Pengkaji-pengkaji mula menjalankan kajian awal kesan media di Amerika Syarikat sebelum perang dunia kedua. Kajian pada masa itu membangkitkan persoalan tentang kemampuan media massa untuk mempengaruhi pemikiran dan tingkah laku masyarakat. Antara kajian awal yang dijalankan ialah Kajian Dana Payne pada tahun 1929, Kajian Cantril pada tahun 1938 dan Kajian Lazarfeld pada tahun 1940. Menurut Jewkes, Y. (McQuail 2000), masyarakat pada abad 19 dan awal 20 dilihat kurang berpendidikan, jahil, tidak menentu, mudah dikawal dan terdedah kepada kaganasan. Dalam keadaan masa itu dianggap sebagai satu tempoh pergolakan bersama dengan perindustrian dan pembandaran. Keadaan ini menyebabkan masyarakat berada dalam keadaan tidak stabil. Oleh itu, kebimbangan kesan media terhadap khalayak telah diberi tumpuan. McQuail (2000) menyatakan media mempunyai kuasa yang kuat dalam mengawal pemikiran individu dan mengalih mereka kepada tindakan politik dalam teori masyarakat massa. Dengan ini, kajian tentang media terutamanya kesan keganasan televisyen di Amerika Syarikat dijalankan di sekitar 1950-an hingga 1990-an. Pada tahun 1952, kongres Amerika mula usaha mengkaji kesan media manakala pada tahun 1954 hingga 1955, kongres menyimpulkan bahawa rancangan media berunsur keganasan yang keterlaluan membawa kesan dan membahayakan kanak-kanak. Kajian Gerbner et.al (1980) menghasilkan indeks keganasan untuk mengukur jumlah aksi ganas dalam kandungan sesebuah rancangan televisyen. Hasil beberapa kajian yang dijalankan untuk mencari hubungan di antara kesan keganasan media dan masyarakat telah mencetuskan beberapa teori-teori keganasan media. Antaranya ialah Teori Belajar Sosial (Social Learning) oleh Albert Bandura, Teori Kultivasi (Cultivation) oleh George Gerbner dan Teori Peluru Ajaib (Magic Bullet). Teori-teori keganasan media ini cuba membuktikan bahawa media massa boleh menyuntik pemikiran, nilai, maklumat secara langsung kepada penerima pasif seperti suntikan hipodermik (hypodermic syringe model).