Naniniwala ka ba sa Love?

syempre sasabihin mo oo.

Alam mo ba kung anong ang mga iba't ibang klase ng love?

Maraming uri ng pag-ibig.

May tinatawag na First love, May greatest love, May true love, At ang huli ang eternal love.

kadalasan nasasaktan tayo sa first love at natututo sa greatest love.

Pero kung minsan hanggang true love lang tayo.

Sila yung mga taong minahal mo dahil mahal ka nila. Kumbaga, tinuruan mo yung puso mo na mahalin sila.

Hindi natural na pag-ibig.

Pero ang pinakaaasam ng lahat ay ang eternal love. Ito yung mahal niyo yung isa't isa.

Walang nangingibabaw na pagmamahal.

Dahil lahat pantay pantay.

Ito yung tinatawag na soulmate o yung taong itinadhana sayo.

Ikaw kilala mo na ba kung sinong nakatadhana sa’yo?

Hindi naman natin malalaman e.

Pero..

Minsan mapaglaro din ang tadhana.

Minsan sususbukin kayo kung hanggang saan kayo tatagal.

Minsan tadhana na rin ang gagawa para magkabalikan kayo.

Depende lang talaga yan sa tatag ng puso niyo.

Napakamapaglaro ng tadhana.

Ako si Andrea Ong.

4th year high school ako nung una akong magka boyfriend. Si Mico Perez.

Lihim pa nga yon sa magulang ko e. Bawal pa kasi akong mag boyfriend. Tapusin ko muna daw ang pag-aaral ko.

Pero anong bawal bawal? Sa love walang pinipiling edad.

Ganun naman talaga kapag nagmahal ka di ba? Sabi nga sa isang kanta. "Kapag tumibok ang puso, wala ka ng magagawa kundi sundin ito."

Masarap kayang mainlove, try niyo.

Mahal ko talaga siya kaya sinagot ko na siya. Pero SO lang kami. Secret On. Matiyaga kasi siya sa panliligaw. Halos isang taon din niya kong sinuyo makuha lamang ang matamis kong oo.

Nung una kasi ayoko sa kanya. Parati niya kasi akong inaasar pero dahil matiyaga siya at nahulog na din ang loob ko ay sinagot ko siya kahit na bawal pa kong magboyfriend. Pasaway man pakinggan pero pasensya na. Nagmamahal lang po ako.

Madami naiingit sa'kin nung high school ako kasi sikat daw ang boyfriend ko.

Basketball player din kasi siya tapos heart throb pa. Gwapo, mabait at higit sa lahat matalino pa ang boyfreind ko.

Ako naman simpleng estudyante lang. hindi din naman ako ganoong kagandahan. kaya madaming naiingit sa'kin non nung niligawan ako ni Mico. Yung iba naman inaaway ako bakit daw kasi ako pa ang niligawan ni Mico.

Sobrang swerte ko nga doon kasi maalaga siya. Lagi akong iniintindi kapag mainit ang ulo ko. Kapag napipikon ako sa mga nang-aaway sa'kin siya lagi ang tagapagtanggol ko. Kapag nag-aaway kami siya pa tong magsosorry kahit na ako naman yung may kasalanan. Ayaw na kasi niyang humaba yung away namin.

Kaya nga Mahal na mahal ko yon e.

Araw- araw magkasama kami. Tinutukso pa nga kami ng mga classmate ko noon.
"Kayo bang dalawa hindi nagkakasawaan?"
"Parati nalang kayong magkasama. Hindi na kayo mapaghiwalay."
"Basta invited kami sa kasalan ha."

Ayan ang madalas naming marinig galing sa mga classmates ko. hindi ko tuloy mapigilang kiligin nung mga panahon na yon. Hindi kasi talaga kami mapaghiwalay noon.

Sa classroom, seatmate ko siya dahil magkasunod ang surname namin. Ong-Perez. Sa Canteen, lagi kaming sabay kumakain. Kapag may game siya sa basketball, lagi ko siyang pinapanood at chni cheer.

Parati din kaming magkatext o kaya naman call. parang hindi kami mawawalan ng topic. Hindi rin kami nagsasaawang magsabi sa isa't isa ng I love you. May I love you forever pa nga yon na nalalaman e. Yung iba nga kapag naririnidg kami nauumay na. Bakit pa masarap kaya mainlove

Graduation ng ipakilala ko siya sa magulang ko.

Ang saya saya nga namin non kasi hindi na namin kailangan tumakas kapag magkikita kami o kapag kailangan namin icelebrate yung monthsary namin. Ang saya saya ko non kasi nagustuhan ng magulang ko noon si Mico. Ang saya saya ko nga nung panahon na yon. Ibigsabihin pwede na kami maging forever.

