"Buti na lang pala malaki ang maleta ko"

Enero noon at nanunuot hanggang buto ang excitement ng lahat--kagay ng sobrang lamig na hangin nang gabing iyon. Pakalat-kalat lang ang mga estudyante na balot na balot ng balabal at jacket, maiingay habang nagpapalakihan ng mga bitbit na maleta. Hawak ko ang isang takeout ng kape galing sa Mcdo nang makantiyawan ako ng mga kaibigan ko: "Uy 'te! Saan ang punta mo? Sa ibang bansa?" Sabay-sabay silang humalakhak, walang pakialam kahit alas dies na ng gabi. Kainis! Napahiya pa ako dahil sa bitbit kong maleta--malay ko bang masyado pala 'tong malaki! Kasi naman si Mommy! Ang sabi niya tama lang daw ang laki ng maleta ko at eto naman ako, nagpa-uto agad. Buti na lang at nabaling sa iba ang kantiyaw ng mga kaibigan ko.

First time kong pupunta sa Ilocos. Usap-usapan na talaga namin ang hindi pagtulog para masulit ang ilang oras na biyahe. Inaasahan na namin ang walang humpay na tawanan at asaran habang nasa biyahe, kaya uminom talaga kami ng kape bago umalis. At umepekto naman ba? Syempre hindi! Nasa Maynila pa lang kami, nakatulog na kami agad. Kaya naman nang magising ang isa sa amin-- "Haaaaa?! Nasaan na tayo?! Bakit tayo natulog?!" "Hala oo nga! Saan na 'to? Ahuhu, sayang naman hindi tayo nakapagtakutan!" "Ang ingay niyoooo, may natutulog!" --ayun, sunud-sunod nang naalimpungatan ang lahat. At dahil wala na namang kape na maiinom sa bus, halos isang oras kaming nagtitigan dahil tulog pa ang diwa namin. Sabi ng tour guide namin, nasa La Union na daw kami. Waaa! Ang layo na ng narating namin! Ilang oras ang lumipas at nabuhayan na ulit kami sa bus. Ano pa nga bang aasahan mo sa apatnapung estudyante ng hayskul? Hindi talaga kami makatitiis na hindi magligalig. At nagpatuloy kaming mag-ingay, magpaka-camwhore at hindi makinig sa tour guide hanggang sa makarating kami ng Ilocos.

Una kaming pinababa sa harap ng isang staircase. Aakyatin daw namin iyon. Tinanaw ko ang tuktok ng hagdanan--malayo. Aakyatin daw namin 'to? ang naisip ko. Pero dahil narinig ko ang pangako ng batch picture sa harap ng simbahan, inakyat ko ang nakakapagod na hagdanan papuntang Sta. Maria Church. Mala-Leaning Tower of Pisa sa Italya naman ang Sinking Bell Tower sa St. William Cathedral, ang sunod naming pinuntahan. Lumulubog ito dahil sa buhangin itinayo ang pundasyon nito imbis na sa bato o lupa. Hindi na kami nakapasok sa loob dahil late na kami sa aming iskedyul, kaya dumiretso na kami sa Bantay Church at umakyat sa kampanilya nito sa tuktok ng isang burol. Doble ang panginginig ng tuhod ko--at bakit naman hindi?! Mataas na nga ang bell tower, inilagay pa nila sa tuktok ng burol! Eh 'di mas lalong tumaas! Sabi nila ginamit daw itong watch tower noon--at sa totoo lang, na-realize kong tama naman na gamitin itong watch tower nang makarating ako sa itaas (sa wakas). Ang Paoay Church na mala-Javanese daw ang disenyo--tanda ko na dito nangyari ang ilan sa mga eksena nina Erich Gonzales at ang heartthrob na Thai na aktor na si Mario Maurer. At dahil sobrang fans ang mga kaibigan ko ni Mario Maurer, aba at ginaya pa nila ang eksena ni Erich at Mario sa harap ng simbahan! Kilig na kilig ang mga bruha--akala mo naman eh nandoon pa rin ang idol nila.

Pinuntahan din namin ang Kapurpurawan rock formation sa dulo ng Ilocos Norte. Ang lakas ng hangin mula sa dagat kahit na sobrang init ng sikat ng araw. Pero kahit ganoon, nakakamangha talaga 'yung mga bato doon kaya naman selfie dito, selfie doon; kumuha talaga kami ng tig-iisang litrato para sa Facebook, Twitter, Instagram, Friendster at Google+ namin.

Trademark na rin ng rehiyon ng Ilocos ang sikat na sikat na mga windmill sa Bangui. Ga-higante talaga ang mga windmills! Kami naman ay nagmukhang mga langgan sa paanan nila, lalo na sa picture. Siguro feeling eksperto talaga sa pagkuha ng pictures, nakita ko pa ang isa kong kaklase na humiga sa buhangin at nag-selfie kasama ang mga windmill. Tindahan ng pasalubong at kung anu-ano pa sa Kalye Crisologo ang dinayo namin ngunit bukod pa roon, mai-inlove ka sa vintage na dating ng buong lugar. Pinaka-fun na yata naming ginawa ang pagsakay sa kalesa. Syempre hindi gano'n kasaya kung sumakay lang kami sa kalesa--sinulit na namin ang pagiging turista at nag-request sa kutsero na mag-drivethrough sa Jollibee. Biruan lang talaga namin 'yon kaya naman laking gulat namin nang dumaan talaga kami sa Jollibee! Tawa lang kami ng tawa hanggang sa maihatid kami ulit sa aming bus. Nakakatuwa na sinakyan nung mama 'yung kakulitan namin.

Marami pa kaming napuntahan sa tatlong araw na kami ay nasa Ilocos. Sinilip namin ang tinatawag na Malacanang of the North na medyo creepy dahil doon dati tumira ang mga Marcos. Binisita rin namin ang "labi" ni Ferdinand Marcos na naging ugat ng takutan pauwi; ang Hidden Garden na sabi pa namin noon ay hindi naman talaga "hidden"; ang Syquia Mansion kung saan nag-ambisyon pa kaming bahagi kami ng mga illustrado; at ang Juan Luna Shrine kung saan ginaya namin ng kaibigan ko ang sikat na likha ni Juan Luna, ang Spoliarum. Damang-dama ko na sa bawat lugar na aming puntahan ay ako si Donya Santibanez, at ang mga kaibigan ko naman si Facundo.

Sa pagpunta namin sa Ilocos, nagkaroon rin ako ng panibagong respeto kay Ferdinand Marcos at lalo na nang mabasa ko ito sa dyaryo: “I will forever be grateful to him (Marcos) because of his projects, such as the fishing livelihood which has nurtured my family over the years.” Pahayag iyon ng isang mangingisda na tumanggap ng benepisyo sa mga naging proyekto ni Marcos. At makikita mo naman talaga ang pag-aalaga ng mga Marcos sa Ilocos. Kaya naman nang umakyat na kami muli sa bus upang umuwi, bitbit namin hindi lang ang mga plastik ng pasalubong at marurumi naming damit, kundi pati ang kasaysayan, kultura at kagandahan ng Ilocos na hinding hindi namin maibabaon sa limot. Buti na lang pala, malaking maleta ang ipinabaon ng nanay ko.

Source: Adriano, Leilanie. "Dwindling in number, Marcos loyalists launch heritage trails in Ilocos Norte." Inquirer News. 13 Sep 2013: n. page. Web. 27 Jan. 2014. .