Fili 132 Masining na Pagpapahayag MTWTh 1:30-3:45 Maikling Kwento
“Lipstik”
Nina June Borromeo, Nerissa Galicia, Noemi Gonzaga at Ysm Leano

Tumunog ang kampana sa kanilang paaralan, hudyat na magsisimula na ang kanilang klase. Naguusap ang magkaibigang Michael at Jackson nang bumukas ang pinto at pumasok ang kanilang guro kasunod ang isang babae. Sa kabila ng misteryosong awra na taglay niya ay nakakabibighani ang ganda nito. Ang kutis nito ay tila gatas sa puti at kasing kinis ng seda. Alerto ngunit maamo ang mga mata niya, katamtaman lang ang tangos ng ilong at may kulay makopang labi at pisngi.
Tumigil ang babae at tumingin sa kanyang kapiligiran. Napadpad ang kanyang mga mata sa makatawag pansing mga lalaki na nakatitig sa kanya. Ang isa ay animo’y walang pakialam sa mundo, lalaking lalaki ang hugis ng mukha, may matapang ngunit nangungusap na mga mata, matangos ang ilong at mapulang labi. Katabi niya naman ang isang binata na kapansinpansin ang matingkad na ngiti sa mala-rosas nitong labi, may nakakatunaw na titig, kasing tangos rin ang ilong nang una niyang nakita ngunit sa binatang ito ay makakaramdam ka ng gaan ng damdamin at kasiyahan. At makikita mo ring ang dalawa ang nagmula sa liping mahal. Napansin niya ang bakanteng upuan sa tabi ng magkaibigan. Tahimik siyang lumakad patungo sa silya at umupo. Natapos ang klase nang hindi man lang narinig ng magkaibigan ang tinig ng dalaga. Laking gulat nila ng biglang nagsalita ito.
“Maari bang magtanong?” mahinhin ngunit malinaw na sabi ng babae “Saan ko matatagpuan ang Canteen?”
Ngumiti si Jackson at siya’y sinagot “Patungo rin nama kami doon, gusto mo bang sumabay? Ako nga pala si Jackson at siya naman si Michael.” Turo nito sa matalik na kaibigan.
Halata sa dalaga na nagdadalawang-isip ito ngunit sa huli at tumango rin.
“Sige. Ako nga pala si Nami” ani nito at ngumiti.
Dito nagsimula ang magandang samahan at pagkakaibigan ng tatlo.
Lumipas ang panahon at lumalim pa lalo ang kanilang samahan kasabay ng unti unting pagkahulog ang loob nina Michael at Jackson kay Nami. Ngunit kay Jackson umibig si Nami dahil sa masiyahin at masiglang personalidad nito.
“Ang sarap naman nito, Nami, tikman mo” sabi ni Jackson at nilapit sa bibig niya ang hawak niyang pagkain.
“Talaga? sige pahingi nga.” Sagot ni Nami
Sa inis ni Michael sa kanyang nakikita ay hinablot niya ang pagkain sa pagkakahawak ni Jackson at kinain ito.
Nabigla ang dalawa sa ginawa ni Michael ngunit tumawa lang ang mga ito..
“Huwag ka nang magselos, Pare, susubuan din naman kita eh.” Panunukso ni Jackson.
“Alam mo bagay kayong dalawa.” Gatong ni Nami sa biro ni Jackson.
Bumusangot ang mukha ni Michael sa kanyang narinig na ikinatuwa ng dalawa.
-------------------------------------------------