Makaraan ang isang buwan ay ok pa rin kami ni Mico. Pero pakiramdam ko ay sinusubok ako ng tadhana. Magcecelebrate kami ng 9th monthsary namin. Ilang buwan nalang 1 year na din kami.

Nakangiti ako umalis ng bahay namin.Excited na makita ang taong mahal ko. Nagkita kami sa isang restaurant. Masaya naman yung pagkikita namin.

Kwentuhan dito. Kwentuhan doon. Asaran dito. Asaran doon.

Hindi talaga kami nauubusan ng mapagkukwentuhan. Parang walang nagbabago sa'min. Sana forever nalang kaming ganito. Yung masaya na parang walang pinoproblema.

Umuwi ako ng nakangiti. Sa susunod na buwan ay pasukan na. Parehas kasi kaming naka pasa sa Unibersidad na pinag examan namin. Araw-araw na naman kaming magkakasama. Panibagong yugto na naman ang pagsasamahan namin.

Pasukan.

Pasukan ng ikagulat ko na walang Mico Perez ang nakaenroll sa pinapasukan kong unibesidad kaya naman dali-dali ko siyang tinext. pero makaraan ang ilang oras ay wala akong natanggap ni isang reply mula sa kanya. Sinubukan ko siyang tawagan pero nakapatay ang phone niya.

Kinabukasan pagkatapos ng klase ko ay madali akong pumunta sa bahay nila pero ang ikinagulat ko ng may hindi pamilyar na mukha ang lumabas ng bahay nila.

"Hi nandyan ba si Mico? Gusto ko sana siyang makausap. Hindi naman niya ko nirereplyan tapos hindi rin siya nakaenroll sa school namin."

"Mico? Ah yung dating nakatira dito. Hindi mo ba alam na isang buwan na silang wala dito sa pilipinas. Ang pagkakaalam ko kasi nag migrate sila papuntang ibang bansa." sabi ng babae sa'kin.

"Ibang bansa? Saan daw?"

"Hindi ko alam Miss e. Teka ikaw ba si Andrea? --- Miss!

Tumakbo ako paalis ng bahay nila Mico. Bakit ngayon ko lang to nalaman. Bakit walang pasabi sa'kin. Bakit hindi man lang niya nagawang sabihin sa'kin.

Madaya talaga yung lalaking yon. Nag email ako sa kanya

"Napakadaya mo! Anong bang kalokohan yung nalaman ko ha?! Anong bansa yung pinuntahan mo? Sabihin mo sa'kin sususndan kita! Sabi mo sa'kin noon sabay tayong papasok. Sino ng kasabay kong papasok. Sino ng iinitindi sa'kin kapag mainit ang ulo ko. Akala ko ba forever tayo? E bakit mo ko iniwanan!"

Ilang taon ang nakalipas. wala pa din siyang reply. Siguro kinalimutan na niya ko. Siguro masaya na yon sa piling ng iba.

Sa araw-araw na ginawa ng diyos?

Wala akong ginawa kung hindi puntahan ang bahay nila Mico.

Nagbabakasakali na babalik sila sa dati nilang bahay.

Pero parang naghihintay lang naman ako sa wala e.

Panong babalik yon? E may nakatira na nga sa dati nilang bahay. Alangan naman palayasin nila yung mga yon.

Graduate na ko sa college. May trabaho na din ako. Nung nagcollege ako may mga sinubukan akong mahalin. Pero wala e. Si Mico pa din talaga. Hindi ko nga alam kung bakit ganito e.

Akala ko dati Puppy love lang to. Tapos naging True Love. Kailan kaya magiging Eternal love?

Nakakamiss din pala yung may isang taong palaging umiintidi sa'yo.

Nakakamiss yung isang tao na magsosorry sa'yo kahit hindi naman niya kasalanan magkabati lang kayo.

Nakakamiss yung palagi kang may kausap o katext sa phone kahit iisang tao lang yon. Nakakamiss yung parati kayong magkasama yung tipong hindi na kayo maubusan ng kwento, asaran o di kaya bangayan.

pero ang pinaka nakakamiss ay yung taong mahal mo.

Minsan madaya ang love.

Kung kailan masaya ka na tsaka pa magkakaproblema at tsaka ka pa maghihiwalay

Sa pag - ibig pala hindi break up ang pinakamasakit...

hindi ang pag-iwan...

Ang pinakamasakit na parte ng pag-ibig ay ang umasa.

Yung aasa ka kahit hindi sigurado.

Yung aasa kang mamahalin ka pa kaya niya ulit? O aasa ka nalang sa wala.

Kamusta na kaya siya? Siguro masaya na yon. Pero kahit papaano. Naiisip ko pa din siya. Namimiss ko pa din siya

Sabi ng mga kaibigan ko.

