Kołakowski w swoim tekście dąży do scharakteryzowania filozofii pozytywistycznej. Określa ją jako stanowisko filozoficzne dotyczące wiedzy ludzkiej, zbiór reguł odnoszących się do ludzkiego poznania, które reguluje takie pojęcia jak wiedza, poznanie, informacja. Autor wyróżnia cztery reguły pozytywizmu, które mają uchwycić cechy wspólne dla tego kierunku, który był mocno zróżnicowany. Są to: Reguła fenomenalizmu. Według niej należy odrzucić stanowisko o istnieniu przejawiającej się w dostrzegalnych zjawiskach ukrytej rzeczywistości. Nie ma żadnej różnicy między istotą, a zjawiskiem. Reguła ta wyklucza stosowanie takich pojęć jak „substancja” lub „forma substancjalna”. Pozbywa się także materii i ducha, a wszelkie spory wykraczające poza granice doświadczenia sprowadzane są do problemów czysto werbalnych.
Reguła nominalizmu. Zakłada ona, że wszelka wiedza formułowana w pojęciach ogólnych odpowiada tylko i wyłącznie jednostkowym, konkretnym przedmiotom. Istnienie czegokolwiek jesteśmy zmuszeni uznać dopiero wtedy gdy poucza nas o tym doświadczenie. Wiedza jest uporządkowanym zbiorem zaobserwowanych faktów, który służy praktycznemu użyciu.
Reguła, która przeczy wartości poznawczej sądów oceniających i wypowiedzi normatywnych. Z fenomenalizmu i nominalizmu wynika, że nie ma żadnych podstaw do bezwzględnego uprawomocnienia zasad etyki. Reguła ta nie głosi rezygnacji z etyki, lecz oparcie jej na arbitralnych aksjomatach. Sądy normatywne nie mogą mieć pretensji do naukowości, nie mają one wartości poznawczej.
Zasada jedności metody wiedzy. Opis rzeczywistości jest możliwy lub będzie możliwy za pomocą jednego języka, a cała nauka zostanie sprowadzona do jednej ze swoich gałęzi, jak uważano – fizyki.
Kołakowski zauważa, że pozytywizm można uznać za zbiór zakazów służących do wyrzucenia poza ramy filozofii wszelkie rozważania metafizyczne. Zajmował się poszukiwaniem stanowiska, które byłoby wolne od założeń metafizycznych, natomiast bazowałoby na aksjomatach nauk
przyrodniczych.