"รอผมนะโน่ .........."
ปุณณ์ทงท้ายไว้แค่น้ น ก่อนจะยิมแล้วลงจากรถแท็กซี่ไป ผมรอจนแผ่นหลังกว้างนั้นลับตา แล้วบอกพี่
ิ้


คนขับ (ทียมมองผมไม่หุบ ) ให้ออกรถต่อไปยังบ้านผม
่ ิ้

ผมเชื่ อว่าปุณณ์จะผ่านช่ วงเวลาแบบนี้ ไปได้

ผมเชื่ อว่าสองแขนผมจะช่ วยประคองปุณณ์ตอไปได้
่ ้
ผมไม่ได้รอปุณณ์ ... แต่ผมจะอยูขาง ๆ ปุณณ์

361

43rd CHAOS


หลังจากวันนั้นเป็ นต้นมาเหตุการณ์กปกติดีครับ วันจันทร์ผมรี บโผ ล่หัวไปโรงเรี ยนตั้งแต่เช้าเพราะอยากรู ้วา

ไอ้ปณณ์อกหักอาการไปถึงไหน ปรากฏว่าเห็ นมันยืนยิมแป้ นอยูหน้าห้องสภาฯสภาพเหมือนคนปกติดีทก



อย่าง เออ ผมคงเป็ นห่ วงมันมากเกินไปเอง

ชี วตเราก็เลยดําเนิ นตามปกติครับ มีหลายงานทีท้งผมและปุณณ์วน ๆ ต้องคอยดูแล คริ สมาส ต์แฟร์กงาน

่ ั
ุ่
หนึ่ งทีทาเอาปวดกะบาลสุด ๆ เพราะแอมป์ ตัวทีวาอาการร่ อแร่ อยู่ เสื อกจะตายสนิ ทวันนั้นพอดี (ก็เข้าใจ
่ ํ
่่
เลือกวันนะมึง ) เดือดร้อนผมกับไอ้โอมต้องโบกแท็กซี่กลับไปยังบ้านดร .แหวนกลางงานเพื่อยกแอมป์ ทีบาน
่ ้
นั้นมาอีก (ซึ่ งโคตรหนัก แบกกันสองคนมาถึงโรงเรี ยนอีกที เหงื่ อท่วมครับ ) ส่วนไอ้ปณณ์กวงวุนมาก
ุ ็ ิ่ ่
เนื่ องจากเด็กม.ต้นต่อยกันในงาน (เพื่อไรวะน้อง) มันเลยต้องเป็ นธุระทั้งห้ามมวย ลากคอไปห้องพยาบาล
ลากคอไปห้องปกครอง ทําจดหมายเชิ ญผูปกครอง และนังรออาจารย์ฝ่ายปกครองเทศน์เด็กอีกเกือบครึ่ งวัน !


เดือดร้อนกันไปหมด ยังดีที่ สุดท้ายพอมีเวลาตอนใกล้ ๆ จบวันให้เราได้ไปเดินเทียวชมงาน (ทีใกล้ปิดแล้ว )


กัน ^___^
แก็งค์นางฟ้ าตลกดีครับ พวกนั้นเปิ ดซุมหนุ่ มน้อยตกนํ้า (?) ผมกับปุณณ์เลยแวะเข้าไปยืนเขวี้ยงได้พกใหญ่



(สอยร่ วงไปหลายคนครับ สะใจดี โทษฐานชอบแอบจับก้นกูกนนัก !) แต่จู่ ๆ เสื อกถูกพวกนางฟ้ าลากเข้าไป
ในซุมซะงั้น!? ไม่พอยังจับผมผูกติดกับเป้ า กลายร่ างเป็ นหนุ่ มน้อยตกนํ้ากันเอง (เฮ้ย!! พวกมึงช่ วยถามความ

สมัครใจกูดวย !!!) ผมสาบานว่าพยายามดินแล้วแต่แม่งโคตรไม่ฟัง กะเทยอะไรแรงเยอะชิ บหาย (น่ ากลัวมาก



ครับ ถ้าปลํ้ากันนี่ ผมแพ้เห็ น ๆ ) ส่วนไอ้ปุ ณณ์ไม่วาอะไร มันได้แค่หัวเราะตาหยี ปล่อยให้พวกกะเทยพาขึ้น
แท่นประหารแต่โดยดี เราขึ้นไปนังรอไม่นานก็มร่างหนา ๆ ของไอ้เอินถูกแห่ มามัดไว้อีกคน




หลังจากนั้นงานก็ยงสนุ กเข้าไปใหญ่เลยครับ เพราะใคร ๆ ก็แห่ เข้ามาปาพวกผมชิ บหาย (ฝากไว้กอนเถอะ
ิ่
มึง) โดยเฉพาะนักเรี ยนทีถกสภาฯทําทัณฑ์บนบ้าง เรี่ ยไรเงิ นบ้าง ชักแถวกันมาปาไอ้ปณณ์ซะยาวเหยียดเลย
ู่

ครับ (จริ ง ๆ มันคงอยากจับไอ้ฟี่มามัดมากกว่า แต่ไม่รู้แม่งหายไปไหน สงสัยไหวตัวทัน ) ส่วนน้องม.ต้นที่
ขึ้นแปรอักษรให้เอิน คราวนี้ ถึงทีพวกมันกลับมาเอาคืนประธานเชี ยร์บาง แล้วผมน่ ะเ หรอ........ ไอ้เหี้ ยโอมก็


ยกทัพชมรมดนตรี มาทั้งขบวนเพื่อจัดการผมน่ ะสิ ! ไอ้เลวววววววว
สรุ ปว่าสนุ กดีครับ เปี ยกแม่งทังตัวจนต้องไปซื้อเสื้อพละใหม่มาใส่เลย คิดถูกจริ ง ๆ ทีห้ามยูริไม่ให้มาด้วย



362


เพราะผมคิดว่าตัวเองคงไม่มเี วลาดูแลเธอแน่ ๆ แล้วก็ไม่มจริ ง ๆ วันนั้ นผมยุงมาก ยูริไม่มาถือเป็ นโชคแล้ว

จริ ง ๆ ครับ

ส่วนหากจะถามถึงเรื่ องปุณณ์กบเอม บอกตามตรงว่าถึงตอนนี้ ผมก็ยงไม่รู้เหมือนกันว่าเขาสองคนคุยอะไร

บนคอนโดวันนั้น รู ้แต่ตอนนี้ เอมควงผูชายคนใหม่แล้ว (โคตรเร็ ว ) เป็ นนักเรี ยนโรงเรี ยนเครื อเดียวกับผมนี่

่ ี่
ล่ะ แต่คนละโรงเรี ยนกัน ผมเองก็ไม่รู้จกผูชายคนนั้นหรอก แค่เคยบังเอิญเจอเอมเดินควงอยูทสยามหนสอง
ั ้
หน ซึ่งก็ไม่ได้เข้าข้างปุณณ์นะ ... แต่ผมคิดว่าเพื่อนตัวเองหล่อกว่าจริ ง ๆ (ฮ่า ๆ) ยูริเองช่ วงแรก ๆ บ่นปุณณ์
ให้ผมฟั งยาวตั้งแต่ค่าถึงเช้าว่าไปหักอกเพื่อนเธอ โดยทีผมเถียงไม่ ได้ซกคําเพราะไม่รู้จะพูดอะไร จนสุดท้าย




พอเธอเห็ นว่าเอมควงหนุ่ มใหม่ได้ในพริ บตาก็เงี ยบ ๆ ไป ไม่พูดถึงเรื่ องปุณณ์กบเอมอีก ... คงจะเริ่ มเข้าใจ
อะไร ๆ ขึ้นมาบ้างแล้วมัง ..

ปุณณ์ดไม่คอยเศร้ากับเรื่ องเอมเท่าช่ วงแรก ๆ แล้วครับ ไม่เหมือนตอนทีมนเพิ่งเลิกกันใหม่ ๆ ปุณณ์
ู ่
่ ั

ค่อนข้าง "พยายาม" ทําตัวเป็ นปกติมาก ... คือผมใช้คาว่ามัน "พยายาม" นะ เพราะไม่วาจะทําเป็ นยิม ทําเป็ น



่ ่ ั
หัวเราะแค่ไหน ก็ยงมีมมทีปณณ์แอบไปนังหงอยคนเดียว หรื อไม่กซึม ๆ เหม่อ ๆ ใจลอยไม่คอยอยูกบเนื้ อ
ั ุ ่ ุ

กับตัวบ้าง แต่นับว่ามันมีความพยายามมากครับ เพราะเว ลาผ่านไปแค่อาทิตย์กว่า ๆ ผมก็ได้ยนเสี ยงแม่ง

หัวเราะลัน กวนตีนเหมือนเดิม ตอนนี้ อาการแปลก ๆ เหล่านั้นหายไปหมดแล้ว



สําหรับผมช่ วงนี้ กงานเข้านิ ดหน่ อยครับ ตอนนี้ กาลังหมกตัวทําความสะอาดเครื่ องดนตรี ท้งหมดในห้อง


ชมรมอยู่ โคตรเยอะชิ บหาย โสโครกมากด้วย ใช้กนไม่ช่ วยดูแลเล้ยย เฮ้อ ..

"ไอ้ง่อย!!!!!!! ปรับสายเชลโล่ดวยนะมึง ! เดี๋ยวมันขาด !!" เสียงไอ้โอมตะโกนด่าเบ๊ชมรมลัน เพราะไอ้ง่อย



ดันทะลึ่งเช็ดคันชักโดยไม่ปรับสายให้หย่อนก่อน ... เออ ถ้าแม่งขาดนะ กูจะเอามึงไปขายทีบาร์เกย์ ไถ่คาสาย

เชลโล่ใหม่ เอ.. แต่คงจะได้ไม่กี่ ตังค์
ตอนนี้ ห้องชมรมผมกําลังคนเยอะมากครับ เพราะเป็ นธรรมเนี ยมว่าหลังจากช่ วงปี ใหม่ตองมีการทําความ


สะอาดเครื่ องดนตรี ครั้งใหญ่หนึ่ งที น้อง ๆ พี่ ๆ เพื่อน ๆ ทุกคนเลยแห่ กนมาขมักเขม้นทําความสะอาดเครื่ อง
ดนตรี ประจําตัวเอง ส่วนผมเป็ นนักดนตรี แผนกไปเรื่ อย กลายเป็ นซวย มากหน่ อย ต้องช่ วยเช็ดทุกอย่าง

363

'เช้ าไม่ กลัว ไม่ กลัว ก็กลัวจะไม่ เช้ า เช้ าแค่ ไหนก็ไหว '
ไม่ตองตกใจครับ .. เปลี่ยนริ งโทนอีกแล้ว แหะ ๆๆๆ ... เสียงลีโอพุฒดังลันมือถือจนผมต้องรี บคว้ามารับทั้ง


ทียงไม่ทนมองชื่ อ (เพราะวางไว้บนพื้นแล้วตอนมันสันจะครู ดพื้นแรง มาก ผมตกใจ ) แต่ถึงไม่มอง แค่ฟัง
่ั ั

เสี ยงปลายสายทีดงมาก็รู้แล้วว่าใคร
่ ั

"อยูไหนวะ" ไอ้เลขาฯสภาฯขี้เหงานันเอง ... ตั้งแต่เลิกกะแฟนก็ตดผมเป็ นตังเม



"ห้องชมรมว่ะ มึงอะ " ผมตอบไปพลางหนี บโทรศัพท์เข้าข้างหู เนื่ องจากตอนนี้ กาลังใช้น้ ามันเช็ ด

กระเดื่องฟลุตอยู่ ได้ยนเสียงพลิกกระดาษไปมาแว่วผ่านโทรศัพท์


"สภาฯ มึงยังไม่กลับอีกเหรอวะ มาอยูเ่ ป็ นเพื่อนหน่ อยดิ่ " บอกแล้วว่าแม่งกลายเป็ นผูชายขี้เหงาไปซะงั้น

เพื่อนกู หลัง ๆ มานี้ ปณณ์ชวนผมไปไหนมาไหนบ่อยมากครับ จนกลายเป็ นว่าห้องสภาฯแทบจะมีผมเป็ น

สมาชิ กอีกคนแล้ว แต่วนนี้ ผมไปหามันไม่ได้จริ ง ๆ เพราะงานกําลังเข้าตรึ ม

"ไม่ได้ เช็ดเครื่ องดนตรี อยู่ "
"เอามาเช็ดทีนี่ดิ่ " ก็คดได้นะมึง ... จะให้กแบกดับเบิลเบส ทรอมโบน อีเล็กโทน ไปห้องสภาฯรึ ไง !




"ตลกละ มึงล่ะทําไร " ผมถามกลับ เสี ยงมันพลิกกระดาษยังดังอยู่
"สํารวจงบประมา ณต้นปี ปวดหัวมากเลย " ถามว่าทําอะไรเฉย ๆ ไม่ได้ถามว่าปวดหัวไหม ... แม่งเรี ยกร้อง
ความสนใจจริ ง ๆ แต่อย่าคิดว่าคนอย่างโน่ จะขี้สงสาร

"แบกมาทํานี่ เด่ะ เร็ ว ๆ อยูคนเดียวผีหลอกแน่ มง " ผมบอกมันแค่น้ นก่อนกดวางสาย ใช้เวลาเพียงแค่ไม่ถึง


สิบนาที ประตูห้องชมรมผมก็เปิ ด ออก เผยให้เห็ นร่ างสูงของปุณณ์ ภูมพฒน์ทมายืนยิมเผล่อยู่ ... นี่ มงเตรี ยม
ิ ั ี่


ตัวไว้แล้วรึ เปล่าเนี่ ย !?

364

"พี่ปณณ์หวัดดีคาบบบบบบบบบ---- " เสี ยงรุ่ นน้องทักพลางยกมือไหว้มนกันสลอน เรื่ องจริ งคือช่ วงนี้ แม่ง




ก็มาบ่อยจนจะกลายเป็ นสมาชิ กชมรมดนตรี อีกคนอยูแล้วเหมือนกั น ผมหันไปมองหน้าหล่อ ๆ ของปุณณ์ที่
ผงกหัวทักทุกคนทั้งทีมแฟ้ มเบ้อเร้อติดมือมา 3 อัน ก่อนมันจะลากขามานังปุลงข้าง ๆ ผม
่ี


"คึกคักนะห้องนี้ " ปุณณ์วาพลางเปิ ดแฟ้ มตั้งท่าจะทํางานต่อ ถ้าไม่ได้มเี สี ยงหมา ๆ เห่ าหอนขึ้นมาเสี ยก่อน
่ ่
"อะไรวะปุณณ์ กูวาอยูห้องสภา ฯสบายกว่าห้องนี้ นะ จะมาให้ลาบากทําไมว๊าาาาาา " ไม่ตองบอกก็รู้ใช่ ปะ


ครับว่าเสี ยงใคร เจ้าประจํา เจ้าเดิม .. แม่งไม่เหนื่ อยมังรึ ไงวะ แซวได้แซวดีเนี่ ยยยยยยย

"อย่าพูดงั้นสิ พี่โอม... ห้องนี้ ถึงจะลําบากกาย แต่พี่ปณณ์เขา สบายจายยยยยยยยยยยย "

"ฮิ้วววววววววววววว วววววว" ไอ้เชี่ ยเป้ อ!!!! มึงกลายเป็ นทายาทอสูรของไอ้โอมตั้งแต่เมือไหร่ !!!!!!!!

แถมทุกคนในห้องชมรมยังพร้อมใจหยุดทําความสะอาดเครื่ องดนตรี ตรงหน้าตัวเอวมาโห่ รับมันสองคนเป็ น

ลูกคูอีก ! หมดกันนนนนน ชี วตกู !

ผมชู นิ้วกลางด่ารอบห้อง ขณะทีไอ้ปณณ์แค่หัวเราะขํา
่ ุ
"ถือว่าถูก ..."
"โห่ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" นันมึง ... ไปเล่นกับมันอีก โห่ ดงเข้าไปใหญ่เลยทีน้ ี - _-"... ไม่ตดว่าฟลุตตัวนี้




เพิ่งลงนํ้ามันเสร็ จเมือกี้นะ กูจะฟาดกะบาลให้แม่งสมองไหลอีกซักที

หลังจากส่งเสี ยงแซวกันไปแซวกันมาอีกหลายดอก จนไอ้โอมเริ่ มเข้าเนื้ อแล้ ว (เพราะตอนนี้ น้องมิกก็นงอยู่
ั่
ในห้องด้วย) ในทีสุดก็ถึงเวลาเลิกรากันไป ต่างคนต่างกลับไปสนใจงานของตัวเอง

่ ้
ปุณณ์ทตอนนี้ ใส่แว่นนอนตัวยาวกดเครื่ องคิดเลขอยูขางผม กําลังดูขมักเขม้นในการจัดสรรงบประมาณต้น
ี่

ปี อยู่ ผมไม่คอยเห็ นมันใส่แว่นบ่อย ๆ หรอกครับ (มันบอกว่าใส่เฉพาะเวลาเพ่งตัวหนังสื อเยอะ ๆ เท่านั้น )

365

แต่รู้สึกว่าเวลามันใส่แล้วดูเท่ห์ดี
"แอบมองไร ... กูหล่อใช่ ปะ" โห่ ยยยยยยยย ไอ้ห่า ... กล้าพูด ผมเลิกคิวมองหน้าไอ้ปณณ์ทหลิ่วตามาทางผม
ุ ี่


ล้อ ๆ แล้วยิงรู้สึกว่าอยากหาอะไรทุมใส่มน


"ถ้าเทียบกับเล็บขบกูอะนะ มึงก็คงหล่อ " หึ หึ.... ถึงตรงนี้ ผมก็คดว่าตัวเองกล้าพูดเหมือนกัน หึ หึหึ ... ปุณณ์

แค่ยกไหล่เหมือนไม่อยากสนใจคําพูดผม ก่อนจะกดเครื่ องคิดเลขต่อ


'เช้ าไม่ กลัว ไม่ กลัว ก็กลัวจะไม่ เช้ า เช้ าแค่ ไหนก็ไหว '
เสี ยงลีโอพุฒแหกปากร้องเพลงอีกแล้วครับบ ผมสะดุงอีกที แ ต่คราวนี้ คนทีหันไปมองเร็ วกว่าคือปุณณ์


ชื่ อและรู ปยูริข้นหรา... มันมองหน้าผมตลอดเวลาทีผมรับโทรศัพท์


"ครับ... วันไหนเอ่ย พรุ่ งนี้ เหรอ.... ได้ ๆ" ผมโต้ตอบปลายสายพร้อมกับรู้สึกถึงสายตาไอ้ปณณ์ทมองมาอยู่
ุ ี่
ด้วย ไม่รู้มนจะมองอะไรนักหนา "เจอกันทีสยามเล ยแล้วกันครับ โน่ อาจออกไปช้านิ ดหน่ อยอะ .. คร้าบบ


หวัดดีครับ "

"พรุ่ งนี้ ไม่วางแล้วเหรอ" แถมพอกดวางสายปุ๊ บ มันรี บยิงคําถามใส่ปั๊บ จนผมต้องหันไปมองหน้ามันแบบ
งง ๆ แทน
่ ่
"ก็เออ... เพิ่งไม่วางเมือกี้ ทําไมวะ "
"เปล่า ...." ปุณณ์ส่งเสี ยงตอบแค่น้ น ก่อนจะหัน ไปทํางานต่อไม่ได้สนใจผมอีก


อะไรของมัน ...

366

***

ทีสยามเวลาเย็น หลังจากเมือวานเพิ่งได้รับโทรศัพท์ออดอ้อนของยูริ ผมก็รีบเคลียร์งานเรื่ องทีฝ่ายกิจกรรม



โรงเรี ยนคอนแวนต์ตดต่อมาขอให้ชมรมผมเอาวงดนตรี ไปช่ วยเล่นในงานปิ ดของทีนน ซึ่งจริ ง ๆ แล้วผมก็

่ ั่


เพิ่งไปมาเมือกลางปี ทแล้วเอง แต่ทาทางพวกเขาจะติดใจใหญ่ เลยทําเรื่ องขอมาอีก เล่นเอาผมวุนนิ ด ๆ แต่ไม่

ี่
เท่าไหร่ เพราะมาสเซอร์คนอื่น ๆ เซ็นต์รับทราบแล้ว เหลือแต่พวกผมทีตองตกลงกันเองว่าจะเกณฑ์ใครไป
่ ้

ผมออกจาก BTS มาถึงสถานี สยามตอนเวลาเกือบห้าโมงเย็น ก่อนจะรี บ มุงตรงไปยังสตาร์บกส์ทยริบอกว่า
ั๊ ี่ ู
่ ั
็ั
กําลังรอผมอยูทนที หลังจากทีเ่ มือวานสาวเจ้าโทรมางอแงกับผมว่าตั้งแต่ปีใหม่กยงไม่เห็ นหน้าผม จึงต้อง

โผล่หัวมาให้เธอเจอสักหน่ อย
"โทษทีทช้านะ " ผมรี บชิ งขอโทษก่อนเพราะกลัวยูริจะมารอนานแล้ว แต่เธอแค่ยมหวาน
ี่
ิ้
"ไม่ช้า นี่ ... นึ กว่าจะช้ากว่านี้ อีก " ยูริตอบพลางยิมแป้ น แล้วเก็บหนังสื อทีกาลังอ่านใส่ถงแฮรอด ก่อนจะลุก
่ ํ


ขึ้นคล้องแขนผมเดินออกนอกร้าน "ไปหาอะไรกินกันเนอะ วันนี้ โน่ รีบกลับรึ เปล่า "
"โน่ อะไม่เคยรี บหรอก แต่ยกลับดึกไม่ดีรู้รึเปล่า " ผมยังอดเตือนเธอด้วยความเป็ นห่ วง ไม่ได้ แต่หน้าขาว ๆ

นั้นทําเป็ นไม่ฟังผมทุกทีสิน่าา



เราเดินเลือกร้านมาเรื่ อยจนจบทีฮ่องกงนู ้ดเดิล เพราะยูริบนอยากกินเกี๊ยวกุงตัวใหญ่ ๆ พูดจนผมนึ กอยาก


ด้วยเหมือนกัน เราจึงตกลงใจกินทีร้านนี้ พนักงานเดินมาเสริ ฟแก้วชาเย็นให้ยริกอน

ู ่


"นี่ ได้ขาวว่าชม รมโน่ จะมาเล่นคอนเสิ ร์ตทีโรงรี ยนยูอีกแล้วเหรอ " อยูดี ๆ เธอก็ถามเรื่ องทีผมเพิ่งเคลียร์


เสร็จไปเมือเย็นขึ้นมา นําให้ผมหยักหน้าหงึ ก


367

"อื้ม.. มาสเซอร์เพิ่งเซ็นต์อนุ มตเิ สร็จ โรงเรี ยนยูมงานอะไรกันเหรอ "


"โอเพ่นเฮ้าส์ธรรมดาน่ ะแหละ แต่ดีจง จะได้เห็ นโน่ ร้ องเพลงอีกแล้ว " ยูริพูดพร้อมรอยยิมกว้าง แน่ นอนว่า


ผมยิมรับกลับไป


"ไม่แน่ หรอกว่าจะเป็ นโน่ เดี๋ยวดูน้องคนอื่นก่อน ถ้ามีวงอื่นพร้อมโน่ กไม่เล่น "
"โห่ ยยยยยยยย ...." เสี ยงถอนหายใจเซ็ง ๆ ดังจากผูหญิงตรงหน้าจนผมอดยืนมือไปขยี้หัวเล่นด้วยความ


เอ็นดูไม่ได้

เราสองคนรอเพียงไม่นาน ชามก๋ วยเตียวเบ้อเร้อก็มาเสิ ร์ฟอยูตรงหน้า รวมถึงข้าวผัดปูทสงมากินด้วยกันอีก

ี่ ั่


จานหนึ่ ง แล้วยังเป็ ดย่างอีก ยูริกินไปก็บนไปว่าเกี๊ยวกุงตัวใหญ่จริ ง ๆ ยัดลําบาก ขณะทีผมจําได้แม่นว่าเธอ


มาร้านนี้ เพราะอยากกินเกี๊ยวกุงโดยเฉพาะ (แล้วจะบ่ นทําไม) ท่าทางทุลกทุเลของยูริเวลากินน่ ารักดีครับ แต่


พอเธอเริ่ มตื้อ ๆ ก็ยกเกี๊ยวกุงอันใหญ่ให้ผมชิ้ นนึ งไปกําจัดแทน

ระหว่างเราทานกันจนใกล้จะหมดนั้น พลันมีเสี ยงล้งเล้งของเด็กผูหญิงกลุมหนึ่ งดังเข้ามาก่อน แต่ผมไม่

ทันสนใจเจ้าของเสียงเหล่านั้น (เพราะมัวแต่กิ นอยู)่ จนกระทังยูริยมทักทายกับสาว ๆ ทีมาใหม่

่ ิ้
"อ้าวยูริ แหม ... เดทเหรอ" สาวผมเปี ยคนหนึ่ งทักทายโต๊ะผม ก่อนทีคนอื่น ๆ จะกรู มาล้อมกันหมด ... เอ่อ ..

น่ ากลัวแฮะ
"ช่ ายย ไม่อนุ ญาตให้รบกวนนะ อิอิ " ยูริตอบพลางยิมน้อยยิมใหญ่ ผมก็ได้แต่ยมไปผงกหัวไปทัก ทายสาว
ิ้


ๆ ทุกคนกลับ ดูเหมือนพวกเธอจ้องมาทีผมมากเป็ นพิเศษ ไม่แน่ ใจว่าคิดมากไปเองหรื อเปล่าเหมือนกัน

่ ้
"นี่ โน่ ใช่ มย เนี่ ย... ยูรินะแสบมากเลย ตอนทีโน่ มาเปิ ดคอนเสิ ร์ตทีโรงเรี ยนคราวทีแล้ว กรี๊ ดอยูดวยกันจะ



้ั
เป็ นจะตาย สุดท้ายยูริคาบไปควงเฉยเลย "

368



"ใช่ ๆ โน่ โดนเสน่ ห์ยาแฝดรึ เปล่าเนี่ ย " สาว ๆ กลุมนั้นแซวยูริกนสนุ กสนาน แต่ผมเห็ นใบหน้าใสของยูริ
ไม่ได้สนุ กด้วยเลย
"ตลกละ พูดให้มนดี ๆ นะยะ "

"ไม่หรอกครับ " ผมช่ วยยูริพูดแก้ตวพลางยิม พวกเธอหยุดคุยกับเราอีกนิ ดหน่ อยก่อนจะเดินจากไปยังโต๊ะ


ของตัวเอง ตอนนั้นเอง ผมจึงได้เห็ นสี หน้าไม่พอใจของยูริเต็มตา
"เป็ นไรเปล่ายู ?" ผมถาม แต่เห็นเธอแค่ส่ายหัวตอบ

"เปล่า ... รี บกินรี บไปกันเถอะโน่ " จริ ง ๆ ผมเองตั้งใจจะทําอย่างนั้นอยูแล้วเหมือนกัน (เพราะอยากขึ้ นไปดู
หนังสือในคิโนะต่อสักหน่ อย) แต่ยงเห็ นยูริพูดแบบนี้ ผมก็ยงเร่ งมือเข้าไปใหญ่
ิ่
ิ่

่ ั

ขณะทีเ่ ราสองคนกําลังกินคําสุดท้ายอยูน้ นเอง ก็มเี สี ยงลากเก้าอี้มาร่ วมโต๊ะดังขัดขึ้นก่อน "หวัดดีคะ " ผม
่ ่
เงยหน้ามองเห็ นเป็ นหญิงสาวคนหนึ่ งในกลุมเมือกี้ เธอลากเก้าอี้มานังหัวโต๊ะเราพลางส่งยิมให้ผม นันทําให้



ยูริหน้าเสียอย่างเห็ นได้ชัด

"หวะ... หวัดดีครับ " ผมจําใจทักกลับไป แม้จะรู้วายูริไม่อยากให้ทาแบบนั้นก็ตาม

"โน่ เป็ นประธานชมรมดนตรี ปีน้ ี ใช่ ไหม เราเป็ นสมาชิ กชมรมดนตรี ทโรงเรี ยนเหมือนกันนะ " เธอคนนั้น
ี่
ชวนผมคุยต่อ จนงง ๆ ว่านี่ คอเพื่อนยูริหรื อเพื่อนผมกันแน่

แต่ผมก็คงไม่เสี ยมารยาทพอ จะไล่เธอไป "ครับ ..."


"ได้ขาวว่าโน่ เล่นดนตรี เก่ง แต่เราไม่คอยเก่งล่ะ ขอเบอร์ไว้ปรึ กษาเรื่ องดนตรี หน่ อยได้ไหม " อืม.... รุ ก
หนักเกินงามแฮะ เจอแบบนี้ ผมก็มนไปเหมือนกัน .. แต่ถาเอาเรื่ องดนตรี มาอ้าง ในฐานะประธานชมรม ผม




ไม่อยูในสภาพทีจะปฏิเสธอยูแล้ว


369

"เอ่อ..... 089.... โอ๊ย!!" ขณะทีผมกําลังจะให้น้ นเอง ยูริดนชิ งเตะหน้าขาผมเสี ยก่อน เฮ้ย ! มีการทําร้าย



ร่ างกายด้วยว่ะ !!
ผูหญิงทีเ่ พิ่งทําร้ายผมเมือกี้หันไปส่งยิมหวานปานนํ้าผึ้งเดือนห้าแก่สาวทีเ่ ข้ามาแจมทันที "มีอะไรถามผ่าน



เราก็ได้นะ เดี๋ยวเราถามโน่ ให้อีกที ... พี่เช็ คบิล !" ยูริตอบแทนผมพลางหันไปสังพนักงานให้มาเก็บตังค์

็ ื่

ขณะทีผมยังงง ๆ ปรับตัวไม่ทนแต่กยนแบงค์สีมวงให้พนักงานทันที



"โน่ เลี้ยงเอง" หลังจากผมพูดคํานี้ ยูริกหันไปยิมให้ผหญิงอีกคนอย่างดูมความสุขในที
ู้


"ไปก่อนนะจ้ะ ไว้เจอกัน " เธอพูดเท่านั้ นก่อนจะคล้องแขนผมฉับแล้วเดินไปจากร้าน .... อืม.. ตอนนี้ ผมว่า
ตัวเองเริ่ มเข้าใจอะไรขึ้นมาหน่ อย ๆ แล้วนะ
44th CHAOS
แต่เป็ นเพราะยูริออนว่าอยากดูหนัง เราสองคนจึงออกจากสยามกันค่อนข้างดึก ผมอาสานังแท็กซี่ไปส่งเธอ



ก่อนแล้วค่อยวกกลับบ้านตัวเอง จนนาฬิ กาบอกเวลา 4 ทุมกว่า ทําให้ผมคิดว่าป๊ ากับม๊าคงเข้านอนกัน
เรี ยบร้อยแล้ว
ผมทีโคตรจะเพลียลงจากแท็กซี่มาเปิ ดและปิ ดรั้วบ้าน ก่อนจะทุบต้นคอตัวเองรัวระหว่างเดินตามทางเดิน

ไปด้วย สงสัยเพราะคาบพละวันนี้ ทาเอาปวดเอวชิ บหาย ตอนก้มถอดรองเท้าถึงได้เจ็บแปลบอย่างนั้น แต่ ...

่ ้

นอกจากความรู ้สึกเจ็บทีเ่ อวแล้ว ผมยังเห็ นฝ่ าเท้าไม่คอยคุนยืนอยูตรงหน้าระหว่างกําลังถอดรองเท้าอีก ?
ผมเงยมองทันที

"มาไง!!!?" ไอ้ปณณ์ครับ !! มันโผล่มาอยูในบ้านผมได้ยงไง !?


"ขีพรมวิเศษมา " เสี ยงทุมนั้นตอบกวน ๆ ก่อนจะช่ วยผมถือกระเป๋ าเข้าบ้าน "เข้ามาเร็ ว ๆ! เดี๋ยวยุงเข้าบ้าน"


แต่... เฮ๊อะ! ตกลงนี่ กมาบ้านผิดรึ เปล่า ?


370

ผมเดินตามมันอย่างงง ๆ เข้าบ้านตัวเอง ปุณณ์พาผมตรงไปยังโต๊ะกินข้าวทีมแพนงไก่ของโปรด ผัด
่ี
ถัวฝักยาว และทอดมันหมูขาวโพดตั้งรออยู่ "ม๊าโน่ ทาไว้แน่ ะ อร่ อยมากเลย รับรอง " อ๋ อ ... หมายความว่าไอ้




ห่ านี่ มาตั้งแต่เย็น ตีซ้ ีกบบ้านผมเรี ยบร้อยแล้วสิ
"แทรกแซงครอบครัวกูนะมึง แล้วป๊ าม๊าไปไหนอะ "

"ขึ้ นนอนแล้ว กูบอกเค้าว่าจะอยูรอมึงเอง หึ หึ " เออดี .... แบ่งเบาภาระม๊ากับป๊ ากูได้ดี ผมคิดพลางเดินไปตัก

ข้าวแล้วลงมือทานอาหารทั้งหมด เพราะถึงจะกินก๋ วยเตียวมาแ ล้ว แต่พอดูหนังเสร็จก็หิวใหม่อยูดี

"กลับช้านะ ทําไรกันมา " มันถามผม ผมพยายามจะตอบ แต่ตองกลืนคํานี้ ลงคอก่อน อึก ..

"ดูหนัง เฉิ นหลงหวะ ฮาเสี ยงพากย์พนธมิตรชิ บหาย " ผมเล่าพลางตักแพนงกินต่อ ได้ยนเสี ยงไอ้ปณณ์



หัวเราะเบา ๆ ขณะกําลังริ นนํ้าให้ผม "เออ ค่อย ๆ กิ นสิ มง ติดคอพอดี "


่ ั

เรานังกินข้าว ดูทวี และคุยกันอยูพกใหญ่กว่าจะขึ้นห้องได้ เลยรู ้วาปุณณ์แวะมาหาผมตั้งแต่หัวคํ่าแล้ว แต่


ผมยังไม่กลับ มันเลยนังคุยกับป๊ าแล้วก็มาไปก่อน ไป ๆ มา ๆ ม๊าเลยชวนมันกินข้าวเย็นด้วย แปลงร่ างเป็ นลูก


รักของม๊าผมไปอย่างทีเ่ ห็ น
"ม๊ามึงจีบกูอะ เขาชมกูหล่อหลายทีจนกูอายเลย " เนี่ ยนะอาย... ผมเหล่หน้าคนพูดทีดโคตรจะภูมใจระหว่าง
ู่

เรากําลังเดินขึ้นบันไดกัน ยิงเห็ นอย่างนั้นยิงอยากหันไปถีบแม่งให้ตกบันได เสี ยโฉมดูซกที



"น้อย ๆ หน่ อย มึงน่ ะไม่ได้ครึ่ งอาป๊ ากูหรอก " ลูกทีดีตองเข้าข้าง ป๊ าตัวเองครับ หึ หึ ผมได้ยนเสี ยงมัน
่ ้

หัวเราะระหว่างเรากําลังเปิ ดประตูห้องอยู่


ทันทีทไฟติด ผมตรงดิ่งไปโยนกระเป๋ าลงข้างโต๊ะคอมพลางถอดถุงเท้าทันที ส่วนปุณณ์กาลังง่วนกับการ
ี่

371

่ ั
เปิ ดทีวี เราสองคนต่างทํานู ้นทํานี่ อยูพกหนึ่ ง ผมจึงได้เกิดคําถาม
"ตกลงมึงมาทําไมเนี่ ย บอกทีบานยัง "
่ ้
ปุณณ์เปิ ดช่ องดิสนี่ ยทงไว้ พลางนังขัดสมาธิ ลงหน้าทีวดวยท่าทีสบาย ๆ "บอกแล้ว วันนี้ มญาติมานอนค้าง
์ ิ้
ี ้


บ้านเป็ นเพื่อนแป้ งว่ะ พี่ชายอย่างกูเลยหัวเน่ า มานอนค้างเป็ นเพื่อนมึงมังดีกว่า "

"โห... โตเป็ นควายยังกล้าพูด " ผมบ่นมันพลางเดินไปเปิ ดตูเ้ ย็นเล็กหยิบนํ้าออกมาเทส่งให้มนแก้วหนึ่ งแต่

มันส่ายหัว ก็เลยดื่มเอง "ทีแท้งอนน้องสาว แวะมาเลียแผลใจในบ้านกูนี่เอง "

"เปล่า ..... คิดถึงมึง ไม่ได้กอดตั้งนานแล้วต่างหาก " พรวดดดดดดด !! ผมสําลักนํ้าอย่างแรงเพราะคําพูดหน้า
ตายของไอ้เลขาสภาฯทีได้ยนมาเมือครู่
่ ิ

"มึงว่าไรนะ! แค่ก ๆๆ " สําลักนํ้าจริ ง ๆ ว่ะ ผมโวยไปไอไปอย่างน่ าสงสาร แต่เห็ นไอ้ผมาเยือนแค่หันมาส่ง
ู้
ยิมพลางตบลงตรงข้างตัวมันปุ ๆ

"มานังนี่ เร็ ว!" ไรของมัน พูดจาแปลก ๆ แล้วยังกล้ามาสังเจ้าของบ้านอีก ผมมองไอ้หน้าหล่อทียมเผล่นน
่ ิ้
ั่


อย่างไม่ไว้ใจ "มีรายยยย"
"มาเร็วซี่ !" มันตบพื้นอีกจนผมล่ะหน่ าย ... เฮ้อ ไปก็ได้วะ เดี๋ยวพื้นห้องกูสึกพอดี
แต่ยงไม่ทนทีผมจะล้มตัวลงนังตามทีมนบอกดี ไอ้ปณณ์กลับดึงเอาผมไปกอดซะแน่ นเสี ยก่อน
ั ั ่
่ ั


เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !! ผมดินไปมาขลุกขลักในวงแขนแกร่ งนั้น เพราะสภาพผมตอนนี้ กลายเป็ นว่า


กําลังนังซ้อนอยูบนตักไอ้ปณณ์ทมดผมเอาไว้ซะแน่ น
ุ ี่ ั

"เฮ้ย!! ปล่อย!!!!!!"
"ปล่อยให้โง่ อยากกอดมาตั้งหลายวัน วันนี้ ไม่ปล่อยหรอก " มันว่าอย่างนั้นพลางฝังจมูกลงกับแก้มผม นํา

372

ให้ผมดินอีกสองสามที เพราะตอนนี้ ปลายจมูกโด่ง ๆ ของปุณณ์พยายามฉวยโอกาส หอมนู ้นหอมนี่

ตลอดเวลา แต่แน่ นอนว่าอย่าหวังซะให้ยาก "เฮ้ย!!!!! เป็ นไรของมึงเนี้ ยยยยยย " ติดทีแรงแม่งเยอะชิ บหาย ผม

เริ่ มเหนื่ อยแล้วครับ
"ไม่ได้เหรอ...." สูกนอยูนานจนเสียงไอ้ปณณ์เริ่ มหงอย ถึงกับควักเอามุกน่ าสงสารมาใช้เลยเหรอวะ ... ผม
้ ั ่

เหลือบตามองมันพลางหยุ ดดินนิ ดหน่ อย

"ขอนังดี ๆ ก่อน " ต้องมีขอต่อรอง ผมบอกปุณณ์ ซึ่งมันก็ยอมปล่อยผมลงพื้นแต่โดยดี เมือเห็ นว่าอีกฝ่ ายว่า



ง่ายดังนั้น ผมจึงเป็ นฝ่ ายเอื้อมมือไปกอดมันเอง "เป็ นไง แบบนี้ ดีกว่ามัย "

"แบบไหนก็ดีทงนั้น " เสี ยงมันอูอ้ ีตอบกลับ ขณะทีกระชับกอดผม แน่ นอยู่ เรานิ่ งในท่านั้นนาน จนกระทัง


้ั

ปุณณ์เป็ นฝ่ ายถอยออกก่อน
ใบหน้าคมวางห่ างจากผมไม่ถึงคืบ
"จูบได้ปะ ......" เสี ยงทุมพร่ านั้นถาม ทั้งทีริมฝี ปากไม่ได้ไกลจากปากผมเท่าไหร่


่ ั

ผมมองตอบดวงตาคมคูน้ น ก่อนจะค่อย ๆ ปิ ดตาลง เมือริ มฝี ปากเราต่างหยิบยืนค วามหวานให้แก่กน



ผมและปุณณ์จบกันอยูนานจนในหัวเราขาวโพลนไปหมด .. เราไม่ได้จบกันอย่างนี้ มานานแล้วนับตั้งแต่ที่


บางแสนคราวนั้น .. ( จริ ง ๆ เมือวันคริ สมาสต์ปณณ์กจบผม แต่ไม่นับแล้วกัน เพราะเราแค่แตะริ มฝี ปากกัน

ุ ็ู
เบา ๆ) จูบของปุณณ์ยงคงให้ความรู ้สึกน่ ารักเหมื อนเดิม เพราะไม่ใช่ การจูบแบบรี บร้อน แต่เป็ นจูบทีคอย ๆ

่่
แตะชิ มเอาความคิดถึงผ่านปลายลินจากผม ปุณณ์สอดลินมาเกี่ยวกระหวัดความคิดถึงนั้นกลับ จนเราต่างส่ง


ความรู ้สึกตัวเองผ่านปลายลินอยูพกใหญ่ ก่อนเจ้านันจะขบเม้มปากผมอีกหลายที

้ ่ ั
ปุณณ์ถอนริ มฝี ปากออกแล้วส่ง ยิมกว้างมาให้อย่างพอใจ

"จูบเก่งเหมือนเดิมนี่ ... ดีใจจัง" มันพูดพลางดึงผมไปกอดอีกทีแน่ น ๆ "วันนี้ คมละ "
ุ้

373

"นะ... แน่ สิ!" ผมละลํ่าละลักตอบกลับ ขณะทีอีกฝ่ ายค่อย ๆ ปล่อยตัวผม ถึงอย่างนั้นก็ยงตามมาจูบ


หน้าผากรวมถึงหอมแก้มต่ออีกฟอดใหญ่
"กูอาบนํ้าก่อนนะ!" ไอ้ปณณ์พูดพลางลุกขึ้นหันมายิมเผล่ ปล่อยผมทีโคตรจะงง นังหน้าแดงอย่างปิ ดไม่มด






อยูคนเดียว... หน็ อย... ไอ้เลวเอ๊ย !! หลอกให้กอยากแล้วจากไปนะเนี่ ย !

ผมยกนิ้วกลางด่ามันก่อนจะโบกมือไล่พลางหันไปเปิ ดเครื่ องเกมเพื่อเล่นดับอารมณ์ตวเองอย่างเคือง ๆ ได้

ยินเสียงทุมนั้นแว่วต่อมาเบา ๆ ว่า

"รอกูนะ...." ก่อนทีเ่ จ้าของคํานั้นจะหายเข้าห้องนํ้าไป

ยังจําได้อีกเหรอ ว่ากูรอมึง ..

***

ตอนเช้าเราโผล่หัวไปโรงเรี ยนพร้อมกันครับ แน่ นอนว่าเจอไอ้ปากหมาโอมตามคาด (เป็ นเชี่ ยไร เวลาแบบ
นี้ ตองเจอมันทุกที ) แต่ครั้งนี้ ม ันเงียบหน่ อย เพราะเสื อกมาพร้อมน้องมิกเหมือนกัน เอาเป็ นว่าเจ๊า .... ไม่มใคร


พูดอะไร หึ หึหึ
การเรี ยนการสอนดําเนิ นตามปกติ เช่ นเดียวกับทุกอย่างทีอยูในสภาวะปกติดีครับ มีแต่ไอ้โอมคนเดียว
่ ่

เท่านั้นทีผมว่าไม่คอยปกติ ... สงสัยมันคงเริ่ มคบกับน้องเขาจริ งจังแล้วมั้ ง เพราะเห็ นแม่งโทรศัพท์ตดหู


็ ิ

่ ั
ตลอดเวลา ลองเงี่ ยฟั งดูกได้ยนมันเอาแต่เช็ คว่าน้องมิกอยูไหน กําลังทําอะไร เออไอ้นี่ .. อยูกบเพื่อนก็ปาก
่ ั
เป็ นหมา อยูกบแฟนก็หวงเหมือนหมา ... มันเกิดมาเพื่อเป็ นหมาจริ ง ๆ ว่ะ

374

่ ุ

ตอนเย็นผมเข้าชมรมเหมือนทีเ่ คยเข้าอยูทกวัน แต่แปลกเพ ราะวันนี้ ไม่คอยมีใคร สงสัยคงใกล้สอบกลาง

ภาคแล้ว พวกมันเลยซุ่มอ่านหนังสื อสอบกัน (แล้วกูละ ?) ส่วนผมเป็ นอัจริ ยะครับ พกความรู ้ไว้เต็มโพย ฮ่า ๆ

'เช้ าไม่ กลัว ไม่ กลัว ก็กลัวจะไม่ เช้ า เช้ าแค่ ไหนก็ไหว '
อ้าว แล้วใครโทรมาอีกวะ ผมควักโทรศัพท์ข้ นมามองอย่างงง ๆ เพราะทีโชว์อยูเ่ ป็ นเบอร์ไม่คนเลย


ุ้
"หวัดดีครับ "

"โน่ ! นี่ จิดเองนะ" จิดไหนวะ????? ผูหญิงซะด้วย? ผมขมวดคิวกับโทรศัพท์อย่างสงสัยอยูครู่ หนึ่ ง




"ขอโทษนะ แต่ .. จิ๊ดไหนอะครับ "
"จิดทีเ่ ราเจอกันในร้านฮ่องกงนู้ดเดิลทีสยามเมือวานไง จิดทีอ ยูชมรมดนตรี ของคอนแวนต์อะ " อ๋ อ นึ กออก


๊ ่ ่
้ ่
ตั้งแต่ตอนบอกว่าเจอกันในร้านก๋ วยเตียวแล้วล่ะ ว่าแต่เธอเอาเบอร์ผมมาจากไหนวะ ? คิดได้ดงนั้นผมจึง


หัวเราะเสียงแห้ง ๆ ใส่โทรศัพท์กลับไป
"อ่าครับ จําได้ ... ว่าไงเอ่ย"

"ตอนนี้ จิ๊ดอยูหน้าโรงเรี ยนโน่ นะ ออกมาหาหน่ อยได้ไห ม" อ้าวเฮ้ย!? ผูหญิงโรงเรี ยนนี้ เป็ นอะไรกัน

ครับเนี่ ย!! โผล่มาหน้าโรงเรี ยนผมอีกแล้ว ผมรี บรับปากก่อนจะใส่รองเท้าลวก ๆ แล้ววิงไปหาทันที



สิ่งทีผมชอบน้อยทีสุด (รองจากแมงมุม ) ก็คอการมีผหญิงมายืนรออยูหน้าโรงเรี ยนนี่ แหละครับ ไม่ใช่ วา



ู้
ผมรําคาญ วางฟอร์ม หรื อหยิงอะไรนะ แต่ผมคิดว่ามันอันตราย ผูชายเยอะ ร้อยพ่อพันแม่ ใครดีใครเลวยังไง


ก็ไม่รู้ โดนอะไรเข้าไปจะทํายังไง พวกนี้ ยงหิ ว ๆ ผูหญิงกันอยู่ เฮ้ออ
ิ่

ผมวิงหอบไปถึงหน้ารั้วโรงเรี ยน เห็ นจิ๊ดในชุ ดคอนแวนต์เดียวกับยูริยนยิมคอยอยู่ ซึ่งจริ ง ๆ ผมจําหน้าจิ๊ด
ื ้


375

ไม่ไ ด้หรอก แต่ดจากรู ปการแล้วคงเป็ นคนนี้ ไม่ผดแน่ "มีอะไรรึ เปล่าครับจิ๊ด แฮ่ก ๆๆ " ผมถามไปหอบไป


ด้วยความเหนื่ อย
"ไม่เห็ นต้องวิงมาเลยค่ะโน่ จิ๊ดรอได้ !" ยังจะพูด .. นี่ ตกลงไม่ได้รู้เลยใช่ ไหมว่ามันไม่ควรน่ ะ

"ตกลงมีอะไรรึ เปล่าครับ " ผมรี บตัดบท คุย ๆ ไปให้เสร็ จดีกว่า ท่าทีจิดดูลงเลก่อนจะตอบผมออกมา
๊ ั

"โน่ อยูชมรมดนตรี ใช่ ปะ จิ๊ดขอยืมแบนด์สกอร์ Barbarian Horde หน่ อยสิ แบนด์สกอร์โรงเรี ยนจิ๊ดเล่น
็ี้
แล้วมันแปร่ ง ๆ อะ " เออ แบบนี้ กมดวย ... ผมเลิกคิวงง ๆ เพราะกําลังคิดว่าเขามีการส่งคนเดินมาขอโน๊ ตเพลง

ข้ามโรงเรี ยนแบบนี้ กันด้วยเหรอวะ เพราะจริ ง ๆ แล้วถ้าอยากได้ แค่ให้ทางชมรมของโรงเรี ยนนั้นแฟ็ กซ์คา

ขอมาให้ พวกผมก็พร้อมจะแฟ็ กซ์กลับไปโดยไม่ตองเสี ยเวลาเดินมาสักก้าวเดียว แต่กเ็ อาเถอะ ไม่ได้เสี ยหาย

อะไร
ผมพยักหน้าพลางเดินนําเธอเข้ามาในรั้วโรงเรี ยนเพื่อไปยังตึกฟ . ระหว่างทางมีเ พื่อนรุ่ นผมแอบมองล้อ ๆ
หลายคน สงสัยนึ กว่าพาสาวมามัง ลําบากผมเลยต้องส่ายหัวตลอด เพราะไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด อีกอย่างก็

จะเป็ นจิ๊ดนันแหละทีเ่ สียหายเอง


ถึงหน้าห้องชมรม ผมปล่อยเธอให้ยนรออยูหน้าห้อง ส่วนผมอาสาจะเข้าไปหาให้เอง แต่ไม่รู้โน๊ ตเพลงนี้


ไอ้ฟิล์มเอาไปซุกไว้ไหนอะดิ่ เธอคงรอผมอยูนานมากจนต้องถอดรองเท้าเข้ามาถาม "ให้จิ๊ดช่ วยหาไหมคะ ?"
"ไม่เป็ นไรครับ ๆ " ผมรี บบอกปัดพลางคุยแฟ้ มโน๊ ตเพลงต่อ (มีโคตรจะหลายแฟ้ มเลยครับ ไม่รู้แม่งปริ้ นมา

่ ้
เยอะ ๆ ทําไมนักหนา ) ในทีสุดก็เจอเพลงทีวาซุกอยูในลินชักนอกแฟ้ มนี่ เอง ให้กหาตั้งนาน

่่


"นี่ ครับ ใช่ รึเปล่า " ผมยืนเอกสารปึ กนั้นไปให้จิ๊ด เธอก้าวขามาดูกอนจะพยักหน้ารับ


"ใช่ คะ อันนี้ แหละ"
"เอาอันนี้ ไปเลยก็ได้ครับ พวกผมมีสารองอีกหลายชุ ด " ทําใจดีอีกกู ....


376

"ขอบคุณค่ะ " แต่ขณะทีจิดกําลังรับกระดาษจากมือผมนั้น ประตูก็ ถูกเปิ ดออก
่๊

ผมหันไปมองก่อนจะอดคิดไม่ได้วา ..... ไอ้ปณณ์ ภูมพฒน์ ... มึงช่ างมาถูกเวลาจริ ง ๆ

ิ ั
"อ้าวโน่ ........ มีแขกเหรอ" มันถามแบบนั้นเมือเห็ นผมกับผูหญิงแปลกหน้ายืนอยู่ ก็เข้าใจคิดนะ ... ถึงไม่ใช่


แต่ใกล้เคียง
"อือ ฝั่งคอนแวนต์มาขอยืมเนื้ อเพลงอ ะ" ผมบอกปัด ๆ พลางหันไปถามจิ๊ดต่อ "เอาเพลงไรอีกป่ าวครับ "
"ไม่เอาแล้วค่ะ ถ้ายังไงโน่ ช่วย ...."
"เดี๋ยวผมจะเดินกลับไปแถวหน้าโรงเรี ยน ให้ผมไปส่งเอามัย " แต่เสี ยงไอ้ปณณ์ทแทรกขึ้นมาก่อนจิ๊ดพูดจบ
ุ ี่


ฟั งดูเหมือนกําลังถามผมมากกว่า ... ประหลาดว่ะ ... ได้ขาวว่า มึงเพิ่งมา? ผมมองใบหน้าคมนั้นสลับกับ
หน้าจิด ก่อนจะพยักหน้าตัวเองเบา ๆ

"เออ ฝากด้วย จิ๊ดไปกับมันนะครับ ขอโทษด้วยทีผมไม่ได้ไปส่งเอง "

"ไม่เป็ นไรค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะ " อืม .. จะได้เจอกันอีกเหรอ ..?


สองคนนั้นเดินจากไป ทิงคําถามไว้ให้ผมพอประมาณ ... แต่กช่างเถอะ ว่าแต่กมโน๊ ตเพลงนี้ สารองจริ ง
ูี


เหรอวะ!! หาอีกทีไม่เห็ นเจอ!
45th CHAOS
เวลาเดินทางมาจนถึงวันศุกร์ ซึ่งเป็ นวันทีโรงเรี ยนคอนแวนต์ขอความอนุ เคราะห์จากโรงเรี ยนเราให้ส่งวง

ดนตรี ไปร่ วมเล่นในงานโอเพ่นเฮ้าส์หนึ่ งวง โดยหลังผ่านการประชุ มมาพักใหญ่แล้ว หวยค งจะออกทีวง

ไหนไปไม่ได้ นอกจาก ......... วงผม

377


ไม่ใช่ เพราะวงผมเล่นเก่งทีสุดแต่อย่างใด (ซ้อมยังไม่คอยซ้อมกันเลยครับ ) แต่ทกคนในชมรมเอาแต่เกี่ยง


ไม่มใครยอมเล่นกัน บ่นแต่การบ้านเยอะ รายงานเยอะ หรื ออะไรก็ตามทีมนอ้างได้ ... เออ ประหลาด ทําไม

่ ั


คราวนี้ อิดออดไม่ ยอมไปคอนแวนต์กนวะ สุดท้ายมารู ้ทหลังว่าไอ้เปา (มือกลองผม ) แอบล็อบบี้กบคนอื่นใน

ชมรมว่าห้ามขัดขวางทางรักของมันเด็ดขาด คราวนี้ มนกะจะไปหาแฟนใหม่ในคอนแวนต์ให้ได้ เออ ... เอา

เข้าไป
วันทีผมไปยืนเรื่ องกับสภาฯ ขอใบออกนอกโรงเรี ยนเพราะต้องไปเล่นให้งานทีคอนแว นต์น้ น เป็ นวันที่





ปุณณ์อยูพอดี (จริ ง ๆ ก็จงใจไปวันทีมนอยูนนแหละครับ จะได้คยกันง่าย ๆ ดี ) แต่พอมันเห็ นว่าคือพวกผมที่
่ ั ่ ั่


ถูกส่งไปเป็ นตัวแทนชมรมเท่านั้นล่ะ ก็ดนเสื อกเกิดอาการกวนตีนขึ้นมากะทันหัน เพราะมันเอาแต่ตอรองว่า

ถ้าไม่ให้ไปด้วย ก็จะไม่ยอมออกใบให้ เ นื่ องจากสภาฯจําเป็ นต้องควบคุมดูแล ว่านักเรี ยนทีทาใบขอออก
่ ํ
นอกโรงเรี ยนไป ได้ทาธุระตามทีกล่าวอ้างมาจริ งหรื อเปล่า ซึ่ง ..... ตลกล่ะมึง ! คราวก่อนทีกออก ไอ้ฟี่แทบ


ู่
ไม่สนใจด้วยซํ้าว่าชมรมดนตรี จะไปตายห่ าทีไหน ยังไง ไม่เห็ นมันเรื่ องมากแบบมึงเลย (สรุ ปว่าผมคิดผิด

หรื อเปล่าเนี่ ยทีมาเจอมัน )

หลังจากยืนเถียงกันได้พกใหญ่และไอ้ปณณ์เอาแต่ทาหน้ากวนตีนจนอยากถีบส่ง ผมก็ตองยอมให้มนไป





ด้วยอย่างจํานน ซึ่งเอาเห๊ อะ ! อยากไปก็ไป ดีเหมือนกันจะได้มคนช่ วยขนของ


วันศุกร์เราเดินขบวนออกจากโรงเรี ยนตอนบ่ายแก่ ๆ ครับ เพื่อลําเลียงเครื่ องดนตรี ออกไปคอนแวนต์ แต่
พอถึงหน้าโรงเรี ยนทีหมายผมก็ตองผงะ เพราะเหนื อรั้วดันมีป้ายแขวนโชว์หราว่า 'ยนดีตอนรับนักดนตรี


ิ ้
จาก xxx' เอ่อ........ คราวทีแล้วมันมีป้ายอย่างนี้ ปะวะ ... ผมลืม ?


เราเดินงง ๆ จับกลุมกันเข้าไป ตอนขนของมีรุ่นน้องในชมรมตามออกมาช่ วยเ ยอะครับ ไม่ใช่ แค่เรานัก
ดนตรี จนพอเข้าไปถึงได้เห็ นการต้อนรับอย่างดีจากชมรมดนตรี ของทีนน (เจอหน้าจิดคนแรกเลยครับ ) ก็
่ ั่

ถึงกับงง.. พวกสาว ๆ เชื้ อเชิ ญเราไปยังห้องพักทีจดรับรองไว้อย่างสะดวกสบาย จนผมต้องส่องกระจกซํ้า ๆ
่ั

เพื่อเช็คดูวาวันนี้ ตวเองเป็ นนายโน่ หรื อพี่ ตูน บอดี้สแลม (พวกนั้ นอาจเข้าใจผิดได้เพราะความหล่อใกล้เคียง

่ ้
กัน) เหอ ๆๆๆ อะไรจะขนาดนั้นวะ ปี ทแล้วทีพกผมยังเป็ นแค่เต้นท์เพิง ๆ ตั้งอยูขางสนามเองไม่ใช่ เหรอไง ?
ี่
่ ั

378

พวกผมทุกคนขอบคุณนักเรี ยนทีนน ก่อนจะทังหิ้ วทังแบกเครื่ องดนตรี ข้ นไปเซทเสี ยงบนเวที ซึ่ งตอนนี้ ถก
่ ั่




่ ่ ิ่
ปล่อยว่างไว้เพราะมีงานแถวสนามแทน จะเหลือก็แต่น้อง ๆ ม .ต้นสองสามกลุม ทีวงชักชวนมาดูพวกผมเช็ ค

ซาวด์เครื่ องเสียงและเครื่ องดนตรี กน
่ ั
"โน่ เหนื่ อยไหมคะ" แต่ระหว่างกําลังต่อสายแอมป์ อยูน้ นเอง จิดก็ถือนํ้าขึ้นมาเสิ ร์ฟผม ซึ่งออกจะลําเอียง


ไปหน่ อยเพราะบนเวทีมแสลนบังแดดกางร่ มสบายดี ขณะทีไอ้อาร์ทและน้องน็ อตต้องยืนตากแดดจ้าอยูใน


คอกซาวด์เอ็น ผมว่าสองคนนั้นน่ าจะได้รับการดูแลมากกว่า จึงบอกปัดจิ๊ดไป
"ไม่เหนื่ อยครับ วานช่ วยเอานํ้าไปให้เพื่อนกับน้องผมตรงซาวด์เอ็นหน่ อยได้ไหม มันคงใกล้ตายแล้ว "

สงสัยเพราะคํานี้ เลยได้เห็ นจิดทําท่าทางหน้าเสี ยนิ ดหน่ อย "เอ่อ ... เดี๋ยวเพื่อน ๆ จิดก็เอานํ้าไปให้อยูแล้วล่ะ "


เธอว่าอย่างนั้น ก่อนจะชวนผมคุยต่อ "แล้วโน่ ทานอะไรมารึ ยงคะ "


"โน่ มึงแดกนี่ ดิ่ โคตรอร่ อยย " แต่ยงไม่ทนทีผมจะตอบ อยูดี ๆ เสี ยงไอ้ปณณ์กดงขัดขึ้นมาก่อน แถ มยังยัด
ั ั ่
ุ ็ ั

ทาโกยากิกอนโตเข้าปากผมอีก ไอ้สดดดดดดด โคตรร้อน !!!


"อัด อูออน !!!!....... ห่ า!" ผมหันไปด่ามันซึ่งกําลังยืนขํา แต่กอร่ อยดีจริ ง ๆ ว่ะ ซื้อมาจากไหนวะ พอหาย



ร้อนแล้วจึงถามไปถามมาถึงได้รู้วามีนักเรี ยนของทีนี่ต้งซุมขายอาหารกันอยูแถวสนามโน่ นนน
่ ั ้

ปุณ ณ์ทเี่ พิ่ง

เดินไปติดต่อกับอาจารย์ในโรงเรี ยนมาเลยได้อานิ สสงส์ของกินฟรี ตดไม้ตดมือด้วยจํานวนหนึ่ ง นอกจากทา
ิ ิ
โกยากิแล้วผมยังเห็นมันตุนอย่างอื่นไว้เพียบ ทั้งขนมปังสังขยา ไข่นกกระทา ยํามาม่า ดังนั้นพอมีเรื่ องของ
กินเข้ามาเกี่ยว ผมกับปุณณ์เลยยืนคุยกันนาน โดยลืมสังเกต ด้วยซํ้าว่าจิ๊ดหายลงจากเวทีไปตั้งแต่ตอนไหน
็ ั
"โน่ !!!!!!!! มาแล้วทําไมไม่โทรบอก !?" แต่แล้วเสี ยงแหลม ๆ ของยูริกดงขึ้นจนได้ครับ นําให้ผมทีกาลังคุย
่ ํ
กับปุณณ์พลางคาบน็อตไว้ในปากสองสามตัว ต้องหันไปมองต้นเสี ยงซึ่งกําลังยืนโบกไม้โบกมือมาให้จาก
หน้าเวที
"มาเมือกี้ เอง จะมาดูรึเปล่า " ผมตะโกนถาม เห็นใบหน้าขาวนั้นยิมตอบ



379

"มาสิ !!!!! แต่ขอไปแคะหนมครกก่อนนะ ฮี่ ๆๆ " สงสัยยูริจะเปิ ดซุมขายขนมครกครับ ฮ่า ๆ น่ ารักดี ผม

พยักหน้ารับคํานั้น ก่อนยูริในชุ ดผ้ากันเปื้ อนทีดมอมแมมหน่ อย ๆ จะวิงจากไป
ู่

"หัวกะไดไม่แห้งเลยนะมึง .." เอ๊ะ เสียงไอ้ปณณ์ประชดผมแปลก ๆ จนต้องหันไปมอง แต่มนกลับทําหน้า


ไม่รู้ไม่ช้ ี ก่อนจะเดินร่ อนทัวเวทียาวลงไปถึงคอกซาวด์เอ็น เพื่อแบ่งขนมทีได้มาให้กินกัน




นาฬิ กาบอกเวลาบ่ายสามโมงครึ่ งหมายถึงกําหนดการณ์ทพวกผมจะต้องเล่นดนตรี กน โดยมีพิธีกรสาว
ี่
สวย (ใครวะ โคตรสวยเลย ) ขึ้นมาพูดแนะนําเชิ ญชวนผูชมซึ่งเป็ นนักเรี ยนหญิงล้วน ๆ ให้เล่นเกมกันก่อน ..


คือจะเล่นอะไรก็ไม่ได้วาอะครับ แต่แอบงงตรงทีเ่ วลาแจกของรางวัลยังต้องให้พวกผมขึ้นไปยืนมอบด้วยนี่
สิ!? เฮ้ย.... คือผมไม่ใช่ อธิ การ - _-"....

เอาเป็ นว่าโดยรวมก็สนุ กดีครับ =] ไอ้เปาท่าทางคงได้หลีสาวสมใจ เพราะตอนอยูหลังเวทีมนนังคุยกับ
ั ่

พิธีกรสองสาวนั้นสลอน ท่าทางจิดเองก็พยายามจะเข้ามาชวนผมคุยเหมือนกัน (สังเกตเห็ นอยูหลายครั้ง

ครับ) แต่คงหาจังหวะยากหน่ อยเพราะวันนี้ ผมโคตรเป็ นคนของประชาชนเลย เดี๋ยวต้องมีใครสักคนเรี ยกผม


ไปตรงโน้นตรงนี้ หรื อไม่กชวนคุยไว้กอนตลอด (อย่างน้อย ๆ ก็ไอ้ปณณ์ละคนหนึ่ ง )
ุ ่
่ ั

เราช่ วยพิธีกรสาว ๆ เล่นเกมและแจกรางวัลอยูพกใหญ่ ก่อนจะได้เวลาวงพวกเราเต็มตัว ผมซึ่งอยูใน
ตําแหน่ งกีตาร์และนักร้องนําวันนี้ ควบหน้าที่ mc ของวงไปด้วย แต่แค่ออกปากทักทายสาว ๆ ก็ได้รับเป็ น
เสียงกรี๊ ดกระหึ่ มกลับมาทันที !?
หนักกว่าตอนมาคราวทีแล้วอีกนะนัน


พวกเราถึงจะงง ๆ แต่ The Show Must Go On ครับ (แปลว่าอะไรวะ พูดเท่ห์ ๆ ไปงั้นแหละ ) ไอ้เปาเริ่ มอิน
โทรเสี ยงกลองเพลง That thing you do ของ The Wonders ทีคราวก่อนพวกเราก็มาเล่นเพลงนี้ เป็ นเ พลงเปิ ด

กัน เรี ยกเสี ยงกรี๊ ดหน้าเวทีได้กระหึ่ มทันที ! โอ้โหเฮะ.... ให้ความร่ วมมือกันล้นหลามอย่างนี้ นักดนตรี จะไม่
สนุ กได้ไง!

380


ผมร้องไปหัวเราะร่ าไปเมือเหลือบเห็ นยูริเต้นถวายหัวอยูไกล ๆ (หน้าตึกเรี ยนครับ ) ฮ่า ๆๆ! ตลกมาก ๆ ผม

ว่าเพลงผมออกจะน่ ารัก ก็ช่วยเต้นให้ มันน่ ารักเหมือนกับเพลงและหน้าตาไม่ได้หรื อไง นี่ เล่นซะผมหลุดขํา
บนเวที แต่ยงยูริเห็ นผมชอบใจเธอยิงเอาใหญ่ ... เอาเข้าไป ๆ คนทีไม่เหลืออะไรแล้วน่ ะ ผมว่ายูริเองนันแหละ
ิ่



ฮ่า ๆ


ปุณณ์ตอนนี้ หลบฉากไปอยูในคอกซาวด์เอ็นกับน้องน็ อตแล้วครับ มันตั้งอยูห่างจากเวที ไม่กี่เมตร
ตรงหน้าผมนี้ เอง แต่ตอนนี้ ผมว่าไอ้ปณณ์เหมือนคนบ้า เพราะมันเล่นยืนส่งยิมมาไม่หุบ ทําเอาผมรู ้สึกเขิน ๆ




แต่กอืม ... เอาเหอะ! สุดท้ายผมกับมันเลยบ้ากันสองคน เพราะเราเอาแต่ยมให้กนไปมา ^____^
ิ้
ต่อจาก That thing you do เป็ น กอดได้ไหม ของ Skykick Ranger ครับ คนเลือกเพลงนี้ คอไอ้โอม (อยาก


กอดใครล่ะมึง !) แหม... แซวเล่นครับ ปกติเรามักเล่นเพลงแนวนี้ ในงานรื่ นเริ งอยูแล้ว (เพื่อเพิ่มความรื่ นเริ ง
ยิงขึ้น) เป็ นสาเหตุทลากเอาพวกน้องมํ่ามาขึ้นเวทีดวย เพราะต้องใช้เครื่ องเป่ าของพวกมัน (สามคนครับ
ี่



น้องมํ่า น้องเฮง และน้องลอย... ไม่มน้องมิกว่ะ ทําไมวะ ... อืม... แต่กดีแล้ว เพราะถ้าขืนให้น้องมิกขึ้นเวที

เดียวกับพี่โอม มีหวังสมาธิ กระเจิง เป่ าโน๊ ตผิดกระจาย ) ผมแกล้งร้องท่อน "อยากจะกอดเธอได้ไหม " แล้ว
หว่านมือไปรอบ ๆ หน้าเวที เรี ยกเสี ยงกรี๊ ดได้กระหนํ่า (พร้อมด้วยแขนของสาว ๆ ทีชูตอบขึ้นมาอีกเพียบ )

อื้อหื อ ...... รู ้สึกว่าตัวเองเป็ นคนหล่อก็ตอนนี้ แหละ !! ตลกดีครับ ฮ่า ๆๆ ต่อจาก กอดได้ไหม เปลี่ยนเป็ น
เพลงร็อค ๆ บ้าง ตามประสาวงเด็กผูชาย เพราะเล่นแต่เพลงหลันล้า ๆ เดี๋ยวจะถูกหาว่าไม่แมนเอา (อืม ... ผม


็ื
ว่าผมแมนนะ !) เพลงประจําของผมทีทก คนในชมรมรู ้ดีกคอ รู ปไม่หล่อ ของ Modern Dog ครับ หึ หึ ....
่ ุ
ถึงแม้จริ ง ๆ แล้วผมจะหล่อก็ตาม (แนะนําว่าอย่าอ้วกครับ เสียดายข้าวทีเ่ พิ่งทานมา ) ส่วนสาเหตุทผม ผูซ่ ึง
ี่ ้
รู ปหล่อ แต่ชอบร้องเพลง รู ปไม่หล่อ ก็เป็ นเพราะ มันร้องง่ายดีครับ (ไหน.. เสียงใครด่าผมว่าไอ้มกง่ ายหา!!)

ฮ่า ๆๆ แถมจังหวะเท่ห์ดีดวย ผมชอบเพลงแบบกระตุก ๆ แรง ๆ เบา ๆ หาจังหวะยากแบบนี้ แหละครับ เวลา

เล่นแล้วสะใจดี เหมือนมีช่วงให้ปลดปล่อย (ยังไงวะ) เอาเป็ นว่าตามนั้นแล้วกัน ส่วนคนรับบทเป็ น ฟั กกิงฮี

โร่ ทีแร็ พในเพลงนี้ คอ ไอ้เปา นันเอง ... เก่งปะล่ะครับ ตี กลองไปแร็ พไปก็ได้ดวย ไม่ใช่ จะธรรมดานะเพื่อน




ผม!

หลังจากจบเพลง รู ปไม่หล่อ (ทีร้องโดยคนรู ปหล่ออย่างผม ) และนักร้องนําได้ดื่มนํ้าพอเป็ นพิธีแล้ว ก็ตอ

ด้วยเพลง เพลงนี้ ไม่เกี่ยวกับความรัก ของ Silly Fools ครับ =] เป็ นเพลงเกือบช้า ทีไม่ช้า ... เออ ไม่รู้จะพูดเป็ น


381

ภาษาคนยังไงดีเหมือนกันแฮะ แต่จะให้เล่นเจ็ดเพลงเป็ นเพลงบีทเร็ ว ๆ หมดเลยคงได้ตายกันยกวงก่อน (แต่
ละคนฟิ ต ๆ ทังนั้นครับ วัน ๆ เอาแต่กินกับนอน ) เลยขอคันด้วยเพลงนี้ แล้วกัน เพราะนักดนตรี ได้พก แต่คน



็ั
ดูกยงได้โยกตามไปด้วย ผมยอมรับว่าเสี ยงไปไม่ถึงพี่โตครับ (ไอ้วิ ธีทาหางเสี ยงตวัด ๆ แบบนั้นมันต้องไป

เรี ยนทีไหนวะ) เลยมีการปรับโน๊ ตให้ต่ามาลงหน่ อยนึ ง ไม่เพราะมากแต่มนส์ครับ ... คือจริ ง ๆ ผมก็ไม่ใช่ คน




ร้องเพลงเทพอะไรอยูแล้ว (ไม่เคยเรี ยนร้องเพลงนี่ หว่า อาศัยร้องคาราโอเกะกับไอ้ห่าโอมนี่ แหละ ) ดังนั้นเอา
เป็ นว่า ขอให้ไม่น่าเ กลียดเป็ นพอ ฮี่ ๆๆๆ (แก้ตวชัด ๆ เนอะ ) แต่ไอ้ปณณ์เสื อกหัวเราะตอนผมปรับโน๊ ตลง



กะทันหันว่ะ... เลวนะมึง เป็ นมึงกูวาคงเพี้ยนยิงกว่านี้ อีก ! (อ้างอิงได้จากเมือ Live Contest ทีผานมาครับ )

่่

พักไปแล้วหนึ่ งเพลง อีกเพลงหนึ่ งจะอูพกอีกก็ไม่ได้ งั้นขอขยับอารมณ์ กระโดดขึ้นมาอีกนิ ดแล้วกัน ... ไม่
้ ั
น่ าเชื่ อว่าแค่เสียงโอมเกลากีตาร์เป็ นคอร์ด E กับ A แค่สองโน๊ ตเท่านั้น เสี ยงเด็กนักเรี ยนก็กรี๊ ดเหมือนรู ้ทน


พวกผมทันที
อ่า.. อาจจะเดาถูกมังครับว่ากําลังจะเล่นเพลง หวันไหว ของ บอดี้สแลม ฮะ ๆๆ ไหน ๆ วันนี้ ผมก็เสน่ ห์แรง


เป็ นพี่ตนแล้วนี่ งั้นขอหน่ อยแล้วกัน หึ หึหึ ... เพลงบอดี้สแลมร้องยากแต่นักดนตรี สนุ กมากครับ เปาบอก


ชอบตีกลองวงนี้ ผมกับโอมก็ชอบกีตาร์เหมือนกัน เสี ยแต่ไอ้ภูมคนเดียวทีบน เพราะไม่คอยมีอะไรให้


่ ่
คียบอร์ดทํา ฮ่า ๆๆ (ร็ อคก็ง้ ี แหละมึง ทําใจไปเพลงนึ งนะ ) ผมว่าเพลงนี้ เป็ นเพลงเช็ คเสี ยงคนดูเลยนะว่ายังมี

แรงเหลือรึ เปล่า ยิงตอนท่อนกลาง ๆ ผมปล่อยให้เด็กผูหญิงจํานวนมากกว่าห้าร้อยหน้าเวทีนี่รับตําแหน่ ง


นักร้องนําแทนผมไปเลย เพราะทุกคนร้องกันเสี ยงดังน่ าดีใจแทนพี่ตนมากครับ ทีเ่ พลงพี่ดงขนาดนี้ (เขาคง


ได้ยนจนเบือแล้ว ) เสี ยอย่างเดียว ตร งทีเ่ สี ยงไอ้นิว (มือเบสผมครับ ) มันเพี้ยนทุกทีเวลาคอรัส (โอ่ะ โอ โอ้ โน


...) ทั้งทีมนก็ร้องพร้อมไอ้โอมกับไอ้ภูมแล้วก็ไอ้เปาแท้ ๆ แต่ทาไมมันชอบเพี้ยนสูงกว่าชาวบ้านเขาเรื่ อยเลย
่ ั


วะ!!
ขํา ๆ ครับ ไม่คดมาก =] (ด่าจนขี้เกียจด่าแล้ว ฮา ...)

หลังจากเช็คแรงคนดูเสร็ จ (และพบว่ายังมีแรงล้นเหลือ ) เราจึงเริ่ มเล่นเพลงต่อไปทันที หมดช่ วงร็ อคแล้ว

ครับ หึ หึหึ ... บอกแล้วว่าช่ วงนี้ ผมบ้าเพลงสกา และหลังจากบังคับขูเ่ ข็นกันอยูนาน ผมก็ได้เพลงนี้ มาไว้ใน
เซทลิสต์... What Ska Is ของ Skalaxy ครับ เพลงนี้ เล่นสดสนุ กจริ ง ๆ นะขอบอก ได้ เล่นสักครั้งจะติดใจ =]

382

น้องมํ่า น้องเฮง น้องลอย หลังจากทีได้พกไปสามเพลงพากันชักแถวขึ้นมาเป่ าเครื่ องดนตรี ของมันต่อครับ
่ ั
แอบเห็ นมีสเต็ปเต้นหมุนไปหมุนมาด้วย ... มึงเตียมกันตอนไหนวะ ? แต่เอาเหอะครับ น่ ารักดี ผมว่าอ้วน ๆ

อย่างน้องมํ่านี่ ประมาทไม่ได้เลยนะ เห็ น สาว ๆ ม .ต้นแอบกรี๊ ดกร๊ าดกันเยอะอยู่ (จับพลังได้ตอนน้องเดี่ยว

่ ึ
ทรอมโบนครับ ) แต่เอ... ยูริกกรี๊ ดอยูใต้ตกเหมือนกันนี่ นา ... ยูริกรี๊ ดใครหว่า ... อืม ต้องกรี๊ ดผมสิ เนอะ ไม่ใช่

กรี๊ ดน้องมํ่าหรอก ฮ่า ๆ (เสี ยงใครแว่วด่าว่าผมหลงตัวเองวะ ?) เราเล่นเพลงนี้ กนจนแทบหมดแรงจ ะเล่นเพลง
ต่อไปครับ ทังทีตอนเรี ยงเพลงบอกแล้วว่าให้เล่นเป็ นเพลงสุดท้าย ดันไม่มใครเชื่ อผม (ใช้แรงเยอะมากจริ ง ๆ

้ ่
นะ ทั้งคนร้อง คนเล่น คนเต้น คนดู ) แต่จริ ง ๆ แล้วเก็บเพลง นั้นไว้เป็ นเพลงสุดท้ายก็ดีเหมือนกันนะ ...
ผมพักดื่มนํ้าอึกใหญ่ (กระดกรวดเดียวแทบหมดขวด ) ก่อนจะวางกีตาร์ลงเพราะเพลงนี้ ผมไม่ตองเล่นเอง



แล้ว นัยน์ตาผมจับจ้องบนเซทลิสต์ทวางอยูตรงหน้า ก่อนจะเงยหน้ามองปุณณ์ ทีกาลังยิมให้ผมอยูเ่ หมือนกัน
ี่
่ ํ ้
(เรื่ องจริ งคือตั้งแต่เริ่ มเพลงแรกยันตอนนี้ มนยังไม่หุบยิมเลยต่างหากครับ ... เหงื อกมึงแห้งรึ ยง ?)



ผมคลี่ ยมกว้างให้ปณณ์ ก่อนจะพูดชื่ อเพลงสุดท้ายใส่ไมค์ดวยนํ้าเสี ยงไม่ดงนักว่า
ิ้



"เชื่ อในตัวผมนะครับ "
แต่ถึงแม้เสี ยงกรี๊ ดดังลันจากเด็กสาวหน้าเวทีท้งหลายจะแทบดังกลบอินโทรสแนร์ของเปายังไง ผมก็ยง



เห็ นชัดท่ามกลางผูคน ว่าปุณณ์ส่งยิมมาทางผมอย่างทีผมอยากจะเ ห็ นมาตลอด



จริ ง ๆ ตอนซ้อมผมไม่ต้งใจจะเลือกเพลงนี้ ให้มนหรอกนะ ... แต่ถาปุณณ์ฟังเพลงนี้ แล้วลองคิดดู ก็คงดี



เหมือนกัน
ผมยิมให้มนอีก ก่อนจะจับไมโครโฟนเพื่อร้องประโยคแรกออกมา



่ ั
"อยากให้เธออยูกบฉัน ทุก ๆ วันได้ไหมเธอ .. อยากจะรักอยูเ่ สมอ ขอมีเธออยู่ ในหัวใจ
อยากจะเป็ นคน ๆ นั้น ทีเ่ ธอฝันถึงเรื่ อยไป .. อยากจะคอยดูแล หัวใจ ให้เธอ ...."
ผมยกมือขึ้นมาตบตามจังหวะสแนร์ทเี่ หนื อหัว นําให้คนดูอื่น ๆ ทําตาม เช่ นเดียวกับปุณณ์ททงยิมและช่ วย
ี่ ้ ั ้

383

ผมตบมือก่อนท่อนฮุคจะขึ้นเป็ นลําดับต่อไป
ผมยิงรู ้สึกว่าตัวเองหุ บยิ้ มไม่ได้เข้าไปอีก

"เชื่ อในตัวฉันขอให้มนใจ ฉันจะไม่ทาให้เธอผิดหวัง
ั่

จะกอดเธอไว้แม้ในภวังค์ ขอเพียงเธอเชื่ อใจกันสักครั้ง
่ ั
ขอให้เธอรู ้วามีฉนอยู่ ทีจะเฝ้ าคอยดูแล ไม่ไปไหน

เพื่อเธอพร้อมทําด้วยใจ ให้ฉนได้รักเธอ ...

โวเย้...... เย.."

เสี ยงเด็กสาว ๆ ตะโกนอะไรขึ้นมาฟั งไม่ได้ศพท์เต็มไปหมด แต่ในสายตาผมตอนนี้ มองเห็ นแค่ปณณ์ทยน

ุ ี่ ื

ยกนิ้วโป้ งให้ผมอยูจากคอกซาวด์เอ็น โชคไม่ดีทมนมัวแต่มองหน้าผมเลยไม่สงเกตว่าถูกไอ้น้องน็ อตประ
ี่ ั

ทุษร้ายเอาเสียแล้ว
ไอ้ปณณ์หน้าเหวอใหญ่ตอนทีน้องน็ อตตัดสิ นใจถอนเฮด โฟนบนหัววางไว้เหนื อแผงซาวด์เอ็น แล้วจัดแจง


ดันหลังปุณณ์ลดเลาะออกมาข้างเวที !? แม้แต่ไอ้โอมและไอ้นิวทีกาลังโซโล่อยู่ หรื อพวกน้อง ๆ เครื่ องเป่ าก็

่ ํ
ยังงง เพราะตอนนี้ ไอ้น็อตมันดันปุณณ์ข้ นมาประชิ ดตัวผมบนเวทีได้เรี ยบร้อยแล้ว

ผมมองหน้าไอ้น็อตแบบงงมาก เพราะตั้ง ตัวไม่ตด มีแค่มนคนเดียวเท่านั้นกําลังยิมเผล่ ก่อนจะกระซิบข้าง



หู ผมเบา ๆ ว่า "ก็ร้องด้วยกันสิ พี่ ... หึ หึ"

ไอ้แสบ!!!!!!!!!!!! ผมเตะก้นมันไม่ได้เพราะตอนนี้ อยูบนเวที แต่หมายมาดไว้ในใจว่าลงไปต้องจัดการมัน
ไอ้โอมมองหน้าผมล้อ ๆ ขณะทีสต๊าฟงานคนหนึ่ งลากไ มโครโฟนตัวใหม่มาให้ปณณ์ มันหัวเราะเขิน ๆ



่ ั
แต่กร่วมร้องเพลงกับวงผมแต่โดยดี .. ระหว่างกําลังรอท่อนโซโล่น้ ี จบอยูน้ น ผมก็คดคํานวนในหัวตัวเอง

เสร็จสรรพ ว่าถ้าเสียงปุณณ์เพี้ยนตํ่ามาอีก ควรต้องประคองยังไงถึงจะไปได้รอดฝั่ง (ฮ่า ๆๆ)

384

โอมทิงจังหวะกีตาร์พลางมองหน้ าปุณณ์แว่บหนึ่ งเป็ นเชิ งเตือนว่าใกล้ถึงท่อนต่อไปทีตองร้องแล้ว เจ้าของ

่ ้

ใบหน้าคมนั้นพยักหน้ายิม ๆ ก่อนจะประสานเสี ยงกับผมได้พอดิบพอดี


"เชื่ อในตัวฉันขอให้มนใจ ฉันจะไม่ทาให้เธอผิดหวัง
ั่

จะกอดเธอไว้แม้ในภวังค์ ขอเพียงเธอเชื่ อใจกันสักครั้ง
่ ั
อยากให้เธอรู้วามีฉนอยู่ ทีจะเฝ้ าคอยดูแลไม่ไปไหน

เพื่อเธอพร้อมทําด้วยใจ ให้ฉนได้รักเธอ

่ ั
อยากให้เธอรู ้วามีฉนอยู่ ทีจะเฝ้ าคอยดูแลไม่ไปไหน

เพื่อเธอพร้อมทําด้วยใจ ให้ฉนได้รักเธอ

โวเย้... เย"

เราสองคนกอดคอกันกระโดดร้องเพลงจนเพลงจบ (โคตรเหนื่ อยครับ ) เห็ นยูริเองก็กระโดดเย้ว ๆ พลางส่ง
เสี ยงกรี๊ ดดังกว่าใครเพื่อนทีใต้ตกเรี ยนไปด้วย (แอบเห็นหันไปบอกเพื่อนด้วยว่า "แฟนฉัน ๆๆ" อ่านปาก
่ ึ
ออกนะนัน!) จนกว่าเอฟเฟกต์สุดท้ายจะดับลง ผมก็เหงื่ อแตกแทบหมดแรง

จบเซทลิสต์ท้งหมด ผมเห็ นปุณณ์ยนหอบเหงื่ อชุ่ มหลังเหมือนกัน (ขนาดมึงร้องแค่ครึ่ งเพลงนะนัน ) คง



เพราะสปอร์ตไลท์ทสาดมายังเราทั้งคู่ แต่ถึงอย่างนั้นหน้าตามันก็ดมความสุขดี เราต่างมองกันยิม ๆ ก่อนจะ
ี่
ูี

่ ั
จับมือกันแล้วโค้งรํ่าลาคนดูท้งหมดทีสาดแสงชัตเตอร์มาชุ ดใหญ่ แต่ขณะทีเ่ รากําลังขอบคุณคนดูอยูน้ นเอง


ผมกลับนึ กบางอย่างออ ก
เอมล่ะ!?
ตั้งแต่มาวันนี้ ผมยังไม่เจอเอมเลย !?

385

แล้วปุณณ์ได้เจอบ้างหรื อเปล่า !? ทีปณณ์ขอตามมาด้วยแบบนี้ เพราะทําใจได้แล้วหรื ออยากมาเจอเอมกัน
่ ุ
แน่ !?... ผมอดคิดฟุ้ งซ่านไปต่าง ๆ นา ๆ ไม่ได้
แต่ไม่รู้ปณณ์อานความคิดผมออกหรื ออย่างไร เพราะข้อมือข้างที่ เพิ่งจะจับกับมือผมอยูเ่ มือกี้น้ ี เอื้อมไป
ุ ่

คว้าผ้าขนหนู ชุบนํ้าบนแอมป์ ตัวใหญ่มาคลุมหัวผมให้ ก่อนจะขยับปากพูดแบบไม่มเี สี ยงส่งมาว่า
"กู... เชื่ อ..."
ถ้าอย่างนั้นผมเองก็ควรเชื่ อใจปุณณ์เช่ นกัน =]

***
หลังจบงานผมรู ้สึกเหมือนตัวเองแปลงร่ างเป็ นดงบังชิ นกิ (ก็กล้าเทียบนะ ) เพราะมีเด็กสาว ๆ เข้ามารุ มกรี๊ ด
จนไม่หวาดไม่ไหว เอาเป็ นว่าผมลงจากเวทีดวยตัวเองไม่ได้ ต้องให้สต๊าฟงานซึ่งเป็ นคนของชมรมดนตรี ทนี่


ค่อย ๆ พาพวกผมออกไป
เราค่อย ๆ เดินอย่างทุลกทุเลผ่านแสงแฟลชมากมายทีประเดประดังเข้ามา (วันนี้ เข้าใจความรู้สึ ก


ซุปเปอร์สตาร์แล้วครับ ) จวบจนถึงห้องพักนักดนตรี แดนสวรรค์ของพวกเรา ผมถึงได้มโอกาสสูดลมหายใจ

เต็มปอดสักหน่ อย
"ไอ้น็อต เล่นไม่รู้เรื่ องนะมึง " พอถึงห้องของเรา ผมก็จดการไอ้เด็กม .4คนเดียวในห้องทันที ก้นมันโดนผม


เตะจนแทบชํ้า แต่ยงมีหน้าหัวเราะร่ าไม่ยอมหยุด "อ๊าวววว ก็เห็นพี่โน่ มองหน้าพี่ปณณ์อยูได้ นึ กว่าอยากให้


พี่ปณณ์ร้องด้วย" ดูมนแก้ตว เดี๊ยะเหอะมึง !



"มึงนะมึง ลากไอ้ปณณ์มาร้อง วงเกือบล่ม " ผมก่นด่าพลางแอบแซวไอ้ปณณ์คาหลัง ทําเอาคนโดนแขวะที่

ุ ํ

กําลังดื่มนํ้าอยูหันมามองหน้าเหวอ "อ้าวววววว "
ทุกคนในห้องหัวเราะตบมือกันครึ กครื้ น แถมไอ้นิวยังเอาแทมโบรี นมาเขย่าอีก "เออ กูตองลดคียใหญ่เลย "



386

ไอ้ภูมิ มือคียบอร์ดของวงว่าขํา ๆ เรี ยกให้คนอื่นหัวเราะตามอีกที ขณะทีปณณ์เกาหัวแกรก

่ ุ
"ขนาดนั้ นเลยเหรอวะ กูขอโท้ดดดดดดดดด " มันยกมือไหว้รอบวงนําให้พวกเราส่งเสี ยงเฮฮากันดังลั่ น

ก่อนจะอ้าปากแซวโต้กนไปมาอย่างไม่มใครยอมแพ้ใคร


เพียงแค่ไม่นานนัก ประตูห้องก็ถกเปิ ดออก ปรากฏร่ างเด็กผูหญิงสองสามคนกําลังเดินเข้ามา (พวกผมรี บ


่ ้
หุ บปากเงี ยบครับ ) หนึ่ งในนั้นมีจิ๊ดอยูดวย ผมเห็ นพวกเธอต่างถือพวงกุญแจรู ปตุกตาเด็กคอนแวนต์มาแจก

พวกผมคนละอั น แต่ดวยความทีมนมีหลายแบบหลายสี เลยตัดปัญหานักดนตรี เรื่ องมาก โดยการให้พวกผม

่ ั
หลับตาหยิบมัว ๆ ห้ามเลือก


ผมเห็นเพื่อนตัวเองร้องเฮ ๆ กันลัน เมือฟลุคได้ตวทีถกใจ หรื อไม่กตบเข่าฉาดอย่างเสี ยดายเพราะพลาดตัว
่ ่ ้ ั ู่

ทีอยากได้ไป ซึ่งผมว่าแบบนี้ กตลกดี แต่มแค่ จิ๊ดเท่านั้นทีแอบเดินมายืนข้างหลังผมแล้วยืนพวงกุญแจทุก




แบบให้ "โน่ อยากได้อนไหนคะ จิ๊ดให้เลือก " อ้าววว .... เสือกมีอภิ สิทธิ์ ซะงั้นกู ??

่ ั
็ ื่
ผมมองหน้าจิ๊ดอย่างงง ๆ แต่ขณะกําลังลังเลว่าจะเลือกหรื อไม่เลือกดีอยูน้ นเอง ปุณณ์กยนพวงกุญแจอันนึ ง
มาให้ผมก่อน "อะกูหยิบให้ เอาตัวนี้ ไป " ซึ่งไอ้ห่านี่ โคตรขัดลาภเลย ผมอยากได้อีกตัวนึ งมากกว่า แต่ช่าง
เหอะ "ขอบคุณครับ ไม่เป็ นไร " ผมหันไปยิมบอกจิ๊ดแล้วรับพวงกุญแจตัวนั้นมาจากปุณณ์แทน เห็ นสาวเจ้าดู

หน้าตาบูดบึ้งไป แต่ไม่รู้สิ เสียงไอ้โอมทีร้องจ๊ากเพราะได้พวงกุญแจเด็กคอนแวนต์ใส่ ชุ ดเนตรนารี ดนขโมย


ความสนใจจากผมไปซะก่อน ฮ่า ๆๆๆๆ สมนํ้าหน้ามึง !!!
หลังจากนั้นเราก็นงคุยกันเป็ นการพักเหนื่ อยต่ออีกสักครู่ เพราะคนข้างนอกยังเยอะอยู่ ทําให้ขนเครื่ อง
ั่
่็
ดนตรี ลาบาก แต่ระหว่างคุยกันอยูกมเี สี ยงเมซเซสเรี ยกเข้าดังจากมือถือผม

'ยูเข้าไปหาโน่ ไ ม่ได้ พวกชมรมดนตรี นิสย !

Sender : ยูริ'

อ้าว... ทําไมล่ะ ? ผมขมวดคิวงง ๆ หลังจากอ่านข้อความนั้น พลางมองหาคนให้ถามแถวนี้ แต่กพบแค่จิ๊ด


387

ยืนอยู่ เลยต้องเรี ยกเธออย่างเสียไม่ได้ (ทีไม่อยากเรี ยกก็เพราะผมรู ้สึกว่ามีจิ๊ดคอยป้ วนเปี้ ยนทีไร ปุณณ์ตอง


ทําตัวแปลก ๆ ทุกที ) เธอเดินยิมร่ าเข้ามา

"โน่ มไรป่ าวคะ "

"ให้ยริเข้ามาได้ป่าวครับ เห็นส่งเมซเซสบอกผมว่าเข้าไม่ได้อะ " แต่พอจบคําผม เจ้าของรอยยิมนั้นแปร


เปลี่ยนเป็ นถอนหายใจทันที
"ไม่ได้หรอกค่ะ ห้องพักนี้ ห้ามบุคคลอื่นเข้า ให้เข้าได้แต่นักดนตรี แล้วก็สมาชิ กชม รมดนตรี " เฮ้ย ? อะไร

วะ!? มันจะรักษาความปลอดภัยไปถึงไหน ? ผมไม่ใช่ สุลต่านนะ ! โว๊ะ !!... ผมคิดอย่างหงุดหงิ ดแต่กช่างมัน

เหอะ ไม่ได้กไม่ได้ ไม่เป็ นไร ไว้ผมถึงบ้านแล้วค่อยโทรหายูริแล้วกัน
เรารอจนนาฬิ กาบอกเวลาห้าโมงกว่าซึ่งเย็นแล้ว จึงได้ฤกษ์ออกไปทยอยขนข้าวของ เครื่ องดนตรี ลาเลียงลง

่ ั

จากเวที โดยมีรุ่นน้องสาว ๆ ในชุ ดนักเรี ยนม .ต้นเข้ามาขอถ่ายรู ปคูกบผมระหว่างกําลังเคลียร์ของอยูไม่ขาด

แรก ๆ ผมก็งง ๆ ไม่รู้จะทําท่าไหนดี เพราะปกติถายรู ปกับพวกไอ้เชี่ ยโอมก็มแต่แข่งกันทําหน้าอุบาทว์ แต่

น้องเขาอุตส่าห์เข้ามาขอถ่ายรู ปกับผมด้ วยแบบนี้ คงไม่อยากได้ภาพหน้าอุบาทว์กลับไปมัง ?... แล้วการทํา

หน้าหล่อมันต้องทํายังไงวะ ไม่เห็ นมีใครเคยสอนเลยหวะ ... ผมว่าจะหันไปขอความเห็ นจากปุณณ์สกหน่ อย



(เห็ นแม่งทําหน้าหล่อเป็ นงานอดิเรก) แต่กลับพบว่ามันก็กาลังถูกสาว ๆ ม .ปลายลากไปถ่ายรู ปคูอยู่

เหมือนกัน เหอ ๆๆๆ... จริ ง ๆ ไม่เห็ นต้องถามมันก็ได้ เพราะหน้าผมทํายังไงก็หล่ออยูแล้ว หึ หึ
่ ั
เราเก็บของไป หยุดถ่ายรู ปไปอยูพกหนึ่ ง จนทางชมรมดนตรี ของคอนแวนต์ตองประกาศออกไมโครโฟน


ว่าขอความกรุ ณาอย่าขัดขวางการเก็บของของพวกเรา (เพราะไม่อย่างนั้นคงเก็บเสร็ จตอนสามทุมอะครับ มั ว
แต่เก็บไปแอ็คท่าถ่ายรู ปไป ) สถานการณ์จงดีข้ นเล็กน้อย เพราะพวกนักเรี ยนสาว ๆ ปล่อยผมให้มเี วลาเก็บ
ึ ึ
ของมากขึ้นโดยไม่มการรบกวนใด ๆ


ผมพันสายไฟม้วนสุดท้ายพลางกดโทรศัพท์เรี ยกพวกไอ้เป้ อกับสมาชิ กชมรมคนอื่น ทีคอยเปิ ดห้องชมรม

ในโรงเรี ยนให้อยู่ เพื่อเรี ยกมันมาช่ วยแบกของ หลังจากวางสายเรารอเพียงไม่นานพวกมันก็โผล่หัวมา (อยาก

388



มาอยูแล้วครับพวกนี้ ขอให้เป็ นคอนแวนต์เถอะ ) จึงได้ถึงเวลาทยอยลําเลียงของออกจากคอนแวนต์กนอย่าง
ลําบากนิ ดหน่ อย เพราะผมถูกน้องผูหญิงม .ต้นกรู เข้ามารุ มทันทีทลงจากเวที (เฮ้ยยย!!) น้อง ๆ แรงเยอะมาก

ี่
ครับ บวกกับผมไม่กล้าขยับตัวเท่าไหร่ ดวย เพราะเกรงว่าแรงผูชายของผมจะทําให้เด็กผูหญิงเจ็บ เลยได้แต่



ยืนเอนไปเอนมาทั้งทีสะพายกีตาร์ไฟฟ้ าไว้บนหลัง แบกแสตนตั้งโน๊ ตเพลง 2 อัน บวกกับถือกล่องสายไฟไว้


ในมืออีกหนึ่ ง จัดว่าเป็ นสถานะการณ์ฉุกเฉิ นประจําปี เลย
่ ั
ผมถูกเบียดไ ปเบียดมาจนกลายเป็ นจราจลย่อย ๆ อยูพกหนึ่ ง แสงแฟลชสาดกระจายรอบทิศจนโคตรมึน
่ ั
ตอนนี้ ตาผมเบลอเห็นแต่จดสี มวง ๆ เต็มไปหมดครับ แต่ในขณะทีกาลังคิดว่าตัวเองแย่แน่ ๆ อยูน้ นเอง จิ๊ดก็
ุ ่
่ ํ

ฝ่ ากลุมสาว ๆ ม .ต้นเข้ามาคว้าแขนผมไว้ได้เสี ยก่อน
"หลบทางด้วยค่ะ !" เธอตวาดเด็ ก ๆ ก่อนจะหันมาพูดกับผม "โน่ ตามจิดมาดีกว่านะ " ทังทีมอยังจับแขนผม

้ ่ื

แน่ นอยู.่ .. เอ่อ... แบบนี้ จะดีเหรอวะ ? ไม่คอยแน่ ใจเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ได้ขดขืนเธอ เพราะพอจิ๊ดมาคว้า

แขนผมไว้ น้อง ๆ ม .ต้นก็ดสงบลงทันที

จิดพาผมเดินไปได้ไม่นาน ก็มมอเล็ก ๆ อีกมือมาค ว้าแขนผมอีกข้างไปเสี ยก่อน
ีื


"ให้ฉนพาโน่ ไปเอง แฟนฉัน ฉันดูแลได้ยะ " ยูริครับ !? โผล่มาจากไหนวะ ??? นึ กว่ากลับบ้านไปแล้วนะ

นัน!? ผมอ้าปากเหวอมองหน้ายูริทจบแขนผมข้างหนึ่ งอย่างงง ๆ สลับกับมองหน้าจิ๊ด ทีไม่ยอมปล่อยแขน
ี่ ั



ผมอีกข้างหนึ่ งราวกับไม่ยอมแพ้กน
"นี่ เป็ นเรื่ องของชมรมดนตรี นะยู "
"เลิกงานแล้ว เป็ นเวลาของแฟนแล้วย่ะ " สองสาวเถียงกันจนผม .. จากทีงง ๆ จับต้นชนปลายไม่ถก ตอนนี้


เริ่ มค่อย ๆ เข้าใจแล้วว่าอะไรเป็ นอะไร
"เอ่อ...." ต้องพูดอะไรซักหน่ อยแล้วมัง ! ว่าแต่...... อะไรดีวะ ???


389

'หมับ'
แต่ไม่ท นทีสองสาวจะตัดสิ นแพ้ชนะ หรื อผมได้พูดอะไรออกไป ก็มมอบุคคลทีสามยืนมาคว้าตัวผมเอาไว้
ั ่
ีื
่ ่
เสี ยก่อน พร้อมกับฉวยเอาแสตนตั้งโน๊ ตเพลงในมือทั้งสองอัน ไปช่ วยถือให้
"มากูช่วยถือ ... สาว ๆ ครับ ขอบคุณมาก เดี๋ยวผมพาโน่ กลับโรงเรี ยนเอง " จบข่าว.... ปุณณ์ ภูมพฒน์ คลี่ ยิม
ิ ั

ให้ท้งยูริและจิ๊ด ก่อนจะกอดคอกึ่งลากผมให้เดินออกจากคอนแวนต์ไป

ผมหันรี หันขวางไปโบกมือบ๊ายบายให้ยริทกโบกผมกลับ ก่อนจะหันมามองหน้าไอ้เลขานุ การสภาฯซึ่ง
ู ี่ ็
กําลังทําเป็ นยิม ซํ้ายังกอดคอผมไว้แน่ น

"กวนตีนนะมึง "
46th CHAOS
หลังจากจบงานทีคอนแวนต์ พวก เราก็ไปถล่มร้านหมูกระทะของบ้านน้องน็ อต แถวถนนเกษตร- นวมินทร์

กันครับ มาบ่อยจนเตียน้องน็อตปลงแล้ว ฮ่า ๆๆ เพราะไปทีไรทําเสี ยงดังทูกกที แต่เตียแกชอบ บอกมีเด็ก ๆ



ไปกินเยอะ ๆ แกกระชุ่ มกระชวย
"เฮ้ยยยยย ใครแม่งเอาเนื้ อมาปิ้ งบนเตานี้ วะ !!! เดี๋ยวกูโบกเกรี ยนแตก !" แต่เสี ยงไอ้ภูมคนทีเ่ คยนังด้วยความ




สงบมาตลอดชัวโมงกว่า ตอนนี้ ร้องจ้าดังลัน เมือเห็ นเนื้ อแดงตั้งเด่นเป็ นสง่าอยูบนเตาทีตกลงกันไว้วาจะ 'ไม่


่ ่
กินเนื้ อ' ทําเอาผมสะดุงโหยงต้องมองตามด้วยอีกคน แต่เรื่ องชัว ๆ แบบนี้ จะมีใครทีไหนเขาทํากัน นอกซะ



จาก.....
"โห่ ....... มึงดูยงไงวะว่าเป็ นเนื้ อ " นันไงครับ ตัวการมันเริ่ มเผยไต๋ออกมาแล้ว ผมคาบตะเกียบมองไอ้โอมที่


ค่อย ๆ บรรจงคีบสิ่งทีภูมเิ รี ยกว่า 'เนื้ อ' ขึ้นมาโชว์หน้าเจ้าทุกข์หรา

"มึงดูดิ่ ... นี่ มน ................ ผักบุง ชัด ๆ " ควายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ยยยย กูไม่เคยเห็ นใครแถ


ได้ทเุ รศเท่ามึงมาก่อนนนนน แน่ นอนว่าหลังจากนั้น หัวไอ้โอมก็กลายเป็ นถังขยะ รวมเอาทิชชู่ ใช้แล้วทีถก
ู่
ปาจากเพื่อน ๆ รอบโต๊ะทันที เออ สมนํ้าหน้ามึงจากก้นบึ้งหัวใจกูเลย

390

เสี ยงไอ้ภูมกบไอ้โอมเถียงกันล้งเล้งนิ ดหน่ อย ว่าตกลงนี่ คอเนื้ อหรื อผั กบุง (ก็ยงกล้าเถียงกับเขานะ ) ก่อน
ิั

้ ั
ศิษย์เจ้าแม่กวนอิมจะชนะ เมือมันตะโกนบอกพนักงานในร้านให้ช่วยมาเปลี่ยนกระทะด่วน เป็ นกรณี ฉุกเฉิ น

อย่างทีสุด


พวกผมทีนงขํากันอยูทยอยคีบเอาหมู ไก่ เบค่อน และอีกสารพัดลงจากหน้าเตาเพื่อรอกระทะใหม่มา
่ ั่
เปลี่ยน โดยระหว่างนั้น ก็จกกินจากอีกกระทะหนึ่ งไปพลาง ๆ ก่อน ... วันนี้ พวกเราชมรมดนตรี แห่ มากัน
หลายคนครับ ต่อโต๊ะยาวสามโต๊ะ วางหม้อสามหม้อ เดินกินกันแทบไม่หวาดไม่ไหว
"อะนี่ ... หมู" แต่ผมคงลืมบอกไปว่าตั้งแต่นงกินมา ผมยังไม่ได้โงหัวขึ้นจากจานตัวเองเลยครับ หรื อแม้แต่
ั่

จะปิ้ งก็ยงไม่ได้ทา เพราะคนคอยปิ้ ง คอยดูวาชิ้ นไหนกินได้ ชิ้ นไหนไหม้เกินไปกินไม่ได้ แถมยังคอยคีบจาก


เตามาใส่จานผมอีก คือไอ้ปณณ์ ภูมพฒน์ เลขาฯสภานักเรี ยนทีดนสะเออะมากินเลี้ยงด้วย (เพราะมันสะเออะ

ิ ั
่ ั

ไปแจมงานทีคอนแวนต์กอน ) แต่ตอนนี้ สงสัยมาทําหน้าทีเ่ ลขาฯประธานชมรมดนตรี แ ทน เพราะแม่งคอย

นังปรนนิ บตพดวีผมไม่ขาด
ัิ ั

นี่ ถามันเคี้ยวแล้วกลืนแทนผมได้ ผมว่ามันก็คงทํา ..

"เฮ้ย กินเองมังดิ่วะมึงอะ ไม่หิวไง ?" ผมรี บคีบหมูคบไก่คนใส่จานมันเพราะเห็ นว่าตรงหน้าปุณณ์ช่างว่าง



เปล่า ต่างกับจานผมทีมท้งหมู เห็ ด เป็ ด ไก่ กองเป็ นภูเขาเ หล่ากา (อ๋ อ ... จริ ง ๆ แล้วเป็ ดไม่มหรอกครับ พูดให้
่ี ั

มันคล้องกันเฉย ๆ ฮ่า ๆๆ )
แต่ไอ้ปณณ์ดนแค่ยม แถมไม่ยอมเลิกคีบเนื้ อคีบหมูจากกระทะมาใส่จานผมอีกต่างหาก ... โอ๊ย .. ตกลงมึง
ุ ั
ิ้
กวนตีนปะเนี่ ยยยยยยย !!

เออ... เอาเหอะครับ! อยากทําอะไรก็ทา ... ดีเหมือนกัน นังเฉย ๆ ผมจะได้เป็ นง่อย .. ซึ่งจริ ง ๆ แล้วนับว่า


เป็ นโชคเหมือนกันครับ ทีจานผมเต็มไปด้วยของกํานัลจากปุณณ์ เพราะหลังจากนั้นแค่สกพัก ไอ้นิวก็เริ่ ม


เปิ ดเมนู พิศดารของมัน (ซึ่ งอย่าให้ผมอธิบายเลย เพราะมันทั้งลึกลํ้า และเยาวชนไม่ควรทําตามสุด ๆ ) แต่ไอ้

391

น้องเฮง ผูเ้ กือบโชคร้ าย สงสัยจะทําบุญมาดีพอ ๆ กับผม เพราะยังไม่ทนโดนเมนู สยองยัดเข้าปาก พี่พนักงาน

ในร้านก็ยกเอาเตาปิ้ งใหม่ทไอ้ภูมสงเปลี่ยนมาให้พอดี .. ผมทีนงใกล้จดวางเตาจึงเบียงตัวให้พี่เขาทํางาน
ี่
ิ ั่
่ ั่




สะดวก ๆ (เพราะไม่อยากเจ็บตัวด้วย ) แต่ทาทางจะมีคนอยากเจ็บตัวอยูคนนึ ง ..
"อยากมีพี่สาวจังเลยค๊าบบบบบบบบบบบบบบ สนใจเอาเด็กม .ปลายไปอุปการะ
มัยค๊าบบบบบบบบบบบบบพี่ " เหอะ ๆๆ.. อีแบบนี้ ไม่ตองบอกก็รู้ครับว่าเป็ นคําพูดของคนเมา เพราะทีแน่ ๆ




ถ้าคนสติดี ๆ จะไม่มทางยุงกับพี่สาวทีมเี ตาถ่านอยูในมือเด็ดขาด ....
ี ่

ผมเห็นพี่สาวของไอ้เป้ อกระตุกยิมเล็กน้อย ก่อนจะขยับมือทีมเี ตาถ่านร้อน ๆ ไปมาจนน่ ากลัวว่าเขาจะนาบ


ใส่หน้าตี๋ ๆ ของมัน แต่ยงนับว่าไอ้เป้ อโชคดีครับ ทีพี่เขาอาจใช้คติอย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา มันจึงยัง



ลอยนวลนังกินหมูกระทะแกล้มเบียร์ได้อยูอย่างนี้ (เพราะตอนนี้ ผมคิดว่าเพื่อนตัวเ องเกือบทังโต๊ะเข้าข่ายทัง



คนบ้าและคนเมาเกือบหมด )

ใช่ แล้วครับ โต๊ะผมสังเบียร์กนโคตรหลายขวดมาก ๆ สาเหตุจากทีไอ้ฟิล์มชมสาวเชี ยร์เบียร์ร้านน้องน็ อต


ว่าสวย (ไอ้น็อตเลยได้ทาเป็ นยืดไปด้วย แถมยังอวดว่ามันคัดเองกับมือ ) และก็เพราะสาวสวยพวกนี้ เอาแต่ริน

เบียร์ให้เพื่อนผมนันแหละ (ผมไม่ดื่มครับ วันนี้ ไม่อยาก ไอ้ปณณ์กเ็ ลยไม่ดื่มเป็ นเพื่อนกัน ) ตอนนี้ เพื่อนผม



เลยอยูในสภาพกึ่ม ๆ ได้ทกนทุกคน แถมยังทยอยชักแถวขึ้นไปแหกปากบนเวทีเพลงเพื่อชี วตของร้าน
ี่ ั

น้องน็ อตอีก จนตอนนี้ แปลงร่ างจากเวทีเพลงเพื่อชี วตกลายเป็ น ..

"จันทร์ ไม่มองแล้ววว จันทร์ไม่มองง "
"จันทร์ไม่มอง น้องงงงงงงงง ก็ไม่ห้ายยยยยยยย "

อื่ม........ ใครก็ได้ช่วยบอกที .. ว่าเหตุการณ์สยดสยองตรงหน้านี้ คออะไร ..........


ไม่ใช่ ไอ้โอมกับไอ้ฟิล์มกําลังร้องเพลงจูบเย้ยจันทร์ดวยกันอยูใช่ ไหม !!!!!!!!!!!!!!!!!!


392

โอ่ย.... แน่ นอนว่าคนทีเ่ หลือสติอยูเ่ ต็มร้อยเปอร์เซ็นต์เช่ นผมกับปุณณ์ทาได้แต่นวดขมับตัวเองพลางท่อง

ซํ้า ๆ ว่า ... ภาพตรงหน้าคงเป็ นแค่ฝันไป .... คืนนี้ หลังจากหลับไปหนึ่ งตืน ผมก็จะลืม ... คิดว่าคงทําได้นะ ...

โอ่ย ... ใครก็ได้ ... ช่ วยเอาผมออกไปที---'เช้ าไม่ กลัว ไม่ กลัว ก็กลัวจะไม่ เช้ า เช้ าแค่ ไหนก็ไหว '
แต่เยียม!!!! มือถือผมทั้งร้องทั้งสันอยูในกางเกงพอดีครับ !! ทําให้ตองลุกลี้ลกลนรี บควักจากกระเป๋ ายก



่ ่
ใหญ่ จนปุณณ์ได้แต่ถือตะเกียบมองตาม
บิงโก! ยูริ!!

เธอโทรเข้ามาช่ วยชี วตผมไว้จริ ง ๆ เพราะผมไม่อยากอยูดู ภาพอุจาดมากไปกว่านี้ แล้ว ... อีกอย่างหนึ่ ง เมือกี้


ไอ้น้องมํ่าเพิ่งลันชัตเตอร์ขณะไอ้ฟิล์มกําลังหอมแก้มไอ้โอมประกอบเพลงบนเวทีไว้ได้ (จะอ้วกกกกกกกกก

่่
กกกก) ซึ่งแน่ นอนว่าถ้ารู ปนี้ ถกสองคนนั้นเจอเข้าระหว่างมันกําลังมีสติดี ๆ กันทั้งคูละก็ ..........




ผมจะได้บอกไปว่าไม่รู้ไม่เห็ นอะไร เพราะกําลังคุยโทรศัพท์กบยูริอยูนี่ไง หึ หึหึ

"ฮัลโหลครับ "

"โน่ อยูไหนอะ เสียงดังจังเลย" เสี ยงยูริแจ้ว ๆ ตะเบ็งจากปลายสายเหมือนต้องการแข่งกับความอึกทึก
รอบตัวผม เมือได้ยนดังนั้นจึงต้องเดินเลี่ยงไปบริ เวณสนามหญ้าของร้านสักหน่ อย เพื่อหลีกหนี จากมลภาวะ
่ ิ
่ ั ่
ทางเสี ยงให้มากทีสุด (เนื่ องจากตอนนี้ สบเวรเป็ นไอ้เป้ อขึ้นไปแหกปากร้องเพลงคูกบเตียน้องน็ อตแทนแล้ว


ครับ น่ ากลัวมาก )

"อยูหมูกระทะอะ แล้วนี่ ถึงบ้านยัง "

"ถึงตั้งนานแล้ว กินข้าว ล้างจาน อาบนํ้า ใส่ชุดนอน เล่น msn แล้วก็กาลังจะนอนแล้วด้วย " อืม .... ตอบ

393

ละเอียดดีแฮะ ผมขําเบา ๆ ก่อนจะแกล้งถามต่อ

"อ้าว จะนอนแล้วโทรหาโน่ ทาไม ไม่นอนล่ะ " แม้จะรู ้วาเดี๋ยวต้องถูกแว้ดกลับมาก็ตาม


"ได้ไงล่ะ !!!!!!!!!!!! วันนี้ โน่ อยูในโรงเรี ยนยูแท้ ๆ แต่เราคุยกันไม่เกิน 10 คําเลยนะ!!!!!!!!! ถ้าโน่ ยงจะไล่ยู


่ ่

ให้ไปนอนตอนนี้ ละก็ ฝันไปเหอะ !" ท่าทางจะเอาจริ งครับ หึ หึหึ ผมขํากับความมุงมันนั้นของยูริ แต่กยอม

ล้มตัวนังลงบนก้อนหิ นใหญ่ ๆ แถวนั้นเพื่อคุยกับเธอโดยดี ... คิดซะว่าคุยโทรศัพท์ยอยอาหารแล้วกัน เพราะ

ตอนนี้ ผมก็ชักจะอิ่ม ๆ แล้ว

เราเลยนังคุยกันเรื่ อยเปื่ อยถึงเรื่ องงานวันนี้ ยูริแอบเม้าท์พวกชมรมดนตรี วาแต่ละคนปลื้มวงผมมาจากงาน

กลางปี ทแล้วทังนั้น ก็เลยเป็ นตัวตั้งตัวตีตดต่อให้มาเล่นงานนี้ อีก ซึ่งตลกดี เพราะงานกลางปี ทแล้วเป็ นงานที่
ี่ ้

ี่
พวกเราเล่นกันได้มวมาก เรี ยกว่าคุณภาพไม่เน้น เน้นฮาอย่างเดียว จนไม่น่าเ ชื่ อว่าชมรมดนตรี ของ
ั่
คอนแวนต์จะฟั งไม่ออกตอนไอ้โอมกับไอ้นิวเล่นกีตาร์และเบสเพี้ยนไปคนละทิศกัน ทําเอาผม ซึ่งเป็ น

นักร้องนําแทบดํานํ้าต่อไม่ถก

แต่เอาน่ า... อย่างน้อย ๆ งานครั้งนี้ พวกเราก็ไม่ได้พลาดอะไร (มัง)

่ ั
ผมนังฟั งยูริเล่าเรื่ องนู้นเรื่ องนี้ ไปพลางหัวเราะร่ า แต่ระหว่างกําลังเพลิน ๆ อยูน้ นเอง ก็มมอหนัก ๆ เอื้อม
ีื

มาแตะบนไหล่จากด้านหลังเสียก่อน "ปุณณ์ ?" ผมหันไปอุทานเป็ นชื่ อคนทียนอยูตรงหน้า ก่อนเจ้าของชื่ อ
่ื ่
นั้นจะล้มลงนังบนก้อนหิ น ทั้งทีถือจานของกินไว้ในมือเช่ นกัน


"กินปะ?" เสี ยงไอ้ปณณ์ถามไม่ดงนัก (เทียบกันแล้วเสี ยงไอ้เป้ อหอนใส่ไมค์ยงดังกว่า ) แต่ดเู หมือนยูริจะได้



ยินถนัด
"ปุณณ์มาด้วยเหรอ ?..." เธอถามผมเบา ๆ จากปลายสาย ซึ่งเป็ นเรื่ องทีถกคาดการณ์เอาไว้แล้ว ... ผมรู ้ครับว่า
ู่

ยูริยงตะขิดตะขวงใจกับปุณณ์อยูไม่น้อย เพราะฝังใจว่าปุณณ์เป็ นคนบอกเลิกเอมก่อน (วันแรกทีสองคนนี้




เลิกกันผมต้องนังฟั งยูริบนในโทรศัพท์ยาวจนหู แทบแฉะ เพราะยูริเชื่ อว่าระหว่างปุณณ์กบเอม ยังไงปุณณ์ก็

ต้องผิดทีมาบอกเลิกเอมก่อน ) จนเวลาผ่านไปแค่วนสองวันจากเหตุการณ์น้ น และปรากฏว่าเอมควงหนุ่ ม




394

ใหม่ในทันที ยูริถึงได้เงียบ ๆ ไป ผมไม่แน่ ใจว่าเ ธอรู ้อะไรแล้วบ้าง ... แต่คดว่าคงไม่กล่าวโทษปุณณ์เหมือน


ช่ วงแรก ๆ ทีผานมา เพียงแต่ตอนนี้ ถาจะให้คยกับปุณณ์เลย คงยังกระอักกระอ่วนใจอยูไม่น้อย ซึ่งเรื่ องนี้ ผม
่่



เข้าใจ ว่าอาจมีบางอย่างเล็ก ๆ ยังติดค้างอยูในความรู ้สึก

"อืม... ทุกคนทีช่วยงานวันนี้ กมากันห มดแหละ" ผมตอบพลางหันไปยักคิวให้ปณณ์ทยนจานใส่หมูใส่ขาว

ุ ี่ ื่


เกรี ยบใส่หมีหยก มาให้ผม ก่อนเสี ยงยูริจะอ้อมแอ้มตอบกลับมา

"ฝากหวัดดีปณณ์ดวยแล้วกัน "
ุ ้
"ยูริหวัดดีมงอะ " ได้ยนดังนั้น ผมจึงรี บทําหน้าทีคนส่งสาสน์ตามคําบอกทันที เห็ นไอ้ปณณ์หน้าเหวอ ๆ




็ ิ้
นิ ดหน่อยแต่กยมเผล่ "หวัดดีครับ ยูริยงไม่นอนอีกเหรอ " อืม ... ไปชวนเขาคุยอีกนะ ผมเหลือบมองนาฬิ กา


บอกเวลาห้าทุมกว่า ระหว่างเสี ยงปลายสายตอบกลับมา "กะจะคุยกับโน่ จนหลับไปเลยนี่ ไง ! ฮิฮิ" ดีจริ ง ๆ!

ผมหันไปบอกปุณณ์วายูริตอบอะไรก่อนมันจะหัวเราะขําแล้วเตือนปลายสายว่ าหากนอนดึกจะกลายเป็ น
หมีแพนด้า ตาโหลเป็ นชั้น ๆ แถมยังผิวเหี่ ยวเร็ วเหมือนคนแก่อีก อื้อหื อ ........ แต่ละคําทีมงพูดเป็ นคํา
่ึ
ต้องห้ามสําหรับผูหญิงทั้งนั้น ! ผมเลยได้ยนเสี ยงยูริโวยวายจากปลายสายตามคาด (เพราะไม่มผหญิงคนไหน


ี ู้
่่
อยากฟั งชะตากรรมของตัวเอง ) ก่อนจะเถียงกับปุ ณณ์อีกพักหนึ่ งว่ามีครี มบํารุ งช่ วยได้ แต่ปณณ์ยงไม่วายขูวา
ุ ั
ครี มพวกนั้นก็ทามาจากซากกระเพาะปัสสาวะของปลาวาฬทีตายแล้ว จนยูริยงงอแงในโทรศัพท์อีกยกใหญ่


ิ่
สุดท้ายผมเลยส่งมือถือให้มนเถียงกันเองเลยครับ จะได้สะดวก ๆ (ไม่ตองลําบากล่ามอย่างผมด้วย ) แต่ถึง



อย่างนั้น ผมก็ยงได้ยนเสียงยูริร้องจ้าดังลันเวลาถูกไอ้ปณณ์แกล้งดังลอดออกมาอยูดี ขณะทีตวการมีสีหน้า
ั ิ

่ ั

สุดจะสดใส สงสัยเพราะแกล้งคนได้ แต่นี่มง .... ยูริไม่ใช่ น้องสาวมึงนะ จะได้แหย่เอาแหย่เอาน่ ะ


ผมเห็นสองคนนั้นคุยกันหัวเราะคิกคัก ก็รู้สึกสบายใจนิ ดหน่ อย ด้วยเพราะ แอบหวังว่ายูริจะรู ้สึกดีกบปุณณ์

ขึ้นบ้างแล้ว.. สองคนนี้ เป็ นคนทีผมรักทั้งคู่ ถ้ายังผิดใจกันเพราะเรื่ องไม่คอยดีพวกนั้น ผมคงรู ้สึกไม่สบายใจ



ปุณณ์คยไปขําไปกับยูริอีกพักใหญ่กอนจะส่งโทรศัพท์คนให้ผมนังฟั งยูริบนยาวเหยียดเรื่ องทีเ่ ธอไม่เคยรู ้




ว่าปุณณ์กวนปร ะสาทอย่างนี้ มาก่อน (ไม่รู้กรู้ซะครับ .. มันน่ ะตัวพ่อเลย) เสียงยูริเวลาพูดถึงปุณณ์ดสนิ ทใจ

และสดใสขึ้นกว่าเดิมมากจนผมอดยิมด้วยไม่ได้ ขณะทีมปณณ์นงข้าง ๆ ผม
่ี ุ
ั่


395

เราคุยกันอีกพักใหญ่ (โดยมีเสี ยงปุณณ์แทรกคุยด้วยเป็ นระยะ ๆ ) จึงได้ถึงเวลาพวกข้างในเดินออกมาตาม
ว่าจะกลับแล้ว (แถมยังไม่วายตะโกนแซวพวกผมอีก ! ดีนะ... ยูริไม่ทนฟั ง !) ก่อนวางสายยูริขอคุยกับปุณณ์


ก่อน ไม่รู้วาพูดอะไรเหมือนกัน แต่ได้ยนไอ้ปณณ์ตอบกลับไปว่า "รับรองจะดูจนกว่ามันหลับเลย " เอ........


ยังไงของแม่งวะ ?
และผมก็ได้รู้คาตอบตอนขากลับบ้านครับ !! ครั้งนี้ เตียน้องน็ อตใจดีอีกตามเคย เพราะให้เด็กในร้านขับรถ


่็

มาส่งพวกเราถึงบ้านกันเลยทีเดียว แต่ไม่รู้เป็ นอะไร ทําไมต้องมาส่งบ้านผมก่อน (อยูกไม่ได้ใกล้นะ ) รู ้แต่วา
พอผมกับไอ้ปณณ์ลงพร้อมกัน เสี ยงพวกในรถก็ร้องโห่ ชิบหาย หื ม ... ไอ้พวกอกุศลเอ๊ย !!!

ใช่ เลยครับ... ทีปณณ์พูดกับยูริอย่างนั้นก็เพราะมันจะโมเมมานอนบ้านผมวันนี้ โดยการอ้างว่าชมรมดนตรี
่ ุ
ทํามันเหนื่ อย ใช้ให้แบกของ เซทเครื่ องเสี ยง แล้วยังเอามันขึ้นไปร้องเพลงขายหน้าบนเวทีอีก ดังนั้น
ประธานชมรมอย่างผมต้องรับผิดชอบ โดยการเอามันไปประคบประหงมหนึ่ งคืน ซึ่งมึงก็กล้ า

พูดดดดดดดดดด ได้ขาวว่าขอตามไปเองแท้ ๆ แล้วจะมาบ่นทําไม .. - _-"
แต่กเ็ อาเถอะครับ อยากมาก็มา ผมพยักหน้าอนุ ญาตปลง ๆ พลางโบกมือรํ่าลาพวกบนรถทีโวยวายแซวผม

กับปุณณ์ไม่หยุด (เป็ นเชี่ ยไรว๊ะ !! ทีไอ้เป้ อก็ขอนอนบ้านน้องน็ อตไม่เห็ นมีใครว่าอะไรเลย !) จนสุดท้ายต้อง
เปลียนจากโบกมือเป็ นชู นิ้วกลางแทน เพราะแม้รถจะเคลื่อนตัวไปไกลแล้วแต่ไอ้พวกปากหมายังคงเปิ ด

กระจกมาโห่ ลอผมกันไม่เลิก เดี๊ยะเหอะมึง ! จะเทียงคืนแล้ว ชาวบ้านเขาจะนอน !


ผมกับปุณณ์ยนขํา ๆ มองดูรถตูทลบออกจากซอยไป ก่อนจะเดินเข้าบ้านทีมดสนิ ทแล้วด้วยกัน ตลอดเว

้ ี่ ั
่ื

ลา


ปุณณ์เอาแต่บนว่าอิ่ม เพราะมันซัดทั้งหมูกะทะและอาหารทะเลเผาไปเยอะมาก ส่วนผมเหนื่ อยหวะ กินอะไร

้ ้

ไม่คอยลง ส่วนใหญ่ได้กินกุงอบวุนเส้นมากกว่า อุน ๆ พุงดี
เราสองคนเข้าห้องนอนมาก็เปิ ดแอร์ทนที เพราะเป็ นต้นปี ทอากาศร้อนมากกกกกกกกครับ ผมเดินไป

ี่

เก็บกีตาร์ไ ฟฟ้ าสุดหวงไว้ทประจําของมัน ซึ่งปกติไม่คอยเอาไปไหนมาไหนด้วยเท่าไหร่ ต้องมีงานจริ ง ๆ

ี่
ถึงจะหยิบออกไปครั้งหนึ่ ง เพราะกีตาร์ตวนี้ ผมลงทุนฝากอาเจ็กออคชันมาจากญี่ปนเลยนะ ! โคตรของโคตร
้ ั
ุ่

็ั
ของโคตรแพง แต่กยงถูกกว่ามือหนึ่ งทีเ่ ขาขายหน้าร้านกัน ถึงจะเป็ นอย่างนั้น .. ต่อให้มรอยขีดข่วนแค่นิด


396


หน่ อย ผมก็คงชํ้า ใจตายอยูดี
แต่ขณะทีเ่ ราต่างเก็บข้าวของตัวเองกันเงี ยบ ๆ นั้น ... จู่ ๆ ผมกลับนึ กถึงเรื่ อง ๆ หนึ่ งขึ้นมา ..........

"ปุณณ์ "
"ว่าไง..." มันขานรับผม ฟั งดูเหมือนกําลังถอดเสื้อนักเรี ยนอยู่ แต่ไม่รู้เป็ นอะไร ผมไม่ มีความกล้าพอจะหัน
ไปมองมัน
ริ มฝี ปากผมแห้งผาก เมือต้องพูดคําต่อมา "วันนี้ มง ............ ได้เจอเอมป่ าววะ ..." คงเป็ นเพราะบางทีทรู้สึก


ี่

แน่ น ๆ ในอกตลอดวัน .. อาจจะมีสาเหตุจากคําถามนี้ กได้
สิ้นคํานั้น .. ผมรู ้สึกว่าปุณณ์เงียบไป .. มันไม่ตอบผมเร็ วเหมือนเช่ น ทุกที แต่ถึงอย่างนั้นก็ยงตอบ .... " เจอ....

ตอนกูเดินไปคุยกับฝ่ ายธุรการ "
"เหรอ..." คําพูดผมสามารถเปล่งได้เพียงเท่านี้ ... ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้วจริ ง ๆ


เราเงี ยบกันอยูครู่ หนึ่ งขณะทีผมทําทีเป็ นเช็ ดกีตาร์ตวเองอยู่ เสี ยงไอ้ปณณ์จงเล่าต่อ "กูกพยายามยิ้ มทักเค้า

้ ั
ุ ึ

นะ แต่เค้าทําเป็ นมองไม่เห็นกูวะ .... ไม่รู้ใครควรต้องโกรธใครกันแน่ หึ หึ " บอกตามตรงว่าเสียงกลั้วหัวเราะ
ในตอนท้ายนั้นไม่สามารถทําให้ผมเชื่ อได้เอาเสี ยเลย .. สิ่งเดียวทีผมทําจึงมีแค่เพียงนังนิ่ ง ๆ ด้วยความคิดวน


ไปวนมาว่าปุณณ์ยงเจ็บปวดกับเรื่ องนั้นอยู่ ..



".................... หึ ง... รึ ไง" แต่อยูดี ๆ เสี ยงทุมของปุณณ์กโผล่มาใกล้ขนาดนี้ ต้งแต่เมือไหร่ ไม่รู้ !? ผมสะดุง




่ ้
โหยงหันไปมองใบหน้าหล่อ ๆ ทีมาปั้นยิมเผล่อยูขางหลัง เท่านั้นไม่พอยังพยายามดึงเอวผมไปกอดอีก


"เฮ้ยยยยยยย เล่นไรของมึง !!! กูเช็ดกีตาร์อยู่ เดี๋ยวเป็ นรอย !!!!!!" ผมส่งเสี ยงโวยเป็ นระยะเพราะห่ วงกีตาร์


จริ ง ๆ แม่งถ้ามีรอยขีดซักนิ ดนึ งผมคงร้องไห้ตาย ว่าแต่เมือกี้ไอ้ปณณ์มนพูดอะไรหึ ง ๆ วะ !?

ุ ั

397


"บอกกูกอนว่ามึงหึ ง .... หึ หึหึ.... แต่กไม่ได้ตดใจอะไรเอมแล้วจริ ง ๆ นะ มันจบแล้ว .. แต่มงยอมรั บมาเหอะ



ว่ามึงหึ ง ... หึ หึหึ" หื ม ....!! ไอ้ห่านี่ มนกวนตีน พูดอะไรของมันฟั งไม่รู้เรื่ อง ! ตอนนี้ ผมรู ้สึกว่าหน้าตัวเองร้อน

่ ้
ๆ แล้วก็คดว่าการมีมนนังซ้อนอยูดานหลังออกจะแปลก ๆ ไปหน่ อย เลยยิงพยายามขืนตัวจากแขนแข็ง ๆ ที่

ั ่

มัดเอวผมไว้เข้าไปอีก
"ปล่อยกู๊ !!!!!!!! มึงแม่งพูดไรไม่รู้เรื่ องว่ะ !!!!!! ปล่อยยยยยย " เอาวะ ทีน้ ี แรงใครจะเยอะกว่ากัน อยากรู ้จริ ง
ๆ ครับ !
แต่หลังจากทีผมทั้งดิน ทั้งผลัก จนเวลาผ่านไป 10 นาทีเห็นจะได้ จึงเริ่ มสําเหนี ยกว่าแรงไอ้ปณณ์มนเยอะ

ุ ั

ชิ บหาย ทังทีตวก็ผอมกว่า แต่ไม่รู้เอาแรงไปเก็บไว้ต รงไหนของมัน ! ผมคิดอย่างหงุดหงิ ดขณะทีปณณ์
่ ุ
้ ่ ั

หัวเราะร่ าอยูหลังผม
"หึ งกูหน่ อยก็ไม่ได้นะ ... วันนี้ กออกจะหึ งมึงแทบแย่ " แล้วมันเรื่ องอะไรกูตองหึ งมึงด้วยวะเนี่ ย !? แต่


เฮ้ยยยยยยยย ... เมือกี้มนพูดว่าอะไรนะ !!??
่ ั
ปุณณ์ยงคงพล่ามต่อ "เชื่ อแล้วว่าคบกับมึงต้อง หึ งผูหญิงมากกว่าผูชายจริ ง ๆ นี่ ... อย่าทําตัวเท่ห์ ๆ นักได้ปะ



เดี๋ยวสาว ๆ เขาเข้าใจผิดหมด " แต่ผมฟั งอะไรจับต้นชนปลายไม่ถกแล้วครับตอนนี้ !!?????? หึ ง........ ? มัน

.......... หึ ง........ ผม?? หึ งทําไมวะ ...... คนเราเวลาหึ งกันเขาหึ งเพราะอะไรวะ?????????
ผมหันไปมองหน้ามันงง ๆ แต่เห็ นมันแค่ยมเผล่กลับมาให้ "โน่ ........." แถมยังเรี ยกชื่ อผมอีก !?
ิ้
"อะ..... อะไร!" ได้แต่ทาใจดีสูเ้ สื อกลับไปแล้วครับ ! ผมปั้นเสี ยงแข็งถาม นําให้ปณณ์คล้ายวงแขนออก


ก่อนจะจับตัวผมให้หันไปมองหน้ามันดี ๆ
ดวงตาคมคูเ่ ดิมนั้นมองตรงมาทั้งร อยยิม จนผมทําอะไรไม่ถก "มีอะไรวะ!" จึงได้แต่ทาเป็ นโวยวายกลับไป



ปุณณ์ยงคงยิมเผล่ "นี่ ......... ไหน ๆ มึงก็รักกูแล้ว เหมือนกับทีกรักมึง ............ งั้นเรามาคบกันมัย " แล้ว
ั ้
ู่


398

สาบานนะนันว่ามันถาม!!!???? แต่เหมือนประโยคแรกเจ้าตัวจะคิดเองเออเองไปหมดแล้วน ะ!

ผมรี บสวนกลับแทบจะทันที "มึงไปเอามาจากไหนว่ากูรักมึง " ปรากฏว่ามันยักคิวมาให้ "มองตาก็รู้แล้ว "

ไอ้เสี่ยววววววววววววววววเอ๊ย !!
ผมเลยนังนิ่ งมองมันครู่ ใหญ่เพราะกําลังใช้ความคิดอย่างหนัก (ตกลงนี่ มนขอคบหรื อบังคับผมกันแน่ วะ )


แต่สงสัยจะคิดนานเกินไป ปุณ ณ์เลยรวบผมเข้าไปกอดไว้ท้งตัว

"เฮ้ย! อะไร!!" คนกําลังคิดเพลิน ๆ จู่ ๆ ถูกดึงไปกอด ก็ตองงงเป็ นธรรมดาสิ ครับ !!!


ปุณณ์กระชับกอดผม พลางซุกหน้าลงบนไหล่แน่ น ... แน่ นจนผมรู ้สึกได้วาปุณณ์ตวสัน .. แต่ไม่แน่ ใจว่าสัน
ั ่

เพราะอะไร
"ก็กู......... อายนะ..... มึงรี บตอบดิ่ !........ เขินจะแย่แล๊ว !!!!!" อ๋ อ ทีแท้สนเขิน ฮ่า ๆๆๆๆ น่ ารักดีหวะ พอ
่ ั่
เห็ นเป็ นอย่างนั้นผมเลยแกล้งคิดต่ออีกนิ ดหน่ อย "เรื่ องพวกนี้ กกตองคิดนาน ๆ สิวะ อืม .... เอาไงดี " แต่
ู็ ้
ท่าทางมันไม่สนุ กด้วยว่ะ
"ต้องคิดขนาดนั้นเลยเหรอวะ .... อืมม ... ขอโทษที่ ทําให้ลาบากใจ" เสียงไอ้คนร่ าเริ งเมือกี้ฟังดูหงอยลงไป


ถนัด จนผมนึ กสงสารมันขึ้นมา
ปุณณ์ทาท่าจะปล่อยผม แต่ไม่ได้ทาอย่างนั้นง่าย ๆ หรอก เพราะตอนนี้ ผมเป็ นฝ่ ายดึงมันมากอดกลับ


"เออ ก็ดายยยยยยยยยยยยย " หลับหู หลับตาพูดไปแล้วครับ !

"หมายความว่าไงวะ !?" แล้วยังมีหน้ามาถาม ... ถึงตรงนี้ ผมว่าคนน่ าอายมากกว่าคือผมแล้วนะ !
เป็ นซะอย่างนั้นเลยขอตบหัวมันเบา ๆ หนึ่ งที "ก็ถามว่าอะไรล่ะ สัด !"

399

สิ้นคําผมปุณณ์จงดูเหมือนคนนึ กออก ก่อนจะลูบหลังถามผมอย่างตืน ๆ "เฮ้ยยยย เรื่ อง..... เรื่ องนั้น...



