Noong unang panahon ay magkakasama ang limang daliri ng tao. Kahit saan magpunta ay wala silang hiwalayan. Katunayan ay maraming naiinggit sa lima dahil sa mabuti nilang samahan. Lagi kasi silang masaya at nagkakasundo.
Kung paano nagkahiwa-hiwalay ang mag kakaibigan ay dahil narin sa isang malaking pagsubok na dumating sa kanilang buhay.
Nagkaroon ng malawak na taggutom sa nilang lugar. Naging napakahirap ng pagkain dahil kakaunti ang nabuhay na pananim kumpara sa maraming mga taong kakain. Ang mga hayop haman ay unti-unti naring nangaubos.
Lahat ng uri ng trabaho ay pinasukan ng lima. Nagtrabaho sila araw at gabi pero totoong mahirap ang buhay kaya madalas silang sumasala sa oras. Wala silang nagawa liban sa magtiis.
Isang araw ay nakita ng apat na daliri si Hinlalaki. Sarap na sarap ito sa pagkain ng karne kung kaya hindi na halos sila napansin.
Nang makita ni Hinlalaki ang apat na kaibigan ay bigla naman itong namutla.
"Saan mo kinuha ang karneng iya?" tanong ng apat kay Hinlalaki.
Bago pa makasagot si Hinlalaki ay isang galit na babae ang lumapit sa kanila. Pagkakita nito kay Hinlalaki ay agad sinampal. Gulat na gulat ang apat.
"Ipakukulong kita!" banta ng babae na namumula sa galit.
"Teka, huminahon kayo!" wika ni Hintuturo. "Pag-usapan natin ito."
"Opo nga nama," sabad ni Hinlalato. "Ano po ba ang problema?"
"Magnanakaw ang kaibigan ninyo! Ninakaw niya ang aming pag-kain!" ang sumbong ng babae.
Sabay na napatingin sa isa't isa sina Palasingsingan at Kalingkingan. Tulad nina Hintuturo at Hinlalato ay nagulat sila sa narinig. Alam nilang matakaw si Hinlalaki pero hindi nila inakalang magnanakaw ito para mairaos ang katakawan.
Napatungo naman si Hinlalaki bilang pag-amin sa kasalanan.
Mabuti at napakiusapan ng apat ang babae na huwag ipakulong si Hinlalaki subalit mula noon ay naiba na ang pagtingin ng apat sa kanya.
Iniwasan ng apat na magkaka-ibigan si Hinlalaki. Ibig nila itong bigyan ng aral dahil sa masamang ginawa. Sa sobrang hiya naman ay nakahiyaan na rin ni Hinlalaki ang lumapit sa apat kaya hindi na sila muling nagkasama-sama. Noong unang panahon, ang puno ng Kawayan ay hindi yumuyuko. Mayabang ito at laging taas noo. Ipinagmamalaki nito ang makinis na katawan.Berdeng- berde and kabuuan ng Kawayan. Sariwang- sariwa ang kulay nito lalo na kapag nasisikatan ng araw.Pero mainggitin ang Kawayan. Lagi at laging naiinis siya kung hindi pinahahalagahan. Kapag nalalaunan siya ng ibang puno at halaman ay nagtatanim siya ng galit. Masama siyang mapahiya sapagkat tumatawag siya ng kaibigang handing maghiganti upang maiangat lang ang narumihan niyang pangalan. May isang pagkakataong naparaan ang ilang kabataan sa kagubatan. Napalinga- linga sila. Nang makitang wala man lang bunga ang kawayan, nilayuan nila ito.Nilapitan nila ang puno ng Bayabas at Santol. Tuwang- tuwa sila sa pamimitas ng mga bunga. Inilapag nila sa damuhan ang dilaw na dilaw na santol at berdeng- berde na mga Bayabas. Nilapitan din nila ang mg apuno ng Makopa at Caimito. Namitas sila ng bunga. Matatamis at pulang- pula ang Makopa. Hinog na hinog na rin ang mga Caimitong kulay lila.Tuwang- tuwa ang mga kabataan habang ang mga prutas ay pinagsasaluhan. Inggit na inggit naman si Kawayan. Wala siyang bunga na maipamimigay. Wala siyang silbi kung prutas ang pag- uusapan.Sa galit ni Kawayan ay tinawag niya ang kaibigang Hangin. Pinakamalakas na ihip ang higanti ni Hangin. Nagbagsakan ang lahat ng bunga ng Bayabas, Santol, Caimito at Makopa. Tuwang- tuwa si Kawayan.Minsan ay may nagawing magkasintahan sa kagubatan. Napalinga- linga ang binata. Nang makitang walang bulaklak na mapuputol sa puno ng kawayan ay nilayuan nila ito. Natuwa sila nang malingunan ang mga halamang Rosal at Sampaguita. Dali- daling namitas ng mababangong bulaklak ang binata. Ang mahalimuyak na Rosal at Sampaguita ay handog na nakapagpapaligaya sa dalaga. Dahilan sa magagandang bulaklak, ang magkasintahan ay lalong pinagbigkis ng matapat na pag- iibigan.

