May Pag-asa Kung Maniwala Ka Sa mundong ito hindi maikakailang marami ang naghihirap. Dahil sa kahirapang ito maraming pamilya ang walang matirahan, walang sapat na edukasyon, at walang makain at iba pa. Kahirapan rin ang dahilan ng maraming krimen sa mga bansa. Walang hanap-buhay ang mga taong sangkot sa mga krimeng ito, mga krimen tulad ng pagnanakaw, pangho-hold-up, at marami pang iba. Subalit, bakit nga ba marami pa ring naghihirap kung ang mga bansa ay may kanya-kanyang sapat na yaman? Ano ba ang mga ginagawa ng gobyerno ng bawat bansa at hindi pa rin malutas-lutas ang issue tungkol sa kahirapan? Isa sa mga bansa na laganap ang kahirapan ay ang Pilipinas. Tinatayang dalawampo’t walong porsyento ng populasyon ng Pilpinas ay mahihirap. Kabilang sa populasyong naghihirap ang mag-anak na nabanggit sa kwentong “Si Miming at Ang Sanggol sa Underpass” na katha ni Crispulo Alarde Jr. Ang mag-anak na ito’y doon sa underpass natutulog, iyon na rin ata ang tinuturing nilang tahanan, dahil sa wala silang sariling tahanan. Ang mag-asawang ito’y nagkaroon ng anak. Ngunit dahil sa kahirapan napilitan silang ibinta ang kanilang anak sa isang mayamang pamilya sa Makati. Masakit man iyon sa kanila, ginawa pa rin nila iyon para rin sa ikabubuti ng buhay ng kanilang anak. Sapagkat, hindi nila gugustuhin na maranasan ng kanilang anak ang hirap na nararanasan nila ngayon. Marahil sa loob-loob ng ina ng bata sinasabi niya “kung hindi lang ako naging mahirap kasama ko pa sana ngayon ang aking anak at buo pa sana ang aming pamilya hanggang ngayon”. Pero hindi niya magawang sabihin ang mga katagang iyon dahil sa alam niya ang katutuhanan at alam niyang may kasalanan din siya kung bakit mahirap pa rin siya hanggang ngayon. Isa lamang itong patunay ng kahirapan sa bansa. Ang mag-anak na iyon ay ang siyang sumasalamin sa kahirapang nararanasan ng bansa. Ang mga ganitong pangyayari, na nagaganap sa bansa, ay nakakapagpagabagab sa aking isipan. Maraming tanong ang mga nabubuo. Bakit may mga taong walang makain at matirahan? Higit sa lahat, bakit may mga naghihirap pa rin? Katanungang kung minsan ay alam ko ang sagot, kung minsan nama’y hindi. Isa sa mga naiisip kong dahilan ng kahirapan ay dahil sa mga mukhang pera’t corrupt na mga opisyal ng pamahalaan. Masasabi kong halos lahat ay panghuthut lang ng pera ng mga mamamayan ang habol. May iba naming mabuti ang pakay pero mabibilang mo sila gamit lang ang iyong mga daliri, ganun lang sila kadami. Hindi naman iyon nakapagtataka at kapansin-pansin naman ang resulta nito. Sa mga probinsya masasabi kong pinakalaganap ang mga katiwalian. Minsan nagsusumiti sila ng proyektong sa pamahalaan upang ito’y approbahan at upang sila’y makalikom ng pundo sa gagawin nilang proyekto. Sa unang taon (o marahil buwan) ng pagsasagawa ng proyekto masasabing mong “okay naman pala at sinisimulan nila ng maaga ang proyeko” pero pagkalipas ng mga taon mapapansin mong hindi pa rin iyon natatapos. Bakit? Dahil sa ang pundo ang pinagbubulsa na nila at wala ng natitira upang tapusin pa ang proyekto. Ganun ang mga technique na ginagawa nila. Isa lamang iyon sa mga halimbawa ng mga katiwalian sa mga probinsya, lalong-lalo na sa bansa. Nakakapanghinayang dahil alam naman nating ang mga tao na nasa pamahalaan ay matatalino, nagkapagtapos ng pag-aaral, may mga degree pero mas masahol pa sila sa mga magnanakaw sa lansangan. Sabi pa nga ng tito (taga-Samar) ko “nag-aral siya sa Harvard University tapos babalik sa Pilipinas para lang magnakaw”. Masyado silang nasilaw sa pera. Mas masahol pa sila sa mga magnanakaw na mahihirap. Ang mga mahihirap nagnanakaw para may makain, at para mabuhay. Nagnanakaw sila pero iilang tao lang ang napipirwesyo. Ang mga opisyal naman nagnanakaw para sa kapangyarihan dahil para sa kanila kapag marami kang pera makapangyarihan ka. Sa tuwing nagnanakaw sila buong mamamayan apektado. Darating pa kaya araw na wala ng mahirap sa bansa? Naniniwala akong darating din ang panahon kung saan wala ng nagugutom, at wala ng naghihirap. Kung magsusumikap lang ang lahat upang makaahon sa hirap walang impossible. Kung maglilingkod lang ng tapat ang mga namamahala sa bansa walang impossible. Kung magtutulangan ang bawat isa malaki ang posibilidad na sa darating na panahon bawat isa’y may kanya-kanya ng tahanan na. Ang bawat isa ay nakakain na ng sapat araw-araw. Hindi na kailangan ng mga magulang na ibinta ang kanikanilang mga anak dahil kaya na nila itong buhayin. Mababawasan, at maaaring mawala, na rin ang kremin sa bansa. At kung maniniwala lang ang lahat makakamit rin natin ang kasaganahan. Sabi pa nga “If you believe everything is possible”.