อะนะ!?" อ้าว แล้วตกลงนี่ มึ งตืนเต้นทําไม ไหนเมือกี้พูดเองเออเองหมดแล้วว่ากูกรักมึง


ผมไม่ได้ตอบ หรื อด่าอะไรมันมากกว่านั้น สิ่งทีทาได้ในเวลานี้ มเี พียงพยักหน้ารับกับไหล่มนเบา ๆ
่ ํ

"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย .... เอาดี ๆ yes or no?" แต่เจ้าตัวยังไม่วายกระแดะถามเป็ นภาษาอังกฤษออกมาอีก
แปลว่าอะไรวะ ? ผมเงียบไปนิ ดนึ งก่อนจะยิมแล้วกระซิบเบา ๆ ว่า

"เยส................. มึงอย่าถามเยอะสิวะ !!!! ไอ้ห่าาาาา จบ ๆๆๆ" อายโว๊ยยยยยยย

ปุณณ์ททาทางดีใจจัดส่งเสียงอะไรต่อไม่รู้อีกพักใหญ่ มันทั้งส่งเสี ยงดีใจ ทั้งดึงผมไปกอดซํ้าแล้วซํ้าอีกจน
ี่ ่
ตัวแทบชํ้า แต่ผมกลับรู ้สึกว่าตัวเองมีความสุขล้นเหลืออย่างประหลาด ซึ่งมันก็คงเหมือนกัน

ผมปล่อยให้ปณณ์ทงกอดทังรัดอยูอย่างนั้น ด้วยหัวใจทีแทบสําลักความสุข ก่อนปุณณ์จะค่อย ๆ ฝังปลาย
ุ ้ั


จมูกลงบนข้างแก้มผม พลางสอดฝ่ ามือร้อนผ่านใต้เสื้อนักเรี ยนมาลูบไล้ทวแผ่นหลังผมเ บา ๆ ทําเอาสะดุง
ั่

นิ ดหน่ อย ก่อนปุณณ์จะเลื่อนวงหน้าตัวเองมาประชิ ดติดกับใบหน้าผม "เป็ นแฟนกันแล้วอย่างนี้ ... ก็ไม่มี
อะไรต้องทนแล้วสิ " อืม....... จะตอบยังไงดีวะ ..
แต่ดเู หมือนปุณณ์ไม่ตองการคําตอบ ริ มฝี ปากบางนั้นคลี่ยมมา ก่อนจะประทับจูบบนริ มฝี ปากผมผะแผ่ว

ิ้
เลื่อนเรื่ อยถึงข้างใบหู แล้วเปล่งเสี ยงกระซิบคําทีผมอยากได้ยนทีสุดออกมา

ิ ่
นํ้าตาหนึ่ งหยดไหลจากความยินดีเมือได้ฟังคํานั้น คําทีผมทั้งอยากฟั งและอยากบอกมาตลอด วันนี้ คานั้น



เป็ นของผม เช่ นเดียวกับความรู ้สึกของผมทั้งหมดทียกให้แก่ปณณ์ ... ปุณณ์ทท้งจูบและบอกรักผ มซํ้า ๆ ราว


ี่ ั
กับหลังจากนี้ ไปเราจะไม่ยอมปล่อยมือกันอีก ..
ผมปล่อยให้ปณณ์ได้สมผัสผมตามใจต้องการ รวมถึงปล่อยตัวเองให้บดเบียดร่ างกายสัมผัสปุณณ์กลับ



เรี ยกเอาความรู้สึกทีเ่ คยกักไว้ ให้คอย ๆ ปะทุข้ นมา เป็ นความรู ้สึกต้องการปุณณ์ ทีผมไม่จาเป็ นต้องเก็บไว้




400

คนเดียวอีกต่อไป

นี่ คอครั้งแรก ทีปณณ์ในอ้อมกอดผม .. เป็ นปุณณ์ของผม จริ ง ๆ

่ ุ
47th CHAOS
ตอนเช้าผมตืนมาด้วยความงง ... เพราะไม่รู้แขนขาทีปีนป่ ายกันมัวซัวนี่ แขนใคร ขาใคร ผมกระพริ บตาถี่ ๆ


่ ่

ไล่ความง่วงแล้วก็ตองหัวเราะขําเมือเห็ นหน้าไอ้ปณณ์หลับปุ๋ ย แถมยังผมเพ้ ากระเซิงยุงเหยิงเหมือนเด็ก ๆ



อีก.... จริ ง ๆ ก็สมควรจะสลบอะครับ เพราะเมือคืนมันซ่าส์มาก เลยโดนผมสําเร็ จโทษกลับ สรุ ปว่าถึงจะนับ

แต้มแล้วผมเป็ นฝ่ ายเสียหาย แต่ไอ้ปณณ์กไม่ได้กินผมฟรี ๆ เหมือนกัน หึ หึ หึ ...
ุ ็
ผมมองนาฬิ กาข้อมือตัวเองบอกเวลาเกือบเทียงแล้วก็ต้ องเขย่าปลุกปุณณ์เบา ๆ "ตืนนน จะเทียงแล้วมึง " แต่




ต้องออกแรงอยูหลายที กว่าไอ้ข้ เี ซานี่ จะขยับตัวได้
ปุณณ์บดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะยืนแขนมากอดผม "อืมม ... เมือคืนมึงแสบมากนะ .. พลิกมาได้ " หึ หึหึ มัน



ยังบ่นเรื่ องนี้ ไม่หาย
่ ั
ได้ยนดังนั้นผมเลยยักคิวกวนอ ารมณ์มน แม้จะเห็ นว่าหน้าไอ้ปณณ์ยงซุกอยูกบหมอนก็ตาม "เออ ถ้ามึงยัง


ุ ั

ผอมอย่างนี้ กได้พลิกบ่อย ๆ แน่ ... นี่ กยงเอาคืนไม่ครบนะ มึงระวัง " เป็ นเพราะเมือคืนหมดแรงก่อน เลยต้อง

ูั

คาดโทษมันเอาไว้ครับ แต่พอสิ้นคําผม เสี ยงทุมนั้นกลับหัวเราะร่ วน

"ตอนนี้ เลยปะล่ะ " แถมมือกับปากยังไวพอกัน ! ผมรี บคว้ามือมันหมับเมือรู ้สึกว่าชักจะเลื่อนไปในทีแปลก




ส่วนมืออีกข้างหนึ่ งทีเ่ หลือ ผมใช้ตบเสยหัวมันแทน "หมกมุนนะสัด ! ตืนไปทํามาหากินได้แล้ว กูหิวข้าว "

ผมว่าพลางลุกขึ้นเดินไปหมายจะเข้าห้องนํ้า แต่เห็ นมันเดินขยี้ตาขยี้หัวตามมา จะเอาอะไรของมัน "มึงมา
ทําไม?"

401

"อ้าว... ก็อาบนํ้าไง"
"กูอาบก่อน " กูเจ้าของห้องนะเว้ย
"อาบพร้อมกันเลย " มันต่อรองพลางเกาแขนตัวเองเหมือนกําลังพูดเรื่ อง ดิน ฟ้ า อากาศ ธรรมดา ขณะทีผม

ทําหน้าเหมือนเพิ่งฟั งเรื่ องผีไปแล้ว

"ตลก!! มึงออกไปเลย กูจะอาบนํ้า " แต่ไม่วาจะผลักจะดันเท่าไหร่ ไอ้ตวสูงนี่ กลับไม่ยอมกระดิกเลยแม้แต่

นิ ดเดียวครับ ! แถมยังยิมกวนบาทาส่งมาอีก


"ทีกะไอ้โอมมึงยังอาบได้เลย กูรู้นะ " แล้วเชี่ ยแม่งไปคุยกันมาตอนไหน ! แต่ไม่รู้ละ ! ไม่เกี่ยวกัน ! "มึงอย่า
มามัว ไอ้โอมมันเพื่อนกู "


"อ้าว.... แล้วกูละ " พอถึงตรงนี้ มนทําหน้าอ้อนแล้วครับ ... แต่ออนตีนน่ ะ เข้าใจไหมว่าอ้อนตีน ..... ผมทําท่า


จะไม่ยอมมัน แต่ไอ้ปณณ์เสื อกเดินแทรกผมเข้าไปเปิ ดฝักบัวรดหัวตัวเอง พลางกวักมือเรี ยกยิกให้ผมเข้าไป

อาบนํ้าอีก "มาเร็ ว เปลืองนํ้า "
เฮ้อออออออออออออออออออออ ตามใจละกัน !

เราใช้เวลาอาบนํ้าแต่งตัวนิ ดหน่ อย ก่อนผมจะบึ่งรถมอเตอร์ไซค์ไปส่งไอ้ปณณ์ให้เปลี่ยนเสื้อผ้าทีบานมัน

่ ้
เพราะเจ้าตัวบ่นอยากดูหนัง .. เออดี .. มึงยังมีแรงเหลือเทียวอีกเนอะ กูนี่เพลียจะตาย

ผมรอมันขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพลางนังคุยกับน้องแป้ งในห้องนังเล่นฆ่ าเวลา น้องสาวมันก็ยงชอบพูดจาสอง



่ ่
แง่สามง่ามล้อเรื่ องผมกับมันอยูดีละครับ เพียงแต่วนนี้ ผมรู ้สึกแปลกไป .. สงสัยเพราะเรื่ องเล่น ๆ ทีเ่ คยอํา

น้องแป้ งเอาไว้ วันนี้ ดนกลายเป็ นเรื่ องจริ งขึ้นมา เหอ ๆๆ

ปุณณ์ใช้เวลาเพียงชัวครู่ ก่อนจะลงมาด้วยชุ ดไปรเวทหล่อเนี้ ยบบ ... อื้อหื อ ไอ้ทรยศ กูใส่ขาสั้น (กางเกง


402

นักเรี ยนด้วย!) รองเท้าแตะมึงก็เห็นอยู่ แล้วจะเสื อกขุดกางเกงยีนส์มาข่มกูทาไม !!! แน่ นอนว่าผมส่งสายตา

เขียวปัดให้มนทันทีทปรากฏกายลงมา

ี่

"หล่อมะ" ยังมีหน้ามาถาม

"พี่ปณณ์หล่อทีสุดอยูแล้วว " เสี ยงน้องแป้ งอวยมันพร้ อมรอยยิมแฉ่ ง แต่ผมน่ ะได้แค่ยมแหย ๆ "มึงไป


ิ้

่ ั
เปลี่ยนเป็ นกางเกงขาสั้นเดี๋ยวนี้ " ต้องส่งเสี ยงลอดไรฟั นขูกนซักหน่ อยแล้วครับ !
แต่คนอย่างปุณณ์ ภูมพฒน์มหรื อจะฟั งผม อย่างตอนนี้ มนก็แค่ยมเผล่ พร้อมยืนมือขยี้หัวน้องแป้ งไปมา "พี่
ิ ั ี

ิ้

ปุณณ์หล่อแบบนี้ ใครก็อยากควง เนอะ มีแต่พี่โน่ แหละชอบให้พี่ปณณ์ไม่หล่อ " กวนตีนนักนะมึง !

หลังจากมันได้ทาการพยักเพยิดเรี ยกขวัญกําลังใจเรื่ องกางเกงขายาวของมันกับน้องแป้ งจนพอใจแล้ว จึงได้

หันมาดึงผมให้ไปต่อ "ไปเร็ ว ๆ เดี๋ยวไม่มรอบดี ๆ ดู " โอ๊ยยยไอ้นี่ ตกลงมึงหู หนวก หรื อพูดไม่รู้เรื่ องรึ ไงวะ!

กูบอกให้เปลี่ยนกางเกง !!

่ ้
แล้วสุดท้าย... ผมก็โดนยอดชายนายปุณณ์ลากมาถึงสยามจนได้ ในสภาพเสื้อยืดอยูบาน กางเกงนักเรี ยน (สี
นํ้าเงิ น)ขาสั้ น แถมยังรองเท้าแตะ เออ เอาเข้าไป สภาพเชี่ ยกว่านี้ ไม่มอีกแล้ว แถมตอนแรกผมนึ กว่าจะดูแถว


เมเจอร์เอกมัย แต่ไอ้ปณณ์ดั นหักหลังด้วยการบอกพี่แท็กซี่วาจะมาทีนี่ ... แล้วผมก็ได้มาถึงสยามจริ ง ๆ ใน


สภาพทีเ่ ป็ นคนใช้คณชายปุณณ์ !

"คิดมากไรวะ หล่อนะมึง ใส่อะไรก็หล่อ " แล้วดูมนปลอบผม .... หาความจริ งใจไม่ได้เลยยย



"เออ รู ้กดี " แต่อย่าหวังว่าคนอย่างโน่ จะถ่อมตัว ผมเกทับมันกลับ ก่ อนจะเดินดุม ๆ นําหน้าไปโรงหนัง

ปุณณ์กบผมอยากดูหนังเรื่ องเดียวกันพอดีครับ เป็ นหนังฟอร์มเล็ก ๆ ทีฉายเฉพาะบนลิโด้และสถาล่าเท่านั้น

เราไปถึงสกาล่าตอนบ่ายสอง แต่หนังมีรอบเกือบสี่โมงเย็น เลยตัดสิ นใจหาอะไรกินฆ่าเวลาก่อน ถึงแม้จะอิ่ม
แล้ว เพราะเพิ่งกินมือกลางวั นมาจากบ้านปุณณ์


403

"โคคานะ อยากกิน " แล้วสาบานนะว่านี่ คออาหารฆ่าเวลาของมัน !? แม่งเล่นใหญ่เอี้ย ๆ จนผมเหวอ แต่เห็ น

ปุณณ์ทาท่าอยากกินจริ ง ๆ ก็เลยไม่อยากขัด .. ถือซะว่าตามใจมันวันนึ งแล้วกัน ถึงแม้ผมจะแอบคิดว่าไอ้ห่านี่

ชอบกินอะไรโคตรแก่เหมือนไอ้โอมก็เถอะ
เราสองคนเดินข้ามจากฝั่งสยามสแควร์ไปสยามดิสคัฟเวอรี่ ร้านโคคาคนน้อยเหมือนเคยครับ ไม่ตองรอคิว

นานสองชัวโมงเหมือนซิสเลอร์ทอยูฝังตรงข้ามกัน ผมกับปุณณ์เดินคุยกัน ระหว่างตามพี่พนักงานทีนาเราไป
ี่ ่ ่
่ ํ

ยังโต๊ะทีนงภายในร้าน แต่ยงไม่ทนได้กวาดตามองอะไรดี ผมทีกาลังห ย่อนก้นลงบนเก้าอี้ ก็ได้ยนเสียง
่ ั่
ั ั
่ ํ

เรี ยกชื่ อตัวเองก่อน

"พีโน่ !?"


ใครวะ?? เสียงนั้นถึงจะไม่ดง แต่ผมก็ได้ยนถนัด เลยต้องหันหน้าไปมองต้นเสี ยงซักหน่ อย ปรากฏว่าเป็ น


น้องมิกทีโดนไอ้โอมปิ ดปากยกใหญ่ หึ ๆๆ คิดจะซ่อนกูเหรอ เร็ วไปสิ บชาติ !

ปุณณ์เองก็ดตกใจเหมือนกันครับทีบงเอิญมาเจอโอมทีนี่ ส่วนผมยิมเย็น ๆ ขณะสาวเท้าไปหามันสองคน

่ ั


ทันที "สร่ างแล้วเหรอมึง ! ถึงได้มแรงพากันมาสอนฮอร์นทีสยามวันเสาร์แบบเนี้ ย " หึ หึหึ ดูซิมนจะแถยังไง



"เปล่าครับพี่ พี่โอมเขาชวนมาเอาหนังสื อ " แต่ไอ้น้องมิก .. มึงซื่อได้ใจกูมาก กกก ผมหัวเราะขําเพราะไอ้
โอมปิ ดปากน้องมิกอีกรอบไม่ทน

เสี ยงเพื่อนตัวดีของผมถอนหายใจแรง "ไม่ตองบอกเขาหมดก็ได้นะมิก !" แถมยังไม่วายคาดโทษน้องทีมา


ด้วยกันอีก ก่อนจะปั้นหน้าโกรธผมทีดนรู ้ทนมัน "แล้วมึงล่ะ มาเดทกับไอ้ปณณ์นี่ยงไง " นัน.... งานเข้ากูเอง
่ ั ั



จนได้ครับพี่น้อง
แน่ นอนว่าพอเรี ยกชื่ อปุณณ์ ไอ้เจ้าของชื่ อก็โผล่มายิมเผล่ขางหลังผมทันที "หวัดดีโอม ... น้องน่ ารักดีนะ"



หึ หึ ดีมากกก ช่ วยกันแซวไป ขอกูคดข้อแก้ตวของกูกอน



404

่ ั
หลังจากนั้นผมก็ได้ยนเสี ยงไอ้โอมกับไอ้ปณณ์คยกันจุกจิกอยูพกใหญ่ ก่อนทีเ่ พื่อนผ มจะวกกลับสู่เรื่ อง

ุ ุ
ของพวกผมเอง "แล้วตกลงมึงกับไอ้โน่ นี่ยงไงกันวะ กูสงสัยนะเนี่ ยยย " แต่เชี่ ยยย!! อย่าถามไอ้ปณณ์ เดี๋ยว


มัน......
"ผมกับโน่ ก็ ........."
"ทําไม กูจะมากับไอ้ปณณ์ไม่ได้รึไง ก็เมือวานมันนอนบ้านกูไง " ทางเดียวทีจะหนี รอดคือผมต้องพูดตัดบท



ปุณณ์ครับ (กูรู้นะมึงจะพูดอะไร!) จนเห็ นไอ้คนถูกขโมยซีนทําหน้าเซ็ง ส่วนไอ้โอมยกตะเกียบขึ้นชี้ ผม
"โกหกเจี๊ยวด้วน !" โหย......... แช่ งแรงจังวะ!!!!!
ผมเอามือคลําเป้ าตัวเองอัตโนมัติ ก่อนจะชี้ มนกลับ "มึงก็เหมือนกัน ตกลงเป็ นอะไรกับน้องมิกกันแน่ !


โกหกเจี๊ยวด้วน !!" เอาสิ วะ! หึ หึหึ แช่ งกูได้ กูกแช่ งมึงได้เหมือนกัน อยากรู ้นักคราวนี้ มนจะตอบยังไง

หลังคําผม ไอ้โอมก็เลิกลักหันไปมองหน้าน้องมิกแว่บหนึ่ ง สังเกตว่ารุ่ นน้องชมรมผมกําลังนังหลบตาหน้า
่ ่

แดงอยู่.. อืมม น่ ารักว่ะ
แต่เสี ยงห้วน ๆ ของไอ้โอม ก็ตะโกนออกมาทันใจ "พี่น้องงง!" ยังมีหน้ามาบอก! ถึงตรงนี้ ไม่รู้ผมคิดไปเอง
หรื อเปล่า ว่าเห็ นน้องมิกดูซึมลงทันที แต่ไม่มเี วลาสังเกตอะไรมากแล้วครับ ! เพราะไอ้โอมดันยิงคําถามใส่
ผมกลับ "มึงเหอะ เพื่อนแน่ นะ?" แล้วยังวกเข้าเรื่ องเดิมอีกจนได้ ! ผมหันไปมองหน้าปุณณ์ทกกาลังมองผม
ี่ ็ ํ
อยู่ เหมือนอยากฟั งคําตอบนั้นเช่ นกัน
เอาไงดีวะ.....
"เออ เพื่อน!!" ผมบอกปัดไปมัว ๆ แม้ในใจจะไม่ได้คดอย่างนั้น "เสียเวลาว่ะ กูไปกินของกูละ ! ห่ า ... แม่ง


ๆๆ" พอ! ไม่คยด้วยดีกว่า ผมลากปุณณ์ให้เดินกลับไปยังโต๊ะพวกเรา ขณะได้ยนเสี ยงไอ้โอมหัวเราะไล่หลัง


ตามมา

405

***


ตลอดเวลาทีเ่ รากินสุก้ ีกน ปุณณ์ไม่พูดอะไรอีก ..

ผมงงนิ ดหน่ อยกับความผิดปกติเหล่านั้นของมัน แต่กไม่ได้ทวงอะไร คิดว่าปุณณ์อาจจะหิ ว เลยอยากกิน

อย่างเดียวไม่อยากคุย (ซึ่ งผมก็ไม่คดขัดใจ ) แต่มนยิงแปลกขึ้นไปอีก เพราะเมือเราเข้าไปดูหนังแล้ว ปุณณ์ก็

ั ่

ยังเงียบอยู่ ..
่ ้
ผมเหลือบมองใบหน้าปุณณ์ภายในความมืดของโรงหนัง เห็ นมันใส่แว่นทําท่าทางเคร่ งขรึ มอยูขาง ๆ ทั้งที่
หนังตรงหน้าเราออกจะตลก
ศอกผมจึงถองแขนมันเบา ๆ "ไม่ขาเหรอวะ ไหนมึงว่าอยากดู "

"อืม..." มันส่งเสี ยงตอบเหมือนแค่ปัด ๆ ไป ผมเลยต้องหุ บปาก แล้ว สนใจจอหนังตรงหน้าต่อ แต่ทาได้อยู่

ไม่เกินสิบนาที ผมก็ตองเหลือบมองหน้าปุณณ์ใหม่

มัมยังดูบ้ง ๆ อยู่ ...

"ปุณณ์ .... เป็ นไรวะ "
"เปล่า" อะไรของมัน คบได้แค่วนเดียวก็แผลงฤทธิ์ ซะแล้ว ผมขมวดคิวมองไอ้คนเอาแต่ใจข้าง ๆ ด้วยความ


็ิ
งง แต่กคดว่าโรคนี้ จะรักษา ให้หายขาดต้องใช้วธีปล่อยมันไป

รึ เปล่าวะ....

406

ผมเหลือบตามองใบหน้าปุณณ์อีกครั้ง ก็เห็ นมันยังคงเก็กขรึ ม เลยตัดสิ นใจว่าปล่อยไปแล้วกัน ..

เรื่ องราวภายในหนังดําเนิ นไปเรื่ อย ๆ อย่างโคตรตลก ตลกจนผมหัวเราะแล้วหัวเราะอีกแทบตกเก้าอี้ ผิด
กับไอ้เชี่ ยปุณณ์ที่ นิ่งมาก นังเงี ยบเหมือนคนเป็ นอัมพฤตซีกซ้าย ไม่รู้มนไม่ขาหรื อปวดขี้ เพราะเห็ นแค่ทาคิว


ํ ้


ขมวด ๆ อยูอย่างเดียว
จนกระทังหนังจบ เราจึงเดินออกมาพร้อมรอยยิมทีเ่ ปื้ อนทัวหน้าผม ท้องฟ้ าข้างนอกบอกเวลาเย็นมากแล้ว



ผมก้มมองนาฬิ กาพร้อมคิดว่าหรื อทีปณณ์เงี ยบไปอาจจะ เพราะหิ วอีก?
่ ุ
"หาไรกินมะ" ผมเอ่ยถามมันอย่างอารมณ์ดี เห็นคนทีมากับผมถอดแว่นเก็บใส่กางเกงแล้วส่ายหัว อ้าว ...

ไม่ได้หิวเหรอวะ
"งั้ นอยากซื้อไรปะ " เพราะไหน ๆ ก็มาสยามแล้ว จริ ง ๆ ผมอยากขึ้นไปดูหนังสื อบนคิโนะเหมือนกัน วัน
ก่อนจอง Music Express เล่มใหม่เอาไว้ แล้วก็อยากดูซีดีดวย แต่ .... หน้าไอ้ปณณ์มนบอกบุญไม่รับจริ ง ๆ ว่ะ

ุ ั

"ไม่.. โน่ ละ " เสี ยงมันตอบเรี ยบ ๆ แต่ยงดีทมแก่ใจถามถึงผม ซึ่ง .. จะให้บอกว่าอยากไปไหนได้ยงไงล่ะ ดู
ั ี่ ี

หน้ามันดิ่
"ไม่อะ...." เอาไว้วนหลังค่อยมาดูเองละกัน

ปุณณ์พยักหน้ารับคําต อบผมพลางมองนาฬิ กาข้อมือของมันเองก่อนจะเดินไปโบกแท็กซี่ "งั้ นเดี๋ยวผมไป
ส่งโน่ ทบาน" เออ... ง่ายดี ... ผมงง ๆ แต่กเ็ ดินขึ้นแท็กซี่ไป ในใจคิดว่าปุณณ์คงเพลียมัง ถ้าได้กลับไปนอนพัก
ี่ ้

ก็คงดีเหมือนกัน
48th CHAOS.

แต่ดเู หมือนทีผมคิดไว้วาปุณณ์จะกลับเป็ นปกติได้เอง นั้น เป็ นการคาดคะเนผิดอย่างมหันต์ เพราะตั้งแต่วน


เสาร์ ผ่านมาถึงวันจันทร์ ผมก็ยงไม่ได้รับการติดต่อใด ๆ จากปุณณ์เลย ?

ผมงง ๆ นิ ดหน่ อยเมือวันอาทิตย์ เพราะชักตงิ ดเกี่ยวกับอาการแปลก ๆ ทังหลายของมัน กะว่าจะโทรไป



407

ถามสักหน่ อยว่าเป็ นไงมัง แต่คดดี ๆ ก็ไม่อยาก กวน ผมเลยใช้วธีออนไลน์ msn นังรอปุณณ์ท้งวันแทน ..





ตอนบ่ายผมเห็ นปุณณ์เด้งขึ้นมาข้างจอแว่บนึ ง แต่พอกดทักไปเสื อกเงี ยบแล้วออฟไลน์หนี ไม่รู้มน

เป็ นเชี่ ยไร!!?? แน่ นอนว่าหลังจากนั้น ผมก็ไม่เห็ นปุณณ์ออนไลน์อีกเลย สรุ ปทีพูดมายืดยาวทั้งหมด แค่จะ

บอกสาเหตุทผมมาโร งเรี ยนสายเช้านี่ ครับ ก็เพราะมัวแต่นงรอแม่งจนดึกนันแหละ !
ี่
ั่

"นภัทร!! โตแล้ วทาไมไม่ เป็ นตัวอย่ างให้ น้อง!!" ชิ บหาย.... เสียงมาสเซ่อร์เฟี้ ยมดังข้างหลังผมระหว่าง
กําลังแอบวิงเข้าประตูโรงเรี ยนอยู่ แต่ .. แย่แล๊วววววว ลืมยัดเสื้อ !!!!!


ผมรี บหยุดยัดเสื้ออย่างก ะทันหัน แต่ไม่ทนไม้เรี ยวทีฟาดลงบนน่ องอย่างแรงเสี ยก่อน อูยยยยยยย ไม่ได้


โดนมากี่ปีแล้ววะเนี่ ยกู
"ไปเลย รู ้หน้าทีกไปเลย " มาสเซอร์ตไม่พอยังสังลงโทษผมโทษฐานมาสายอีก โหดว่ะะะ ! ผมทําหน้าเสี ย
่็


ก่อนจะยอมวางกระเป๋ า แล้วเดินตามมาสเซอร์ไปวิดพื้นหน้ารู ปปั้นคุณ พ่อแต่โดยดี .. ซึ่ง.. เชี่ ยแม่งงง..
อายยยยยชิ บหาย โตเป็ นควายแล้วด้วยกู

"อยูม .ห้า ต้องหนึ่ งร้อยครั้ง !" แถมยังตรรกะไหนอีกวะนัน !!!!!!? ผมเหลือกตามองคนออกคําสังอย่างตกใจ


เพราะไม่ได้ออกกําลังกายมานานมากแล้ว แต่ถายิงต่อรองมีหวังโดนเพิ่มโควต้าถึงสามร้อยแหง๋
้ ่

ๆ เอาไงเอา


กันวะ! -_-" หมูน้ ี ไอ้โอมชอบกัดว่าอ้วนด้วย คิดซะว่าวิดพื้นฟิ ตหุ่ นแล้วกัน ..
ผมล้มตัวลงวิดพื้นตามคําสังประสาเด็กว่านอนสอนง่าย (หึ หึหึ..) "หนึ่ ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า


สิบ...." แต่เหลือบมองดูเห็ นมาสเซอร์กาลังคุยกับลุงนักการอยู่ ไม่ได้ส นใจผมเลยนี่ หว่า .... ถ้าอย่างนั้นก็ ... หึ
หึ หึ

"สิบ ยีสิบ สามสิ บ สี่สิบ ...." ขอโกงหน่ อยเหอะคร๊าบบบบบบบ แขนจะหักอยูแล๊ววววววว

"นภัทร!!!!! นับใหม่ คราวนี้ สองร้อย !!" เอ๋ งงงงงงงงงงงงงงงงง... ไม่น่าเลยกู !!!!!! หลังคํานั้นผมแทบล้มลง

ไปนอนตายกับพื้นปูนตรงหน้ า พยายามส่งสายตาอ้อนวอนมาสเซอร์กแล้ว สํานึ กผิดก็แล้ว แต่แกไม่ยก

สนใจว่ะ แถมยังมายืนเฝ้ าผมตาเขม็งอีก โอ๊ยยยยย

408

"หนึ่ ง สอง สาม สี่ ..." ดังนั้นจึงไม่มวธีไหนดีไปกว่าทําตามแกบอก (ก่อนจะถูกเพิ่มเป็ นห้าร้อย ) ผมเริ่ มวิด
ีิ
พื้นใหม่อย่างทุลกทุเล เพราะไม่ได้ออกกําลั งกายมานานชาติเศษ ร่ างกายเลยปรับสภาพกับการหักโหมอย่าง


หนักไม่คอยทัน
"ห้าสิ บห้า ห้าสิบหก ห้าสิบเจ็ด ...." แล้วจะตายไหมวะเนี่ ยกู ... รู ้ง้ ี ไดเอทซักหน่ อยก็คงดี เพราะวิด ๆ พื้นไป
ก็ชักหงุดหงิดตัวเองทีตวหนัก จะยกขึ้นแต่ละทีนี่แสนลําบากกก ปวดเมือยจนแขนระบมไปห มด
่ ั

"มาสเซอร์ครับ ช่ วยเซ็นต์เอกสารนี้ หน่ อยสิ ครับ " แต่.. เอ๋ ?? เสียงคุนมาก??? ผมเหลือบตามองเจ้าของเสี ยง

ทันทีทได้ยน ปรากฏว่าคือไอ้ตวการคนทําให้ผมอดหลับอดนอน ออนไลน์ msn ทั้งคืนนันแหละครับ อืม ..
ี่ ิ


โผล่มาได้เวลาดีมาก ผมมองปุณณ์ทเี่ ดินถือแฟ้ มเบ้อเร้อมาสอง สามแฟ้ ม พลางขอร้องแกมบังคับให้มาสเซอร์
เฟี้ ยมช่ วยเซ็นต์เอกสารให้มน

เมือมีธุระดังนั้นมาสเซอร์จงต้องหันหลังเพื่อเซ็นต์เอกสารในมือไอ้ปณณ์ทนที โดยปล่อยผมผูซ่ ึงกําลังวิด





พื้นรอบทีหกสิ บสี่เอาไว้เพียงลําพัง ..

"อันนี้ ดวยครับ อันนี้ ดวย ... นี่ อีกครับ " แต่ผมไม่ได้คดไปเองใช่ ไหมว่าปุณณ์ ภูมพฒน์ มันเข้ามาช่ วยผม ..



ิ ั
ผมเลิกคิวมองมันระหว่างวิดพื้นอย่างงง ๆ เพราะเห็ นปุณณ์ทาหน้าทําตา ยักคิวให้เหมือนจะไล่ผมไปอย่าง



แปลก ๆ

'เอา.. จริ ง ..?..' ปากผมขยับถามแบบนั้น ก็เห็ นปุณณ์ยกคิวถี่ ๆ รับอีกแว่บหนึ่ ง ก่อนจะถ่วงเ วลามาสเซอร์ตอ
ั ้
"แฟ้ มนี้ อีกครับ " โอ๊ย !! รักมึงจังว่ะ !!!! ผมรี บกระเด้งตัวเองลุกขึ้นแล้วคว้ากระเป๋ าวิงหนี จากตรงนี้ ทนที



"เฮ้ ย!!!!! ไอ้ นภัทร!!!!!! กลั บมา!!!!!!!!!!!!!!"
็ ้
"มาสเซอร์ครับ ตรงนี้ กตองเซ็นต์ดวยครับ "

ก๊ากกกกกกกกกกกก ขอบใจว่ะปุณณ์ !

409

ผมวิงพรวดเดียวขึ้นตึก โผล่ไปหอบหน้าห้องเรี ยนทีมสวนิ ดากําลังสอนฟิ สิ กส์คาบแรกอยู่ "สายนะ" เธอ
่ิ

ทักผมด้วยคํานั้น จนเพื่อนคนอื่น ๆ ขําครื น
ผมยกมือไหว้แกลวก ๆ ก่อนจะเดินไปนังที่ ระหว่างหย่อนตูดอยู่ ไอ้โอมก็หยิบชี ทยืนมาให้ "อะนี่ มิสแจก


ต้นคาบ กูเก็บไว้ให้ " ขอบใจว่ะ !! ผมผงกหัวแรง ๆ ให้มนเพราะไม่มแรงพูดอย่างอื่นแล้ว (วิดพื้นกับวิงหนี



ไม่รู้อะไรเหนื่ อยกว่ากัน )
ไอ้โอมเห็ นดังนั้น จึงช่ วยเอาชี ทปึ กหนามาโบกลมให้ผม "ใจเย็นมึง โดนทําโทษมาสิ ตัวแดงเลย " มัน
กระซิบพลางช่ วยพัดให้ ทําเอาสบายตัวขึ้นเยอะ เฮ้ออออออ บางทีไ อ้โอมก็น่ารักจริ ง ๆ "วิดพื้นหรื อแทงปลา

ไหล" แต่มนยังอยากรู ้ตอ

"วิด ..." ผมตอบไปสั้น ๆ พลางลูบเหงื่ อบนหน้า แว่วเสี ยงมันหัวเราะขําดังมา หื ม .. ไอ้ห่า ... โดนเองจะขํา
มัย ? "กี่ทวะ"


"สองร้อย แต่กหนี มา "

"เซียนนะมึง หนี ยงไง คราวหน้ากูเอามัง "


"จะเลียนแบบก็ยากหน่ อยนะ เพราะของกู มีเลขาสภาช่ วยหวะ " ผมตอบพลางยักคิวให้มนอย่างเป็ นต่อ จน


่ ั
ไอ้โอมทําหน้าเบ้แล้ววางชี ททีกาลังพัดอยูทนที "ถุย หมันไส้ " อ้าวววว ก็บญวาสนามันต่างกันนี่ ครับเพื่อนน
่ ํ
๊ ่

ฮ่า ๆๆ
"ตกลงมึงจะบอกกูได้ยงว่าพวกมึงสองคนตอนนี้ เป็ นอะไรกัน " แล้วทําไมชอบกลับเข้าประเด็นนี้ นักวะ !

ผมขมวดคิวมองไอ้เชี่ ยโอม แต่เห็ นมันทําหน้ากวนตีนเหมือนจะท้าให้ผมบอกความจริ งอยู่ เออ .. อยากฟั งงั้น

เรอะ.. หึ หึ

410

"แล้วมึงกับน้องมิกล่ะ .. จะบอกกูรึเปล่า " ของแบบนี้ จะให้บอกก็ตองมีอะไรแลกเปลี่ยนครับ หึ หึ ผมเลิกคิว


มองหน้าไอ้โอม ซึ่งไอ้โอมก็เลิกคิวกลับมามองหน้าผมเช่ นกัน

"พูดพร้อมกันปะล่ะ " มันท้า ! เอาสิ วะ อยากทํางั้นก็เอา
"เออ"
"หนึ่ ง... สอง... สาม...."
"นภัทร!!! ธัชกร!!!! พูดมากนักออกมายืนหน้ าห้ อง!!" ซวยอีกแล้วกู !!!!!!!!!!!!!!!

***

สรุ ปว่าวันนี้ ซวยโคตรค รับ .. ตอนเช้าผมมาสาย โดนมาสเซอร์เฟี้ ยมสังวิดพื้นไม่พอ (ถึงจะหนี มาได้กเ็ หอะ )

ยังโดนมิสวนิ ดาสังให้ไปยืนเรี ยนหน้าห้องกับไอ้โอมอีก (แยกกันคนละมุมห้องครับ ) โอ๊ยย ไม่รู้จะซวยซํ้า

ซวยซ้อนไปไหน ผมล่ะโคตรเซ็ง เรื่ องทีคยค้างไว้เลยเป็ นอันล้ม ทั้งทีอยากรู ้ใจแทบขาดว่ าตกลงไอ้โอมกับ
ุ่

น้องมิกเป็ นยังไง

เออ... แต่คดไปคิดมายังไม่รู้กดีเหมือนกัน เพราะถ้าไอ้โอมบอกผมเรื่ องน้องมิก ผมก็ตองบอกมันเรื่ อง


ปุณณ์ ตามทีตกลงว่าจะแลกกัน


จริ ง ๆ ผมก็ไม่ได้อยากปิ ดบังอะไรนะ ... แค่อาย ๆ ว่ะ ... ไม่รู้วาอายอะไรเหมือนกัน

แต่...... ผมรู้สึกเหมือนตัวเองลืมอะไรไปปะวะ ? เออ!! สรุ ปเพิ่งนึ กออกว่าไอ้ปณณ์มนกําลังงี่ เง่ากับผมอยู่
ุ ั


ซึ่งผมไม่รู้วามันเป็ นอะไร รู้แต่อยูดี ๆ มันก็เงี ยบไปเมือวันเสาร์ หายไปเมือวันอาทิตย์ และวันจันทร์ ....... มัน



411

ก็ช่วยผมปกติดีนี่หว่า ?
หรื อผมจะแค่คดมากไปเอง ? มันไม่ได้โกรธอะไรผมหรอก ? หรื อจริ ง ๆ มันโกรธจนหายแล้ววะ ? หรื อ

........... อืมม ขี้เกียจคิด สรุ ปว่าแวะไปหามันดีกว่าว่ะ
"เฮ้ย! เดี๋ยวกูมานะ !" พอคิดได้ดงนั้น ผมก็ลกพรวดพราดจากโต๊ะกินข้าวในคาบพักกลางวัน เพื่อไปตามหา



ไอ้คนเข้าใจยากทันที (แว่วเสี ยงไอ้โอม เก่ง รถเก๋ ง ปาล์ม คม พ้ง ด่าตามหลัง แต่ช่างแม่ง เอาไว้กอน )

่ ุ
ผมเดินกึ่งวิงอย่างไม่คอยรู ้จดหมายปลายทางเท่าไรไปยังทีตาง ๆ แต่พกกลางวันแบบนี้ มนจะไปซุกหัวอยู่
่่




ไหนวะ? ยิงเลิกกับเอมแล้วเรื่ องจะหนี ไปคอนแวนต์คงต้องตัดออก ปุณณ์น่าจะยังอยูในโรงเรี ยนมากกว่า แต่

่ ั
ติดทีไม่รู้วาอยูตรงไหน ผมหันรี หันขวางอยูพกใหญ่แล้วก็ ........
่ ่ ่
่ ึ
เห็ นไอ้หน้าหล่อหุ่ นผอมชะลูดเดินกับเพื่อนอยูใต้ตก ก .
"ปุณณ์ !!" ผมตะโกนเรี ยกชื่ อมันทันที ซึ่งได้ผล ปุณณ์เลิกคิวมองหน้าผมงง ๆ ก่อนจะหันไปหัวเราะกับ

เพื่อนทีดเู หมือนกําลังแซวมัน


ปุณณ์ร่ ําลากับเพื่อนตัวเองพักหนึ่ งแล้วแยกเดินมาหาผม .. ทั้ง ๆ ทีผมไม่รู้วาตอนแรกมันเคืองอะไร แต่ดู

จากสภาพรู ปการตอนนี้ คดว่าคงหายดีแล้ว เลยไม่อยากถามถึงเรื่ องผ่าน ๆ มาอีก .. อืม.. ถ้าอย่างนั้นเปลี่ยน

เรื่ องคุยเลยดีกว่า
"เมือเช้าขอบใจว่ะ "

"เออ ไม่เป็ นไร" ปุณณ์ตอบผมยิม ๆ ขณะล้วงมือในกางเกงทั้งสองกระเป๋ า ก่อนจะพูดต่อ "กูเห็ นหน้ามึงจะ


ตาย ไม่ช่วยไว้คงมีโน่ แดดเดียวเป็ นลมอยูหน้ารู ปปั้น " เออ ก็ยงดีทคดได้ ผมหัวเราะขํา เราหยุดยืนคุยกันพัก
ั ี่ ิ
ใหญ่เหมือนคนไม่ได้คยมาหลายเดือน



แต่ระหว่างกําลังคุยอย่างออกรสอยูน้ ั น (ปุณณ์เผาว่าเมือเช้ามาสเซอร์หัวเสี ยใหญ่ แต่กยอมเซ็นต์เอกสารใน


412


แฟ้ มให้จนครบหมด ฮ่า ๆ ) อยูดี ๆ ผมก็คนแขนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ สงสัยเพราะเมือกี้ทเี่ ห็ นแว้บ ๆ ว่า


มีมดไต่อยู่ "โอ๊ยเชี่ ยยย ตัวไรกัดวะ !" พอแขนแดงผมก็เริ่ มโวย แถมยังรู ้สึกคันยิบ ๆ ด้วยครั บ "คันหวะะะ"
มืออีกข้างของผมลงมือเกาตรงทีคนยกใหญ่ทนที
่ ั


ไอ้ปณณ์ผเู ้ ห็นเหตุการณ์ดทาทางเหวอ ๆ คงเป็ นเพราะผมยิงคันก็ยงเกา แต่ยงเกาผิวบริ เวณนั้นก็ยงเป็ นตุม

ู ่
ิ่
ิ่
ิ่


แดง ดูช่วยอะไรไม่ได้เท่าไหร่ มันจึงรี บคว้ามือผมทีต้งหน้าตั้งตาเกาอยูให้ห่างจากแขนทันที "อย่าเกาสิ วะ!!
่ ั
แดงแล้วเห็ นป่ าว!" ปุณณ์เอ็ดผมพลางค่อย ๆ ลูบตรงนั้นให้เบามือ แต่แสบว่ะ ... แล้วเฮ้ย !!!!!!? ไอ้น้องน็อ
ตเสื อกเดินดูดกล่องกาแฟผ่านมาทางนี้ พอดี
".... หวัดดีพี่ ..." แถมสายตามันตอนทักทายยังดูไม่น่าไว้ใจอีก จนผมต้องรี บผละห่ างจากปุณณ์อย่าง
อัตโนมัตเิ หมือนคนโดนนํ้าร้อนลวกอย่างไงอย่างงั้น "เหอ!? หวะ... หวัด.. หวัดดี !... มึงแดกกาแฟทําไมแต่
ั ้

วันวะ" เปลี่ยนไปเรื่ องอื่นดีกว่า แต่ลืมว่าไอ้นี่มนฉลาด เพราะถึงอย่างนั้น มันก็ยงมองปุณณ์กบผมยิม ๆ อยูดี



"ก็ง่วงอะ.... แต่ผมไปละ .. ไม่อยูรบกวนพี่สองคนหรอก ... หึ หึ" ไอ้น้องน็ อตว่าพลางยักคิวกวนส่งมาให้ ก่อน

จะเดินจากไป ไม่เปิ ดโอกาสให้ผมคว้าคอมันทัน โอ๊ยยยยยยยยยย ป่ านนี้ คดไปถึงไหนต่อไหนแล้ววะ


!!

็ ้
ผมคิดพลางเกาหัวตัวเองอย่างหงุดหงิ ดพักหนึ่ ง แต่กตองเปลี่ยนมาเกาแขนต่อ เพราะความรู ้สึกคันยังมีเท่า
เดิม... ไม่ไหวแล้วว่ะ สงสัยต้องไปขอคาลามายน์ห้องพยาบาลหน่ อย แต่คดดี ๆ ห้องสภาฯก็มกล่องปฐม


่ ้
พยาบาลนี่ หว่า "ปุณณ์ ..." ผมจึงตัดสินใจเรี ยกคนทียงยืนอยูขางผม พลางยืนแขนไปสะกิดมัน
่ั

สิ่งทีเ่ กิดขึ้นในเวลาต่อมาคือปุณณ์รีบเบียงตัวเองให้ห่างผม จนผมต้องมองใบหน้างองํ้าของคนตรงหน้า

อย่างประหลาดใจ "เป็ นไรวะ? มึง.. กูขอยืมคาลามายน์หน่ อยดิ่ คันว่ะ " แต่คาตอบทีมนบอกผมคือ

่ ั
"โน่ ไปเอาทีห้องพยาบาลเหอะ "

"ทําไมอะ ?"
"ไปไหนมาไหนกับผมบ่อย ๆ เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดหรอก " ปุณณ์ทงท้ายไว้เท่านั้นก่อนจะเดินจากไป ..
ิ้
ครั้งนี้ ผมรู ้แล้วว่ามันเป็ น อะไร

413

โอ๊ยยย ทําไงดีวะ !
49th CHAOS
วันนี้ ท้งวันผมครุ่ นคิดแต่วธีทาโทษตัวเอง ว่าต้องทํายังไงดีปณณ์ถึงจะยอมยกโทษให้ ... ผมยอมรับแล้วว่า

ิ ํ

ตัวเองแย่มากทีทาร้ายจิตใจปุณณ์ไปแบบนั้น เพราะมาลองคิดดูถึงเรื่ องเมือวันเสาร์ ทีผมบอกไอ้โอมต่อหน้า
่ ํ


ปุณณ์หน้าตาเฉยว่าเราเป็ นแค่เพื่อนกัน ทั้ง ๆ ทีคนก่อนหน้านั้นปุณณ์เพิ่งใช้ความกล้าอย่างหนักในการขอคบ
่ื
ผมเป็ น ... แฟน... เออนันแหละ (พูดคํานี้ ทไรรู ้สึกไม่ชินซักที จักจี๋วะ ) แต่ท้งทีปณณ์ยอมใจอ่อนพูดกับผมดี ๆ

ั ่ ุ

๊ ่
แล้ว เมือตอนกลางวันผมยังทําร้ายจิตใจปุณณ์ ด้วยการทําเหมือนปฏิเสธมั นต่อหน้าน้องน็ อตอีก

นี่ ผมจะเห็ นแก่ตวไปถึงไหนวะ !! ปุณณ์ไม่เห็ นอายใครเลยเรื่ องคบกับผม ผมเห็ นเพื่อนมันแซวมันก็ยมกลับ

ิ้
ไม่มททาเป็ นเดือดเป็ นร้อนเหมือนผมสักกะติด สรุ ปว่าเป็ นผมเองใช่ ไหมทีไม่ยอมรับมัน ทั้งทีใจผมคิดตรง
ี ี ่



ข้ามโดยสิ้นเชิ ง .. โอ๊ยย ทําไงดีวะ !

ผมนอนขมวดคิวไป ถอนหายใจไปภายในห้องชมรมยามเย็น ทีมน้อง ๆ พลุกพล่านนิ ดหน่ อย เพราะพวก
่ี

มันนัดซ้อมวงโยฯกันเตรี ยมไปแข่งช่ วงอาทิตย์หน้า แต่เสี ยงดังอย่างนี้ ยงไม่มสมาธิ ใหญ่เลยว่ะ !!
ิ่ ี
ผมคงส่งเสี ยงจิ๊จะมากจนน่ ารําคาญ ไอ้ฟิล์มเลยเดินมาโบกเข้าให้ "อยากอยูเ่ งี ยบ ๆ แล้วมาห้องชมรมทําไม

ไอ้สด !! พวกกูจะซ้อมวง มึงอย่ามาทําเป็ นจิ๊จะได้ปะ กูสติหลุด " เอ่อ ... ผมผิดอีกแล้ว จริ งของมันว่ะ ผมรี บยก


หัวมาไหว้ขอขมาน้อง ๆ รอบวง (เพราะเมือกี้เผลอหงุดหงิดจนส่งเสี ยงจิ๊จะรบกวนการซ้อมมากไปหน่ อย )


น้องทุกคนหน้าเหวอรับไหว้ผมกันสลอน ก่ อนจะก้มหน้าก้มตาซ้อมต่อเหมือนเดิม ขณะทีผมยังหาทางออก

ให้ตวเองไม่ได้อยู่

"เป็ นเชี่ ยไรวะ เมนส์มารึ ไง ดีนะเว้ย แสดงว่าไม่ทอง " แต่ไอ้เชี่ ยฟิ ล์ม มึงมันปากหมา เพื่อนผมมีใครปากดี

ๆ สักคนไหมวะ จะยกให้เป็ นเพื่อนแท้ซกที

ผมโบกหัวมันกลับ "ทะลึ่ ง! กูนับหน้าเจ็ดหลังเจ็ดมาดี หึ หึหึ " ผมเล่นกลับ เห็ นมันหัวเราะก๊าก ก่อนจะหัน

414

ไปดุน้องดรัมทีตผดจังหวะแล้วหันมาคุยกับผมต่อ
่ีิ
"ทําไมทําหน้าเครี ยดวะ ไม่เหมือนเพื่อนมึงเลย ดูดิ๊ กูไม่เคยเห็ นมันทําหน้าตอแหลอย่างนั้นมาก่อน " ไอ้
ฟิ ล์มว่าพลางพยักเพยิดไปทีไอ้เชี่ ยโอมซึ่งนังอยู่ กลางวงน้อง ๆ เครื่ องเป่ า ... หึ หึหึ ผมยิมตาม เพราะไม่เคย



เห็ นมันทําหน้าแบบนั้นจริ ง ๆ
เรื่ องของเรื่ องคือ ไอ้โอมถึงจะเป็ นเพื่อนเพี้ยน ๆ ของผม แต่สาหรับรุ่ นน้องมันค่อนข้างเป็ นรุ่ นพี่ทเี่ ฮี้ยบ

มากครับ คือ รุ่ นเดียวกันหรื อรุ่ นพี่ แซวเล่นกับมันได้ แต่หากถามถึง รุ่ นน้องล่ะก็ ในเวลาเป็ นการเป็ นงาน ไม่
มีใครกล้าเล่นกับมันเด็ด ๆ (โดยเฉพาะน้องม.ต้นครับ) เพราะแค่เห็ นหน้าไอ้โอมก็กลัวหัวหดกันแล้ว เวลา
มันไม่ทาหน้าทะเล้นหน้ามันก็ขรึ ม ๆ เหมือนคนปกติทวไปอะครับ จนบางครั้งมันยังคุมน้องได้ดีกว่าผมอีก

ั่

ผมมองโอมทีตอนนี้ กาลัง ยิมน้อย ๆ ขณะคอยมองน้องมิกเป่ าฮอร์นพร้อมสอนไปด้วยอย่างประหลาดใจ ...


อาการหนักนะมึงอะ! (ช่ วงแรก ๆ ผมเห็ นมันดุซะจนน้องแทบร้องไห้ ) หน้าตามีความสุขไม่ไหวแล้วจนผม
อยากหาอะไรเขวี้ยงหัวมันเพราะอิจฉา น้องมิกของมันก็น่ารักดีจริ ง ๆ ครับ พอไอ้โอมเข้าไปใกล้ทนึงก็หน้า

แดงที จนผมล่ะอยากจะ ........... ฮึ่มม แยกพวกมันให้ห่าง ๆ กันหน่ อย มีคนหมันไส้เยอะโว้ยยย


ไอ้ฟิล์มยิมกว้างกับภาพเหล่านั้น "ตอนแรกก็วาจะด่า แต่ตอนนี้ กวามันน่ ารักดี ... ยกน้องมิกให้มนก็ได้วะ
ู่


่ ั
แม่งง คาบไปแดก " ฟิ ล์มพูดทั้งทียงมองคูน้ นไม่ละสายตา ผมพยักห น้ายิม ๆ รับคําพูดมัน "เออ นาน ๆ จะมี
่ั

แบบนี้ ที ให้มนไปเหอะ " เพราะรู ้ ๆ กันอยู่ ว่าฟิ ล์มเป็ นชมรมคนพิทกษ์น้องมิกครับ ทีผานมาใครแกล้งน้อง


่่
มิกมันเอาตายหมด แต่ตอนนี้ คงต้องยกหน้าทีให้ไอ้โอมซะแล้วมัง



"มันบอกมึงปะว่ามันเป็ นไรกะน้องเค้าตอนนี้ " ฟิ ล์มถามผมต่อ ผมหยุดคิดแต่กส่ายหัว

"ไม่วะ ปากแข็งเป็ นหิ น ง้างไงก็ไม่พูด โคตรสันดาน "
"พอกันแหละมึงสองคน .. แต่ไอ้โอมยังดีหน่ อยทีมนแสดงออก " อ้าว... พูดงี้ หมายความว่าไงวะ ผมหันไป
่ ั
มองหน้าไอ้ฟิล์มทียกคิวให้ผมยิม ๆ อยู่
่ั ้


415

"ไอ้พวกไม่พูดแล้วยังสงวนท่าทีอีกเนี่ ย ... น่ าตื้บว่ะ สงสารคนทีหลงไปรักมันจริ ง ๆ " ถึงตรงนี้ ผมรู ้สึกว่า

หน้าตัวเองร้อน ๆ เหมือนกําลังถูกหลอกด่ายังไงชอบกล แต่ไอ้ฟิล์มแค่หัวเราะขําท่าทางผม ก่อนจะผลักหัว

ผมเล่น "ชอบใครเพื่อนก็ไม่ได้วาซักหน่ อยนี่ วา ... มัวแต่อมพะนํา ระวังจะเสี ยใจนะมึง " มันทิงท้ายไว้เท่ านั้น


ก่อนจะลุกขึ้นตบมือเรี ยกน้องเสี ยงดังก้องห้องชมรม "พอ ๆๆ!! ลงสนามได้ ! แดดร่ มแล้ว !!"
ผมยิมขอบใจไอ้ฟิล์ม ก่อนทีมนจะพาน้อง ๆ ทังหมดเดินออกจากห้องไป ช่ วงนี้ มนกําลังจะพาน้องไปแข่ง
่ ั



วงโยฯทียโรปครับ เลยต้องซ้อมหนักหน่ อย ผมเองก็มหน้าทีรับผิดชอบเหมือน กัน แต่ภารกิจส่วนใหญ่ตกที่
ุ่


ไอ้ฟิล์มมากกว่า

ผมล้มตัวนอนยาวบนโซฟาพลางถอนหายใจพรู หลังจากทีทงเพื่อนและน้องทยอยออกไปหมดแล้ว ...
่ ้ั
ปุณณ์จะรู ้สึกยังไงตอนผมทําเรื่ องพวกนั้นบ้างวะ ผมหลับตาเห็ นภาพมันตอนช่ วยผมจากมาสเซอร์ แล้วยัง
เป็ นห่ วงแขนผมทีถกแมลงกัดอีก ... เฮ้ออออ... ทั้ง ๆ ทีผมทําร้ายจิตใจมันขนาดนั้นแท้ ๆ
ู่

เซ็งว่ะ...... ผมรู ้สึกเบือตัวเองมากจนต้องควานหาหู ฟังในกระเป๋ าเสื้อมาต่อสายไอโฟนเพื่อเปิ ดเพลงฟั งกลบ

ความหน่ ายใจตัวเองก่อนจะเฉาตายก่อน เสี ยงกีตาร์พี่เมธี ดีดอินโทรเพลงเวตาลจากอัลบั้ม The Very

Common of Modern Dog ดังก้องในหู ผม
ผมนอนเขย่าขาตามจังหวะเพลงในอัลบั้มรวมฮิ ตของ Modern Dog พลางฮัมเบา ๆ และทําท่าดีดกีตาร์ไป

ด้วย (เอ็นเตอร์เทนตัวเองก็เป็ นครับ ) จนผ่านไปสามเพลง ระหว่างพี่ป๊อดกําลังตะโกน 'บรรโจง! ร้อยเป็ น


มาลัยยยยยย ' อยูในหู ผมนั้นเอง อยูดี ๆ ก็มคนดึง หู ฟังออกจากหู ผมเสี ยก่อน

"เฮ้ย!! เรี ยกไม่ได้ยนเลยรึ ไง !!?" อ้าว... พี่ป๊อดแปลงร่ างเป็ นไอ้ปณณ์วะครับ ผมกระพริ บตามองหน้ามันงง

ุ ่
ๆ พร้อมกับปิ ดไอโฟนแล้วลุกขึ้นมาคุยกับปุณณ์ดี ๆ "มาตอนไหนวะ ?"

"นานแล้ว เรี ยกมึงอยูสิบชาติ ไหนล่ะเอกสารขอใบลา " มันบ่นพลางเดินไปมองโต๊ะเก็บเอกสารของชมรม
ผม แต่ผมยังงงอยู่ "ใบลาไรวะ ?"

416

ถึงตรงนี้ ปณณ์หันมาเลิกคิวให้ "อ้าว.. กูเจอฟิ ล์มกลางสนาม มันบอกให้เข้ามาเอาใบขออนุ ญาตลากะมึง มัน


บอกมึงจะขออนุ ญาตพาน้องไปแข่งวงโยฯอาทิตย์นึง " อ๋ อ .. เออ มีเรื่ องแบบนั้นจริ ง ๆ ด้วย แต่ ............ เราทํา
ใบขออนุ ญาตกันตั้งแต่ตอนไหนวะ ? ผมยังไม่ได้ใช้ไอ้ง่อยพิมพ์เลยซักแอะ (มัวแต่ข้เี กียจอยู่ )

เป็ นซะอย่างนั้นก็เลยอึกอัก "เอ่อ... ยัง ... ไม่ได้พิมพ์วะ ... โทษที ไว้ทาเสร็ จแล้วจะเอาเข้าไปให้ " แหะ ๆๆ

ผมส่งยิมแหยตบท้ายอีกที เห็นปุณณ์ถอนหายใจแรงจนผมได้ยน "อืม... เอาเข้าไปแล้วกัน จะจัดการให้ ...."


มันหันมามองหน้าผม "งั้ นไม่มอะไรแล้วใช่ มย ?" ก่อนทําท่าเหมือนจะเดินออก

้ั
ผมอึกอักชัวครู่ แต่พอเห็นแผ่นหลังนั้นทําท่าจะคล้อยออกไป ก็เอื้อมมือคว้าไว้แทบไม่ทน



่่
"เฮ้ย!! อยูกอน

ดิ่!!" ทําเอาปุณณ์ทกาลังจะก้าวต้องหงายห ลัง "เฮ้ยยยย อย่าดึงสิ วะ ตกใจ !!! แค่ก ๆๆ" มันหันมาเอ็ดผมพลาง
ี่ ํ
ดึงคอเสื้อให้เข้าที่ เพราะเมือกี้ผมกระชากแรงมากจนมันไอ อ่า .. ขอโทษว่ะ

"ขอโทษ... มึงต้องไปทําไรต่อป่ าวอะ "
ปุณณ์ถอนหายใจนิ ดหน่ อย "เปล่า ..."

ผมเลยได้โอกาส "อยูนี่ดิ่ .... แอร์เย็นนะ..." แต่ไม่รู้มนจะใจอ่อนไหม

"ไม่อะ... แอร์ห้องสภาฯก็เย็น "
"มี... ขนมด้วย" ผมชี้ ไปทางกองขนมทีไอ้เป้ อซื้อมาตุน ปุณณ์เหลือบมองพลางยักไหล่

"ไม่หิว"

"เดี๋ยวเปิ ดเพลงให้ฟังไง..." ผมยังคงเซ้าซี้ตอ ถึงตรงนี้ ปณณ์ถอนหายใจพรู

"ไม่อยากฟั ง .... โน่ ไม่ต้ องทําแบบนี้ หรอก เดี๋ยวคนอื่นมาเห็ นเขาจะเข้าใจผิด " เฮ้อออ... ว่าแล้วต้องเป็ น
อย่างนี้

417

เห็ นท่าทางเหวียงแบบนั้น ผมเลยแกล้งจับแขนมันยิม ๆ ปุณณ์สะบัดสะบิงนิ ดหน่ อยแต่คงไม่จริ งจังนัก



เพราะผมยังถือแขนมันได้อยู่ "เข้าใจผิดไรว้าาา " พอลองแกล้งถาม ก็เห็นมันทําหน้า ขรึ มขึ้นมานิ ดหน่ อย
"เข้าใจผิดว่ามึงกับกูเป็ นแฟนกันไง "


"อ้าว... ไม่ได้เป็ นเหรอ.." ผมหยอด เห็ นมันหลุดยิม แต่กกลับไปตีหน้าขรึ มเหมือนเดิม .. โห่ .. ไอ้ออนเอ๊ยย

ใจไม่แข็งเลย
"มีคนเขาไม่อยากเป็ น คบกะกูคงน่ าอายอะ " มันได้ทวา แต่เสียงอ่อนลงมากแล้ว ผม จึงหยอดต่อไป
ี่
"หล่อขนาดนี้ ใครอายวะ โคตรตาไม่ถึงเลย "
"นันดิ่" หื มม ไอ้ห่า ... ไม่มถอมตัวนะมึง !!
ี่

เราสองคนหลุดหัวเราะออกมาขํา ๆ ผมดีใจทีปณณ์ไม่ถือสาผมมากแล้ว "มึงอะ... กูขอโทษว่ะ กูไม่ได้อาย
่ ุ
นะ กูแค่ไม่ชิน มึงเข้าใจกูปะ " ผมตัดสินใจถามออกไป เห็ นปุ ณณ์ส่ายหัวพลางถอนหายใจเหมือนคนปลง
ชี วต


"กูเข้าใจแต่กไม่เข้าใจ " แล้วอะไรของมัน !?

ปุณณ์มองหน้าผมก่อนจะพูดต่อ "กูกไม่ชินนะทีเ่ ป็ นแบบนี้ ... แต่กก็ ...... รักมึงว่ะ ... กูอยากตะโกนบอกคน

ทังโลกด้วยซํ้าว่ากูได้เป็ นแฟนมึง แต่เวลาเห็ นมึงทําท่าเหมือนอายทีจะ เป็ นแฟนกูแล้วกู ...... กู.. บังคับใจมึง


เรื่ องนี้ เหรอ... มึงถึงเป็ นอย่างนั้น .. ถ้ากูบงคับมึงมึงปฏิเสธกูได้นะ .. กูไม่อยากทําให้มงลําบากใจอย่างนี้ " มัน


พ่นความรู ้สึกในใจออกมายาวเป็ นหางว่าว จนผมต้องสะดุดกับคําหลัง
"ไมคิดงั้นวะ ! กูเปล่านะ กูแค่ไม่ชิน กูไม่ได้ลา บากใจ..... กู... กู... กูกลัวเพื่อนล้ออะ " ผมพูดอย่างอาย ๆ ซึ่ง

มันก็น่าอายจริ ง ๆ ทําไมผมคิดอย่างนี้ วะ ทั้งทีปณณ์ชัดเจนกับผมโดยไม่กลัวอะไรมาตลอด แต่ทาไมผมเป็ น
่ ุ


418

อย่างนี้

ปุณณ์คลี่ยมส่งมาก่อนจะดึงผมไปกอด "เออ... เพื่อนมึงปากอย่างนั้นเป็ นกูกคงเกร็ งเหมือน กัน หึ หึ ..." อ้าว
ิ้
ไอ้เชี่ ยนี่ หลอกด่าเพื่อนผม แต่สรุ ปว่ามันเข้าใจใช่ ปะ ?
ผมกอดปุณณ์กลับเบา ๆ ด้วยความรู ้สึกล้นปรี่ "แต่หลังจากนี้ จะพยายาม .." ถึงแม้ดเู ป็ นคํารับปากอ้อมแอ้ม
ไม่เต็มเสียงนัก แต่ผมก็ต้งใจจะทําให้มนดีกว่านี้ จริ ง ๆ เพื่อสมกับทีปณณ์อตส่าห์เข้าใ จ.. เสียงทุมหัวเราะหึ หึ


่ ุ ุ

็ี

"ฝื นนักก็ไม่เป็ นไรหรอก แบบนี้ กมความสุขดี ..." ปุณณ์วาพลางยกหน้าผมให้มองตามัน ใบหน้าคมคายนั้น

คลี่ยมสวยทีสุดให้ผม "รู้กนสองคนเนอะ "
ิ้

ผมยิมกลับ พร้อมคิดว่า .. ผมเองก็อยากตะโกนบอกคนให้ท้งโลกรู ้เหมือนกัน ว่าผูชายคนนี้ คอแฟ นผม




ปุณณ์น่ารักจริ ง ๆ

"แป๊ บนะ... มีไรจะให้ฟัง หึ หึ " จู่ ๆ ก็นึกถึงเพลงนั้นขึ้นมาซะงั้น เพลงทีผมเคยหัดเล่นกับไอ้โอมเมือตอน



เพิ่งวางแผงใหม่ ๆ ปุณณ์ทาหน้าไม่เข้าใจ แต่กปล่อยให้ผมเดินไปนังหน้าเปี ยโนแต่โดยดี


ไม่ได้เล่นเครื่ องนี้ มานานกี่เดือนแล้วว ะเนี่ ย.. ผมคิดพลางไล่โน๊ ตฟั งซํ้า ๆ ก่อนจะเริ่ มพรมนิ้ วลงไป โดยไม่

ลืมมองหน้าไอ้คนยืนงงอยูกลางห้องยิม ๆ

็ ิ้

แต่แค่ได้ยนเสียงอินโทร ปุณณ์กยมจนแก้มปริ ทนที ... ผมรู ้อยูแล้วว่าต้องเป็ นอย่างนั้น หึ หึหึ ไปดีดให้สาว


ฟั ง สาวยังระทวย หนุ่ม ๆ อย่างมันก็คงใช้ตรรกะเ ดียวกัน หึ หึหึ ...

"เคยไหมบางทีทเี่ ธอต้องการพูดอะไรออกไป เคยไหมบางทีคาพูดมันไม่ยอมตรงกันกับใจ


ทังทีพยายามและไม่วาจะเตรี ยมตัวสักขนาดไหน
้ ่
เหมือนฉันเองทีกาลังเผชิ ญหน้าความเป็ นจริ ง และถึงแม้ขางในพยายายามพูดออกไปให้หมดทุกสิ่ง
่ ํ


419

อย่างทีต้งใจ
่ ั

แต่มนก็เหมือนเคย ไม่วาจะเปิ ดเผยสักเท่าไร เมือต้องพูดคํานั้นเสี ยงฉันมันก็หายไป


อ่านปากของฉันนะ ว่า ......
อยากจะพูดอีกครั้ง ว่า ......


และจะเป็ นอย่างนี้ กบเธอไม่วานานสักเท่าไหร่
ไม่ตองกลัวว่าฉันจะรักใคร ไม่ตองห่ วงว่าฉันเปลี่ยนหัวใจ


ฉันจะเป็ นอย่างนี้ จะ.... ตลอดไป

ฉันรู ้ดีวาบางทีมนก็ดเู หมือนน่ ารําคาญ แต่ฉนจะพยายามทีจะพูดออกไปให้หมดทุกสิ่ง ให้หมดทังหัวใจ






แต่วามันก็เหมือนเคย ไม่วาจะเปิ ดเผยสักเท่าไหร่ เมือต้องพูดคํานั้นเสี ยงฉันมันก็หายไป

อ่านปากของฉันนะ ว่า .......
อยากจะพูดอีกครั้ง ว่า .....


และจะเป็ นอย่างนี้ กบเธอไม่วานานสักเท่าไหร่
ไม่ตองกลัวว่าฉันจะรักใคร ไม่ตองห่ วงว่าฉันเปลี่ยนหัวใจ


ฉันจะเป็ นอย่างนี้ จะ...... ตลอดไป"
่ ั
แต่ระหว่างทีผมกําลังจะเล่นท่อนต่อไปอยูน้ นเอง ปุณณ์กเ็ ข้ามานังบนเก้าอี้หน้าเปี ยโน ข้าง ๆ ผมเสี ยก่อน





ผมมองใบหน้าหล่อทีแสนเจ้าเล่ห์น้ นงง ๆ แต่กร้องต่อ "แต่วามันก็เหมือนเคย ไม่วาจะเปิ ดเผยสักเท่าไหร่


เมือต้องพูดคํานั้นเสี ยงฉันมันก็หายไป ....."

ปุณณ์พรมมืออีกข้างลงบนเปี ยโน เพื่อช่ วยผมเล่นพลางหันมายิมให้ "เล่นด้วยนะ" มันบอกว่างั้น นําใ ห้ผม

หัวเราะแล้วเล่นต่อไป
"อ่านปากของฉันนะ ว่า .......

420

อยากจะพูดอีกครั้ง ว่า .......


และจะเป็ นอย่างนี้ กบเธอไม่วานานสักเท่าไหร่
ไม่ตองกลัวว่าฉันจะรักใคร ไม่ตองห่ วงว่าฉันเปลี่ยนหัวใจ


ฉันะจะเป็ นอย่างนี้ จะ..... ตลอดไป

จะยํ้าด้วยคํา ๆ นี้ ว่ า............."
แต่ผมก็ตองเงียบไปเมือปุณณ์ชิงร้องคําสุดท้ายในเพลงแทรกเข้ามาข้างหู ผม ก่อนเราจะหัวเราะกันเมือ



เมโลดี้สุดท้ายจบลง หึ หึหึ ... เขินว่ะ.. ผมไม่รู้จะทําอะไรดี เลยได้แต่วาดวงแขนโอบไหล่มนให้เข้ามาใกล้

"เหมือนกันนะเว้ยยย..." ก็ถาให้พูดคํานั้นมัน รู ้สึกแปลก ๆ นี่ ครับ ไม่ได้หน้าด้านอย่างมันนิ่ หึ หึ

ปุณณ์ขาพลางเอนหัวมาโขกกับหัวผมเบา ๆ ให้ผมได้พูดต่อ "แต่ ... ไม่สญญาว่าตลอดไปว่ะ .. หึ หึ... เอาของ


วันนี้ ไปก่อนแล้วกัน " ผมว่าพลางหันไปกดปลายจมูกลงบนแก้มมัน ได้กลิ่นโคโลญจน์หอมกรุ่ น ปุณณ์
ตามมาจูบผมกลับ อื ม.. มึงขี้โกงว่ะ แต่ผมก็ปล่อยให้ทกอย่างเป็ นไป


เราจูบกันอยูนาน กว่าฝ่ ายใดฝ่ ายหนึ่ งจะยอมถอนริ มฝี ปากออก ปุณณ์ตามมาขบเม้มริ มฝี ปากผมเบา ๆ อีก
หลายต่อหลายที กว่าจะยอมผละออกไป ผมยิมให้ใบหน้าคมคายนั้น แล้วตัดสิ นใจพูดคํา ๆ หนึ่ งออกมา

"ปุณณ์ ...."
"ว่าไงครับ"
"พรุ่ งนี้ กจะ................."

ผมสูดหายใจลึกเข้าเต็มปอด มองตอบนัยน์ตาคมของปุณณ์ ทีส่งต่อความสงสัยมาให้

"กูจะไปบอกเลิกยูริ "

421

50th CHAOS

เย็นวันพุธทีสยาม ผมมานังรอยูริต้งแต่กอนเวลานัดด้วยใจว้าวุน

ั ่


จริ ง ๆ ผมโทรไปหาเธอตั้งแต่คนวันจั นทร์แล้ว กะจะนัดเจอกันวันอังคาร แต่เธอไม่วาง ดันไปนัดกับเพื่อน




คนอื่นไว้กอน ยูริบนเสียดายมาเป็ นหางว่าว เพราะนาน ๆ ผมจะเป็ นฝ่ ายโทรมาชวนก่อนเอง แต่กไม่ลืมเลื่อน
นัดผมเป็ นวันพุธ พร้อมคําสัญญาว่าจะรี บมาเจอแน่ ๆ
ผมทีได้ฟังเสี ยงร่ าเริ งดีใจอย่างนั้น แล้วอด รู ้สึกจุกในอกไม่ได้

ผมกําลังจะทําอะไร ...


ปุณณ์มานังเป็ นเพื่อนผมอยูจนกระทังสิ บนาทีกอน พร้อมคอยปลอบประโลมผมทีคงดูเครี ยดมากว่ามันไม่



เป็ นไร.. หากผมยังไม่พร้อมมันก็รอได้ เป็ นแบบนี้ สบายดี .. แต่ถึงปุณณ์จะพูดอย่างไรผมก็ไม่ยอม ... ผมไม่
อยากทําร้ายยูริทางอ้อ มแบบนี้ อีกแล้ว ตอนนี้ ผมเริ่ มเข้าใจอีกสาเหตุหนึ่ งทีไม่กล้าบอกใครว่าเป็ นแฟนปุณณ์

เพราะตราบใดทีผมยังมียริอยู่ ผมก็ไม่สามารถทําร้ายยูริดวยวิธีน้ นได้





ปุณณ์บบบ่าให้กาลังใจผมเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไปเนื่ องด้วยใกล้เวลานัดเต็มที มันบอกผมว่าจะเดินดู

หนังสือรอ พอเสร็ จแล้วให้โทรไปหา ผมรับคําเหล่านั้นโดยไม่มองหน้าปุณณ์ดวยซํ้า เพราะจิตใจทั้งหมดยัง


ว้าวุนกับสิ่งทีกาลังจะทําหลังจากนี้
่ ํ
...
นังรอเพียงไม่นาน ร่ างเล็ก ๆ ทีสดใสเสมอก็โผล่หน้ามา .. ยูริมาหาผมก่อนเวลานัดทุกครั้ง รวมถึงครั้งนี้ ก็


่่
เช่ นกัน ดูเธอแปลกใจไม่น้ อยทีเ่ ห็ นผมรออยูกอน "โน่ !!!! มาเร็ วจัง !" เสียงสดใสนั้นตะโกนพลางกระโดด
พรวดเดียวถึงเก้าอี้ผม พร้อมรอยยิมหวานโชว์เขี้ยวสวย

ผมแค่นยิมรับอย่างเจ็บแปลบในหัวใจ .. รอยยิมนี้ ใช่ ไหมทีผมกําลังจะทําลาย




422

"พอดีวนนี้ ไม่มอะไรน่ ะ "


"แล้วโน่ อยากไปไหนรึ เปล่า อ ยากซื้ออะไรรึ เปล่า ให้ยช่วยเลือกนะ ... โอ๊ยย ดีใจจัง โน่ โทรมาชวนเองครั้ง

แรกเลยนะเนี่ ย!! มีอะไรให้ยช่วยยูถวายหัวช่ วยเต็มทีเ่ ลย !" เธอว่าพลางยกกําปั้นเล็ก ๆ ขึ้นสูงเป็ นท่าสูตาย


ในขณะทีผมเกลียดตัวเองเหลือเกิน

"ยูอยากไปไหนรึ เปล่าครับ " ผมไม่มแรงตอบอะไรนอก จากถามกลับ เห็นเจ้าของใบหน้าขาวนั้นส่ายหัวดิ๊

กอย่างไม่ตองการอะไร

"เมือวานยูเพิ่งช้อปปิ้ งกับเพื่อนไปเอง วันนี้ ไม่มเี งิ นซื้อของหรอก ฮ่า ๆ " เธอว่าพลางหันออกไปนอกร้าน

"แต่อยากกินเครปไอโนะอะ ! ไปซื้อกันนะ !" เสียงสดใสนําให้ผมยิมกับท่าทีน้ น ก่อนจะพาเธอเดินอ อกไป


ซื้อเครปของโปรดแต่โดยดี


เรารอกันไม่นาน ยูริกได้เครปไส้ครี มพุดดิงมาสมใจ ผมยืนเงิ นจ่ายให้ ก่อนจะพาคนข้าง ๆ เดินไปเรื่ อย ๆ


"อยากได้อะไรอีกรึ เปล่า " แต่ดเู หมือนยูริยงงงไม่หายกับความใจดีผดปกติวนนี้ ของผม



"ไม่หรอก โน่ ไม่อยากได้อะไรเลยเหรอ เห็ ดนั ดยูมา"
ผมอึกอัก "อ๋ อ ... ก็.. เปล่าหรอก... นัดมาเฉย ๆ น่ ะ " ทั้งทีโกหกออกไปคําโต แต่ยงทําให้ยริยมกว้างขึ้นอีก

ิ่
ู ิ้
"เหรอ!!! งั้นเดินเล่นกันนะ วันนี้ ไม่รีบกลับล่ะ " เธอร้องอย่างดีใจพลางหนี บแขนผมไว้เหมือนเด็ก ๆ


ผมมองความยินดีท้งหมดนั้นด้วยความเจ็บปวด เ พราะไม่รู้วาตัวเองควรเริ่ มจากตรงไหน ยังไงถึงจะดี ... ยิง


ได้เห็ นยูริยมมากเท่าไหร่ ผมก็ยงทําร้ายเธอไม่ลงเท่านั้น ผมประเมินไม่ถกด้วยซํ้าว่าสิ่งทีกาลังคิดทํามันจะ
ิ้
ิ่

่ ํ
ส่งผลอย่างไรบ้าง

423

..


เราเดินเล่นกันรอบ ๆ สยามเหมือนคูชายหญิงมัธยมทัวไป ยูริพาผมเข้า ร้านนี้ บาง ออกร้านโน้นบ้าง ให้ช่วย


ดูเสื้อผ้าทีเ่ ธอบ่นว่าอยากได้อีกแล้วบ้าง หรื อบางครั้งก็เลือกเสื้อเชิ้ ตตัวสวย ๆ มาทาบกับผมบ้าง เราทั้งเดินทั้ง
ดูของเยอะแยะไปหมด แต่ไม่ได้ซ้ืออะไรสักอย่าง เพราะยูริบอกว่าเมือวานเธอซื้อของเยอะพอแล้ว ส่วนผม

็ ่
วันนี้ กไม่อยูในอารมณ์ทจะมานังซื้อของให้ตวเอง
ี่


เราเดินวนทัวสยามพักใหญ่ เดินข้ามไปดูชอปต่าง ๆ ในพารากอน ออกสยามเซ็นเตอร์ เดินต่อไปดูหนังสื อ

ในดิสคัฟเวอรี่ ผ่านทางเชื่ อมถึงมาบุญครอง ลงโบนันซ่า ยูริแวะซื้อตุมหู กบกําไล แล้วก็ออกมาสยามอีก ... ถ้า
้ ั
เป็ นปกติผมคงบ่นไม่หยุดไปแ ล้ว แต่วนนี้ ผมได้แค่เดินเงี ยบ ๆ อย่างใช้ความคิด ในขณะทียริดกาลังสนุ กยก

ู่ ู ํ
ใหญ่
"โน่ !! วันนี้ ไม่เมือยเหรอ!?.... โน่ ....... โน่ ??...... โน่ !!!!"

"ห๊ ะ!!? อะไรนะ??" แต่สงสัยผมจะคิดอะไรเพลินไปหน่ อยเลยไม่ได้ยนเสี ยงยูริเรี ยก ใบหน้าขาวจึงงองํ้า

เป็ นเด็ก แต่สุดท้ายก็ยมออกมา
ิ้
"ยูถามว่าวันนี้ โน่ ไม่เมือยเหรอ ? เราเดินกันเป็ นกิโลฯแล้วมังเนี่ ยย " เป็ นเพราะรอยยิมกว้างนั้นเต็มไปด้วย



เสี ยงหัวเราะร่ า ผมจึงต้องแค่นหัวเราะกลับพลางส่ายหัว "ไม่อะ .... ยังไหวอยู่ หิ วรึ เปล่า มิลค์พลัสมัย ?"


ประจวบกับเราสองคนเดินผ่านหน้ าร้านพอดีผมเลยชวนยูริเข้าไป จําได้วายูริชอบแวะร้านนี้ แล้วนังแช่ นาน ๆ

เพื่อดูคนเดินผ่านไปมาเสมอ เจ้าของใบหน้าสดใสรี บพยักหน้ารับอย่างยินดีพลางควงแขนผมเข้าไปในร้านที่
มีคนจอแจ
ุ่

เสี ยงพนักงานตะโกนต้อนรับเรา ขณะทีผมเหลือบเห็ นปุณณ์นงอ่านหนังสื ออยูมมร้าน ไ ม่ตางจากยูริก็

ั่
เช่ นกัน
"อ้าวปุณณ์ !" ยูริร้องทักอย่างร่ าเริ งทันที นําให้ปณณ์เงยหน้าจากหนังสื อมาพบเราทั้งคู่


424

ู่

ดวงตาคมนั้นมีแววตกใจอยูวบหนึ่ ง ก่อนจะตวัดมองผม แต่กแค่นยิมพลางยกมือตอบยูริกลับ


"หวัดดี ...."

"หื ม...... นังรอใครอะ ?" ร่ างเล็กของยูริ กระเซ้าพลางล้มตัวนังร่ วมโต๊ะกับเพื่อนผม ผมรู ้สึกกระอักกระอ่วน



ไม่น้อยขณะทีปณณ์มองตรงมาอย่างขอความเห็ น
่ ุ
"ปละ.. ปล่าว.... หาทีอานหนังสือเฉย ๆ" แต่พอผมไม่ได้สบตาตอบมันเลยบอกยูริอย่างนั้น เสี ยงใสของ
่่
หญิงสาวคนเดียวในโต๊ะขานรับอื้ออึงในลําคอ
"กินอะไรด้วยกันมัยปุณณ์ นังอีกนานรึ เปล่า " เธอถามต่อ แต่คาตอบของปุณณ์คอการปิ ดหนังสื อช้า ๆ




"ไม่เป็ นไรหรอก ผมจะกลับพอดี ...." นัยน์ตาคมนั้นมองตรงมาทางผมครู่ หนึ่ ง "กินข้าวกันรึ ยง ..." แต่ไม่รู้

่ ั

ว่ามันถามผม ถามยูริ หรื อถามเราทั้งคูกนแน่ ... ถึงยังไงก็เถอะ เหมือนกัน อยูดี
"นี่ ไง กําลังจะมาหาอะไรกิน " ยูริเป็ นฝ่ ายตอบให้พร้อมรอยยิมแฉ่ ง นําให้ปณณ์ยมกลับ ผมมองเจ้าของ
ุ ิ้

ใบหน้าคมทีคลี่ยมน้อย ๆ พลางกวาดหนังสื อและกล่องปากกาบนโต๊ะลงกระเป๋ าไป "งั้ นผมไปก่อนนะ ...
่ ิ้
โชคดีครับ .."
ปุณณ์พูดเพียงเท่านั้นพลางตบบ่าผมเบา ๆ ผมมองต อบดวงตาคมทีจองตรงมาเหมือนต้องการถามว่าไหว
่้
ไหม.. เห็นดังนั้นผมเลยคลี่ยมพร้อมพยักหน้าเบา ๆ กลับ
ิ้
ไหวสิ ... ยังไงก็ตองไหว

ปุณณ์ยมบาง ๆ รับท่าทางผม ก่อนจะขยับปากพูดเป็ นคําว่า 'อย่า ลืม โทร มา ' ระหว่างเดินออกนอกร้านไป
ิ้
่ ้
.. ผมมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยค วามรู ้สึกอาวรณ์ .. เพราะอยากให้เวลาแบบนี้ มปณณ์อยูขาง ๆ คอยเป็ น
ี ุ
กําลังใจให้ผม แต่ผมรู้ดี ว่าเรื่ องต่อจากนี้ เป็ นหน้าทีของผม คนเดียว


425


ยูริมองตามหลังปุณณ์ทเี่ ดินออกไปด้วยสี หน้าประหลาด "โน่ วา ... ปุณณ์มารอแฟนใหม่ปะ ?"
"ทําไมคิดงั้นล่ะ !?" ผมรี บท้วง ขณะที่ หัวเล็ก ๆ ของอีกฝ่ ายโคลงไปมาเหมือนกําลังครุ่ นคิดอยู่
"ก็ทปณณ์มาบอกเลิกเพื่อนยูเพราะมีคนใหม่แน่ ๆ อยากเห็ นนักว่าใครจะสวยกว่าเอม หึ !" ด้วยคํานั้นเฉลย
ี่ ุ
ให้ผมทราบว่ายูริยงไม่รู้ความจริ งเท่าไหร่ เลย ยิงเป็ นอย่างนั้นผมยิงรู ้สึกกระอักกระอ่วนจนเริ่ มมวนในท้อง




"เฮ้ย... คิดมากไปรึ เปล่า เขาสองคนอาจจะมีปัญหากันก็ได้ "
"โน่ รู้เหรอว่าเขามีเรื่ องอะไรกัน !?" อ้าว... พูดไปก็เข้าตัวอีก .... ผมรู ้สึกร้อน ๆ ขึ้นมา ทั้งทีแอร์ในร้านเย็นฉํ่า

"เฮ้ย... จะไปรู้ได้ไง เรื่ องของเค้า ... ไม่สงอะไรเหรอยูริ พี่เขารอนานแล้วน ะ" ทางทีดีคอตัดบทดีกว่า .. ยูริ
ั่
่ ื

มองหน้าผมเหมือนไม่อยากเชื่ อ แต่กยอมหันไปสังขนมปังกับนมแต่โดยดี



เรานังคุยเล่นอยูในร้านมิลค์พลัสจนฟ้ าเริ่ มมืด ยูริเล่าให้ผมฟั งเรื่ องเพิ่งไปเยียมญาติทญี่ปนมาอย่าง

ี่ ุ่

สนุ กสนาน (ก็ทาไปได้นะ ขึ้นไปขีรูปปั้นหมากลางชิ บย่ ามาเนี่ ย ) ผมทั้งฟั งและมองใบหน้าร่ าเริ งนั้นจนเพลิน



อีกทั้งท่าประกอบตลก ๆ อีก จนแทบลืมไปเลยด้วยซํ้าว่าวันนี้ ตวเองต้องการมาทําอะไร

็ ํ
ยูริเล่าอีกหลายเรื่ องให้ผมได้หัวเราะเสี ยงดัง หรื อบางทีกทาท่าทางประหลาด ๆ ให้ดู จนผมขําซะปวดท้อง
กว่าเธอจะหยุดทรมานผมด้วยเรื่ องตลกพวกนั้นได้กเ็ ล่นเอาหัวเราะจนเสี ยนํ้าตาไปหลายหยด


"โน่ รู้ตวเปล่า ....." อยูดี ๆ ยูริกพูดขึ้น หลังจากทีเ่ ราเพิ่งขํากับความเปิ่ นของน้องชายวัยเจ็ดขวบของยูริเสร็ จ

ผมเลิกคิวสูงเพื่อรอฟั งต่อว่าเธอจะพูดอะไร ยูริเงี ยบไปพักหนึ่ งก่อนจะคลี่ยมให้ผม
ิ้


"วันนี้ โน่ น่ารักมากเลย" อืม.... อยูดี ๆ ชมแบบนี้ กเ็ ขินแฮะ

426

"ทําไมอะ ... วันนี้ ผมหล่อเหรอ" ก็แกล้งพูดแก้เขินไปอย่างนั้นเอง แต่ยริกลับส่ายหัวดิกมาทันที อ้าวววว


สรุ ปว่าผมไม่หล่อ ???


"ไม่ช่ายยย โน่ ของยูน่ะหล่อทุกวันอยูแล้ว " อืม .. พูดงี้ คอยน่ าคบหน่ อย ฮ่ า ๆ ผมยิมเข้าไปอีกขณะยูริพูดอีก

คําหนึ่ งขึ้นมา "แต่วนนี้ น่ารักเป็ นพิเศษอะ แบบว่า .... ใจดีมากเลย "

"ปกติผมใจร้ายกับยูรึไง "
"ปล่าววววววว ... แค่วนนี้ .. ใจดี ..... เป็ นพิเศษ" แน่ ะ.. ยังจะแก้ตว ผมมองใบหน้าขาวทีฉีกยิมกว้างแล้วก็


่ ้

ต้องยิมตามออกมาด้วย แม้ ภายในใจจะถูกบีบจนรัดแน่ น เพราะรู ้ดีวาความใจดีของผมในวันนี้ เกิดจากอะไร

"ยู......."

"เราไปถ่ายรู ปกันนะ ! โน่ ใจดีง้ ี ตองบันทึกไว้ ! นะ ๆๆๆๆ ร้านอยูบนมิลค์พลัสแค่น้ ี เอง น๊ า ๆๆ " แต่ยงไม่ทน

ั ั
จะปฏิเสธก็ถกอ้อนซะแล้ว ผมมองมือเล็ก ๆ สองข้างนั้นทีเ่ อื้อมมาเข ย่าแขนผมเบา ๆ อย่างลําบากใจ ... วันนี้

ไม่อยากขัดอะไรยูริเลยจริ ง ๆ
"ก็เอาสิ ...." เพียงแค่ประโยคเดียวเรี ยกให้ยริยมเริ งร่ าอย่างดีใจ เธอรี บดึงผมให้ตามไปยังบริ เวณชั้นสองข้าง
ู ิ้
ๆ ร้านมิลค์พลัส ซึ่งผมก็ยอมถูกลากไปแต่โดยดี

ถ่ายรู ปทียริบอกคือรู ปสติกเกอร์ ครับ .. เราเดินขึ้นไปถ่ายรู ปสติกเกอร์ตอิมพอร์ตจากญี่ปนทีสาว ๆ เรี ยกกว่า
ู่
ู้
ุ่ ่


พุริคระ กัน ตูมนก็น่ารักดีหรอก ยูริบอกว่าเราสามารถเขียนตัวอักษรเองได้ แล้วก็มการ์ตนให้ปัมลงไป

้ ั
ี ู

ตกแต่งรู ปเราได้ ... อืม.. ปล่อยให้ยริจดการไปแล้วกัน ผมไม่ถนัด ^^"
ู ั


ปรากฏว่า ภาษาญี่ปนทีดงจากตูทาผมงงมากครับ !? มันดังอะไรไม่รู้อยูสองสามทีแล้วกล้องก็ถายแชะ !
ุ่ ่ ั
้ ํ

427

เฮ้ยยยยยย ยังไม่ทนเตรี ยมตัวเลย ! หน้าผมเหวอได้โล่



ยูริขาใหญ่กอนจะสะกิดผมให้ถายอีก คราวนี้ ผมเริ่ มรู ้ทนแล้ว เราเลยแอ็คชันกันสนุ กสนาน ผ่านไป 4 รู ปก็



เพิ่งจะได้ทาหน้าสวย ๆ หล่อ ๆ ตอนรู ปสุดท้ายนี่ แหละ (นอกนั้ นแข่งกันทําหน้าประหลาดหมด ) ยูริหัวเราะ

ร่ าชอบใจเมือตูโชว์รูปทีถายไปแล้วของพวกเราขึ้นมา
่ ้
่่
็ ํ
"โห...... โน่ นี่กทาไปได้เนอะ " หัวเราะไม่พอยังกัดอีก เหอ ๆๆ ผมเหล่มองรู ปยูริทกไม่ได้ดีกว่าผมเท่าไหร่
ี่ ็
"พอกันแหละ"
เธอหัวเราะร่ วนก่อนจะเขียนอะไรยุกยิก ๆ ลงบนหน้าจอ ส่วนผมไม่ได้ต้งใจมองเท่าไหร่ ... นาฬิ กาบอก

เวลาคํ่าลงเรื่ อย ๆ แล้ว นี่ ผมจะยื้อเวลาไปทําไม ....
เสี ยงยูริหัวเราะคิกคักไม่ไกล ระหว่างผมกําลังยืนนิ่ งอยู่ เธอปริ้ นสติกเกอร์ออกจากตูพลางตัดมันอย่าง


สนุ กสนานดี
"นี่ ของโน่ นะ! นี่ ของยู ..." ยูริยนซองเล็ก ๆ ทีมรูปบรรจุไว้มาให้ผม ผมเลิกคิวมองภาพเหล่านั้นทีถกตกแต่ง
ื่
่ี
ู่

ซะรกไปหมดแล้วก็ตองขําออกมาจนได้ เพราะบนหน้าผมในรู ปเต็มไปด้วยตีนหมาตีนไก่ตนแมวเยอะแยะ


ไปหมด
็ ่
"นี่ ! แต่งซะไม่หล่อเลยเห็นมัย !" ผมแกล้งดุ เห็ นยูริทาหน้า เจ้าเล่ห์ตอบ "ปกติกใช่ วาจะหล่อ ............."



อ้าวววว พูดงี้ สวยสิครับ เมือตอนอยูในมิลคพลัสยังชมผมหล่ออยูเ่ ลย !


ผมรี บล็อคคอพลางเอาซองรู ปนั้นตีลงบนหัวเล็ก ๆ ของยูริเบา ๆ ให้เธอทั้งดินทั้งหัวเราะร่ า ก่อนจะรี บหยิบ

อีกรู ปหนึ่ งมาโชว์ให้ผมดูใหญ่ "แต่รูปนี้ โน่ หล่อออกกก ยูชอบรู ปนี้ !"
ผมหยุดมองรู ปทียริยนมาแต่โดยดี เป็ นรู ปสุดท้ายทีเ่ ราถ่ายแล้วยูริบอกให้ทาหน้าดี ๆ กัน .. ในรู ปนั้นถูก
่ ู ื่

ตกแต่งด้วยสแตมป์ มงกุฏเจ้าหญิง เจ้าชาย อีกทั้งยังมีหัวใจลอยเต็มไปหมด

428

ผมรู้สึกเจ็บแปลบ เมือเห็นยูริเขียนคําว่า NO ♥ YUU ไว้บนรู ปของเรา


"ยูริครับ .............." ผมขานชื่ อเธอแผ่ว ๆ ทั้งทีรู้สึกลําคอแห้งผาก แต่ยริยงคงยิมร่ าหยิบรู ปอื่น ๆ มาอวดอยู่

ู ั ้
"แต่ถึงรู ปนี้ จะตลกก็น่ารักดีออกน๊ า !!"

"ยู........" ผมเรี ยกอีก ขณะยูริหยิบรู ปมาอีกใบ "เอารู ปนี้ ไว้ในกระเป๋ าตังค์กนนะ เวลาโ น่ เห็ นจะได้คดถึงยู

ไง!"
"ยู!!" ผมเพิ่มเสียงให้ดงอีกหน่ อย ... หญิงสาวตรงหน้าจึงเงี ยบไป .. นัยน์ตากลมโตนั้นฉายแววฉงนมาอย่าง

สงสัย "มีอะไรคะโน่ ?"
"ผม..... ขอโทษ"

"........................................"
ยูรินิ่งจ้องตรงมายังผม ราวกับไม่เข้าใจสิ่ งทีเ่ พิ่งได้ยน ริ มฝี ปากเล็กนั้นเม้มแน่ นก่อนจะถามคําหนึ่ งขึ้นมา

"ขอโทษ... เรื่ องอะไรเหรอโน่ "
ผมยอมรับว่าผมพูดต่อไม่ออก ..


เราสองคนต่างนิ่ งเงี ยบจมในความคิดตัวเองอยูอย่างนั้น จนยูริสงเกตเห็ นความผิดปกติจากตัวผม "โน่ ..... มี

่ ํ
คนนั้นแล้วใช่ มย" เสี ยงใสสันเครื อจนผมไม่ตองหันไปมองก็รู้วายูริกาลังเผชิ ญความรู ้สึกแบบไหน ..

้ั

ผมพยักหน้าช้า ๆ ก่อนตัดสินใจหันมองใบหน้าขาวนั้นชัด ๆ .. ภาพตรงหน้าคือยูริมน้ าตาคลอเต็มสองเบ้า
ี ํ
ทังทีมอยังถือถุงสติกเกอร์ไว้สองใบ
้ ่ื


429

"........ จิด... เหรอ..."


"ไม่ใช่ ... ไม่ใ ช่ จิ๊ดหรอก" ผมตอบพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างเล็ก ๆ นั้นทีเ่ หมือนจะยืนไม่อยูแล้ว ... ไหล่
บางสะท้านจนผมต้องโอบเข้ามาแนบตัวอย่างเบามือ "เรายังเป็ นเพื่อนกันใช่ มยยู...."
้ั
เสื้อนักเรี ยนผมเปื้ อนหยดนํ้าตาจากคนในอ้อมแขนนี้ มากมาย "โน่ .... บอกได้ไหม ...... ว่าผูหญิงคนนั้นเป็ น

ใคร..... ใครเป็ นคนโชคดีคนนั้น ......" เสี ยงยูริขาดเป็ นช่ วงพร้อมกับกระชับกอดผมกลับ .. ผมรู ้สึกว่าตัวเองใจ
ร้ายกับผูหญิงคนนี้ เหลือเกิน ..

"... ขอโทษนะ ..."

เสี ยงสะอื้นของยูริทดงมากขึ้นกับอกผมทําใจผมแทบสลาย เธอร้องไห้เหมือนกับวันนี้ เป็ นวันสุ ดท้ายทีเ่ รา
ี่ ั
จะได้พบเจอกัน ทังทีสาหรับผมแล้ว ผมยังยกให้ยริเป็ นเพื่อนทีดี และพร้อมจะมาหาทุกครั้งทียริอยากเจอ


ู่
้ ่ ํ
เสมอ
มือเล็ก ๆ นั้นกําเสื้อผมไว้แน่ นขณะทีผมละอีกมือหนึ่ งมาลูบเปี ยเธอแผ่ว ๆ "เรายังเป็ นเพื่อนกันใช่ มยยู...."

้ั

ผมถามซํ้าอีกครั้ง แม้จะรู ้ดีวาเ ป็ นคําขอร้องทีเ่ ห็ นแก่ตวก็ตาม



ยูริถอนสะอื้นก่อนปล่อยมือจากผม แม้นัยน์ตายังแดงกํ่า และริ มฝี ปากยังคงสัน ถึงกระนั้นยูริกพยายามส่ง

ยิมมา ก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วโน้มหน้ามาใกล้ผม ..

ริ มฝี ปากอิมสี แดงสวยเฉี ยดกับริ มฝี ปากผมไปหน่ อยเดียว ก่อนทีจมูกเล็ก ๆ ของเธ อจะฝังลงบนแก้มผม


แน่ น... เนิ่ นนาน
ผมปล่อยให้ยริสูดกลิ่นความหวังดีจากผมไปอย่างนั้น .. ชัวขณะหนึ่ งทีผมรู้สึกว่านํ้าตาตัวเองกําลังไหล




430


เช่ นเดียวกัน ยูริกถอนจมูกออก
"ยูเชื่ อว่าโน่ จะทําให้เขามีความสุขได้ ..... เหมือนทีโน่ เคยทําให้ยมความสุข " เธอพูดพร้อมรอย ยิมทีเ่ ต็มด้วย

ูี

คราบนํ้าตา

"ยูรักโน่ มาก ๆ เลยนะ " เสี ยงเล็กนั้นเอ่ย ทังทีเ่ จ้าตัวดูออนแรงลงทุกที ผมมองภาพยูริทยมเป็ นครั้งสุดท้าย
ี่ ิ้

อย่างใจหาย จนเมือร่ างเล็ก ๆ นั้นหยิบกระเป๋ าทําท่าจะเดินจากไป ผมต้องรี บคว้าข้อมือนั้นให้เธอหันกลับมา

"เราจะเจอกันอีกมั้ยยู ?"
รอยยิมตรงหน้ายังคงน่ ารักเสมอ "ต้องเจอสิ ! ยูเป็ นเพื่อนทีดีทสุดของโน่ ไง !" ยูริพูดพลางขืนข้อมือลง ...
่ ี่

ก่อนผมจะปล่อยเธอ ให้เดินจากไปตามทางทีน่าจะมีความสุขได้มากกว่า ..

ยูริเหนื่ อยกับผมมามากแล้วจริ ง ๆ ..

่ ้
โทรศัพท์มอถือในกระเป๋ ากางเกงดูหนั กอึ้งกว่าทุกที .. ผมหยิบมันขึ้นมาต่อสายหาคนทีรอผมอยูดวยใจ


เหนื่ อยอ่อน

"ปุณณ์ ......... กู.. ไม่ไหวว่ะ .......... ขอบคุณนะทีรอ .. แต่วนนี้ ขอกูอยูคนเดียวก่อนได้มย ........ อืม.. กูไม่


้ั
เป็ นไร.. ขอบคุณว่ะ ... ไว้เจอกัน .."

ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทําร้าย คนอื่นได้มากขนาดนี้ ..
Special CHOAS

431

Shining Brightly.
"สีเขียวสู้ ๆ"
"สีฟ้าสูตาย"

"สีเขียวไว้ลาย"
"สูตายสีฟ้า"

เสี ยงตะโกนจากกองเชี ยร์ดงลันรอบสนามบาสเกตบอล เมือเกมการแข่งขันชักเย่อรอบชิ งชนะเลิศกําลังจะ
ั ่

เริ่ มขึ้น เด็กผูชายตัวเล็กในเสื้อยืด หลากสี ยนล้อมกรอบสนามพลางส่งเสี ยงเชี ยร์ตวแทนสี ตวเองบ้าง เพื่อน





ตัวเองบ้างดังลัน โดยไม่มททาว่าฝ่ ายใดจะยอมแพ้กน
ี ี ่

แน่ นอนว่าการแข่งขันแมตช์สาคัญอย่างรอบชิ งชนะเลิศนี้ สมาชิ กจากทั้งสองสี ไม่พลาดทีจะเลือกเอาพี่


ใหญ่ประจําแมตช์การแข่งขันมาบรรจุเป็ นตัวจริ งเกิ นครึ่ ง ซึ่งก็คอนักเรี ยนชั้นป .3 พี่ใหญ่ของการแข่งขัน

ระหว่างนักเรี ยนชั้นประถมต้นนั้นเอง
"พร้อมแล้ว ๆ " เสี ยงตะโกนจากเด็กชายตัวใหญ่ปลายแถวร้องบอกผูประจําตําแหน่ งหน้าสุดในเสื้อยืดสี ฟ้า



ตามธรรมเนี ยม 'แรงเยอะอยูหลัง ข่มขวัญอยูหน้า ' ซึ่งดูเหมือนพลพรรคสี ฟ้าจะตกลงใจให้เพื่อนทีบรรดาครู

สาว ๆ โปรดปรานมากทีสุดในทีม (หรื อาจจะในชั้นป.3) เป็ นผูครองตําแหน่ งกองหน้าประจันกับทัพนักกีฬา



เสื้อเขียว ทีเ่ วลานี้ ยงตกลงกันไม่ได้วาจะให้ใครยืนตําแหน่ งไหนดี


หลังเวลาผ่านไปนาทีกว่า ก็ดเู หมือนกลุมเด็กผูชายในเสื้อเขียวตองจะตกล งใจกันเสร็ จ เสี ยงประสานมือ

ร้องเฮลันสามทีดงขึ้น ก่อนทุกคนจะเข้าประจําทีตามได้นัดหมาย ไม่มอะไรผิดคาด เมือเด็กผูชายตัวใหญ่สุด






็ ั
รั้งตําแหน่ งท้ายแถวตามธรรมเนี ยม จะมีกแต่ทพหน้าประจําสี เขียวเท่านั้น ทีส่งเด็กชายหน้าตี๋ นัยน์ตากลม

ป๋ อง เจ้าของจมูกแดง ๆ คล้ายคนถู กอาการหวัดเล่นงานนิ ดหน่ อย มาประจําตําแหน่ ง 'ผูขมขวัญ ' ของทีม
้่

เด็กชายหน้าตาสะอาดสะอ้านผูยดตําแหน่ งคนแรกสุดในทีมสี ฟ้า ประสานสายตากับคูแข่งเจ้าของดวงตา
้ึ

กลมโตทีมายืนประจันอยูตรงหน้า ก่อนเสี ยงนกหวีดจากกรรมการจะดังขึ้น เป็ นจุดเริ่ มต้นของการ

แข่งขันแมตช์ดุ เดือดนี้

432

เสี ยงตะโกนเชี ยร์จากผูชมด็กชายล้วนดังก้องรอบขอบสนาม สลับกับเสี ยงอาจารย์สาว ๆ ทีกาลังสนุ กกับ

่ ํ

เกมการแข่งขันสุดสูสีของคูน้ ี อยู่ เพราะดูเหมือนว่าท้ายแถวของทั้ง 2 ฝ่ ายจะแรงดีไม่มตก เห็ นได้จากผ้าสี

็ั

แดงทีมดไว้ตรงกลางเชื อกนั้น จนถึงตอนนี้ กยงนิ่ ง สนิ ทอยูทเี่ ดิมไม่ไปไหน เพราะผูแข่งจาก 2 สี ยังคงยึดยื้อ
่ ั


ไปมา แบบไม่มใครยอมอ่อนข้อให้กน

"เขียวสู ้ ๆ !!"
"ฟ้ าสู ้ ๆ !!"
"เขียวสู ้ ๆ !!"
"ฟ้ าสู ้ ๆ !!"
แถมท่าทางจะไม่ใช่ นักกีฬาเท่านั้นทีแรงยังไม่หมด เพราะดูจากกองเชี ยร์ตวน้อยก็แรงดีไม่มตกเ ช่ นเดียวกัน



เด็กชายเจ้าของตําแหน่ งหน้าสุดของนักกีฬาทีมสี ฟ้ายกข้อมือขึ้นเช็ ดเหงื่ อบนขมับตนเองเบา ๆ ด้วยอาการ

เพลียแดด ผิดกับเจ้าของผิวขาวท้าแสงอาทิตย์ในเสื้อเขียวฝังตรงข้ามซึ่งยังดูสบาย ๆ อยู่ ติดก็แต่วาคล้ายมี

อาการผิดปกติบางอย่าง กําลังเกิดขึ้นกับเจ้าตัวเท่ านั้น
"ฮะ.. ฮะ.. ฮัด ..... ฮัด......"


เด็กชายเสื้อฟ้ าเริ่ มสังเกตเห็นอาการไม่คอยดีของเพื่อนคูแข่งชัดเจน เมือดวงตาสี ดาขลับมองเห็ นคิวเส้น




บางของคูแข่งตรงหน้าค่อย ๆ ขมวดหากัน ซํ้าจมูกแดง ๆ ของเจ้านันยังขยับไปมาอีก เหมือนไม่มสมาธิ


สนใจการแข่งขันเท่าที่ ควรอย่างไงอย่างงั้น
"ฮะ... ฮะ.... ฮะ......... ฮัด..."
คราวนี้ ดวงตากลมภายใต้หนังตาครึ่ งชั้นเริ่ มหยีเข้าหากัน ก่อนริ มฝี ปากแดงจัดจะเบะออก ด้วยท่าทาง
ทังหมดทีเ่ ห็ นนั้น ส่งผลให้เด็กชายคนหน้าสุดของทีมสี ฟ้า ลืมสนใจเกมการแข่งขันไปครู่ หนึ่ ง


"ฮัดเช้ ย---------!!!!!!!!!!!" [/i][/size]

433

เสี ยงจามดังสนันลันสนาม เมือริ มฝี ปากแดงจัดพอ ๆ กับปลายจมูกส่งเสี ยงร้องออกมาดังลัน ซํ้ายังเผลอ

่ ่

ปล่อยมือจากเชื อกอีก เป็ นเหตุให้คนอื่น ๆ ทีตกใจเสี ยงประหลาด พากันปล่อยมือจากเชื อกจนหกล้ม

ระเนระนาดไม่เป็ นท่าไปด้วย
"โอ๊ยยย!!"
เหล่านักกีฬาตัวเล็กบ้างใหญ่บางในสนามส่งเสี ยงร้องระงม โดยเฉพาะตัวต้นเหตุททาทางอาการหนักกว่า

ี่ ่
ใครเพื่อน เพราะหัวเข่าขาว ๆ ล้มลงครู ดกับพื้นสนามจนเป็ นแผลถลอก เดือดร้อนคุณครู กรรมการต้องวิงกรู

มาดูให้วน
ุ่
"เอาไปทําแผลทีห้องพยาบาลหน่ อยซิ !" มาสเซอร์วิ ชาพละผิวคลํ้าแดดสรุ ป หลังจากประเมินแผลบนหัว

เข่าเจ้าเด็กตีตรงหน้าเสร็ จ ติดแต่ริมฝี ปากแดงของคนเจ็บ ยังคงร้องจ้าประท้วงไม่ยอมหยุด

"ไม่ไปอ้า--- !!! ไม่เจ็บซะหน่ อย!!!!" เลือดออกขนาดนั้นยังกล้าพูด ... เห็ นดังนั้นครู พละจึงได้แต่ส่ายหน้า
อย่างระอาใจ
"ไม่เจ็บก็ ตองไป เดี๋ยวเป็ นแผลเป็ น "


"ไม่เอาอ้า----!!!!!!!!" แต่เสี ยงเล็กนั้นยังโวยวายอยูกลางสนามอย่างไม่มททาเหน็ ดเหนื่ อย จนครู พละอย่าง
ี ี ่
มาสเซอร์สุวฒน์ไม่รู้ควรทําอย่างไร นอกจากปล่อยให้มนงอแงไป กระทังมีเสี ยงเด็กชายอีกคนแทรกเข้ามา



"นี่ .... ไปกับเราก็ได้ เ ราก็จะไปห้องพยาบาลเหมือนกัน "

่ ่

"หื้ ม???" คิวบางของคนทีเ่ คยโวยวายอยูขมวดมุนเมือเห็ นผูมายืนตรงหน้าคือคูแข่งจากทีมตรงข้ามทีเ่ พิ่ง


จ้องตากันเมือกี้ เด็กชายเสื้อเขียวขมวดคิวมองอีกฝ่ ายในเสื้อยืดทีมสี ฟ้าทีมายืนตรงหน้าเขาอย่างงง ๆ แต่เมือ




ไล่สายตามองเรื่ อ ย ๆ ก็ถึงบางอ้อ เพราะหัวเข่าเจ้านันก็มแผลถลอกเช่ นเดียวกัน
่ ี

434

แถมเจ้าของใบหน้าสะอาดสะอ้านไม่พูดเปล่า ยังส่งยิมพร้อมยืนมือมาให้คนเจ็บได้จบอีก เจ้าเสื้อเขียวมอง



การกระทําทังหมดนันด้วยความลังเล


"ไปด้วยกันนะ "
ครั้งนี้ ฝ่ามือขาวยอมให้เพื่อนเสื้อฟ้ าพ ยุงไปห้องพยาบาลแต่โดยดี

***

"อะ... มากันครบรึ ยง ? ถ้าไม่ครบก็ไม่รอแล้วนะ ครู จะเริ่ มประชุ มนักแสดงในละครวันงานภาษาไทยปี น้ ี


แล้ว" เสี ยงอาจารย์หญิงมีอายุทาทางเฮี้ยบคนหนึ่ งดังขึ้นขณะเคาะปึ กชี ทลงบนโต๊ะประชุ มเบา ๆ
รองเท้าส้นสูงไล่เวียนแจกชี ทบทละครทัวห้ อง กระทังมาหยุดตรงหน้าเด็กชายท่าทางสุภาพคนหนึ่ ง


"ปุณณ์ ป.5 มีเธอเป็ นตัวแทนคนเดียวเหรอ ?"
"เอ่อ...." แต่ยงไม่ทนทีเ่ ขาจะตอบอะไรออกไป เสี ยงคนผลุนผลันเปิ ดประตูห้องก็ดงขึ้นขัดจังหวะก่อน
ั ั

"ขอโทษครับทีมาสาย !!! แฮ่ก ... แฮ่ก... แฮ่ก ....." เด็กชายตัว ขาว ท่าทางล้งเล้ง ชายเสื้อหลุดรุ่ ยยืนยกมือไหว้

อาจารย์พลางหอบแฮ่กตรงกรอบประตูห้องอยู่ จนอาจารย์หญิงต้องตวัดสายตาคาดโทษไปให้ แต่สุดท้ายก็
ยอมพยักหน้าอนุ ญาตให้ศิษย์ตวแสบเข้ามาในห้องแต่โดยดี

"เฮ้ยย ขอบใจทีจองทีให้ !" คนมาใหม่ยมร่ าขณะพุ่งไปนังเก้าอี้ขา งเพื่อนร่ วมชั้นปี ทนที แม้เขาจะไม่สนิ ท
่ ่
ิ้




่ ้
กับอีกฝ่ ายเท่าไหร่ แต่เพราะอยูในรั้วโรงเรี ยนเดียวกันมา 5 ปี ทําให้พอจะเคยคุยกันอยูบาง ไม่มากก็น้อย
"อะนี่ .. เราเก็บบทไว้ให้ โน่ ทาไมมาช้าอะ "


435

"เฮ้ยยย ขอบใจอีกรอบ ! เราทําเวรอะ นี่ หนี มาก่อนนะเนี่ ย กลับไปโดนโอมบ่นแ หง" ริ มฝี ปากแดงนั้นทัง

ตอบทังบ่น ขณะกวาดลูกตากลมสี ดาไปทัวแผ่นกระดาษทีเ่ พิ่งรับมา
ํ ่

"โอ้โห!! บทไรเนี้ ย !? เสด็จให้มาทูลถามเสด็จว่า เสด็จจะเสด็จหรื อไม่เสด็จ ถ้าเสด็จจะเสด็จ เสด็จก็จะเสด็จ
แต่ถาเสด็จไม่เสด็จ เสด็จก็จะไม่เสด็จ !? จะบ้าตายยยยย!! พูดให้มนเป็ นภาษาคนกว่านี้ หน่ อยไม่ได้รึไง !!!!"



เสี ยงแหลมนั้นบ่งล้งเล้งจนเพื่อนข้าง ๆ ต้องเอื้อมมือไปปิ ดปากแดง ๆ ทีช่างพูดอยูได้ตลอดเวลาเป็ นการด่วน

แต่ไม่ไวกว่าอาจารย์คนเดิมทีส่งสายตาดุ ๆ มาอีกแล้ว

ปุณณ์คลี่ยมให้อาจารย์แหะ ๆ ก่อนจะกระซิบเพื่อนร่ วมชั้นลอดไรฟั นเ บา ๆ "อย่าบ่นดังซี่ ...."
ิ้
"อื้อ ๆ" เสี ยงทีเ่ คยบ่นเมือกี้ตอบรับแข็งขัน "โทษที .." โน่ กระซิบตอบพลางผงกหัวขอโทษอาจารย์อย่าง

เกร็ ง ๆ
"ของเราก็ยากเหมือนกัน " เด็กชายปุณณ์พูดต่อขณะกลับไปพลิกกระดาษเช็ คบทตนเองไปมา ดวงตาคม
่ ้
เหลือบมองเพื่อนร่ วมชั้นทีนงเกาหัวเห ม่ง ๆ อยูขางเขาแล้วก็ตองอมยิม
่ ั่



"โน่ จะไปซ้อมท่องบทกับเราไหมล่ะ ตอนพักกลางวัน ?" ด้วยคําพูดนี้ เรี ยกให้หัวคิวทีกาลังขมวดมุนของ
้ ่ ํ
คนมาใหม่ให้เลิกสูงทันที
"จริ งปะ!?!"
"อือ .."
"ไป ๆๆ ขอบใจนะ !! วันนี้ เราขอบใจปุณณ์มากี่รอบแล้วอะ ?" ดวงตาโตนั้นฉายแ ววดีใจอย่างเห็ นได้ชัด
ปุณณ์หัวเราะเบา ๆ "ไม่ได้นับอะ ฮะ ๆๆ งั้นพรุ่ งนี้ เจอกันตอนเทียง "


436

"อื้อ!!"

***

"โอ๊ยเชี่ ยเก๋ ง !!!!!!!!!!!!! มึงลากกูมาทําไมเนี้ ยยยยยยย น่ าเบือชิ บหาย ! พูดคําหยาบก็ไม่ได้ ! แม่ง ๆๆ" เสียง

แตกหนุ่ มทีกาลังโวยวายของเจ้าหัวเกรี ย นปากแดงดังแหวขึ้นท่ามกลางทํานองดนตรี ฟังสบาย ทีเ่ ปิ ดคลออยู่
่ ํ
บริ เวณสนามหญ้า ซึ่งวันนี้ ถกเนรมิตเป็ นสถานทีจดงานครบรอบวันเกิดปี ที่ 15 ของลูกชายคนโตเจ้าของบ้าน

่ั
แน่ นอนว่ากบาลเหม่ง ๆ ของคนขี้โวยวาย ไม่รอดพ้นฝ่ ามือพิฆาตจากเจ้าของชื่ อ รถเก๋ ง ไปได้

"รู ้วาพู ดไม่ได้แล้วเสื อกพูดเสียงดังเพื่อ !!! เอ้า.. เอาไปแดก หาอะไรยัดปากซะ จะได้ไม่เป็ นบ้า " เด็กชายตัว
ผอมว่าพลางผลักจานของกินตรงหน้า ยกให้เพื่อนตัวแสบแต่โดยดี
เสี ยงหน่ วยปราบเกรี ยนยังคงบ่นต่อ "ก็เห็ นมึงรู ้จกไอ้ปณณ์นี่หว่า .. บ้านก็ใกล้ เลยไปชวนมา " ขณะทีคนฟั ง
ั ุ


เงียบไปนานแล้ว เพราะกําลังง่วนกับการสวาปามกุงระเบิดตรงหน้า ให้หมดภายในเวลาไม่ถึงนาที
โน่ รีบเคี้ยวรี บกลืน ก่อนจะคว้าแก้วนํ้ามาดื่มตามอึกใหญ่ "ก็ไม่ได้สนิ ทไรมากมายนี่ หว่า .. เออ กูไปละ ! มึง
่่
อยูตอใช่ ปะ กูกลับไปเล่นเกมดีกว่า "
"เฮ้ย!? แดกอิ่มก็ชิ่งเลยนะสั ด!"

"เออ นี่ แหละสันดานกู ... ไปก่อนเว้ย ! เจอกัน " เจ้าตัวดีวาพลางยืนขึ้นอย่างไม่ยหร่ ะ ก่อนจะโบกมือลาทั้งรถ
ี่
เก๋ งและเพื่อนคนอื่น ๆ ทีพอรู้จกกันนิ ดหน่ อย แล้วพาตัวเองออกจากรั้วบ้านหลังใหญ่ไป



"อ้าวเก๋ ง ... โน่ อะ? เห็ นมาด้วยกันไม่ใช่ เหรอ ??" แต่เพียงคล้อยหลังไอ้ตวดีไปยังไม่ถึงนาที เสี ยงทุมของ



437

เจ้าภาพก็ดนถามหาคนทีเ่ พิ่งจากไปเมือกี้เสี ยก่อน


"มันเพิ่งกลับไปเมือกี้เองปุณณ์ มีไรกะมันป่ าว ?"

"อ้าว????" แถมท่าทางเจ้างานจะตกใจน่ าดู เห็ นดังนั้นรถเก๋ งจึบรี บพูดต่อให้
"โน่ นเลย.... ถ้ามีไรมึงรี บวิงตาม ไปเลย มันเพิ่งไปเอง รับรองตามทัน "

"ขอบใจนะ" ปุณณ์รับคําทั้งรอยยิมก่อนจะรี บวิงออกไป



ท่ามกลางความมืดมิดของเวลากลางดึก มีเพียงแสงจากไฟนี ออนเท่านั้นทีส่องกระทบพื้นถนนร้างผูคนใน


ซอยแคบ
โน่ ไล่ฝีเท้าตามทางเดินทีพอรู ้จกดี พลางมองหารถมอเตอร์ไซค์รับ จ้างไปด้วย แม้สองหู จะยังคงได้ยน



เสี ยงเพลงดังแว่วจากบ้านทีเ่ พิ่งจากมาก็ตาม
'ตึก ตึก ตึก '
"โน่ !! โน่ !!"
เสี ยงใครวะ?... เจ้าของชื่ อทีถกเรี ยกคิดก่อนจะหันกลับไปเพื่อพบว่าคนวิงเรี ยกชื่ อเขาตามมาจากด้านหลัง
ู่

คือเจ้าของงานวันเกิดทีเ่ พิ่งหนี ออกมานันเอ ง

"ปุณณ์ ?? ว่าไงวะ?" โน่ หยุดฝี เท้ารอจนอีกฝ่ ายวิงมาใกล้ ให้ปณณ์ได้หยุดหอบหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ


"กลับเร็ วจัง ไม่สนุ กเหรอ ขอโทษนะ "

438

"เฮ้ย!!!" ถึงจะเป็ นความจริ ง แต่ให้บอกตรง ๆ ก็น่าสงสารเจ้าของงานแย่ "เปล่า!! ม๊าโทรตามอะ เลยต้องรี บ

กลับ โทษทีนะ อยูจนจบไม่ได้อะ " ดังนั้นเด็กชายหน้าตีจงรี บกระทําการ ตอแหล พลางตบลงบนบ่าเพื่อน
๋ึ
ห่ าง ๆ ทีใคร ๆ ก็ขนานนามว่า หล่อ อย่างสํานึ กผิดในที


็ ่
ปุณณ์คลี่ยมอย่างโล่งใจ "งั้ นเราไปส่งมัย เพิ่งรู ้วาบ้านโน่ กอยูแถวนี้ "
ิ้

"ไม่เป็ นไร! กลับเองสบายมาก !" ไอ้หน้าตียิ้ มเผล่ ก่อนจะทําสุมเสี ยงเจ้าเล่ห์ "เจ้าของงานหายตัวนาน ๆ ได้


ไงวะ! สาว ๆ เหงาแย่ หึ หึหึ " เนื่ องจากเห็ นได้ชัดว่าในงานวันเกิดมีสาว ๆ จากคอนแวนต์มาแจมด้วยหลาย
คน จนคนถูกแซวได้แต่ยมเขิน ก่อนโน่ จะใช้ศอกตัวเองกระทุงแขนเพื่อนหน้าหล่ออีกสองสามที
ิ้

"กูชอบคนชุ ดชมพูอะ แนะนําบ้างดิ"

"ฮะ ๆๆ ได้ ๆ " คนฟั งรับคําทั้งรอยยิมจนตาหยี เมือเห็ นดังนั้นโน่ จงยิมออกมาบ้าง

ึ ้

"ไปก่อนนะ!"
"อื้อ .. กลับดี ๆ นะครับโน่ "

"จะพยายาม.. หึ หึ" เด็กชายรับปากก่อนจะหันหลังเพื่อเดินไปตามทางทีต้งใจไว้แต่แรก แต่กดเู หมือนเพิ่ง
่ ั
คิดอะไรออกบางอย่าง จึงหันกลับมาใหม่

"เฮ้ยปุณณ์ !!!" แถมยังตะโกนซะดังเพราะคิดว่าเจ้าตัวเดินกลับแล้ว ทีไหนได้ .. ปุณณ์ยงคงอยูทเี่ ดิม ไม่ได้


ขยับเขยื้อนไปไหน เห็ นดังนั้นเจ้าของใบหน้าขาวจึงได้แต่เกาหัวตัวเองแก้เก้อ
"Happy Birthday นะเว่ย.."
โน่ พูดไปทั้งทีไม่คาดคิดด้วยซํ้า ว่าสิ่งทีได้รับกลับมาจะเป็ นรอยยิมกว้างจากปุณณ์ถึงเพียงนั้น แม้เจ้าของ



ใบหน้าคมจะทําเหมือนไม่เชื่ อหู ตวเองในตอนแรก แต่รอยยิมกว้างในเวลาถัดมาก็เรี ยกเอารอยยิมกว้างขวาง




439

จากคนพูดกลับไปได้เช่ นเดียวกัน
"ไม่มของขวัญอะ โทษที .." โน่ ออมแอ้ มแก้ตวอีก ขณะทีปณณ์ส่ายหัวตอบ



่ ุ
"ไม่เป็ นไร โน่ มาเราก็ดีใจแล้ว " อืม... เป็ นหน้าทีเ่ จ้าภาพงานต้องพูดกับแขกใช่ ปะ .. เด็กชายหัวเกรี ยนคิดแต่
ก็ยมกลับ
ิ้
"บาย.."
ฝ่ ามือขาวถูกโบกเหนื อหัวเป็ นการอําลา ก่อนเจ้าของมือข้างนั้นจะเดินจากไป

ในวันนั้น.. โน่ ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสกลับมาบ้านนี้ อีกครั้ง และไม่สามารถหันหลังให้ปณณ์ได้อีก


- FIN –
51st CHAOS
ผมกลับมาบ้าน โยนกระเป๋ าพลางเปิ ดคอมด้วยความเหนื่ อยหน่ าย ..
่ ั

แต่หางตาดันเหลือบเห็นพวงกุญแจทีเ่ คยซื้อเป็ นคูกนกับยูริทร้าน Loft อันนั้น ห้อยอยูบนกระเป๋ านักเรี ยน
ี่
ตัวเองก่อน... พวงกุญแจนั้นทียริทาท่าดีใจเป็ นเด็ก ๆ เมือเห็ นและคิดเป็ นนานว่าจะซื้ออันสี สมหรื อสี ฟ้าดี จน
ู่ ํ


สุดท้ายเธอตัดสินใจซื้อให้ตวเองและผมคนละอัน แต่เป็ นผมทีอาสาจ่ายเงิ นให้ เพราะรอยยิมเวลาดีใจของยูริ



น่ ามองเสมอ
ผมเพิ่งทําลายรอยยิมนั้นไป ...


440

ความรู ้สึกเกลียดตัวเองแล่นลามไปทัวร่ างกายผม แม้กระทังปลายนิ้ ว .. ผมล้มตัวลงบนเก้าอี้หน้า


คอมพิวเตอร์อย่างเหนื่ อยอ่อน อยากจะนอนหลับ ๆ ไปให้พนจากความรู ้สึกพรรค์น้ ี ถ้าไม่ตดว่าดันรับปากไอ้



เก่งไว้ ว่าจะส่งโครงงานชี วะให้มนทาง msn วันนี้ ผมคงได้ปิดตัวเอ งไปอยูในโลกแห่ งความฝันแล้ว

เชิ ญบูชาเทพได้ทนี่ พูดว่า :
ี่
ส่งงานมึงมาเดี๋ยวนี้ นี่ คอการปล้น

คิดยังไม่ทนขาดคํา พอออนไลน์ได้ปบ หน้าต่างไอ้เชี่ ยเก่งก็เด้งมาทวงงานปั๊บ จนผมต้องส่ายหัวหน่ ายก่อน

ุ๊
จะเลือกกด send file ให้มนโดยทีไม่พิมพ์ตอบอะไร


เชิ ญบูชาเทพได้ทนี่ พูดว่า :
ี่
วันนี้ กเู จอเด็กมึงทีสยามด้วย

แต่ไอ้เก่งไม่เลิกชวนคุยต่อ ซํ้าประโยคล่าสุดยังทําให้ผมตืนตัวขึ้นมานิ ดนึ งได้อีก .. ผมขมวดคิวมุนมอง

้ ่
ตัวอักษรเหล่านั้นทีมนพิมพ์มา ก่อนจะตัดสิ นใจพิมพ์ตอบกลับไป
่ ั
โน่ พูดว่า:
ใครวะ?
เชิ ญบูชาเทพได้ทนี่ พูดว่า :
ี่
ญี่ปนคอนแวนต์แฟนมึงไง
ุ่

เก่งเจอยูริ!?? เจอตอนไหน!? ก่อนหรื อหลังแยกจากผมแล้ว !!? ผมคิดอย่างกระวนกระวายด้วยใจอยากรู ้วา
หลังแยกกับผม ยูริเป็ นยังไงบ้าง เธอกลับบ้านโดยสวัสดิภาพหรื อเปล่า ร้องไห้เสี ยใจมากไหม แต่ดทาทางเก่ง
ู ่
คงให้คาตอบอะไรผมเท่าทีตองการไม่ได้

่ ้
เชิ ญบูชาเทพได้ทนี่ พูดว่า :
ี่
เจอตอนคํ่าๆ ก้มหน้าก้มตาว่ะ กะจะทักแต่โบกแท็กซี่หายไปเลย

441

โน่ พูดว่า:
อือ
เชิ ญบูชาเทพได้ทนี่ พูดว่า :
ี่
เป็ นไรของเมิงวะ ซึม

เออ.. รู ้วาเคยพูดคํานี้ ไปแล้ว แต่จะขอ พูดเป็ นครั้งทีสอง ไอ้ ห่านี่มนเก่งสมชื่อจริง ๆ ตั้งกล้องแอบดูกป่าววะ



โน่ พูดว่า:

ป่ าว มึงบ้าปะ กูกะลังนังดูเดี่ยวหก หัวเราะก๊ากๆๆอยูในห้องเนี่ ย

เชิ ญบูชาเทพได้ทนี่ พูดว่า :
ี่
ไอ้ควาย
อ้าว แล้วแม่งด่ากูทาไม .. หึ หึ ผมหัวเราะขํามันทีเ่ หมือนกําลังพิมพ์อะไรต่อ แต่ไฟล์ทส่งให้ดนโหลดเสร็ จ

ี่

พอดี จึงฉวยโอกาสกด sign out จากโปรแกรมซะ .. เอาเป็ นว่าวันนี้ ขอกูพกแล้วกันนะเพื่อน


'ก็อก ก็อก ก็อก '
"โน่ .... โน่ ...... โน่ ...."
็ ั
แต่พอปิ ดคอมปุ๊ บ เสียงม๊าเคาะประตูกดงเรี ยกผมหน้าห้องทันที ผมหันไป มองต้นเสี ยงหลังประตูไม้อย่าง
งง ๆ แป๊ บหนึ่ ง ก่อนจะค่อย ๆ ลุกไปเปิ ดให้ .. หลังประตูบานนั้นคือม๊าทีมาหยุดยืนอยู่ พร้อมถุงอะไรในมือ

ถุงหนึ่ ง
"น้องปุณณ์มาหาเมือกี้ บอกว่าโน่ ลืมของไว้ทเี่ ขา เลยเอามาให้ " ผมขมวดคิวรับคําม๊าอย่างงง ๆ เพราะไม่ได้



ฝากอะไรไว้กบมัน ซักหน่ อย ยิงตอนม๊ายืนถุงก๊อปแก๊ปสี ขาวมาให้ผมก็ยงงงใหญ่ แต่ไม่ได้สนใจอะไร

ิ่

มากมาย เพราะยังมัวสงสัยว่าเจ้าของถุงหายไปไหน
"แล้วมันไปไหนแล้วอะม๊า "

442

"กลับไปแล้ว "

"อ้าวเหรอ..." ผมงง ๆ เล็กน้อย แต่กผงกหัวขอบคุณทีมาอุตส่าห์เป็ นธุระให้ ดูเหมือนม๊าคง สังเกตเห็ นว่าผม
่ ๊
แปลก ๆ เพราะตอนนี้ สายตารู ้ทนคูน้ นเล่นมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า "อาบนํ้ าก่อนนอนด้วยนะโน่ อย่านอน
ั ่ ั
ดึก"

"คร้าบบ" ม๊าก็เป็ นอย่างนี้ แหละ ไม่คอยถาม แต่เป็ นห่ วงผมเสมอ ผมจึงต้องรี บรับปากพลางฉี กยิมเพื่อให้


ม๊าสบายใจ ก่อนทีมาจะเดินจากไป ปล่อยให้ผ มยืนอยูคนเดียวกับถุงใบสี ขาวนั้นจากไอ้ปณณ์อย่างงง ๆ
่ ๊


ผมเดินถือถุงเข้าห้องพลางปิ ดประตู จนพอได้ลองสังเกตดี ๆ ถึงรู ้วาเป็ นถุงใส่กล่องขนมจากร้าน bread papa's เจ้าอร่ อยในพาราก้อนนันเอง อืม ... มันเดินไปซื้อให้ผมตั้งแต่ตอนไหนวะ ? ผมจ้องตากับลุงหนวดบน

กล่องแล้วก็ตองยิมออกมาอย่างช่ วยไม่ได้ และยิงยิมเข้าไปใหญ่เมือพบว่าภายในบรรจุชูครี มคุกกี้ของโปรด
้ ้


่ ้

ผมไว้หลายก้อน ไอ้ปณณ์มนเก่งว่ะ รู ้ได้ไงว่าชอบแบบนี้ อันทีจริ งผมไม่คอยนิ ยมกินครี มนักหรอกครับ
ุ ั

เพราะมันเลี่ยนไม่เหมาะกับลินผมเท่าไหร่ แต่เศษคุกกี้ทตดอยูกบแ ป้ งชู ครี มอร่ อยมาก จนผมเผลอกินทีละไม่
้ ี่ ิ ่ ั

เคยตํ่ากว่า 5 ก้อนซักที (นี่ แหละสาเหตุทมาของพุงผม ..)
ี่
เห็ นดังนั้นเลยเอื้อมมือหมายจะซัดให้เรี ยบหมดกล่องแก้เซ็งสักหน่ อย แต่หางตาดันเหลือบเห็ นกระดาษ

แผ่นสี สมเล็ก ๆ แปะอยูบนฝากล่องด้านใน ? ผมจึงต้องขมวดคิวมองโพสอิททีถู กเขียนด้วยปากกานํ้าเงิน



อย่างสนใจ
'ขนมวิเศษ กินแล้วหลับฝันดี : )
โน่ ทาดีทสุดแล้วคับ พรุ่ งนี้ ยมกันนะ : )'
ํ ี่
ิ้
อืม.. ไม่ตองรอให้ถึงพรุ่ งนี้ หรอก .. เพราะแค่เห็ นข้อความลายมือคุนตาก็เรี ยกรอยยิมจากผมได้ทนที หึ หึ ...




ชู ครี มอร่ อยขึ้นเยอะเลยแฮะ สงสัยจะเ ป็ นชู ครี มวิเศษ กินแล้วหลับฝันดีจริ ง ๆ =]

443

***

แต่สงสัยตอนเด็ก ๆ ผมจะฟั งนิ ทานทีมาเล่ามากไปหน่ อย เพราะโลกแห่ งความเป็ นจริ ง ชู ครี มวิเศษมันมีที่
่ ๊
ไหน..
แน่ นอนว่าไอ้ชูครี มของปุณณ์เมือคืน หวานจนต้องกินไปยิมไปก็จริ ง แต่พอหมดกล่องแล้วล้มตัวนอน



หน้ายูริทผมทําใจลืมได้แค่ยสิบนาทีกวนย้อนกลับมาทีเ่ ดิมใหม่ แถมไม่ยอมหายไปไหนอีกต่างหาก
ี่
ี่

...

เป็ นซะอย่างนั้น ผมเลยได้แต่พลิกตัวไปมาบนเตียงทั้งคืน เพราะทุกครั้งเมือหลับตา รอยยิมทียริพยายามส่ง

้ ู่
ให้ผมทังนํ้าตาก็ยงคงผุดขึ้นมาเด่นชัดในความคิดทุกที ยิงผมพลิกตัวมา กเท่าไหร่ ความรู ้สึกว่ายูริเพิ่งมา




ร้องไห้กบอกผมเมือตอนเย็นก็ยงย้อนกลับมาเท่านั้น

ิ่
สุดท้ายลงทีผมนอนไม่หลับทั้งคืน หรื อกระทังจะลุกไปล้างหน้าล้างตากลางดึกก็ยงไม่อยาก เพราะแค่เห็ น



หน้าตัวเองผมก็อยากหาอะไรเขวี้ยงกระจกแรง ๆ แล้ว .. เพราะไม่ใช่ ผมหรื อไง คน ดี ๆ อย่างยูริถึงต้องมา
ร้องไห้เสียใจ ไอ้คนห่ วย ๆ อย่างผมมันเป็ นลูกผูชายทีไหน
้ ่
ผมทําให้ทกอย่างกลายเป็ นแบบนี้ ...


ตอนเช้าผมสะโหลสะเหลไปโรงเรี ยนในสภาพไม่อานวยให้สูรบปรบมือกับใครทั้งสิ้น ก็คดดูวาอาการ


ิ ่
หนักขนาดตอนแวะเซเว่นก่อนขึ้นรถไฟฟ้ า เสื อกเจอพวก กางเกงนํ้าเงิ นย่านอโศกดักรอปล้นเข็มโรงเรี ยน

ตั้งแต่ไก่โห่ (จะเอาไปใส่บาตรพระรึ ไงวะ ) ขนาดมันมีกนแค่ 3 คน ผมยังถอดให้ง่าย ๆ เลย .. เออ อยากเอาไป
กอดจูบลูบคลําหรื อทําห่ าอะไรก็เชิ ญ ไม่มอารมณ์จะบูดวยจริ ง ๆ เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่เอาก็ได้วะ ราคาไม่ถึงร้อย

๊้

... นี่ ผมคิดถึ งขนาดว่าวันหลังต้องซื้อพกไว้ทละหลาย ๆ โหล เพราะเห็ นพวกมันอยากได้กนจัง ไอ้เข็ม

ั ่
โรงเรี ยนเนี่ ย อยากรู ้นักถ้าตราโรงเรี ยนผมเป็ นรู ปแมวคิตตี้ พวกมันจะยังอยากได้กนอยูไหม เห๊ อะ !?

444

หลังจากผ่านเหตุการณ์ปล้นเข็มและขึ้นไปแออัดกับคนในรถไฟฟ้ าเป็ นปลากระป๋ องจนมาถึงโร งเรี ยนได้
แล้ว ผมก็เดินหน้ามึนเข้ารั้วทังทีกระเป๋ าเสื้อไม่ได้ตดเข็มอยู่ อาศัยว่ายกมือไหว้มาสเซอร์แล้วเนี ยน ๆ ใช้แขน

้ ่
่ ุ
ปิ ดอกเสื้อไว้เลยรอดฉลุย จนลากขาผ่านตึกอํานวยการทีปณณ์มกปักหลักอยูทกเช้า จนผมทักมันเป็ นปกติไป
่ ุ ั
แล้วนันล่ะ เพียงแต่วนนี้ ผม............



ยังไม่สนิ ทใจทีจะทักแฮะ .. มันยังรู ้สึกผิดยังไงอยูไม่รู้ ..


ผมเหลือบมองปุณณ์ทยนถือแฟ้ มเอกสารเล่มโตไว้ในมือพลางคุยกับน้องม .ต้นไปด้วย เหมือนคนกําลังยุง
ี่ ื
อยูเ่ พราะเล่นขุดเอาแว่นมาใส่ สงสัยช่ วงต้นปี แบบนี้ แถมยังก่อนการเลือกตั้งประธานนักเรี ยนคนใหม่อีก มัน



เลยวุน ๆ ล่ะมัง งั้นขอเดินผ่านไปก่อนแล้วกัน คงไม่วาใช่ ไหม ... ผมคิดพลางตั้งใจจะทําแบบนั้นอยูแล้วถ้า

ปุณณ์ไม่ได้หันมาเห็ นซะก่อน ..
"โน่ !"

อืม... สุดท้ายก็ตองทักมันอยูดี ผิดจากเดิมตรงทีคราวนี้ ปณณ์เป็ นฝ่ ายทังโบกมือและเรี ยกผมจากบนตึก





ท่าทางมันตกใจไ ม่น้อยทีเ่ ห็ นผมเดินเข้าโรงเรี ยนตั้งแต่เช้า (แล้วตกใจทําไมวะ ) ก่อนจะรี บฝากแฟ้ มไว้กบ
น้องทีมนคุยงานค้างไว้ แล้วกระวีกระวาดลงจากตึกมาหาผมทันที แต่ ....
่ ั
"เชี่ ยโน่ !!!!!!!! มาเช้านะมึง!! ตืนเช้าหรื อยังไม่นอน" ไอ้รถเก๋ งเสื อกวิงมาทักพลางฟาดกระเป๋ าลงกับหลัง


ผมดัง บั้ก !! ก่อน... อูยย นี่ เหรอวิธีอรุ ณสวัสดิ์เพื่อนรักของมึง แล้วคนอย่างกูมาเช้านี่ จะมองในแง่ดีหน่ อย
ไม่ได้รึไง !
่ ั
ปุณณ์เมือเห็ นผมมีเพื่อนเดินแล้วจึงชะงักฝี เท้าหยุดอยูแค่น้ น ไม่เดินเข้ามาหาผมต่อ ก็พอเข้าใจว่ามันไม่


อยากกวน ผมเลยยกมือตอบกลับไปเชิ งไม่เป็ นไร.. ไว้คอยเจอกันทีหลังก็ได้ ..
"อ้าว กูมาเป็ น กขคงจฉช พวกมึงปะวะ !" ไอ้รถเก๋ งสงสัยจะสังเกตเห็ นท่าทางผิดปกติเหล่านั้นเลยถามขึ้น

แม้ยงกอดคอผมไว้แน่ นอยู่ ... เออ... กูละอยากตอบมึงแบบนั้นจริ ง ๆ แต่ช่างเหอะ ทีจริ งให้คยกับปุณณ์เวลานี้



ก็ไม่รู้จะคุยอะไรดี เพราะหากปุณณ์ถามถึงเรื่ องเมือวานผมคง ... ไม่รู้จะตอบยังไง


445

"ซื้ อสตาร์ซอกเกอร์มาปะวะ " เปลี่ยนเรื่ องดีกว่า .. ผมหันไปถามถึงผลบอลเมือคืนทีลืมดูซะสนิ ท เพราะมัว




แต่เซ็งตัวเอง สุดท้ายเลยไม่รู้วาปื นใหญ่ทรักเป็ นยังไง อาการโคม่าถึงขั้นไหนแล้ว แต่แค่เห็ นหน้าไ อ้เก๋ งฉี ก
ี่
ยิมเผล่ผมก็รู้ผลอัตโนมัตทนที
ิ ั


"มึงอย่าอ่านเลย เดี๋ยวปวดใจ " โห ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ทีมกูออนให้หรอกมึงถึงชู คอได้
อย่างนี้ เอาไว้งวดหน้ามีเอาคืนถึงโอลแทรฟฟอร์ดแน่ .. ฟั นธง
ขณะทีผมกําลังเบือขี้หน้าไอ้รถเก๋ งผูกระดี๊กระด๊าเหลือเกิน (เนื่ องจากผีแดงมันถล่มปื นใหญ่ผมได้ราบคาบ



เมือคืนนี้ ) แถมยังไม่ทนหายเซ็งดี เสียงไอ้ปาล์มก็ดงมาพร้อม ๆ กับฝี เท้าทีวงชาร์ตจากด้านหลังอย่างแรง



่ ิ่
เสี ยก่อน
"เฮ้ยยยยยยย ได้ดป่าววะเมือคืน !!!! สองศูนย์!! ลูกสุดท้ายเจ๋ งโคตรรรรรรรร "


โอ๊ย............ อะไรกัน นักหนาวะพวกนี้ !!!

