Sabi nga sa isang kanta, wala ka bang napapansin sa iyong kapaligiran? Sa tuwing naglalakad ka sa labas tuwing ika’y papasok o kaya nama’y pauwi na, napansin mo ba yung mga dyip na sobrang itim na usok yung lumalabas sa tambutso? Yung sa drainage naman, hula ko, nakita mong ang karamihan ay barado. Ngayon, tatanungin kita, maganda bang tignan?
Magandang araw sa inyong lahat! Ating talakayan ang mga pagbabago ating nasisilayan at nadarama sa ating kalikasan. Naalala niyo pa ba yung mga kwento ng mga lolo’t lola natin tungkol sa kabataan nila? Yung mga kwentong kung minsan ay paulit-ulit na, hindi ba’t medyo nakakasawa nang pakinggang? Pero kung iisipin natin, may dahilan kung bakit paulit-ulit nila ‘yung sinasabi sa atin, alam mo ba kung bakit? Iyun ay dahil sa lubos itong maganda at kailan ma’y hindi nila malilimutan. Kabilang sa mga kwento ng mga lolo’t lola ay kung paano sila kalapit sa kalikasan noong kabataan pa nila. Yung mga panahong inaakyat nila yung mga puno ng kapitbahay, at sa taas na rin mismo ng puno nila kakainin yung bunga. Yung pag-inom nila ng tubig sa ilog na kung ilarawan pa nila sa atin ay malamig at talaga nga namang nakakapawi ng kanilang uhaw. Sa panahon naman ng mga mama’t papa, mga tito’t tita, ‘tila ganun pa rin at walang pagbabago yung mga kwento nila. Nandun pa rin yung pagpupuri nila sa kagandahan ng kapaligirang kanilang dinatnan. Tuwing ikinukwento nila ‘to, aminin natin, tayo’y nainggit at sinabi sa ating sarili, “sayang naman.”
Sa panghihinayang na ito, buhat na rin ng kagandahang taglay ng kapaligiran natin noon, nandoon pa rin ang katotohanan na hindi naman lubusang naglaho ang kagandahang taglay ng Inang Kalikasan. Hindi natin maitatanggi na sa panahon natin ngayon, ating masasabi na atin nang naaabuso at napapabayaan ang biyayang ipinagkaloob ng ating Ama sa atin. Dahil sa kapabayaan at pagpapawalang-bahalang ito, napakarami nang pagbabagong nangyayari sa ating kalikasan. Maaaring hindi na ito maibalik sa dati, kung gaano kaganda ang kapaligiran, kung gaano kalinis, ngunit maaring itong maging tulad ng dati kung tayo ay magtutulungan.
Ayon sa ulat ng NASA kamakailan, naitala ang ika-apat na pinakamababang lawak ng Artic Sea Ice o ang lupang binubuo ng yelo sa Artic nito lamang ika-11 ng Setyembre. Dahil dito, ang lebel naman ng tubig sa mga karatig nitong bansa ay lubusang umangat. Marami ring mga hayop ang nawawalan ng tirahan dahil na rin sa pagkatunaw yelo sa nasabing lugar. Talaga namang nakakaalarma ang balitang ito, lalu na’t may nakaambang El Niño sa ating bansa. Naitala ng PAG-ASA na makakaranas ng matinding tagtuyo ang Pilipinas sa katapusan ng taong ito at sa darating pang taon. Kung isisipin nga natin, ang tubig sa Angat Dam ay nasa minimum level na, kaya napapadalas ang pagbisita ng Maynilad sa mga bahay-bahay natin dahil magkakaroon ng kakulangan sa tubig sa karamihan ng lugar sa bansa. Hindi ka ba nababahala? Hindi ka ba natatakot?
Ang mga puno, hindi lamang sa mga bundok, ay unti-unti nang nauubos. Ang hangi’y napaka-dumi na at sa halip na magpagaang ng ating pakiramdam, ngayo’y may dala na itong napakaraming sakit. Mga hayop ay unti-unti nang namamatay dulot na rin ng kawalan ng kanilang tirahan, gaya na lamang ng mga bundok, gubat, at iba’t ibang anyong tubig. Ang mga ilog na kung noo’y maaari pang sumalok ng tubig na iinumi’y, ngayon naman’y magtatakip ka na ng ilong dahil sa masangsang na amoy.
Sa mga pangyayari ito, may ano na lang kaya ang kapaligirang maaabutin ng mga susunod pang henerasyon? May buhay pa kaya silang maabutan? Hahayaan lang ba natin na ganito ang sitwasyon? Sa haba-haba man ng prosesyon, sa simbahan din ang tuloy. Ngayon, atin nang pagnilayan kung ano nga ba ang ating magagawa upang ibsan man lang ang hindi na natin maawat na pagbabago sa ating kapaligiran. Sa iyong simpleng paraan, ano nga ba ang maaari mong gawin upang makatulong sa suliraning ito? Ito’y madali lamang, sa halip na tayo’y magreklamo ukol dito, bakit hindi tayo kumilos at ating pulutin ang kahit na maliliit na kalat na ating nakikita, sapagkat tulad nga ng sabi-sabi, walang maliit na hindi nakapupuwing. Alam naman nating lahat na ang mga maliliit na kalat na ito ay magiging malaking sagabal kapag ito’y naipon. Naranasan niyo na bang mastranded sa isang lugar kapag sobrang lakas ng ulan? Kagaya na lamang nung nangyari sa EDSA na lahat ng motorista ay hindi nakauwi ng maaga o kaya nasa daan ng higit mga ilang oras. Kahit maliliit na balat ng kendi o upos ng sigarilyo na itinatapon kung saan-saan sa kalye, naging sanhi ito ng delubyong naranasan ng ating mamamayan kapag ito’y naipon, ito ang nagiging dahilan kung bakit nagbabara ang mga kanal na nagiging sanhi naman ng pagbaha sa mga lugar.
Ating alalahanin ang noo’y winika ni Gat Jose Rizal, “ang kabataan ang pag-asa ng bayan”. Bilang mag-aaral ang Santa Eskolastika, sa ati’y itinuro ang kahalagahan at esensya ng pangangalaga ng ating kapaligiran, at ito’y ipinaranas sa ating sa mga pamamaraan ng pagtatanim ng palay, mga puno, paglilinis ng dalampasigan ng dagat at napakarami pang iba. Malaking bagay rin ang ating asal sa harap ng mga pagkakataong ito. Sa pamamaraan ng pagiging disiplinado, marespeto, at mapagmahal sa kapwa at sa kapaligiran, makatitiyak ka kaibigan na ating mapangangalagaan ang Inang Kalikasan. Kung iisipin natin, ni hindi nga tamang angkinin at tawaging atin ang lahat ng nasa kapaligiran, sapagkat ito’y ipinagkatiwala lamang sa atin ng Diyos para alagaan at pahalagahan. Lagi nating ilagay sa ating puso’t isipan na bilang mga katiwala ng Diyos, nararapat lamang na sa lahat ng ating gagawin ay magbigay papuri tayo sa Kanya dahil binigyan niya tayo ng magandang mga tanawin, malinis na dagat at hangin at mga puno sa kapaligiran.
Sa pagwawakas ng talumpating ito, ating bigyang pansin ang sawikain ng isang istasyon sa telebisyon, “nasa kalikasan (kapaligiran) ang ating kaligtasan”.