Tabii Hukukçuluk ve Pozitivizm tanımları: Hukuk kuralı “kamusal otorite tarafından uygulanması güvence altına alınmış sosyal davranış kuralı” diye adlandırılabilir. Ama insanlar bu kurala ve bu temele neden uymak zorunda olsunlar? Bu soruya iki farklı cevap, iki ana yaklaşımdan gelir. Birinci yaklaşım idealisttir; buna göre, pozitif hukukun ötesinde bir doğru, dolayısıyla da kusursuz olanın araştırılmasına yönelik ideal bir hukuk vardır. Bu tabii hukukçu yaklaşımdır. Diğer yaklaşım pozitivistir, yani maddecidir. Pozitif hukukun üstünde hiçbir şey yoktur. Demek ki pozitif hukuk üstün değerlere bağımlı değildir. Tabii Hukuk Kuramı ya da idealist doktrin: Tüm pozitif yasalara üstün bir tabii yasa vardır. Demek ki topluma kendini dayatan üstün bir adalet ilkesi insani yasaya esin kaynağı olmalıdır (Örnek: Sofokles’in Antigone’si). Bu kuram Hıristiyanlık’la da hakimiyetini korudu. Örneğin, Orta Çağ’da Aquinolu Tommaso’nun kuramına göre, en üstte ebedi yasanın bulunduğu bir yasalar hiyerarşisi söz konusuydu. Tabii yasa doğru olandı, çünkü tabii hukuk Tanrı’nın istediği hukuktu ve ebedi olarak doğru olan dogmalara dayanıyordu. Modernite bu kuramı laikleştirdi. Örneğin, Grotius sübjektif bir tabii hukuk olduğunu savunuyordu. Yani birey doğuştan bir takım haklara sahipti ve yasakoyucu bunlara saygı göstermek zorundaydı. Bir başka deyişle, yola insan tabiatından çıkılıyor ve böylece, insana ait olan ve pozitif hukukun kabul etmek zorunda olduğu temel haklar çıkarsanıyordu. Bu kuram XIX. yy. sonuna kadar maddeci doktrinle çatıştı. Günümüzde üç tür tabii hukuk yaklaşımından söz edilebilir: Bunlardan en yaygın olanına göre, tabii hukuk ideal ve örnek bir yasamaya denk düşer; yasakoyucular girişimlerinde buna uymaya çalışmak zorundadırlar. Daha dar bir yaklaşıma göre de, tabii hukuk birkaç üstün ve esnetilemez ilkeye indirgenmiş, evrensel ve değişmez bir hukuktur: Örneğin, her durumda verilmiş söze uyulmalı ve başkasına yapılmış haksızlık mutlaka giderilmelidir (François Gény). Son olarak da içeriği dönemsel olarak değişse de bir tabii hukuk, dolayısıyla da üstün bir ideal hukuk vardır (Rudolf Stammler; XIX. yy.).