***
สรุ ปว่าตั้งแต่เริ่ มวันมา ยังไม่มอะไรดีเลยครับ


เริ่ มจากตอนเช้า ผมโดนโรงเรี ยนคูอริ ปล้นเข็มโรงเรี ยนไป แถมพอเข้าโรงเรี ยนได้ยงไม่ทนเท่าไหร่ ก็เสื อก
ั ั
ถูกตอกยํ้าเรื่ องบอลทีมโปรดโชว์ฟอร์มห่ วยสาดเมือคืนอีก แล้วพอเดินเข้ามาในห้องหน่ อย ดันปรากฏว่า

เพื่อนทุกคนนังหน้าดําครํ่าเครี ยดอ่านหนังสื อกันจะเป็ นจะตายเพราะหน่ วยข่าวกรองบอกมาว่ามาสเซอร์

นิ วฒน์จะควิซวันนี้ ชิ บหายเลยกู ! เรี ยนก็ไม่เรี ยน เรื่ องอ่านหนังสื อไม่ตองพูดถึง ขออนุ ญาตจดโพยลงต้นขา


เลยแล้วกัน !!

446

แต่โพยก็ไม่ช่วยอะไรครับ ...... เพราะมาสเซอร์ดนจัดทีนงสอบใหม่หมด โอ๊ยย แค่ควิซท้ายบทจะทําให้

่ ั่

ยุงยากทําไมเนี่ ย !! แล้วผมก็ตองหงุดหงิดเข้าไปใหญ่เมือทีนงสอบผมอยู่ ........... ข้างมาสเซอร์ ..

่ ่ ั่
เยียม......... อย่าว่าแต่ดโพย ... จะตดแต่ละทียงต้องคิดหนักเลยครับ T___T ถุย ชี วต ..





เอาเป็ นว่าจบเรื่ องตอนเช้า ผมออกจากห้องเรี ยนด้วยสภาพซอมบี้ยงกว่าเก่า เพราะไม่ได้นอนทั้งคืนแล้วยัง
ิ่

เจอข้อสอบมหาหิ นเข้าไปอีก แถมไอ้เชี่ ยโอมยังทําตัวน่ าหมันไส้ดวยการอวดทุกคนยกใหญ่วามันได้ลอก


ข้อสอบไอ้เก่งเกือบทั้งแผ่น เพราะเสื อกดวงเฮง ได้นงมุมอับทีมาสเซอร์ไม่ค่ อยสนใจพอดี เออ เอาเข้าไป ทับ
ั่


ถมกูกนเข้าไปปปป หมันไส้เว่ยย

สุดท้ายผมเลยได้แต่เดินหงุดหงิด เข้าแคนทีนแบบเซ็ง ๆ แถมวันนี้ ไม่รู้เป็ นห่ าอะไร ผมรู ้สึกว่าแอร์เย็นกว่า
ปกติถึงขั้นหนาว แต่ไม่มใครบ่นอะไรซักคํา หรื อผมจะคิดไปเองวะ ? เพราะขนาดไอ้เคนทีวาขี้หนาวแล้ ว มัน

่่
ยังไม่พูดถึงอุณหภูมของแคนทีนวันนี้ เลย เออ ผมคงคิดมากไปเองแหละ เดินไปร้านประจําเลยดีกว่า กิน ๆ


เข้าไป ร่ างกายจะได้อบอุน

ผมเดินลากขาพาตัวเองไปร้านข้าวราดแกงเจ้าประจํา ทีเ่ วลาไม่รู้จะกินอะไรดีกจบชี วตลงร้านนี้ ทกครั้ง แต่


วันนี้ .................... มัน.......... ปิ ด......
ป้ าครับบบบบบบบบบบบบบบ !!! ขอบคุณมากครับทีช่วยซํ้าเติมความโคตรซวยของผม !!! ขอบคุณมาก

เลยครับป้ า!!!!!!!!
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกําลังจะเป็ นบ้า โว๊ยยยยยยยย เอาไงกะชี วตดีวะเนี่ ย !! ยอมรับว่ารู ้สึกเสี ยศูนย์ไม่น้อย

เลยต้องโซซัดโซเซไปพึ่ง พาไอ้โอมทีตอแถวหน้าร้านก๋ วยเตียวเจ้าประจําของมันอยู่ แม่งงง มึงแดกไรวะ กู
่่

แดกด้วย
"อะ สังให้กดวย เอาเหมือนมึงอะ "
ู ้


447

"เฮ้ยยย!? ไรวะ ไหนว่าจะแดกข้าว " แต่ไอ้นี่ช่วยอย่าถามมากได้ไหม ไม่มอารมณ์จะเถียงโว้ย

"มันปิ ด อย่าถามมาก แดกกะมึงนี่ แหละ "
"เออ ๆ แดกไร " ก็กเู พิ่งบอกไปว่าเอาเหมือนมึง ไอ้ห่านี่ แคะขี้หูมงป่ าววะ
ั่
"แดกเหมือนมึงอะ อะไรก็ได้เอามาเหอะ .. กูไปรอตรงโน้นนะ " ผมตอบโอมอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะยัดบัตรเงิ น
สดใส่มอมันแล้วปลีกตัวออกนอกแถวไปรอห่ าง ๆ เพราะเกรงสายตาครหาจากคนกําลังต่อแถวอยู่ ว่าผมโผล่

มาจากไหนไม่รู้ จู่ ๆ ก็ฝากเพื่อนสังให้เฉยเลย เหอ ๆๆ ขอเลวซักวันแล้วกันครับพี่น้อง ผมเซ็งจริ ง ๆ

่ ่
ยืนรอแค่ไม่นานไอ้โอมก็เดินหน้าแฉล้ม ถือชามก๋ วยเตียวฝาแฝดมาสองชาม กูละหมันไส้หน้าตาคนมี

ความรักจริ ง ๆ ไม่รู้คดไปเองรึ เปล่า แต่ผมว่าช่ วงนี้ หน้ามันตอแหลขึ้นเ ยอะ


"อะ บัตรมึง ตังค์จะหมดแล้วนะไอ้ควาย หัดเติมซะมัง " อะเหรอ... เออ นี่ กซวยอีกเรื่ อง เพราะเมือเช้าตอน


มาโรงเรี ยน บัตรรถไฟฟ้ าผมเพิ่งเงิ นหมดพอดี แล้วไหนจะต้องเติมบัตรแคนทีนอีก ... จนสนิ ทสิ กู
ผมรับชามก๋ วยเตียวจากมือไอ้โอม พลางแอ่นอกให้มนยัดบัตรแคนที นลงกระเป๋ าเสื้อ โอมจึงสังเกตเห็ นว่า


กระเป๋ าผมไม่มเี ข็มโรงเรี ยนติด "เฮ้ย เข็มมึงไปไหน !?"
"โดนปล้นเมือเช้า ..." ผมตอบเรี ยบ ๆ เหมือนไม่ใส่ใจ ซึ่งก็ไม่ได้ใส่ใจจริ ง ๆ แหละ แต่เพิ่งนึ กออกว่าต้อง

ซื้อเข็มใหม่ โอ๊ยยย นี่ กเ็ รื่ องเสี ยตังค์อีกแล้ว !!
"โรงเรี ยนไหนเอาไปอีกวะ !?" ไอ้โอมยังคงซักต่อขณะเราเดินมาวางจานบนโต๊ะแล้ว ตอนนี้ พวกไอ้โด่ง ไอ้
เก๋ ง ไอ้ปาล์ม ไอ้คม และสาวกผีแดงทั้งหลาย (ทําไมเยอะจังวะ !!) กําลังใช้แลปทอปต่อ wi-fi เปิ ดรี รันลูกฟรี
คิกสุดท้ายทีปันเข้าประตูอาร์เซนอลไปอยู่ .. เออนะ พวกมึงตืนเต้นอะไร ทําอย่าง กับไม่เคยชนะ ... งี้ แหละผี
่ ่

แดง ปล่อยมันได้ใจไป เดี๋ยวปื นใหญ่กเู อาจริ งแล้วจะหนาววว
แต่ดเู หมือนประเด็นลูกฟรี คกเมือคืนจะตกไปทันทีทโด่งได้ยนเสี ยงโอมถามผม "พูดเรื่ องไรกันวะ อย่า
ิ ่
ี่


448

บอกนะเรื่ องเข็ม"

"เออดิ่ เชี่ ยโน่ แม่งอ่อน ให้เด็กโรงเรี ยนอื่นเอาไปได้วะ " ไอ้เชี่ ยโอมได้ทฟ้อง จนผมต้องเหล่มน ทีมงล่ะไม่

ั ึ

เคยเลยมัง ผมจําได้วามันเคยโดนปล้นทีทาพระอาทิตย์ ทั้งทีสภาพจิตใจปกติไม่ได้เพิ่งหักอกผูหญิงมาแบบ
่ ่



ผมซักนิ ด ติดแค่อีกฝ่ ายยืนล้อมมันเป็ นสิ บคนเท่านั้นเอง ...

"โหเชี่ ยย กูวาแล๊วว ไม่เห็ นเข็มทีอกมัน แต่นึกว่ าแม่งช็ อคทีอาร์เซนอลแพ้จนลืมติด ทีไหนได้ ...." ไอ้โด่ง



เว้นช่ วง ให้ผมได้สบโอกาสเบิดกะโหลกมันเบา ๆ ด้วยความรัก .. มึงก็เคยโดน กูจาได้ ! สรุ ปว่ามีแต่ผมนี่



แหละ ทีเ่ พิ่งมาโดนตอนอยูม .5
"อ้าว ปล้นเข็มอีกแล้วเหรอวะ อะ ๆๆ เอาของกูไปดิ่ กูพกสํารองไว้พอดี เชี่ ยแ ม่งโรคจิต สงสัยเอาไปชัง



กิโลขาย" แน่ นอนว่าพ้งเป็ นคนดีทสุด เพราะนอกจากไม่วาผมแล้ว พอรู ้วาผมตกเป็ นเหยือคดีปล้นเข็ม
ี่

โรงเรี ยน มันก็ควักเข็มใหม่เอี่ยมทีพกติดกระเป๋ าตังค์ไว้ให้ผมอีก (สงสัยนี่ จะเคยโดนมากกว่า 3 ครั้ง) ผมรับ

เอาเข็มจากพ้งมาติดอกเสื้อพร้อมกับไชโ ยสามทีในใจว่า ไม่ตองเสียตังค์ 70 บาทแล๊วววว !

"เออ มัวแต่ดีใจ ไม่เสือกแดกก๋ วยเตียวซักที เส้นมึงอืดเป็ นศพย่านาคแล้วสัด " เออว่ะ จริ งด้วย ผมก้มมอง

เส้นเล็กต้มยําในชามตัวเองแล้วก็ตองรี บยกตะเกียบกินทันที แอบนึ กขอบใจไอ้โอมนิ ดหน่ อยทีช่วยพูดให้สติ


ผม แต่พอคําแร กเข้าปาก ก็ตองเปลี่ยนเป็ นตะโกนด่ามันลันโรงอาหารทันที


"ไอ้เชี๊ ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โอม !!!!!!! มึงจะฆ่ากูเหรอออออ !!!!!!!!!" นํ้าอึกใหญ่ถกส่งลงคอ

อย่างเร่ งด่วนเมือความเผ็ดลุกลามทัวปลายลินจนโคตรแสบคอหอย แต่ไอ้ห่าตัวต้นเหตุเสื อกนังตบมือ




หัวเราะเอิ๊ก ๆ อย่างสาแก่ใจ(มัน)ซะงั้ น!!
"ฮ่า ๆๆ!!! ก็มงบอกเอาเหมือนกู กูแค่บอกป้ าว่าเอา เหมือนเดิม 2 จาน แค่น้ ี เอง" ไอ้ควายยยยยยยยยย มึงมัน

่่
กวนตีน!! ก็รู้ตวเองอยูวาแดกเผ็ดกว่าชาวบ้านชาวเมืองเขา ! จะกรุ ณาใช้สมองถัว ๆ คิดหน่ อยไม่ได้รึไงว่าต้อง


ทํายังไงกับจานกูดี !!!! โหไอ้...... โว๊ะ!! ไม่รู้จะสรรหาคําไหนมาด่าไอ้เพื่อนเวร ทีนงลอยหน้าลอยตาแดก
่ ั่
ก๋ วยเตียวนรกเผ็ดสัด ๆ ตัวนี้ ดี


449

"เชี่ ยแม่ง เอาไปแดกเลยไอ้ควาย กูไม่แดกแล้ว " งอน... ไม่กินก็ได้วะ ! ผมผลักชามก๋ วยเตียวยกให้เป็ น

ผลประโยชน์แก่ไอ้เชี่ ยโอม ทีทาทางกระดี๊กระด๊ าใหญ่ สงสัยจะเป็ นแผนกินเบิลสองชามแบบไม่ตองจ่ายตังค์
่ ่


ของมัน มึงเลวได้อีกกกก
ผมเขม่นตามองไอ้ตอแหลนันด้วยความไม่สบอารมณ์อย่างแรง ยิงเห็ นมันทําหน้าระรื่ นตอนสูดก๋ วยเตียว



จากชามผมเข้าปากทังทียงกินชามตัวเองไม่หมดแล้วยิงอยากกกกกกกกก โดดถีบยอดหน้าแม่ง ! อย่าเผลอนะ
้ ่ั

มึง กูเอาคืนแน่
่ ั
แต่ระหว่างผมกําลังมองตาขวางใส่เชี่ ยโอมผูเ้ สวยสุขกับอดีตก๋ วยเตียวของผมอยูน้ น จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงนํ้าหนัก

มือใครบางคน ทีกดลงบนหัวผมเองเบา ๆ เสี ยก่อน

"ไม่กินข้าวเหรอโน่ " ปุณณ์ ? ผมหันกลับไปมองเลขาสภาฯทีมายืนคํ้าหัวอยู่ พร้อมใบหน้ าคล้ายจะดุผม

ตลอดเวลา (ถ้าไม่กินข้าว )

"ก็ไอ้เชี่ ยโอมสังก๋ วยเตียวห่ าไรมาให้ไม่รู้ เผ็ดสัด กูละแม่ง ...." แต่ยงพูดยิงหยาบว่ะ อืม .. หุ บปากก่อนดีกว่า

ิ่



พอได้ยนผมพูดอย่างนั้นไอ้โอมเลยร้อนตัว รี บคีบลูกชิ้ นไปจุมนํ้าซุปข้าวมันไก่ของไอ้พง ล้างความเผ็ดให้


ทันที
"ไอ้ห่า ... ขี้ฟ้องนะมึงอะ เอาไป ๆๆ เอาไปแดกกก " มันบ่นพลางยัดลูกชิ้ นใส่ปากผม เออ ทํางี้ แต่แรกก็หมด

เรื่ อง ลูกชิ้นเอาไปล้างนํ้าซุปแล้วแม้จะยังเผ็ดนิ ดหน่ อยแต่กดีกว่าเมือกี้เยอะ

ปุณณ์คลี่ยมพลางโยกหัวผมเล่นอีกหลายที "งั้ นกูไปกินข้าวก่อนนะ มึงก็กินเย อะ ๆ อะ"
ิ้
"เออ ๆ" ผมโบกมือรับปากมัน ก่อนทีปณณ์จะหายไปสมทบกับเพื่อนคนอื่น ... หัวใจผมหยุดเต้นชัวขณะ
่ ุ

ระหว่างเหลือบตามองเพื่อนทังโต๊ะอยู่ ว่าจะมีใครเกิดปฏิกิริยาอะไรกับเหตุการณ์เมือกี้บาง ....
่ ้

แต่ทกคนกลับทําตัวปกติ ไอ้พลพรรคปี ศาจแดงยังถกเถียงเรื่ อง เป้ าหมายทริ ปเปิ้ ลแชมป์ ปี น้ ี ของมันกันอย่าง

ออกรส (ถุย ฝันไปเหอะมึง ) ไอ้พงไอ้เก่งไอ้เคนยังเล่น psp ไปกินข้าวไป ส่วนไอ้โอมก็ยงตั้งหน้าตั้งตาฟาด




450


ก๋ วยเตียวสองชามตรงหน้ามัน โดยไม่มใครปริ ปากถามอะไรผมซักคํา ... คงรู ้กนได้เองแล้วล่ะมัง



ก็ดีเหมือนกันนะ.. เพราะถ้ามีใครถามอะไรขึ้นมาตอนนี้ ผมไม่แน่ ใจเลย ว่าตัวเองพร้อมจะพูดจริ งหรื อ
เปล่า
เวลาผ่านไปจนถึงบ่าย .. ผมบอกว่าตอนเช้าโคตรซวยใช่ หรื อเปล่าครับ .. ถ้าอย่างนั้นตอนบ่ายนี่ จะเรี ยกว่า
อะไรดีวะ... มหาซวยสัด ๆๆๆๆ วินาศสันตะโรเลยดีไหม !?

ชี วตผมเริ่ มวุนวายชิ บหายตั้งแ ต่ตอนไอ้ฟี่วิงหน้าตืนเข้ามาถึงห้องนันแหละ ! แม่งพูดมาได้ จะเอาคําร้องขอ




ใบลาของน้อง ๆ วงโยฯทีจะไปยุโรป ภายในสามโมงเย็นนี้ !!!!!!

ฟี่ .... น้องกู (และเพื่อนกับรุ่ นพี่อีกนิ ดหน่ อยด้วย ) ไปกันครึ่ งร้อย มึงวิงมาบอกกูตอนบ่ายกว่า ๆ แล้วจะเอา


่ ้
ภายในสองชัวโมงเนี่ ย นะ!!!!! ถ้าเป็ นผูหญิงผมคงกรี๊ ดไปแล้วครับ ดีวายังมีสานึ กอยูบาง เลยได้แต่มองหน้า



กับไอ้โอมแล้วใส่เกียร์หมา เตรี ยมโดดเรี ยนโกยไปห้องชมรมทันที แต่ ..................
มิสพรพิศเข้ามาพร้อมกับข้อสอบโดยไม่มการบอกพวกผมล่วงหน้า !? (อยากจะกรี๊ ดจริ ง ๆ แล้วนะเนี่ ย )

มิสครับ !!!!!!! ทําไมต้องวันนี้ ครับ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมยืนปวดหัวเป็ นไอ้บาอยูนาน ไล่กดโทรศัพท์หาทั้งเพื่อนและรุ่ นน้องในชมรมทุกคนให้ช่วยทําใบคําร้อง
้ ่
แทนหน่ อย ไอ้เมธฝ่ ายสารนี ยากรก็เสื อกติดสอบเหมือนผมอีก (อะไรนักหนา บรรดามิส ๆ จะขยันไปไหน )

รุ่ นน้องหลายคนก็ไม่คอยสะดวก อันนี้ ผมเข้าใจครับเพราะเป็ นช่ วงใกล้ปลายเทอมแล้ว หลาย ๆ ห้องเรี ยน

เริ่ มติวสอบกัน รวมถึงเทสเก็บคะแนนด้วย แต่ผมรู ้วามีคนหนึ่ งไม่แคร์เรื่ องพวกนั้นแน่ ...


จะเป็ นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เชี่ ยเป้ อ ... ไอ้ห่านี่ ไม่สนใจติวสอบหรื อคะแนนเก็บอยูแล้ว (ไม่ใช่ วามัน
ฉลาดนะครับ มันสันดานเสี ยมากกว่า ) แล้วผมก็คดไม่ผดเลยทีโทรหามัน เพราะแค่พูดไม่กี่คามันก็ตกลงใจ
ิ ิ


จะเป็ นธุระให้ทนที! ไม่เท่านั้นน้องน็อตยังตามออกมาช่ วยอีก ! (คนนี้ เขาไม่ได้สนดานเสี ยเหมือนเชี่ ยเป้ อห


รอกครับ เขาฉลาดแล้วของจริ ง ) ผมล่ะอยากโดดกอดพวกมันผ่า นสัญญาณโทรศัพท์เดี๋ยวนั้นเลย !!
เป็ นอันว่า เมือได้ผกชีวตแล้ว (ขนาดนั้ น ?) ผมก็รีบวิงเอาฟอร์มคําร้องทั้งหมดไปให้พวกมันทันที คุยหา
่ ู ้ ู้ ิ



451

เอกสารเก่า ๆ ให้ดเู ป็ นแนวทางอีกนิ ดหน่ อยด้วย เผือจะช่ วยอะไรได้บาง เห็ นสองคนพยักหน้ารับปากผมแข็ง




ขันพลางผลัดกันตบบ่าบอกผ มให้วางใจมัน ... คือ กูกวางใจน็ อตอยูอะนะ แต่เป้ อ ... มึงอย่าทําเสี ยงาน
นะเว่ย!!!

ผมมองหน้าไอ้เป้ อแบบดุ ๆ เป็ นการสังเสี ยครั้งสุดท้าย ก่อนจะวิงออกจากห้องไปเพื่อเทสวิชาเคมีตอ เห็ น


ไอ้ตนนทําท่ากระตือรื อร้นแล้วก็โล่งใจ ผมคงไว้ใจได้จริ ง ๆ มัง ... กระทังเวลาบ่ายสามโมงพอดี พวกมันก็ส่ง
ี๋ ั่

่ sms มาบอกผมว่า
'เรี ยบร้อยว่ะพี่ คนอะไรไม่รู้ เก่งจัง sender : เป้ อ ปิ่ นเกล้า '

เย๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น้องกูมนทําได้จริ ง ๆ ว่ะ !!?! ทันทีทได้รับ sms หลงตัวเองจากไอ้เป้ อ

ี่
(มันเป็ นคนเม็มชื่ อนี้ เองครับ บอกว่าจิ๊กโก๋ ดี) ผมกับไอ้โอมก็แทบกระโดดกอดกันกลางคาบภาษาอังกฤษซะ
ให้รู้แล้วรู ้รอด โอ๊ยยยยย ทําไมน้องผมถึงฉลาดงี้ วะ !! คราวทีแล้วตอนผมทําเอกสารเองยังต้องงมแทบตาย ถ้า


ไม่ได้ไอ้ปณณ์ช่วยอย่าหวังจะเสร็ จ แต่ทาไมไอ้พวกนี้ ผานฉลุยกันดีจง เอ๊ะ หรื อผมโง่เองวะ ? (ยิงคิดยิงไม่



่ ่
ไว้ใ จตัวเอง)

ตอนเย็นพอมิสปล่อยกลับบ้านปุ๊ บ ผมกับโอมก็รีบพุ่งออกไปห้องชมรมปั๊บ หวังจะชมไอ้สองตัวนั้นให้

ลอยติดเพดานซักหน่ อย แต่น่าจะรู ้วาคนอย่างไอ้เป้ อไม่ตองรอผมมาชมหรอก มันจัดการของมันเองได้อยู่

แล้ว

"โหพี่ แล้วตรงทียากทีสุดน่ ะนะ ต้องเป็ นตอนกะตัวอัก ษรให้อยูระยะพับสองทบแล้วทับเส้นพอดีอะพี่ !"
่ ่

เห็ นมะ... กูวาแล้วมันต้องมายืนโม้อยู่ ผมกับโอมเปิ ดประตูเจอเชี่ ยเป้ อยืนหันหลังขณะกําลังโม้น้ าลายแตก

ฟองให้พี่ดิวฟั งเรื่ องความดีความชอบของมันเมือรอบบ่าย



แถมดูทาพี่ดิวจะรู้งานอีก เพราะพอเขาเห็ นพวกผมเปิ ดประตูเข้ ามาก็ทาเป็ นไม่รู้ไม่ช้ ี ฟั งเป้ อโม้ตอตาแป๋ ว


452

จนไอ้เด็กพูดมากไม่ทนรู้สกนิ ดว่าผมเข้ามาแล้ว พอเห็ นดังนั้น ผมกับโอมเลยได้ที .................. คลานลงกับ
ั ั
พื้น.. แล้ว .....

"เนี่ ย แก้ต้งหลายรอบแน่ ะพี่ !! ขนาดไอ้น็อตยังเบลอเลย ! ดีวาผมน่ ะนะ ..... โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " ขํานํ้าตาเล็ดว่ะ ! ผมกับโอมลงไปนอนขํากลิง

่ั
พลางยกมือแปะกันอย่างชอบใจทั้งทีเ่ ราทั้งคูยงมีขนหน้าแข้งไอ้เป้ อติดมือกันคนละกระจุกอยู่ กร๊ ากกกกกกก
ไอ้เด็กหน้าตีร้องอูย ๆๆ พลางล้มตัวมองซากความเสี ยหายของขนที่ ร่ วงเป็ นหย่อม ๆ บริ เวณหน้าขา "เล่น

ไรวะพี่!! โคตรเจ็บ !"

"ก็มงขี้โม้ กูหมันไส้ นี่ แน่ ะ !" ไม่ดาเปล่า ขอตบหัวอีกทีเหอะ ผมกับโอมผลัดกับโบกหัวเหม่ง ๆ ของไอ้เป้


ออย่างสนุ กสนานขณะทีพี่ดิวผสมโรงขําไปด้วย

"มันเล่าไรพี่ อย่าไปเชื่ อมัน แม่ง ขี้โม้ "
"เหอะ กูไม่ได้ฟัง ปล่อยแม่งพล่าม " ก๊ากกกกกกกก เท่านั้นแหละ ไอ้เป้ อหน้าบูดเป็ นตูดน้องวินทันที "จํา
ไว้เลยนะ... งอนแล้ว!" อ้าว ชิ บหายอีกกู เดี๋ยววันหลังมีงานด่วนจะเรี ยกใช้มนไม่ได้

"โอ๋ ๆๆ ล้อเล่นนนนนน มึงเก่งงงงงงงงงง อย่างอน ๆๆ เอ่เอ้ ๆ " แต่อย่าคิดว่าวิธีปัญญ าอ่อนแบบนี้ จะเป็ น

ของผมครับ ไอ้เชี่ ยโอมเห็ น ๆ ทีทาท่าก๊องแก๊งอยูหน้าไอ้เป้ อมัน (ตั้งแต่มแฟนเด็ก เอาใจเก่งขึ้นเยอะนะมึง )
่ ํ


จนไอ้เป้ อต้องหัวเราะแล้วปัดมือรุ่ นพี่ปัญญาอ่อนไปมา .. เออกูวาพวกมึงอะ ปัญญาอ่อนพอกัน

"แล้วไอ้น็อตไปไหนอะ ไว้วาง ๆ จะพามึงสองตัวไป เลี้ยงหนม"

"ช่ วยพี่ฟิล์มดูโซนวงโยฯอยูลานอิฐอะพี่ เดี๋ยวผมบอกมันให้ " เป้ อตอบผมให้พยักหน้ารับ แต่ .... ฟั งแล้ว
แปลก ๆ ว่ะ

453


"ไอ้น็อตช่ วยไอ้ฟิล์มอยูลานอิฐ ?...... แล้วมึงล่ะ !? ไอ้สดนี่ อูนัก ไปช่ วยพวกนั้นเลย !" ผมบ่นพลางเงื้ อมือ
ั ้
หมายจะตบกบาลมันซํ้าอีกรอบ แต่แม่งเสื อกรู ้ทน เพราะเป้ อแค่ยมแหะ ๆ แล้ววิงปรู๊ ดหายออกไปจากห้อง

ิ้

ชมรมทันที
"แล้วจะออกไปช่ วยวงป่ าวโน่ " เสี ยงพี่ดิวถามผมทีชูมอเก้อ ขณะกําลังยกคูลเลอร์น้ าออกไปสวัสดิการน้อง
่ ื


ๆ อยู่ "ไปดิพี่ เอามา ๆ เดี๋ยวผมช่ วยถือ " ผมอาสาช่ วยพี่ดิวเต็มที่ แต่ .... ทําดีไม่คอยขึ้นจริ ง ๆ ว่ะ เพราะไอ้โอม

เสื อกฉุ ดคอเสื้อผมลงไปนังหงายหลังบนโซฟาแทนซะอย่างนั้น !?


"ไม่ตองกระแดะ มึงอยูนี่รับโทรศัพท์จากสมาคมไป เขาจะโทรมาก่อนห้าโมงเย็นเรื่ องส่งวงโยฯไปแข่ง แต่

ถ้าเค้าไม่โทรมามึงต้องโทรไป เข้าใจ๊ !" เออดี มอบหน้าทีสบายโคตร ๆ ให้ กูเชี ยว แค่นอนในห้องรอ

โทรศัพท์เฉย ๆ เนี่ ยนะ !? ทําไมไม่ทาเองวะ ผิดวิสยขี้เกียจของมึงว่ะ


ผมขมวดคิวมองหน้าไอ้โอมงง ๆ แล้วก็ตองหัวเราะหึ เมือนึ กอะไรบางอย่างออก



"เออ ได้ กูนอนตากแอร์เฝ้ าโทรศัพท์เอง เชิ ญมึงไปลําบากป้ อนข้าวป้ อนนํ้าเด็กวงโยฯตามสบาย หึ หึหึ " แต่

พอจบคําเท่านั้นแหละ แม่งหันมาส่งสายตาเขียวปั๊ดใส่ทนที "เดี๋ยวกูเปลี่ยนใจแม่ง !" โห ขูอีก เห็นดังนั้นผม

่ ี่
เลยต้องรี บยกมือไหว้มน "ไปเหอะค๊าบบบบ พี่โอมม น้องโน่ อาสารอโทรศัพท์คณหญิงอยูทนี่


แหละก๊าบบบบ" ก็เพราะเดี๋ยวเกิดเปลี่ยนใจจริ ง ๆ ผมจะพลอยซวยอดนอนตา กแอร์ไปด้วย แหะ ๆ ตัวกูเป็ น
ขนว่ะ
ไอ้โอมยกนิ้ วชี้ หน้าผมเคือง ๆ ก่อนจะเดินช่ วยพี่ดิวถือคูลเลอร์น้ าออกไปขณะผมปฏิบตภาระกิจกลิงเล่น

ัิ

รอบห้องอยู่ โอ่ย .. น่ าเบือชิ บหาย บทจะมีอะไรทําก็ประเดประดังเข้ามาพร้อมกันซะหมด แต่พอบทจะว่าง ก็

ไม่มห่าอะไรให้จรรโลงใจเล้ยย ย

ผมเดินไปนังแหมะบนพื้นกลางห้องพลางคว้าเอากีตาร์โปร่ งตัวทีใครสักคนคงวางทิงไว้มาดีดไล่เสี ยง .. อืม




เล่นเพลงไรดีวะ ผมพลิกหนังสื อเพลงตรงหน้าหาอะไรทําฆ่าเวลาไปด้วย
'เช้ าไม่ กลัว ไม่ กลัว ก็กลัวจะไม่ เช้ า เช้ าแค่ ไหนก็ไหว '

454

แต่ไม่ใช่ เพลงนี้ มง ...... โทรศัพท์กดงนี่ หว่า ผมยกตูดขึ้นข้างหนึ่ งดึงมือถือในกระเป๋ ากางเกงมากดรับทังที่
ู ั
้ั

ไม่มองเบอร์


"อยูไหนอะโน่ " แต่ไม่ตองมองก็รู้วาใคร

"ห้องชมรม มึงล่ะ "
ปุณณ์เงี ยบไปพักหนึ่ ง ก่อนจะถามผมเสี ยงเบา ๆ แทนคําตอบว่า "ไปหาได้มย .." แล้วทําไมต้องทําเสี ยง
้ั
อย่างนั้นวะ?
"มาดิ่ มาเลย " ผมอนุ มตคาขอ ก่อนปลายสายจะวางหู ไป รอไม่นานนักประตูห้องชมรมก็เปิ ดออก "อ้าว อยู่
ัิ ํ
คนเดียวอีกแล้วเหรอ"

"อือ คนอื่นซ้อมวงอยูลานอิฐ กูรอรับโทรศัพท์ " ปุณณ์พยักหน้ารับคําอธิ บายนั้นก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนัง

่ ิ
หน้าผม "ก็วาได้ยนเสียงอยู่ .. แล้วนี่ ทาไรวะ "

่่
"ขูดหิ นปูนมัง .." ก็ถามมาได้ เห็ นอยูวากูแบกกีตาร์ไว้บนตัก แต่พอจบคํานั้น ผมถูกไอ้ปณณ์ทบหัวหนึ่ งที

ุ ุ

"กวนตีน... ขนมเมือคืนได้กินป่ าว " ไม่เห็ นเกี่ยวกันเลยนี่ หว่า ผมเลิกคิวมองหน้ามัน แล้วยิมตอบ "กินดิ่



อร่ อยดี ขอบใจว่ะ " เรี ยกรอยยิมปุณ ณ์ให้กว้างขึ้นไปอีก

"แล้วฝันดีมย "
้ั
"ดูตากูเด่ะ .." แรคคูณซิต้ขนาดนี้ ยงกล้าถาม ไอ้ปณณ์หัวเราะฮ่า ๆ ขณะทีผมขําเบา ๆ แล้วนังเกลากีตาร์เป็ น






เพลงมัวต่อ

ระหว่างเราเงี ยบไปพักหนึ่ ง เหลือเพียงเสี ยงกีตาร์เท่านั้นทีดงในห้อง ... ผมรู ้สึกอึดอัดขึ้นมา อย่างประหลาด

่ ั

เมือสัมผัสได้วาปุณณ์มองผมนานเกิน 5 นาทีแล้ว ทั้งทีผมไม่ได้สบสายตามันเลย



455

่ ้

ไม่รู้สิ ... คงเป็ นเพราะผมรู ้ละมัง ว่าปุณณ์ถอมาถึงนี่ ทาไม ..


"เมือวานทีมงโทรมา กูเป็ นห่ วงมากนะ .. รู้ใช่ รึเปล่า" ............. อืม นี่ ไง .. ผมรู ้ .. รู ้วาทําให้ ปณณ์ไม่สบายใจ ..

่ึ

แต่ทกอย่างก็บอกผม ว่าผมจะแบกความรู ้สึกพวกนั้นไปหาปุณณ์ไม่ได้ ... เป็ นเพราะผมเพิ่งทําให้ยริร้องไห้


และเดียวดายกลับไป ผมเองก็ไม่สมควรจะมีใครมาปลอบใจเช่ นเดียวกัน
ผมไม่ได้ตอบคําถามนั้น จึงกลายเป็ นช่ วงเวลาทีเ่ ราสองคนต่างเงี ยบในห้องสี่เหลี่ยมแ คบ ๆ.. แม้กระทัง

เสี ยงกีตาร์จากปลายนิ้ วผมก็หายไป .. เพราะรู ้สึกราวกับตัวเองถูกดูดพลังทั้งหมดไปแล้ว ..

เราเงี ยบจนได้ยนแม้เสียงลมจากแอร์ทให้ความเย็นอยู่ .. ผมเม้มริ มฝี ปากแน่ นก่อนปุณณ์จะพูดอีกประโยค

ี่
ออกมา "มีอะไรทีกตองรู ้บางมัย ..."
ู่ ้ ้ ้
ผมเงยหน้ามองตอบดวงตาคมทีเ่ ต็มด้วยความหวาดหวันคูน้ น เพราะไม่เคยเห็ นปุณณ์เป็ นอย่างนี้ มาก่อน
่ ่ ั
ใบหน้าปุณณ์ราวกับอ้อนวอนผมอะไรบางอย่าง ทียงไม่เข้าใจ
่ั
่ ั
ดวงตาคูน้ นทําให้ผมปฏิเสธคําตอบไม่ได้ แต่กว่าคําพูดจะถูกแค่นออกมาก็ยากลําบากเหลือเกิน

"กู... ไป

่ ั
บอกเลิกยูริมา .. บอกเขาว่าคงคบต่อไม่ได้ แล้วเขาก็ ............ ร้องไห้ ..." ผมค่อย ๆ เล่าโดยไม่สบนัยน์ตาคูน้ น
่ ้
อีก พื้นห้องทีมองอยูดเู วิงว้างจนหนาวเหน็ บ "กู.... ไม่รู้ดิ่ .... กูไม่อยากเห็ นเค้า .. ร้องไห้ ..... มันทําให้กู..

เกลียดตัวเอง ..."
"โน่ คดดีแล้วจริ งหรื อเปล่า .." แต่ดวยคํานั้ นทําให้ผมต้องกลับไปมองหน้าปุณณ์ทนที คราวนี้ เป็ นปุณณ์เอง



ทีไม่สบตาผม "โน่ คดเรื่ องยูริดีแล้วจริ งเหรอ .."


"ทําไมปุณณ์พูดงั้น ?" ผมส่งเสียงหนัก ๆ กลับไปหาคนตรงหน้า ทีดมอะไรในใจมากมายจนเดาไม่ออก
ู่ี
"..............." ปุณณ์ไม่ตอบผมแต่ใบหน้าด้านข้างทีเ่ ห็ น นั้นดูเศร้าหมองจนต้องเอื้อมมือแตะไหล่มน ให้หัน

มาสบตาผมใหม่ "ปุณณ์ ...." ผมเรี ยกชื่ อนั้นอีกครั้งเบา ๆ อีกฝ่ ายจึงได้ส่งยิมฝื น ๆ มาให้


456

"ไม่รู้ดิ่ ... กูคงคิดมากไปเอง ฮะ ๆๆ " แต่เสี ยงหัวเราะทีได้ยนกลับฟั งดูไม่สดชื่ นเอาเสี ยเลย ผมมองใบหน้า
่ ิ
หมองทีหลบตาผมอีกค รั้ง มองปุณณ์ทาทีเป็ นเปิ ดหนังสื อเพลง ไม่มองผมอีก


ท่าทางผิดปกติเหล่านั้นเรี ยกให้ผมส่ายหัวหน่ าย ก่อนจะเกลาอินโทรกีตาร์เพลงหนึ่ ง ทียงคงจําได้ดีข้ นมา

่ั

ฉันดีใจทีมเี ธอ...



ปุณณ์มองหน้าผมด้วยความตกใจ แทบจะทันทีทอินโทรเพลงนี้ ดง .. ผมยิมให้ทาทางแ บบนั้นของมัน ก่อน
ี่



จะพูดต่อขณะเกลากีตาร์ไป "กูคดดีแล้วเรื่ องยูริ ... เพราะถึงจะคบกันต่อ กูกคงรักเขาไม่ได้ ....."



"รู ้ได้ไง.. มึงเสี ยใจขนาดนั้น จริ ง ๆ อาจจะรักยูริกได้ ใครจะรู ้ " เสียงทุมทีได้ยนตัดพ้อเป็ นเด็ก ๆ นําให้ผม
้ ่ ิ
หัวเราะหึ หึ ก่อนจะพูดต่อ
"ก็รั กมึงไปแล้วนี่ หว่า ...." อืม .. ท่อนนี้ เกลายากเหมือนกันแฮะ ปุณณ์มนก็เก่งใช่ เล่นนี่ หว่า ..

"อะไรนะ!!!?" โห... จะตะโกนเสี ยงดังหาแมวทีไหนไม่ทราบ ผมเหลือบตามองไอ้หล่อทีนงหน้าเหวออยู่

่ ั่
ก่อนจะแกล้งทําเป็ นเกลากีตาร์ตอ ไม่สนใจคําถามมัน
้ ่
"โน่ ......... เมือ กี้พูดว่าอะไรครับ !! ขอฟั งอีกรอบได้ไหมอะ !! นะโน่ นะ ๆๆๆๆๆๆๆๆ" ว่าแต่ไอ้คนเล่นบท

โศกเมือกี้ มันหายไปไหนแล้ววะ !? ผมหัวสันหัวคลอนทั้งทีมอยังเกลากีตาร์เพราะไอ้ปณณ์เล่นเขย่าตัวผม

่ื



ด้วยความแรงวัดได้ 8 ริ กเตอร์โดยประมาณ

"พูดไร กูปล่าวววววววววววววว หึ หึหึหึ " ผมโบ้ยทั้งทียงถูกเขย่าอยู่ โว้ยยย คนจะเล่นกีตาร์ มึงยุงอะไร
่ั

นักหนาเนี้ ย!! ตอนนี้ ผมเปลี่ยนไปดีดคอร์ดเพลง น้องเปิ้ ลน่ ารัก ของ พาราด็อกซ์ ทีบงเอิญเปิ ดเจอเรี ยบร้อย
่ ั
แล้วครับ

457

"โน่ !!! บอกมาเดี๋ยวนี้ เลยนะ !!! ถ้าไม่พูดนะ!!!! กูจะ......................." มันจะทําอะไรวะ .. จะฆ่ากูป่าววะ เมือ

เช้าเพิ่งอ่านหนังสือพิมพ์ลงข่าวผัวหึ งโหด ใช้ปืนยิงเมียดับ ขึ้นหน้าหนึ่ งไทยรัฐด้วย .. เอ๊ะ แล้วระหว่างเราใคร
เป็ นผัวเป็ นเมียวะ เออช่ างเหอะ ปุณณ์คงไม่ทาแบบนั้นมังงงง


ผมหยุดดีดพลางเหล่มองมันอย่างกลัว ๆ เพราะเกรงว่าเดี๋ยวมีง อนอีกรึ เปล่า แต่ปณณ์กลับยิมกว้างแล้วดึง


ผมไปกอดแน่ น จนแทบไม่มอากาศหายใจ "กูจะกอดมึงให้แน่ นทีสุดเลย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เฮ้อ.. โล่ง ... ผม


หัวเราะขําก่อนจะดึงมือออกจากกีตาร์มาตบบ่าตอบมันเบา ๆ

ปุณณ์กระชับกอดผมแน่ นพลางพูดต่อ "มึงรู ้ปะว่าเมือคืนกูนอนไม่ไ ด้ท้งคืน กูกลัวไปหมดอะโน่ กูกลัวว่า



มึงจะคิดได้วาจริ ง ๆ แล้วคนทีมงรักเป็ นยูริ ไม่ใช่ กู .. กูกลัวว่าทั้งหมดจะเป็ นความผิดพลาดในการตัดสิ นใจ
่ึ

ของมึง .. กูกลัวว่ามึงจะตืนมาตอนเช้าแล้วบอกกูวามึงเลือกยูริ กูกลัวจนกูแทบทําอะไรไม่ได้ ... เพราะสําหรับ

กู กูคดดีทสุดแ ล้ว ว่าคนทีกรักหลังจากนี้ ตองเป็ นมึงเท่านั้น .... ได้ยนมัยโน่ ... กูรักใครไม่ได้แล้วถ้าไม่ใช่ มง .."
ิ ี่
ู่

ิ ้


ปุณณ์พ่นความรู ้สึกในใจออกมาทั้งหมดพร้อมอ้อมแขนแนบแน่ นจนผมต้องกอดกลับ เพื่อให้รู้วาผมเองก็
ไม่ได้คดต่างจากปุณณ์เท่าไหร่ ผมกอดพลางโขกหัวตัวเองลงกับคนตรงหน้ าเบา ๆ ก่อนจะค่อยผลักร่ างอีก

ฝ่ ายออกมา
่ ั
"ปุณณ์ ... มึงฟั งนะ..." ผมสบดวงตาคมคูน้ น หวังให้มนเห็ นความจริ งจากนัยน์ตาผม แต่สิ่งทีเ่ ห็ นกลายเป็ น


ดวงตาปุณณ์ มองตอบมาราวกับจะอ้อนวอน ซึ่งไม่จาเป็ นเลย .. ผมไม่เคยคิดทําให้คนตรงหน้าเสี ยใจอยูแล้ว

"กูได้ยนอย่างนี้ กูน้อยใจนะ.. กูไม่เคยทําให้มงเชื่ อเลยใช่ มยว่ากูคดยังไง ...." ถึงตรงนี้ ไอ้หน้าหล่ออ้าปากจะ



้ั
เถียง แต่มงรอไปก่อน ขอกูพูดให้จบ "ทังเรื่ องของมึง แล้วก็เรื่ องของยูริ เป็ นเรื่ องทีกคดมาดีแล้วพอ ๆ กัน ...

ู่ิ

กูรักยูริมาก แต่มงก็รู้ ว่ารักทีกมให้ยริมนไม่เหมื อนทีกมให้มง ... ยูริเป็ นเพื่อนทีดีกบกูมาก เขาเคยอดทนกับกู

ู่ี ู ั
ู่ี ึ
่ ั
มาทุกอย่าง แต่กกลับทําให้เขาเสี ยใจ ...." ผมเว้นวรรคไปช่ วงหนึ่ งเมือภาพใบหน้าเปื้ อนนํ้าตาของยูริกลับมา


ในความคิดอีกครั้ง "กู... เกลียดตัวเองทีทาให้คนอื่นต้องเสี ยใจ .... ไม่รู้ดิ่ .. เขาทําอะไรให้กต้ ั งหลายอย่าง... แต่
่ ํ

กู... นอกจากจะตอบแทนเขาไม่ได้แล้ว กูยง ..............."

ถึงตรงนี้ ริมฝี ปากนุ่มของปุณณ์เลื่อนมาประทับกางกั้นคําพูดผม ราวกับไม่อยากฟั งต่อ ผมยอมให้ปณณ์

ขโมยคําพูดทั้งหมดไป เพราะคนตรงหน้าทําให้ผมรู ้สึกสบายใจเหลือเกิน

458


"ไม่พูดต่อนะ ... โน่ ทาดี ทสุดแล้ว รู้มยครับ .." ปุณณ์กระซิบให้กาลังใจผม ก่อนจะคลี่ยมทีทาให้อนไปถึง
ํ ี่
ิ้ ่ ํ ุ่
้ั
หัวใจ
"โน่ ไม่รู้หรอกว่าตัวเองวิเศษแค่ไหน ... โน่ เป็ นสิ่งมหัศจรรย์ในชี วตผมนะ " เข้าใจยอนี่ ! ผมยิมรับคําอวยจาก


่ ั
ปุณณ์ ก่อนริ มฝี ปากบางคูน้ นจะทาบทับลงมาอีก ครั้งนี้ ผมปล่อยให้อี กฝ่ ายได้ทาตามใจ เพราะช่ างน่ าแปลกที่

แค่สมผัสเดียวจากปุณณ์ กลับเรี ยกเอาพลังและกําลังทั้งหมดกลับคืนมา .. จูบนี้ เปรี ยบดังรางวัลการันตี ว่าสิ่งที่


ผมทําลงไปนั้น ถูกต้องแล้ว
ปุณณ์เองก็เป็ นสิ่งมหัศจรรย์ในชี วตผมเช่ นกัน =]

เราสองคนผลัดกันจูบอย่างโหยหาในความ รักจากอีกฝ่ าย จูบของปุณณ์ราวกับต้องการส่งต่อความรู ้สึก

ทังหมดทีมผานปลายลินนี้ เลยกลายเป็ นหน้าทีของผมทีตองตอบโต้กลับ เพื่อให้อีกฝ่ ายรู ้วา สิ่งทีอดแน่ นใน
่ี่

่ ้
่ ั


ใจผมนั้น ไม่แตกต่างกันเลย
จูบของเราร้อนขึ้นเรื่ อย ๆ เมือไม่มใครเป็ นฝ่ ายยอมจํานนก่อน ริ มฝี ปา กปุณณ์ทาบลงมาซํ้า ๆ ยํ้า ๆ พร้อม
่ ี
ปลายลินอุน ทีท้งออดอ้อนและซุกซนไม่แพ้มอเจ้าของ ผมตีมอปุณณ์ท้งทีเ่ รายังจูบกันอยู่ เมือมือข้างหนึ่ งเริ่ ม




้ ่ ่ ั
รุ กรานมาในเสื้อนักเรี ยนผมโดยพละการ ปุณณ์ส่งเสี ยงหัวเราะเบา ๆ ในลําคอ ก่อนจะใช้มอข้างนั้นเลื่อนมา

จับใบหน้าผมให้เอียงรั บรสจูบหวาน ๆ ได้ลึกลํ้ายิงขึ้น

เราสองคนเบียดร่ างกายเข้าหากันแม้จะมีกีตาร์คนกลาง เป็ นเวลานานจนแทบไม่เหลืออากาศหายใจ เมือคน
้ ั่

ตรงหน้าผมไม่มททาจะยอมหยุด ซํ้ายังชักจูงจนผมเคลิบเคลิมกับการกระทํานั้นไปด้วย แต่หากยิงปล่อยให้
ี ี ่


นาน เราก็ยงต่างควบคุมตัวเองไ ด้ยากขึ้นทุกที ผมค่อย ๆ ยกมือข้างหนึ่ ง หมายจะดันอีกฝ่ ายให้ถอนริ มฝี ปาก
ิ่
ออก แต่ไม่ไวกว่าประตูห้องชมรมทีถกเปิ ด พร้อมเสี ยงแหลมเล็กซึ่งผมคุนเคยดีเสี ยงหนึ่ ง
ู่

"โน่ ................. ปุณณ์ ........................."
ยูริ!?

459

52nd CHAOS
"กูขอโทษษษษษษษษษษษ !!!!!!!!!" เบื้องหน้าผมตอนนี้ คอไอ้โอมทียกมือไหว้ไม่ยอมเอาลง นานกว่า 10


นาทีแล้ว
ใช่ ครับ.. เป็ น 10 นาทีแล้ว ทียริเข้ามาเห็นคําตอบของคําถามทั้งหมดทีเ่ ธอเคยถาม ก่อนจะวิงจากไปโดยไม่
ู่

มีคาถามใด ๆ เพิ่มเติมอีก

"เฮ้ย ไม่เป็ นไร มึงไม่ผดจริ ง ๆ " ผมบอกพลางแตะมื อโอมทีไหว้คางไว้ไม่ยอมเอาลง ด้วยเหตุผลเพราะไม่



อยากให้มนเก็บเรื่ องนี้ ไปคิดมาก ว่ามันเป็ นตัวการทีพายูริเข้ามาจนเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างเมือกี้น้ ี .... ก็




ในเมือเราทุกคนต่างจํากัดความว่ามันคือ 'เหตุการณ์ไม่คาดฝัน ' แล้วผมจะปล่อยให้โอมคิดโทษตัวเองอยูแต่

ฝ่ ายเดียวได้ยงไง

"ไอ้เหี้ ย! กูแม่ง .... ไม่น่าพายูริมาเลย ..... กูขอโทษว่ะ ..... กู...."
"เฮ้ยพอ... มึงไม่ผดเลยจริ ง ๆ เป็ นพวกกูทไม่ระวังเองโอม .... พวกกู ... ประมาทเอง " ผมแค่นคําพูดออกมา

ี่
อย่างยากลําบาก เพราะไม่ใช่ เรื่ องง่ายเอาซะเลยทีจะยอมรับความจริ ง ว่ าเรื่ องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากความ

ประมาทเลินเล่อของตัวผมเอง .. มันไม่ได้เกิดจากยูริ ทีเ่ พียงต้องการเอารู ปสติกเกอร์เมือวานมาให้ผมตาม


ประสาเพื่อนทีดีเท่านั้น มันไม่ได้เกิดจากโอม ทีเ่ พียงแค่หวังดีพายูริมาหาผมในห้องชมรม จะได้ไม่ตองฝ่ าฝูง


ผูชายมาเองทั้งทีไม่ค่ อยปลอดภัยเท่าไหร่ แต่ทกอย่างล้วนเกิดจากตัวผม .. ผมทีสนใจแค่ความต้องการของ




ตัวเอง โดยไม่เคยคํานึ งถึงผลทีจะตามมาเลยสักครั้ง



ผมบีบมือโอมเบา ๆ เตือนให้มนลดมือทีพนมอยูลง แม้วาหน้าตามันจะไม่ยนยอมอยากทําอย่างนั้น แต่



สุดท้ายก็ทาตามโดยดี โอมมองตอบใบหน้าผมเห มือนต้องการพูดคําขอโทษต่ออีกสักร้อยคํา ทั้งทีผมคิดว่า


โอมไม่มความจําเป็ นทีจะต้องทําเช่ นนั้นเลย ..


"โอ๊ยย... กูแม่งงง........ โว๊ยยยยยยย !!!" สุดท้ายมันจึงได้แค่แหกปากโวยวาย ตีอกชกหัวตัวเอง ก่อนจะเดิน
กระทืบเท้าปึ ง ๆ ออกจากห้องไป โดยไม่ลืมปิ ดประตูให้พวกผมก่อ นออก (แม้จะโคตรรรแรงก็เหอะ ) เฮ้อ..

ไอ้โอมก็แบบนี้ แหละครับ ชี วตเหมือนจะไร้สาระ แต่กรับผิดชอบทุกอย่างทีทา (เวลาทีมนไม่ได้กวนตีนนะ )

่ ํ
่ ั

460

เพียงแค่ครั้งนี้ ผมไม่เห็นว่ามีสิ่งใดทีโอมสมควรต้องรับผิดชอบจริ ง ๆ


เสี ยงทีเ่ คยโหวกเหวกภายในห้องชมรมเมือไม่กี่นาทีกอ นกลายเป็ นสงบลง เหลือเพียงลมหายใจของผม ที่

ถูกระบายออกมาหนัก ๆ .. ความรู้สึกปวดหัวและสับสนกําลังประเดประดังเข้ามาเล่นงานจนผมตั้งตัวไม่ทน

่่
จําต้องล้มลงนังบนโซฟาตัวยาว ทีมอีกคนเอนหลังอยูกอนแล้ว
่ี


ใช่ ครับ.. ปุณณ์ยงไม่ไปไหน มันยังคงนังอยูตรงนี้ และมีทาที กังวลตลอดจนผมรู ้สึกได้ ผมเหลือบมอง

่ ่
ใบหน้าคมคายทีเ่ ต็มด้วยเค้าแห่ งความกังวลนั้น ประกอบกับฝ่ ามือชื้ นเหงื่ อทั้งสองข้าง ทีเ่ จ้าของมันกอบกุม
กันแน่ นอีก
"ปุณณ์ .... เป็ นไรรึ เปล่า ?" แต่ถึงแม้เรี่ ยวแรงตนเองแทบจะหมด ผมก็ยงอดเอ่ยถามคนข้าง ๆ ด้วยความเป็ น

่ ่ ุ ํ

ห่ วงไม่ได้ เพราะรู ้ดีวาสิ่งทีปณณ์กาลังคิดคงไม่ตางจากโอมเท่าไหร่
"กู.... ขอโทษนะ " แล้วก็เป็ นดังคาด ผมมองปุณณ์ทหันมาตอบเสี ยงแผ่วพร้อมนัยน์ตาหมองถนัด แล้วอย่าง
ี่
นี้ คนฟั งอย่างผมจะทําเช่ นไรได้ นอกจากส่งยิมเรี ยกกําลังใจคืนกลับไป

่ ั
เรี่ ยวแรงทีคงเหลืออยูท้งหมด ผม ขอใช้มนยิมให้แก่คนตรงหน้าผม "ขอโทษไรวะ คิดมาก ! ถ้าจะผิด ก็ผด

ั ้


ด้วยกันทั้งคูแหละ " ผมว่าพลางตบบ่าแกร่ งนั้นเบา ๆ ด้วยคําพูดทีตรงกับใจเพียงครึ่ งหนึ่ ง เพราะในความคิด

ของผมจริ ง ๆ แล้ว ผมไม่เคยนึ กโทษปุณณ์แม้แต่น้อย
หากใบหน้าคมนั้นยังคงเคร่ งขรึ ม "แต่เป็ นกูที่ ........... เริ่ ม .."

อืม... งั้นถ้าเป็ นแบบนี้ ละ ...... ผมคลี่ยมให้ไอ้คนหน้าเครี ยดทีกาลังสบสายตาผมอยู่ ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนวง
ิ้
่ ํ
็ิ
หน้าไปจรดริ มฝี ปากเหนื อกลีบปากสี อมส้มนั้นเบา ๆ ปุณณ์ดตระหนกนิ ดหน่ อย แต่กยนยอมให้ผมเป็ นฝ่ าย


รุ กลํ้าโดยดี ผมแอบอมยิมกับท่าทีวา ง่ายนั้นก่อนจะกวาดชิ มรสหวานจากปากของปุณณ์จนกว่าตนเองจะ

พอใจ
"ทีน้ ี ผดเท่ากันรึ ยง " จนกระทังถอนริ มฝี ปากออก ผมจึงได้หลิ่วตาถามคนตรงหน้า ให้มนส่งเสี ยงหัวเราะ





461

เบา ๆ แทนคําตอบทีผมต้องการ "แล้ว.... ไม่ตามเค้าไปจะดีเหรอ .." คือคําถามจากปุณณ์ในเวลาต่อมา

อืม.... ความรู ้สึกหนักอึ้งแล่นวนกลับมาทันทีหลังจากได้ฟังคําถามนั้น ผมยอมรับว่าตัวเองนิ่ งไปเพราะจน

ด้วยคําตอบ .. แม้เมือกว่า 10 นาทีกอน สองขาของผมจะสังการให้ตวเองวิงตามยูริไป แต่สมองกลับตะโกน




ถามดังกว่านั้น ว่าผมจะตามยูริไปอีก เพื่ออะไร

ในเมือผมไม่สามารถทํา อะไรให้เธอรู ้สึกดีข้ นได้สกอย่าง ไม่วาจะก้าวออกไปยอมรับหรื อปฏิเสธ .. ผมไม่




สามารถปิ ดบังเรื่ องราวทั้งหมดได้ตอ ในเมือภาพทียริเห็ น ล้วนฟ้ องความจริ งจนหมดเปลือก แต่ถึงอย่างนั้น

ู่
ผมกลับไม่มความกล้าหลงเหลือพอทีจะสารภาพความจริ งออกไป ในเมือ .. ยิงผมพูดมากเท่า ไหร่ ก็เท่ากับยิง





ซํ้าเติมจิตใจของยูริมากเท่านั้น
แล้วผมยังเหลือวิธีไหนอีก .........
ทุกอย่างในหัวรวมกันหนักอึ้งเสี ยจนต้องหลับตาลงอย่างเหนื่ อยอ่อน


"โน่ ..." แต่แล้วเนื้ อเสี ยงทุมทีผมคุนเคยดี กลับคอยฉุ ดให้ผมตืนจากภวังค์ พร้อม ๆ กับฝ่ ามืออุนข้า
้ ่ ้


งเดิมนั้น


ทีไม่วาเมือไหร่ กคอยยํ้าเตือนเสมอ ว่าทีตรงนี้ ยงมีใครอีกคนคอยเคียงข้างผมอยู่ .. ผมลืมตามองรอยยิมปุณณ์
่ ่ ่




ทีไม่วาเมือไหร่ กน่ามองจนไม่อยากให้หายไป
่ ่ ่


"ขอบคุณนะ " ผมเอ่ยคํานี้ กบคนตรงหน้าด้วยความรู ้สึกบางอย่างทีบรรยายไม่ถก ... ผมไม่รู้วาหลังจาก นี้



่ ้
เรื่ องราวทั้งหมดจะลงเอยเช่ นไร แต่ผมรู ้สึกอุนใจ ทุกครั้งทีลืมตามาเห็ นปุณณ์อยูขางกาย


ผมรู้สึกว่าตัวเองจะปลอดภัย

462

***

หลังจากวันนั้นเป็ นต้นมา ก็ดทาว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับยูริจะจบลง เพราะเธอไม่เคยโทรมาหา ออด
ู ่
อ้อนชวนไปดูหนัง กินข้าว รวมถึ งช้อปปิ้ งด้วยกันอีก แม้แต่ในเวลาทีผมตัดสิ นใจต่อสายโทรศัพท์ไปหาเธอ

กลับพบว่ามีเพียงสัญญาณเรี ยกเข้าเท่านั้น ทียริอนุ ญาตให้ผมได้ยน
ู่

เย็นวันหนึ่ งเมือประมาณอาทิตย์ทผานมา เราสองคนบังเอิญเจอกันบนรถไฟฟ้ าระหว่างทางกลับบ้านโดย

ี่ ่
ไม่คาดคิด ผมยอมรับว่าตัวเองรู ้ สึ กประหม่าไม่น้อยทีตองเผชิ ญหน้ากับยูริ ทั้งทีเ่ คยทําเรื่ องไม่ดีไว้ขนาดนั้น
่ ้

แต่กไม่สามารถทําอย่างอื่นได้อีก นอกจากส่งยิมเป็ นมิตรให้เธอตามแบบฉบับทีผมเคยเป็ น แม้จะรู ้ตวดีวาอีก

ั ่

ฝ่ ายไม่อยากเห็นหน้า หรื อแม้แต่ผกมิตรกับคนอย่างผมแล้ว

ภาพทีจาได้ตดตาคือ ใบหน้าเฉยชาราวกับคนไม่รู้จกกันของยูริ .. ดวงตาเธอมองผ่านผมไปราวกับว่าผมไม่มี
่ํ ิ


ตัวตนอยู่ ซึ่งก็คงถูกแล้วทีเ่ ป็ นเช่ นนั้น เพราะไอ้คนอย่างผม หากไม่มตวตนอยูในชี วตยูริจริ ง ๆ .. เรื่ องทั้งหมด
ี ั

ก็คงดีกว่านี้
ยิงผมได้กลับมาคิดทบทวนเรื่ องราวทีเ่ กิดขึ้นไปมากเท่าไ หร่ ผมก็ยงรู ้สึกว่าตัวเองทําร้ายยูริมากเท่านั้น
ิ่

เพราะมันเป็ นผม.. คนทีเ่ พิ่งบอกเลิกเธอกับปากเมือ 24 ชัวโมงก่อน ก่อนทีจะปล่อยให้เธอมาเห็ นกับตาตัวเอง




ว่า สาเหตุทผมบอกเลิกยูริ เป็ นเพราะอะไร .. เป็ นเพราะ ผม เลือกทีจะมีความสัมพันธ์กบ ปุณณ์ ผูชายทีมศกดิ์
ี่

้ ่ีั
เป็ นถึงแฟนเก่าของเพื่อนสนิ ทเธอ อีกทั้งยังภาพทียริเห็ น ก็แทบเป็ นภาพเดียวกับภาพสุดท้ายในโลกทีเ่ ธอ
ู่
อยากเห็ น..
ผมไม่เคยคิดโทษยูริทโกรธขนาดนั้น เพราะผมมันไม่มสิทธิ์ อะไรเลย ในเมือผม คือฝ่ ายทีทาร้ายความรู ้สึก
ี่


่ ํ
เธอ จึงไม่ใช่ ผม.. ทีมสิทธิ์ ตัดสินว่าควรทําอ ย่างไรต่อไป หากแต่เป็ นยูริ ซึ่งถ้าเธอพิพากษาว่าคนอย่างผมไม่
่ี
่ ่
คูควรทีจะเป็ นเพื่อนด้วยอีก ผมคงไม่สามารถอุทรณ์อะไรต่อได้ ...

เพราะไม่วายูริจะมอบบทสรุ ปรู ปแบบไหนให้แก่ผม .. ผมก็ยนยอมรับโดยไม่มขอโต้แย้งใด

ี้

463

ผมสมควรแล้วทีจะได้รับบทสรุ ปนั้น ..


เฮ้ออออ... เค้าว่าถอนหายใจหนึ่ งครั้งอายุจะสั้นลง 7 วิ (จริ งปะวะ) แต่ถาจริ งผมคงเหลืออายุขยอีกไม่กี่นาที


แหง๋ ๆ ก็ .....
'โครมมมมมม '


แล้วใครวะเอาหมอนมาทุมหัวกู !!!!!!!!!!!!!! แม่งงงง... คนกําลังนอนใช้ความคิดอยูแท้ ๆ !! ผมพลิกตัวมอง

หน้าผูตองหาทีมายืนคํ้าหัว อยูแล้วก็ตองผงะ เพราะผมทีนอนตัวยาวบนพื้นห้องชมรมในตอนนี้ พบว่าหน้า
้้



ตัวเองวางห่ างจากตีนไอ้โอมแค่ไม่ถึงคืบ
"หื มม ไอ้เชี่ ยยยยยยยยยย เอาออกไปเลยนะ !!" แล้วใครยอมนอนดมตีนมันต่อก็บาแล้วครับ !! ไอ้สาดดดดด

ผมผลุนผลันดันตีนมันออก ก่อนจะต้องลุกขึ้นนังเกาหัวอย่ างขัดใจ

แต่ไอ้โอมยังมีหน้ามาหัวเราะอีก "ก็กเู ห็นมึงนอนเหม่อดีนัก เรี ยกไงก็ไม่ตอบ เลยต้องเอากลิ่นมาดามหอม
ชื่ นนนนใจให้ดม เป็ นไง ชื่ นนนนใจม๊ะ ?" พ่ออออออ มึงสิ ผมหันไปชู นิ้วกลางใส่มนด้วยความพิศวาสกลิ่น

มาดามเป็ นอย่างยิง

เฮ้อ.. วันนี้ เป็ นวันทีเ่ ราสองคน (ผมกับโอม ) ต้องมานอนเฝ้ าห้องชมรมกันทังเช้า กลางวัน รวมถึงเย็นด้วย

ครับ เนื่ องจากไม่มใครอยูเ่ ลยนอกจากพวกผม เพราะไอ้ฟิล์มเล่นยกโขยงพาน้อง ๆ รวมถึงรุ่ นพี่บางส่วนไป


แข่งขันวงโยธวาทิตทีเ่ มืองนอก นับดูแล้วเหลืออีกตั้งหลายวันกว่าจะกลับ ทิงให้พวกผมดักดานอยูใน

ประเทศเขต(โคตร)ร้อนแบบนี้ อย่างสุดแสนจะเซ็ง

ผมนังเหล่ไอ้โอมทีเ่ มือกี้แวะมาทุมหมอนกวนประสาทผม ก่อนมันจะเดินไปกระชากใบอะไรบางอย่าง



จากบอร์ดออกมายืนให้ตอ ...... อะไรวะ?

"ร้านคิโนะเค้าโทรมาบอกให้มงไปเอาสารานุ กรมทีสงไว้วนนี้ ไอ้ควายยยยยยย โทรศัพท์แ หกปากลันห้อง

่ ั่ ั


ตั้งนานมึงไม่รู้สึกตัวเลยใช่ มะ !!" อ้าวเหรอ........ แล้วโทรศัพท์ดงตอนไหนวะ ??? ว่าแต่.... ถ้าไอ้โอมอยูใน


464

ห้องด้วยแล้วปล่อยโทรศัพท์ดงตั้งนานกว่าจะรับทําไม นี่ แสดงว่าระหว่างผมเผลอมันแอบเปิ ดตูดหนี ไปเตะ

บอลอีกแล้วสิ ! โห ไอ้เพื่อนชัวววววว ..... ผมล่ะ อยากอ้าปากด่ามันซักสามยก ถ้าไม่ตดว่าใบเสร็ จรับเงิ นปั้ม



ตราร้านหนังสื อ kinokuniya ลอยมาปิ ดหน้าเอาไว้กอน
"ไป เอา ด้วย นะ มึง !!" แล้วไอ้ห่านี่ ยงมีหน้ามายํ้าอีก !!!!! แม่งพูดเหมือนจะไม่ไปด้วยยังงั้นอะ !!!!

"ไปด้วยกันสิวะ !"

"ไม่วางโว๊ยยยยยยยยยยยย " แต่อาววว ........ แล้วอะไรของมัน ?? ผมมองตอบไอ้โอมทีร้องปฏิเสธแทบทันที


ด้วยใบหน้าทีเ่ ขียนคําว่า 'ไม่เข้ าใจ' ตัวใหญ่กว่าควายแปะคาไว้บนหน้าผาก
ท่าทางไอ้โอมจะอ่านใบหน้าแบบนั้นของผมออก เพราะตอนนี้ มนกําลังอ้าปากอธิ บายต่อ "ก็วนนี้ อนถึง

ั ั๋
กําหนดกลับมาแล้วว บ้านกูตองแห่ ไปตั้งขบวนรับทีสนามบินนู่ นน กูโดนจิกให้รีบกลับบ้านหลังเลิกเรี ยน


เนี่ ย" อ้าวจริ งดิ่ ! ? เฮี ยอันจะกลับมาแล้วเหรอ !? ผมเริ่ มลิงโลดเป็ นเด็ก ๆ เพราะเฮี ยอันคือพี่ชายแท้ ๆ ของ


ไอ้เชี่ ยโอมครับ ทั้งหน้าตาดี ใจดี และมีก๋ ึนต่างกับมันลิบลับ ก็เฮี ยเล่นเป็ นนักเรี ยนนอก พ่วงดีกรี ปริ ญญาโท
ทางด้านวิศวกรรมมาจากอังกฤษ แบบนี้ จะเอาไอ้โอมไปเทียบด้วยได้ไงอะครับ ก็ไอ้ห่านี่ แค่เรี ยนม

.ปลายจะ

รอดรึ เปล่า ดร .แหวนยังต้องลุนอยูเ่ ลย

"เฮ้ย แล้วมึงว่าเฮี ยอันจะมีของฝากมาให้กปะวะ กุตนเต้นว่ะ " ว่าแล้วก็ขอฝันถึงช็ อคโกแลตกล่องโต ๆ ซัก

ื่

สามสี่กล่องหน่ อยเถอะน่ าาาา อูยย ลาภปากกกก

'โป๊ ก!!'
แต่แม่งงงง!! ไอ้ห่านี่ จะขัดลาภกูไปถึงไหน !! ผมหรี่ ตามองไอ้เชี่ ยโอมทีเ่ พิ่งประทุษร้ายผมด้วยมะเหงกอัน

ใหญ่กอนจะตามมาเบิดกะโหลกต่ออีกหนึ่ งครั้งถ้วน (โหไอ้นี่ ได้ทเี อาใหญ่นะ !!)


"พี่กยงไม่ทนกลั บ เสื อกถามถึงของฝากละ ไม่คอยเลยนะมึง !!" ก็ทาอย่างกับมึงไม่เคย !! ผมเริ่ มอุบอิบด่า
ูั ั

มันไม่เป็ นภาษา เพราะเคืองทีแม่งไม่ช่วยแบกหนังสื อแล้วยังจะงกของฝากอีก เออ พูดถึงเรื่ องหนังสื อ มันไม่

ไปช่ วยแบกแล้วผมจะหอบกลับมาท่าไหนวะนัน !


465

"เชี่ ยโอมม มึงไม่ไปช่ วยกูจริ งอ ะ สารานุ กรมแม่งมีต้ง 14 เล่มนะเว่ย" แถมปกแข็งอีกต่างหาก .. ผมขมวดคิว


่ ั


มองไอ้โอมทีทาหน้าครุ่ นคิดอยูพกหนึ่ ง แต่กลงท้ายด้วยการสะบัดหัวพรื ดอยูดี
่ ํ
"เหอะะะะะ ไม่ได้จริ ง ๆ ว่ะ วันนี้ บานกูสงให้รีบทีสุด "

ั่

"หู ยยยยยยย แล้วใจคอมึงจะให้กแบกคนเดียวจริ งเหร อว๊าาาาา" แค่คดก็หนักแล้ว ... ยิงแต่ละเล่ม ไซส์ควาย



ๆ ทั้งนั้น โอ่ย ...
ผมนังเกาหัวตัวเองไปมองใบเสร็ จรับเงิ นของคิโนะไปอย่างจนตรอก แต่เพียงแค่ไม่นาน นํ้าเสี ยงเจ้าเล่ห์

ของไอ้โอมก็ดงขึ้น "มึงจะไปยากอาไร๊ ..... แค่ยกโทรศัพท์กริ๊ งเดียว ไอ้ปณณ์กรีบกระดิกหา งไปช่ วยมึงแบก

ุ ็
หนังสือแทนกูละ" เออว่ะ !!!!!! ลืมได้ไงเนี่ ย !!!!!!! ว่าแต่ตะกี้ไอ้โอมมันบอกว่าปุณณ์ทาไมนะ ? กระดิกหางรึ


เปล่า..... ? เอ๊ะไอ้นี่ชักลามปาม แต่เดี๋ยวค่อยคิดบัญชี ทหลัง ตอนนี้ ขอโทรหาปุณณ์กอน ผมหันไปยกนิ้ วโป้ ง

ให้ความคิด (ชัว ๆ) ของไอ้เชี่ ยโอม ก่อนจะต่ อสายหาเบอร์เลขาสภาฯทันที

'อย่าลืมคาว่า รั ก คานั้น อย่าลืมความรู้ สึกนั้น .. คาสาคัญนั้นมี ค่า รั กษาเอาไว้ให้ ดี ...... อย่าลืมคาว่า รั ก คานั้น
ที่เคยบอกกันและกัน .. เพี ยงแค่ คืนและวันได้เลยผ่าน อย่าให้ อะไรมาเปิ ด รั กเรา '
อืม......... แล้วก็เป็ นเพราะ caller ring เพลงนี้ แหละ ทีทาให้ทกครั้งเวลาผมเจอไอ้ฟี่ มันเป็ นต้องหยุดชี้ หน้า
่ ํ ุ
ผม แล้วพูดคําว่า 'อย่าลืม ' ทุกครั้งไป - _- เป็ นไรมากมัยมึง - _- นี่ ยงไม่ได้เอาผิดกับไอ้ตวต้นเหตุเลยนะ ฝากไว้



ก่อนเหอะ....
่ ั
ผมนังฟั งเสียงพี่บร้องเพลงอยูพกหนึ่ งจนคิดว่าตัวเองจะต้อง คอยเก้อซะแล้ว แต่จนแล้วจนรอดเจ้าของเบอร์


ก็โผล่มารับสายจนได้
"ว่าไงครับโน่ ?....... เฮ้ยแม็ก! แม็กพิมคํานี้ ผด " เอ่อ ...... เริ่ มต้นมาก็ดทาไม่คอยดีเลยแฮะ ผมเกาหัวแกรก ๆ

ู ่ ่
ขณะฟั งเสี ยงปุณณ์บอกรุ่ นน้องว่าต้องพิมพ์เอกสารคําร้องยังไง

"ไงโน่ โทษที อยูห้องสภ าฯอ่ะ " เอ้อ... กูโทรไปกวนรึ เปล่าหว่า ...

466


"งั้ นทํางานไปเหอะ เดี๋ยวกูคอยโทรไปใหม่ "
"เฮ้ยไม่เป็ นไร! คุยได้ มีไรรึ เปล่าครับ " แล้วคุยได้จริ งเหรอว้าา .... ผมขมวดคิวเมือรู ้สึกเหมือนได้ยนเสี ยงไอ้

้ ่

ฟี่ โวยวายล้งเล้งอยูไกล ๆ คล้ายว่ามันกําลังเปิ ดศึกทะเลาะกับใค รอยู่
แต่ช่างเหอะ.. "เย็นนี้ ..... ว่างปะ" ไหน ๆ เสียเงินโทรมาแล้วก็ถามเลยละกัน (ไม่ง้ นเสี ยดายค่าโทรศัพท์อีก )


ได้ยนเสียงปุณณ์พลิกกระดาษอะไรซักอย่างในมือสองสามทีกอนจะตอบ "ทําไมเหรอ มีธุระไรรึ เปล่า " เอ....

ฟั งดูเป็ นลางไม่ดีแฮะ..
"ก็...... ต้องไปเอาหนังสื อทีพาราก้อนอะ "

"เยอะมัย "

".............. สิ บ.. สี่เล่ม .." เยอะป่ าววะ แหะ ๆๆๆ
"ฟี่ !!!!!!!! เย็นนี้ กไม่อยูห้องสภาฯนะ!!" เอาแล้วไง.... เพราะพอสิ้นคําผมปุ๊ บ ไอ้ปณณ์กหันไปแหกปากปั๊บ
ู ่
ุ ็
เออดี... ว่าแต่ไอ้ฟี่จะยอมเหรอ


"ไม่ได้โว๊ยยยยยยยย !!!! มึงต้องอยู่!" ไหมล่ะ ... กูวาแล้ว ผมกําลังจะอ้าปากบอกปุณณ์วาถ้าไม่สะดวกก็ไม่
เป็ นไร (บอกคนในคิโนะให้ช่วยขนของขึ้นแท็กซี่หน่ อยคงได้มง ?) แต่ไอ้ปณณ์ดนชิ งตะโกนตอบฟี่ ก่อน
ุ ั
้ั
"มึงจะให้กใจร้ายปล่อยแฟนไปขนหนังสื อคนเดียวรึ ไง !!!" แล้วนัน!!!!!!!!!!! ปากกกกกกกก กกก มึงเหรอ


ออออออ ทีพูดน่ ะ !!!! ไอ้เลขาสภาฯเวรรรรรร กูจะ ฆ่าาาาาาาาาาาา มึง !!!!!!!!!

"เออ!!!!!!!!" แต่ไม่มช่องว่างให้ผมด่า เมือเสี ยงฟี่ ทีได้ยนตะโกนตอบกลับมาทําเอาแสบแก้วหู แล้วก็คงต้อง


่ ิ
ฟั งไอ้เลขาฯกับประธานสภาฯเถียงกันอีกนานแน่ ถ้าผมไม่รีบตัดบทอะไรซัก อย่าง

467


"ปุณณ์ !! ไม่วางไม่เป็ นไร เดี๋ยวกูไปคนเดียวก็ได้ แค่โทรมาถามเฉย ๆ โอเคนะ ?" ผมพยายามหว่านล้อม
ปลายสายทีกาลังคุยด้วยให้แยกย้ายกันไปทําหน้าทีของตัวเอง แต่ออ ! จริ ง ๆ แล้วผมน่ าจะบอกมันอีกด้วยว่า
่ ํ


มึงไม่ตองป่ าวประกาศเรื่ องกูเป็ นแฟนมึงขนาดนั้นก็ได้ หน้ ากูบาง!!!!!!!!

"ไม่เป็ นไร ไปได้ เจอกันเย็นนี้ นะ "
"แต่.........."
"ไว้เจอกัน " กริ๊ ก อ้าว........ วางสายแล้ว .... อะไรของมันวะ ? ตกลง 'ไปได้ ' ของมันนี่ คออะไร ผมมอง



ไอโฟนในมือตัวเองอย่างมึน ๆ แต่กหันไปบอกโอมว่าปุณณ์คงไม่วาง แต่ไม่เป็ นไร ผมไปเองได้
ร้านคิโนะคงมีบริ การช่ วยขนหนังสื อนันแหละน่ า ..


***

ทันทีทออดโรงเรี ยนบอกเวลาเลิก ไอ้เชี่ ยโอมก็วงแจ้นหางจุกตูดออกนอกห้องอย่างไว .... โห นี่ ถาไม่รู้กอน
ี่
ิ่

ว่ามันจะไปรับเฮี ย ผมคงคิดว่าเย็นนี้ มถายทอดสดกองประกวด FHM แน่ ๆ เพราะเป็ นเหตุผลเดียวทีดเู ข้ ากับ
ี่

สันดานเชี่ ย ๆ ของมัน

แต่ทาทางรี บร้อนอย่างนี้ สงสัยไม่พนฝากเฮี ยซื้อของไว้แน่ นอน ...... ว่าแต่คออะไรวะ ระหว่างหนังสื อเพลย์


บอยเล่มล่าสุด กับของฝากน้องมิก ... หึ หึหึ อย่าให้กรู้แล้วกัน

ผมคิดพลางผิวปากพลางระหว่างทยอยเก็บของจากโต๊ะลงกระเป๋ า หลังจาก รํ่าลากับพวกไอ้เก่ง รถเก๋ ง พ้ง
ปาล์ม โด่ง คมและอีกมากมาย ก็ได้เวลาออกไปทําหน้าทีเ่ บ๊ชมรม เอาของทีสงไว้ซกที
่ ั่ ั

(เสียดายทีไอ้ง่อยไป


แข่งกะเค้าด้วย ไม่ง้ นนะ .. พ่อจะใช้ให้น่วม!) โว้ยย... คิดแล้วก็เบือ .. ผมหนี บกระเป๋ าเข้าข้างเอว ระหว่างยก


มือบ๊ายบายเพื่อนทั้งหม ด

468

อืม..... ว่าแต่ตกลงไอ้ปณณ์เอาไงวะ โทรศัพท์มอถือก็ไม่เห็ นมันติดต่อเข้ามาซักนิ ด แต่ก็ .. เอาเหอะ ช่ วงนี้




เห็ นงานสภาฯยุง ๆ มันคงไม่วาง ไปเซ้าซี้มากก็ไม่ควร ผมบอกตัวเองอย่างนั้นก่อนจะยัดไอโฟนลงกระเป๋ าเก

งเกงนักเรี ยน แล้วมุงหน้าเดินไปยังประตูร้ ัวทันที
แล้วเรื่ องราวก็คงราบรื่ นมากกว่านี้ หากไอ้ปณณ์จะไม่ได้พุ่งมาจากไหนไม่รู้ แถมยังลากเอาแขนผมให้วง

ิ่
ออกนอกโรงเรี ยนพร้อมมันอีก !!"เฮ้ ย!!!!!!!!!!!!ไรของมึง!!!!!!"
"เร็ วโน่ ! เดี๋ยวไม่ทน !" มันว่าพลางลากผมวิงตรงดิ่งไปยังประตูทางออกโรงเรี ยนพร้อมมัน ! เฮ้ยยย!! อะไร


ของมึงวะ!!!

"ไม่ทนอะไร! ร้านปิ ดสามทุม !!" มึงมัวปะเนี่ ย !! แต่ไม่ตองรอให้ปณณ์พูดต่อ เพราะคําตอบวิงตามมาโน่ น





แล้ว
"เชี่ยปุณณ์ !!!!!!!! กลั บมาเดี๋ยวนี!้ !!!!!!!"เฮ้ยยยยยย นันมึงหนี มนมาเหรอวะ !!!?? ผมผวาหันไปมองไอ้ฟี่


เจ้าของเสียงโหวกเหวกด้านห ลังแว่บหนึ่ ง ก่อนจะถูกปุณณ์รีบผลักหลังยัดใส่แท็กซี่อย่างเร็ ว "กูไป
่ ิ
แล้ววววววววว มีไรเรี ยกใช้น้องแม็กเอง บายเพื่อน !!!!!" เสียงไอ้ปณณ์ตะโกนตอบประธานนักเรี ยนคูชีวต

ก่อนจะดึงประตูรถแท็กซี่ปิดอย่างรวดเร็ ว "ไปพาราก้อนครับพี่ !"
"เฮ้ยยยยยยยย มึงหนี มนมาไม !!!!!!" เดี๋ยวแม่งก็หาว่ากูขโมยเลขาสภาฯอีก !!!!!!! ผมหันไปแว้ดมันทันทีที่

รถออก
"ก็จะให้กปล่อยมึงไปคนเดียวได้ไงอะ หนังสื อก็ต้งเยอะ " ปุณณ์หันมาว่าพลางยิมเผล่ท้งทีเ่ หงื่ อเม็ดเป้ งยัง





สิงอยูบนขมับ .... เออ ก็ดีหรอกทีไม่ทงกูอย่างไอ้โอม แต่ .............
่ ิ้
่ ่
"แล้วงานสภาฯอะ ทิงมางี้ ไม่เป็ นไรเหรอ " เห็ นท่าไอ้ฟี่วิงตามมาแล้วกูละหวันจริ ง ๆ แต่ไอ้ปณณ์ดนส่ง
ุ ั


เสี ยงหัวเราะร่ า
"งานห่ าเหวไรล่ะ! ไอ้ฟี่แม่งกวนตีน แฟนมันไม่ออกมาให้เจอสองอาทิตย์ได้แล้วมัง มันเลยจะให้กอดไป



469


กับมึงบ้าง ดูความเลวของมันดิ่ " อ้าววว ซะงั้ น.... ไอ้ชวฟี่ ! ถ้ารู ้ง้ ี กขอวิงกลับไปกระทืบซํ้าอีกสองทีกอน
ั่
ู ่
ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟั นแช่ งไอ้ประธานนักเรี ยนแสบในใจ ขณะทีปณณ์บอกพี่คนขับให้เร่ งแอร์หน่ อยก่อนจะ
่ ุ
หันมาพูดต่อ "แต่แฟนกูเค้าไม่ใจร้ายอย่างแฟนไอ้ฟี่นี่ หว่า ... แล้วจะให้กใจร้ายกับแฟนกูได้ยงไง " หื มมมม



..... ? ปากดีนักนะมึง ผมหันไปเลิกคิวมองหน้าคนพูดทีกาลังยิมกริ่ มอยูแล้วก็อดหลุดขําไม่ได้
่ ํ ้


"อาการหนัก

นะมึง หึ หึหึ"
"อื้อ มึงอะทํากูอาการหนัก ต้องรับผิดชอบด้วย " อ้าวไอ้นี่ จู่ ๆ ก็มายัดเยียดข้อหาให้เฉย ผมส่ายหัวกับความ

เพี้ยนของมัน (ทีนับวันจะเพิ่มขึ้ นเรื่ อย ๆ) ก่อนจะเคาะนิ้ วเป็ นจังหวะเพลงลูกทุงตามทีคณลุงคนขับกําลังฟั ง

ุ่
อยู่

ใช้เวลาไม่นานนักเราสองคน (กับอีกหนึ่ งลุงคนขับ ) ก็มาถึงสยามโดยสวัสดิภาพ ซึ่งแน่ นอนว่าปุณณ์เป็ น
คนชิ งจ่ายเงิ นทังหมดอีก .... โว๊ะ ! ไอ้นี่จะทําตัวเสี่ยไปไหนวะ ! (รู ้แล้วโว๊ยว่าบ้าน รวย) ผมเหล่ตามองมันทีรับ


เอาเงิ นทอนยัดใส่กระเป๋ าตังค์โดยไม่นับ ด้วยความหมันไส้

"ตลอดอะมึง !! วันหลังกูไม่นงแท็กซี่ดวยแล้ว !"
ั่

"อ้าว! มึงก็เก็บตังไว้เลี้ยงข้าวกูดิ่ หิ วว่ะ กินไรดี " อ้าวไอ้นี่ .... กูชวนมาเอาหนังสือ เสื อกทําเนี ยนตลอด ผม
เหล่ตามองไอ้ปณ ณ์ททาเป็ นยืนลูบท้องหันซ้ายหันขวาแล้วก็อดใช้ศอกกระทุงแม่งไม่ได้ "ไปเอาหนังสื อกะกู

ี่ ํ

ก่อน"

"เฮ้ย! ก็โน่ บอกเองว่าร้านมันปิ ดสามทุม เราก็หาไรกินก่อนดิ่ จะให้แบกหนังสื อไปกินด้วยรึ ไง " อืม ...
พูดจาฉลาดมีเหตุผล เสี ยอย่างเดียวทีไม่รอผมตอบตกลงว่ะ เพราะตอนนี้ มน เล่นลากผมเข้าสยามเซ็นเตอร์มา


เดินหาของกินเรี ยบร้อย "กินอะไรดีน๊าาา..." แล้วยังมีหน้ามาทําเสี ยงแอ๊บแบ๊วอีก เหอ ๆๆๆ เอาเหอะมึง

เราสองคนเดินวนไปวนมาอยูในห้างพักใหญ่ โดยทีไอ้ปณณ์เอี้ยวคอผมไปกอดไว้แน่ นตลอด เอ่อ ... ก็
่ ุ

470

เข้าใจนะว่าเด็กผูชายเดินกอดคอกันมันเรื่ องปกติ แต่ตอนนี้ กวา .......... ปล่อยเห๊ อะ !

ู่
ผมเริ่ มดินขลุกขลักในแขนมันทียงกวนตีนรั้งคอผมไว้แน่ นไม่ยอมปล่อย "โอ่ยยยย กูอึดอัด ปล่อยยยย " แต่
่ั

ไอ้ห่าเลขาสภาฯเสือกทําเป็ นผิวปากสบายใจ
ผมเหล่มองมันอีกรอบ "ปล่อยยยยยย เส่ะวะ ..." เพราะตอนนี้ เด็กผูหญิงทีเ่ ดิ นผ่านเราไปเริ่ มหันมามองแล้ว

ครับ


"เป็ นไร ขอวางแขนแค่น้ ี กไม่ได้ " ไอ้ปณณ์แกล้งทําเป็ นบ่นกระปอดกระแปด แต่กยอมเอาแขนออก


เปลี่ยนเป็ นแค่วางไว้บนบ่าผมแทนโดยดี สงสัยมันคงจับพลังได้วาผมเอาจริ ง

เราสองคนเดินวนในสยามเซ็นเตอร์สองสามรอบ ก่อนปุณณ์จะตกลง (กับตัว เอง) ได้วาอยากกินซิสเลอร์ ...
คือมันไม่ถามความเห็นผมเลยครับ จริ ง ๆ ผมก็อยากกินนะ ซิสเลอร์เนี่ ย แต่ดวยจํานวนคนต่อคิวมหาศาล

เหมือนได้กินฟรี ทําเอาแค่คดก็เล่นซะท้อ

แต่ผลของการรอคอยก็ถือว่าคุมค่าครับ !! เพราะเมือพนักงานเรี ยกชื่ อผม (แล้วดูแม่งดิ่ มันอยากกิน เองแท้ ๆ


แต่เสื อกเอาชื่ อผมไปจองซะงั้น ) และพาเราไปยังโต๊ะตัวทีวางอยูน้ น ผมพบว่าพวกเราได้โต๊ะดีเกินคาด !!!!
่่ ่ ั
เนื่ องจากคงไม่มอะไรดีเกินกว่าการได้นงโต๊ะทีอยูใกล้ซุมสลัดบาร์แค่เอื้อมมืออีกแล้วว !! อา....... สวรรค์ของ

ั่
่ ่

โน่ ............ ซุปทูน่าของโน่ ........ พาสต้าของโน่ ....... มันบดของโน่ .... แค่คดก็มความสุขแล้วววว
ิ ี
ผมฉี กยิมแฉ่ งเมือเห็นตําแหน่ งของโต๊ะนังและสลัดบาร์จนปุณณ์ตองเอื้อมมาบ้องหลังหัวด้วยความหมันไส้





ไปหนึ่ งที แต่ยงไม่ทนทีผมจะได้บองมันกลับ สายตาพลันเหลือบไปเห็ นร่ างขาว ๆ ทีคนตาเสี ยก่อน
ั ั ่

่ ุ้
็ ั
"ยู.......... ริ ...." ผมทวนชื่ อเจ้าของร่ างนั้นเสียงแผ่ว แต่กดงพอทีจะให้ปณณ์หันตามได้ .. ใช่ แล้วครับ .... ไม่



ไกลจากโต๊ะเรานักคือโต๊ะของยูริทมากับเพื่อนสาวสามสี่คน โดยผมรู ้สึกได้วาเธอเห็ นพวกเราแล้ว แต่แสร้ง
ี่

ทําเป็ นไม่เห็ น เพราะไม่วาเพื่อนร่ วมโต๊ะจะสะ กิดให้เธอมองผมแค่ไหน เธอก็ไม่ชายตามาเลย
เรานังใช้อากาศหายใจร่ วมกันในซิสเลอร์ได้เพียงไม่ถึงห้านาที ก่อนยูริจะออกปากชวนเพื่อนไปจ่ายตังค์


471


บริ เวณเค้าท์เตอร์ทางออก ... ผมเห็ นจากจานเปล่าบนโต๊ะนั้นก็พอรู ้วายูริมาถึงก่อนเราซักพักแล้ว แต่สงเกต

จากสีหน้าเธอก็รู้เช่ นกัน.. ว่าหากผมไม่เข้ามา มือนี้ คงจะอร่ อยกว่ามาก

ผมมองตามหลังยูริทเี่ พิ่งจากไปพร้อมกระเป๋ านักเรี ยนซึ่งพวงกุญแจสี สมสดใสยังคงห้อยอยู่ ... แว่บหนึ่ งใน


ใจผมรู ้สึกเหมือนถูกบีบ แม้จะรู้ดีวาถูกแล้วทีเ่ ป็ นอย่างนี้


ฝ่ ามืออุนของปุณณ์เลื่อนมากุมมือผมไว้แ ผ่วเบา ราวกับต้องการส่งต่อความห่ วงใยผ่านปลายนิ้ วเหล่านั้น

ผมได้แต่หวังว่าคงมีสกวัน ทีเ่ ราจะกลับไปยิมให้กนอีก



แม้จะรู้วาเป็ นเพียงฝันลม ๆ แล้ง ๆ ก็ตาม ..
53rd CHAOS
และแล้วก็ถึงวันทีพวกวงโยฯกลับมาจนได้ครับ !! ซึ่งจริ ง ๆ มันแข่งเสร็ จตั้งหลายวันแล้ ว แต่ไอ้ฟิล์มบอก

ไหน ๆ ได้ยกขโยงกันไปไกลถึงนู่ น ก็ขอเทียวให้สะใจอีกหน่ อยแล้วกัน โว๊ยยยยยยย .. ฟั งแล้วน่ าอิจฉาจริ ง

ๆ!!! แถมแต่ละรู ปทีแม่งส่งกลับมาเย้ยทางอีเมลนั้น ทําเอาผมกับไอ้โอมแทบลงไปนอนดินตายหน้าคอมฯ


ด้วยความอิจฉา T_________T ฮื ออออออ ก็ไอ้ยโรปนี่ เคยไ ปมาแล้วก็จริ งครับ แต่พอเห็ นมันยกขโยงกันไป

เป็ นฝูงใหญ่ ๆ แบบนั้นดูน่าสนุ กกว่านี่ นาาา แถมเท่านั้นยังไม่พอ เพราะไอ้ฟิล์มยังกวนตีนไอ้โอม โดยการ
ถ่ายรู ปน้องมิกส่งกลับมาอย่างเยอะอีก !!! ซึ่งโคตรรรรรรรรรรรรร น่ ารักอะผมว่า !! สงสัยเป็ นเพราะอากาศ
หนาว (จนอุณหภูมเิ กือบติ ดลบ) ของทีนน เลยยิงทําให้แก้มน้องมิกกลายเป็ นพวงสี แดง ดูน่ารักน่ าทนุ ถนอม
่ ั่

ชิ บเป๋ ง! ผมนังดูรูปทีไอ้ฟิล์มส่งมาพลางเหล่ตามองไอ้โอมไปด้วย แต่เห็ นแม่งยังตีขรึ ม ทําเป็ นนิ่ งไม่สะทก


สะท้านอยู่ หึ ! แต่กเู ห็ นนะ.... ตอนเปิ ดไปถึงรู ปน้องมิกกําลังนังยอง ๆ กัดเบอร์เกอร์ไ ซส์ XXL ของทีนน
่ ั่

(ใหญ่มากครับ ใหญ่เกือบเท่าหัวน้องมิกเลยปะวะนัน ) ผมเห็ นไอ้โอมถึงกับหลุดอมยิมออกมา ฮันแน่ !!!!!!!!



มึงแอบมีปฏิกริ ยา ! หึ หึหึ.... ( ว่าแต่ผมไปเสือกเรื่ องของมันทําไม ?)
ส่วนเรื่ องผลการแข่งขันน่ ะเหรอครับ ....... คือ ... ก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี .. เพราะตอนวันทีแข่งเสร็ จ ผมถึงกับรี บ

ต่อโทรศัพท์ขามประเทศหาไอ้ฟิล์มด้วยใจระทึกทันที กะว่ายังไงเพื่อนผมน่ าจะได้ซกรางวัลติดไม้ตดมือ




472

กลับมาบ้างแหละน่ า ... แต่คาตอบทีได้รับทําเอาผมถึงกับอึ้ง .. เพราะเสี ยงหงอย ๆ จากไอ้ฟิล์มทีอยูปลายสาย


่ ่
ค่อย ๆ เล่าผ่านกระบอกโทร ศัพท์ให้ฟังว่า พวกมันชวดทุกรางวัล ไม่มถวยอะไรติดไม้ตดมือกลับประเทศให้
ี้

ทังสมาคมและโรงเรี ยนเลย .... ผมยอมรับว่าตอนนั้นตัวเองได้แต่ยนนิ่ ง มือก็เย็นจนพูดอะไรต่อไม่ถก .. แต่ทก




อย่างไม่ได้เกิดจากความโกรธ โมโห หรื อผิดหวังอะไรทั้งสิ้น .. ความรู ้สึกในตอนนั้นล้วนมี แต่ความสงสาร
และเสียใจไปกับเพื่อน เพราะตลอดเวลาทีผานมาผมได้รู้ได้เห็ นความพยายามของไอ้ฟิล์มและน้อง ๆ ในวง
่่
โยฯมาตลอด ผมได้เห็ นพวกมันทีกินนอนกันแทบไม่เป็ นเวลา หายใจเข้าออกเป็ นโน๊ ตเพลง หรื อแม้แต่ดึก

ดื่นเทียงคืน ไอ้ฟิล์มก็ยงเซท busy ใน msn เพราะมัวแก้ไลน์เ ดินสวนสนามอยู่ ทําเอาคนอย่างผมทีไม่มส่วน


่ ี
ร่ วมอะไรเท่าไหร่ (นอกจากช่ วยป้ อนข้าว ป้ อนนํ้า ทําใบลา แก้โน๊ ตเพลงและเสนอไลน์เดินนิ ดหน่ อยให้ )
เห็ นแล้วยังเหนื่ อยแทน..
แต่ทายทีสุดในเมือผลออกมาแบบนี้ แล้วผมจะพูดอะไรได้ นอกจากแสดงความเสี ยใจกับมันแล้วชวน
้ ่


ปลายสายคุย เล่นแก้เครี ยดนิ ดหน่ อย แต่ดไอ้ฟิล์มไม่คอยมีอารมณ์สนุ กด้วยเท่าไหร่ มันคงต้องการพัก

หลังจากเหน็ ดเหนื่ อยมานานหลายเดือนล่ะมัง .. เมือเป็ นเช่ นนั้นผมจึงต้องวางสาย โดยหวังว่าฟิ ล์มจะสามารถ


ทําใจยอมรับสภาพผลการแข่งขันทีเ่ กิดขึ้นได้ในเร็ ววัน เฮ้อ ....... ทําเอาผมกับโอม ต้องมานังวุนวายช่ วยกันคิด
่ ่
อีก ว่าพอถึงวันไปรับมันทีสนามบิน จะพูดยังไงไม่ให้พวกมันเสี ยใจดี ..

กระทังถึงวันทีมนกลับมา ซึ่งแน่ นอนว่ามีผมกับโอมและรุ่ นพี่อีกจํานวนหนึ่ งถ่อไปรับกันทีสนามบิน (ซึ่ ง
่ ั


ไอ้เชี่ ยโอมบ่นอุบเลยครับ เพราะเมือไม่กี่วนก่อนก็เพิ่งมารั บเฮี ยอันไป) โดยก่อนเครื่ องลงพวกเราได้จงแจง




สุมหัวเตียมคําพูดปลอบใจพวกมันไว้เป็ นตั้งหลายชัวโมง กว่าจะเฟ้ นหาคําทีฟังดูเวิร์คสุด ๆ เจ๋ งสุด ๆ ออกมา



ได้ ด้วยเพราะห่ วงใยความรู ้สึกพวกวงโยฯมาก จนอยากช่ วยบรรเทาความเสี ยใจให้ ถึงอาจจะช่ วยได้ไม่มาก
แต่แค่นิดหน่ อยก็ย ังดี ผลปรากฏว่า ... พอเครื่ องแลนดิงลงพื้น พวกแม่งเสื อก ...............


แห่ ถ้ วยรางวัล ลงจากเครื่อง!!!!!!!!!!!!!!

ไอ้สนดานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนเอ๊ยย!! พวกผมยืนปากสันชี้ หน้าพวกมันที่

!

ทยอยเดินเป่ าเครื่ องสาย ตีเกราะเคาะไม้ เขย่าแทมโบรี น ขณะแห่ ถ้วยรางวัลออกมาจากเกทกันอย่างร่ าเริ ง !!

473

โอ๊ยยยยยยยย นี่ กจะเริ่ มด่ามึงด้วยคําไหนก่อนดีวะ !! ไอ้พวกชัวววววววว คนเค้าอุตส่าห์คดคําปลอบใจไว้ซะ



ดิบดี หวังทําตัวเป็ นเพื่อนเป็ นรุ่ นพี่ทดีให้พวกมึงได้พ่ ึงพา แต่แม่งเสื อกกกกกกกกกกก หลอกกูซะ
ี่
งั้น!!!!!!!!!!!!!!สรุ ปว่าพวกมันได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 จากการแข่งขันครับ ! ไอ้ฟวยยยยยยย รู ้ง้ ี กไม่

สงสารพวกมึงหรอก !!!!!!!!!!!!!!แม่งงงง

ผมยืนเคี้ยวฟั นมองหน้าไอ้ฟิล์มทีเ่ ดินยิมแฉ่ งมาหาผมด้วยสี หน้าระริ กระรี้ ฮึ่ยยย ... ฝากไว้กอนเหอะ !!!!!!!!

แถมมาถึงก็ยงเอาแต่โม้เรื่ องความเก่ งของวงโยฯโรงเรี ยนตัวเองทีไปคว้าชัยชนะมาได้ไกลถึงต่างแดนอีก (ไม่



มีสานึ กนะมึงงงง) ขณะทีน้องคนอื่น ๆ กรู มาขอโทษขอโพยผมยกใหญ่ จึงได้รู้วาทุกคนถูกไอ้ฟิล์มบังคับ


เล่นบทโศกหลอกผมกันทั้งคณะ หู ยย ไอ้ชววววววว นี่ มงชัวคนเดียวไม่พอยังบังคับให้น้องกูชวอีก !!! แต่ก็
ั่
ึ ่
ั่

เอาวะ! เนื่ องจากเพราะทุกคนรู้สึกผิดทีกลันแกล้งผม มันเลยแห่ ซ้ือของฝากมาให้กนยกใหญ่ ฮ่า ๆๆๆ ถ้าแบบ
่ ่
นี้ ไม่เป็ นไรครับ เอามาอีกเยอะ ๆ เลย ของฟรี กชอบบ ว่าแต่จะขนกลับบ้านยังไงวะ เยอะเกิน - _ู


แต่ทามกลางความชุ ลมุนวุนวาย .. สายตาอันดีของผมยังเหลือบไปเห็ นน้ องมิกกับไอ้โอมพากันเดินแยกจาก

หมูมวลชน ไปคุยกันแค่สองคน หึ หึหึ ... จริ ง ๆ ตอนแรกก็ไม่เห็นหรอกครับ เพราะมัวแต่เฮฮาตบหัวป้ าบ ๆๆ
กับไอ้เป้ อไอ้น็อตอยู่ (ไม่ได้ตบมันหลายวันเหงามือจัด ) แต่เป็ นเพราะไอ้ฟิล์มผูซ่ ึงโคตรขี้เสื อกเรื่ องของ

ชาวบ้านแม่งมาสะกิดไหล่ให้ผมดู ยิก ๆๆๆ ทําเอาผมทีไม่คอยอยากเสื อกด้วยเท่าไหร่ เลยต้องหันไปแอบดูกะ
่ ่
มันเหมือนกัน (นี่ สาบานได้เลยว่าไม่อยากเสือกจริ งจริ๊ งงงงง )


หื ม...... แล้วอย่าให้แฉครับ ! (แต่กาลังแฉอยูเ่ นี่ ย ) เพราะน้องมิกทีเ่ มือห้านาทีกอนเพิ่งเอาตุกตาพื้นเมือง


(ของฝากจากประเทศนั้ น ) มาให้ผมไปแหมบ ๆ แต่ตอนนี้ ผมเห็ นว่าน้องกําลังยืนของฝากกล่องใหญ่ให้ไอ้

โอมอยู่! (ลําเอียงนี่ หว่า!!) แต่ยงครับ !!! ยังไม่พอ! เพราะไอ้โอมดันเสือกมีกล่องอะไรซักอย่างเล็ก ๆ ยืน


กลับไปให้น้องมิกเหมือนกัน !!!!!!!! (เดี๋ยวนะ.... ตกลงใครเพิ่งกลับจากต่างประเทศกันแน่ ...) ว่าแต่มนคือ


อะไรวะ!!!? กูอยากรู้ !!!!!!!!!!! ต่อมเสื อกผมเริ่ มตอกบัตรเข้างาน (ซึ่ งจริ ง ๆ ต่อมนี้ กไม่เคยมีวนหยุด ) แต่ไม่

็ั
ว่าจะพยายามถาม ล้วง แคะ แกะ เกา ไอ้เชี่ ยโอมยังไง ไอ้ห่านี่ กยงเอาแต่อมพะนําเงี ยบบบบ ไม่ยอมปริ ปาก
พูดซักคําว่ามันให้อะไรน้องเค้าไป นิ สยยย ยยยยยหนิ !!


แต่ไม่บอกก็ไม่อยากรู้ครับ !! (เหรอ....) ( เปล่าหรอก จริ ง ๆ ไว้ไปถามน้องมิกหลังไมค์ดีกว่า หลอกง่ายกว่า

474

เยอะ หึ หึ) ทีเ่ ลิกเซ้าซี้โอมเป็ นเพราะมีเรื่ องอื่นให้ตองคิดมากกว่า ..... ก็จะอะไรซะอีก นอกจากเพราะทาง

โรงเรี ยนทราบว่าวงโยธวาทิตของชมรมเราเดินทา งไปคว้ารางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 จากเมืองนอกมาได้ ก็
เลยจะจัดทําเกียรติบตรและโล่เกียรติยศให้ยกใหญ่ ซึ่งถือเป็ นเรื่ องทีดีมาก ๆ ครับ เพราะน้อง ๆ จะได้มเี กียรติ


บัตรเชิ ดชู ความสามารถเก็บใส่ไว้ในพอร์ท แต่ดนติดตรงทีวา ............... ทางโรงเรี ยนจะให้ผม ซึ่งมีตาแ หน่ ง

่่

เป็ นประธานชมรมขึ้นไปรับโล่บนเวทีน่ะสิ - _-"
็ี
แล้วคิดว่าคนอย่างผมจะหน้าด้านทําแบบนั้นลงเหรอครับ (เอ่อ... ถึงชี วตปกติจะหน้าด้าน แต่กมช่วงเวลา

หน้าบางสําหรับบางเรื่ องเหมือนกันนะ) เพราะงานนี้ คนทีสมควรรับความดีความชอบคือไอ้ฟิล์มเต็ม ๆ

เนื่ องจากมันเป็ นคนขวนขวายทั้งหาใบสมัคร พาน้อง ๆ ไปแข่งรอบคัดเลือก ซ้อมน้องเดินแถว คัดเพลง ปรับ

โน๊ต และอะไรต่าง ๆ อีกมากมายจนพูดได้เต็มปากเต็มคําว่า หากไม่มฟิล์ม ถ้วยใบนี้ กคงไม่มโอกาสได้มา


ประดับไว้ในห้องชมรมแน่ ๆ ในเมือเป็ นซะอย่างนี้ แล้วจะให้ผมหน้าด้านขึ้นไปรับรางวัลได้ย ั งไงกันครับ

ผมยอมรับว่าหนักใจไม่น้อยกับสิ่งทีทางโรงเรี ยนเพิ่งติดต่อมาบอก ถึงแม้ฟิล์มจะคอยยํ้า นังยัน ยืนยัน นอน


ยันเป็ นพันครั้งก็ตาม ว่ามันไม่ได้คดอะไร ให้ผมนันแหละเป็ นคนขึ้นไปรับโล่ตามระเบียบชมรมทีเ่ คยปฏิบติ



แต่ไอ้บาทีไหนจะทําแบบนั้นลงล่ะครับ ! สรุ ปว่าวันนั้นผมแกล้งมาสาย ยอมถูกมาสเซอร์สงกอดคอลุกนังห้า
้ ่
ั่

สิบที แลกกับการให้ฟิล์มเป็ นคนขึ้นไปรับโล่รางวัลด้วยตัวมันเอง

แม้จะเสี ยใจบ้างลึก ๆ ทีไม่ได้อยู่




่ ั
ร่ วมบูมหน้าเสาธงให้กบความสําเร็ จนั้น แต่กดีแล้วทีได้เห็ นรู ปฟิ ล์มยืนยิมแฉ่ งคูกบโล่ทมนสมควร

ี่ ั

จับ

ดังนั้นเวลาแบบนีต้องฉลองครับ!!!!!!! ผมยืนกวาดตามองเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ทีมาใช้เวลาช่ วงพักกลางวัน


นอนกลิงอยูในห้องชมรมกันเกือบ ๆ ยีสิบชี วตแล้วก็คดว่าแค่น้ ี คงพอเลี้ยงไหว ว่าแต่กินอะไรดีวะระหว่าง



้ ่

เป็ ดย่างประจักษ์กบพิซซ่า ......... แต่โห ของแบบนี้ ไ ม่น่าคิดเสี ยงดังเลยว่ะ เพราะแค่พูดถึงอย่างหลังไอ้เป้ อก็
ยกมือถือมากด 1112 ทันที -*-

475

"อ่าาาาาหวัดดีคบ ชมรมดนตรี โรงเรี ยน xxx นะครับ ขอสังงงง ฮาวาเอี้ยนถาดใหญ่ 1 ถาด ชิ กเก้นทรี โอ


ใหญ่ 1 ถาด ซีฟู้ดคอกเทลใหญ่ 1 ถาด แล้วก็มงสวิรัสใหญ่ 1 ถาด ทุกอย่างขอเป็ นขอ บชี สนะพี่ แล้วเอาไร

อีกอะ????? อ่อ... ปี กไก่ 12 ชิ้น 5 กล่องไปเลย เบรดสติก 2 เป๊ บซี่ไม่ตองพี่ ห้องผมมี ... ห๊ ะ อะไรนะ? ไอ้ม่า



อยากกินสปาเกตตี้ ??? เออ เอาสปาเกตตี้แฮมเห็ ดด้วยพี่ อ่อ ผักโขมอบชี สด้วยของโปรดไอ้น็อต แล้วใครจะ
เอาไรอีก ?????? ลาซาญญ่าด้วยใช่ ปะ เออ จัดไป" โห ๆๆๆๆ พอเหอะมึง !!!!! กะถล่มกูให้จนทั้งเดือนเลย
ใช่ มยเนี่ ยยยยยยยยย ผมรี บคว้ามือถือจากหู ไอ้เป้ อมากรอกเสี ยงใส่ทนที "พอแล้วครับพี่ ส่งทีโรงเรี ยน


้ั
เหมือนเดิมนะ ห้องชมรมดนตรี ตกฟ .ครับ ขอบคุณครับ "

"โหพี่โน่ ........... รี บวางทําไมเนี่ ย กะจะฝากคนส่งซื้ อก๋ วยเตียวตรงตรอกกะจัวมาด้วยซะหน่ อย ไม่ใจ


เลยยยย" ไอ้เชี่ ยเป้ อ! อยากแดกก๋ วยเตียวก็ไปแคนทีนสิ วะ !!! ไอ้ห่านี่ กวนตีน

ผมโยนมือถือคืนมันก่อนจะคิดคํานวนในใจเงี ยบ ๆ ว่าเงิ นกูพอรึ เปล่า - *-.... เออ ก็คงพอมัง แต่เดือนนี้ อาจ

ต้องกินแกลบ ฮือ ๆๆ ทําไมกูตองเลี้ยงพิ ซซ่าไอ้พวกทีหลอกกูดวยวะเนี่ ยยยยยยยยยยยยยยยยย




และในระหว่างเรากําลังนังสรวลเสเฮฮา ดีดกีตาร์ เคาะกลอง สันทนาการไปเรื่ อยขณะรอพิซซ่ามาส่ง


นั้นเอง จู่ ๆ ไอ้เป้ อปากหมาก็โพล่งถามขึ้นมากลางวงว่า "พี่!!!! แล้วตอนพวกผมไม่อยู่ พวกพี่เห
งาาาาาาาาาาาาาาา ปะ" ดู... ดูมนยังกล้าถาม เหอ ๆๆ ผมเหล่มองใบหน้าตี๋ ๆ ของมันทีทาเหมือนจะอ้อน แต่ดู

่ ํ
แล้วคล้าย ๆ กําลังอ้อนตีนมากกว่า
"เออ เหงาาาาาาาาาาาาาา มากกก ไม่มมงให้ดาเนี่ ย !!" ผมว่าพลางบ้องหัวไอ้ตเี๋ ป็ บเปอร์ไปฉาดใหญ่จนมัน
ีึ ่
บ่นอุบ มือขาว ๆ นั้นลูบหัวตัวเองป้ อย ก่อนจะขมุบขมิ บคําต่อไปออกมา "โห.... คนเค้าอุตส่าห์เป็ นห่ วง กลัว
่ ั

ว่าทิงพี่โน่ อยูกบพี่โอมสองต่อสอง แล้วจะทําอะไรผิดผีกนรึ เปล่า " แล้วนันมึงใช้สมองหรื อเล็บขบคิดวะ !!!


ผมอ้าปากค้างมองไอ้เวรเป้ อ ขณะทีโอมสําลักอากาศไอแค่ก ๆๆๆ ทันทีหลังประโยคนั้นจบ

'ผัวะ!!'
"นี่ ...... . โดนไอ้โน่ คนเดียวไม่พอ คิดถึงฝ่ ามือกูดวยใช่ มยยยย สาดดด จะบอกให้รู้ไว้นะ ว่าต่อให้กเู ปลี่ยว

้ั

ขนาดไหนกูกไม่เอาแม่งหรอก เจาะรู หมอนข้างแล้วนอนทับยังดีซะกว่า " ใช่ ๆๆ ผมพยักหน้าเห็ นด้วยกับ

476

คําพูดไอ้โอมก่อนจะรู้สึกทะแม่ง ๆ ในสองวินาทีถดมา ......... อ้าวไอ้นี่ ... มึงหลอกด่ากูรึเปล่า ?

"อย่ามาร้องให้กขดขี้ไคลอีกนะมึง !" คิดได้ดงนั้นผมจึงชี้ หน้าคาดโทษแม่งอย่างเคือง ๆ ทันที จนน้อง ๆ ใน
ู ั

่ั
ห้องขําครื น แต่คนโดนขูยงปั้นหน้าตอแหลกลับ ไอ้เป้ อเลยได้ทเี ล่นต่อ "โหพี่โน่ เค้าหมดยุคให้เพื่อนขัดขี้
ไคลแล้ววว ก็พี่โอมน่ ะมี ..... ....................."
"เชี่ ยเป้ อ!!! มึงเงี ยบปาก........"
"อุ๊ ปสสสสสสสสสส์ !" เล่นเอาทั้งห้องหัวเราะก๊ากก พร้อมตบมือเกรี ยวกันด้วยความสะใจ (แน่ นอนว่าผมก็
เป็ นหนึ่ งในนั้น ฮ่า ๆๆ) เพราะตอนนี้ ไอ้เชี่ ยโอมยืนหน้าแดงชี้ ไปยังไอ้เป้ ออย่างเอาเรื่ อง ขณะทีน้องมิ กได้แต่

นังอายม้วนดึงโซฟาจนหนังแทบขาด โอ๊ยย น่ ารัก ! (แต่อย่าให้ขาดจริ งนะครับมิก พี่ข้ เี กียจซ่อมอีก )

ผมยืนขํามองไอ้เป้ อทียกมือไหว้ไอ้โอมก่อนจะล้มตัวลงไปนังพับเพียบเอี้ยมเฟี้ ยมเรี ยบร้อย พลางคิดว่า


สงครามนํ้าลายคงจบแล้ว แต่ไอ้ฟิล์มยังไม่วายแหกปากขึ้นมาสาน ต่อ "แหม... ไอ้เป้ อ!! มึงไม่รู้อะไรอย่ามา
พูด! เพื่อนกูน่ะนะ ทนุ ถนอมน้องเค้าจะตาย ยุงก็ไม่ให้ไต่ ไรก็ไม่ให้ตอม นี่ ตอนกูพาน้องเค้าออกนอก
ประเทศนะ แม่งอีเมลมาถามกูตลอดอะ ว่ามีใครป่ วยรึ เปล่า มีคนแพ้อากาศมัย อุณหภูมทนนเท่าไหร่ อาหาร
ิ ี่ ั่


การกินเป็ นยังไง ระวังอย่ าให้กบข้าวเผ็ดเกินไปล่ะ .. ถุยยย! ไอ้ควายยยยยยยย คิดว่ากูไม่รู้รึไงว่าจริ ง ๆ มึง

อยากถามถึงใคร!!!!! แม่งเป็ นห่ วงขนาดนั้นไม่บนตามไปเองเลยล่ะวะ !!" ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

กกกกก จริ งดิ่ !!? นี่ ผมไม่เคยรู ้มาก่อนเลยนะเนี่ ยว่ามีเรื่ องแบบนั้นด้วย !!!!?! ก็เห็ นเวลาเช็ คเมลไอ้ฟิล์มผ่าน
คอมฯชมรมทีไร เชี่ ยโอมก็ทาท่าปกติดีทกอย่าง (ค่อนไปทางไม่สนใจด้วยซํ้า ) แต่ทแท้แอบสังเสี ยกันทาง


ี่


หลังไมค์กไม่บอก !!!
ผมนังขําหน้าไอ้โอมจนท้องแข็งเพราะตอนนี้ แม่งยับเยินชิ บหาย ยังกะหมาพันธุ์ปั๊ก สะใจโคตรรรร !!!


ก่อนทีไอ้คนถูกแฉจะชี้ หน้าฟิ ล์มแบบฝากไว้กอน โดยไม่วายเอี้ยวตัวหลบสายตาอยากรู ้อยากเห็ นของน้อง

มิกไปด้วย

มาถึงขนาดนี้ แล้วยังจะฟอร์มไรอีกวะ !!! ไอ้ทามากเอ๊ย !!!

477

ผมร่ วมวงโห่ แซวมันด้วยอย่างคะนองปาก จนหน้าไอ้โอมเริ่ มเปลี่ยนสี แต่อย่าว่าแค่ไอ้โอมเลยครับ ! เพราะ

ยิงเพื่อนผมออกอาการมาก เท่าไหร่ น้องมิกก็ยงมีอาการไม่แพ้กนเท่านั้น ฮ่า ! เอาสิวะ!!! วันนี้ กจะง้างปากไอ้
ิ่


เพื่อนตัวดีนี่ให้ได้!!!! คอยดู !

"อ้าว ไอ้โน่ .. ไปเล่นไอ้โอมนัก แล้วมึงอะ ได้ขาวตอนพวกกุไม่อยู่ มึงใช้งานเลขาสภาฯยังกะเบ๊ "
เฮ้ยยยยยยยยย แล้วแม่งชิ่ งกลับมาได้ไงวะ !!?! ผมสะดุงขําค้างมองหน้าพี่ดิวแบบโคตรมึน "ไรพี่ !!!!!!"

"ก็เมือเช้าไอ้ฟี่มันเผามึงหมดอะ ว่ามึงอะนะใช้ไอ้ปณณ์ท้งทําเอกสาร เปลี่ยนนํ้ากรอง ซ่อมหลอดไฟ แถม



่ึ
ยังลากเลขาฯมันไปช่ วยแบกหนังสื อจากคิโนะอีก ใช่ เล่นนะคูมง !" หน็ อยยยยยยยยย เชี่ ยฟี่ ....... นี่ กเู ผลอ
ไม่ได้เลยใช่ มะ! (ฟ้ องตลอด) ก็แหม.... จะให้ผมทําไงอะครับ ในเมือไอ้ง่อยมันไม่อยู่ ส่วนเชี่ ยโอมก็ใช้การ



ไม่คอยได้ พอดีมตวช่ วยไว้กอยากจะขอความช่ วยเหลือนิ ดหน่ อยนี่ นา U__U อ้าวแล้วนัน !!! ไอ้พวกห่ านี่ จะ
ี ั

ขําทําไม!!!!

ผมเห็นไอ้น็อตนังหัวเราะตาหยีอยูบนพื้นห้องแต่ยงไ ม่วายพยายามกลั้นขํามาแสดงความคิดเห็ นต่อ "อือใช่


่ ่
ๆ แต่ไหนแต่ไรแล้วอะ ผมเห็นมีแต่พี่โน่ ทกล้าแหยมเลขาสภาฯ จําได้วาเมือก่อนพี่โน่ ชอบมาแทรกแถวใน
ี่
ห้องคุรุพนธ์แล้วฝากพี่ปณณ์จายค่าของให้ แถมช่ วงขายบัตรคอนเสิ ร์ตชมรม ก็มแต่พี่โน่ อะ ทีกล้าเอาบัตรไป

ุ ่


ล็อคคอขายพี่ปุ ณณ์ทละเป็ นสิ บ ๆ ใบ ฮ่า ๆๆๆ " โอ้โหไอ้นี่ ....... ได้ทมงขุดเรื่ องเก่ามาหากินเลยนะ ! ผมกําลัง

ีึ
จะหันไปเหวียงไอ้น็อตทีคงเริ่ มติดเชื้ อไอ้เป้ อมาแหง๋ ๆ แต่เชี่ ยภูมเิ สื อกพูดแทรกขึ้นมาก่อน


"เรื่ องบัตรอะ เชี่ ยโน่ แม่งก็หน้าด้านขายทุกคนแหละมึง !" ช่ ายยยยยยย กูไม่ไ ด้ขายแค่ไอ้ปณณ์คนเดียวซัก




หน่ อย ใส่ร้ายกูกนจริ งนะ ! ผมเกือบจะนึ กขอบคุณมือคียบอร์ดวงตัวเองอยูแล้วเชี ยวทีช่วยพูดแก้ตางให้ ถ้า


แม่งไม่เสือกเห่ าประโยค main idea ออกมาก่อน "แต่กเู ห็นมีแค่ไอ้ปณณ์วะ ทียอมซื้อบัตรมันทุกงาน ฮ่า ๆ
ุ ่ ่
ๆๆๆๆๆๆ"
อ้าวววววววว ไอ้สด ด!! หักหลังกันนี่ หว่า !!!!! ผมหันควับไปชี้ หน้าเชี่ ยภูมคาดโทษ โดยทีผตองหายังนังตี


่ ู้ ้

พุงตัวเองหัวเราะเอิ๊ก ๆ อยู่ .... นี่ กควรฆ่ามันให้ตายตอนนี้ เลย หรื อค่อย ๆ ทรมานมันให้ตายอย่างช้า ๆ ดีวะ !


478

แต่ยงไม่ทนคิดออก เสียงแง้มประตูห้องชมรมก็ดงขึ้นก่อน
ั ั

'แอ๊ ดด'
"ห้องนี้ มปาร์ต้ เี หรอ ? ทําไมสังพิซซ่าเยอะจัง ?"


"ฮิวววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!!!"โอ๊ยยยยยยยยยยย ไอ้เชี่ ยยยยยยยยยยยยยย ตกลงมึง

!
เลี้ยงลูกกรอกจริ ง ๆ ใช่ มยยยยยย !! ถึงได้โผล่มาถูกเวลาตลอดดดดดด ผมอ้าปากค้างมองหน้าเลขาสภาฯที่
้ั
โผล่มาพร้อมพนั กงานส่งพิซซ่าแบบทีเ่ รี ยกว่า กะเวลาแม่นเหมือนผีสะกิด เรี ยกให้พวกลิงในห้องชมรม

ทังหลาย ออกวิงตีเกราะเคาะไม้กนอย่างถูกอกถูกใจ เพราะปุณณ์ดนโผล่หัวมาให้ได้ลออย่างถูกจังหวะพอดี ..





แต่เดี๋ยวก่อน!!!! ถ้าพวกมึงยังไม่หยุดแกล้งกูต้งแต่ตอนนี้ กูไม่จายเงิ นจริ ง ๆ ด้วย!!

ผมเกาหัวแกรก ๆ พลางเดินฝ่ าดงลิงทั้งหลายออกไปหน้าห้องเพื่อจ่ายเงิ นค่าพิซซ่า เช็ คของ และลี้ภยจากไอ้

พวกขี้แซวซักพัก โดยไม่ลืมจะมองหน้าหาเรื่ องไอ้ตวดี "มาไมมึง !!!"

แน่ นอนว่าเลขาสภาฯถึงกับเหวอ "อ้าวววววววว .. ก็พี่เค้ารู ้จกตึกฟ .ทีไหนล่ะ กูเห็ น เค้ายืนงงหน้าโรงเรี ยน


่ ั
อยูต้งนานละ เลยพามาให้เนี่ ย แถมของยังเยอะอีกต่างหาก " อืม.... พูดจามีเหตุผล .. ผมฟั งไประหว่างควักเงิน
ในกระเป๋ าจ่ายพี่คนส่งพิซซ่าไป แถมทิปด้วยอีกนิ ดหน่ อย (หมดตูดเลยว่ะกู )
"แต่ถาไงกูไปก็ได้นะ " แล้วนัน !! ไอ้ตวปัญหายังเสือกทําเสี ยงงอ นอีก! ผมช้อนตามองหน้าเลขาสภาฯทีเ่ ริ่ ม



ออกอาการไม่พึงประสงค์ ก่อนจะชิ งลากแขนมันเข้ามาในห้องชมรมด้วยกันโดยไม่ปล่อยให้มนมีโอกาสขัด

ขืน
ซึ่งแน่ นอนว่าการกระทําแบบนั้นเท่ากับยิงเร่ งเสี ยงให้ไอ้พวกลิงโห่ ร้องแซวกันระงม ก่อนจะเงี ยบปาก

เพราะใบหน้าผมแสดงออกค่อนข้าง ชัดเจนว่า ขืนยังมีใครแซวกูอยู่ ได้อดแดกแน่ (ฮ่า ๆ) ก็ง้ ี แหละครับ คน
มันมีอาวุธในมือ ยังไงก็เป็ นต่อ อิอิ

ผมกับปุณณ์คอย ๆ เดินถือเสบียงมาวางกลางห้องชมรม เพื่อให้ง่ายต่อการกินของทุกคน ซึ่งปรากฏว่ายังไม่
ทันทีกล่องพิซซ่าจะแลนดิงลงพื้น 100% ฝูงแร้งก็รุมถาดพิซซ่าทั้งหมดทันที ! อื้อหื อ ... พวกมึงอดอยากมา



479

จากไหนเนี่ ย ผมเกาหัวพลางยืนมองเหตุการณ์ชุลมุนตรงหน้า ขณะทีปณณ์ถอยไปตั้งหลักตรงมุมห้อง
่ ุ

เรี ยบร้อยแล้ว เพราะตอนนี้ ในชมรมกําลังวุนวายมากครับ เสี ยงต่างคนต่างร้องจะเอาพิซซ่าหน้าทีตวเองชอบ
่ ั
กันระงม จนไอ้น้องน็อตเริ่ มเ วียนหัว เพราะดันนังใกล้พิซซ่าทีสุดพอดี ฮ่า ๆ ถือว่าถึงคราวเคราะห์แล้วกันนะ


มึงนะ กูไปล่ะ ..
ผมขํากับท่าทีปวดเศียรเวียนเกล้าของน็ อต ก่อนจะฉวยเอาพิซซ่ามาสองชิ้ น (อิอิ ) ผมหยิบชิ กเก้นทรี โอ้มา
ชิ้ นหนึ่ ง กับซีฟู้ดคอกเทลอีกชิ้ นหนึ่ งเพื่อแบ่งให้ปณณ์

"เฮ้ย ไม่เป็ นไรหรอก ให้คนในชมรมกินเหอะ " แต่ดมนมาถึงนี่ แล้วยังทําเกรงใจอีกครับ !
ู ั
ผมทีได้ฟังดังนั้นจึงส่ายหัวดิกด้วยความไม่ลดละทีจะยัดพิซซ่าใส่มอมัน ซึ่งดูปณณ์ปฏิเสธด้วยความจริ งจัง





เพียง 5% เท่านั้น (หรื ออาจน้อยกว่า ) ถ้าไม่เชื่ อก็คอยดู .. "แดกไปเหอะน่ า เงิ นกู ! แล้วยังมีอีกตั้งเยอะ กินกัน

พออยูแล้ว" นันไง.. เห็ นปะครับ.... ผมบอกแล้ววววว ว่ามันจริ งจังแค่ 5% เท่านั้นแหละ เพราะเมือได้ยน
่ ิ


ประโยคนี้ ไอ้เจ้าคนทีเ่ คยปฏิเสธของในมือผมเมือครึ่ งนาทีกอน ก็แทบกระโดดคว้าพิซซ่าทันที .... โหแม่ง


ไม่คอยตะกละ แต่กจาได้วามึง ชอบกินหน้าซีฟู้ดคอกเทล
ูํ ่

ปุณณ์กดของกินในมือพลางถองศอกกับข้างเอวผม "รวยขนาดเลี้ ยงคนทั้งชมรมเลยเหรอวะ มาเลี้ยงข้าวกู
มังดิ่ กูกินไม่จหรอก " แต่ช่วยอย่าพูดถึงได้ปะ - *-... เครี ยดนะเนี่ ยไม่ใช่ ไม่เครี ยด - *- ผมขมวดคิวแน่ นทันที



เมือนึ กถึงฐานะการเงิ นทีคงอัตคัต ขัดสนไปทั้งเดือน ... ไม่น่าทําเป็ นใจปํ้ าเลยกู "เลี้ ยงพ่อมึงดิ่ เงิ นกูโบ๋ แล้ว


เนี่ ย"
"ฮ่า ๆๆๆ ก็ทาเป็ นเสี่ยดีนัก สม " อ้าวววว ... แล้วไอ้นี่ไม่เห็ นใจกูยงจะกระทืบซํ้าอีก ผมเหล่ตามองมันอย่าง


ขัดใจ แต่คณชายปุณณ์ดนมัวแต่จองพวกน้องมํ่าทีกาลังมุงมันในการแบ่งเส้ นสปาเกตตี้ออกเป็ น 5 กอง กอง



่ ํ ่ ่
ละเท่า ๆ กันอยู่ (เพื่อไรวะ?) เอ้อ....... สงสัยมันจะว่างมาก

ส่วนบรรยากาศในห้องชมรมตอนนี้ น่ะเหรอครับ ก็อยูในช่ วงเฮฮาครึ กครื้ นอย่าบอกใคร เพราะกําลังเต็มไป

ด้วยเสียงทุกรู ปแบบทีพวกมันสร้างขึ้นกัน ไม่วาจะเป็ นเสี ยงเป่ าแตรเวลาไอ้โอ มกัดพิซซ่าแต่ละคํา (ฮ่า ๆ

ๆๆๆ) อันนี้ เป็ นผลพวงจากทีแม่งแย่งพิซซ่าในมือไอ้อาร์ทไปแดกครับ (ชัวมาก) เลยต้องทนฟั งเสี ยงไอ้อาร์ท



480

เป่ าแตรกรอกหู ทกครั้งเวลามันกัดพิซซ่าชิ้ นขาดเพื่อนเข้าปาก (ซึ่ งชื่ อนี้ ไอ้นิวลงทุนตั้งให้ดวยความยกย่อง


วีรกรรมเหี้ ย ๆ ของเชี่ ยโอมเป็ นอย่ างยิง) แถมนอกจากเสี ยงไอ้อาร์ทเป่ าแตรประท้วงแล้ว ยังมีเสี ยงน้องเฮงตี

กรับอีก - _- แต่เดี๋ยวนะ.... มึงไปขโมยกรับมาจากห้องดนตรี ไทยตอนไหนวะ - _- (อย่าลืมคืนด้วยนะมึง ขี้
เกียจฟั งไอ้ปันขับเสภาด่า ) ผมเหลียวไปมองเสียงน้องเฮงตีกรับรับเป็ นจังหวะทุกครั้งเวลาไอ้เป้ อโชว์ ท่าป๊ อบ
ปิ้ นส์แบบชิ น-ชิ นวุฒิ โดยมีกล่องใส่พิซซ่าเปล่า ๆ เป็ นพร็ อบประกอบการแสดงอยู่ (เออ จะทําอะไรก็ทา

เหอะ -_-) กูเครี ยดว่ะ ใครก็ได้ช่วยบอกให้มนหยุดที

แต่ขณะทีผมกําลังนังเครี ยดเหงื่ อตกอยู่ ไอ้ปณณ์ดนหัวเราะพลางตบมือซะดังลัน เมือสปาเกตตี้ 5 กองของ

ุ ั

่ ่
่ ั
น้องมํ่า (ทีเ่ ฝ้ าแบ่งทีละเส้นด้วยความทนุ ถนอมอยูต้งนานสองนาน ) ดันถูกไอ้โอม (ผูซ้ ึงเขมือบพิซซ่าชิ้นขาด

เพื่อนหมดเกลี้ยงแล้ว ) เลื้อยมาสูดไปจนราบเป็ นหน้ากลองซะก่อน !! ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

กูวาแล้วพวกมึงอ้อยอิงอย่างนี้ มหวังไม่รอด ! ตอนนี้ เลยไม่ได้มแค่เสี ย งแตรประท้วงจากไอ้อาร์ทเท่านั้น แต่




น้องมํ่ายังวิงถลาไปเอาทรอมโบนมุมห้องมาเป่ าใส่หูเชี่ ยโอมเป็ นแนวประท้วงด้วยอีกคน ฮ่า ๆๆๆ กูวางานนี้

ไม่มใครแดกอิ่มนอกจากไอ้โอมชัวร์

ั ่
เอ้า แล้วไหน ๆ ก็ขนเครื่ องดนตรี ออกมาเล่นจนตีกนมัวไปหมดแล้วก็เอาซักหน่ อย ผมเห็ นพวกเด็ก ๆ
่ ่
เครื่ องเป่ าเริ่ มควักอาวุธประจําตัวเองออกมาเป่ าเล่นเป็ นคูหูตอโน๊ ตกันยกใหญ่ จนสุดท้ายเพลง disco พา
เพลิน ฉบับออริ จนัลของพี่ ๆ groove riders ก็ดงลันห้องชมรม ฮ่า ๆๆ เอากะมันสิ งั้นกูขอไมค์ กูอยากเป็ นพี่

ั ่

บุรินทร์ (หน้าตาก็ได้อยูนะ) ปกติเพลงนี้ ไม่เมาร้องไม่ ได้ แต่สมมติวนนี้ เมาแฟนต้านํ้าแดงแล้วกัน ฮ่า ๆๆ

พวกผมเริ่ มครวญเพลงกันแบบไม่ได้ศพท์สุด ๆ จนฟั งยังไงก็ไม่เหมือนคนเพิ่งชนะรางวัลระดับโลกมา แต่

เอาเหอะน่ าาาา ชี วตเรามันต้องผ่อนคลายกันบ้าง ไรบ้าง (ถึงแม้พวกผมจะผ่อนคลายกันมาทั้งชี วตแล้วก็


เหอะ) อิอิอิ

ปุณณ์นงดูพวกผมเล่นดนตรี กนแบบมัว ๆ ซัว ๆ (แอมป์ เอิมอะไรก็ไม่เสี ยบ มีแต่เสี ยงเครื่ องเป่ า กีตาร์โปร่ ง
ั่

่ ่
แทมโบรี น กรับ ) แถมยังร่ วมวงกับพวกน้อง ๆ ช่ วยนังตบมือให้จงหวะอย่างเฮฮาอีก


แล้วดูนนดิ่ .... ตบมือเสร็ จก็อตส่าห์ทาตัวเป็ นแขกทีดีตอ เพราะขณะทีคนอื่นกํา ลังร้องเล่นเต้นระบําอย่างไม่
ั่


่ ่

่ ั

ไว้ภาพชมรมอยูน้ น (กูดวย) แต่ไอ้ปณณ์ดนไปช่ วยไอ้ง่อยเดินเก็บซากอารยธรรมทั้งหลายแหล่ ไม่วาจะเป็ น

ุ ั
ขยะแห้งหรื อเปี ยกซะทัวห้องชมรม โว้ววว มึงจะพระเอกไปไหน !! ก็แม่งเป็ นซะแบบนี้ อะ เมืออาทิตย์ทแล้ว

ี่


481


ทีไอ้ฟี่เอาเรื่ องผมใช้งานไอ้ปณณ์ ไปฟ้ องคนอื่นก็เหมือนกัน ตอนนั้นผมแค่กาลังจะเปลี่ยนถังนํ้ากรองในห้อง


ชมรม แต่ไอ้ปณณ์เสือกมาเห็นแล้วอาสาจะช่ วยผมเอง แถมยังเสนอตัวจะเปลี่ยนหลอดไฟในห้องให้อีก นี่ จะ

เอาผมไปสาบานทีไหนเลยก็ได้นะ ว่าผมไม่ได้อาปากใช้งานมันซักกะแอะจริ งจริ ง !



เออ แต่กดีวะ พูดง่ ายใช้คล่องแบบนี้ น่ารักสุด ๆ ผมปล่อยให้มนช่ วยไอ้ง่อยเก็บขยะในห้องชมรมไป ขณะที่

พวกเรากอดคอกันกระโดดเหยง ๆ ร้องเพลง ทุกอย่าง ของ scrubb ดังลัน


"แม๊เธออจะมีใครไม่ส๊ามมมมมมคัน แค๊เพียงเธอมองงงง มาทีฉานนน เท่าน้านนน ก็พออใจอยู่


ภายในนนน! อัยยย อั้ยยยยยย แม๊เธอจะมีใครรรรรไม่สนใจจจ แม๊ความเป็ นจริ งจะเป็ นเช้นนไรรรรรรรร !!!!"
'โครม!'
'เพล้ง!'
"เฮ้ ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"แต่แล้วดันมีเสียงประหลาดอุบตข้ นในเวลาใกล้เคียงกันถึงสามเสี ยง (เรี ยงตามที่
ัิึ
บอก) ทําเอาไอ้โอมทีกาลังแหกปากร้องเพลงอยูเ่ มือกี้ถึงกับห ยุดหอนทันที เพราะเสี ยงเหล่านั้นล้วน ...........
่ ํ

ดังมาจากใต้เท้ามันทั้งสิ้น .. ด้วยเหตุน้ ี จึงทําเอาพวกเราทุกคนหยุดดีด สี ตี เป่ า เครื่ องดนตรี ทกชนิ ด ก่อนจะ

เพ่งสายตามองไปยังจุดเกิดเหตุเป็ นตาเดียว .......

ชิบหายแล้ ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เพราะภาพทีผมเห็นตรงหน้าเมือได้สติคอฝ่ าเท้าควาย ๆ ของไอ้เหี้ ยโอมได้กระทําการ กระทืบ ไปโดน



กล่องอะไรซักอย่างทีบงเอิญวางไว้แถวนั้น ซึ่งถ้าจําไม่ผด .............. โอ่ย ตาย ๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ฟิล์มถึงกับขั้น
่ ั

ทิงกีตาร์โปร่ งแล้วล้มลงไปทรุ ดกับพื้นทันที เพราะนันคือกล่องถ้วยรางวัลทีม ั นอุตส่าห์ไปแบกกลับมาจาก


้ ้
เมืองนอกเมืองนา ผลลัพท์ของความพยายามเกินกว่าครึ่ งปี ..
"ไอ้เหียยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!! กูทาอะไรลงไป!!!!!!!!!!!!!!!!"แน่ นอนว่าไอ้โอมพอตั้งสติได้บางก็


ร้องตะโกนดังลันก่อนจะกระโดดเหยง ๆๆ ออกมาจากกล่องกระดาษนั้น ท่ามกลางความเงี ยบงั นของคนทัง


ห้องชมรม เพราะเหตุการณ์ตรงหน้ามันกะทันหันเกินทําใจรับไหวจริ ง ๆ

482

ผมกระพริ บตาปริ บ ๆ มองภาพไอ้โอมทีกระโดดจากฝากล่องด้วยใจระทึก .... เพราะไม่อยากยอมรับความ

จริ งเลยว่า ล่องกระดาษใบนั้นคือกล่องใส่ถวยรางวัลจริ ง ๆ ..... ผมไม่อยากยอมรับแม้กระทังว่า ตัว เองได้ยน



เสี ยงเครื่ องแก้วแตกดังเพล้งหลังจากไอ้โอมเผลอลงส้นเท้าบนกล่องใบนั้น แต่ท้งหมดก็ ..............................

"อ้าว เงียบไรกันอะ งานเลี้ยงเลิกแล้วเหรอ ?" แล้วปัดโธ่เว้ยยยยยยยยย เชี่ ยปุณณ์ ! เวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน
แบบนี้ ยงจะถามอะไรอีก !

