Chapter 1
(Alexandria’s POV)
Pagmulat ng aking mga mata, tumingin agad ako sa aking orasan na nakapatong sa maliit na la mesa sa tabi ng aking kama. “Shete! Mahuhuli na ako sa aking klase.” Pasado alas syete na ng umaga ng ako ay nagising. Unang araw pa naman ng aking college life. Ayaw ko malate. Naligo ako ng mabilis at hindi na nakakain ng almusal. Wala na kong oras para maghanda ng aking kakainin. Mag isa lamang ako sa aking tirahan sapagkat malayo ang aming probinsiya. Kaya eto ako, sa aking maliit na apartment. Pagkatapos kong mag gayak ay kaagad akong nagmadali pagpasok. Salamat sa diyos, dahil walking distance lamang ang school na aking papasukan, ang MIT (Mapua Institute of Technology). Architecture ang kinukuha kong kurso. Habang ako ay naglalakad papuntang eskwelahan ay ang daming bagay ang pumapasok sa aking isipan. “Ano kaya ang mangyayari sa akin ngayong araw na ito?” Wag naman sana akong malasin o mapahiya. Sana ay may makilala agad akong mga kaibigan para hindi ako nag iisa at upang hindi ako malungkot. Ayoko matawag na “loner” at “forever alone”. Pagkadating ko sa school ay kinakabahan pa rin ako. Tiningnan ko sa aking generated schedule kung saang room ang una kong pupuntahan. Hinanap ko ang aking room na papasukan. Pag pasok sa silid aralan, wala pa naman yung propesor at tahimik at ng karamihan dahil hindi pa namin kilala ang isa’t isa. Umupo ako sa bakanteng upuan sa may likod. Algebra ang subject namin ngayon, pero siguradong hindi pa kami mag kaklase dahil first day of school pa lang naman. Habang ako ay nagmamasid ng aking paligid ay nakikinig lang ako sa aking iPod ng paborito kong bandang “Paramore”. Pinagpatuloy ko ang naudlot kong pag iisip kanina habang ako ay papunta dito. Ngunit naudlot muli ang aking pag iisip ng malalim nang biglang binati ako ng aking katabi.
“Hi! Anong name mo?” ang sabi niya.
“Alexandria Guevarra.” Sabay ngiti. “Ikaw?”
“Ako si Christine Lee. Pero tawagin mo na lang akong, Chin.” At siya ay ngumiti rin. “Ikaw, anong nickname mo?”
“Alex. Yun na lang itawag mo sa akin.”
Si Chin na ang lagi kong kasama simula nung nagkakilala kami. Since, block section pa kami, iisa lang ang section namin sa lahat ng subjects. Naging close kami agad kahit first day pa lang. Nagkakasundo kami sa madaming bagay at marami rin kaming napag usapan. Hindi ko pa kilala ang iba kong blockmates dahil hindi ko pa sila nakakausap. Wala pa kaming ginagawa dahil orientation pa lang ng lahat ng subjects ngayon. At ang first week na ito, ay “Frosh week”. Madaming events at iba’t ibang activities ang pwedeng puntahan o salihan. Tulad ng “Mapuan Idol”, na nabanggit sa akin ni Chin. Mag o-audition daw sana siya dati pero hindi niya tinuloy kasi natatakot daw siya, baka mapahiya lang daw siya. So nagkausap kami na manuod na lang. Sa Thursday gaganapin yun at hindi naman mahal yung ticket. “So that’s all for today, you can go now.” Sabi ng prof namin sa English which is our last subject for today.
“Ui. Alex, una na ko sa’yo ha? May imi-meet kasi akong friend eh.”
“Oh sige ba. So, kita kitz na lang tom?”
“Oo naman! kita na lang tayo sa may labas ng room natin bukas.”
“Okay, sige. Bye!”
“Bye!”
Pag kaalis ni Chin, naglabas na rin ako ng room and then nahulog ko yung ballpen ko sa may paglabas ng pinto. Nung kukuhain ko na, may nauna sa akin at inabot niya sa akin.
“Here.”
“Ay, thank you!”
“So, uhm.. ka blockmate ba kita?”
“Ahh. Siguro? B35 ba section mo?”
“Yup. Nico nga pala. Nicholas Carter.”
“Ahh. Alexandria Guevarra. Pero Alex na lang.”
“Well, Alex. Nice meeting you ”
“Ikaw rin ” at binigyan niya ako ng “killer smile” na hindi ko malilimutan. Dahil bumilis ang tibok ng puso ko.
Pagkatapos nun umalis na siya. Grabe, ang bilis ng pangyayari. Kanina lang nahulog yung ballpen ko. Tapos ngayon natulala na ako dahil sa lalaking nakapulot ng ballpen ko. Bakit kaya? Ano bang meron sa kanya? Oo, aaminin ko. Gwapo siya, at yung ngiti niya… Ohmy, I feel like I’m going to melt. Ooops! Teka, ano ba ‘tong nangyayari sa akin. Alex, wag ka kiligin. Kalma lang. Pinulot lang niya at sinauli ang ballpen mo sa’yo. Walang ibig sabihin yun. Wag kang assuming. Fine. Fine. Then, naglakad na ko pababa at diretso uwi. Habang naglalakad ako, hindi ko maiwasang isipin si Nico. Hindi ko siya maalis sa vision ko. Parang kahit san ako tumingin nakikita ko siya. “Ano yun? Love at first sight? PBB teens?!” Hmp. Pagkadating ko sa building ng tinitirhan ko, ika 4th floor pa yung apartment ko. Hinahanap ko yung susi sa bagpack ko habang umaakyat ako sa hagdan. Tapos, biglang may bumangga sa akin.
“Ay, sorry miss!” Teka, kilala ko ‘tong boses na ‘to ah. Pag tingala ko galling sa pagpulot ng mga nahulog kong gamit, nakita ko nanaman siya. Si Nico.
“Nico?”
“Ui. Alex! Ikaw pala. Sorry, nagmamadali kasi ako eh, hindi kita napansin.”
“Ah. Hindi, okay lang naman ako. Okay lang yun.”
“Ano nga palang ginagawa mo dito?”
“Dito ako nakatira eh. Ikaw ba?”
“Talaga? Parehas tayo. Dito rin ako nakatira eh. So saang floor ka?”
“4th floor. Room 30.”
“Wow. 4th floor din ako. Room 22.”
“Eh di floormates tayo . “
“Yup. Ahm, una na ako ha. May pupuntahan pa kasi ako eh. Nice meeting you again.”
“Oh, cge. Ingat ka ha! Bye.”
“Thanks! Bye.” At yung ngiting yun nanaman. It kills me.
Umakyat na ko at pumasok sa apartment ko. Humiga ako sa aking kama and I found myself smiling. “Nakatira kami sa iisang building. Same floor pa. Blockmates kami this term. This must be destiny!” At dahil sa sobrang pagod nakatulog ako.