Kabataang Pilipino

Una sa lahat, isang magandang umaga sa inyo, sa aking mga kakalase at sa ating guro na si Gng. Lisa M. Buctuan. Nandito ako ngayon sa inyong harapan upang ipamahagi sa inyo ang aking talumpati tungkol sa “Kabataang Pilipino”.

Sa matagal na panahon, iniukit sa ating isipan na “Ang kabataan ang pag-asa ng bayan”, ito ang walang kamatayang kataga na hango sa ating dkilang bayaning si Dr. Jose Rizal, napakagandang kataga, animo’y isang katagang mula noon pa ma’t magpahanggang ngayon ay humahamon sa bawat katauhan at katatagan ng bawat kabataang Pilipino. Isang inspirasyon para sa mga kabataan upang muling maiahon sa putik ng kahirapan at kahihiyan ang ating Inang Bayan.

Ngayong ang bansang Pilipinas ay dumaranas ng matinding krisis, paano nga ba makakatulong ang isang pag-asa ng bayan? Bawat kabataang Pilipino ay dapat may paninindigan at prinsipyong hinahawakan,may pagkakaisa at tungkuling ginagampanan. Hindi dapat tayo mag sa walang kibo na lamang sa isang tabi, habang ating ginagalawan ay puro kaguluhan. Mga kabataan. Panahon na upang buksan ang ating isipan at mga mata sa mga kaganapang nangyayari sa ating bansa. Hindi kinakailangang nakapagtapos muna o marami ang karanasan bago tayo makialam at makatulong sa ating naghihikahos na lipunan. Maging matalino at mapanuri sa bawat aspeto na nangyayari sa ating bansa. Huwag lang kakalimutan ang sama-samang pagkilos. Tayo’y magtulong tulong upang maging tulay at maiahon sa kahirapan ang ating bayan. Kabataan. Tayo ang susupil sa mga makapangyahirang ahas sa lipunan, na sila sila lamang ang nakikinabang na ang mga mahihirap ay mas lalong naghihirap at ang mga mayayaman ay patuloy na yumayaman. Walang dahilan upang hindi muling makabangon ang ating bukod tangi at minamahal na Inang bayan.

Isa sa mga salitang napag-aralan natin sa wikang Pilipino ay ang salitang "nabansot." Kapag ang isang bagay raw ay dapat pang lumaki ngunit ito’y tumigil na sa paglaki, ang bagay na ito raw ay nabansot. Marami raw uri ng pagkabansot, ngunit ang pinakamalungkot na uri raw ay ang pagkabansot ng isipan, ng puso, at ng diwa. Ang panahon ng kabataan ay panahon ng paglaki, ngunit ang ating paglaki ay kailangang paglaki at pag-unlad ng ating buong katauhan, hindi lamang ng ating sukat at timbang. Kung ga-poste man ang ating taas at ga-pison man ang ating bigat, ngunit kung ang pag-iisip naman nati’y ga-kulisap lamang, kay pangit na kabansutan. Kung tumangkad man tayong tangkad-kawayan, at bumilog man tayong bilog-tapayan, ngunit kung tayo nama’y tulad ni "Bondying" ay di mapagkatiwalaan—anong laking kakulangan. Kung magkakatawan tayong katawang "Tarzan" at mapatalas ang ating isipang sintalas ng kay Rizal, ngunit kung ang ating kalooban nama’y itim na duwende ng kasamaan—anong kapinsalaan para sa kinabukasan.

Kinabukasan. Kabataan, tayo raw ang pag-asa ng Inang Bayan. Tayo raw ang maghahatid sa kanya sa langit ng kasaganaan at karangalan, o hihila sa kanya sa putik ng kahirapan at kahihiyan. Ang panahon ng pagkilos ay ngayon, hindi bukas, hindi sa isang taon. Araw-araw ay tumutuwid tayong palangit o bumabaluktot tayong paputik. Tamang-tama ang sabi ng ating mga ninunong kung ano raw ang kamihasnan ay siyang pagkakatandaan. Huwag nating akalaing makapagpapabaya tayo ng ating pag-aaral ngayon at sa araw ng bukas ay bigla tayong magiging mga dalubhasang magpapaunlad sa bayan. Huwag nating akalaing makapagdaraya tayo ngayon sa ating mga pagsusulit, makakupit sa ating mga magulang at sa mahiwagang araw ng bukas makakaya nating balikatin and mabibigat na suliranin ng ating bansa. Huwag nating akalaing makapaglulublob tayo ngayon sa kalaswaan at kahalayan, at sa mahiwagang araw ng bukas bigla tayong magiging ulirang mga magulang. Kabataan, ang tunay na pag-ibig sa bayan, ang tunay na nasyonalismo, ay wala sa tamis ng pangarap, wala rin sa pagpag ng dila. Ang tunay na pag-ibig ay nasa pawis ng gawa.

Ang panahon ng pagbabago ay nasa atin pang mga kamay. Tayo’y magkaisa, nalalagay man tayo sa isang kumunoy na patuloy na humahatak sa atin pababa, mas gawin nating inspirasyon ito upang muling makabangon. Sa mga kabataang nabigyan ng pagkakataong makapag-aral, maging pampublikong paaralan man ito o isang pribado, huwag nating sayangin ang magandang oportunidad na ito. Ang panahon sa pag-aaral ay hindi dapat pabayaan dahil ito ang pundasyon ng iyong kinabukasan. Magsikap ng mabuti ng sa gayo’y hindi masayang ang pagsasakripisyo ng ating mga magulang, na ang iba’y tinitiis na malayo sa kanilang pamilya at magtrabaho sa ibang bansa upang kumita ng malaki para makapagbigay ng kinabukasan. Mahalaga ang impormasyon o edukasyon sa pagbabago ng pananaw ng kabataan. Maaaring sa gagawing pagsisikap ng bawat kabataan, hindi malabong ang katagang hango sa ating bayani ay patuloy parin nating magamit at hindi ito basta lamang masayang at mabasura nino man. Kabataan hindi pa huli ang lahat, may natitira pang liwanag sa kalangitan. Marahil ay nawawalan na tayo ng pag-asa ngunit hanggat may kabataan, mayroon pa rin tayong pag-asa. Baguhin muna ang sarili bago ang lipunan. Ang pagbabago ay magsisimula sa ating mga puso. ang pag-unlad ng isang bansa ay hawak natin at tayo bilang humahawak nito ay dapat tayong magkaroon ng disiplina hindi lang sa ating sarili kundi sa ating kapwa din. Inang bayan antayin mo ang yong tunay na magigiting na sandata, ikaw, ako, tayo, KABATAAN, henerasyong namulat sa utang at magpahanggang ngayo’y hindi parin nakakapagbayad, huwag nang pabayaan pang mas lalo tayong lumubog sa kumunoy ng kahirapan, hangga’t may kinilanlang bayan, sipag at tiyaga ang kailangan.