คนทังห้องชมรมหันควับไปมองหน้ามันเป็ นตาเดียว ราวกับต้องการอ้อนวอน เหมือนว่าปุณณ์จะช่ วยอะไร


ได้ยงไงยังงั้น ... เหอ ๆๆ คงมีแค่ผมคนเดียวมังทีเ่ บือนหน้าหันไปทางอื่น เพราะรู ้ดีวาเรื่ องแบบนี้ ต่อให้เลขา


สภาฯเทวดาอย่างปุณณ์ ก็ช่วยอะไรไม่ได้
"ปุณณ์ ....... มึงช่ วยบอกกู หน่ อยดิ่ ว่ากล่องทีกเู หยียบไม่ใช่ กล่องใส่ถวยรางวัลลลล " แล้วไอ้เชี่ ยโอม มึงอย่า


มาปัญญาอ่อนหนี ความจริ ง ผมส่ายหัวมองไอ้เพื่อนเวรทีหันไปอ้อนวอนขอความมันใจจากเลขาสภาฯหน้า


หล่อซึ่งยืนกระพริ บตาปริ บ ๆ ทังทีมถงขยะในมือด้วยถุงหนึ่ ง
้ ่ีุ
"หื ม?....... อือ ไม่ใช่ หรอกโอม" แล้วมึงจะช่ วยมันทําไมวะ - *- ผมหันไปเหล่ไอ้ปณณ์อย่างเอาเรื่ อง แต่มน


ยังทําหน้าซื่ออยู่ "ไม่ใช่ จริ ง ๆ นะ " แล้วดูมน .... มันจะมารู ้ดีกว่าพวกผมได้ยงไง


ผมส่ายหัวหน่ ายอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก่อนตัดสิ นใจเป็ นคนเดินไปสํารวจความเสี ยหายด้วยตนเอง

เพราะไอ้ฟิล์มนังหมดแรงข้าวต้มอยูกลางห้องโน่ นแล้ว ..... เอ่อ .. งั้นขอกูเปิ ดดูหน่ อยแล้วกันนะ ว่าไอ้เสี ยง

เพล้งเมือกี้มนมีอะไรแตกหักบ้าง เผือบางทีโชคเข้าข้างเรา ถ้วยอาจเสี ยหายแค่ไม่มาก ซึ่งถ้าเป็ นอย่างนั้นจริ ง
่ ั

ผมยินดีแบกไปซ่อมให้แน่ ๆ (โดยเรี ยกเก็บค่าเสียหายทีไอ้โ อมทีหลัง หึ หึ ..)


ผมกลั้นลมหายใจเฮือกใหญ่กอนตัดสิ นใจเปิ ดกล่องกระดาษนั้นออกมาพลางหลับตาปี๋ เนื่ องด้วยไม่อยาก
เห็ นภาพทีกาลังจะปรากฎเลยจริ ง ๆ แต่ ........................................
่ ํ
ในกล่ องไม่ มถ้ วยรางวัล!!!!!!!!!!!!

?

483

เฮ้ ย!!!!?
"ถ้วยหายไปไห นอะฟิ ล์ม!!!!!!!!!!!!!!!!!"ก็นี่มนแย่ยงกว่าถ้วยแตกอีกนะเว้ย !!!!!!!!!!! ผมส่งเสี ยงตะโกน
ั ิ่

ทังสี หน้าเลิกลักไปถามไอ้ฟิล์มทีนงเหวออยูกลางห้อง เลยได้เห็ นมันทําหน้าตกใจสุดขีดกลับมาเหมือนกัน !!
่ ั่




"ไม่รู้ !!!!!!!! ไม่อยูในนั้นเหรอ!!!!!" ไอ้ฟิล์มร้องตอบด้วยท่ าทางเหมือนคนจะช็ อคอยูแล้ว ส่วนผมไม่แน่ ใจ
่ื

ว่าอาการวูบ ๆ ทีรู้สึกอยูคออะไร "มะ...... ไม่อยูจริ ง ๆ "


"หาถ้วยเหรอ.......... อยูนี่ .." แต่แล้วเสี ยงไอ้ปณณ์ดนเสือกแทรกขึ้นมากลางปล้อง ขัดระหว่างผมกําลัง
ุ ั

โวยวายกับไอ้ฟิล์มอยูซะงั้น ซึ่งแน่ นอนว่าปุณณ์เรี ยกเร าทังคูให้หันไปมองมันได้ทนที

้ ่
ปรากฏว่าภาพทีเ่ ห็ นตรงหน้าคือนิ้ วปุณณ์ช้ ี ตรงไปยังชั้นกระจกเก็บถ้วยรางวัลต่าง ๆ ของชมรมผม .... ซึ่ง

่ ั
รางวัลนี้ กเ็ ข้าไปรวมอยูในนั้นแล้วด้วย !!? เฮ้ยแม่งเข้าไปได้ไงวะ !!!!!!? กูวากูยงไม่ได้เก็บนะ ! ก็มวแต่ไร้

สาระเพลินอยูเ่ นี่ ยย (หรื อมันมีขาเดินได้เอง )
เสี ยงปุณณ์ออมแอ้มอธิบายต่อเหมือนกลัวพวกผมโกรธ "ก็กกลัวพวกมึงจะไม่ระวังทําถ้วยพังกันอะ เลยเอา


มาเก็บให้ .... ขอโทษนะทีทาให้ตกใจ .." มันอธิ บายแผ่ว ๆ เหมือนคนรู ้สึกผิด แถมยังทําหน้าระแวงกลัวผม
่ ํ
จะด่าอีก แต่ .............
"เย้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"โอ๊ยยยยยยยยยยย ไอ้ปณณ์ !!!!!!!!!! กูไม่เคยรักมึงขนาดนี้ มาก่อน !!!!!!!!! คน

ในห้องชมรมทั้งหมดพากันกระโดดพลางร้องตะโกนเสี ยงดังลันขณะกรู เข้าไปกอดเลขาสภาฯกันยกใหญ่

จนมันเองก็คง งง ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ ฮื อ ๆๆๆ ซึ้งใจจนร้องไห้เลยว่ะ ทั้งผม ไอ้ฟิล์ ม และไอ้โอมแอบเช็ ดนํ้าตา
พร้อม ๆ กันด้วยความโล่งใจเพราะถ้วยนี้ สาคัญกับพวกเรามาก แล้วพวกเราก็เชี่ ยกันมากทีไม่ระวังจริ ง ๆ นี่


ถ้าไม่มคนอย่างปุณณ์คอยดูแลอยู่ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ ...... โอ๊ยยย วันนี้ มงฮีโร่ จริ ง ๆ ว่ะ



ผมส่งยิมให้ปณณ์ทยื นงงอยูกลางวงล้อมของรุ่ นพี่รุ่นน้อง รุ่ นเดียวกัน และอีกมากมายในห้องชมรม ทีตาง
ุ ี่
่่

่ ้
กรู เข้าไปขอบอกขอบใจมันอย่างล้นหลาม ซึ่งไอ้ปณณ์กได้แต่ผงกหัวรับซํ้า ๆ คล้ายว่าเจ้าตัวจะยังไม่รู้ละมัง
ุ ็
ว่าเพิ่งได้ทาสิ่งทียงใหญ่โคตร ๆ ในความคิดของพวกผมไป ฮ่า ๆ อาจฟั งดูเวอร์ ไปนิ ด แต่เมือกี้ตอนได้ยน
ํ ่ ิ่



484


เสี ยงแตกดัง เพล้ง ! หัวใจผมหล่นไปกองทีตาตุมเลยจริ ง ๆ คิดว่าทุกคนก็คงเป็ นแบบเดียวกัน ดังนั้นพอรู ้วา
่ ่
เรื่ องราวไม่ได้แย่อย่างทีคด ความดีใจเลยท่วมท้นออกมาอย่างทีเ่ ห็ น (สรุ ปว่าเสี ยงดัง เพล้ง ! ทีได้ยนคือเสี ยง
่ิ
่ ิ
แก้วใส่น้ าเขียวแตกครับ ไอ้โอมถูกบาดแล้วยังไม่รู้ตวอีกแน่ ะ มัวแต่ช็อคอยู่ )


"โหยยยยยย นี่ ถาไม่ได้พี่ปณณ์ พวกผมแย่แน่ ๆ อะ !" ไอ้ม่าส่งเสี ยงนําขบวนอวยเลขาสภาฯ จนคนถูกชม



ออกอาการเขินเกาหัวเกาหางตัวเองมัวไปหมด เนื่ องจากสมาชิ กชมรมผมคนอื่น ๆ ร้องขานรับเห็ นด้วยกันอีก

เป็ นทิวแถว
"แบบนี้ ใครได้พี่ปณณ์เป็ นแฟนโคตรรรรรรรร โชคดี หล่อ ฉลาด แล้วยังรอบคอบอีก ผูหญิงทีไหนไม่รักก็



โง่.............. อุบบบบบบบบบ " แต่ไม่ทนแล้วแหละ ถึงพวกมึงจะพยายามช่ วยกันปิ ดปากไอ้น้องมํ่ายังไง มันก็


พูดจบประโยคแล้ว เหอ ๆๆๆ ผมมองตอบไอ้พวกลิงแสบในชมรมทังหลายที่ หันมาส่งยิมแหย ๆ ให้


เหมือนกับอยากขอโทษแทนเพื่อนปากเปราะ .. แต่เฮ้ย !! กูไม่ได้คดมากซักหน่ อย !

"ไม่จริ งหรอกมํ่า พี่ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก " และก็เป็ นเสี ยงปุณณ์นนเองทีขโมยความสนใจจากทุกคน
ั่

กลับไป รวมถึงผมด้วยเช่ นกัน ผมเลิกคิวมองไอ้หน้าหล่อทียนอมยิมอยู่ ขณะทีเ่ จ้าตัวมองมาทางผมแว่บหนึ่ ง
่ื



ก่อนจะพูดต่อ "พี่แค่อยากทําทุกอย่างให้ทานประธานของมํ่ายังยิมได้ แค่น้ นเอง "


"ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

!!" คือมึงอย่ามานํ้าเน่ าได้ปะปุณณ์ ............ ผมหลุด

่ ุ ั
ขําขณะทีสมาชิ กในห้องชมรมคนอื่น ๆ โห่ รับกันอย่าง สนุ กสนาน ฮ่า ๆๆ ไม่รู้วาไอ้ปณณ์มนแค่ปล่อยมุก

เสี่ยวหรื อหมายความตามทีพูดจริ ง ๆ แต่ถึงจะเป็ นอย่างไหน ผมก็รู้สึกดีมากทีเดียว

"ขอบใจนะมึง .." คือคําทีผมกระซิบบอกปุณณ์แผ่ว ๆ ระหว่างเราและชาวชมรมทุกคนกําลังร่ วมมือร่ วมใจ

เก็บขยะทั้งหมดอยูเ่ พื่อเคลียร์ห้องแล้ว จะได้ไปเรี ยนในคาบบ่ายต่อไป


บางทีแค่ได้รู้วา เพียงรอยยิมของเรา มีคา สําหรับใครบางคน

ผมก็รู้แล้ว ว่าครั้งต่อไป ผมจะยิมเพื่อใคร


485

=]
54th CHAOS
และแล้วจากเหตุการณ์ผอาเสี่ยเข้าสิ งเมือตอนกลางวัน พอเวลาผ่านไปได้สามชัวโมง (จนผีอาเสี่ยคงเริ่ ม




ออก) ผมจึงรู้สึกตัวกับเขาซักทีวา ไอ้พวกเวรนันทําค่าขนมผมบ๋ อแบ๋ ท้งเดือน T__T ฮื อ ไอ้ชวว แล้วเดือนนี้ กู

ั่

จะเอาเงิ นทีไหนใช้! ผมนังคิดพลางกุมขมับ เพราะขืนบากหน้าไปขออาป๊ าเพิ่ม มีหวังโดนเขกกะบาลยุบ


่ ้
กลับมาแหง๋ ๆ แต่เอาเหอะ ... นับว่ายังดีทพอมีเงินเหลือในบัตรแคน ทีนอยูบาง ปัญหาใหญ่เลยมีแค่งดออก
ี่
เทียวตลอดเดือนเท่านั้นเอ๊งง ฮืออ T__T เกิดเป็ นโน่ ช่างรันทดจริ ง ๆ T__T

ผมคิดอย่างโคตรจะเซ็งระหว่างนังฟั งบ้าง งี บหลับบ้าง แอบเล่นเกม OX บ้าง ในคาบเรี ยนสุดท้ายของวันที่



มิสพัชรี กาลังพูดอะไรไม่รู้อยูหน้าห้อง .... อือ ผมนั่ งตาลอยปล่อยให้เสียงมิสทะลวงเข้าหู ซาย แล้วทะลุออกหู

ขวาอย่างง่ายดาย โดยไม่คดจะดันความรู ้ข้ นสมองเท่าไหร่ เฮ้ออ .... อีกกี่นาทีจะถึงเวลากลับบ้านวะ ผมนัง



เพ่งมองเข็มยาวของนาฬิ กาหน้าชั้นเรี ยนทีคอย ๆ เคลื่อนไปหาเลข 8 ด้วยใจระทึก ..
่่
'ออดดดดดดดดดด '
นี่ ไง!! ใช่ เลยยย!! ฮ้าา... ความง่วงตะกี้หายวับเป็ นปลิดทิงทันทีทออดเลิกเรี ยนดัง ก่อนมิสพัชรี จะสัง
ี่


การบ้านทิงทวนไว้กองเท่าภูเขาแล้วจากไป

"เฮ้ย เตะบอลป่ าว!!!!!!" เสี ยงไอ้ปาล์มตะโกนถามเพื่อนลันห้องก่อนคนอื่นจะวิงเฮโลไปสมทบกับมัน


รวมถึงไอ้โอมด้วย (ไอ้ห่านี่ ไปคนแรกเลยเหอะ ) "ไอ้โน่ ไปป่ าว !!" เสียงพ้งหันมาถามผมยํ้า ซึ่งไม่มหรอกที่

จะปฏิเสธ แต่ขอเวลากูเก็บของแป๊ บบบบนึ ง

เพียงไม่ถึงสิบนาที พวกเราห้อง 5 ก็ลงมาวิงชายเสื้อหลุดรุ่ ยกันสลอน บนสนามของโรงเรี ยนทีมวงเตะบอล
่ี



ตั้งอยูนับสิบ เออ มันก็แยกประสาทกันเล่นไ ด้วะ ? เรื่ องนี้ เป็ นพรสวรรค์เฉพาะโรงเรี ยนครับ ยากแก่การ
ลอกเลียนแบบ

แต่เตะบอลคราวนี้ แม่งซวยชิ บหาย เพราะผมดันโอน้อยออกได้อยูคนละทีมกับไอ้เชี่ ยโอม คือเมือก่อนไม่


486

่ ี
ค่อยรู ้สึกอะไรเท่าไหร่ หรอกครับ เพราะอาศัยว่าอยูทมเดียวกับมันมาตลอด แต่พอครั้งนี้ ได้แยกทีมกั นแล้วจึง
ได้ซ้ ึงว่าแม่งโคตรรรร สันดานเสี ยเลย !!
"ไอ้เชี่ ยยยยย!! แม่งขี้โกงงงง !!" ก็คดดูแล้วกันว่าผมต้องตะโกนคํานี้ เป็ นครั้งทีร้อยกว่าได้แล้วมัง !!! เพราะ



ล่าสุดไอ้ห่านันแย่งบอลผมด้วยการชาร์ตเข้าข้างหลังแล้วเอามือปิ ดตา ปล่อยให้ไอ้เคนซิวลูกบอลปลายเท้า

ผมไปได้อย่างง่ายดาย สาดดด มีคาไหนให้กดามึงอีกมังไหมเนี่ ยย !!

ู่

แถมสิ่งทีได้รับกลับมายังเป็ นเสี ยงหัวเราะเอิ๊ก ๆ ของไอ้เชี่ ยโอม ทีไม่สนใจคําด่าผม แล้วยังแปะมือแท็กกับ



ไอ้โด่งเย้ยกันอีก ! เออ! ฝากไว้กอนเหอะ ! แต่พอตาผมจะเล่นสกปรกใส่มนบ้าง (อาทิเช่ นแกล้งเหยีย บถุงเท้า


ให้แม่งดํา หรื อไม่กพยายามดึงกางเกงนักเรี ยนมันให้หลุดตูด ) ดันไม่มอะไรเป็ นผลเลยเพราะเชี่ ยโอมเสื อก

รู ้ทนหมด!! เออ.. ก็ง้ ี แหละวะ ลืมไปว่าไอ้โอมมันชัวตัวพ่อ ใครจะไปชัวกว่าคนอย่างมันได้ แต่อย่าเผลอล่ะ



มึง!

พวกผมเตะบอลกันไปไล่ดากันไปดังลันสนามอยู่ พักใหญ่ จนในทีสุดก็เริ่ มเปลี่ยนเป็ นเล่นแจมกับน้องม .


ต้นทีเ่ ตะร่ วมสนามเดียวกันแทน ปรากฏการณ์รุ่นพี่แกล้งรุ่ นน้องจึงเกิดขึ้น (ฮ่า ๆ) เพราะแค่เด็ก ๆ จะเข้ามา
แย่งบอลจากพวกเรา ไอ้รถเก๋ งก็ไปแกล้งยกน้องซะตัวลอย จนต้องตีขาหน้าเหวอในอากาศ กลายเป็ นการ
ทรมานเด็กซะงั้น !! (ฮ่า ๆๆ) จนผมต้องนังยอง ๆ กับพื้นสนามแล้วขํากลิงเมือเห็ นไอ้รถเก๋ งอุมน้องม .ต้นคน


้ ่
หนึ่ งวิงชู รอบสนาม ทํายังกะแห่ ฮีโร่ โอลิมปิ ก เล่นเอาขําแตกทั้งสนาม

แต่เรื่ องพรรค์น้ ี อย่าหวังว่าไอ้โอมยอมจะน้อยหน้า !! เพราะตอนนี้ มนวิงไปแบกน้องม .ต้นอีกคนหนึ่ งขึ้นบ่า
ั ่

ครับ แถมยังมุงหน้าไปปะทะกับเด็กทีไอ้เก๋ งกําลังอุมอยูทนที จนกลายเป็ นศึกยุทธหัตถีเด็กม .ต้นขึ้น ฮ่า ๆๆ

้ ่ ั
(พวกมึงแปลงร่ างเป็ นช้างกันเหรอวะ ) ผมนังขําเมือน้องในสังกัดพวกมันต่างเอื้อมมือจะแกล้งตีฝ่ายตรงข้าม


ยกใหญ่ แต่พอเอื้อมใกล้ถึงตัวฝ่ ายนั้นทีไร เชี่ ยโอมเป็ นต้องแ กล้งถอยออกมาทูกกกที นี่ มงกวนตีนเด็กนะ


รู ้ตวปะเนี่ ยย

ทุกคนเริ่ มหยุดมายืนขําระหว่างดูรุ่นน้องบนคอไอ้โอมทีเ่ ริ่ มเปลี่ยนจากตีเพื่อนเป็ นตีพี่โอมแทนอย่างขัดใจ
เพราะแม่งกวนส้นตีนอย่างกับอะไร ฮ่า ๆๆ เออ สม กวนตีนเพื่อนไม่พอยังจะลามปามไปกวนตีนเด็กไม่รู้
อีโหน่ อีเหน่ อีก เอาเลยครับน้อง ตีแม่งแรง ๆ เลยครับ พี่สะใจ

487


"ทําไรอยูโน่ ไมมานังตรงนี้ " อ้าวว... แล้วเสี ยงคุน ๆ แบบนี้ จะเป็ นใครได้ ถ้าไม่ใช่ เลขาสภาฯคนเดิม ผม



หันไปมองปุณณ์ทกมลงมานังยอง ๆ คุยกับผมอยูบริ เวณข้างสนามบอล (ซึ่ งผมนังขัดสมาธิ ไปแล้ว ) จึงชี้ ให้
ี่ ้


มันดูศึกยุทธหัตถีในสนาม (ทีใช้หลังไอ้เชี่ ยโอมกับรถเก๋ งแทนหลังช้าง ) "ดูไอ้เชี่ ยโอมแกล้งเด็กดิ่ อย่างฮา "

เพราะตอนนี้ น้อง ๆ เริ่ มเปลี่ยนมาเล่นงานพาหนะตัวเองแทนแล้ว โทษฐานกวนอารมณ์ดีนัก ฮ่า ๆๆ
่ ั
"อ้าวโอมแกล้งเด็กเหรอ นึ กว่าจะเปลี่ยนใจมารักเด็กแล้วนะเนี่ ย " แต่น่านนน มันอยูต้งไกลยังอุตส่าห์
นิ นทาอีก ผมหันไปขําคําพูดปุณณ์ ก่อนจะช่ วยเสริ ม "เหอะ ขนาดเด็กทีมนรักมันยังแกล้งเล้ยย " ก็ง้ ี แหละ
่ ั

ครับ ความเลวแม่งคงฝังอยูในสันดานจริ ง ๆ
ปุณณ์หัวเราะร่ วนก่อนจะล้มตัวลงนังขัดสมาธิ ขาง ๆ ผม อืม .... ไอ้คณหนู ปณณ์นงกับพื้ นไม่กลัวกางเกง



ั่


นักเรี ยนเปื้ อนรึ ไง ก็วาจะลองแซวมันอย่างนั้น แต่อีกฝ่ ายเสื อกชิ งหันมาถามอย่างอื่นกับผมก่อน "โน่ กลับ
ตอนไหนเนี่ ย"
ผมจึงเลิกคิวมองหน้ามันงง ๆ "ก็กลับตอนไหนก็ได้ วันนี้ ชิว ๆ "

"งั้ นไปหาไรกินกันมัย วันนี้ กกวาง แวะไปหาแป้ งด้วยดิ่ บ่นคิดถึ งมึงจะแย่แล้วเนี่ ย " หื มม ไอ้เจ้าเล่ห์ ยกเอา
ู็่

น้องมาอ้างว่ะ ผมเลิกคิวพลางพยักหน้าล้อเลียนมัน แต่ก็ ..... เอาวะ!! ไปก็ไป เตะบอลจนเหนี ยวตัวแล้วด้วย

ไม่มแรงเหลือเตะต่อแล้ว

"เฮ้ย!!! กูกลับก่อนนะ !!" ดังนั้นผมจึงลุกขึ้นปัดตูดกางเกงแล้วตะโกนบอกเพื่อน ๆ ในสนามทํา เอาพวกมัน
หันมามองเป็ นตาเดียว
"โห...... ไอ้เชี่ ยปุณณ์ ! แย่งเพื่อนกูอีกแล้วนะ !" น่ าน... ไอ้ทมงแบกน้องม .ต้นขีคอไว้มนยังไม่เหนื่ อยพอใช่
ี่ ึ


มะ ถึงได้หันมากัดกูเพิ่มอีกเนี่ ยไอ้เชี่ ยโอม ผมชู มะเหงกใส่มนขณะทีปณณ์แค่หัวเราะพลางยกมือเป็ นเชิ งว่า

่ ุ
ไม่ได้ทาอะไรซั กหน่ อย


หลังจากใช้ภาษากายตอบโต้กนได้พกหนึ่ ง จึงถึงเวลาทีผมควรเดินไปหยิบกระเป๋ านักเรี ยนพลางโบกมือลา



488

เพื่อน ๆ ทั้งหมดซักที โดยไม่ลืมรับปากไอ้เก่งว่าคืนนี้ จะกลับไปดอทเอด้วยแน่ ๆ ให้แม่งเตรี ยมทีมไว้รอได้

เลย ผมโบกมือให้เพื่อนทังสนามก่อนจะเดินตามปุณณ์ไปเอ ากระเป๋ านักเรี ยนในห้องสภาฯแล้วพากันมุงหน้า

ไปยังสถานี รถไฟฟ้ าทันที
"กินเนื้ อย่างร้านเดิมมะ ไม่ได้ไปนานแล้ว อยากกินอะ " แต่ยงไม่ทนพ้นประตูโรงเรี ยนได้เท่าไหร่ ไอ้คน
ั ั
ข้าง ๆ ก็เริ่ มคิดเมนู ประจําเย็นนี้ แล้วครับ ขณะทีคนหมดตูดอย่างผมทําหน้าเหมือนขี้ไม่ออก


"ร้านนั้นก็แพง

ดิ่วาา กูวาแดกข้าวขาหมูตรงซอยนั้นก็ได้มง "
้ ่
้ั
"เฮ้ย ข้าวขาหมูกินจนเบือแล้ว ไปเหอะ มือนี้ กเู ลี้ยงเอง แล้วเดี๋ยวเดือนหน้ามึงค่อยเลี้ยงกู " โอ้โหไอ้นี่ จะ



เลี้ยงกูท้งทีกช่วยเลี้ยงฟรี ๆ ไม่ได้รึไง ผมเหล่ตามองคนเสนอไอเดียทีทาเป็ นยิมกว้างอยูแล้ วก็ตองพยักหน้า
ั ็
่ ํ


ปลง ๆ กลับ เออ ... เอาไงก็เอา
่ ั
เราสองคนเดินลากขามาเรื่ อยจนถึงสถานี รถไฟฟ้ า แต่ขณะบันไดเลื่อนกําลังไต่ข้ นชานชาลาอยูน้ น เสี ยง

เตือนประตูใกล้ปิดเสื อกดังขึ้นก่อน !!

แล้วก็โรคจิตพอกันทั้งคูอะครับ ผมว่า ... เพราะผมกับปุณณ์มความเพี้ยนเหมือนกั นอย่างหนึ่ งคือ ได้ยนเสี ยง



เตือน ปิ๊ บ ๆๆๆ เวลาประตูรถไฟใกล้ปิดไม่ได้ .. ไม่ใช่ วาฟั งแล้วจะลงไปนอนชักดินกะแด่ว ๆ ตายหรอกนะ

ครับ (นันก็เวอร์ไป..) แค่ฟังแล้วคล้าย ๆ กับฟั งเพลงปลุกใจ อะไรซักอย่างอะ ความรู ้สึกมันเหมือนถูกบังคับ

ให้รีบใส่เกียร์หมาโกยเข้าขบวนโดยเร็ ว ยังไงยังงั้น !

แน่ นอนว่าโรคจิตทั้งคูแบบนี้ ไม่มเี หลือ .. ผมกับปุณณ์ทได้ยนเสี ยงสัญญาณ ปิ๊ บ ๆๆๆๆ ดังก้องชานชาลา
ี่ ิ
ถึงกับพากันสะดุงโหยง ก่อนจะคว้าเอาแขนอีกฝ่ ายโกยแน่ บเข้าโบกี้ขบวนสุดท้ายได้ทนอย่างเฉี ยดฉิ ว ! ฮู


เร่ !!!! ว่าแต่กรีบทําไมวะ รอขบวนใหม่แค่ 3 นาทีเอง เร็ วกว่าต้มมาม่าอีก - _ู

"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก .... รี บไมวะ !" แน่ นอนว่าพอระลึกชาติได้วาตัวเองเพิ่งทําสิ่งไร้สาระโคตร ๆ ไปหมาด ๆ
่็
ผมจึงหันไปโวยปุณณ์เข้าให้ดอกหนึ่ ง แม้จะยังหอบตัวโยนอยูกตาม ซึ่งไอ้คนยืนข้าง ๆ ก็ไม่ได้มสภาพ

ต่างกันไปซักเท่าไหร่

489

"มึงแหละพากูรีบ!" อ้าววว ๆๆ โยนอีกก ตกลงใครนําใครก่อนวะ .. ผมหลุดขําออกมาขณะปาดเหงื่ อเม็ด
เป้ งออกจากขมับ

หลังจากค่อยกลืนนํ้าลายคล่องคอ เป็ นสัญญาณว่าเริ่ มหายเหนื่ อยแล้ว จึงได้เวลามองสํารวจในขบวน
รถไฟฟ้ าบ้าง ซึ่งจริ ง ๆ ก็ไม่ถึงกับสังเกตสังกาอะไรมากมายหรอกครับ แค่ตามั นเหลือบไปเห็ นเองว่า ..
.. กว่า 80% ของโบกี้น้ ี มีแต่ผหญิง .....
ู้
โอ่ย... ประชากรเพศแม่ในประเทศนี้ มนจะเยอะไปไหน ? ผมลอบมองนักเรี ยนสาว ๆ ทั้งกระโปรงแดงและ

กระโปรงนํ้าเงิน ทีเ่ วลาเลิกเรี ยนคงใกล้ ๆ กับโรงเรี ยนผม ไหนจะยังสาวออฟฟิ ศบริ เวณนั้นอีก ทีข้ นมาบน
่ึ
รถไฟขบวนเดียวกัน
ต่างคนคงต่างมีจดหมายปลายทางไม่เหมือนกันไป แต่จดร่ วมทีสาว ๆ ในขบวนนี้ มเี หมือนกันคือ ...... ผูชาย




่ ้
ทียนพิงเสาอยูขาง ๆ ผม !?
่ื
ผมขมวดคิวมุนเมือสังเกตเห็ นว่าเกินค่อนของผูหญิงในขบวนนี้ ลวนจับจ้อง รวมถึงแอบมอง มายังไอ้หน้า


้ ่ ่

หล่อซึ่งมัวแต่ยนผึ่งแอร์รถไฟฟ้ าดับร้อนแบบไม่รู้อีโหน่ อีเหน่ อยูนี่ .. ซึ่งอืมมม ... ก็รู้มานาน (ตั้งแต่เป็ นเพื่อน

กันแล้วแหละ) ว่าปุณณ์มนหน้าตาดี ... แต่ไม่เคยคิดขนาดว่าจะสามารถดึงดูดให้สาวนังมองตามกันตาเป็ นมัน


ได้เท่านี้
่ ้
เมือเห็ นเช่ นนั้นผมจึงขอร่ วมวงแอบมองไอ้คนที่ ยืนไหล่กระแทกกันอยูนี่บาง ... อืม .. ปฏิเสธไม่ได้แฮะ ว่า

ปุณณ์ดดีและโดดเด่นมากขนาดไหน เพราะถึงมันไม่ได้บาดีเดือดวิงเข้ามาในรถไฟตอนประตูจวนเจียนใกล้




ปิ ด แต่แค่ใบหน้าและรู ปร่ างสูงโปร่ งของมัน ก็มากเกินพอแล้วทีจะดึงดูดเอาสายตาใครต่อใครให้ตางจ้อง

มองมาทีม ั นได้..


"เงี ยบไมโน่ ยังเหนื่ อยอยูเ่ หรอ " แต่เอ๋ .... ผมถึงกับสะดุงโหยงเมือจู่ ๆ ปุณณ์กหันมาถามแบบไม่มปี่มขลุย


ี ี ่
ทําเอาเจ้าตัวรู้หมดว่าผมกําลังแอบมองอยู่

490

แน่ นอนว่าใบหน้าคมนั้นฉายแววยียวนทันที อย่างทีผมรู ้วาตัวเองต้องถูกแซวแน่ "แอบมองกูไม .. ถ้าเป็ น
่ ่
มึงจะมองตรง ๆ เลยก็ได้นะ หึ หึ " กวนตีนนน ผมด่ามันแบบไม่มเี สี ยง ก่อนจะเสตาหันไปมองทางอื่น แต่ยง

ได้ยนแม่งหัวเราะแผ่ว ๆ อย่างสนุ กในอารมณ์ (มัน)อยู่

'สถานี ต่อไป ทองหล่อ .. next station Thong-Lor'


แต่กอนทีเ่ ราจะแง่ง ๆ ใส่กนมากไปกว่านี้ เสี ยงผูหญิงในอิน เตอร์คอมก็ร้องเตือนว่าถึงทีหมายแล้วเป็ นการ


ตัดบทขึ้น นําให้ปณณ์หันมายิมกับผม ก่อนจะค่อย ๆ ดันไหล่ให้เดินไปรอหน้าประตูดวยกัน



่ิ ่ิ
บางครั้งผมก็รู้สึกว่าตัวเองช่ างอยูผดทีผดทางจริ ง ๆ

***

เราสองคนพากันเดินต๊อกแต๊กขึ้นรถสองแถวสี แดงปากซอยทองหล่อเพื่อมุ่ งหน้าไปยังเจอเวนิ ว เชื่ อมัยว่า

ขนาดบนรถสองแถวก็ยงไม่วายมีสาวแก่แม่หม้ายนังจ้องไอ้ปณณ์กนตาเป็ นมัน เหอ ๆๆ ของมันแน่ นอนจริ ง

ุ ั

ๆ ว่ะ แม้แต่กระเป๋ ารถยังดูเกร็ งเลย เวลาเรี ยกเก็บตังค์จากคุณชายปุณณ์
และแล้วเราก็หักอกคนทั้งรถสองแถวด้วยการกดออดขอลงทีปากซอยท องหล่อ 13 เพื่อมาตายรังกันทีเ่ จอเว


นิ วเหมือนเดิม ซึ่งจริ ง ๆ ก็เอียนนะ กูมาทําไมบ่อย ๆ วะ แต่เอาเหอะช่ วยไม่ได้ เสื อกอยูใกล้บานนี่ หว่า - _้
"เออ ขากลับเตือนกูซ้ือหนมไปฝากแป้ งด้วยนะ เดี๋ยวโดนงอนอีก " แต่เอ๊า ! น้องมึงเองเสื อกให้กเู ตือนซะ
งั้น!? ผมแกล้งทําเป็ นผิ วปากไม่ฟังหวังจะกวนตีนมัน แต่ไอ้พ่อพระดันทุบหัวผมโป้ กใหญ่เป็ นการทําโทษ
อูยย โหดดว่ะ
เราเดินคุยกันไปกวนตีนกันไป จนมาถึงหน้าร้านเนื้ อย่างเจ้าประจําทีกินกี่ทกยงรู ้สึกเหมือนได้ข้ นสวรรค์

ี็ั


491

ทุกครั้ง "สองทีครับ " ปุณณ์หันไปบอกพี่พนักงานก่อนเธอจะนําเราไปนังโต๊ ะบริ เวณข้างกระจก ซึ่งเป็ นที่


โปรดของผมเลย เพราะเวลากินไปได้มองสาวสวย ๆ เดินผ่าน มันเจริ ญอาหารดี อิอิ
"กินไรดี มึงเลี้ยงใช่ มะ งั้นเอาทุกอย่างทีร้านนี้ มอะพี่ " ผมแกล้งวนนิ้ วไปรอบ ๆ เมนู จนไอ้ปณณ์ยนมือมา


ุ ื่
โบกเข้าให้ เรี ยกเสี ยงหัวเราะเบา ๆ จากพนักงานในร้า นทีมาคอยเราสังอาหารอยู่ อูย ... ไอ้นี่ ตบหัวกูสองที


แล้วนะ ถ้าคืนนี้ นอนเยียวราดมึงจะซักผ้าปูให้กปะ


"เอาข้าวกระเทียม 2 ครับ หมูหมักนํ้าจิม ริ บอาย เนื้ อสันนอก เนื้ อสันใน " ไอ้ปณณ์เริ่ มร่ ายเมนู โดยมีผม


ช่ วยแทรกเป็ นพัก ๆ
"เนื้ อสันในเอาแบบหมักนํ้าจิมนะ !"

"อ่าครับ ตามทีมนบอก เอาเนื้ อสันในหมักนํ้าจิม แล้วเอาไรอีกโน่ "
่ ั


"เห็ ด ปลาหมึก ... เทมปุระด้วย " โอ่ยยย แค่คดก็หิว ผมรี บปิ ดเมนู หลังจากพูดเสร็ จเพราะคิดว่าแค่น้ ี กคงพอ

สําหรับสองคนแล้ว แต่ปณณ์ยงคงสังต่ออีกนิ ดหน่ อย
ุ ั ่
"เนื้ อแกะด้วยครับ .... เครื่ องดื่ มขอชาจีนรี ฟิลนะ"
แล้วเราก็ได้ฟังพี่สาวคนสวยทวนรายการอาหารอีกครู่ หนึ่ ง ก่อนจะถึงเวลาคอยของกินมา ซึ่งช่ างเป็ นช่ วงที่
แสนทรมานจริ ง ๆ เพราะการแอบมองโต๊ะข้าง ๆ เค้าปิ้ งของกินกัน มันช่ างยัวนํ้าลายอะไรเช่ นนี้ !


"โน่ วันนี้ แวะเข้าบ้านกูนะ " แล้วอยูดี ๆ มาโ ผล่เรื่ องนี้ ได้ไงเนี่ ย ! ผมสะดุงโหยงมองหน้ามันแบบงง ๆ

"เฮ้ยย ไร ไปทําไม " ก็ไหน ๆ ได้โอกาสทังที ขอแกล้งโวยมันหน่ อยแล้วกันครับ หึ หึ ผมว่าพลางทําเป็ น

มองหน้ากวนตีนมัน แต่เห็ นไอ้ปณณ์แค่คลี่ยมกริ่ มส่งกลับมาอย่างไม่สะทกสะท้าน

ิ้
"ไปเยียมน้องแป้ งไง ไม่เจอห ลายวันแล้ว" นี่ กเ็ อาน้องมาอ้างตลอดด ! ผมเลิกคิวมองมันเป็ นเชิ งไม่เชื่ อ แต่



492


ปุณณ์กลับยักคิวสบาย ๆ ใส่กอนจะคว้าเอามือผมไปจับไว้บนโต๊ะ

"เฮ้ย!!!" แล้วมึงจะประเจิดประเจ้อทําไมวะ อายเค้า !! แน่ นอนว่าผมพยายามใช้แรงทั้งหมดทีมเี พื่อบิดมือ

ตัวเองออกจากมือมันอยู่
"ปล่อย สิ วะ !"
"บอกว่าไปก่อน แล้วจะปล่อย " หู ยย ไอ้ชว นี่ มงไปเอาวิธีเลว ๆ พรรค์น้ ี มาจากไหน ผมเหลือกตามองมัน
ั่ ึ
อย่างสุดจะเคือง แต่ถาฝันว่าคนอย่างโน่ จะยอมน่ ะยาก !!


"ยิงแกล้งกูยงไม่ไปอะ เอาดิ่ !" แน่ นอนว่าผมขูกลับ แต่เห็นมันแค่ลอยหน้าลอยตาเหมือนไ ม่กลัวอย่าง
ิ่

งั้นอะ!

"บอกว่าไปดิ่ เร็ว ๆ " แถมยังมีหน้ามาบังคับอีก ! ผมกําลังจะอ้าปากด่ามันอยูแล้ว ถ้าไม่ได้มี ...
"ขออนุ ญาตเสิ ร์ฟเครื่ องดื่มก่อนนะคะ " เฮ้ย!!! เป็ นเพราะพี่พนักงานผูหญิงคนนี้ ผมจึงต้องใช้รองเท้าหนัง




ตัวเองถีบเข่าไอ้ปณณ์ไปอย่าง .. ไม่คอยแรง .... เอ่อ .. แรงไม่แรงไม่รู้วะ รู ้แต่วามันรี บปล่อยมือผมอย่างเร็ ว

(ถ้าปล่อยแต่แรกก็ไม่ตองเจ็บตัวแล้วนะมึง !)

"ขอบคุณครับ " ผมหันไปยิมรับชาจีนเย็นสองแถ้วมาวางให้ปณณ์แก้วหนึ่ งและผมแก้วหนึ่ ง ก่อนทีพี่



พนักงานคนสวยจะเดินจากไป เหลือไว้เพียงไอ้ปณณ์ทหน้ าบูดเป็ นตูดลิง "ลอบทําร้ายกูนะ !" ดูมนยังมีหน้า
ุ ี่

มาบ่นอีก
"ก็มงกวนตีนก่อนอะ " หรื อไม่จริ ง ! หึ หึหึ


เรานังเถียงกันได้ไม่นานบรรดาเนื้ อสัตว์ท้งหลายแหล่ทสงไป ก็เริ่ มยกขบวนพาเหรดมาวางล่อนํ้าย่อย

ี่ ั่

รวมถึงนํ้าลายบนโต๊ะพวกผม ฮ้าาาา สวรรค์ของคนกินเนื้ ออย่างโน่ จริ ง ๆ ผมรี บจัดแจงช่ วยปุณณ์เอาเนื้ อลง

493


เตาอย่างไม่รอช้า โดยคาบกุงเทมปุระไว้ในปากด้วยเพื่อไม่ให้เป็ นการเสี ยเวลา หึ หึ ..

ว่าแต่ไอ้ปณณ์มนจะขี้บริ การไปไหนวะ ! เพราะตั้งแต่ยางเนื้ อมา มีห่าเหวอะไรสุกแม่งต้องคีบลงจานผมทั้ง
ุ ั
็ ี ั่
ปี จนแทบไม่มทเี่ หลือแล้วเนี่ ยครับ ! ส่วนสิ่งทีผมทําได้กมแต่นงเกาหัวอย่างขัดใจ เพราะเท่านั้นยังไม่พอ


เวลานํ้าจิมหมด ชาหมด ปุณณ์มนยังหันไปหยิบเหยือกชากับกานํ้าจิมมาเทเองโดยไม่ยอมเรี ยกพนักงานอีก !



่ ้
เออ ไอ้นี่อาการหนักว่ะ สงสัยอยูบานจะมีคนทําให้ทกอย่างจนเก็บกด พอออกมาข้างนอกเลยชอบบริ การคน

อื่นซะงั้น (ว่าแต่มงลืมไปรึ เปล่าว่าทีนี่เค้าคิดค่าเซอร์วสชาร์จด้วย 7%)



"โอ๊ยไอ้เชี่ ย กูแดกไม่ทนแล้ว แดกเองมังดิ่วะ !!" ก็เป็ นอย่างนี้ จะไม่ให้ผมบ่นยังไงไหวอะครับ !! ผมเหวียง



ใส่มนรอบทีห้าล้านกว่าเห็ นจะได้ แต่ไอ้เชี่ ยปุณณ์ยงมัวตีหน้าเฉย โดยทีมอคีบเ นื้ อย่างใส่จานผมไม่ยอมหยุด



่ื
จนแน่ นท้องไปหมดแล้วเนี่ ย โอ่ยยย .. สงสัยเพราะยัดห่ าเกินอัตรา
"มึงแหละแดกเข้าไปเยอะ ๆ ของดีมประโยชน์ท้งนั้น " แถมไม่ฟังไม่พอ ยังเถียงแล้วคีบเนื้ อใส่จานผมเพิ่ม


อีก! โอ่ยยมึง กะจะขุนกูให้อวนแล้วเอาไปแล่เนื้ อขายใช่ มะะ ผมมองหน้าปุ ณณ์ทต้งอกตั้งใจย่างเนื้ อในเตา

ี่ ั

โดยทีปากยังพูดไม่หยุด "กูได้ขาวว่าเดือนนี้ มงเหลือตังแค่กินก๋ วยเตียว ฮ่า ๆๆ มีโอกาสกินของดี ๆ ก็กินเข้า



ไปเหอะ" อ้าวไอ้นี่ .... เสื อกซํ้าเติมกูอีก
ได้ยนดังนั้นผมจึงหันไปคีบเห็ ดจากเตายัดใส่ปากมันทันที "มึงก็แดกเข้าไปเหอะ ไม่ตองพูดมาก " ฮ่า ๆๆ!!!


แต่สงสัยจะเป็ นเห็ ดพิษว่ะ เพราะทันทีทเี่ ห็ ดเข้าถึงปากเลขาสภาฯ มันก็รีบส่งเสี ยงร้องอุทานไม่เป็ นภาษา
ก่อนจะคายออกมาอย่างไว ก๊ากกกก
"ไอ้สด ร้อนนน !!"


"ฮ่า ๆๆ! ปากพองแน่ มง แดกนํ้าไป เดี๋ยวกูมา ปวดขี้วะ " ผมว่าพลางดันแก้วนํ้าให้ปุ ณณ์แบบไร้สานึ ก (ก๊า


กกก) ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะหมายไปปลดทุกข์ในห้องนํ้าซักหน่ อย ถ้าไม่ได้เดินผ่านบาร์ทพนักงานสาว ๆ
ี่
ชอบแอบไปรวมตัวสิงกันอยู่ แถมบังเอิญได้ยนบางคําทีทาเอาผมต้องผงะไป

่ ํ
"แก๊!!!!!! ดูน้องผูชายโต๊ะข้างกระจกดิ่ หล่อมากอะ !" ก็พี่เล่นเริ่ มมาแบบนี้ คนปวดขี้อย่างน้องก็ตองหยุด



494


ฟั งดิ่ครับ ! ผมถึงกับสะดุดกึกทันทีเพราะไอ้ผชายโต๊ะข้างหน้าต่างมีแต่ไอ้ปณณ์นงเด่นอยูนี่หว่าา
ู้

ั่
"โหยยย เห็ นตั้งแต่เดินเข้าร้านแล้วย่ะ ! น้องเค้ามากินออกจะบ่อย ฉันเหล่มานานแล้ว !!" เสียงพนักงานอีก
คนเริ่ มเกทับคนแรก จนผมต้องหลุ ดขําออกมาเบา ๆ
"จริ งเหรอ!? ฉันไม่เคยเจอเลยอะ น้องเค้าชอบมากินวันไหนเวลาไหนอะไร จะได้ขอผูจดการลงตารางงาน
้ั
เอาไว้ถก อิอิอิ "

"เป็ นเอามากนะแก!"
"เม้าอะไรกันอยูเ่ หรอ ไม่ยอมออกไปหน้าบาร์เลย " ผมยืนฟั งสองคนนั้นคุยกันได้แป๊ บหนึ่ ง ก็มเี สี ยง
พนักงานคนทีสามแทรกขึ้นมาอีก ซึ่งถ้าจําไม่ผด คิดว่าคงเป็ นคนสวย ๆ ทีมารับเมนู โต๊ะพวกผมแหง๋



"น้องโต๊ะ E-2 ไง คนทีหล่อ ๆ ตอนนี้ นงคนเดียวอะ เห็ นปะ "

ั่
"อ๋ อเห็น ฉันเป็ นคนรับเมนู เค้าเองแหละ อิจฉารึ เปล่า ฮิ ฮิฮิ " ฮ่า... แสดงว่าความจําผมดีจริ ง ๆ ด้วยครับ อิอิ
ผมกระหยิมยิ้ มย่องในใจก่อนจะเกิดความรู้สึกแปลก ๆ เพราะจะว่าไป การแอบฟั งคนอื่นคุยกันมันใช้ได้ที่


ไหน.. เมือผมฉุ กคิดได้ดงนั้น ก็วาจะหลบฉากไปเข้าห้องนํ้าตามทีต้งใจไว้แล้วเชี ยว ถ้าไม่ได้ยนประโยค


่ ั

ต่อไปของพนักงานสาว ๆ เสี ยก่อน
"น้องเค้ามากับเพื่อนผูชายอีกคนด้วยนะ น่ ารักเหมือนกัน สงสัยออกไปทําธุระมัง "



"คูขารึ เปล่าแก!"
"บ้าาาาาาาาาา!... แต่ฉนเห็ นน้องเค้านังจับมือกันด้วยนะ ตอนทีเ่ ข้าไปเสิ ร์ฟนํ้าอะ !!" เวรแล้วไหมล่ะ ! ด้วย


ประโยคนี้ ทาเอาผมทีกาลังจะก้าวขาออกไปเข้าห้องนํ้าถึงกับยืนตัวแข็งทันที ราวกับถูกหมุดพันเล่มต รึ งเท้า

่ ํ
ไว้ให้ยนฟั งต่อ


495

"จริ งเหรอ!!!!! บ้า คงไม่มอะไรหรอก น้องเค้าหล่อขนาดนั้นจะเป็ นอื่นได้ไง "

"อือ ก็คงงั้นแหละ ถ้าหล่อ ๆ แบบนั้นเป็ นอย่างว่าจริ ง ๆ นะ เสี ยดายแย่เลย " ..............
"ไป ๆๆ ออกไปทํางานเหอะ ผูจดการมาแล้ว !" เสียงพนักงานสาว ๆ ในบา ร์โวยวายกันพักหนึ่ งก่อนจะ
้ั
เงี ยบหายไป เหลือไว้แค่เพียงผม ทียงคงยืนพ่นลมหายใจ
่ั

ก็อยากเทียวแอบฟั งเขาดีนัก

ทีกาลังรู ้สึกแย่แบบนี้ คงเป็ นเพราะผลกรรม ..
่ ํ

***
หลังจากนั้น ผมก็กลับมากินเนื้ อย่างต่อกับปุณณ์อีกประมาณพักใหญ่ ๆ กว่าคนทีมาด้วยกันจะยอมอิม โห


....... เห็นผอม ๆ อย่างนี้ แต่ประมาทไม่ได้เลยครับ เพราะแม่งกินจุมาก ถึงขนาดหันไปสังเนื้ ออะไรต่อมิอะไร


มาเพิ่มอีกตั้งหลายอย่าง แต่สงสัยคงเป็ นเพราะช่ วงแรก ๆ มันมัวแต่ยางนู่ นย่างนี่ ให้ผมกินด้วยล่ะมัง เลยต้อง

มาหนักตอนหลังซะเอง เพราะผมน่ ะอิ่มจนแน่ น ไม่มแรงกิน อะไรต่อแล้ว .... แต่เอ๊ะ!? จะว่าไป นี่ ใช่ แผนตัด

่่ ้
กําลังคูตอสูของมันรึ เปล่าวะ ? (โถกู.. เพิ่งจะรู ้ตว )

แต่กเ็ อาเหอะ เพราะยังไงก็ได้กินฟรี (อิอิ) หลังจากจ่ายค่าเสี ยหายหลังมืออาหารไปเป็ นเลขสี่หลักกว่า ๆ

แล้ว (แพงโคตร ดีนะมีเจ้ามือเลี้ยง ) ก็ถึงเวลาเดินย่อยอ าหารบ้าง ผมชอบร้านนี้ อย่างนึ งตรงทีมเี ครื่ องดูดกลิ่น

ข้างเตาครับ ทําให้เวลาออกจากร้าน เนื้ อตัวก็ยงหอมมม เหมือนตอนเข้าร้านไม่มผด อิอิ (อ่อ แต่วนนี้ เหม็น

ีิ


นิ ดหน่ อยเพราะไปเตะบอลมา ) แต่ถาเป็ นร้านอื่นน่ ะนะ กินเสร็ จปุ๊ บคงต้องรี บกลับบ้านปั๊บ เพราะไม่วาจะ


เดินไปทางไหนยังไง ชาวบ้านก็คงรู้กนหมดว่าเพิ่งกินเนื้ อย่างมา ก็กลินติดเสื้อเล่นประจานซะขนาดนั้น


ปุณณ์กบผมบอกลาร้านเนื้ อย่างมาเดินเล่นในวิลล่า เพื่อซื้อขนมกลับไปฝากน้องแป้ งอีกนิ ดหน่ อย เลยได้รู้
ครับ ว่าช่ วงนี้ น้องแป้ งมีสอบเก็บคะแนนหลายวิชาแต่งอแงไม่ยอมอ่านหนั งสื อ เลยลําบากถึงยอดพี่ชายอย่าง

496

นายปุณณ์จาเป็ นต้องปฏิบตภารกิจสําคัญ คือการหลอกล่อน้องสาวตัวแสบทุกวิถีทางเพื่อให้แป้ งอ่านหนังสื อ

ัิ
ให้ได้ โดยวิธีทได้ผลชะงัดสุด ๆ ก็คอการ 'เอาของกินมาล่อ ' (แต่เอ๊ะ.. น้องมึงไม่ใช่ ปลาโลมานะ ...)
ี่

เพราะเป็ นเช่ นนั้นเราจึงต้องมาเดินเลือกซื้อขนมล่อน้องแป้ งกันครับ (รวมถึงล่อตัวเองด้วย เพราะพอเห็ น

ขนมเยอะ ๆ แล้ว ไอ้ทเี่ คยคิดว่าอิ่ม ก็เสื อกกลายเป็ นหิ วขึ้นมาเฉย ๆ ซะอย่างนั้น ) โดยมีผมยืนให้กาลังใจ
่่
ปุณณ์ ทีกาลังคิดไม่ตกอยูวาวันนี้ จะซื้อเค้กหรื อคุกกี้ไปล่อน้องสาวตัวแสบดี และก็คงต้องใช้เ วลานานขึ้นไป
่ ํ
่ ั
อีก เพราะขณะผมกําลังรอปุณณ์เถียงกับตัวเองอยูน้ น พลันมีเสี ยงทักทายหวาน ๆ ดังจากด้านหลังของเรา
สองคนเสียก่อน

"น้องปุณณ์ !" หื ม ? ซึ่งแน่ นอนว่าถึงนันไม่ใช่ ชื่อผม แต่กอดหันไปมองด้วยคนไม่ได้จริ ง ๆ ... ใครวะ ?

ผมเหลียวไปมองด้านหลังด้วยสี หน้างงง วย ขณะทีปณณ์ฉีกยิมร่ า "อ้าวว หวัดดีครับอาหมิว ... เอ๊ะ.. หรื ออา
่ ุ

เหมียว?.." เอ่อ.... ตกลงมึงรู ้จกเค้าจริ งปะวะ ผมเหล่ตามองไอ้ปณณ์ทดมน ๆ แบบงง ๆ ไปกะมัน โดยเพิ่งมารู ้

ุ ี่ ู ึ

ทีหลังว่าพ่อของปุณณ์มน้องสาวฝาแฝดชื่ อ หมิว กับ เหมียว ซึ่งไม่วาเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร



ปุณณ์กไม่เคย

่ ่

แยกหน้าอาตัวเองออกซักครั้ง นี่ จงเป็ นสาเหตุให้มนถูกแกล้งอยูบอย ๆ (เออ ตลกดีวะ เป็ นผมผมก็แกล้ง ฮ่า


ๆ)

ผมเลิกคิวสูงเมือได้ยนคําว่าอาจากปากปุณณ์ ก่อนจะมือไม้ออนรี บยกไหว้ทกทายตามประเพณี ไทยทันที
่ ิ


"สวัสดีครับ "
"หวัดดีจา นี่ อาหมิวเอง ... เมือไหร่ จะจําได้ห๊ะเนี่ ยน้องปุณณ์ !" คุณอาคนสวยรับไหว้ผม ก่อนจะหันไปตี


แขนหลานตัวเองอย่างเอาเรื่ อง ฮ่า ๆ เอาให้หนัก ๆ เลยก็ได้ครับอา ผมสะใจ

ผมยืนขํามองท่าทางสอง

อาหลานทีหยอกล้อกันไปมาครู่ หนึ่ ง ก่อนเธอจะเบนความสนใจมายังผม

"แล้วนี่ เพื่อนเหรอ" ซึ่งแน่ นอนว่าคําถามพวกนี้ อย่าปล่อยให้ไอ้ตวดีได้อาปากตอบ "ครับ เพื่อนครับ ชื่ อโน่


ครับ แหะ ๆๆ" แต่แม่งมีจิงจกทีไหนวะ มาส่งเสี ยงจิ๊จะใส่กู ... เดี๊ยะะ เหอะมึง เดี๋ยวเหนี่ ยวแม่งเลย

้ ่

497

ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่ปณณ์แว่บหนึ่ ง ก่อนจะฉี กยิมให้อาหมิวจนเห็ นฟั นครบ 32 ซี่ (ครบจริ งป่ าวก็ไม่รู้ไม่


เคยนับ) ในขณะทีเ่ ธอยิมกลับมาอย่างใจดี "แล้วน้องโน่ มาเดินเล่นกับน้องปุณณ์สองคนเองเหรอคะ เหงาแย่

เลย.... ดาวคอนแวนต์แฟนแกหายไปไหนแล้วล่ะปุณณ์ " อ่าวว.... แล้วนี่ อาหมิวรู ้เรื่ องของเอมด้วยเหรอเนี่ ย !?
ผมถึงกับสะดุงโหยงมองหน้าปุณณ์ทกหันมามอ งตอบโดยอัตโนมัตหลังจากฟั งคําถามนั้น แววตาปุณณ์ดู

ี่ ็

กระอักกระอ่วนอย่างปิ ดไม่มด เสี ยจนอาสาวตรงหน้าเราคงรู ้สึกได้ "เลิกแล้วเหรอ?"

"เอ่อ..... ครับ "
่ี
น่ าแปลกทีอาหมิวส่งเสี ยงหัวเราะร่ า "ก็ง้ ี แหละน้าหนุ่ มสาว! สวยหล่อทั้งคูมทางเลือกเยอะแยะจะทนคบคน

เดียวไปนาน ๆ ทําม้ายย !!" เอ่อ ..... ว่าแต่ใช้ตรรกะนี้ จริ งเหรอครับ - *- ผมเหงื่ อตกมองหญิงสาวตรงหน้าทีอา
่ ้
ปากหัวเราะเอิก ๆ พลางตบบ่าหลานชายทีเ่ ธอเพิ่งชมว่า 'หล่อ ' ไปหมาด ๆ เออนะ .. เห็นแล้วก็อดขํากับ

ท่าทางไม่ซีเรี ยสของอาหมิวไม่ได้
่ ั
"ว่าแต่หาใหม่ได้ยงล่ะ " คําถามแจ็คพอต ! ผมเหลือบตามองปุณณ์ทยนใบ้กินอยูทนที

ี่ ื
"เอ่อ...."
"นี่ อย่าทําตัวโสดนานล่ะ ! เดี๋ยวผูหญิงเขาจะนึ กว่าเราอาลัยอาวรณ์ เสี ยเชิ งชายหมดรู ้ป่าวว ! หลานอาหล่อ

ขนาดนี้ ไว้จะแนะนําเด็กสาว ๆ ในโมเดลลิ่งให้เอามะ มีแต่น่ารักคิกขุเรี ยนโรงเรี ยนดี ๆ ทั้งนั้น " อืม... สาว ๆ
น่ ารักคิกขุเรี ยนโรงเรี ยนดี ๆ งั้นเหรอ .. ฟั งดูเข้าท่าแฮะ .. ขนาดผมยังอดสนใจด้วยไม่ได้เลย .. ผมหลุดหัวเราะ
ขึ้นมาเบา ๆ ขณะทีรู้สึกตัวอีกที สิ่งทีมองเห็ นตรงหน้าก็กลายเป็ นพื้นสี ขาวของซุปเปอร์มาร์เก็ตเสี ยแล้ว


ปุณณ์ฉวยฝ่ ามือผมมาแอบจับไว้แผ่ว ๆ โดยใช้ลา ตัวมันบังสายตาผูใหญ่ตรงหน้าเราเอาไว้ "ไม่เอาหรอก


ครับ ปุณณ์มของปุณณ์แล้ว " แล้วนันมึงพูดไรวะ !? ผมเงยหน้ามองปุณณ์แทบจะทันที แต่เจ้าของใบหน้าหล่อ


เหลากลับไม่มองตอบมาสักนิ ด แถมยังส่งยิมกริ่ มอย่างแสนภูมใจให้อาสาวอีก


"อ๋ อออออ เหรอจ๊ะะะ ... ก็คดแล้ววว่าหลา นอาคงโสดได้ไม่นานหร๊ อกก หวังว่าสาวใหม่จะเจ๋ งจนควงแล้ว

หนุ่มอิจฉากันทั้งสยามแบบคนเก่าอีกล่ะ !" เหอ ๆ ก็พูดไป .. ผมยิมกับตัวเองเมือสิ้นสุดคํานั้นจากอาหมิว



498

พร้อมความรู้สึกว่าอากาศรอบตัวค่อยหนาวเย็นขึ้นมาอย่างประหลาด .. ซึ่งผมอาจคิดมากเกินไปก็ได้ หรื อไม่
่ ั

วิลล่าคงเปิ ดแอร์เย็นเอง.. แต่ความรู้สึกเหล่านั้นกลับอยูกบผมเพียงไม่นาน เมือฝ่ ามืออุนข้างทีสมผัสผมอยู่

่ ั
ค่อย ๆ กระชับอุงมือเย็นเยียบของแผ่วผมเบา ราวกับต้องการไล่ความรู ้สึกเหล่านั้นให้หายไป


แล้วส่งผ่านความอบอุนปลอดภัยเข้ามาแทนที่ ..

"เจ๋ งไม่เจ๋งไม่รู้ แต่สาหรับปุณณ์เค้าน่ ารักมากเลย ไว้เค้าพร้อมแล้วจะพาไปให้อาหมิวรู ้จกนะ " เสียงทุมที่



ผมคุนเคยนันโอ้อวดสรรพคุณของแฟนตัวเองให้อาสาวฟั งเสร็ จสรรพ จนคนฟั งคงยิมรับ "ได้สิ จะรอนะ ...



ไปก่อนล่ะ เดี๋ยวต้องแวะเข้าออฟฟิ ศอีก บายจ้ะน้องโน่ น้องปุณณ์ "
"บ๊ายบายครับ " ผมกับปุณณ์โบกมือลาอาหมิวทีเ่ พิ่งเดินออกจากวิลล่าไป ทั้งทีมอข้างหนึ่ งของเรายังเกาะกุม
่ื
กันไว้แน่ น ก่อนปุณณ์จะหันมายิมให้ผมบาง ๆ

"ถ้าพร้อมเมือไหร่ บอกนะ "


ผมแค่นยิมรับคําพูดนั้นด้วยความรู ้สึกทีหลากหลาย



.. เพราะไม่รู้วาเราจะไปถึงวันนั้นได้จริ งห รื อเปล่า
55th CHAOS

ดีเซลบนข้อมือผมบอกเวลาเกือบหกโมงเย็นตอนทีเ่ ราทั้งคูมาถึงหน้ารั้วบ้านหลังใหญ่แปะป้ าย ภูมพฒน์
ิ ั
่ ่่
กัน จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้แวะมาพักนึ งเลยนะเนี่ ย นึ กถึงเมือปลายปี กอนทีถอมาเกือบทุกวันแล้วรู ้สึกจักจี๋พิลึก


ผมยืนดูดอกแก้วหน้ารั้วบ้านปุณ ณ์ทเี่ ริ่ มบานส่งกลิ่นหอม ขณะเจ้าของบ้านง่วนกับการเปิ ดประตูเล็กโดยมีถง

ก๊อบแก๊บจากซุปเปอร์มาร์เก็ตเต็มมืออยู่ (ผมช่ วยมันถือครึ่ งนึ งแล้วนะ แต่ไม่รู้แม่งกะซื้อมาล่อน้องแป้ งหรื อ
ล่อตัวเองกันแน่ เพราะโคตรรรเยอะเลย )

499

"พี่ปณณ์ !!!!!!!!" แต่นน... เอาแล้วไง... มาถึงปุ๊ บก็เจอปั๊บ (ยังกะเลี้ยงลูกกรอกตัวเดียวกับพี่ชาย ) ผมผงะไป

ั่
ก้าวหนึ่ งเมือได้ยนเสี ยงใส ๆ ตะโกนเรี ยกพี่ชายตัวเองจากซุมไม้ตรงสนามหน้าบ้าน ก่อนน้องแป้ งจะผุดยืน
่ ิ

ขึ้น เมือเห็ นว่าไม่ได้มแค่ปณณ์ทเี่ ดินเข้ามา

ี ุ
"พีโน่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"


เอ่อ.... ถ้าวันนั้นใครอยูแถวทองหล่อแล้วรู ้สึกได้ถึงแผ่นดินไหวก็ไม่ตองแปลกใจนะครับ - _-.... เพราะน้อง


แป้ งเล่นแหกปากลันยังกะเจอทอง (อ๋ อ ... แต่กอย่างว่า เพราะผมมันหนุ่ มเนื้ อทอง อิอิ แต่เดี๋ยวนะ ใครบอกว่า

ผมตัวเงินตัวทอง เดี๊ยะะะะะะ ) แถมส่งเสี ยงดังไม่พอ ยังพุ่งมากอดผมแน่ นยังกะผมเป็ นมาสคอตหมีโคอาล่า
อีก!

"ได้ขาวว่าไม่ยอมอ่านหนังสื อสอบ " ดังนั้นพอเจอตัวเจ้าลูกหมีปบผมจึงแกล้งดุซะเลย หึ หึ แต่น้องสาวไอ้
ุ๊
ปุณณ์กลับพองลมเข้าแก้มป่ อง แถมยังหันไปค้อนพี่ชายอีกต่างหาก "ฟ้ องพี่โน่ เหรอ!!!!" พี่มนโดนดุเลยแทน

ครับ ฮ่ า ๆ
"ปล่าววววว แค่บอก ... ก็แป้ งดื้อจริ ง ๆ นี่ คะ วันนี้ จะอ่านหนังสื อได้รึยง "

"แต่วนนี้ ช่องทรู ซีรี่ส์มี American Dad นี่ นา แป้ งอยากดูอะ " อ๋ อ... เรื่ องมันเป็ นอย่างนี้ นี่เองปุณณ์ถึงต้อง


วุนวายควานซื้อขนมในวิลล่าซะหลายชัวโมง

ผมทีได้ยนดังนั้นอม ยิมแก้มปริ อย่างคนถือไพ่เหนื อกว่า เหลือบมองดูปณณ์กเ็ ห็ นว่ามันพยักเพยิดให้หยิบ
่ ิ


ไม้ตายออกมาโชว์ซกที "งั้ นน้องแป้ งไม่เอานี่ ใช่ ปะ" แท่แด๊ม !!! มันคือเค้กมูสช็ อคโกแลต เนื้ อนุ่ ม ครี มนิ่ ม

จากมูสแอนด์เมอแรง ร้านนี้ ทปณณ์คอนเฟิ ร์มว่าน้องแป้ งเดินผ่านเมือไหร่ เป็ น ต้องตะครุ บกลับบ้านไม่ต่า
ี่ ุ


่ ้
กว่า 2 ชิ้ นทุกครั้ง เพียงแต่วนนี้ น้องแป้ งแค่นงอ่านหนังสื อ (เรี ยน)อยูบานเฉย ๆ ไม่ตองออกไปข้างนอกให้

ั่

เมือย ก็ได้กินเค้กอร่ อย ๆ แล้ว !

แลกกับการอดดูซีรี่ส์ (ทีอาทิตย์นึงผมเห็ นทรู เอามารี รันตั้งสามสี่รอบ ) แล้วก็ไปอ่านหนังสื อเตรี ยมสอบเอ๊ง

(แต่ถาเป็ นผมนะ ผมจะขโมยเค้กมากินไป แล้วก็ดทรู ซีรี่ส์ไป ไม่เห็ นยาก )



500

"พี่ปณณ์พี่โน่ เล่นงี้ เลยเหรอ............." อ้าวววว แต่อย่าเอาพี่ไปเหมารวมดิ่ครับแป้ ง ! แผนชัวแบบนี้ คนบง


็ ั
การเป็ นพี่ชายหนู คนเดียว คนจ่ายตังค์กมนเองคนเดียวเหมือนกัน พี่ไม่มี เกี่ยวจริ ง ๆ นะ (เพราะตังค์จะซื้อ
คลอเร็ ทดับกลิ่นปากหลังกินเนื้ อย่าง พี่ยงไม่มเี ลย )

ผมฉี กยิมให้เด็กผูหญิงตัวเล็กตรงหน้าพลางขยี้ผมเปี ยนั้นเบา ๆ อย่างเอ็นดู "ไปอ่านหนังสื อไป้ แล้วเดี๋ยว


ค่อยเล่นเกมกัน "
"จริ งนะ!!!!!!! เดี๋ยวแป้ งอ่านจบบททีหกพี่โน่ ตอ งเล่นเกมกับแป้ งนะ !!"





"อือ แต่อยูแค่สองทุมนะ รี บอ่านล่ะ " ผมกําชับเคอฟิ วไว้กอนน้องสาวปุณณ์จะยิมร่ า วิงไปหอบเอาเครื่ อง
้ ่
่ ้ psp ทีคงนังเล่นอยูในซุมตะกี้เข้าบ้าน (เออ.... นิ สยเหมือนกูแฮะ ) โดยมีปณณ์ตะโกนกําชับไล่หลัง
่ ่


"อ่านเสร็จแล้วทําแบบฝึ กหัดท้ายบทม าให้ตรวจด้วยนะแป้ ง !!"
"ค่าาาาา!!!!!"
อ้าวแล้วนันรี บจนสะดุดประตูบานอีก ผมล่ะขํากับท่าทางเพี้ยน ๆ ของน้องสาวปุณณ์มน ก่อนเสี ยงลูกชาย



เจ้าของบ้านจะแว่วเข้าหู ผมว่า "กูลงทุนซื้อเค้กมาทําไมเนี่ ย แป้ งเห่ อมึงยิงกว่าเค้กอีก "


ก็แหง๋ สิ.... กูมนหล่อนี่ หว่ า ฮ่า ๆๆ


***

501

หลังจากน้องแป้ งถอยทัพไปอ่านหนังสื อเรี ยบร้อย เราสองคนก็แวะยืนคุยกับลุงหนันทีกาลังรดนํ้าต้นไม้ใน
่ ํ
สวนอีกพักหนึ่ ง แต่แค่น้ นมันไม่สะใจวัยรุ่ นครับ เพราะไหน ๆ ชวนลุงหนันคุยซะเพลินแล้วก็ขอลงพื้นทีรด


นํ้าต้นไม้ดวยตัวเองสักหน่ อย หึ หึ ... แล้วเป็ นไงล่ะ ผลตอบรับเสือกดีเกินคาด เพราะสายยางแม่งกวนตีน

เหมือนลูกชายเจ้าของบ้านไม่มผด ! ก็จะไม่ให้ผมด่าสายยางบ้านมันกวนตีนได้ไงอะครับ เพราะพอผมกด
ีิ
ปลายสายหวังจะให้น้ าพุ่งไปรดต้นไม้ขางหน้า แต่มนเสื อกพุ่งกลับมาหาตัวผมเองซะงั้น ! (ไอ้............ เวร...



ไม่รู้จะหาคําไหนมาด่าดี ) ปุณณ์บอกว่าผมไม่มหัวทางฟิ สิ กส์ (เกี่ยวเหรอวะ) แต่อย่าหวังว่าคนอย่างโน่ จะ

ยอมแพ้ เพราะยิงโดนดูถกว่าโง่ฟิสิ กส์เท่าไหร่ (ตกลงเกี่ยว ?) ก็ยง............ โง่เท่านั้น -_- (กูพูดทําไมวะ ) สาย

ิ่

ยางห่ าไรเนี่ ยไม่ได้ดงใจกูเล้ยยย แถมรดไปรดมา บีบไปบีบมา เสือกแจ็คพอตแตก พุ่งไปทางไอ้หน้าหล่อ
ั่
่ ้
(แต่ข้ บน) ทีมายืนพล่ามเรื่ องแรงดันนํ้าและการเสี ยดสี ห่าเหวอะไรซักอย่างอยูขาง ๆ ผมอย่างเต็มเปา ฮ่า ๆๆ
ี ่ ่
!! กางเกงเปี ยกเลยมึง !!!
แต่พอเหอะ -_-.... เปี ยกเกินจะทนละ เพราะถ้าสายยางมันทรยศไปพุ่งใส่เจ้าของบ้านได้ คนมาเยือ นอย่าง
ผมก็ไม่เหลือเหมือนกัน - _- แม่งกวนตีนกู เดี๋ยวสังคังถามหากันพอดี ผมตัดสิ นใจยกธงขาว มอบตําแหน่ งคืน
ให้ลงหนันผูพิชิต(สายยาง) ก่อนจะเดินเถียงกับปุณณ์ไปตลอดทางว่าใครกันแน่ ทผด (แต่ผมว่ามันนันแหละ


ี่ ิ


ผิด ไหนว่าเก่งฟิ สิกส์แล้วไม่เสือกคํานวนดูละวะ ว่าตรงทีมึ งยืนมันคือวิถีกระสุนพอดี )

เราเดินกันไปเถียงกันไปไม่ยอมหยุดจนถึงโถงของบ้านใหญ่ ทีสามารถมองทะลุไปห้องนังเล่นได้ แต่


ปุณณ์กลับหยุดฝี เท้าไว้แค่น้ น ปล่อยให้น้ าจากปลายกางเกงและถุงเท้าของเราทั้งคู่ หยดลงบนพื้นหิ นอ่อนที่


เพิ่งเดินเข้ามา
"พ่อ........"
"เออ พ่อมึงดิ่ ใครใช้ให้ไปยืนตรงนั้นวะ กูบอกแล้วไงว่ากูใช้สายยางมึงไม่เป็ น แล้วยัง ............ อะไรนะ!?"
ผมทีพล่ามเพลินไปหน่ อยถึงกับสะดุงโหยงเมือชักเรี ยบเรี ยงถูกว่าอะไรเป็ นอะไร



"ปุณณ์ กลับบ้านแล้วเหรอ " แถมเสี ยงผูชายทีแทรกมายังยํ้าความโง่ของผมอีก ทํา เอาต้องรี บยกมือไหว้แทบ
้ ่
ไม่ทน ไอ๋ หย๋า ....


502

"หวะ... หวัดดีครับ "
"ไหว้พระเถอะโน่ ไม่ได้มานานเลยนะ " พ่อมันรับไหว้ผมพร้อมรอยยิมอย่างใจดี ซึ่งอันทีจริ งแล้วผมเคย


เจอพ่อปุณณ์บางเพราะมาบ้านนี้ ออกบ่อย แต่ไม่เคยเจอตั้งแต่หัววันแบบนี้ เพราะปกติท้งสองคนกลับ


ค่อนข้างดึกแถมยังไม่เป็ นเวลาอีกต่างหาก
"แล้วไปซนอะไรมาเนี่ ย เปี ยกกันทั้งคูเ่ ลย " เสียงแม่ปณณ์เสริ มหลังจากเพิ่งรับไหว้ผมเสร็ จ ทําเอาผมถึงกับ

ยิมแหะ ๆ เพราะสภาพเราสองคนเหมือนเพิ่งขีมอไซค์ฝ่าวงเล่นสงกรานต์มาก็ไม่ปาน ... คือมันไม่ถึงกับเปี ยก


ซ่กอะครับ แต่มนก็ เปี ยกแบบ... เย็น ๆ ไข่ (เอ๊ะ คําอธิ บายผมติดเรทป่ าวเนี่ ย )

"โน่ รดนํ้าต้นไม้มาโดนปุณณ์อะแม่ ดูมนดิ่ " แล้วไอ้ห่านี่ ได้ทฟ้อง !! นิ สยเสี ยนะมึง ! ทําตัวเป็ นเด็ก ๆ



แบบนี้ จะให้ผมยืนเป็ นเป้ านิ่ งให้มนโจมตีได้ไง "ไม่จริ งเลยครับแม่ ปุณณ์เอาตัวมารับนํ้าแทนต้นไม้เอ ง

ครับ"

แต่ไม่รู้มอะไรน่ าขํา เพราะทั้งพ่อแม่ปณณ์หัวเราะคิก ก่อนผูหญิงมีอายุตรงหน้าจะโบกมือไล่เรา "แม่วาไป




็ึ

เปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนไป โน่ กผ่ งเสื้อผ้าไว้ทระเบียงห้องปุณณ์กอนก็ได้ ผ้าแห้งเมือไหร่ คอยกลับนะ หรื อคืน
ี่

นี้ จะค้างจ้ะ ?"
"อ๋ อ ... ไม่อะครับ เดี๋ยวผ้าแห้งก็กลับแล้ว "

"งั้ นปุณณ์กบโน่ ข้ นห้องก่อนนะครับ " ไอ้ปณณ์ได้ทรีบตัดบทพลางดันหลังผมหมายจะให้เดินขึ้นบันได แต่



ไม่ไวกว่าเสียงพ่อมันทีดงมาก่อนเราทันขยับขา
่ ั
"เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมานี่ หน่ อยนะปุณณ์ พ่อมีเรื่ องต้องคุยด้วย "
"ครับ..." แต่ทาไมฟั งดูเครี ยด ๆ แฮะ ?


503

***

เราสองคนปิ ดประตูห้องนอนเนื้ อไม้พร้อมทิงกระเป๋ านักเรี ยนบนพื้นพรม โดยเจ้าของห้องมีสีหน้ากังวล

อย่างเห็นชัด
็ ี
ผมแอบมองท่าทางปุณณ์ทคอย ๆ ถอดเสื้อออกราวกับว่าอยากยื้อเวลาให้นานทีสุด แต่กไม่มความกล้า
ี่ ่



พอจะถามมัน ว่าเป็ นเพรา ะอะไร ทําไมปุณณ์ถึงมีทาทีแบบนี้ หลังจากรู ้วาพ่อมีเรื่ องต้องคุย
"โน่ รอในห้องแล้วกัน ผมคุยกับพ่อแป๊ บเดียว เดี๋ยวมานะ ... จะเปิ ดคอมหรื อเล่นเกมรอก็ได้ " อืมม .... เล่น

เกมอยูแล้วแหละ ผมพยักหน้ารับคํานั้นพลางส่งยิมให้คนพูดโดยหวังให้มนสบายใจ แต่ผมจะรู ้สึกแบบนั้ น


ได้ยงไง ในเมือยิมของปุณณ์ดแปลกไปไม่เหมือนเคย

่ ้

่ ่ ่ ั

"กูรอ.... นะ" ผมพูดยํ้าการกระทําอีก เพราะต้องการให้คนฟั งรู ้วา ไม่วาสิ่งทีมนกําลังคิดอยูจะเป็ นเรื่ อง
อะไร แต่ปณณ์ยงมีผมทีรอให้กลับมาพักใจได้เสมอ
ุ ั

ปุณณ์คลี่ยมกว้างก่อนจะดึงผมไปกอดไว้หลวม ๆ "อืม......." และใช้ริมฝี ปากสี อมส้มนั้นจูบผมแผ่ว ๆ "กู
ิ้
รักมึงนะ.. เดี๋ยวกูมา "

แต่ถึงจะเป็ นอย่างนั้น ผมก็ปฏิเสธไม่ได้จริ ง ๆ ว่าภาพแผ่นหลังปุณณ์ทหายไปหลังประตูทาให้เกิดความ
ี่

หวันใจอย่างบอกไม่ถก


หรื ออาจเป็ นตัวผมเอง ทีคดมากไป ..
่ิ
'BOMMMMMMMMMMMMME'

504

โอ่ยยยย.... แล้วทําไมแม่งอ่อนจังวะ !! ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้โต๊ะคอมฯ เมือทีมตัวเองเพิ่งตีศิลาฝ่ ายตรง

ข้ามแตกเป็ นรอบที่ 3 เรี ยบร้อยศิษย์ลกอินทรี ย ์ โดยล่าสุดทีมตรงข้ามพวกผมเป็ นเด็กโรงเรี ยนชายล้วนแถว ๆ

สีลม เพื่อนบ้านกันนี่ เองครับ ปกติเวลาเจอกันแถวสยาม พวกมันชอ บไล่กระทืบเด็กโรงเรี ยนผมบ่อย ๆ
(เป็ นไรมากป่ ะ!) ด้วยความเก็บกดมาก ๆ เข้า เลยต้องมาไล่ตพวกแม่งคืนในเกมแทน ฮ่า ๆๆ ไม่ได้ปอดแหก

นะ แค่รักความสงบเอ๊งง
BEATdaRULEZ : ek game ma?
แล้วไอ้เชี่ ยเก่งเอาแรงมาจากไหนนักหนาวะ ขี้เกียจแล้วโว๊ยยยยยย ขอทําอย่างอื่นมั่ งเห๊ อะ!! ผมกําลังจะ

พิมพ์ดามันอย่างนั้น แต่ไอ้โด่งชิ งตัดหน้าก่อน ollo : gu poad taaaaaaaaa out out out nowayout : ok jer nai m

ผมตัดบทก่อนจะปิ ดเกม เป็ นจังหวะเดียวกันกับทีหน้าต่างเก่งเด้งขึ้นมาทาง msn พอดี

บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
แม่งซุ ยแต่ อ่อนชิบหาย
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
กูคิล แม่ งเลย
สรุ ปว่ายังอารมณ์คางกับเกมเมือกี้อยูครับ ฮะ ๆๆ ผมขําพลางพิมพ์ขอความตอบมันในช่ องสี่เหลี่ยม

่ ่

โน่ พูดว่า:
เกมจบ อารมไม่จบว่ะ 5555+
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :

505

เออ
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
เด๋ วกุล ากไอ้ โด่ งมาต่ างนีก่อน

มันว่างั้นก่อนจะใช้เวลาไม่ถึงนาที ชื่ อของไอ้โด่งก็ถก invite เข้ามาในห้องสนทนาเดียวกัน

++[ •สมาคมเชื้ อโรคแห่ งประเทศไทย •]++ พูดว่า:
ลากไมแสรดดดดดด
++[ •สมาคมเชื้ อโรคแห่ งประเทศไทย •]++ พูดว่า:
กุจะไปอาบน้ามมม
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
อย่ าเพิงเด้ คุ ยก่ อน

บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
นึกจะสะอาดไรวันนีวะ

++[ •สมาคมเชื้ อโรคแห่ งประเทศไทย •]++ พูดว่า:
ไอ้จวย กุสะอาดทุกวันเหอะ
โน่ พูดว่า:
555+
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
เชี่ยโน่ อย่ าเอาแต่ ขา
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
มึงอยู่ไหนเนี่ย
อ้าว.... แล้วรู ้ได้ไงเนี่ ย เก่งสมชื่ ออีกละมึง
ผมอึ้งไปก่อนจะพิมพ์ถามกลับแบบยังไม่ยอมรับซะทีเดียว
โน่ พูดว่า:

506

ทําไมวะ
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
กูจับพลั งได้
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
อยู่บ้านไอ้ ปณณ์เหรอ


โห....... ตํารวจเค้าฝึ กมึงมาดีเนอะ กูวาเรี ยนจบไปทํางานดมกระเป๋ าตรวจปุ๊ นทีสนามบินเหอะ ท่าจะรุ่ งกว่า

เรี ยนมหาวิทยาลัยเยอะ
โน่ พูดว่า:
อือ
++[ •สมาคมเชื้ อโรคแห่ งประเทศไทย •]++ พูดว่า:
อ้าว ไหนว่าวันนี้ กลับบ้าน
็่
โดนไอ้เก่งจับได้ไม่พอยังโดนไอ้โด่งยํ้าอีก ! เออ... กูกวาจะกลับอยู่ แต่ ................ ผมหันไปมองเนื้ อไม้ของ
ประตูห้องนอนเป็ นรอบทีร้อย เพื่อจะพบว่าปุณณ์ยงไม่กลับ มา


โน่ พูดว่า:
กลับดึกๆหน่ อยมัง ?????????

บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
กิวๆๆๆ

บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
ติดแฟนเหรอหนุ่มน้ อยยยย
โน่ พูดว่า:
K
ก็ปากมึงเนี่ ยนะ เลี้ยงหมาพอ ๆ กะไอ้เชี่ ยโอมเลย ผมส่ายหัวขํา โดยมีเลข 5 ยาวยืดจากไอ้สมาคมเชื้ อโรค
แห่ งประเทศไทย ก่อนมันจะขอตัวออฟไลน์ไปอาบนํ้า (อาบนํ้ าแค่น้ ี ถึงกับ offline ว่ะ) สุดท้ายเหลือแค่เก่งกับ

507

ผมในห้องสนทนา
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
เออไอ้ โน่
โน่ พูดว่า:
ไร
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
กูมเี รื่องอยากถามมึงมาพักนึงและ
โน่ พูดว่า:
เรื่ องไรวะ
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
มึงกะไอ้ ปณณ์อะ

บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
เป็ นไรกันวะ
อ้าว................. ข้อความทีเ่ ก่งเพิ่งพิมพ์ส่งมาทําเอาผมถึงกับนิ่ ง ได้แต่กระพริ บตาปริ บ ๆ ระหว่างอ่านทวน
ประโยคนั้นเป็ นรอบทีสอง

จะว่าไปผมก็ไม่เคยบอกใครให้กระจ่างเกี่ยวกับเรื่ องของตัวเองกับปุณณ์จริ ง ๆ ผมปล่อยให้คนนู ้นคนนี้

แซวตามสะดวก แรก ๆ อาจมีดากลับบ้างตามประสาคนไม่ชิน แต่ช่วงหลัง ๆ ผมปล่อยคนนู ้นคนนี้ แซวไป
ตามชอบ โดยไม่เคยออกมาพูดว่าความ จริ งคืออะไรเลยสักครั้ง จนบางทีผมก็เกือบลืมไปแล้วว่า ทีเ่ พื่อนพูด
เพื่อนแซวกันน่ ะ มันเป็ นการแซวโดยทีคนพูดแทบไม่รู้ความจริ งเลยด้วยซํ้า


บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
หรือไม่สะดวกบอกกูวะ
บร๊ ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู พูดว่า :
ไม่เป็ นไรนะมึง

508

ผมคิ ดว่าเก่งคงรู ้สึกไม่น้อยกับการทีผมไม่เคยบอก ทั้งทีเ่ ราสนิ ทกันในระดับหนึ่ ง ผมยอมรับว่าถ้าตัวเอง

เป็ นเก่งก็คงรู้สึกประหลาด ถ้าต้องฟั งเรื่ องเพื่อนตัวเองผ่านปากคนอื่น โดยทีเ่ ราไม่เคยรู ้ความจริ งจากเพื่อน
ของเราเลยสักนิ ด
นิ้วมือผมพรมบนคียบอร์ดด้วยความตั้งใจจะ ตอบ ถ้าเสี ยงเคาะประตูไม่ดงขึ้นก่อน



'ก็อก ก็อก ก็อก '
ปุณณ์! ? ผมสะดุงพร้อมหันไปมองประตูเร็ วยิงกว่าถูกไฟช็ อต และเพียงแค่กระโดดพรวดเดียวก็คว้าถึง


ลูกบิดทันที "เป็ นไงมังวะ! อ้าว...................... น้องแป้ ง???"


เพราะคนทียนรออยูไม่ใช่ เจ้าของ ห้องแต่เป็ นน้องสาวมันครับ !? ผมตะลึงมองใบหน้าเล็ก ๆ ทีเ่ ปื้ อนหยด
่ื
นํ้าตาเต็มสองแก้มด้วยทําอะไรไม่ถก "น้องแป้ งเป็ นไรครับ ??"

"ฮึ ก... ฮึก .... ฮึ ก ........" แต่น้องแป้ งไม่ตอบคําถามผม มีเพียงข้อมือเล็ก ๆ ทีปาดนํ้าตาตัวเองอย่างเอาเป็ นเอา

ตายเท่านั้น เมือเป็ นอย่างนี้ ผมจึงต้องพาแป้ งเข้ามาในห้องก่อน

"แป้ งอย่าเช็ดแรงงั้นสิเดี๋ยวเป็ นรอยนะ " หันรี หันขวางเห็ นกล่องทิชชู่ ต้งบนชั้นข้างทีวี ผมก็คว้ามายืนให้


เด็กผูหญิงตรงหน้าทันที "ไม่ร้องนะครับคนเก่ง "

น้องแป้ งดึงทิชชู่ จากกล่องมาเช็ ดนํ้าตาก่อนจะทรุ ดตัวนังทังทีไหล่บา งยังสะท้านอยู่ "ฮึก ...... ฮึ ก ........ พี่
่ ้ ่
ปุณณ์ ....... พี่ปณณ์ ........."

"พี่ปณณ์ทาไมครับแป้ ง ??" สมองผมตอนนี้ เบลอจนแทบเรี ยบเรี ยงอะไรไม่ถกซักอย่าง




509

แป้ งสูดนํ้ามูกแรง ๆ ทีหนึ่ ง ก่อนจะแค่นคําพูดต่อมาอย่างยากลําบาก "พี่ปณณ์ ..... ทะเลาะกับ.. พ่ออ..... ฮื อ

ออออ"
"พี่ปณณ์ทะเลาะกับพ่อแล้วแป้ งร้องไห้ทาไม "


"ก็แป้ ง.......... แป้ งเป็ นคนบอกพี่ปณณ์ .... ฮึ ก ... ว่าแป้ ง... ฮึ ก.... จะช่ วยพูดกับพ่อให้ ...... ฮึก .... แต่แป้ ง ...

ช่ วย... ฮึก ..... ช่ วย.. ไม่ได้ ..... ฮื ออออ" ถึงตรงนี้ ผมเริ่ มปะติดปะต่อถูกแล้วครับว่าน้ องแป้ งกําลังพูดถึงอะไร

ในขณะทีสมองผมขาวโพลนเพราะไม่รู้วาควรรู ้สึกแบบไหนดี

'!!!!!!!'
แล้วใครวะเสื อกทักกูมาตอนนี้ !? ผมหันไปมองคอมพิวเตอร์เครื่ องทีเ่ พิ่งร้องบอกว่ามีคนทักผมทาง msn
ผมจึงลูบไหล่แป้ งเบา ๆ ก่อนจะเดินไปยังหน้าจออย่างเหนื่ อยอ่อน

OHM..............ohm........ พูดว่า:
ส่ งคลิ ปน้ องปูเปเมือคืนให้ กหน่ อยดิ่
้ ่

OHM..............ohm........ พูดว่า:
อันแม่งเผลอลบของกุ

OHM..............ohm........ พูดว่า:
เซงสาดดดดดดด

มึงไปขอคนอื่นแล้วกัน ... ผมบอกโอมในใจก่อนจะกด sign out จากโปรแกรม รวมถึง shut down เครื่ อง
ทันที

็ั
น้องแป้ งดูเย็นลงมากแล้ว ไม่ร้องไห้หนักเหมือนห้านาทีกอน แต่กยงมีอาการสะอื้นไม่หยุดอยู่ ผมก้าวขา
มานังข้าง ๆ เธอพลางตบหลังมือเล็ก ๆ นันให้ทาใจเย็น "ไม่เป็ นไรนะแป้ ง ... ทุกอย่างมีทางออก "




510


"แต่ถาพ่อรู้เรื่ องพี่ปณณ์กบพี่โน่ ละ !" เสี ยงเล็กนันแหวลันด้วยความกังวล จนผมต้องแอบถอนหายใจโล่ง

ุ ั


ออกมา เพราะถ้าแป้ งพูดแบบนี้ ก็แสดงว่าบ้านปุณณ์ยงไม่รู้เรื่ องของเรา

"ก็ให้ถึงเวลานั้นก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ ..." ผมตอบคําถามน้องแป้ งทั้งรอยยิม ด้วยหวังว่าจะทําให้เธอสงบ


ได้ "พี่ ปณณ์ของน้องแป้ งเก่งอยูแล้ว ไว้ใจพี่ปณณ์หน่ อยสิ "


"แต่แป้ งกลัว .... แป้ งชอบพี่โน่ ..... แป้ งไม่อยากให้พี่ปณณ์คบคนอื่น ..."

"ก็ถาพี่ปณณ์เค้าชอบพี่ เค้าก็คงไม่คบคนอื่นหรอก ... แป้ งคิดว่าพี่ปณณ์ชอบพี่มยล่ะ ?" ด้วยคําถามนี้ ทาเอา
้ ุ


้ั
เด็กสาวตาลุกวาวรี บตอบผม เสี ยงดังฟั งชัดทันที

"พี่ปณณ์รักพี่โน่ ลานเปอร์เซ็นต์อยูแล้วว !!"



"ถ้างั้นจะกลัวอะไรเน๊อะ !!" ผมฉี กยิมกว้างแม้วาในใจจะทําสิ่งตรงข้าม แต่การดึงเอาแป้ งมาพลอยกังวลไป

ด้วยไม่ใช่ เรื่ องดี "เราไปแกะหนมเค้กกินแก้เซ็งกันมัย !?"


"ไปค่ะ !!!!!" เอ้อ แล้วน้องมันก็วาง่ายเหมือนปลาโลมาจริ ง ๆ เอาของกินมาล่อหน่ อยเดียวล่ะตาเป็ นมัน
ผมขํากับท่าทางไร้เดียงสานัน ก่อนจะลุกขึ้นจูงน้องแป้ ง โดยมีเป้ าหมายเป็ นกล่องขนมเค้กทีฝากป้ าน้อยแช่



ไว้ในครัวมากินแก้เซ็ง แต่เมือเปิ ดประตูออก กลับพบร่ างสูงของปุณณ์กาลังเดินขึ้นบันไดมาพ อดี

"พี่ปณณ์ !!!" แป้ งตะโกนเรี ยกพี่ชายตัวเองลันก่อนจะวิงไปกอดแน่ น ผมยืนมองปุณณ์ทดเู หนื่ อย ๆ แต่ก็

ี่


กอดตอบน้องสาวอย่างแผ่วเบา "จะชวนพี่โน่ ไปซนทีไหนอีกคะ ?"

"เปล่า ... จะลงไปกินเค้ก ... พี่ปณณ์ไหวมัย ?"



ดวงตาคมนั้นแม้จะดูหมองไป แต่ริมฝี ปากยังยิ้ มได้อยู่ "สบายอยูแล้ว แต่แป้ งลงไปกินคนเดียวได้มยคะ พี่
้ั
ขอคุยกับพี่โน่ หน่ อยนะ " ผมไม่ชอบเวลาทีปณณ์ฝืนยิมแบบนี้ เลย
่ ุ


511


น้องแป้ งหันมามองผมแว่บหนึ่ ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ "ค่ะ.... งั้นแป้ งไปนะ ราตรี สวัสดิ์คะ "
"เช่ นกันค่ะ"

ปุณณ์โบกมือลาน้องสาว ก่อนจ ะลากเท้ามาหาผมเมือน้องแป้ งลงบันไดไป

ร่ างสูงนั้นดันผมเข้าห้องก่อนจะปิ ดล็อคประตู "ไหวป่ าวมึง ..." ผมเอ่ยถามเมือยิงเห็ นปุณณ์ใกล้ ๆ ยิงรับรู ้ได้
่ ่

ว่าคนตรงหน้ามีสภาพจิตใจอย่างไร ปุณณ์เม้มปากตัวเองแน่ นก่อนจะโถมร่ างมากอดผมทั้งตัว
"โน่ ..........."


"วะ... ว่าไง.." ผมอึ้งไปเล็กน้อยแต่กกอดปุณณ์กลับ จึงได้รู้วาไหล่น้ นกําลังสัน ..


่ ั ่
เสี ยงทุมของปุณณ์แหบพร่ าราวกับคนไร้เรี่ ยวแรง "วันนี้ อยูกบกูกอนนะ ..... กูตองการมึงจริ ง ๆ "



ในเวลาทีปณณ์เป็ นแบบนี้ ... ผมคงไม่สามารถไปไหนแล้วมีความสุขได้
่ ุ
่ ้
ถ้าไม่ได้ อยูขาง ๆ ปุณณ์
เวลาผ่านไปกว่าครึ่ งชัวโมงแล้วทีปณณ์เหนื่ อยจนหลับไป ..... แต่อย่าคิดอกุศลเชี ยวนะครับพี่น้องงง มัน
่ ุ

เหนื่ อยจากเหตุการณ์ท้งหมดในวันนี้ แถมยังเหนื่ อยกับความคิดฟุ้ งซ่านต่าง ๆ นา ๆ ของตัวมันเองอีก จนผม


ต้องเป็ นคนกล่อมปุณณ์ให้หลับคามือ (ไม่ได้ ตอยจนสลบแต่อย่างใด ) เนื่ องจากเจ้าตัวมีอาการเครี ยดจนปวด
หัว และผมคิดว่าการพักผ่อนคือทางออกทีดีทสุด
่ ี่

ใบหน้าของปุณณ์ตอนหลับยังดูเคร่ งเครี ยดอยู่ ผมมองหัวคิวทีขมวดมุนแล้วก็ตดสิ นใจลูบคลายปมขมวด

้ ่

512

ให้เจ้าของมัน

ปุณณ์กบพ่อมีปากเสี ยงกันค่อนข้างใหญ่โตเมื่ อเย็นทีผานมาครับ ผมเพิ่งได้ฟังเรื่ องเต็ม ๆ จากปุณณ์หลัง
่่


เหตุการณ์ทกอย่างสงบแล้ว จึงทําให้รู้วาเราทั้งคูดเู หมือนจะลืมเรื่ องสําคัญเรื่ องหนึ่ งไป เรื่ องทีเ่ ป็ นต้นเหตุ

ของความสัมพันธ์ท้งหมดระหว่างผมกับปุณณ์

ใช่ ครับ.... ผมกําลังพูดถึงการดูตวของปุณณ์ ทีจะ ว่าไปแล้ว เรี ยกแบบนั้นอาจไม่ถกเท่าไหร่ เพราะ



่ ้
ครอบครัวภูมพฒน์ไม่ได้มใครในใจเป็ นพิเศษ ทีจะให้ลกชายวัย 17 ของพวกเขาเป็ นคูดวย เพียงแต่เมือเร็ ว ๆ
ิ ั





นี้ ลูกชายของเพื่อนร่ วมพรรคการเมืองทีพ่อปุณณ์สงกัด เพิ่งมีขาวอื้อฉาวเกี่ยวกับผูหญิงลงในคอลัมภ์ซุบซิบ



ของหนังสือพิมพ์ยกษ์ใหญ่ ทําเอาคนพูดต่อกันไปทั้งวงการ จนต้องส่งไปเรี ยนเมืองนอกเพราะทนอยู่

ประเทศไทยไม่ได้ ... แน่ นอนว่าหลังจากเหตุการณ์น้ น หัวใจคนเป็ นพ่อก็คงอดคิดเผือมาถึงลูกชายตัวเอง


ไม่ได้

เพราะคงไม่มพ่อแม่คนไหน อยากเห็ นลูกตัวเองตกอยูในสภาพพ่ายแพ้แก่สง คมแบบนั้น ไม่เว้นแม้แต่


ครอบครัวภูมพฒน์ ทีผมเห็นความรักและห่ วงใยทีบานนี้ มให้กนมาตลอด จึงไม่ใช่ เรื่ องแปลกเลยทีพ่อจะ
ิ ั

่ ้
ี ั


อยากรู ้วาตอนนี้ ปณณ์กาลังคบหากับใคร ความสัมพันธ์เป็ นอย่างไร และคน ๆ นั้นมีแนวโน้มจะสร้าง
ุ ํ
บาดแผลให้ปณณ์หรื อไม่ .. ในขณะทีท้งหมดกลายเป็ นเรื่ องนํ้าท่วมปาก เพราะไม่ใช่ เรื่ องง่ายเลยสําหรับ

่ ั

ปุณณ์ ทีจะยอมรับความจริ งออกไป แต่กไม่สามารถหันหลังกลับได้เช่ นกัน เมือน้องแป้ งพลั้งปากพูดว่า



'พี่

ปุณณ์มแฟนแล้ว '


ยิงปิ ดบังก็ยงน่ าสงสัย ... ผมรู ้วาคํานี้ มนจริ งเสี ยยิงกว่าจริ ง เพราะยิงปุณณ์ดึงดันไม่ย อมบอกพ่อมากเท่าไร
ิ่




ความบาดหมางก็ยงทวีคณมากเท่านั้น สองพ่อลูกปะทะคารมกันรุ นแรงด้วยความรู ้สึกทีสวนทางกันทั้งสอง
ิ่ ู



ฝ่ าย ในขณะทีพ่อต้องการรู้วาปุณณ์คบหาใคร แต่ปณณ์กลับยืนยันเจตนารมย์แน่ วแน่ วา ความรักเป็ นสิ ทธิ


ส่วนบุคคล
เรื่ องราวค่อย ๆ แย่ลงไปอีกเมือควา มบาดหมางเริ่ มเพิ่มระดับเป็ นความต้องการเอาชนะ เมือพ่อยืนคําขาดว่า



หากปุณณ์ไม่บอก เขาจะถือว่าปุณณ์ไม่มใคร และสังให้เลขาฯหาเด็กผูหญิงดี ๆ ให้คบไว้สกคนทันที จน




ปุณณ์ตองทําสิ่งทีไม่เคยทํามาก่อนคือ ตวาดพ่อตัวเอง



513

"ถ้าทาแบบนี กไม่ ต้องคิดว่าปุณณ์ เป็ นลูกเลย ดีกว่า !"
้็

เป็ นคําทีทาให้ปณณ์ตองเสียใจในเวลาต่อมา ... เพราะปุณณ์ทผมรู ้จกไม่เคยถูกไล่ตอนจนจนตรอกขนาด
่ ํ ุ ้
ี่ ั


ต้องทําแบบนั้น และผมก็รู้วามันผิดหวังในตัวเองไม่น้อย
่ ่ ุ
ผมไม่ใช่ คนทีอยูในเหตุการณ์จงไม่มสิทธิ์ วจารณ์วาสิ่งทีปณณ์ทาไปรุ นแรงหรื อเกินกว่าเหตุหรื อเปล่า แต่
่ ่
ึ ี


สิ่งเดียวทีผมทําได้คอเยียวยาความรู ้สึกทั้งหมดของปุณณ์ ทีแม้จะเป็ นผูจบบทสนทนา แต่กลับมีสภาพราวกับ





คนพ่ายแพ้กลับมา ผมรู ้วาความรู ้สึกสุดท้ายของปุณณ์ทห้องโถงนั้นไม่ใช่ ความกระอักกระอ่วนเกี่ยวกับเรื่ อง
ี่

ทีตวเองคบใคร ไม่ใช่ ความโกรธทีถกพ่อไล่ตอน แต่เป็ นความละอายใจทีพูดไม่ดีกบคนทีมนบอกว่ามันรัก
่ ั
ู่


่ ั
ทีสุด

"ตลอดเวลาที่ผ่านมา กูไม่ เคยทาให้ เขาเสี ยใจมาก่ อนเลย กูไม่ เคยแม้ แต่จะดือ หรื อทาอะไรให้ เขาไม่ สบาย

ใจ กูร้ ู ว่าเขาทาทุกอย่างเพื่อกูกบแป้ ง กูถึงได้พยายามทาให้ เขาสบายใจและวางใจในตัวกูมาตลอด .... แต่วันนี ้

.... กู ... เลือกที่จะทาร้ ายจิตใจเค้ า .... กูทาให้ เขามองกูอย่างผิดหวัง .... โดยที่กกผิดหวังในตัวเอง .... โน่ ... กูไม่
ู็
ชอบตัวกูตอนนี เ้ ลย ... กูอยากจะโยนตัวกูเมื่อเย็นทิงไป แต่กไม่ สามารถแก้ ไขอะไรได้แล้ว "



สองสิ่งทีคนเราเรี ยกกลับมาไม่ได้คอ คําพูด และ เวลา... ซึ่งเป็ นสองสิ่งทีปณณ์ตองการเรี ยกมันกลับมา


่ ุ ้

ทีสุด แต่ตอให้เก่งแค่ไหนก็คงทําไม่ได้ .. โดยเฉพาะคนห่ วย ๆ อย่างผม



ผมปลอบใจปุณณ์จนมันคล้อยหลับไปในทีสุด คราบนํ้าตาทียงคงติดอยูบริ เวณแก้ม ยํ้าให้ผมรู ้วาคน

่ั

ตรงหน้าเจ็บปวดแค่ไหน ซึ่งไม่ตางกันจากผมเลย

....

514

แสงจันทร์ทส่องผ่านหน้าต่างบานโตเข้ามาในห้องอันเงี ยบสงัด ดูเวิงว้างและเศร้าสร้อยผิดกับวันไหน ๆ
ี่

ผมกุมมือปุณณ์เบา ๆ ขณะมองดวงจันทร์ดวยลําคอแห้งผาก



คนเราถ้าได้กินอะไรหวาน ๆ จะคลายเครี ยดได้ .. ผมนึ กถึงคําพูดยูริทเี่ คยบอกไว้กอนหน้านี้ แล้วก็ อดอมยิม

ไม่ได้ ... เพราะถึงเวลาจะล่วงเลยจนเราแทบไม่ได้เจอกันอีก แต่ยริยงเป็ นคนทีช่วยประคองผมไว้
ู ั


ผมตัดสินใจปล่อยมือปุณณ์ ก่อนจะปิ ดประตูห้องนอน มุงหน้าลงไปชั้นล่างอันเงี ยบสงัด

***

แต่มาคิดอีกที ผมคิดผิดรึ เปล่าเนี่ ยยทีลงมา เพราะข้างล่างเงี ยบชิ บ หาย........ เงี ยบจนได้ยนเสี ยงเข็มนาฬิ กา ..



ผมเหลือบมองนาฬิ กาลูกตุมทีต้งอยูแถวบันไดกําลังบอกเวลาเกือบตีหนึ่ งยิงทําให้ขนลุกเกรี ยววว ... ถึงจะรู ้วา
้ ่ ั ่


ในบ้านมีผบานผีเรื อนคอยคุมครองเจ้าของบ้านอยูกเ็ หอะ แต่ผมไม่ใช่ เจ้าของบ้านนี่ หว่า Y___Y แบบนี้ คณผี
ี ้


จะคุมครองผมไหมครับเนี่ ย Y___Y

ผมเดินฟุ้ งซ่านไป ท่องนะโมตัสสะในใจไป ขณะค่อย ๆ ลากเท้าถึงห้องครัว ... โอ่ยยย แล้วทําไมกูไม่เอา
ขนมขึ้นมาแช่ ในตูเ้ ย็นห้องปุณณ์วะ ! กระแดะจะอ้อนป้ าน้อยก็ตองรับกรรมอย่างนี้ แหละ T_____T

ผมรี บเปิ ดช่ องแช่ แข็งคว้าเอาช็ อคโกแลตสองสามกล่อ งออกมา หมายจะรี บหยิบรี บเผ่น ถ้าสายตาไม่ได้
สะดุดกับเงาลาง ๆ ในโถงห้องนังเล่นระหว่างผมกําลังจะวิงขึ้นบันไดเสี ยก่อน


เหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เงาอะไรวะ !!!!!?

515

ั ่
ฝี เท้าผมหยุดกึกโดยอัตโนมัตขณะทีจตใต้สานึ กตีกนยุงระหว่างความอยากรู ้อยากเห็ นและความกลัว

่ิ

Y_____Y แต่ดเู หมือนความอยากรู้อยากเห็ นจะนําหน้าไปไกล เพราะตอนนี้ เท้าผมกําลังเขยิบใกล้
ห้องนังเล่นเรื่ อย ๆ แม้สมองอีกฟากจะตะโกนบอกว่า ไอ้โง่ !!!! อย่าไปสนใจ!!!!!!!!!!!


แต่ไม่ทนแล้วอะ T______T ตอนนี้ ผมมาหยุดอยูหน้าห้องนังเล่นแล้ว ....... และเมือสายตาคุ ้ นชิ นกับความ



มืดจนได้มองดี ๆ ก็พบกับ ....................

".... ยังไม่นอนเหรอครับแม่ " เป็ นแม่ไอ้ปณณ์นนเองครับ เฮ้อ ... มานังทําอะไรเงียบ ๆ คนเดียว แถมปิ ดไฟ

ั่

มืดอย่างนี้ เนี่ ย


ดูทาคนทีผมเอ่ยปากทักจะตกใจอยูไม่น้อยเหมือนกัน สังเกตได้จากแรงสะดุง (แสดงว่าแม่แอบกลัว


เหมือนกันครับ ฮ่า ๆ ) แต่เพียงเธอหันมาเจอหน้าแป้ นแล้นของผม ก็ถอนหายใจโล่ง ๆ ทันที

"แล้วน้องโน่ ละจ๊ะลงมาทําอะไร .... อ๋ อ ทานขนมเหรอ " แม่มนคลี่ยมเมือเห็ นคําตอบในมือผม ก่อนจะตบ

ิ้ ่
เบาะข้าง ๆ ให้ลงไปนังด้วยกัน "มานังสิ โน่ "


"ครับ.." ผมยิมต อบก่อนจะเดินไปนังด้วยคน


ระหว่างผมกับแม่ปณณ์ เราต่างเงี ยบกันพักหนึ่ งก่อนทีน้ าเสี ยงซึ่งแฝงความกังวลของผูหญิงข้างผมจะดังขึ้น

่ ํ

"น้องปุณณ์ .... นอนรึ ยงจ๊ะ "

ริ มฝี ปากผมแห้งผากขณะตอบ "นอนแล้วครับ "
"เขาเป็ นเด็กเซ้นส์สิทฟนะ..."


516

"... ใช่ ครับ .."
"ปุณณ์เล่าอะไรให้โน่ ฟังรึ เปล่าจ๊ะ " ดวงตาของคุณแม่ทใช้มองผมนั้น ทั้งคมแต่แฝงด้วยแววของคนจิตใจดี
ี่
เหมือนปุณณ์ไม่มผด เป็ นดวงตาทีผมไม่เคยโกหกอะไรได้สกครั้ง
ีิ


"... ก็เล่าครับ" เสี ยงผมเบาเหมือนคนกระซิบ
ริ มฝี ปากของแม่ปณณ์คลี่ยม ก่อนจะเบนหน้าไปทางผนั งอันมืดมิด แต่ดเู หมือนสายตามองไปไกลเกินกว่า

ิ้
นั้น "ไม่เคยเห็ นพ่อลูกเขาทะเลาะกันมาก่อนเลย ... ตกใจเหมือนกันนะ ..."
".........."

"ปุณณ์เป็ นเด็กดี ว่าง่าย ให้ทาอะไรก็เต็มใจทํา แล้วยังทําความดีกบทุกคนอีก พ่อกับแม่รักเขามากเลยนะ

ทุกคืนแม่ขอบคุณสิ่งศักดิ์ไม่ ว่าจะเป็ นอะไรก็แล้วแต่ .. ทีส่งให้น้องปุณณ์มาเป็ นลูกแม่ "

"แม่ไม่อยากให้เขาโกรธพ่อ ... เพราะว่าพ่อเขารักปุณณ์มาก ปุณณ์เป็ นเด็กดี นิ สยดี ไม่เคยทําเรื่ องเหลวไหล


แม่กบพ่ออยากให้เด็กดีอย่างเขาเจอแต่อะไรดี ๆ ตลอดไป ... ไม่อยากให้เขาพลาดไปเจอสิ่งไม่ดี .. แม่รู้ ว่าใน

อนาคต ปุณณ์จะเป็ นคนหนึ่ งทียนในสังคมได้อย่างองอาจ และกว่าจะถึงเวลานั้น แม่กบพ่อก็อยากดูแลเขาให้
่ื
ดีทสุด "
ี่
... ผมนิ่ งฟั งคําพูดราวกับอยากระบายของแม่ปณณ์ดวยสมองว่างเปล่า ... รู ้สึกว่าความรักของตัวเองช่ างน้อย
ุ ้
นิ ดเมือเทียบกับผูหญิงคนนี้ จนความรู ้สึกบ างอย่างปะทุข้นในจิตใจ เป็ นความรู ้สึกทีบอกไม่ถกว่ามันคือ





อะไร

่ ั
"น้องโน่ .... บอกแม่ไม่ได้ใช่ ไหม ว่าน้องปุณณ์กาลังคบอยูกบใคร " ผมสะดุงสุดตัวเมือได้ยนคําพูดนั้น ทั้ง

่ ิ

ยังสายตาคล้ายเว้าวอนของผูหญิงตรงหน้าทีทาผมใจอ่อนลงครึ่ งหนึ่ งอีก แต่ผมไม่อยูสถานะทีจ ะเป็ นฝ่ ายพูด

่ ํ

จริ ง ๆ

517

"ก็.... ถ้าปุณณ์เขาไม่พูด ... ผมก็คงไม่ควรพูดหรอกครับ .."
เสี ยงถอนลมหายใจเฮือกหนึ่ งดังมาหลังผมพูดจบ "... แต่แม่ดีใจนะ ทีเ่ ขามีน้องโน่ เป็ นเพื่อน "
ใบหน้าสวยของหญิงตรงหน้าผม คลี่ยมละมุนอย่างทีเ่ ธอมักเอ็นดูผมมาตลอด "แม่เชื่ อว่าน้ องโน่ จะช่ วย
ิ้


ประคับประคองน้องปุณณ์ไปได้ .... ครั้งนี้ แม่กขอฝากปุณณ์ดวยนะ " ฝ่ ามืออุนของเธอเลื่อนมากุมมือผมด้วย


ความรู ้สึกหนึ่ งทีรับรู้ได้วา เธอไว้ใจผมเต็มปรี่

"ช่ วยดูแลให้เขาเจอแต่ความรักดี ๆ สมกับทีเ่ ขาเป็ นคนดีดวยนะจ๊ะ "

"... ครับแม่ " ผมรับปากด้วย คําพูดอันเบาหวิว เพราะลึก ๆ แล้ว ผมคงเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ

ความรักทีดีเป็ นอย่างไรเหรอครับแม่ ...

หากมีคนหนึ่ งรักลูกแม่ดวยใจจริ ง แต่รักของเขาไม่ใช่ สิ่งทีสงคมยอมรับ

่ ั
ความรักนี้ ถือเป็ นรักทีดีหรื อเปล่าครับแม่ ...


TBC.

http://www.imeem.com/hedfuc/music/Wk1rJDlk/moderndog/
อีกเนิ่ นนาน ทีตองทรมานใจ
่ ้

518

ให้ชีวตต้องเศร้า และเสี ยใจเท่าไร


วันทีความหม่นหมอง อยูลึกลงไปข้างใน

กลายเป็ นความปวดร้าว ทียงค้างคาใจ ต้องฝื นต้อ งทนต่อไป
่ั
อีกเนิ่ นนาน เพราะมันคือความจริ ง ทีชีวตต้องผ่าน
่ ิ
อีกเนิ่ นนาน จนวันทีพนข้ามผ่าน ความทุกข์ทรมาน ผ่านไป
่ ้
วางมันเอาไว้ ลืมมันทิงไปก่อน

หยุดความคิดเสี ยบ้าง วันนี้ เรายังต้องนอน
ปล่อยให้ความหลับใหล คลายความทุกข์ในใจ กับชี วตทีไม่เคยแน่ นอน
ิ ่
อีกเนิ่ นนาน เพราะมันคือความจริ ง ทีชีวตต้องผ่าน
่ ิ
อีกเนิ่ นนาน จนวันทีพนข้ามผ่าน ความทุกข์ทรมาน ผ่านไป
่ ้
และฉันจะทําใจได้ใช่ ไหม ว่าชี วตทีเ่ หลือนั้นควรเป็ นเช่ นไร

ความเป็ นจริ งบางครั้ง ทําให้เราเข้าใจ กับชี วตทีตองเดินต่อไป
ิ ่ ้
อีกเนิ่ นนาน เพราะมันคือความจริ ง ทีชีวตต้อ งผ่าน
่ ิ
อีกเนิ่ นนาน จนวันทีพนข้ามผ่าน ความทุกข์ทรมาน
่ ้
อีกเนิ่ นนาน เพราะมันคือความจริ ง ทีชีวตต้องผ่าน
่ ิ
อีกเนิ่ นนาน จนวันทีพนข้ามผ่าน ความทุกข์ทรมาน ผ่านไป
่ ้
ผ่านพ้นไป
สิ่งทีเ่ รายังคงต้องเจอ สิ่งทีเ่ ธอไม่เคยต้องการ เรายังคงต้องทรมานจนถึงวันทีพนทางผ่าน
่ ้
สิ่งทีเ่ รายังคงต้องเจอ สิ่งทีเ่ ธอไม่เคยต้องการ เรายังคงต้องทรมานจนถึงวันทีพนทางผ่าน
่ ้
สิ่งทีเ่ รายังคงต้องเจอ สิ่งทีเ่ ธอไม่เคยต้องการ เรายังคงต้องทรมานจนถึงวันทีพนทางผ่าน
่ ้
สิ่งทีเ่ รายังคงต้องเจอ สิ่งทีเ่ ธอไม่เคยต้องการ เรายังคงต้องทรมานจนถึงวันทีพนทางผ่าน
่ ้

519

....
56th CHAOS

ตอนเช้าปุณณ์มอาการคลื่นไส้เล็กน้อย เข้าใจว่าเป็ นเพราะความเครี ยดจึงทําให้เกิดอาการเหล่านั้น แต่กไม่มี

อะไรร้ายแรงมากครับ เพราะหลังจากมันขย้อนเอาเนื้ อย่างทีเ่ พิ่งสวาปามไปเมือวานออกมา (เห็ นแล้วกูจะ

็ู
อ้วกตามว่ะ ) ปุณณ์กดสบายดีมากพอทีจะแต่งตั วไปโรงเรี ยน

"ไหวแน่ นะมึง" ผมถามยํ้าไอ้หน้าหล่อทีเ่ ดินยิมกริ่ มออกมาจากขบวนรถไฟฟ้ า แต่ยงเห็ นรอยยิมสบาย ๆ
ิ่


นันแล้วยิงรู ้สึกหมันไส้แม่งขึ้นมา



"สบ๊าย...." เหอะ.. ขอโทษทีเ่ ป็ นห่ วงละกัน นี่ มนคนเดียวกับทีนอนร้องไห้ แถมยังตืนมาหน้าซีดอ้วกแตก



ตอนเช้าจริ งปะวะ!?
เราสองคนวิงเหยาะ ๆ ลงบันไดชานชาลา แต่ยงไม่ทนทีเ่ ท้าจะแตะถึงพื้นสถานี ดี ก็มเี สี ยงตะโกนลันดังมา
ั ั


"เฮ้ยไอ้เชี่ ย!!!!!!!!!!!!!!!"แม่งงงงง ใครวะ เรี ยกชื่ อจริ งกูแต่เช้าเลย แต่ไม่ตองหันไปมองก็รู้ครับ ว่าเสี ยง


แบบนี้ มน ... มีอยูคนเดียว


ผมหยุดรอไอ้เชี่ ยโอมกับเก่งพ่วงด้วยรถเก๋ งทีเ่ ดินกึ่งวิงมาทางเราทั้งคูจากชั้นบนชานชาลา แน่ นอนว่าพอ

พวกมันประชิ ดตัวผม ไอ้ห่าโอมก็ทกทายด้วยภาษากายคนป่ าของมันทันที

'ผัวะ!!'

"นี่ แน่ ะ! กูอยูอีกโบกี้ขาง ๆ มึง เรี ยกตั้งนานไม่เสื อกหัน ไอ้หูหนวกเอ๊ย !!" อ้าวววววว แล้วไม่เดินมาล่ะ

วะ!!!
ผมลูบหัวทีโดนโบกรับอรุ ณอย่างเคือง ๆ ขณะไอ้ปณณ์เอาแต่เดินขํา (ไม่เคยคิดจะช่ วยกูนะมึง ) เราห้าคน



520

สอดบัตรรถไฟฟ้ าตรงประตูทางออก ก่อนจะเดินลงบันไดสถานี ดวยกัน


"แล้วมึงโง่เรี ยกอยูไม ไม่เสือกเดินมาล่ะ "
"ก็กข้ เี กียจ........ .." เออ สมควร .. ผมโบกหัวมันคืนสองทีเมือได้ยนคําตอบกวนประสาทนัน โดยมีเสี ยงไอ้

่ ิ

รถเก๋ งหัวเราะรับเป็ นแบ็คกราวด์
เราห้าคนเดินกันไป ด่ากันไป แวะซื้อของกินกันไป ทําร้ายร่ างกายกันไป (อย่างหลังเยอะหน่ อย) จนเกือบ
ถึงประตูโรงเรี ยน และผมก็คงได้เดินเข้าโรงเรี ยนแบบสบ าย ๆ แล้ว ถ้าไอ้โอมไม่เสื อกตาดี เห็ นว่าร่ างกายผม
มีบางอย่างแปลกไปก่อน
"เฮ้ยหยุด!!!!!!" แถมไม่สงเปล่ายังคว้าคอเสื้อกูอีกแน่ ะ !! แค่ก ๆๆ ผมไอเพราะถูกมันรั้งคอเสื้อ ก่อนจะยอม
ั่

หยุดตามทีไอ้เชี่ ยโอมบอก "มีเชี่ ยไรวะ! ไอ้ห่าาา" อยูดี ๆ มาดึงแบบนี้ กูตกใจหมด

ผมมองตอบสายตามันทีสารวจตามตัวผมไม่หยุด "นี่ เสื้อไอ้ปณณ์นี่หว่า เมือคืนมึงนอนบ้านมันเหรอ " เอ่อ
่ ํ



.......... ตอบไงดีวะ ..... ผมนิ่ งไป (เพราะยังอึ้งอยู) ขณะทีปณณ์หลุดหัวเราะพรื ด
่ ุ
"ตาไว" มันชมโอมพลางยกนิ้ วให้ โดยมีไอ้คนถูกชมยืนยืดอย่างภาคภูมใจอยู่ โว๊ ยยย ไอ้นี่กเ็ ล่นกะเค้า !!!!

มึงช่ วยเปิ ดเผยให้มนน้อย ๆ ลงหน่ อยได้มยยย !!

้ั
ผมโบกหัวไอ้คนของประชาชนไปหนึ่ งที (โทษฐานเกิดมาเปิ ดเผยแม่งทุกเรื่ อง ) ก่อนจะดึงให้ทกคนเดินเข้า

โรงเรี ยนต่อ แต่ไอ้รถเก๋ งยังไม่วายย้อนกลับไปพูดถึงเรื่ องเมือกี้อีก "เฮ้ยย เพื่อนกูแม่ง มีดีไรวะปุณณ์ ถึงได้เอา

เพื่อนกูไปกกโคตรบ่อย " โห... พูดยังกะปุณณ์กะกูเป็ นครอบครัวแม่ไก่

คนถูกถามหันไปยิมกริ่ มให้รถเก๋ งแบบทีผมเสี ยวสันหลังวาบ "ก็เพื่อนมึงน่ ารักอะ " ไหมล่ะ !!!!! กูวาแล้วว่า


มึงนี่ มนปากตรงกับใจตัวพ่อจริ ง ๆ ไม่รู้จะแก้ยงไงแล้วโว๊ยยยย ! -_- เอาเหอะช่ างแม่ง อยากพูดไรก็พูดไป กู


ไม่สนใจมึงและ .. ผมเกาหัวตัวเองแรง ๆ เป็ นการระบายอารมณ์ (โมโห) ขณะทีเ่ พื่อนพ้องหัวเราะลัน


521

่ ั
เราเดินกันไปแซวกันไปอยูพกหนึ่ ง (จริ ง ๆ แล้วคือผมโดนแซวคนเดียวมากกว่า - _-) ก่อนปุณณ์จะขอ
ตัวแว่บไปห้องธุรการ เพราะมีไอ้ฟี่ยืนทํา หน้ายักษ์ขมูขี เรี ยกชื่ อเลขาฯตัวเองจากตรงนั้นอยู่ เหอ ๆๆ ไอ้นี่ก็
ผีหลอกวิญญาณหลอนอีกคนครับ ยิงใกล้ช่วงพ้นตําแหน่ งยิงเห็ นมันชอบงอแงใส่ปณณ์วะ ว่าแล้วก็คนปาก
ุ ่




อยากรู ้เหมือนกันว่าเรื่ องของมันกับแฟนทีวาแง่ง ๆ ใส่กนน่ ะ ไปถึงไหนแล้วบ้าง ..
่่

แต่ช่างเหอะ.. เรื่ องของชาวบ้านเค้าเราไม่เกี่ยว (เหรอ....?) (ปล่าวหรอกครับ ไว้คอยถามจากปุณณ์เอาวัน

หลังก็ได้ หึ หึ ) แต่เพราะพอเดิน ๆ ไปซักพักผมเริ่ มสําเหนี ยกได้วามีเรื่ องสําคัญอย่างอื่นทีตองทํามากกว่า ...
่ ้
กูยังไม่ได้ ทาการบ้านชีวะมานี่หว่ า !!!!!!!!!
บรรลัยล่ะ !! โดนมิส ลัดดาฟ้ อนเล็บแน่ วนนี้ !!


"ไอ้เหี้ ย!!!!!!!!! ชี วะเจ๊ดา!!!!!!!!!!"
"เออ!!!!!!!!!!!! เหี้ ยยยยยยยยยยยยย !!!!" ตายห่ ายกกําลังสามอีก ! ก็ลองไอ้รถเก๋ งไอ้เชี่ ยโอมอุทานเหมือนกัน

แบบนี้ แสดงว่าลืมยกกลุมแหง๋ ! (ไอ้เพื่อนชัว ! จะมาลืมพร้อมกูทาไมวะ !!!) เป็ นอย่างนั้นพวกเราจึงรี บพากัน


โกยแน่ บขึ้นลิฟท์เพื่อไปหางานลอกทันที นับว่ายังดีทเี่ ก่งบอกว่าทํามาแล้ว เพราะอย่างน้อย ๆ ก็ยงมีตนฉบับ
ั ้
ไว้ให้อนใจหนึ่ งเล่มบ้าง ว่าแต่เกือบลืมไปเลยนะเนี่ ย ว่าเก่งก็เดินมากับพวกเราด้วยตั้งแต่สถานี รถไฟฟ้ า
ุ่
ทําไมมันถึงเงี ยบแปลก ๆ วะ ...
หรื อว่าผมแค่คดไปเอง ?


***

522

และแล้วสิ่งทีผมแอบคิดเงี ยบ ๆ เมือตอนเช้า ก็เริ่ มส่อเค้าเป็ นจริ งทีละน้อย ... เก่งเงี ยบไปจริ ง ๆ ครับ แต่


เงี ยบเฉพาะกับผมเท่านั้น เพราะมันก็เฮฮาโวยวายกับเพื่อนคนอื่นปกติ แต่ไม่ยกเข้ามากวนอารมณ์ผมเหมือน

ทุกวัน ตามแบบทีมนชอบทํา จนแทบกลายเป็ นงานประจํา (ชัวพอกับไอ้โอม )
่ ั

แต่ถึงมันจะเงี ยบ มันก็ยงยืนแบบฝึ กหัดวิชาชี วะของมันให้ผมลอกครับ ? แถมยังแบ่งขนมทีซ้ือมาให้ผมกิน
ั ่

อีกต่างหาก? นอกจากนั้นก็ยงช่ วยกระซิบคําตอบเวลาบราเดอร์เรี ยกถามผมในคาบด้วย !? สรุ ปว่ามันยังเป็ น

เพื่อนทีดีเหมือนเดิมนี่ หว่า ... เพียงแค่มนดู .... เงี ยบไป?


ผมลอบมองเก่งขณะเรากําลังทําเทสย่อยท้ายบทวิชาภาษาอังกฤษอยู่ ซึ่งเป็ นจังหวะเดียวกับทีมนสบตาผม
่ ั
พอดี แต่มนคงคิดว่าผมอยากลอกมัง เลยช่ วยเอนกระดาษคําตอบมาให้


ซึ่ง... จริ ง ๆ ก็อยากลอกอะนะ แต่ทมองไม่ใช่ เพราะเรื่ องนี้ ซั กหน่ อย ผมยิมพลางส่ายหัวตอบ ก่อนจะก้ม
ี่

หน้าเขียนคําตอบข้อสุดท้ายลงไป

"หมดเวลาค่ะ ... ใครทําเสร็ จแล้วเอากระดาษคําตอบมาวางตรงนี้ แล้วไปพักได้ " เสียงมิสร้องบอกพวกผม
เมือนาฬิ กาบอกเวลาพักเทียง ก่อนเพื่อน ๆ จะทยอยกันไปส่งข้อสอบรวมถึงผมทีเ่ ดินไปพร้อมเก่งพอดี


"ทําได้ป่าววะ " ผมกระซิบถามมันขณะต่อแถวรอส่งข้อสอบอยู่ แต่อีกฝ่ ายเพียงพยักหน้าช้า ๆ โดยไม่ได้เงย
จากพื้นมามองผม

อืม..... เป็ นอะไรรึ เปล่าวะ ?
..
..

523

"เฮ้ย แดกไรดี เชี่ ยโน่ มตงป่ าวเนี่ ย !!!!" แล้วจะตะโกนเสี ยงดังทําเพื่ออออออ !!!! ผมหันไปโบกหัวเชี่ ยโอม
ี ั
ทันทีหลังจากมันเล่นแหกปากช่ วยประจานผมลันแคนทีน

"บัตรกูยงมีตงค์อยูโว๊ยยย " สาดด มึงพูดงี้ เดี๋ยวป้ าทีกาลังทําก๋ วยเตียวให้กตกใจหมด ผมเหล่เชี่ ยโอมทีลบหัว
ั ั ่
่ ํ


ู่
ตัวเองป้ อย ๆ ก่อนจะตะโกนสังก๋ วยเตียวต้มยําต่อจากผม



"แล้วเมือคืนทําอีทาไหนไปนอนบ้านไอ้ปณณ์ได้ วะ ไหนมึงบอกจะกลับบ้านตัวเอง " หลังจากได้ชาม


ก๋ วยเตียวในมือไว้คนละชามแล้ว มันก็ป้อนคําถามต่อทันทีขณะกําลังปรุ งก๋ วยเตียวกันอยู่


"ก็มปัญหานิ ดหน่ อยว่ะ ... ช่ างเหอะ"

"แนะ แนะ แน๊.... ปัญหาด้านร่ ายกายเหรอหนุ่ มน้อยยยย งี้ แหละนะ ฮอร์โมนวัยรุ่ นมันแรงงงงงงง " โห ไอ้
ควายยย ความคิดมึงแต่ละเรื่ องเนี่ ยนะ ! ผมหันไปใช้ตะเกียบแทงหู แม่งทันที "โอ๊ย!!!! เชี่ ยยย เดี๋ยวขี้หูกู
็ี
ไหล!!" เออว่ะ!!!!!!! แบบนี้ ตะเกียบกูกมมลทินแล้วดิ่ ! ผมยกตะเกียบชี้ หน้ามันอย่างเคือง ๆ (โทษฐานมาทํา

ตะเกียบกูเปื้ อนขี้หู ) ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนคูใหม่มา


"เฮ้ย เชี่ ยโน่ ! เดือนนี้ มงเหลือเงิ นเท่าไหร่ เนี่ ย ได้ขาวว่าเมือวานทําตัวเป็ นเสี่ยเลี้ยงเด็กชมรมเหรอวะ " แต่


ทันทีทผมหย่อนตูดลงเก้าอี้ยาว ซึ่งมีเพื่อน ๆ นังอยูกนสลอน เสี ยงไอ้เคนก็หอนแซวขึ้นมาอย่างว่อง ... แล้ว
ี่
่ ่ ั
ใครล่ะ จะคาบข่าวกูหมดตูดไปแฉ ถ้าไม่ใช่ ..........
"ไอ้เชี่ ยโอม ปากมากนะมึง !" ผมเคาะศอกลงบนหัวเกรี ยน ๆ ของแม่งซํ้าอีกทีอย่างหมันเขี้ยว โดยมีเพื่อน

คนอื่นหัวเราะครื น
ู้่
"เฮ้ย นี่ กถามเพราะกูเป็ นห่ วงหรอก กูกกอนป่ าว ไว้มแล้วค่อยคืนก็ได้ " แต่เสี ยงไอ้เคนยังถามผมต่อ ทําเอา


ซาบซึ้งนํ้าใจเพื่อน ฮื ออ.. แบบนี้ สิวะถึงจะเรี ยกว่าเพื่อนแท้ ผิดกับไอ้โอมราวฟ้ ากับเหวจริ ง ๆ Y___Y

524

และผมก็คงจะอ้าปากตอบมันไปแล้ว ถ้าแม่งไม่เสื อกชิ งพูดอีกประโยคขึ้นมาก่อน "แต่ดอกเบี้ยร้อยละห้า

สิบต่อวันนะ ฮ่า ๆๆๆๆ" ไอ้เพื่อนเวรรรรรรรรรรรรรรร กูน่าจะรู ้วาคนอย่างมึงมันชัววววววว !!!

ผมชู นิ้วกลางโชว์กลางวงทําเอาคนอื่นยิงหัวเราะตบมือกันใหญ่ โดยเฉพาะไอ้เคนทีขาจนข้าวแทบออกจมูก
่ ํ

ก่อนจะแค่นคําต่อไปออกมา "เฮ้ย กูลอเล่น เอาป่ าวมึง บัตรแคนทีนมึงเหลือเท่าไหร่ เนี่ ย "


"เกือบสามร้อย ... เออ ไม่เป็ นไรหรอก เก็บตังค์มงไว้ผอนแมคกับแม่มงเหอะ ไ ด้ขาวเหลืออีกหลายเดือน "
ึ ่

เพราะเคนมันเพิ่งถอยแมคบุคป้ ายแดงมาเมือเดือนก่อนครับ ตัวละเกือบแสนแน่ ะ โดยใช้บตรวีซ่าแม่มนรู ด





แล้วค่อยผ่อนจ่ายคืนทีหลัง (แต่กไม่รู้ตกลงซื้อมาทําห่ าอะไร เพราะเห็ นมันเอาแต่เล่นเกมกับโหลดหนังโป๊
ไม่คมราคาแมคเลย ) เป็ นงี้ ยงกล้ามาทํา ใจปํ้ ากับกูอีกนะ ไอ้พ่อพระ !
ุ้


"หรื อจะเอาเงินกูกได้นะ พอดีบานกูรวยอะ เก็บตังค์ไว้เล่น ๆ ไม่รู้จะทําไร ปลวกใกล้ข้ นแล้วเนี่ ย "


"โห่ ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!" หลังจากจบคําไอ้ปาล์ม เสี ยงโห่ จากเพื่อนรอบโต๊ะก็ดงขึ้นทันที ฮ่า ๆ

ถุย... ไอ้ซุยเอ๊ยย เลยโดนพวกผมรุ มเขวี้ยงทิชชู่ ทงใช้แล้วและยังไม่ได้ใช้ใส่มนอย่างไม่ย้ง


้ั
่ ั
แต่ขณะเรากําลังสนุ กสนานกับการเล็งทิชชู่ ลงหัวไอ้ปาล์มอยูน้ น เสี ยงไอ้โอมเคาะตะเกียบลงชามก๋ วยเตียว


ตัวเองก็เรี ยกร้องความสนใจทั้งหมดไปได้กอน "นี่ ๆๆๆ พวกมึงไม่ตองช่ วยเชี่ ยโน่ มนหรอก เพราะมันอะนะ


......" อะไร??... กูทาไม????.... มึงจะพูดเชี่ ยไรอีก !!!...... ผมรู ้สึกว่าหนังตาขวากระตุกถี่ปะแล่ม ขณะมองไอ้


โอมยืนพูดปาว ๆ โดยมีลางสังหรณ์วาไม่ใช่ เรื่ องดีแน่ นอน
มันหันมาหลิ่วตาใส่ผมก่อนจะพูดต่อ "เพราะมันอะนะ มีเลขาสภาฯเลี้ยงงงงงงง ฮิ้ววววววววววว " ไอ้

ชัววววว!!!! กูวาแล้ว !!!!!

ผมนังเกาหัวตัวเองจนกบาลแทบร่ นเมือเพื่อนทุกคนรุ มโห่ ร้องรับกันอย่างกะมีงานเลี้ยงรื่ นเริ ง ทัง ๆ ทีดไป


้ ู่
คล้ายงานฌาปนกิจผมมากกว่า .... น้อย ๆ หน่ อยเหอะไอ้พวกนี้ ทีนี่มนโรงอาหาร ไม่ใช่ โรงมหรสพนะ
่ ั
มึง!!!!!

525


ท่ามกลางเสี ยงโวยวายของ พวกเพื่อนตัวดีท้งหลาย (จนผมล่ะแทบอยากมุดแคนทีนหนี หรื อไม่กตะโกน

บอกคนอื่นว่า กูไม่รู้จกม๊านนนน !!) สายตาผมเหลือบเห็ นเก่งทียงคงนังข้าวเงี ยบ ๆ อยู่

่ั ่


บางทีผมอาจจะรู ้วาเก่งเป็ นอะไร ..

***

"มึงเป็ นไรป่ าววะเก่ง ....." ผมตัดสินใจถามเจ้าตัวขึ้นในคาบ ธุรกิจ ทีมาสเซอร์เอาพวกเรามาปล่อยไว้

ห้องสมุด เพื่อค้นคว้ารายงานส่งท้ายคาบ
แต่เก่งแค่ละสายตาจากชั้นหนังสื อมามองหน้าผมแว่บหนึ่ ง ก่อนจะสนใจหนังสื อต่อ "ก็.. เปล่านี่ "
โกหกชัด ๆ.. ผมถอนหายใจพลางตัดสินใจคุยกับเพื่อนแบบตรง ๆ "คือ .... ถ้าหมายถึงเรื่ องทีมึ งถามกูเมือ



คืนอะ กูไม่มเี จตนาปิ ดจริ ง ๆ นะเว่ย .. พอดีมเี รื่ องยุง ๆ นิ ดหน่ อยอะ กูเลยต้องปิ ดคอมว่ะ ขอโทษที " ผมว่า
พลางยกมือไหว้ขอโทษมัน จนเก่งต้องหันมารับไหว้ผมด้วยท่าทีตกใจ

"เฮ้ย ไหว้ไม!" มันโวย แต่กยอมมองหน้าผมแล้ว
็ ี
ระหว่างเราเงี ยบไปครู่ หนึ่ ง ก่อนเ ก่งจะเป็ นฝ่ ายพูดต่อ ".... จริ ง ๆ กูกไม่มสิทธิ์ เคืองว่ะ ... กูเป็ นคนบอกเอง
ด้วยซํ้าว่าถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็ นไร .."
"................"

ลมหายใจยาวของเก่งกระทบแขนผมวูบหนึ่ ง บ่งบอกว่าเจ้าของมันสับสนไม่น้อย "... แต่กก็ ......... ไม่รู้วะ ...


526

อือ.. ช่ างเหอะ.. ขอโทษมึงด้วยละกัน " มันผงกหัวให้ผมเบา ๆ ก่อนทําท่าจะคว้าหนังสื อออกไปทางโต๊ะที่
เพื่อนนังสุมอยู่ แต่ไม่ไวกว่าผมทีคว้าแขนมันทัน "เฮ้ย!" ฟั งกันก่อนได้มยเนี่ ย


้ั
ผมสบตามันด้วยความตั้งใจจริ งทีจะพูดคําต่อไป "มึงช่ วยถามกูอีกรอบดิ่ แล้วเดี๋ยวกูจะตอบให้ฟัง "

"แน่ นะ?"
"อือ"


"งั้ นมานี่ ....." อะ... อะไรวะ ? ผมมองตามเก่งอยูดี ๆ ก็ยม แถมยังลากแขนผมออกจากชั้นหนังสื อเพื่อมุงไป
ิ้
ยังโต๊ะทีเ่ พื่อน ๆ นังอยูอีก ก่อนมันจะเคาะโต๊ะเบา ๆ แล้วกระซิบเข้าไปกลางวงด้วยสําเนี ยงปนขําว่า
่ ่
"เชี่ ยโน่ แม่งยอมพูดแล้ว ใครจะฟั งมัง "


ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดด สรุปว่ าพวกมึงหลอกกูใช่ ม้ยเนี่ย!!!!!!!!


