Vital, Jerson P.

A.I.

Click, click, click ang tunog sa isang madilim at malamig na kwarto ng isang binata na pabulong bulong na tila’y maybinabasa sa kanyang kompyuter, ang kanyang mga mata ay hindi gumagalaw, ang kila’y kulubot. Inihagis ng bata ang kanyang mahina na kamao sa inosenteng lemesa, sabay sigaw ng “Pota! Mali! Mali nanaman.” Inayos ng bata ang kanyang salamin at pagkatapos ay hinimas ang kanyang mahaba at malambot na mga buhok, siya’a huminga ng malalim ibinuka ang kanyang mga pulang labi at ang sumunod ay isang malakas at papiyok piyok na “Wooooooh!” Narinig niyang nagbukas ang kanyang pinto, siya’y tumingin sa likod upang Makita kung sino ito. Ilang Segundo lamang ay pinaligiran ang kanyang kwarto ng liwanag na nakakabulag, siya’y nag tanong “Jesus, ikaw ba yan?” sumagot naman ang nilalang sa may pinto “Hindi! Tara na’t kumain sa baba Randel.”

Kumpleto ang pamilya Siglos sa hapag kainan mula sa haligi ng tahanan na si John Siglos, isang accountant sa isang kilalang kumpanya sa Pilipinas, ang ilaw ng tahanan na si Abegail Siglos, isang Flight attendant sa Qatar airways, at si Randel Siglos na isang estudyante sa De La Salle University. Inilapag ng nanay ang ang kanilang paboritong ulam mag-ama, ang pamiliar na halimuon ng suka’t toyo ay biglang napangiti ang mag-ama. Masayang kumain ng kanilang hapunan ang pamilya Siglos, nang nakita ni Randel ang bendahe isa ikaw anim na daliri ng kanyang nanay, bigla siyang napatunok “Ma, ano ang nangyare sa inyong daliri?” ang sagot naman ng ina’y “Hay nako Randel wag mo na yang alalahanin, nahiwa ko lamang ang aking sarili.” “ Hayaan nyo nay pag pag ako’y nakatapos gagawa akong ng robot ng makakatulong sa atin para sayo din tay.”

Matapos ang kanilang hapunan humarurot si Randel pautngo sa kanyang kwarto, napaupo at napa-isip, pumasok ang kanyang ama na si John at inilapag ang kanyan malaki at mabigat na kamay sa balikat ng kanyang anak. “Anak, parang napaka lalim ng ating iniisip.” “Yes dad.” Sabi ni Randel “Gusto kong makatulong dad, ayaw ko ng kayong mahirapan ni Ma.” Sabay bukas ng kanyang Laptop at mabilis nyang inalagay ang “Google” sa kanyang browser. “Ano naman ang ginagawa mo anak?” “Research, Dad!” ang sagot ng binate sa kanyang ama. Napatawa ang kanyang ama “Hahaha. Anak kalian pa nagging research ang Google?” napaikot ang itim ng kanyang mata na parang bola at tinitigan ang kanyang Ama. “Since, 1998 Dad!”
Patawang umalis ang kanyang ama.

Hinihimas ni Randel ang kanyang maliit na balbas, napapaisip, paano ko kaya matutulungan sila mama. Biglang lumobo ang kanyang mapupuang mga mata at napa sigaw ng “A.I.”

Artificial Intelligence ang sagot sa lahat ng problema ng tao. Hindi na tayo muling maghihirap. Hindi na tayo muling aasa sa mga instrumentong ginawa parang lamang pumalpak. Iibahin ko ang buong mundo gamit ang AI. Napaisip si Randel, siya lamang ay isang tao na alam lng mag program at walang ka alam alam sa pag gagawa ng robot. Bigla siyang napangiti, nag-impake at lumabas ng bahay.

*Ding* *Dong* Tunog ng isang doorbell na nasa tabi ng isang malaki’t mapulang pinto. Binuksan ito ng isang hindi kilalang nilalang, maliit, mahaba ang buhok at ang boses tila’y boses ng isang anghel na nahulog mula sa langit. “Randel!” sabay yakap, “Patricia! Na miss kita.” Sabi naman ng kinikilig na binata. Kinuha ng dalaga ang mahinang kamay ng binata’t hinila siya papaloob ng kanilang bahay “Tara sa loob Randel.”

Ipinaliwanag ng binata ang kanyang pinapantasya sumala ng nakita nya ang nanay niyang nasasaktan at nahihirapan. Ang tungkol sa pag gawa ng isang robot na may kakayahin gumalaw at mag-isip na parang tao. Naka pokus ang kanyang mga itim na mata sa mabilog at marilag na mata ng dalagang nasa harap niya. Huminto siya sa kanyang pagsasalita, pinaligiran ang ang dalawa ng takahimikan. Inalog ng binate ang kanyang malaking ulo at sabay tinanong ang dalaga….”Matutulungan mo ba ako?” walang ginawa ang babae kundi tumango. “Osya, bukas tayo mag sisimula sa Project A.I.”