Nagkwekwentuhan ang tatlo bago ang simula ng kanilang klase nang maalala ni Jackson ang nabalitaan.
“Narinig niyo ba ang balita?”tanong nito kay Nami at Michael. Tumingin lang sakanya ng hindi-namin-alam-ang-sinasabi-mo ang dalawa.
“Isa raw sa ating kamag-aral ang namatay kagabi lang. Isang taon lamang ang tanda nito sa atin.”dinig ang awa sa boses ni Jackson sa kanyang paliwanag.
Hindi man malapit sa kanila ang estudyanteng namatay ay nakaramdam pa rin ng awa at panghihinayang ang magkakaibigan dahil kilala ito sa kanyang kahusayan at kabaitan.
Isang lingo pa lamang ang lumipas ay nalaman nilang isang kamag-aral nanaman ang namatay. Hindi nila mapigilan ang mabahala dahil sa sunod-sunod na pagkamatay.
Nagdala ito ng katanungan sa kanilang isipan. Pano nangyari iyon? Sino ang salarin? Konektado kaya ang pagkamatay ng dalawang kamag-aral?
Dahil naging parte sila ng Student Council at dahil na rin sa kanilang kuryusidad ay kanilang napagdesisyonang magimbestiga sa tulong ng mga koneksyon ng kanilang mga pamilya.
Tuwing pagkatapos ng klase nangangalap sila ng impormasyon tungkol sa mga namatay.
-------------------------------------------------
At sinimulang siyasatin ang mga ugnayan ng mga trahedyang ito.
Hinihintay nina Jackson at Michael si Nami na sumaglit sa palikuran.
“Pare, puwede bang puntahan mo na si Nami? Magkita nalang tayo sa labas ng eskwelahan. May nakalimutan kasi akong gamit sa silid-aralin.”nagmamadaling pakiusap ni Jackson.
Tumango lang ang binate at naglakad na patungo sa palikuran. Akmang kakatok na ito sa pinto nang bigla itong bumukas at lumabas ang nagmamadaling si Nami. Sa lakas ng kanilang pagkabangga ay natumba sila. Nagulat sila nang mapansin ang posisyon nila. Nasa ilalim si Michael habang yakap si Nami na nakapaibabaw sakanya.
Agad namang tumayo ang dalaga. “Pasensya na! Hindi ko naman kasi inasahang nasa labas ka pala.” Tumawa ito ng mahina at sinimulang pulutin ang mga gamit niyang nagkalat sa sahig.
“Hindi mo kailangan humingi ng tawad. Wala ka namang kasalanan.” Mahinang sagot ng binata.
Tumulong siya sa pagpulot ng mga natitirang gamit. Namula ang mukha nito nang ang lipstik ng dalaga ang nakuha.
Tanawa naman ulit si Nami at kinuha ang lipstik niya. “Hindi naman mababawasan ang pagkalalaki mo kung makahawak ka ng gamit ng babae, Michael.”pangaasar nito.

Hindi pa sila lubos na nalilinawan ay may panibago nanamang biktima. Nagtulong-tulong sila na mas pag-aralan at siyasatin pa lalo dahil sa pagaalalang baka may sumunod nanaman sa pagkamatay ng tatlo.

Nakatitig ang tatlo sa kanilang mga nakalapa nang biglang tumayo si Michael sa pagkakaupo at kinuha at pinagtabi-tabi ang mga litrato ng tatlong estudyante. Lumapit naman si Nami at tinutulong si Michael sa pagayos ng mga litrato. May kinuha si Michael na tatlong litrato, isa sa bawat biktima at inihanay ito.
“Nami, Jackson. Hindi natin ito napansin noong una dahil hindi ito masyadong mahahalata sa litrato.”sabi nito at tinuro sa litrato ang pisngi ng mga biktima.
“Lipstik!”sambit ni Nami.
“Tama,”ani ni Michael, “Lahat sila ay may marka ng lipstik sa kaliwang parte ng kanilang pisngi.”
“Base sa tagal at sa kulay nito. Batid kong mamahalin ang gamit niya. Maybelline o Ever Bilena iyan”sabi ni Nami habang tinitignan ang marka.
“Hindi lang si Michael ang may natuklasan,”singit naman ni Jackson, “Oras ng pagkamatay. Unang biktima, 7:19. Pangalawa, 8:05. At ang pangatlo, 7:45. Lahat puro gabi.”
Unti-unti nilang napagdugtong-dugtong ang pagkakamatay ng tatlo matapos nilang mapansin ang mga pagkakapareho sa mga ito.