Magmove on na daw ako. Wala naman na daw mangyayari sa'kin kung maghihintay pa ko sa wala. Tama nga siguro sila.

Madaling sabihin na move on na. Madami pa dyan Andrea. May makikilala ka pang mas sa kanya kaya wag ka ng malungkot. Pero mahirap mag move on. Lalo na kung puro masasayang alala yung pinagsamahan niyo.

Sabi nila True love can wait.

Ang tagal naman e.

May balak bang bumalik yon?

Suko na ba ko?

Nakakapagod naman kasi.

Parang naghihintay ako sa wala.

Kinabukasan...

Sinubukan ko ulit pumunta sa bahay nila. Kapag namimiss ko kasi si Mico dumadaan ako sa dati nilang bahay. Pagmamasdan lang ito pagkatapos ay uuwi na ko.

Lumabas ang isang babae sa dating bahay nila Mico. Yung babaeng nagsabi sa'kin na wala ng perez ang nakatira dito.

" Teka ikaw si Andrea di ba? Yung babae dati na nagpunta dito? hintay mo ko sandali may kukunin lang ako sa loob. Importante yon" Patakbo siyang pumasok ng bahay at maya maya ay may inabot siya sa'king envelope.

"Nasa isang kwarto yan e. Sa may drawer hindi ata nabigay sa'yo. Matagal na kitang hinihintay bumalik, buti nalang naalala o yung mukha mo. May picture ka din kasi sa loob niyang envelope. Sige pasok na ko ha."

dali-dali kong binuksan ang envelope. Nandito ang mga pictures namin ni Mico. Naramdaman kong basa na ang pisngi ko. Hanggang ngayon mahal ko pa din si Mico. Sa Apat na taon na nagdaan siya pa din ang nilalaman ng puso ko. Siya pa din talaga ang taong mahal ko. Napansin ko na sulat niya ito nung 9th monthsary namin. Ibig sabihin apat na taon na ang nakakaraan mula nung iwan niya ko...

Dear Andrea,

Magtataka siguro kung hindi mo na ko makikita after a month. My parents decided na mag-aral ako sa ibang bansa. Biglaan ang nangyari kaya hindi ko na nagawang magpaalam sayo. After kasi natin magcelebrate ng 9th monthsary natin ay umalis na din kami kinagabihan. Sinubukan kitang tawagan pero hindi nakapatay ang phone mo. Kaya naman ipapadala ko nalang to sa inyo. Sana mapatawad mo ko na kailangan kitang iwan.

Mamimiss ko yung masayahin mong mukha. Yung malasiopao mong pisngi. Yung itsura mo kapag hindi ka na makahinga kakatawa. Yung mga panahon na lagi kang napipikon sa mga nang-aaway sa'yo. Yung kapag mag-aaway tayo papatayan mo ko ng phone o kaya hindi ka magrereply sa'kin. Yung maganda mong mukha. Yung maamo mong mukha kapag sinasabihan mo ko ng Mahal mo ko at syempre ikaw ang pinaka mamimiss ko. Lagi kang ngingiti ha. Mas bagay kasi sayo yon kaysa sa nakabusangot mong mukha. Sige ka magmumukha kang bulldog niyan. Mahal na mahal kita Andrea. Alam mo naman yon di ba? ramdam mo naman kung gaano kita kamahal di ba? hindi naman ako nagkulang di ba? Kasi kung hindi mo ramdam, o nagkulang man ako. Sorry hindi na ako makakabawi. Malayo ako sayo ngayon.

Pasensya ka na Andrea kung hindi ko nasabi to sa'yo ng personal ha. Hindi ko alam kung kailan ang balik namin. Walang kasiguraduhan kung makakabalik ako. Ang sabi sa'kin ni Mama ay after 4 years matatapos ko ang program ko. Pero sa panahon na yon hindi natin alam ang maaaring mangyari. Wala tayong alam sa Future. Sana ako pa rin ang laman ng puso mo sa panahon na yon. Malaya ka na Andrea. Pinapalaya na kita. Masakit pero ayokong ikulong mo ang sarili mo sa'kin. Palayain mo na ang sarili mo sa'kin Andrea. Sorry. Sana maintindihan mo kung bakit ko ginawa to. Ayokong ikulong mo yung sarili mo sa'kin. Ayokong nakikita kang nahihirapan lalo na't malayo ako sa'yo. Tandaan mo Andrea mahal na mahal kita.

- MIco

Halos manlabo ang mga mata ko sa nabasa ko.Gusto kong maiyak dahil after 4 years naliwanagan na ko kung bakit niya ko iniwan. Eto lang naman yung hinihintay ko para maka move on na e. Yung parang may closure na.

