“T-Square”
Ni Jian Carlo M. Gamboa

Noong ika-22 ng Pebrero, unang beses kong naiwan ang aking T-square (isa sa mga pantulong na gamit sa pagdodrawing). Eh ito pa naman ay isa sa pinakaimportanteng bagay na kinakailangan kong dalhin tuwing may Drawing (isa sa mga subjects na kailangang ipasa para matawid ang kursong Inhinyeriya) kami. Ayon, naiinis ako sa sarili ko sa pag-iwan nung bagay na ‘yon. Kaya nag-isip ako kung kanino ako pwedeng manghiram ng T-square.

Pagdating ko sa school, gumawa agad ako ng assignment sa Math (nakalimutan ko kasi) at pagkatapos noon nagklase na kami. Pagkatapos ng klase, dumaan ako sa room ng dati kong kaklase. Nakakahiya man, nagtry akong manghiram ng T-square sa dati kong crush. Sabi niya pwede raw. At ‘yon papahiramin niya raw ako mamaya ng T-square. At ang nakakahiya pa eh, babalik pa siya do’n sa tinitirhan niya upang kunin ‘yon para lang sa akin. Siyempre, napakasaya ko dahil may magagamit na ako mamaya sa Drawing namin at…nakausap ko siya.

Noong Drawing subject namin, siyempre napakalaking tulong nung T-square niya sa paggagawa ng 3rd plate ko kahit hindi ko natapos ‘yong pagpepencil (2nd meeting pa kasi, may 3rd meeting pa). Next meeting, dapat tapos na lahat, nakatechpen at may labels na.
So uwian na, sumakay na kami ng mga kasabay ko sa jeep.
Syempre, ingat na ingat ako sa pagdadala nung T-square niya, baka kasi masira ko pa. ‘Yon, bumaba na ako sa bus terminal at nagpaalam do’n sa mga kasama ko. Tapos sumakay ako ng bus (siyempre saan pa ba ako sasakay? Sa tricycle? Bus terminal nga, di ba?) Sumakay ako do’n sa maayos ayos na bus. Humanap ako ng upuang malapit sa pinto para madali para sa akin na bumaba. Nang nakahanap na ako ng upuan, natulog muna ako kasi matagal pa naman ang byahe ko (ang layo kasi ng bahay namin sa pinapasukan ko).

“BOOM!”

Nagtataka ako kung bakit parang sobrang payapa ng aking kalooban na parang wala na akong poproblemahin. ‘Yong pakiramdam na wala ka nang dinadaing na sakit. Naliwanagan na lang ako noong nakita ko ang aking mga magulang na naiyak sa isang taong nakahilatay sa kama ng ospital at nakita kung sino ‘yong iniiyakan nila. AKO…ako ‘yong nakahiga sa kama, walang malay. Naaawa ako sa sarili ko, lalong lalo na sa mga magulang ko.

Nakita ko ‘yong pulis na inilalahad sa aking mga magulang kung ano ba talaga ang nangyari. Nawalan daw ng break ‘yong bus na sinasakyan ko na nagresulta sa pagkahulog nung bus sa may bangin.

Kaya pala sobrang payapa ng kalooban ko kasi patay na ako. Ganito pala ang pakiramdam kapag patay na ang isang tao…malungkot. Malungkot kasi hindi man lang ako nakapagpaalam sa mga mahal ko sa buhay. Malungkot kasi hindi ko naibalik ‘yong T-square niya at tsaka hindi ko na ulit masisilayan ang kanyang mga ngiting nagpapasaya sa akin.

Ang saklap! Kung kelan …

Ano ‘yon? Parang may humihila sa akin pabalik ng katawan ko.

Sa isang iglap, pakiramdam ko nasa katawan ko na ulit ako. Nakaramdam ako ng saya dahil binigyan pa ako ni Lord ng isa pang pagkakataon upang mabuhay.

Sa aking pagmulat, nakita ko ang balisang mga mukha ng aking mga magulang, kapatid at ibang kamag-anak. At sa di inaasahang pagkakataon, nakita ko siya. Nagtataka ako kung bakit nandito siya. Siguro may kamag-anak siyang naka-confine dito sa ospital. Ano ‘yon, tinadhana kami na makita ang isa’t isa? At bakit sa lahat ng mga lugar, eh dito pa sa ospital. Siguro nag-iilusyon lang ako. Ala! Ewan! Basta masaya akong makita siya sa aking muling pagmulat.

Siguro mga dalawang linggo akong naka-confine sa ospital. Dalawang linggong puro siya ang nasa isip. ‘Di ko man lang naisip na dalawang linggo na akong wala sa klase. Hay…marami na naman akong hahabulin sa klase.

Pagkauwi ng bahay, tinanong ako ng nanay ko kung kaninong T-square ang dala-dala ko (alam siguro ng nanay ko na hindi sa akin ‘yong T-square). Ang sabi ko naman ay sa aking dating kaklase. Wala na siyang ibang tinanong after that.

Siyempre, pagkatapos ng matagal na oras ng pagpapagaling, pumasok na ulit ako. Siyempre dala-dala ko ‘yong T-square niya. Pagkadaan ko sa room nila, wala ulit siya. Kaya dumeretso muna ako sa room namin. Tapos nagpasama ako sa kaklase ko na magpaphotocopy ng mga lectures na nakaligtaan ko nung wala ako (siyempre aaralin ko ‘yong mga ‘yon, ayaw ko namang magka “5” sa final grade).

Noong pabalik na kami sa room, nakita ko siya sa kanilang room. So nagmadali akong kunin ‘yong T-square niya at pinuntahan siya. Nagpaumanhin ako sa kanya dahil ang tagal namalagi sa akin ‘yong T-square niya. Nagtaka nga ako kung ano ang ginamit niya nung nasa akin ‘yong T-square niya. Sabi niya, may extra pa naman daw siyang pwedeng gamitin. Nagpasalamat ulit ako sa kanya at umalis na papuntang room namin. Pero tinawag niya ‘yong pangalan ko (siyempre napalingon ako) at sinabing “Salamat din!” Napakasaya ko nung tinawag niya ‘yong pangalan ko habang nakangiti siya sa akin.

At do’n na nagsimula ang bagong buhay ko. Ang buhay na puno ng saya dahil sa kanya.