Janela G. Yap
ACT 131

May mga parte sa buhay natin na hindi natin malilimutan at may mga pangyayari din na halos wala na sa ating isipan dahil mas pinili ng utak natin na kalimutan ito.
Ako si Sarah Gonzales , dalawampung taong gulang na at nagaaral sa Divine College sa kursong Business Administration. Simple lang ang buhay namin dito sa Sampaloc , may sari sari store si Mama Lea at nagtatrabaho na ang kapatid kong si kuya Lee. Wala na ang papa ko limang taong gulang pa lamang ako nang dahil daw sa car accident at nakakalungkot tuwing pilit kong inaalala si papa pero hindi talaga siya maalala ng utak ko pero kahit ganun kilala naman sya ng puso ko at mahal na mahal ko siya.
Heto ako ngayon nasa entablado habang sinasabit ni mama ang aking medalya. Sobrang saya ko dahil gradweyt na ako na makakatulong na din kay kuya at mama. “Anak! Congratulations! Gradweyt ka na at bonus pa ang pagiging magna cum laude mo ! “, tuwang tuwang sambit ni Mama. “Ay! Syempre naman Ma para po sa inyo ito ni Kuya , para di kana magtrabaho at dun ka nalang sa bahay kami bahala sa inyo! sana nga po ay matawagan na agad ako sa ibat ibang kompanya na pinasahan ko ng resume”, sagot ko naman.” Sus ikaw pa anak kayang kaya mo yan mana ka ata sa akin” ,pagbibiro ni mama. Maya maya’y biglang dumating si Kuya Lee.” Bunsoy! Congrats! Mana ka talaga sa akin” ,bati niya sakin habang ginugulo ang buhok ko. “Kuya! Yung buhok ang ko! mukha na talaga akong bruha hay”, inis na sabi ko .”Ay mas bagay nga sayo ganyan e , o baka naman may manliligaw kana ?”, biro niya.” Kuya wala no magtatrabho muna ako para masuklian ko din kayo ni Mama sa pagpapaaral sa akin ,sana nga andito si papa para nakita nya akong grumadweyt”. “Okay lang yan anak sigurado namang proud na proud ang papa mo sa iyo, oh tara na kumain na tayo”, sagot ni mama. Nilibot ng mga mata ko ang buong paligid at may kirot akong naramdaman nang makita ko ang mga kaklase kong kasama ang kan-kanilang mga ama, gayon pa man ay masaya at nagpapasalamat ako na kasama ko si Kuya at si Mama.
Isang gabi nagkaroon ako ng masamang panaginip. Papa! Papa! Gumising ka ,habang si Mama naman ay patuloy na ginigising si papa Robert.” Mama! Bakit po may dugo si papa! Papa, gumising ka!” ,patuloy na iyak ko . “Lee ilabas mo muna ang kapatid mo” , sabi ni mama . “Halika na Sarah punta muna tayo dun! “, pagyayaya ni kuya.” Ayaw ko! Dito lang ako kay papa !” ,patuloy na iyak ko hanggang sa nagising na lamang ako at nakita si mama sa tabi ko.” Anak! Nanaginip ka” ,sabi niya. “Ma! Si papa napanaginipan ko po siya na duguan dun sa may sala natin ma, diba po sa car accident po siya namatay ? bakit parang totoo pong nangyari yun” , pagkekwento ko kay mama habang may luhang pumapatak sa aking mga mata. “Anak huminahon ka , panaginip lang iyon at hindi iyun totoo, huwag mo nang isipin yun , matulog ka na ,gusto mo bang tabihan kita ? “tanong niya. “Huwag na po Ma matulog na din po kayo”.
Minsan tinanong ko si Kuya tungkol kay Papa dahil hindi ko talaga siya matandaan.” Kuya! Bakit di ko po maalala si papa at parang kunti lang ang mga naalala ko nung bata pa ako? Samantalang yung mga kaibigan ko tandang taanda nila kahit limang taong gulang pa lang sila”, pagtatanong ko. “Sarah may ganun talagang tao , Alam mo ba na kapag dumadating si Papa galing trabaho lagi yun may dalang pasalubong sayo tapos kapag umaalis siya iyak ka ng iyak” ,pagsasalaysay ni kuya.
Kaarawan na ni Kuya at nagluto kami ni Mama para sa kanya . Sinorpresa naming si Kuya at tuwang tuwa siya dahil sa inihanda namin.Habang kami ay kumakain may biglang kumatok sa bahay. “ Ma ako na po ang magbubukas” , sabi ko. Pagbukas ko ng pinto ay si Lola Maring pala ang dumating , ang nanay ni Papa. “Mano po lola , bakit po kayo nandito?”, tanong ko. “Ay! Syempre naman, malilimutan ko ba ang kaarawan ng paborito kong apo ,nasan na nga pala si Lee? “sagot at tanong ni lola.” Ma, parang biglaan po ang pagpunta niyo ?” tanong ni mama. “Eh hindi naman kayo ang ipinunta ko dito ,yung apo kong si Lee” , mataray na sagot ni lola. At lumabas na din si Kuya at niyakap siya ni lola at ibinigay ang regalo nito.” Maraming salamat po lola dapat hindi na kayo nag abala pa” , pagpapasalamat ni kuya. “Ahm , Ma gradweyt na po si Sarah at magna cum laude pa “,pagmamalaki ni mama. “Nabalitaan ko nga , magna cum laude ? ehh bakit magna lang ? hindi ka gumaya sa kuya mo na suma cum laude, konti nalang hindi mo pa pinursige siguro hindi mo pinagbutihan ang pagaaral mo , ehh siguro naman may trabaho kana? “ ,dirediretsong sabi ni lola. “Wala pa po pero may mga naka schedule na po akong interbyu” ,sagot ko . “Hindi ka talaga tulad sa kuya mo na trabaho agad , ay dalian mo para hindi puro nalang si Lee ang kumakayod sa inyo” , mataray na sabi ni lola.” Lola, pasok na po tayo sa loob kumain na po tayo” ,pambabasag ni kuya Lee. “Pagpasensyahan mo na anak ang lola mo “, pagaalo ni mama.” Okay lang po iyon mama” ,sabi ko sa kanya. Hindi ko alam kung bakit malayo ang loob ni lola sa akin at kay mama pati na din ang ibang kamag-anak ni papa.
