Ei kritisk evaluering over ytringsfridom

Ytringsfridomen er ei av dei viktigaste menneskjerettferdene, om ikkje den viktigaste, og den siar at ein kan ytre sin eiga meining, altså å kunne seie og dele kva du meiner om noko. Det betyr at du kan seie at du ikkje er einig med styret i landet du bor i utan å bli straffa, eller å skriva i ei avis om kva du sjølv meiner. Men denne rettferda har også ein stor hake, nemleg at om ein får seie alt kva ein meiner, så vil det vere nokon som må motta det, og dei vil ikkje alltid like kva dei høyrar. T. d. kan nokon seie noko diskriminerande, og da vil nokon føle seg krenka. Skal man da få seie kva ein vil, eller skal man ikkje ha ordentleg ytringsfridom?
Hovudgrunnen til at mange meiner at ytringsfridomen burde avgrensas er at om ein kan seie kva ein vil kan det hende at nokon vil føle seg krenka. Til dømes kan nokon vere sterkt mot religion, og meine at det berre er tullball, eller meine at t.d. svenskar er verdt mye mindre enn alle andre, og da vil jo nokon føle seg kreka, og ein difor ikkje kan seie alt mogleg. Dessverre er det fleire problemet men det. Da vil man ikkje ha ordentleg ytringsfridom, og det vil heller ikkje vere lett å setje ei grense sidan alle vil være ueinige om kor den skal gå.
Om ein får seia alt kva ein meiner, er det umogleg at ikkje nokon blir lei seg eller følar seg krenka. Difor burde ein ikkje seie kva ein meiner om alle sakar, og tenkje generelt over kva ein seier. Om du veit at nokon vil bli såret eller krenka av meininga di, så bør vurdera om det verkeleg er nødvendig å dele den.
nynorsk