Katatapos lang ng klase ng tatlo at papunta na sila sa lugar kung saan nila isinasagawa ang kanilang imbestigasyon.
“Bakit hindi muna tayo magpahinga?”biglang tanong ni Jackson, “magiisang buwan na tayong walang ginawa kung hindi ang tumingin sa larawan ng mga namatay, sa resulta ng otopsiya nila, oras ng pagkamatay at iba pang nakakapagnindig balahibong mga bagay.”
“Huwag mo nang idahilan ang gawain natin” malamig na sagot ni Michael, “alam naman nating lahat na gusto mo lang na makapagisa kayo ni Nami.”
Napangiti naman si Nami sa narinig at nilapitan si Michael.
“Kung ganoon nga? Papayagan mo ba kami?”malambing na tanong nito sa kanya.
Matagal na rin naman itinatago ni Michael ang nararamdaman niya para sa dalaga at naisip nitong hindi na rin nito kailangan malaman. Para naman sa kanya, basta’t masaya ang minamahal ay sapat na ito.
Kunwari ay wala itong paki-alam at nagkibit balikat lang. “Kayo ang bahala. Uuwi nalang ako at magpapahinga.”
Isang oras bago ang kanilang takdang pagkikita pagkatapos ng klase, biglang sumakit ang ulo ni Nami at nagsimulang makakita ng mga imahe at mga pangyayari. Naalala niya na lahat ng mga lalaking namatay ay sinimulang maningalang pugad sa kanya at niyaya siyang lumabas. Sunod niyang naalala ay ang pagsama niya sa kanila. Nanindig ang kaniyang balahibo sa kanyang nalaman at lalo pa siyang kinilabutan nang maalala niya ang parte niya sa pagkamatay ng mga ito.
“Hindi ito totoo, hindi ko sila pinatay” pagkumbinsi ng dalaga sa sarili “ isa lamang itong masamang panaginip.”
Humahagulgol ang dalaga nang tumunog ang kanyang telepono. Kinuha niya ang kaniyang telepono at nakita ang mensahe ni Jackson sa kanya.
[Handa ka na ba? Papunta na ako.]
Kinabahan ang dalaga sa kanyang nabasa. Kung totoo nga ang kanyang naalala ay siguradong mapapahamak si Jackson. Sa kabila ng kanyang magulong pagiisip at naghihimutok na puso, ay napagdesisyunan niyang sabihin ang totoo kay Jackson.
Tumawag siya ngunit bago pa man niya masabi ang mensahe sa binata ay tila nawala na siya sa sarili.
Nangangarwahe ang lalamunan ni Michael sa hindi malamang dahilan. Dahil ba ito sa selos o higit pa dito? Ilang minuto siyang nagmuni-muni at napagpasyahan niyang sundan ang dalawa.
Nakita niyang palabas ang dalawa galing sa isang restawrant. Dahil sa hindi maintindihang dahilan ay may masamang kutob si Michael sa pagkikita ng dalawa. Lalo pa siyang kinabahan ng makitang pumasok ang dalawa sa isang abandonadong parke.
Dali-dali niyang hinabol ang dalawa. Pagkadating niya ay nakita niyang aatakihin ni Nami si Jackson gamit ang isang kutsilyo. Tila bala ng baril niyang pinigilan si Nami. Hindi naging madali ang tunggalian sa pagitan ng dalawa dahil malakas ang pagpalag ni Nami. Mabilis ang mga pangyayari at hindi inaasahang nasaksak ni Michael si Nami. Sinusubukan nilang dalhin si Nami sa ospital upang masalba ang buhay nito ngunit pantay na ang paa nito bago pa man ito magamot.
Balik tanaw…
“Pare, puwede bang puntahan mo na si Nami? Magkita nalang tayo sa labas ng eskwelahan. May nakalimutan kasi akong gamit sa silid-aralin.”nagmamadaling pakiusap ni Jackson.
Tumango lang ang binate at naglakad na patungo sa palikuran. Akmang kakatok na ito sa pinto nang bigla itong bumukas at lumabas ang nagmamadaling si Nami. Sa lakas ng kanilang pagkabangga ay natumba sila. Nagulat sila nang mapansin ang posisyon nila. Nasa ilalim si Michael habang yakap si Nami na nakapaibabaw sakanya.
Agad namang tumayo ang dalaga. “Pasensya na! Hindi ko naman kasi inasahang nasa labas ka pala.” Tumawa ito ng mahina at sinimulang pulutin ang mga gamit niyang nagkalat sa sahig.
“Hindi mo kailangan humingi ng tawad. Wala ka namang kasalanan.” Mahinang sagot ng binata.
Tumulong siya sa pagpulot ng mga natitirang gamit. Namula ang mukha nito nang ang lipstik ng dalaga ang nakuha.
Tanawa naman ulit si Nami at kinuha ang lipstik niya. “Hindi naman mababawasan ang pagkalalaki mo kung makahawak ka ng gamit ng babae, Michael.”pangaasar nito.
Naalala niya ang tatak ng lipstik na napulot nito.
Ever Bilena.
Bakit hindi pumasok sa isip ko iyon?
WAKAS