และแล้ว หลังจากเพิ่งรู้ตวว่าถูกเพื่อนเวรรวมหัวกันหลอก โดยส่งไอ้เก่งมาเป็ นหน้าม้ารางวัลตุกตาทอง



(ฝากไว้กอนเหอะมึง Y___Y) พวกเราก็พากันย้ายสัมมะโนครัวจากโต๊ะค้นคว้าบริ เวณโถ งห้องสมุด เป็ นนัง

ล้อมวงบนพื้น ในซอกเล็ก ๆ ตรงชั้นหนังสื อทีไม่คอยมีใครสนใจแทน
่ ่
ผมนังเซ็งพลางไล่มองหน้าไอ้เพื่อนตัวดีทละคนอย่างโคตรรร .. ซึ้ง... ตรงนี้ มท้งไอ้เก่ง ปาล์ม คม พ้ง เอ็ม

ี ั

โด่ง รถเก๋ ง เคน รวมถึงเชี่ ยโอม กําลังนังล้อมวงรอฟั งความจริ งจากปากผมอ ยู่


527

"แม่งงง กว่าไอ้โน่ จะรู้ตวว่ะ เชี่ ยเก่งเก็กซะเมือย อย่างฮาอะมึงง " ไอ้เชี่ ยเคนเปิ ดประเด็นคนแรกพลาง


หัวเราะเอิ๊กอ๊ากโดยมีไอ้โด่งเสริ ม
"เออ ตอนแรกกุจะบอกให้แม่งเมินไอ้โน่ เลยเว้ย แบบ .. ไม่ตองยุงเลยอะ แต่เชี่ ยโน่ เสื อกไม่ยอมทําการบ้าน
้ ่

ชี วะมา กูละเซ็ งงง ไอ้เก่งก็พ่อพระอี๊ก เอาการบ้านไปให้ลอกซะงั้น กูนึกว่าแผนจะเสี ยซะละ "
็ี
แต่ไอ้เก่งเสือกนังยืดราวกับว่ามันเป็ นฮี โร่ เต็มประดา "ถึงกูจะพ่อพระ กูกตบทแตกเว้ยยย ฮ่า ๆๆ "

"โห่ ยยยยยยยยยย !!" เรี ยกเสียงโห่ จากเพื่อนได้รอบวงแถมด้วยขนมตุบตั้บคนละหมัดครับ ฮ่า ๆ แต่พอ


สําเหนี ยกได้วาเสียงชักดังเกินไป พวกมันก็เอื้อมมือปิ ดปากกันเองเป็ นพัลวัน "ชู่ ววววววววววววว์ !!!!!"
แต่กวาเสี ยง ชู่วววว์ มึงเนี่ ย ได้ยนไปถึงสี ลมว่ะ .. เหอ ๆๆ
ู่

ผมนังขําพวกแม่งจนเกือบลืมแล้วว่าตัวเองมานังตรงนี้ ทาไม กระทังไอ้ปาล์มเริ่ มได้สติ





"เฮ้ย ๆๆ ไร้สาระว่ะ

เดี๋ยวเวลาหมด เรามาเข้าเรื่ อง " เอ่อ ... จริ ง ๆ แล้วไม่ตองเข้าก็ได้ กูชอบออกนอกเรื่ องนาน นานนน Y__Y

ผมเริ่ มรู้สึกกลืนนํ้าลายลําบากขณะไอ้เอ็มเริ่ มสอยต่อ "เออ ไอ้โน่ ..... พวกกูขอถามตรง ๆ นะ " นํ้าเสี ยง
จริ งจังอีกว่ะ ... กูเพื่อนนะไม่ใช่ นักโทษ T___T ผมสบตามันปิ๊ ง ๆ อย่างขอความเห็ นใจ แต่มนไม่ปราณี ซํ้า


ยังชี้ ให้ไอ้รถเก๋ งจัดสํารับใหญ่ตอไปอีก
"มึงกับไอ้ปณณ์ ......... เป็ นอะไรกันวะ ?" เอ่อ.. ตรงประเด็นดีมาก ......

".................................." ความเงี ยบเริ่ มปกคลุมทุกสิ่ง เมือทุกสายตาจ้ องผมเป็ นตาเดียว ... คือ ... มึงอย่าทํางี้ ดิ่

กู.... เกร็ ง ..
่ ่
ผมขยับปากช้า ๆ แบบไม่คอยมันใจเท่าไหร่ "ยะ... ยังไงล่ะวะ......"

528

แต่ใบหน้าเคร่ งขรึ มของไอ้เชี่ ยรถเก๋ งดันเขยิบมาใกล้ผมอย่างต้องการจับผิด "มึง..... ไม่ตองมาแถเลย ...

เพราะกูหลอกถามไอ้ปณณ์มาแล้ ว...... เหลือแต่มง !!! จะบอกหรื อไม่บอก !" อ้าวเชี๊ ยยยยยยยยยยยย สรุ ปว่ารู ้


แล้วจะถามกูเพื่ออออออ !! (ว่าแต่ไอ้ปณณ์นี่เป็ นห่ าไร วันหลังมึงปริ้ นโฆษณาแปะให้ทวโรงเรี ยนเลยก็ได้นะ

ั่
ว่ากูเป็ นแฟนมึงอะ แม่งง)
ผมรู้สึกเหมือนแอร์ไม่เย็นกะทันหัน ทังทีตอนเดินหาหนัง สื อมันก็ยงหนาวดี "ก็มง .... รู ้จากไอ้ปณณ์แล้ว ..



้ ่
แล้วมาถามกูไม "
"ก็กอยากฟั งจากมึงอะ !" คราวนี้ เป็ นเสี ยงไอ้ปาล์มครับทีแหวมา ทําเอาเพื่อนทั้งวงพยักหน้าเห็ นด้วยกัน


หงึกหงัก.... โอ่ยยย ไอ้พวกโรคจิต จะอยากฟั งไรซํ้า ๆ ซาก ๆ นักหนาว้าาา ...
"อะ ๆๆ เอางี้ ...." ไอ้เก่งตัวดีตดบทด้วยคําทีผมชอบได้ยนมันพูดบ่อย ๆ เวลามันพยายามหว่านล้อมอะไร



ซักอย่าง "ไอ้โน่ ....." สงสัยว่าเหยือคราวนี้ จะเป็ นผม T___T

ผมเลิกคิวข้างหนึ่ งอย่างกลัว ๆ ให้ไอ้เพื่อนทีทาเอาผมปันป่ วนตลอดวัน ".. ระ..... ไร"
่ ํ


"กูถามแบบตรง ๆ เลยนะ ... มึงอะ............" แล้วจะเว้นช่ วงให้กลนทําไมฟะ ! จะถามไรก็รีบ ๆ ถามมม ... ผม
ู ุ้
แทบกลั้นลมหายใจระหว่างรอฟั งเก่งพูดคําต่อไป

".... คบกะไอ้ปณณ์อยูใช่ ปะ "

"............ อะ.......... เออ"
"แบบแฟนน่ ะนะ?"

"................. อื้อ.." หลับหู หลับตาตอบแล้วค รับทีน้ ี โว๊ยยย ก็รู้กนหมดแล้วจะมาคาดคั้นอะไรอีกกกก เสี ยง
พวกมันหัวเราะกันคิกคักรอบวงอย่างกระชุ่ มกระชวยหลังได้ฟังคําตอบผม ในขณะทีผมอะ ถ้าเอาหัว

กระแทกพื้นแล้วมุดดินหนี กลับบ้านได้คงทําไปแล้วว

529

"งี้ ใครขอใครคบก่อนวะมึง !" แล้วเกี่ยวไรกะมึงวะพ้ง !! ผมล่ะอยากด่า กลับไปแบบนั้นจริ ง ๆ ถ้าไม่ตดว่า

สายตาอยากรู ้อยากเห็ นจากคนทั้งวงจ้องรวมมาเป็ นตาเดียวก่อน
่ ่
"ก็....... ไอ้.. ปุณณ์ มัง .." เป็ นอย่างนั้นเลยได้แค่ละลํ่าละลักตอบอย่างไม่คอยมันใจเท่าไหร่ เพราะสมองเริ่ ม

เบลอ ๆ รวน ๆ ไปหมด ได้ยนแต่เสี ยงไอ้พวกห่ านี้ ผวปากแซวกิ๊ วก๊าวกันอย่างสนุ กในอารมณ์มนเหลื๊ออเกิน



(ทํานาบนหลังคนนะมึง !)
"มีแฟนแล้วเงี ยบนะ ไม่ยอมแจ้งข่าวอะมึงง " ไอ้โด่งแหย่พลางกระทุงศอกเข้าแขนผมหลังจากพวกมัน


หัวเราะเสร็จกันเรี ยบร้อย เออ .... ก็ดปากพวกมึงแต่ละคนดิ่ กูคงอยากบอกอยูอะ

"ก็พวกมึงแม่ง ชอบแซวกู .........."
"เฮ้ยยย พูดไรงั้น พวกกูแซวเพราะไม่รู้หรอก ถ้าพวกกูรู้พวกกูไม่แซวอะ " ผมเหล่มองไอ้รถเก๋ งทีทาเป็ นพูด
่ ํ
ดี "เจงงงงงงงงงงงงงปะ"
"ไม่จริ ง ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ " แล้วมึงพูดเพื่อออออออออ !! เดาผิดทีไหนล่ะ ! ผมเกาหัวตัวเองอย่างสุดจะเซ็ง

เพราะหลังจากนี้ มหวังโดนล้ อเช้าสายบ่ายเย็นก่อนนอนแหง๋ Y__Y แต่ยงไม่ทนหายเซ็งดี ไอ้เอ็มก็พูด

ั ั
ประโยคทีทาเอาผมตกใจโคตร ๆ ออกมา
่ ํ
"เนี่ ยแม่งอุบเงียบกันทั้งมึงทั้งไอ้โอมอะ มึงเชื่ อปะ ว่ากุบบคอถามไอ้โอมเป็ นสิ บล้านรอบแล้วแต่แม่งไม่

ยอมบอก บอกแต่ให้มาถามมึงเอง " เย๊ดเข้!!!!!!!! คนอย่างไอ้โอมมีอดมการณ์แบบนี้ ดวยเหรอวะ !!!!!!!!! ผม


หันไปมองหน้าเชี่ ยโอมแบบอึ้ง ๆ แต่เห็ นแม่งกําลังนังทําหน้าเหนื ออยู่ ถุย หมันไส้


"แต่มงไม่ตองซาบซึ้งไปหรอก เพราะไอ้โอมเป็ นคนคิดแผนนี้ ให้พวกกูเอง ฮ่า ๆๆๆๆ " อ้าว ไอ้ชวววว
ึ ้
ั่
หลอกให้กปลื้มได้ไม่ถึงนาที สันดานมึ งก็โผล่อีกละ !!


530

ผมนังส่ายหัวอย่างจนปัญญาขณะทีฟังพวกมันหัวเราะครื้ นเครงอยู่ ก่อนไอ้พงจะจุดประเด็นสําคัญขึ้นมา



"เฮ้ยมึง........ แล้วแฟนไอ้ปณณ์อะ "

คําถามแจ็คพ็อตว่ะ .. ผมยอมรับว่าตัวเองอึ้งไป ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสี ยง "ก็.... เลิกแล้ว "
"เลิกเพราะมึงเลยเหรอวะ" เสี ยงไอ้โด่งถามต่อ แต่ ..... ผมค่อย ๆ ส่ายหัว "เปล่า ... เค้าก็มปัญหากันนิ ด

หน่ อย"

"แต่มนมายุงกับมึงตั้งแต่กอนเลิกกันแล้วใช่ ปะ " เป็ นเพราะคําถามนี้ ผมจึงได้เห็ นว่าโอมหันไปใช้หลังมือ
ั ่

แตะปากปาล์มเหมือนให้เงี ยบไป ... ขอบใจว่ะ .... แต่ผมคงปฏิ เสธไม่ได้วาก็เป็ นแบบนั้นจริ ง ๆ
คิดแล้วรู้สึกแย่แฮะ ..

พวกเราเงี ยบไปพักใหญ่ ก่อนเสี ยงคมจะถามต่อ "แล้วมึงกับยูริละ "
"ก็......................." ผมไม่รู้จะตอบยังไง ในเมือความสัมพันธ์ของผมกับยูริมนมึนงงมาตั้งแต่ตน จนถึง





ปัจจุบน ผมก็ไม่รู้วาสิ่ งทีเ่ ป็ นอยูตอนนี้ เรี ยกว่าอะไร


ไอ้โอมสันกระดิ่งห้ามยกด้วยการตัดบทสนทนา "ถามมากว่ะพวกมึงอะ พอ ๆๆ จะหมดคาบอยูแล้ว ถ้า

กลับห้องเรี ยนไปไม่มหนังสือส่งมาสเซอร์ มึงเละแน่ " มันว่าพลางลุกขึ้นยืนคนแรก ทําเอาเพื่อนคนอื่นบ่นงึ ม


แต่กยอมแยกย้ายกันไปหาหนังสื อทํารายง านโดยดี
ผมหันไปยิมให้เพื่อนชัวทีรู้ใจผมเสมอ "ขอบใจนะมึง "
่ ่

"เหอะ..... หาหนังสื อเผือกูดวยแล้วกัน เดี๋ยวกูนอนรอ ก๊ากกก " ไอ้เชี่ ยยยยยยยยยยยยยย !!!
่ ้

531

***

หลังจากหมดคาบเรี ยนประจําวันแล้ว ผมกับไอ้โอมทีเ่ พิ่งทําเวรเสร็ จ (หรื ออีกนัยหนึ่ งคือ เพิ่งเอาไ ม้กวาด
กับทีตกผงสูกนเสร็ จ ) ก็มงหน้าไปยังห้องธุรการทันที เพราะได้รับแจ้งว่าสมาคมทีพาชมรมเราไปแข่งวงโยฯ
่ ั ้ ั
ุ่

ทียโรป เพิ่งส่งแฟ็ กซ์มาหาพวกผมผ่านทางเครื่ องของห้องธุรการ (แล้วเครื่ องในห้องชมรมก็มี ไม่แฟ็ กซ์มา
ุ่
ล่ะค้าบบบบ) ทําเอาผมกับโอมต้องวิงหน้าตั้งลงมาติดต่อ ห้องออฟฟิ ศด้วยสภาพเรี ยบร้อยสุด ๆ เนื่ องจากมี


มิสโคตรเฮี้ยบบบ อยูในนั้นหลายคน
"ชมรมดนตรี ..... มา.. รับแฟ็ กซ์ครับ " ผมโผล่หัวเข้าไปในห้องออฟฟิ ศอย่างเกร็ ง ๆ เพราะหลังเลิกเรี ยน
่ ั
แบบนี้ บคลากรเล่นอยูกนครบทีม

"มาเอาโต๊ะนี้ จะ " เสี ยงมิสคนหนึ่ งทีผมไม่รู้จ ั กดังขึ้นไกล ๆ เรี ยกให้ท้งผมและโอมเดินไปรับแฟ็ กซ์ซะลึก



เชี ยว โอ่ย ..... แต่จะทําไงได้ ก็ตองค่อย ๆ เดินตัวลีบผ่านโต๊ะทํางานนับสิ บไปยังจุดหมาย โดยไม่ทนสังเกตว่า



มีใครอีกคนอยูในห้องเหมือนกัน
ผมยืนมือไปรับแฟ็ กซ์จากมิสท่าทางใจดี แล้วก็คงเผ่นออกนอกห้องออฟฟิ ศไ ปไกลแล้ว ถ้าไม่ถกเรี ยกชื่ อ



เอาไว้กอน "โน่ !!! โอม!!!"
"อ้าว....... ผัวมึง " ไอ้เชี่ ยยยย เรี ยกชื่ อมันก็ได้ ! มันชื่ อปุณณ์ !! ผมกระทืบเท้าไอ้โอมทีนึงก่อนจะมองตอบคน
ทีถือใบอะไรไม่รู้ในมือเหมือนกัน

"มาส่งใบค่ายเหรอ" ปุณณ์ถามผมเมือเห็นว่ามีเอกสารในมือเหมื อนมัน แต่ ....... ค่ายอะไรวะ ???

"ป่ าว กูมาเอาแฟ็ กซ์ " ผมชู แฟ็ กซ์หมึกเยิมให้อีกฝ่ ายดู เห็ นมันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะถามต่อ


"แล้วโน่ กบโอมไปค่ายป่ าวอะ "

532

"ค่ายไรวะ ???" เป็ นไอ้โอมนันเองทีสอดถามขึ้นมาอย่างขี้เสื อก ...... ไม่แพ้ผม... ( แค่แย่งถามไม่ทน ) เออนัน





ดิ่ ค่ายไรวะ ?? กูกอยากรู ้เหมือนกัน
ปุณณ์ดจะแปลกใจไม่น้อยทีเ่ ราไม่รู้เรื่ องค่าย "ค่ายเภสัชฯอะ อ้าว มิสไม่ได้บอกห้องมึงเหรอวะ " เอ่อ .... อัน


นี้ กไม่รู้เหมือนกันว่ามิสไม่บอกหรื อกูไม่ฟัง เพราะขนาดค่ายวิศวะคราวก่อนผมยังไม่ได้ไปเลย ดันมัวแต่
หลับตอนเค้าประกาศเรื่ องค่ายกัน
็ี
ปุณณ์เลิกคิวมองพวกผมอย่างงง ๆ ก่อนจะพลิกกระดาษในมือมันดู "ห้องโน่ กมมาลงชื่ อไว้หลายคนนะ

ปาล์มก็ไป พ้งก็ไป โด่งด้วย ..." อ้าวไอ้พวกเชี่ ย ไม่มชวนกูอะ สงสัยคิดว่าผมไม่สนใจค่ายเภสัชฯมัง ซึ่งมันก็


จริ ง
"กูไปด้วย!!!! ลงชื่ อกูให้หน่ อย!" ว่าแต่ไอ้เหี้ ยนี่ สนกะเค้าตั้งแต่ตอนไหนวะ !? ผมหันไปมองหน้าโอมแบบ
มึน ๆ "จะเข้าเภสัชฯเหรอมึงอะ"
"ป่ าว.... แต่กวาต้องมีสาว ๆ ไปค่ายเยอะชัวร์ ! งั้นกูไปด้วยคน " โหไอ้เชี่ ย ตรรกะอย่างเลว แต่น่าสน (หึ หึ)
ู่
่ ั
่็
ระหว่างผมกําลังคิดอยูน้ นว่าจะไปกะมันดีมย เสี ยงปุ ณณ์ทกาลังเขียนชื่ อเพิ่มอยูกทวนสิ่งทีมนเขียนมาเป็ น
ี่ ํ
่ ั
้ั
คําพูดเบา ๆ
"งั้ น ธัชกร กับ นภัทร ห้อง 5 ไปด้วยนะ ..." อ้าวเฮ้ยยยยยยยยยย นันมันชื่ อกู !!!!!!


"ตลกละสัด กูบอกตอนไหนเนี่ ย " ผมกระซิบพลางตบหัวมันเบา ๆ (เพราะยังอยูในห้องออฟฟิ ศครับ ขืน

ห้าวมากอาจโดนบ ราเดอร์เดินมาบ้องแทนได้ ) ขณะทีปณณ์หัวเราะร่ า "ไปเหอะ กูกไป"
่ ุ
"อ้าว... มึงอยากเรี ยนเภสัชฯเหรอวะ ?" ก็เห็ นปกติแม่งสนใจแต่เศรฐศาสตร์มหภาค การแลกเปลี่ยนการค้า
ระหว่างประเทศ อัตราดอกเบี้ย จนผมนึ กว่ามันอยากเป็ นนักเศรษฐศาสตร์ซะแล้ว แต่เอ๊ะ ... หรื อจะใช้ตรรกะ
เดียวกันกับไอ้โอมวะ ?
"เปล่า ก็ไปงั้น ๆ อะ ไอ้โจ๊กกับไอ้นันท์มนอยากไป " อ่อ ..... เออ ไปก็ไป ผมยืนท้าวเอวมองมันทีเ่ ขียนชื่ อ


533

ผมกับโอมใส่ใบทะเบียนอย่างสมยอม
"งั้ นกูเอาใบไปส่งมิสก่อน เพื่อนมึงคนไหนอยากไปเพิ่มก็มาลงชื่ อกับมิสเองแล้วกันนะ " อืม ๆ ผมพยักหน้า
รับคําพลางโบกมือให้ แต่ขณะทีกาลังจะหมุนตัวกลับ เพื่อหนี จากห้องออฟฟิ ศไปห้องชมรมนั้นเอง เสี ยง
่ ํ
็ ั
ปุณณ์กดงขึ้นมาก่อน
"โน่ ........."
".... หื ม?" ผมหันไปรับคําเรี ยกนั้น แต่ใบหน้าคมทีดเู หมือนมีเรื่ องจะพูดของปุณณ์ กลับแปรเปลี่ยนเป็ นคลี่

ยิมคืนมา

"ไม่มอะไร บาย"

"อ่า.... บาย" ... อะไรของมันวะ ?
57th CHAOS
สรุ ปว่าแฟ็ กซ์ททางสมาคมฯส่งหาเราคือแฟ็ กซ์เชิ ญชวนชาวชมรมร่ วมงานเลี้ยงฉลองรางวัลรองชนะเลิศ
ี่

อันดับสอง ทีทกคนเพิ่งบุกไปคว้าจากต่างประเทศมาครับ โดยสถานทีคอโรงแรมสุดหรู ซ่ ึงอยูห่างจาก
่ ุ
่ื
โรงเรี ยนเพียง..... 20 ก้าว (หรื อไม่ถึงวะ ..)
แล้วอย่างนี้ วนนั้นผมควักเนื้ อเลี้ยงพวกแม่งเพื่ออะไร ..................... ทําไมสมาคมไม่ส่งแฟ็ กซ์มาให้มนเร็ ว


กว่านี้ เล่า!!!!!!! (โว่ยยยยยยย เอาเงิ นค่าขนมทั้งเดือนคืนมานะ !!!) ผมแทบหันไปขยําหัวไอ้ง่อยทันทีหลังอ่าน

ข้อความจบ (มีอะไรก็โ ทษง่อยไว้กอนครับ มันเป็ นแก็สโซฮอล์ ) แต่ดวยความทีเ่ ป้ อคงสงสารเพื่อน (หรื อ

เพราะวันนี้ มนแกล้งง่อยมามากพอแล้ว ???) จึงส่งเสี ยงเตือนสติผมว่า


"พี่โน่ กไปกินในงานเยอะ ๆ ดิ่ แก้แค้นไง ใส่ถงกลับบ้านด้วยเลย " เออ.. ทําไมมึงถึงชัวงี้ วะเป้ อ แต่กชอบว่ะ



่ ั

หึ หึหึ..... ในขณะทีผมกําลังครุ่ นคิดอยูน้ นว่าควรเอาถุงไปกี่ใบ จึงจะอยูดีกินดีได้ท้งเดือน น้องน็ อตทีหยิบเอา



แฟ็ กซ์ไปอ่านต่อก็ร้องเตือนผมก่อน

534


"งานนี้ มนวันเดียวกับค่ายเภสัชฯทีตดประกาศหน้าห้องแนะแนวเลยนิ่ พี่ ... แบบนี้ ใครลงชื่ อค่ายไว้กอดไป

่ิ
ดิ่" ห๊ ะ!?........ อะไรนะ?? ผมกับโอมทีได้ยนถึงขั้นกระโดดเหยงไปคว้าแฟ็ กซ์ใบนั้นมาอ่านรอบสอง ก่อนจะ
่ ิ
พบว่า .. ชิ บหายแล้ว .............. วันเดียวกันจริ ง ๆ ด้วย อดแดกล่ะสิ กู ........
"ค่ายไรวะ ๆ พวกมึงไปค่ายไรกัน !?" แถมยังไม่ทนอ่านจบรอบสองดี ไอ้ฟิล์มก็เสื อกโผล่หน้ามาคันตรง


กลางระหว่างผมกับไอ้โอมอย่างอยากรู ้อีก อ่อ .... ลืมไปว่าไอ้นี่มนก็พวกไม่สนใจโลกพอกัน สงสัยคงไม่รู้

ข่าวด้วยอีกคน
ผมจึงอาสาเป็ นพ่อพระไขความกระจ่างให้ "ค่ายเภสัชฯว่ะ วันเดียวกับทีเ่ ลี้ยงเลยเนี่ ย แต่พวกกูเสื อกลงชื่ อ

ค่ายไปแล้ว คงไปแดกไม่ได้ โทษทีวะ " แต่ถึงจะพูด อย่างนั้นในใจผมกลับแอบรู้สึกโล่งนิ ด ๆ เพราะจะว่าไป
ผมก็ไม่ใช่ คนทีมส่วนร่ วมในการแข่งขันเท่าไหร่ นอกจากทําเอกสาร แบกคูลเลอร์ ชงนํ้าหวานให้น้อง ๆ ก็
่ี
ไม่มหน้าทีสาคัญอะไรทีผมต้องรับผิดชอบอีก เพราะส่วนใหญ่แล้วหน้าทีสาคัญทั้งหมดตกเป็ นของไอ้ฟิล์ม

่ ํ

่ ํ
กับไอ้อาร์ททีต้ องคอยช่ วยกันดูแลมากกว่า ดังนั้นหากจะให้ผมหน้าด้านเนี ยนไปกินด้วยอีกคนคงอดรู ้สึก

แปลก ๆ ไม่ได้ ... คิดไปคิดมาทีตดค่ายนี่ ซะ ก็ถือว่าดีแล้ว
่ิ
แต่ดหน้าไอ้ฟิล์มตอนนี้ ดิ่ครับ ....... พอรู ้เรื่ องค่ายเท่านั้นแหละ แม่งทําตาวาวอย่างกะเพิ่งเจอทางไปบ่อทอง

"กูไปด้ว ยยยยยยยย " ไอ้ห่า .........
็ ํ
"ไม่ได้เว้ย !!!!!!! มึงหัวหน้าวงโยฯนะ ไปกินเลี้ยงเด่ะวะ !" ไอ้เหี้ ยนี่ กทาเป็ นเพี้ยน .......... งานเค้าอุตส่าห์จด

ให้แท้ ๆ คิดจะโดดหาพ่อออรึ ไง !? ผมตบกะโหลกไอ้ฟิล์มไปสองทีเรี ยกสติ แต่ดแม่งยังไม่เลิกล้มความตั้งใจ

ทีจะไปค่ายง่าย ๆ อยู่.... จนผมรู ้สึกเหมือนได้กลิ่นตุ ๆ ขึ้นมาแล้ว .. แม่งมีพิรุธอะไรปะวะ ..

แต่ไม่ตองรอให้ถาม เสียงแจ้ว ๆ ของน้องมํ่าก็ไขข้อสงสัยทันที

"พี่ฟิล์มกลัวป้ าประธานสมาคมอะดิ่ ฮ่า ๆๆ " ป้ าประธานสมาคมไร !? ผมหันไปมองน้องมํ่าทีส่งเสี ยงมาจาก

ซอกเครื่ องเป่ าซึ่งจับกลุ่ มกันซ้อมไม่ห่างจากพวกผมเท่าไหร่ นัก ด้วยความทีโคตรสงสัยในคําพูดนั้นเต็ม


535

เปี่ ยมเพราะไม่เคยรู ้เรื่ องรู้ราวด้วยมาก่อน

"ป้ าทีไหนวะ" โอมถามมํ่า ขณะทีเ่ ด็กอ้วนยิมตาหยีกอนจะตอบ



"ก็ป้าประธานสมาคมอะ ชอบพี่ฟิล์ม ตอนอยูนู่นนะ โทรหาพี่ฟิล์มแทบทูกกกกกกกวัน ผมว่าดวงพี่ฟิล์มคง

ได้มเี มียแก่แหง๋ ฮ่า ๆๆ " ก๊ากกกกกกกกกกกก จริ งเหรอวะ !! ผมหันไปเหล่ไอ้ฟิล์มทียนกุมขมับแบบคนหมด
่ื

สภาพ พลางชี้ หน้าไอ้ม่าเป็ นเชิ งฝากไว้กอน หึ หึหึ .... มึงจะทําไรน้องงง น้องมันก็แค่ตอบคําถามไอ้โอมมม

"ไม่รู้แหละ กูจะไปค่าย ลงชื่ อค่ายทีไหนวะ "

"ห้องออฟฟิ ศ.."
"เออ พวกมึงไปแดกกันเองนะวันนั้น กูขอบายยยย " อ้าว... ชิ่ งอีกไอ้ห่า ... ผมกระพริ บตาปริ บ ๆ มองตามไอ้
หัวหน้าวงโยฯทีเ่ พิ่งถามทางไปบ่อทอง ก่อนมันจะผลักประตูออกจากห้องชมรมจนไอ้อาร์ทหน้าเหวอ
(เพราะสงสัยไอ้ฟิล์มจะไปลงชื่ อค่ายจริ ง ๆ )
"เฮ้ย... งั้น...... กู.. ก็ตอง.... รักษาการณ์ตาแหน่ งแทนไอ้ฟิล์มอะดิ่ ..." ถูกกกกกกก เพราะมึงเป็ นรอง


ประธานวงโยฯ!!


"ไอ้เชี่ ยฟิ ล์ม...... ฝากไว้กอนเหอะมึง !" ฮ่า ๆๆ เคลียร์กนเองนะเพื่อนน

***

่ ั
หลังจากนังฟั งไอ้อาร์ทบ่นไอ้ฟิล์มอยูพกใหญ่ (โทษฐานส่งเพื่อนไปเป็ นเครื่ องบรรณาการป้ าแทนตัวเอง )


และแยกย้ายกันซ้อมวงจนพระอาทิตย์ตก กระทังนาฬิ กาในห้องชมรมบอกเวลาสองทุมกว่าแล้ว ก็ได้เวลาปิ ด

ห้องชมรมกันซักที

536

พวกผมตัดสินใจแยกย้ายไปไล่ไอ้พวกเด็กม .ต้นจอมฟิ ตให้มนหายบ้าและเลิกซ้อมได้แล้ว เพราะอยากปิ ด

ห้องชมรมไปนอนตีพุงที่ บ้านใจจะขาด แต่ไม่รู้ไอ้พวกนี้ เอาเรี่ ยวเอาแรงมาจากไหนถึงได้ไม่ยอมขยับตูดลุก

ขึ้นไปเก็บของเลยแม้แต่คนเดียว มัวแต่เป่ า ๆ ตี ๆ ดีด ๆ เครื่ องดนตรี ในมือตัวเองกันอยูอย่างนั้น - _-"... นี่ มง


ช่ วยอย่ามาฟิ ตตอนสองทุมได้มะ

ผมแหวกเข้าไปกลางวงทั้งหลายทีมนยังดื้อซ้ อมกันต่ออยูพลางตบมือไล่ แต่แม่งก็น้อยเหลือเกินทีจะยอม
่ ั


กลับกัน (เออดี ฟิ ตอย่างนี้ ให้ได้ตลอดนะมึง ตอนเด็ก ๆ กูกฟิตแบบมึงนี่ แหละ แล้วดูตอนนี้ ดิ่ ..... เหอ..) จน
่ ั
สุดท้ายต้องเปลี่ยนเป็ นงัดไม้ตายออกมาใช้ คือมาตรการดับไฟห้องนันเอง .... หึ หึหึ ทีน้ ี ใครอยากอยูกบ ผีก็

ตามใจ.. ผมยืนท้าวเอวมองไอ้พวกเปี๊ ยกทีคอย ๆ ทยอยเก็บข้าวของกลับบ้าน พลางถอนหายใจยาว เฮ้ออ ..
่่
กว่าจะยอมกลับนะมึง .. ไม่ตองฟิ ตให้มนมากนักหรอก ไอ้ตวขยันถ้ามีเยอะแบ่งมาทางกูบางก็ได้ กูอิจฉา ผม




คิดขณะยกมือรับไหว้น้อง ๆ ทีคอย ๆ ทยอยเดินออกจากห้อง โดยมีคน สุดท้ายคือไอ้น้องลอย ก่อนจะได้ฤกษ์
่่
เคลียร์ขาวของ สับคัทเอ้าท์ปิดไฟจริ ง ๆ และลงแม่กญแจใส่กลอนประตูห้องชมรมเสร็ จสรรพตามระเบียบ


ฮะฮ้า.... ในทีสุดก็หมดไปอีกหนึ่ งวัน =]



แต่วาก็โคตรรรรรรรรหิ วเลยว่ะ หิ วจนจะแดกกันเองได้ท้งตัวอยูแล้ว ... ผมมองหน้าไอ้ฟิล์มพร้ อมความคิด

ทีวา กูไม่อยากแดกมัน เพราะตัวใหญ่แบบนี้ เกรงจะอิ่มไปทั้งเดือน เป็ นอย่างนั้นออกไปหาร้านอะไรนังกิน
่่

่ึ
กันดีกว่า และเพราะทุกคนหิ วเหมือนกันหมด พวกเราทีเ่ หลืออยูจงย้ายขบวนจากห้องชมรมไปหน้าโรงเรี ยน
เพื่อตามหาสถานทีฝากท้องกัน


ในขบวนคนหิ วตอนนี้ มผม ไ อ้ฟิล์ม ไอ้อาร์ท ไอ้ภูมิ ไอ้ง่อย น้องน็ อต ไอ้เป้ อ และน้องมาวินครับ (นี่ กคนดี

เหลือเกิ๊นน มานังรอกลับบ้านพร้อมไอ้เป้ อ ผมล่ะซาบซึ้งแทนนํ้าตาจะไหล ) พวกเราเดินโต๋ เต๋ ออกมาทาง


หน้าโรงเรี ยนพลางเถียงกันพักใหญ่วาจะกินอะไรดี จนสุดท้ายมาจบลงทีร้านก๋ วยจับตรงซอยวินนิ่ ง ร้าน


โปรดของไอ้ภูมมน ... ว่าแต่ไม่มใครสงสัยเลยเหรอครับว่าโอมไปไหน ? หึ หึ... ของแบบนี้ ไม่ตองบอกก็รู้ใช่ รึ
ิ ั


เปล่าล่ะ ว่าดึกขนาดนี้ แล้วน่ ะ ... มันก็ไปส่งน้องมิกน่ ะสิ ครับ !!!! (แม่งงงงง... แล้วก็มาบอกกูไม่มอะไรนะ แต่


เห็ นยืนเร่ งมิกให้กลับบ้านเหยง ๆ กูละโมโห ..) แน่ นอนว่าก่อนมันจะออกไปแม่งโดนพวกผมโห่ แซวกันชิ บ
หาย แต่คนอย่างมันก็หน้าด้านตลอด เพราะไอ้เชี่ ยโอมแค่หันมายักคิวใส่พวกผมสองสามที (ในขณะทีน้อง



มิกอายม้วน แทบมุดจุกกุแร้ตวเองหนี อยูแล้ว ) แถมยังหยิบเอากระเป๋ าเป้ น้องมิกมาถือให้ แล้วพากันเดิน



537


ออกไปอย่างไม่แคร์ สายตาประชาชี ... หึ่ ยยย หมันไส้เว้ยยย ฝากไว้กอนเหอะมึง วันหลังมึงต้องโดนซักฟอก

เป็ นรายต่อไป!
และแน่ นอนว่าเรื่ องเด่นประเด็นร้อนอย่างนี้ ไม่พลาดทีจะเอามานิ นทาในวงก๋ วยจับชัวร์ ! ผมนังฟั งไอ้ภูมเิ ล่า



เรื่ องทีมนบังเอิญไปดูหนังโรงเดียวกับไอ้โอมทีเ่ ซ็นทรัลเวิ ลด์โดยเห็ นเพื่อนเราหนี บน้องมิกไปดูหนังด้วย !
่ ั
แถมยังไม่รู้ตวอีกว่าถูกไอ้ภูมแอบตามอยู่ ซึ่งไอ้เชี่ ยภูมกอตส่าห์อบเงี ยบไว้ต้งนานไม่ยอมเล่า


ิ็ุ



(ไม่ได้เป็ นคนดี

หรอกครับ มันบอกว่ามันลืม ) เรื่ องทีมนเห็ นไอ้โอมเอี้ยวตัวไปทําอะไรแปลก ๆ แถว ๆ แก้มน้องมิก !!!!!!!!
่ ั
ว่าแต่ทาอะไรล่ะวะ !!!?? พวกผมพยายามบีบคอมันให้เล่าให้ได้ แต่แม่งเสื อกเอาแต่ปฏิเสธบอกว่าโรงหนัง


มืด เห็นไม่ชัดจริ ง ๆ รู ้แต่กมไปยุกยิกอะไรใกล้ ๆ หน้าน้องมิกเฉย ๆ (แล้วเรื่ องแบบนี้ มงกล้าลืมเล่าได้ไง


วะ!!!!!! เป็ นกูกรีบส่ง sms บอกคนทั้งโลกตั้งแต่อยูในโรงแล้ว !!) ทําเอาเพื่อนทุกคนเริ่ มงุ่นง่านด้วยความขี้

เสื อก ว่าตกลงไอ้เชี่ ยโอมคิดยังไงกันแน่ !?
แต่ในขณะทีพวกผมกําลังเผาเชี่ ยโอม (ทีไม่ยอมมากินด้วยเลยโดนซะ ) กันอย่างมันส์ปาก โดยมีเสี ยงไอ้เป้ อ


่ ั
หัวเราะเอิ๊ก ๆ เป็ นแบ็คกราวด์อยูน้ น ไอ้น้องน็ อตก็ชิงขัดคอเพื่อนตัวเองด้ วยคําพูดทีทาเอาคนถูกกัดสําลักนํ้า
่ ํ
เสี ยก่อน
"มึงก็กล้าขําเค้าเนอะ ของมึงเองก็นงอยูเ่ นี่ ย " ฮิ้ววววววววววววววววววววววว !! พวกผมโห่ แซวไอ้เป้ อทีมี
ั่

น้องวินนังอยูขาง ๆ อย่างโคตรสะใจ เลยได้เห็ นไอ้เด็กหน้าตีสะบัดนํ้าจากหลอดใส่หน้าน้องน็ อตแก้เขิน

่ ่ ้
(มัง)

่ ่
แต่จะว่าไปไอ้เป้ อกับน้องวินก็น่ารักดีเหมือนกันนะครับ ... ผมจําได้วาเมือเดือนก่อนเป้ อยังใจร้ายกว่านี้
เยอะเลย (เคยเห็ นถึงขนาดทีน้องวินมานังรอหน้าห้อง แล้วเป้ อออกไปพูดจาแรง ๆ ไล่ให้กลับบ้านด้วยซํ้า )


แต่ช่วงนี้ ผมเห็ นเป้ อยอมไปไหนมาไหนกับน้องวินบ่อย ๆ แล้วยังวันนี้ ทีเ่ ป้ อยอมเอาน้องวินมานังกินข้าวกับ

พวกผมอีก (ถ้าเป็ นปกติคงไล่กลับไปแล้ว ) แถมเมือกี้แอบเห็นมันเอาเครื่ องในหมูทน้องวินไม่ชอบมาช่ วยกิน

ี่
เองด้วย! (แล้วยังเอาไข่ในชามตัวเองใส่ให้วนกินแทนอีกต่างหาก ! แม่ง ... พระเอกว่ะ ..) น้องผมแม่งก็ทาตัว


น่ ารักเป็ นเหมือนกันนี่ หว่า ....

538

"อ้าว!!! เพิ่งปิ ดห้องกันเหรอ??" พี่ดิวพี่นนท์!!!!!!!? พวกผมหันไปตามเสี ยงทักของพี่ดิวกับพี่นนท์ทเี่ พิ่ง
เดินออกจากซอยข้าง ๆ ร้านแล้วก็ตองร้องเฮลัน พลางเรี ยกทังคูให้มานังกินด้วยกันอย่างครื้ นเครง ฮะฮ้า ....


้ ่

ราตรี น้ ี ยงอีกยาวไกลลลล ไม่สะใจไม่ เลิกกก!!!


***

โอ่ยยยยยยยยยยย ... แต่ไม่น่าตะกละเลยกู เพราะแม่งอิ่มสัด ๆๆๆๆๆๆๆ ผมเดินสะโหลสะเหลเข้าซอยบ้าน
ด้วยความเพลียอันเนื่ องมาจากอิมและง่วง เป็ นเพราะก๋ วยจับวันนี้ สนุ กสุด ๆ ยิงพอพี่ดิวพี่นนท์มาชวนไอ้





ฟิ ล์มคุยเรื่ องวงโยฯทีไปโกอินเตอร์กน ทําเอาไอ้ ฟิ ล์มแม่งยิงหน้าบานโม้ไม่หยุด แต่กฮาดีครับ เพราะทําให้รู้


ว่าใครไปทําวีรกรรมอะไรประหลาด ๆ ไว้ทนนบ้าง ฮ่า ๆๆ พวกเราคุยกันเสี ยงดังแบบโคตรน่ ารําคาญ จน
ี่ ั่
สงสารโต๊ะข้าง ๆ เหมือนกันแต่ทาไงได้ .... วัยรุ่ นก็ง้ ี แหละพี่ ต้องทําใจ ฮ่า ๆ

และด้วยความติดลมมากไปหน่ อย สุดท้ายเลยกลับบ้านดึกอย่างทีเ่ ห็ นครับ .... ผมเพ่งมองนาฬิ กาตัวเองที่

บอกเวลาห้าทุมกว่าแล้วก็ตองบิดขี้เกียจชุ ดใหญ่ เพราะง่วงเหลือเกิน


'โฮ่ ง! โฮ่ ง! โฮ่ ง !!'
แต่เอ๊ะ? เสี ยงไอ้ฉ่ า หมาบ้านพี่นิ่ม (พี่ขางบ้านผมเองครับ ) เห่ าอะไรนักหนาวะ ผมขมวดคิวเมือได้ยิ นเสียง


้ ่

มันเห่ าไม่หยุดตั้งแต่เข้ามาแค่ตนซอย จนตอนนี้ เดินจะถึงหน้ารั้วบ้านอยูแล้ว ไอ้ฉ่ าก็ยงเห่ าไม่หยุดอยู่ ... เป็ น

ํ ั
อะไรของมัน
'โฮ่ ง! โฮ่ ง! โฮ่ ง !!'
ผมค่อย ๆ เดินอย่างสงสัยมาเรื่ อย ๆ จนเริ่ มเห็ นหน้ารั้วบ้านตัวเองว่ามีเงาใครบางคนกําลังนังนิ่ งอยู่

เฮ้ยยยยยยยยยยย !!?

539

"ไอ้เชี่ ย!!! มานังนี่ ทาห่ าไร!!" มันคือไอ้เชี่ ยปุณณ์ครับ !!! มานังอยูหน้าบ้านผมอีกแล้วว มึงเป็ นไรมาก
่ ํ
่ ่
ปะเนี่ ยยย ทําไมไม่โทรมาก่อน หรื อไม่กเ็ ข้าไปรอในบ้านวะ !!
"อ่าว... มาแล้วเหรอ" แต่ดมนทักผมดิ่ ... ผมท้าวเอวมองไอ้เลขาสภาฯทีมวแต่นงเ หม่อตรงรั้วบ้าน สงสัยนึ ก
ู ั
่ ั ั่
ว่าตัวเองเป็ นพระเอกเอ็มวีมง แต่กวาไม่เท่ห์เลยนะมึง !
ู่
้ั
"เออ... มานังนี่ ทาไมเนี่ ย "
่ ํ
"ไมอะ มาไม่ได้รึไง " เอ๊ะไอ้นี่ ... ถามดี ๆ ยังจะกวนตีนกูกลับอีก ยิงเห็ นหน้ามันชัดผมยิงหายง่วงเป็ นปลิด


ทิงครับ จนต้องลงไปนังข้างมันด้วยคน "ไม่ใช่ !! แต่ทาไมไม่ไปนังในบ้าน หรื อโทรมาบอกกู กูจะได้รีบกลับ




เร็ วกว่านี้ " นี่ เอาซะกูชิวชิ บหายเลย
ปุณณ์หัวเราะเบา ๆ เมือเห็นใบหน้าซีเรี ยสของผม ก่อนจะคลี่ยมตอบ "ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน กะว่านังรอ

ิ้


เรื่ อย ๆ แต่เพลินไปหน่ อยอ่ะ " เออ ก็คงจะเพลินมากสิ มง ... ผมเหล่มองตามตัวมันเห็ นมีรอยยุงกัดอยูหลายจุด


ยังกล้าพูดว่าเพิ่งมาถึงอีก เฮ้อ ... กูละเหนื่ อยใจจริ ง ๆ
ผมถอนหายใจยาวก่อนจะยืนขึ้นโดยดึงแขนให้มนยืนตามด้วย "ไป ๆๆ เข้าบ้าน มีไรไปคุยในบ้าน กินไร

มายัง ?" ผมถามขณะไขกุญแจเปิ ดประตูเล็ก เพราะดึกขนาดนี้ อาป๊ ากับม๊าล็ อคบ้านเรี ยบร้อยแล้ว แต่ปณณ์แค่

ถามผมกลับ
"แล้วมึงล่ะ .... กินยัง"
"กินมาแล้ว ..." เฮ้อ.. แบบนี้ สงสัยแม่งยังไม่ได้กินชัวร์ ผมหันหลังไปเลิกคิวใส่ปณณ์ แต่เห็ นมันแค่ส่งยิม



็ ่
ตอบมา "อื้อ ... กูกไม่คอยหิ วหรอก " เวรกรรม .... ได้ไงล่ะวะ



ดังนั้นพอเข้าบ้านได้ ผมจึงมุงหน้าไปในห้องครัวทันที "ทอดมันกุง แพนงไก่ ไข่ตม ... กินได้ปะวะ กูอนให้

ุ่
นะ" ผมถามขณะรื้ อ ๆ ตูเ้ ย็นอยู่ ซึ่งถือเป็ นความโชคดีทตวเองตะกละ ตะกละขนาดทีวาอาป๊ ากับม๊าต้องแช่
ี่ ั
่่

540


อาหารเย็นทียงเหลืออยูไว้ให้ เผือว่าลูกชายเสื อกหิ วขึ้นมากลางดึก จะได้ มีอะไรไว้ฟาดปากอีกซักมือก่อน
่ั


นอน (ซึ่ งก็ไม่เคยเหลือซักครั้งครับ )
ผมจัดแจงหยิบคัปเปอร์แวร์ทมาใส่อาหารไว้มาเทลงจานก่อนจะเอาเข้าเวฟ พร้อม ๆ กับเสี ยบหม้อหุ งข้าวที่
ี่ ๊

ยังมีขาวเหลืออยูนิดหน่ อย

"กินด้วยกันดิ่ " เสี ยงปุณณ์ชวนผมขณะมันกําลังเตรี ยมจานและช้อน ส้อมสองชุ ดอยู่ ทําเอาคนถูกชวนถึงกับ
นิ่ งไป.... เอ่อ ...... คือกูยงอิ่มก๋ วยจับว่ะ ... แต่เพื่อไม่ให้เป็ นการเสี ยนํ้าใจ จะกินเป็ นเพื่อนมึงหน่ อยแล้วกัน .. นี่


สาบานได้นะว่าผมไม่ได้หิวรอบสอง ! ว่าแต่เมือไหร่ ขาวจะสุกวะ ท้องกูเริ่ มร้องอีกแล้ว (อิอิอิ )



เราสองคนนังคุยกันไป จัดโต๊ะอาหารกันไประหว่างรอข้าวกําลังอุน โดยผมไม่พลาดทีจะเผาไอ้โอมให้


่ ุ ็

ปุณณ์ฟังซะหลายเรื่ อง (ตามทีฟังเขาเผาต่อ ๆ กันมาอีกทีครับ ) เลยได้รู้วาไอ้ปณณ์กข้เี สื อกใช่ ยอย เพราะแม่ง

เล่นถามซอกแซกซะละเอียดยิบจนบางทีผมแทบยืนมือถือให้มนโทรไปถามไอ้โอมเองจ ะได้ถึงใจ (เหอ ๆๆ)



เราสองคนนังคุยกันพักหนึ่ งกลิ่นข้าวหอม ๆ ก็ลอยมาแตะจมูก เป็ นนิ มตรหมายอันดีวากระเพาะผมกําลังจะ


ได้ทางานแล้ววว

ทันทีทขาวสุก ก็ถึงเวลาคดมานังกินกันครับ แต่ไอ้เชี่ ยปุณณ์แม่งเสื อกกวนตีนชิ บหาย เพราะเล่นเอาส้อมมา
ี่ ้

จิมกลางไข่ตมผมจนไข่แดง แตก! โหไอ้ชววว (ไข่ยางมะตูมครับ ชอบบ ) เป็ นซะอย่างนี้ ผมเลยเอื้อมมือไปทิม

ั่


ส้อมลงบนไข่มนบ้าง แต่ ............ เสื อกเป็ นไข่สุก ! นอกจากไม่แตกแล้วยังติดส้อมกูอีก แม่งงงงงง ... แบบนี้


แม่งขี้โกงนี่ หว่า !! ผมหันไปปั้นหน้าเหวียงใส่ไอ้ตวดีทเี่ อาแต่หัวเราะไม่หยุด ก่ อนมันจะตักทอดมันกุงให้ผม



เป็ นการสงบศึก .... โอเค แบบนี้ คอยเข้าท่าหน่ อย
หลังจากเก็บโต๊ะ ล้างจาน นังดูทวี และทักทายกับม๊าพอเป็ นพิธีแล้ว (ม๊าลงมาดูเพราะได้ยนเสี ยงคนโวยวาย

่ ี
ครับ แหะ ๆๆ) ก็ถึงเวลาปิ ดไฟชั้นล่าง เพื่อขึ้นไปเก็บตัวในห้องนอนกันซักที ผมขมวดคิว มองปุณณ์ทเี่ ดินขึ้น


บันไดนําหน้าอยู่ แล้วก็อดสงสัยไม่ได้วา ปุณณ์โผล่มาทีนี่ทาไม ...
่ ํ
เราสองคนเปิ ดประตูห้อง เปิ ดไฟ เปิ ดแอร์ เปิ ดทีวี เปิ ดคอม (สรุ ปว่าเปิ ดทุกอย่าง ) โดยมีผมลอบมองไอ้

ปุณณ์ทยนอ่านหนังสือการ์ตนเล่มใหม่อยูพลางพิจารณาในใจเงี ยบ ๆ .. เพราะไอ้คน ตรงหน้าโผล่มาหาผมใน
ี่ ื


541


ชุ ดเสื้อยืด รองเท้าแตะ ถึงจะยังใส่กางเกงนักเรี ยนอยู่ แต่กหมายความว่าเจ้าตัวกลับบ้านไปหนนึ งแล้ว .. แถม

ยังบอกว่าเพิ่งมานังรอผมได้ไม่นาน ทังทีแขนมีรอยยุงกัดแดง ๆ เต็มไปหมดอีก นี่ กแสดงว่ามันมานังรอนาน

้ ่

กว่าทีพูดแน่ .... ผมลอบมองเจ้าของร่ า งโปร่ งทียนอ่านการ์ตนอยูดวยความสงสัย ว่ามีอะไรเกิดขึ้นในบ้าน

่ื
ู ่ ้
หลังนั้นอีกหรื อเปล่า
่ ั
"ปุณณ์ ....." และทังทีผมส่งเสียงเรี ยกเพียงแผ่ว ๆ แต่เจ้าตัวกลับสะดุงโหยง เหมือนคนกําลังใจลอยไม่อยูกบ

้ ่
เนื้ อกับตัวยังไงยังงั้น จนผมอดใช้สีหน้าสงสัย ขณะมองปุณณ์ทคอย ๆ หันมามองตอบไม่ได้
ี่ ่
"ว่าไงครับ ?"
"จะค้างเหรอ" ด้วยคําถามนี้ ผมจึงเห็ นว่าปุณณ์นิ่งไป ก่อนริ มฝี ปากบางนั้นจะคลี่ยมเย้าผม
ิ้
่่
"ได้ปะล่ะ " เฮ้อ........ ก็รู้อยูวาปัญหามันไม่ใช่ ได้หรื อไม่ได้ ... ผมใช้สายตาดุ ๆ จ้องไอ้ตวดีทยงคงปั้นยิม
ั ี่ ั

กลับมาทางผมอยู่
"แล้วมึงบอกทีบานรึ เปล่าว่ามานี่ " แต่พอถามถึงประโยคนี้ ปณณ์กลับพ่นหัวเราะพรื ด ... ขําอะไรของมึงวะ
่ ้

ใบหน้าคมนั้นฉี กยิมกว้างพลางวางหนังสื อการ์ตนเก็บลงบนชั้น "มึงคิดว่ากูหนี ออกจากบ้านเหรอ "


"แล้วหนี ปะล่ะ "

"ไม่ได้หนี ! กูบอกแม่แล้วว่ามานอนบ้านมึ ง" เออ... ให้มนจริ ง ผมกอดอกเหล่มนอย่างไม่คอยวางใจ มันเลย


ได้ทลากขามายืนตรงหน้าผมในระยะประชิ ด "เห็นกูเป็ นคนยังไงเนี่ ย "

"ช่ วงนี้ เดาใจยาก" ว่ากันตรง ๆ แบบนี้ เล่นเอาปุณณ์หัวเราะร่ าครับ (เหอะ ๆ.. แต่กพูดจริ งนะ ) ผมมองมัน


ขําจนตาหยีกอนจะคร่ อมแขนลงบนโต๊ะคอ มพิวเตอร์ดานหลังผม จนกลายเป็ นว่าถูกล็อคไว้ซะงั้น

ใบหน้าคมคายนั้นแย้มยิมขณะทียนจมูกเข้ามาแทบชนจมูกผม "คิดถึงเลยมาหามันจะไปยากตรงไหน " แถม
่ ื่


542

ไม่พูดเปล่ายังฉวยหอมแก้มผมอีก ! แต่พอจะอ้าปากด่า ไอ้เลขาสภาฯตัวดีดนรู ้ทนรวบตัวผมไปกอดซะงั้น
ั ั
"ขอกอดหน่ อยนะ คิดถึ งจังครับ "
"คิดถึงอะไรวะ ... วันนี้ กเ็ จออยู่ " ยังบังคับกูให้ไปค่ายด้วยอยูเ่ ลย ..

ผมเถียงพร้อม ๆ กับรู้สึกได้วาหัวไหล่ตวเองร้อนผ่าว เพราะลมหายใจทีถกถอนของปุณณ์ "ก็... อยากเจอ

ู่

อยูตลอดนันแหละ " แล้วมาทําตัวขี้ออนแบบนี้ ตองมีอะไรแหง๋ ๆ ผมถอนหายใจกลับพ ลางโอบตอบคนตัวสูง



ทียนกอดผมนิ่ ง
่ื
"เป็ นไรเปล่าวะ.... บอกกูได้นะ " แต่คาตอบทีได้รับกลับกลายเป็ นวงแขนแกร่ งทีกระชับร่ างผมแน่ นขึ้นอีก



ก่อนปุณณ์จะยิงคําถามใหม่กลับมาหา
"โน่ ............."
"มีไร"
"มึงรักกูมย " เหยยยยยยยยยยยยยยย ... แต่ถามแบบนี้ ทาไม วะ!? ผมยอมรับว่าตัวเองอึ้งไปพักใหญ่ดวยความ


้ั


คาดไม่ถึง ซึ่งถ้าเป็ นเวลาปกติผมคงตบหัวหรื อไม่กกวนตีนกลับไปแล้ว เพียงแต่คราวนี้ ..... ผมรู ้สึกได้วา
บางอย่างแปลกไปจนบอกไม่ถก

"ทํา.... ทําไมวะ " แต่ปณณ์ไม่ตอบคําถามผม ยังคงเอาแต่ย้าคําเดิม


"รักกูมย ..."
้ั
นันยิงทําให้ผมรู้สึกว่าคนตรงหน้ากําลังอ่อนแอ .....
่ ่

"รักสิวะ.... รักมากด้วย " ผมตัดสิ นใจพูดตรง ๆ พลางกระชับกอดมันแน่ นบ้าง จนเราสองคนนิ่ งอยูในท่า

นั้นพักหนึ่ ง ซึ่งสําหรับผม.. ผมยินดีมอบอ้อมกอดนี้ ให้ปณณ์นานเท่าไหร่ กได้ เพียงแค่สามารถทําให้ปณณ์



543

รู ้สึกสบายใจ
... เสี ยงเข็มนาฬิ กาค่อย ๆ เคลื่อนไปตามจังหวะ คือสิ่งเดียวทีทาลายความเงี ยบภายในห้องนี้ กระทังเวลา
่ ํ

ผ่านพ้นไปครู่ หนึ่ ง ปุณณ์จงยอมพูดคําต่อไป "มึงรู ้ปะ....." เสียงทุมนั้นเริ่ มเกริ่ น ทั้งทีสองแขนยังกอดผมไว้



แน่ นอยู่


"แค่ได้รู้วามึงรักกู ... กูกรู้แล้วว่ าหลังจากนี้ ตองทํายังไงต่อไป " แล้วทํายังไงล่ะวะ ...

"ทํายังไงวะ" ปากไปเร็ วเท่าความคิด จนได้ยนเสี ยงทุมของคนตรงหน้าขําผมออกมาแผ่ว ๆ



ปุณณ์ลบหลังผมไปมาเบา ๆ ส่งผ่านความรู ้สึกอบอุนทางฝ่ ามือทีผมรักนั้น "ก็..... จะรักมึงให้มาก มากกก


กกกกกกก แล้วก็ไม่ยอมปล่ อยมึงหนี ไปไหนเลย ดีมะ " เหอ ๆๆ
"แสดงว่าถ้ากูไม่รักมึง มึงก็จะไม่รักกูแล้วไล่กไปไกล ๆ งั้นสิ " เดี๋ยวมึงจะโดน ....

่ ั่
แต่ปณณ์กลับยิงหัวเราะเข้าไปอีกก่อนจะหันมากดจูบลงบนขมับผม "ก็ไม่ให้ไปอยูดีนนแหละ ฮ่า ๆ " แล้ว


สรุ ปมึงจะพูดเพื่อ ...... ? ผมโบกมือลงบนกบ าลนั้นเบา ๆ ด้วยความอดหมันไส้ไม่ได้

เสี ยงปุณณ์หัวเราะคิกคักก่อนจะกอดผมไว้อีกครู่ ใหญ่แล้วจึงยอมปล่อย ผมจ้องตอบใบหน้าคมนั้นทีฉาบ

ด้วยรอยยิม แต่ดวงตาทีเ่ คยสดใสกลับแฝงด้วยความหมองหม่นอย่างประหลาด


ผมเริ่ มรู้วาปุณณ์มาทีนี่ทาไม ... และถามคํานั้นเพื่ออะไ ร......
่ ํ
"กูอาบนํ้าก่อนนะ" ไอ้คนตัวสูงทําลายความเงี ยบ พลางบิดขี้เกียจไปมาก่อนคว้าเอาผ้าขนหนู ทมนเคยใช้เป็ น
ี่ ั
ประจําพาดบ่า "นังรอมึงตั้งนานเหนี ยวตัวจะแย่ .... อาบพร้อมกันเลยมัย " เหอ ๆ.. ในทีสุดก็ยอมสารภาพ




มาแล้วใช่ มะว่านังรอกูต้งนาน หึ .. แล้วทําเป็ นฟอร์มอยูไ ด้


ผมส่ายหัวตอบพลางล้มตัวนังบนเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพ์ เพื่อเช็ คว่ามีหน้าต่างอะไรเด้งมาบ้าง "อาบก่อนเหอะ


544

กูขอคุยกะแฟนคลับก่อน แม่งงง ... เด้งมาเต็มเลยเนี่ ย " แต่พูดอย่างเดียวอาจฟั งดูไม่น่าเชื่ อถือครับ ปุณณ์เลย
ต้องยืนหัวมาดูตรงหน้าจอ เพื่อจะพิสูจน์อีกแรงว่า หน้าต่างโปรแกรม msn ของผมตอนนี้ มีทงเพื่อน รุ่ นพี่ รุ่ น

้ั
น้อง และสาว ๆ (นิ ดหน่ อย) พิมพ์ทกทายกันมาเป็ นขบวนจนแทบทักกลับไม่ทน (ก็เปิ ดคอมแล้ว msn มันต่อ


เองอัตโนมัตนี่ครับ ทําไงได้ - _-) มันมายืนมองพลางหัวเราะในลําคอก่อนจะตบหัวผมเบา ๆ ทีนึงแล้วถอด

นาฬิ กาสายเหล็กวางทิงไว้

"อือ คุยเสร็ จแล้วตามมาล่ะ เดี๋ยวกูแช่ น้ ารอ หึ หึ ..." เออ ทําอย่างกับบ้านกูเป็ นสปานะมึงอะ จะให้กไปช่ วย


นวดนํ้ามันรึ ไง ผมโบกมือไล่มนให้ไปอาบนํ้า ขณะเริ่ มพิมพ์ตอบหน้าต่างไอ้โอมก่อนเป็ นคนแรก (แม่งมา

ขอให้ส่งคลิปให้อีกละ !)

่ ั
หลังจากปุณณ์เข้าไปอาบนํ้า ผมยอมรับว่าตัวเองนังเล่นคอมพ์ท้งทีจตใจไม่อยูกบเนื้ อกับตัวสักเท่าไหร่
ั ่ิ


สาเหตุหนึ่ งอาจเป็ นเพราะนัยน์ตาเศร้าของปุณณ์ททาให้ผมรู ้สึกอย่างนี้ ในเมือผมไม่รู้วาหลังเกิดปากเสี ยงกับ
ี่ ํ

พ่อเมือวาน ปุณณ์ได้คยอะไรกับทีบานเพิ่มอีกบ้าง ผมไม่รู้ดวยซํ้าว่ามีใคร ทราบความจริ งเรื่ องของผมกับ


่ ้


ปุณณ์แล้วหรื อยัง แทบไม่มอะไรทีผมรู ้เลยสักเรื่ องเดียว นอกจากเพียงว่า ผมรู ้วาผมไม่ตองการเห็ นปุณณ์เป็ น



แบบนี้ .... ผมรักดวงตาสดใสกับท่าทางกวนอารมณ์แบบเก่า จนไม่สามารถนิ่ งเฉยได้เมือเห็ นปุณณ์เปลี่ยนไป

... แต่ผมกลับไม่รู้จะรักษาเ ยียวยารอยยิมนั้นไว้อย่างไรดี


'อก... หั ก... อีกแล้ววววววววววววววว ไม่ นึกว่าแป๋ วจะทากับพี่ ได้ลง .. นาใจผู้หญิ ง กลอกกลิงไม่ เคยมั่นคง


เลยต้องมาลงกับขวดสุราาาาาาา ..'
เอ่อ... ไม่ตองตกใจครับ นี่ ริงโทนใหม่ ไอ้โอมเพิ่งเอามายัดเยียดให้เมือวันก่อน (ก็ย งไม่รู้เหมือนกันว่าอี




แป๋ วนี่ เมียใคร) ตอนนี้ ผมกับโอมเลยใช้ริงโทนเดียวกันอยูครับ พอมือถือดังทีคยโทรศัพท์ตวเองกันให้ควัก
ุ้



เพราะไม่รู้เครื่ องใครกําลังดังกันแน่ แต่ .... นี่ ไม่ใช่ ประเด็น (แล้วพล่ามมาตั้งนานทําไมวะ ) ผมควรรี บดูวาใคร
กําลังโทรเข้ามากกว่า

545

เบอร์ไม่คน ? ใครวะ..... แต่ถึงจะไม่คนผมก็ตองรับ เพราะเผือเป็ นโมเดลลิ่งโทรมาจ้างให้ไปเดินแบบ (ใคร
ุ้
ุ้


ถุยนํ้าลายใส่จอคอมระวังไฟดูดนะ ) ฮ่า ๆ ล้อเล่นครับ เผือเป็ นน้องในชมรมทีผมไม่ได้เม็มเบอร์ไว้แล้วมีธุระ


ด่วน

"หวัดดีครับ " แต่นี่เพราะเห็ นเบอร์ไม่คนถึงได้คยสุ ภาพด้วยหรอกนะ อย่าให้รู้วาเป็ นเชี่ ยเป้ อโทรมาอํากู
ุ้

แล้วกัน พ่อจะด่าแม่งให้เปิ งเหมือนคราวทีผาน ๆ มา (มันชอบเอาเบอร์แปลก ๆ โทรมาอําผมเป็ นคนขาย
่่
ประกันครับ ไอ้เด็กจิตว่าง )
"น้องโน่ ใช่ รึเปล่าจ๊ะ" แต่นี่ไม่ใช่ เชี่ ยเป้ อ ........... แถมยังเป็ นเสี ยงแม่ไอ้ปณณ์ตา งหาก!!!!!!!! ผมถึงกับสะดุง
ุ ่

โหยง พร้อมดีดตัวเองห่ างจากโต๊ะคอมพิวเตอร์ทนที

"ใช่ ครับ"
ผมตอบด้วยจังหวะหัวใจตุม ๆ ต่อม ๆ เพราะแม้น้ าเสี ยงจากปลายสายจะฟั งดูใจดีไม่เปลี่ยน แต่ไอ้ลกชาย



่ ้

ตัวดีของบ้านนั้นทีมานอนอาบนํ้าสบายใจเฉิ บอยูบานผม ทําเอาความรู ้สึกระแว งมันพลุงพล่านขึ้นมาอย่าง

บอกไม่ถก

"น้องปุณณ์ได้ไปค้างทีบานน้องโน่ รึเปล่าจ๊ะ " เอาแล้วไงกู .... งี้ จะอ้าปากตอบไงดีวะเนี่ ย !?.... ผมหันไปเหล่
่ ้
ประตูห้องนํ้า (ทีเ่ ปิ ดแง้มไว้นิดหน่ อย ) ด้วยความรู ้สึกหนักอึ้ง แต่ในเมือปุณณ์เป็ นคนบอกเองว่ามันไม่ได้หนี

ผมก็ควรเชื่ อใจมัน ..
่ ้
"อยูบานผมเองครับ อาบนํ้าอยู่ .... ให้เรี ยกมันมัยแม่ " ผมถามพลางหมายจะเดินไปเปิ ดประตูห้องนํ้าเรี ยกไอ้

ตัวแสบออกมาคุยให้รู้แล้วรู้รอด แต่แม่ของปุณณ์รีบชิ งปฏิเสธก่อน
"ไม่เป็ นไรจ้ะน้องโน่ แม่แค่โทรมาเช็ คดูเฉย ๆ เห็ นเขาบอกจะไปบ้านน้องโน่ น่ะ แม่ แค่กลัวว่า ....."

"ปุณณ์ไม่ใช่ คนแบบนั้นหรอกครับแม่ .." แม้จะรู ้ดีวาการพูดขัดผูใหญ่เป็ นเรื่ องเสี ยมารยาททีสุด แต่ผมก็


จําเป็ นต้องเตือนความจําผูหญิงทีผมกําลังคุยสักหน่ อยจริ ง ๆ ... ในเมือปุณณ์ทท้งแม่และผมรู ้จก (และแม่รู้จก



ี่ ั



546

ปุณณ์ดีกว่าผมหลายร้อยเท่าด้วยซํ้า ) ไม่ใช่ คนเหลวไหลอย่างทีแม่กลัวว่าจะเป็ นเช่ นนั้น เหมือนกับทีมนเพิ่ง

่ ั


พิสูจน์ไปเมือกี้ ว่าไม่วาจะกําลังตกอยูสถานการณ์บบคั้นแค่ไหน ปุณณ์ยงเป็ นคนทีเ่ ชื่ อใจได้อยูเ่ สมอ



เสี ยงจากปลายสายถอนหายใจริ นก่อนจะค่อยตอบผมเบา ๆ "จริ งด้วย ... แม่คงคิดมากไป ขอบคุณม ากนะ
จ๊ะ"
".. ผมก็ขอโทษครับแม่ ทีละลาบละล้วง .." แต่มาลองคิดดูอีกทีแล้ว คนนอกอย่างผมก็ไม่ควรพูดจาแบบเมือ


กี้เลยจริ ง ๆ
เสี ยงจากปลายสายหัวเราะเบา ๆ ราวกับต้องการปลอบใจผม "ไม่เป็ นไรหรอก แม่ตองขอบคุณโน่ ซะอีก ...

นี่ แม่ลืมไปได้ไงว่าลูกชายแม่เป็ นเด็กดีขนา ดไหน" นันน่ ะสิ.... ผมล่ะอยากให้ปณณ์ได้ยนคํานี้ จริ ง ๆ



ระหว่างผมกับแม่เงี ยบไปพักหนึ่ ง ก่อนคนทําลายความเงี ยบจะเป็ นผม เพราะยังเหลืออีกเรื่ องทีคาใจอยู่ "...

วันนี้ ปณณ์เขามีปัญหาอีกแล้วเหรอครับแม่ "

"จ้ะ..." เสี ยงจากปลายสายตอบผมด้วยเค้าแห่ งความกังวล ก่ อนแม่ของปุณณ์จะพูดต่อ "จริ ง ๆ แล้วแม่คดว่า

ถ้าน้องปุณณ์ไม่เหนื อบ่ากว่าแรง ก็น่าจะบอกพ่อไปตามตรง เรื่ องทุกอย่างจะได้จบ ๆ ... ทั้งทีแม่คดว่ามัน
่ ิ
ไม่ใช่ เรื่ องยากหรื อเสียหายใหญ่โตอะไรเลย แต่ทาไมน้องปุณณ์ถึงไม่ยอมพูดนะ .."


"..........." ผมไม่รู้จะตอบประโยคบอก เล่าทีคล้ายเป็ นคําถามของแม่ปณณ์ได้อย่างไร ในเมือผมรู ้อยูแก่ใจ ว่า



เพราะอะไร ปุณณ์ถึงพูดไม่ได้

"ถ้าน้องโน่ มโอกาสก็ช่วยคุย ๆ กับเขาให้หน่ อยได้ไหมจ้ะ แม่รู้วาตอนนี้ เขามีทฐิกบทั้งพ่อกับแม่ แต่ถาเป็ น

ิ ั

น้องโน่ น่าจะเข้าถึงได้ง่ายกว่า ... ยังไงก็ฝากด้วยนะ "
"ได้ครับ .." ผมรับปากด้วยคําโกหกก้อนโต ... ทั้งทีรู้วาไม่สามารถทําในสิ่งทีแม่ปณณ์ขอร้องได้ แต่ผมก็ยง
่ ่
่ ุ

รับปากออกไปว่าจะทํา ...

547

เสี ยงสัญญาณตัดสายดังเป็ นจังหวะทังทีโทรศัพท์เครื่ องเดิมยังคงแนบหู อยู่ แต่น่าแปลกทีผมกลับไม่รู้สึก

้ ่
เหมือนตัวเองได้ยนเสียงอะไร

ในสมองอันว่างเปล่ามีเพียงความสับสนทีวนเวียนไม่ยอมไปไหน


ระหว่าง การพูดความจริ ง แลกกับเราอาจเสี ยกันและกันไป
หรื อ เก็บเรื่ องทั้งหมดไว้ แล้วปล่อยให้ความคลุมเครื อเกาะกินหัวใจ

ผมไม่รู้วาปุณณ์จะเลือกทางไหนเลยจริ ง ๆ ..
58th CHAOS
'Don't underestimate the power of the diet pills. We'd like to set it straight we've got the look the kills!'
โว่ยยยย.......... แล้วโทรศัพท์จะดังปลุกแต่เช้าทําไมวะ !! ผมเกาหัวตัวเองอย่างอารมณ์เสี ย พลางเอื้อมมือไป
กดปิ ดเสียงพี่พลอย- หอวังบนหัวเตียง เพราะเพิ่งนอนได้ยง ไม่ถึง 3 ชัวโมงดี (ตั้งเพลงนี้ เป็ นเพลงปลุกเพราะ


อยากฟั งเสียงพี่พลอยแต่เช้าครับ จะได้อารมณ์ดี อิอิ )
สิ้นเสียงนาฬิ กาปลุก ความรู ้สึกว่าไอ้คนข้าง ๆ เริ่ มขยับตัวก็เกิดขึ้น ผมพลิกตัวหันไปมองปุณณ์ทยงคง
ี่ ั
หลับตาพริ้ มอยู่ และก็เป็ นเพราะอย่างนั้นจึงได้ตายใจ ....
ก็ใครจะไปคิดล่ะครับ ! ว่าไอ้คนทีทาท่าเป็ นกําลังนอนหลับฝันดี มันจะฉวยโอกาสยืนมือปลาหมึกมาคว้า
่ ํ

ตัวผมไปกอดทีเผลอซะแน่ นแบบดื้อ ๆ อย่างนั้น !! โอ่ยยยยยยยยยยยยย .... อะไรของมึงเนี่ ยยยย ตะกี้นอน
่ ่
แยกกันคนละมุมเตียงก็วาดีอยูแล้วนะ แต่ตอนนี้ มน ...........


ดียงกว่าเมือกี้อีก ^_______^
ิ่


548

ผมแอบยิมกับตัวเองเพราะคิดว่ามันจะไม่กอดผมซะแล้ว (ก็กว่าจะเล่นเกมเสร็ จล่อเข้าไปตีสามนี่ ครับ พอ

หัวถึงหมอนก็หลับเป็ นตายทั้งคู่ ไม่มเี วลามากอดกันหรอก ง่วง ) เป็ นซะอย่างนั้นผมเลยเอื้อมมือไปกอดมัน
ตอบ ขณะซุกหัวลงกับแผ่นอกทีรู้สึ กว่ากว้างขึ้นทุกครั้งเมือเจอกัน



ขอนอนแบบนี้ ตออีกซักห้านาทีแล้วกันนะครับพี่พลอย .... ผมบอกกับตัวเอง (และพี่พลอย-หอวัง) ในใจ แต่
ทว่า ...........

"ไอ้เชี่ ย! ทําไร!" มือไอ้ห่าทีนอนข้าง ๆ เสือกเริ่ มอยูไม่นิ่งซะงั้น !! ผมตีมอข้างหนึ่ งทีลามปามผัวะทันที



เพราะไม่อนุ ญาตให้เจ้าของมันได้ทาอะไรตามใจ

"นะ......... นิ ดนึ ง... เมือคืนมัวแต่เล่นเกม .. นะนะ" แต่มงอย่ามาอ้อน ...... ก็ใครเสือกใช้ให้เล่นเกมทั้งคืนเอง


ล่ะวะ (อ๋ อ ... ผมเอง) เออ นันแหละ แต่นี่มนเช้าแล้ว ไม่เกี่ยวกัน !!!



ผมเริ่ มฮึ ดสูมนเลยได้รู้วาก ารสูกบปุณณ์ ภูมพฒน์ นี่ เป็ นเรื่ องยากกว่าทีคด เพราะพอผมคว้ามือซนของมัน
้ ั
้ ั
ิ ั
่ิ
ได้ขางหนึ่ ง อีกข้างหนึ่ งก็เริ่ มทํางานต่ออย่างว่องไวทันที ! โอ่ยยย นี่ มงไปฝึ กวิทยายุทธ์แบบนี้ มาจากไหน


เนี่ ย!! ผมรี บตะครุ บมืออีกข้างหนึ่ งของมันเอาไว้ แต่พอโดนจับได้ท้งสองข้าง ปากดันเสื อกทํางานแทนอีกซะ

งั้น!
่ ่่
"อื้อ ....." ผมเอียงหลบริ มฝี ปากหยุนทีคอย ๆ เลื่อนเรื่ อยจากขมับ มายังบริ เวณกกหู แม่ง .. ไอ้เวรนี่ มนเจ้าเล่ห์


เพราะเล่นรู้จดอ่อนผมเกือบทั้งหมด (แต่กแค่เกือบเท่านั้นล่ะ ) ปุณณ์พ่นลมหายใจแผ่วเหมือนคนกลั้นขํา

เพราะคงเห็ นว่าใบหน้าผมกําลังแดงกํ่า ตอนริ มฝี ปากสี อมส้มนั้นค่อย ๆ ขบเม้มใบหู เบา ๆ
"จะยอมดี ๆ หรื อต้องให้ปลํ้า ... หื ม ?" โห......... เดี๋ยวนี้ มงขู่ ??? ผมเหล่มองไอ้หน้าหล่อทีดแจ่มใสแต่เช้า

ู่
ด้วยความโมโหแกมหมันไส้ "คิดว่าปลํ้าได้รึไง " แน่ นอนว่าของแบบนี้ ตองขูกลับ แต่คนฟั งดันหัวเราะ ด้วย
้ ่

นํ้าเสียงสบาย ๆ จนผมนึ กหวัน


549

"สงสัยต้องลอง .." ว่าแล้วก็ไม่รอให้ผมได้ทนเตรี ยมใจอะไรทั้งสิ้น เมือใบหน้าคมทีเ่ พิ่งยียวนอยูเ่ มือครึ่ ง



วินาทีทแล้ว โน้มลงมาหยิบยืนความหวานจากริ มฝี ปากมันให้ผมทันที ซึ่งแน่ นอนว่าผมปิ ดปากสนิ ท ไม่ยอม
ี่

่ ั
จํานนให้อีกฝ่ ายล่วงลํ้าเ ข้ามาง่าย ๆ แต่ดนกลายเป็ นว่าเสื อกเผลอปล่อยมือคูน้ นเป็ นอิสระ เจ้าของมันเลยได้ที

เลื่อนมือซน ๆ ข้างหนึ่ งเข้ามาใต้เสื้อกล้ามผมแทน

ผมเริ่ มรู้สึกสะท้าน เพราะสัมผัสอุนจากปลายนิ้ วปุณณ์มกสร้างความรู ้สึกแปลกใหม่ให้ผมได้เสมอ มันเป็ น

ความรู ้สึกทียากจะอธิ บายแต่ ก็น่าพิศวงทุกครั้ง เพราะถึงผมจะเคยถอดเสื้อเปลี่ยนในห้องเรี ยนประจํา โดน


เพื่อนรุ มแกล้งก็โคตรบ่อย แต่ไม่วาใครจะสัมผัสร่ างกายผมอย่างไร ก็ไม่เคยทําให้รู้สึกวาบหวามได้เท่าปุณณ์
เลยสักครั้ง
อื้อ.... สงสัยจะแย่ซะแล้วโน่ .. ผมคิดขณะทีริมฝี ปากปุณณ์ยงคงขมเม้มบนริ มฝี ปากผมอย่างไม่ลดละ แถม


่ ่
ปลายนิ้วอุนนันก็มาสะกิดยอดอกผมเล่นเบา ๆ เหมือนจะยัวเย้าอีก ... เออ.. อยากทําอะไรก็เชิ ญ ผมเริ่ มยอม

จํานน ปล่อยให้คนตรงหน้าส่งปลายลินลํ้าเข้ามาอย่างสะดวกเพราะความรู ้สึกบางอย่างได้เริ่ มก่อตัวแล้ว



ลินของเราสองคนเกี่ยวกระหวัดกันไปมาจ นยากทีจะแยกได้วาใครคือฝ่ ายนําใคร แต่ทรู้ ๆ คือฝ่ ามืออุนของ

ี่


ปุณณ์คอย ๆ เลิกชายเสื้อกล้ามผมขึ้น ก่อนจะป่ ายปะทัวบริ เวณผิวอกทีเ่ ริ่ มสันสะท้านด้วยความรู ้สึกแปลก


"เอาจริ งเหรอวะปุณณ์ ...." ผมกระซิบถามคนทีโยกตัวเองขึ้นมาคร่ อมผมตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ (ตอนไหน


วะ!?) ด้วยนํ้าเสี ยงทีตอให้พูดว่า ไม่ตองการ ปุณณ์กคงไม่เชื่ อ
่่


ริ มฝี ปากหยุนนั้นละความสนใจจากปากผมก่อนจะพรมจูบเรื่ อยไปยังข้างแก้ม "เคยล้อเล่นด้วยเหรอ .." เอ่อ

... นี่ ใช่ คาตอบหรื อเปล่าวะ .. ผมนอนคิดอยูได้ไม่นานสมองทั้งหมดก็เปลี่ยนเป็ นขาวโพลน เมือปุณณ์ค่ อย ๆ


ใช้ปลายจมูกโด่งซุกไซร้บริ เวณซอกคอด้วยลมหายใจผะแผ่ว จนสติผมเริ่ มกระจัดกระจาย
"กะ.... กี่โมงแล้ว " แต่แม้จะพยายามบ่ายเบียงไปถึงเรื่ องเวลา ไอ้คนตรงหน้าก็ไม่มททาใยดีแม้แต่น้อย

ี ี ่
"ไม่รู้ " นํ้าเสี ยงทุมนั้นบอกปัด ขณะทีคอย ๆ ฝังจูบบริ เวณซอกคอผม ก่ อนจะลากลินไปเรื่ อยถึงยอดอก

่่


550

"เดี๋ยวสายหรอกมึง .."
"ไม่สน" โอ๊ยย อะไรนักหนาวะเนี่ ย ผมเริ่ มรู ้สึกร้อนใจ เพราะร่ างกายก็ชักจะร้อนตาม แล้วถ้าปล่อยให้เป็ น
แบบนี้ เรื่ อย ๆ สงสัยคงได้ยาวอย่างทีมนหวังแน่ ...
่ ั

แต่ขณะทีฝ่ามือปุณณ์กาลังจะเลื่อนไปถึงขอบบ๊อกเซ อร์ผมนั้นเอง เสียงสัญญาณช่ วยชี วตก็ดงขึ้นก่อน ! บิง

ิ ั
โก!!
'I could be brown, I could be blue, I could be violet sky~'
รับโทรศัพท์สิวะ !!
"ปุณณ์ มือถือดัง "
"อือ" แต่ถาคิดว่าคนอย่างปุณณ์ ภูมพฒน์ จะเด้งไปรับโทรศัพท์ทนทีละก็ ... ผิดถนัด

ิ ั
ั ่
ผมเริ่ มเบียงตัวหลบฝ่ ามือร้อนทีป้วนเปี้ ยนอย่างอ้อยอิ่งบริ เวณขอบบ็อกซ์เซอร์ผมราวกับจะยัว



'I could be hurtful, I could be purple, I could be anything you like'
"ไม่รับเหรอ"
"ไม่อยาก.." แล้วอยากอะไรวะ ... ผมแอบถามมันในใจทั้งทีตวเองรู ้คาตอบดี ก่อนจ ะต้องร้องโอ๊ย ! เมือไอ้
่ ั


ตัวแสบเสื อกแกล้งฝังเขี้ยวบนยอดอกผมซะงั้น !
"เป็ นหมารึ ไง!" กัดมาได้ ! ผมด่าพลางตบหัวมันผัวะจนปุณณ์หัวเราะร่ า ก่อนจะเงยหน้ามามองตอบ
"ก็หมันเขี้ยว...." แล้วดูคาตอบมัน ไม่ได้สร้างสรรค์อะไรขึ้นมาเล้ยย ผมส่ายหัวมองมันยิม ๆ ขณะทีปุ




ยังไม่ละสายตาจากผมเหมือนกัน

ณณ์ก็

551

"ไม่อยากทําจริ ง ๆ เหรอ ... จะได้ไม่ทา ... ไม่บงคับโน่ นะ .." เอ่อ .... จะตอบยังไงดีวะ ไอ้อยากมันก็ ...


"ก็อยากอยู่ แต่ ....."
'Gotta be green, gotta be mean, gotta be everything more'
ผมเหลือบมองโนเกีย N81 ทียงร้องแหกปากไม่หยุดแล้วก็ตองถอนใจ
่ั

"ไปรับก่อนไป โทรมาเช้า ๆ แบบนี้ เผือเค้ามีไรด่วน "


่ ั
"แล้วถ้าไม่ดวนล่ะ ..." อ่า ....... ถามแบบนี้ หมายความว่าไง ผมมองตอบสายตาทีเ่ ต็มไปด้วยความหวังคูน้ น
อย่างเกร็ ง ๆ

"ก็.... ค่อยมาว่ากัน ......... ต่อ " เอ่อ ... ดูทาปุณณ์ จะพอใจกับคําตอบนี้ มากเลยแฮะ - _- ผมอดรู ้สึกว่าตัวเอง
พลาดไม่ได้เมือเห็นใบหน้าคมนั้นลิงโลดเป็ นเด็ก ๆ ก่อนจะหอมแก้มผมฟอดใหญ่ แล้วกลิงตัวไปคว้า


โทรศัพท์มอถือเครื่ องทียงแหกปากลันมากดรับ

่ั

'Why don't you like me? Why don't you like me? Why don't you walk out the door!'
ติด


"หวัดดีครับ ....... อืม ตืนแล้ว ...... ยังอะ ทําไม วันนี้ วาจะสายหน่ อย ........ ทําไมวะ ............. อ้าว มึงก็มกญแจ

ีุ
จะมาเอาของกูทาไม ................... โห... ไอ้เวร........... แล้วจะเข้าไปทําไรแต่เช้า ............. เออ ๆ เดี๋ยวกูไป ........

เออน่ า.... อืม ๆๆ เจอกัน .." กริ๊ ก


หึ หึหึ....... แล้วของแบบนี้ แค่ฟังดูกพอรู ้แล้วครับ ว่าปลายสายน่ าจะมีอะไร สาคัญ แน่ ๆ ผมอมยิมมอง



ปุณณ์ททาหน้ายุงหลังวางสายเสร็ จ "ว่าไง.... ต่อมะ.." ก็เพราะรู ้วาถือไพ่เหนื อกว่าหรอกนะ ถึงได้กล้า
ี่ ํ
ถามน่ ะ!

552


แต่ดนผิดคาดไปถนัดครับ ! เพราะไอ้คนทีเ่ พิ่งวางสายเมือตะกี้เสื อกหันมาส่งยิมเจ้าเล่ห์ใส่ผม "ต่ออยูแล้ว !"



แถมยังกระโจนขึ้นมาคร่ อมอีกต่างหาก !!! แม่งคนหรื อเสื อโคร่ งวะเนี่ ย !!! น่ ากลัวฉิ บบ... ผมถึงกับตัวหด
เหลือครึ่ งนิ้ วทันทีทเี่ ห็นไอ้เสือป่ าทําท่าอยากขยํ้าลูกกวางเต็ม แก่
ปลายจมูกโด่งของปุณณ์คลอเคลียบริ เวณแก้มผมไม่ห่าง ก่อนจะประทับจูบบนริ มฝี ปากแผ่ว ๆ พลางขําคิก
".... ล้อเล่น! ต้องรี บไปอะ ไอ้ฟี่เสือกลืมกุญแจห้องสภาฯไว้ทบาน " ฮ่าฮ่าฮ่า! ได้ฟังอย่างนี้ แล้วสะใจโคตร !
ี่ ้
ผมเผลอหัวเราะลันจนไอ้ปณณ์หน้าเสี ย ลงมือตบเหม่งผมรับ อรุ ณฯ (โอ๊ย !! แต่เช้าเลยนะมึง!)



"นี่ แน่ ะ! ไม่อยากมีอะไรกับกูขนาดนั้นเลยรึ ไง " อ้าว... แล้วเดี๋ยวแม่งงอนกูกพลอยซวยอีก เป็ นซะอย่างนั้น
ผมจึงต้องรี บส่ายหัวปฏิเสธทันที
"ไม่ใช่ .... ก็มนเช้าแล้ว กูกลัวไปเรี ยนสาย " จริ ง ๆ นะเนี่ ย ... ผมชี้ แจงก่อนจะพยักเพยิด ให้ปณณ์หันไปมอง


นาฬิ กาทีใกล้บอกเวลาเจ็ดโมงเข้าไปทุกที

"งั้ นขอมัดจํานิ ดนึ ง " แต่ยงไงก็จะเอาใช่ มยเนี่ ย ! ผมขมวดคิวมุนซึ่งไม่ได้เร็วไปกว่าปุณณ์ทเี่ อียงตัวมาขโมย

้ั
้ ่

หอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่ "แค่น้ ี กชื่นนใจละ ไปอาบนํ้ากันเร็ ว เดี๋ยวสาย !" พอทีง้ ี มาเร่ งกูนะมึง !
ผมถอนหายใจปนขํา ขณะถูกปุณณ์ลากข้อมือให้เข้าห้องนํ้าพร้อมกัน

***
แล้วทุกอย่างก็ดรีบร้อนอย่างทีเ่ ห็ น .....

ผมวิงพลางใส่นาฬิ กาข้อมือซึ่งบอกเวลาเจ็ดโมงกว่า ขณะกระโจนพรวดเดียวลงมาถึงชั้นล่างของตัวบ้าน

"สายย มัยวะเนี่ ยย !!" ถ้ารถติดล่ะจบเห่ !!


553

แต่ไอ้ปณณ์ยงคงหัวเราะแบบสบาย ๆ "สายก็สายดิ่ ทําไงได้ " โห.... มึงก็พูดง่ายสิ วะ ! เป็ นถึงเลขาสภาฯคน
ุ ั
โปรดนี่ ส่วนผมน่ ะ ... ถ้าขืนสายอีกครั้งไม่มใครเอาไว้แหง๋ !

โอ่ย... แค่คดถึงท่ากอดคอลุกนัง 50 ครั้ง (ไม่พร้อมนับใหม่ ) แล้วก็อยากจะเข่าอ่อนเสียตรงนี้ ให้ได้ แต่ขื น


หมดแรงตั้งแต่ตนทาง มีหวังได้ลกนังทีปลายทางจริ ง ๆ แหง๋ ผมบอกตัวเองให้ฟิตขณะวิงเข้าครัวไปหยิบ

ุ ่ ่

แซนวิชทีพี่แอนอบไว้ให้เราสองคนบนโต๊ะอาหาร "ไปก่อนนะคร้าบบบ "


"โชคดีคาน้องโน่ น้องปุณณ์ " เสี ยงพี่แอนพี่อิมร้องตอบพวกผม ก่อนทั้งผมและปุณณ์จะรี บเดิน
กระวีกระวาดออกจากบ้านไป (ด้วยความเร็ วสูง ) "มึงต้องเอากุญแจให้ไอ้ฟี่ก่อนกี่โมงวะ " ผมหันไปถามมัน
แม้จะมีแซนวิชคาปากและกําลังเดินยัดชายเสื้อใส่ในกางเกงอยู่

"ไม่รู้วะ ช่ างแม่งเหอะ อยากลืมเองช่ วยไม่ได้ " โห... ดีเนอะ... ซักวันกูจะเปิ ดโปงความชัวของมึง คอยดู คง




มีคนในโรงเรี ยนเซอร์ไพร์สกันเยอะอยู่ ถ้าได้รู้วา ปุณณ์ ภูมพฒน์ บางทีกแอบเหี้ ยใช่ ยอยเหมือนกัน
ิ ั
ผมขํากับความชิ วของมันแล้วก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมากเพราะไอ้คนข้าง ๆ ดันเดินฮัมเพลงสบายใจเหมือน
หนึ่ งชัวโมงมีสองร้อยนาที ... ก็.. เอาวะ ถ้ามันไม่รีบ ผมก็ไม่รีบเหมือนกัน

คิดดังนั้นเราสองคนจึงเดินลากเท้าคุยเล่นกันไปตลอดทาง โดยไม่ลืมจะอุดหนุ นปาท่องโก๋ เจ้าประจําหน้า
ปากซอยบ้านผมด้วย ฮ้า ... กรอบนอกนุ่มในไม่มใครเกิน ใครจะบอกว่าปาท่องโก๋ กินแล้วอ้วน เพราะมันอม



นํ้ามันก็เชิ ญครับ เพราะผมกินแล้วมีความสุข ^___^ (แต่กกินแค่เช้าละตัวเองนะ! ยังยั้งใจอยู!)
เรายืนรอกันแค่ไม่นานรถเมล์คนสี แดงก็แล่นมาจอดเทียบป้ ายด้วยปริ มาณผูคนล้มหลามครับ .. จะไหวไหม



เนี่ ยกู.. แต่กเ็ อาวะ! เพราะไม่ข้ นคันนี้ จะให้ข้ นคันไหน แถมยังต้องเผือเวลารถติดอีก (อยูกลางเมืองต้อง




อดทนครับ T___T) คิดได้ดงนั้นผมกับปุ ณณ์จงค่อย ๆ ไต่ข้ นบันไดรถเมล์กนอย่างทุลกทุเล เนื่ องจากเกรงว่า




อาจถูกประตูหนี บได้ แถมพอเข้าไปแล้ว ก็ยงต้องใช้ความสามารถในการกระเสื อกกระสนตัวเองเข้าไปใน

ู่
หมูฝงชนอีก เพราะการยืนออหน้าประตูไม่ใช่ วธีทฉลาดนัก เผือวันไหนดวงซวยขึ้นมามีสิทธิ์ เผลอตกลงไป
ิ ี่

ตายโดยไม่รู้ตว


554

เราสองคนทนเบียดบนรถเมล์ได้ไม่นานก็มาถึงสถานี รถไฟฟ้ าครับ ได้เวลาเป็ นอิสระซักที วันนี้ คนใน
ขบวนรถไฟไม่แน่ นมาก พอมีทหลวม ๆ ให้ยนกันนิ ดหน่ อย แต่เมือลองกวาดตามองไปรอบ ๆ ขบวนแล้ว
ี่


่ํ
กลับพบว่ามีเด็กนักเรี ยนโรงเรี ยนแปลก ๆ ปะปนอยูจานวนหนึ่ ง ? (ปกติจะก็มแต่โรงเรี ยนผม กับพวกสาว ๆ

โรงเรี ยนข้าง ๆ แล้วก็พนักงานบริ ษทแถวนั้นเองครับ ) ผมกวาดตามองไปรอบขบวนรถพร้อมเก็บความ

สงสัยไว้ในใจเงี ยบ ๆ แล้วก็ได้พบคําตอบ เมือเราต่างลงทีสถานี ปลายทางเพื่อจะพบกับ ..........


นักเรี ยนโรงเรี ยนอื่นจํานวนมหาศาลกําลังชักแถวเดินเข้ าโรงเรี ยนผม!?
"มีงานไรกันวะ ???" ผมร้องถามปุณณ์แบบมึน ๆ เพราะไม่รู้มาก่อนว่าวันนี้ ทโรงเรี ยนจะจัดงานอะไรกับ
ี่
เขาบ้าง แต่ไอ้หน้าหล่อนันแค่เลิกคิวตอบเหมือนเป็ นเรื่ องไม่น่าถาม


"แข่งตอบปัญหาเศรษฐศาสตร์ระดับมัธยมกันทีห้องประชุ มชั้น 9 อะ" เอ่อ ......... มีเรื่ องแบบนี้ ดวยเหรอ



่ ี่
วะ??? ผมส่งสายตางุนงงไปรับคําตอบมัน แต่กสมควรอยูทคนอย่างผมจะไม่รู้เรื่ องอะไรกับเขา เพราะมันคือ
การแข่งขันตอบปัญหาเศรษฐศาสตร์นนเอง (-_-") เอาไว้ให้ลองเป็ นเรื่ องจัดคอนเสิ ร์ตสิ รับรองว่าผมรู ้
ั่

ล่วงหน้าได้เป็ นครึ่ งปี ฮ่า ๆ (อันนี้ กเ็ ว่อร์ไป) ว่าแล้วก็อดกวาดตามองสาว ๆ จากโรงเรี ยนต่าง ๆ ทีนงจับกลุม
่ ั่
กันเป็ นหย่อม ๆ ตั้งแต่หน้าโรงเรี ยนถึงใต้ตกใหม่ไม่ได้

"น่ ารักว่ะ ........" น่ ารักจนผมต้องเพ้อออกมาเบา ๆ เลยครับ เมือเห็ นสาวกระโปรงแดงจากโรงเรี ยนประจํา



หญิงล้วนแถวอโศกกําลังนังถกประโปรงขัดส มาธิกบพื้นพลางช่ วยติวหนังสือกันอยู่ แต่กไปได้ไม่ถึงฝั่งฝันดี

เพราะดันมีเสี ยงทุม ๆ ขัดขึ้นก่อน

"อย่าแม้แต่จะคิด " โห... แค่คดก็ไม่ได้ !? ผมหน้าเสี ยหันไปมองไอ้ปณณ์ททาท่ายียวนกวนเบื้องล่างอยู่ แต่

ุ ี่ ํ
ไม่ทนทีเ่ ราจะได้ปะทะฝี ปากอะไรกัน เสี ยงแตกตืนของไอ้เชี่ ยฟี่ ก็ดงแทรกมาก่อน




"เชี่ ยปุณณ์!!! บอกให้รีบมานี่ มงรี บแล้วเหรอ !!! เอกสารอยูในนั้นเต็มเลยนะเว้ย !!" แถมไม่โวยเปล่ายัง


กระโดดเข้าประชิ ดตัวปุณณ์แล้วล้วงกระเป๋ ากางเกงนักเรี ยนเลขาสภาฯอีก ! (ทําเหมือนรู้วามันเก็บกุญแจไว้
ไหนยังงั้นอะ) ผมยืนขําขณะมองปุณณ์สะดุ ้ งจนตัวลอย เพราะเชี่ ยฟี่ เสื อกล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ ากางเกง
นักเรี ยนมันแบบไม่ให้ทนเตรี ยมใจ


555


"เฮ้ยอย่าล้วงงงงงง ไม่ได้อยูตรงน๊ านนนนนนนน !! ฮ่า ๆๆ" เสียงไอ้ปณณ์โวยวายพลางหัวเราะลัน (เพราะ


่ ิ
มันบ้าจี้ตรงต้นขาครับ เรื่ องนี้ ผมรู ้ หึ หึ ..) พร้อมพยายามผลักตัวไอ้ประ ธานนักเรี ยนคูชีวตให้พนรัศมีอนตราย


ไปด้วย

"แล้วอยูไหน! มึงเอามานะะะะะะะ" แต่ไอ้ฟี่ยังไม่มททาจะยอมแพ้ครับ แม่งยังคงตั้งหน้าตั้งตาล้วงทัง
ี ี ่

กระเป๋ ากางเกงและกระเป๋ าเสื้อเลขาฯตัวเองอย่างเอาเป็ นเอาตาย (แต่ผมว่ามันแค่อยากจะแกล้งปุณณ์มากกว่า )
เลยกลายเป็ นสงครามย่อย ๆ ระหว่างประธานนักเรี ยนกับเลขาฯกลางโรงเรี ยนซะงั้น จนสาว ๆ บริ เวณนั้น
ต้องละสายตาจากหนังสื อมามองพวกมันแบบแปลก ๆ
เสี ยหายมัยนัน - _-........
้ ่
ผมยืนขําระหว่างไอ้ปณณ์กาลังแหกปากโวยวายเรี ยกผมให้ช่วยอยู่ (แต่ฝันไปเถอะว่าคนอย่างโน่ จะเป็ นพ่อ
ุ ํ
พระไปช่ วยน่ ะ หึ หึหึ) จนเวลาผ่านไปพักหนึ่ งเสี ยงใส ๆ ทีผมไม่เคยรู ้จกมาก่อนก็ดงขึ้น



"อ้าวปุณณ์ !!"
"แพม?" เอ๋ .... ใครวะ ? ผมไม่รู้จกผูหญิงตรงหน้าเรา นอกจากรู ้เพียงว่าเธอสวมชุ ดนักเรี ยนโรงเรี ยนเด็กเก่ง
ั ้
ทีไม่ปักอักษรย่อของโรงเรี ยนบนหน้าอกนอกจากเข็มแค่อนเดี ยว และเธอก็น่ารักมากจนทําให้ไอ้ฟี่หยุด


ประทุษร้ายปุณณ์ได้ทนที

ดังนั้นเมือสบโอกาสเหมาะ ไอ้ปณณ์จงรี บดีดไอ้ฟี่ซะกระเด็น ก่อนจะควักเอากุญแจห้องสภาฯทีมนเก็บไว้

ุ ึ
่ ั
ในเป้ มายืนให้ประธานนักเรี ยนอย่างเคือง ๆ "เอาไปเลย! แล้วรี บไปไกล ๆ เลยนะมึงง !!" ฮ่า ๆๆ สงสัยโม โห

ทีโดนแกล้งชัวร์

่ ั
็ ่
ผมโบกมือให้ฟี่ทีทาหน้ายียวนอยูพกหนึ่ ง แต่กยอมวิงขึ้นตึกแต่โดยดี ก่อนเสี ยงทุมของปุณณ์จะหัน
่ ํ


กลับไปพูดกับหญิงสาวทีมาใหม่ตอ "แล้วแพมมาได้ไงเนี่ ย แข่งกับเค้าด้วยเหรอ " ว่าแต่นี่ ... ใครวะ?


556



ผมยืนหน้ามึน มองคูสนทนาของปุณณ์ทฉีกยิ้ มกว้างพลางเดินไปขนาบข้าง ๆ มัน "ใช่ สิ แล้วปุณณ์ละ เป็ น
ี่
ตัวแทนแข่งด้วยรึ เปล่า "
แถมท่าทางปุณณ์ยงดูผอนคลาย ไม่มปฏิกริ ยาติดลบอะไรแม้แต่นิดอีก "เปล่าอะ... ไม่ชอบแข่งกับใคร
ั ่

หรอก" ผมเลยได้แต่มองท่าทีเป็ นมิตรของปุณณ์เหล่านั้นพลางคิดว่า สองคนนี้ อาจเป็ นเพื่อน ทีคอนข้างสนิ ท
่่
กันมาก่อนแหง๋ ๆ เพียงแต่ผมไม่เคยรู ้จกด้วยก็เท่านั้น

ความรู ้สึกว่าตัวเองเป็ นคนนอกจึงเริ่ มก่อตัวทีละนิ ด ..
"โห... โล่งอกเลยนะเนี่ ยทีปณณ์บอกว่าไม่แข่งอะ เพราะถ้าปุณณ์แข่งแพมจะได้ไปขอถอนตัว ฮิ ฮิ "
่ ุ
"เวอร์น่า ฮะฮะฮะ"
อืม.......... .....
"แล้วแพมแข่งทีไหนรู้รึเปล่า "

"ห้องประชุ มชั้น 9 อะ แต่ไปไม่ถกเลย หลงทางกับเพื่อนด้วยเนี่ ย "

"อ๋ อ .... งั้นแวะไปส่งก็ได้ ตึกเดียวกับตึกเรี ยนปุณณ์แหละ "
"เหรอ!"

ผมมาเดินทําอะไรอยูตรงนี้ .......

เสี ยงทุมทีผมคุนเคยดีของปุณณ์ยงคง สนทนากับเพื่อนทีผมเพิ่งเคยเจอวันแรกอย่างแพมไม่มหยุด ระหว่าง
้ ่ ้



เรากําลังเดินขึ้นตึกเรี ยนพร้อมกัน โดยคนอย่างผมมองไม่เห็ นทีวางจะให้แทรกกลางได้สกนิ ด
่่


557



เราสามคนเดินมาถึงหน้าลิฟท์ทมนักเรี ยนไม่วาจะเป็ นโรงเรี ยนเราหรื อต่างโรงเรี ยนมายืนรออยูแน่ นขนัด
ี่ ี
กระทังเวลาผ่านไปครู่ หนึ่ ง ประตูลิฟท์จงเปิ ดออก


่ ้
พวกผมปล่อยให้คนทีมาก่อนค่อย ๆ ทยอยเดินเข้าลิฟท์ไปอย่างช้า ๆ แต่นับว่าโชคยังเข้าข้างเราอยูบาง

็ั
เพราะพอคนเข้าไปจนหมด ลิฟท์กยงเหลือทีวางนิ ดหน่ อยสําหรับพวกผม แน่ นอนว่าปุณณ์ให้เกียรติแพมเป็ น
่่
ฝ่ ายเข้าไปก่อน แล้วจึง ตามด้วยผมและปุณณ์เข้าไปพร้อมกัน
'ออดดดดด '
่ ่
นํ้าหนักเกิน............. ก็วาเมือเช้ากินแต่แซนวิชกับปาท่องโก๋ ตวเดียวเองนะ !?

ผมหยุดฝี เท้ามามองหน้ากับปุณณ์เลิ่กลัก เพราะเราเป็ นสองคนสุดท้ายทีเ่ ดินเข้ามาในลิฟท์ซะจนมันร้อง

ประท้วงเสี ยงดัง
ก่อนปุณณ์จะจับไหล่ผมและพูดเบา ๆ ว่า "เดี๋ยวกูออกเอง " โดยมีเสี ยงใสของแพมร้องประท้วงตามมา
"อ้าววววว "
แล้วผมทีตกอยูในสถานการณ์อย่างนี้ ควรทําเช่ นไร .... นอกจาก ..
่ ่
ผมตัดสินใจถอยตัวเองออกจาลิฟท์พลางดันปุณณ์ให้กลับไปแทนทีใหม่ "เฮ้ยย?" แม้มนจะโวยเสียงหลง



"ไปส่งแพมเหอะ เค้าไปหอประชุ มไม่ถก " และผมรู ้วาตัวเองพูดจริ งไม่ได้ประชด

ปุณณ์มองหน้าผมสลับกับแพมแบบหนักใจครู่ หนึ่ ง ก่อนจะถอนหายใจยาว "งั้ น..... เดี๋ยวกูไปหาทีห้องนะ ..

เจอกัน"
"ไม่เป็ นไร.." ผมตอบคํานั้นแบบสั้น ๆ ก่อนประตูลิฟท์จะถูกปิ ดไป พร้อมลมหายใจที่ ถอนออกมายาวไม่

558


แพ้กน เฮ้ออ...


"อ้าว เชี่ ยโน่ !!! มาอยูนี่ได้ไงวะ ! ไป ไปเตะบอลกัน !!" แต่อาววววว พอลิฟท์ปิดปุ๊ บพวกไอ้โด่งเสื อกถือลูก

บอลลงมาทางบันไดปั๊บ !! เจ๋งว่ะ ! ผมหันไปมองเพื่อนตัวเองฝูงใหญ่ทเี่ ฮโลกันลงมาเสี ยงดังลันจนเด็กผูหญิง



แถวนั้นถึงกับผงะไปครู่ หนึ่ ง (ฮ่า ๆ เด็กโรงเรี ยนชายล้วนก็ถอยงี้ อะครับ ต้องทําใจหน่ อยนะ ) เออเจ๋ งเลย มีไร
ทําแก้เบือแล้วกู

ผมเหลือบมองประตูลิฟท์ทเี่ พิ่งปิ ดไป ก่อนจะตัดสิ นใจวิงลงตึกไปเตะบอลต่อกับเพื่อน ๆ ตัวเอง

แล้ วทาไมวันนีมนอากาศร้ อนงีฟะ!!
้ ั


ผมนังคิดอย่างหงุดหงิดในคาบเลขระหว่างมาสเซอร์กาลังบ่นอะไรงึ มงําซักอย่างกับไวท์บอร์ดอยู่ คงเป็ น

เพราะเมือเช้าผมยืนเบียดกับคนในรถเมล์จนเหงื่ อแตกมาตลอดทาง แล้วยังแรดไปเตะบอลก่อนเข้าเรี ยนอีก

เนื้ อตัวเลยเหนี ยวไปหมด แถมพอเข้ามาในห้องยังรู ้สึกว่าแอร์ไม่เย็นเท่าไหร่ .... มันทําไมวะเนี่ ยยย อ ากาศ
วันนี้ ร้อนถึง 40 องศารึ เปล่า !? แล้วจ่ายค่าเทอมตั้งแพงจะเติมนํ้ายาแอร์ให้มนเย็นกว่านี้ หน่ อยไม่ได้รึไงวะ !

"เป็ นเชี่ ยไร!" แน่ นอนว่าคนรู ้ทนอาการหงุดหงิ ดของผมแบบนี้ จะเป็ นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เชี่ ยโอม มัน

ใช้เท้าเตะหน้าขาผมดังป้ าบบใต้โต๊ะ ขณะกําลังแอบมาสเ ซอร์เล่นนิ นเทนโด้ดีเอสอยู่
"ร้อน... มึงไม่ร้อนเหรอวะ " ผมกระซิบมันกลับ แต่เห็ นแม่งยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

"เหอะ.... กูกาลังคิดว่าหนาว "
"เชี่ ย... นี่ กวาวันนี้ อณหภูมถึง 40 เลยนะเว้ย" ไอ้บานี่ มนเพี้ยนปะวะ ร้อนจะตายห่ า .. ผมคิดแบบนั้นขณะไอ้
ู่


้ ั

โอมกด pause เกมในมือ "40 เชี่ ยไร กูเห็ นมีมงนังหงุดหงิ ดอยูคนเดียวเนี่ ย " อ้าวเหรอ....
ึ ่
ผมเกาหัวพลางหันไปเหลือบมองเพื่อนคนอื่น ๆ จึงได้เห็ นว่ามันนังกันปกติดีทกอย่าง (ไอ้พงแอบกินขนม




559


ไอ้ปาล์มหลับ ไอ้เก่งเถียงกับมาสเซอร์วาคําตอบบนกระดานผิด ไอ้โด่งส่ง msn กระดาษคุยกับไอ้เคน ไอ้รถ
เก๋ งกับไอ้เอ็มแอบเล่น psp) เอ๊ะ.... หรื อมีแค่ผมคนเดียววะทีรู้สึกร้อน ?

"ร้อนใจชัวร์ .... แบบนี้ แสดงว่าทะเลาะกับแฟนแหง๋ " อ้าวไอ้นี่ แพล่มไรของมัน ผมเหล่มองเชี่ ยโอม ก่อน
จะจิ๊ปากพลางพลิกหนังสื อเรี ยนหน้าต่อไป
"ชัวร์.... มีเรื่ องกะไอ้ปุ ณณ์ชัวร์ .... ทําไมวะ ? เมือคืนมันไม่ยอมเหรอหนุ่มน้อยย " แถมไม่พูดเปล่ายังลามมา

เชยคางกูอีกก! สันดานเหอะ! ผมสะบัดหน้าออกจากปลายนิ้ วแม่งก่อนจะหันไปพูดแบบไม่มเี สี ยงว่า '-วย'
"อ้าว ๆๆ ด่ากูอีก เดี๋ยวปั๊ดโบก คนเค้าถามดี ๆ เพราะเป็ นห่ วง " ห่ วงพ่ออมึงสิ ผมเหล่มอ งแม่งอย่างไม่อยาก

ไว้ใจ เพราะหน้าชัว ๆ ของมันตอนนี้ ตดป้ าย 'อยากรู ้อยากเห็ น ' อยูหรา



"ป่ าวววว" เป็ นเช่ นนั้นผมจึงบอกปัด .. ไม่ใช่ วามีความลับ ไม่ไว้ใจ หรื ออยากปิ ดบังอะไรเพื่อนหรอกครับ
็ ่
แต่กไม่รู้วาจะเอาอะไรไปเล่าให้มนฟั งจริ ง ๆ ... ในเมือผมคิดว่าบางทีอา จเป็ นผมเองทีงี่เง่า คิดมากไม่เข้าท่า




เพราะปุณณ์มนก็มน้ าใจกับทุกคนเป็ นเรื่ องปกติอยูแล้ว ซึ่งนันเป็ นสิ่งทีผมชอบมาก แต่ทาไมวันนี้ ผมถึงมี
ั ี ํ



ปฏิกริ ยา... ผมนี่ มนเพี้ยนจริ ง ๆ

"เฮ้ยย ไรวะ มันทําไรมึงแน่ เลย เดี๋ยวกูไปต่อยแม่ง " โอ่ย ๆๆ ใจเย็น ผมหันไปขํา พลางเงื้ อมือหวังโบก
กะโหลกเชี่ ยโอม (โทษฐานเป็ นจอมเวอร์ ) แต่ยงไม่ทนสําเร็ จโทษไอ้เพื่อนเวรดี เสี ยงประกาศิตก็ดงขึ้นก่อน
ั ั

"นภัทร ธัชกร ... นี่ใช่ เวลาเล่ นกันเหรอ!!" ชิ บหายแล้วไงกู !!!

***
"เห็ นมัย เพราะมึงแหละโวยวาย !"


560

"มึงแหละชวนกูคยก่อน !"

"มึงแหละเสี ยงดัง !"
"มึงอะกวนตีน !"

"โว่ยย หยุด !! พอกันทั้งคูอะ ไปหาไรแดกไป ๆๆๆ " และแล้วก็เป็ นเสี ยงไอ้เก่งนันเอง ทีแหวมาตัดความ


รําคาญในการทะเลาะกันของพวกผม ก่อนมันจะดันหลังทั้งผมและโอมให้แยกกันไปซื้อข้าวแบบตัวใครตัว
มัน

ก็ไม่ให้บนได้ไงอะครับ เพราะมัวแต่ คุยไร้สาระกับมันในคาบเลขนันแหละ เลยถูกมาสเซอร์สงทําโทษให้
ั่


ลงไปวิดพื้นคูห้าสิบครั้งเลย (ขึ้ นลงไม่พร้อมกันเอาใหม่ ) แม่งงง.. กว่าจะนับได้ครบห้าสิ บทําเอาเกือบตาย
ปวดกระดูกแทบร้าวไปทั้งตัว
ผมยืนนวดไหล่ตวเองขณะต่อแถวร้านข้าวราดแกงอยู่ (ไอ้โอมเดินไปซื้อก๋ ว ยเตียวนรกอีกร้านนึ งเรี ยบร้อย )



โดยนวดตัวเองไป คิดไปด้วย ว่าวันนี้ จะกินอะไรดี (เอาทีมนถูก ๆ และอิ่ม ๆ มีไหม ) แต่ระหว่างกําลังคิดอยูก็
่ ั
มีเสี ยงล้งเล้ง ๆ ดังมาจากด้านหลังก่อน
"อ้าวโน่ ! แดกไรวะ !" อ่อ ... เจ้าของเสียงโหวกเหวกนั้นคือพวกเพื่อน ๆ ของปุณณ์เองครั บ ผมหันไปยกมือ
่ ้
ทักตอบโจ๊กทีมายืนต่อคิวอยูดานหลังอย่างเป็ นมิตร โดยหลังจากโจ๊กไปคือพลพรรคห้อง


1 ชักแถวยาวเป็ น

หางว่าว
"ไม่รู้เลยว่ะ คิดอยู่ แล้วโจ๊กอะ "
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ กะจะมาลอกโน่ เนี่ ย ฮ่า ๆ " เออดี พอกันเลย ฮ่า ๆๆ ผมขํากับมันพลางเขยิบไปข้างหน้า
ก้าวหนึ่ ง เพราะแถวเริ่ มเคลื่อน
"อ้าว แล้วปุณณ์อะ ไปไหน " โอ๊ยย แต่ในทีสุดก็พลั้งปากถามไปตามความเคยชิ นจนได้ ! ผมล่ะอยากตบ


561

ปากตัวเองซักห้าทีแรง ๆ จริ ง ๆ ว่ะ แน่ นอนว่าพอผมเผลอถามออกไปแล้วก็ตองทําหน้าเสี ย เพราะเพิ่งฉุ กคิด




ได้วายังรู้สึกไม่คอยดีกบเรื่ องเมือ เช้าอยู่

แต่ไอ้โจ๊กกลับยิมเผล่ "ปุณณ์เหรอ! วันนี้ มนไม่ได้กินกับพวกเราหรอก โอ๊ยยย !" เห?? ผมเลิกคิวอย่างสงสัย



ทันทีหลังฟั งคําพูดโจ๊ก ขณะทีเ่ จ้าตัวถูกนันท์ผซ่ ึงยืนเงี ยบ ๆ มานานกระทืบเท้าให้ป้ ักใหญ่ (รองเท้าหนังด้วย
ู้
เจ็บแล้วยังเป็ นรอยอีกนะนัน )

"เชี่ ยยยโจ๊ก ... ปากเหรอมึง !" แต่ดวยคําทีนันท์กระซิบด่าคนตรงหน้าผม ทําเอาผมอดสงสัยไม่ได้


"ทําไมอะ มีอะไรกันป่ าว ?" แต่คาตอบทีได้รับกลับมาเป็ นเพียงใบหน้าตืน ๆ ของโจ๊กและนันท์ทส่ายหัวไป



ี่
มาเท่านั้น "ปล่าววว"
แบบนี้ มนมีอะไรน่ าสงสัยชัด ๆ ผมเขยิบตามแถวอีกก้ าวหนึ่ ง พลางถามให้เฉพาะเจาะจงลงไปอีกหน่ อย

"ปุณณ์ไปไหนอะ ?" อยากรู้นักว่าถ้าถูกผมถามแบบนี้ สองคนนั้นจะเฉไฉอะไรได้อีก
โจ๊กกับนันท์มองหน้ากันเองอย่างลําบากใจนิ ดหน่ อย จนสุดท้ายกลายเป็ นโจ๊กทีฉีกยิมแหย ๆ ก่อนจะชี้ นิ้ว
่ ้
ไปทางอีกมุมหนึ่ งของแคนทีนให้ผมได้พิจารณาด้ วยตาของตัวเอง
ภาพทีผมเห็ นคือ.. ปุณณ์ ทีนงอยูไกล ๆ ฝั่งเกือบในสุดของแคนทีน โดยมีแพมขนาบข้างอยู่ ทั้งสองคนคุย

่ ั่ ่
กันอย่างสนุ กสนาน ถึงแม้จะมีหนังสื อวางไว้ขางหน้า ก็ไม่เห็ นว่าจะสนใจมันสักนิ ด

ริ มฝี ปากผมแห้งผากทันที ..

"เฮ้ย!! แต่มนไม่มอะไรนะเว้ย โน่ ! ปุณณ์มนแค่ไปช่ วยติวทีเ่ ค้าจะแข่งเฉย ๆ " แต่แม้จะได้ยนคําพูดทีนันท์





อธิ บายชัดเจน กลับฟั งเหมือนเข้าหู ซายทะลุออกหู ขวาได้อย่างรวดเร็ ว

"อย่าเข้าใจมันผิดนะ เพื่อนกูบริ สุทธิ์ ใจจริ ง ๆ นะโน่ " อืม .... ผมหันไปยิมให้ท้งนันท์และโจ๊กทีช่วยกันแก้




562

ต่างให้เพื่อนร่ วมห้องตัวเองด้วยรอยยิมทีพยายามทําให้เป็ นปกติทสุดเท่าทีจะทําได้
ี่

้ ่
"เออ ไม่เป็ นไรหรอก แค่น้ ี เอง กูไม่ได้คดมาก เฮ้ย กินข้าว ๆ ป้ า เอายําเบค่อน แล้วก็ปลาผัดพริ กไทยดํา

จานนึ ง" ผมตบบ่าสองคนนั้นปุ ๆ ก่อนจะหันไปสังอาหารแล้วรับเอาจานข้าวสกรี นลายตราโรงเรี ยนม าถือ

"ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน "
่ ้
"เออ... เจอกัน " สองคนนั้นโบกมือรับผมด้วยสีหน้าไม่คอยสูดีเท่าไหร่ อาจจะคิดว่าพวกมันเป็ นตัวการทํา
ให้ผมกับปุณณ์เข้าใจผิดกันมัง แต่ไม่รู้ดิ่ ..... ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งทีเ่ ห็ นตรงหน้ามีความเป็ นมายังไง


ไม่รู้แม้กระทังความรู ้ สึ กของผมในตอนนี้ วามันคืออะไร .. ผมก็ยงไม่รู้เลย



....
....

ผมเดินถือจานกลับมาทีโต๊ะซึ่งมีบรรดาพรรคพวกนังกันอยูเ่ ต็มสลอน ด้วยความรู ้สึกทียงหน่ วง ๆ ในจิตใจ

่ั

็่
่ ั
แต่กคอย ๆ ทุเลาลงเมือได้กลับมาอยูกบเพื่อนทุกคน โดยเฉพาะตอนทีพวกมันช่ วยกันรุ มเอาเนื้ อทุกชนิ ดทีมี



ในจานตัวเองไปยัดใส่จานสลัดของไอ้พงแล้วล่ะก็ ยิงฮาหนัก (มันถูกหม่อมแม่บญชามาให้ลดความอ้วนครับ



่ ั
เลยกินได้แค่สลัด แต่อย่าหวังว่าอยูกบพวกผมแล้วจะรอด ! หึ หึ) ผมนังขํากลิงเมือไอ้พงโวยวายเสี ยงดังตอน


้ ่
ไอ้โอมคีบลูกชิ้ นไปวางใส่สลัดมัน แถมยังทําสลัดมั นเผ็ดอีก (เพราะไอ้โอมกินเผ็ดชิ บหาย ) แต่ถึงแม้มนจะ

บ่น ผมก็เห็นมันกินจนหมด แถมยังกินเบค่อนทีผมแกล้งเอาไปวางไว้ดวย ! ไก่ตอนของไอ้เอ็มก็เหมือนกัน ..


สรุ ปว่าแม่ง .. ไอ้คณหนู พงไดเอทแต่ปาก เพราะใครเอาเนื้ ออะไรไปวางจานมัน เสื อกกินเรี ยบหมด ! ฮ่า ๆๆ


แล้วชาติน้ ี มงจะผอมได้ป่าววะ ไอ้คณหนู พง !!




จนพอเริ่ มเบือทีจะแกล้งไอ้พงแล้ว (จริ ง ๆ คือเริ่ มสําเหนี ยกได้วาชักกินไม่คม มัวแต่เอาไปประเคนให้แม่
่ ่

ุ้

งอยู)่ พวกเราจึงเปลี่ยนกิจกรรมมาทําการทดลองทางวิทยาศาสตร์กนแทน .... อ่าว... ตกใจอะดิ่ครับ พวก
ผมน่ ะ นักวิทยาศาสตร์น้อยนะ ต่ อให้เป็ นในแคนทีนก็ทาการทดลองได้ ไม่เชื่ อมาดู หึ หึหึ


563


ผมเริ่ มนังสุมหัวกับเพื่อน ๆ กลุมใหญ่เพื่อสังเกตความเป็ นไปของไข่ตมไอ้ปาล์ม ในชามพะโล้ของไอ้โด่ง



อย่างใกล้ชิด ด้วยความทีอยูดี ๆ ไอ้ปาล์มก็อยากรู ้วาถ้าเอาไข่ตมของมันไปแช่ น้ าแกงไข่พะโล้ของไอ้โด่ง
่ ่


แล้วมันจะแปลงร่ างเป็ นไข่พะโล้ได้หรื อไม่ ? (ถ้าได้จริ งก็ปัญญาอ่อนแล้วมึง ) แต่ระหว่างทีกาลังลุนตัวโก่ง
่ ํ ้
่ ั

อยูน้ น กลับมีกาปั้นหนึ่ งมาเคาะทําลายสมาธิ ผมเบา ๆ ก่อน
"ทําห่ าไร เสี ยงโคตรดัง นี่ โรงอาหารนะไม่ใช่ งานวัด หึ หึ " โห.. ไอ้นี่ .. ทํากูอารมณ์แปรปรวนทังวันแล้วยั ง

จะกวนตีนอีก ผมหันไปมองหน้าหล่อ ๆ ของเลขาสภาฯทีมายืนยักคิวอยูหลังผม แล้วก็อดโมโหหน่ อย ๆ

้ ่
ไม่ได้
"พวกกูซกผ้ามัง ถามมาได้ " กูนงในโรงอาหารให้กทาสังฆทานมัง ผมกวนตีนมันพลางยักคิวกลับไปข้าง
ั ้
ั่
ู ํ


หนึ่ ง จนปุณณ์ขาพรื ดทียงคาบหลอดนํ้าไว้ในปากอยู่

่ั
"อ้าวเชี่ ยปุณณ์ !! มึงมาดูการทดลองของพวกกูเร็ว !! จะแปลงร่ างแล้ว !!" เออแล้วนัน ... ไอ้เชี่ ยรถเก๋ ง - _่
เพี้ยนกันแต่พวกเราไม่พอยังจะลากให้ปณณ์มาเพี้ยนอีก ผมถึงกับเกาหัวแกรกเมือรถเก๋ งร้องเรี ยกให้ไอ้ปณณ์



มาเข้าวงร่ วมสังเกตการณ์ไข่ตมในชามพะโล้ ... เออ เอาเข้าไป ปุณณ์ม ั นคงเล่นด้วยหรอก - _้
"ฮ่า ๆๆ กูเคยเล่นแล้วตอนม .2 น้องสาวเป็ นคนเล่นเองอะ เดี๋ยวคอยดูนะ พวกมึงจะได้ไข่ตมเปื้ อนนํ้าพะโล้

มาฟองนึ ง"
"ไอ้เชี้ ยยยยยยยย สปอยหาพ่องงมึงเหรอ !!" ฮ่า ๆๆ!! ผมถึงกับขําจนแทบสําลักนํ้า ตอนไอ้รถเก๋ งยกขามา
ถีบไอ้ปณณ์อย่างแรง ก๊ากกกกก

"อย่า ๆๆ อย่าไปเชื่ อมัน ไข่กเู ป็ นไข่วเิ ศษ แปลงร่ างเป็ นไข่พะโล้ได้แน่ นอน " แต่ไอ้ปาล์มยังพยายามหลอน
ตัวเองต่อไป ซึ่งดูเหมือนเพื่อนทั้งโต๊ะจะยังเชื่ อมันอยู่ (จินตนาการสําคัญกว่าความรู ้จริ ง ๆ ครับ ) จนเป็ นเวลา
่ ั
พักหนึ่ งทีปณณ์มายืนอยูกบโต๊ะพวกเราเพื่อสังเกตการณ์ การทดลองประหลาดนี่ อีกคน
่ ุ
"เฮ้ยปุณณ์ แล้วนันใครวะ " อะ อ้าวว.... ผมหันไปมองตามปลายนิ้ วทีไอ้โอมชี้ เลยได้เห็ นผูหญิงชื่ อแพม



ยังคงยืนรอปุณณ์แถวหน้าร้านเบเกอรี่ อยู่

564


"กิกมันไง" และก็เป็ นเสียงผมเอง ทีหันกลับมาตอบแทนคนถูกถามด้วยสี หน้ากึ่งทะเล้น ผมรู ้วา ตัวเองกําลัง


พยายามทําให้เหมือนเป็ นเรื่ องล้อเล่นอยู่ ทังทีจริ ง ๆ รู ้สึกใจหายไปมากกว่าครึ่ ง
้ ่
'ผัวะ!!'
แต่แม่งเสยกบาลกูทาไมวะ !!!!!!! ผมกุมหัวตัวเองข้างทีถกบ้องก่อนจะหันไปส่งสายตาขวางหาเลขาสภาฯที่

ู่
เพิ่งลอบประทุษร้ายกันเมือกี้

"ใส่ร้ายกูนะมึง !" มันว่ากลับด้วยสี หน้าเอาเรื่ อง ในขณะทีผมทําท่ายียวนใส่จนปุณณ์ตองพ่นขํา


"กูรักแฟนกูขนาดนี้ จะมีกิ๊กทําเชี่ ยไรวะ " เอ่อ .......... โจ่งแจ้งตลอดว่ะมึง .. ผมรู ้สึกหน้าชาทันทีขณะถูก
บรรดาเพื่อนรุ มโห่ พลางปาทิชชู่ (ใช้แล้ว)ใส่ไม่หยุด
"โห่ ยยยยยยย ไอ้เชี่ ย ! ไปจีบกันไกล ๆ เลยย ไข่พะโล้กจดหมด สาดดด " เสียงไอ้โอมไล่ปณณ์ดงกว่าเพื่อน
ูื
ุ ั
เลยครับ ก่อนจะถูกไอ้โด่งเอื้อมมือไปเคาะกะโหลกกลวง ๆ ของแม่งทันที "ไข่พะโล้กู !!!!!!! ไอ้สดนี่

โมเม!!!" ฮ่า ๆๆ คนถูกโจมตีดวยทิชชู่ (ใช้แล้ว)รายต่อไปจึงเป็ นไอ้โอม (โทษฐานชอบเหมาว่าของกินของ

เพื่อนก็เหมือนของตัวเองตลอด ) จนปุณณ์ตองยืนขําไปด้วย

่ ั
แน่ นอนว่ามันยังคงอยูกบพวกเราอีกพักหนึ่ งจนผมต้องเอ่ยปากถามเบา ๆ "เฮ้ย แพมรอนานแล้ว ไม่รีบไป
เหรอวะ"
่ ้
แต่ใบหน้าคมคายนั้นแค่ฉีกยิมกลับ "ก็คดถึงมึงอะ ขออยูดวยอีกนิ ดไม่ได้เหรอ " โหยยย ไอ้น้ าเน่ า ! ดีนะ



พวกเพื่อนผมมัวแกล้งไอ้โอมกันจนไม่ทนฟั งเสี ยงปุณณ์ (ทีกไม่ได้พูดดังเท่าไหร่ ) ส่วนตัวผมน่ ะ ทําท่าอ้วก

่็
ใส่มนไปแล้ว

"ไม่ตองมาทําพูดดี ไปไหนก็ไปไป " แถมยังโบกมือไล่เป็ นรี ววประกอบอีกต่างหาก ทําเอาคนฟั งหัวเราะ


ร่ วน

565


"งั้ นกูไปก่อนนะ ไว้คอยเจอกัน "
"อือ"

ปุณณ์ยมรับผมอีกทีหนึ่ ง ก่อนจะรํ่าลากับเพื่อนในโต๊ะผมแล้วเดินจากไป .. ทั้งทีแผ่นหลังนั้นกําลังมุงหน้า
ิ้

ไปหาแพมเหมือนกับทีเ่ คยทําให้ผมรู ้สึกกลัว แต่ครั้งนี้ จตใจผมกลับรู ้สึกสงบอย่างบอกไม่ถก


อาจเป็ นเพราะคํานั้น ทีย้าเตือนผมราวกับล่วงรู ้ถึงความกังวล
่ํ
ว่าคนทีปณณ์รัก ทีจริ งแล้วคือใคร : )
่ ุ

59th CHAOS
"หมดเวลาแล้ว ใครมีอะไรจะถามอีกรึ เปล่า ถ้าไม่มกอย่าลืมทําแบบฝึ กหัดท้ายบทนะ แล้วก็
ี็

... นนทกร ไปเอา

สมุดแบบฝึ กหัดบนโต๊ะมิสมาแจกคืนเพื่อน ๆ ด้วย "
อ่า....... นี่ เสี ยงมิสหรื อเสียงสววรค์ครับเนี้ ยยย ! เพราะเสี ยงนี้ ทาเอาผมรู ้สึกกระปรี้ กระเปร่ าขึ้นมาทันที

หลังจากต้องทนนังสัปหงก อุทศหัวถูโต๊ะเรี ยนเป็ นเวลายาวนานเกือบสองชัวโมง



"ฮ้าววววววว " ว่าแล้วก็ขออ้าปากหาวดัง ๆ ประกาศให้โลกรู ้ซกหน่ อยเหอะว่ากูง่วง ผมอ้าปากกว้างพลาง

ยืดแขนบิดขี้เกียจให้กระดูกลันดังกร็ อบบ ช่ างสบายเ สี ยนี่ กระไร เฮ้ออ ... ใครล่ะจะรู ้ ว่าการพยายามถ่างตา

เป็ นเวลานาน ๆ นี่ มนใช้พลังงานเยอะกว่าทีคด ! แต่ระหว่างผมกําลังคิดว่าจะขอบิดขี้เกียจเป็ นรอบทีสองอยู่

่ิ

นั้นเอง ดันเสื อกถูกไอ้หวินใช้ปลายนิ้ วสะกิดจากทีนงด้านหลังเสี ยก่อน
่ ั่
"โน่ ฝากให้โอม" อะไรอีกวะ ? ผมรั บกระดาษแผ่นเล็ก ๆ นั้นมาอย่างงง ๆ ก่อนจะยืนให้โอมต่อ "อะ ไม่


เลิกซักทีนะมึง " ก็จะไม่ให้บนได้ไงอะครับ เพราะไอ้เชี่ ยพวกนี้ แม่งเล่น msn กระดาษกันมาตั้งแต่ตนคาบ ซึ่ง

โคตรน่ ารําคาญเลยในความคิดผม เนื่ องจากพอจะหลับ ๆ ทีไร ไอ้หวินเป็ นต้องสะกิดให้ส่งกระดาษบ้านี่ หา

ไอ้โอมทูกกกที (มันก็รับต่อ ๆ มาจากข้างหลังอีกทีเหมือนกันครับ ) ทําเอากูละโคตรเบือออออออ ไม่ได้หลับ


ได้นอน
ไอ้โอมรับกระดาษไปจากมือผม แต่แทนทีมนจะเปิ ดอ่าน เสื อกเอาไปขยําทิงซะอย่างนั้น !? เฮ้ยยยยย อะไร
่ ั


566

ของมึงวะ!? ผมนังหน้าเหวอขณะไอ้เชี่ ยโอมปากระดาษก้อนนั้ นใส่หัวเกรี ยน ๆ ของไอ้เอ็มทีนงหัวเราะเอิ๊ก
่ ั่

่ ่
ๆ อยูอีกฝังห้อง
่ ิ
"เลิกเรี ยนแล้วสาดดดดดด !! จะส่งมาเพื่ออออ กูข้ เี กียจอ่าน !!!!" ฮ่า ๆๆ แต่เออว่ะ เป็ นผมผมก็ดา ได้ยน
อย่างงั้นผมเลยนังผสมโรงขํากับคนอื่น ๆ ไปด้วย ขณะทีไอ้เชี่ ยเอ็มก็ขยํากระดาษสมุดปาใส่หัวไอ้โ อม


กลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ จนห้องเรี ยนกลายเป็ นสนามสงคราม (กระดาษ)ย่อม ๆ
และก็คงอีรุงตุงนังมากกว่านี้ ถ้าไอ้วช ผูซ่ ึงเป็ นเวรกวาดห้องประจําวัน ไม่ได้เดินมาใช้ดามไม้กวาดเคาะกะ
ิ ้

บาลไอ้โอมก่อน "-วย! กูข้เี กียจกวาด มึงจัดการเลยนะ !" ก๊ากกกก สมนํ้าหน้าเหี้ ย ๆ ! โดนเลยมึง ! ผมนังขําไอ้

โอมทีลบหัวตัวเองป้ อย ๆ ก่อนจะโบ้ยไปทางไอ้เอ็มทียนขําไกล ๆ ให้มารับผิดชอบร่ วมกัน
ู่
่ื
"มาช่ วยกูกวาดเลยนะสัดด "

"ไม่ได้วะ บังเอิญนัดแก้มไว้ ไปก่อนแล้วกันนะ อิอิ " แถมไม่พูดเปล่ายังรี บกวาดของลงเป้ อย่างเร็ วแล้วชิ่ ง
หนี เลยอีกต่างหาก! ก๊ากกกกกกก วันนี้ มงชัวกว่าไอ้โอมว่ะเอ็ม ผมนังขําตาหยีโดยทีไม่รู้เลยว่าความซวยจะ
ึ ่


วนกลับเข้ามาหาตัวเอง
"ไอ้เชี่ ยเอ็ม แม่งชัว ... ดีนะ ไอ้โน่ ยงอยู่ หึ หึหึ ....." อ้าววว อ้าววว อ้าววววว .. ผมเริ่ มขําค้าง พลางมองหน้าไอ้



โอมทีมองผมอยูแล้วด้วยนัยน์ตาโคตรไม่น่าไว้ว างใจ


แถมพอรู ้สึกตัวอีกที เพื่อนในห้องเสื อกเผ่นออกไปหมดแล้วอีก ! อ้าวเฮ้ย!!! หนี กนหมดเลยเว้ย !!!!!

"เหี้ ยยย เกี่ยวไรกะกูเนี่ ยย " แม่งงงง ไอ้ห่า .... เวรกูกไม่ใช่ ทําห้องสกปรกก็ไม่ได้ทา แต่เสื อกต้องมารับ

กรรมเฉย - _- ผมเกาหัวตัวเองเซ็ง ๆ ก่อนจะยอมรับไม้กว าดจากมือไอ้โอมมาช่ วยกวาด เชี่ ยยแม่ง ... จําไว้
เราสองคนแยกกันกวาดห้องคนละมุมได้ซกพัก เสี ยงเพลงจากมือถือไอ้โอมก็ดง ตอนแรกผมนึ กว่ามีคน



โทรเข้า แต่ไม่ใช่ เพลงอกหักเพราะรักแป๋ วว่ะ แถมยังดังตั้งแต่เริ่ มเพลงจนจะจบเพลงอยูแล้วไม่เสื อกเงี ยบซัก

ที เลยต้องหันไปมองห น่ อยว่าเสี ยงเหี้ ยไร ถึงได้เห็ นหน้าเจ้าของโทรศัพท์กาลังยืนฉี กยิมอยู่ อ่อ ... มันตั้งใจ


567


เปิ ดเพลงในเครื่ องให้ผมฟั งครับ สงสัยจะอยากสร้างความสุนทรี ยเ์ อาใจกูละสิ หึ หึ ดีมากก ทียงสํานึ กใน
่ั

บุญคุณ หึ หึหึ ... ผมโยกหัวตามจังหวะเพลง คิดถึงรึ เปล่า ของ cocktail ทีไอ้โอม กําลังเปิ ดอยูอย่างสําราญใจ

"อารมณ์ดีนะมึงง เมือเช้าล่ะเห็นหงุดหงิ ด " แต่ไอ้เหี้ ยนี่ จะสื่อไรวะ ! ผมหันไปมองเชี่ ยโอมทีแม่งทําเป็ นเดิน


กวาดห้องหน้าเจ้าเล่ห์อยู่
"ไรของเมิง "
"หึ หึหึ.." แล้วจะหัวเราะทําเชี่ ยไร ! ผมเริ่ มหยุดกวาดห้องแล้วเปลี่ยนมาเป็ นท้าวเอ วมองไอ้ตวดี ทีมนเอาแต่
ั ่ ั
หัวเราะเสียงเจ้าเล่ห์ไม่ยอมหยุด
เชี่ ยโอมยักคิวข้างหนึ่ งก่อนจะยอมเฉลย "พอได้ยนคําว่า รัก ล่ะ อารมณ์ดีเลยนะ ไอ้นภัทรรร " อ้าวไอ้เชี่ ยย



ล้อกูวะ !! ผมปั้นหน้าเหวียงใส่มนทันที



"ตลกกก! ว่างมากก็กวาดห้องไปสัด " มัวแต่แพล่มอยูได้ ผมด่ามันพลางกวาดห้องต่อทําทีเป็ นไม่สนใจ แต่
ไอ้ห่านี่ ยงหอนไม่ยอมหยุด

"มึงหึ งเป็ นด้วยเหรอว๊าาา กูเซอร์ไพร์สว่ะ " แล้วมึงจะเอาอะไรกะกูนักหนาเนี่ ย ! ผมเริ่ มเปลี่ยนจากกวาด
ห้องเป็ นมองค้อนมัน แต่แม่งยังจะพล่ามต่อ ทั้งทีมอกวาดห้องไปด้วย
่ื

"กูวาเชี่ ยปุณณ์แม่ ง .. ถ้าแดกมึงได้มนคงแดกเข้าไปแล้วอะ ทั้งรักทั้งหลงมึงซะขนาดนั้น ไม่นอกใจมึง

หรอก รับรอง " แล้ว อื้อหื ออ ... มึงโดนจ้างมาพูดเท่าไหร่ วะเนี่ ย !! ผมมองหน้าไอ้โอมแบบงง ๆ แต่เห็ นมัน
เปลี่ยนโหมด ทําเป็ นตั้งใจกวาดห้องต่อเลยไม่อยากพูดอะไรอีก
เราสองคนกวาดห้องเงี ยบ ๆ โดยปล่อยให้เสี ยงเพลงจากโทรศัพท์เครื่ องเล็กขับกล่อมอารมณ์พกใหญ่

ขณะทีผมเริ่ มครุ่ นคิดเกี่ยวกับบางอย่าง

จนพบว่า .. ยิงทบทวนมากเท่าไหร่ ก็ยงรู้สึกว่าตัวเองผิดมหันต์ทไม่ไว้ใจปุณณ์เท่านั้น .. ทั้งทีทผานมาปุณณ์
ิ่
ี่
่ ี่ ่


568


จริ งใจและแสดงออกถึงความรู ้สึกของตัวเองที่ มีตอตัวผมอย่างหมดเปลือก กระทังไม่มวนไหนเลยทีผมไม่

่ ีั
รับรู้ได้ถึงความรักของปุณณ์
.. แต่ผมก็ยงสามารถคิดว่าปุณณ์จะปันใจให้คนอื่นได้

ผมนี่ มนแย่จริ ง ๆ


เฮ้อ... ลมหายใจแผ่วของผมถูกถอนออกอย่างไม่รู้จะทําอะไรทีดีกว่านี้ เป็ นเวลาพร้อมกันกับเสี ยงเพ ลง เชื่ อ

ในตัวฉัน ของ Jetset'er ดังจากมือถือไอ้โอมแว่วมาตามลม ราวกับยิงตอกยํ้าให้ผมนึ กออกว่า ปุณณ์ เคยเชื่ อ

ผมยังไง
ผมก็ควรจะให้เกียรติดวยการเชื่ อใจปุณณ์เช่ นกัน



"เฮ้ย! กูไปก่อนนะ " คิดได้ดงนั้นปากก็โพล่งขึ้นมาทันที ทําเอาไอ้โอมทีช้อนขยะอยูหน้าเหวอ


"ไปไหน ลบกระดานก่อนเด๊ !"
"ลบเองเด่ะ กุช่วยแค่น้ ี แหละ ไปละ !" แต่ผมยังยืนยันเจตนารมย์เดิมหนักแน่ นแถมฉวยกระเป๋ ามาถือแล้ว
อีกต่างหาก ซึ่งแค่มองตาไอ้โอมก็คงรู ้ ว่าผมจะไปไหน และไปหาใคร
"เออ.... ห่ า .... วันนี้ มซอมทีชมรมนะ รี บเข้าไปด้วยอะ "
ี ้ ่
"เออ ไม่ลืม เดี๋ยวไปแน่ เจอกันทีห้องชมรมนะ " ผมรับปากโอมพลางโบกมือลามัน ก่อนจะรี บออกจาก

ห้องเรี ยนเพื่อลงไปหาใครบางคนในห้องสภาฯชั้นล่าง

569

แต่........... ห้องสภาฯเสือกถูกล็อคสนิ ท ปิ ดตาย ทังทีเ่ ป็ นเวลาเลิกเรี ยนแล้ว และปกติจะมีคนยั้วเยี้ยเต็มห้อง


แท้ ๆ แล้วแม่งห ายไปไหนกันวะ ผมเกาหัวพลางใช้ความคิด ซึ่งในวันแบบนี้ กคงเป็ นสาเหตุอื่นไปไม่ได้
นอกจาก....
ห้องประชุ มชั้น 9 ?

