Monina Victoria B. Dolor
2013-05644

Nakalaya rin Ako “Tatanda at lilipas din ako, ngunit mayroong awiting iiwanan sa inyong alaala, dahil minsan tayo’y nagkasama ” Inis na inis ako sa tuwing maririnig ang awiting ito ni Florante. Para bang nakikita ko ang music video nito na pamilya ko ang gumaganap. Kaya naman sa murang edad pa lamang, inayawan ko na ang salitang kasal. Ayaw kong magkaroon ng bagong pamilya. Ayaw kong malayo kina Mama, Papa at Kuya. Ayaw kong mapalitan ang kahawak-kamay ko sa pagtahak sa landas ng buhay. Marami akong inaayawan sa mundo, pero isa lang naman ang puno’t dulo nito, ayaw kong masaktan. Natatakot ako. Natatakot ako na baka isang araw paggising ko ay nagbago na ang lahat. Natatakot ako na masilayan ang paglipas ng panahon. Takot akong malayo sa aking mga nakagisnan. Takot akong masaktan. Oo nga’t kasal ang pinakamahalagang okasyan sa mga kababaihan, pero ito rin ang umpisa ng bagong bukas. Minsan, sinubukan kong magpakamanhid. Ang bigat na salita, hindi ba? Unang beses ko kasing dadalo sa isang kasalan. Pinsan ko pa ang ikakasal. Itinuring ko na siyang parang tunay kong Kuya sapagkat sa amin na siya lumaki. Hindi ko alam kung ano ang dapat na maging reaksyon datapwat alam kong napakasaya niya noong araw na iyon. Inaliw ko na lamang ang aking sarili sa kolorete na inilalagay sa aking mukha at sa suot kong bestida na tila ba bituing kumikinang-kinang sa langit.
Ang sarap kaya sa pakiramdam na magpakaprinsesa lalo pa’t nasa bayang kinalakhan ko. Ang sarap kalimutan ng mga inaalala. Ang sarap pagmasadan na lamang ang mga magagandang tanawin sa Tagaytay City. Ayon nga kay Christian Lucas Sangoyo, Ang Tagaytay ay mainam para sa lahat at ito ay nagbibigay buhay sa natutulog na kaluluwa ng mga turista, bakasyonista, at iba pa. Nadama ko ang haplos ng malamig na simoy ng hangin, narinig ko ang matamis na huni ng mga ibon at nalanghap ko ang kasariwaan ng lugar na kinumutan ng mga berdeng damo. Tila ba naglakbay ang aking mga mata sa isang munting paraiso.
Panandalian kong nakalimutan ang daing ng aking puso’t kaisipan. Panandalian akong nakalipad sa kalangitan pero iyon na nga ang masakit, panandalian lamang. Namulat ako sa realidad ng buhay na kailanma’y ‘di ko matatakbuhan. Hindi ko ito matatakasan.
Dumating na ang oras nang pagharap ng aking pinsan at kanyang mapapangasawa sa Diyos. Nagsimula nang pumila ang mga pangunahing bisita para makalakad sa altar. Nagsimula na ring tumugtog ang malambing na musika ng pag-ibig. Hindi ko alam kung bakit, pero habang isinasaboy ko ang bulaklak ay nawala ang takot ko. Tila ba isang bata lamang na naglalaro sa lansangan. Ganito yata talaga kapag nasa loob ka ng kaharian ng Panginoon, wala kang ibang madarama kung hindi ang wagas Niyang pagmamahal. Sa isang kisap mata, tila ba unti-unting naglaho ang pagpapakamanhid ko.
Nagsimula ang seremonya sa isang panalangin. . Nagbitiw ng mga salita ang pari, ang babae, at ang pinsan kong lalaki. Bawat salita ay mararamdaman mo ang sinseridad. Ang luha na pumatak mula sa kanilang mga mata ay bunga ng tunay na pagmamahalan. Ang halik na nagtapos sa seremonya ay tunay at walang dungis ng pagpapanggap. Ang lahat ng kilos nila ay walang bahid ng kasinungalingan. Ang simbahan ay binalutan ng pagmamahal at katotohanan. Isang perpektong mundo ang aking nasilayan.
Nagtungo kami sa Max’s Restaurant para ipagpatuloy ang pagdiriwang ng kasal. Ang sarap kumain lalo pa’t matataw mo ang Bulkang Taal at ang kagandahan ng ating kalikasan. Nakakasabik, pero sa kabilang banda ay nakakakaba. Hindi ko kasi alam kung ano ang mangyayari pagkatapos na marinig ang mga mensahe ng malalapit sa bagong mag-asawa. Iiyak kaya ako? Tatawa? O ‘di kaya naman ay matutuwa para sa kanila? Sa ‘di inaasahan, lahat nagawa ko. Umiyak ako, tumawa at natuwa para sa kanila. Aniya ng aking Ina, ang pagpapakasal daw ay hindi lamang tulad ng pagkain ng mainit na kanin. Hindi mo ito maaaring iluwa kung kailan mo lamang gusto. Gayunpaman, hindi naman daw siya mawawala sa tabi ng aking pinsan. Kung may kailangan, maaari lamang siyang takbuhan. Sumunod na nagbigay ng mensahe ang ama at ina ng babae. Ayon sa kanila, malulungkot daw sila sapagkat alam nilang malaki na ang kanilang prinsesa. Kailangan na nila siyang pakawalan at hayaang tumayo sa sarili niyang mga paa. Gayunpaman, tulad rin ng aking Ina, hindi naman sila mawawala sa kaniyang tabi sapagkat mahal na mahal nila ang kanilang prinsesa. Wala naman daw magbabago sapagkat hindi mabubura ang pagiging magulang nila sa kanya. Hiling lamang nila ay alagaan ang kanilang anak ng aking pinsan.
Nagbigay rin ng mensahe ang mga magulang ng aking pinsan. Isa lamang ang nais nilang iparating. Sana’y magampanan niya ng buong puso ang pagiging ama at asawa. Nariyan lamang naman sila upang gabayan at mahalin ang kanilang anak.
Bukod sa kanila, marami pa ring nagsalita tulad ng kanyang kapatid na mangiyak-ngiyak dahil nag-asawa na nga ang kanyang Kuya. Gayunpaman, abot sa tainga ang kanyang ngiti para sa dalawa.
Sa lahat ng ito, ang pinakatumatak sa aking isipan ay ang mensahe ng bagong mag-asawa sa lahat. Sabi nila, ang tatahakin nila ay hindi ganoon kadali pero lubos ang kanilang saya dahil wagas ang kanilang pagmamahalan at ganoon din naman ang ibinibigay sa kanila ng mga mahal nila sa buhay. Napagtanto ko na kahit lumipas ang panahon at magkaroon tayo ng bagong pamilya, hindi magbabago ang pagmamahalan sapagkat ito ay nakaukit na sa ating puso noon pa man. Tinuruan ako ng kasal na ito na kahit na anong mangyari, walang magbabago basta’t may pagmamahal. Matututo tayong tumayo sa sarili nating paa, makakalipad tayo sa sarili nating pakpak, pero babalik pa rin tayo sa ating pinagmulan.
Sa huli, ako ay nakalaya sa rehas ng aking kinatatakutan. Nakalipad ako ng walang pangamba. Gayunopaman, inaamin kong ayaw ko pa rin sa kantang “Tatanda at Lilipas din Ako” ni Florante.

Source: lakadpilipinas.com/2013/08/tagaytay-travel-guide-itinerary.html sariling-katha