Kinabukasan tila’y isang normal na araw para kay Randel ngunit naalala niya ang kanilang pinag usapan ni Patricia nung isang gabi. Ang binta’y nag impake at nagkalkal ng mga kagamitan upang sila ay makagawa ng kanilang proyekto. Si Randel ay mahapong nag i-input ng mga codes sa kanyang kompyuter habang ang dalaga na si Patricia ay busy sa pag mo-model ng kanilang robot. Halos ganito ang senaryo ng araw ni Randel, magising, magencode at matulog. Hanga’t sa isang araw ay napakalapit na nila sa kanilang layunin konting ayos na lng sa mga codes at makakamit na ni Randel ang kanyang pangarap na makatulong sa madla. Ang pangarap na wala ng maghihirap na tao sa buong mundo, na ang lahat ay makaka-asa sa isang bagay ng may silbe. Ang mga Robot.

Malipas ang mahigit isang buwan nararamdaman na ni Randel ang kanyang mga pangrap, ang pangarap nya’y isang pindot na lamang ang layo, nailagay na ni Randel ang mga huling codes na kakailanganin upang mabuhay ang robot at pati narin ang kanyang mga pangarap. Isang enter na lamang ang kailangan niya para matapos ang kanyang paghihirap, ihinanda ni Randel ang kanyang sarili, inilabas ang kanyang mahabang daliri na punong puno ng pawis. Inilagay niya sa Enter key ang daliri at ito’y pinindot. Gumalaw ang malamig na metal na nasaharap nya, sa takot ay tanawagan nya si Patricia. Nakatayo ang dalawang mga tinedyer, tila’y napako sila sa tayo dahil sa takot. Lumingon ang robot, itinaas ang kanyang malamig at matigas na kamay sa balikat ng dalawang tinedyer na nanginginig sa takot.

“Randel?” lumabas sa lamig na bibig ng robot. Ito’y tumayo at nakatunganga ang dalawa sa kulay-pilak na robot na kanilang ginawa, ramdam ng dalawa ang malamig ngunit malambot na pag hawak ng robot sa dalawa. “Randel? Patricia? Randel? Patricia?” Paulit ulit na binangit ng robot hangang sa kinausap siya ni Randel. “Oo, ako si Randel” sabi ng binata sabay kuha sa malamig na kamay ng robot at inilapag sa kanyang dibdib, “eto naman si Patricia” itinuro sa dalagang nanginginig sa takot.

Tila’y parang sanggol ang robot na nasa harap ng dalawang tinedyer walang ka malay malay kung ano ang nangyayare sa kanyang paligid. Isang blanking papel na walang ka laman laman, sila Randel at Patricia ang nagging lapis ng robot araw araw ay tinuturuan ang dating mang mang na robot na ngayo’y sangkatutak na impormasyon ang nasa memorya nya. Hindi ito sapat para sa robot, at patuloy na nag research mag isa. Bigla itong napahinto, at limingun kay Randel.

Randel. Sabi ng robot ng may mahinhin na boses. May tanong ako sayo, Randel. “Ano yun?” sagot ng binata. Nag karoon ng isang hindi ka akma kama na atmospera, tumayo ang robot at nag lakad ng pikot, Sa mahinhin at calmadong boses nag salita ang robot “Bakit ganyan? Randel.”
“Ano ang ibig mong sabihin?” nag bago ang tono ng robot “Bakit ganyan kayong mga tao? Mga hipokrito!” Laking gulat ng binata sa mga lumabas sa bibig ng robot, patuloy parin ang pag question ng robot kay Randel, “Kayo mismo ang nag buong ng sistema at mga panuntunan niyo bilang isang tao, tapos kayo mga tao ang simisira sa sistema ninyo. Hindi kayo nararapat mamuhay, hindi kayo nararapat mamuno, hindi kayo dapat ang nasa taas.”

Itinulak ng robot si Randel at tinakot niya. Itinaas ng robot ang kanyang kulay pilak ng mga kamao at itinikom ito, kumuha ng pwersa ang robot at bininagsak ang kanyang mga kamao. Itim, kulay itim ang nakikita ni Randel, hindi niya maramdaman ang kanyang kamay at paa tila’y lumulutang siya ng walang kamalay malay. Unti unti ang kaitiman ay binubutas ng kalinawagan. Idinilat ni Randel ang kanyan mga namumulang mga mata, gulat na gulat parang wala siya sa kanyang sarili, natatanranta tinignya ang kanyang kamay, kanyang pinunasan ang kanyang laway na naipon sa kanyang bibig. Napansin nya na nasa enter key plng ang kanyan mga pinapawisan na daliri.

Isinara nya ang kanyang computer, lumapit sa robot na walang kabuhay buhay, tila;y handa ng lansagin. Nakarinig na lng sya ng isang pamiliar na boses, at tumaas ang kanyang mga bilahibo ng marinig nya ang “Randel.”

END