ผมบอกตัวเองอย่างนั้นขณะเดินกลับไปทีลิฟท์เพื่อขึ้นต่อไปยังชั้น 9 สถานทีจดงานแข่งขันตอบปัญหา

่ั
เศรษฐศาสตร์รอบชิ งชนะเลิศระดับประเทศทีโรงเรี ยน ผมเป็ นเจ้าภาพ แต่เพราะความปวดท้องเบา จึงทําให้

ต้องแวะทีช้ น 7 เพื่อเข้าห้องนํ้าสักหน่ อย เนื่ องจากเกรงว่าห้องนํ้าชั้น 9 และ 8 จะมีคนใช้บริ การเยอะชัวร์ ๆ
่ ั
แล้วก็เป็ นดังคาดครับ เพราะตอนนี้ ช้ น 7 โล่งร้างผูคนไปหมด เป็ นสัญญาณว่าห้องนํ้าก็คงไม่มใครแน่ ฮ้า ...




ผมเดินฮัมเพลงเบา ๆ อย่างสบายใจขณะลากขามุงหน้าไปยังห้องนํ้า และก็คงได้ปลดทุกข์เรี ยบร้อยแล้ว ถ้า
ไม่มภาพหนึ่ งเตะตาผมอย่างจังเสี ยก่อน


ภาพของปุณณ์และแพมยืนกอดกันกลม โดยทีฝ่ามือปุณณ์ขางหนึ่ งลูบผมแพมอย่างแผ่วเบา เช่ นเดียวกับที่


เคยทําให้ผม ทุกอย่างชัดเจนอยู่ ตรงหน้า ยัดเยียดให้ผมมองภาพนั้นพร้อม ๆ กับทีรู้สึกได้ถึงสัมผัส


นั้น สัมผัสเดียวกันกับทีผมเคยได้รับและอบอุนใจ แต่ในวันนี้ กลับกลายเป็ นสัมผัสนั้น ทียอนมาทําร้ายผม

่้
เสี ยเอง ให้รู้สึกเจ็บในอกได้ขนาดนี้
สีหน้าตกใจของปุณณ์เป็ นสิ่งทีผมเห็ นเพียงแว่บหนึ่ ง ก่ อนจะหันหลังให้ท้งคูและซอยขาลงบันไดอย่าง

ั ่
ว่องไว... ผมได้ยนเสียงคุนเคยร้องเรี ยกชื่ อผม แต่ยงผมคุนเคยกับเสี ยงนั้นมากเท่าไหร่ ผมก็ยงเจ็บปวดเท่านั้น


ิ่

ิ่
เช่ นเดียวกับสัมผัสนั้นทีผมเคยรักมันมากเท่าไหร่ วันนี้ มนก็ทาให้ผมเจ็บปวดได้มากเท่ากัน

ั ํ

570

สองขาผมสังให้ ตวเองวิงมาเรื่ อยจนถึงห้องชมรม โดยไม่มวแววของปุณณ์ตดตามมาแต่อย่างใด

ี ี่



ผมรู้สึกราวกับปุณณ์ทเี่ คยรู้จก .. ได้ปลิวหายไปแล้ว ..

"เฮ้ยไอ้ม่า!! เป็ นห่ าไรเนี่ ย!! ตัวเท่าควายมีแรงเป่ าแค่น้ ี เหรอวะ ! ออกไปวิงรอบสนามเลยนะมึง ไม่ครบสาม



รอบไม่ตองเสื อกกลับมาอะ !" เสี ยงไอ้โอมโวยรุ่ นน้องลัน จนห้องชมรมเงี ยบไปพักหนึ่ ง เนื่ องจากไม่บอยนัก


ทีมนจะของขึ้นแบบนี้ แต่ทกครั้งทีเ่ ป็ น ก็มกมีผมเป็ นหน่ วยกําลังเสริ มอาสาคอยปลอบใจน้อง ๆ ทีโดนแจ็ค
่ ั



พอตเสมอ
เพียงแต่วนนี้ ผมไม่มแรงเหลือพอจะช่ วยพยุงความรู ้สึกใครแล้วจริ ง ๆ


"มํ่าร้องไห้แล้วอะพี่โน่ " น็อตเตือนผมเบา ๆ พลางกระทุงศอกเป็ นเชิ งให้หันไปดู จึงได้เห็ นไอ้น้องมํ่าเดิน

เช็ ดนํ้าตาป้ อย ๆ ออกจากห้องชมรมไป ขณะทีโอมสังให้เครื่ องเป่ าคนอื่น ๆ ซ้อมต่อ



"อือ ... กูกอยากจะร้องเหมือนกัน " ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ ขณะช่ วยจัดระเบียบนิ้ วน็ อ ตบนสายเชลโล่เส้น
หนึ่ งไปด้วย "เฮ้ยเป็ นไรพี่ !?" แต่ไอ้ห่านี่ เสื อกได้ยนว่ะ

เมือรู ้ตวเช่ นนั้นผมจึงต้องรี บส่งยิมกลบเกลื่อน "อ๋ อ เปล่า ... จะร้องไห้เพราะมึงสอนยากนันแหละ หึ หึ กู
่ ั


บอกให้เอานิ้ วไว้ตรงนี้ ไง เดี๋ยวสังวิงรอบสนามอีกคนเลย หึ หึหึ "
่ ่
"โห่ ย... อย่าโหดดิ่พี่ ผมเพิ่งหัดไม่กี่วนเองนะ " ด้วยคํานั้นทําเอาไอ้น็อตบ่นอุบ ก่อนจะหันไปแว้งไอ้เป้ อ

โทษฐานซ้อมดรัมกวนสมาธิมน ซึ่ง ... โคตรไร้สาระเลย เพราะตอนนี้ ห้องชมรมมีแต่เสี ยงเครื่ องดนตรี ดีด สี

่ ั
ตี เป่ า ดังสวนกันมัวไปหมด ฟั งไม่ได้ศพท์ซกนิ ดเพราะสมาชิ กห้องเล่นอ ยูกนแบบเต็มอัตรา
ั ั

ผมขําไอ้เด็กสองคนทีเ่ ถียงกันไม่หยุดจนแทบเกิดเป็ นสงครามคันชักกับไม้ดรัม ทําเอาคนอื่น ๆ ในห้อง

พลอยหัวเราะไปด้วย จนบรรยากาศทีตงเครี ยดเมือไม่กี่นาทีกอน ชักจะผ่อนคลายลง แถมไอ้น้องน็ อตทีมานัง
่ึ

่ ่
่ ็
หน้าบื้อให้ผมสอนเชลโล่อยูนี่กหัวทึบซะจนอดขํา แม่งไม่ได้ (เก่งทุกเรื่ องยกเว้นเรื่ องนี้ เหรอมึง ) แต่ถึงปาก
ผมจะกําลังหัวเราะ หรื อใบหน้าผมจะเปื้ อนรอยยิมอยู่ ... ภายในใจกลับมีแค่ความรู ้สึกทีตรงข้ามกันอย่าง



571

สิ้นเชิ ง

ในเมือรู้สึกตัวอีกทีผมก็เฝ้ าแต่มองประตูห้องชมรม หวังให้ใครสักคนเดินเข้ามา ..

แต่ไม่เคยมีสกครั้งทีสมหวัง




..ผมน่ าจะรู ้วาสักวัน เราสองคนก็ตองจบลงแบบนี้


...


"จะสองทุมแล้ว เลิกซ้อมก่อนปะ " เสี ยงไอ้ฟิล์มถามผมระหว่างกําลังต่อโน๊ ตห้องสุดท้ายให้ไอ้น็อตอยู่ ทํา

เอาผมต้องลุกลี้ลกลนดูนาฬิ กาตาม แล้วก็พบว่าจริ งอย่างมันพูด "เออ ๆๆ ปิ ดห้ อง โทษทีวะ กูลืมดูนาฬิ กา "

ผมตอบฟิ ล์มกลับไปอย่างนั้น ก่อนเสี ยงดัง ๆ ของมันจะตะโกนส่งคําสังเป็ นทอด ๆ ไป "เลิกซ้อม!! เก็บ

ของ!! ไสหัวกลับบ้านซะ !!!" นัน... แล้วดูมน - _-... จะบอกดี ๆ ก็ไม่ได้เนอะไอ้ห่า


ผมส่ายหัวขํา ๆ พลางช่ วยน็ อตเก็บแสตนตั้งโน๊ ตเพลง รวมถึง เอาเชลโล่ลงกล่อง ขณะทีคนอื่น ๆ เริ่ มทยอย

เก็บเครื่ องไม้เครื่ องมือของตัวเองเช่ นกัน ผมช่ วยเก็บของในห้องชมรมพลางโบกมือลาน้อง ๆ ทีเ่ ริ่ มทยอย
กลับบ้านกันเป็ นระยะ จนเหลือแค่พวกเราม .5 ทียงคงเคลียร์ของในห้องชมรมอยู่
่ั

"แค่น้ ี กพอแล้วมังโน่ ไอ้นี่ไม่ตองเก็บหรอ ก เดี๋ยวตอนเช้าให้ง่อยมาพิมพ์ " อาร์ทบอกผมพลางชี้ ไปทีป้ ึ งเอก



สารกองใหญ่ทตองคียลงคอมพิวเตอร์ ซึ่งเออ .. ไม่ตองเก็บก็ดีเหมือนกัน เสี ยเวลาแยกงานสุด ๆ ผมพยักหน้า
ี่ ้ ์

รับคําแนะนํานั้น ก่อนจะสํารวจห้องแล้วเดินไปเอากระเป๋ ามา

572


"ไม่ลืมไรแล้วนะมึง กูปิดไฟนะ " ผมร้องบอก พวกทียนใส่รองเท้าอยูหน้าห้อง ได้ยนเสี ยงพวกมันขานรับ
่ื

อื้ออึง ไม่มใครทักท้วงอะไรจึงปิ ดไฟแล้วออกมาใส่รองเท้าบ้างทันที

แต่สิ่งทีรออยูหน้าห้องชมรมคือ ..
่ ่


"ปุณณ์ ...." ผมอุทานชื่ อคนทียนตรงหน้าเพราะความตกใจในแว่บแรก แต่เพียงเสี้ยววินาทีตอมา ความรู ้ สึ ก
่ื
เมือตอนเย็นก็ประเดประดังกลับมาหาผมอีกครั้ง

"อ้าวปุณณ์ รอโน่ เหรอวะ ทําไมไม่เข้าไปอะ ยุงเยอะจะตายห่ า " เสียงฟิ ล์มร้องถามเลขาสภาฯทีเ่ พียงคลี่ยม
ิ้
เล็กน้อย ก่อนจะอ้าปากตอบ "เปลี่ยนบรรยากาศน่ ะ .. โน่ กลับด้วยกันนะ " แต่มนเอาอะไรคิด ว่าผมจะอยาก

กลับบ้านกับมัน
"โอม... วันนี้ เดี๋ยวกูแวะบ้านมึงนะ " ผมไม่ตอบคําชวนนั้น แต่หันไปพูดกับโอมแทน ทําเอาไอ้โอมหน้าเห
วอ แต่สายตาผมคงให้คาตอบอะไรได้หลายอย่าง


โอมหยุดมองหน้าผมสลับกับปุณณ์ ก่อนจะถอนหายใจยาว "เรื่ องพวกมึงกูไม่อยากยุง ไปคุยกันเองไป ...
แล้วถ้าไม่ไหวจริ ง ๆ ค่อย มาหากู" เพราะโอมเป็ นคนทีรู้เสมอว่าผมคิดอะไร และกําลังจะทําอะไร รวมถึงครั้ง


นี้ มนก็ยงรู้เช่ นกันว่าผมกําลังจะหนี แต่สาเหตุทหนี เป็ นเพราะตัวผมเองยังไม่รู้วาจะคุยอะไรกับปุณณ์ดี ใน
ั ั
ี่
เมือแค่เห็ นหน้าปุณณ์ตอนนี้ ร่ างกายก็รู้สึกอ่อนล้าไปหมด ผมอาจจะเคยรอให้ปณณ์เข้า มาอธิ บายเรื่ อง


ทังหมด แต่พอเวลานี้ มาถึง ผมกลับไม่พร้อมทีจะฟั งอะไรเลย


ฝ่ ามือโอมบีบไหล่ผมแน่ นเหมือนต้องการส่งผ่านกําลังใจ พร้อมรอยยิมทีมนมีให้แว่บหนึ่ งก่อนจะเดินไป
้ ่ ั
่ ั
พร้อมกับพวกฟิ ล์ม ปล่อยให้ผมยืนนิ่ งอยูกบคนทีทาร้ายผมเพียงลําพัง
่ ํ
"ไปหาอะไรกินกันมัย " แล้วคํานี้ เหรอทีมนควรพูดออกมาในเวลาแบบนี้ ? ผมหันไปมองใบหน้าเดิม ๆ นั้น
่ ั

ด้วยความไม่อยากเชื่ อหู ว่าคนทีเ่ พิ่งทําร้ายจิตใจกันเมือตอนเย็นจะกล้าชวนผมไปกินข้าว ราวกับไม่เคยมี


573

อะไรเกิดขึ้น
"กูจะกลับบ้านวันนี้ กเู พลีย " เป็ นอย่างนั้นผมจึงตอบปัดอย่างไม่ลงเล พร้ อมก้าวขาหมายจะกลับบ้านอย่างที่


พูด หากแต่ฝ่ามือแกร่ งรี บฉวยแขนผมไว้ได้กอน
"โน่ อย่าบอกนะว่าซีเรี ยสเรื่ องเมือเย็นจริ ง ๆ " แถมนํ้าเสี ยงทีถามออกมายังฟั งดูเหมือนไม่อยากเชื่ ออีก


่ ั
ต่างหาก อ๋ อ ... หมายความว่าทีกรู้สึกอยูนี่มนแปลกมากใช่ รึเปล่า ทีกเู สี ยใจนี่ ม ั นประหลาดมากใช่ มย
ู่

้ั
ผมหันไปตอบมันชัดเจนทันที "กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงใช้ส่วนไหนของสมองคิดถึงถามมาได้ แต่ตอนนี้ กไม่

มีอะไรจะพูดกับมึง ... กูจะกลับบ้านนอน " และผมพูดจริ งไม่ได้ลอเล่น ผมฉวยโอกาสตอนมันเผลอดึงข้อมือ

ตัวเองออกจากฝ่ ามือนั้น ก่อนจะเดินลิว ๆ มุงสู่ ประตูร้ ัวโรงเรี ยน
่ ่
แต่อีกคนยังตามมาไม่หยุด "เฮ้ย!! ไปกันใหญ่แล้วโน่ !! คุยกันก่อนดิ่ !" แถมเสี ยงทุมนั้นไม่เรี ยกเปล่ายังยื้อ

ผมให้หยุดเดินอีก เรากระชากกันไปมาจนยามหน้าโรงเรี ยนมองด้วยสายตาแปลก ๆ
"คุยอะไร วันนี้ กเู หนื่ อยมาก มึงจะเอาไงค่อยบอกกูพรุ่ งนี้ แล้ วกัน " ผมพูดด้วยนํ้าเสี ยงไม่ดงนัก และไม่ใช่

การพูดหาเรื่ อง คําพูดของผมจริ งจังจนปุณณ์ตองนิ่ งไป ... ชัวขณะหนึ่ งทีคดว่าอีกฝ่ ายคงยอมแพ้แน่ แล้ว แต่

่ิ

ปุณณ์กลับฉุ ดเอาผมไปนังตรงฟุตบาทบริ เวณทางออกโรงเรี ยนอย่างไม่ลดละ

"ไม่เอา! มึงจะกลับไปทั้งแบบนี้ ได้ไง มึงเข้าใจ ผิดอะไรเนี่ ย "
"........." แต่ไม่ใช่ หน้าทีทผมทีตองตอบ
่ ี่ ่ ้
"เฮ้ย เรื่ องแพมไม่มอะไรเลยจริ ง ๆ นะ มึงเป็ นไรวะ กูไม่คดว่ามึงจะติดใจขนาดนี้ " เฮอะ!! ผมแค่นหัวเราะ


อย่างไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับมัน


"เฮ้ยโน่ ... เอาดี ๆ คิดมากเรื่ องแพมจริ งเหรอวะ " จนเมื่อเวลาผ่านไปครู่ หนึ่ งจนปุณณ์คงรู ้วาผมไม่อยูใน
อารมณ์จะเสวนาด้วยแน่ ๆ มันจึงย่อลงนังตรงหน้าผม แล้วใช้สายตาคมมองตรงมาราวกับจะเค้นคําตอบ


574

"ฟั งดี ๆ เลยนะ.... กู กับ แพม ไม่มอะไรอย่างที่ มึง คิด .... และสุดท้าย... กู รัก มึง ... หัดจําซะบ้าง " มันพูดยํ้า

ทีละประโยคก่อนจะปิ ดท้ายด้วยการบ้องหัวผมจนหน้าทิม แม่งเอ๊ย !!!!! นี่ มงคิดจะง้อกูจริ งเหรอวะ ! ไอ้ควาย


ผมเงยหน้ามาเงื้ อมือหมายจะบ้องมันกลับ และก็คงเกิดสงครามเก้าทัพไปแล้ว ถ้าเสี ยงหวาน ๆ ซึ่งผมไม่คน
ุ้
นัก ไม่ได้ดงขึ้นจากทางด้านหลังเสี ยก่อน

"ปุณณ์ ! ยังไม่กลับอีกเห รอ?"
"อ้าว.... แพม!" หึ หึ.. ไงล่ะ... เป็ นไงล่ะมึง ! ผมเหล่ตามองเจ้าของชื่ อทีถกเรี ยกซึ่งทําหน้าเสี ยไปแล้ว แต่ยง
ู่


ไม่วายรี บคว้ามือผมไปจับแน่ นเพราะรู ้วาผมกําลังจะลุกหนี มน

"ยังไม่กลับอีกเหรอ ?" เสี ยงแพมถามซํ้าพลางส่งยิมเลยมาถึงผม จนต้องแค่นยิมกลับไปอย่ างเสี ยไม่ได้


"ยัง แพมล่ะ ไหนออกไปตั้งนานแล้ว กลับมาทําไมอีก "
"อ๋ อ ... ไปกินข้าวแถว ๆ นี้ มาน่ ะ กินเสร็ จแล้วเดินผ่านเห็ นปุณณ์ยงอยูในโรงเรี ยนเลยแวะมาขอบใจเรื่ อง
ั ่
เมือเย็น" เจ้าของเสี ยงหวานนั้นตอบพร้อมรอยยิมเก๋ แต่ทาเอาผมถอนหายใจแรง ในขณะทีปณณ์เริ่ มก ระชับ


่ ุ

มือผมแน่ นขึ้น
"อืม... แล้ว... โอเคแล้วนะ "
"อื้อ โอเคแล้ว ..." ผมสังเกตว่านัยน์ตาแพมดูหมองลงไปนิ ดหน่ อย ก่อนเธอจะคลี่ยมแล้วหันไปตะโกนเรี ยก
ิ้
เพื่อนทียนรอบริ เวณหน้าโรงเรี ยนให้เข้ามา "ไมค์ !!!!! เข้ามาดิ!!! นี่ ไงปุณณ์ !" หื ม ? ใครวะ? ผมเลิกคิวสูงเมื่ อ
่ื

เห็ นผูชายเจ้าของชื่ อ ไมค์ ทีแพมเรี ยก ค่อย ๆ เดินเข้ามาสมทบกับพวกเราอีกคนหนึ่ ง


"อ๋ อ หวัดดีครับปุณณ์ แพมเล่าให้ฟังหมดแล้ว ขอบคุณนะทีช่วยดูแลแฟนผมให้ " อะ... เอ๋ ??... อะไรวะ....

ถึงตรงนี้ ผมไม่ได้คดไปเองแน่ ๆ ว่าเชี่ ยปุณณ์มนยิมแบบสะใจชอบกล

ั ้

575


"อือ ไม่เป็ นไรหรอก " มันตอบคนทีชื่อไมค์กอนจะหันมายิมยียวนผมหนึ่ งที "กลับบ้านดี ๆ นะ .. แพม ปี



หน้าเอาใหม่ละ สู ้ ๆ"


่่
"จ้า .... ปุณณ์กบโน่ กกลับบ้านดี ๆ นะ " เสี ยงใสนั้นบอกลาเราทั้งคูกอนจะโบกมือว่อนแล้วพากันเดินจากไป
่ ั

ทิงให้ผมอยูกบปุณณ์ตอเพียงลําพัง

"หึ หึ........ ไอ้ข้ หึง .... หึ หึหึ" อะ...... อะไรนะ!.. ไอ้เชี่ ยย.... ใครหึ งมึงวะ!

ผมเหลือกตาใส่มนอย่างไม่ยอมแพ้ "ก็เป็ นมึงจะคิดไง ถ้าเห็นงั้นอะ !"

"เป็ นกูจะลากมึงออกมาคุยให้รู้เรื่ องเดี๋ยวนั้น หึ หึหึ " ไหมล่ะ ! มันน่ ะร้ายกว่าผมอีก ! ผมส่งเสี ยงจิจะอย่า งขัด
๊๊
ใจ ปนเซ็งทีตวเองคิดมากไป
่ ั
ปุณณ์ยมบาง ๆ ก่อนจะเขยิบมานังข้างผมพร้อมตบไหล่เบา ๆ "แพมเค้าตกรอบสุดท้าย เสี ยใจมากเลยว่ะ กู
ิ้

เลยช่ วยปลอบ... แต่ไม่มอะไรมากกว่านั้นจริ ง ๆ นะ มันไม่ใช่ ความรู ้สึกเดียวกับเวลาทีกกอดมึงเลย ... มึงเชื่ อ

ู่
กูใช่ เปล่า"
"อือ ...." ผมตอบคําอธิ บายยืดยาวนั้นเพียงสั้น ๆ เพราะในหัวกําลังครุ่ นคิดไม่ยอมหยุด ว่าวันนี้ เป็ นอะไร ถึง
ได้บมบ่ามขนาดนั้น
ุ่
"แต่โน่ ไม่เคยเป็ นอย่างนี้ นี่ครับ ... มีอะไรในใจรึ เปล่า ทําไมคิดมากจัง " คําถามของปุณณ์ช่างตรงประเด็น
เพราะเป็ นคําถามเดียวกับทีผมกําลังถามตัวเอง พอดี

... ผมเป็ นอะไร..

่ ั
ระหว่างเราสองคนปล่อยให้ความเงี ยบครอบคลุมอยูพกหนึ่ ง จนเหลือเพียงเสี ยงรถยนต์จากด้านนอกทีแล่น

ผ่านไปมาเท่านั้น จนเข็มนาฬิ กาเดินไปนานเท่าไหร่ แล้วไม่รู้ ปุณณ์จงถอนหายใจเสี ยงยาว


576


ฝ่ ามืออุนนั้นเลื่อนมากุมมือผมไว้แผ่วเบา "กูก็ไม่รู้นะว่ามึงเป็ นอะไร ... แต่ความรู ้สึกกูไม่เคยเปลี่ยนหรื อ
ลดลงเลย... กูอยากให้มงมันใจในตัวกูมากกว่านี้ ได้รึเปล่า "
ึ ่
ซึ่งผมก็อยากเป็ นแบบนั้น แต่ .... " ไม่รู้ดิ่ ... ช่ วงนี้ กู ... แปลก ๆ .."
"แปลกยังไงครับ "
ผมกลืนนํ้าลายลงคออึกหนึ่ งก่อนจะพูดต่อ "กูรู้สึกเหมือน .... ชี วตมึงคงดีกว่านี้ ...... ถ้าคนทีอยูขางมึงไม่ใช่

่ ่ ้
กู...... ไม่รู้ดิ่ .."
แต่ดวยคําตอบนี้ ทาเอาเสียงทีเ่ คยอ่อนโยนของปุณณ์ดแข็งขึ้นมาทันใด "ทําไมโน่ คดอย่างนั้นอะ "




ทังทีผมไม่มเี จตนาจะทําให้มนโมโหเลยแม้แต่น้อย "ก็มงจะไม่ให้กคดได้ไง ... ในเมือทุกวันนี้ มงมีปัญหา


ูิ


้ ่
กับทีบานก็เพราะกู .... จนกู... กูคดเลยไปว่า ถ้ามึง .... ถ้ามึงได้ .. คบกับเด็กผูหญิงดี ๆ ... น่ ารัก ๆ เรี ยนโรงเรี ยน
่ ้


ดี ๆ เก่ง ๆ อย่างแพม .... ชี วตมึงก็คงง่ายกว่านี้ ... มึงก็คงกล้าบอกทีบานอย่างเต็มปากเต็มคําว่า มึงกําลังคบใคร

่ ้
..... แล้วทุกอย่างก็คงดีกว่านี้ .... ไม่รู้ดิ่ .... แต่เพราะเป็ นกู.......... มึงก็เลย......" ผมพ่นความรู ้สึกลึก ๆ ในใจที่

เคยเก็บไว้กบตัวเองออกมา แต่ไม่สามารถพูดต่อจนจบได้ เพราะทั้งหมดนี้ มนอาจจะมากเกินไป .. จนทําให้

ปุณณ์เงี ยบ
ใบหน้าคมคายนั้นวางสายตาทีใบหน้าผ มนิ่ ง ก่อนริ มฝี ปากเรี ยวจะคลี่ยมบาง ๆ "เพราะแบบนี้ ใช่ มย ถึงทํา

ิ้
้ั
ให้โน่ ไม่สบายใจ"
"อะ.... อืมม" ผมขานรับคําถามมันแบบงง ๆ ขณะทีปณณ์ฉุดแขนผมให้ลกขึ้นยืนพร้อมมัน
่ ุ

"ถ้าอย่างนั้นไปทําให้โน่ สบายใจกันเถอะ " หะ....... หาา?? อะไรนะ!? ผมทีมนงงไปหมดถูกปุณณ์ลา กให้
่ึ
ตามไปถึงหน้ารั้วโรงเรี ยน ก่อนมันจะโบกแท็กซี่ดวยคําว่า


577

"ท่องหล่อครับพี่ "
เฮ้ ยยยยยยยยยยยยยยยย!?
แล้วผมก็ตองมานังหน้ามึนบนแท็กซี่โดยทีไม่เข้าใจอะไรซักอย่างเดียว ! หนําซํ้าไอ้หน้าหล่อทีฮมเพลง


่ั

อารมณ์ดีอยู่ ยังทําหน้ามีเลศนัยชนิ ดเห็ นแล้วเสี ยวสันหลัง วาบบอีก ไม่น่าวางใจเลยว่ะ ! น่ ากลัวจนอดระแวง

ไม่ได้วามึงจะเอากูไปทําอะไรรึ เปล่า !? ผมคิดสงสัยพร้อมว่าจะกระชากคอเสื้อนักเรี ยนเรี ยบแปล้นนมาถาม
ั่
ให้รู้เรื่ อง แต่รถเสือกเบรกเอี๊ยดหน้ารั้วบ้านภูมพฒน์จนแทบหงายซะก่อน
ิ ั
เหี้ ย!! ทําไมรถไม่ตดเลยวะ !? นี่ มนทองหล่อนะ ไม่ใช่ พุทธมณฑล !! ทําไมโชคชะตาถึงได้ลาเอียง อะไร ๆ



ก็เข้าข้างไอ้ปณณ์ไปหมดอย่างนี้ !


ผมนังหน้าเหวอทันทีทเี่ ห็นรั้วบ้านคุนตา ตั้งตระหง่านอยูตรงหน้า ขณะทีลกชายบ้านหลังนั้นเพียงยิมกริ่ ม

ู่


หยิบเงินจ่ายให้คนขับแท็กซี่ และลากผมลงจากรถแบบทุลกทุเลทันที


"จะ.... จะทําอะไรของมึงวะ !!" ก็เห็ นรอยยิมแบบนี้ แล้วใจไม่ดีนี่หว่า พับผ่าสิ !! แต่ไอ้ห่าตัวสร้างปัญหา

ยังคงยิมแบบทีผมคิดว่าโคตรน่ ากลัวต่อไป


"มาเร็ว.... เดี๋ยวไม่ทน " แล้วไม่ทนอะไรล่ะ !!!! โว้ยยย.. แถมไม่เหลือเวลาให้ผมประท้วงแล้ว เมือทั้งสอง



แขนถูกมันลากเข้าบ้านทางประตูเล็กก่อน
ผมค่อย ๆ เดินตามไอ้เจ้าของเสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีนน ขณะตัวเองเหงื่ อแตกเต็มหลัง โดยเฉพาะตอน
ั่
เดินผ่านโรงรถแล้วเห็ นรถพ่อมันจอดนิ่ งอยู่ ผมยิงระแวงหนัก


็ี
"ปุณณ์ ..... มึงจะทําไร บอกกูกอนน " เพราะกูกมสิทธิ์ ทีจะรู ้นะเฮ้ย ! ไม่ใ ช่ มาปิ ดประตูตแมวแบบนี้ ! ผม


พยายามยื้อแขนตัวเองกลับมาแต่ไอ้คนข้างหน้าเสื อกคว้าไว้แน่ น และยังไม่มททาจะบอกอะไรให้ฟัง
ี ี ่
นอกจากทําหน้ายียวนตอบอีกต่างหาก

578

"ไม่บอก!"
"ไอ้เชี่ ยยยยยยยย ไม่บอกกูไม่เข้าไปจริ ง ๆ นะ !!"
"ไม่ทนแล้วแหละ " ซึ่งก็คงไม่ทนจริ ง ๆ เ พราะตอนนี้ เราสองคนมายืนหน้าประตูบานภูมพฒน์เรี ยบร้อย



ิ ั
แล้ว...

เสี ยงทีวรายการข่าวภาคคํ่าดังแผ่ว ๆ เป็ นสัญญาณว่าคนดูช่องนี้ ไม่ใช่ น้องแป้ งแน่ ... แบบนี้ จะไม่ให้ผมกลืน

นํ้าลายฝื ดคอได้ไงอะ !
"เชื่ อกูสิ..." แต่น่าแปลกทีคาพูดสั้น ๆ เพียงคําเดียวจากปุณณ์ กลาย เป็ นดังเวทมนต์ไล่ความกังวลใจให้ผม
่ ํ

ได้... ผมมองตอบนัยน์ตาเป็ นประกายบนใบหน้าคมนั้น แล้วตัดสิ นใจเดินเข้าตัวบ้านไปพร้อมมัน

"พ่อ........" แต่เฮ้ย !!!!!!!!! เรี ยกเลยเหรอวะ!!!!!!? ไอ้ห่านี่ ทาเอาผมผงะไปสามก้าวเมือได้ยนเสี ยงปุณณ์ทก

่ ิ

พ่อตัวเอง ทีกาลังดูทวในห้ องนังเล่น แถมแม้จะภาวนาให้เจ้าของบ้านภูมพฒน์ดทวเี พลิน หู ตง จนไม่ได้ยน
่ ํ
ีี
ิ ั ู ี



เสี ยงลูกชายแค่ไหน ก็ดเู หมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จะไม่เคยเข้าข้างผมเลย
"ว่าไง... เพิ่งกลับมาทําไมไม่ไปเก็บของก่อน "
... ผมกลืนนํ้าลายฝื ดคออีกครั้ง เพราะพอจะเดาออกว่า ไอ้คนข้าง ๆ กํา ลังคิดอะไร
"พ่อ.." ปุณณ์เรี ยกพ่อตัวเองอีก ทังทียงประจันหน้าอยู่ ราวกับคนชังใจตัวเองไม่ขาด
้ ่ั


"........" แต่คราวนี้ ไม่มเี สี ยงตอบรับจากผูใหญ่ตรงหน้าแล้ว .. ผมรู ้วาพ่อรู้ ว่าสาเหตุทเี่ ราสองคนมายืนอํ้า ๆ

อึ้ง ๆ กันอยู่ เป็ นเพราะอะไร

579

ปุณณ์สูดหายใจทางปากเฮื อกหนึ่ งก่อนจะพูดออกมา ".. ผมมีแฟน " แต่เฮ้ย!!! เอางี้ เลยเหรอวะ!? ผมถึงกับ
ต้องกระพริ บตาถี่ ๆ ไล่ความมึน เผือว่าเมือกี้จะแค่หูตาฟ่ าฟางไป แต่ภาพทีเ่ ห็ นยังคงเป็ นไอ้ปณณ์กบพ่อยืน


ุ ั
ประจันหน้าอยูเ่ หมือนเดิม ไม่มอะไรเปลี่ยนแปลง

เจ้าของบ้านภูมพฒน์ดูเคร่ งขรึ มขึ้นมาทันใด "ยอมพูดแล้วรึ ไง ไอ้ตวดี "
ิ ั


"ผมจะพูดเท่าทีผมอยากพูด " แล้วยังไปต่อล้อต่อเถียงกับเค้าอีก !! โอ่ยยย กูละปวดกบาล เดือดร้อนต้อง

ควานหายาดมในกระเป๋ ากางเกงตัวเองแต่ดนเจอแค่โทรศัพท์มอถืออีก โอ่ย ... กูลืมไว้ทห้องชมรม


ี่
บรรยากาศเริ่ มตึงเ ครี ยดจนผมรู ้สึกอึดอัด
"แล้วแกอยากพูดอะไร " พ่อมันถามกลับพลางถอดแว่นสายตาทีใช้ดทวเี มือกี้ออก เป็ นสัญญาณว่ากําลัง
่ ู ี ่
โฟกัสแค่ลกชายตรงหน้าเพียงอย่างเดียว ขณะทีนัยน์ตาปุณณ์ดมนใจขึ้นมาก


ู ั่

"ผมคิดอยูหลายคืน .. ว่าพ่อทําแบบนี้ ทาไม .. พ่อจะบังคับให้ผมพูดเพรา ะอะไร"

"....."
"แล้วผมก็ได้คาตอบ .. ว่าเป็ นเพราะพ่อรักผม พ่อเลยไม่อยากให้ผมเป็ นแบบพี่เภา ... แต่พอคิดได้แบบนี้ ผม


เลยรู ้วา ... พ่อไม่เคยไว้ใจผมเลย "


"ไม่ใช่ วาพ่อไม่ไว้ใจแก " เสี ยงทุมของพ่อเริ่ มพูดบ้าง หลังจากเงี ยบอยูนาน ทําเอาใจผมแทบหยุดเต้น "แต่

แกเคยคิดไหมว่าอายุแค่น้ ี มนจะไปกันได้ซกกี่น้ า แกจริ งจังกับเขาแล้วเขาจริ งจังกับแกมัย ไอ้พวกทือ ๆ ซื่อ ๆ

ั ํ


อย่างแก พ่อเห็ นมานักต่อนักแล้วว่าสุดท้าย ก็มานังครํ่าครวญว่าเสี ยใจ ไม่น่าเลือกแบบนี้ เลย ... หรื อถ้าแกโชค

ร้ายได้เท่าไอ้เภา ซึ่งก็มโอกาส เพราะแกเป็ นลูกพ่ อ ใครก็จบตามองแก แกก็จะถูกนักข่าวขุดคุยแต่เรื่ องไม่ดี



ออกมาให้โลกรู้ ถ้าถึงวันนั้นแกจะยังยืนทําเก่งแบบนี้ ได้รึเปล่า มันคุมแล้วเหรอทีแกจะเอาตัวลงไปเสี่ยง "



580

"คุมครับ "

"อะไรนะ"

"ปุณณ์ไม่กลัว แล้วปุณณ์กไม่สนด้วย ว่าข้างหน้าจะมีอะไรรออยู่ ..."
"......"
"ปุณณ์ตอบพ่อไม่ได้หรอก ว่าเราจะไปกันซักกี่น้ า หรื อเขาเป็ นคนดีพอสําหรับปุณณ์หรื อไม่ แต่วนนี้ เรารัก




กัน และปุณณ์รักเค้า ไม่วาจะเกิดอะไรขึ้นปุณณ์กจะรักเค้า ต่อให้วนข้างหน้าต้องเสี ยใจ หรื อเลวร้ายแค่ไหน

ปุณณ์จะรับเอาไว้ทงหมด และพ่อจะไม่มวนได้ ยินคําว่า เสี ยใจทีเ่ ลือกเค้า จากปากปุณณ์ ... ไม่มวนนั้น "
ีั
ีั
้ั
ห้องโถงกลางเงียบไปครู่ ใหญ่ .. แม้แต่เสี ยงทีวทเี่ ปิ ดทิงไว้ ผมก็ยงไม่ได้ยน ด้านหลังของปุณณ์ดแน่ วแน่





และเด็ดเดี่ยวจนอดทึ่งในความกล้าหาญของคนตรงหน้าไม่ได้ ขณะเดียวกันผมก็เกลียดตัวเองเหลือเกิน ที่ เคย
ระแวงคนทีรักผมมากขนาดนี้ ..

พ่อของปุณณ์สาวเท้าเข้าไปใกล้ปณณ์ จนแทบยืนชนกัน ก่อนมือข้างนั้นจะเอื้อมไปบีบไหล่ลกชายคนเดียว


หนัก ๆ

"ก็อยากได้ยนแค่น้ ี ละ นึ กว่าจะไม่เป็ นลูกผูชายพอซะแล้ว .. อีกหน่ อยมีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่กลัวใช่ มย "


้ั
"ครับ"
"จะไม่พูดคําว่าเสียใจให้พ่อได้ยนใช่ มย "

้ั
"ใช่ ครับ"
"คิดดีแล้วใช่ มย "
้ั

581

"ดีทสุดครับ "
ี่
"เป็ นลูกพ่อต้องอดทน ... จําคํานี้ ได้ใช่ มย "
้ั
"ผมดีใจทีได้เป็ นลูกพ่อครับ "


ภาพพ่อกับลูกกอดกันตรงหน้าทําเอาผมนํ้าตาซึมหน่ อยนึ งแฮะ .. ไม่รู้เพราะดีใจหรื อโล่งใจ หรื อสองอย่าง
ปน ๆ กัน เฮ้อ ... ไอ้ปณณ์แอบหันมายิมให้ผม ก่อนจะคุยกับพ่อต่อเหมือนเดิม


่ ั
"ปากหวานนะไอ้นี่ อยูกบแฟนก็ปากหวานงี้ ง้ นสิ "

"เปล่านะ แค่พูดตามทีคด " ดูมนยังแถครับ เสียงเจ้าของบ้านภูมพฒน์หัวเราะร่ วนก่อนจะโยกหัวลูกชายคน
่ิ

ิ ั
เดียวเล่นเบา ๆ

"จะคบใครก็คบไปเถอะ ถ้ามันใจขนาดนี้ พ่อกับแม่คอยหายห่ วงหน่ อย ไอ้แบบอํ้า ๆ อึ้ง ๆ อย่างตอน


แรกน่ ะ แม่เค้าใจไม่ดี .... อ้าวโน่ มายืนทําอะไร ให้กาลังใจไอ้นี่มนเหรอ " เอ่อ .... ไม่รู้ดิ่ครับ ... ผมเกาหัวตัวเอง

แกรก ๆ สองทีพร้อมส่งยิมแหย ๆ กลับไป

"เอาไปบอกแฟนมันด้ วยนะว่าวันนี้ มนยอมงัดกับพ่อเพื่ออุดมการณ์ของมัน ฮ่า ๆ นิ สยเหมือนใครวะ "


"เหมือนพ่อแหละ งั้นผมไปอาบนํ้าก่อนนะ " ไอ้ปณณ์วาพลางส่งยิมเผล่มาทางผม จนขนลุกซู่ดวยความ
ุ ่


เสี ยวสันหลังวาบ

"ไปเถอะ แล้วโน่ ละ คืนนี้ นอนนี่ รึเปล่า หรื อจะกลับบ้าน ถ้ากลับบ้านเดี๋ย วพ่อให้คนรถไปส่ง "
"กะ...."

582

"โน่ นอนนี่ !!! ผมโทรบอกบ้านโน่ แล้ว " ไอ้ตอแหล!!!!!!!!!! ผมหันไปจ้องไอ้ข้ ตเู่ ขม็งแต่ดทาทางแม่งไม่

ู ่
สะทก
เจ้าของบ้านภูมพฒน์แค่ยมตอบเรากลับมา ก่อนจะเดินกลับไปนังดูทวทโซฟาตามเดิม "งั้ นก็รีบขึ้นไป
ิ ั
ิ้
่ ี ี ี่
อาบนํ้า ทําการบ้านกั นได้แล้ว อย่านอนดึกล่ะ "


"คร้าบบ การบ้านน่ ะทําอยูแล้ว " เดี๋ยวนะ... มึงพูดเรื่ องเดียวกับพ่อปะเนี่ ย .. แต่ดจากสายตาทีหลิ่วมากูวา


ไม่ใช่ นะ!! ผมยกมือหมายจะชู นิ้วกลางใส่หน้ามันแต่ไอ้ตวดีเสื อกลากแขนผมข้างนั้นให้เดินขึ้นบันไดตาม

ไปก่อน เชี่ ยยยยยยยยยยยยยยยย

...
แอ๊ ด---ปัง!!
"เป็ นไง รู้สึกดีข้ นรึ เปล่า ?" เอ่อะ... ปิ ดประตูห้องปุ๊ บก็ถามปั๊บเลยว่ะ กุปรับสภาพไม่ทน


"ก็... มึน ๆ ว่ะ ... มึงก็กล้าเนอะ" เพราะถ้าเป็ นกู... กูป๊อด ฮ่า ๆๆ .. ผมว่าพลางเดินไปโยนกระเป๋ าลงโซฟา
พร้อมขยับชายเสื้อออกมานอกกางเกง ขณะทีปุ ณณ์ฉวยรี โมทกดเปิ ดแอร์

"อือ เพื่อมึงเลยนะ จะได้เลิกคิดมากซักที " อ๋ อเหรอออออออออ ผมแกล้งเบะปากใส่มน ทําทีเหมือนไม่เชื่ อ

(ทังทีจริ ง ๆ ก็เชื่ อนันแหละ แต่อยากแกล้ง จะทําไม ฮ่า ๆ ) ไอ้ปณณ์เลยหน้าบูดเหมือนนมกล่องค้างปี

้ ่

"ไร... ดูทาหน้า ... มานี่ เลย มาใกล้ ๆ กู " แล้วไม่บดเปล่ายังกวักมือเรี ยกอีก ผมหันไปส่งสายตาไม่ไว้ใจให้


ไอ้เจ้าของห้องนัน แต่มนกวักมือยิกจนน่ ากลัวข้อมือจะหัก เลยเดินไปหาหน่ อยก็ได้วะ


แล้วก็คดผิดจริ ง ๆ ทีมา เพราะยังไม่ทนถึงตัวอีกฝ่ ายดี ไอ้ปณณ์กคว้าผมไปกอดซะแน่ น !



ุ ็

583

ปลายจมูกโด่งกดลง กับแก้มผมแบบทีไม่รอให้ทนอุทธรณ์ "ไหน... ขอรางวัลหน่ อย มีรางวัลอะไรให้กบาง


ู ้
หื ม?" แล้วยังกล้าพูดว่าขอนะ ทั้งทีทาตัวเหมือนจะมาปล้นกันชัด ๆ ผมคิดระหว่างปุณณ์เริ่ มฝังจูบทีซอกคอ
่ ํ

ผม
"เชี่ ย อาบนํ้าก่อน"
"ไม่เอา"
่ ่ ่ ่

เอ่อะ.. ลางร้ายเริ่ มปรากฏครับ ... ผมพ ยายามเอียงตัวหลบริ มฝี ปากหยุน ทีไม่วาเมือไหร่ กตามมาพรมจูบได้
ขณะมือมันสาละวนกับการปลดกระดุมเสื้อนักเรี ยนผมไปด้วย
"ปุณณ์ ....." แล้วฟั งกูบางป่ าวเนี่ ย !?

"ว่าไงครับ " ในทีสุดไอ้คนตรงหน้าก็ยอมมองตอบ พร้อมหยุดสาละวนกับร่ างกายผมครู่ หนึ่ ง ... แต่ .. เอ่อ ...

สายตาทีมองมานี่ ดิ่ ผมไม่ได้คดไปเองแน่ ๆ ว่าโคตรเต็มไปด้วยความต้องการเลย .... เอ่อ... เอาไงดีวะ


ผมชักเริ่ มตะกุกตะกัก โดยเฉพาะตอนมันมองหน้าและใช้ฝ่ามือลูบข้างลําตัวผมไปด้วย "ปะ... ไปทีเ่ ตียง
แล้วกัน ... บนพรมมัน ... จักจี้ " โว้ยยยยยยย แล้วกูพูดอะไรออก ไปวะ!! อย่ามองกูแบบนั้นได้ไหมเนี่ ย ! ผม

แหกปากด่าตัวเอง (ในใจ)ดังลัน ขณะไอ้ปณณ์ส่งยิมกว้าง



"หึ หึ..." ใบหน้าคมนั้นโน้มมาหอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่ ก่อนเสี ยงกระซิบแผ่วเบา จะดังทีขางหู "น่ ารัก
่ ้
แบบนี้ อย่าหวังจะได้นอน " อ่าวไอ้เหี้ ย !!!! ความผิดกูปะวะ ! ผมอ้าปากทําท่ าจะสวนกลับ แต่เสื อกถูกลากไป
ทีเ่ ตียง และมีริมฝี ปากนุ่ มประกบมากางกั้นคําพูดทั้งหมดก่อน
เฮ้อ..
วันนี้ ตามใจมันแล้วกัน

584

60th CHAOS

หลังจากเรื่ องร้าย ๆ (สําหรับผม) ผ่านพ้นไป ชี วตของพวกเราก็ปกติสุขอยูสองสามวันครับ เป็ นสองสามวัน

ทีสุดแสนสงบ เหมือนเวลาฟ้ าใสก่อนพายุมา จนพวกผมแทบไม่ทนระวัง ว่านี่ มนใกล้มรสุมเข้าไปทุกทีแล้ว



แถมยังเป็ นมรสุมลูกใหญ่ดวย เพราะมันคือ ...


มรสุมไฟนอล !!!!!!!

ชิ บหายแล้วแม่งงงงงงงงงงงงง ณ จุด ๆ นี้ ฆ่าผม ฆ่าผมให้ตายดีกว่าาา (ก่อนจะโดนอาป๊ าฆ่าตอนเกรด
ออก) ฮือ ๆๆ Y____Y ก็ไม่ให้รู้ชะตากรรมตัวเองได้ไงอะครับ ในเมือวัน ๆ เอาแต่นอน ครู สอนก็เล่น psp

กลับบ้านไปเอาแต่ตดอท แถมตืนเช้ามายังลอกการบ้านไอ้เก่งอีก แล้วแบบนี้ จะเอาความรู ้ทไหนไปสอบวะ


ี่
นัน!? เมือคิดได้ดงนั้นผมจึงต้องรี บหอบผ้าหอบผ่อนไปค้างบ้าน ดร .แหวน ซะหลายคืน เพื่อ ..... ตีดอทกับไอ้




โอม.. ไม่ ใช่ !!! เพื่ออ่านหนังสื อต่างหากครับ !!! (หลุดปากจนได้นะเรา) แหะ ๆๆ.. แต่อานกับมันสองคนก็ใช่
ว่าจะประเทืองปัญญาอะไรขึ้นมา สุดท้ายเลยต้องโทรลากไอ้เก่ง ไอ้ปาล์ม ไอ้พง ไอ้รถเก๋ ง (ทีพอจะมีสมอง


่ ้

เหลืออยูบาง) ให้มาช่ วยกันติ วหน่ อย แต่พอไอ้โด่งไอ้เคนไอ้เอ็มรู ้ขาว เลยตามมาขอแบ่งส่วนบุญ .. เอ๊ย .. ส่วน
กุศล.. เอ๊ย!! ความรู้ บ้าง (กูไม่ต้งใจพูดผิดจริ ง ๆ น้า ...)

แล้วมหกรรมติวระดับชาติกเ็ ริ่ มขึ้นครับ ! (เว่อร์ไป ๆ ..) ผมนอนควํ่ากับพื้นโดยทีมอก็ช็อตโน้ตเนื้ อหา
่ื
สําคัญทีพวก มันช่ วยกันทวนให้ฟังไปด้วย แต่โคตรมึนเป็ นระยะ ๆ ... ไม่ดิ่ ... มึนตั้งแต่ตนจนปัจจุบนเลย



ต่างหาก เพราะไอ้ตวเตอร์รับเชิ ญทีมานังติวกันแต่ละคน แม่งงงงงงงง โคตรจะไม่สามัคคีเลยครับ !! มึงเรี ยน

่ ่
ห้องเดียวกันจริ งป่ าววะ !!! ผมล่ะถึงกับต้องกุมขมับตอนไอ้เก่งกับไอ้ปาล์ม เถียงกันเป็ นวรรคเป็ นเวรเรื่ อง
ความต่างศักย์ไฟฟ้ า การต่อเซลส์ไฟฟ้ า วงจรไฟฟ้ าห่ าเหวอะไรนันกันชิ บหาย โอ่ยยย .... แล้วกูจะได้รู้เรื่ องกะ

เขาไหมมมมมมมเนี่ ยวันนี้ งั้นเปลี่ยนวิชาแล้วกัน ! พวกผมตัดสิ นใจปิ ดหนังสื อฟิ สิกส์ (เพราะหาฝ่ ายถูกฝ่ าย
ผิดไม่ได้ )แล้วเปลี่ยนเป็ น ชี วะแทน แต่ ........ ก็ไม่มอะไรดีข้ นเลยยยยยยยยยยยย ไอ้เก่งกับไอ้ปาล์มยังคง



585



เดินหน้าตีกนไม่หยุดเหมือนนนเดิม ทุกประการ เรี ยกได้วาพอเก่งพูดปาล์มแย่ง พอปาล์มแย้งเก่งขัด ความ

ซวยเลยตกทีคนฟั ง เพราะทังมึนและงง จนต้องปล่อยไอ้ตวเตอร์สองคนเถียงกันไป ก่อนทีโทรศั พท์มอถือผม





จะร้องลัน พลางโชว์ชื่อพ่อพระประจํางานซะหรา ....... หึ หึหึ

กดโหวต ปุณณ์ ภูมพฒน์ เป็ นคาตอบสุ ดท้ายครับ !!!!
ิ ั

่ ํ
ก็ช่วยไม่ได้ อยากซวยโทรมาตอนพวกกูกาลังเดือดร้อนอยูทาไม เลยต้องรับกรรมไป ฮ่า ๆๆ

ปุณณ์

มันเป็ นพวกหัวดีครับ เด็กห้ อง gifted ก็ง้ ี ถึงจะเห็ นวัน ๆ เอาแต่ไร้สาระกับผม แต่เวลาเรี ยนมันคงตั้งใจอะ
เพราะคะแนนสอบหรู ตลอดจนแอบอิจฉา เรื่ องของเรื่ องคือวันนั้นปุณณ์มนจะโทรมายืมซีดี nirvana อัลบั้ม

แรกทีรู้วาผมมีในครอบครองครับ (ของหายากนะนัน ขอบอก ... ว่าแต่ใกล้สอบแล้วยังมีอารมณ์ ฟั งเพลงว่ะ
่ ่

่ ้
ชิ วจริ งนะมึง) แต่ปัญหาคือผมไม่ได้อยูบาน และทีสาคัญ .... ถ้าอยากได้ ก็ตองมีขอแลกเปลี่ยน หึ หึหึ ...
่ ํ
้ ้
ปฏิบตการติวแบบเร่ งรัดจึงเกิดขึ้น โดยคุณครู ปณณ์ ภูมพฒน์ ผู ้ ... น่ าสงสาร... โคตร ๆ ... เพราะมี
ัิ

ิ ั
นักเรี ยนเป็ นพวกผม ฮา ๆๆ ปุณณ์แม่งน่ าสงสารจริ ง ๆ ว่ะ .. ผมล่ะเครี ยดแทน ยิงตอนไอ้โอมพยายามถามซ่

่ ี่
อกแซ่กว่าไอ้ออยเลอร์มนเป็ นใคร บ้านอยูทไหน จะได้ไปตีหัวพ่อออยเลอร์ถก โทษฐานเสื อกคิดทฤษฏี


็ิ
กราฟมาให้มนปวดหัว (เค้าตายแล้วมังมึง !) ไอ้ห่านี่ กคดได้ .... งั้นกูขอฝากตีดวยคน กูกเ็ กลียดมันเหมือนกัน ั


_สุดท้ายสรุ ปว่า ไป ๆ มา ๆ ปุณณ์เลยต้องติดแหงกในบ้าน ดร .แหวน ถึง 3 วัน 2 คืนเต็ม ๆ (ทํายังกะ
เข้าค่าย) จนพวกผมเกรงใจตะหงิด ๆ แต่เพราะมันบอกว่าไม่เป็ นไร ถือซะว่าทบทวนบทเรี ยนไปในตัว ผมที่


ค่อนข้างเป็ นคนขี้เกรงใจอยูแล้วก็เลยบอกให้หลังมันติวเลขเ สร็ จ ช่ วยติวฟิ สิ กส์ตออีกวิชาแล้วกัน (ฮา...)
แน่ นอนว่าตั้งใจติวขนาดนี้ พอถึงเวลาสอบก็ตอง ..............



ทําไม่ได้อยูดี - _-"......

586

โว่ยยยยยยยย ต้องการอะไรจากผมเนี่ ยยยยมาสเซ่อ !!!!!!!!! แม่งงงงง.. จริ ง ๆ ทีไอ้ปณณ์ เก็งข้อสอบ
่ ุ

ไว้มนก็ออกอะนะ แต่ตอนทีมนสอนอยูผมก็แค่ ......... เคลิมไปหน่ อย ... แหะ ๆๆ ก็แอร์บาน ดร .แหวน อยาก

่ ั


เย็นเองทําไมอะ แถมน้าเพ็ญ (คนเก่าคนแก่บาน ดร .แหวน เค้า ) ยังชอบยกนํ้าอัดลม ขนม ผลไม้ แห่ ขบวนมา


่ ั
ปรนเปรอพวกผมซะเต็มอัตราศึกอีก โอ่ย .... เรี ยกได้วาสมาธิ 60% จดจ่ออยูกบกระป๋ องพริ กเกิล 20% อยู่

่ ั
กับข้าวเกรี ยบปากหม้อ 10% อยูกบโค้ก ส่วนทีเ่ หลือ 10% สุดท้ายจึงได้เป็ นหนังสื อ ฮ่า ๆๆ .... เกรดเทอมนี้ กู
จะกินไข่ป่าวเนี่ ย - _แต่เอาเถอะครับ อะไรทีผานไปแล้วก็ให้แล้วไป (เหรอ.. T____T) เพราะยังไงพวกผมก็ได้มปิดเทอม
่่


ทีแสนสําราญกันอยูดี = D ช่ วงต้นปิ ดเทอมเราไปเทียวทะเลกันมาครับ ! มีโอม เก่ง รถเก๋ ง พ้ง เอ็ม โด่ง ปาล์ม


แล้วก็ผม บุกเกาะช้างกัน 4 วัน 3 คืน กลับมาอย่างดํา ! (โดยเฉพาะเชี่ ยโอม ซ่าส์นัก ตอนนี้ ตวดําเป็ นเมียง ) มี


็ ่
เรื่ องสยอง ๆ เกิดขึ้นด้วย แต่ไม่เล่าห รอกครับ อิอิ (ความลับ ) แต่กใช่ วาปิ ดเทอมจะมีแต่เรื่ องสนุ กสนานโอ้
หลันล้าไปซะทีเดียว ... เพราะทางโรงเรี ยนดันหน้าเลือดบังคับนักเรี ยนม .ปลายทุกคนลงเรี ยนซัมเมอร์ช่วง

เดือนมีนาถึงเมษาอีก ฮื ออ T___T ใจร้ายทีสุดด

็ั
แต่กยงดีครับ ทีมคายเภสัชฯเหลือ ช่ วยเยียวยาแผลใจให้พวกผมอยู่ อิอิอิ .... หวังว่าทีคายคงมีสาว ๆ
่ี่
่่
น่ ารักมาให้มองเป็ นขวัญตาอย่างทีไอ้โอมโม้ไว้นะ หึ หึ


เช้าวันทีรุ่ นพี่คณะเภสัชศาสตร์นัดผม เป็ นเช้าทีโคตรรรรรรรรรรรรรรรร ... เช้าครับ! กําหนดการนัด


หมายคือเวลา 7 โมงเช้าทีสถานี รถไฟหัวลําโพง โอ่ย ........ กูจะบ้าตาย ... ปกติปิดเทอมแบบนี้ 7 โมงเพิ่งเป็ น

เวลานอนเองนะ -_- แต่นับว่าโชคยังดีทไอ้ปณณ์ไหวตัวทัน เพราะมันเล่นโทรมาปลุกผมตั้งแต่ไก่ยงไม่โห่
ี่ ุ

็่
ครับ ไม่ง้ นคงได้มเี ด็กตกรถไฟบ้างล่ะ ก็กว่าผมจะหายเห่ อเกม wii ทีเ่ พิ่งซื้อมาใหม่กลอไป โน่ นนนน เกือบตี

สี่... ดังนั้นเรื่ องจะให้ตนตรงเวลาเองนี่ ลืมไปได้เลย ... ผมคิดพลางเดินสะโหลสะเหลลงจากแท็กซี่เพราะนัง
ื่

สัปหงกมาตลอดทาง (แถมรถยังติดอีกต่างหาก )
ผมเดินเซตุปัดตุเป๋ ไปหน้าประตูทปณณ์นัดไว้ เห็ นแล้วว่าไอ้หน้าหล่อยืนยิมเผล่มาแต่ไกล ท่าทางมัน
ี่ ุ

คงลุนอยูวาผมจะเดินไปถึงมันโดยสวัสดิภาพมัย เพราะจะว่าไป ... ผมรู ้สึกเหมือนตัวเองกําลังหลับตาเดิน
้ ่่


587

เลยว่ะ -_"นอนดึกดิมง กูบอกแล้วให้รีบนอนไม่เชื่ อ "

"กูไม่ได้นอนดึกซักหน่ อย .......... กูนอนเช้า.." เชี่ ยย แล้วพูดผิดตรงไหน วะ ถึงได้ตบหัวกูรับอรุ ณแบบ
นี้ ! ผมลูบหัวตัวเองอย่างเคือง ๆ ผสมมึน ๆ (เพราะยังไม่ตนดี ) ขณะทีโดนปุณณ์ลากแขนให้เดินไปทางชาน
ื่

ชาลาด้วยกัน
ระหว่างเรากําลังจะเดินเข้าประตูชานชาลา ก็เสื อกเจอหน้าตาตืน ๆ ของไอ้โอมโผล่มาขวางทางเอาไว้

ก่อน
"เฮ้ยไอ้ปณณ์ !!!!!!!!!!!" แถมไม่ทกทายกู เสื อกเรี ยกชื่ อไอ้ปณณ์เลยซะงั้น !? ทําเอาผมรู ้สึกตืนขึ้นมา




ครึ่ งนึ งทันที
"ไรครับ ?" แถมไม่รู้คดไปเองหรื อเปล่า ... ว่าสําเนี ยงไอ้ปณณ์ทขานกลับถึงจะฟั งดูสุภาพ แต่จบพลัง

ุ ี่


ได้วามันกวนตีนแปลก ๆ ?
ผมยืนมองทั้งสองคนตาปริ บ ๆ ก่อนทีเ่ ชี่ ยโอมจะแยกเขี้ยวใส่เลขาสภาฯ อดีตผูมพระคุณของมัน
้ี
(เมือครั้งไฟนอล)

"มึง!!!!!!! ไหนบอกว่าค่ายเภสัชฯไงวะ !!!! แล้วนี่ อะไรเนี่ ย!!!!!!"

"อะไรอะ????" คราวนี้ เป็ นผมเองครับทีเ่ จ๋ อถามขึ้นมา เพราะอดเ สื อกไม่ได้จริ ง ๆ .... ว่าแต่นี่ไม่ใช่ คาย
เภสัชหรอกเหรอวะ?
โอมส่งสายตาเคือง ๆ มาทางผมก่อนจะตอบ "ก็มนเป็ นค่ายปลูกป่ าไง !!!!! ไอ้ปณณ์ ! มึงอธิบายมา


เดี๋ยวนี้ !!!" แถมไม่ถามเปล่ายังดึงเสื้อไอ้ปณณ์อีก !


588

แต่ไอ้ห่าเลขาสภาฯแค่ทาท่าขํา ๆ ก่อ นจะตอบ "แล้วมันเขียนว่าคณะไรเป็ นคนทําค่ายอะโอม "

"เภสัช"
"เออ แล้วกูผดตรงไหน ... กูบอกค่ายเภสัชฯ ไม่ได้บอกว่าค่ายแนะแนวเภสัชฯ หึ หึ " โห.... ไอ้

ชัววววววววววว มึงหลอกพวกกู !!!!!!! ผมกับโอมอ้าปากค้างพร้อมรู ้สึกฝันสลายอย่างยับเยินน ก็แ ม่งงงงงง


ง.. จะมีเด็กผูหญิงทีไหนมาออกค่ายปลูกป่ าถึก ๆ อย่างนี้ กนล่ะครับ เซ็งโว๊ย !!!!!!!!!


เป็ นอย่างนั้นผมกับโอมเลยทําหน้าเหมือนกันเปี๊ ยบบบ คือบ่งบอกว่าอยากกลับบ้านสุด ๆๆๆ แต่
ท่าทางไอ้ปณณ์จะไม่ยอมให้กลับ เพราะรี บดันหลังทั้งผมและโอมยกใหญ่

"เออ ไปเหอะน่ า ! สนุ กดีเหมือนกันล่ะ มึงจะไปทําไมวะค่ายแนะแนว อยากเรี ยนเภสัชฯเหรอ .. เออ
ไม่ได้อยากเรี ยนซักหน่ อย ไปค่ายปลูกป่ าแบบนี้ ดีกว่า ได้ประโยชน์กว่าด้วย " เหอะ ๆ.. ดีเนอะมึง พูดเองตอบ

เองก็เป็ น ผมกับโอมเบะปากแข่งกันอย่างสุดจะทนในความขี้โมเมของไอ้ คนทีมาดันหลังอยูนี่ แต่ให้ทาไงได้



วะ ก็คนมันถ่อมาถึงทีแล้วนี่ หว่า ... เอาเป็ นว่าฝากไว้กอนเหอะมึง !!!!!!!


สุดท้าย... เราก็มายืนกันตรงนี้ จนได้ .... ผมฉี กยิมแหย ๆ ให้รุ่นพี่สาว ๆ มากหน้าหลายตาทีมายืนรอ


ต้อนรับพวกเราอยู่ โดยมีป้าย 'ค่ายปลูกป่ าพัฒนาชุ มชน โดยคณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัย xxx' กางหรา....
เฮ้ออ.. เชี่ ยปุณณ์นะเชี่ ยปุณณ์ อํากูได้ !
แต่ดทาตอนนี้ ไอ้โอมจะไม่ผดหวังเลยสักนิ ดครับ ! เพราะมันกําลังส่งยิมเคลิบเคลิมให้รุ่นพี่นิสิตสาว
ู ่



หน้าหวาน ทีรับชื่ อลงทะเบียนพวกเราอยู่

"ชื่ ออะไรกันคะ"

"โอมครับ พี่ละ " เก็บงูหน่ อยมึง !

589

พี่สาวคนสวยของไอ้โอมฉี กยิมหวานเจี๊ยบบบ อีกหนึ่ งที (ขออนุ ญาตเคลิมด้วยคนครับ ... โอ๊ยยย


่ ั่

น่ ารัก!! ว่าแต่ไอ้ปณณ์เหี้ ยติดคอเหรอ ไออยูนน ) ก่อนจะตอบโอมด้วยสําเนี ยงสดใสรื่ นหู วา "พี่หมายถึง ....

ชื่ อทีน้องใช้ลงทะเบียนน่ ะ ชื่ ออะไรคะ จะได้หาป้ ายชื่ อให้ " ป่ อยยย ไอ้โอมหน้าแหก ก๊ากกกกก ผมหลุดขํา

อย่างสะใจ ขณะทีเ่ ชี่ ยแม่งลอบกระทืบเท้าผมอย่างไวเช่ นเดียวกัน อูยยยย เจ็บบบนะ ไอ้สด !

หลังจากเราได้ทาการหน้าม่อ หลอกล่อจนรู ้ชื่อพี่เ ค้ามาแล้ว (พี่เค้าชื่ อหลิวครับ โอ๊ยย คนอะไรไม่รู้รูป

ก็งามนามก็เพราะ ผมกับโอมนี่ แอบกระทุงกันไปกระทุงกันมาหลายที จนซี่โครงแทบหัก ) เราจัดแจง


ลงทะเบียนเป็ นคนมาค่ายพร้อมรับป้ ายชื่ อด้วยกัน จึงพบว่า ...........

ป้ ายชื่ อสามอันมันต่างสีกนอย่างสิ้นเชิ ง?
อะไรวะ????
ผม โอม ปุณณ์ มองหน้ากันเองอย่างงง ๆ เพราะป้ ายผมทีมคาว่า N'โน่ เขียนอยูเ่ ป็ นสีแดงเถือก ส่วน
่ี ํ
ไอ้ปณณ์เหลืองอ๋ อย แต่ทเี่ ด็ดสุดต้องของโอมเพราะมัน ... ชมพูแป๋ นนนนนนนนนนน กร๊ ากกกกกก


แต่ไม่ทนทีไอ้เชี่ ยโอมจ ะได้โวยวายอะไร รุ่ นพี่ชายหญิงกลุมหนึ่ งก็แห่ มากระโดดขวางหน้าเราไว้
ั ่
อย่างรวดเร็ ว !? เหยยย ตกใจหมด! ผมยืนอ้าปากค้างมองดูรุ่นพี่พวกนั้นทีแหกปากตีกลองร้องเพลงสันทนา

การลันชานชาลาอย่างกับลืมไปว่าตอนนี้ น่ะ ... เจ็ดโมงเช้านะ !!


ปกติตนมาเต้นเวลานี้ กน ทุกวันเหรอครับพี่ !?
ื่

ผม โอม ปุณณ์ ยืนกันแบบกระพริ บตาไม่ลงซักปริ บ เมือเหล่าพี่ ๆ ฝ่ ายสันทนาการวิงมาล้อมรอบ


พวกเราไว้เป็ นวงใหญ่พลางส่งเสี ยงเอ็ดตะโรโห่ ร้องและกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างบ้าคลัง (ผีเข้ารึ เปล่าครับ


....) แล้วจะให้เด็กไม่รู้อีโหน่ อีเหน่ อย่างพวกผมทํายังไงได้ .... นอกจากยืนสงบนิ่ งอยูกลางวง ปล่อยให้พี่เขา

ได้บา ๆ บอ ๆ สมใจอยากไป (แต่พี่พอใจเมือไหร่ กปล่อยผมออกจากวงด้วยแล้วกัน Y____Y)



590

ไป ๆ มา ๆ ไอ้ทคดว่าจะได้ยนมองเฉย ๆ ก็เสื อกกลายเป็ นผิดถนัด ! เพราะหลังจากทีพี่เขาทังร้องทั้ ง
ี่ ิ



่ ั ํ
เต้นเพลงสันทนาการกันพักใหญ่ พี่ผหญิงคนหนึ่ งในหมูน้ นก็กามือเป็ นไมโครโฟนมาจ่อทีปากไอ้ปณณ์กอน
ู้

ุ ่
จะร้องเพลงถามมันพร้อมเสียงกลองดังกระหึ่ มว่า ..

"น้องชื่ ออะรายยยยยย น้องชื่ ออะรายยยยยยยยยยยยยยย " ทังทีแขวนป้ ายชื่ ออยูบนคอเนี่ ยนะ - _-"...
้ ่
ผมหลุ ดขําทันที เพราะไอ้ปณณ์เสื อกสะดุงโหยงเหมือนคนเจอผีตอนถูกพี่เค้าประชิ ดตัว แถมยังเหงื่ อตกตอน


เจ็ดโมงอีกแน่ ะ ตลก ! ผมล่ะขําทีเ่ ห็ นเหงื่ อเม็ดเล็กผุดบริ เวณขมับเลขาสภาฯ พลางรู ้สึกเป็ นบุญตายิงนัก ทีได้


มีโอกาสเห็ นปุณณ์ ภูมพฒน์คนเก่งกําลังตกในทีนงลําบากเช่ นนี้ ฮ่ า ๆๆ "เอ่อ .... ชื่ อปะ... ปุณณ์ ครับ "
ิ ั
่ ั่
แล้วไอ้เสี ยงกรี๊ ดรอบทิศทางนี่ มนอารายยย ! พวกผมถึงกับผงะไปนิ ดหนึ่ งก่อนพี่ ๆ ต้นเสี ยงนั้นจะตี

กลองร้องเพลงต่อ "น้องชื่ อปุณณ์ !! น้องชื่ อปุณณ์ !! ต้องทําท่า อย่างงี้ อย่างงี้ !! ต้องทําท่า อย่างงี้ อย่างงี้ ---- !!"
แล้วมันท่าอะไรวะนัน !!!!!! กร๊ ากกกกกกก ผมหลุดขําก๊าก เมือรุ่ นพี่ผชายคนหนึ่ งกระโดดออกมาทําท่าแอ่น

ู้

ก้นไปทางขวา แล้วใช้มอขวาตบก้นสองที เพี๊ยะ ๆ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ ไอ้ปณณ์หน้าเสี ยว่ะ แต่ไม่กล้าหื อ (ตอนนี้


รุ่ นพี่มาล้อมวงพวกผมอย่างเยอะอะครับ มองเผิน ๆ นึ กว่าโดนรุ มกระ ทืบ) สุดท้ายไอ้ปณณ์ ภูมพฒน์ คนเก่ง

ิ ั
ทุกสถานการณ์ เลยต้องยอมแอ่นตูดงอน ๆ ของมันไปทางขวา แล้วตบตูดตัวเองแบบอาภาพรในเพลงเชพบ๊ะ

สองที กร๊ากกกกกกกกกกก กูละอยากถ่ายคลิปเก็บจริ ง ๆ
แน่ นอนว่าปุณณ์โดนไอ้โอมก็ไม่เหลือ ผมเลยยิงฮาหนักเข้าไปอีก ตอนทีมน โดนเขาสังให้ทาท่าชาย
่ ั



น้อยเดินรอบชานชาลา ฮ่า ๆๆๆๆ มึงช่ วยสงสารบุคคลไม่เกี่ยวข้องมังเหอะ ! ผมแอบเห็ นคุณยายหัวหงอก

สะดุงเฮือก ตอนมันเดินง่อยเข้าไปใกล้ ๆ เขา ก๊ากกกกก บาปกรรม !


แต่ไปขําคนอื่นไว้มาก ตัวเองก็ใช่ วาจะรอดครับ !!!!! เพราะจนแล้วจนรอด หลัง จากขําไอ้พวกห่ านี่


ฟั นแทบร่ วง วงจรอุบาทว์กวกเข้าตัวผมอยูดี Y____Y
"น้องชื่ ออะรายยยยย น้องชื่ ออะรายยยยยยยย !!" นันไง มาแล้ว ... ทําไงดีเนี่ ยยยกู

"นะ.... โน่ ... ครับ " เอ้า ... กรี๊ ดอีก - _-"... สรุ ปว่ากรี๊ ดทุกคนใช่ ปะพี่ (สงสัยเผลอกลืน นกหวีดเข้าไป

591

ตอนตีห้า) ผมได้แต่ฉีกยิมแหะ ๆ ระหว่างรอลุนว่าจะโดนท่าอะไรเป็ นรายต่อไป "น้องชื่ อโน่ ! น้องชื่ อโน่ !


ต้องทําท่า อย่างงี้ อย่างงี้ ต้องทําท่า อย่างงี้ อย่างงี้ -------- !!" เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!! แล้วอะไรวะ
นัน!!!!!!!!?!!! ผมอ้าปากค้างเมือไอ้รุ่นพี่ คนเดิม (ทีเ่ พิ่งคิดท่าแต๋ วแตกกับชายน้อยให้ไอ้ปณณ์ไอ้โอมเมือกี้ )




ตอนนี้ ออกมายัดเยียดท่าโคตรแย่ยงกว่านั้นให้ผม !! นันคือการ............. ควักขี้เต่าแล้วเอามาดม กูจะบ้าาาาาาา
ิ่

เมือเช้าตืนสายโรลออนก็ไม่ได้ทา แถมขนจักแร้ยงรกเป็ นป่ าอเมซอนอีก เอาจริ งเหรอพี่ !!!


๊ ั
ผมส่งสายตาเว้าวอนอย่าง (หวังว่าจะ)น่ าสงสารไปทางพวกพี่เขา โดยคิดว่าอาจมีใครเห็ นใจผมบ้าง
็่
แต่กมายยยยยยยยยยยย .. ทุกคนยังเอาแต่ตกลอง เขย่าแทมโบรี นบิวท์อารมณ์ผมต่อ ฮื อออ ๆๆ ใจร้ายยยยยย


ทําก็ทาวะ!! อุบบ แหวะะะะะะ เหม็นเป็ นบ้าาาา จักแร้ใครเ นี้ ยยยยยยยยยยยย !!!



หลังจากจบการทักทายตามประสาคนทําค่ายและลูกค่าย (ทักกันโหดจังครับ Y___Y) พวกผมก็เคว้ง

คว้างไปพักใหญ่ เพราะพี่เขารี บย้ายวงไปล้อมชาวค่ายอีกกลุมทีเ่ พิ่งมาถึงแทน ... ดูดิ่!! ทิงผมเลยนะนัน ! แล้วกู


จะไปรอตรงไหนต่อดีวะเนี่ ย !!
"ปุณณ์! โน่ ! โอม! ทางนี้ ๆๆ" อ้อ แต่นนไงครับพวกเพื่อน ๆ ผม ผมหันไปโบกมือตอบไอ้พง โจ๊ก
ั่


แล้วก็นันท์ ทีคงมาถึงก่อนหน้าแล้ว แต่แอบดูเงี ยบ ๆ อย่างงี้ จะเก็บไว้กดกูใช่ ไหมล่ะ !

"เมือกี้ทาเชี่ ยไรวะ ดมขี้เต่าตอนเจ็ดโมง กุเห็ นแล้วจะอ้วก กร๊ าก กกกกก" นันไงไอ้ฟวยยยยยยยย !! ไม่
่ ํ

คิดจะช่ วยแล้วยังกระทืบซํ้าอีก !! ผมจัดแจงยกนิ้ วกลางใส่หน้าคุณหนู พงอย่างคาดโทษ โดยมีโจ๊กหัวเราะตัว

งอเป็ นแบ็กกราวด์
"ของพ้งดีกว่าโน่ นักเหรอ ให้เต้นท่าไมเคิลแจ็กสันรอบชานชาลาเนี่ ย ฮ่า ๆ " ก๊ากกกกกกกก จริ งเหรอ
วะ!! นับว่าเป็ นบุญทีกมาช้ากว่ามันจริ ง ๆ เพราะไม่อยากภาพหลอนติดตาไปหลายคืน
ู่
ผมอ้าปากขําก๊ากใส่หน้ามัน (ฟั นแปรงสะอาดป่ าวก็ไม่รู้ ) ก่อนเชี่ ยโอมจะยืนมือไปลูบตูดใหญ่ ๆ

ของพ้งจนเจ้าของตูดกระโดดเหยง "เหี้ ยไรวะไอ้โอม !!!!!!!!"

"แหม... กูแค่อยากรู ้วาจะพริ้ ววววว แค่ไหน ก๊ากกกกกกก "

592

'ผัวะ!!'
"Kยยยย กูไม่ใช่ น้องมิกนะสัด ! วางกระเป๋ าไว้นี่เลย พี่เขาบอกตอนขึ้นขบวนค่อยช่ วยกันแบก " ฮ่า ๆ

ไงล่ะมึง โดนเลย ผมยืนขําโดยลืมไปว่าไม่น่าสะใจเลยกู เพราะไอ้โอมมันหน้าด้านไม่แคร์สื่ออยูแล้ว

อย่าง

ตอนนี้ มนก็แค่ยกไหล่ชิว ๆ ก่อนจะโยนเป้ ไปรวมกับกระเป๋ าลากใบโตของคุณหนู พงเท่านั้น (โหเชี่ ยพ้ง ไป




ต่างจังหวัดนะไม่ใช่ ตางประเทศ แบกกระเป๋ าซะกูตกใจ )

"เออเฮ้ย! แล้วทําไมป้ ายชื่ อคนละสีกนเกือบหมดเลยวะ ! มีแต่มงกะนันท์อะ ทีสีเดียวกัน " เพราะแม้จะ



ดีใจไม่น้อยทีได้สีแดง ไม่ใช่ สีชมพูแต๋ วแตกอย่างไอ้โอม แต่ผมก็ยงสงสัยอยูดี คิดได้ดงนั้นเลยต้องคว้าป้ าย




ชื่ อสีแดงของตัวเองไปเทียบกับป้ ายสี มวงของพ้งและนันท์อย่างอดประหลาดใจไม่ได้
"อ๋ ออ ไอ้ป้ายนี่ อะเหรอ " โจ๊กร้องตอบผมก่อนจะช่ วยไขข้อกระจ่างให้ "พี่เค้าบอกว่าเหมือนเล่นกีฬา

สีอะโน่ เวลาเล่นเกม ทํางาน หรื อสันทนาการไรงี้ คนละสี กนก็แข่งกัน นี่ สงสัยเค้าเห็ นเรามาจากโรงเรี ยน

เดียวกันมังเลยจับแยกแม่งหมด มีแต่ไอ้นันท์กบพ้งเนี่ ยทีได้อยูสีเดียวกัน แต่รอดูคนอื่นอีกที โรงเรี ยนเรายัง
่ ่

มาไม่ครบนี่ หว่า " เออก็จ ริ งว่ะ เพราะเพื่อนผมเองนี่ แหละทียงไม่ครบ
่ั
"เออใช่ ! แล้วไอ้โด่งไอ้ปาล์มอะ !? ไอ้เชี่ ยปาล์มสายอีกแล้วใช่ มะ " นึ กออกดังนั้น ผมจึงรี บหันไป


ถามพ้งทันที แต่กฉุกคิดได้วากูไม่น่าเปลืองนํ้าลายเลยว่ะ ! เพราะคนอย่างไอ้ปาล์ม ขนาดแค่มาเรี ยนยังเหมือน
กะสังให้วงกระโดดข้ามรั้ว แม่งงงงง ประตูไม่ปิดไม่วงเข้า ไม่รู้คนห่ าไร วิงสี่คณร้อยจากท่านํ้าได้ทก ๆ เช้า
ิ่

่ ิ่
่ ู
ไม่เหนื่ อยมังรึ ไง

่ ่
ไอ้พงเลยได้ทบนถึงเพื่อนเวร "เออ ไอ้ปาล์มอะบอกกูวาตืนสาย กําลังรี บมา แต่ไอ้โด่งไม่ไปแล้ว เห็ น

ี ่
ว่าติดธุระ ไม่รู้ธุระห่ า ไร"อ้าววว เป็ นงั้นไป ผมถึงกับหงอยไปครึ่ งวิเพราะอยากไปกับเพื่อนเยอะ ๆ ก่อนเสี ยง

ไอ้โอมจะหัวเราะแทรก "สงสัยแม่งกลัวค่ายไม่ให้สูบบุหรี่ ฮ่า ๆ " K นี่ กใส่ร้ายมันจัง กูเห็ นแม่งเลิกมาพักนึ ง
แล้วเหอะ! คิดได้ดงนั้นจึงหันไปโบกไอ้เชี่ ยโอมปากหมา ก่อนจะนึ กออกว่ายังเหลื อไอ้ฟิล์มอีกคน

"อ้าว แล้วฟิ ล์มอะ ทําไมยังไม่มาอีก มันโทรหามึงปะ " คราวนี้ คนทีให้คาตอบได้น่าจะเป็ นไอ้โอมที่
่ ํ
กําลังพยักหน้าหงึ ก

593


"โทร ไอ้นี่กไปไม่ได้แล้วเหมือนกันเพราะเชี่ ยอาร์ทป่ วย เลยต้องแบกหน้าไปต้อนรับคุณป้ านายก
สมาคมในงานเลี้ยงขอบคุณแทน ก๊ากกก สมนํ้าหน้ามัน !" ฮ่า ๆๆๆ เออ สมนํ้าหน้าจริ ง ! แต่แบบนี้ แก็งค์
โรงเรี ยนเราก็สมาชิ กน้อยเลยดิ่วาาาา

ผมถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ พลางกวาดตามองรอบชานชาลาทีชาวค่ายกําลังยืนออรอรถไฟกันแน่ นขนัด เลย

็ ี ู้

เพิ่งสังเกตว่าค่ายนี้ กมผหญิงเยอะกว่าทีคด เพราะจากตอนแรกที่ พวกผมรู ้วาจริ ง ๆ แล้วเป็ นค่ายปลูกป่ า ความ
่ิ
่ ี
ฝันว่าจะได้มาค่ายกับสาว ๆ เลยสลายวับไปกับตา แต่พอมาเจอประชากรค่ายจริ ง ๆ ถึงได้รู้วา ก็มหญิงชาย
เป็ นจํานวนครึ่ งต่อครึ่ งเหมือนกันนะเนี่ ย สงสัยเพราะแบบนี้ ไอ้โอมเลยอารมณ์ดี ไม่นงบ่นไอ้ปณณ์เป็ น
ั่

วรรคเป็ นเวรเหมือนตอน แรก ๆ ตรงหน้าประตู
ผมยืนคุยเล่นหัวกับเพื่อน ๆ ห้องตัวเองบ้าง ห้องไอ้ปณณ์บาง เพราะโจ๊กแบกกีตาร์มาแต่เสื อกลืมจูน



สาย เลยวานผมช่ วยจูนให้หน่ อยเพราะเห็ นเป็ นประธานชมรมดนตรี (เกี่ยวเหรอวะ ) แต่ดวยความทีไม่ได้ทา



่ ั
เองมานานมากแล้ว (แถมไม่ได้พกเครื่ อง เทียบสายมาอีกต่างหาก ) ผมเลยนังมึนอยูพกใหญ่ จูนเพี้ยนไปเพี้ยน

มาจนโดนเชี่ ยโอมโบกกะบาลแล้วเอาไปจูนแทนให้ แถมยังบอกว่าผมทําเสี ยชื่ อชมรมดนตรี อีก !
โว่ยยยยยยยยย ก็ปกติกจนกับเครื่ องนี่ หว่า ! สาดดด (แต่ทาไมไอ้โอมจูนเองได้วะ แม่ง ... หมันไส้ไอ้หูเทพ แต่
ูู


มันเก่งจริ ง) สุดท้ายผมทีกลายเป็ นหมาหัวเน่ าเพราะไร้ประโยชน์ เลยได้แต่ยนท้าวเอวรอระหว่างโอมกําลัง


จูนกีตาร์ท้ง 6 สายอยู่
้ ั


ขณะกําลังมองอะไรเพลิน ๆ สายตาผมก็เหลือบไปเห็ นเด็กผูหญิงกลุมใหญ่ ขาวหมวยยกกลุม (อะไร

จะยัวนํ้าลายกันขนาดนี้ ครับ ) หน้าตาก็มาตรฐานอาห มวยไทย แต่ทสาคัญคือดูคนมาก ๆๆๆ จนผมแอบ
ี่ ํ
ุ้

สงสัยว่าใช่ พวกสาว ๆ คอนแวนต์ขางโรงเรี ยนเรารึ เปล่า


แล้วคําตอบก็ดเู หมือนจะค่อย ๆ เฉลยออกมา เพราะผมคุนตากับเด็กผูหญิงคนหนึ่ งในกลุมนั้น



เหลือเกิน เธอนังตรงทีวางกระเป๋ าดูเหมือนไม่ได้กาลังคุยกับใครอยู่ ก่อนจะหันมาสบตากับผมและยิมให้



นันมันคนทีอยูชมรมดนตรี ของคอนแวนต์นี่หว่า ...... ผมพยายามคิดชื่ อเธออย่างหงุดหงิ ด แต่ยงคิดไม่
่ ่


่ ี่
ออก แม่ง .. ชื่ ออะไรนะ มันติด ๆ อยูทปาก ... ปิ๊ ด ๆ นิ ด ๆ อะไรซักอย่าง ... โอ๊ย นึ กไม่ออก แต่ตองเป็ นคน

เดียวกันแน่ ๆ

594

แต่ถึงจะยังนึ กชื่ อเธอไม่ออก ผมก็เป็ นคนมีมารยาทพอทีจะรี บผงกหัวพร้อมส่งยิมทักทายกลับไปให้


ก่อนสายตาจะเหลือบเห็ นร่ างขาว ๆ อีกร่ างทีคนมาก และมันใจว่าคุนเคยกว่าคนทียงนึ กชื่ อไม่ออกคนนั้น
่ ุ้

่ั


แน่ นอน เธอกําลังยืนหัวเราะปะปนกับเพื่อนในกลุมนั้นอยู่
ผมไม่เคยลืมใบหน้าสดใสกับเสียงหัวเราะกังวานแบบนั้นเลย ...
"ยูริ............."
"เห็นแล้วดิ่มง ... ตาบอดกว่าทีคดนะ " โอมพูดต่อจากผมทันที หมายความว่ามันก็คงเห็ นนานแล้ว

่ิ

เหมือนกัน ...... แล้วปุณณ์ละ ?

ผมเหลื อบมองปุณณ์ดวยสายตาตืน ๆ แต่มนกลับคลี่ยมมาทางผมอยูแล้ว ก่อนจะยักคิวกลับมาให้ขาง



ิ้


หนึ่ ง ราวกับต้องการบอกว่า ไม่ตองกังวลอะไร

คนสุดท้ายทีรู้คงเป็ นผมเอง ..


ผมถอนหายใจยาว เพราะไม่รู้จะทําอะไรทีดีกว่านี้ "กู...... กลับบ้านดีกว่า ปะวะ"

"K... กลับเพื่อ ? มึงเกลียดเค้าเหรอ"

และผมรู ้วาโอมไม่ได้คดอย่างทีถาม "เปล่า .... มึงก็รู้ ...... กูไม่อยากให้เค้าอึดอัด .."


"เค้าเห็ นมึงตั้งแต่เดินมาละ ถ้าเค้าอึดอัดคงลากกระเป๋ ากลับบ้านไปแล้ว ควายย " แล้วแม่ง จะบอ กดี ๆ
ก็ไม่ได้ ต้องพูดไปด่ากูไปนะไอ้ห่า ผมมองไอ้เชี่ ยโอมทีทาเป็ นจูนสายกีตาร์ตอไม่สนใจ แล้วก็ตองถอน
่ ํ
้ ่

หายใจยาวขึ้นกว่าเดิม

595

"เฮ้อ........."
"ทําตัวปกติไปเหอะมึง เดี๋ยวไอ้ปณณ์กคดมากอีกหรอก " จริ งของมัน ...... ผมเหลือบมองปุณณ์ทกาลั ง
ุ ็ิ
ี่ ํ
ยืนคุยกับโจ๊ก นันท์ แล้วก็พงอยูไม่ไกล แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยงมีแก่ใจหันมาส่งยิมให้ผมเป็ นระยะ ๆ อีก ผม
้ ่



่ ี่ ิ้
รู ้ดีวาในดวงตาคูทหยียมมาทางนี้ น้ น ยังแฝงด้วยความลังเลอยู่ เพราะตลอดเวลาทีผานมาปุณณ์ไม่เคยหยุดคิด

่่

เลย ว่าเรื่ องของยูริกบผมแย่ลงก็เพราะมัน ทั้ งทีผมไม่เคยคิดโทษคนอื่นเลยแม้แต่น้อย

เฮ้อ....
ถอนหายใจหนึ่ งครั้งอายุส้ นลง 7 วิ... ตอนนี้ ผมเหลืออายุขยเท่าไหร่ แล้ววะเนี่ ย ... เฮ้ออ (อีกแล้ว ) แต่


ค่ายนี้ ดทาจะไม่ยอมให้ผมตายไว เพราะพอกําลังจะถอนหายใจเป็ นครั้งทีร้อยกว่า ๆ เสี ยงเอ็ ดตะโรลันชาน
ู ่


ชาลาก็ดงแทรกขึ้นมาก่อน

ผมกับโอม (ทีกาลังจูนสายกีตาร์อยู่ ) สะดุงเฮื อกเมือกลองสันทนาการรัวพร้อมเสี ยงรุ่ นพี่หญิงแท้หญิง
่ ํ



เทียมกรี๊ ดกันระงมเหมือนเจอของเล่นถูกใจอยู่ .... อะไรวะ ? ผมคิดพลางเขย่งตัวมองฝ่ าวงล้อมของกอง
สันทนาการเข้าไปเพื่ อจะพบกับ

เอิน.............

ทีห้อยป้ ายชื่ อสี แดงเหมือนกับผม ?

61st CHAOS
แล้วพวกเราก็ได้ออกเดินทางกันตอน แปดโมงครึ่ งครับ รถไฟไม่เลท แต่ ..... ไอ้ปาล์มเลท .... ( มึงยิงใหญ่มา

จากไหนเนี่ ยย!) แม่งก็ทาไปได้อะครับ กระโดดขึ้นตอนรถไฟออกไป แล้วนิ ดนึ งด้วยซํ้า (มันไม่เหมือนรั้ว

โรงเรี ยนนะโว้ยย ไอ้นี่ ...) เลยโดนเจ้าหน้าทีตะโกนด่าซะลันสถานี ทําเอาพวกผมโคตรอายยย ไม่อยากบอก


ใครว่านันเพื่อนกัน -*่
แน่ นอนว่ามาสายแล้วยังทําขายขี้หน้าแบบนี้ ตองถูกทําโทษ ! เพราะพอมันตะกายขึ้นรถไฟได้ปบ ก็

ุ๊

596


ถูกรุ่ นพี่สนทนาการชุ ดเดียวกันกับทีสงให้ผมดมขี้เต่า (กรุ ณาอย่าจินตนาการซํ้าอีกครั้งครับ ! ลืมไปได้กดี )

่ ั่
เข้ามาล้อมวงรอบไอ้ปาล์มปับ !! ทันที

"กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม !!!!! กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม !!!!! กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วย
ส้ม!!!!!!! ฮ่า ๆๆๆๆ" เสี ยงพวกผมตะโกนเชี ยร์ดงลันให้ไอ้ปาล์มถูกทําโทษนานนานนนนนนน เพราะแม่ง
ั ่
โคตรฮาาาาาาาาาาา ฮ่า ๆๆ ฮาไม่ไหวแล้ว ทําเอาพวกผมถึงกับลงไปนอนขํากลิงบนพื้นโบกี้ ตอนทีพี่เขาร้อง


เพลง แอบเปิ้ ล มะละกอ กล้วย ส้ม แต่ให้ไอ้ปาล์มเต้นหันหน้าเข้าหาพี่กะเทยตัวเบ้อเร่ อ แถม ยังร้องคําว่า
"กล้วยส้ม ๆๆ " ให้มนจําใจต้องเด้งเป้ าใส่เค้าไม่ยอมหยุด ก๊ากกกกกกกกกกกกก เสื่อมจริ ง ๆ ณ จุดจุด


นี้ เสื่อมจนไอ้ปาล์มทําหน้าเหมือนจะร้องไห้อยูแล้ว ยิงตอนทีพี่กะเทยคนนั้นเขยิบไปหามันมากขึ้น ยิงดูน่า



สงสารเข้าไปใหญ่ ก๊ากกกกกก เอาอีก !!!!!!!!
"กล้วยส้ม กล้วยส้ม กล้วยส้ม !!!!!" แล้วพี่เค้าก็ไม่ยอมหยุดจริ ง ๆ ด้วยครับ ฮ่า ๆๆ พวกผมตบมือโห่
ร้องกันยกใหญ่ขณะทีไอ้ปาล์มเริ่ มวิงหนี (ก๊ากกก) มันหนี พี่กะเทยควายคนนั้นแล้ววิงมาหาพวกผมทีนงกัน

่ ั่




อยูบริ เวณท้ายโบกี้ นัยว่าจะขอความช่ วยเหลือ แต่เพื่อนที่ ดีอย่างพวกผมแน่ นอนว่าลุกขึ้นแตกฮื อ หนี กนไป
คนละทิศ (รักเพื่อนมากกก) จนไอ้ปาล์มตะโกนด่าไม่เป็ นภาษาซะลันรถไฟ (ฮ่า ๆๆๆ) แน่ นอนว่าขณะทีมน
่ ั

หันรี หันขวางหาทางหนี ให้พนอยูน้ น พี่กะเทยควายคนนั้นก็กระโดดมาตะครุ บ ........................
้ ่ ั

... ไอ้ปณณ์ ไว้ได้กอน


ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เชี่ ยปุณณ์แม่งหน้าเหวอสัด ๆ ! โคตรอยากให้ทกคนมา

เห็ นหน้ามันตอนนี้ เลยครับเพราะมัน ... เหวอเกินบรรยาย! ฮ่า ๆๆๆ พวกผม 8 คน (รวมทั้งไอ้ปาล์มผูรอดชี วต


ด้วย) ถึงกับลงไปนังขํากลิงบนพื้นรถไฟอีกรอบ ตอนพี่ กะเทยคนนั้นโถมกอดไอ้ปณณ์ ภูมพฒน์ ไว้ท้งตัว

ิ ั



ท่ามกลางเสี ยงรัวกลองของฝ่ ายสันทนาการ และเสี ยงกรี๊ ดของประชากรชาวค่ายรวมถึงพี่สต๊าฟคนอื่น ๆ (นัย
ว่าเสี ยดายของ ฮ่า ๆ )
"อยากกล้วยส้มกับน้องคนนี้ มากกว่าาาาาา " เสียงพี่กะเทยคนนั้นรี เควสต์ แต่ไอ้ปณณ์รี บส่ายหัวพรื ด


ทังทีโดนกอดอยูอย่างโคตรน่ าสงสาร ทําเอาพวกผมขําแตกอีกรอบ ก่อนพี่สต๊าฟคนอื่น ๆ จะเห็ นใจมัน เลย
้ ่

597

วิงมาช่ วยกันลากพี่กะเทยคนนั้นออกไปอย่างทุลกทุเล (รอดหวุดหวิดนะมึง !)


แน่ นอนว่าพอเป็ นอิสระ มันก็รีบยัดตัวเองเข้าไปนังในสุดของเก้าอี้ทนที ! ฮ่า ๆๆ สงสัยแม่งกลัวมีอาฟ


เตอร์ช็อคอีก ส่วนผมกับพ้งอาสาช่ วยไอ้ปาล์ม (ผูทรอดตายเรี ยบร้อยแล้ว ) เก็บสัมภาระบนช่ องวางของทียง
้ ี่
่ั



ว่างอยูบริ เวณหัวขบวน จึงทําให้รู้วายูริเองก็อยูในโบกี้น้ ี กับเพื่อน ๆ เธออีกสองสามคนด้วย

ซึ่งทีจริ งแล้ว


ไม่ใช่ เรื่ องแปลกเลย เพ ราะพี่เขาเหมาไว้โบกี้เดียว ให้ชาวค่ายโดยสารกันจากกรุ งเทพฯถึงขอนแก่น ผมแอบ
มองมองเจ้าของใบหน้ายิมแย้มทีแสนคุนเคยนันกําลังนังกินขนมพลางคุยกับเพื่อน ๆ อยู่ แล้วก็อดอมยิมตาม






่ ั
ไม่ได้ เพราะรอบตัวยูริยงมีถงขนมเยอะแยะเหมือนเมือก่อนไม่มผด แต่ทเี่ ปลี่ยนไปก็ คงแค่ .... ดวงตาโตคูน้ น
ั ุ

ีิ
ไม่เคยมองผมอีก
......

ผมสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้ งซ่านให้หายไป ก่อนจะช่ วยไอ้ปาล์มโยนกระเป๋ ายัดใส่ช่องว่างทียง
่ั
เหลืออยู่ แล้วพาตัวเองกลับไปนังบริ เวณท้ายโบกี้อย่างเก่า ไม่กี่อึดใจไอ้คณหนู พงก็ควักขนมปังกั บแยม




สับปะรดออกมา - _-.... ตูละเครี ยด.. มีเพื่อนนึ กอยากจะทําแซนวิชบนรถไฟฉึ กกะฉักปู๊ น ๆ เนี่ ย ! ผมถอน
หายใจเซ็ง ๆ เพราะอยากกินแยมบลูเบอรี่ มากกว่า (ฮา..) แต่ไม่เป็ นไรครับ ณ จุดจุดนี้ อะไรก็กินทั้งนั้น เพราะ
ตั้งแต่เช้ามายังไม่ได้กินอะไรเลย หิ วโว้ยยย พวกผมเปิ ดปา ร์ต้ แซนวิชกันอย่างครื้ นเครงบริ เวณท้ายขบวน

รถไฟ ก่อนรุ่ นพี่สต๊าฟค่ายคนหนึ่ งจะเดินถือกล่องจับสลากมาทางพวกเรา
จับสลากอะไรวะ ? ผมคิดขณะควานมือในกระป๋ อง พร้อมกับทีพี่สต๊าฟค่ายกําชับนักกําชับหนาว่าจับ

่ ้
ได้อะไรให้เงียบ ๆ ไว้ ห้ามบอกคนอื่น อืม ... สงสัยจะเล่นบัดดี้คายมัง ผมแอบเดาในใจขณะเปิ ดกระดาษมา

เจอคําว่า 'ชาวบ้าน' เขียนอยูหรา..........
มีคนชื่ อ 'ชาวบ้าน' ในค่ายด้วยเหรอวะ ???.... กูงง


สุดท้ายก็ได้รู้วาผมเข้าใจผิดจริ ง ๆ ด้วย พี่เค้าไม่ได้เล่นบัดดี้ แต่พี่เค้าเล่น ปอบ ต่างหาก ฟั งดูสยอง

598

พิลึกแต่กเ็ ลี่ยงไม่ได้ Y_Y กติกาคือตลอดเวลาทีอยูในค่ายห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว เนื่ องจากคนทีจบ
่ ่
่ั
ฉลากได้เป็ น 'ปอบ' สามารถฉี กมุมป้ ายชื่ อของคนทีเ่ ป็ นชาวบ้าน (อย่างผม) ได้ ถ้าเห็ นว่าเดินโต๋ เต๋ หน้าเซ่ออยู่
คนเดียว (หรื อบังเอิญซวยเดินไปกับคนทีเ่ ป็ นปอบส องต่อสองก็โดนได้ครับ ) ซึ่งพี่ ๆ จะเรี ยกการ ฉี กป้ ายชื่ อ

นี้ วาการ ฆ่า (เย้ยยย น่ ากลัว ) และคนทีถกปอบฉี กป้ ายชื่ อก็คอคนที่ ตายแล้ ว นันเอง Y____Y แล้วอย่างนี้ ผม
ู่


็ ้
จะมีชีวตรอดถึงจบค่ายไหมเนี่ ย ! เสื อกเป็ นแค่ชาวบ้านธรรมดาอีก แต่กไม่ตองเป็ นห่ วงว่าปอบจะสบายครับ

เพราะในฉลากทีจบ นอกจากมี ชาวบ้าน กับ ปอบ แล้ว ยังมี หมอผี เอาไว้ฆ่าปอบ เวลาปอบทะเร่ อทะร่ าเดิน
่ั
ไปไหนมาไหนคนเดียวอีก หึ หึ .... ใครเป็ นหมอผีวะ กูจะเกาะติดไม่ปล่อยเลย ! คิดได้ดงนั้นผมจึงหันไปมอง

หน้าไอ้ปณณ์อย่างมีความหวังทันที

"ปุณณ์ ............. มึงได้ไรวะ ......"
"หึ หึ.........." แต่เสี ยงหัวเราะมันไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย ... ผมมองสายตามีพิรุธของแม่งอย่างหวาด ๆ

"ได้ไร ไอ้สดดดดดด สัญญา กุไม่บอกใคร " ก็อย่างน้อยถ้ารู ้วาปุณณ์เป็ นชาวบ้านเหมือนกัน จะได้เบา


ใจเวลาไปไหนมาไหนกับมัน หรื อถ้าแม่งเสื อกเป็ นปอบ จะได้หนี ทน แต่ถาเป็ นหมอผีละก็ ........


กูจะได้รักมึงงงงงงงไง
"ไม่บอก!" แป่ วววว .... แม่งงงงงงง มาค่ายยังทําตัวเป็ นสภานักเรี ยนอีกว่ะ ! จะตามกฏอย่างเคร่ ดครัด
็ ี ่ ่
ไปถึงไหน! ผมเหล่ตามองไอ้หน้ายียวนนันอย่างเคือง ๆ แต่กไม่มทาทีวาเลขาสภาฯจะยอมเผยไต๋

่ ั

"แม่ง ปอบชัวร์ กูไม่อยูกบมึงแน่ คายนี้ "
่ ั
"หึ .... แล้วคิดว่าอยูกบคนอื่นจะปลอดภัยเหรอ " เออนันดิ .... ผมเริ่ มขมวดคิวพลางคิดว่าจะกระโดดลง


จากรถไฟเลยดีไหม เล่นเกมอะไรกันน่ าขนลุกแบบนี้ วะ แถมท่า ทางต่อให้กระโดดลงไปจริ ง ๆ ก็คงไม่ตาย
อีกต่างหาก เพราะรถไฟเล่นวิง 180 กม. / 3 เดือน เหอ ๆๆๆ ช้าไปไหน กูนึกว่าปลิวตามแรงลม


"เอ้ย ๆๆๆ!!!!!! พวกมึงได้ไรกันวะ ไหนเอามาดูหน่ อยดิ๊ !" แล้วยิงมีไอ้ห่านี่ อยูในค่าย ก็ยงเพิ่มความ
ิ่


599

น่ าสะพรึ งให้ชีวตเข้าไปอีก ! ผมหันไปมองหน้าเชี่ ยโอมทีเ่ จ๋ อปี นทีนงมาทางด้านหลัง แล้วก็ตองรี บขยําสลาก

่ ั่

ทีเ่ พิ่งจับได้ปาออกนอกตัวขบวนทันที
"ไม่บอกโว๊ย !!!!!! ฟวย!" บอกให้โง่ดิ่ !
แต่ไอ้เชี่ ยโอมแค่หัวเราะหึ หึ ก่อนจะทําหน้าเจ้าเล่ห์กลับมา "อ้อเรอะ......... อย่าให้กรู้แล้วกัน หึ หึหึ ..."

เหี้ ยยยยยยยยยยยย ...
บางทีการมีไอ้โอมเป็ นเพื่อนก็เหนื่ อยกว่าทีคดนะเนี่ ย
่ิ

***

หลังจากพวกเราชาวค่ายและพี่ ๆ สต๊าฟ ได้กระทําการสันทนาการระดับโลกมาตลอดทางบนรถไฟ
แล้ว (พี่เขาเรี ยกอย่างงั้นอะครับ ผม แค่เรี ยกตามจริ ง ๆ นะ ) จนเวลาผ่านไปพักใหญ่มาก ๆ (ก็ยงไม่หยุดซักที )

ขณะผมชักสงสัย ว่านํ้าทีพวกพี่เขาตุนไว้ในกระติกอาจจะไม่ใช่ น้ าเปล่า แต่เป็ นกระทิงแดงเอ็กซ์ตร้า 300 อยู่


นั้นเอง พี่เขาก็บอกให้พวกผมพักผ่อนตามอัธยาศัยได้ซกที ! เย้! (ก็นึกว่าจะเหนื่ อยกันไม่เป็ นซะแล้วว) แต่

อย่าหวังว่ามากับไอ้โอมแล้วจะได้พกผ่อนซะให้ยาก เพราะพอคล้อยหลังพี่ ๆ ปุ๊ บ มันก็ ........

ควักไพ่ออกมาปั๊บ !!!!!!

ให้มนได้อย่างงี้ เซ่ !!! อยูบนรถไฟยังจะเล่นไพ่อีก ! ผมโบกกะโหลกแม่งหนึ่ งทีถวน ก่อนจะขอเป็ น



คนแจกไพ่เอง (ฮา...) ไม่ได้หรอกครับ ! เชี่ ยโอมแม่งสันดานชัว ! ขืนให้ไพ่อยูในมือมันมีหวังเสร็ จหมา เสี ยตัง

ทังวงแหง๋


แล้วเราก็เล่นไพ่กนอย่างเสียงดังโคตรน่ ารําคาญและเยาะเย้ยกฎหมาย เพราะไอ้ปาล์มเป็ นคนบอกเอง

600

ว่าตํารวจจับไม่ได้ เพราะรถไฟกําลังวิงอยู่ กว่าตํารวจจะตาม มาจับทัน เราก็แล่นผ่านท้องถิ่นทีสถานี น้ นดูแล



แล้ว เป็ นไงล่ะเพื่อนกู... มากด้วยประสบการณ์ ฉลาดในเรื่ องโง่ ๆ จริ ง ๆ
เราขุดไพ่ทกชนิ ดมาเล่นเท่าทีพ้ืนทีเ่ ล็ก ๆ จะอํานวย ตั้งแต่ป๊อกเด้ง โป๊ กเกอร์ กบดํากบแดง เก้าเก ดัม


มี่ สลาฟ ยันอีแก่กินนํ้า แต่อี แก่กินนํ้านี่ ฮาสุด! เพราะไอ้เอินโดนกินนํ้าตลอดดดดด ตลอดจริ ง ๆ ! กินจนมัน

ปวดเยียวแบบทนไม่ไหว แถมห้องนํ้ายังเสื อกเต็ม เลยต้อง ...... ไปยืนฉี่ ตรงประตูรถไฟ ! ฮ่า ๆๆๆ



โคตรโชคดีทตอนนั้นเรากําลังแล่นผ่านทุงหญ้าทีเ่ ป็ นป่ า ๆ อยูพอดี ไม่ใช่ ตลาดหรื อชุ มชน ไม่ง้ นคง
ี่



ได้มคนดื่มดํ่าประสบการณ์อวดหนอนชาเขียวพ่นนํ้าสู่สายตาประชาชี กคราวนี้ ละวะ ฮ่า ๆ


แต่พอผมพูดแบบนั้น ไอ้พงกับไอ้นันท์ทเี่ ดินไปฉี่ เป็ นเพื่อนเอินถึงกับรี บแก้ตางให้ บอกว่าไม่ใช่


หนอนชาเขียวพ่นนํ้า แต่เป็ นมังกรพ่นไฟต่างหาก เฮ้ย !!! ขนาดนั้ นเลยว่ะ! แล้วก็เป็ นเพราะผมทําหน้าอยากรู ้
มากไปหน่ อย เลยโดนไอ้ปณณ์บองหัวเข้าให้สองทีถวน (สาดดด) แล้วทําไมบ้องกูคนเดียวล่ะวะ ! เชี่ ยโอม



ไอ้ปาล์ม ไอ้โจ๊ก ก็ทาหน้าอยากรู ้เหมือนกันนะเฮ้ย !!!

่ ้
แน่ นอนว่าพวกเราเฮฮากันอยูทายโบกี้พกใหญ่ จนได้เพื่อนร่ วม ค่ายทีมาจากโรงเรี ยนอื่น ขอแจมวง


บ่อนด้วยกันหลายคน ก่อนรถไฟจะเทียบชานชาลาขอนแก่นในเวลาเกือบ 5 โมงเย็น

พี่ ๆ เรี ยกชาวค่ายรวมกันหน้าสถานี รถไฟทันทีทไปถึง ก่อนจะส่งตัวพวกเราขึ้นรถสองแถวเพื่อมุงไปยัง
ี่
โรงเรี ยนทีพกอาศัยเป็ นเวลา 3 วัน 2 คืน.... ใช่ ครับ ฟั งไม่ผิ ดหรอก เราจะไปนอนกันที่ โรงเรี ยน ไม่ใช่
่ ั
โรงแรม Y___Y


แต่กไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นครับ เพราะโรงเรี ยนทีใช้นอนถึงจะเทียบไม่ได้กบโรงเรี ยนใน

กรุ งเทพฯ (โดยเฉพาะโรงเรี ยนเอกชนอย่างพวกผม ) แต่มนก็ไม่ได้แร้นแค้นมากมายอะไร อย่างน้อยก็มน้ า

ี ํ

ไฟ สัญญาณโทรศัพท์ให้โทรกลับไปหาอาป๊ ากับม๊านันแหละน่ า (ว่าแต่ห้องอาบนํ้าอยูไหนวะเนี่ ย ...)

พวกผมใช้เวลานังรถสองแถวจากสถานี รถไฟกว่าจะมาถึงโรงเรี ยนทีห่างไกลตัวเมืองชิ บหายย ก็



เฉี ยดสองทุมได้ แต่ถึงจะดึกยังไงก็มชาวบ้านแถวนั้นมารอคอยต้อนรับอยูเ่ ต็มไปหมด ทํา เอาคนสันดานเสีย

อย่างไอ้โอมทีขนาดบ่นเมือยหลัง ๆ บนรถมาตลอดทาง ถึงกับหุ บปากสนิ ท เมือเจอพลพรรคชาวบ้านคอย




601

ตากยุงรอต้อนรับพวกเรา ทั้งทีเ่ ป็ นเวลามืดขนาดนี้ แล้วก็ตาม
ชาวบ้านต้อนรับเราด้วยข้าวต้มร้อน ๆ หอมฉุ ย แถมยังใส่หมูสบให้แบบไม่บนยะบันยังด้วย ! (ไอ้


แบบนี้ ร้านอาหารในกรุ งเทพฯไม่มวนทําให้แหง๋ ๆ ) แน่ นอนว่าพวกผมฟาดกันไปคนละสองชามใหญ่ ก่อน
ีั
เสี ยงพี่สต๊าฟค่ายจะไล่เราขึ้นไปเก็บของเพื่อลงมาทํากิจกรรมต่อกัน (จะสี่ทมแล้วยังให้ทากิจกรรมอีก !?)
ุ่

พวกผมเดินลากพุงโย้ ๆ ของตัวเอง (อันเนื่ องมาจากข้า วต้ม ไม่ใช่ โดนเสกหนังควายเข้าท้องแต่อย่าง
ใด) ขึ้นไปบนชั้นสองของตึกเรี ยนทีถกเนรมิตเป็ นห้องนอน (ตึกเรี ยนเขาทําด้วยไม้ และมีความสูงแค่ 2 ชั้นนี่
ู่
แหละครับ) โดยแบ่งเป็ นห้องนอนชายและหญิงไว้อย่างชัดเจน ผมเดินลากขาผ่านห้องนอนพวกผูหญิง ก็

ํ ่
่ ้
เห็ นยูริกาลังนังเก็บกระเป๋ าอยูขางในแต่ไม่ยอมมองตอบผมทีเ่ ดินผ่านหน้าประตู ผิดกับเพื่อนโรงเรี ยนเธอ

(คนทีผมยังนึ กชื่ อไม่ออก จําได้แค่คลับคล้ายคลับคลาว่าอยูชมรมดนตรี ของคอนแวนต์ ) ทีฉีกยิมกว้างปากจะ

่ ้
แยกถึงรู หูมาให้จนผมต้องผงกหัวทักทายกลับไป

ผมถอนหายใจยาวขณ ะลากขาผ่านห้องนอนผูหญิงมาจนถึงห้องนอนผูชายทีอยูตดกัน ก่อนจะปลดเป้

้ ่ ่ิ
ใบโตจากบ่าลงไปกองไว้บนพื้นข้าง ๆ สัมภาระไอ้โอมทีมเี ป้ ใบเดียว ปักตราโรงเรี ยน .......... และยังโคตรจะ

เหี่ ยว!?
"เหี้ ย!!!!! มึงเอาไรมามังเนี่ ย !?"

แต่แม่งยังมีอาร มณ์ยกไหล่ใส่ผมแบบชิ ว ๆ อย่างโคตรรร กวนตีนอีก "ก็เสื้อผ้าไง สามวัน สองคืน

เสื้อสี่ กางเกงสอง ใส่ซ้ า ๆ เอาก็ได้ หึ หึหึ ..." - วย! โสโครก! แต่นี่ไม่ใช่ ประเด็น

"แล้วผ้าเช็ ดตัวอะ "
"ก็............ ใช้ของมึงไง ก๊ากกกกกกกกกก " ไอ้สด !!!!!!!! สันดานหมาอีกแล้วครับ !!!! ตอนไปเกาะ


ช้างมันก็ใช้ไม้น้ ี ไม่ยอมเอาผ้าเช็ ดตัวไปแล้วมาใช้กบผม แถมยังเอาไปเช็ ดก่อนจนเหลือแต่ผาเช็ ดตัวเปี ยก ๆ

มาให้เช็ ดต่ออีกต่างหาก ไอ้เพื่อนชัววววววว !!


602

"สัด! คราวนี้ กจะอาบก่อนมึง ! แล้วเอาอุปกรณ์ไรมามัง !"


"แหม.... กูกเ็ อาแปรงสี ฟันมานะ อิ อิ อิ " นอกนั้นใช้ของกูอีกล่ะสิ ไอ้สนดานนนน ผมเงื้ อมือหมายจะ


โบกกะโหลกมันให้เสี ยงดังไปถึงบ้านดร .แหวน แต่เพื่อน ๆ คนอื่นส่งเสี ยงห้ามทัพไว้ได้กอน

"เฮ้ย กัดเหี้ ยไรกันอีกสองตัวนี้ ! ลงไปได้แล้ว พี่เค้าเรี ยกรวมข้างล่าง " ฟวย นี่ กอีกตัว พวกกูคนโว๊ย
ไม่ใช่ หมา! ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้พงกับนันท์ทเี่ สี ยสละมาแยกทัพ ขณะปุณณ์และคนอื่น ๆ ออกไปยืนรอ

กันหน้าห้องแล้ว (สงสัยเอือม..)
ไอ้โอมหยิบมือถือจากในเป้ มายัดใส่กระเป๋ ากางเกงก่อนจะรับปาก "เออ ไปก็ไป แล้วกู ต้องแขวนป้ าย
ห่ านี่ ดวยปะวะ แม่งงง ... เห็ นสีแล้วอยากเขวี้ยงทิง !" ฮ่า ๆๆๆ ได้ฟังอย่างนั้นพวกผมเลยขํากันอย่างโคตรรร


สะใจในชะตาชี วตไอ้เชี่ ยโอม ทีตองผูกคอตัวเองด้วยป้ ายสี ชมพูแปร๋ นนนน ดูแล้วกะเทยทีสุดในโลกา

่ ้


ไอ้ปาล์มเจ้าของป้ ายสี ฟ้าเลยได้ทกดมั นใหญ่ "เอาไปด้วยดิวะ เค้าจะได้รู้วาคนไหนแมน ... คนไหน
ี ั
่่
ตุด... ฮ่า ๆๆ" ก๊ากกกกกกก ถึงจุด ๆ นี้ อยากให้มาเห็ นสี หน้าเชี่ ยโอมกันจริ ง ๆ ครับ เพราะแม่งโคตรรรปุ

เลี่ยนเกินบรรยาย!

พวกผมตบมือโห่ ป้ายตุดของมันอย่างสะใจขณะกําลังเดินลงบันได แต่น่าจะรู ้วาค นไอ้เชี่ ยโอมมันไม่

เคยเชื่ อง "เออใช่ ชมพูแมน แดงตุด .. กูเข้าใจ" ไหมล่ะ จนได้นะไอ้สด ! กูไม่ใช่ คนด่ามึงเลยนะเนี่ ย !!


ผมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะโต้กลับ "-วยแล้ว มึงไปด่าไอ้เอินทําไม แม่งโบ้ยสัด "

'ผัวะ!'

"กูดามึง มึ งน่ ะแหละโบ้ย " อ้าวเหรอ! ฮ่า ๆๆ ผมลูบหัวตัวเองทีเ่ พิ่งโดนมันเสยเมือกี้ ก่อนพวกเรา

ทังหมดจะเดินขําเสียงครื้ นเครงไปยังสถานทีรวมพลซึ่งคือศาลาประชุ มอเนกประสงค์ของโรงเรี ยน



603

พวกผมก้าวมาในศาลา ทีสร้างด้วยปูน มีหลังคา แต่ไม่มกาแพง เป็ นแบบเปิ ดโล่ง

ี ํ

open house

ต้อนรับยุงเต็มที่ ชักจะคันแล้วเนี่ ย ...

"เอ้า!!! แยกกันนังตามสีนะคะ!! น้องสี เหลืองนังตรงนั้น สีชมพูตรงนู ้น สี มวงตรงนี้ สี ฟ้าตรงถัดจาก


สีเหลืองไปเห็ นรึ เปล่าคะ ? ส่วนสีแดงตรงหน้าเวทีขวามือนะ !" โอเคครับ ... งงว่ะ -_-... ผมเกาหัวตัวเอง สองที
ก่อนจะมองเห็ นพลพรรคคนเสื้อแดง เอ๊ย .. ป้ ายแดง (เกือบการเมืองแล้วไหมล่ะ ) นังกันหน้าสลอนบริ เวณมุม

ศาลามุมหนึ่ ง ถ้าอย่างนั้นก็แยกเลยแล้วกัน ..

"เออ งั้นไปล่ะ " เสี ยงไอ้โอมร้องบอกก่อนมันจะเดินไปทางกลุมสี ชมพูแป๋ นนนของมัน (ทีผมเห็ นว่า

มีสาวชมรมด นตรี คอนแวนต์คนทียงนึ กชื่ อไม่ออกซักทีนงอยูดวย ) ตามด้วยพ้งกับนันท์ทแยกไปนังประจํา
่ั
ั่ ่ ้
ี่



โซนสี มวง ส่วนปาล์มกับโจ๊กไปอยูตรงสี ฟ้ากัน ...

"อือ... ไปนะ... ดูแลตัวเองอะ " ปุณณ์ทยงยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยูไม่ยอมไปไหนซักที หันมาบอกผมด้วย
ี่ ั
นํ้าเสียงเบา ๆ เหมือนคนเสี ยไม่ได้ พลางมองหน้าเอินยิม ๆ ก่อนมันและพีทจะต้องเดินไปรวมกับบรรดา
้ ้
พรรคพวกสีเหลือง ทีมยรินงรวมอยู่ ...
่ ี ู ั่

ราวกับยิงตอกยํ้าว่าการมีอยูในค่ายของพวกผม สร้างความอึดอัดให้แก่เธอจริ ง ๆ


ผมถอนหายใจเฮื อกหนึ่ ง ก่อนจะเดินลากขาต ามเอินไปยังโซนสี แดงของพวกเราแบบมึน ๆ เพราะไม่

ค่อยรู ้จกใครเท่าไหร่ แต่คงประเมิณสถานการณ์ต่าไปอะครับ เพราะลืมไปว่าตัวเองมากับผูยงใหญ่ (ฮา...)


้ ิ่

ก็จะใครซะอีกถ้าไม่ใช่ ทานประธานเชี ยร์นามเอินไงล่ะ ! อื้อหื ม ... แค่โผล่มานังรวมสี แป๊ บเดียว สาว



ๆ ถึงกับส่งเสี ยงทักกันเกรี ยวกราวเลยครับ ส่วนมากคือคนเคยไปงานบอลปี ทแล้วกันทังนั้น ผมถึงได้รู้วาไอ้
ี่


่ ่
นี่ กป๊อบปูลาใช่ ยอย คิด ๆ แล้วน่ าโมโห เพราะไอ้เอินเพิ่งจะออกไปยืนหน้าแสตนแค่ปีเดียว ผิดกับผมทีเ่ ดิน

วงโยฯมาทุกปี แต่ดนนนไม่มใครสนใจจํา มัวแต่กรี๊ ดกร๊ าดไ อ้ประธานเชี ยร์ตวดํา ๆ เนี่ ย หึ ... จําไว้!
ั๊



604


พวกผมทักทายและแลกเปลี่ยนกันแนะนําตัวพอเป็ นพิธี (เลยได้รู้วาสี เรามี 30 คนครับ ชาย 12 ตุด 6


หญิง 12 เลขสวยมาก ...) แน่ นอนว่าหัวหน้าสี กคงเป็ นใครไม่ได้นอกจากท่านประธานเชี ยร์งานบอล ผูมความ
้ี
เป็ นผูนาเป็ นเลิศศศ (เห็ นสาว ๆ เขาว่างั้นกันอะนะ ถรุ๊ ยย จริ ง ๆ แล้วสูประธานชมรมดนตรี อย่างผมไม่เห็ น
้ ํ

จะได้ ฮ่า ๆๆ) แต่พอถึงช่ วงทีพี่สต๊าฟให้หัวหน้าทุกสี ลกขึ้นยืนแนะนําตัว ผมจึงได้รู้เพิ่มขึ้นว่า ฝ่ ายบริ หาร


โรงเรี ยนเรานี่ มนแน่ นอนจริ ง ๆ เพราะนอกจากประธานเชี ยร์จะได้เป็ นหัวห น้าสี แดงแล้ว ไอ้เลขาสภาฯก็ได้

เป็ นหัวหน้าสี เหลืองเช่ นกัน (มึงใช้หน้าตาซื้อตําแหน่ งก็สารภาพมาเหอะ .. กูรู้ทน)

็่
แน่ นอนว่าพอได้หัวหน้าแต่ละสี เกมละลายพฤติกรรมทั้งหลายแหล่กคอย ๆ เริ่ มขึ้น

โดยส่วนมากเป็ นเกมที่


ผมเคยเล่นแล้วเกือบทั้งนั้น ไม่วาจะเป็ นเกมฝ่ ากําแพง (ให้ผเู้ ล่นสองสีต้งป้ อมกําแพง แล้วพยายามฝ่ ากําแพง

อีกฝ่ ายหนึ่ งเข้าไปให้ได้ สี ไหนประสบความสําเร็ จมากกว่าสี น้ นชนะ ) เกมชิ บปี้ ชิ บ (เต้นตามคนหัวแถว ..

แม่ง... ใครเสื อกเอาตุดไว้หัวแถวฟะ ท่าเสื่อมมาก กูอายฉิ บบ ) เกมเป่ ายิงฉุ บอะมีบา (ให้เป่ ายิงฉุบกันครับ เริ่ ม



จากสภาพปกติ ใครแพ้เป็ นกระต่าย ใครชนะได้อพเลเวลขึ้นเรื่ อย ๆ เป็ นไก่ , ลิง, คน, ซุปเปอร์แมน

ตามลําดับ ตรงข้ามกับคนแพ้ตองลดระดับลงไปเรื่ อย ๆ แต่ถาใครเป็ นกระต่ายแล้วยังเสื อกแพ้อีกก็ไปเป็ น


อะมีบาโน่ น แล้วทายดิ่ครับว่าใครเป็ นอะมีบายันจบการแข่งขัน ถ้าไม่ใช่ .... เออ ผมเอง ไม่ตองทายถูกไว

ขนาดนั้นก็ได้ Y___Y แม่ง ดวงจะซวยไปไหน ! แถมพอเกมจบยังโดนให้ไปทําท่าอะมีบาโชว์ทกคนกลางวง


อีก เพราะพี่เค้าบอกผมทําท่าอะมีบาน่ ารัก - _-"... ช่ วยบ้างงงเหอะ! เห็ นอย่างนี้ กอายเป็ นนะ! ตอนนี้ คนในค่าย
เลยเรี ยกผมโน่ อะมีบาหมดเลยครับ เวรรรรกรรม กูชื่ อ โน่ เฉย ๆ ช่ วยเข้าใจกันบ้างได้ไหมเนี่ ย !) นอกจากนี้ ก็

ยังมีอีกหลายต่อหลายเกมครับ บรรยายไม่หมด รู ้แต่วาเหนื่ อยมากกกกกกกกกก กว่าจะสันทนาการครบก็เล่น
เอาหอบ (เหนื่ อยพอ ๆ กับฝึ ก รด . ก็ไม่ปาน ) แถมตอนทีพี่สตาฟสังให้ทกสี นงประจําทีได้ จนไอ้เรานึ กว่าจะ

ุ ั่


ปล่อยขึ้ นไปนอนแล้ว แต่พี่ผชายทีเ่ ป็ นพิธีกรยังเสื อกจะมาแนะนําเกมต่อไปทีเ่ ขาบอกว่าเป็ นเกม "ส่งท้าย"
ู้
อีก!?
"เอ้า!!!!! น้อง ๆ คงเหนื่ อยกันแล้วใช่ มยครับ ! (เสียงเด็กตอบกันดังลันว่า "ใช่ !!!") แต่พี่จะไม่ยอมให้
้ั

น้อง ๆ ได้กลับไปพักผ่อนสบาย ๆ หรอก (โห่ ........) แต่ไม่ตองกลัวเหนื่ อยครับ ! เพราะเกมนี้ ขอแค่ตวแทนสี



ละสองคนเท่านั้น เอาเป็ นหัวหน้าสี กบใครก็ได้แล้วกัน ออกมาเลยครับ !"
เอ่อ....... หัวหน้าสีกู .... ไอ้เอิน .... แล้วมันจะเลือกใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ ....... กู... ซวยจริ ง ๆ - _- แค่เป่ ายิ้

งฉุบอะมีบาก็อบอายวงศ์ตระกูลพอแล้วนะ นี่ มงจะหาความเสื่อมอะไรมาให้กอีก ! ผมเดินเกาหัวตามไอ้เอิน





ไปกลางวงสันทนาการอย่างไม่คอยมีอารมณ์ร่วมเท่าไหร่ แต่พอเห็ นปุณณ์เดินมากับเพื่อนร่ วมสี อีกคน

(ใคร

605

วะ... ไม่รู้จก แล้วทําไมไม่พาพีทออกมาอะ โรงเรี ยนเดียวกันแท้ ๆ ... อ๋ อ... ไอ้พีทนังหลับพิงเสาศาลาไปแล้ว


ครับ เหี้ ยมาก) เอ๊ะ ในวงเล็บนันผมบ่นไรตั้งนาน .. เออนันแหละ เอาเป็ นว่าพอเห็ นไอ้ปณณ์ออกมากับบัดดี้



มัน ก็ราวกับเรี ยกความรู ้สึกฮึกเหิ มในร่ างกายให้บงเกิดขึ้นมาทันที ฮะฮ้าาา เอาวะ ! ท้าประลองกับสภา

นักเรี ยนซักตั้งเป็ นไง ถึงการเรี ยนกูจะสูไม่ได้ แต่แข่งเกมปัญญาอ่อนแบบนี้ กเู ทพเว้ย !!! ผมยักคิวท้าทายไอ้


ปุณณ์ขางหนึ่ งแต่มนกลับยักไหล่ตอบก่อนจะเมินไปทางอื่นราวกับว่าอย่างผมไม่ใช่ คตอสูมน


ู่ ่ ้ ั
หน็ อยแน่ ะมึง!! เดี๋ยวได้เจอดี !

"กติกาคือ ให้น้อง ๆ แต่ละคู่ ช่ วยกั นใช้อวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่ งในร่ างกาย ประคองลูกปิ งปองพวกนี้
จากตระกร้าตรงหน้าพี่ ไปให้ถึงถังหน้าพี่แว่นโน่ น เข้าใจรึ เปล่าครับ ? และเพื่อไม่เป็ นการลําเอียง พี่จะให้

น้อง ๆ จับสลากว่าคูไหนได้ใช้อวัยวะใดแล้วกันนะ "

ผมตบยุงทีแขนขณะพี่เขากําลังอธิ บายกติ กาอยู่ พอเงยหน้าอีกทีกพบกล่องสลาก (กล่องเดิมกับตอน

จับสลากปอบนันล่ะครับ เห็นแล้วขนลุกเลย ) กําลังยืนให้พวกเราเลือกจับไล่มาทีละคู่ สี ฟ้าได้ใช้หน้าผาก สี




ชมพูใช้แก้ม สี เหลือง(ไอ้ปณณ์ )ใช้ลาตัว (ยากว่ะ ) สี มวงใช้หัวไหล่ (นี่ กยาก)... ส่วนสลากใบสุดท้ายทีเ่ หลือ


เป็ นของพวกผม ทําเอาใจเต้นตึกตัก เพราะกลัวจะได้อะไรยาก ๆ แบบสี ไอ้ปณณ์กบสี มวงมัน ... แต่พวกผม
ุ ั ่
ได้........

ใช้ปาก!

เย้!!!!!!!!! ง่ายโคตร!! ผมเผลอกํามือร้อง "เยสส" อย่างดีใจ แต่เพิ่งสังเกตว่าสี หน้าเอินดูช็อคสนิ ท

"เฮ้ย เป็ นไรวะ" หรื อมันเหนื่ อย?
"อ๋ อ เปล่า ๆ ..." เอินบอกปัดผมพลางปาดเหงื่ อเม็ดเล็กบนขมับ ร้อนอะไรวะเนี่ ย ดึก ๆ แบบนี้ กออก



606

จะหนาว "มึงดีใจเหรอ" แต่มนยังมีหน้ามาถามอะไรผมแปลก ๆ ?


"เอ๊าา! ก็ตองดีใจสิ วะ ! ใช้ปากง่ายออก ดีกว่าสี เหลือง กับสี มวงตั้งเยอะ หรื อมึงว่าไง ?" เพราะเริ่ มไม่

แน่ ใจแล้วว่าตัวเองคิดอะไรผิดไปรึ เปล่า ?? ไอ้เอินถึงได้ทาหน้าเหยเกแบบนี้ แต่พอถามกลับไป มันดันรี บ



ส่ายหัวยิกตอบมา "ปละ เปล่า ... ไม่วาไงอะ มึงว่าดีกกวาดี .... แหะ ๆ" เออ ประหลาดจริ งเว้ย .... ผมขมวดคิว
ู็่

มองมันแต่ไ ม่มเี วลาให้คดไรแล้ว เพราะพวกพี่ ๆ กําลังจะเป่ านกหวีดเริ่ มเกม


ปี๊ ดดดดดดด!!

เสี ยงกลองสันทนาการและกองเชี ยร์ดงลันอาคารพร้อม ๆ กับเสี ยงนกหวีด กระตุนให้พวกผมยิง
ั ่



วุนวายใช้ปากคาบลูกปิ งปองขึ้นมาอย่างไว โดยมีเอินงับไว้ดานหนึ่ ง และผมช่ วยงับอีกด้านหนึ่ ง ก่อนเราจะ


ค่อย ๆ ประคองกันให้ไปถึงถังทีวางห่ างจากตะกร้า 20 เมตรโดยประมาณ

ว่าแต่สาว ๆ ในค่ายกับพวกรุ่ นพี่เค้าจะกรี๊ ดกร๊ าดอะไรนักหนาวะ ! ยิงเวลาผมกับเอินช่ วยกันงับลูก


ปิ งปองขึ้นมา เสี ยงกรี๊ ดยิงดังแสบแก้วหู เป็ นพิเศษ (หน้าทีโว๊ยย) -_-"... อะไรกัน .. พวกผูหญิงนี่ ชอบคิดอกุศล



อยูเ่ รื่ อย ทั้ง ๆ ทีตวเองเป็ นคนสังให้พวกผมทําเองแท้ ๆ ยังจะมีหน้ามาคิดลึกอีก โว๊ะ ....!! ผมแอบหงุดหงิ ด
่ ั

พลางสบตาขํา ๆ กับเอิน ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาช่ วยกันงับลูกบอลต่อไป

"จะหมดเวลาแล้ว !!!!!!!!!!!!! สิ บ! เก้า! แปด! เจ็ด !"
เหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แต่แม่งงงงง ทําไมของกูง่ายกว่าของไอ้ปณณ์ต้งเยอะ แต่ลก
ุ ั

ปิ งปองในถังสี เหลืองเสื อกเยอะกว่าสี แดงอีกวะ !!! ไม่ได้การแล้ว ! เสียหมาแย่! ผมกับเอินทีโคตรกลัวว่าถ้า
้ ่
แพ้จะโดนปุณณ์เยาะเย้ย ประนามห ยามเหยียด รี บพร้อมใจกันเร่ งสปี ดเพื่อไม่ให้เสี ยหน้าทันที เราแข่งกับ
เสี ยงพี่สต๊าฟทีนับเวลาถอยหลังน้อยลงเรื่ อย ๆ ด้วยใจระทึก

รี บหน่ อยวะ!!!!!! ผมกับเอินช่ วยกันคาบลูกบอลในตะกร้าแล้ววิงมาหาถังอย่างรี บร้อน ทําให้ลก




607

ปิ งปองในปากค่อนข้างหมินเหม่จนดู เอียงกะเทเร่ อย่างน่ าหวาดเสี ยว เป็ นสาเหตุให้ตอนนี้ ปากของผมกับเอิน



เริ่ มอยูในตําแหน่ งทีใกล้กนมากขึ้นทุกที ๆ
่ ั
อีกนิ ดจะถึงแล้ว ... จะถึงแล้ว ... จะถึง...... ถึงแล้ว !!!! บิงโก!!!!!!!!!! ผมกับเอินรี บปล่อยปิ งปองลูก


สุดท้ายสู่จดหมายอย่างรี บร้อนเพราะมั นก็จวนจะหล่นแหล่ไม่หล่นแหล่อยูแล้วเป็ นทุนเดิม แน่ นอนว่าพอถึง

เส้นชัยพวกผมก็รีบปล่อยมันลงถัง พร้อม ๆ กับเสี ยงนกหวีดจบการแข่งขัน และริ มฝี ปากเอินกับผมทีแตะ


โดนกันแผ่ว ๆ ..
............ เอ่อ..


เราสองคนยืนมองหน้ากันเงียบ ๆ ครู่ หนึ่ ง ทั้งทีเ่ กมจบลงแล้ว และรอบข้างมีแต่เสี ยงโวยวาย .. ผมรู ้วา
คงไม่มใครสนใจหรอกว่าเมือกี้ระหว่างผมกับเอินมีจะอะไรเกิดขึ้น เพราะทุกคนมัวแต่ใจจดใจจ่อกับการลุน




ทีมสี ตวเอง และโห่ ร้องแสดงความดีใจเมือเวลาหมดแทบทั้งนั้น ... หรื อถ้าจะให้พูดกันจริ ง ๆ ก็คอ ผมตกใจ



กับอุบตเิ หตุเมือครู่ นิดหน่ อย แต่หากถามว่าใส่ใจหรื อเก็บมาเป็ นอารมณ์ไหม ก็ตอบได้เลยว่า ไม่ ... ตอนนี้ มี


เรื่ องอื่นน่ าสนใจกว่าเยอะ

"ผูชนะคือสี........ ชมพูครับ !!!!!!! รองลงมาคือสี แดง ! ส่วนทีสามเป็ นสีเหลือง !!!!!!" ก็นี่ไงล่ะครับ


เรื่ องทีน่าสนใจมากกว่า ! เยสสสสสสส!! ในทีสุดผมก็ชนะไอ้ปณณ์จนได้ วะฮ่าฮ่าฮ่า !!! สะใจจริ งโว๊ยย ผม



กระโดดไปมาเป็ นลิง เช่ นเดียวกับกองเชี ยร์คนอื่น ๆ ทีส่งเสี ยงกรี๊ ดแข่งกับลําโพงตัวใหญ่ แถมยังมีการวิงไป


เยาะเย้ยสีอื่นกันอีกต่างหาก! ฮ่าฮ่า ยอมน้อยหน้าทีไหนล่ะครับคนสี น้ ี !

ผมกระโดดวิงไปกอดกับเพื่อนในสี (ดีใจเวอร์มากเหมือนบอลไทยได้แชมป์ โลกอะ ) เช่ นเดียวกับทุก

่ ั
คนในค่ายทีตางส่งเสียงเอะอะโวยวายอยูพกใหญ่ ไม่นานนักผมก็เริ่ มสังเกตว่าไอ้เอินมันเงี ยบไป ... เพราะ
่่

่ ั
ถึงแม้ริมฝี ปากมันจะยิมแย้มกับเพื่อนคนอื่น แต่นัยน์ตาคูน้ น กลับดูแปลก ๆ

"เป็ นไรวะเอิน ? ไม่ดีใจเหรอ!?" ผมปลีกตัวจากวงใหญ่ (ทีตอนนี้ เริ่ มเต้นเพลงสันทนาการตามใจชอบ



608

ปิ ดท้ายก่อนขึ้นนอนอีกแล้วครับ ! ไม่เหนื่ อยมังรึ ไง !?) มาแตะบ่าเอินเบา ๆ ผลทีได้รับคือเจ้าตัวสะดุงหนัก




่ ั
เหมือนว่าหัวใจไม่อยูกบเนื้ อกับตัว
"เอ่อ โน่ .... เมือกี้กู ... ขอโทษนะ ... กูไม่ได้ต้งใจ " หา???? อะไรของมันวะ ... อ๋ อ ... ห่ า....