Pero ang ipinagtataka ko lang. Bakit ngayon ko lang nabasa to? Bakit hindi niya ipinadala sa'kin? Gusto ko siyang kausapin pero papaano kung nasa ibang bansa naman siya?

Ano na nga bang gagawin ko sa buhay ko? Maghihintay ba ako sa taong hindi naman nagawang magpaalam sa'kin? Panahon na siguro para makalimutan siya. Wala na nga yata akong hinihintay. Nakangiti akong umalis ng bahay nila Mico. Pupunta ako sa dati naming paaralan. Kung saan ko siya unang nakilala.

Last na to. Pagkatapos ng araw na to mamumuhay na ko ng panibago. Panibagong Andrea na.

Sa pagpunta ko sa dati naming paaralan bumalik ang masasayang alaala naming dalawa. Yung mga panahon na parang may sariling mundo kami kasi hindi kami mapaghiwalay. Yung mga panahon na pinaghahatian namin yung binili naming mga pagkain. Yung kasama kami sa group study pero kaming dalawa lang yung nag-aaral at pinapabayaan na namin yung iba naming classmate. Yung isisigaw niya sa buong campuus kung gaano niya ko kamahal at Yung tatakbo siya sa'kin kapag nanalo sila sa game at yayakapin ako ng mahigpit.

"Sa pagkakatanda ko. Sinabihan kita na palagi kang ngingiti para hindi ka magmukhang bulldog di ba?"

Bumilis ang tibok ng puso ko non. Yung boses na yon kilalang kilala ko kahit na medyo lumalim ito. Siguro nag iilusyon lang ako. Matagal tagal na din simula nung narinig ko yung boses na yan.

"Humarap ka nga dito. Gusto kong makita yang maganda mong mukha. Titignan ko lang kung hindi ka na pangit. Kung gumanda ka man lang nung umalis ako."

Humarap ako sa kanya. Wala pa ding pinagbago yung itsura niya. Gwapo pa din siya. Mas nagmatured nga lang. May matipunong pangangatawan, matangkad at may nakakaakit na ngiti. Wala ring pinagbago ang pagmamahal ko sa kanya. Siya pa din ang tinitibok ng puso ko.

Patakbo akong lumapit sa kanya at niyakap siya ng mahigpit.

" Ikaw ba talaga to? Hindi ka ba multo?"

"Hindi Andrea."

"Ang daya-daya mo! Bakit umuwi ka pa? Bakit nandito ka sa school na to ha?! Bakit iniwanan mo ko! Alam mo bang sobra akong nasaktan! Apat na taon pa bago ko mabasa yung sulat mo! Iniwan mo ko na wala man lang ka ide-idea kung nasaan ka. Ang daya-daya mo MICO!" sabi ko sa kanya habang umaagos ng mga luha ko. Sabi ko ngayon mag momove on na ko e. tapos nakikipag lokohan ata tong tadhana biglang dadalhin sa harap ko si mico.

"Nakalimutan ko kasing dalhin yung sulat nung gabing yon. Bakit kakabasa mo lang ng sulat ko? Hindi ba binigay nung bagong nakatira don? Nabasa mo ba sa sulat ko na after 4 years babalik ako dito sa school na to para hintayin ka. Kapag nandito ka ng araw na yon ibigsabihin ay mahal mo pa din ako. "

"Wala akong nabasang ganon dito. Wala naman sa---

Pinakita niya sa'kin yung picture naming dalawa at may nakasulat nga dito. 'June 17 2012, after 4 years I want to hear your answer. I love you'-Mico

"Happy anniversary Andrea. I want to hear now your answer. Will you marry me?"

Napatakip ako ng bibig ko at tanging luha lang ang nagsasabi kung anong nararamdaman ko. Lumuhod siya sa harap ko at inilabas ang singsing.

"Y-yes"

Isinuot niya sa'kin ang singsing at makara'ay niyakap ng mahigpit. And Before I knew it he grabbed my neck and pressed his lips to mine. We closed our eyes and started to move our lips. It's soft. It gives me a feeling of excitement. Pakiramdam ko yung apat na taon na paghihintay ko sa wala ay nagkaroon na ng halaga ngayon.

Ang tadhana ang dahilan kung bakit kami nagkahiwalay. Kung bakit kailangan kong maghintay ng apat na taon para mabasa lang yung pesteng sulat na yon dahilan para maliwanagan ako. Masyadong mapaglaro ang tadhana na kung minsan akala natin wala na tayong mahihintay pero sa kaso namin ni Mico sa mismong araw pa ng anniversary namin kami nagkabalikan. Nagkabalikan dahil sa tadhana.