Man van de Wereld
Controle

Het vliegveldje van Monsterrat is klein. Een kort start -en landingsbaantje met een hut ernaast. Wie hier komt, gaat weer. Op het eilandje zelf is niks te doen. Midden op het eiland staat een imposante vulkaan die zich eeuwenlang gedeisd hield. Tot een jaar of vijftien geleden. Het gevolg: drie-kwart van Monsterrat verdween onder de gloeiende lava. Zelfs de hoofdstad, inclusief parlement, werd compleet verzwolgen. Sindsdien is het behelpen, legt mijn gastheer uit, exploitant van een hotelletje op de helling dat wonderwel gespaard bleef. ‘Maar die krater, meneer, die is beslist de moeite van het bezoeken waard. En die lava, zo véél! Gasten zijn daar vandaag niet op af gekomen. ‘Maar dat ligt aan het seizoen’, weet hij. De terugweg naar Nederland, althans naar Sint Maarten, gaat onverbiddelijk weer via het vliegveld. Daar blijkt dat het eiland nog altijd meetelt op het gebied van de internationale veiligheidsvoorschriften. Ik heb een fototas met camera en toebehoren. Plus een trolley met kleding. Er zijn vijf andere passagiers vanochtend. Ik sta vooraan, ik was wat aan de vroegere kant. Er is slechts één veiligheidsdame, maar die is niet te missen. Zij smijt mijn koffer en de tas op een bandje dat piepend leidt naar een vooroorlogs röntgenapparaat. Intussen bast haar stem door de ruimte: ‘Anything to declare?’ Naar eer en geweten antwoord ik van nee. Dat overtuigt haar niet. Alles moet open. En nee, de rest wacht maar. Nu is weinig vernederender dan op een vliegveld je privéspullen laten omwoelen onder het oog van nieuwsgierige medepassagiers. Behalve dan op een piepklein vliegveld je privéspullen laten omwoelen door één nieuwsgierige officiële dame. Spijkerbroek? Ze bevoelt de zakken. Slips? Ze keert ze binnenstebuiten. De oplader van de computer? Argusogen. Dan volgt de camera. Elke lens dop legt ze op een tafeltje, naast elke lens. Een lichtfilter, nooit gebruikt, gaat uit de verpakking en wordt tegen de zon gehouden. Wat zou ze denken? Na een kwartier knikt de dame bijna onmerkbaar met haar hoofd. Teken dat de passagiers alles zelf weer mag inpakken. Terwijl ik bezig ben, ondergaan alle andere reizigers hetzelfde lot. Dan herinner ik me de eigenaar van een zieltogend bedrijf die ik vorig jaar tegen kwam. Reed niet juist hij in een opgevoerde Porsche Cayenne turbo? En de nogal klein uitgevoerde manager met wie ik ooit te maken kreeg; waren niet juist zijn dassen van buitengewoon formaat? Was zijn drang te heersen niet opvallend veel groter dan bij zijn langere collega’s? Napoleon, noemden we hem. Natuurlijk. Deze vrouw is aan het overcompenseren. Ze steekt een dikke vinger op tegen alles wat haar eiland is overkomen. Zodat iedereen straks weet: al wijst alles op het tegendeel, met Monsterrat valt niet te spotten. Overtuigend is het nog niet. Vooral omdat de komende jaren maar heel weinig mensen haar boodschap zullen lezen. Als ik het vliegtuigtrappertje oploop, kijk ik nog een keer achterom. En zie, zij glimlacht haar tanden bloot. Ik had gelijk.

Onno Aerden

Uit het Financiële Dagblad
Zaterdag 23 februari 2013