ผมยอมรับว่าเกือบลืมเรื่ องฉากสุดท้ายในเกมไปแล้ว เพราะอันทีจริ งมันไม่ใช่ ปัญหาใหญ่โตอะไร ผม

่ ั
็ื ั
รู ้วาอุบตเิ หตุกคออุบตเิ หตุ แล้วของแค่น้ ี ก็จิ๊บจ๊อยมาก ตราบใดทีมนเป็ นเรื่ องไม่ต้งใจ
่ ั


"ไรวะ!! มึงยังคิดมากอยูอีก เห็นกูเป็ นผูหญิงรึ ไง ห่ า .... กูไม่คดไรหรอก ช่ างเห๊ อะ ! ไป ๆๆ ไปเต้นกัน


มึงปล่อยอีชาลีเต้นคนเดียวมันเหงาแย่ ฮ่า ๆๆ " ผมจึงพูดอ้างอิงไปถึงกะเทยคนนึ งในสี ทปลื้มเอินม๊ากก ก มาก
ี่


ครับ มันชื่ อชาลี (ชื่ อตามบัตรประชาชน สุชาติ ) เป็ นเด็กโรงเรี ยนชายล้วนแถวโรงเรี ยนผมนี่ ละ แต่กางเกง
นํ้าตาล อีชาลีนี่ตดใจไอ้เอินขนาดหนักถึงขั้นจะกิน จะขี้ จะเยียว เป็ นต้องเรี ยกหาหัวหน้าสี ให้มาดูแล (ทั้งที่



ไซส์อีชาลีนี่ออกแนวบึก ถึกทนกว่าเอินตั้งเยอะ ) เอินก็หนี มนบ้างบางโอกาส แต่จริ ง ๆ ชาลีมนก็ตลกดี พวก




ผมเลยชอบเล่นกับมันครับ
แน่ นอนว่าพูดจาเป็ นศิราณี แบบนี้ ถ้าเป็ นเวลาปกติเอินคงทุบหัวผมแก้เขินไปแล้ว (รึ เปล่าวะ ฮ่า ๆ )

่ ั

ผิดกับครั้งนี้ ทมนเงียบ .. ใช้เพียงดวงตาคมกริ บคูน้ นมองตรงมา จนผมไม่ส ามารถหลบสายตาได้ตอไป
ี่ ั

"มึงไม่คดแต่กคดนะ ... มึงก็รู้วา .. กูคดยังไงกับมึง .." เสียงทุมของเอินเตือนผมเบา ๆ แต่ฟังดูจริ งจัง

ูิ




ราวกับหิ นผา.... อันทีจริ งถ้าไม่เตือนก็วาจะทําลืม ๆ ไปแล้วนะ .. แต่มาพูดถึงอีกแบบนี้ หมายความว่าไง

วะ ผมสบดวงตาจริ งจังคู่ นั้น แล้วอดไม่ได้ทจะเผลอถอนหายใจออกมา
ี่
"คือเอิน... ตั้งแต่วนแรกทีกรู้จกมึงจนถึงวันนี้ กกไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ .. กู.. ยังคิดว่ามึงเป็ นเพื่อน

ู่ ั
ู็


เหมือนเดิม แล้วก็จะคิดแบบนี้ ตลอดไปด้วย " ผมรู ้วาคําพูดเหล่านั้นคงไม่สามารถทําให้คนฟั งรู ้สึกดีข้ น ได้

แต่ความรู้สึกผมเป็ นอย่างนี้ จริ ง ๆ ผมจึงรี บเปลี่ยนเป็ นฉี กยิมกว้างพลางตบบ่ามันแรง ๆ สองสามทีอย่างที่

ชอบทํา

"ทําไมทําหน้างั้นว๊าาา เป็ นเพื่อนกันดีจะตาย! หนุ กดีออก! อย่างเมือกี้ถาเป็ นคนอื่นกูตอยปากแตกไป
่ ้

609

แล้วว แต่เห็ นมึงเป็ นเพื่อนนะเนี่ ยถึงบอกไม่ตองคิดมาก ! ชิ ว ๆ ไป จะจูบกูอีกกี่ทกกคดกับมึงแบบเดิมแหละ

ีู็ิ
ไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดอะไรทังนั้น เข้าใจนะ !"

ผมพูดกึ่งจริ งกึ่งเล่นให้อีกฝ่ ายหลุดขําได้นิดนึ ง แต่ทาไมตัวเองถึงเสี ยวสันหลังวูบแบบนี้ วะ .... ผม

ขมวดคิวเป็ นปมหลังพูดประโยคเมือกี้จบ ก่อนจะหันไปเพื่อพบกับ ..


... ปุณณ์ ภูมพฒน์ ทีมายืนนิ่ งอยู่ ก่อนจะมองทั้งเอินและผมด้วยสายตาเอาเรื่ อง แล้วจากไป
ิ ั



เดี๋ยวนะ... มึงได้ฟังครบจริ งรึ เปล่าเนี่ ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!
62nd CHAOS
แล้วก็เป็ นอย่างทีผมคิดจริ ง ๆ ครับ ... ว่าไอ้ห่านี่ มน ฟังไม่ ได้ ศัพท์ จับไปกระเดียดตัวพ่อ !


ก็ดแม่งดิ่ ตั้งแต่เล่นเกมจบก็ทาหน้าบูดเป็ นตูดทั้งทีสีมนได้คะแนนนําเป็ นอันดับหนึ่ ง ทิงห่ างสี คนอื่นลิ่ว ๆ


่ ั


อยูแท้ ๆ ยังมาจะทําอารมณ์เสี ยอีก ... แล้วแทนทีมนจะอารมณ์เสี ยหงุดหงิ ด ๆ แล้วเมิน ๆ หน้าผมไป เสื อก
่ ั

ดันนนนนน ยิงวนเวียนอยูรอบตัวผมยิงกว่าเก่า ! แม่งงงง



จริ ง ๆ ผมน่ าจะรู ้วาคนอย่าง ปุณณ์ ภูมพฒน์ นี่ เป็ นประเภทกัดแล้วไม่ยอมปล่อย โดยเฉพาะเวลาอารมณ์
ิ ั

เสี ยยิงกัดแน่ นกว่าเก่า หลักฐานก็คอพอเล่นเกมจบ ทันทีทพี่สตาฟร้องสังให้ตางคนต่างแยกย้ายไปทําธุระ

ี่



ส่วนตัวและเข้านอนได้ มันก็ต้งหน้าตั้งตาเดินลิ่ว ๆๆ มาทางผมแบบไม่สนใจใคร เรี ยกได้วาหลังจากนั้นเอิน


่ ุ
ไม่มโอกาสได้เดินข้างผม หรื อชวนผมคุยอีก ตราบใดทีมไอ้เชี่ ยปุณณ์ขวางอยูทกประตูแบบนี้

่ี
็ ่
แต่กใช่ วามายืนขวางแล้วมันจะยอมพูดกับผมนะครับ ! เพราะแม้ปณณ์จะยืนจัง ก้ายังกะหมาเฝ้ ายาม แต่แม่ง


ไม่ยกเปิ ดปากคุยกับผมอยูดี มีแต่หันไปคุยกับโจ๊กบ้าง นันท์บาง พวกเพื่อน ๆ ผม ไอ้โอม ไอ้ปาล์ม ไอ้พง




หรื อแม้แต่เอินกับพีท ก็ยงคุยด้วยได้ เว้นแต่กบผมคนเดียวนี่ แหละ ทีมนทําเงี ยบใส่

่ ั

่ ้
แล้วแบบนี้ มงจะมาป้ วนเปี้ ยนทําหน้าดุอยูขาง กู จนคนอื่นเขาพลอยไม่กล้าคุยกับกูดวยทําไมวะ ...



610

ไอ้สัดดดดดดด!
ผมว่าจะหันไปด่าแม่งหลายรอบละ แต่ข้ เี กียจ ประกอบกับมันไม่ยอมคุยกับผมด้วย ผมเลยไม่อยากชวนคุย
ก่อน (เหอะ ๆ) ถ้าอย่างนั้นช่ างแม่งแล้วกัน ผมคิดอย่างเซ็ง ๆ แล้วก็ทาทุกอย่างตามปกติ โดยมีไอ้ปณณ์ค อย


วนเวียนเป็ นเงาตามตัวแบบ ไม่ ปกติ ตลอดเวลา ....
ก็จะให้เรี ยกว่าปกติได้ไงครับ !!! ในเมือแม่งตามผมต้อย ๆๆ ! ขนาดไปอาบนํ้า มันก็ตามไปอาบด้วย แถม


ห้องนํ้าเสื อกเป็ นแบบ open air อีก คือมีอางใส่น้ าใหญ่ ๆ ตรงกลางให้ทกคนตักอาบกันแบบโชว์สเตปเทพ


(ใครไม่เทพก็โชว์ของดีไ ป แต่กไม่อยากดู ) แน่ นอนว่ายิงห้องนํ้าเป็ นแบบนี้ มนยิงตัวติดกับผมเข้าไปใหญ่ ทํา

ั ่

เอาผมถึงกับเหวอตอนไอ้เลขาสภาฯหันมาสาดนํ้าโครม ๆๆ ใส่ แล้วยืนสบูให้ผมถู ตามด้วยสาดนํ้าโครม ๆๆ
่ ่

ล้างสบูผมอีก ก่อนมันจะโบกมือไล่ผมให้ออกไปแต่งตัวอย่างไว ...
เชี๊ ยยยยยยย เร็ วไปป ะ!!! แน่ นอนว่าถ้ายอมออกง่าย ๆ ก็ไม่ใช่ โน่ แล้วว เหอะ ๆ .. ผมยังดื้อยืนสาดนํ้าเล่นกับ
พวกไอ้โอมไอ้ปาล์มต่อ โดยไม่สนใจสายตามาคุทใครไม่รู้ส่งมา โดยเฉพาะตอนพวกผมรุ มสกรัมไอ้พง
ี่

ครับ แหม.. ก็น่ารุ มไหมล่ะ แม่งเสือกเป็ นคนเดียวทีรู้ทนว่าห้องนํ้าจะเป็ นแบบอาบรวม (เพราะแอบโทรไป
่ ั
ถามพี่สต๊าฟก่อนมาค่ายแล้ว ) แต่ไม่เสื อกบอกพวกผม ! เป็ นสาเหตุให้มนไหวตัวทัน เตรี ยมบ๊อกเซอร์สีแดง


เข้มมมมชิ บหายมาอาบนํ้าอย่างสบายใจคนเดียว ต่างกับบ๊อกเซอร์สีเขียวอ่อน เหลืองอ่อน ฟ้ าอ่อน ชมพูออน
ของพวกผมโดยสิ้นเชิ ง (แทบไม่มอะไรถูกปิ ดบังแล้ว ณ จุดนี้ ..) แน่ นอนว่าทําตัวแปลกแยกแบบนี้ มึงต้อง

โดน!.....
ถอด!!!!!!!


กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ฮาสัด ๆ สะใจชิ บหายตอนเห็ นไอ้คณหนู พงเอาตัวซึ่งถูสบูจนหอมฉุ ยแล้ว ลง


ไปนอนเกลือกกลิงบนพื้นปูนซีเมนต์สาก ๆ ในห้องนํ้า (ยํ้าอีกที ! ว่าเป็ นพื้นซีเมนต์ ไม่ใช่ พ้ืนกระเบื้องครับ

...) หึ หึหึ.. ดูไกล ๆ เหมือนพวกผมรุ มกระทืบมันอย่างบอกไม่ถก แต่ ณ เวลานั้น ให้พวกผมรุ มกระทืบไอ้พง



ก็อาจจะดีใจกว่าโดนรุ ม ถอดกางเกง แบบนี้ กร๊ ากกกกกกกก เสี ยใจด้วยนะ แต่ไหน ๆ พวกกูกโป๊ เปลือยกัน
ขนาดนี้ แล้ว มึงอย่าหวังจะรอด !

611

ผมกับเพื่อนคนอื่น ๆ รุ มแกล้งไอ้ พ้งกันเสี ยงโคตรดังในห้องนํ้า ก่อนโอมจะ mission complete ดึงบ๊อก
เซอร์ลายดาวสี แดงแจ๋ ของคุณหนู พงออกมาสําเร็ จ ! กร๊ ากกกกก เสียดายจริ ง ๆ ไม่ได้พกกล้องถ่ายรู ปมา



อาบนํ้าด้วย (ใครจะพก!) พวกผมเป่ าปากล้อไอ้พงกันยกใหญ่กอนจะสําเหนี ยกได้วาควรเริ่ มอาบนํ้าใหม่ซกที


เพราะเมือกี้ลงทุนมากไปหน่ อย ถึงกับมีการสไลด์ตวนอนบนพื้นซีเมนต์แหยะ ๆ เลยทีเดียว (อี๋...) ว่าแต่


่ ั
ทําไมเชี่ ยโอมอาบนํ้าเสร็จเร็วจังวะ !? ผมทีเ่ พิ่งตักนํ้าล้างสบูขนแรกหันไปมองโอมผูซ่ ึงเดินลิว ๆๆ ไปทาง


ราวแขวนผ้าแบบงง ๆ ก่อนจะถึงบางอ้อ
ไอ้สดดดดดดด ใช้ผาขนหนู กอีก แล้ว!!!!



"เชี่ ยโอมมมมมมม สันดานนนนนนนนนนนน !!" ผมตะโกนด่าไอ้เพื่อนชัวลันห้องนํ้า โดยทีอีกฝ่ ายแค่ส่ง

่ ่
็ี้
เสี ยงหัวเราะกลับมาแบบไม่สะทก (ชัว!) ว่าจะอ้าปากด่าต่อให้หายแค้นแต่กมผาขนหนู ผนหอมกลิ่นคุนเคย



โปะลงบนหัวซะก่อน ..
ปุณณ์ยนทําหน้าไม่รู้ไม่ช้ ี พลางเอ ามือสางผมเปี ยก ๆ ของตัวเอง โดยใช้ลาตัวบังผมเอาไว้มด ผมขมวดคิว





ก่อนจะก้มมองบ๊อกเซอร์สีฟ้าอ่อนของตัวเอง ทีถึงจะบางจ๋ อยแต่กไม่ได้ดเู ซ็กซี่สกเท่าไหร่



(เมือเทียบกับบ๊อก


เซอร์สีเหลืองอ่อนของไอ้ปาล์มแล้ว ฮ่า ๆๆ ) กระนั้นผมก็ยอมรับผ้าขนหนู ปณณ์มาเช็ ดตัวแต่โดยดี

ผมรับผ้าขนหนู ลายทางเนื้ อแห้งสนิ ทของปุณณ์มาใช้อย่างระมัดระวัง เพราะไม่อยากให้เปี ยกมาก ก่อนจะ

รี บคืนกลับไป ให้เจ้าของมันทีใส่บอกเซอร์สีสมอ่อน ๆ ซํ้ายังเปื่ อยนํ้าจนยุยแทบเห็ นไปถึงไหนต่อไหน ...
่ ๊


เหอะ ๆ.. อยากจะตะโกนบอกจริ ง ๆ ว่ากูหวงมึงนะ !! แต่กไม่อยากเป็ นคนเริ่ มพูดก่อนนี่ หว่า ...
ผมกับปุณณ์ได้แต่ยนแต่งตัวข้างกันอย่างเงี ยบ ๆ (ต่างคนต่างคอยบังให้อีกฝ่ ายครับ ) ก่อนจะเดินกลับตึก

นอนด้วยกัน ... ระหว่างทางผมลอบมองใบหน้าด้านขวาของปุณณ์ทยงคงนิ่ งเฉย แต่วงแขนแกร่ งหอบเอาข้าว
ี่ ั
ของผมไปถือให้ทงหมด .. จนอดคิดไม่ได้ว่ า.. ถ้าผมฉวยเอาของเหล่านั้นมาถือไว้ แล้วปุณณ์จะยอมยืนมือข้าง

้ั
ทีวางมาประคองฝ่ ามือผมหรื อเปล่า
่่

...ผมรู้ดีวาคําตอบจะเป็ นแบบไหน ..

612

แล้วเราทั้งหมดก็มาถึงห้องนอนกันครับ ! ซึ่งจริ ง ๆ มันคือห้องเรี ยนต่างหาก (ก็ทนี่มนโรงเรี ยนนี่ นา ไม่ใช่
ี่ ั
โรงแรม Y___Y) ห้องนอนของพวกเราเป็ นห้องเรี ยนขนาดใหญ่ ทีให้ชาวค่ายใช้นอนรวมกันยังกะแรงงาน

ต่างด้าว ซึ่งแน่ นอนว่าพอเข้าไปถึง เพื่อนร่ วมค่ายคนอื่น ๆ ก็หลับปุ๋ ยกันหมดแล้ว เป็ นซะอย่างนั้นพวกผมจึง

ต้องรี บสงบปากสงบคําแล้วหารู นอนเป็ นของตัวเองทันที นับว่าโชคยังดีทวางกระเป๋ าจองรู นอน เอาไว้กอน
ี่
ไม่ง้ นคงได้ไปนอนขีกนแหง

่ ั
่ิ
ผมนังเก็บของใส่กระเป๋ าตัวเองซึ่งอยูตดกับโอมทีกาลังทาโลชันกลิ่นหอมฉุ ยอยู่ ถุยย ! ไอ้หล่อ ! ทาให้ตาย
่ ํ



มึงก็ไม่ขาวขึ้นหรอก กร๊ากกกกกกกก ผมแค่คดในใจยังไม่ทนอ้าปากด่ามันซักคํา แต่แม่งเสื อกยืนมือมาตบ



หัวผมดังปั้ก !
"เหี้ ยยยย ตบกูทาไมไอ้สด !" ผัวะ! นี่ แน่ ะ กูเอาคืนมัง คราวนี้ เลยได้เป็ นโลชันขวดเบ้อเร่ อประเคนใส่หัวผม




กลับมา อูยยย ไอ้เชี่ ย ทําร้ายกู !
"ดูหน้ามึงก็รู้แล้วว่ากําลังด่ากูในใจ สัด " ทําไมมึงแม่น ... เฮ้ย ไม่ใช่ ! ทําไมมึงชัวงี้ ! ถึงกูจะด่าจริ ง ๆ ก็เหอะ


แต่ถาวันไหนกูไม่ได้ดาขึ้นมาก็โดนตบฟรี ดิ่วะ ! สาดด ผมชู นิ้วกลางใส่มนก่อนจะเปลี่ยนเป็ นแบมือขอ


ทาโลชันมังแทน อิอิ ก็ผมชอบใช้โลชันไอ้โอมนี่ นา หอมดี เวลาไปบ้านมันผมก็ขอทาบ่อย ๆ เพราะทาแล้ว
่ ่

หลับสบาย แต่ไม่เคยคิดซื้อเองเลย เพราะแม่งแพงมาก (พวกเกิดมาไม่หล่อก็ตองลงทุน เยอะหน่ อยล่ะครับ

ผมเข้าใจ กร๊าก ๆ )
่ ั
"นอนยัง ๆ พรุ่ งนี้ พี่เค้านัดเช้านะ เดี๋ยวไม่ตน " เสียงไอ้ปาล์มร้องถามพวกผมจากข้าง ๆ พ้ง ซึ่งอยูถดไอ้โอม
ื่
ไป เรี ยกให้ผมมองนาฬิ กาบนข้อมือตัวเองทีบอกเวลาตีหนึ่ งกว่าแล้วก็รีบพยักหน้า รู ปซิปปิ ดเป้ โดยไว


"งั้ นกูปิดไฟเลยนะ" เสี ยงเอินถามเพราะมันอยูใกล้สวิตช์ไฟมากทีสุด นําให้พวกผมพยักหน้าหงึ ก ๆ ก่อน



ไฟจะมืดลง ช่ วงก่อนปิ ดไฟผมแอบเห็ นว่าปุณณ์นอนกับโจ๊กและนันท์ ซึ่งอยูคนละฝั่งห้องกัน จนอดคิด

ไม่ได้วามันเลิกตามผมแล้วรึ ไง แต่ช่างเหอะ ง่วงจะตายห่ า ผมคิดพลางหาวปากกว้างเมือหัวถึ งหมอน (ทีจริ ง


ๆ แล้วเป็ นเป้ แต่ตตางว่าคือหมอน ) และคงหลับตายไปแล้ว ถ้าไม่ได้รู้สึกว่า ...
ิ๊ ่

613

มีสิ่งแปลกปลอมมานอนแทรกกลางระหว่างผมกับพีทซะก่อน !? (ขวาผมเป็ นโอม ซ้ายผมเป็ นพีทครับ ถัด
จากพีทไปเป็ นเอิน ) ว่าแต่ใครวะมานอนแทรก !? ผมพลิกตัวหันไปมองด้วยสายตาทีเ่ ริ่ มชิ นกับความมืด จึงได้

เห็ นว่าเป็ น..
ไอ้ปณณ์ ภูมพฒน์
ิ ั


เฮ้ย!!!!!!!! ก็กะจะแหกปากด่าแล้วถ้าไม่ได้มมออุน ๆ ปิ ดไว้กอน ผมขมวดคิวมองหน้าอีกฝ่ ายทีเ่ คยเห็ นว่า
ีื ่

บูดสนิ ทตั้งแต่หัวคํ่า ผิดกับตอนนี้ ทเี่ จ้าของมันกําลังยกมือทําท่าจุ๊ ๆ พาให้ผมว่าง่ายพยักหน้าต าม ผมขมวด
คิวแน่ นก่อนจะอดมองซ้ายแลขวาไม่ได้ ว่ามีใครตืนมาเห็ นเราหรื อเปล่า ..


และนี่ คงเป็ นครั้งแรกในรอบ 6 ชัวโมงทีผมเห็ นมันยิม (ให้ผม) เสียแต่มดจนมองไม่ถนัดว่ามันกําลังยิมจริ ง






หรื อผมตาฝาด ? ระหว่างทีกาลังเพ่งสายตาอยู่ พลันรู ้สึกได้ถึงวงแขนอุน ๆ ที่ รวบตัวผมไปกอดไว้แผ่วเบา
่ ํ
อย่างคุนเคย


ปุณณ์กอดผมเบา ๆ เหมือนเวลามันอยากกล่อมให้หลับฝันดี ฝ่ ามืออุนข้างนั้นลูบหัวผมเล่นไปมา ขณะริ ม

ฝี ปากหยุนประทับจูบบนหน้าผากผมผะแผ่ว ทังหมดเรี ยกให้ผมทําสิ่งทีเ่ หมือนกันกลับไป ก่อนจะผล็อย


หลับในอ้อมแขนอบอุนของปุณณ์

ผมไม่รู้วาตอนเช้าจะมีใครตืนมาเห็ นเราหรื อเปล่า ..


แต่กไม่เป็ นไร เพราะถ้ามีปณณ์ ผมจะปลอดภัย


ผมเชื่ ออย่างนั้น : )
"@(#$&*{)(@&^!*)(*_)_(*&^(*)"
โว่ยยยยยยยย แล้วเสี ยงอะไรดังจ้อกแจ้กแต่เช้าวะ คนยังนอนไม่เต็มอิมเลยแม่งงงง .... ผมขมวดคิวทังที่

้ ้

614

หลับตาปี๋ เพราะรู้สึกเหมือนแสงแดดจ้ากําลังพยายามแยงเข้ามา
"เชี่ ยโน่ ตืน ! ตืนนนนน ตืนนนนนนน" แม่งงงง แล้วไอ้ประเภทยืนตีนมาสะกิดกูเนี่ ยมีคนเดียว ! ผมพลิกตัว
่ ่


หนี ตนเชี่ ยโอม ก่อนจะวาดแขนไปกอดคนข้าง ๆ ด้วยความเคยชิ นทีทามาตลอดคืน

่ ํ
"เฮ้ย!!!!!!!!!" แต่มน จะร้องทําไมวะ แล้วนี่ ไม่ใช่ เสี ยงปุณณ์นี่หว่า !!? ผมสะดุงโหยง รี บปล่อยแขนออกก่อน


จะลืมตามาพบว่า คนทีซวยโดนกอดไปเต็มเปาเมือกี้น้ ี คอ พีท !




"โน่ ปล้นความบริ สุทธิ์ ผม !!!!!!!!" เชี่ ยยยยยยยยยยยย ! ผมตาสว่างก่อนจะชู นิ้วกลางใส่พีททั้งทีเ่ ราไม่คอย
สนิ ทกัน (แต่ตอนนี้ มึงกวนตีนกูและ !) เอ๊ะ หรื อผมจะเป็ นฝ่ ายผิดเองวะ เพราะเสื อกไปกอดมันก่อน ฮา ๆ ....

ว่าแต่เมือคืนทีเ่ ห็นปุณณ์นอนข้าง ๆ นี่ ผมฝันหรื ออะไร ? ไม่ใช่ วาจริ ง ๆ กลายเป็ นนอนกอดพีทตลอดคืน

นะ!?.. ชักกลัวว่ะ

ผมขยี้ตาไล่ความเบลอก่อนจะพยายามสังเกตว่าไอ้ปณณ์อยูไหน สรุ ป ว่ามันยังหลับปุ๋ ยอีกฝั่งห้องครับ (แต่

ทําไมไม่เสือกมีใครปลุกบ้างอะ !) ส่วนข้าง ๆ ผมทีหลงคิดว่าเป็ นปุณณ์ตลอดคืน ดันแปลงร่ างกลายเป็ นพีท ผู ้

ซึ่งเพิ่งโดนลูกหลง เจอผมกอดซะเต็มเปาไปแหมบ ๆ นับว่ายังโชคดีทมนหันไปหัวเราะเฮฮากับเพื่อนคนอื่น
ี่ ั
ๆ ต่อ ดูไม่ได้คดมากอะไ ร (เออ ผมก็ไม่คดเหมือนกัน ) เป็ นอย่างนั้นผมจึงได้แต่เกาหัวตัวเองเก้อ เพราะสงสัย


เมือคืนจะ... ฝันไป... เหรอวะ?


เออ ช่ างแม่งเหอะ! มึน ตอนนี้ ไอ้ปณณ์ตนแล้วครับเพราะเสี ยงโวยวายของพวกผม ตามด้วยอีหรอบเดิม คือ
ุ ื่
ไม่ยอมพูดด้วยเหมือนนนเคย ได้แต่ถืออุปกรณ์ลางห น้าแปรงฟั นมายืนจังก้า คงจะรอให้ผมออกไปพร้อมกัน


แต่เห๊อะ! ใครจะไปกะเมิงง ผมเลิกคิวมองกวนตีนปุณณ์ ก่อนจะนังรอไอ้ปาล์มไอ้พงจนเตรี ยมของเสร็ จ แล้ว




ออกไปพร้อมพวกมัน เว้นเชี่ ยโอมไว้ เพราะเจ้าตัวบอกจัดการธุระเสร็ จเรี ยบร้อยแล้ว (ตั้งแต่ตอนไหนวะ ?)
ขอนอนต่ออีกหน่ อ ยแล้วกัน .. เออ เรื่ องของเมิง
แน่ นอนว่าพอกลับมา......... ป้ ายชื่ อไอ้ปาล์มก็แหว่ง .. กร๊ ากกกกกกกกกกกกกกก เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ ยว่า
ค่ายนี้ เค้าเล่นปอบอยู่ แถมเชี่ ยปาล์มก็เสื อกโง่ วางป้ ายชื่ อทิงไว้หราคาห้องนอนอีก เลยถูกปอบฉี กทีเผลอตาม


615

ระเบียบ (ว่าแต่มการฆ่ารู ปแบบนี้ ดวยเหรอวะ !!!) แถวบ้านกูเรี ยกไหลตาย ตายไม่รู้ตวนะมึง ฮ่า ๆๆ แล้วใคร



ฆ่ามันวะ!?!? ผมหันไปมองหน้าเชี่ ยโอมโดยอัตโนมัติ เห็ นมันแสยะยิมกลับมาประมาณว่าเผลอเมือไหร่ มง



ตาย ทําเอาผมเสี ยวสันหลังวาบบ ต้องรี บหยิบป้ ายชื่ อตัวเองมาแขวนคอด่วน ! เออ จริ ง ๆ แล้วการ มีปณณ์คอย


ตามตูดต้อย ๆ นี่ กดีอย่างเหมือนกัน เพราะอย่างน้อยเชี่ ยโอมก็ฆ่าผมไม่ได้ไง !

หลังจากเหตุการณ์ลอบฆ่าสยอง (จนป้ ายชื่ อไอ้ปาล์มแหว่งนําความฉงนสู่ประชาชี ว่าทําไมไอ้ห่านี่ ตาย

ตั้งแต่มาถึงได้แค่วนเดียว ) พวกเราก็ลงไปรวมตัวกันบริ เวณสนามบอลหน้าตึกเรี ยนครั บ พี่ ๆ เขาให้แบ่งกลุม

ยืนเรี ยงกันตามสี เหมือนเด็กประถมไม่มผด แน่ นอนว่าปุณณ์โดนแยกให้ไปนังกับพลพรรคคนป้ ายเหลือง
ีิ

่ ั
(ก่อนไปยังไม่วายส่งสายตาดุ ๆ มาอีกนะ ) ส่วนผมอยูกบฝูงชนคนป้ ายแดง (การเมืองไปป่ ะครับ ?) แล้วรุ่ นพี่
ก็เริ่ มแจกแจงว่ากิจกรรมวันนี้ มอะไรบ้าง และ สี ไหนต้องรับผิดชอบงานส่วนไหนกัน

แน่ นอนว่ากิจกรรมค่ายปลูกป่ าก็ไม่มอะไรมากไปกว่าการ ... ปลูกต้นไม้ ... แต่มนป่ าตรงไหนวะ !? เพราะฟั ง


ไปฟั งมา ตกลงค่ายนี้ พี่เขาจะให้เราปลูกหญ้าแฝกครับ เพื่อช่ วยเป็ นปราการด่านธรรมชาติ คอยดูดซึมนํ้ารอบ
ๆ ฝาย อืม.... ก็ดีเหมือนกั น ฟั งดูเหมือนเรื่ องง่าย ๆ กะอีแค่ปักหญ้าลงดิน .. ผมเริ่ มนังหาวระหว่างพวกพี่ ๆ

สตาฟกําลังสอนวิธีปลูกหญ้าอยู่ หนังตาเริ่ มจะปิ ดแหล่ไม่ปิดแหล่ จนเอินทีนงข้างผมต้องหลุดขําออกมา
้ ่ ั่
"ง่วงเหรอโน่ เมือคืนนอนหลับป่ าว "

่ ่

"อืมมมมมม ..." ผมนังใช้ความคิดอย่างหนัก เมือเอินพูดถึงเรื่ อง 'เมือคืน '.... อืมม... กุวาเมือคืนกุกนอนหลับ
่ ้


นะ แต่ทาไม... เหมือนฝันเห็ นไอ้ปณณ์เลยวะ .... อืม... ไม่ใช่ มง


้ั
ผมหันไปทําหน้าง่วงตอบเอิน "หลับ... แต่อยากหลับอีก "

"ฮ่า ๆ นอนดิ่ เสร็จแล้วเดี๋ยวปลุก " เยียมไปเลยจอร์จ ! ผมฉี กยิมรั บคําพูดเอินก่อนจะฟุบหน้าลงกับหัวเข่า



ตัวเองทันที ฝากด้วยนะมึง !

616

...

"โน่ ๆ ไปกัน ไปกันได้แล้ว "
อ๊ะ? หื อ... อะไรวะ...
ผมโงหัวจากเข่าตัวเอง เห็นชาวค่ายคนอื่น ๆ กําลังลุกเตรี ยมตัวย้ายกําลังพลไปฝาย จนเหลือแค่ผม ทีเ่ สื อก
รู ้ตวช้ากว่าชาวบ้านเขา (มัวแ ต่หลับ) เลยต้องสําลักบรรดาฝุ่ นผงและเศษหญ้าทีคนอื่น ๆ ปัดออกจากก้นจน


ฟุ้ งทัวไปหมด

"แค่ก แค่ก แค่กกกก " โอ่ยย ไอ้พวกบ้า ปัดเบา ๆ หน่ อยเส่ะวะ กูยงนังอยูนะโว๊ย !!!
ั ่ ่
ผมโวยวายในใจก่อนผ้าขนหนู ผนเล็กจะถูกโยนมา

"แต๊งกิวว่ะเอิน !" แน่ นอนว่าผมรี บรับไว้อุ ดจมูกก่อนถือโอกาสลุกขึ้นยืนบ้างเพื่อประจันหน้ากับ ..... ปุณณ์


ฉิ บหายแล้วชี วต!!!!!! กูนึกว่าเอิน!!!!!!!! ซวยแล้วไง!



ผมยืนหน้าเหวอมองปุณณ์ททาเป็ นหู หนวก ไม่ได้ยนว่าผมพูดขอบคุณใครเมือกี้น้ ี .... เอ่อ ... ก็คงดีมง เป็ น
ี่ ํ


้ั

อย่างนั้นผมจึงอ้าปากกะจะขอบคุ ณมันหน่ อย แต่กนึกออกว่าถ้าเริ่ มพูดก่อนเท่ากับเกมนี้ ผมแพ้ดิ่ (ตกลงนี่

กําลังเล่นเกมเหรอ?) คิดได้ดงนั้นผมจึงยืนผ้าขนหนู กลับไป (ใช้เสร็จแล้ว ) ซึ่งปุณณ์กรับไว้โดยไม่ตอบอะไร


แค่ไม่ยอมเดินไปไหน ถ้าหากผมไม่ไปด้วยเท่านั้นเอง ..
..ให้มนได้อย่างงี้ สิ !


617


"สีเหลืองโดนโซนไหนอะปุณณ์ ไกลปะ " เอินร้องถามขณะเรา 3 คนกําลังมุงหน้าไปฝาย ดูจากระยะทาง


แล้วคงอีกยาวไกล แต่ผมไม่รู้หรอกว่าจริ ง ๆ แล้วฝายอยูตรงไหน เพราะตอนเขาบอกมัวแต่หลับเพลิน
"ก็ตนฝายอะ เห็ นพี่เค้าว่าตรงกูมน้ าด้วย " ปุณณ์ตอบพร้อมรอยยิมทังทีมอแบกเสี ยมไว้ 2 เล่ม (ของผม

ี ํ
้ ้ ่ื
เล่มนึ ง) นําให้เอินยิมกลับ
้ ้

"ดีวะ ของสี กเู ค้าให้ไปท้ายฝาย รู้สึกนํ้าจะแห้ง ต้องร้อนแน่ เลย โน่ ! ไหวปะ" เหอะ ๆ.. คุยกันสองคนแล้ว
ยังอุตส่าห์มน้ าใจลากกูเข้าวงอีกนะ ผมกระพริ บตาปริ บ ๆ สองที พลางเงยมองพระอาทิตย์จาก่อนจะฉี กยิม
ี ํ


แหย ๆ
"ไหวสิวะ รด .กูกเ็ รี ยนนะ" แค่โดดเกิน 4 ครั้งแล้วเท่านั้นเอง แหะ ๆๆ ...


"เรี ยนศูนย์ยอยทําเป็ นอวดว่ะ ไว้โดนศูนย์ใหญ่อย่างพวกกูกอนค่อยมาคุยกัน ฮ่า ๆ จริ งป่ าววะปุณณ์ " อ้าว

ไอ้นี่ กูดวงดีได้เรี ยนศูนย์ยอยแล้วไงวะ ไอ้พวกซวยโดนศูนย์ใหญ่อิจฉาล่ะสิ ผมเหล่ตามองเอิ้ นเคือง ๆ แต่
มันเลิกสนใจกัดผมแล้ว เพราะมัวนิ นทาทหารศูนย์ใหญ่ทพวกมันสองคนเจอกันอย่างสนุ กปาก เออ เอาเหอะ
ี่

... เข้ากันได้เป็ นปี่ เป็ นขลุยจริ ง ๆ


ผมเหลือบมองไอ้สองคนทีเ่ ดินคุยกันอย่างออกรสแล้วอดยิมไม่ได้ ผมชอบปุณณ์ตรงนี้ ละ เพราะถึงมันจะขี้

หึ ง ขี้หวง (เรื่ องนี้ ไม่มใครรู้หรอกครับนอกจากผม ) แต่มนไม่ใช่ คนพาล ปุณณ์ไม่เคยเอาความไม่พอใจไปลง



กับเพื่อน ๆ ผมให้ผมขายหน้า ปุณณ์ไม่เคยทําร้ายร่ างกายผมให้ผมเสี ยใจ จะมีกแต่งอนแล้วทําอะไรเพี้ยน ๆ


ตามประสาคนแบบมันเท่านั้น (อย่างทีกาลังทําอยูตอนนี้ เป็ นต้น ) หรื อไม่กแอบกันท่าผ มเงี ยบ ๆ ไอ้เรื่ องจะ
่ ํ
ให้ย้อยุดฉุ ดกระชากแสดงความเป็ นเจ้าเข้าเจ้าของออกนอกหน้าน่ ะ ลืมไปได้เลย และผมก็ชอบปุณณ์ทให้

ี่

เกียรติกนแบบนี้ มาก
ผมเหลือบมองใบหน้าคมยิม ๆ เห็ นเจ้าตัวทําหน้างง ๆ เหมือนอยากถามว่าผมยิมอะไร แต่มนไม่ถามหรอก




618


(เพราะเราทําสงครามเย็นกันอยู่ ) หึ หึ.. ยิงเห็นมันทําหน้าสงสัยผมยิงผิวปากอารมณ์ดีกอนจะมีเสี ยงหนึ่ ง


แทรกขึ้นมา

"โน่ !!!!!! อรุ ณสวัสดิ์ ! ลืมตาเดินอยูรึเปล่าเนี่ ย อิอิ " แต่.... นี่ เสี ยงใครวะ? ผมหันรี หันขวางไปมองต้นเสียงที่

จะว่าคุน ... ก็คน ..... จะว่าไม่คน ..... ก็ไม่คน .... จนได้เห็นนันล่ะครับ ถึงรู ้วา .. อ้าว.....

ุ้
ุ้
ุ้

เด็กผูหญิงจากชมรมดนตรี คอนแวนต์นี่หว่า !?


ชิ บหายแล้ววว ผมรู ้วาตัวเองกําลังหน้าซีดเผือก เพราะเธอเล่นจําผมได้ มีแต่ผมนี่ แหละทียงนึ กไม่ออก ...
่ั

เอ่อ.. เอาไงดีวะ ถ้าอีกฝ่ ายรู้วาผมจําไม่ได้จะเสี ยใจไหม .. โอ่ย อยากได้ต ั วช่ วยจริ งจริ งงงง
่ ั
ขณะทีผมกําลังคิดชื่ อเด็กผูหญิงตรงหน้าอย่างเอาเป็ นเอาตายอยูน้ น จู่ ๆ เธอก็เป็ นฝ่ ายชี้ ทางสว่างให้ผมเอง


"จิ๊ดเห็นโน่ ต้งแต่เมือวานแล้วแหละ ว่าจะทักแต่กลัวโน่ จาไม่ได้ " เออ ใช่ !! จิ๊ด! ใช่ เลย!!!! นึ กออกแล้ว



โว๊ยยยยยยย
ทันทีทจิ๊ดหลุ ดบอกชื่ อตัวเองออกมาผมก็ยมกว้างกลับไปแบบโคตรผิดปกติ (ทําไงได้ครับ คนมันดีใจอะ )
ี่
ิ้
แม้จะเหลือบเห็ นใบหน้าปุณณ์ดฉุนไปแว่บนึ ง แต่ผมไม่ทนใส่ใจอะไรมาก



"ทําไมจะจําไม่ได้ละ .. จําได้ดิ่ครับ แหะ ๆๆ " มุสาวาทา เวรมณี สิ กขา ปทัง สมาทิยามิ ... สาธุ จดความเลวนี้
ลงบัญชี หนังหมาของนายนภัทรเพิ่มอีกหนึ่ งประการเลยก็ได้ครับท่านยมบาล .. เดี๋ยวผมค่อยไปชดใช้กรรม
ให้อีกทีในนรกเลยแล้วกัน
ก็อย่างน้อยคําโกหกของผมทําให้จิ๊ดยิมออกนี่ "ดีใจจัง ฮิ ๆ จริ ง ๆ แล้วจิ๊ดเจอโน่ แถวโรงเรี ยนบ่อยมากเลย

แต่ไม่กล้าทัก กลัวโน่ จาไม่ได้ " อืม... อย่ายํ้าได้มยเรื่ องจําไม่ได้เนี่ ย (เพราะจําไม่ได้จริ ง ๆ - _-).... ผมฉี กยิม

้ั

แหย ๆ ตอบ แต่ยงไม่ทนทีเ่ ราจะได้คยอะไรกัน เสี ยงทุมทีผมรู ้จกดีกชิงแทรกเข้ามา
ั ั

้ ่ ั ็

่ ั
"จิ๊ดอยูสีชมพูเหรอ ก็อยูกบโอมสิ "

619


"อื้ม โอมทีป่วน ๆ ใช่ มย ปุณณ์อยูสีเหลืองก็สีเดียวกับยูริสิ "

้ั
"ใช่ " แล้วสองคนนั้นก็เปิ ดประเด็นคุยกันยาววววววววววววววววว จนไม่เหลือช่ องให้จิ๊ดได้หันมาชวนผม
ั ้
คุยอีก ซึ่งก็ .... ดีเหมือนกัน เอาเล้ยย ตามสบาย มึงอยากจะเดินแทรกกลางระหว่างกูกบเอิน แถมยังชวนจิ๊ดคุย
ตลอดทางด้วยก็ตามสบายยยย (ฮึ่ ม!)
แล้วแม่งก็ทาจริ ง ๆ ครั บ -_-... ผมล่ะอเมซซิ่งทีมนสามารถชวนจิ๊ดคุยได้ตลอดทางอย่างน่ าทึ่ง ! (ปกติอยู่

่ ั

ด้วยกันมันยังไม่เคยพูดมากขนาดนี้ เลยนะ ) คิดดูวาขนาดเดินลัดบนคันนา .... คันนาจริ ง ๆ ครับ มีตนข้าวด้วย

เหอ ๆๆ คือทางไปฝายเนี่ ย ต้องเลาะคันนาไปประมาณหกเจ็ดแปลงได้กว่าจะถึง แต่แม้จะมี อุปสรรคเป็ นคัน
นามาขวางกั้น มันก็ยงไม่ลดละทีจะหันมาชวนจิ๊ดคุยแบบ non-stop ไม่มสะดุด เหอะ ๆ... ดีเนอะมึง เต็มที่



เล้ยยยยย จริ ง ๆ มึงกะจะจีบเขาใช่ ไหม ผมแอบเห็ นนัยน์ตาจิดเคลิม ๆ อยูเ่ หมือนกัน เล่นเอาคันปาก อยาก
๊ ้
เตือนปุณณ์ตงิ ด ๆ ว่าระวังงานจะเข้าตัวเอง
ในทีสุด ฝัน(ของใคร)ก็สลาย เมือปุณณ์ถึงเวลาต้องจากพวกเราไปประจําโซนสี เหลืองของมันทีตนฝาย


่ ้

ทิง


ให้จิด เอิน และผม เดินต่อไปยังท้ายฝายเพียง 3 คน.... ซึ่งแน่ นอนว่าก่อนไป แม่งยังไม่ลืมทีจะส่งสายตาดุ ๆ

๊ ้
มาให้ เหอะ ๆ.... อะไรของมึง กลัวกูแย่งจีบเค้ารึ ไง ห่ า ป่ านนี้ เค้าหลงรักมึงไปแล้วมัง สัด


ผมเบะปากใส่ไอ้ปณณ์กอนจะเดินจากมาพร้อมทั้งจิ๊ดและเอินโดยแทบไม่ได้คยอะไรกัน ไม่ใช่ วาหงุดหงิ ด
ุ ่


หรื ออะไรหรอกนะครับ แต่อากาศมันร้อนมากกกกกกกก ร้อนจนต้องเอาผ้าคลุมหัว ไม่ง้ นได้เป็ นลมแดด

แหง นี่ ขนาดไม่ทนเริ่ มงานยังส่อแววอ ยากกลับไปนอนต่อขนาดนี้ แล้วพอเริ่ มงานจะขนาดไหน ผมกับเอิน


เดินบ่นเรื่ องดินฟ้ าอากาศเพลิน ๆ จิ๊ดก็ขอตัวแยกไป เพราะเรามาถึงโซนกลางฝายของพวกสี ชมพูแล้ว ผม

เหลือบเห็ นไอ้โอมกําลังช่ วยเด็กผูหญิงหน้าตาน่ ารักแบกกองหญ้าแฝกทีตองปลูกอยูไกล ๆ แต่ถึงไกลแค่

่ ้

ไหนมันก็ไม่ล ะความพยายามทีจะส่งยิมแถมทําหน้าชนะเลิศมาให้ หึ หึ ไอ้เวร ทีง้ ี ละทําเป็ นสุภาพบุรุษ แต่


่ ั
เวลาอยูกบพวกกูน่ะกินแรงเอา กินแรงเอา ไอ้เชี่ ย ! เป็ นซะอย่างนั้นผมจึงชู นิ้วกลางใส่หน้ามันก่อนจะเดิน
ผ่านไปอย่างละเหี่ ยใจ
"โซนนึ งกว้างเหมือนกันนะ จะทําไหวรึ เปล่าเนี่ ย " เอินบ่นเสี ยงแผ่วเมือชักรู ้สึกว่ากว่าจะเดินผ่านโซนทีสี



ต่าง ๆ รับผิดชอบนี่ มนนานพอตัว นานจนไม่อยากจินตนาการว่าโซนตัวเองจะใหญ่แค่ไหน แถมไอ้ผมเป็ น


620



ประเภทไม่คอยออกกําลังกายซะด้วย ก็ถึงจะอยูวงโยฯ แต่หลัง ๆ มานี้ แทบไม่เคยออกไปเดินแถวเลย มีแต่อู้
ซ้อมในห้องตลอด ผิ ดกับเอิน ทีผมว่าไม่เห็นมีอะไรน่ ากังวล ในเมือตอนซ้อมเชี ยร์พวกพี่เชี ยร์โดนหนัก

้ ่

ขนาดนั้น ใคร ๆ ก็รู้วาถ้าไม่ถึกจริ งเป็ นประธานเชี ยร์ไม่ได้หรอก

"ทําเป็ นบ่นว่ะ มึงสบายอยูแล้วว " คิดได้ดงนั้นผมจึงตบบ่ามันดังป้ าบสองทีพร้อมรอยยิมเผล่ แต่ไอ้คนโดน


ตบแค่หันมายิ้ มบาง ๆ ตอบ
"กูหมายถึงมึงอะ จะไหวรึ เปล่า " อ้าวไอ้นี่ ! หวังดีหรื อดูถกกูวะ ! ผมเลยต้องเลื่อนจากมือทีตบหลังเป็ นตบ


็ู
หัวแม่งแทน ฮ่า ๆๆ ประธานเชี ยร์ผยงใหญ่กถกประธานชมรมต๊อกต๋ อยบ้องเอาได้ง่าย ๆ เหมือนกันครับ ขอ
ู ้ ิ่
บอก
"Kยยย กูฟิตขนาดนี้ ดู ๆๆๆ " ว่าแล้วก็ โชว์กล้ามแขน (หรื อก้อนไขมัน ) ให้มนดูเป็ นขวัญตาซะหน่ อย ฮ่า ๆๆ

ไอ้เอินถึงกับอึ้งไปเลย ก่อนมันจะเปิ ดปากพูดว่า

"เชี่ ยโน่ .... มึงควรลดความอ้วนได้แล้วนะ " สัด!!!!!!!! ไม่ได้ขอความเห็ นเว้ย !!!!!!!!!
เวลาผ่านไปสามชัวโมง .... ผมชักจะเห็นด้วยกับคําแนะนําของเอินตงิ ด ๆ........


ก็โอ่ยยยยยยยยยยยย ทําไมอากาศถึงได้ร้อนอย่างงี้ วะ !!!!!!! ร้อนจนไขมันผมจะละลายหมดแล้ว
เนี่ ยยยย แถมยังซวยอีกทีไขมันเยอะ เลยพากันละลายไหลออกมามากเป็ นพิเศษ หึ่ ยยยยย ครั้นจะให้ถอดเสื้อ

ทิงตรงนี้ กเ็ กรงใจเด็กผูหญิงในสี ไหนจะพวกแก๊งค์นางฟ้ าต่างโรงเรี ยนทีอยูร่วมทีมเดียวกันอีก (อันนี้ น่ากลัว

่ ่


ทีสุดครับ ) เป็ นซะอย่างนั้นผมจึงต้องทนใส่เสื้อสี เขียวทีโคตรดูดซับความร้อนพอสมควรนี่ ตอไป



แม่งงงง..

แถมการปลูกหญ้าก็ดจะยากกว่าทีคด เพราะจากตอนแรกนึ กว่าจะง่าย ๆ สบาย ๆ ชิ ว ๆ แค่เอาเสี ยม ขุด

่ิ
รู แล้วปักหญ้าลงไปก็เป็ นอันเสร็ จพิธี แต่ความเป็ นจริ งมันรันทดกว่านั้นมากครับ เพราะพื้นดินภาคอีสานนี้

โคตรแห้งแล้ง (เกิดมาเพิ่งเคยเจอคําว่า 'แล้ง' ของจริ ง ไม่เห็ นกับตาคงไม่รู้วาจะแล้งได้ขนาดนี้ ) พื้นงี้ แห้งงงง
แตกระแหงจนเป็ นดินแข็งโป๊ กไปหมด ทําเอาพวกผมแทบขุด ไม่ลง แถมเสี ยมก็มไม่พอจํานวนคนอีก เลย

ต้องยกเสี ยมให้พวกผูหญิงกับผูชาย (ทีใจเป็ นหญิง)แทน ส่วนไอ้แมน ๆ อย่างผมน่ ะ (แมนจริ ง อะไรจริ งครับ




621

ณ จุดนี้ ห้ามเถียง ฮาาา ) ใช้มอโลด!

แน่ นอนว่าผมใช้สองมือตะกุยดินเพื่อปักหญ้าแฝกจนฝ่ ามือแตกลอกเป็ นแผ่น ๆ ไปหม ด พอ ๆ กับ
เอินทีเ่ ริ่ มมีเลือดไหลซึมบริ เวณปลายเล็บ (ไอ้นี่โง่เอาเล็บจิกด้วยเหรอวะ ) เราจึงชวนกันมานังอูงานแถวใต้พุ่ม
่ ้

็ ั
ไม้หลังเริ่ มสําเหนี ยกว่า ... ไม่ไหวจะตะกุยดินอีกต่อไป แต่แถวนี้ กดนไม่มตนไม้ใหญ่ให้ร่มเงาเลยครับ จะมีก็
ี้
แต่กอหญ้าสูง ๆ พอให้เข้าไปนังหลบแด ดได้เท่านั้นเอง

"เฮ้ยโน่ มือเป็ นไงมัง เอามาดูดิ๊ " แล้วแม่งยังจะทําเป็ นคนดีอีกนะ ไอ้เอิน .. เหอ ๆ ผมแค่นหัวเราะมอง


มือตัวเองทีมแต่แผลกับรอยถลอกก่อนจะเหล่มองมือคนตรงหน้าทีอาการหนักกว่านั้นมาก
่ี


จนปากผมอดที่

จะเตือนสติมนไมได้ "กล้าถามกูนะ ดูมอ มึงเองเหอะ.... เดี๋ยวกูเดินไปขออุปกรณ์ทาแผลให้เอามะ "



"เฮ้ยไม่ตองอะ มือกูมนไม่สาคัญ มือมึงเหอะ เดี๋ยวเล่นดนตรี ไม่ได้นะ "




โอ้... ผมเกือบลืมเรื่ องนี้ ไปซะสนิ ทเลยนะเนี่ ย .. "ไม่เป็ นไร๊ ! กูชิว.... เล่นไม่ได้กดี จะได้ถือโอกาสอู ้
ชมรม ก๊ ากกกกก" โอ๊ย!! แล้วแม่งจะโบกหัวผมทําไมวะไอ้เชี่ ยนี่ !! วิญญาณพี่ดิวเข้าสิงแม่งรึ ง๊ายยย ! ผมกุมหัว

ตัวเองก่อนจะชี้ หน้าไอ้เอินเป็ นเชิ งฝากเอาไว้กอน

อันทีจริ ง ทีตอนนี้ ผมกับมันมีเวลามานังอูกเ็ พราะเหลือหญ้าอีกไม่เยอะเท่าไหร่ แล้วครับ


่ ้

สี เราผลัดเวร

กันพักเป็ นคู่ ๆ (เป็ นขี้ไม่ดีครับ เหม็น ... อ้าว ไม่ขาเหรอ เออ ไม่ปล่อยมุกแล้วก็ได้ ชิ !) และผมกับเอินก็คอ

้ ื
สองคนทียงไม่ได้พก (โชว์แมนกันแบบสุด ๆ ) ดังนั้นเพื่อนร่ วมสีคนอื่นจึงเห็ นพ้องต้องกันว่าควรให้พวกผม
่ั


ออกมานังพักสักที ส่วนหญ้าทีเ่ หลืออีกนิ ดหน่ อยพวกมั นจะจัดการเอง อืม.. นี่ ละคือสาเหตุททาให้ผมได้มา
ี่ ํ

นังอิงแอบแนบชิ ดกับเอินทีขางฝายอย่างนี้ ...... แต่.. แน่ ะ ๆๆ แล้วไม่ตองคิดจะเอาไปฟ้ องไอ้ปณณ์อะ เพราะ



้ ่ ้
มันน่ ะ... เดินมานู่ นแล้ว !
"ยังไม่เสร็จอีกเหรอเอิน " แล้วก็ฟอร์มเดิม ไม่คยกับผม แต่คยกั บคนรอบตัวผมตลอดดด ! ผมเหล่ไอ้



ตัวดีทเี่ ดินยิมเผล่มาแต่ไกล ก่อนจะนังแทรกกลางระหว่างเอินกับผมอย่างโคตรรรรร ไร้มารยาท !




ขาดความอบอุนรึ ไงวะไอ้นี่ !!!

622

"อือ เหลืออีกนิ ดอะ ฝายมึงเสร็จแล้วเหรอวะ "
"อืม เสร็จแล้ว มีคนโดดลงไป เล่นนํ้าตรึ ม !" แต่โหยย ฟั งดูน่าสนุ กว่ะ !!!!!! ผมทีนงฟั งอยูเ่ กือบอดใจ
่ ั่


ไม่ไหว จะอ้าปากชวนมันไปเล่นนํ้าด้วยกันอยูแล้ว ถ้าไม่ได้นึกออกก่อนว่า ...... ยังเล่นสงครามเย็นกันอยูนี่
หว่า..
... แม่งเอ๊ย บางทีกเ็ บือทิฐิของตัวเองจริ ง ๆ

คิดได้ ดงนั้นผมจึงหุ บปากเงียบ แล้วปล่อยให้เอินกับปุณณ์นงคุยรื่ องสัพเพเหระร้อยแปดกันไปตาม

ั่

ความพอใจ ขณะทีความรู ้สึกจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่เริ่ มเข้าเล่นงานผมอย่างหนัก คงเป็ นเพราะอากาศที่

่ ้
โคตรร้อนจนอยากจะนอนสลบไปให้พน ๆ นี่ ละมัง แต่ระหว่างทีผมกําลังนังสัปหงกห นังตาปรื อจนแทบจะ




ปิ ดอยูแล้วนั้นเอง ดันเสื อกเหลือบไปเห็ นมือปุณณ์ทมแต่รอยเลือดกรังอยูเ่ ต็มไปหมดเสี ยก่อน
ี่ ี
".........." อยากถามว่ามันเจ็บไหมใจจะขาด แต่กเ็ สื อกทิฐิเยอะจนไม่กล้าออกปากพูดก่อนซะนี่ ...
สมเพชตัวเองไหมวะ
แต่แค่น้ ี คงไม่เสี ยฟอร์มมัง ............ ผมแอบจับมือข้างนั้นของปุณณ์มากุมไว้เบา ๆ อย่างทนุ ถนอม ด้วย

เพราะกลัวอีกฝ่ ายจะเจ็บ พลางได้แต่หวังว่าสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ คงทําให้มนรู ้สึกได้ ว่าผมเป็ นห่ วงมัน

่ ั ้
ปุณณ์ทกาลังคุยอยูกบเอินหันมามองหน้าผมแว่บหนึ่ ง ก่อนจ ะคลี่ยมบาง ๆ ให้ ฝ่ ามืออีกข้างของ
ี่ ํ
ิ้
ปุณณ์ยนมาลูบหัวผมให้เอนซบบนแผ่นหลังกว้างของมัน จนผมต้องยิมรับการกระทํานั้น ก่อนจะแนบแก้ม
ื่

ลงบนหลังปุณณ์ ทั้งทีมอข้างหนึ่ งยังตระกองมือของปุณณ์ไว้
่ื
เมือไหร่ มนจะยอมพูดกับผมก่อนซักที .... ผมอยากอ้อนมันใจจะขาด แล้วนะ



...

623

เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ทความสงบสุขโอบล้อมรอบตัวผม ผมฝันหวานถึงกล่องข้าวปิ กนิ กบน
ี่
ยอดดอยท่ามกลางบรรยากาศเย็นสบาย พร้อมเบียร์นุ่ม ๆ ผ่อนคลายจิตใจ และเสี ยงกีตาร์โปร่ งส่งสําเนี ยง

เป็ นจังหวะครื้ นเครง มันเป็ นฝันหวานจนแทบไม่อยากลืมตา ตืนขึ้นมามาเจอความจริ ง (ว่าโคตรร้อน ) แถมยิง



มีสาวสวยกําลังรายล้อมพวกเราอยูแบบนี้ ดวยล่ะก็ ...

แต่เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!ใครวะผลักกูตกเหว!!!! ไอ้สดดดดดดดด ! ผมทีหัวทิมลงไปเกือบถึงพื้น (ดีนะมี

่ ่

มือไอ้ปณณ์คอยรองเอาไว้อยู่ ) ถึงกับสะดุงเฮื อกตืนเต็ มตา ก่อนจะรู ้วาไม่ได้มใครผลักผมตกเหวหรอก แต่




เป็ นไอ้เหี้ ยปุณณ์ตวขัดลาภต่างหาก ทีอยูดี ๆ ก็เสื อกเขยิบตัวหนี ทําเอาผมสะดุงตืนจากฝันดี แถมยังเกือบได้

่ ่
้ ่
หัวทิมลงไปไถพื้นอย่างเมือกี้อีก ! ไอ้ชวววว!

ั่


"อ..........................!!!" กําลังจะอ้าปากด่าแต่ลืมตัวไปครับว่าอยูในช่ วงสงครามเย็น ใครพูดก่อนแพ้

(แบบนี้ กมเี หรอวะ ) คิดได้ดงนั้นผมจึงต้องรี บเก็บคําด่าไว้ในใจ แต่ส่งออกไปทางสายตาอย่างเต็มเปี่ ยม (และ


เคียดแค้น)แทน 'ไอ้สด ! มึงแกล้งกูเหรอ!' แน่ นอนว่าผมส่งสายตาออกไปแบบนั้น ขณะทีกรู้สึกได้วาสายตา

่็

ของไอ้เชี่ ยปุณณ์มนส่งกลับมาว่า 'ใช่ ก็กแกล้งมึง จะทําไม ' หน็ อยยยยยยยยแน่ ะ ฝากเอาไว้กอน !!



เสี ยงไอ้เอินหัวเราะเอิ๊ก ๆ อะไรของมันอยูไม่รู้ครู่ ใหญ่ ขณะทีผมค่อย ๆ ลุกขึ้นโดยมีมอของปุณณ์



่ ู
ช่ วยพยุงให้... หึ ! ไม่ตองมาทําดีกลบเกลื่อนความเลวของมึงเมื่ อกี้เลยยย กูไม่วาแต่กไม่ลืม ! ผมคิดอย่างแค้น

ๆ ระหว่างปัดเศษดินทีตดตูด และเริ่ มเดินกลับไปยังหัวฝายกับพวกมัน
่ิ
"เสร็จนานยังวะเอิน โทษทีกหลับเพลิน " ผมเอ่ยปากขอโทษเอิน ก่อนมันจะโบกมือเป็ นเชิ งไม่ถือสา



"เออ ไม่เป็ นไรไม่นาน เพิ่ งเสร็จเมือกี้เอง เมือกี้โอม พ้ง กับปาล์มก็เดินมา แต่เห็ นมึงหลับมันเลย


หายไปละ สงสัยไปเล่นนํ้ากัน "
"เชี่ ยยยยยยยย กูเล่นด้วยยยยยยยยยยยยยย " โอ๊ยย ยิงรู ้แบบนี้ ยงพลาดไม่ได้ครับ !!!! เพราะตอนขามาที่
ิ่

ผมเดินผ่านหัวฝายแล้วเห็นนํ้านองเต็มตลิ่งเนี่ ย ต้อ งห้ามใจแทบแย่ไม่ให้ตวเองกระโดดตูมมม !ลงไป แล้วยิง





ได้มารู ้วาเพื่อน ๆ แห่ กนลงไปเล่นนํ้าตีโป่ งรอกันหมดแล้วแบบนี้ ยิงอดใจไม่ไหว อยากจะเหาะไปให้ถึงหัว


624

ฝายไว ๆ จะได้เล่นนํ้าชุ่มฉํ่าสมใจซักที !! (จําไม่ได้แล้วแฮะ ว่าเมือกี้ใครนอนหลับหมดแรงอยู่ )

"เออ ไปดิ่ รี บ ๆๆ เดี๋ยวหมดเวลา " เอินพูดพลางมองนาฬิ กาข้อมือตัวเองแล้วดันหลังผมให้เร่ งฝี เท้า


ซึ่งแน่ นอนว่าผมทําอยูแล้ว
เย้!!!!!!!! จะได้โดดนํ้าแล้วว้อยยยยยยยยยยยยยย !!

....

แล้วก็เป็ นอย่างทีเ่ อินบอกจริ ง ๆ ด้วยครับ ทีตอนนี้ ช าวค่ายหลายสิ บชี วตกําลังกระโดดนํ้าเล่นกันใน




ฝายตูม ๆๆ อย่างเมามัน โดยเฉพาะเชี่ ยโอม ทีโชว์ทาลังกาหลังซะอลังการเพื่อหลีสาว (ถุย! หัวโขกขอบฝายกู


จะขําซํ้าให้ฟันร่ วง) แต่ดเู หมือนฝ่ ายทีกรี๊ ดรับมันเสี ยงดังระงมจะเป็ นกะเทยซะเกินครึ่ งมากกว่า (ก๊ากกก)

เห็ นดังนั้นผมจึงรี บถอดรองเท้าแล้วเดินตีนเปล่าไปสมทบกับเพื่อน ๆ โรงเรี ยนตัวเองและโรงเรี ยนอื่น ๆ ที่

กําลังเล่นนํ้าอยูอย่างโคตรน่ าสนุ กทันที
"เฮ้ยเล่นด้วย ๆ โซนมึงเสร็จนานแล้วเหรอเหี้ ย " ผมนังยอง ๆ ถามไอ้โอมก่อน เพราะยังคิดไม่ตกว่าจะ

่ ้
กระโดดท่าไหนดีจะถึงเท่ห์กินใจส าว ทําเอาไอ้โอมทีกาลังสอนไอ้ปาล์มทําท่าปลาดาวในนํ้าอยูตองเงยหน้า
่ ํ
ขึ้นมาตอบ
"เออ สี กเู สร็ จนานแล้ว เล่นจนตัวจะเปื่ อยแล้วเนี่ ย "
"สีไอ้โอมเสร็จโคตรเร็ วอะ แม่งโกงชัวร์ " ไอ้ปาล์มได้ทเี งยหน้าจากท่าปลาดาวมาฟ้ องผมบ้าง เลยถูก
ไอ้โอมไถบาซูก้ านํ้าซัดเข้าใส่เต็มเปา เหอะ ๆ พวกมึงจะเล่นอะไรกันก็ช่วยคํานึ งถึงอายุตามบัตรประชาชน
บ้าง อะไรบ้าง ... แล้วไอ้โอมมึงรู ้ไหมว่านี่ มนนํ้าในฝาย ไม่ใช่ ทะเลนะไอ้สนดาน



625


"กูวาทีเ่ สร็ จเร็ วเพราะเชี่ ยโอมแดกเข้าไปไง เห็ นหญ้าเป็ นไม่ได้ "
"-วยยยยยย ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย " ฮ่า ๆๆๆ พวกผมระเบิดหัวเราะพลางแปะมือ

แท็กกันอย่างสะใจทีหลอกด่าไอ้เชี่ ยโอมได้ ก่อนเสี ยงดัง ๆ คูหนึ่ งจะตะโกนมาจากด้านหลังผมเอง

"ถอย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!!!" มันคือเสี ยงไอ้เอินกับไอ้ปณณ์ครับทีวงตะโกนขอทางมาแต่ไกล ก่อนจะ

่ ิ่

แท็กทีมกันกระโดดลงฝายอย่างเด่น !!!!!! เชี่ ยยยยยย หล่อแล้วยังโดดท่าเท่ห์อีก สัด ! กูจะเอาท่าไหนดีเนี่ ย ผม
เริ่ มยืนมังพลางคิดว่าจะกระโดดหน้าลังกาเกลียวดี หรื อควรบิดตัวครึ่ งรอบ (นี่ กเ็ วอร์ไป) แต่เสื อกมีใครไม่รู้

มาชนผมจากด้านหลังเสียก่อน
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมม
ท่าเด็ดของผมเลยกลายเป็ นเอาพุงลงนํ้าด้วยประการฉะนี้ ......... แอ็ก!!!!!! เอวัง.....
จุกกกกกกกกกกกกกกกกกกกสัด !

เสี ยงชาวค่ายในฝายฮาครื นอีกครั้งเพราะท่าผมคงเหี้ ยมาก (ไม่เจ๊งงงงงงงง) แถมยังเจ็บพุงโคตร ๆ อีก
ต่างหาก โอ่ยยยย พุงกุจะแตกก .. อย่าให้จบได้นะว่าใครถลามาชน พ่อจะฉี กเนื้ อกินเป็ นชิ้ นเล็กชิ้ นน้อย ผม


ร้องโอดโอยในนํ้าเพราะจุกขณะทีไอ้เพื่อนเหี้ ยนอกจากจะไม่ช่วยแล้ว ยังมีหน้ามาสามัคคีกนกดหัวผมซํ้าอีก

แล้วเราก็เล่นนํ้าอย่างสนุ กสนานโคตร ๆ กันครั บ เกิดมาผมก็เพิ่งเคยเล่นนํ้าในฝายแบบนี้ เป็ นครั้งแรก
็ ํ
เพราะปกติจะเล่นแต่น้ าทะเล นํ้าสระ หรื อไม่กน้ าตกมาตลอด แต่น้ าในฝายทดนํ้าอย่างนี้ ยงไม่เคยลอง




แล้วก็


รู ้สึกว่าชักจะน่ ากลัวใช่ ยอยเหมือนกัน (เพราะลึกมาก ยืนไม่ถึงพื้นเลยครับ ) แต่สนุ กสัด ๆ คงเป็ นเพราะเพื่อน

เยอะจนมันใจได้วาต่อให้จมนํ้าไปก็คงมีคนช่ วยทันแน่ ๆ ฮ่า ๆๆ (แล้วจะแช่ งตัวเองทําไมวะ )

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่ อ๊าววววววววววววววววววว
"
แต่ระหว่างทีเ่ รากําลังสนุ กสนานกับการปี นขึ้นบนขอบฝายแล้วกระโดดตูมลงมาใหม่เพื่อครี เอทท่า

626

่ ั
ประหลาดทีสุดเท่าทีจะป ระหลาดได้อยูน้ น พลันก็มเี สี ยงกรี๊ ดดังสนันจากแถว ๆ รถขายไอติมซึ่งมาจอดแวะ




เวียนขายไอติมแก่คนในค่ายอยูไม่ไกล
พวกผมหันไปมองต้นเสียงพร้อมกันเป็ นตาเดียว จึงเห็ นเด็กผูหญิงหน้าตาอาโนเนะผิวขาวจัวะแต่ตว



แห้งสนิ ท (สาบานนะว่าวันนี้ ตากแดดมาแล้วทั้งวั นเหมือนกันน่ ะ ?) กําลังถูกบรรดาเพื่อนสาวเนื้ อตัวเปี ยก
ปอน พากันรุ มฉุดกระชากลากถูให้ลงมาเล่นนํ้าด้วยกันอยู่
"ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่เอาจริ งจริ งนะะะะะะะ นะ นะ นะะะะะะะะะะะะ " ผมมองยูริทมอข้าง
ี่ ื
หนึ่ งถือช้อนไอติม ส่วนมืออีกข้างหนึ่ งยกขึ้นไหว้บรรดา เพื่อนตัวดีปลก ๆ เป็ นเชิ งว่าไม่อยากลงนํ้าจริ ง ๆ แต่
ไม่ยกมีใครฟั งซักคน ฮ่า ๆ (ว่าแต่ยริกลัวนํ้าเป็ นด้วยเหรอ ผมเห็ นตอนไปทะเลด้วยกันนี่ แทบจะวิงลงคน



็ู
แรก) แถมบรรดาสาวคอนแวนต์กดจะแรงเยอะมากเป็ นพิเศษกับเรื่ องแบบนี้ (ทีตอนปักหญ้าล่ะทําเป็ น
เหนื่ อย ฮา..) พวกเธอฉุ ดยู ริมาจนถึงขอบฝายก่อนจะช่ วยกันผลักเต็มแรง
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมม !!
"ใจร๊ ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!" ยูริทถกโยนลงมาไม่ไกลนักจากตัวผมหายลงไปในนํ้าพัก
ี่ ู

่ ้
หนึ่ งก่อนจะผุดขึ้นมาแหวเพื่อนตัวเองเสี ยงดังลัน นําให้สาว ๆ คอนแวนต์กลุมนั้น (ที่ มจิ๊ดรวมอยูดวย )


หัวเราะตบมือกันสนุ กสนาน ก่อนจะกระโดดนํ้าตามลงมาเล่นด้วยกันอย่างครื้ นเครง
"แฟนเก่าโน่ ป่ะ น่ ารักอะ.... ขอเซ้งได้มะ " พีทว่ายนํ้ามาเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามข้างหู ผมเป็ นเชิ งแซว แต่
เอาเห๊อะ ถ้าจีบติดก็เอา ทําให้ยริมความสุขยิมกว้าง ๆ ได้ แบบเดิม ก็ตามสบาย
ู ี

พวกผมทังหมดเล่นนํ้าในฝายกันอีกพักใหญ่จนพี่สต๊าฟค่ายมาตบมือเรี ยกให้ข้ นได้ เนื่ องจากมีภารกิจ


ต้องไปอาบนํ้าแต่งตัว และเตรี ยมทานข้าวเย็นกันต่ออีก ดังนั้นพวกเราจึงทยอยขึ้นนํ้ากัน แต่ขณะทีผมกําลัง

่ ั
ยืนบิดนํ้าออกจากเสื้ออยูน้ น กลับเห็ นว่าเหลือยูริเพียงคนเดียวทีไม่ยอมปี นขึ้นจากนํ้าสักที


"ยูเป็ นไรอะ??" เด็กผูหญิงคนหนึ่ งทีผมจําได้วาชื่ อเมย์ตะโกนถามยูริจากขอบฝาย เพราะคนอื่น ๆ พา


กันขึ้นมาหมดแล้ว แต่ยริยงส่ายหน้าไม่ยอมตอบ
ู ั

627


"ขึ้ นมาสิ ยู เดี๋ยวห้องนํ้าคนเยอะนะ " แต่ยริกยงไม่ยอมขึ้นอยูดี .........
ู ็ั

ผมหันไปมองยูริขณะกําลังยืนบิดนํ้าออกจากเสื้อสี เขียวของตัวเอง ทีตอนนี้ เปี ยกโชกจนกลายเป็ นสี

เขียวเข้ม ๆ เรี ยบร้อย แล้วก็เกิดนึ กอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ ง
"เฮ้ยโน่ ไปยัง " โจ๊กหันมาถามผมขณะมันกําลังใส่ รองเท้าแตะเพื่อเตรี ยมตัวเดินกลับโรงเรี ยนอยู่
(เน้นอีกที.. ไม่ใช่ โรงแรม) แต่ผมยกมือขอเวลาแป๊ บ ก่อนจะถอดรองเท้าแตะแล้วกระโดดลงไปในนํ้าใหม่
อีกครั้ง ..

ยูริดตกใจไม่น้อยทีผมแหวกนํ้าตรงไปหาเธอ .... แต่ผมก็ยงดึงดันทีจะทําแบบนั้นต่อ แม้ยริอาจไม่





ต้องการความช่ วยเหลือจากคนอย่างผมแล้วก็ตาม
ผมหยุดประจันกับใบหน้าทีเ่ คยรู ้จกดี ก่อนจะถอดเสื้อยืดของตัวเองออก แล้วค่อย ๆ สวมให้อีกฝ่ าย


"ไม่ตองคืนก็ได้นะ ...." ผิวเนื้ อขาวเย็นชื ดของยูริแทบจะหลอมเป็ นเนื้ อเดียวกับเสื้อยืดสี ขาวตัวบาง

เธอทีใส่อยู่ เผยให้เห็ นสายเสื้อในสี ดาโผล่ออกมาชัดเจน .. เพียงเท่านี้ ผมก็พอเข้าใจ ว่าทําไมยูริจงไม่ยอมขึ้น



จากนํ้า และทําไมเธอถึงไม่อยากเล่นนํ้าตั้งแต่แรก

ยูริกมหน้านิ่ งไม่สบตาผม ซึ่งผมก็ไม่ได้หวังคําขอบคุณหรื ออะไรตั้งแต่ตนอยูแล้ว ดังนั้นเมือสวม เสื้อ
้ ่

ยืดสี เขียวเข้มให้เธอเสร็จ ผมจึงรี บว่ายนํ้ากลับมาหาเพื่อน ๆ อีกฝั่งทันที
"โห่ ....... โชว์แมนว่ะเชี่ ยโน่ พุงยืนแล้วยังจะเดินถอดเสื้อกลับอีก ฮ่า ๆ หนาวปะวะ " เชี่ ยโอมครับ มัน



โยกหัวผมไปมาเหมือนอยากล้อ แต่ฟังคําหลังดูกพอจะรู ้วาแอบห่ วง ผมยอมรั บว่ารู ้สึกเย็น ๆ นิ ดหน่ อยแต่
ทนได้สบายมาก เห็ นพวกเพื่อน ๆ มองหน้ากันเองเหมือนกําลังชังใจอะไรบางอย่าง ก่อนไอ้นันท์จะเริ่ มถอด


628

เสื้อออกบ้างเป็ นคนแรก

"อะ! ไหน ๆ โน่ กโป๊ แล้ว เอาเป็ นเพื่อนมันหน่ อยละกัน !" ว่าแล้วทุกคนก็ร้องเฮพลางถอดเสื้อออกมา
พาดบ่าหมด! ฮ่า ๆ เสื่อมว่ะ เด็กผูหญิงเขากลัวพวกมึงจะทําไง ผมยกมือตบไหล่พวกมันทุกคนแทนคํา

ขอบคุณทีช่วยมาหนาวเป็ นเพื่อนกัน ก่อนจะพากันกอดคอเดินจากบริ เวณฝายไป


ความรู ้สึกหัวใจกําลังพองโตแบบนี้ คงไม่ได้เป็ นเพราะมันบวมนํ้าใช่ มย : )
้ั
63rd CHAOS
รอดชี วตจากฝายนรกมาได้เราก็ตองรี บจัดแจงอาบนํ้าสระผมกันด่วนครับ ! ไม่สระไม่ได้แล้วเพราะเหงื่ อแตก


เยอะมากกกกกกก ขืนดันทุรังซกมกต่อไปมีหวังชันนะตุได้ถามหาแหง แล้วไอ้พวกห่ านี่ ช่วยหยุดแกล้งกูซก

สิบนาทีจะตายยยยยยยยม๊ะ !!!! ยาสระผมมันกินไม่ได้นะโว๊ยยยยยยไอ้ห่าา เข้าปากกูเต็มไ ปหมดแล้ว
เนี่ ยยยยยย แค่ก ๆๆๆๆๆ

หลังจากฝ่ าสมรภูมรบในห้องนํ้ามาได้ (ยังกะสงครามตาลีบนครับ ทําไมกูตองโดนรุ มอยูคนเดียวด้วย เชี่ ย




ปุณณ์กไม่ช่วย !) พวกผมก็เปลี่ยนเป็ นชุ ดลําลอง สบาย ๆ พริ้ วไปทานข้าวเย็นกัน ซึ่งแน่ นอนว่ามือนี้ อร่ อยเต็ม


คราบ! เพราะได้แม่ครัวหัวป่ าเป็ นชาวบ้านละแวกนั้น แห่ กนมาช่ วยทําอาหารให้พวกผม แทนคําขอบคุณที่
ทุกคนลงแรงปลูกหญ้าแฝกรอบฝายให้ชุมชนอย่างขะมักเขม้น (เหรอ?)จนสําเร็ จ =]


ซึ่งผมก็วาจะซาบซึ้งอยูแล้วเชี ยว ถ้ากับข้าวมันไม่ได้ ............ เผ็ดบรรลัยยยยยยยยยยยย !!!!!!! อื้อหื อ!!!!!
เผ็ดเต็มสตรี มแบบต้นฉบับคนอีสานแท้ ๆ ไม่เห็ นใจเด็กกรุ งเทพฯอย่างผมเลยครับ !!! กับข้าวมือนี้ ทาเอาพวก
้ ํ

เราชาวค่ายร้องโอดโอย ปากเจ่อปากบวมกันถ้วนหน้า เว้นแต่ไอ้โอมทีทาท่าชอบอกชอบใจอยูคนเดียว
่ ํ
เพราะหันไปเห็ นทีไรก็เอาแต่โซ้ยแหลกไม่แคร์สื่อ ผิดกับผมทีแทบกินข้าวเปล่ากับไข่เจี ยว และแกงจืด

(ขอบคุณพระเจ้าทีไม่มใครใส่พริ กลงไป ) มึงไปติดสินบนคนทํามาใช่ มยเนี่ ยไอ้เชี่ ยโอม !!! เกินไปแล้วนะ
่ ี
้ั
แบบนี้ !!!!


แต่แม้กบข้าวจะโหดร้ายทารุ ณ ยังไงบรรยากาศหลังเสร็ จงานก็เป็ นอะไรทีครื้ นแครงมากอยูดี เพราะตอนนี้


629


ทุกคนปลดปล่อยตัวตนแห่ กนขึ้นไปร้องเ พลงเต็มทีครับ ผมอะโคตรฮาตอนไอ้ปณณ์โดนพี่กะเทยสต๊าฟค่าย


ลากขึ้นไปร้อง 'แต่เราก็ห๊าาา กันน จนเจออออ ' ฮ่า ๆๆๆๆ หน้าแม่งโคตรแสดงออกเลยว่าไม่อยากจะเจอกับพี่


เขา (แต่กแทบโดนพี่เขาแดกเข้าไปทั้งหัวอยูแล้วว่ะ ) กร๊ ากกกก สี หน้าไอ้ปณณ์ทาเอาพวกผมขํากลิงยกมือเฮ



ๆ ขออีกรอบยกใหญ่ (ก็มนตลกดีนี่หว่า อย่ามองกูอย่างงั้นเด่ะ ) แถมเท่านั้นไม่พอ ยังมีไอ้เชี่ ยโอมเสนอหน้า

ขึ้นไปร้อง ไอนี๊ ดดด ซัมบ้าดี้ เลิฟฟ พร้อมท่าเต้นชวนขนลุกอีก เสี่ยวไม่ไหวจะทน มึงช่ วยรี บลงมาเห๊ อะ

!

แน่ นอนว่านอกจากความสนุ กยังแฝงไว้ดวยความน่ าสะพรึ ง (อึ๋ ยย)... เพราะเริ่ มมีคนทยอยตายมากขึ้นเป็ น

ระยะแล้วครับ ! สื บเนื่ องจากคืนนี้ เป็ นคืนสุดท้ายของค่ายปลูกป่ า พวกปอบเลยพากันออกอาละวาดยกใหญ่
อย่างเมือกี้น้ ี ตอนทีพวกผมเดินไปเข้าห้องนํ้ากัน มี ผม เอิน พีท พ้ง ปุณณ์ โอม (ไอ้ปณณ์นี่แค่เห็นผมเดิน




ออกมามันก็ตามมาและ ... แม่ง) เราเข้าห้องนํ้ากัน 6 คน แต่ไอ้พีทเสือกเยียวไว แถมยังใจร้อน เดินออกมาข้าง


นอกก่อนไม่รอพวกผม เป็ นเหตุให้โดนปอบ ........( คนทีคณก็รู้วาใคร ) แดกมุมป้ ายชื่ อเรี ยบร้อย ตายสยอง
ุ่

หน้าห้องนํ้าชาย ฮ่า ๆๆๆ สมนํ้าหน้ามัน (แล้วกูจะรอดไหมคืนนี้ ได้ขาวว่านอนข้างปอบ ...)

ดังนั้นตอนนี้ ป้ายชื่ อเลยกลายเป็ นของมีคา ถ้ายังไม่ตายก็ควรรักษาให้ยงชี พครับ !! ทีสาคัญคือห้ามไปไหน
ิ่
่ ํ
มาไหนกับคนไม่น่าไว้ใจเด็ดขาด (โดยเฉพาะมัน!) พวกผมกลับจากจุดเกิดเหตุฆาตกรรมไปทีหน้าเวทีอีก


ครั้ง ก็เห็ นพวกพี่สต๊าฟค่ายกําลังร้องเพลงลูกทุงเอาใจคนในชุ มชนอย่ างสนุ กสนานอยู่ แต่พอเหลือบไปทีโต๊ะ

อีกทีเสื อกเห็ นว่าสี ตวเองยังมีกองจานใช้แล้ววางเรี ยงอีกหลายใบ ..... ดูพวกมันดิ่ สงสัยมัวแต่สนุ กจนลืมเก็บ

จาน นิ สยไม่ดีจริ ง ๆ

แน่ นอนว่าเห็ นแบบนี้ คนดีอย่างนายนภัทรก็ตองออกโรงสิ ครับ ! ผมรี บเดินไปเก็บจานทีเ่ หลือด้วยสปิ ริตจิ ต

่ ่ั
อาสาเต็มเปี่ ยม นี่ ไม่ได้เกี่ยวกับน่ องไก่ยางทียงเหลือในจานอีกสองสามน่ องนันเลยนะ ! ไม่เกี่ยวจริ งจริ งงงงง

งงง
ฮ้า...... อร่ อยว่ะ
่ ้
"!!!!!" แต่ใครวะมาทําเสียงก็อกแก็กอยูขางกู !? ผมสะดุงเฮื อกพลางรี บยัดคําสุดท้ายเข้าปาก (กลัวโดนแย่ง

จัด) ก่อนจะหันไปมองต้ นเสี ยงก็อกแก็กข้าง ๆ อย่างหวาด ๆ (ว่าจะเป็ นปอบตัวนั้น )

630


แต่เป็ นไอ้ปณณ์วะ ........ กูวาแล้วเชี ยวมึงต้องมา .... ผมเหล่ตามองไอ้คนแขวนป้ ายชื่ อสี เหลืองคาคอ แต่
ุ ่

เสื อกมายืนเก็บจานสีแดงอยูซะงั้น ก็คดว่าจะบอกไม่เป็ นไร เดี๋ยวเก็บเองก็ได้อะนะ แต่ดนนึ กออกก่อนว่ า



กําลังทําสงครามเย็นอยูนี่หว่า ...

เออ งั้นอยากช่ วยก็ตามใจ ไม่ขดศรัทธาก็แล้วกัน ผมยักไหล่กบตัวเองก่อนจะรวมเก็บจานทั้งหมดแล้วแบก


ไปด้านหลังห้องกินข้าวอันมืดสนิ ท ทีมกอกนํ้ากับอ่างใหญ่ ๆ ตั้งอยูสองชุ ด
่ี็
เอิ่ม.......... แต่ไม่เห็ นมีใครบอกกูเลยนี่ หว่าว่ าต้องล้างเอง ?

"หึ หึ......" เสียงหัวเราะยียวนดังขึ้นไม่ไกลนักจากตัวผม ก่อนปุณณ์จะเป็ นฝ่ ายเดินนําไปเปิ ดก็อกนํ้าและนัง

ยอง ๆ คอยถูน้ ายาล้างจานให้ เป็ นดังนั้นผมจึงต้องอ้อมไปนังเก้าอี้ขางมัน เพื่อคอยล้างนํ้าเปล่าต่ออีกทีอย่าง



เสี ยไม่ได้
แน่ นอนว่าระหว่างเรามีแต่ความเงียบ (ถ้าไม่นับเสียงนํ้าไหล กับเพลงดาวมหาลัยทีพี่เขาแหกปากร้องกันใน

โถงกินข้าวล่ะก็นะ...)
"......"
ผมลอบมองใบหน้าด้านข้างของปุณณ์ทแม้ไม่พูดอะไร แต่กเ็ คลือบด้วยรอยยิมจาง ๆ
ี่


แล้วตกลงเราแง่ง ๆ กันเรื่ องอะไรวะ ? จะว่าไปก็ชักลืมแล้ว
.... ถ้างั้นไหน ๆ ลืมแล้ว ...... ลองชวนคุยดูหน่ อยคงไม่เสี ยหายอะไร ...... มัง??


"เอ่อ......" ผมอ้าปากว่าจะชวนไอ้คนตรงหน้าคุยเรื่ องดินฟ้ าอากาศสักหน่ อย (ยุงก็กดเยอะชิ บหาย) แต่ดน

ไม่ไวไปกว่าเจ้าตัวดีทชิงพูดขึ้นมาก่อน
ี่
"... มึงไม่งอกูเลยนะ " อ้าววววว ก็ กําลังจะง้อนี่ ไงวะ ! แม่งจะตัดหน้ากูทาไมเนี่ ย !!



631

ผมเบ้ปากพลางหันไปมองปุณณ์ทยงคงทําเป็ นล้างจานไม่สนใจอยู่ (แล้วตะกี้ผพูดรึ ไง ) เหอะ ตกลงกูตอง
ี่ ั


ง้อใช่ มะ แล้วนี่ กผดเรื่ องไรเนี่ ย ??
ูิ
"มึงโกรธกูเรื่ องไรเหอะ " ผมถามมันฉุ น ๆ ขณะรับเอาจานฟองฟอดมาล้างนํ้าเปล่าต่ อในกะละมัง โดยมี
เสี ยงไอ้ปณณ์แค่นหัวเราะเหอะตามมา

"จะให้กย้าทีมงพูดกับเอินอีกครั้งมัย กูจาได้ทกพยางค์เลยนะ " โห... ทีน้ ี เชื่ อรึ ยงครับว่ามันเป็ นพวกกัดไม่
ูํ ่ึ

้ ํ ุ

ปล่อยจริ ง ๆ ถึงขนาดบอกว่าจําได้ทกพยางค์นี่อาการหนักว่ะ ! ผมชักจะโกรธมันขึ้นมานิ ด ๆ เพราะรู ้สึก

เหมือนอีกฝ่ ายไม่ไว้ใจกันเลย
"มึงได้ยนแค่น้ นจะไปรู้อะไร กูไม่ได้หมายถึงอะไรเชี่ ย ๆ อย่างนั้นนะ " นํ้าเสี ยงผมเริ่ มห้วนเพราะความ


หงุดหงิ ด ก็จะให้นงอารมณ์ดีได้ไงอะ ในเมือทีผานมาผมยังแสดงออกไม่พออีกรึ ไง ว่าคนทีผมเลือกคือใคร
ั่
่ ่่



ไอ้ปณณ์เริ่ มเงี ยบ... ไม่ ยอมโต้ตอบอะไรผม คงจับพลังได้วาผมกําลังอยูในอารมณ์ไหน


ผมถอนหายใจยาว

พยายามทําใจให้เย็นลง ก่อนจะเริ่ มพูดดี ๆ "... มึงไม่ไว้ใจกูเหรอ "
"หึ หึ..." แต่มอะไรน่ าขําวะ ! ผมเงยหน้าจ้องมันทันทีทได้ยนเสี ยงไอ้ปณณ์ ภูมพฒน์หลุดขําออกมา ภาพที่

ี่ ิ

ิ ั

เห็ นคือมันกําลังกลั้ นขําจนแก้มตุย นัยน์ตาหยี "ขําอารายยยย" ผมลากเสี ยงยาวถามแม่งเคือง ๆ แต่มนแค่ยม

ิ้
ยิงฟั นมา ก่อนจะตอบ
"ก็ ถ้ากูไม่ไว้ใจมึงกูจะมานังตรงนี้ เหรอ " มันถามกลับ ก่อนจะส่งยิมไม่น่าไว้ใจตบท้ายอีก ... เริ่ มเตือนให้


ผมนึ กถึงอะไรบางอย่าง ........ เอ๊ะ..
"ไอ้พวกไม่ไ ว้ใจอะนะ มันต้องหลบหน้า ชวนคุยก็ไม่คย อธิ บายอะไรก็ไม่ยอมฟั ง เอาแต่หึงลูกเดียว ....


เหมือนใครก็ไม่รู้วะ หึ หึหึ " ... อะ อะ อะ... ไอ้ชววววววว มึงเอาเรื่ องแพมมาล้อกูเหรอ !! ผมหน้าเหวอพลาง
ั่
รู ้สึกอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถก ก็ ... ก็... ตอนนั้นมันน่ าเข้าใจผิดจริ ง ๆ นี่ หว่าา


632


ปุณณ์ยมเจ้าเล่ห์กอนจะโยนจานทีเ่ ปื้ อนนํ้ายาเป็ นใบสุดท้ายลงในกะละมังตรงหน้าผม "พนันกันป่ ะล่ะ ว่า
ิ้
ถ้าเป็ นมึงน่ ะ ฆ่ากูทงไปแล้ว " หะ... เหี้ ย ... กูไม่ได้ไร้มนุ ษยธรรมขนาดนั้นนะ ผมถลึงตาสูมนอย่างไม่ลดละ
ิ้
้ ั
"ตลก อย่างมากก็แค่แบบคราวทีแล้ว "

"ทําแบบนั้นก็เหมือนฆ่ากูนนแหละ " มันยังต่อล้อต่อเถียงให้ผมรู้สึกหน้าร้อน ๆ ได้วบหนึ่ ง ก่อนไอ้ตวดีจะ
ั่


ถามสิ่งทีผมไม่อยากให้ถามมากทีสุด "ตกลงว่าไงวะ ไอ้เอินมันจูบมึงรึ เปล่า " ชะ... ชิ บหายละ.... ทีน้ ี ตอบไงดี



วะ!
ผมอํ้า ๆ อึ้ง ๆ ขณะทีใบหน้าของปุณณ์ ภูมพฒน์เริ่ มเคลื่อนเข้ามาใกล้อย่างต้องการค้นหาความจริ ง จนผม

ิ ั
ต้องถลึงตาใส่ ด้วยพยายามไม่หลบตามัน (เพราะเดี๋ยวจะดูเป็ นพิรุธ ) "แล้ว... แล้วเห็ นว่าไงล่ะ !"
"ไม่รู้ กูไม่เห็ น แต่กได้ยน ..... มึงจะบอกหรื อไม่บอก ว่าตกลงมันจูบมึงรึ เปล่า " เหี้ ยละ เอาไงดีวะคราวนี้ ผม
ู ิ
ค่อย ๆ เอนหลังหลบใบหน้าคมทีรุกรานเข้ามาใกล้อย่างไม่ลดละ พลางควานมือในกะละมังเพื่อล้างนํ้าเปล่า

เป็ นจานสุดท้ายก่อนจะโยนเก็บไว้สว ๆ
ั่
"มันจูบมึง ... แบบทีกจบมึงรึ เปล่า ...." เมือเห็ นว่าผมเอาแต่อ้ าอึ้งไม่ยอมตอบ ปุณณ์จงเปลี่ยนคําถามในทีสุด
ูู่




่ ั ู
่ ี
... ผมแอบเห็ นในแววตา คูน้ นดูวบไหวไปครู่ หนึ่ งตอนพูดคําว่า 'จบ ' .. เฮ้อ... ก็รู้วาไม่มใครอยากให้แฟน

ตัวเองทําอย่างนั้นกับคนอื่นหรอก .... แม้กระทังผม .... จริ งของมัน ถ้าเป็ นผมคงเสี ยใจมาก

"........ คะ.. แค่ปากโดนเฉย ๆ ไม่เรี ยกว่าจูบได้ไหมวะ " เป็ นอย่างนั้นผมจึงเริ่ มต่อรองมัน เห็ นนัยน์ตาคมคู่
ู่
ทีจองมาอยูดไม่พอใจคําตอบเท่าไหร่ แต่ยงสามารถเก็บอาการได้มากกว่าทีคด
่้

่ิ
"ว่าแล้ว .... เกมพรรค์น้ น ....." มันพึมพํากับตัวเองอย่างอารมณ์เสี ย ก่อนจะหันมาสนใจผมต่อ "แล้วมึงรู ้สึก

ยังไงล่ะ .. ชอบบ้างรึ เปล่า " โห... แต่ถามแบบนี้ ยกขาฟาดหน้าแม่งได้ ผมคงทําไปแล้ว
ผมมองหน้าไอ้ปณณ์อย่างเคือง ๆ กะจะด่าให้ยบแต่ดนเห็ นนัยน์ตาไม่มนใจในตัวเองของมันก่อน เลยใจ



ั่
อ่อนไปเกินครึ่ ง.... " เออ... กูรู้สึกว่า .. ชอบไอ้เอิน " ผมบอกมันเบา ๆ พร้อมกับทีใบหน้าของปุณณ์เปลี่ยนสี



่ ั
ไป ตอนนี้ นัยน์ตาคมคูน้ นไม่เหลือเค้าระรา นผมแบบสองวินาทีกอนแล้ว มีเพียงแต่ลกแก้วสี ดาทีดไร้เงา ราว

ํ ู่

633


กับเจ้าของมันทําวิญญาณหลุดหายไป แล้วใครจะทนดูตอได้
"แบบเพื่อน!!!! ฮ่า ๆๆ แต่กูรัก มึงมากกว่านั้นเย๊อออออ กิ๊ว ๆๆ ตกใจอะดิ๊ "
กร๊ากกกกกกกกกก สะใจ !! แต่ยงไม่ทนจะได้หัวเราะเยาะมันสมอยากดี ไอ้ปณณ์ทวญญาณกลับเข้าร่ าง
ั ั
ุ ี่ ิ
เรี ยบร้อยแล้วเสื อกแยกเขี้ยวใส่ผมก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นอย่างรุ กรานซะงั้น ! "มึงสันดานมากนะที่
แกล้งกูแบบนี้ ! กูเกือบช็อคตายแล้วรู ้รึเปล่า !" มันด่าพลางโน้มใบหน้ามาหาผมมากขึ้นจนเริ่ มรู ้สึกถึงสัญญาณ
อันตราย เพราะไม่เหลือทีให้ผ มหนี อีกต่อไป ชิ บหายแล้ววววว

"หะ... เหี้ ย... ถอยไป กูอึดอัด ..."
แต่ไอ้ปณณ์ไม่ฟัง ซํ้ายังไม่เลิกลุกลํ้าอาณาเขตผม ! เชี่ ยไรเนี่ ย!!! "มึงแสบมากนะ ป่ วนกูจนไม่เป็ นอันทํา

อะไรแบบนี้ กูคงต้องลงโทษมึงบ้างล่ะ " เสี ยงทุมนันค่อยกระซิบเบาลง จนผมกลืนนํ้าลายฝื ดคอ ลมห ายใจ
้ ่
คุนเคยระริ นใบหน้าจนต้องร้องประท้วง "จะ... จะทําไร นี่ มนในค่ายนะเว่ย !!"



"ก็เพราะอยูในค่ายไง.... กูถึงต้อง ....................................

ทําตามกฏ "

'แคว่ กก!!!'
ผมตะลึงงันไปหนึ่ งวินาทีถวนเมือได้ยนเสี ยงประหลาดและความรู ้สึกแปลก ๆ แถวลํา ตัว... ตอนนี้ ไอ้ปณณ์
้ ่ ิ

เจ้าของรอยยิมเจ้าเล่ห์ (ทีผมรู ้สึกว่าชัวมากกว่าปกติ ) ถอยกลับไปนังทีเ่ ดิมเรี ยบร้อยแล้ว ปล่อยให้ผมได้เห็ น




ผลงาน
การฉีกปายของมัน!!!!!!!!!

เหี้ ยยยยยยยยยยย ไอ้ ปณณ์เป็ นปอบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!


634

็่
ผมอ้าปากค้าง อยากจะด่าอะไรซักอย่า งแต่กดาไม่ออกเพราะตอนนี้ สมองไม่ยอมสังการอย่างอื่น นอกจาก

บอกตัวเองซํ้า ๆ ซํ้า ๆ ซํ้า ๆ ว่า ... 'ไอ้เหี้ ยปุณณ์เป็ นปอบบบบบบบบ '
เสี ยงสายยางทีเ่ คยใช้ลางจานเมือกี้ถกแปรเปลี่ยนเป็ นฉี ดทําความสะอาดขาคุณชายปุณณ์แทน เรี ยกให้ผม

่ ู
ตืนจากภวังค์ปอบ (และเริ่ มทําใจยอมรับ ความจริ งว่ากูโดนฆ่าแล้ว ) ผมลุกขึ้นยืนบ้างพลางมองหน้ามันอย่าง

เอาเรื่ อง "มึงกล้าฆ่ากู !!!"
"แล้วไงอะ ฮ่า ๆๆ " เหี้ ยยยยยยย ดูคาตอบมันดิครับ !!!!! ผมว่าจะยกขาถีบแม่งซักทีแต่มนเสื อกฉี ดนํ้าล้างขา


ให้ผมก่อน เลยต้องล้างกับมัน .... ว่าแต่ทาไมไอ้ปณณ์ใส่รองเท้าผ้าใบห ว่า..



"จริ ง ๆ กูกไม่เคยคิดจะฆ่ามึงเลยนะ " แถมยังรี บแก้ตว สงสัยกลัวผมด่าจัด แต่ไม่ตองห่ วงเพราะด่าแน่ !! แต่


ขอฟั งให้จบก่อน ผมเงยหน้ามองไอ้ปณณ์ตาขวางจนมันต้องรี บแก้ตวต่อ "ก็มงอยากกวนตีนกูทาไมอะ ตอน




มึงบอกว่าชอบไอ้เอินกูนึกว่าตัวเองตายไปแล้วด้วยซํ้ารู ้ป ะ กูเลยต้องฆ่ามึงมัง จะได้ตายไปด้วยกัน หึ หึหึ "


ห่ าาา นี่ เหรอเหตุผล!!!!!!! ความชัวของมึงครั้งนี้ กจะเอาคืนยังไงดี ! แม้งงงงงงง ผมโบกกะโหลกมันแก้แค้น


ก่อนจะชักขาออกจากนํ้า เป็ นเชิ งว่าพอได้แล้ว ตีนกูจะเปื่ อย ตกลงว่าเจ๊ากันใช่ มะ ได้ฆ่ากูแล้วอารมณ์ดีใช่ มะ
ไอ้ส๊า ดดดดดดดดดด !!
"แล้วทําไมมึงใส่ผาใบอะ เป็ นเหี้ ยไร คิดว่าหล่อไง้ !!" พออารมณ์เสี ยก็เริ่ มฟาดงวงฟาดงาแล้วครับ เห็ นแค่

ไอ้ปณณ์ใส่รองเท้าผ้าใบก็เอามาด่าได้ ทําเอาเลขาสภาฯต้องหัวเราะขําผมทีทาตัวหงุดหงิ ดก่อนจะกอดคอพา

่ ํ
เดินกลับไปในโรงอาหารด้วยกันอีกครั้ง (ตอนนี้ บนเวทีกลายเป็ นมหรสพย่อย ๆ ไปแล้วครับ ทั้งสต๊าฟค่าย

และลูกค่าย ชักแถวขึ้นไปแย่งไมค์กนยังกะเกิดมาไม่เคยร้องเพลงมาก่อน )

แน่ นอนว่าทันทีทปณณ์ ภูมพฒน์ ขวัญใจประจําค่ายกลับมาในโรงอาหาร ก็โดนลากขึ้นเวทีให้ไปร้องเพลง
ี่ ุ
ิ ั
กับพี่คนนี้ คนนั้นทันที (หมันไส้ไอ้พวกขายดี วุย ไอ้เอินก็อีกคน ..) ส่วนไอ้คนหน้าตาธรรมดา (แต่อย่างอื่นไม่



ธรรมดา) อย่างพวกผมก็นงแกร่ วไปไม่มใครเอา ฮ่า ๆๆ (เรื่ องจริ งคือพอกลับมาถึงโต๊ะแล้วทุกคนเห็ นป้ ายชื่ อ
ั่


ผมแหว่งก็เกิดพายุคาถามพัดมาล้านแปดทันทีครับว่าปอบตัวไหนฆ่าผม ... หึ หึหึ... บอกให้โง่ดิ่ ... พีท เรารู ้กน


635

ใช่ ปะ ว่าไอ้ปอบเหี้ ยตัวนี้ เนี่ ย ... มันเนี ยนขนาดไหน)
พวกผมนังตีแก้วเคาะจานกันเสี ยงดังล้งเล้ง (โคตรจิ๊กโก๋ อะ ) โดยเฉพาะตอนเอินกับปุณณ์โดนโหวตให้เต้น


่ ั
เพลง เด็กมีปัญห๊ า ห๊า ห๊ าาา คูกนเป็ นโฟร์มด (เสื่อมมมมม !!) ทําเอากุเครี ยดเลย โฟร์มดทําไมกระเดือกใ หญ่
ขนหน้าแข้งดกอย่างงั้นวะ! เสี ยหมด!!!
่ ั
แต่ระหว่างเรากําลังเฮ ๆๆ เพราะไอ้โอมขึ้นไปแจมด้วยอีกคนเป็ นเฟย์ ฟาง แก้ว อยูน้ นเอง (เหี้ ยนะมึง!!) ก็มี
มือเล็ก ๆ มาสะกิดหลังผมเบา ๆ ขัดจังหวะก่อน
ผมสะดุงสุดตัว (ก็ตกใจอะ!) หันไปมองจิ๊ดทีกาลังยืนยิมอยู่ "ว่างรึ เปล่าคะโน่ " แต่ถามแบบนี้ จะให้กตอบไง

่ ํ



ดีละ.... ผมเลิกคิวมองเพื่อนรอบโต๊ะ แต่ทกคนเสื อกหลบตาหมด ไม่มใครช่ วยได้ซกคน





(เพราะบรรดาตัว


แรง ๆ มันขึ้นไปแด๊นซ์กระจายบนเวทีกนหมดแล้ว )

งั้นก็เอาวะ.. เป็ นไงเป็ นกัน ! "ก็วางครับ มีไรให้ช่วยมัย "

"ไปล้างจานเป็ นเพื่อนจิ๊ดหน่ อยสิ ไม่กล้าไปคนเดียวล่ะ .... กลัวปอบ " เอ่อ ....... ได้ยนจิ๊ดพูดแบบนี้ แล้วใคร

จะใจร้ายปล่อยให้ไปคนเดียวได้ (ผมเข้าใจความรู ้สึกตอนโดนปอบฆ่าดีครับ Y___Y) เป็ นอย่างนั้นผมจึง
ตัดสินใจลุกไปเป็ นเพื่อนจิ๊ด โดยมีสายตาดุ ๆ จากไอ้หน้าหล่อบนเวทีส่งมาให้อย่ างไม่ลดละ แต่ทาไงได้วะ

........ กูจะรี บไปรี บมาละกัน
ผมเดินเป็ นเพื่อนจิ๊ดไปถึงบริ เวณล้างจาน แต่ ......... มันไม่ใช่ ทผมเพิ่งไปมากับไอ้ปณณ์เมือกี้วะ !? อ๋ ออออ
ี่

่ ่
็่
มิน่าล่ะ กูกวาตรงนั้นมันเงียบแถมยังมืดแปลก ๆ ทีแท้เขามาล้างจานกันตรงอีกฝั่งของโรงอาหารครับ !! ตรง

นี้ สว่าง มีซิงค์ให้อย่างดี และสําคัญทีสุดคือมียาจุดกันยุงวางไว้ดวย !


แม่ง......... แล้วกูไปนังบืออะไรตรงนั้นตั้งนานจนโดนปอบแดก !! โง่ทสุดเลยนภัทร!
ี่
่ ้

เสี ยงนํ้าไหลจากก็อกกระทบขอบซิงค์ดงคลอเสี ยงจิ๊ดฮัมเพลงเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี ดูมความสุขจริ งแฮะ



ผม

636


มองเธอทีกาลังล้างแก้วนํ้าในมืออยูแล้วก็อดแซวไม่ได้ "ไปดีกว่า ... ปล่อยให้ปอบมากิน อิอิ "
่ ํ
จิ๊ดรี บหันมายิมหวานให้ผมทันที "โน่ ไม่ทาหรอก ใจดีจะตาย อิอิ " โห่ ... หมดอารมณ์เลย รู ้ได้ไงเนี่ ยว่าผม


เป็ นคนดี 24 ชม. (อิอิ)
่ ํ
"แล้วชวนผมมา ไม่กลัวผมเป็ นปอบเหรอ เ ดี๋ยวฆ่าซะเลยดีมะ " ผมแกล้งขูซ้ าอีกครั้ง แต่จิดยังยิมหวานอย่าง
๊ ้
รู ้ทนผมอยู่ "โน่ จะเป็ นได้ไง ก็ตายแล้วนี่ นา ... ดูป้ายชื่ อแหว่งขนาดนั้น ฮ่า ๆ " อ้าววววววว เซ็ง ลืมไปเลยว่ามี


หลักฐานอยูทนโท่
"ปอบตัวไหนฆ่าโน่ เหรอ เพื่อนจิ๊ดเป็ นหมอผีนะ เดี๋ยวไปบอกให้จดการใ ห้ เอามะ!" อืม... เป็ นความคิดทีดี


แฮะ ผมหัวเราะร่ วนขณะทีจิดเพิ่งล้างจานใบสุดท้ายเสร็ จ
่๊
"เสร็จแล้วนี่ ไปกัน " เห็ นดังนั้นผมจึงเดินนําหมายจะกลับไปยังโรงอาหารทันที แต่ทว่า ... ชายเสื้อกลับถูก
รั้งไว้เสียก่อน "ดะ... เดี๋ยวสิ "
"หื ม? มีจานอีกเหรอ"
"ไม่ใ ช่ .... แต่ .. คุยกันก่อนได้ไหม " แม้น้ าเสียงนั้นจะฟั งดูกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ดวงตาของจิ๊ดกลับฉายแวว


มันใจแน่ วาผมไม่มทางไปไหน ซึ่งก็ถก ... ผมไม่ไปไหนจริ ง ๆ




เราสองคนเงี ยบอยูครู่ หนึ่ งจนจิ๊ดเป็ นฝ่ ายทําลายความเงี ยบเอง "รู ้มาว่า ... โน่ เลิกกับยูแล้ว " เธอเกริ่ น แต่ ผม

ไม่มคาตอบให้เพราะมันไม่ใช่ คาถาม ... และผมรู ้วาเธอไม่จาเป็ นต้องถาม เนื่ องจากความสัมพันธ์ในค่าย
ี ํ



ระหว่างผมกับยูริมนฟ้ องอยูแล้ว

"เสี ยใจด้วยนะ"

"อ่า... ขอบคุณครับ " ผมผงกหัวรับความหวังดีน้ นแบบไม่คอยเข้าใจเจตนา เพราะหนึ่ ง .. มันเป็ นเวลาพัก

หนึ่ งแล้วทีผมเลิกกับยูริ จนทุกคนเลิกพูดถึงเรื่ องนี้ แล้ว และสอง .. ดูจากใบหน้าของจิ๊ด ก็ไม่ได้โศกเศร้าไป


637

กับโศกนาฏกรรมความรักระหว่างพวกผมเลยแม้แต่น้อย

ผมสังเกตเห็ นเธอกัดริ มฝี ปากยิม ๆ ก่อนจะป้ อนคําถามต่อ "แล้วตอนนี้ โน่ คบใครอยูรึเปล่า "

".... จิ๊ดมีธุระอะไรพูดกับ ผมตรง ๆ เลยก็ได้นะ " ผมตัดบท เพราะไม่สะดวกทีจะตอบคําถามนั้น และ

ต้องการทําให้ทกอย่างกระจ่างซักที


สิ้นคํานั้น จิ๊ดเบ้หน้าหน่ อย ๆ ก่อนจะยอมพูดออกมาตรง ๆ "จิ๊ดก็แค่เห็นว่า เราน่ าจะเข้ากันได้ เราอยูชมรม
ดนตรี เหมือนกัน น่ าจะคุยถูกคอกันมากกว่าทีโน่ เคยคบผูหญิง เอาแต่ใจอย่างยูริ "


ถึงตรงนี้ ความรู ้สึกขัดแย้งประเดประดังเข้ามาหาผมโดยไว เพราะการพูดว่ายูริเป็ นผูหญิงเอาแต่ใจคือเรื่ อง

ผิดทีสุด ยูริไม่เคยเอาแต่ใจกับผม เธอมีแต่ให้ และยอมเสี ยสละเท่าทีจะทําได้ให้ผมมาตลอด



หากเทียบกัน


แล้วคือผมต่างหากทีควรถูกเรี ยกว่า ผู ้ ชายเอาแต่ใจ และไม่มอะไรคูควรกับความรักทียริหยิบยืนให้เลยสักนิ ด


ู่

เดียว
ผมเม้มปากแน่ นเก็บอารมณ์ทพลุงพล่านไว้ ก่อนจะพยายามพูดให้น้อยทีสุด "ยูริไม่ใช่ คนอย่างทีเ่ ธอว่า ขอ
ี่ ่

โทษด้วยทีเ่ ราคงคบเธอไม่ได้ เราไม่ได้รักใครทีเ่ รื่ องแค่น้ น " ผมพูดพลางหันหลังทํา ท่าจะกลับไปยังโรง

่ ั
อาหาร แต่คาพูดหนึ่ งจากจิ๊ดตรึ งขาผมให้หยุดอยูกบทีเ่ สี ยก่อน

"เป็ นเกย์ใช่ มย"
้ั
"................." ผมหยุดฝี เท้ากึก ก่อนทีอีกฝ่ ายจะค่อยเดินเข้ามาใกล้ .. จิ๊ดอ้อมมายืนตรงหน้าผมอีกครั้งหนึ่ ง

ครั้งนี้ สีหน้าเธอกําชัยชนะ "ทีเ่ ขาพูดกันว่าโน่ เป็ นเกย์ เรื่ องจริ งใช่ มะ "
ผมมองตอบจิ๊ดด้วยนัยน์ตาว่างเปล่า มันไม่มคาใดหลุดรอดจากริ มฝี ปากนอกจากความเงี ยบ
ี ํ

...

...ไม่มคาตอบใดจากปากผม เพราะตลอดเวลาทีคบกับปุณณ์มา ผมไม่เคยนิ ยาม หรื อแม้แต่จะคิดว่าตัวเอง
ี ํ


เป็ นอะไร ผมไม่เคยสนใจว่าความรักนี้ ถกจํากัดไว้ในรู ปแบบไหน ผมแค่รู้วาตัวเองรักใคร และบางครั้งมันก็

เจ็บปวด เมือได้กลับสู่โลกแห่ งความจริ ง ว่าความรักของพวกเราช่ างแตกต่าง


638

่ ั
ผมสบดวงตาท้าทายคูน้ นก่อนจะตอบเพียงสั้น ๆ
"ผมเรี ยกมันว่าความรัก "
64rd CHAOS
็ั

เวลาเริ่ มล่วงเลยดึกขึ้นเรื่ อย ๆ เช่ นเดียวกับอากาศที่ เย็นลงทุกที จนถึงตอนนี้ พวกบนเวทีกยงแย่งไมค์กนร้อง
็ี
เพลงไม่ยอมหยุดเลยครับ สงสัยเป็ นเพราะนี่ คอคืนสุดท้ายของค่ายแล้วเลยเอาซะสุดเหวียง แต่กมบางคนที่


ง่วงจนทนไม่ไหว ขึ้นไปนอนก่อนแล้วเหมือนกัน เพราะเมือกี้ผมเพิ่งขึ้นไปเอาของในห้องนอนมา เห็ นมีคน



ตั้งวงไพ่อยู่ ในห้องหลายวง (อยากแจมใจจะขาด ) รวมถึงอีกหลาย ๆ คนทีหมกตัวอยูในห้องพัสดุคายด้วย

ต่างกําลังก้มหน้าก้มตาเขียนสมุดค่ายเป็ นทีระลึกให้เพื่อนร่ วมค่ายกันยกใหญ่ : )

่ ้
ส่วนพวกผมน่ ะเหรอ....... ก็... ทําอะไรวะ ก็ยงนังไร้สาระอยูขางล่างอะ เมือกี้เดินไปเข้าห้อง นํ้ากับไอ้ปาล์ม
ั ่

(คนตายแล้วทังคู่ ) แม่งเสื อกเจอตุกแกตัวเท่าท่อนแขน !! ทําเอาผมกับไอ้ปาล์มแหกปากลันจนเสี ยงหลง ทํา



เอาบรรดาไอ้โอม เอิน พีท โจ๊ก นันท์ พ้ง ปุณณ์ วิงกรู เข้ามาแทบไม่ทนเพราะนึ กว่าพวกผมเจอผี




็ู
(ไม่กถกฆ่า )

แต่ทกกลัวมันสยองน้อยกว่าผี (และมีดโจร)ตรงไหนวะ!!! ตัวเท่าท่อนแขนเลยจริ ง ๆ นะมึง !! ตางี้ แดงแจ๋ .... อี๋
ี่ ู
......... เกิดมาไม่เคยเจอตุกแกในระยะประชิ ดขนาดนี้ มาก่อนครับ จะเป็ นลมมม

แล้วผมกับไอ้ปาล์มก็โดนล้อเป็ นระยะเวลา 2 ชัวโมงโดยปริ ยาย (เออ เอาให้พอใจ) ก่อนเราจะตั้งวงเล่นไพ่

ตีแตกกัน โดยเขียนสมุดค่ ายให้ชาวค่ายคนอื่น ๆ ไปด้วย
่ ั
ระหว่างกําลังรอนันท์ตดสินใจอยูน้ นว่าจะถังแตกดีหรื อไม่ ปุณณ์กเ็ อี้ยวตัวมาถามผมทีกาลังเขียนสมุดค่าย

่ ํ
ให้สาวสวยซึ่งเป็ นเพื่อนร่ วมค่ายคนหนึ่ งอยู่ (อิอิ ยังกะลานสารภาพรักครับสมุดค่ายเนี่ ย ) "เฮ้ย เมือหัวคํ่าอะ

ไปไหนมา"

ผมมองหน้ามันอย่างไม่คอยเข้าใจ "อะไร งง"
"ก็......" มันขมวดคิวทําหน้าหงุดหงิ ดก่อนจะหันไปโห่ นันท์ (ทีถงแตกจริ ง ๆ ฮ่า ๆๆ ) แล้วกลับมาคุยกับผม
่ ั


639

ต่อ "ก็ทมงไปกับผูหญิงคอนแวนต์คนนั้นอะ "
ี่ ึ

"เค้าชื่ อจิ๊ด" อย่าบอกนะว่าตอนกลางวันชวนเค้าคุยเป็ นวรรคเป็ นเวรแต่จาชื่ อ ไม่ได้น่ะ ไอ้กะล่อนเอ๊ยย

มันพยักหน้ารับแบบขอไปที "เออนันแหละ... ไปทําไร"


"ไปเป็ นเพื่อนเค้าล้างจาน" ผมตอบสั้น ๆ ไม่คอยอยากพูดอะไรมากเพราะไม่รู้จะพูดทําไม บอกละเอียดไป

ไอ้ข้ คดมากนี่ กคงไม่สบายใจซะเปล่า ๆ
ีิ
ปุณณ์พยักหน้ารับ แล้วโยกตัวกลับไปนังหลัง ตรงดูไพ่ในมือตามเดิม "ใจดีเนอะมึงอะ" แต่ยงไม่วายแขวะกู


อีก... ห่ านนี่
"ก็เหมือนมึงไง ใจดีไปล้างจานเป็ นเพื่อนกู "
"เพราะกูรักมึงต่างหาก"
"แต่กมน้ าใจโดยสันดาน " ต่อล้อต่อเถียงแบบนี้ เลยโดนมันโบกเข้าให้ครับ ฮ่า ๆ ไอ้ปณณ์ส่ายหัวขําผมก่อน
ูี ํ

จะปิ ดประเด็น ไป เพราะไพ่วนมาถึงมือมันพอดี ได้เวลาถังแตกแล้วสิ มง หึ หึหึ


่่
ผมนังมองปุณณ์ทกาลังขบคิดอยูวาจะทําไงกับไพ่ในมือดีพลางกลับไปคิดถึงเรื่ องทีจิ๊ดถามเมือไม่กี่ชวโมง
ี่ ํ


ั่

ก่อน...



ผมไม่รู้วาความรักของพวกเราถูกคนอื่นนิ ยามไว้วาอย่างไร ... แต่ผมรู ้วาเราสนุ ก ทีได้เป็ นทั้งเพื่อนและคน

รักกัน
ผมดีใจทีเ่ ป็ นแบบนั้น

640

ผมดีใจทีมปณณ์ : )
่ี ุ

***

และแล้วเวลานอนก็มาถึง ... พวกผมก็เดิม ๆ อะครับ นอนกันเป็ นพวกสุดท้ายตลอดดด มิน่าตอนเล่นไพ่อยู่
ข้างล่างถึงรู ้สึกว่าเงียบ ๆ ร้างผูคนแปลก ๆ ทีไหนได้เค้าขึ้นมานอนกันห มดแล้วนี่ หว่าา เหลือแต่พวกผมเนี่ ย



นังตีไพ่ แตกไม่แตก กันอยูได้ (หมดตูดเลย แม่งงง )


ก่อนขึ้นตึกนอน เอินเดินมาหาผมกับปุณณ์ทกาลังจะไปนอนกันอยูแล้ว แต่เพราะเห็ นสี หน้าค่อนข้างจริ งจัง
ี่ ํ

จากเอิน พวกผมจึงยอมหยุดคุยด้วยแต่โดยดี (ส่วนบรรดาเหี้ ยปากหมาทั้งหลายที่ เดินไปก่อนยังไม่วายหันมา

แซวว่าเดี๋ยวจะหายาแดงมาทําแผลให้ ถ้าเกิดกรณี พิพาทแย่งตัวผมขึ้นมา ... ห่ า ปากนะมึง )
แต่จริ ง ๆ พวกมันก็แค่แซวไปงั้น ๆ อะครับ เพราะเอินไม่ใช่ คนอย่างนั้นซักหน่ อย (รึ เปล่าวะ ..) เอินแค่มา


ขอโทษปุณณ์เรื่ องเกมนั้นทีทาให้พวกผมทําสงครามเ ย็นกันเกือบ 2 วัน (จริ ง ๆ ก็ไม่เป็ นไรหรอกนะ สนุ กดี )
่ ํ
แน่ นอนว่าไอ้พ่อพระทําตัวเป็ นคนดีสุด ๆ มันรี บตบไหล่เอินแล้วบอกไม่เป็ นไร มันเข้าใจ แต่ยงไม่วายหันมา


กัดผมต่อซึ่ง ๆ หน้า "จะอีกกี่ทโน่ กไม่วาอยูแล้วนี่ " -วยเหอะ กูทาจริ งแล้วมึงจะหนาว (หึ หึหึ ...)
ี ็ ่ ่

แล้วก็ ดวยความทีไอ้เอินมันเป็ นคนดีอะครับ เลยไม่รู้เท่าทันพวกเจ้าเล่ห์อย่างไอ้ปณณ์

่ ้


ผมคิดแล้วว่ามันมี

กลิ่นแปลก ๆ ทะแม่ง ๆ ตอนทีเ่ อินยกมือไหว้ขอโทษขอโพยเราอีกรอบแล้วปุณณ์บอกว่า ถ้าอยากให้หาย

โกรธต้องแลกด้วยอะไรอย่างหนึ่ ง ... ตอนนั้นผมคิดว่ามันจะไปต่อยกันจริ ง ๆ อย่างทีไอ้โอมแซวรึ เปล่าวะ

(แอบระแวง) แต่หลังจากรอมันสองคนทีเ่ ดินหายไปไหนไม่รู้พกใหญ่กว่าจะกลับมาได้ ผมก็พบว่า ....

ปายชื่อไอ้เอินแหว่ งเรียบร้ อย


ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก เหี้ ยแล้วมึง มึงกล้าฆ่าประธานเชี ยร์ ระวังเจอกองร้อยเตะสลบ ผมยืนขําไอ้เอิน


641

จนท้องแข็งตอนทีมนพูดว่า "กูไม่ถามแล้วว่าโน่ ตายได้ไง .... แม่ง " ฮ่า ๆๆ กูเข้าใจอารมณ์ (เซ็ง)
่ ั

และแน่ นอนว่ากว่าพวกเราจะกลับขึ้นห้องนอน ไฟก็ปิดมืดเรี ยบร้อยแล้ว เอิน ปุณณ์ ผม ค่อย ๆ ย่องเข้าไป

ในห้องอย่างระมัดระวัง เพราะทุกคนหลับกันหมด แถมยังนอนกระจัดกระจายเกลื่อน กลาดอีก ผมบอกราตรี
สวัสดิ์เอิน ก่อนจะเดินข้ามตัวพีทไปลงหลุมกลางระหว่างมันกับโอม แล้วก็คดว่าได้เวลานอนฝันดีซกที



แต่ยงไม่ทนจะเริ่ มฝันสักเรื่ อง ! ก็มเี งาประหลาดลึกลับมาแทรกกลางระหว่างผมกับพีทก่อน ! เฮ้ย เหตุการณ์
ั ั
นี้ มนคุน ๆ... ผมหรี่ ตามองหน้าไอ้เลขาสภ าฯทีทาเป็ นไม่รู้ไม่ช้ ี แทรกตัวลงมาอย่างไม่สะทก
ั ้
่ ํ

"เมือคืนก็มงใช่ มะ !" ผมด่ามันลอดไรฟั น เห็นในความมืดว่าคูสนทนากําลังปั้นหน้ากวนตีนชิ บหาย


"มัง .." มันตอบแค่น้ นก่อนจะบิดขี้เกียจแล้วสอดแขนมาใต้หัวผม เพื่อให้ใช้หนุ นแทนหมอน ผมส่ายหัว



หน่ าย ๆ แต่กยอมหนุ น แขนมันโดยดี
"เจอกันในฝันนะ ฝันดีครับ " ปุณณ์กระซิบเสี ยงเบาก่อนจะดึงผมมากอดและประทับจูบบนหน้าผากแผ่ว ๆ

ผมหลุดขํานิ ดนึ งเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็ นน้องมันอย่างบอกไม่ถก แต่กวาดวงแขนกอดกลับ

จริ ง ๆ ไม่เห็นจําเป็ นต้องอวยพรแบบนี้ เลย

ผมฝันดีทกคืนที่ มีปณณ์อยูแล้ว =]



็่
แต่กวาตอนนอนนอนท่านั้นนะ....... ทําไมตอนเช้าตืนมาถึงกลายเป็ นว่า ... ผมกําลังก่ายไอ้โอมไปซะฉิ บ !?

"เชี่ ยโน่ ... ขามึงหนัก เอาออกปายย " เสี ยงเชี่ ยโอมงึ มงํา ๆ ด่าผมตอนแดดแสงเริ่ มส่องมาทางหน้าต่าง แต่

อากาศร้อน ๆ แบบนี้ ได้กายคนตัวเย็น ๆ อย่ างไอ้โอมมันสบายดีนี่หว่า (โอมมันเป็ นพวกตัวเย็นครับ ไม่รู้

ทําไม ผมเลยชอบนอนก่ายมันเวลาร้อน ๆ มากเลย ) ผมลืมตาขึ้นข้างหนึ่ งเห็ นไอ้ปณณ์ยงนอนข้างผมอยูไม่ได้
ุ ั

642

ลุกไปไหน เพียงแต่ตอนนี้ เราดินออกจากกันคนละทิศ (เพราะชักร้อน) เห็ นดังนั้นผมจึงบิดขี้เกียจแล้วพาด

แขนทับหน้าไอ้โอมแม่งอีกทีไม่ให้มนพูดมาก

งั่ม!!
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!" ไอ้เหี้ ยยยยยยยยยย คนหรื อหมา !!!! ผมตืนเต็มตาเพราะเชี่ ยโอมฝังเขี้ยว

บนแขนผมเต็มแรง จนผมต้องศอกคางมันไปทีนึงเพราะตกใจ
ั ้
"โอ๊ยยย เชี่ ยโน่ !! กูกดลินตัวเองเลยสัด !" ก็มงกัดแขนกูก่ อนอะ เหี้ ย! ผมกระเด้งขึ้นมาตาสว่างเพราะฤทธิ์ ไอ้

หมาบ้าทีชื่อโอม ทําเอาคนอื่น ๆ ในห้องสะลึมสะลือตืนกันไปด้วยเพราะเสี ยงโวยวายของผมกับมัน


"แม่งงงง ก่ายกูแล้วยังมาทําร้ายร่ างกายกุอีก ปากเจ่อเลย " มันบ่นงึ มงําพลางเกาคอตัวเอง ก่อนจะเหลือบ
เห็ นไอ้คนทีโผล่มานอนข้ างผมแบบผิดปกติ

"นันแน่ ะ!" เสี ยงเหี้ ยไรของเมิง ! ผมเหล่ตามองไอ้โอมทีเ่ ริ่ มทําหน้าไม่สมควรไว้วางใจ

"กกกันในค่ายเลยเหรอ เปิ ดเผยไปป่ าวหนุ่ มน้อย กิ๊ว ๆๆ " ห่ า... กกเชี่ ยไร นอนห่ างกันเป็ นโยชน์ง้ ี เพราะ
ตอนนี้ ไอ้ปณณ์มนกลิงไปนอนติดกับพีทเรี ยบร้อยแล้วครับ สงสัยร้อนพอกัน งี้ แหละนะ นอนใกล้หนุ่ มฮอ
ุ ั ้
ทอย่างผมมันก็ร้อนนิ ดนึ ง อิอิ
ผมโบกหัวไอ้โอมไปทีโทษฐานพูดจาไม่เข้าหู ก่อนจะคว้าผ้าขนหนู ผนเล็กมาพาดคอไว้ กะว่าจะออกไป

ล้างหน้าแปรงฟั นซักหน่ อย (ส่วนไอ้โอมล้มลงไปนอนต่อเรี ยบร้อยแล้วครับ โคตรขี้เกียจ ) แต่เพราะกระเป๋ า

ผมตั้งอยูใกล้ ๆ บริ เวณหัวปุณณ์ มันเลยตืนด้วยอีกคน "จะไปไหนอะ" แถมตืนมาก็เจ้าปัญหาเลยว่ะ ...


"ล้างหน้าแปรงฟั น"
"ไปด้วยย ฮ้าว .." ไหวปะเนี่ ยมึง ผมนังรอไอ้ปณณ์คอย ๆ บิดขี้เกียจซ้ายทีขวาที ก่อนมันจะเดินไปหยิบ
ุ ่

ผ้าขนหนู และอุปกรณ์ลางหน้าแปรงฟั นมาเตรี ยมไ ปพร้อมกัน


643


เราสองคนเดินลงมาข้างล่าง หมายจะมุงหน้าไปยังห้องอาบนํ้า แต่กเ็ จอรุ่ นพี่สต๊าฟค่ายหลายคนทีตนแล้ว
่ ื่
กําลังเตรี ยมข้าวเช้าให้พวกเราอยู่
ผมผงกหัวทักทายพี่ทกคน และยิมรับไมตรี ทพวกเค้าชวนเรากินข้าวต้มกันอย่างครึ กครื้ น แต่จะให้อมขี้ฟัน

ี่

็ ี่
ไปกินตอนนี้ กใช่ ทอะครับ รอแปรงฟั นเสร็ จเมือไหร่ เหอะ ใครตืนไม่ทนอดกินแน่ ! หึ หึหึ



ผมกับปุณณ์เดินลากเท้าคุยกันไปเรื่ อย ๆ จนถึงห้องนํ้า ต่างคนต่างล้างหน้าแปรงฟั นกันไป จนไอ้ปณณ์บน
ุ ่
ปวดขี้ (แล้วมาบอกกูทาไมวะ ) ผมเลยต้องไล่มนไปขี้ แล้วเดินออกมายืนรอหน้าห้องนํ้า (เพราะไม่อยากดม


กลิ่นมัน )

เสี ยงซู่ซ่าจากก๊อกในห้องนํ้าหญิงข้าง ๆ ทําให้ผมรู ้วามีคนตืนเช้ามาล้างหน้าแปรงฟั นแบบพวกเรา

เหมือนกัน ผมยืนมองนาฬิ กาทีบอกเวลาเจ็ดโมงกว่า ซึ่งก็ไม่ได้ถือว่าเช้ามากอะไรสําหรับการมาค่าย แต่ทคน

ี่

ส่วนใหญ่ยงไม่ตนคงเพราะเมือคืนซ่าส์กน ไปหน่ อย (ก็ดแต่ละคนแต่ละกิจกรรมดิครับ ... ได้อีกอะ ) แถม
ั ื่



กิจกรรมวันนี้ กไม่ได้มอะไรนอกจากเก็บกระเป๋ ากลับกรุ งเทพฯเท่านั้นเอง

"ทําไมจิ๊ดหน้างอจัง ยังไม่หายอารมณ์เสี ยอีกเหรอ " แต่เอ๊ะ ... เสียงนี้ คน ๆ แฮะ ผมขมวดคิวมุนทันทีเพราะ
ุ้
้ ่
เสี ยงทีดงมาจากในห้องนํ้าหญิ งตอนนี้ เป็ นเสี ยงทีผมไม่มทางจําผิดแน่
่ ั


"ไม่รู้รึไงยูริ แม่นี่น่ะเค้าไปเล่นใหญ่มา " อีกเสียงหนึ่ งทีผมไม่รู้จกดังตอบ ยิงราวกับตรึ งเท้าผมไว้ไม่ให้เดิน



ไปไหน
"อะไรอะ เล่นใหญ่ ?"
"ก็ไปขอคบแฟนเก่าเธอไง หึ ... คิดอะไรอยู่ "
"พูดให้มนดี ๆ นะเมย์ อยาก ปากแตกตอนนี้ เลยรึ ไง "


644

"จะทําไม กล้าก็มาเลยสิ เห็ นดีแต่ปากตลอด " ท่าทางบรรยากาศข้างในเวลานี้ จะตึงเครี ยดน่ าดูครับ ผมยืน
็ี ุ
่ ้
นิ่ งฟั งเหตุการณ์ในห้องนํ้าหญิงไม่ขยับ ขณะรู ้สึกตัวอีกทีกมปณณ์มายืนอยูขาง ๆ แล้ว
"อย่าทะเลาะกันเลย นี่ มนไม่ใช่ ทโรงเรี ยนนะ "

ี่
"โธ่ย!ู ก็ยเู ป็ นอย่างนี้ มนถึงได้ปากดีตลอด หึ .. ทีน้ ี เป็ นไงล่ะ รู ้รึยงว่าตัวเองไม่มอะไรดีเทียบยูได้ซกนิ ด โน่




เค้าไม่เอาผูหญิงอย่างเธอทําแฟนหรอก "

"หึ ... ใครกันแน่ ทโง่แล้วยังอวดฉลาด " เสี ยงจิ๊ดเย้ยหยันเพื่อนของยูริในห้องนํ้าจนใจผมหล่นวูบไปทีปลาย
ี่

เท้า ผมเดาออกว่าเธอกําลังจะพูดอะไร

"ไอ้นนมันเป็ นเกย์ตางหาก ผูหญิงหน้าไหนมันก็ไม่เอาทั้งนั้นแหละ ใครกันแน่ ทโง่ไปคบพวกเกย์น่า
ั่

ี่
่ ั
ขยะแขยงอยูต้งนาน คลื่นไส้ "
'เพียะ!'
เป็ นชัวเวลาหนึ่ งทีผมแทบหยุดหายใจหลังจากได้ยนเสี ยงประหลาดนัน ... ความเงี ยบปกคลุมภา ยในห้องนํ้า




รวมถึงพวกผมทีอยูดานนอก
่ ่ ้

"ห้ามพูดถึงโน่ แบบนั้น ...." เสี ยงเล็ก ๆ ทีทาลายความเงียบฟั งดูโกรธเกรี้ ยวอย่างทีผมไม่เคยได้ยนมาก่อน
่ ํ


"ห้ามว่าโน่ เสี ย ๆ หาย ๆ เด็ดขาด "
"ทําไม... หรื อไม่จริ ง ทีไม่ยอมบอกใครว่าเลิกกับโน่ เพราะอะไรก็คงแบบนี้ ใช่ ม ะ แฟนเป็ นเกย์ใช่ มะ อาย

่ ั
เค้าล่ะสิ ทไปโง่ให้โดนหลอกอยูต้งนาน มิน่า ..."
ี่
"เฮ้ยยูริ!! อย่า!" เสี ยงเด็กผูหญิงร้องห้ามอะไรบางอย่างกันโกลาหลครู่ หนึ่ งก่อนยูริจะตะโกนเสี ยงลัน



645

ออกมา "ยัยบ้า ! เธอไม่มวนรู ้หรอกว่าโน่ วเิ ศษแค่ไหน ! คนอย่างเธอไม่มวนเข้าใจหรอกว่าโ น่ ดียงไง และ
ีั
ีั

ทําไมชั้นถึงบอกทุกคนว่าเค้าคือคนทีดีทสุดในชี วตชั้น !!! คนอย่างเธอมันไม่คควรจะเข้าใจเรื่ องพวกนั้น
่ ี่

ู่
หรอก!"
"ยูริ!!!" เสี ยงข้าวของตกและฝี เท้ายํานํ้าแฉะ ๆ ดังติดต่อกันก่อนทียริจะพุ่งตัวออกมา ทุกอย่างรวดเร็ วมาก

ู่
จนผมหลบไม่ทน ทําให้สายตาเราปะทะ กันทีหน้าห้องนํ้าครู่ หนึ่ ง ก่อนยูริจะวิงหนี ไป



ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าหลังจากวันนั้น ความรู ้สึกของยูริจะยังคงท่วมท้นเท่านี้
... เมือไหร่ ผมจะเลิกทําให้เธอเจ็บปวดซักที


***
หลังจากเหตุการณ์เมือตอนเช้า ผมรู ้สึกว่าตัวเองยิมไม่คอยออก ...

้ ่
่ ี่ ั

จริ งอยูทมนควรจะดีใจ เมือได้รู้วายูริไม่ได้เกลียดกันอย่างทีผมคิด แต่ในความเป็ นจริ งมันเจ็บปวดกว่านั้น


มาก เพราะหากยูริเกลียดผมบ้าง ยังคงพอทีจะหักล้างกับการกระทําของคนขี้ขลาดอย่างผม หรื อถ้าหากผมได้

รู ้มาก่อนบ้าง ว่ายูริยงมีความรู้สึกดี ๆ หลงเหลืออยู่ ผมจะไม่ ยอมปล่อยให้ระหว่างเรามีแต่ความหมางเมิน

แบบนี้ เลย

ผมครุ่ นคิดระหว่างเราทุกคนกําลังลากกระเป๋ าเดินทางลงมาเพื่อรอเวลาต่อรถสองแถวไปสถานี รถไฟอยู่
แต่สายตาทีจบจ้องเพียงใบหน้าขาวอันคุนเคยนั้นของผม ไม่เคยได้รับการตอบกลับมา
่ั


ผมคิดอะไรในหัววกวนไปเรื่ อยเปื่ อย จนไม่รู้วาจะเริ่ มจัดการกับเรื่ องไหนก่อนดี ผมไม่มสมาธิ แม้กระทัง


ตอนทีรุ่นพี่เขาเฉลยกิจกรรมปอบกันว่ามีใครในค่ายเป็ นปอบบ้าง (ก็ไอ้เหี้ ยปุณณ์นนแหละครับ 1 ในพวก

ั่
ปอบ แถมยังมีผลงานดีเด่น เพราะฆ่าทั้งผม ทั้งเอิน ทั้งไอ้ปาล์ม แถมยังฆ่าคนในสี มนอีก 2 รุ่ นพี่ 2 คนสีอื่น



646

อีก 1 ไอ้เหี้ ยนี่ มนโหดจริ ง ส่วนไอ้โอมแท้จริ งแล้วเสื อกเป็ นหมอผีครับ มันบอกมันอุตส่าห์เดินโต๋ เต๋ ไปมาอยู่

คนเดียวตั้งหลายที กะจะล่อให้ไอ้ปณณ์เข้ามาแดกซักหน่ อย จะได้จบใส่หม้อถ่วงนํ้าซะ แต่เชี่ ยปุณณ์กเ็ สื อก


่ิ
รู ้ทน ไม่ยอมเข้าไปแดกไอ้โอมซักที เชี่ ยโอมเลย กลายเป็ นหมอผีบมไก๊ จับปอบไม่ได้ โดยทําโทษไปตาม

วาระครับ แอบสะใจ ) หรื อแม้แต่ตอนทีพี่เขาเรี ยกคนโดนปอบฆ่าอย่างพวกผมไปทําโทษซํ้า (เพราะดัน

ทะเล่อทะล่าให้ปอบแดก ) ผมก็ยงไม่มสมาธิเท่าทีควร ...
ั ี


่ื

คนทีรู้วาผมกําลังคิดอะไรอยูคอปุณณ์ ... วงแขนอุนนั้นดึงผมไปกอดค อหลวม ๆ แล้วตบไหล่เบา ๆ
่ ่

ระหว่างทีเ่ ราทั้งหมดกําลังขึ้นรถสองแถวเพื่อมุงหน้าไปยังสถานี รถไฟอยู่ ผมยิมรับการกระทํานั้นทั้งที่

ความรู ้สึกหน่ วง ๆ ยังไม่หายไปจากใจ หรื อแม้กระทังบนรถไฟสายเหนื อทีกาลังวิงกลับกรุ งเทพฯ ซึ่งเต็มไป
่ ํ ่


ด้วยความวุนวายจากกองสันทนาการ และเพื่ อนร่ วมค่ายคนอื่น ๆ พากันเดินแลกเบอร์โทร . แจกอีเมล รวมถึง
ยืนสมุดค่ายของตัวเองให้เพื่อน ๆ ช่ วยเซ็นกันจ้าละหวัน แต่ผมกลับไม่รู้สึกมีอารมณ์ร่วมใด ๆ เลย



ครั้งหนึ่ งทีโอมถามปุณณ์วาผมเป็ นอะไร ปุณณ์ตอบเพียงว่า คงจะเหนื่ อย ... ผมแอบขอโทษโอมในใจทีทา

่ ํ
ให้มนต้องเป็ นห่ วงอยูเ่ สมอ


เรามาถึงกรุ งเทพฯกันประมาณสี่โมงเย็นกว่า ๆ เพื่อนทุกคนโบกมือลากันหน้าหัวลําโพงก่อนจะเข้ามาตบ
หัวตบไหล่ผมคนละทีสองที ผมแค่นยิมให้พวกมันอย่างขอบคุณ ก่อนจะถูกทุกคนบังคับให้เกี่ยวก้อยสัญญา

ว่า พรุ่ งนี้ เป็ นวันเปิ ดเทอมซัมเมอร์วนแรก ผมต้องไ ปเรี ยน และต้องกลับไปบ้าเหมือนเก่าด้วย (หมายความว่า

ไงวะ บ้าเหมือนเก่า มึงด่ากูบาเหรอ ) ผมหัวเราะก่อนจะยอมสัญญากับพวกมันทั้งทีไม่คอยแน่ ใจเท่าไหร่ แต่ก็

่ ่

คิดว่าแค่ผานคืนนี้ ไปได้ อะไร ๆ ก็คงดีข้ นตามลําดับเหมือนครั้งทีแล้ว ...