Tatlong linggo din ang nakalipas at nagkatrabaho na ako sa BDO sa may Taft Avenue. Isang araw ay pinilit ko si Kuya na sunduin ako sa pinagtatrabahuhan ko dahil ginabi na ako. Habang naghihintay kami ng sasakyan ay may bigla nalang may tumutok ng kutsilyo sa likuran ni Kuya at sinasabing “ Holdap to!”. Binigay namin iyong mga dala naming pero nanlaban si Kuya at nasaksak siya.” Kuya ! kuya! Huwag kang pumikit ,lumaban ka Kuya dadalhin kita sa ospital” , pananambitan ko. “Sarah ikaw na bahala kay mama , mahal na mahal ko kayo “, patigil tigil niyang sabi . “Kuya ! Kuya”!, patuloy na iyak ko, at may bigla nalang nagflash sa alaala ko yung lagi kong napapanaginipan tungkol kay papa.
Dumating si Mama sa ospital . “Sarah, anak anong nangyari ? nasan na ang kuya mo ?”, pagiyak ni mama sa akin.” Ma , wala na si kuya hindi na sya umabot sa ospital , ma ! patay na si kuya!”, paghahagulgul ko. At humagulgul na din sa pagiyak si Mama ,dumating din si Lola. “Nasan ang apo ko ? Nasan si Lee? Anong nangyari?” ,pagtatanong niya. “Ma, wala na si Lee nasaksak siya at hindi na umabot ng ospital” , pagiiyak ni mama.” Hindi! apo ko! Ikaw Sarah ikaw ang may gawa nito ,pinatay mo si Lee” ,pambibintang ni Lola. “Ma tama na , walang kasalanan si Sarah ,aksidente ang nangyari”, pagsagot ni mama.” Hindi Lea, mamatay tao yang anak mo” ,sigaw ni lola.” Ma ? ano pong sinasabi ni lola”, tanong ko.” Ma , tumigil kana” ,sabi niya kay lola. “Hindi, Lea ,hindi mo kaylaman maitatago ang krimen na ginawa ng anak mo, bata palang mamatay tao na ! Pinatay mo na nga ang tatay mo at ngayon ang kapatid mo ,kriminal ka!” ,pagsisiwalat ni lola at umalis na. Nagulat ako sa mga sinabi ni lola, naguguluhan ako , at tinanong ko si mama tungkol sa mga sinabi ni lola.” Ma ? totoo po ba iyon ? Ma? Pinatay ko si papa? Totoo po yung mga panaginip ko ,totoo po” ,pahikbi hikbi kong sabi. “Anak , nabaril mo ang papa mo kaya siya namatay pero aksidente lang yung nangyari anak!, ako talaga ang may kasalanan kaya siya namatay”, patuloy na iyak ni mama habang niyayakap ako. Napangaga nalang ako sa mga sinabi niya ,hindi ko matanggap na ako ang pumatay sa sarili kong tatay at nagging dahilan ng pagkamatay ni kuya isa akong kriminal.” Anak ,makinig ka ,aksidente lang ang nangyari wala kang kasalanan dun, ako ang may gawa nun”, sabi ni mama habang umiiyak pa din.” Kriminal ako! Ma , kriminal ako!” ,patuloy na sabi ko.” Anak , ako ang may kasalanan nagtaksil ako sa tatay mo , mabuting tao ang papa mo ,pero pinagtaksilan ko siya nagkaroon ako ng kabit dahil na rin siguro sa lungkot at pangungulila sa papa mo kapag wala siya ,pero nahuli niya kami at halos patayin niya si Daniel mabuti nalang ay nakatakas pa ito. Hanggang sa sinakal ako ng papa mo at kumuha siya ng baril pero natabig ko iyon at bigla kang nagising at napunta sayo ang baril. Pagkatapos nun ay bigla mo nalang binaril ang papa mo .Pinagtanggol mo lang ako anak ,wala kang kasalanan ,ako ang dahilan”, pagsasalaysay ni mama.” Ma? Panu nyo yun nagawa? Bakit mo pinagtaksilan si papa? Bakit di ko po maaalala? “, sunod sunod na tanong ko. “Anak! Pagkatapos nun lagi ka nalang tulala ,at parang wala ka ng naaalala, pinatingin ka namin sa doctor at sabi niya dahil sa matinding trauma kaya wala kang maalala, mas pinili daw ng utak mo na kalimutan ang mga nangyari ,kaya pinili nalang naming na itago sayo iyon”. Patuloy nalang ako sa pagiyak at hindi pa din matanggap ang lahat.
Mahirap mang tanggapin ang katotohanan pero kailangan kong ipagpatuloy ang buhay kasama si mama.Nasagot ang mga tanong ko sa buhay pero kasabay nito ang mga katagang “Sana hindi ko na nalaman”. Masakit ang mga nangyari na ang mga bagay pala na hindi ko naaalala, ang mga bagay na gusto kong alalahanin ay magbubukas ng aking masalimuot na nakaraaan.