Inis na inis na naman si Kawayan. Wala siya kahit isang bulaklak na maiaalay. Sa pagkapahiya sa sarili tinawag niya ang kaibigang Ulan.Sunod- sunuran si Ulan. Upang maipaghiganti ang Kawayan, pinalakas ng Ulan ang kanyang mga patak. Nasira ang mga tangkay ng magagandang bulaklak ni Rosal at Sampaguita. Palihim na napangiti si Kawayan.Isang tanghaling tapat ay may dalawang matandang nahapo sa paglalakad. Upang makapagpahinga, naghanap si Lolo Guillermo at Lola Jovita ng punong may malalabay na sanga. Hindi man lang nila napansin ang mga sanga ng Kawayan pagka’t makikitid ang dahon nito. Natuwa sila ng matanawan ang puno ng Banaba. Talagang malalapad ang mga dahon nito na masisilungan kung ikaw ay maiinitan ng sikat ng araw. Napansin ito ng nakasimangit na Kawayan. Nang makaalis na sina Lola Jovita at Lolo Guillermo ay tinawag ni Kawayan ang mga kaibigang Tagak. Ipinaghiganti ng mga Tagak ang inggit na inggit na si Kawayan sa pamamagitan ng pagpigtal sa lahat ng dahon ng Banaba. Nakalbo ang kaawa- awing puno na lubhang ikinagalak ni Kawayan.Lingid sa kaalaman ni Kawayan, nakarating kay Bathala ang pagiging mainggitin at mapagmataas nito. Bilang parusa, ang laging nakatingalang kawayan ay pinayuko ni Bathala kapag nahihipan ng malakas na hangin. Ang pagyuko ni Kawayan ay pagbibigay halaga na anumang biyayang handog ni Bathala ay dapat pahalagahan. Na ang inggit ay di dapat mamugad sa puso ninuman.

Iyan ang alamat ng mapagmataas na Kawayan.

Noong unang panahon, may isang mag-asawa na biniyayaan ng isang magandang anak na babae. Ang kanilang anak ay tinawag nilang Amba.Ang mag-asawa ay may hanapbuhay na paghahabi ng mga tela. Parehas na galing sa angkan ng mga mahuhusay humabi ang mag-asawa. Kaya’t tama lamang na ito rin ay kanyang ipapamana sa nag-iisang anak.Habang maliit pa ang bata ay itinuro na ng mag-asawa kung paano ang humabi. At habang lumalaki na nga ang bata ay unti-unti itong naging bihasa sa paghahabi ng mga tela. Maging ang mga mahihirap na disenyo ay kaya ng gawin ng bata sa murang edad. Nahigitan na nito ang kakayanan ng kanyang ama at ina.Dahil sa kanyang natatanging kakayanan, naging tanyag ang bata sa iba’t ibang lupalop. Marami ang dumarayo hindi lamang para bumili ng mga disenyo kundi upang makita rin ang paggawa ng bata. Naging mayaman din ang mag-anak dahil sa mga bentang tela na ginagawa ng bata.Ngunit ang bata ay naging mayabang. Dahil sa alam nito na magaling siya sa kanyang kakayanang paghahabi hinamon nito ang sino man na magkipagtagisan sa kanya. Maraming mga mahuhusay na maghahabi ang tumaggap sa hamon ng batang si Amba. Gusto rin nilang patunayan kung siya nga ay magaling tulad ng napabalita. Nagtagisan ng galing ang mga maghahabi. Napakahusay nga ang bata. Lahat ng magagaling na maghahabi ay napakahanga sa kakayanan ni Amba. Nilaos sila ng bata at dahil dito, mas lalong yumabang ang bata.Ani niya, wala nang makakatalo sa kanyang kakayanan. Maging ang mga diyosa ay kanyang hinamak na wala na ngang makahihigit pa sa galing niya. Narinig ng mga diyosa ang kayabangan ng bata. Hindi na sila nasisiyahan sa nagiging asal ng bata.

Isang araw, isang matanda ang nagpunta sa bahay ng bata at hinamon niya ito. Natawa ang bata ngunit pumayag din ito. Mukha namang pangkaraniwan lang ang matanda at baka nga hindi pa nito alam kung paano humabi. Sigurado na siyang walang panalo sa kanya ang matanda. Nag-umpisa ang paligsahan. Maraming tao ang dumalo upang manood kung mananalo ang matanda sa batang si Amba. Naging napakaganda ng telang hinabi ng matanda. Maging si Amba ay natulala sa mahirap na disenyong nagawa ng matanda. Ang pasya nang pagkapanalo ay sa tela ng matanda.Nagngingit-ngit ang bata. Paano daw siya natalo ng isang matanda na mahina na ang mata at uugod-ugod pa. Pinagalitan niya ang matanda at tinulak-tulak ito. Igigiit nito na ang matanda ay nandaya at baka ipinalit lamang ang isang nagawa nang tela sa ginagawa nito. Baka nga si Amba pa gumawa ng tela aniya.
Tangka na niyang pagbubuhatan ng kamay ang matanda nang biglang lumiwag ang damit ng matanda at nagbago ang kanyang anyo. Iyon pala ay isang diyosa na nagpapanggap lamang.Hindi na maganda ang asal ng bata ayon sa diyosa. Naging masyadong mayabang ang bata at nararapat daw itong parusahan. Nagbago ang anyo ng bata. Lumiit ito at nagkaroon ng mga mahahabang paa. Umiiyak ang kanyang mga magulang ngunit alam nilang wala na silang magawa para sa bata.

Simula noon ang batang si Amba ay naging unang gagamba. Sa ngayon, makikita pa rin ang kahusayan ng mga gagamba sa paghahabi ng kanilang mga bahay.