"เอกมัยครับ " ปุณณ์ยนหัวไปบอ กพี่คนขับแท็กซี่ในรถ รอจนเขาพยักหน้ารับแล้วจึงเปิ ดประตูให้ผมเข้าไป
ื่
นังก่อน ผมยิมแห้ง ๆ ขอบคุณมันพลางโยนสัมภาระแล้วยัดตัวเองเข้าไปตามด้วยปุณณ์อีกคน


"ไปหาอะไรกินก่อนเข้าบ้านมัย " ปุณณ์ถามผมทั้งรอยยิมกว้าง เรี ยกให้ผมยิมตอบก่อนจะส่ายหัวกลับ




647

"ไม่อะ ที่ บานกูคงมี "


"งั้ นกูไปกินบ้านมึงนะ มีใครอยูรึเปล่าวันนี้ " หึ หึ ... ถามแบบนี้ หมายความว่าไง ผมเลิกคิวยียวนกลับ ก่อน

จะอ้าปากตอบช้า ๆ ชัด ๆ
"บอก ให้ โง่ ...." ตอบแบบนี้ เลยได้รางวัลเป็ นกําปั้นเสยหัวทีนึงเลยครับ โอ๊ย .. นี่ มงไม่เห็นรึ ไงว่ากูมสภาพ


ป่ วยทางจิตอยู่ ไอ้ชว
ั่
ผมเกาหัวเคือง ๆ ระหว่างมองออกนอกกระจกเพื่อจะเจอแต่รถรามากมาย สาเหตุของการจราจรค่อนข้าง
ติดขัดบนถนนเมืองหลวงแห่ งนี้ ผมนิ่ งมองภาพรถยนต์แน่ นขนัดเหล่านั้นโดยมีมอเตอร์ไซค์คอยขับผ่าน
ช่ องว่างระหว่างรถเป็ นระยะ ๆ ขณะทีรู้สึกทังหน่ วงและอึดอัดใจ



รอยยิมของยูริททะเลหัวหิ นวันนั้นย้อนกลับมาหาผมอีกครั้ง ผมยังจําได้วารอยยิมนั้นน่ ามองแค่ไหน นํ้าตา
ี่



ของยูริทหน้าตูสติกเกอร์วนนั้นกลับมาเตือนความทรงจําผมอีกครั้ง ผมยังจําได้วาผมเกลียดตัวเอง
ี่
้ ๊

เพียงใด เช่ นเดียวกับภาพยูริทวงออกมาจากห้องนํ้าเมือวานนี้ ทุกวินาทียงคงเฝ้ าฉายหมุนซํ้าไปซํ้ามาในหัว
ี่ ิ่



ผมราวกับกดปุ่ ม reply โดยไม่มททาว่าจะหยุด และคงเป็ นเช่ นนั้นต่อไป ถ้าไม่ได้มทอนแขนอุน ๆ เอื้อมมา
ี ี ่
ี ่
โอบไหล่ผมไปกอดไว้หลวม ๆ พลางกดหัวผมลงกับไหล่มนเป็ นการบังคับกลาย ๆ ให้นอนซบลงมา ไม่ตอง


มองและคิดอะไรอีก ...
เหอะ ๆ ไอ้เผด็จการ.... ผมเหลือบมองใบหน้าด้านข้างทีเ่ ปื้ อนรอยยิมนิ ด ๆ ของปุณณ์พลางคิดว่ามันเป็ น

เผด็จการทีน่ารักทีสุดในโลก



ผมหลับตาลงตัดขาดจากสภาพการจราจรอันคับคัง และสภาพจิตใจอันวุนวาย เพื่อดําดิ่งในห้วงนิ ทราทีมี



ปุณณ์อยูใกล้ ๆ
่ ุ่

ฝ่ ามืออุนทีกมมือ ผมไว้แนบแน่ น เตือนให้รู้วาตราบใดทีผมมีปณณ์ ทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี



648

***

".... โน่ ตืนเร็ ว! ไปนอนต่อในบ้านนะครับ " ไม่นานนักเสี ยงทุมก็ปลุกผมตืนจากฝัน เรี ยกให้ลืมตาขึ้นมา



เห็ นรั้วบ้านสี น้ าเงินของตัวเอง

ผมสะบัดหัวไล่ความง่วงก่อนจะโยนสัมภาระให้ ปุณณ์ทยนมือมาช่ วยถืออยู่ พลางกระเถิบตัวเองลงจาก
ี่ ื่

แท็กซี่บาง "กุญแจบ้านอยูไหนวะ " ผมบ่นขณะล้วงหาในกระเป๋ าเป้ แต่ไม่เจอ เลยเอื้อมมือไปหมายจะลองรู ด

ซิปเป้ อีกใบทีปณณ์เอาไปช่ วยหิ้ วให้ แต่ร่างสูงตรงหน้าผมกลับยืนนิ่ งไม่ขยับ
่ ุ
่ ั
ผมมองตามทิศของนัยน์ตาคมคูน้ น ภาพทีเ่ ห็ นในเวลาต่อมาคือ ....... ร่ างเล็ก ๆ ทีผมรู ้จกดีกาลังนังมองพวก
่ ั ํ ่

เราอยูบนกระถางต้นไม้ไม่ไกลนัก

"ยู..." ผมอุทานชื่ อเด็กผูหญิงตรงหน้าเบา ๆ ก่อนทีปณณ์จะบีบไหล่ให้กาลังใจผมแผ่ว ๆ "กูเข้าไปรอใน

่ ุ
บ้านนะ"
"อือ .." ผมขานรับคํานั้นทั้งทีไม่ได้มองหน้า คนพูดสักนิ ด ภายในความคิดตอนนี้ ทขาวโพลนไปหมดมีเพียง

ี่


สิ่งเดียวทีเ่ ด่นชัดคือ ยูริกาลังอยูตรงหน้า
"รบกวนเวลารึ เปล่า .." เสี ยงเล็กนั้นร้องถามผมแผ่ว ๆ เมือสาวเท้าเข้ามา เรี ยกให้ผมรี บส่ายหัวกลับ ก่อนจะ

เปิ ดประตูเล็กให้เธอเข้าไปในบ้าน
"นังกันตรงนั้นได้ม้ ั ย" ยูริถามผมอีกพลางชี้ ไปทางบ่อปลาของอาป๊ า ผมพยักหน้ารับทันที บอกตามตรงว่า

ตอนนี้ ถึงยูริจะสังให้ผมกระโดดลงไปในบ่อปลาผมก็คงทํา ... ผมยอมเธอทุกอย่างแล้วจริ ง ๆ

เป็ นเวลาพักหนึ่ งทีเ่ ราต่างนังกันเงี ยบ ๆ ปล่อยให้ปลาสี สมขาวแหวกว่ายไปมาในสายนํ้าใส ผมมองบรรดา


ลูกรักของอาป๊ า (รักมากกว่าผมอีกครับ ) พายครี บวนไปมา แล้วก็ตองลอบมองหน้าเด็กผูหญิงข้างตัวทียงไม่


่ั
พูดอะไรกับผมสักคํา

649


ดวงตาโตของยูริจบจ้องบนผืนนํ้ากระเพื่อม แต่ราวกับความคิดจะลอยไปไกลกว่านั้นมาก ... ผมไม่รู้วา

ตอนนี้ ยริกาลังเห็ นภาพอะไรอยู่ ภาพบ่อปลาบ้านผม ห รื อภาพอื่นทีเ่ ธอไม่ควรจํา ..
ู ํ

"ยู.. กินไรยัง โน่ เข้าไปเอาขนมมาให้มย " ผมตัดสิ นใจทําลายความเงียบ จนคูสนทนาสะดุงเล็กน้อย ก่อนจะ

้ั
หันมาอมยิมเหนื่ อย ๆ ให้ผม "ไม่ ... เป็ นไร ในกระเป๋ ายังมีอยู่ โน่ กินมัย " เชื่ อเค้าเลย... ทีตนไว้ยงไม่หมดอีก
ุ่





เหรอเนี่ ย ผมหลุดขํา ออกมาพลางส่ายหัว ก่อนทีเ่ ราทั้งคูจะสะดุงอีกครั้ง เพราะอยูดี ๆ ไฟตรงชานหลังคา

บริ เวณบ่อปลาก็สว่างโร่

ผมหันไปมองในบ้านเห็ นเงาสูง ๆ ป้ วนเปี้ ยนอยูแถวสวิตช์ไฟ ปุณณ์คงเห็ นว่าเริ่ มมืดแล้วเลยเปิ ดไฟให้ ..
เรื่ องแสนรู ้แบบนี้ รับรองไม่มใครเกิน


"ปุณณ์อยูในบ้านเหรอ" ยูริถามผมเสี ยงแผ่วหลังจากเห็ นเงายาว ๆ พาดผ่านหลังผ้าม่าน ผมพยักหน้ารับช้า
ๆ ด้วยไม่แน่ ใจว่าเธอกําลังถามผมด้วยความรู ้สึกไหน
"เรื่ องตอนนั้น..." ยูริเกริ่ นเสียงเบา ก่อนจะเงี ยบไป ... ผมเห็ นริ มฝี ปากเล็ก ๆ เม้มเข้าหากันครู่ หนึ่ งก่อนจะ

ยอมปริ ปากพูดต่อ "... ถ้าโน่ บอกว่า ไม่ใช่ อย่างทียคด ... ยูกจะเชื่ อโน่ นะ"
ู่ิ
"....."
ผมมองตอบนัยน์ตาดวงกลมโตนั้นทีกาลังมองตรงมาราวกับจะร้องขอในสิ่งทีผมให้ไม่ได้
่ ํ

็ ่
"โน่ กรู้วายูเชื่ อทุกอย่าง ... ขอแค่โน่ บอก ..."
"นันเป็ นเพราะเราไม่เคยโกหกกันไม่ใช่ เหรอ ..." ผมแทรกขึ้นพร้อมความรู ้สึกว่าลําคอแห้งผากจนเราสอง

คนต่างตกในความเงี ยบ .. เด็กสาวตรงหน้าผมเม้มริ มฝี ปากเข้าหากันแน่ นก่อนจะผลุบสายตาลงตํ่า

ผมมองใบหน้าเล็ก ๆ ทีดเู ศร้าสร้อยนัน ด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กน "แต่โน่ ยงเป็ นเพื่อนคนเดิมของยูเสมอ




650

นะ"
สิ้นเสียงผม คือเสีย งร้องไห้โฮของยูริ จนผมต้องอึ้งไปเพราะความตกใจ .. ผมมองศีรษะเล็ก ๆ ทีฟุบลงกับ


หัวเข่าทั้งสองข้างนัน โดยปล่อยให้ช่วงไหล่บางสะอื้นเป็ นพัก ๆ อย่างไม่รู้วาตัวเองสามารถทําอะไรได้บาง



ฝ่ ามือผมเอื้อมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ไปตบบ่าเด็กสาวข้าง ๆ ก่อนจะลูบเส้นผมลื่นนั้ นแผ่ว ๆ เมือเห็นเธอไม่วา

อะไร ยูริยงคงสะอึกสะอื้นกับหัวเข่าตัวเองอีกพักใหญ่ กว่าจะยอมพูดอะไรออกมา

"โน่ ได้ยนทีจิ๊ดพูดในห้องนํ้าใช่ มย " เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาถามผมทั้งนัยน์ตาทีแดงกลํ่า ผมบังคับตัวเอง
ิ ่

้ั
ให้พยักหน้าตอบ แม้จะไม่อยากกลับไปคิดถึงเรื่ องนั้ นเท่าไหร่
"ยูโกรธ จนแทบจะฉี กเนื้ อมันออกมากินเป็ นชิ้ น ๆ ทีวาโน่ เสี ย ๆ หาย ๆ แบบนั้น " ถึงตรงนี้ ผมอดขําไม่ได้
่่
ก่อนจะโยกศีรษะผูหญิงข้าง ๆ เล่นอย่างเอ็นดู

"ไม่ตองขนาดนั้นหรอก แค่ยเู ข้าใจก็ดีใจแล้ว "

"แต่พอคิดไปคิดมา ยูกลับโกรธตัวเอง จนอยากจะฉี กเนื้ อตัวเองเป็ นชิ้ น ๆ แทน" แต่คาพูดบนเสี ยงสันเครื อ


ในเวลาต่อมากลับทําให้ผมนิ่ งไปพักหนึ่ ง ผมมองตอบดวงตากลมทีมน้ าหยดลงมา ก่อนจะใช้หัวนิ้ วโป้ ง
่ี ํ
เกลี่ยให้เบามือ
"ทําไมล่ะครับ ... ทําแบบนั้นโน่ กเ็ สียใจแย่สิ "
่่
ยูริเม้มปากแน่ นมองผม ดวงตาแดงชํ้า เหมือนคนกลั้นความเสี ยใจไว้ไม่อยูกอนจะโถมมากอดผมทั้งตัว "ฮื อ
...."
"ฮ... เฮ้ย ... อย่าร้องดิ่ ตกใจหมด .... เป็ นไรอะ บอกโน่ ได้นะ "
"ยู... ยู... ฮึก .. ยูโกรธจิ๊ดว่า ... ไม่รู้อะไร.... แล้วก็มาว่าโน่ ... ฮึ ก ... ทั้งทีจริ งแล้ว ... ฮึ ก ... ทียทามัน ... ฮึ ก ... แย่

ู่ ํ

651

ยิงกว่า ... อีก ... ทั้งทียู ... บอกใคร ๆ ... ฮึ ก... ว่ารู ้จกโน่ ดี .... แต่ยู ... ยูยง... ฮึก .... ยังทําแบบนั้นกับโน่ ... ฮึ ก.... ทั้ง





็ั
ทีย.ู . รู ้วาโน่ .... ดีขนาดไหน... ฮึ ก ... ยูกยง .... เอาเรื่ องไร้สาระมา... ฮึก ... เอามาทําให้เป็ น ... ฮึก .. เรื่ องใหญ่..."

่ ่่
หยดนํ้าตามากมา ยเปี ยกไหล่เสื้อผมจนชื้ นไปหมด ผมลูบปลอบใจเส้นผมลื่นนั้นแผ่ว ๆ ให้รู้วาทีผานมาผม
ไม่เคยถือสาเลย

ยูริกระชับกอดผมแน่ นด้วยสองแขนทียงสันเทาไม่หยุด "ฮึ ก ... ยูดาว่าจิ๊ดไม่รู้อะไร ... แล้วมาพูด ... ฮึ ก ..
่ั ่
่ ่
ไม่ได้ดตวเองเลยว่า ยูนี่แหละ ... ฮึ ก ... ทีน่าจะรู ้ดี .. ว่าอะไรเป็ นอะไร... ฮึก ... คนทีน่าจะรู ้ดีวาไม่วาโน่ จะรัก
ู ั


็ั
ใคร... แต่โน่ กยงเป็ นผูชายทีดีทสุดเหมือนเดิม ... ฮึ ก .. ทั้งทีมนน่ าจะเป็ นยูทรู้ ... แต่ยกยง .... ฮึก .." ผมลูบเส้น
้ ่ ี่
่ ั
ี่
ู็ั
ผมนั้นแผ่ว ๆ เป็ นครั้งสุดท้ายก่อนจะดันร่ างยูให้เราสบตากัน
ดวงตากลมโตนั้ นชื้ นด้วยหยดนํ้าจนผมต้องปาดให้เบามือ ผมส่งรอยยิมออกไปโดยหวังว่าจะทําให้คน


ตรงหน้ารู ้สึกดีข้ นได้ไม่มากก็น้อย "ยูฟังนะ... ทีผานมาไม่เป็ นไร โน่ กขอโทษทีไม่บอก เชี่ ยมากทีให้ยรู้เอง

่่

่ ู


ด้วยวิธีน้ น " ผมพูดก่อนเราสองคนจะเงี ยบไป รู ้วาในหัวยูริกาลังย้อนกลับไปคิด ถึงเรื่ องวันนั้นเช่ นเดียวกับผม

... มันเป็ นความทรงจําทีเ่ จ็บปวดจนไม่อยากนึ กถึงอีก แต่บางครั้งคนเราก็จาเป็ นต้องหันไปมองอดีตอันเจ็บ



ชํ้า เพื่อยํ้าตัวเองให้รู้วาอะไรคือสาเหตุททาให้เราต่างเจ็บปวดอยูแบบนี้
ี่ ํ
นัยน์ตาแดงกํ่าของยูมองตรงมาทีผมราวกับจะอ้อนวอนให้ปฏิเ สธ หรื อบอกอะไรเธอสักอย่างทีทาให้รู้สึกดี

่ ํ

ขึ้น แต่ผมรู้วามันเป็ นเพียงความสุขจอมปลอม ถึงเวลาแล้วทีผมจะต้องยืดอกยอมรับบางสิ่งทีกาลังดําเนิ นอยู่

่ ํ
สักที
ผมบีบบ่ายูริเบา ๆ ให้ฟังคําพูดต่อจากนี้ โดยไม่คาดหวังให้เธออภัย หายโกรธ หรื อเปลี่ยนความรู ้สึก
ผิดหวังทีมี ตอผมได้ "เรื่ องปุณณ์ ก็ไม่รู้จะบอกยังไงดีเหมือนกัน ... ไม่รู้ดวยซํ้าว่ามันเริ่ มตั้งแต่ตอนไหน หรื อ
่ ่


เป็ นอย่างนั้นตั้งแต่เมือไหร่ แต่กบยูโน่ ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ ... โน่ ยงเป็ นเพื่อนทียอมอ่อนข้อให้ยเู สมอ



เหมือนเดิมนะ" ผมพูดติดตลกให้เธอได้พ่นหัวเราะเบา ๆ ทังคร าบนํ้าตาในตอนหลัง ก่อนฝ่ ามือเล็กนันจะเช็ ด


นํ้าตาตัวเองป้ อย ๆ
"บ้าเหรอ ยูเคยบังคับอะไรโน่ ดวยรึ ไง "


652

"โห.... ให้กลับบ้านไปคิดหนึ่ งคืนเลยดีมะ จะได้ครบ หึ หึ " ผมว่าพลางโยกหัวเล็กนั้นเบา ๆ เผยให้เห็ น

รอยยิมทีมมปากของคนตรงหน้า จนอดรู ้สึกอุนใจไม่ได้
้ ่ ุ
ยูริคลี่ยมกว้างตอบผม ก่อนจะเหลือบมองในตัวบ้าน ทีมเี สี ยงทีวลอดออกมาแผ่ว ๆ
ิ้



"แต่ตกใจอะ ... จู่ ๆ โน่

ก็กลายเป็ นอย่างนั้นกับปุณณ์เฉยเลย ... ยูไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าโน่ จะเป็ น .... เอ่อ.. เป็ น....."
"เป็ นอะไร พูดให้ดี ๆ " ผมว่าพลางบีบจมูกเล็ก ๆ นันแทนการทําโทษ จ ะหาว่าผมเป็ นเกย์ง้ นรึ ไง !



"โอ๊ยยย ก็ไม่ได้เป็ นรึ ไงล่ะ !" เธอโวยพลางปัดมือผมเป็ นการใหญ่กอนจะเอื้อมมือเล็ก ๆ มาบีบจมูกผมคืน
่ ั
บ้าง เราสองคนเล่นแกล้งกันไปมาเหมือนเด็ก ๆ อยูพกหนึ่ งก่อนผมจะยกมือยอมแพ้เอง (ก็ยริเล็บยาวมากนี่

ครับ ข่วนมาทีหน้าผมหมดหล่อพอดี ยิ่ งไม่เหลือ ๆ อยู่ ฮ่า ๆ )

ผมโคลงหัวไปมากับคําถามนั้น เพราะจะว่าไปมันก็ตอบยากพอดู "ไม่รู้ดิ่ แต่กไม่ได้รู้สึกอะไรกับผูชายคน

อื่นนะ ถ้าไม่นับปุณณ์แล้วก็ยงชอบผูหญิงเหมือนเดิม เจอสาว ๆ น่ ารักยังอยากไปขอเบอร์เลย หึ หึ "


"อืมม... งั้น... ศูนย์ แปด สี่ .... หก หนึ่ ง .... !!!!"
"เฮ้ย อะไร!!" แต่พอจบคําอธิ บาย ผมก็ตองโวยใส่เจ้าของเสี ยงเล็ก ๆ ทีทองเบอร์ตวเองให้ฟังดังลัน

่ ่



ยูริยมเผล่ตอบ "ก็ไม่เอาหรอกเหรอ เบอร์สาวน่ ารักอะ อิอิ " แถมไอ้น้ าเสี ยงเจ้าเล่ห์กบรอยยิมซุกซนนัน ทํา
ิ้



เอาผมอดไม่ได้ทจะขอบ้องหัวคนตรง หน้าซักทีสิน่า ... เพี้ยนจริ ง ๆ หึ หึ
ี่
ผมหัวเราะพลางส่ายหัวขํา ขณะทียริยมร่ า ... เราเงี ยบกันไปพักหนึ่ ง ก่อนเธอจะยันแขนเพื่อเอนตัวไป
่ ู ิ้
ด้านหลัง แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้ าสี ดาสนิ ท

็ี
"แบบนี้ ถาโน่ เลิกกับปุณณ์เมือไหร่ ยูกมสิทธิ์ น่ ะสิ "



653

"แช่ งเลยเหรอ... หื้ ม"
"อือ นิ ดนึ ง ฮิ ฮิ .." เจ้าของคําพูดนั้นหันมายิมอวดเขี้ยวสวยให้ผม ก่อนจะอิงหัวบนไหล่ผมเบา ๆ

นํ้าเสียงนั้นออดอ้อนเหมือนทีเ่ คยเป็ นในวันเก่า "ไม่เกลียดยูจริ ง ๆ นะ ..."
"ไม่เคยแม้แต่จะคิดเลยครับ "
ฝ่ ามือเล็กบีบมือผมแน่ น ขณะทีเ่ สี ยงเริ่ มเบาลงไปอีก "ยกโทษให้ยใช่ มย "
ู ้ั

แล้วแบบนี้ จะมีใครจะใจร้ายโกรธได้ลงคอ "ไม่เคยโกรธอยูแล้ว ไม่ตองขอโทษ รู ้ป่าว " ผมตอบพลางตบ

หัวเล็กนั้นเบา ๆ สองที ยูริซบไหล่ผมนิ่ งอย่างนั้นอีกครู่ หนึ่ ง ก่อนจะกระเด้งหัวตัวเองออกแล้วฉี กยิมตาหยี

พลางกางแขนเล็ก ๆ อ้าออกกว้าง
"งั้ นขอกอดหน่ อยยยยย"

ผมยิมให้ทาทางน่ ารักดังเก่าของคนตรงหน้าก่อนจะอ้าแขนกอดยูริมาแนบตัว เสี ยงเธออูอ้ ีกบแผ่นอกผมเบา
้ ั

ๆ ว่า "กอดแฟนคนอื่นบาปไหมเนี้ ย .."
่ ํ
"บริ สุทธิ์ ใจรึ เปล่าล่ะ " เป็ นอย่างนั้นผมจึงเย้ากลับ ไม่บอกก็รู้วายูริกาลังทําหน้าแบบไหนอยู่
"ถามแบบนี้ ยูคงต้องเตรี ยมตัวปี นต้นงิ้ วแล้ว "
"เฮ้ย ศาสนาคริ สต์มตนงิ้ วด้วยเหรอ " ผมถามอย่างงง ๆ (เพราะยูริเป็ นคริ สเตียนครับ ) แต่คาตอบทีได้รับ
ี้


กลับมาคือเสี ยงหัวเราะคิกคัก
"ไม่รู้ดิ่ ฮิ ฮิ .. โอ๊ยร้อน! ปล่อยได้แล้ว อึดอัด !" ร่ างเล็ก ๆ บอกปัดพลางดันตัวผมออกห่ างก่อ นจะทําท่าพัด ๆ
เหมือนคนร้อนซะเต็มประดา เลยโดนผมบ้องหัวเล็ก ๆ นันเข้าให้ โทษฐานกวนประสาทเกินกว่าจําเป็ น (แต่


654

แค่ตบเบา ๆ ไม่แรงอย่างเวลาตบไอ้โอมหรอกครับ วางใจได้ ฮา ๆ )
ผมเริ่ มบ่นอุบ "บอกให้กอดเองแท้ ๆ นะ " แต่ยริกลับลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ



"อิอิ .... แล้วปุ ณณ์ทาไรอยูในบ้านอะ เรี ยกออกมาเร็ ว ! ปุณณ์ !!! ปุณณ์ !!!!!" แถมไอ้นิสยพูดปุ๊ บทําปั๊บนี่ กไม่


เปลี่ยนเลยจริ ง ๆ แฮะ ผมส่ายหัวพลางขํากับความเพี้ยนของผูหญิงตรงหน้า ก่อนเสี ยงประตูบานจะเปิ ดออก


ช้า ๆ เผยให้เห็ นหน้ามึน ๆ ของเลขาสภาฯ
"ห่ ะ... หา เรี ยกไมครับ " แล้วไอ้ ห่านี่ มงเป็ นใครเนี่ ย ! เอากางเกงบอลกูมาใส่โดยพละการเชี ยวนะ !

ยูริยมร่ าก่อนจะพูดต่อ "ขอบคุณมากจ้าสําหรับรองเท้า ตอนเดินกลับเจ็บไหมอะ " เธอว่าพลางถอดรองเท้า
ิ้
แตะ........ ของไอ้ปณณ์ออก .... เฮ้ย!? นันมันรองเท้าแตะปุณณ์นี่หว่า เพิ่งสังเกตนะเนี่ ย ! แล้วไปแลกกั นใส่มา


ตอนไหนวะ!?
่ ั
ปุณณ์ยมกว้างพลางชี้ ให้ยริถอดรองเท้าคูน้ นเก็บไว้บนชั้น "นิ ดหน่ อย แต่เดินหลบ ๆ หิ นเอาก็ไหวอยู่ " แถม
ิ้

่ ี่ ู
ไอ้บทสนทนาชวนงงนี่ มนไม่ประเทืองปัญญาคนนอกอย่างผมเลยว่ะ ผมได้แต่มองตามทั้งคูทดมเี ลศนัยตา

ปริ บ ๆ โดยไม่เห็นจะมีใครสนใจไขข้อสงสัยให้ ผมเลยสักคน
"เฮ้ย ไปแลกกันมาตอนไหนเนี่ ย !?" เป็ นอย่างนั้นก็ตองถามเองดิ่ครับ !! ผมอ้าปากเหวออย่างงงงวย ขณะที่

ไอ้ปณณ์ยกคิวกวน ๆ กลับ
ุ ั ้
"คิดว่ามึงเป็ นพระเอกคนเดียวรึ ไง ? หึ หึ..."
"สัด จะบอกดี ๆ มะ "
"โอ๊ย ไม่ตองตีกน " สุดท้ายเป็ นยูรินนเองครับที่ สวมบทแม่นางห้ามทัพพวกผม ก่อนผมกับไอ้ปณณ์จะแง่ง
้ ั
ั่


ๆ ใส่กนมากไปกว่านี้ มือเล็ก ๆ ของเธอหยิบรองเท้าแตะปุณณ์วางไว้บนชั้นรองเท้า ขณะเริ่ มอธิ บายให้ฟัง
เสี ยงแจ้ว ๆ

655

"ก็ตอนถูกโยนลงนํ้า รองเท้ายูหล่นในฝายด้วยอะ ปุณณ์เลยถอดให้ใส่ ขอบคุณมากนะ "
"ไม่เป็ นไรครับ " ปุณณ์รับคําขอบคุณจากยูริยม ๆ ขณะทีผมมึนไป เพราะไม่ได้สงเกตเลยว่าปุณณ์เดินเลาะ
ิ้


คันนากลับมาทั้งเท้าเปล่า ๆ สงสัยตอนนั้นจะหนาวมากไปหน่ อย เลยเอาแต่เดินจํ้า ๆ ให้ถึงโรงเรี ยนเร็ ว ๆ
"แล้วก็ ... ขอบคุณโน่ ดวยนะ .. เรื่ องเสื้อ ....... แต่ยู ... ไม่คนนะ! อิอิ " อ้า ว อ้าวว อ้าววววววววว แล้วไหงเป็ น


งั้นล่ะครับพี่น้องงงงง เสื้อตัวนั้นน่ ะของโอนิ ซึกะ แพงด้วยนะเฮ้ย !!!!!!!!
"จะเอาไปนอนกอด แล้วก็ทาไสยศาสตร์อะ ฮิ ฮิ " น่ ากลัวทีสุดผูหญิงคนนี้ - _-.... ผมถอนหายใจขํา แล้วพยัก

่ ้
หน้าเป็ นเชิ ง จะทําอะไรก็ทาเห๊อะ ก่อนไอ้ปณณ์จะส่งเสี ย งกวน ๆ มา


"ไม่ทนแล้วยู ผมทําไปก่อนหน้ายูแล้ว ฮ่า ๆ " โหไอ้สดด กูรู้ความจริ งแล้ววันนี้ มึงร่ ายยาเสน่ ห์ใส่จนกู


สับสนนี่ เอง นิ สย !!


ยูริขาเสียงดังเอิ๊ก ๆ พลางยกนาฬิ กาสี ขาวบนข้อมือมาดู "ฝากไว้กอนเหอะปุณณ์ มืดแล้วอะ ยูตองกลับแล้ว


... ปุณณ์นอนนี่ เหรอ" แต่ จะไปยังไม่วายหันมาทิงระเบิดอีก ... ผมรู ้สึกเหงื่ อตก ขณะทีไอ้คนถูกถามยังจะมี


หน้าส่งยิมแบบไม่สะทก


"ใช่ แล้ว ให้โน่ อยูคนเดียวมีหวังโจรลูบปากหวานหมูเลย " เอ๊ะไอ้นี่ เห็ นกูเป็ นคนยังไง แค่วนก่อนกูเข้านอน

แต่ลืมล็อกบ้านเองนะ (คืนเดียวเท่านั้น !) ทําเป็ นล้อกุไ ม่หยุดว่ะ !

ยูริส่งเสียงหัวเราะร่ าก่อนจะส่ายหน้าล้อเลียนกลับ "ยูวาปุณณ์น่ากลัวกว่าโจรอีก " จริ งครับ ! แต่เรื่ องแบบนี้
ฟั งยูริพูดแล้วรู ้สึกปะแล่มแฮะ - _-a... ผมมัวแต่ฉีกยิมแห้ง ๆ จนไม่ทนตั้งตัวตอนถูกยูริโน้มคอลงไปหอมแก้ม


ฟอดใหญ่
ริ มฝี ปากอิ่มกับปลายจมูก เล็กชนติดกับแก้มผมเนิ่ นนานกว่าเจ้าตัวจะยอมปล่อยออก ยูริมองหน้าผมกับ
ปุณณ์ทโคตรเหวอก่อนจะคลี่ยมกว้าง "ถ้าปุณณ์ดแลโน่ ไม่ดีโดนแย่งแน่ ๆ ระวังเหอะ ! ไปก่อนนะ บ๊ายบาย
ี่
ิ้


656

ไว้เจอกันอีก "
ตอนนี้ เด็กสาวร่ างเล็กโบกมือลาและวิงออกจากรั้วบ้านผมเรี ยบร้อยแล้ว ปล่อยให้ ผูชายอย่างเรา ๆ ยืนโบก



มือตอบอย่างมึน ๆ โดยทีความรู ้สึกชื้ นบริ เวณแก้มยังติดอยูไม่ไปไหน

"ไง... เสน่ ห์แรงไม่ยอมเลิกซักทีนะ " ปุณณ์หันมายักคิวล้อเลียนผมเลยได้คาตอบเป็ นนิ้ วกลางกลับไป ก่อน


ผมจะค่อย ๆ ถอดรองเท้าเก็บขึ้นชั้น (อันทีจริ งเรี ยกว่ายกเท้าขึ้นไปว างบนชั้นแล้วสะบัดออกจะถูกต้องกว่า


ครับ) ไม่นานปุณณ์กดึงคอผมไปโอบให้เดินเข้าบ้านพร้อมมัน "แต่น่าเสี ยดายทียริจะคอยเก้อ "
ู่
"อะไร.. อะไรของมึง " ด้วยคําของปุณณ์ทาเอาผมคิวขมวด ยิงตอนถูกมันลากคอเข้าบ้านพร้อมปิ ดประตูลง



กลอนอย่างดี ยิงทําเอารู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ จนไม่รู้คดไปเองรึ เปล่า ว่าสี หน้าไอ้ปณณ์ดแช่ มชื่ นผิดปกติ

ุ ู


"ก็คงไม่ได้แย่งหรอก เพราะกูดแลมึงดีอยูแล้ว จริ งปะ " หื ม.... ไอ้คนหลงตัวเอง ผมเลิกคิวมองหน้ามันทีทา

่ ํ

มาเป็ นพยักพเยิดแล้วก็ตองเบะปาก

"เหรออออวะะ"
"ช่ ายยย... แล้วถึงยูริจะได้หอมแก้มมึง ฟ อดดดดดดดดด เบ้อเร่ อ " แถมคราวนี้ ไม่พูดเปล่า ยังเอื้อมมือมาถู
แก้มผมอีก โอ๊ยย นี่ มงจงใจจะทําอะไรเนี่ ย !


"แต่กได้ทามากกว่านั้นอยูแล้ว หึ หึหึ " แต่เสี ยงทุมนั้นทียงพูดไปหัวเราะในลําคอไปแบบโคตรไม่น่าไว้ใจ
ู ํ

่ั
ทําเอาผมเริ่ มหนาวปะแล่ม ก่อนจะคิดไปถึงคําพูดของยูริที่ ว่า 'ปณณ์น่ากลัวกว่าโจร ' แล้วพลันเห็ นด้วยตงิ ด ๆ

ผมยักคิวกลับไปให้ไอ้หน้าหล่อนี่ "อืม... ขึ้นห้องนอนเลยป่ าวล่ะ "

เรี ยกให้ไอ้ปณณ์ตาโตทันที "เฮ้ย เอาจิง ?"

"อืม" ผมพยักหน้ารับแล้วลากแขนมันขึ้นชั้นสองของตัวบ้านอย่างง่ายดาย คิดเหมือนกันไหมครับว่าเรื่ อง

657

แบบนี้ ไอ้ปณณ์จะว่านอนสอนง่ายเป็ นพิเศษ หึ หึหึ ...


เราสองคนมาหยุดยืนหน้าห้องนอน ก่อนผมจะประทับจูบบนริ มฝี ปากหยุนของมันผะแผ่ว "ราตรี สวัสดิ์นะ
... ไอ้..... โง่!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก เสี ยงไอ้ปณณ์ทบประตูห้องนอนผมรัวหลังจากทีผมเพิ่ งปิ ดปัง ! ใส่หน้ามัน
ุ ุ


ฮ่า ๆๆ เชี่ ยแม่งหน้าตามีแต่ความหื่ น รับไม่ได้วะ ต้องดัดสันดานซะบ้าง ผมผิวปากสบายใจขณะทีไอ้หน้า

ห้องยังโวยวายไม่หยุด
"เชี่ ยโน่ !!!!!!! มึงเปิ ดประตูเดี๋ยวนี้ !!!!!!!"
"ไร มึงกล้าสังกูเหรอ !"

"โน่ ครับ.... เปิ ดประตูหน่ อยนะ ... นะนะ"
"เสี ยใจ กูง่วงแล้ว ฝันดี "
"ขอกูนอนด้วยนะ กูไม่ทาไรจริ ง ๆ ขอแค่นอนกอดนะ "

"ฮ้าว...."
"ไม่กอดก็ได้ .... ขอแค่นอนเตียงเดียวกันนะ "

"กูดไนท์"
"โอ๊ยยย นอนพื้นก็ได้ ขอนอนในห้องเดียวกันนะ "
หึ หึหึ.... ฝันดีแน่ เลยคืนนี้ ZZZzzz

658

FINAL CHAOS
"เฮ้ยเชี่ ย!! รี บหน่ อย สายแล้วเนี่ ย !!!" ผมทีกาลังเร่ งฝี เท้าเดินหันไปเร่ งไอ้คนทีตามมาข้างหลังยิก ๆ เห็ นไอ้ตว
่ ํ



ดีกาลังก้มผูกเชื อกรองเท้าอยู่
"รี บไมวะ ซัมเมอร์นะมึง เฟี้ ยมไม่สงวิดพื้นมึงหรอกถ้าสายอะ ... เฮ้ย ถนนว่างแล้ว ข้ามกัน !"
ั่
"แป๊ บ! ป้ า หมูปิ้ งยีสิบ"

"สัดด!" โอ๊ย !! แล้วตบหัวกูทาไมเนี่ ยย !!! ผมทีลบหัวตัวเองป้ อย ๆ หันขวับไปมองไอ้ปณณ์ทมายืนทําหน้า

ู่
ุ ี่
่ ้
อํามหิ ตอยูขางหลัง แบบนี้ มนประทุษร้ายกันชัด ๆ !!

"ก็เร่ งกูแล้วเสื อกแวะซื้อหมูปิ้งเองนะ !" ฮ่า ๆๆ แล้วจะทําไมวะ มึงผิดเองทีเ่ ชื่ อกู ผมยักไหล่ ไม่สนใจมัน
ก่อนจะชี้ นิ้วสังว่าอยากได้หมูไม้ไหนบ้าง เอาแบบทีตดมันเยอะ ๆ ละกัน อ้วนนนนดี ชอบบ
่ิ

"ก็มงบอกซัมเมอร์ไม่ตองรี บอะ กูเลยไม่รีบ ป้ าเอาอันแบบนี้ "




"ฝากไว้กอนนะมึงอะ ป้ าอย่าหยิบหมูตดมันให้มนเยอะ อ้วนจะตายห่ าอยูแล้ว "



"อ้าวไอ้เชี่ ยยย" พูดแบบนี้ กมเี ฮดิ่วะครับ ! ผมไม่ได้อวนขึ้นซักหน่ อย แค่รู้สึกว่าเมือเช้าใส่กางเกงยีนยาก


กว่าเดิมแค่น้ นเอง .. สงสัยกางเกงจะหด ไหนแก็สโซลีนบอกซักแล้วยืดไงวะ หลอกกูป่าวเนี่ ย !!


ผมยืนขาไปเตะไอ้ปณณ์หนึ่ งทีกอนจะได้ยนเสี ยงอะไรบางอย่างจนต้องเงยหน้ามอง



บนกันสาดร้านป้ าขายหมูปิ้งมีนกตัวหนึ่ งเกาะพลางร้องเสี ยงดังล้งเล้งอยู่ ผมขมวดคิวมองนกตัวนั้นทีส่ง


เสี ยงโต้ตอบกับอะไรบางอย่าง เลยต้องกวาดสายตาหาต้นเสี ยงอีกตัว พบเป็ นไอ้นกหน้าตาคล้ายกัน แต่โดน

ขังอยูในกรงข้าง ๆ เตาหมูปิ้งป้ านี่ เอง
"เฮ้ยป้ า นี่ นกป้ าเหรอ"
"ป้ าเพิ่งจับมาเมือกี้ พอดีวนนี้ ลงอยากกินแกงนก เลยว่าเดี๋ยวบ่าย ๆ จะทําให้ลงกิน " แอ่ะ ... แกงนกเนี่ ยนะ...

ั ุ


659

คิดแล้วผะอืดผะอมแฮะ

ผมกรอกตาไปมาเพราะไม่รู้วาจะพูดยังไงต่อดี แถมไอ้นกบนกันสาดตัวนั้นก็ดจะตั้งความหวังกับผมไว้

็ ํ
มากโข มันส่งเสี ยงร้องจิ๊บ ๆๆ ใส่ผมไ ม่หยุดราวกับจะขอร้องให้ช่วยหน่ อย แต่เออน่ ะ ... กูกกาลังหาทางช่ วย

แฟนมึงอยูนี่ไง "จับมาไม่กลัวไข้หวัดนกเหรอป้ า ไม่ไปซื้อในตลาดอะ ปลอดภัยกว่า "
"โอ๊ย ซื้อทีไหนมันก็จบมาทั้งนั้นแหละไอ้หนู ป้ าจับเองประหยัดกว่าเยอะ แล้วถ้ารู ้วธีทาก็ไม่ป่วยหรอก "


ิ ํ
โห... ป้ าเสือกเก่งอีก เฮ้อ ... แล้วทีน้ ี กจะเอาอะไรอ้างดีวะ

ผมเหล่มองนกตัวเดิมทียงคงร้องจิ๊บ ๆๆ บนกันสาด สลับกับมองหน้าปุณณ์ทวางสายตามาทางผม และ
่ั
ี่

ท่าทางจะรู ้วาผมคิดอะไร ...

"ป้ า ผมเอาด้วย สี่สิบเลย ขอแบบปิ้ งใหม่ ๆ ร้อน ๆ หน่ อยนะ " แล้วผมก็รู้ดวยว่าปุณณ์กาลั งทําอะไร... หึ หึหึ

ดีมาก... ถ่วงเวลานาน ๆ เลย ผมทีสบโอกาสเหมาะแอบเขยิบไปข้าง ๆ ร้านป้ าบริ เวณทีกรงนกตั้งอยู่ ขณะไอ้





ปุณณ์กาลังชี้ หมูปิ้งไม้นู้นไม้น้ ี อย่างโคตรเรื่ องมากจนถ้าผมเป็ นป้ าคงมีดา แต่เป็ นแบบนี้ กดี เพราะป้ าจะได้
ไม่มาสนใจผม ทีกาลังคิดมิดีมร้ายกับ นกป้ า
่ ํ

"ไอ้หนู นี่รักสุขภาพดีแฮะ ติดมันก็ไม่เอา ไหม้นิดหน่ อยก็ไม่ได้ " ป้ าพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ขณะทีผมกําลัง


หยุดคิดว่าป้ าหลอกด่าไอ้ปณณ์อยูหรื อไม่ ป้ าก็พูดคําต่อไปออกมา "รักสุขภาพแบบนี้ ป้าชอบ ลูกสาวป้ าน่ ารัก

นะ สนใจมัยไอ้หนู "

"ไม่ได้ป้า นี่ แฟนผม ! ผมหวง!" ได้ยนดังนั้นผมจึงต้องรี บหันไปสวนกลับทันควัน ทําเอาทั้งป้ าทั้งปุณณ์อ้ ึง


ไป.... แล้วจะอึ้งไรวะ กูพูดผิดตรงไหน ? แต่กดี อึ้งแบบนี้ ได้โอกาส ผมฉี กยิมกว้างก่อนจะเปิ ดกรงนกตัวนั้น

อย่างว่องไว
"อ้าวไอ้หนู !!!!!"
"เมือกี้โน่ พูดไรนะ !"

"อะนี่ ป้า ค่าหมู ปิ้ งกับค่านก อย่าไปจับมันอีกนะ สงสารแฟนมัน ! ปุณณ์ ถนนว่างแล้ว ข้ามกัน !!!!!" ผมไม่
สนใจคําพูดของสองคนนัน ได้แต่รีบควักเงิ นวางหน้าเตา แล้วลากแขนให้ไอ้ปณณ์ขามถนนไปด้วยกัน (ทีจะ
ุ ้


ว่าไปก็ไม่ได้โล่งเท่าไหร่ แต่ถาขืนยืนต่อมีหวังซวยแหงแก๋ )


660

"เมือกี้มง !......"
่ ึ

"กูทาไม! มองซ้ายมองขวาด้วยดิ่วะ รถจะชนมึงอยูแล้ว !!" ผมตะโกนตอบพลางมองซ้ายขวากว่าจะพามัน

ไปถึงหน้าประตูโรงเรี ยนได้เล่นเอาเหนื่ อย เฮ้อ ... รอดตาย
"!!!!!!!!!!" แต่รู้สึกตัวอีกทีปณณ์กคว้าผมไปกอดไว้แน่ นจนได้ยนเสี ยงหัวใจเต้นแรงของมันซะแล้ว ผม
ุ ็

แอบขํากับ ท่าทีดีใจเป็ นเด็ก ๆ นัน ก่อนเสียงนกหวีดจากยามจะเป่ าไล่เราสองคนลันประตูโรงเรี ยน ก็คนรัก


กันมันผิดตรงไหนวะเนี่ ย ฮ่า ๆ

"โห่ ยพี่โน่ ประเจิดประเจ้อไปป่ าว หนี กอนเร็ ว ! เดี๋ยวทางนี้ ผมจัดเอง " เสียงไอ้เป้ อตะโกนดังมา (แล้วมา
จากไหนวะ!?) ก่อนมันจะวิงพรวดเดียวไป ขโมยกระบองจากกระเป๋ าหลังยามแล้ววิงหนี ไปทางลานจอดรถ


จนยามคนเมือครู่ เบนเข็มจากเดิมจะเดินมาเล่นงานพวกผม กลายเป็ นหันไปตามล่าไอ้เป้ อมือบอนแทน ฮ่า ๆ


เสี ยงนกหวีดพี่ยามดังลันประตูร้ ัวโรงเรี ยน แต่ไม่ดงเท่าเสี ยงร้องเหมือนจะขอบคุณจากนกสองตัวนัน ทีบน


่ ่ ิ
่ ั
เหนื อหัวพวกเราคูกนวนไปเวียนมาไม่ห่าง ภาพนั้นช่ างสวยงามแต่ไม่มภาพใดในโลกจะน่ ามองกว่ารอยยิม


ของปุณณ์ตอนนี้ อีกแล้ว

Our Love is SICK
่ ั
ผมเชื่ อว่ารักครั้งนี้ จะอยูกบเราตลอดไป =]

่ ู่ ั
นกน้อยบินอยูคกนร้องดีใจ ฟ้ าเปิ ดเวลานี้ เป็ นใจ ขอจับมือเธอเอาไว้
พร้อมแล้ วทุกอย่างคือเธอ เหนื อเกินใคร พิสูจน์เวลาแล้วทันใด
ขอฝากใจเธอตรงนี้
และฉันกับเธอ จนถึงวันนี้ จะขอเปิ ดตัวว่ามีครักคูใหม่
ู่ ่

661

แต่งเติมให้โลกชื่ นใจ
ว่าเรารักกัน มีท้งคืนและวันทียงใหญ่

่ ิ่
จะนานเพียงใดจะรักกัน มีแค่เธอและฉันรับรู ้ได้
ให้พรอันใดจากฟ้ า จากฝันกว้ างไกล
ไม่มสุขใดเท่ารักกับเธอเรื่ อยไป


- จบบริ บรณ์ ู
Special Chaos.
Shade of Fireworks

"เบสท์ จะเอาไง เขาอยูคนเดียวแล้วนะ !" เสี ยงแหลม ๆ ของเด็กผูหญิงคนหนึ่ งดังแหวขึ้น โดยมีเด็กผูหญิงอีก


คนยืนทําหน้าปั้นยาก ทังทีในมือถือกระทงเล็ก ๆ ไว้ดวยกระทงหนึ่ ง

้ ่

"แกจะบ้าเหรอเกด! เค้ายังอยูในโรงเรี ยนเค้าอยูเ่ ลยนะ !" เด็กผูหญิงคนนั้นแหวกลั บไป พลางตั้งท่าจะ

เดินหนี เข้าโรงเรี ยนตัวเอง แต่ถกเพื่อนเจ้าของชื่ อเกดลากให้กลับมาทีเ่ ดิมก่อ น

"แล้วไง! แกจะรอจนเขาออกมากับเพื่อนเหรอ ! เดี๋ยวก็ปอดแหกอีกอะ ไปเดี๋ยวนี้ ~~~!!"
"ไม่เอาาา ฉันกลัวววว "
"กลัวอะไร! นี่ ปณณ์เขาอุตส่าห์โสดวันลอยกระทงครั้งแรกในรอบ 2 ปี เลยนะ!! ไม่มยยเอมมาคอย

ีั

662

่ ้
เดินชู คออยูขาง ๆ แล้วด้วย ดังนั้นแกรี บเลย ก่อนทีปีหน้าเขาจะไม่โสด !!! ถ้าทําให้เขาคบแกได้ภายในคืนนี้ ก็

ยิงดี!" คนมาด้วยกันได้ทสอนแกมสังเพื่อนยาวเป็ นชุ ดจนผูฟังหน้าบู ้ ตอนนี้ กระทงในมือเด็กห ญิงถูก




เปลี่ยนเป็ นอุปกรณ์ช่วยปิ ดใบหน้าอันแดงเถือกของผูถือมันไว้เรี ยบร้อ ย

"ไม่เอาาา แก ฉันเขิน !!!"
"ปุณณ์ ทําไรวะ !!!" แต่ยงไม่ทนทีสองเด็กสาวจะยื้อยุดฉุ ดกระชากกันสําเร็ จดี เสี ยงของเด็กผูชายอีก
ั ั ่


คนหนึ่ งก็ดงขึ้นจนทั้งคูนิ่งไ ป


"เห็นมัย มีคนมาเลย มัวแต่กลัวอยูได้ !" เด็กหญิงทีตวสูงกว่าได้ทเี อ็ดเพื่อนตัวเล็กเสี ยงเขียว ก่อนจะพา
่ ั

่ิ
กันไปยืนแอบบริ เวณริ มรั้วโรงเรี ยนชายซึ่งตั้งอยูตดกับโรงเรี ยนหญิงของพวกเธ อ
มองจากตรงนี้ เห็นได้ลาง ๆ ว่ามีเพื่อนคนหนึ่ งโบกมือทักผู ้ ชายทีพวกเธอยกให้เป็ น topic ประจําวัน

มาแต่ไกล ท่าทางคุน ๆ แบบนั้นเหมือนเคยเห็นวาดลวดลายบนเวทีคอนเสิ ร์ตในงาน open house ของ

โรงเรี ยนพวกเธอมาก่อ น
"อ้าวโอม เฝ้ ากระทงมิสรัตนาอยู่ ! แล้วนี่ ไปไหนกันหมดวะ " ปุณณ์ ... เด็กผูชายโรงเรี ยนข้าง ๆ ทีถก

ู่
บรรดาผูหญิงโรงเรี ยนต่าง ๆ ยกให้เป็ น 'สุดยอดหนุ่ มในฝัน ' ประจําแถบนี้ กําลังตะโกนตอบเพื่อนเสี ยงดังจน


เด็กผูหญิงสองคนทีแอบฟั งอยูถึงกับกรี๊ ดออกมาเบา ๆ


"กรี๊ ดดด แก ฉันได้ยนเสียงเค้าชัด ๆ แล้ววว "

"พูดคําว่า มึง แต่ยงฟั งดูดีอยูเ่ ลยเนอะะะ " ว่าแล้วก็หลับหู หลับตากรี๊ ดกันแบบไม่มเี สี ยงอย่างลืมตาย

ก่อนจะตั้งใจฟั งต่ อ
"แหม... ไอ้ ‘นี่ ’ ของมึงเนี่ ย หมายถึง ‘ไอ้โน่ ’ ก็พูดมาตรง ๆ เหอะ " เด็กชายคนนั้นตะโกนตอบ เรี ยก
ให้ปณณ์หัวเราะร่ วนโดยไม่เถียงอะไร ดังนั้นอีกฝ่ ายจึงว่าต่ อ


663

่ ้
่ ั
"พวกกูอะทํากระทงกันอยูขางตึกฟ . แต่เชี่ ยโน่ น่ะ อยูช้ น 2 ตึก ก."
"อ้าว แล้วมันทําอะไร "
"เล่นไพ่!!"
"โห ฮ่าฮ่าฮ่า"
"เออ ดังนั้นมึงช่ วยขึ้นไปหามัน โบกเกรี ยนแม่งซัก 3 ที พระบิดา พระบุตร พระจิ ต แล้วลากคอแม่
งลงมาช่ วยงานพวกกูที "
"ฮะฮะ เออได้ แต่เดี๋ยวกูเฝ้ ากระทงมิสก่อน "
"เออ ๆ เจอกัน "

บทสนทนาระหว่างเด็กชายสองคนเป็ นไปอย่างโวยวายล้งเล้งจนฝ่ ายทีแอบฟั งอยูนิ่งไป เด็กผูหญิงตัว


เล็กทียงถือกระทงไว้ในมือเหลือบ ตามองเพื่อนสาวอย่างงง ๆ
่ั
"โน่ นี่ใช่ คนทีเ่ คยมาเล่นคอนเสิ ร์ตโรงเรี ยนเราเหมือนกันปะ "
"ใช่ เห็ นว่าสองคนนี้ สนิ ทกันนี่ ตอนวงโน่ มาเล่นปี ทแล้วปุณณ์ยงตามมาด้วยเลย " อีกฝ่ ายเสริ มจนคน
ี่

ถามต้องพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะส่งยิมเขิ น


"ดีเนอะ โน่ กหล่อ ฉันชอบบ หล่อแบบน่ ารักดี เค้าเลิกกับยูริแล้วใช่ ปะ "
คราวนี้ คนถูกถามส่ายหัวอย่างจนปัญญา "ไม่รู้อะ ... ได้ยนมาแบบนั้น แต่วนก่อนยังเห็ นเดินควงกันที่


สยามอยูเ่ ลย พวกเด็กม .4 จ้องยูริตาเขียวยังกะอะไร คงนึ กว่าเลิกแล้วเหมือนกันมัง "


664


"อ้าวเหรอ สรุ ปเลิกหรื อไม่เลิกเนี่ ย ... แล้วปุณณ์ละ ตกลงเลิกรึ เปล่า " เป็ นเพราะคําบอกเล่าเมือกี้แท้ ๆ

ทีทาเอาคนฟั งเสียความมันใจไปกว่าครึ่ ง ด้วยเพราะเดาใจเด็กผูชายโรงเรี ยนนี้ ไม่ถก ก่อนจะถูกเพื่อนซี้ตวเอง
่ ํ




ถอนหายใจแรง ๆ ใส่
"ปุณณ์น่ะเลิกชัวร์ ! ไม่เห็ นไง ยัยเอมมีแฟนใหม่เรี ยบร้อยแล้ว แล้วตอนนี้ ปณณ์เขาก็ไม่ควงผูหญิงซัก


คนด้วย ดังนั้นแกช่ วยรี บเถอะ ยุงกัดฉันใหญ่แล้ว !!!" เด็กหญิงตัวสูงพูดพลางผลักหลังเพื่อนสาวแรง ๆ ให้
กระเด็นเข้าไปหน้าประตูโรงเรี ยนชายล้วนข้าง ๆ จนผูถกกระทําร้องเสี ยงหล ง
ู้
"ว๊ายยยยยยย !!"
"???" แถมยังได้สบตากับคนทีแอบชอบแบบจัง ๆ อย่างนี้ อีก เล่นเอาใจเต้นระรัวเป็ นจังหวะสามช่ า

เด็กสาวกับกระทงในมือยิมแหยให้ผชายทียนมองเธออย่างงง ๆ มาจากในรั้วโรงเรี ยน ริ มฝี ปากบางสี
ู้ ่ ื

อมส้มของอีกฝ่ ายตั้ งท่าจะขยับถาม แต่ ...
"เชี่ ยปุณณ์ มึงโดนมิสหลอกเฝ้ ากระทงแล้ว !!" เสียงล้งเล้งจากเด็กผูชายหน้าตีหัวเหม่ง ๆ ร้องขัดมา


ทางด้านหลังแต่ไกล
ปุณณ์หันกลับไปมองเจ้าของเสี ยงทีเ่ ค้ารู ้จกดีแทบจะทันที "อะไรวะโน่ "

"มิสไปรําวงตรงท่ านํ้าสบายใจแล้วมึง เมือกี้มาสเซอร์สุชายเม้ามา "

"อ้าวว ไรวะ แล้วบอกให้กเู ฝ้ ากระทงไว้ เดี๋ยวแกมา "
"ฮ่าฮ่า เออ! มึงเอาไปทีทาเรื อเลยเหอะ ไม่ตองรอแกหรอก "
่ ่

"แล้วมึงอะ"

665

"เดี๋ยวกูตามไป "
่ ่

"อืม" ปุณณ์ขานรับคํานั้นก่อนจะนึ กได้วาเมือกี้มเี ด็กผูหญิงท่าทางแปลก ๆ มายืนอยูหน้ารั้วโรงเรี ยน

เขา แต่เมือใบหน้าคมหันกลับไปมองอีกครั้งก็หายไปเสี ยแล้ ว

"ผีหลอกปะวะ" เด็กชายเกาหัวตัวเองงง ๆ ก่อนจะยกกระทงสองสามกระทงตามไปสมทบคนอื่น ๆ
ทีทาเรื อ
่ ่

"เป็ นไงล่ะยะ บอกแล้วให้รีบไป แล้วไงล่ะ เค้าไปท่าเรื อแล้วเนี้ ย ! ตรงนั้นคนเยอะทั้งเด็กโรงเรี ยนเรา

โรงเรี ยนเค้าเลยนะ! แกแย่แน่ " แน่ นอนว่าเมือผูซุ่มรออยูเ่ ห็ นเพื่อนวิงกลับมาทังทีมอยังถือกระทงไว้กถึงกับ
่ ้

้ ่ื
แหวเสี ยงแหลม

คนถูกเอ็ดทําหน้ามุยก่อนจะหันไปมองแผ่นหลังของเด็กผูชายร่ างโปร่ ง ทีประคองกระทงทั้งสามไว้



ในมืออย่างทุลกทุเล กําลังมุงหน้าไปยังท่าเรื อทีจดงานลอยกระทงทุกปี

่ั
"ก็ฉนตืนเต้นนี่ นา! แต่... คงมีจงหวะดี ๆ บ้างแหละน่ า "
ั ่


***

ทีทาเรื ออันถูกเนรมิตเป็ นสถานทีจดงานลอยกระทงประจําปี คลาคลํ่าด้วยบุคคลทัวไป และนักเรี ยน
่ ่
่ั

จากโรงเรี ยนบริ เวณใกล้เคียงทีตางต้องมาทํากิจกรรมในวันประเพณี
่่
เด็กชายเจ้าของร่ างโปร่ งเดินถือกระทงทีถกไหว้วานให้ดแล นําไปให้มสทีกาลังรําวงกับเพื่อน
ู่

ิ ่ ํ
ร่ วมงานคนอื่น ๆ อย่างสนุ กสนา น

666

"มิสครับ ให้เอากระทงไว้ไหนครับ "
"อ้าวปุณณ์ ! แหม มิสรอตั้งนานกว่าจะมา ! ไว้ตรงนู ้นเลยจ้า " คําตอบนั้นทําเอาคนฟั งนิ่ งไปพักหนึ่ ง
ก่อนจะเดินส่ายหัวเซ็ง ๆ ไปวางกระทงสภานักเรี ยนสมทบกับขององค์กรและชมรมอื่น ๆ
"มาแล้วววว มาแล้ววว มาแล้ววววววววววว อลังการกระทงชมรมดนตรี มาแล้วววววววว

" แต่เสี ยง

เจี๊ยวจ๊าวทีตะโกนโหวกเหวกแหวกทางมาแต่ไกลเรี ยกให้เขาหันไปมองได้ไม่ยาก เจ้าของร่ างโปร่ งทีมายืน


่่
อยูกอนฉี กยิมกว้างปนขํา เมือกระทงชมรมดนตรี ทวานี่ มนช่ างมัวสิ้นดี

ี่ ่ ั



มีท้งใบตอง กล้วยไม้ ดอกดาวเรื อง ทานตะวัน ส้ม สาลี่ ป๊ อกกี้ ปาปริ กา โคอะล่ามาร์ช


....

"นี่ ต้งใจขอขมาเจ้าแม่คงคา หรื อแค่เอาฮาเนี่ ย ... นํ้าจะเน่ าเอานะ" ปุณณ์ทกกลั้วหัวเราะ หากแต่ไม่มี


ใครในชมรมดนตรี สนใจคําทักท้วงนั้นซักค น
"ก็ขอขมาเจ้าแม่คงคา แล้วก็ให้อาหารปลาไปในตัวไง ได้บญจะตายยย เฮ้ยไอ้โน่ ไปซื้อกระทงหนม

ปังกัน"
"อะไรโอม มึงจะลอยกะกูเหรอ ไม่เอาอะ กูไม่อยากเกิดมาชาติหน้าต้องเจอมึงอีก " เด็กชายหน้าตี๋
็ู
เจ้าของผมทรงสกินเฮดปฏิเสธแทบจะทันที แต่กถกลากไปจนได้
"คิดเหรอว่ากูอยากลอยกะมึง กูจะซื้อมากินต่างหาก อยากรู ้มานานแล้วว่าอร่ อยยังไง ทําไมปลาแย่ง
กันจัง!!" ทําเอาคนฟั งอย่างปุณณ์หลุดขํา

"@(!)$^#*_*!#)+_&#*@%#^!(*)" เด็กชายสองคนทุมเถียงกันอีกพักใหญ่ ก่อนเสี ยงโวยวายล้งเล้ง
จะดังไกลออกไป ...

***

667

"เอาไงล่ะแก เพื่อนเค้าเต็มเลยทีน้ ี กล้ามัย " เสียงเด็กหญิงคนเดิมดังขึ้นหน่ าย ๆ หลังจากแอบมอง


สถานการณ์อย่างเงียบเชี ยบมาพักใหญ่ จนตระหนักได้วาต่อให้รอนานแค่ไหน ผูชายทีเ่ พื่อนเธอคลังไคล้


นักหนา ถึงขั้นหมายมาดว่าจะต้องลอยกระทงด้วยให้ได้น้ น ก็คงยั งถูกเพื่อนตอมหน้าตอมหลังแบบนี้ อีกนา น

เด็กหญิงเจ้าของกระทงสูดลมหายใจลึก "กล้า!"

ทําเอาคนฟั งตาโต "หาาา ยัยบ้า ! ตอนเค้าอยูคนเดียวล่ะก็ป๊อด ! พอเขามีเพื่อนเป็ นฝูงล้อมหน้าล้อม
หลัง ทําเป็ นกล้า ! จะคอยดูละกัน !"
คําพูดกึ่งบ่น กึ่งด่านันทําให้คนฟั งยิงต้องสูดลมหายใจอีกเฮื อกใหญ่ ก่อนจะกลั้นใจเดินถือกระทง


ออกไป แต่ ...
"ว๊ายยยย!" ดันไปสะดุดกับเท้าคนทีเ่ ดินผ่านมาซะได้
"เฮ้ย เป็ นไรป่ าวเธอ" เสี ยงทุมแตก ๆ ร้องถามพลางช่ วยประคองไว้ไม่ให้อีกฝ่ ายล้มหัวคะมํา เด็กห ญิง

ถอนหายใจยาวทีกระทงในมือยังไม่เป็ นไร ก่อนจะเงยหน้าหมายกล่าวขอบคุณคนทีช่วยเอาไว้


"ข... ขอบ... เฮ้ยยย!" แต่สิ่งทีเ่ ห็ นทําเอาเจ้าของร่ างเล็กต้องอุทานเสี ยงหลง เมือพบว่าคนตรงหน้าคือ

เพื่อนสนิ ทของปุณณ์ ... ในความคิดเธอ

"เป็ นไรอะ เจ็บตรงไหนเปล่า " เด็กชายใบหน้าตีผมทรงสกินเฮดทีเ่ มือกี้ยงส่งเสี ยงล้งเล้งอยูตรงท่านํ้า

่ ั

ยังคงถามต่อไป แต่เมือไม่ได้คาตอบใดนอกจากดวงตาโตของเด็กหญิงคูกรณี ทจองเขาไม่หยุด จึงต้องตบมือ


ี่ ้
เรี ยกกันบ้า ง
่ ้
"เฮ้ย! ไหวป่ าวครับ " ครั้งนี้ ในนํ้าเสี ยงมีเสี ยงหัวเราะเจืออยูดวย จนคนถูกถามแทบแทรกแผ่นดินหนี
ทีเ่ ผลอมองใบหน้าขาวของผูชายตรงหน้านานเกินไ ป


668

"หว... ไหวค่ะ " เสี ยงเล็กกระซิบตอบเบา ๆ ก่อนจะปัดชายกระโปรงนักเรี ยนสี น้ าเงิ นของตัวเอง

หากแต่อีกฝ่ ายส่งเสี ยงโวยวายขึ้นมาอี ก

"อ้าว มีแผลด้วย ! ไปทําแผลก่อนดิ่ ตรงนั้นมีกล่องปฐมพยาบาลอยู่ " แถมไม่วาเปล่ายังลากให้ไป
ด้วยกันอีก ทําเอาคนถูกลากถึงกับตกใจ แต่ดวยความตกใจนันเองทีทาให้เธอไม่มสติทจะปฏิเสธอะไร ...

่ ํ
ี ี่

สุดท้ายจึงได้แต่เลยตามเล ย

ทีมมหนึ่ งของท่าเรื อ เด็กชายเจ้าของใบหน้าตีคว้าเ อาอุปกรณ์ทาแผลออกมาอย่างลวก ๆ "ต้องใช้อน
่ ุ



ไหนบ้างหว่า ..."
"ม... ไม่เป็ นไร เราทําเองได้ "
"ทําเป็ นเหรอ"
"ไม่เป็ น .... แหะ ๆ" ว่าแล้วก็นึกอยากตบปากตัวเองทีพูดอะไรโง่ ๆ เหลือเกิ น

เด็กชายทีมาด้วยกั นหัวเราะร่ วน "เออดี งั้นอยูเ่ ฉย ๆ ไป เดี๋ยวจัดให้ เอาเข่ามา "

แต่แน่ นอนว่าทันทีทยาแดงถูกแผล เด็กผูหญิงตัวเล็กก็ถึงกับร้องอูย "โอ๊ยย"
ี่

"อ้าว เจ็บเหรอ ขอโทษ ๆ ปกติทาให้น้องทีชมรม มีแต่ถึก ๆ ทั้งนั้น ฮ่า ๆ "


แต่ยงไม่ ทนทีเ่ ธอจะได้พูดอะไรกลับไปดี สิ่งทีเ่ หนื อความคาดหมายสุด ๆ ก็เกิดขึ้น !


"โน่ ทําไรวะ ?"

669

ปุณณ์ ภูมพฒน์ มายืนตรงหน้าเธอแล้ว !!!
ิ ั
เด็กหญิงในชุ ดนักเรี ยนคอนแวนต์ซ่ ึงยังถือกระทงไว้ในมือข้างหนึ่ งมองผูมาเยือนตาค้างอย่างคาดไ ม่

ถึงมาก่อน หัวใจเธอเต้นแรงจนน่ ากลัวว่ามันจะระเบิดออกมานอกอ ก
หากแต่เด็กผูชายตรงหน้ากลับยักไหล่อย่างไม่ยหระ "ทําไร่ ไถนามัง ..." เสียงทุมแตกจากเด็กชายหัว

ี่


เกรี ยนนันเรี ยกให้คนมาใหม่ตองล้มตัวนังยอง ๆ ด้วยค น



"กวนตีนตลอดนะ มือมึงหนักไปป่ าวเนี่ ย "
"ไม่เลย มือกูเบาเป็ นปุยนุ่ น จริ งมัยครับ " แถมไม่เถียงกันแค่สองคน ยังเงยหน้ามาขอความเห็ นจาก

เธออีก เด็กหญิงทีอยูในสภาพตกใจเต็มทีสะดุงเฮื อกก่อนจะรี บพยักหน้าตอ บ
่ ่
่ ้
"ค... ค่ะ!"
"เห็นมะ ฝี มอกู "

"ถุย เขาพูดเพราะเกรงใจมึงหรอก จริ งมัยครับ " อีกครั้งทีเ่ ธอถูกเด็กผูชายพวกนี้ ใช้เป็ นเครื่ องมือใน



การหลอกด่ากันเองอีกแล้ว แต่ถึงจะรู ้อย่างนั้นก็ยงไม่วายบ้าจี้ตอบกลับไปอยูดี

"ค... ค่ะ!!"
ทําเอาเด็กชายสองคนหัวเราะร่ วน ก่อนเจ้าของใบหน้าคมจะผลักมือไอ้หน้าตีออก "มานี่ กูแปะผ้า

ก็อตเอง มึงอะแปะเบี้ยวประจํา ไปตัดแว่นได้แล้วนะ "
"เหอะ ไอ้สายตาดี " คนถูกว่าส่งเสี ยงประชดเข้าให้ แต่นนไม่สาคัญเท่าทีตอนนี้ แผลบนหัวเข่าของเด็ก
ั่


สาวถูกจัดการปฐมพย าบาลเรี ยบร้อยแล้ ว

670

"เสร็จแล้วครับ " เด็กชายร่ างโปร่ งทีมศกดิ์เป็ นถึงอดีตเลขาสภานักเรี ยนโรงเรี ยนชายล้วนข้าง ๆ บอก
่ีั
เธอทังรอยยิม ทําเอาคนฟั งหน้าแดงวูบ บางทีนี่อาจเป็ นโอกาสดีของเธ อ


"ข... ขอบใจค่ะ ... เอ่อ ปุณณ์ .."
"เฮ้ยไอ้โน่ !! ปุณณ์ !! มิสขอแรงแบกกระทง ! มาทางนี้ หน่ อย!!"
"เออ ๆ!! ไปก่อนนะ เดินระวัง ๆ ล่ะ " โน่ หันไปตอบรับเพื่อนร่ วมชมรมทีตะโกนเรี ยกมาแต่ไกล แล้ว


หันมาพูดกับเด็กหญิงตรงหน้า ก่อนทั้งคูจะพากันวิงไปช่ วยงานโรงเรี ยนตัวเอ ง


***
"นี่ ยยเบสท์ ช่ วงนี้ แกต้องระวังนะ อย่าเผลอตกบันได หรื อเดินสะดุดอะไรอีกล่ะ ฉันว่าคราวหน้าแก

ถึงตายแน่ " ทันทีทเี่ ด็กสาวเดินกลับมาหาเพื่อนตัวเองพร้อมกระทงในมืออันเดิม ก็ได้ฟังคําพูดประหลาด ๆ
จนต้องทําหน้าเหรอหราออกม า
"ทําไมอะ"

"ก็เพราะแกใช้บญในชี วตหมดไปแล้วน่ ะสิ ดูดิ๊ ถูกโน่ กบปุณณ์รุมขนาดนั้น นี่ รับรองได้ถาคนอื่นใน



โรงเรี ยนเห็น แกโดนหมันไส้ไปจนลูกบวช "

"บ้า เวอร์ ! แต่โอ๊ยยย เสี ยดายเป็ นบ้า อีกนิ ดเดียวฉันจะได้ชวนเขาแล้วแท้ ๆ "
"งั้ นแกก็ไปตามติดเลย พอคนน้อยเมือไหร่ ก็จดการซะ !" และแน่ นอนว่าไม่ใช่ แค่คาพูดเปล่า ๆ เพราะ



นี่ คออีกครั้งทีเ่ ด็กสาวถูกเพื่อนสนิ ททั้งผลักทั้งดันหลังให้ไปทําภารกิจประจําคืนนี้ ให้สาเร็ จซักที



671

ทีทาเรื ออันแสนคึกครื้ น กระทงใบมโหฬารของโรงเรี ยนชายล้วนทีต้งอยูไม่ไกลจากท่านํ้านัก กําลัง
่ ่
่ ั ่
เกณฑ์นักเรี ยนมาช่ วยกันหามกระทงขนาดใหญ่เพื่อนําไปลอย โดยทีหัวขบวนปรากฏใบหน้าหล่อเหลาคม

คายของอดีตเลขานุ การสภานักเรี ยน กําลังยิมแย้มหัวเราะสนุ กสนานกับเพื่อนคนอื่น ๆ อยู่


เสี ยงเพลงบรรเลงดังแข่งกับเสียงจ้อกแจ้กเจี๊ยวจ๊าว เมือกระทงยักษ์คอย ๆ ถูกปล่ อยลงแม่น้ า


เจ้าพระยา นําให้ใบหน้าของเด็กชายทีใคร ๆ ก็ชื่นชอบดูแช่ มชื่ นเบิกบานเป็ นพิเศษ ก่อนจะค่อย ๆ เดินหลบ

ไปอีกทางทีไม่คอยชุ กชุ มด้วยผูค น
่ ่

ได้โอกาสแล้ว !
่ ํ
เด็กสาวคิดพลางค่อย ๆ เดินตามไปอย่างเงี ยบ ๆ เพราะถึงแม้คนทีเ่ ธอชอบจะไม่ได้อยูลาพัง แต่อย่าง
น้อยการทีคนข้าง ๆ เป็ นโน่ ก็ยงทําให้เธอใจชื้ นขึ้นได้มากกว่าเด็กผูชายคนอื่น เพราะจากทีสมผัสเมือกี้ โน่



่ ั

เป็ นคนดีใช้ได้ทเี ดีย ว
เด็กหญิงร่ างเล็กค่อย ๆ ตามมาจนถึงมุมหนึ่ งทีร้างคน จึงได้สงเกตเห็ นว่าในมือปุณณ์ถือกระทงจิวไว้




ด้วยกระทงหนึ่ ง ก่อนเด็กชายทั้งคูจะค่อย ๆ ล้มตัวนังยอง ๆ ทีริมโป๊ ะ


"โรแมนติกมัย ตรงนี้ กเู ซอร์เวย์มาแล้ว เงี ยบสุด ๆ " เสียงทุมของเด็กหนุ่ มร่ างโปร่ งดังขึ้น ทํา เอาเด็ก



สาวทีแอบตามมาต้องรี บเบียงตัวหลบหลังกําแพงของตึกเก่า ๆ บริ เวณนั้นทันที แม้วาเธอจะยังตอบตัวเอง



ไม่ได้วาทําไมต้องหลบก็ตาม ...

"โรแมนติกพ่อมึงสิ มืดจะตายชัก รี บ ๆ ลอยเลย ยุงแทบหามกูไปบูชายันต์อยูแล้ว "
"มึงก็มาดิ่ ลอยด้วยกัน "
"อะไรวะ ไหนมึงบอกให้กมาเป็ นเพื่อนลอยกระทง ก็ลอยไปดิ่วะ กูรออยูเ่ นี่ ย !" เสียงล้งเล้งของ

เด็กชายหน้าตีก่ ึงโวยวายกึ่งบ่นคนทีมาด้วยกัน ก่อนฝ่ ายทีถกบ่นจะขยับตัวเข้าไปใกล้คนขี้โวยวายมากขึ้น


ู่
แล้วจับมือขาว ๆ ข้างหนึ่ งมาให้ช่วยถือกระทงไว้

672

"ลอยด้วยกัน ! จะได้... รักกันตลอดไป "
"ปี ทีแล้วเป๊ กกับธัญญ่าก็ลอยด้วยกัน "

"มึงอย่าไร้สาระ อธิ ษฐานเร็ ว !" ดูคล้ายจะเป็ นคําสังกึ่งดุ แต่เจ้าหน้าขาวก็ยอมทําตามแต่โดยดี โน่ ส่าย


หัวให้ความงมงายผิดวิสยของคนข้าง ๆ แต่กยอมเออออห่ อ หมกไปตามเรื่ อ ง


เป็ นเวลาพักใหญ่กว่าทั้งคูจะอธิ ษฐานเสร็ จ
ใบหน้าคมคายของอดีตเลขาสภาฯหันมายิมเผล่ให้อดีตประธานชมรมดนตรี "อธิ ษฐานว่าไร"

"ขอให้เอนท์ตด"

"แล้วไรอีก "
"อาร์เซนอลได้ทริ ปเปิ้ ลแชม ป์ "
"แล้วไรอีก "
"ขอให้สตีฟจ็อบออกไอโฟน 9 เร็ว ๆ กูชอบเลขสวย "

"... แล้วไรอีก " ตอนนี้ ดเู หมือนเลขาสภาผูทอารมณ์ดีเมือ 5 นาทีกอนจะลอยหายไปกับกระทงแล้ว ทํา
้ ี่

เอาคนทีมาด้วยกันขําอุ บ

"แล้วก็ขอให้มงโดนคอนเน่ กัด ถ้านอกใจกู " อ้างอิงไปถึงลูกหมาพันธุ์ปอมเมอเรเนี ยน สมาชิ กใหม่


ของบ้านภูมพฒน์ทน้องแป้ งหิ้ วกลับมาเมืออาทิตย์กอน หลังจากทั้งอ้อนทั้งขอร้องให้พี่ชายทีแสนดีอย่าง
ิ ั ี่


ปุณณ์ซ้ือให้มานานแรมเดือ น

673

่ ั
คําขูน้ นทําเอาคนฟั งหัวเราะร่ า "กูจะกลัวดีมยเนี่ ย ตัวแค่น้ น สะบัดทีเดียวก็ปลิวไปถึงปากซอยแล้ว "

้ั
"ไม่กลัวก็เรื่ องของเมิงง กูไปละ เพื่อนกูรอเล่นพลุอยู่ " แถมไม่พูดเปล่ายังทําท่าจะลุกหนี จริ ง ๆ อีก

เดือดร้อนปุณณ์ตองรี บคว้าข้อมือขาวนั้นให้กลับมานังข้างโป๊ ะด้วยกันใหม่


"ไม่กลัว เพราะ ไม่มทางโดนกัด ... รักนะครับ รู ้มย " ริ มฝี ปากบางจูบลงเบา ๆ บนปลายจมูกรั้นของอีก

้ั
ฝ่ าย จนใบหน้าตีของผูถกกระทําแดงเถือก ก่อนจะพรวดพราดลุกขึ้นจริ ง ๆ

ู้

"ห่ า เดี๋ยวมีคนเห็ น มึงนี่ นะ ! ฮึ่ยย กูไปละ อยูกะโอมนะ มีไรโทรมา "
"เออ ๆ ฮะฮะฮะ"

เด็กชายในชุ ดนักเรี ยนโรงเรี ยนข้าง ๆ ทังสองคนเดินลับไปแล้ว เหลือก็แต่เด็กสาวในชุ ดคอนแวนต์ที่


เคยถือกระทงไว้ในมือเมือไม่กี่นาทีกอน ผิดกับเวลานี้ ทกระทงใบน้อยลงไปกลิงโคโร่ บนพื้นแฉะ ๆ ของ

ี่

ซอกตึกริ มท่านํ้าเรี ยบร้อ ย
ฝ่ ามือขาวยกขึ้นปิ ดปากตัวเองอย่างไม่อยากเชื่ อ เพราะถึงแม้เธอจะไม่ได้ยนบทสนทนาของเด็กชาย

สองคนนั้นชัดเจนเท่าไรนัก แต่การกระทําสุดท้ายนันมัน ................ .

ทําให้เธอต้องหยิกตัวเองเบา ๆ
"อูยยยยย" นี่ มนไม่ใช่ ความฝันจริ ง ๆ ด้ว ย


***

674

"ไอ้เบสท์ หายไปนานมากกกกกกก ทําไรของแกเนี่ ย เฮ้ย ! กระทงหายไปไหนแล้ว อย่าบอกนะ
ว่า!!!!" แน่ นอว่าทันทีทเี่ พื่อนสาวกลับมา คนรอก็ส่งเสี ยงโหวกเหวกโวยวายอย่างตืนเต้นยกใหญ่

เจ้าของร่ างเล็กในชุ ดนักเรี ยนคอนแวนต์ยมแหย ๆ ตอบ "อือ ... กลับกันเถอะ "
ิ้
"เฮ้ย!! เล่าก่อนสิ เล่าก่อน ๆๆ แกเข้าไปชวนเขายังไง แล้วเขาตกลงจริ งเหรอ เฮ้ย !! ข่าวใหญ่เลย
นะเนี่ ย!!"
"ฉันไม่ได้ ...."
'ปึ ก!' ยังไม่ทนทีริมฝี ปากเล็กจะได้แก้ตวอะไรกับเพื่อนสนิ ท ศีรษะอันปกคลุมด้วยเส้นผมยาวของเธอ
ั ่

ก็ชนเข้ากับไหล่คนหนึ่ งเสี ยก่อ น
"อ้าว เข่าหายยัง " ทีแน่ ๆ เด็กสาวยังไม่พร้อมเลยสําหรับการเผชิ ญหน้าคน ๆ นี้ ในเวลาแบบนี้

"น... น.... น..... โน่ !"
"เอ... ตกลงรู ้จกกันด้วยเหรอ เธอชื่ อไรอะ "

"เบสท์! เพื่อนฉันชื่ อเบสท์ เมือกี้ไปลอยกระทงกับเพื่อนนา .... อุบบ อ่อยยย !" และไม่ตองรอให้เพื่อน



จอมจุนอย่างเกดได้พูดจนจบคําแต่อย่างใด เมือเด็กหญิงเจ้าของชื่ อเบสท์รีบปิ ดปากเพื่อนตัวดีทนที



"อ๋ อ เราชื่ อเบสท์ ไม่มไรหรอก รู ้จกโน่ เพราะเคยดูโน่ เล่นคอนเสิ ร์ตทีโรงเ รี ยนอะ เข่าก็หายดีแล้ว



ขอบคุณมากนะ ข ... ขอตัวกลับบ้านก่อนล่ะ บ้ายบาย "

"เอ่อ.. บาย..." เด็กชายเจ้าของใบหน้าตีและผมทรงสกินเฮดโบกมือตอบอีกฝ่ ายอย่างไม่คอยเข้าใจ


675


อะไรนัก แต่ทาทางลนลานแบบนั้นทําเอาเขาขําออกมาเบา ๆ

"มึงโดนคอนเน่ กดแน่ ไอ้นภัทร" แต่แล้วเสี ยงเย็น ๆ ทีดงขึ้นจากด้านหลังในระยะประชิ ดก็ทาเอาเจ้า
่ ั

ตัวใจกระตุกวู บ
"เชี่ ย! โผล่มาให้สุมให้เสี ยงหน่ อยดิวะ กูตกใจหมด !"


"ให้สุมให้เสี ยงแล้วจะเห็ นมึงม่อผูหญิงต่อหน้าต่อตากูแบบนี้ เหรอ "


"ม่อเหี้ ยไรครับ ! กูแค่ทกเค้าเฉย ๆ ว่าเข่าหายยัง "

"มึงม่อ "
"กูเปล่า!"
"มึงม่อ "
"กูเปล่า!"
"มึงม่อ "
"กูเปล่า!"
"มึงม่อ "
"กู @)$#&*_)@"
")#$&*_#*@()"

676

"...."
"....."


เสี ยงพลุดงลันในคืนทีฟ้าสว่างด้วยแสงจันทร์เพ็ญ กลบเสี ยงทุมเถียงกันของเด็กชายสองคนจนหมด
ั ่

สิ้น ประกายไฟหลากสี กระจายตัวบนน่ านฟ้ าดําสนิ ท แต่งแต้มคํ่าคืนทีเ่ คยเงี ยบเหงาให้ สว่างสดใส ราวกับ
จะช่ วยเป็ นพลังให้ใครต่อใครก้าวเดินต่อไ ป


"เฮ้ย เชี่ ยโน่ เชี่ ยปุณณ์ กัดไรกันวะ ! มานี่ ๆๆ พลุ ๆๆๆ เล่นพลุกน !!"

"เล่น ๆๆ เอามา ฮ่า ๆ เออนี่ เชี่ ยปุณณ์ กูไม่ได้มอนะ กูแค่ชอบดูแลสาวน่ ารัก จบ ! ไม่ตองเถียงกูแล้ว !"


...And the story goes ♥

- FIN –

UNIVERSE of LOVE : ชุล มุนกางเกงนาเงิน...เต็มคราบ!!

Pairing : ปุณณ์ x โน่

677

Special Chaos.
We Are What We Said
'คุณได้รับข้อความอีเมลใหม่ จาก FACEBOOK'
ข้อความเล็ก ๆ ในกรอบสี เหลี่ยมสี ฟ้า เด้งขึ้นมาบนมุมจอคอมพิวเตอร์ในคาบเรี ยนวิชาคอมฯ ชวนให้ผม
เลิกคิวสูงเพราะแค่แอบเล่น msn ในห้องเรี ยนก็หนาว ๆ ร้อน ๆ แล้ว ยังจะเสื อกมีขอความจาก Facebook เด้ง


ขึ้นมาเชิ ญชวนให้เปิ ดอ่านอี ก

มองซ้าย...ทางโล่ง มองขวา ....ทางสะดวก เสี ยงมาสเซอร์ธนาดังอยูไกล ๆ ทีไหนซักแห่ ง งั้นขอซักหน่ อย

แล้วกันน่ า อิอิ (เผือว่าจะเป็ นสาวน่ ารักมาเขียน wall ให้)

"ทําอะไรน่ ะ !" เฮ้ยยยยยยยยยยย ป่ าวนะค๊าบบบบ ผมแค่ ......... อ้าว! ไอ้เชี่ ยโอม!
'ผัวะ!'
"K! ดัดเสี ยงทําเหี้ ยไร กูตกใจหมด !" ซักทีเหอะมึง ไอ้สด ! ผมโบกกะโหลกหนา ๆ ของมันจนหัวควํ่า แต่

เจ้าตัวยังคงลอยหน้าลอยตาอย่างกวนประสา ท
"จุ๊ ๆๆ นี่ อะไรวะ ...เอา!!! พี่แอนนี่ แอดเฟซบุคมึงเหรอ !!!!" แล้วจะตะโกนหาพี่ชายพ่อมึงเหรอครับ !! ผม

โบกกะโหลกมันซํ้าอีกทีหวังให้เงี ยบปาก ก่อนจะกด accept friend จากพี่ส ต๊าฟค่ายเภสัชคนสวย ทีไอ้โอม

เล็งไว้ (ซึ่ งจริ ง ๆ ผมว่ามันก็เล็งทุกคนทีเ่ ป็ นเพศเมียและไม่มหางอะครับ ... หรื อจริ ง ๆ ถึงมีหางก็ไม่มายด์

วะ?)
หน้าจอคอมพิวเตอร์ผมตอนนี้ มหน้าต่างเฟซบุคเด้งเพิ่มมาอีกเมือกด accept friend เข้าไป แต่ทกอย่างคงจะ




่ ้
ดีกว่านี้ มาก ถ้า ไม่ได้มเี ปรตมานังซี้ดปากขอส่วนบุญอยูขาง ๆ "โอ๊ยยย น่ ารักสัดหมา "

"นี่ มงชมหรื อด่าเค้าวะ " ก็ดมนพูดแต่ละคํา ห่ าเอ๊ยย ผูหญิงเค้าจะอินกับมึงไหมเนี่ ย

ู ั

"ชม เหี้ ย!"

678

"นัน ด่าพี่เค้าอีก "

"ด่ามึงอะ!" อ้าวเหรอ ฮ่า ๆๆ ผมหัวเราะเบา ๆ ขณะกดดูโปรไฟล์พี่ เขาไปด้วย โอ๊ยย น่ ารักจริ งอะไรจริ งว่ะ
ครับคนนี้ ! ใจนภัทรจะละลายยกลายเป็ นแอ่งกระท ะ
"เฮ้ย ๆ คุยไรกันอะ " แต่โว้ยย ใครแม่งมาสะกิดกูอีกวะเนี้ ยยยย ผมปัดแขนตัวเองออกจากปลายนิ้ วนั้น
ขณะทีไอ้โอมเป็ นคนตอบคําถามแจ้ว ๆ โดยยังไม่ละสายตาจากรู ปพี่แอนนี่ บนหน้าจอผ ม

"ก็พี่แอนนี่ อะดิ่ แอดเฟซบุคเชี่ ยโน่ มาไงมึง โคตรน่ ารักเลย "


"เหรอ ๆ แล้วเล่นเฟซบุคในคาบเรี ยนมาสเซอร์ไม่วาเหรอ "

"ก็อย่าให้ธนามันรู้ดิ่วะ ไอ้ควาย !"
"แต่กรู้แล้วนี่ ครับ ไอ้นักเรี ยนฉลาด " ห้ะ!?

ผมกับไอ้โอมหันหลังไปพบใบหน้ามาสเซอร์ธนากําลังแสยะยิมอย่างโคตรน่ าสยองในระยะประชิ ดตัวอยู่

"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย !!"
"ปั่นจิงหรี ดหน้าห้อง 30 ครั้ง ปฏิบติ !"


ชิ บหายแล้วววววววววว ว

***
โอ๊ยยย ทั้งหมดเป็ นเพราะไอ้เชี่ ยโอมตัวเดียวครับ แม่งกระโตกกระ ตากจนธนารู ้ ผมลัพธ์เลยต้องมานังมึน


679


อยูแบบนี้
ผมนังเอนไปเอนมาบนโซฟาหน้าทีวเี พราะยังมึนไม่หายจากการโดนปั่นจิงหรี ดในคาบสุดท้ายของวัน ก็ถึง


มาสเซอร์จะบอกว่า 30 รอบ แต่เอาเข้าจริ ง ๆ คิดว่าคงปั่นไปเป็ นร้อยอะครับ เพราะพอปั่นไม่พร้อมกันก็โดน
สังให้ปั่นใหม่ แถมไอ้เชี่ ยโอมไม่รู้เป็ นห่ าไร นํ้าในหู แม่งไม่เท่ากันรึ ไง ปั่นแล้วเอียง ปั่นแล้วเอียง ลําบากผม

นี่ แหละต้องมายืนปันกับมันใหม่เป็ นสิ บ ๆ รอบ ไอ้เชี่ ยเอ้ยยย วันนี้ เล่นกูทกอย่างเลยนะมึง !


ผมนังคิดอย่างหงุดหงิดขณะกดทีวเี ปลี่ยนช่ องไปมาระหว่างได้ยนเสี ยงอาป๊ ากําลั งล้างรถทีหน้าบ้าน




และม๊าก็กาลังรดนํ้าต้นไม้อยูเ่ ช่ นกัน เฮ้ย ... เลวไปมัยวะ มานังดูทวสบายใจคนเดียวเนี่ ย

่ ีี
คิดได้ดงนั้นนั้นผมจึงค่อย ๆ ขยับตัวเองออกจากโซฟาอันแสนสุข บิดคอซ้ายทีขวาทีให้หายมึนพอเป็ นพิธี

ก่อนจะออกไปช่ วยม๊ารดนํ้าต้นไม้ซกหน่ อ ย

"อ้าวโน่ หายปวดหัวแล้วเหรอ " อิอิ น่ ารักไหมล่ะครับหม่าม๊าผม ผมยิมรับคําถามนั้นพลางดึงสายยางจาก

มือม๊ามาถือไว้เอง "นาน ๆ ทีได้กลับบ้านเร็ ว โน่ ช่วยม๊ารดนํ้าต้นไม้ดีกว่า อิอิ "
"พูดจาดีแบบนี้ ลื้อจะขออะไรอีกล่ะ "
"โห่ อาป๊ าอะ !!!" ไม่เคยจะมองลูกชายในแง่ดีเล้ยยยย แต่ ว่านะ... ก็ชักอยากได้แมคบุคแอร์ตวใหม่


เหมือนกันง่ะ.. อ้อนอีกซักหน่ อยดีกว่า อิอิ
"ม๊าาาาา"

"หวัดดีครับม๊า " อ้าววเฮ้ย แล้วใครวะมาเรี ยกม๊ากูวาม๊าอีกคน ไม่ใช่ เสี ยงกูนะเว้ย !
"อ้าวลูกปุณณ์ เข้ามาสิจะ หวัดดีจะ " เหอออ! น้อย ๆ หน่ อยม๊า บ้านนี้ มลกช ายสองคนตั้งแต่เมือไหร่ แล้ว


ีู

ทําไมม๊าต้องไปรับไหว้มนซะมือซ้อนมือแบบนั้นด้วย !


680


เฮ้ออ กับม๊ากูกไม่เว้นนะมึง !
ไอ้ปณณ์ยนคุยหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ กับอาป๊ าแล้วก็มาผมอีกนิ ดหน่ อย ก่อนจะเดินมาหาผมทีกาลังรดนํ้าต้น
ุ ื

่ ํ
โป๊ ยเซียนอยู่
"มาไม" ผมตวัดเสี ยงถามมันแต่ม ั นแค่ยม ๆ ตอ บ
ิ้
"คิดถึง "
"-วย! เพิ่งแยกกันตะกี้ มึงลืมอะไรล่ะ !"

"เครื่ องคิดเลข ฮ่า ๆๆ " สันดานจริ ง ๆ ครับคนเรา ลืมของก็บอกว่าลืมของสิ วะ มาพูดจาเลี่ยน ๆ อยูได้ เดี๋ยว

ม๊ากูผานมาได้ยนกันพอดี !

ผมโบกมือไล่มนให้ข้ นไปเอาของบนห้องนอนเองตามสะดวก เพราะเมือตอนเย็นผมมึน ๆ เลยหลบกลับ



บ้านก่อนไม่ได้เข้าชมรม ไอ้พ่อพระปุณณ์เห็ นอย่างนั้นเลยตามมาส่งด้วย แต่จาได้วามันฝากของไว้ในถุงผม
ํ ่
หลายอย่าง ก็คดอยูแล้วว่าแม่งต้องมีอะไรซักอย่างหลงอยู่
ิ ่
ไอ้ปณณ์เดินเข้าบ้านไปอย่างว่าง่าย ช่ วงหลัง ๆ นี้ มนมาบ่อยจนแทบห ลับตาเดินได้แล้วครับ ม๊าก็รักมันยัง


กะอะไร (เห็นหล่อ ๆ หน่ อยเป็ นไม่ได้ ) ส่วนอาป๊ าก็ได้คหูตกปลาคนใหม่ แทนลูกชายแท้ ๆ ทีตกยังไงก็เสี ย
ู่

เหยือเปล่าอย่างผมเรี ยบร้อ ย

เห๊ อะ หมันไส้!

"โน่ !!! จะรดต้นนั้นอีกนานมัย นํ้าท่วมแล้วนะ !"

ชิ บหายแล้วววววววววววว วววววววว ว

681

***



และแล้วช่ วงเย็นอันแสนวุนวายก็ผานไปครับ เหอ ๆๆๆ เป็ นไรวะผมวันนี้ เรี ยนก็โดนมาสเซอร์จบได้วา
ั ่
็ ั
เล่นเฟซบุคในคาบจนต้องออกไปปันจิงหรี ด ช่ วยม๊ารดนํ้าต้นไม้กดนทํานํ้าท่วมต้นโป๊ ยเซียนจนรากแทบเน่ า

่ ้
(อาป๊ าบ่นหู ชาเลยครับ ลูกรักเค้า รักยิงกว่าผม อีกนะนัน ) แถมพอพยายามแก้ตวด้วยการไปช่ วยอาป๊ าล้างรถก็



เสื อกกกกกกกกกกกปิ ดประตูไม่สนิ ทจนนํ้าเปี ยกเบาะซะงั้น !!!!!!!! ดวงซวยจริ งวุยวันนี้ สงสัยทีไอ้ปณณ์เคย

่ ุ
แช่ งเอาไว้จะเฮี้ยนจริ ง เพราะมันเคยบอกผมเมือเดือนก่อนครับ ว่าถ้าผมไปตัดสกินเฮดรองหวีเบอร์ 0 ขัดใจ


มันมาอี ก มันจะแช่ งให้ซวยจนกว่าขนหัวผมจะงอกใหม่ แต่กนะ ... ตัดทั้งทีจะตัดสั้น ๆ (แบบมัน ตัดมาแล้ว

ยังไม่เห็ นจะรู้วาตัด ) แบบนั้นจะตัดทําไมอะ ! ผมเลยเพิ่งไปไถสกินเฮดติดหนังหัวมาใหม่เมือวานซืนครับ

เฟี้ ยวไปเลย! คราวนี้ โดนไอ้เลขาสภาคนเรื่ องมากบ่นตั้งแต่เช้า (ทีเ่ จอผม) ยันเย็น (อุตส่าห์มาส่งผมถึงหน้า
บ้านเพื่อบ่นต่อโดยเฉพาะ ) กันเลยทีเดียว โว่ยยย จะอะไรกับกูนักหนาวะ แถมคราวนี้ มนขูเ่ พิ่มว่าถ้าครั้งหน้า

ผมยังไถโล้นมาอีกล่ะก็ มันจะโกนคิวให้ผมด้วย แล้วส่งเข้าวัดไปจําพรรษาเลย เออ ก็เป็ นความคิดทีดีนะ กู


จะได้งดข้าวเย็นไง เผือจ ะผอม ๆ กับเขาบ้าง ... งั้นคราวหน้าผมเอารองหวีเบอร์ 0 เหมือนเดิมดีกว่า อิอิ


อ้าวเฮ้ย บ่นอะไรยืดยาว (ตกลงผมกับปุณณ์ใครขี้บนกว่ากันครับ ) สรุ ปว่าวันนี้ โคตรซวย แต่ถึงจะเป็ นยังงั้น
่ ้
ก็ยงลักกี้อยูบาง เพราะกับข้าวทีมาทํามีแต่ของโปรดทั้งนั้นเลยครับ !

่ ๊

ผมฟาดยําปลากระป๋ อง กุงผัดพริ กไทดํา แพนงไก่ ไข่ทรงเครื่ อง อย่างไม่ย้งกระเพาะจนข้าวแทบหมดหม้อ

ฮ้าาาา อิ่มโคตร รู้สึกยังกะกินเผือไปอีก 3 เดือน (ไม่จริ งหรอก เดี๋ยวตืนเช้ามาก็หิวใหม่ ) ผมเดินลูบพุงพลาง


ไต่บนไดขึ้นห้องนอน โดยเมือเปิ ดประตูเข้าไปก็พบกับ ...


ํ ่

"เฮ้ย!!! มึงยังไม่กลับเหรอวะ !!!!!!!!!!?" เชี่ ยปุณณ์กาลังนังเล่นคอมอยูอย่างสบายอารมณ์ !!
ไอ้ปณณ์หันมาตามเสียงโวยวายของผม ซึ่งดังแข่งกับเสี ยงเพลง ....ทีมนเปิ ดไว้ แล้วนัน .. เปิ ดคอมกูโดย

่ ั

พละการไม่พอ ยังมายึดเครื่ องกูไปตีดอทอีก สันดานจริ ง ๆ

682

ปุณณ์หันมาคลี่ยิ้ มให้ผม ก่อนจะกลับไปสนใจเกมต่ออย่างเดิมโดยไม่ตอบอะไร อ้าว ... แบบนี้ ได้เสี ย ตกลง
มึงจะกลับไม่กลั บ
ผมเดินไปท้าวแขนลงบนไหล่มนขณะมองมันเล่นเกมไปด้วย "จะกลับตอนไหน "

"ตอนเช้า" มันส่งเสี ยงกลับมาทังทีมอยังกดเม้าส์ยก ๆ

้ ่ื
ผมถอนหายใจให้ความหน้ามึนของมั น "ตอนเช้ากูยงไม่ตน " ก็พรุ่ งนี้ มนวันเสาร์นี่ครับ ตืนก่อนบ่ายก็
ั ื่


ไม่ใช่ โน่ แล้ว
ไอ้ปณณ์ยงปล่อยพลังในเกมต่อ "งั้ นบ่าย"
ุ ั
"บ่ายกูมนัด " คราวนี้ มนเลิกสนใจเกมทันที


"กับใคร"

"มึงช่ วยถามว่ากูจะไปไหนก่อนได้ปะ " กวนตีนจริ ง ๆ จ้องจะจับผิดกูทาเดียว -_- ผมยักคิวข้างนึ งให้มน


ขณะทีมนขมวดคิวแน่ นกลับมา "บอกมาทัง 2 อย่าง" เซ้าซี้ยงกว่าอาป๊ าอีกนะมึงเนี่ ย - _่ ั
ิ่


"ไปซื้ อหนังสื อเตรี ยมสอบกับยูริ ทีศนย์หนังสื อจุฬา "
ู่
"ไปด้วย" เมาดอทเอเหรอมึง - _"ไปทําห่ าไร ได้โควต้าแล้วไม่ใช่ ไง มึงอะ "
"ไปเดินเล่น นะ.. ไปด้วยนะ " อ้อนกูอีกนะ ทําตาปริ บ ๆ ใส่กอีกนะ เฮ้อ ..... แบบนี้ กจะทําไงได้ว ะ


"เออ จะไปก็ไป " ผมจํานนต่อลูกอ้อนของมัน (ทีช่วงหลัง ๆ มานี้ มเี ยอะเป็ นพิเศษ สงสัยเริ่ มจับจุดอ่อนผม


683

ได้แล้วว่าอ้อนทีไรก็ใจอ่อนทุกที เฮ้ออ ) ไอ้ปณณ์ได้รับคําอนุ มตน้ นก็ทบโต๊ะคอมผมอย่างดีใจไปหนึ่ งที

ัิ ั ุ
(แล้วทําไมต้องทุบโต๊ะกูวะ !!!) ก่อนจะหันไปเล่นต่อ แต่ ....... ...... เกม over แล้ว ฝ่ ายตรงข้ามตีศิลาแตกไป
แล้วระหว่างมันมัวแต่จจ้ ีผมอยู่ ฮ่า ๆๆ !!!
ู้
"ไอ้เวร มึงไม่เตือนกูเลยนะ "
"แล้วเรื่ องไรกูตองเตือนมึง " ผมยักคิวกวนตีนกลับ ก่อนมันจะปิ ดเกมแล้วหันมาจ้องผมเขม็ง "กวนตีนกูนะ


บัญชี เก่ากูยงไม่ได้สะสางเลย "

"บัญชี ไรวะ" ผมถามอย่างงง ๆ ว่าไปทําอะไรมันตอนไหน ไอ้ปณณ์แค่นหัวเราะหึ หึอย่างโคตรน่ าสยอง

ก่อนมันจะหันไปเปิ ด my computer ของผม แล้วคุยไปลึกขึ้น ลึกขึ้น ,,, ลึกขึ้นเรื่ อย ๆ

ชิ บหายสิ แบบนั้น !!!!!!!!!
"โฟลเดอร์หนังโป๊ ขนาดสี่กิ๊กกว่า ... มึงกะจะดูให้ฟ้าเหลืองเลยใช่ มะ" ไอ้สด กูไม่ได้ดวนเดียวหมด ! ผมตบ

ูั

กะโหลกมันพลางกดปิ ดโฟลเดอร์ทนที ห่ าเอ๊ยย กูวากูซ่อนไว้ลบแลยิงกว่าเสกเรื อนมยุราแล้วนะ ยังเสื อกหา

ั ่
ของกูเจออีก !

แต่มงไม่รู้หรอกว่าใน external harddisk กูกมเี ว็บไว้อีก 30 กิ๊กกว่า ๆ ฮ่า ๆๆๆๆ

"เชี่ ย ทํายังกะมึงไม่มี " ผมบ่นใส่มนขณะจัดแจงปิ ดโฟลเดอร์ และตั้งให้ hidden เหมือนเดิมแล้ว ไอ้ปณณ์



แค่ยกไหล่ไม่ตอบผม ผมรู้วามันก็มี ! อย่าให้เจอบ้างนะมึง !

ตอนนี้ หน้าจอคอมพิวเตอร์ผมเคลียร์หมดแล้ว เรากลับมานังมอง desktop สุดรกของผม ทีเ่ ต็มไปด้วย

โฟลเดอร์โครงงาน รายงาน สรุ ปชี ทงาน ตารางชมรม โปรแกรมทําเพลงต่าง ๆ ซึ่งยกโขยงกันมาวางเกะกะ
รู ป wallpaper จากเรื่ อง Inception ทีผมเซทไว้หลายเดือนแล้ ว

ไอ้ปณณ์ยงคงเงี ยบอยู่ "เป็ นไร" ผมถามมั น
ุ ั

684

มันส่ายหัวพลางลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปอีกทาง "อาบนํ้ าดีกว่า " แต่อย่าคิดว่าไม่รู้
ผมดึงแขนมันให้ลงมานังบนเก้าอี้หน้าคอมเหมือนเดิมทันที "เป็ นรายย" ก็ดหน้ามันดิ่ครับ บอกบุญไม่รับ


ขนาดนี้ เป็ นอะไรของมั น
ปุณณ์เงี ยบพักหนึ่ ง ก่อนจะยอมมองหน้าผ ม
ริ มฝี ปากบางสีอมส้มขยับช้า "มึงยังชอบผูหญิงอยูเ่ หรอ"

ทําเอาผมงงเป็ นไก่ตาแตก "อะไรของเมิง งงง" พูดจาประหลาด

ไอ้ปณณ์ขมวดคิวมองผมนิ่ ง แต่ผมไม่รู้จะตอบยังไง เราทั้งคูเ่ งี ยบไปกว่าสิ บนาทีกอนไอ้ปณณ์จะถอน



หายใจยาวแล้วลุกจากเก้าอี้อีกครั้ง "ช่ างเหอะ อาบนํ้าดีกว่า "
"เฮ้ยยยย" เข้าใจอะไรผิดอีกวะเนี่ ย ! ผมดึงแขนมันไว้อีกครั้ ง
่ ั
"คุยกันให้รู้เรื่ องก่อนดิ่" ผมบอกคนตรงหน้า ดวงตาคมคูน้ นมองผมแป๊ บนึ ง แล้วก็หลบต า

"..........." เงี ยบแบบนี้ คงจะรู ้เรื่ องอยูหรอกน ะ
"ปุณณ์ กูนึกว่าเราคุยกันรู ้เรื่ องแล้วนะ ..." ผมเริ่ มเกริ่ น แต่มนยังเงี ยบ แถมไม่ยอมมองผม เป็ นอย่างนั้นจึง

็ ้
ต้องลงมือพล่ามต่อ "กูชอบผูหญิ ง เพราะกูเป็ นผูชาย กูกตองชอบผูหญิงเป็ นธรรมดา กูบอกมึงตั้งแต่แรกแล้ว



ด้วยซํ้าว่ากูชอบผูหญิง "

"..........."


"แต่มนไม่เกี่ยวกันเลยนี่ หว่า กูชอบผูหญิงกูกแค่มอง แต่ทกเู ป็ นแฟนมึงทุกวันนี้ กไม่ใช่ เพราะมึงเป็ นผูชาย


ี่


685

หรื อผูหญิงซักหน่ อย กูคบกับมึงก็เ พราะมึงเป็ นมึง ไม่เห็ นรึ ไง มึงเป็ นผูชายลูกกระเดือกใหญ่ นมก็แบน


ขนจักแร้ยงกะป่ าแบบนี้ กูยงคบเลย คิดไรมากวะ " ผมว่าพลางกระตุกแขนมันพลาง เห็ นไอ้คนฟั งแอบอมยิม

๊ ั


ทีมมปาก หึ หึ ไอ้ออน มึงไม่เคยโกรธกูได้นานเกิน 10 นาทีหรอก กูรู้
่ ุ
ปุณณ์อมยิมเล็ก ๆ ก่อนจะเดิ นผ่านตัวผมไปนังหน้าคอมเหมือนเดิม "อืม ... ใช่ ถึงมึงจะชอบผูหญิง แต่มง




เป็ นแฟนกู" มันพูดยํ้า ก่อนจะกดอะไรก๊อกแก๊ก ๆ ทีคยบอร์ ด
่ี์
"ไรของมึง " ผมเดินตามไปสมทบ เห็นไอ้เวรกําลังเข้าหน้า facebook ของผมอยู่ โอ๊ะโอ ... พี่แอนนี่ มาเขียน wall ว่าขอบคุณทีรับแอดด้ว ยแฮะ ทําเอาเสี ยวสันหลังวูบเหมือนกั น

"น้องโน่ จาพี่แอนนี่ ได้มย ทีคายเภสัชไง ขอบคุณทีรับแอดนะจ๊ะ แล้วมาเป็ นรุ่ นน้องพี่นะ .... หึ หึ อย่างไอ้โน่


้ั ่ ่
เนี่ ยนะจะเข้าเภสัช วัน ๆ เอาแต่เทียวกับเล่นเกม " ไอ้ปณณ์ทาเป็ นอ่านข้อความของพี่เค้าออกเสี ยงเล็กเสี ยง



น้อยแล้วแค่นหัวเราะหึ แต่เดี๋ยวนะ ! ประโยคหลังสุดมึงหลอกด่ากูนี่หว่า !!!!
ผมกําลังจะอ้าปากด่ามันกลับไป (ว่ามึงนันแหละชอบชวนกูเทียว ส่วนเรื่ องเล่นเกมนันกูลบสมองเว้ย !) แต่


่ ั
เพราะไอ้ปณณ์กดไปหน้า edit profile ซะก่อนเลยต้องเงี ยบปา ก

ทําอะไรของแม่งวะ ...
"single ใช่ มย... เดี๋ยวมึงจะโดนนะไอ้นภัทร มึงน่ ะแฟนกูมนต้องอันนี้ " ไอ้ปณณ์บนงึ มงํา ๆ พลางทําท่าจะ

ุ ่
้ั
เปลี่ยน status ผมจาก single เป็ น in relationship with........ เฮ้ยไอ้สด! หยุดก่อน!!!!!!!

ผมคว้าเม้าไว้ทนที "มึงจะทําไร"

"ก็เปลี่ยน status มึงให้มนตรงกะความจริ งหน่ อยไง "

"เชี่ ย หยุดเลย" ผมด่าพลางจับเม้าไว้มน ไม่ให้มนฉวยไปทําอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ได้
ั่


686

ปุณณ์จองผมเขม็ง "โน่ ....."

"ไม่ตองทําเสี ยงดุกู อันนี้ กไม่ยอมเด็ด ๆ Facebook กุมญาติดวย เดี๋ยวซวยนะมึง !" แต่ไอ้ปณณ์ไม่ฟัง มัน





คว้าเอาเม้าไปจากมือผมจนได้ "เฮ้ยยยยยยย " อย่านะมึง!!

ไอ้ปณณ์เซท status ผมเป็ น in relationship อย่างรวดเร็ ว แต่ไม่ได้ระบุวากับใครไว้

หน้าหล่อ ๆ หันมายิมเผล่ให้ผม "แค่น้ ี ได้มะ "

เฮ้อ......... เอาจนได้นะมึงอะ ผมเกาหัวตัวเองอย่างจนปัญญา "เออ ก็ได้ กวนตีนนะมึง "
"ฮ่าฮ่าฮ่า" มันหัวเราะร่ า (อารมณ์ดีเชี ยวนะ ) ก่อนจะลุกมาหอมแก้มผมเบา ๆ แล้วลงไปนอนแผ่บนเตียง
"หิ วจัง..."
่ ่
"อ้าว นี่ มงยังไม่ได้แดกเหรอ " จะสามทุมอยูแล้วเนี่ ยนะ !


"แดกไรล่ะ ก็นึกได้วาลืมเครื่ องคิดเลขเลยมาบ้านมึงเนี่ ย ยังไม่เข้าบ้านตัวเองเลย แถมมีคนใจร้ายกิน ไม่ชวน
กูดวยว่ะ " ความผิดกูเหรอเนี่ ยตกล ง

"ห่ า... ก็นึกว่ากลับไปแล้ว กวนตีนจริ ง ๆ เดี๋ยวกูลงไปหาอะไรให้แล้วกัน " ผมว่าพลางส่ายหัวหน่ ายก่อนจะ
หันหลังหมายเดินออกไปหาอะไรให้มนกิน แต่ไม่ไวกว่าเจ้าของแขนยาว ๆ ทีคว้าผมลงไปนอนกอดทั้งตัว


เสี ยก่อน
"เฮ้ยยยยยยยย!" ตกใจหมด ไอ้ห่า !
ปุณณ์ดึงผมไปนอนกอดแน่ น ปลายจมูกโด่งคลอเคลียบริ เวณแก้มผมไม่ห่าง "ปล่อยดิ่ จะลงไปหาไรให้กิน
ไง" ผมว่าพลางดินขลุกขลักในแขนนั้น แต่ไม่รู้เป็ นไร ไอ้ปณณ์เวลาแบบนี้ มกแรงควายเสม อ




687

"นี่ ไงของกิน " มันว่าพลางหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ แล้วเอาปลายจมู กของมันมาชนกับปลายจมูกผม ผมจ้องเข้า
่ ั
ไปในดวงตาคมคูน้ นก่อนจะเป็ นฝ่ ายจูบมันเองเบา ๆ "กินกูไม่ได้สารอาหารหรอก มีแต่จะเสี ยแร่ ธาตุ ปล่อย
ก่อน เดี๋ยวกูไปหาอะไรให้กินแล้วค่อยว่ากัน "
"น่ ารักจัง แฟนใครเนี่ ย " มันว่าก่อนจะหอมแก้มผมไปอีกฟอดใหญ่ (มาก) แล้วค่อยปล่อยใ ห้เป็ นอิสระ ผม
แอบยิมในใจ เพราะคิดว่าจะใส่สลอดในข้าวแม่งให้ทองเสี ยทังคืนซะ จะได้หมดแรงซ่า หึ หึหึ เสร็ จกูแน่ ไอ้



ยอดชายนายปุณณ์

***


ผ่านไปหลายนาที ผมทีง่วนกับการหาของกินให้ไอ้ปณณ์น้ นเพิ่งรู ้วาตัวเองตะกละชิ บเป๋ ง ....




ก็จะไม่ให้ดาตัวเองงี้ ได้ไงอะครับ ในเมือผมเสื อกฟาดกับข้าวเรี ยบหมด ไม่เหลือให้มนกินเลยซักอย่าง


(ซวยแล้วไงกู ) สุดท้ายจึงต้องขีมอไซค์ออกไปซื้อข้าวขาหมูเจ้าอร่ อยตรงปากซอยมาให้มนกิน เฮ้อ ... เหนื่ อย


มัยเนี่ ย ถ้ายังหาว่าไม่รักอีกพ่อจะกระทืบให้ไส้แตก ทุกวัน นี้ ทาเพื่อมึงขนาดไหนรู ้มงรึ เปล่า !

ั่

ผมคิดพลางเดินลากมอเตอร์ไซค์อย่างเหนื่ อย ๆ มาเก็บในโรงรถ จัดแจงเข้าห้องครัวไปเอาลงจานให้มน

แล้วถือไปประเคนให้ถึงห้อง เพื่อจะพบกับ .......... .
... ไอ้ปณณ์ทหลับปุ๋ ย
ุ ี่
อ้าววววววว หลับซะงั้นพี่น้อง ! แล้วกูออกไปซื้ อตั้งไกลทําไมเนี่ ย !! ผมว่าจะด่ามันให้ตนขึ้นมากินซัก
ื่
หน่ อย แต่เห็ นจังหวะหายใจขึ้นลงอันแสนสบายของมันแล้วก็นึกสงสาร ...


ปล่อยให้อดีตเลขาสภาฯคนดีได้พกบ้างคงดีกว่า .. ผมรู ้วามันน่ ะเป็ นพวกไฮเปอร์ อยูเ่ ฉย ๆ ไม่คอยจะได้


688


ใครขอความช่ วยเหลืออะไรเป็ นต้องตอบรับตลอ ด วันนี้ กคงไปซนมาอีกสิ ท่ า
'I could be brown, I could be blue, I could be violet sky...'
เสี ยงโทรศัพท์มอถือเครื่ องสีดาทั้งดังทั้งสันบนโต๊ะคอมพ์ผมจนน่ ากลัวโต๊ะจะถลอก ... นี่ โทรศัพท์มงจะสัน


ึ ่

เอาโล่ไปไหน ผมรี บหันไปคว้ามากดปิ ดเสี ยงไว้ ด้วยเพราะทั้งกลัว โต๊ะจะพัง และกลัวว่าจะรบกวนเจ้าของ
เครื่ องจนสะดุงตื่ น

เบอร์ไม่คนแฮะ... รับให้แล้วกัน เผือจะมีธุระสําคั ญ
ุ้

"หวัดดีครับ "
'เฮ้ย! แก! เค้ารับแล้ว ๆๆๆๆ ' เอ่อ... อะไรวะเนี่ ย ?

ผมขมวดคิวกับโทรศัพท์อย่างงง ๆ เพราะเสี ยงสาว ๆ จากปลายสายดูทาจะมีมากกว่ า 5 คน แถมยังเอะอะ

โวยวายกันยกใหญ่ ตามด้วยเสี ยงตึก ๆ กึก ๆ กุก ๆ เหมือนโทรศัพท์ถกโยนไปโยนมาอี ก

อะไรวะ....
ผมถือสายรอฟั งอีกพักใหญ่ กว่าจะมีเสี ยงผูหญิงพูดต่อ "เอ่อ... ป... ปุณณ์ ปะคะ "

"ปุณณ์หลับแล้วครับ ให้บอกว่าจากไหนครับ "
คราวนี้ ปลายสายไม่ ตอบผม แต่หันไปคุยกับบรรดาเพื่อน ๆ ข้างหลังแทน "เค้าหลับแล้วแก เห็นมัย ฉัน

บอกแล้วค่อยโทรพรุ่ งนี้ " ไปคุยกันทีอื่นได้มยเนี่ ย - _่
้ั
่ ั ่
"ฮัลโหล..." ผมกรอกเสี ยงลงไปเรี ยกร้องความสนใจอีก ให้รู้วากูยงอยูในสายนะ เกรงใจหน่ อย - _- เด็กสาว
พวกนั้นจึงได้คยกับผมบ้า ง "อ๋ อค่ะ ไม่เป็ นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ "


689

'ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ....'
-_- เออ เยียม... ผมยืนฟั งเสี ยงตัดสายแบบมึน ๆ ก่อนจะกดวางหู บาง เหอ ๆๆ อะไรวะ โทรศัพท์แบบนี้ คอ



อะไรวะเนี่ ย ทีแน่ ๆ เหตุการณ์ทเี่ พิ่งเกิดขึ้น เตือนผมให้นึกออกว่าจริ ง ๆ แล้วไอ้ปณณ์มน เป็ นหนุ่มฮอตตัว

ุ ั
่ ั
พ่อ หลังจากทีลืมไปเกือบสนิ ท เพราะช่ วงหลัง ๆ เห็ นเอาแต่ทาตัวปัญญาอ่อนอยูกบผม ไม่เหลือคราบเลขา


สภาสุดเท่เหมือนสมัยยังไม่สนิ ทกันเล ย
"แล้วมาทําเป็ นด่ากู มึงนะ ไอ้ตวดี เดี๋ยวโดนจัดหนัก !" ผมหันไปเคี้ยวฟั นด่ามัน ก่อนจะล้มตัวลงนังหน้า


คอมพ์ จั ดการ log out หน้า facebook ตัวเอง แล้ว log in หน้า facebook ไอ้ปณณ์ทนที


อื้อหื อ ไม่ได้แวะมาดูนาน มันฮอตจริ งเว้ยเห้ย !!!!

ผมกวาดตามอง wall ของมันทีมแต่ผหญิงมากหน้าหลายตามาเขียนข้อความทักทายไว้เต็มไปหมด แน่ ละ
่ ี ู้

ว่าไอ้ปณณ์ไม่ได้ตอบ เพราะมันไม่คอย เล่นเฟซบุค (นอกจากเวลามีรูปน่ าเกลียด ๆ หรื อคลิปทุเรด ๆ ของใคร

นันแหละ มันถึงจะโผล่หัวไปถากถางที ... เอ่อ ส่วนมากผูเ้ คราะห์ร้ายก็ผมนี่ แหละครับ ) เห็ นแบบนี้ แล้วอด

คันไม้คนมือไม่ได้

ผมจัดการกด edit หน้า profile มัน ก่อนเสียงทุม ๆ จะดังขึ้ น

"โน่ ...." ตืนมาทําไมตอนนี้ วะ !

"มีไร" ผมขานกลับไปทั้งทีใจยังจดใจจ่อกับสิ่งตรงหน้าอยู่ เสี ยงปุณณ์ดงขึ้นมาอี ก


"โน่ ..."

"มีไรเล่า " อย่าเพิ่งกวนได้ไหมเนี่ ย คนกําลังยุง !
"มานี่ หน่ อย" แถมเสี ยงนั้นไม่เรี ยกเปล่า ยังจะฝื นสังขารยกแขนขึ้นมากวักเรี ยกผมอีก ผมเหลือ บมองไอ้ตว


690


ดีทนอนหมดแรงอยูบนเตียงแต่ยงไม่หายซ่ า
ี่

"เดี๋ยว"
"ไม่เอา... มาเร็ ว กอดหน่ อย ไม่กอดมึงนอนไม่หลับ " ไอ้ตอแหล แล้วทีมงกรนคร่ อก ๆๆ เมือกี้คออะไ ร
่ึ
่ ื
ผมกด save ก่อนจะรี บ log out แล้วคลานขึ้นเตียง "แดกข้าวมัย กูเอามาแล้ว "


"พรุ่ งนี้ ละกัน ไม่ไหวละวันนี้ " ปุณณ์วาพลางรวบตัวผมไปนอนก่าย แต่ถาคิดว่าขาเล็ก ๆ ของมันจะเบาล่ะก็

ผิดถนัด! "เชี่ ยกูหนัก"
"เรื่ องของมึง " มันว่าแค่น้ น ก่อนจะผ่อนลมหายใจลงกับต้นคอผม .... อ้าว หลับจริ งวุย ! เฮ้ยยยย ไม่อาบนํ้ารึ


ไง!!!

เฮ้อ... ช่ างแม่งละกัน ผมลูบหัวไอ้ เลขาสภาเบา ๆ สองสามทีกอนจะเอื้อมมือไปกดปิ ดไฟหัวเตียง คงเหลือ
แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ทยงสว่างโร่ ในความมืดอยู่ ... อื่มม ลืมปิ ดแฮะ จะเดินไปปิ ดก็ไม่ได้แล้วด้วย เล่นโดน
ี่ ั
ขาปลาหมึกล็อคไว้ซะขนาดนี้
ผมส่ายหัวมองไอ้ตวดีทหลับปุ๋ ยอย่างหน่ ายใจ ก่อนจะยอมจํานน ล้มตั วลงนอนข้าง ๆ มั น
ั ี่
จะว่าไป.. เปิ ดคอมทิงไว้แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ตอนเช้าตืนมาจะได้มบางคนเซอร์ไพร์สกับ status ใหม่....




Engaged

คิดว่าหวงเป็ นคนเดียวรึ ไงวะ !

Similar Documents

Premium Essay

Hahaha

...3.0 Methodology 3.1 Requirements Specifications This section explains the project requirements in terms of functional requirements, software requirements and hardware requirements that will be used during the development of the system. 3.1.1 Functional Requirements 3.1.2 Software Requirements ------------------------------------------------- Software Development Minimum Recommended ________________________________________________________________________ Operating Windows 7 Windows XP Windows 7 System (32/64 bit) Sp3 (32 bit) or higher Programming Php n/a n/a Database MySql n/a n/a ------------------------------------------------- Table 3.1 Software Requirement – for developing and implementing system. 3.1.3 Hardware Requirements ------------------------------------------------- Hardware Development Minimum Recommended ________________________________________________________________________ Processor Intel Pentium Intel Pentium Intel/AMD Dual Core Dual Core Ghz or AMD 1.8 Ghz or Higher equivalent Ram 2gb 1gb 2gb ------------------------------------------------- Disk Space 2gb 2gb 4gb Table 3.2 Hardware Requirement 3.2 Research Methods The Waterfall Model was used in this study. Waterfall Model is one of the most widely used Software Development Process. It is also called as "Linear Sequential model" or the "classic life cycle" or iterative model. It is widely used in the...

Words: 1251 - Pages: 6

Premium Essay

Hahaha

...Air Asia – Strategic IT Initiative Submitted by: Charles Kho Sandy Hofman Aruan Christian Tjitrahardja Ramaratnam Narayanaswamy Faculty of Economics and Commerce University of Melbourne 2005 306-669 Strategic Enterprise Systems Group Project Executive Summary IT is one of the major enablers of AirAsia’s successful low cost business model. Based on the environmental scanning performed, the demand for Low Cost Carrier (LCC) is expected to expand rapidly attracting more players to join the market thus increasing the degree of rivalry within the industry. In responding to this condition, it is imperative for AirAsia to continuously identify new sources of cost advantage so that it can provide the lowest possible price to the price sensitive customer and improve its market position. In this project, Advanced Planning and Scheduling (APS) system is recommended as the new source of AirAsia’s cost advantages. Using Venkatraman and Henderson’s model APS fits smoothly to the Technology Transformation Perspective where business strategy acts as a driver. The functionalities provided by APS system to improve AirAsia’s performance include event management technology, supplier portals, inventory planning, demand forecasting, maintenance management, and route profitability analysis. As a result of implementing APS system, AirAsia can obtain both strategic and operational benefits. AirAsia is strongly recommended to outsource the development of APS system. As project management...

Words: 7114 - Pages: 29

Premium Essay

Hahaha

...Title | Findings | Sabbaticals and Employee Motivation: Benefits, Concerns and Implication | There are some suggestions about the business researchers and practitioners should be study the literature on “360-degree feedback”and evaluation research or may can develop somecomprehensive survey instruments and objective measures regarding the use of sabbaticals. Besides that, there are also needs to establish reliability, validity, and measurement invariance. Finding shows that may have to develop a comprehensive theoretical model which involved question of what, how, why, who, where, and when and also test the model empiricallyin the literature. | An examination of a Factor Structure and Scale Reliability of the Work Motivation Scale, the Motivation Sources Inventory | Some weaknesses of the MSI are lack of research and development on the meta-theory of Leonard et al.’s (1999). To promote further research in this area, may can be re-examination and possible refinement of the MSI or development of an alternative instrument.. | Motivation Levels of Mis Managers Versus Those of their employees | The degree of MIS personnel are found that different from their management peers in other parts of the company. MIS managers may can consider some action to reduces the negative effects among differences. MIS management had existed a very healthy motivational environment. Try to pay some attention with a reasonable expectation of rapid resolutions on the problems. | HDM Modeling as a...

Words: 2418 - Pages: 10

Free Essay

Hahaha

..."7 Things" I probably shouldn't say this But at times I get so scared When I think about the previous Relationship we've shared It was awesome but we lost it It's not possible for me not to care And now we're standing in the rain But nothing's ever gonna change until you hear, my dear The 7 things I hate about you [Chorus:] The 7 things I hate about you (oh you) You're vain, your games, you're insecure You love me, you like her You make me laugh, you make me cry I don't know which side to buy Your friends they're jerks And when you act like them, just know it hurts I wanna be with the one I know And the 7th thing I hate the most that you do You make me love you It's awkward and silent As I wait for you to say But what I need to hear now Is your sincere apology And when you mean it, I'll believe it If you text it, I'll delete it Let's be clear Oh I'm not coming back You're taking 7 steps here [Chorus] And compared to all the great things That would take too long to write I probably should mention The 7 that I like The 7 things I like about you Your hair, your eyes, your old Levi's And when we kiss, I'm hypnotized You make me laugh, you make me cry But I guess that's both I'll have to buy Your hand in mine When we're intertwined everything's alright I want to be With the one I know And the 7th thing I like the most that you do You make me love you You do...

Words: 287 - Pages: 2

Free Essay

Hahaha

...Today is a rainy winter day. I slept really little last night so forgive me for this ugly picture. On a rainy winter day, I'm enjoying some me-time eating hot ramyeon in my room. :D love it. Its been almost 2 weeks since we've arrived in Korea. 2 weeks here seems really long for me too. In the short 2 weeks, Shir and I have been to so many places, met so many people. But then you realise that Seoul isn't really that different from Singapore. Well there are things I really enjoy though, like taking a stroll in the park, walking around a lot on the streets with my friends, climbing up or down a mountain, just enjoying one another's company is enough. Come to think of that, I've never really done that in Singapore? Maybe we don't have enough parks. Haha, but I guess that's what I really enjoy about Korea as of now, the nature - waters, trees, rocks. I'm still feeling sore about the fact that I have not seen snow. :( after all the excitement, I never got to see snow. =.= As the weather turns cold again this coming week, I really hope there would be some snow. SOME will do. I just need to see it. TT I think I'm the silliest thing ever. Yesterday I went out without my wallet. And I travelled 1h 30min without realising I didn't have my wallet with me! I was so far from home and it was impossible to return home to get it anymore. So silly. The funnier thing was the same thing happened to my new buddy the day before. Aye, I think we are destined. love,...

Words: 292 - Pages: 2

Free Essay

Hahaha

...The picture below shows a flash flood in your housing area. Based on the picture given, write an article of the flood.When writing the article, you should: * Give details of the flood * Suggest ways to help the flood victims * Make sure it is between 120 and 150 words | Friday, 22 August2014 Flash Flood in Taman Rosa By Vanu Last Saturday, there was a terrible downpour in Taman Ros. It was raining cats and dogs. The residents did not leave their homes because the sky was dark and they did not to get caught in the rain. It was raining for almost six hours. The drains were clogged and the water started to overflow. The water level rose and lead to a flash flood in just a few more hours. The water started to go into the residents houses. The victims tried to move their important belongings to higher grounds and those with children tried to get them on top of their roofs. They were trying to get out of their homes and save important documents. A few of them climbed on top of the roofs of their hoses to prevent from drowning. It was a complete chaos in the neighbourhood. There were cars and carcasses floating all around the neighbourhood. Not long after, the flood relief volunteers came to help them victims in their boats. They tried to save the children and the women first. The saved victims were brought to a school flood relief centre nearby. Flash floods regularly happen in my housing areas. There are a few ways to help the flood victims. Most importantly the...

Words: 379 - Pages: 2

Free Essay

Hahaha

...JiaDong Xue Matthew Ryckebusch 09/25/2015 ESSAY 1 647 My Field of Dreams Going back to page when I was a little boy, I lived with my grandparents until I went to primary school. they doted on me a lot, during that time. I ate 5 times every single day and I am not willing to take exercise. When I went to school, my weight was up to 180 lb. That is very terrible for sure. When I grew up, I realized I do not even have a friend and nobody wants to make friend with me. I was inconsolable. I decided to change my life and to have a new one, to be the best one. First of all, I have to lose weight. In time of losing my weight, I spend about one hour running every morning and ate diet food, such as, vegetables, fruit, and low calorie meal. Reality is not as easy as I thought, insist on two months later, my plan has failed and my weight went back to the past. I was upset and I thought I will never ever achieve my goal. I started to eat and drink too much. I become introverted, and Id not like to talk to people. My parents saw my change and my father told me if you want your dream come true, you need to be positive, persevering, confident and use the scientific method to gradually achieve your goal. In this world, only you can beat yourself. It was then my father took me to the gym. In practice, I do not even...

Words: 651 - Pages: 3

Premium Essay

Hahaha

...Despite the doctrine of separation of powers, the three arms of government in Australia and in many other democracies are not strictly separate because: Members of the executive are also members of the legislature. Chapter 1, 'Australian legal system'. Executive members are drawn from elected members of Parliament (the legislature) to form the administrative arm of the Government. Which of the following categories of law will apply if Johnny is accused of breaching copyright? Intellectual property law. Chapter 1, 'Law and life'. Intellectual Property Law protects copyright by recognising the right to copy an original work that belongs to the author. According to the doctrine of responsible government: The Executive Council is comprised of elected representatives who are also members of the legislature. Chapter 1, 'The Australian legal system'. The Executive branch of government is also a member of Parliament and so are answerable to the citizens who elected them. Double jeopardy is the legal principle that states that: A person should not be tried more than once for the same crime. Chapter 1, 'The nature of law'. The law is designed to prevent the misuse of power. The notion of egalitarianism is: The idea that resources should be shared equally within a community. Chapter 1, 'Justice, ethics and politics'. Egalitarianism refers to equality of opportunity or equality of outcome. According to relativism: Ethical rules are universal and unchanging. Chapter...

Words: 1605 - Pages: 7

Premium Essay

Hahaha

...FAITH LAPIDUS:  Now, the VOA Special English program AMERICAN STORIES.Our story today is called "The Last Leaf." It was written by O. Henry. Here is Barbara Klein with the story. (MUSIC) BARBARA KLEIN:  Many artists lived in the Greenwich Village area of New York. Two young women named Sue and Johnsy shared a studio apartment at the top of a three-story building. Johnsy's real name was Joanna. In November, a cold, unseen stranger came to visit the city. This disease, pneumonia, killed many people. Johnsy lay on her bed, hardly moving. She looked through the small window. She could see the side of the brick house next to her building. One morning, a doctor examined Johnsy and took her temperature. Then he spoke with Sue in another room. "She has one chance in -- let us say ten," he said. "And that chance is for her to want to live. Your friend has made up her mind that she is not going to get well. Has she anything on her mind?" "She -- she wanted to paint the Bay of Naples in Italy some day," said Sue. "Paint?" said the doctor. "Bosh! Has she anything on her mind worth thinking twice -- a man for example?" "A man?" said Sue. "Is a man worth -- but, no, doctor; there is nothing of the kind." "I will do all that science can do," said the doctor. "But whenever my patient begins to count the carriages at her funeral, I take away fifty percent from the curative power of medicines." After the doctor had gone, Sue went into the workroom and cried. Then she went to Johnsy's...

Words: 1578 - Pages: 7

Free Essay

Hahaha

...Appendix 3 Oct 6:47 pm - You created group “Project Management” 3 Oct 6:47 pm - You added Scope 3 Oct 6:48 pm - Prudence: Ok this is our new gp 3 Oct 6:48 pm - Prudence: Plz use English all the time thank you 3 Oct 6:51 pm - Prudence: IMG-20141003-WA0010.jpg (file attached) 3 Oct 6:51 pm - Prudence: First meeting 3 Oct 6:51 pm - Prudence: From 1800 to 1851 3 Oct 6:55 pm - Scope Luee: l 3 Oct 6:55 pm - Scope Luee: Sori we don't know !! 3 Oct 7:01 pm - Scope Amy: Okay 3 Oct 7:01 pm - Scope Amy: Oops 3 Oct 7:01 pm - Scope Amy: Sorry 3 Oct 7:03 pm - Prudence: Its okay 3 Oct 7:03 pm - Prudence: Next meeting: tomorrow after school 3 Oct 7:03 pm - Prudence: Do u guys ok? 3 Oct 7:10 pm - Scope Ray:  3 Oct 7:11 pm - Scope Michelle:  3 Oct 7:11 pm - Scope Jason:  3 Oct 8:19 pm - Scope Luee: Okok 3 Oct 8:19 pm - Scope Amy: 4 Oct 4:31 pm - Prudence: IMG-20141004-WA0035.jpg (file attached) 4 Oct 4:31 pm - Prudence: Second meeting 11 Oct 3:26 pm - Scope Michelle: IMG-20141011-WA0007.jpg (file attached) 11 Oct 9:23 pm - Scope Jason: 可唔可以sd番今日傾過既野嚟睇? 13 Oct 11:31 am - Scope Luee: IMG-20141016-WA0001.jpg (file attached) 13 Oct 11:31 am - Scope Luee: IMG-20141016-WA0000.jpg (file attached) 13 Oct 11:31 am - Scope Luee: Sori我唔知係我電話 13 Oct 11:32 am - Scope Jason: Thx 13 Oct 11:32 am - Prudence: Thx 13 Oct 11:40 am - Scope Ray: Thx 14 Oct 12:54 am - Scope Luee: 各位有無email 我fd有份pm嘅project借左黎參考 腥俾你地睇下 14 Oct 12:55 am - Scope Michelle:  ...

Words: 1232 - Pages: 5

Premium Essay

Hahaha

...Score: ______ / ______ Name: _Kennedy Maddox Student Number: ______________________ | | |1.Elsie is making a quilt using quilt blocks like the one in the diagram. | | | |[pic] | |  | |a. How many lines of symmetry are there?Type your answer below. | | | |4 lines of symmetry | | | | ...

Words: 1298 - Pages: 6

Premium Essay

Hahaha

...EDUARDO MIGUEL S. DELA CERNA BSBA – 2B THEOLOGY 4 CASE STUDY 1) There was a girl named Mary Jane, she never planned to go to college and she’s only 16 years old. While she’s not attending class, she decided to work as a service crew. After 6 months of service, she met a man named “Khalifa” and he’s her co-worker. They have been together for a years, because of being in love to each other they didn’t think twice to make a romantic night. As a result, Mary Jane got pregnant, she’s only 18 years old but Khalifa really love her that’s why she decided to get married. As the time goes by Khalifa can’t earned enough money for his family. He pays for the rentals, electricity bills, all the needs of his family and he’s only working as a service crew. 2) Unplanned marriage life can suffer you family’s lifestyle. 3) What can see is Khalifa and Mary Jane didn’t wait for the right time of having a marriage life. Entering this kind of situation really need time to be prepared because marriage life should be financially, emotionally and spiritually matured. 4) There will always be a right time of having a family, just make sure that both mother and father are ready to take their responsibilities. It’s not just a responsibility, it’s also a risk. We can’t choose your consequence that is why we should be careful to make a decision. The best way to avoid the unplanned marriage life is to have a family planning. It can help the society to have their best family lifestyle...

Words: 281 - Pages: 2

Free Essay

Hahaha

...AC1- HUM16 Reporters: Platino, Sermae Tan, Cesalyn M. “BREAD OF SALT” By: NVM Gonzales Usually I was in bed by ten and up by five and thus was ready for one more day of my day of my fourteenth year. Unless Grandmother had forgotten, the fifteen centavos for the baker down Progreso Street – and how I enjoyed jingling those coin in my pocket! – would be in the empty fruit jar in the cupboard. I would remember then that rolls were that Grandmother wanted because recently she had lost three molars. Foy young people like my cousins and myself, she had always said that the kind called pan de sal ought to be quite all right. The bread of salt! How did it get that name? From where did its flavor come, through what secret action of flour and yeast? At the risk of being jostled from the counter by early buyers, I would push my way into the shop so that I might watch the men who, stripped to the waist, worked their long flat wooden spades in and out of the glowing maw of the oven. Why did the bread come nut-brown and the size of my little fist? And why did it have a pair of lips convulsed into a painful frown? In the half light of the street, and hurrying, the paper bag pressed to my chest, I felt curiosity a little gratified by the oven-fresh warmth of the bread I was proudly bringing home for breakfast. Well I knew how Grandmother would not mind if I nibbled away at one piece; perhaps, I might even eat two, to be charged later against my share at the table. But that would be betraying...

Words: 3597 - Pages: 15

Free Essay

Hahaha

...Social media emphasize individuality Posted: Monday, November 2, 2009 11:40 pm Joe Dellosa, Alligator Columnist Do you remember LiveJournal? LiveJournal is a hybrid blogging and social networking service started by Brad Fitzpatrick in 1999. Users could create a blog that usually served as a public diary, and then they could add people they know who also set up LiveJournal blogs as "friends." Friends' blog entries are aggregated on a single page, allowing users to see at a glance what their buddies are up to, like a proto-News Feed. The service was many people's first experience with a Web 2.0 application, and, in particular, the first for many teens. LiveJournal quickly acquired a reputation as a clearinghouse for suburban, adolescent angst - collections of lengthy, startlingly sincere lamentations of broken hearts, occasionally interspersed with awful, copied-and-pasted Dashboard Confessional lyrics and "Which 'Hey Arnold!' Character Are You?" quizzes. (I always shot for Gerald, but I'd always wind up being Eugene - or, on a good day, Mr. Hyunh. This was a source of mild consternation.) LiveJournal was, in many ways, a forerunner of much of the purportedly revolutionary social media environment we're in right now. After all, it was started before the word "blog" was even coined and before the phrase "Web 2.0" gained any sort of currency, and it predates both MySpace and Facebook by about half a decade. It was also among the first social media to receive the same flak...

Words: 673 - Pages: 3

Free Essay

Hahaha

...1. *** Student status will be cleared by Sunday, check through VUES. If not then contact Office of Records immediately 2. The graduate who has not submitted Convocation Attendance form will not be allowed to attend the ceremony. Last date of Convocation Attendance from submission through VUES is 29th January 2014 14th Convocation List Sl No 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 StudentID 07-08853-2 07-09636-3 08-10028-1 08-10981-2 08-11330-2 08-11847-2 08-12581-3 09-12751-1 09-12759-1 09-12840-1 09-13192-1 09-13342-1 09-13659-1 09-13712-2 09-13766-2 09-14080-2 09-14178-2 09-14201-2 09-14257-2 09-14333-2 09-14614-3 09-14892-3 10-15331-1 10-15355-1 10-15439-1 10-15477-1 10-15679-1 10-15681-1 10-15697-1 10-15741-1 10-15860-1 10-15891-1 10-15892-1 10-15898-1 10-15961-1 10-15972-1 10-16024-1 10-16108-1 10-16132-1 10-16179-1 10-16184-1 10-16218-1 Name MD TAIF KAMAL RIFATH MASUD ADIBA TASMIM HAQUE MD. TAIMUR HASAN TANIA CHISTY MOHAMMAD RASHED MOLLA SUPRITI SARKAR MOHAMMAD INZAMAMUL HAQUE MD. MAHABUBUR RAHMAN SUMAIYA KHANDAKER SABRINA ALAM ATIA SHARMIN TANIA SHUKLA REZA MUHAMMED IBRAHIM SAGIR TANZINA HAQUE FERDAUSH HASAN SUNNY MD HARUN OR ROSHID Dewan Mehedy Sultan MD. KAIFUL WARA S.M. ARAFATH HOSSIN TABASSUM ISLAM MD NADIM HOSSAIN SHAMSOONNAHAR KHUKU GOLAM MAWLA SHARMIN JAHAN MOURI TAMANNA YASMIN JENIFARA ZAMAN TAZRIAN NUSRAT SUAIBUN ALLO TANIMA AHMED ABIDA TASNIM MD. MOAZZAM HOSSAN MD. OMAR FARUQ FARJANA...

Words: 2454 - Pages: 10