Alex tok pengeseddelan opp frå lomma. Han ga den til mannen i kassa. Tilbake fikk han ein sigarett, han gjekk ut frå butikken for a ta fyr. Det einaste han hadde i fokus akkurat nå var å få fyr på sigaretten. Det var lenge sida han hadde tent på ein. Med ein gong han såg seg rundt la han merke til at alle såg på han. Det var ikkje ein einaste som ikkje stirra. Han blei nervøs, han sto å tenkte kanskje drøymte, eller om han innbilte seg det. Han tok sneipen forsiktig ut av munnen og stumpa den. Han tok på seg den mørke jakka, og tokk den grå hetta. Han begynte å gå vidare bortover mot det flyet til Paris. Augane fulgte etter han. Han økte og økta farta han. Dei begynte og følge etter han. Han gjekk for å sjå kor flyet til Paris var. Det var ikkje så langt til flyet hans. Han hadde baggen i handa og passet i den andre. Ei dame gjekk mot han, han la merke til at ho hadde et arr på det eine kinnet, alt var i sakte film heilt til ho skumpet borti han da ho gjekk forbi. Alex mista passet ned på bakken. Når han hadde plukka det opp igjen, snudde han seg for å sjå seg omkring etter dama. Han kunne ikkje sjå ho lenger. Han begynte å gå mot gaten igjen. Han undret fortsatt om kva for ein dame det var. Han skulle vise passet til ei dame som skulle sjå på passet. Dama spurte, James? Han undra og så på passet ein gong til.. Passet var heilt likt, det einaste var at det sto James Winchester istedenfor Alex. Bilete var også det samme. Han såtte seg ned på flyet kor han så på passet, han prøvde å skrape på namnet med negla, men det gjekk ikkje. Passet var heilt originalt. Alex var endeleg i Paris. Han gjekk bortover Rue de Navarre. Han tok passet opp frå lomma, så på det, og kasta det i nærmaste søpledunk, i det han kasta passet slo vinden han i ansiktet. Alex møtte ein forbigåande mann, han låg merke til at han hadde akkurat samme arr som dama som dytta borti han på flyplassen i Washington. Han virka kjent men han klarte ikkje å sette fingeren på det. Han snudde seg for å sjå etter, mannen hadde forsvunne. Alex blei enda meir forvirra, kunne det være ein samanheng med dama på flyplassen i Washington? Tenkte han. Der han gjekk la han merke til eit stort tre på grasplenen.
Alex hadde komet fram til caféen han skulle til, han bestilte ein kaffi. Da han hadde settet der en stund la han merke til to personer som satt i hjørnet av caféen som hadde sett på han ein god stund. Dei var skumle i blikket og hadde mørke solbriller på, han kunne ikkje sjå igjennom dei. Alex hugsa begge to. Dei har følgt etter han heilt frå Washington, dei veit kor han er til ein kvar tid, dei snuste på sakene hans som dei ikkje har noko med. Han pakket sakene sine å gjekk mot hotellet som låg sentralt ved Eiffeltårnet. Han tok skoa av på teppet å gjekk å la seg i senga. Når Alex vakna dagen etter fikk han auge på ein konvolutt som låg på bakken ved døra. Han opna det, å leste det som sto. Han var nøydt til å skaffe ein million kroner. Han forsto ingen einaste ting. Korleis skulle han få tak i ein million kroner. Han leste vidare. Det blir verre. Om han ikkje levrer pengane innan to dagar ble søstera hans kidnappa. Han forsto hvem det var frå… Det var dei to som hadde forfølgt han.
Han var nøyd til å finne på en plan. Han hadde ikkje tenkt å gi dei ein million kronar. Til slutt visste han kva han skulle gjere. Han gjekk ut i byen. Alex hadde gått der alle de rike bor i Paris. Han hadde sett ein mann som het Charles. Han var ein eldre herremann med kvitt hår og stort kvitt skjegg. Han gjekk inn i ein trong side gate. Der sto Alex klar for å ta han. Han sa han var nøyd til å ha ein million. Alex slo til han alt han kunne. Til slutt fekk han det han ville. Og han skulle ha det i kontantar.
Dagen var kome. Han gjekk med ein koffert full av pengar, midt i sentrum av Paris den var heilt trollbunde til han, denne skulle han ikkje miste. Mange såg på han. Han brydde seg ikkje han såg tilbake mot dei. Han kunne ikkje føle noko som helst. Han var ikkje redd lenger. Og det var det lenge sidan han hadde vært også. Han såg dei to, søstera sto ved sidan av dei. Han eine mannen hadde ein skjult pistol rattet mot hofta hennar. han kom bort til dom. Han ropte «Korfor meg!» Alle rundt såg igjen. Dei to bar sto der, ikkje ein einaste munn som bevegde seg. Han slapp kofferten rett på bakken. Å sparket den til dom. Den gled bortover steinane. Hun eine dama tok den opp.
Dei låt hu gå, Alex løp til ho. Mannen og dama gjekk. Da dei var på toppen av Eiffeltårnet for å overgi pengane til sjefen var det ikkje ein einaste ekte pengeseddal. Sjefen blei rasande, dei andre tre assistentane banket dei rett ned. Dei vart bevisstløyse. Alex og søstera hadde komet langt unna. Dei var tilbake på Rue de Navarre. Han gjekk bort til det store treet. Og begynte å grave opp heilt til dei fant ein sølvkoffert. Han tok den opp og åpna den. Det lyste opp i ansiktet hans.
